Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Следната (школа, тврди), дека историјата на универзумот - и во неа нашите животи и најситните поединости од нашите животи - е писмо кое го создава некој понизок бог со цел да се разбере со ѓаволот. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 14

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во валчестата шуплина на буката, која колку се одеше подолу се стеснуваше по должина од над десетина метра, сега го немаше оној ниеднаш непрекинат заплисок на остриот пад на водата од планинскиот поток, што се вливаше во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И обајцата, како да имале некаков историски долг да се влеат во патријархалната тврдина, да си имаат во неа заедничко одајче, како во кула, од кое ќе го гледаат ограничениот бескрај на Езерото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ти во (кон)домот, (кон)домот во неа.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Кога внимателно ќе се погледне Хичкоковата кариера, од неговите неми англиски филмови до холивудските филмови во боја, во неа ќе најдеме одговор на неколку прашања кои секој синеаст треба себеси да си ги постави, а од кои следново не е баш безначајно: како да се изразиш на чисто визуелен начин? Margina #21 [1995] | okno.mk 13 Овој човек кој најдобро од сите го пренесе стравот во филмот, и самиот е плашлив и претпоставувам дека неговиот успех е врзан за оваа одлика од неговиот карактер.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ги здогледа стражарите што ја копаа малата дупка за да го закопаат пепелот во неа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

- Главата како да ви е полна со песок, - велеше, ништо не ви останува во неа, па потоа си го засукуваше мустаќот и неуморно почнуваше отпрвин.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сака да ѝ се јави, сака да ја праша дали крај неа е и онаа кучка Ангелина, ама не стигнува, Милка Русјакова и Родна Караколева мислиш се удрија во неа со своите гласови Устрау да ги удри! пискливо Милка, а Родна речиси плачливо Бел ден да не видат! а заедно Назад, назад!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Мими ги симнува гаќичките и легнува на хаубата ширејќи ги нозете.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој гледаше со полузаклопени очи, низ арабеската од железната конструкција на рекламата, бесмислено распната на фонот од вечерното небо; седеше недвижен и замолчен, со жената покрај себе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Лесната му шибна некоја полока „руски шеќер", ситен, и зеде една грутка та ја стисна над ѓумчето и течноста во неа пожолте, оцрве — „ја запржи".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Том стоеше пред сликата и долго гледаше во неа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Двајца што немало повеќе да ѝ пеат на слободата; Дванаесет што немало повеќе да пукаат во неа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Доаѓаат пред една малечка куќа и влегуваат во неа. 10.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

(напати ти се привидуваат пештерните манастири околу Белото, лихт луминозно езеро - она понасевер од Делфи и од Костур - светилиште само по себе облиено со внатрешен сјај од белки на монахинка среде коишто, во драматичен контраст се вовира зеницата, духовниот рез); - многу мислиш, а малку искажуваш јазикот за тебе поскоро е молвење од разговор, сѐ е ВНАТРЕ и ти, и Тој, и исказанието и дослухот меѓу вас и предметот дури се вовлекува во тој, невидлив за другите, Круг; - и повеќе не правиш разлика меѓу искреноста и вистината со денови се повлекуваш во себе секнуваш, понираш, остинуваш стаписан, онемен, оти си согледал: не е лесно да се биде искрен!; - и повеќе не е битно дали нешто те повикува без престан да му припаднеш, сестро Варваро или просто посакуваш од дното на душата од нејзината небесна бездна да постоиш блажено во согласје со себеси и навистина повеќе ништо друго не е суштествено освен: да ја бараш сопствената сенка сѐ додека не си соѕидаш самица а во неа си - Лице без сенка: м-о-н-а-х!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кучка, го мразеше и по петнаесетте години колку што беа разделени, и по куќата што ѝ ја остави за во неа да си го донесе новиот маж, и со парите што сѐ уште му ги земаше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Чауле зеде нова чаша со мастика и налеа во неа од водата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За чашата негова се говори дека чашата била полна ѕвезди, и дека на папок личела, и дека во неа Соломон ја гледал судбината своја и ја црпел мудроста своја, како од книга, и дека таа му велела како да постапува во војна а како во мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Колку богомолен човек е Иван Иванович! Секоја недела тој го облекува палтото и оди во црква.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се обидуваше, со сите сили, додека ги имаше, сѐ до залезот на својот живот, да ги надополни овие две големи празнини, првин, станувајќи голема мајка на своето семејство и да трага по својата загубена татковина, останувајќи му верна на митот на враќањето во неа, носејќи ја постојано со себе врската на клучевите од напуштените куќи крај морето, крај Езерото, низ повеќе генерации на семејството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Внимателно го одлепува пликото загледувајќи го од сите страни, марките, ама и ракописот што не ѝ наликува на Пелагииниот. чувството на страв се засилува во неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Гледав во неа, мислев на сестра ми Роза.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој гледаше во неа, го голташе со црните очи нејзиното тело, потоа нејзиниот предизвикувачки лик.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Знаеше дека ќе поминат денови пред да му се даде можност да погледне во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му идеше да потоне во земјата, да избега од тајфата и никогаш да не се врати во неа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Насредина на нивата глинена чинија. Во неа има само толчен лук, сол и вода, а жетварите сркаат од неа, мешајќи ја таа таинствена течна храна со црн пченичен леб, за да ја победат жегата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Внатрешните односи во заедницата на оние што сакаат се посредувани со омразата кон “заедницата” на сите оние што во неа не се вклучени; припадноста на некоја култура го содржи никулецот на негативниот култ - омразата кон сите што се туѓи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се валкаа низ тревата, а таа толку убаво мирисаше, што просто мамеше да си го забуцаш носот во неа, да се зајди од мирисање.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мистеријата остана во неа.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Меѓу другото, со помош на бакрорезот и тнр. „орнаментална гравура“; онаа гравура од 16 и 17-иот век за нас е двојно интересна: во неа орнаменталната гротеска што ја сретнувавме во гнилите форми на Ангелската тврдина, се продолжува на еден екстремен, речиси откачен начин, а тие концепти за орнаменти и книгите за нив поттикнаа и многумина современи уметници да создадат нови „ирегуларни“ форми. okno.mk 227

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Потоа ја сретнав ВЕРА се заљубив веднаш во неа но знаев и да ја изневерам а таа знаеше да прости

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

- Штом скокнеш во неа, готова си! - рече дедото.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Од една страна, тишината претставува смрт, исчезнување на звуците, вакуум од кој се грози позитивната музичка традиција бидејќи во неа се поништува и губи, па затоа тишината и стана така делотворно субверзивно орудие во рацете на новите уметници.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Бригадирот Језекил, она старче, што беше седнато сега крај прозорецот, беше бригадир на градежната бригада на Задругата, а Змејко беше само еден работник, мегданџија, во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Снимките на тривијалните разговори и озборувања што кружеа по Фектори беа исчукани и средени од Боб Коласело, а резултатот на тоа беше книга како некаков компромис помеѓу Глас на Дерида, поради редовите на рефлексивна проза во неа, и синопсис за некаква сапунска опера.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Без да гледа во неа, точно знаеше што прави таа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во друга витрина во истата просторија беше изложен еден предмет, досега непознат во литературата за Дишан: “bilboquet”, играчка што се користи во една детска француска игра, која се состои од дрвена прачка со украсена дрвена рачка забодена во неа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Колку и да ми недостасуваа сите тие драги лица и моментите со нив, ги црпев од мајка ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Штом била направена, а тоа било негде кон крајот на 15-ти век, во неа бил затворен и осуден некојси средновековен рицар - раубер, кој пљачкал.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Распишаа местен самопридонес, собираат пари од преостанатите и од поранешните жители на Потковицата, со надеж дека можеби ќе им појде одрака да го вратат животот во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Левицата е таа која што ја излачува и очајнички ја репродукува власта, бидејќи таа ја посакува, па, значи, верува во неа и ја воскреснува таму каде што системот ја поништува.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Седејќи лице в лице дуќанџиите лесно откриваа во неа темелна и решителна жена; никој не можеше да го издржи нејзиниот поглед.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Нарамникот е голем, може ќе има за цел ден, ама и тежината во неа исто така станува голема.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Животот што се развиваше во неа ќе ја истера болката од нејзиното тело; крај овој нов живот не можеше и не смееше да има простор во неа за таа проклета болка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Последна заминува Богородица, пред да го напушти местото, гледа да не оставиле нешто, не, ништо нема, само пепелта, ама во неа нема ни спуза.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Вратата ја отвори мајка му на Љупчо. Занемени гледавме во неа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се што е видливо се суши, неговата невидлива енергија ( душата) си ја зема небото, а видливото го голта земјата или водата во неа која, пак, преку испарување, сушење, го враќа назад на небото.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Таа вечер за прв пат ја облече сукњата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Неколку дена потоа бледото февруарско сонце почна да го топи снегот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но сепак, таа и понатаму се плаши да се откаже макар и од таквата пештера исполнета сета со ужаси, бидејќи насетува дека единствено во неа може да задржи барем мало чувство на идентитет.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не чувствуваше ни радост туку некоја тага со желба да седи мирно во неа, по можност вечно, да ја исцеди тагата во којашто му беше потопено целото тело.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пишуваше дека во неа навраќал во свое време Балзак и дека, кога доаѓал овде, го пиел тој и тој пијалок а сега кафеаната постојано ја посетувал Жан Пол Сартр.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Еднаш месечно го правев оној питачки гест – ја испружував раката за во неа да добијам од брат ми пари за живеачка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оттука доаѓа: “Lucus a non luceat”. Шумата е наречена lucus бидејќи во неа е мрачно (non lucet). 56

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кај репрезентативноста, пак, на здруженијата на работодавачите ситуацијата е уште подраматична, бидејќи процентот од 33% (1/3) се сведе само на 10% (1/10) „од вкупниот број работодавачи“; додека, пак, на ниво на РМ репрезентативна стопанска комора е онаа која ги исполнува горенаведените услови, со таа разлика што е доволно во неа да се зачленети најмалку 5% (1/20) од вкупниот број работодавачи во приватниот сектор од областа на стопанството во РМ или, пак, работодавачите-членки на комората да вработуваат најмалку 5% од вкупниот број вработени во приватниот сектор во РМ (чл. 35, ЗИДЗРО/окт.09)!?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Преку Вепрчани и Гудјаково Толе прејде преку Црна уште истата вечер, и веќе се советуваше со Риза Ушков во Врпско на кој начин да се набави што повеќе оружје.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој не се задоволуваше само од основната информација во енциклопедискиот речник на Емил Литре, чии шест големи тома ги донесе од Париз, дека јаничарот бил војник на турската пешадија кој му служел на Големиот Господар, а јаничарската војска, создадена според едни од Орхан во 1330 година, а според други, од неговиот син Мурат I во 1362 година и во неа биле регрутирани христијански заробеници, била уништена од султанот Махмут II во 1826 година, туку посебно инисистираше да се внимава на дополнителното фигуративно значење, кое го претстави авторитетно на својот негуван француски јазик: Il se dit (des janissaires), en mauvaise part, des satellites d` une autirit quelconque!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Немаш пари, а од оваа мисла туѓата облека како да порасна, како во неа да набабре снага.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А Боге, кому му окапе косата од окапување над книгите, уште гледаше во неа со љубопитство, но и со професионална деформација како во потенцијален пациент.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

— A ope, не сиот раја лош, бре, — одговараше Уско — и во неа има добри луѓе, ама ете имат некои и пезевенци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некој штотуку излегол, тоа е точно.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Потоа, по стрмната а крупна калдрма, слезе до манастирската порта, го најде вратничето во неа затворено само однатре, го пречекори прагот и почна да го растовара својот карван.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ние ќе земеме учество во неа како грст прав, или парченца коски.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Претседателот сега се загнездуваше во лагата. Тој се мачеше да си се натера дури и себе си да верува во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Многутомна антологија на мисли, лексички иновации, тропи и метафори за времето се кријат во неа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

„Ете те, Мишооо! кој копа дупка на друг, сам ќе падне во неа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Понекогаш и ноќе стануваше да јаде: ако не ѝ беше полн желудникот, не можеше да заспие како да ја гризеше некое ѕверче во неа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

До заклучувањето на главната расправа, под опишаните услови, покрај тужителот може да пристапи нов тужител или тужбата може да биде проширена на нов тужен – со негова согласност.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Многу удобна навидум, а многу непријатно е седењето во неа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Тој лани седеше во неа. Тој имаше остро ноже и везден делкаше...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Исткаен (главно) од сеќавањата и од копнежот, од имагинарното и од неискажливото (од тишина, огромни количества кондензирана и знаковита тишина!), фамозниот љубовен dis-cursus како целосно да се идентификува со решавањето на квадратурата на кругот: најтаинствените работи мора да ги дефинира со изабени/истрошени зборовни формули.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Тој си помисли во себе исплашено, плукајќи во неа: - Сега еве ти еден дел од мене, со кој ти ветувам дека по многу долго време сигурно ќе ти се вратам, давајќи ти го сето ежсвое тело.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тврда е земјата и коренот длабоко вжилен во неа е цврст; не се подава.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Помисли дека во него живее некоја друга; дека во неа живее некој друг; дека има моќ да создава небесни тела и го греат две сонца: машко и женско.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- „Да, се шири во неа и ја разјадува“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се прекршува во неа синото небо и сино ја обојува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Влезе во неа со инструментот за мерење на јачината на потресот и преку жицата ја активира првин мината со послабо полнење, потоа со посилно и најпосле со најсилното и забележа во записникот дека се чувствува потрес од помал интензитет кој не може да предизвика вакви оштетувања какви што ги има куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И така заспа вечерта со леснина на душата, дека нема никакво зло ако гледа Крсте во неа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оној кој им беше водство и утеха во овие четириесет години талкање, оној што го изведе нивното избавувањето од египетското ропство, оној што имаше од бога пренесена моќ, само со допир од својот пастирски стап да ја окрвави цела, големата река Нил; оној што на моќниот фараонски Египет му донесе божји казни и несреќи, тој што по волјата божја го отвори длабокото море и на неговото дно направи пат за безбеден премин за својот народ, првиот патријарх на јудејското племе, оној од кој почнува бележењето во светите книги, тој што во деновите на талкање и глад се помоли за спас и го нарани избраниот народ според божјата благодат со мана, чудесна храна што бог ја истури од небото и, на крајот, оној што го доведе својот народ до ветената земја, а самиот не дочека да стапи во неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Онисифор Проказник со недоверба ги гледал треварите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Поради тоа, тука сè уште ги имаме тие ужасни доув, што се срање - амфетамин, ништо, МDЕА, само во малку случаи МDМА.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се приближи до него: - Сакам да зборуваме - му рече. Тој не гледаше во неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И кога ја видов внука ми неколкупати заедно со таа зрела жена, со Лу Саломе, имав чувство дека Ана во неа ја открива таа благост, таа веселост, таа способност животот да ѝ го направи поубав и повесел (иако на никој друг Лу не му изгледаше ни блага, ни весела, ниту способна животот некому да го направи поубав и повесел), и можеби и самата Ана сакаше на Лу да ѝ го направи животот поубав и повесел, но ја спречуваше тоа што живееше за животот на својот татко, а претпоставував дека по неговата смрт смисла на нејзиното постоење ќе ѝ даде грижата за неговото дело. Неговото бесмртно дело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јасер Арафат како ретко кој друг успеа да ја ревидира судбината на својот палестински народ, да го обедини на патиштата на слободата по вековниот егзил и самиот да стане маченик на враќањето во Палестина, историска жртва, фатен во подготвената стапица од јастребот Шарон!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Од лутината цело време што кипеше во неа, не му го изрече, не му го спомна ни името.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тука земјата им е полесна и во неа им е исполнета последната желба – да почиваат на своја земја и под свое небо.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во неа секоја вечер се стуткува за да ја скрие главата и да преноќи. Каде патува тој?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Крсташот, и таков, убиен, раскрилен во правта и со закопана глава во неа, изгледаше непобеден.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Така бојадисани безбели биле и соновите На морнарите од крстарицата Аврора И така бојадисаните сонови најлесно се ределе во матушки Отвори ја најголемата матушка во неа има помала и во помалата помала Сѐ така до помалата од најмалата матушка

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

- Ти, чоече, ќе му го даиш ждребето - му рекла царицата - што си го нашол под колата, чунки кола ждребе бе раѓа.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Работникот Кире Марковски (сега 55-годишен) од Скопје беше вработен во фирма од металската индустрија со општествен статус на сопственост – од којашто подоцна произлезе МЗТ „Пумпи“ – Скопје, АД за производство и монтажа на пумпи, турбини, хидромеханичка и еколошка опрема.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој ме гледа со подозривост, а сепак, ми се чини, само кога би ја пуштила раката, тој веднаш својата глава би ја ставил во неа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ја стави во голема кеса, без да ја види Татко или некој од децата, а не сакајќи да ја видат соседите, облечена во неа, па да си поставуваат секакви прашања – од каде ѝ е, какво минато кријат и слично, си се упати кон киното со својот обичен капут кој си го носеше со години.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И тој како и многумина други арапски водачи веруваа во неврзана Југославија, повеќе отколку што веруваа нејзините жители во неа, во најкритичните години од нејзиното постоење кога нејзините водачи ја почнува пеколната игра на националистичките делби.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сите потсвесни сомненија и притулени стравови што во неа скришум се напластуваа попладнето и полека созреваа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа си стои во неа и ја мачи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тука геј-драмскиот писател, всушност, ја провоцира, ја тера публиката – а, во таа смисла, и ја подучува – да се смее на ситуација што е и ужасна и трагична, а која останува таква дури и кога емоционалната внесеност на публиката во неа е дупната, иако никако запрена и укината, од кампското омаловажување на стрејтерската непропустливост за саморанувачката геј-иронија, за двојноста на машкиот геј-говор.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Една превиткана хризантема под налетот на ветерчето, ја пика главата во вирчето како да се мие при што ја вознемирува мирната површина на водата и го раздробува парчето небо што се отсликува во неа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

За Набоков е речено: „Лиризмот на авторот нашол во неа за себе соодветна примена. Чувството на уметничката мера го принудило авторот да се издигне над бариерата на магозите и да биде објективен.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И додека мислеше: Боже, колку неповторливи маѓии имаш за нашава земја, не помислувајќи притоа на ништо определено, тој си ја прибра до себе својата долга француска пушка, ја настега во неа последната пачка фишеци, што ја имаше, и ја задржа тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сестра ѝ Роза беше дома и бидејќи имаат една заедничка соба, имаше мали расправии околу тоа кој ќе биде во неа, ние или таа, оти Мила не сакаше да чуе патувањето да го спроведеме пред сведоци.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Винстон, сѐ уште со актовката со книгата, што му стоеше меѓу нозете додека работеше и под главата додека спиеше, замина дома, се избричи и речиси заспа во кадата, иако водата во неа беше одвај млака.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така, на почетокот на 2006, на Митревски не му се исплатени дури 15 месечни плати (вклучително и придонесите од плата).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А тогаш од Моли нешто проби, нешто во неа, и тогаш започна навистина луд танц.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Можеби, - рече Илко, - но гледам: отровот сѐ уште е во неа... С'ска со јазикот...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Чувствував длабоко во неа дека тивко ме прекорува што пресилно и пребрзо сум ја предизвикал големата Историја, за која и Татко би имал поздржан однос.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во неа е силата и чистотата.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Татко, овој пат, не стави во чантата ниту ливче ниту книже, само големата лупа и разни моливи, верувајќи дека во неа ги смести записите од вакафот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Без испуштањето на тој воздух, кој се компримира во цевката доколку во некој момент во неа не течела вода и сега наеднаш е пуштена, водата не може да пробие надолу по главните цевки.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Ти, Мито - Јани впери во неа прст - ама ич нејќеш да разбереш дека во тоа твое тркало, што толку многу го спомнуваш, свој дел и тоа најголемиот и најсудбоносниот, има вградено и оваа нова Света Троица...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Па тој не ја знае Софија, ниту има некого во неа.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Де беше единствениот човек за кого знаев дека уметноста ја согледува и покрај социјалните разлики во неа самата.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

А сега, кога се најде сиот во неа, заедно и со оваа своја насмевка во неа, тој се размавна да ја отфрли од себе, сеќавајќи се просто задушен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зел друга - и во неа црвец. Трета, четврта, петта - сите урми ги отворил, во сите имало црвец - сите ги исфрлил...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сепак, особено деликатниот, идиосинкратски избор укажува дека она што не е на изложбата може да зборува за состојбата на апстракцијата денес значително повеќе отколку сликите вклучени во неа.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Таа мора да го стори ова не само поради тоа што сето она кое желбата сакаше да го оттргне од говорната игра одново се враќа во неа, туку и поради тоа што истовремено, и самиот говор се наоѓа загрозен во својот живот, изгубен, отсечен, поради тоа што повеќе нема граници, препуштен на сопствената конечност во истиот миг во кој изгледаше дека неговите граници се бришат, во истиот миг во кој престанува да биде сигурен во себе, опфатен и ограден од страна на бесконечното означено, кое изгледаше дека го надминува. 50 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие во неа надоаѓаат како да некогаш многу одамна, во некое најдалечно минато, некој ги заточил, па ете сега преку неа, преку нејзините алехмиски процеси на мислата, дотекуваат како надојдени реки, како незадржливи лавини што мораат да се излијат за да не изгнијат.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

За нашата сегашност, а и за нашата иднина ќе важи следново: човек мора да обрне внимание на контекстите, на преместувањата и придвижувањата за да може да ја осознае играта на смислата и за во неа да може да учествува.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Дончо дури сега го напушта стравот, не свртувајќи се кон неа, проговорува со напнат глас А, ништо, онака... меѓу нас двајцата! додека во себе се чувствува посрамен и понижен оти Пела го најде така здрвен, па одвај ја крева главата и скришум погледнува во неа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тргнавме кон куќата од која одамна се отселиле оние кои живееле во неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Морате да ги пронајдете. ‌Самата итност на вашата желба ве тера да посочите, а и да разјасните (ако не другому, тогаш барем себеси) што е тоа во мажественоста на мажите кои ве палат што толку ве трогнува, какво тоа еротско значење е кодирано во една или во друга отелотворена одлика (наспроти нејзините ситни варијации) и што во неа толку ве вдахновува и ви ја прави толку мамлива.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Беше бестелесна, а сепак сиот мој копнеж се впиваше во неа, затоа што знаев дека, некаде на светов, таа има и свој телесен облик.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во нашиот случај, формулацијата: колку има во неа од руското, толку има и од светското (вечно, неминливо и т. н.) е сосема соодветна за објаснување на интерференциите, што конкретно руската сатира ги претрпува со сатирата воопшто, барем во раниот степен на својот развиток.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Честопати пред да го извиши меланхоличниот глас, Татко се внесуваше во длабоката тишина на куќата, пластена со векови од непознати генерации луѓе кои живееле во неа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ја спушти главата во густата трева и ја замрси во неа својата руса косичка...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Од таа борба тој ќе излезе победник, уште повеќе што реформите во Македонија ќе ѝ дадат нејзе можност да се ослободи од туѓите влијанија и да го пренесе центарот на преродбата внатре во неа. *Прочитано на 3 седница на петроградското Македонско научно-литературно другарство „Свети Климент“ на 19 октомври 1903 г.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Насетувам како вене мојата градина Со дел што во неа го всадив, Насетувам како молкнува пилето в гради И како вене мојата градина.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Една утрина, број, број, немат му една пчела.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го подигна капакот и ми ја даде теглата: во неа се наоѓаа седум чудни форми.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ноќите стануваа поинакви, во нив тишината се згуснуваше и мислев дека ќе ми проговори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледаш, бебешка количка: моја, братче, мене ме возеле во неа и сум врескал - раскажува мама - не сум сакал да лежам...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Зраците на изгревот удираа во неа и трептежот на нејзиниот полн сјај продираше во собата меко и пријатно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Откако ја прибра и затвори чантата, Вера ни покажа две книги за деца што биле во неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Собата беше преплавена со глекава наквечерина; очите на памучната играчка изгаснаа во неа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Изгледаше како во неа жив човек да не влегуваше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Бабицата проверуваше, гледаше како плодот напредува, но постојано ја мачеше помислата: што стана со оној нејзин поранешен плод; останат ли е во неа, се стопи, или можеби се работеше за лажна бременост, каква што често се случува кај жените, особено кај оние што имаат преголема желба да имаат пород, да родат, и кои обземени од тоа и од психичката напнатост - понекогаш им се присторува како да зачнале: им се јавуваат слични знаци како кај затруднета жена: болки во стомакот, во половината, гадење, повраќање, посебна желба за јадење, несоница, чувство дека мевот им расте...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Животот на Загорка Пеперутката ќе беше безвреден да постоеја дури и десетина слики слични на онаа што ја симнал Пачев од ѕидот ако желбата на Пеперутката не се наоѓаше во неа самата..

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„На тоа место водата чадеше, се креваше тенка магла, како во неа да е потопено усвитено железо, како во неа да се гаснеше жарот сокриен во крвта на бикот.“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Претставата дека традиционалната машка геј-култура е сосема безначајна и нерелевантна за помладата генерација или за наредната нова генерација е претстава што ревносно ја заговарав кога се сметав за припадник на една таква генерација, а тоа беше на времето, во 1970-тите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Јас многу работам само кога крајот е вреден за тоа,“ рече тој, гледајќи во неа, и некое време двајцата се гледаа втренчено, обидувајќи се другиот да го собори погледот, сѐ додека тој не се насмеа со мал триумф и додаде, „или достижен.“

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ти ќе се вратиш, Рајнер, му велев, реката беше само едно големо чистилиште, ме слушаш ли, Рајнер, тоа е само отпловување, и јас ќе те чекам на крајот од реката, Рајнер, ќе те чекам онаму каде што таа се влева во друго постоење, знам дека си тука, Рајнер, еве ја мојата рака, погледни ја мојата рака, Рајнер, сѐ ќе биде добро, верувај ми, кога ќе заврши твоето пловење, кога ќе излезеш од реката, ќе треба само да ја промениш облеката, ќе треба да облечеш нова облека, и се ќе биде добро, верувај ми, Рајнер, верувај ми, како што јас си верувам на себе, еве ја мојата рака, Рајнер, фати се за мојата рака, и јас ќе те извлечам, а потоа ќе тргнеме кон поинакво постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А Интернационалата? Во неа, бездруго, има библиски, курански и талмудски претскажувања.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На збороите од касапо, кандиса и сиромајио и чорбаџијата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Цеце ги симнува фармерките и продира во неа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога се пикнаа под веленцето, кога Митра се впи во неа тивко и ја запраша Мори ќерко цау ден само са кротиш, гу усити или клуцна у теб!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Барај чаре да ме извадиш од ваа дупката и да ме заведиш некаде далеку, далеку одовде, каде никој никогаш нема да ме врате во неа, ниту да ме има друг од тебе. Ете тоа сакам. Разбра сега?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Полошо и од сиромаштија, затоа што во неа можете да се препуштите, да пропаднете, да се опијанувате; но ова беше сиромаштија што не се предава, достоинствена сиромаштија.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Мајка ми токму така рече: „Нема потреба повеќе да се буричка во неа“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сето тоа беше некаква далечна, магловита слика, можеби настаната како плод на неговата желба да има пушка, но сакаше да верува во неа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега несетум се плашевме уште повеќе од иднината, зашто во неа покрај стравот од смртта на татко ми и мајка ми, беше содржана и смртта на нашето козле.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Шпартав со комбето де лево, де десно, де горе, де долу, на сите четири страни.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И покрај солзите на моите родители, заминав од дома за да се вселам во собата на стрико ми Ото, нешто страшно ме влечеше таму, и во неа живеам и денес, иако косата одамна почна да ми белее.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Арно ама, брго - брго, па му никнуале.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И како што се намалуваа катовите симнувајќи се надолу, така во неа растеше стравот дека на крајот ќе остане на улица.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Станува значи збор за вода која речиси никогаш не е доволно длабока, но и во неа многумина потонале а без да дознаат дека тоа се случило.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако објавиш слика на еден вид таблета и кажеш дека е добра, утре ќе имаш иста таква само без ништо во неа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не пијам нес кафе, ама уживам во убава чаша со нешто во неа, и не лежам веќе по камења, не се сончам на директно сонце, ама знам да уживам на креветче со добра книга, додека мојот мал Тото од едно кило ме чува како крволочен пес, кој секој што тука ќе помине го гледа како крадец на најроденото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Накусо, ако е женската вагина - без оглед на тоа што би кажала психоанализата за причините за нејзината привлечност - место во коешто пенисот најлесно ја доживува својата полова реализација, што значи дека во неа на посебен начин се создадени услови што ја поставуваат за остварувачка на половата надразба од прв ред, тогаш мора hi-tech направата електронски да создаде таков систем надразби на телото на примачот што нема да отстапуваат од оние што ги чувствуваме при пенетрацијата во женскиот полов орган или при надразнување на другите ерогени места на кожата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Истото доживување го имал и Олдос Хаксли за време на својот познат експеримент со мескалинот, додека набљудувал една столица во собата: „поминав неколку минути - или неколку векови - не само лизгајќи со погледот по тие бамбусови ногарки, туку бев и дел од неа - или подобро, бев во неа, или, да бидам уште попрецизен, бев небитие во тоа битие, кое беше столица.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Чувствуваше трепет низ целото тело, а во неа одекнуваше: „Со нетрпение го чекам утрешниот ден... знам, најубавото име во градот, „Со нетрпение го чекам утрешниот ден... знам,најубавото име во градот...“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа сложеност не е ништо друго освен последица – неизбежна, иако, се разбира, не тотална или сеопределителна – на општествената семиотика на родот и на сексуалноста во еден хетеронормативен свет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пред приватизацијата во неа постојано работат околу 30 работници, додека денес има само тројца вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но стигна уште и да каже: „Јас тука ништо не можам“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И што ли немаше во неа?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пред куќата, истрчува Мил напред и му ја отвора вратата да влезе, и Богуле влагува во неа, но само ако претходно излегол низ неа; ако излегол низ прозорецот, по некој инстинкт, пак се враќа низ него качувајќи се на дрвото по кое што слегол.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но, млекото Воскресна! ... и Ромул и Рем ја надраснуваа Мајката, газејќи преку Неа со интелигентни чекори... 103 Беатриче Кинеска градина јас сум во неа зелени чувства кос поглед ја сакам Самовилата што ја сече водата со проѕирни раце.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Значи јас ќе морам да ставам во неа апарат што ќе го претставува мојот вкус за избор на деловите. ñДали идејата ќе ти се допаѓа и тогаш, кога Брајан Ино сурогатите, ќе почнат да ги прават твоите најдобри дела?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Добро е што не ме притисна малку повеќе па ќе морав и сонот да ѝ го кажувам во кој ја видов Пелагија а таа мене не ме виде, не само што ќе се прашуваше себе си гласно како можело да ти влезе во сонот и да не те види, туку и во неа ќе го наголемеше сомнежот околу тоа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кога наближив кон една долина криена меѓу плодови од лимони, грозје, портокали и смокви, кога го здогледав морето и кога застанав на брегот, почуден си реков: „Господе, како да сум бил тука, како да сум живеел тука на овој брег, до оваа стена и пештерата издлабена во неа, до манастирот и кипарисите извишени крај него, до параклисот од левата страна, полеан со молитвите на калуѓерите кои со запалени свеќи влегуваа и излегуваа од него, помазан од звукот на камбаната и клепалата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Нашите граѓански права се независни од нашите верски мислења така како што се независни од нашите мислења за физиката и геометријата. Томас Џеферсон (Thomas Jefferson), The Virginia statue of religious freedom, 1786

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ноќта е насекаде, секаде се удираш во неа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Нема којзнае што во неа. Само неколку предмети.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа пак ја дофати свеќата, ги зари ноктите во неа и гребеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сонцето, велам, биеше во неа и тоа, сонцето, инаку можда не ќе ми се случеше да се занесам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Но после тоа никој не боравеше во неа, Можете да си го оставите куферот во вашата соба.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Камењата, море Трајко, под твојот чекан и глето ќе добијат сјај и облик - куќа што ќе се вика, а во неа живот, љубов... радоста ќе се вглезди, дечки ќе се растрчаат... ех!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа се залепи до Кети и почна да плаче зашто во неа почувствува женско мајчинско сочувство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се направи во темницата валкарница; пискотници и пцости го заглушуваа воздухот, а војниците од другите краишта на тврдината почнаа да се прибираат кон портата и да ги празнат и своите пушки и пиштоли, стрелајќи во неа т.е. во тие што излегуваат од неа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Можеби дури и го молела Господа, но во себе, ќерка ѝ да се сврти, да ја забележи, и на тој начин да ја оневозможи мајка си да го стори она што веќе го наумила. ...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој долго гледа во неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со еден единствен потег го заобиколи литературниот процес со цел да ја спроведе Флоберовата дефиниција за писателот кој треба да биде “како бог во својот универзум, невидлив, но секаде-присутен”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога станува збор за формирањето југословенско- бугарска федерација, Британците биле согласни да поддржат федерација во која би влегле сите балкански држави, словенски и несловенски, без фаворизирање на која било од нив, а во ниеден случај не би прифатиле федерација меѓу Југославија и Бугарија, од едноставна причина што таквата федерација, според нив, ќе останела затворена и нема да отвори можност за влегување на другите балкански држави во неа, а тоа, од своја страна, би ја изолирало Грција, со што би ја загрозило нејзината позиција како балканска земја.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

„Даниел!” Сѐ уште не гледајќи во неа, тој почувствува дека таа стана и почна да оди по собата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но како тогаш било можно релативно брзото ширење на заедничкиот европски стил?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А покрај тоа да откриеме: што ѓавола по цел ден се војва и денгуби во неа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Има и Вевчанска река. Таа ги собира сите нечистотии фрлени во неа од селата Враништа, Велешта, Дабовјани, секако и од Вевчани - и сето тоа го носи право во Дрим.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Омразата не може докрај да се разбере, ниту пак можат да се знаат нејзините изворишта, како што и среќата, како што еднаш рече Сара, не може да се дефинира, таа се чувствува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Земјата ќе беше мала и танка ако на неа или во неа не ќе се трупаше она што умира.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И гледав недоверливо во неа, прилично навредена што не ме пофали за мојот голем труд и за резултатите од него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Така, место да го уништат Толета и неговата дружина, Петре го вклучи во Организацијата и Толе стана нова сила во неа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се радувам, бидејќи во неа ја гледам Ласа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Дедо сигурно ќе пукаше во неа со пиштол, - си велев, - и ќе беше ужасно возбудливо. Штета!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Преку својот извештај Еванс имал намера “да покаже нешто од природата на областа Вичо, како е да се живее и работи во неа и нешто од политичките и тамошните народни тенденции“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Краста (Од џебот вади шишенце): Како што гледам ни со срцето не си баш нај добра. (Од масата до креветот ја зема чашата со вода и течноста од шишенцето ја истура во неа) Не сакам кога стари луѓе се мачат. (Линијата на неговиот говор станува подлабока) Еве, пред само две години и мене ме стрефи инфаркт, и тоа на улица.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Градината се отвора пред дождот како цветот пред видот во неа живее заборавениот свет на збиднатото.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Сите Шатовци имаа дел во неа.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во неа требаше да се насочат, да се кристализираат, два, според мене, значајни тока: за да се состави клучната телеграма, која требаше да ги покрене механизмите меѓу двете земји во натамошните односи.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За него старите велеа дека било остаток од некогашната црквичка, божем чадот бил направен од свеќите што ги палеле во црквичката предците на денешниве жители на Потковицата, а боите остатоци од фреските насликани во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Развивате приказна и кога ќе ја развиете, накнадно внесувате личности во неа. Заради тоа и не добивате вистински личности.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Само сакав да ѝ укажам на смешното во неа – повторно потокот од смеа на Катерина што трчаше по камењата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Од тоа ја обзеде една замелушеност што ѝ ја помати сликата на сето она што се случуваше додека цврсто не заспа: колку и како не се знае, ама Чана ја раздели топлата чорба од петелот со по малку мевце во неа речиси на сите, ја туруваше во саани, во чинии, во месингани чапчиња, во мисури, никој не ја одби нејзината понуда, дури ни Геле Колишев, деверот на Богородица, ни таа, а нејзините синови ја пиеја како да е чај во големи звучни голтки, колку што се сеќава излезе и надвор во темницата, долу во подрумите и ги стоплила момите на Роса со што таа вратила како благодарност голем грст шеќер во коцки за внучињата на Петра, покрај нив, долу открила и други видеуца од свеќи, и ним им дала иако ѝ велеле дека тие се тука од одамна и дека сѐ имаат, дека не се гладни, дека не се мокри, само понадата на Чана никој немал срце да ја одбие.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Неуката жена со мудроста на годините ѝ ставаше на знание дека ако нешто е заврзано во неа не треба да пала кулај да го фрли тоа од себе оти тогаш си фрлаш и нешто од тебе, а може и најмногу.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Отишол при бабата пријатело една вечер и откоа се кунуштисал, ја прашал: - Што чиниш, бабо, како си?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Но, тоа не значи дека геј-„женственоста“ нужно значи стварна идентификација со жените.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бојан зеде една стара, крпена торба, пушти во неа парче тричник, оној леб што од трици нарочно го месат за кучиња, префрли преку рака мало секирче со куса дршка и тргнаа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Вратата од тоалетот се отвори и во неа влезе познатата фигура на Александра, придружувана од еден човек во бордо костум.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Еден од методите со кои геј-машката култура го разработува и го консолидира својот особен став на општествен и културен отпор е усвојувањето, присвојувањето и преведувањето во машка геј-смисла на одредени вредности или идеали што ѝ се длабоко туѓи на традиционалната хетеросексуална мажествена култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Негово си беше да ја испрати, а други да судат што и да беше запишано во неа!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сончко насетуваше дека токму во таа соба е Зорица, но не можеше никако да се пробие во неа.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Тој јад и бес во неа започнал да ѝ се јавува од оној ден кога мажот ѝ Вајс ослепел.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Бела видел дека има заглавен куршум во пиштолот, а таа му рекла дека куршумот не се вади и дека така стои уште од времето на татко ѝ.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но немаше во неа што да прави, што да пресоблекува - освен што на столот префрлена на потпирачките го чекаше не само испрана туку и испеглана кошулата со кратки ракави.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Миризбата на првите јоргованови цутови која допираше до бреговите на самото Езеро, потем неколкуте стракови анамска рака, чии жолти цутови ја враќаа во младоста, будеа во неа силен копнеж по минатото, по своите заминати, далеку, засекогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ќе се сретнеме со тоа: ова пречекорување и ова бришење ја имаат истата смисла, тие се еден ист феномен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Биеше право во неа и таа светеше, беше онака, пред мене, до самите мои колена. Не мислев отпрвин ништо, се колнам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Навистина ќе ме пуштат,“ и тоа го повторуваше како некоја утеха – како кога дете повторува некоја лага не за да поверува во неа по постојаното повторување, туку за да не мисли на вистината. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаш градина? Имаш цвеќиња во неа?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гледавме во неа, во нејзиното бледо лице и потемнети очи.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пријатни навеви од благ ветрец доаѓаат откај реката.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Доаѓаа во неа, како во храм на среќно завршениот егзил, доаѓаа од сите страни, блиски, преблиски, многумина веќе заборавени, но задржани само во Мајкиното сеќавање.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ова беше првото излегување на Рада од нејзиното лажно патешествие во Америка. ѝ дојде како олеснување, како издувен вентил од кој требаше да излезе сето негативно што со месеци се натрупуваше во неа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не постоеше причина сега да не биде сигурен во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

23. Констатацијава на Мисирков е мошне категорична, но во неа има и еден дел вистина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ја поттргнувам машината за пишување со листот во неа и, онака, замислено, гледам во последната реченица од незавршениот текст: „Тука се поставува прашањето...“

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Гледај во неа и молчи, слушни како земјата дише, каква музика во неа создава животот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сѐ во неа ќе стивне, ќе издивне.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ја напишал „кландер“ (Кристијан Ландер), основачот на страницата, а во неа се изнесува извесен хипстерски поглед на белците хипстери.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Куќата си бара стална домаќинка, по цел ден во неа да си работи, - го слушнав, една вечер разговорот меѓу тетка Рајна и татко ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Само со чисти сонови во чиста Европа Макар што Европа се римува со тропа А некои дури велат дека Европа Им личела на старски дом на историјата И во неа имало пржен воздух преку сите мерки А накај НАТО се одело во јато Освен ако некоја гуска не се загуби по пат Кога се сонувало за Европа и НАТО Не се штедело боја за крвната слика на нацијата Колку подобра крвна слика Толку посилна одбранбена способност

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Таа можеше конечно да се смири, да им се придружи во сонот на децата, додека не се разблажеше татковиот немир во неа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се приближија, Христина го викна Тодор, кој веднаш стана, а Томаица не можеше да се воздржи да не погледне накај Петар кој веќе гледаше во неа со неговите длабоки и топли очи насмевнувајки се нежно.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но затоа Светосавското друштво за таа половина година направи доста шум: во неа, освен науките, имаше и воена гимнастика и маршеви на учениците со музика по Белград и неговата околина и патување во летото по Србија, каде што се произнесуваа громки здравици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ноќта е долга,есенска, за еднниот студена, за другиот и студена и вечна, во неа човекот може да се открие поинаков отколку што мислел дека е од првиот час на узнавањето до пред умирањето, наеднаш, на чекор од скончувањето, да најде во себе нејзино суштество што живеело некогаш или што ќе живее еднаш во иднината на времето и изменетите пространства.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога завршив тој рече, „Сфаќам. Философијата му прави на човековиот ум, она што маталката за јајца им го прави на јајцата“. Има многу мудрост во тоа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Нехармоничната“ проблематика на модерниот човек? Зошто во неа Бог помалку би се очитувал?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мистеријата како да ѝ годеше, сакаше да ужива во неа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Вадеше црвена земја од ридот над куќата, фрлаше во неа малку плева останата од некогаш во шталата, тураше вода, и мешаше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ќосето, како постар чоек, фатило прво тоа да кажвит мамејци: - Едно време - рекло - гледаш тој јаз?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

„Не сум сигурна колку може да биде упатно тоа“, се бранела Босилка додека имало во неа волја да се брани.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Расправа едни будалски... Кочо се загледа во неа. Беше убава - танка, престегната со утаре.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дури и без ништо запишано во неа, таа беше компромитирачка сопственост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Геј-женственоста во голема мера е хомосексуална појава, дотолку што истополовата желба не може да се раздружи од околностите во кои се создава; таа не е само израз на половата меѓупоставеност или на женственоста, без никаква еротска состојка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И уште му рече дека таа сè уште верува во неа, во единствената, во вистинската, во најсилната љубов, и дека ако таа постои, тој еден ден ќе ѝ се врати.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Вие исто така знаете дека можете да ја земете во раце книгата, да ја okno.mk | Margina #3 [1994] 77 прелистате, читате и да ги гледате сликите во неа; знаете и дека можете да научите нешто или да се забавувате читајќи ја.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Зарем требаше да ја дотера до болница и да помине три години во неа, па Хелвиг да ѝ го напише тоа писмо од пет реда?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Една жена си ја потопува главата во кофа полна со вода, надевајќи се дека така ќе ги удави сите туѓи мисли кои се во неа, а потоа на нивно место ќе се појават нејзините.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Или е во прашање некоја посебна тајновитост на која се уште не сум и дораснал па затоа и не можам да наѕрам во неа?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој не сака да погледне во неа, дури ни кога таа ќе му свирне.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Шишман почуствува толкаво задоволство, особено кога заодија по сложниот шиток дрварски пат што изваде од џебот кутија за боја, стави во неа камче и ја врати во џебот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ја слушам жената и си мислам: од каде ли толку расипаност во неа?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Зарем ви личи на палата па да може нешто во неа да се загуби или да исчезне?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не е битно дали даденото семејство е она, твоето, од кое потекнуваш, дали е семејството што си си го избрал или ти е новосоздаденото геј- или лезбејско семејство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако го имаш пиштолот, те молам, кога ќе стигнеме до грмушкана, фрли го во неа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Право е оној што ја делкал клупата да седи во неа, - мирно рече учителот Мирчевски.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Во неа имаше постела покрај ѕидот и една ламба на масата, со задушен фитил. Таа...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сето човечко во неа веруваче длабоко... верба... верба...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ако направиле сукà, твоите браќа се сега во неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Па, не знам, сè нешто наредува, вчера, замисли, ме натера да си ја средам собата и кога јас се побунив и убаво ѝ објаснив дека мене нередот воопшто не ми пречи и дека тоа е моја соба, па што сакам во неа ќе си правам, таа строго и грубо ми рече: Ти така ќе постапуваш кога ќе бидеш во своја куќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Фабриката е во приватна сопственост и функционира како акционерско друштво, а во неа се вработени над 190 работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Гледа во бистрата вода, а во неа широко отворени очи, слични на очи на исплашена срна, лице огрдено од лузна, збрчкано чело, стегнати усни и вилици, прекршени веѓи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во некои моменти ми се чинеше дека сонувам, или како да оживеала некоја приказна и јас учествувам во неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Впрочем некој ако држи в рака покана, тогаш тој се здобил со правата што во неа се пропишани.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Далечна беше далнината, во неа се губеше виделината исполнета само со желби...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Неговото олеснување кога ја виде беше толку големо што не можеше да се воздржи директно да не гледа во неа неколку секунди.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Меѓутоа, оваа црква е замените по тоа што во неа бил оргулист познатиот германски композитор Јохан Себастијан Бах, чиј спомен многу грижливо се чува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Да се биде во Келн, а да не се види оваа знаменитост навистина претставува пропуст се разбира, катедралата секој ја посматра од свој аспект, но секој во неа ќе пронајде нешто што фрапира - нејзината големина, височината на кубињата, релјефите, оргулите и нејзината акустичност.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И пред да ја обори сонот врз црвеникавата куверта како да се утврди во неа одлуката сега засега да не се праќа глас долу во Скопје што е со дедото Костадин.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Загледан право во неа, па потоа право негде далеку пред себе...се вртеше во круг во собата со тешки чекори...со поглед следејки ја Трајанка која нешто работеше.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Врат -невралгично место- Вратот – влезна врата на Микена (сите гробници не се за јавност) од талогот на потсвеста – повест во неа преврати, и напред и назад обрт на предметите од вредност уметност-не-заради-уметност: дваесеттиот век стапува ненадејно!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

-Па тогаш јас сам ќе се напијам – се наведна над водата и, додека пиеше, го бараше ликот на старецот во неа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ѝ се доближува загледана во полулегнатата девојка, подзастанува, некаков сомнеж ја гризе и кога се доближи на дофат на рака, застана, и се загледа во лицето и во очите големи и црни, молежливо вгледани со вкован поглед во неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ѕвезда навлезе во маглата и небаре се завиткува во ладникави превези да си го разлади таговниот огон во неа разгорен.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Штом ќе пристигнеа, тие попрскуваа сѐ во неа со црн пипер купен на црниот пазар, ја фрлаа облеката од себе и водеа љубов со испотени тела, потоа заспиваа и се будеа за да утврдат дека бубалките ги збиле редовите и се подготвуваат за контранапад.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Младата генерација на сликари умее истовремено да ги пронајде своите ориентири во таа реалност крајно исполитизирана и покрај тоа што во неа таа не се чуствува многу пријатно.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа вкочането гледаше во неа со вдахновена длабина и јакост, така што во главата ѝ светна помислата дека, и покрај сè, змијата може да е вистинска и дека е подобро да побегне.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Милош, исто така млад, на осумнаесет години почна да се загледува во неа како секој маж во жена.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Болката што ја гледа во буквите поминува во неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кога пред Митрови застана големата светлосива лимузина, која толку светкаше на сонцето, што ти пречеше дури да гледаш во неа, се собраа сите деца од селото.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Цепнатинка во каменот и во неа - цвеќенце. Треперат листенцата во топлите повеви на ветерот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Најстрашната беља сепак се случи следниот ден, ама и во неа среќата на Петре излезе победник.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Не може да падне во правта гледајќи ме мене во неа.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Уште еден аргумент што одел во прилог на тоа да не го прифатат формирањето на југословенско-бугарската федерација лежел и во фактот што со тоа Бугарија, како земја која се борела на страната на нацифашизмот, би ги избегнала последиците коишто требало да ги поднесе поради нејзиното учество во двете светски војни на страната на Германија, а против нејзините балкански соседи и против западните демократски сили.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Се засолнале од невремето, а громот точно во неа треснал.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во неа држев викторијански мебел помешан со едно старо коњче- играчка, панаѓурска машина за мерење сила, лампи од Тифани, играчка- Индијанец кој продава Andy Warhol цигари, полнети пауни и еден стар флипер.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Птиците што се засолнуваа во неа, се вознемирија; кружеа околу црквата, гракчеа панично.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Едо ги оврли очите во неа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во валчестата шуплина на буката1, која колку се одеше подолу се стеснуваше по должина од над десетина метра, сега го немаше оној ниеднаш непрекинат заплисок на остриот пад на водата од планинскиот поток, што се вливаше во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Замисли си, батка, ми дојде во празнична ноќ и ме викна да легнам со неа само за да ми соопштила дека не ме избрала мене за маж бидејќи добила подобра понуда, и тоа лично од оној кулак, Вражалецот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мојата соба имаше засебно купатило, а беше одделена од останатиот дел од станот со еден мал ходник Изабел ширум ја отвори вратата од мојата соба и ми објасни што сѐ има во неа, а потоа се повлече.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

За секој случај, понесе и една излитена крпа, па во неа завитка калапче домашен сапун.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Пукнаа во неа и таванот, и џамовите, и ламбата и черчевињата. Се струполија, се ничкосаа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

— Разбра, и од мене нишчо не излегуа, бидите раат и ајте ми со здравје — рече Андон и ја симна торбата од рамото, та ги тури парите од скутот во неа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пареа е сета на море и тоа, речиси влегло во неа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во неа полесно се одгатнува дали ѕвоната од Кремљ ги опоменуваат спанковците или ужасни соништа ми ја расипуваат ноќта.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Гледав во неа, претчувствував дека тоа е нејзината последна ноќ.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Или можеби важи спротивното: задоволството со кое машката геј-култура си ги усвојува овие филмови го одразува ироничниот став што геј-мажите го негувале долго за да се оградуваат и, на тој начин, да се изолираат од штетните театралности на семејниот живот – но, без да ја одрекуваат смртната сериозност на тие театралности, без да им ја одрекуваат моќта да нанесат вистинска повреда и болка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бран на лутина се појави во неа. Каква злоба.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На моменти изгледаше како да не гледа во неа туку низ неа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

А приказната за белиот коњ, кој без да полета не качи под облаците! (Замислете си, во неа бев прикажана како заспана).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А, контрола немаш никаква. Ти само продолжи да си ги пиеш своите кафиња, да си пушиш цигари и да си пишуваш текстови.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Е баш си крлеж, - го оттурна Горда, како веќе да се потпикува во неа, и заводливо насмевната отиде во кујната да ја подготвува ладната вечера.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Шефот веќе не можеше да знае кој сега работи во неа. И кој работи со неа, со групата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Арафат се радуваше на својот дипломатски успех, ја гледаше поблиску од било кога својата Палестина, го очекуваше во неа своето триумфално враќање на бел коњ...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Му се чинеше дека сега познава нешто во неа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но, не би се ни нафатил да му ја кажам на Кевин Авијанс – сјајниот афроамерикански изведувач кој во 2000 г. и во 2001 г. одржа две работилници на мојот предмет „Како да се биде геј“ – иако во 2006 г. веќе не беше во своите дваесетти години кога пред еден геј-бар во Ист Вилиџ му ја скршија вилицата пет-шестмина типови што го нападнаа урлајќи антигеј-навреди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

„Сите се овде,“ му реков, „само ти премногу гледаш во себе, па не можеш да ги видиш другите.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му недостига уште опашка со врзана конзерва. Ѝ се фалел на Мира дека татко му ќе ја земел куќата на Калча и во неа ќе живееле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но затоа, пак, сигурно по налог на режисерот, снимателот ги качуваше по сите околни ридови да ја снимаат панорамата на целата долина, во тотали со благо швенкување за де се опфати от крај до крај, со трите села во неа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во неа се вљубил еден турски офицер. И таа се вљубила во него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога се подисправив, со двете дланки ја фатив за задникот одоздола и почнав да се стегам во неа без да сфатам дека доаѓа крајот на моето еротско патување.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Со татко му бевме излезени. Завчера.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Може да не ја погодам, рекла, веќе стара сум, а со стрелањето во капсат може само ќе ја предизвикам за кога ќе ја креваме, или после некогаш, ако ја оставиме овдека, сама од себе да пукне и да убие некого.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И насетувавме дека тоа е во некаква тајна врска со чудната болест на ќерката негова, која веќе со години (поради надвиснатото проклетство над нашето царство и над кобната одаја со едно нерастајнето слово во неа) лежеше болна од болест чудна, непозната, и искина толку постели колку што имаме години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По исчезнувањето на Татко, библиотеката беше будно, како вистинска татковина, вардена од Мајка која се грижеше да го сочува последниот распоред во неа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сигурно нешто се случува во неа!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Впрочем, тој беше нејзин галерист; беше тоа години пред него вата вера во неа да се исплати, а таа се надеваше дека тоа ќе биде и натаму, наспроти вечерашнава слаба посета.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тоа објаснува зошто во неа стануваш ко фетус.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Нѐ беше претекнало затоа што некој побрз од нас излезе, оти лукавиот се осувршува во брзината, и се умножува во неа, наместо во светлината, па умножувајќи се во брзината стигнува секаде и во секое време, за да ти наштети.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На крајот на краиштата, Џуди Гарланд баш и не ѝ беше некоја икона на мојата генерација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Желбата да има дете, во неа беше толку голема, што не сакаше да верува дека тоа нема да се случи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Лично во неа го истурив целиот шаржер и мртва ја плукнав кучката.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сепак, како што деновите изминуваа, нивните односи како да се сталожуваа; почнаа редовно да се среќаваат во нејзината викендица во Лагадин; Едо почна полека да се смирува па дури да се прекорува поради своите, како што сега му се чинеа, претерани сомневања во неа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вели жената е подвижна нива, понекогаш сама сака во неа да се фрли семе за да се види што ќе никне, ама што да се прави кога, што да прави таа кутра нива кога и насила се фрла семе во неа?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Секако, ова гледиште е условено од прашањата на генезата на руската (и пошироко, на целокупната) сатира како литературен феномен.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Инаку, за да навратам на таа циркуска точка најмногу придонесе неочекуваното вплеткување во неа на доктор Пачев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога исчезна татко му, мајка му не покажа никакво изненадување, ниту преголема жалост, но затоа во неа настапи некаква ненадејна промена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од тоа време датира и легендата која раскажува дека меѓу планините на југ од Марица живеела многу убава девојка Родопа, која често слегнувала на брегот на реката за да се огледува во неа и да се воодушевува на својата убавина.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За миг сите се здрвија со влегувањето во одајата, гледајќи ја глетката во неа со врзаната Анѓа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Што ги истоштуваат и параат моите екстремитети. 52 Margina #22 [1995] | okno.mk Истури светлина во неа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Јас и ти како една точка. Останавме таму во неа...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Спалната на моите е Собата на топлината – таа е единствената што се наоѓа меѓу две простории и во зиме е најинтимна и најтопла.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ако имаш среќа, ќе добиеш новогодишна ќесичка маде ин КРАШ, со супер чоколатца во неа.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

На фудбалските натпревари, на кино или на кое било место каде што имаше повеќе луѓе, ако некој се загледаше во неа и ако Богдан не можеше да го засолни тој поглед со телото, излегуваа надвор, напуштаа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога ѝ кажуваше Чана како Пелагија ѝ пишува за нивата и за семето таа веднаш сфати дека во кутрата Пелагија има веќе лошо семе, само да не крене рака на себе или на тоа во неа!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Триесет години се бореше со ракот. Го доби на 33 години на дебелото црево, а во текот на животот на речиси сите витални органи. Јуначки издржа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со радост ја гушнав, во неа на светот бремињата од сонцето свое прогонети, ко Троја се скриле, врз нив седнати на љубовта ги гледам времињата и ослепувам, поубаво да ги видам тие што биле.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Детето се приближи до колибата со мачешки стапки, се заслуша во ноќта да не би да допира некаков шум и бргу да се изгуби во неа.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

- Летај, Бреза, летај и не плаши се!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Денот беше прекрасен, јунски, наставата во училиштето пред два дена беше завршена, водата на езерото Матка блескаше на сонцето и во неа се огледуваа високите карпи.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Треба да се разбере независно, во сопствена смисла.365 Со оглед на сиве овие размисли, не би било мудро да се обидуваме да ја концептуализираме машката геј-женственост, а ни оние машки геј-културни практики што може да изгледа дека се пројавуваат во неа, издвоено од истополовата сексуална желба, која е корелативна со неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бидејќи целата вселена ја сфаќаше како применета логика на „светскиот разум“, тој затоа и ѝ даде на оваа логика најголемо значење, ја издигна на степен на највисока наука, го виде во неа здобиеното целокупно знаење.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Штом е така и штом образувањето на народноста е политичко-механички процес, тогаш се имаат сите нужни услови за одделување на Македонија во самостојна етнографска област: Македонците имаат општа татковина, последнава постепено со реформи се одделува во самостојна политичка целина, во неа има „неколку колца од јужнословенскиот јазичен синџир”, тие колца многу лесно се обединуваат со општото признавање на средното од нив за општо орудие во искажувањето на литературната реч за сите интелигентни луѓе во Македонија и за во книгите и во училиштата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Би добиле можност, без оглед на сексуалната определба, да утврдат дали геј- културата има да им понуди нешто што би им вредело ним, дали им го засилува и збогатува погледот на светот, дали сакаат да учествуваат во неа и да ги усвојат како сопствени нејзините особени светоглед и ставови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А само тој ја остави својата крв во неа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Курта гледа бесно во неа.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Зошто во неа Бог помалку би се очитувал?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но најголемиот дел од деструкциската уметност на жените го истражува проблемот на уништување на идентитетот и децентрирањето на Јас.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Само во меѓувреме запали си цигара, знам дека кога зборуваш на телефон најмногу уживаш во неа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ако не појдеше кај детето и кај Хелвиг, немаше можеби да ѝ се случи, толку брзо да ѝ се врати кризата. - Можеби немаше. Но тоа беше во неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Костадиновска работеше на позицијата градежен техничар. Претпријатието во кое таа беше во редовен работен однос функционира во градежниот сектор и се занимава со извршување на градежно-занаетчиски работи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Гласовите во неа се мешаа, се лизгаа, се судруваа и се кршеа во нејасни слогови.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Заради големата школка, заради морето во неа, јас поначесто се преправав болен за да ме замијат, да ми го избркаат урокот, да ме благословат, да ме сожалат и да ми го остават ќесето со каменчињата и со школките.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Роза е поголема од нас, исто колку и брат ми, па попушти.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Нема излегување – барем не многу лесно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, тој седеше во својата фотелја, се вртеше во неа, покажувајќи ја на најпростачки и малограѓански начин својата незаслужено стекната власт, и ништо не говореше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Седи на клупата и гледа во некоја жена што седи на клупата подалеку од него накај паркот; да е жената поблизу, можеби од страм ќе го отргне погледот од неа и нема вака почесто и подолго да ја гледа, да го држи погледот вперен во неа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Имаше прекар Ѓубриште, што ѝ го дале луѓето вработени во неа, забележа таа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Над покривите легнуваше вечерта, постилаше преку нив модрикав превез и ги бришеше нивните остри нерамнини, па разблажени во неа тие се нишкаа во смирена вечерна разбранетост.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Една ноќ додека туриваше како да беа распукани небесните мориња, Трајан се искраде до шумичката, се завлечка во неа и се најде отаде границата - на грчка територија.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ендру Саливан е сосема во право, во некоја смисла: јавната култура се сменила, а хомосексуалноста сега е посеопфатно интегрирана во неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Откликнува птицата, меѓу отсјајот на секавицата и есенската грмотевица над Париз.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Фабриката за шеќер денес е акционерско друштво во приватна сопственост на странски газди од соседството, кое делува во рамките на прехранбената индустрија и моментално брои околу 150 вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но со завршувањето на мисијата и на мојата скромна улога во неа, остануваше да живее драмата на човекот, на луѓето, кои ми станаа блиски.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За зачудување ќе им биде во неа многу.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Му кажуваше за акупунктурата како необјаснет феномен бидејќи се базира врз анатомија што на медицината уште не ѝ е позната, за тоа како некој руски парапсихолог успеал да ја сними аурата на лист од дрво, додека некој човек околу себе шири аура којашто е во повеќе бои, во зависност од карактерот на човекот , му кажа како да направи пирамида од картон и ако во неа стави изабен жилет на вечерта жилетот утредента ќе биде остар како нов и други слични работи со кои репертоарот на авторот беше богат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Истовремено со неговите први зборови, некој се обидува да ја отвори надворешната врата и кога не ќе успее, почнува да удира во неа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Нив најмногу сега ги интересираше судбината на каналот и каква беше улогата на Игор Лозински во неа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Им го нудам, исто така, и на оние што ја бранеа мојата работа и што веруваа во неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Следното утро што ја разбуди со своите студени конци, не влезе во неа со сивилото низ стишната шара на пердето, туку прво во нејзината глава како куршум се забуца мислата Господи, што ти згрешивме јас и мојата сестра?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И додека ова го сфаќам, оние коњи со онаа колесница и времето во неа, удри покривот на мојата куќа, кровната конструкција попушти, но сепак куќата не се сруши, таванот не попушти под покривот и не предизвика понатамошно уривање.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Бабата Петра се пули во неа со широко отворени очи, Чана знае што прашува нејзиниот поглед, ама таа нема што да ѝ каже.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Римата е нешто како звуковна потпора која да ја сочува сета структура на песната, вклучувајќи ја и сликата во неа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Еден копрофаг бара чинија, се посерува во неа и го изедува своето гомно, извикувајќи: „Ммммм, ова е мојата богата супстанција“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некои подобро фунционираат во почетокот, а некои кон крајот на неделата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оти и во неа треба да се криеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Влегов и во црквата, која беше празна и, на мое изненадување, во неа не видов ниту икони, ниту пак од оние олтари, што сме свикнале да ги гледаме во црквите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога сфати што е тоа што Едо го виде во неа и особено кога помисли на нејзините еротски убави нозе, се сети на една случка минатата или поминатата година.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Оти, јас, наставничке, колкупати таму сум забележал дека некој во неа живее.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Неретко Татко и Камилски, кога ќе се најдеа во лавиринтот на некоја османска заемка, обајцата како по нечија команда погледнуваа кон тврдината верувајќи дека зборот конечно завршил во неа...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Всушност, не е мој обичај јасно да формулирам едно конструирано гледиште врз непостојани впечатоци како оние кои ми се наложуваат од читањето на вашите книги.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Длабоко во неа седеше и мислата дека Доне не можел да си замине качен на веленцето како што се пошегувал Танаско со Чана, а и од каде такво срце кај Доне, да ја остави неа, да ги остави нив!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го догризува земјана твојот корен на дланки да ја кренеш сите лобањи во неа да ти стежнат.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Која разлика во Европа и во светот ние ќе бидеме ако во неа не го внесеме својот идентитет...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Затоа Татко реши да се вмеша, впрочем, така и беше решено да се работи, низ спротивставување на мислењата до заеднички заклучок: Претходниците на османските јаничари беа римските преторијанци, кои првин беа регрутирани од Италија, а потоа ќе се најдат во неа војници од странско потекло како Балканци, Шпанци, Германци и други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Инаку, велат дека не е во интерес на владетелот во својата држава да трпи повеќе вери: ако во неа се соберат сите секти на светот, тоа не би предизвикало никаква штета, бидејќи не постои ниедна секта којашто не заповеда послушност и не повикува на подредување. Монтескје (Montisquieu), Персиски писма, 1721 okno.mk | Margina #32-33 [1996] 90

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А таа и шумарот Веселин, засолнувајќи се од дождот, влегоа во лозјето од Цанул и се пикнаа во колибата; внатре најдоа оптегната мечкина кожа, се завиткаа во неа, се впија еден во друг и долго време претаа во кожата како да оживуваше мечката.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Остана само ќелијата на Димостен во која можеше да биде сама за да се обидува да се ослободи од несаканото семе, меѓутоа, во неа немаше никакво искуство за такво нешто.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Обидете се да погодите што е напишано во неа?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Рајна дојде и ми вели: „Замисли си, на гробот на Генералот, по повод годишнината од негова смрт, дојде и онаа мивка од куплерајот, онаа Сузи, или како ја викаат уште, и место внимателно да ја слушаат божјата служба сите гледаа во неа, се разбира не жените туку оние другине.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Расте, се згустува мрачнината со секој изречен збор, со секоја издишана издишка и во неа го чувствувам виежот на болката и осамата и стегањето на чемерот насобран ко грутка и тврд како кремен, чинам, го чувствувам во мојата сурова дланка...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Додека ја бришеше ламбата, ги поврзуваше своите верувања, откривани од светите книги во библиотеката, гледајќи во неа небаре е ѕвезда, падната од небото и задржана од книгите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се пареа како животни; таа стенкаше и бараше да се зарие во неа до коска; токму така, до коска; Фисот стенкаше, мрдаше со голиот газ, а Луција бараше уште; во еден момент, таа ме погледна и рече: „Фис, некој нѐ гледа“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се смирува водата, во неа затреперува лузната и струпот, се искривуваат големите срнешки очи и таа наведната над водата, трепери се до нејзиното дно...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Работничката Сузана Костадиновска (сега 49-годишна) рабтеше во Друштвото за угостителство и трговија Михајло, Вангел и др. (увоз-извоз) – „Спектар“ ДОО Битола, со договор на неопределено време од 1984 до 2005 година, односно имаше 21 година работен стаж пред да настане спорот со нејзиниот работодавач.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Притоа што се не замеша. И борбата. И нашата потрага во неа. И потрагата на Иван. Па дури и побуната на природата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во неа богами човек полесно ќе се загуби одошто да се пронајде“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Шуќур што некој го барал Вилкабамба, па набасал на Мачу Пикчу, до највисоката тајна на Инките - да му се скамени среќата, да му се скамени компасот, да му се скамени и кондорот, и сликата на планината, да му се скаменат ќе да е и пехарите за вино, да му се скамени и перницата да не може главата да ја пика во неа па да му се потат соништата, баш најубавите, да му се скамени и времето како врховен доказ дека светот престорен во камен ниту старее ниту грдее.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

И јас тоа го почитувам, го почитувам вашиот избор, само ве молам и вие да ја почитувате мојата работа и да не се мешате во неа,” рече доктор Гете, и продолжи да го плете долгиот црн шал. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како и пред тоа и сега, кога се гледа пред нејзината врата, ноќта е сина и во неа се е несигурно и нестврно како и во детски цртежи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Верувам дека се согласуваш - реков, и веднаш продолжив - тој е сега патник: нè слуша, нè гледа, иако никогаш веќе нема да се врати, барем овде, на патеките на нашето време.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа ќе рече дека ниедна песна и никогаш исцело не е завршена и дека постојано има место во неа за понов и поинаков пристап.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Гледаше во неа од неколку чекори оддалеченост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Колку што ги знам, тие се цврсти во неа...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Минута или две таа вкочането гледаше во воденичката обидувајќи се да ја одгатне песната зад брмчењето, но, наместо тоа, целата воденичка со воденичните камења, се пресели во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И имаше само една врата мојот дом - колку да влезам во него; и една постела покрај огништето - колку да легнам во неа: сам со својаста смрт, како со невеста – во ноќ на затруднување.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Секој можеше да поверува дека таа испливала од сините морски длабочини - зашто во неа имаше нешто што го имаа сирените, имаше нешто подводно во целата нејзина појава - како да дошла од длабините на некој злокобен свет за да го намами и да го изневери, и откако го направи тоа, сега сакаше тој да го изеде тоа неверство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дали се вистинити, или само подоцна измислени приказните дека тој во неа е погребан?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но тоа не беше сѐ. Сокол Мечевски извади од чантата една кутија, голема колку за две рала очила да се стават во неа. Но не беа очила.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Повторно доаѓам пред долината и таа се отвора како стара книга на залутениот ветар лисјата се шират и во неа влегуваат право високото небо со гребенот на врвот планински што лебди над облаците потоа снегот што се спушта жолт и овенат право во моето срце измешан со поројот во 'рбетот што му шуми.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Ах! (Се фаќа за срце) Така е спарно, не се дише, а овој тапчо запнал за некаква Грета.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во еден миг се свртив и видов дека вратата е подотворена и во неа, неодлучно дали да влезе, стоеше мачето.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Најлошото беше тоа што, откако ќе потонеше во неа, тој многу тешко можеше да ја совладува во пречекорувањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само летно време, играјќи брканица, децата се криеја во неа, а наесен немирникот – ветер кога ќе зашумеше во оголените гранки на тополите, и ги кубеше сламените старечки плеќи, се напињаше да ја одвее, но Аврамовата колиба зачудо долго време се додржа и остана сред бавчите како спомен на страшниот полјак со големи обесени мустаќи.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Хелвиг не гледаше во неа. Ништо не одговори. Само малку ги крена рамениците. Што му значеше тоа?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Почнала да се движи, сама да јаде и да се бања, да шета во паркот, и да ткае во работните часови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Играта се игра, а во неа ја менувате стварноста за другите луѓе.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Кога ќе го прифатат, си става во неа камче да му тропа. За да го мислиш будала.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Колку што сакаше да ја оддалечи од сеќавањето, да ја потисне во себе до непостоење занданата на минатото, таа му се појавуваше каква што беше пред многу години кога стапуваше во неа дури помрачна...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во неа никој немаше пристап, дури ни кучиштата, па мршојадите на мира се гоштеваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И султанот го награди за таа негова верност и храброст. My ја даде цела Румелија да пашува во неа, но да не го заборава; секогаш да му се најде во лош час. И му се наоѓаше Мехмед.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Понекогаш се враќаше со изненадувачка ненадејност, без претходно предупредување, како нешто живо во неа, што било заспано, па се разбудило од силен удар и било гладно и имало потреба да го нахранат, а неговата цена беше болката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Имаше и нешто убавина во неа.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Си запаливме сред дупката оган со рошките и дрвцињата што ги присобравме и си наседнавме околу дупката со нозете во неа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Васе донесе и некаква книга што татко му ја оставил дома. Во неа имаше сѐ.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Оваа птица овде најверојатно ќе ја надживее Сани.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Изродот на тоталитарниот фанатизам демне штом мислењето на еден од многуте и меѓу себе различните го направиме обврзувачка Вистина, што е ослободена од дијалогот со “лажното”; ако нетрпеливоста кон бранителите на невистината прерасне во неподносливост на оние што ја толерираат, сме веќе во канџите на фанатизмот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Првин ќе видам слечена змијска кошула, ќе наѕрам во неа, а некаде од зад мене, ќе се појави змија или смок или слепјак и ќе ми се качи да ме облазува, да ме врзува, да ме цица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Книга што ќе ја засакате и сигурно ќе ја прочитате барем уште еднаш во животот, единствено ако не ви ја украде некој, и тоа само за да види што ве воодушевува во неа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој дожд тегнеше во неа еднолична мелодија но не можеше да избрише едно сеќавање на онаа ноќ под врбите во паркот, и потоа во неговата врела соба, кога праинсконската вистина ја отвори до срце и ја исполни: гаменот со голо теме може сѐ и чини сѐ што може.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога слушнав како некој за прв и последен пат во мојот живот ми вели “мамо”, времињата се преклопија – некогаш нејзината мајка во неа ја гледала својата мајка а за мене мислела дека сум ќерка ѝ Амалија, сега мојата мајка мислеше дека сум ѝ мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А, впрочем, еден ироничен однос, т. е. односот кон драмата на гледач што е истовремено и внесен во неа и оттргнат од неа – во случајов, особениот однос на геј-гледачот кон женската мелодрама – може да биде најдобрата, можеби најдобрата возможна одбрана од задушната емоционална клаустрофобија на семејниот живот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Само кога би замислила желба и кога би се одвезла со забревтаната кола по некој од оние селски патишта, обгардени со дабови дрвореди какви што беа некогаш, би го сторила ли тоа?“ инсистираше тој, гледајќи во неа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ја видов и планината; и ливадата на која растеше чајот ја видов; ги видов и капките роса што стоеја на цветовите; и девојката со селско руменило на образите – ја видов како ги бере китките чај; се заљубив во неа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Таа треба да остане каква што си беше.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во неа, како во шолја, стоеше голема дождовна капка. Гледајќи ја девојчето заплака. 31

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се скршија неколку чаши што паднаа од кујнската маса; сликите закачени на ѕидовите висеа искривено; малата витрина беше изместена на средина од дневната соба и сите украси во неа беа превртени и стоеја на куп.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Жедните волци се уште душкаа по него барајќи нешто изгубено во минатиот живот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во неа Богдан Русимиров откри жена со карактер, стамена и угледна госпоѓа, со шмек во работата и со наследена, класична култура на однесување, жена во која никој не би се посомневал дека таа би можела да биде внесена во толку сложена и чувствителна дејност.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Најпосле, попушти, се согласи да појдеме, но откако убаво ќе ја среди куќата, иако сè во неа беше во совршен ред.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога чул царот пресудбата од царицата, недраго му паднало оти таа да знает да пресудит поарно од него и на часот беше је рекол вака на царицата: - Слушај вамо, царице, ти да си земиш што ти је најмило и да си одиш кај татка ти, оти јас те нејќам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Полковникот Бонети правеше напори да проба од јагулата, ја бодеше виљушката во неа како да ја убива, откинуваше парче, го ставаше в уста, но грлото му се затвораше: поголтнуваше по малку со мака.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во оваа идеологија, која што звучи прилично архаично, лесно можеме да препознаеме цела низа од нашите сопствени културеми: во неа не е само основната структура на христијанството и на сите последователни вредносни системи туку и основната структура на модерната научна мисла.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Па дури и тогаш не може целосно да биде сигурен во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сабетај Салтиел во неа, покрај тешкиот замолк на присутните од неговата делегација, го чувствува присуството на цели дваесет генерации покојници, нивни блиски и дамнешни предци.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Само сега во неа беше побучно и повесело.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаше тука и една голема книга со кожени корици и со позлатени букви, кои времето не можеше да ги избрише можеби поради задржаната светост во неа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа ѝ дојде до ушите на Цанулица и пак почна ѓаволот да копа во неа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ликовите на Старова цитираат славни лингвистички и историски авторитети, расправаат за клучните прашања на етно-лингвистиката и историјата на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Корилче се прибра, но онаа горка замолченост од преѓеска како да беше разбиена и тој не може сега сосем да се врати во неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Копа во неа Пандо гробарот и, пцуејќи се што се движи и лежи, карајќи ги мајките и сестрите и татковците на падавичарите, удира со копачот во тврдата земја.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сепак, да не беше Грета сè ќе беше многу потешко.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но при операцијата останаа во чудо: ѝ го најдоа во неа и оној поранешен плод - зачнат вон материцата и немајќи услови да се храни, кога достигнал одредена големина, угинал.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Ножиња за бричење во неа држев па реков да ти ја донесам. Можеби ќе ја сакаш, а?

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

За неа летот беше само движење или пат за да се втаса таму каде што има одлучено; летот веројатно ѝ бил само упатство како да помине во другоно време каде што сакаше да ја одведе нејзината желба!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Другите, Танаско, Друже Србине, македонските учители, школниците - си заминаа не обидувајќи се да расчепкат по болката во неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Меѓутоа, тој случај бил повод гемиџиите посериозно да помислат околу персоналот, зашто, бидејќи берберницата се наоѓала во француското маало, во неа почесто наминувале странци.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тие се создаваат само во неа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Колата, а и тие што биле во неа - писателот и неговата сопруга, имале проблем со акумулаторот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Поучен од лошото искуство на некои одамна настрадани колибари, кога волците се беа вовлекле преку сламениот покрив во трлата и им ги беа искасапиле стадата, дедо Димо ја беше изградил плевната на таков начин, што добитокот во неа да биде на најсигурен начин заштитен од волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се бакнувате страсно и полека се заљубувате во неа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Кога одиме на оро сите во неа гледаат како убаво игра, а гледаш колку убаво девојче имаш. Тука и гостите ѝ помогнаа и потврдија.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Ако треба на секој камен ќе ставам потпирач и куќата ќе си стои тука... И ние во неа“, велеше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Она а-нормалното не само што се бара туку и се велича.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како да го стори тоа, кога во неа немаше ниту еден што би можел да врзе барем два дена, без работа? Како?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Висла не е во срцето на Варшава, но е во неа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но бидејќи негде длабоко во неа се смееше, дури и ликуваше вистинската Катерина, тажната маска укажуваше само на погрешно употребен реквизит.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Најпосле, поттикната од неговата замолчаност не можев да се воздржам, се развикав: „Проклет да си Руски, не мора се да оди по твоето; најважно е автомобилот да не излезе од дворот, бидејќи потоа никогаш повеќе нема да го прибереш“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еден од тие денови, кога моето истражување го прогласив за завршено, ѝ реков на мајка ми, само што беше влегла дома од работа: - Бидете без гајле, вашиот син не пуши! – и задоволно и гордо, значајно погледнав во неа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Припадност кон Западот омраза кон Истокот, припадност на белата раса омраза кон 'небелците', припадност на ариевската раса антисемитизам, припадност на левицата омраза кон десницата, следење на еден maître â penser или гуру негирање на другите, и конечно, колнење во еден бог нетрпеливост кон сите што не го признаваат за свој.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пред крајот на ноќта заспа; сонот, нејзиниот последен сон, беше спокоен, кус.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Камилски го чекаше во својата библиотека целиот потонат во книгите, ѕиркаше од некоја барикада од нив, како да беше се престорил и самиот во книга, со животот во неа колку да може да се прелистува како единствена книга.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа тој секогаш само Неа ја обвинуваше, само во Неа го бараше виновникот за плимите и осеките што го растресуваа нивниот брак.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ти ќе бидиш слободен како и досега шо беше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А тоа значеше докторите да не трчаат брзо по ходникот со дрвените кломпи, да нема пискотници и врескања, и онаа одвратна стара количка да не свири како раштимувана виолина и да не квичи заедно со несреќницата легната во неа, свесна дека одлежала залудно денови, месеци... Долго, но не и доволно долго.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сите Рисјани во неа се колнат и се молат од неа и се надеваат и чекаат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Најчесто “слободната мрежа” е поврзана со градското собрание, и во неа можете да добиете информации, на пример, за пореските закони, за полициските овластувања, или можете да поставате прашања до одредени служби; значи, мрежата во овој случај делумно е службена, официјална.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Старецот, кој стои најблиску до него, извади шамија од џебот и во неа го сокри лицето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога влегуваше во училницата ја ваѓаше книгата а потоа трпеливо им читаше на децата За секоја педа на нивната татковина: За огнот на нејзиното име кој исцелува сѐ, за ветриштата што ја нишаат земјата пролети, за неопходноста постојано да се наслушува говорот на коските запретани во неа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Во неа ми мина векот, - рече, а потоа се сврте кон Денко, во чии очи насети чудење и рој прашања, па му објасни: - Можеби не знаеш, немале време да ти кажат, ама зимоска си ја запалив колибата, јас старо аро, изветреано. Пламна, милата, како ќибритче.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Да се влезе во долината да се навлезе во неа како да се оди во сон по краишта непознати во кои сѐ се знае.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Политичкиот се загледа во неа и во шинелот, спушти поглед на нејзините нозе обуени во големи и извалкани цокули, а потоа ѝ рече: - Дојди поблизу.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Така е тоа, велам, еден ја грее манџата, а сите дуваат во неа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Пожртвуваноста на Ана... - Нејзината привлечност е во она што ти во неа го негираш, она силното во неа ти го презираш, зашто можеби, од некоја тврдоглавост, сакаш да му се спротивставиш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Јас само сакам да ви речам дека идеите на сите без исклучок филозофи се сирова маса налик на тесто.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ако оваа уметност може да биде наречена утопистичка, тогаш во неа се работи за утопија на опстанокот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Прашувам: што има толку задоволително во оваа реплика и што е тука толку смешно – или барем сладосно – во оваа ужасна сцена, со сето физичко и емоционално насилство во неа?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ние сакаме да се приклучиме и да работиме во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ливајн ја зеде својата торба за валкани алишта и ги фрли во неа работничкиот комбинезон, шушкавецот и чорапите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

По мојата посета на Брисел, напишана е една тажна песна за мене и во неа, според Philippe Mouskes, ме нарекуваат Isaac Laquedemon.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мачорот продолжи да се досадува, ги тргна очите од жртвата, преправајќи се дека не е загрижен за тоа дека глушецот би можел да ја најде очекуваната дупка и да изчезне во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа лето, за несреќа, и во планината каде што работите одат побавно и помирно, се случуваа нешта што го нарушуваа спокојното живеење во неа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Имав принцип, не сакав никој да ми влезе во моето сместувалиште и да ми ја наруши чистината на мирот кој владееше во неа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тој знаеше дека во неа има голема болка, можеби поголема отколку што е големо ова недогледно поле и колку што е голема празнината од полето до небото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Гледаш, братче, овој рафт со тегли и шишиња мама го средува, а за сè друго да е суредено се грижи тато.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кафеаната секогаш беше преполна: влетуваа во неа Ѓупките со дајрињата в рака, пееја, се виткаа, ја тресеа снагата; гледаа луѓето ококорени во нив, пуштаа раце кон нив да ги фатат, да ги штипнат, но тие како јагули се извиваа и избегнуваа од дофатите; кога ќе им ги собереа парите на луѓето, излетуваа надвор без поздрав, без збогум; утредента пак влетуваа со тие опојни песни и со тоа лудо тропање со дајрињата што свеста ја земаа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А има и цело множество геј-мажи, на различни возрасти, кои се длабоко опитни во машката геј-култура, кои изгледа се родиле во неа и кои го зборуваат јазикот на геј-сензибилитетот како да им е мајчин.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Куќата сега ми е само од хоризонтали така што јас во неа сум како парче месо што секој час може да се најде потиснато во сендвич.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога го осветли со свеќата, Филозофот отстапи чекор назад, ме фати за раката и рече: внимавај, да не ја допреш пајажината, да не се заплеткаш во неа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Нема семејни системи, нема семејни структури, нема психи: само зборување за системи, структури и психи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Само едно не спомна Боге од Бањи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Следната, дека вселената може да се спореди со оние криптограмски записи во кои нема секој симбол некоја вредност...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Погледни ја шталава, сигурно во неа имало цела ергела од коњи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Од секојдневните настани бил расчепен надве - едната половина му е врела, гори, во сѐ бара вистина, сиот разум му е во неа, другата станува трупец под мраз.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

4. Првата следна среда отидете до градината на кафеаната која е најблизу до главниот храм во вашиот град (овде, во Белград, тоа би било во улицата Крал Петар број 6, каде што се наоѓа кафеаната Знак прашалник).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Повикот на мојата мајка макар тивок, кажуваше јасно дека во неа постепено завршуваше животот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Таа ја одразува самата структура на општествениот живот на чувствувањето.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За да се ослободат Бугарите во Горна Бугарија, што се одделува од Долна со Балканите, 146 доста е да се истепаат византиските гарнизони во неа и да се фатат од нив дервените за да не пропуштаат нова византиска војска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеше да го слуша до наситка рикањето на тој спалавен јужен ветер низ длабините на нераскрчената шума; тоа се плискаше како некоја пробиена брана, носеше една прекрасна топла раздразнетост во градите, носеше некоја одврзаност и пребликуваше со секој нов налет, спитомувајќи со својот допир сѐ, а целата шума како да никнеше наново над таа недогледна белина, секоја бука во неа како да се исправаше одново, отфрлајќија од себе задреманата прибраност, онаа притаеност во тесниот канал на срцевината, трубејќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кој може да знае зошто курблата нему му стана толку мнтересна за толку во неа да се загледа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Нашите погледи бавно шетаат по тажните изрази на светците, некои насилно оттргнати од фреските и иконите, принудени на незамислива функција, потоа тука е симната Богородица од олтарот – за да се покаже дека е направена од пластична материја, односно дека нема ништо вечно во неа!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во неа беше собрана сета нејзина чиста љубов која само на еден широкоградно му ја даруваше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сите тие се правеа дека не гледаат во неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога свратив во неа како што знаете и самите случајот Симо Чардаклија беше затворен а последиците во врска со неговото судење беа веќе познати.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не да јавам по патот, кој ми се гледаше премногу тесен и премногу рамен, туку скршнував лево и десно, го терав коњот да цапа низ реката и да се препиња, излегував од водата и пак влегував во неа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Инаку, ќе се прчи во неа некој нетокму каплар кој и без тоа ќе ја набоде на првата карпа. Руски!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во неа се истакнува дека „е одлучено дека ние би требало да ги подмитиме протогеровистичките елементи, но под два услова: никому да не му се открие фактот дека средствата за подмитување доаѓаат од страна на Владата на Нејзиното Височество, освен на примачот и и дека нема да прифатиме политички обврски“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Книгата, големата таткова книга, со сите книги во неа ми се виде како живо суштество кое сакаше да ми биде, како што некогаш замислувал Татко, штит пред смртта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во неа и сред него сме родени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зар е можно, се пршуваа граѓаните, цел живот да си врзан со земјата, цел живот да ја лазиш, да ја газиш, а со летање да се вратиш во неа, како со ангелски крилја носен, како со ветер однесен?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Огне клекна пред мајката - загледан во неа како во икона.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Но уште таа вачер, кога се вратив во собата со балкон таа веќе не беше празна: во неа, замислете си, ме чекаше насмеаната Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како да се затворат очите на светот да не гледаат во неа, оние кои одвај чекаа да ја исплукаат и да ја понижат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Општа смеа и во неа се слушна гласна закана: - Ако ти ја пернам една преку очи, ќе ти кажам јас тебе лепешка!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во тој начин на соопштување, Гита Корец со својата непогрешлива интуиција го препозна никулецот на една состојба што се развиваше како дива билка, како брзорастечки бршлен што во неа предивикуваше силен и неконтролиран страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога се навестуваше новиот балкански егзил, напуштањето на родното гратче, Мајка често ја прелистуваше, во неа откриваше не само необични кројки на облеки, со секогаш нови преливи на бои, облеки не само за пролетната мода туку и за другите годишни времиња, облеки за деца, накит, мебел, рецепти за јадења за кои на Балканот сигурно ќе недостигаат составните делови.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Многу ја мразев во тие моменти и си дадов ветување дека ако еден ден пишувам книга, ќе ја споменам и „злобницата“ во неа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Писмо, што поскоро писмо до Пелагија! што е со нас, како нѐ пречека мајката Македонија, за палатата во која живееме, за големиот град, за фабриката која има оџак како и туланата во Гаково, ама најмногу за она што е во неа, за семето на Доне и нема да додаде дали нешто чула за него или дали го заушила како прелетува над селото или над полето седнат на аловото веленце.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Нацрта една фигура и потоа застана загледувајќи се во неа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Мило ми е дека и вие сте се вклучиле во неа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ако сакате да ја зголемите Земјата трипати, со џиновска кристална јама во средината, во неа да ставите огромен пулсирачки козји меур, а на него пак мали гратчиња, поврзани со златни пруги, по коишто со возови би се возеле мали хармоникаши - би можеле таков свет навистина и да направите!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Не е чудо еден ден да му стане таа животна другарка на еден од двајцава млади труженици на палетата, доколку тој ќе си ја затврди мислата дека во неа нашол суштество што ќе го разбира и што ќе знае вистински да го цени неговиот талент.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Оваа е моја и овде јас сум главна, а ти си само случајно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Всушност не знам и не е важно дали продавницата е голема, но во неа има што да ти душа посака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Кога се случи тоа?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

АРАПОТ: (Се загледува во неа) Занија! (Излегува. Пауза.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- Знаеш, ќерко, баракава ми ја дадоа зашто куќата што беше скоро за паѓање ја урнаа, а сама во неа не ми се седи. Па, ете, така, ќе си седиме со Марина.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас бев ревносен учесник во неа и во мојата екипа го земав секогаш местото на десен халф.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Таму каде што се јавуваат искрите зборовите се смеат“ Шепотевте многузначно, мавтавте со секалата и го палевте тратот „Нека гори како судбината, бавно и без искри“ Говоревте а длабоката ноќ од високо За секоја глава фрлаше доволно ѕвезди Некој од вас се досетил тогаш За лулето зајмувајќи од кременот жарче Дека градбата ќе биде вековита Ако ја вградите во неа и вашата љубов.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

МАТЕЈ: Кога се колнам во неа немој ништо да ми веруваш.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Иако оваа приказна се чини слатка и пожелна како топлиот леб штотуку изваден од под вршник, (а познато ви е дека ова печиво е исполнето со празнини, со безброј меурчиња) сосема е природно настанот да ви се пристори сосема необичен. И ништо повеќе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Откако избриша на левата и на десната страна, раката се концентрира само на една дамка пред Даниел, како во неа да имаше нешто тврдоглаво што одбиваше да се избрише.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ако оттука дупка ископаш и во неа влезеш, од другата страна под нозете на децата ќе им излезеш.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Низ телото на школката, не само што го слушам морето како бунтува во карпите, како дише и издишува, туку гледав чудна глетка: гледав морски брег, на брегот висока стена и во неа издлабена пештера, во длабочина трикорабен манастир со седум кипариси од левата и седум од десната страна, кај нив параклис и висока камбанарија, гледав калугери како влегуваат и излегуваат од манастирот со запалени свеќи во рацете.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Квечерината беше многу побескрајна и се спушташе понеумоливо од врнежот; во неа исчезнуваа дури и меките допири на снежинките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И израснал толку голем да може да изгради силна ракета, да седне во неа, да летне до Месечината и да се врати назад.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Ее, шчо имало писано во неа? - опитало ќосето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Листовите во неа поделени на бели, жолти и сини.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Често замислен шетав крај морето и покрај урнатините на Картагина. Во далечниот хоризонт се наѕираа контурите на палатата. Во неа суверенот ги минуваше последните години на своето владеење.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Признавајќи ја љубовта на стрејт-хипстерите кон таквите чудни културни облици и практики, а истовремено одбивајќи да ја изрази таа љубов, освен на гротескен и преувеличен начин, да не би случајно некому му паднало на ум нешто погрешно, стрејтерската хипстерска иронија им одржува и зацврстува (иако од преголемо фраерство не се расфрла со неа) дистанцирана и незасегната положба на хипстерите – односно положба на релативна општествена повластеност.418 Поентава делотворно и нагледно се нагласува во еден ред од еден ироничен напис за иронијата, со датум од 3 февруари, 2008 година, објавен на страницата на интернет наречена Работи што ги сакаат белците (Stuff White People Like), а сега објавен во една многу продавана книга со истиот наслов.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ноќта се повлекуваше пред денот, а и во неа се вовлече бледата светлина на утрото.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Доаѓа некаде од далеку, осакатена, кркорлива, некако скршена од планинските врвови и долови, од ветриштата и виулидите; во неа има нешто кобно, зашто, откако замолкнува звучникот, во бараките и коњушниците почнуваат намнисувања, плачења редења: Твојте лисје, горо сестро, Пак ќе ти се вратат... допира гласот на падавичарите и веднаш носи со себе тага и болка за загубеното.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тогаш отиде до клупата и седна, а телото уште два пати благо ѝ се стресе и секое стресување, што ѝ минуваше низ телото ѝ ја одземаше вртоглавицата која сѐ уште беше во неа, и секое повторно смирување или сталожување одново ѝ враќаше дел од изгубената сила.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Свекорот гледа во неа со строгиот, умен поглед, како да ѝ вели: Паметиш ли Љубо?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секако, на сите им беше објаснето дека го нурнуваат трупот по 60 години лежење; сам по себе, младичот Уљанов имаше чисти пориви и секако, беше достоен за во музеј.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Оваа последна година, кога конечно прифати дека започнал да живее во воено време, во време на војна, тој ја согледа и ограниченоста на својата човечка природа и на она во неа што се нарекува разумно расудување.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ноктите болеа, и кожата болеше а тој се повеќе ја стискаше тупаницата. Во неа од камен ќе протечеше вода.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во неа добитокот, си мислеше Бојан, наполно е безбеден. - Ништо не ми можат!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И никој друг во неа.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И израснал толку голем да може да изгради силна ракета, да седне во неа, да летне до Месечината и да се врати назад.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Токму тоа. И во неа е смислата и оправданоста на сите стравови, сомневања, страдања. Среќа и крај во тишината на скротената совест.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но, „радоста на живеењето“!... во неа тој ужива од најраното детство досега, а кога баш не му оди од рака, уште повеќе ја наоѓа во луѓето и случувањата.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И го слушаа како помина крај сите нив и како се доближува до своето легло, потем веќе и како си ја зема својата вреќичка, како си ги става во неа токмакот, мистријата, пилата, висакот и неколкуте клобариња конец, а потоа и како си заминува со бавен, изморен чекор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дали да се оправдам и да го тргнам од себеси чувството на вина, или да заборавам на празнината за која не сум сигурен дека постои иако чувствувам дека бавно и речиси неосетно тонам во неа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сонот ги затвори сите отвори во неа и утринта кога се разбуди не ја најде во себе.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Гледаше во неа од неколку чекори оддалеченост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Има луѓе кои мислат дека ним или на другите им се случуваат настани кои всушност се само плод на нивната имагинација, а веруваат во нив како во реалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе видиш колку убави работи има во неа!

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Морам да пловам во неа и да ги следам брзаците.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Човек преку практичното дејство врз природата ја откриваше оваа за себе и во себе, своите мисли и своето познавање на природата како реализација на самиот себеси во неа.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Климент Камилски подоцна ќе доаѓа во Татковата библиотека со крајна цел да открие нови книги, но и да се одмори од својата грамадна библиотека, која од ден на ден се зголемуваше и го смалуваше времето на неговото присуство во неа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не ја носам во прегратка, облечен сум во неа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сега беше мигот да проговори за мајката Евдокија од Прилеп, ама кадрото на Димостен во неа ја врати во рамната Војводина.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Во Тенеси, јас потекнувам оттаму, моравме да се преселиме од една куќа, затоа што мајка ми во неа секогаш беше болна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Можеби и нивната врска ќе се расточеше како бран скршен на карпа”, размислуваше госпоѓица Агата Голдблум додека со книгата во едната рака, тивко ги испиваше своите вечерни коњаци - доколку еден ден мајка ѝ, тогаш дваесетогишната Хана Минцер, не откриеше дека во неа расте нов живот, дека веќе два месеца носи дете, неа, Агата, тој благороден плод на љубовта со Леон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Зеде една кутија од чевли, во неа нареди шарени парталчиња и го легна врапчето.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Иако гледа во неа, не може да види ништо и не знае дека чашите се волшебни кристални кугли само ноќе кога во нив, како од скинати парчиња, составува априлски жолти цветови, осамени планински колиби, две Марии. Сѐ што и да посакаше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ако ја погледнеш одоздола, добиваш претстава дека со раце можеш да ја прегрнеш, но штом во неа ќе влезеш, ти се чини дека си во некоја голема , тркалезна хала.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во Наташа се разбуди искра надеж: дојде до некаков контакт, некое разбирање; но сето тоа се беше случило само во човечкиот дел од свеста на старецот, оној што исчезнуваше; само оттаму допре тој кревок знак: „не сум јас“; а внатре... внатре... во длабочината на неговата сегашна душа, тој знаеше што е со неговото „јас“; тоа стана трепет од непостоење и цицање крв. 74 okno.mk Поради тоа неговите зборови не го променија неговото однесување; изговорувајќи ги, тој неумоливо се приближуваше до ќерка си... и се впи во неа: Наташа ја загуби свеста.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Момчето што случајно се заљуби во неа кога ја сретна на скалите ја сакаше до крајот на неговиот животот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Неповикан, келнерот дојде и му ја наполни чашата со џин „ Победа“, истресувајќи во неа неколку капки од едно друго шише, низ чија затка минуваше едно цевче.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од самата порта на офицерскиот ја забележа силуетата на нејзиниот сакан: тој стоеше на дваесетина метри од влезот во офицерскиот дом и гледаше во неа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Не е лошо од тоа тесто да се замеси огромна топка и за нашиот именден да се испече огромна погача, а во неа да го вклучиме и Троцки, и можеби дури Херберт Маркузе, - велеше Василиј, доверливо гледајќи му во светлите очиња okno.mk 205 на Миша и фаќајќи го за коленото.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се прибра во колибата, стави малку маст во тавата, стави топла вода, во неа сол, па во таа топла, масна течност, го надроби како камен стврднатиот тричник.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако ја нема зградата, барем да го видиме местото каде постоеше, да се соживееме со тие кои во неа лекуваа и со тие кои во неа беа лекувани и во нашата вообразба да ги внесеме нивните болки и страдања и радоста од вратениот живот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Собата изгледа како да паднала бомба во неа: пивски шишиња насекаде, со нив и едно празно шише виски, два пикавци од џоинт, сметката за електрична струја.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ти ја навредуваш, Ана, она женското во неа го навредуваш, а ти не умееш да ја почувствуваш навредата за самиот себеси.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но гневот сѐ уште остана во неа, па со удари им се противстави на болничарките кои безуспешно се обидуваа да ја совладаат, сѐ додека не ја виде Херкулина како со прекстени раце ја мерка оддалеку.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не е случајно што филмот е снимен според мотивите на два раскази на Somerseth Maugham за „Ashenden” (алтер-его на писателот, зашто самиот Мом во текот на Првата светска војна работел како англис ки агент и во 1917-та година бил испратен во Русија да ги спречи болшевиците да ја преземат власта!): Мом и Graham Greene беа оние кои меѓу двете војни го извлекоа шпионскиот расказ од црно-белите патриотско-садистички визии и внесоа во него момент на трагичното егзистенцијално искуство: шпионажата е валкана игра затоа што во неа, во име на патриотските „високи цели” не се манипулира толку со туѓите, колку со сопствените агенти, така што честопати одново нè присилува темелно да ја испробаме „човечноста” на другиот од другата страна на политичко-идеолошките разлики, некојпат и во трагичен облик зашто во име на тие разлики принудени сме да го негираме тоа „човечко”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тие ќе отрчаа кон водата, ќе ги забодеа насолзените клунчиња во неа и потоа ќе ги кренеа нагоре главчињата за да може водата, што ја макнале, да им се спушти во гушите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Му се чинеше дека го мрази со посветеност и со страст со кои никогаш не го сакала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во нејзината оценка беше присутна пред се поуката. – Знаеш, сине, таквите игри можат да бидат и непријатни! - Зошто? - прашав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Беше веќе време - здивна таа кога се качивме на височинката. А потоа прошета по тумбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа црвенило, таа збунетост, тоа решение да оди така бргу на вода, предизвика во неа оправдано сомневање.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Камилски брзо се оттргна од мислата за тврдината и поранешните дискусии со Татко за неа и се врати кон преостанатите зборови како: диван, диванхане, претсобје, ходник, но и голема приемна просторија со убав изглед, обично на горниот кат од куќата (од персиски divanhane), пармак, пармаци, дрвена ограда, на чардакот или на басамаците, направена од тенки летви (од турски parmak, paramaklik); басамак, басамаци (од турски basamak); мердивен, подвижна скала (од персиски merdiven); сандак, порано овој збор бил употребуван за означување вид сандак во кој се чувале алишта и особено невестинското руво, обично се изработувале и украсувале во разни шари, а денес со овој збор се означуваат сандаци направени за разна намена, особено како војнички сандак (турски sandik) и перваз (персиски pervaz), означуваат дрвена конструкција на прозорците и вратите; dolap (од персиски dolap); серген (од турски sergen); мусандра (од турски musandira).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Зашто сè додека не сме имале разум, сме живееле во склад со неа, со нејзините закони и со сè она што живее во неа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тие што останаа живи ги налегнаа, ги изврзаа и заедно со жените и децата ги истераа од црквата, а неа откако ги извадија двајцата мртви сејмени, ја запалија со сите исклани селани во неа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Реката се усмевна. Во неа се нурна сонцето... чај Се заврте по собата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ќе ја допуши по завршувањето на работата, ако успее да го зачува тутунот во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Судницата и сè во неа, минатото и патилата, се гламносуваат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Седат и молчат загледани во огнот и секој си ја тегне мислата, ја ткае - доткајува, во неа ги врзува своите желби и сакања...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Имаше уште многу прашања кои сакав да му го поставам на мојот стар пријател Махмуд Дарвиш, поврзани со мојот пријател Јасер Арафат и палестинското прашање, кои беа живо присутни во еден дел од мојот живот за време на дипломатската мисија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ме држеше за рака некое време, а потоа зениците ѝ се превртеа, закркоре, устата ѝ фати пена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Халата за чекање е огромна, во неа секогаш се наоѓаат десетици илјади патници, но не се сеќава дека се присутни толку луѓе, ниту пак постои некаква врева на какво што сме научиле во станичните перони.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Петра ја почувствува топлината на внучињата притиснати во неа како да ѝ беа најтопла роба.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Таа постоја малку како да не чула, ги крена очите кон него, го погледна и како да ѝ пукна нешто во неа, му рече тивко: „Ајде...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во неа беа нацртани квадратчиња, стрелки, бројки и многу други за Трајчета непознати знаци.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Пребаруваат: - Камо чорба, викаа и ништо од чорбата, ако не цапа во неа петел.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа беше отворената, раззината врата на тутунската фабрика, и џандарите, што нагрнаа во неа, празна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така, со губењето на чувството за повраќање, со множењето на деновите, со оддалечувањето од настанот во нивата, стануваа сѐ поретки и обидите да се исфрли она што веќе растеше во неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Нешто силно, длабоко во неа, ја притискаше и ја принудуваше да ни говори за миговите од животот на семејството, кога тоа се разминувало со смртта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Васе ни велеше: во неа целиот свет е собран.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Нема да бегам од староста, ќе уживам во неа. ќе бидам со тој што го сакам и ќе бидам тоа што сакам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Вера го милува по главата. Симон се смирува. Погледнува во неа.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Еден од методите на лечење кои ги спроведуваше доктор Гете наликуваше на газење по лудилото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Првиот качачки страв го претрпеа жените во куќарката на везачките; таа куќарка се наоѓа крај езерото и во неа се собираат многу девојки и жени од селото за да везат и да се подучуваат една со сруга; везат по цел ден, си тераат шеги, се смеат, пеат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

После Македонија цела влезе во државата на Немањиќевците. Во неа таа како да била привилегирана и самостојна во внатрешната политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Мастиката ти е со снег, момче! - го фалеше Чауле пијалокот на Иле Битолчанецот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во секого се вљубува, секој се вљубува во неа, а кога ќе се стемни ништо друго не и останува туку да ја гушне перницата и да си заспие сама и осамена.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дел од мојот свет исчезна со појавувањето на Марта Бернајс, исчезна мојата блискост со брат ми, исчезна и оној наш мечтаен свет уште пред да се појави, исчезна Венеција, исчезнавме и тој и јас во неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Изложена е на сите видови тортура, претепувања, електро шокови, постојани силувања, агентите на Dina пукаат во неа, ја рануваат во нога, ја измачуваат со глад и жед и најпосле со уцени и закани во врска со семејството.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Очите је беа во неа, чунки секи ден је носила по едно јајце и со тоа јајце си ручала и си вечерала.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И многу работи се случија, далеку од Потковицата и внатре во неа кои од корен им го изменија животот на луѓето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И потем, гатачот симболички го распарчува телото на мртвиот бабар, и тие делови стануваат предмети за секојдневна употреба (каква прекрасна прагматичка симболика, толку карактеристична за мојот народ); тоа всушност, е и кулминација на скаредната вербализација во обредот: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со Уставот на СРМ, Македонија се дефинира како национална држава на македонскиот народ и држава на албанскиот и турската народност во неа.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Ем ја вршам нејзината, ем е незадоволна, па дури и ми префрла како да сум направила некој грешка – негодував во себе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се насмевнува како артистка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Таа се наоѓа во близина на зградата каде што живеам и постојано, кога минувам крај неа ми се чини многу необична, таинствена, страшна и опасна - како во неа да живеат само духови, или вештерки.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Беше една глува отпуштеност, таа легна во сѐ наоколу, ја исполни и целата таа просторна сала и таа чиниш се превитка во неа и се смири.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Откако се изнаплака, почувстува дека во неа влегува некакво олеснување, небаре долго очекувано смирување...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И не ли е нашето превидување на таа промена само придружна појава на истиот оној машки кукавичлак што и нѐ донесе во оваа кал и понатаму затрупувајќи нѐ во неа?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Лицето кое пристапува кон тужбата, односно на кое се проширува тужбата, мора да ја прими парницата во онаа состојба во која таа се наоѓа кога тоа стапува во неа (чл. 186, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тука ги исфрли бранот, на ова самотно острово со една единствена колиба и во неа девојка, дојдена од приказните.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Откако Татко легна в болница, таа, од жал да не ја гледа собата празна, не влегуваше во неа, освен кога требаше да ја избрише насобраната прав.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дозволи животот во неа да живее.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Својствата на музиката му се спротивставува на календарското време и начин на живеење; сѐ подредува на себеси; од еден и еден прави еден човек; не ја злоупотребува искреноста; ја ублажува сличноста меѓу несреќата и страста; ја збогатува крвната слика на емоциите; луѓето ги дели по слухот; процес е кој трае без оглед на злосторствата исчезнувањата, паѓањата во неа емигрираат немуштиот јазик и душите потребни ѝ се помошни средства луѓе и тишина; се нуди во најразлични изведби; предизвикува природни феномени затемнување на сонцето на љубовта, рамноденица труење со хармонија музиката е без предрасуди не озборува, не осудува избезумува те заведува, те заведува и кога си во нејзини раце те остава сам, со себе.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Таа се разлева во него и тој се нурка во неа и му е неподносливо повеќе да мижи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Всушност, него го интересира да го чуе нивниот разговор и да види како ќе ја примат изложбава, поготово ако е и девојчето навистина учесник во неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Бие, завива и го брише отворениот простор, го подбира снегот, го развејува над шумата, го сее во неа и носи нов...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во една пригода, таа дури и рече дека за трпеливост може да се смета самата душа, во неа се крие дури и клучот од рајските порти.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оваа спогодба ја потпишуваат двете страни и посредникот, а препораките содржани во неа се задолжителни за работодавачот (чл. 25).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Таа е сопствен облик на родова нетипичност и во неа се работи конкретно за самите геј-мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се загледав во неа, и видов како ја поткрева раката и ми мафна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Отворило една одаја; кога видело во неа, полно со стребро; отворило другата, полна со злато; отворило треќа, полна бисери и така 'и отворило сите десет одаи и во сите биле полни со сите убаиње што имало на веков.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Но јас дека бев сам и првпат гледав мечка, се исплашив и ми се вкочани погледот во неа кое од страв кое од недоумица.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Еразмо се наведна, зеде еден грст земја и ја гледаше спроти сонцето: во неа виде многу ситни ѕвездички кои блескаа со силен одблесок наоколу.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Претседателсвото на ЦК на СКМ во 1989 ќе расправа за се поголемиот пројавен албански национализам и сепаратизам на линијата за “Голема Албанија, отцепување на Косово, дел на Црна Гора и Западна Македонија”.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Татко немаше пари и ние да си купиме козичка, да се спасат Мајка и идното братче или сестриче во неа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Калето под западната страна е засечен со голем нож земјата е жолта и врз неа ништо не расте ама под тој засек во пеесетипрвата бегалците кои нагрвалија од Војводина најдоа една голема куќа што ги заплашуваше со својата грмадност ама имаше ѕидови од тули една или две бетонски плочи што не одеа од крај накрај и тие што успеаја да се напикаат во неа беа спастрени од ветровите што дуваа од кај француските гробишта оти удираа во калето поминуваа врз куќата долу во засекот поминуваа преку реката и им ги мрсеа косите на луѓето во уличките околу плоштадот оти тие во своите влакнести гради донесоа други ветрови и јас кога прв пат дојдов да го барам братучедот кој садеше дрвца по падините на водно со страв влегов во отскриените делови на куќата низ отворот од источната страна се обидов да влезам и ги видов диреците бетонските диреци се губеа во темницата и којзнае дали таму потпираа нешто и освен што слушнав многу гласови не успеав никого да видам само претчувстував како срцето сака да ми избега па избегав јас назад по патчето што го следеше насипот од песок од врби од магарешки трн крпи гуми стари опинци и вјасајќи така во песокот завидов тројца за кои не знам дали беа запретани во неа или таа поминуваше преку нив преку старецот со долга коса и брада виткана во тркалца реку буштравата туфка за која во истиот миг сфатив дека е дете кое му лежеше преку нозете и преку младичот за кој не знам дали му седеше на раката на старецот дали само главата му беше ставена врз неа како врз перница или пак навистина само горниот дел му се подаваше од песокот и незаинтересирано фрлаше камчиња во водата и којзнае зошто јас потрчав по насипот не обѕрнувајќи се и кај театарот ја скокнав реката по дрвеното мовче нурнав во уличињата околу офицерскиот и после не знам што стана се задржав негде низ град или се вратив во предградието на насипот okno.mk 59

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Навистина, се зголеми ли болката во неа?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И, невестата излезе и во неа сите препознаа Пепелашка и посакаа да им се случи истото: од клашнени волнени алишта да влезат во свила и кадифе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Имено, нејзиното главно начело е дека не постои ниту едно одредувачко начело и дека во неа слободно можат да се вклучат и сите грешки и коинциденции.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Замислете ги следниве активности: I голтнете ја плунката во вашата уста; II земете чаша со вода: напијте се и голтнете; III плукнете во неа, голтнете ја плуканката и водата; IV напијте се малку вода: плукнете ја назад, напијте се, и голтнете сѐ.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Неговото прво литературно дело што излезе во јавноста беше новелата “а” (1968), колаж на аудио транскрипции.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од почетокот на нејзиното вработување па сѐ до денес, работничката работи на позиција монтер во производствениот процес.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кај неа дотрчува нејзиното куче кое веројатно шетало неоколу и ѝ седнува во скутот; таа го жулка, го гали по главата; тоа чувствувајќи ја нејзината нежна, мила рака, уште повеќе се припива во неа, уште повеќе се умилкува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во неа живееја жандармите што патролираа и го држеа овој крај ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сепак, пределот наоколу е изменет – од мајчината лева страна е правилна редица тополи, како дел од педантно уредена алеја, од десната татковата страна, се расфрлани дрвја и грмушки меѓу густата, висока трева, а во неа, полегнати без ред, испокршени фигури, обезглавени актови без екстремитети, како по битка на гладијатори.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тапанџијата е клекнат пред неа, ја искривил шијата и ја гледа в очи; и свираџијата свирката ја вперил во неа, жилите на образите и вратот ќе му испукаат од напнатост; мевот му е стегнат со појас за да може подобро да дува; челото му е покриено со изналепени пари.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кршејќи го умот, не знаејќи што да заправи: да се врати или да остане, му навираа зборвите на дедо му Аврам: ”Човекот, слично на пајак, постојано си плете мрежа за во неа сам да си се заплетка”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И слепата улица не е затворена ако има луѓе во неа и ако свети сијалицата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сите заедно, и тие што ја кажуваа оваа приказна, и тие кои не веруваа ни во неа ни во јанческата, нетрпеливо очекуваа да дојде сабота па да чујат какви гласови ќе донесат од Прилеп неколцината одредени да отидат таму за по аништата, кај роднини и светијони да се распрашаат за Бошета и ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Секања од гром, трештејќи во неа ѝ ја погодиле утробата... па тој удар пламнал во силен оган... кој сѐ стрештил, сѐ строшил и прснале пламени на сите страни!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Но нешто во неа ѝ кажуваше дека е добро да го види детето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Така Митре протурка две години во неиздржлива желба за својата куќа, што ја гледа, а не може да влезе во неа, ниту пак може да разбере барем нешто за своите најмили.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа што за другите, гледано от страна, очигледно или барем навидум беше кавга, за нив, во неа, не беше ништо друго освен расправа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Една ноќ, може тоа го видоа моите очи, може така ми се пристори, како да ја здогледав старицата, или нејзината сенка, како со запалена борина оди по рабовите од коријата, потоа се спушти во отворот на испосничката ќелија и исчезна во неа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во 2005 се воведе и изречна одредба која предвидуваше дека, при престанување на работниот однос, работодавачот е должен – најдоцна во рок од три дена – да му ги врати на работникот сите негови доку- менти и да му издаде потврда за видот на работата што ја вршел – при што, во неа, не смее да наведе ништо што би му го отежнало склучувањето нов договор за вработување (чл. 63, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Таа ја имаше онаа древна, подзаборавена женска умешност на освојување со гласот, со зборот, со приказната.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

— Ене го не, Толето мое како 'рслан: во сете деца е најјако, а и твоето Толе, машала, израсна како видан, кај можат да се опулат во неа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Велам, работата со жените ми стана интересна и целиот се внесов во неа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Машината за пишување беше отворена, но на листот вовлечен во неа беше започнат некој новинарски текст, а не романот за деца.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се приближив кон водата, клекнав на коленици и брцнав со рацете во неа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сега сфатив оти мажите имаат муцки на најосетливи кучиња; и тие како и загарите знаат да откријат секоја трага, се разбира кога е во прашање месото на лесна жена".

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој проговори кратко и отсечно, со глас кој на слогови ги делеше неколкуте зборови и, без да гледа во неа, речиси ѝ нареди да ја напушти просторијата: “Овдека никогаш повеќе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Само што во неа не се клава лук, а кромид, колку за да има миризба, може малку, во потпршката.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Станува збор за книгите, вклучувајќи ги и споменатите Фрагменти од љубовниот дискурс, кои укажуваат на индикативното скршнување на опусот на почитуваниот автор кој со секоја од нив како с повеќе да се оддалечува од својата професорска, академска авторска фаза (што ја детерминираат неговите капитални истражувања на семиологијата), за постапно да се префрлува накај чистото задоволство во текстот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Дали поради желбата да го прикрие срамот од бојадисаните раце; или поради големите плодови; или затоа зашто тебе те виде а и ти засмејан гледаше во неа; или во прашање беше нешто сосема трето; знаеш, тогаш таа веќе беше во оние години кога и не си сосема сигурен дали детето ти се смее од нејзиното лице или пак девојката.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А во неа тој беше страната што губи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој ѝ го гребеше поработ на здолницата, телото му беше мрзливо истегнато, а жолтозелените очи му беа вперени во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Штом влезе во неа, штом се поклони на сите четири страни, Иван Иванович обично се сместува на крилосот и многу добро потпевнува со бас.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Стихотворбата си ја напишал од срце! Има во неа силна понесеност!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Напати Митра се чуди на големата снага од својата ќерка, како можела таа така ситничка да ухне толку многу силина во неа, ама сега, во оваа лоша зима, ѝ е благодарна што ја грее со својот голем оган.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Богородица со раширени раце и загледана во Смилјанка како да ја штити, но Смилјанка не гледаше во неа, туку во светлината што доаѓаше од прозорчето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Нумо послушно тргна.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И ја сакав, момци, и сѐ пострасно ја сакам откако пукав во неа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Дестинација непозната, но ќе дознаеме кога ќе се плеснеме во неа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но тоа што не можеше и што не му беше никому нужно да го види и знае - во неа, во нејзината свест се запечати како единствен белег, како единственото нешто што можеше и требаше да се види и знае за лустерот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дури, можам и да си помислам оти на моменти се јавувала во неа желбата да ѝ се јави!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не затоа што ми недостига нана ми, мојот водич по црковниот свет, туку затоа што се претворам во неа, мојата нана.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во нив нема ништо од конвенционалното и вештачкото што, општо гледано, им е присушто на прифатените или на наметнатите општествени улоги, а што му овозможува на општествениот актер каква-таква дистанција од нив, а со тоа и некаква противсила во однос на нив.315 Кога самиот си создаваш улога, немаш гледиште со лесен отклон од неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И сите беа присутни во неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Потем: светлина звучна со сите бои во неа; светлина што кога влегува во секое нешто, неговиот зрак му го вдахнува и го обојува со бојата подобна за тоа нешто, светлина непроменлива, од прапочетокот, а променлива во стварите кога ќе влезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како да се изживува со нејзината помамена немоќ, тој ќе ја седнеше в скут, и шушкајќи ѝ во увото, се истураше во неа, безобѕирно туѓ.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А пред тоа долу, уште пред да ја заобиколи барата, зелениот извор на некоја прсната подземна вена , ги следеа неговите ситни чекори очите на оперативецот Отец Симеон; ги чу трите продорни свирења и се подгрбави; загази во барата, ги размрешка ѕвездите во неа, скоро потрча кон Нојовиот ковчег.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Или само се обидував да го тргнам од размисливе шпиончето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој рече да почекам и се упати кон жената- пајак, која по вторпат беше паднала во својата мрежа и во неа се прпелкаше обидувајќи се да застане на нозе и да излезе од густата преѓа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сигурно во неа за Чанга имаше и неискажани значења.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Жената помина со рака преку челото на мажот сѐ до длабокиот засек во косата и во дланката собра млака влага од пот која веќе истинуваше на него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Тоа беше сепак само облека, бледа, искрпена, туѓа; во неа немаше човек.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А сега таа стоеше тука, дојдена речиси пред неговата врата, и во неа можеше лесно да се прочита дека самјакот таа утрина само ја сменил шумата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- А што е тоа смешно во мене – прашуваше сега веќе налутено Јана (јас и не помислив дека ова си го замислувам туку верував дека и вистински видов како таа вистински скокна од коленото на Непознатиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Собата во каде беа Бојана и Александар беше подиздадена во г – позиција во однос на останатиот дел од куќата, па така тие лесно можеа да видат како Павле и двајцата полицајци со вперени пиштоли влегуваат во неа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Најречовита и најсамосвесна забелешка, би рекол, му е следнава: „Но, причината поради која белците ја сакаат иронијата е што таа им овозможува да се си се позабавуваат и да им биде подобро во сопствената кожа“.419 Таквата иронија им овозможува на успешните шизички стрејт-белци, вклучително и на Ландер, да се справат со срамот поради тоа што се повластени и белци дистанцирајќи се од културата во која веќе спаѓаат, тешејќи се со можноста дека не се докрај вмешани во неа, ставајќи се над неа и надвор од неа благодарение на тоа што имаат критички поглед, како и преку идентификување со маргинализираните луѓе, што им овозможува и понатаму да си учествуваат во неа со почиста совест.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со моето име во неа!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- Многу те сакам, ептен многу! – се пикам целата во неа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Потоа ги редеше на четвртести парчиња восочна хартија и вешто ги завиткуваше во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во неа таа сега го гледа своето разбранувано море.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Штом скокнеш во неа, готова си! - рече дедото.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

А кога навечер ќе се вратеше, истрчував да го пречекам, навреме портата да му ја отворам и на ѕевгарот кога во дворот влегуваше исачена од патот да сум му, пак да се прекрстам, чест на ѕевгарот и на домаќинот да им направам, на Бога благодарна да му бидам што ми го врати човекот здрав и жив и што ќе ни ја има на ум нивата полебно жито во неа да се стори.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Бранот ми ја донесува очекуваната, сепак ненадејна слика – и додека се препознавам во неа, јас знам дека си играм, играм и уживам во слатката несовршеност на постоењето.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Дел од тебе сѐ уште беше во неа. Мора да ја одржуваме.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тогаш вриела и клокотела и во неа имало гнев, што бил многу позастрашувачки отколку што бил снегот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ливајн, кој ја користеше облогата од шлемот како пепелник, ја истресе во неа цигарата.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но, во неа има безобѕирен радикализам.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кога понекогаш ќе останеше Богдан сам во собата, правеше големи напори да стане од креветот и одеше во плевната и лежејќи во неа дишеше лакомо чувствувајќи како да лежи во цветна ливада.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Поетската дарба која уште еднаш ни ја потврди Вероника Костадинова со последниот напор, е дарбата што во неа уште долго ќе цути носејќи ни ги сочните плодови на нејзината родна Тиквешија.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Како што може да се види, дејноста на фабриката во којашто работеше тој беше од областа на градежништвото и кога настанува спорот, кон крајот на 1999 година, во неа имаше преку 250 вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Обиди се да заспиеш. Те чека работа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И како дете што со млекото на мајката Го вселува во себе и законот на чемерот и болот Така во коренот некои жива маѓија го оплодува летото: Црни и златни рани ископани во глава на ангел Од праискони кружат крај тие сончеви реки А сонце нема и лека нема: Се крши стеблото И паѓа сенката Скитникот сам што си ја фрла за да почине во неа.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Ландер, кој е Канаѓанец и кој се опишува себеси како „недокториран докторанд“ што живее во Лос Ангелес, има да каже разни занимливи и забавни работи за прашањето зошто таквите луѓе ги привлекува иронијата, зошто иронијата има толку значајно место меѓу работите што ги сакаат белците.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Понекогаш, кога ќе се сетев како ме поздравуваше пред да се појави Марта Бернајс, минувајќи со врвот на својот показалец прво по моето чело, па по врвот на мојот нос, па по моите усни, го кревав показалецот нагоре, како да покажувам кон небото, а потоа си минував со него по челото, по врвот на носот, по усните. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седнува спроти Ана. Гледа во неа.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Веќе не е толку исполнета со болка, почнаа проблемите на другите да завземаат место во неа, а бидејќи туѓи, таа често ги споделува со мене.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Ќе се обидам, - рече Месечината па направи од своите најсилни и најсветли зраци златна лулка, ги седна в неа своите гости и полека, со лулеење почна да ги спушта кон земјата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не напала во неа нешто „необично или лудо“, како што се изрази Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога пред триесет години ја запозна, тој во неа ја препозна својата Шехеразада – нејзиниот глас, топол, мелодичен и лелеав, како свилен превез ги покриваше зборовите што му ги кажуваше, навидум обични, и им даваше и тежина и леснина, па тие де му ги притискаа градите де го подигаа една стапка од земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Рерната веќе беше загреана на 150. Ја стави рибата во неа.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Во свеста ми се јавуваше руменоликата глава на воспитачот, сѐ така самоуверено исправена пред мојот поглед, под знакот на онаа курзивна максима од гимназискиот лист, - а мене сурово ми се свиваше тупаницата и ми се чинеше дека стискам во неа нож.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Убаво ја раскопа земјата, ја издроби, ја иситни и го фрли во неа: можеби тоа ќе оплоди некое малечко сонце кое земјата и ноќем ќе ја огрева, - помисли Каин и ја чека големата жетва - братоубиството. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На вишеградинката, во некој агол што го прават Дрина и Жепа, си изгради за себе една колиба – во неа живееше – везировиот човек што остана и еден вишеградски ќатиб му беа толкувачи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сите ги фрлија во неа очите, чекајќи да влезе и некој друг вечерва.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На старата и крупна жена ѝ дојде да вресне на сиот глас Ова не е на арно! си помисли, и празната врата и снагата на Костадин пак се направија во неа и ѝ ја сопнаа мислата, ја запреа да се претвори во глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кога беше само на неколку метри од неа, четирите шепи престанаа да се вртат и неговите очи за миг се загледаа во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Изгледаше доста руинирано, но доволно просторна и висока во неа да може да се внесе и камион.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Било дел од парите што татко ми ѝ ги даваше еднаш во неделата, влегувајќи во кујната кајшто Рашела редовно седеше помагајќи ѝ на мајка ми, било кога мајка ми ќе ја испратеше кај нејзините со некоја понадица, а во неа беше главно сѐ што за делник или за празник се подготвуваше кај нас дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Срцето силно топотеше во неа, но таа сепак се држеше присебно, како ништо да не се случува „Да, нормално е да има големо влијание од Франција.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сред таа мисла сонуваше за новиот живот што пулсираше во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа е како еден цел град, во неа можат да се минат многу пријатни часови во посматрање на електрониката, на луѓето, на безбројните бистроа, бутики...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А за онаа, западната, ништо не се знаеше, оти ниеднаш вратата нејзина не беше отворена од онаа ноќ кога отец Мида, неколку часа пред да се упокои, го внесол во неа умножението на записот и ја заклучил клучалницата нејзина.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

XVIII. Мислеше на својот Брат. Тоа сега му ја исполни сета негова темна внатрешност и зрачеше некаков живот во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зошто во неа, кога сѐ уште не е сосема исчезната верзијата за неговиот христијански погреб што му го приредиле тогашните скопјани?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Понекогаш некој од брегот на лудилото престанува да гледа без престан во себе и во бездната, и како при некакво чудо се појавува на спротивниот брег.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На својот пријател сликар, кој привремено го дели покривот со него, му вели дека во неа се чувствува подуховно - како монах или самурај; во арсеналот на споредбите е и принцот Чарли, облечен во килт.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На брат ми е Собата на звукот: потокот минува под неговите прозорци и во неа најмногу се слуша неговото шумолење.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А тие двајца во неа беа останати сами за да си свршат меѓу себе некоја своја работа во четири очи, како купувач и продавач, како купувач и џамбас, а тоа, наеднаш, беше всушност толку просто, така што дури и тој сега ја сфаќаше сосема добро упорноста на мршарот под себе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Татковата библиотека беше и лавиринт. Во неа различни текови од западната и источната мисла беа незамисливо измешани.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Така Рашела порасна во нашиот дом. Поради нејзината сериозност и честитост, мајка ми имаше потполна доверба во неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Едо се чувствуваше потонат во неа како никогаш порано, но немаше волја за потребните живи движења на кои Германија го поттикнуваше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш забележав дека од ѕидот зад полициската глава се протегаат жици и се губат во неа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

На вториот спрат од зградата којашто на Александар многу му се допаѓаше и понекогаш дури и со отворени очи сонуваше дека живее во неа како господин без обврски (еднаш му се кажа сон во кој што седи на белата мермерна ограда со гардистката, се држат за раце, неа до рамења и пораснала долга руса коса, наместо во зелена маскирна маица и црни вреќести панталони со џепови облечена е во бело кратко фустанче, и двајцата се смеат... се разбуди кога виде дека нежните црни чорапи од нејзините бутови, преку колената полека се спуштаат во извалканите војнички чизми) - беше сместена градската радио станица.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ти ќе се вратиш, му велев, сѐ е минато, и твојата вечна потрага и вечно себегубење, и твојата суровост кон мене и мојата желба да ти вратам со суровост, сета болка, сѐ помина, и тоа што поставувајќи му го на животот прашањето: Кој сум јас?, добиваше одговор од смртта: Ти си ништо!, и тоа што ти гледаше очи в очи со смртта, тоа што сакаше да паднеш во неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, не погледна во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Машината која можела да игра шах имала xуxе во неа, и тоа било откриено.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Во тие лески имаше доста простор и доста топла земја за во неа да може да се вовлече неговиот самјак и да си ја скрие и својата болка меѓу испреплетканите корења.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Уште од првиот ден кога ја виде како влегува во нејзиниот дом во неа виде целосна спротивност од она како треба да изгледа нејзината идна снаа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа е тркалезна, а седиштата во неа се подвижни и поставени во круг.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мирната, сталожена вода е бистра, во неа сѐ може да се види, разбрануваната е матна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Употребата на фотографијата од фронтот покажува дека тие му се обраќаат како на човечкото суштество Бојс така и на идеалот што тој го претставуваше.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Соочен со хаос во светот, Астерион Минотаурот го бира суредениот свет што го пронаоѓа во една човечка градба - лавиринтот на Дедал.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Залудо се обидува да ја отвори сега и ѕирна во неа. Залудо.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во неа некогаш живееле само Турци.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Можеби е од оние проколнатите што сме ги гледале по филмовите, можеби во неа скапува телото на некој убиен човек, или пак се крие некој страшен убиец, а можеби ноќе, таму, некакви вештерки подготвуваат отровни пијалаци за маѓепсување на децата?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Раката на Томаица се тргна од раката на Петар. Тој се сврте, ја погледна, а таа веќе ја имаше отворено чантичката, и бараше нешто во неа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Се има скршено нешто длабоко во неа!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Работникот Орхан Авдиќ од Скопје (сега 54-годишен) беше вработен во фабриката за цигли, тули и ќерамиди – АД за произ- водство и промет на градежни материјали „Киро Ќучук“ – Велес, која во транзицијата беше приватизирана по партиска линија од страна на локални моќници, со договор за работа на неопределено време, од 1982 год. – седумнаесет години пред да настане конкретниот работен спор опишан подолу.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Долго, без израз и мисла, гледаше во неа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Мозокот ми се вжештуваше при секое подзамислување на неа, а Очите секогаш, кога таа ќе беше пред мене, ми беа ококорени во неа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Така повеќе или помалку ја оставив философијата настрана, за подоцна повторно да бидам вовлечен во неа, клоцајќи и викајќи цело време.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа станува твоја улога.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Една вреќа, конопна и во неа нешто како човек, жена, којзнае.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во темнината здогледав темна зграда и влегов во неа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За разлика од кампот, кој не остава можност за дистанција и за деидентификација, стрејтерската хипстерска иронија е истовремено и сатирична и апатична; таа сигнализира и отсеченост од „автентичните“ културни облици и естетски практики што хипстерството ги фетишизира и извесно чувство на супериорност над нив – иако му се, на некој негов начин, мошне драги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се престорува твојава кора земја и скриени во неа ќе останат рачињата што те прегрнуваа . . .

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Откровение Еразмо се наведна над водата, огледувајќи се во неа, ги повтори зборовите: „Јас сум најубав и најмоќен“.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Меѓутоа, желбата да слyшне добра новина за своите деца беше посилна од црвецот на сомнежот што загриза во неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Портокалова месечева мена или реинкарнација Не очудувај ме Ако јас сум болка, ти си портокалово во неа.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Тие во неа останаа такви ко што беа: пролетен повеј, стокмен убавец.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Човекот збунето гледал во неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тие млади Македонци, воспитани во Србија во народен, т.е. во дух да ја сакаат најнапред својата татковина и својот народ, па после човештвото, заминувајќи во земјата каде што нема национално самосознание, а наместо него полн индиферентизам кон народните интереси, внесоа во неа нова струја од национално воодушевување и работење за ослободувањето на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ она што било современо додека се издигнала, е вградено во неа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако видеше нешто дома кај жените што не ѝ се допаѓа веднаш им кажуваше на мажите, па така жените немаа доверба во неа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„ Нема ниту една доволно дебела за да се скрие микрофон во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во моментот кога Лилица почувствува дека јазичето на Азра ѝ се лизга првин сплоснато и плавно во движењето по широко отворените залисци, а потоа собрано, зашилено и тврдо како кучешки кур се вовлекува меѓу нив, најде начин да се повлече по креветот наназад, ја потпре главата на ѕидот, си ги фати со двете раце нозете на задниот дел од колениците, ги крена високо и почувствува како Азра многу полесно влегува во неа со јазичето зашилено и тврдо како кучешки кур, за да го лизга нагоре и надолу и во исто време почувствува како најдолу, уште подолу од распенетиот дел по кој скокаше јазичето, показалецот и средниот прст на девојчето со брз ритаам и длабоко се вовлекуваат во неа, додела Андон офкаше од сласт или од тегоба држејќи ја Азра со рацете од по страните за да не се одвали, бидејќи во тој миг таа беше потпрена или, поточно, обесена на неговата машкост, беше закачена како торба на закачалка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Електронската меморија овозможува податоците што се складирани во неа без напор да се бришат: таа полесно заборава од мозоците.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Најпосле, ова се отсликува и во уметничкиот живот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Поради потребата од спроведување на ЗТПОК (1993), фирмата премина во приватна сопственост и во неа, барем до 2001 година, имаше околу 250 вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таква е сета Рајна, иако е преполовена со шлемови, иако покрај неа има фабрики, градови, иако е без пасторална глетка, сепак во неа има романтика и затоа и денес, како некогаш во приказните, го очекува со загатка секој оној што ќе мине покрај нејзините брегови...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Крсте го испушти надесно моливот, се наведе небаре да си го земе, ја подаде левата рака под клупата, го залепи левиот образ на самата штица и очите сами се вперија право во неа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Очите ги чувствувам како да сум ги тркалал во крупен песок, видот ми е замаглен. Налудничав.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Под небото куќи трошки Јато камени потполошки Легнати, Молчат. пламен- небо Пламен-небо Ѕунат облаците-жици Слушам како со тажен кликот Вабат Прелетните птици. градина Во неа Се здогледувам себе Со нова лика: Билка чемерика.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Колку отворена и смела младост имаше во неа! Незаборавна младост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И колку таа го стегаше со коланот за да не е упадлив, тој при скокањето уште повеќе ѝ се испакнуваше, а чувствуваше како и зародишот игра во неа, ја клоца со нозете, мава, лутејќи се што го стега.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Вкусот на колачињата кога ќе ги ставев в уста и ќе почнеа да се топат во неа, нивниот мирис на ванила, сето тоа ме потсетуваше на мојот дом, на далечината, на моето драго семејство.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

„На првото славење на некој повод, ќе си подарите сами на себе златна табакера и во неа секое утро ќе си ставате по 7 цигари за тој ден“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тогаш нашиот авторитетен дедо, седнат на чело од масата, ја земаше лубеницата пред себе и ќе го забодеше ножот во неа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мајка како мајка: додека чека на компјутерскиот екран синот да ѝ дарува дневна доза најубави насмевки во кожурка од свилена буба реди сѐ што се крие во неа и саде се чуди колку бил замрсен животот и колку време треба да се раздипли сето што се збрало во кожурката од свилена буба.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

— Крле ја напушти новата попова куќа пред да презимува и една зима во неа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во март 2006, проблемот со Клуб - кафеаната и вработените во неа е ставен на дневен ред на Владата на РМ, а како дел од ресорот на тогашниот Министер за култура (Б. Стефановски).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За таа слобода и а создадоа тиа наши големи луѓе таа Организациа, шо ти вела јас да влезиш во неа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Речиси сите луѓе во неа беа грди, и ќе беа грди дури и да беа облечени поинаку, а не во униформните сини комбинезони.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во неа речиси нема некои живи, луцидни, провокативни изблици кои се просто синонимни со самиот збор „култура“. 6 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

НОЌ Краста и Тики поминуваат низ некакви грмушки во дворот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Имаше меѓу овие зборови и тишина која беше всушност мајчиниот јазик, неискажани значења, кои продираа до душа, завршуваа во голема порака која може да ја подари само душата на една Мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога почнав да ја пишувам оваа книга идејата беше во неа да биде застапена само Ласа (преку нејзините записи и сеќавањата засновани на нејзините раскажувања) и мојата исповед за вината што ја чувствувам поради нејзината смрт.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Технологијата, значи, ќе истапи како обединувач на светот и творец на новата цивилизација, па Кејџ се обидува во неа да го најде и спасителот на човештвото.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Толе и другарите знаеја дека Белоперевата кула е добро вардена и не мислеа да влегуваат во неа, но требаше Најдо да си ја сврши работата. И успеаја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Моше ја погледнува. „Оваа дамка изгледа не се чисти“, горчливо се насмевнува. Нина гледа во неа. Ѝ иде мисла.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Зашто ги подучуваат на практичните примени на иронијата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во ноќта кога излегоа од кафеаната, нејзниното друштво со прекор гледаше во неа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Проучувајќи го, забележа дека таа појава се јавува под дејство на надворешни дразби: кога ќе чуе во сон дека реката му бучи, станува и оди на реката: влегува во неа да се капи; при допирот со водата, се буди, се исплашува и се враќа назад в кревет; понекогаш ќога ќе го чуе кучето да лае, станува, го одврзува и шета со него; кога чкрта прозорецот од ветер, му се чини дека е на лулашка и се ниша на креветот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Знаејќи какво е нивото на колор-печатот во Македонија малку потреперуваме како ќе испаднат феноменалните слики на А.Станковски, но како испадне - испадне, парите беа толку, се потрудивме максимално сѐ да биде океј, работата е во рацете на Господ&печатарот, а оваа земја е толку бедна што ни поспецифична хартија во неа не може да се најде...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Гледајќи низ неа се ни изгледа поинаку, и луѓето што учествувале во неа, и моментот во кој се случила, случајноста добива виша, судбинска смисла.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Како и мнозинството и тие слегнаа со рамениците на таа глупост, и цврсто стоеја на брегот за да не бидат од Судбината турнати во неа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Влеговме низ раскршената врата, а потоа минувавме по просториите на некогашното живеалиште, гледавме во подот, по кој беа расфрлани предмети кои веќе никој не ги употребува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја отвори и во неа најде два патрона.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој, несомнено, ѝ сакаше добро на својата груба земја, но во неа имаше премногу татарштина, казанштина. Па и околу неа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Соседите што ја слушаа се крстеа: - Господе, има нешто во неа...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но, тој ниеднаш за целиот живот сѐ до овој ден не бил свесен дека толку многу му е натопена во неа секоја жиличка од неговото ткаење, секој негов поминат ден, секоја клетва.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ситни парченца восок паѓаа на подот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го изми филџанот за кафе и ја избриша масата, а лутината кон Френк сè уште вриеше во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Значи, ова постоење на душата, би било недоволно да се рече дека вие имате потреба да верувате во неа зашто тоа што го изразувате во вашите текстови е повеќе од верување, тоа е повеќе убедување, произлезено од едно искуство, толку многу ви е близок дијалогот со еден духовен принцип кој преживува по принудното напуштање на една татковина, како и на еден духовен прекин со сушествата и предметите околу кои е конструиран вашиот живот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Земјата, за која му требаше време да сфати како да се вслуша во неа, сега омекната до кал го слушаше него; му беше доста да ја допре онаа неуловлива нишка меѓу вивките на мозокот или вршките на нервот и потегот на зглобот или јаготките на прстите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Мораше да се мине и низ сиповската вавилонска кула, да се потврди граѓанството во неа со успешното и проверено знаење на два три странски јазици, покрај задолжителните домашни јазици.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога наближила кон пештерата четвртата зима, по миризбата почувствувала дека има некој во неа.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

И копаат до рамена, до глава и над глава; подобро што подлабоко жив в земја, отколку мртов во неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Правилата раководат со формирањето на таа група и операциите применети во неа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ѕвезда згушена во неа сета трепереше, небаре голуштарче предвреме паднато од седело.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Главата ѝ станува тешка, чувствува стегање на прстен околу клепките и додека во неа продира слаткото фрчење на носињата на внуците, Костадин лелујаво си го зафаќа синоќешното место.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Турското господство во Македонија ќе се зачува само тогаш ако во неа има многубројно население што ја гледа својата благосостојба обезбедена само под власта на Турција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега вака подостарен и премислен, се прашувам како тоа тинејџерите ни се крунските авторитети за геј-културата и за нејзината сегашна релевантност и од каде тоа нужно мора да го мериме континуираното значење на геј-културата проверувајќи како поминува кај најмладите геј-мажи, односно кај оние што тешко дека биле изложени на неа или воведени во неа, а кои во секој случај за неа не знаат речиси ништо.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но сепак признај, да држиш библија во свои раце, па макар и да не ги разбираш зборовите во неа, е голема работа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Трепетот во неа беше толку голем што пред да изговори длабоко воздивна наполнувајќи ги своите гради.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сознанието дека сите овие буричкања во нејзиниот мев се дел од настанот во полето, а не од некаква расипана храна, ја парализира волјата во неа, ѝ ја уништи и последната надеж дека било кога ќе стане едно тело со Димостена.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Птица си во слепоочницата на мислата ако катето изгори, на песната љубомори ако полуди на рамен круг ни поетот нема да ја препознае – во неа суша радоста и пости.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Толку колку што се сеќаваше на неа, не ја сметаше за необична жена, уште помалку за интелигентна; па сепак, во неа имаше некаква благородност, некаква чистота, просто затоа што стандардите што таа ги почитуваше беа лично нејзини.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но клучот од таа изложбена просторија го држеше исклучиво раководителот на градбата и во неа никого не пушташе, со исклучок на највисоките гости од престолнината, дури ни филмската екипа - освен ако режисерот љубоморно не ја чуваше како адут за крајот на својот фестивалски филм.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога ќе влезете во неа, чувствувате дека некој штотуку заминал, сѐ уште може да се почувствува присутноста, иако таму веќе нема никој. 116 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во неа уште мириса на чад, на изгореници што ти го нагрдија телото додека го исмеваше огнот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Но кога наполно ја изгради и кога требаше да се всели во неа, да го мине во неа остатокот од животот, качаците го уценија да плати големи пари.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Стрелката веројатно скокнала уште повисоко, но тој не гледаше во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На вториот кат, лифтот запира и со силна бучава ја отвора вратата, а пред него двајца, мислиш во клинч, не ја довршиле ноќта и активностите во неа, па сега таа „разбудена“ ќе го доработува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во неа да си го гледаш валканото лице, во неа да си ја гледаш муцката валкана, сурлата да си ја гледаш во неа, разбра или не разбра, а?!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ги премолче зборовите на мајка си коишто не само што ѝ беа против волјата, туку како да наиде во неа некоја сила што сакаше најубавото во неа да го нагрди.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На лекарите што ја лечеа порано, сето тоа не им беше чудно: една крајност, раѓа друга, велеа: потиштените чувства тлеејќи во неа, сега наеднаш избувнаа како чир, како експлозија.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Така Грците тврдат дека државата Македонија всушност не постои, Бугарите ја признаваат државата, но не и словенските Македонци што живеат во неа (т.е. тие се Бугари што тоа сѐ уште не го сфатиле), а голем дел од Србите сметаат дека сето тоа всушност е само „јужна Србија”, и дека Македонците всушност се Срби изложени на бугарско влијание.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Пациентот останува психотичен дотолку што расцепот во неа или во него опстојува, иако воочливи надворешни „знаци” не мора да постојат.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Средата ли, четвртокот ли, одново се разденивме како во пекол градината во дворот тажна, стебленцата во неа јадни, Татко ми го снема, како да исчезна во времето, и некаде по некој ден гледаме: водата ги раскопала гробиштата и жолтите коски на мртовците пливаат по улиците и ни мавтаат на сите: ајдете, велат, што чекате?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Таа, иако сама, упорно и натаму остануваше да живее во неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во Арсо се отвораше празнина и сам се гледаше во неа, очаен и заборавен.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се заљубил во неа. Се заљубила и таа. Се гледале. Таа се соблекла.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Сакал да стане, да ја прегрне привлечната селанка, да се стопи во неа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога се испави пред вратата, насмеан, застана во неа како слика во рамка.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Таквата ситуација им беше интересна, во неа имаше нешто спонтано и секогаш неочекувано, од што двете беа задоволни.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Од каде сега оваа приказна за бунарот; кога во неа најмалку се наслушнуваат проклетите труби? Но немав сили да го прекинувам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Одиме по улицата, а во неа сешто може да се види и да се чуе: Некој плукнал на плочникот.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Не гледаше во неа, чувствуваше дека нејзините очи го прогонат.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Колку што се ближеше денот на посетата на Мајка Тереза на родниот град, Мајка сè повеќе сакаше да дознае за оваа храбра, блиска жена, не престанувајќи да чита книги и записи за неа, дополнувајќи ја Татковата библиотека, продолжувајќи си го својот домен во неа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа не размислува за Дине и за Риса на која лицето ѝ станало црно како шамијата околу него, туку на станов за прв пат во неа го населува Доне.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

17.10 Дрогата удира со сета своја силина - Па, па „топол и еластичен“ свету и полека се пуштаме по тобоганот на жестоката, еуфорична, извиена, параноидна, бескрајна, дива трка со испревртеното време.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таткото на човекот од под Сина Скала беше рудар.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ВЕРАТА И ФИЗИКАТА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Требаше да ме побара по телефон другарката секретарка Егејката Филимена за да дознаам дека Иван е во затвор и дека мене ме повикал Ѓурчин за да утврди колку сум виновен за неговото однесување!?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Стар искусен кадар на УДБ-а, уште од по војната, а и учесник во неа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но, кога ќе видам дека веќе нема смисол да продолжам и понатаму, а тоа секогаш се гледа во неа, во втората средба, тогаш ќе те пуштам.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Колоната - сега се лизга прудолу, што побрзо мора да стигне до првите борови - да влезе во шумата, да јa снема во неа, да биде невидлива, а потоа ако сака нека кружи проклетото што долетува од Рупишта.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Куќата се уште стои и во неа се наоѓа музеј посветен на македонската борба, како што ја нарекоа Грците, а посебно на Павлос Мелас од кого направија легенда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И додека Холокаустот може да биде наш репрезентативен текст кој делумно е читлив низ технологијата на деструкција, тој текст сепак мора да се врати кон читањето на материјалниот универзум на телесната болка. R.D. Laing се сеќава на „едно малечко седумнаесетгодишно девојче во ментална болница“ којашто беше исплашена поради „атомската бомба во неа“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Четвртиот ден ја отвори вратата од плевната и во неа влезе, во рацете со копач и лопата, со бургија, со кламфи и клинови, со колци и токмаци и тука чиниш во земја пропадна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Филмската индустрија никогаш не можеше ништо да направи соGravity's Raibow. ВГ: Има во неа осум билиони пати работи повеќе одошто во Неуроромансер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еднаш го прашав зошто му се толку многу пари, а тој рече: да изградам голема куќа за во неа да живееме сите заедно: мајка ми, сестра ми и јас. И мојата жена, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Односно, станува оној што си. ‌А штом ќе стане оној што си, си заглавил во неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Една девојка, додека се обидува да заспие, го слуша ветерот, и ѝ се чини дека тој, а не нешто длабоко во неа, цвили, и помислува – “Колку тажно, колку болно цвили ветерот”, го слуша ветерот и останува глува за својот внатрешен цвилеж, не погледнува што е тоа што цвили во неа, затоа што некогаш таа вслушаност во сопственото цвилење болела како нешто да откорнуваат од неа, и затоа сега го слуша ветерот, слуша како ветерот цвили од болка. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа имаше од сите по нешто во неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Веројатно дома пред огледало учи како да се насмевнува и како да ја тргнува кадрицата падната врз челото.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Така, тоа чувство дека еве го крајот, тој е тука, сосема близу е, само привид е за неупатените, ние занемените пред можностите што ни ги испишува поетот на својата „табула раза“ што си ја држи скришно пред секое ново вгледување во неа, врз неа за ново испишување.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Кандински ја почитуваше апстракцијата како духовна мисија и неговите понирања во неа се развиваа на различни начини; вклучија теософија, трансцендентализам, поетика на возвишеното, совршенство на формата и почит кон материјалите.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Куршумот удрил во неа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Смешкајќи се загадочно, Грдан извади од торбата пластична кутија од алва, на што Грда зачудено го погледна, но кога ја отвори кутијата во неа се покажаа маслинки - зелени, долги, цепнати по должината.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тоа е енциклопе-диски роман. ТЛ: Но има огромна врска, како што добро знаеш, меѓу Неуроромансер и Пинчон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сепак, и во неа има вина. Таа го прифати токму таков: човек во „трето лице“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Затоа, ги покануваме сите оние што сметаат дека е можно одредено подобрување на сознанијата презентирани во неа, да нѐ контактираат и да го споделат своето мислење со нас.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Одново откликува, ме прашува каде си, што си а јас, загледан во неа, Бог дури ми го оплакува лицето со неговата света вода, ѝ возвраќам: Еве сум, огреав и зајдувам во зборот...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Оној ја правеше нивната Задруга. Еден ден во неа мораше да влезе и Змејко.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во Грција, драги Џим, се води жестока граѓанска војна. Во неа се впрегнати и твоите Македонци.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Борхес направи сличен избор: соочен со хаосот во светот, тој го избра редот на библиотеката, сигурноста на одгатлив лавиринт.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И нека се знае, преку говорот на летописот, за вас кои доаѓате: тројца бевме, Лествичникот, Филозофот и јас, Иларион Мозаичник, во шест илјади триста седумдесет и второто лето Господово, на вториот индикт од создавањето на светот, во месецот петти, ден од месецот тринаесетти; слегувавме, за третиот печат од вратата на одајата кобна да го отвориме, по третпат во неа сподобие човечко да влезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако некој во неа стане еуфоричен, тоа е само одѕив на поинаков надворешен свет.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Секогаш знаеше да укаже на мојата немоќ, да брцне во неа со прст, но никогаш толку длабоко за да сетиш нешто налик на болка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во селото имаше една единствена слаткарница и во неа мал телевизор, мал колку голема кутија за кибрит.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не затоа што, ако се откажеме од него, ќе се усреќиме, туку затоа што тоа што ќе одбиеме да си го компромитираме посакувањето на она, правото, нема да постигне ништо и уште повеќе ќе нѐ унесреќи и ќе нѐ јадоса: ќе предизвика губење на малкуте вредни нешта во светот што навистина ги поседуваме и ќе нѐ натера да ги уништиме токму битијата што ни се најдраги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За големо нејзино чудо, виде дека навистина Крчо ја напишал својата задача и гледа потокришум во неа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Можеби јас пукав во неа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Врз бела основа - црно до црвено, па бело до црно и црвено до бело предено втајуваа во белата основa и во неа радостите и жалостите и желбите и тагите и маките вткаени беа...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во почетокот ги фаќаше страв од должината и големината на оградата, од огромниот материјал што требаше да се вгради во неа, но се храбреа еден со друг и продолжуваа полека, стрпливо.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Помала ќе била болката во неа ако си заминела како невеста.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Темпоралната лоцираност на прозата на Чинго во времето на отсудните револуционерни настани кај нас, ја зголеми, исто така, потребата таа да се осветли и како слика на револуцијата, да се согледа рефлексот на револуцијата во неа.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Седнав на креветот, покрај мртвото тело во бела ноќница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Поголемиот дел од нив веројатно ќе бидат изненадени од сознанието дека поседуваат посебен комуникационен стил.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некои уште додаваат: и за Источна Румелија велеа оти имало Грци во неа, но по ослободувањето се покажа колку Грци има таму.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Колку и да упатува на жените, како што очигледно и прави, таа не е секогаш и суштински за жените.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Гледаше неподвижно. Не во неа. Крај неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Таквата младост - чувствува Крсте - треба да се опева, можеби во неа е изворот на секоја најубава песна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Убав изговор да си го направиш надевањето измеќар...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гледани заедно, во комбинација или во разни комбинации, конкретните жанрови на говор и на интеракција помагаат секоја заедница, секоја подгрупа во неа и секоја култура да се обдари со сопствена особеност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше пред себе една таква машинерија, на која можеш само да ѝ се радуваш, таа ниеднаш не ја истенчуваше својата напнатост, во неа беснееше една таква сила, со која можеше да биде рамноправен, а во сето тоа најмногу се радуваше што ни во своите раце,а ни во бичкијата, не можеше да сети ниедна сенка измореност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Може и во неа да го гледаше умот свој кој, секој ден, во непознати места му се преместува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

“ и јас, нејзиниот таен љубовник, се впивам во неа со танцот на делфините, чрчорат на механичките златни птици, тешкиот здив на џиновската папрат...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И Илко, кога виде дека Доста се фати до Бојана и оти сите во неа гледаа, му се разбуди срцето и тој со трчанка се фати до Петка. — Ене не: златна сестричко.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тргна кон центарот на градот и по изминати сто и педесет метри забележа жена во црно како тромаво се движи по тротоарот. Ете, во неа ќе се заљубам.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Најгорниот ток на Голема Вода, пак, оној во шумата и сè до Градиште, се вика Бабунски Дол, а со тоа име се врзува едно друго предание, кое се измешува со историјата и си има своја поткрепа во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ноќта е црна постава на денот што се превртува како маскарада Таа е темната утроба на гласот што низ сите ѕвезди везе молчење Најмногу ги сака постелите кревки сред шумниот мирис на боровите Интимна е тогаш и гола како страст што низ смеа мами вечна тишина Па ако тлее нешто живо во неа ќе пеам што мртво не е уште сѐ

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

- Дане, еј, Дане, - викаше Горда. Грдан погледна во неа да види по кого вика, но Горда гледаше во него додека тој се обѕираше околу себе да види некого: - По кого викаш?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој, како што се движеше кон нив, така погледот го држеше втренчен право во неа за да ѝ го пречека и најкусото кревање на погледот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Марија однапред ја определи својата цена – да му се пренесе порака на мажот ѝ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Илко потскришум погледнуваше во неа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Цветан Горски не беше пројавил интерес за членување во неа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

1. Повелба е ова што го говорам: Не ве водам во неа туку ве изведувам од историјата зашто ја мразам неа.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

И огледало веќе не употребуваше при чешлање на косата за да не си го види лицето; па дури и на изворот кога полнеше вода со ѓумовите, не си го загледуваше својот лик во водата; кога врвеше низ манастирскиот двор кон црквата да се моли, минуваше со забрзани чекори за да не се сретне со погледите на манастирските слуги кои зрчеа во неа; и кога ќе минуваше крај чардакот каде што седеа полковниците, ја вртеше главата за да не ги судри очите со нив; но Бонети ја гледаше упорно и пред очите му излегуваше она нејзино прекрасно тело, кое тој во текот на епитимиите што ѝ ги правеше отец Иларион, ѝ го гледаше скришум низ прозорчето поткачен на столче; гледаше како отец Иларион ѝ го покриваше со покривката голото тело допирајќи ја со прстите по меката кожа што во студената ќелија ѝ гореше; го гледаше тоа голо тело, како и возбудата на отец Иларион кој се кршеше во себе и се мачеше да се воздржи, одложувајќи можеби за подоцна, кога ќе ѝ преболи болката, кога ќе се вразуми.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Долго се загледа во неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Те гледам тебе во неа, насмевката... не можам да ја лажам љубовта, таа ја чека својата за сон...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Во еден миг почувствува дека заслабнува и дека во неа нешто почна да се крши.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Милувајќи се во ливадата, се присетуваа на нивната прва средба што се случи во неа; средбата беше случајна: тој пасеше теле.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во едно само не сум сигурен: кого најпрвин го снемува, рамката или објектот сместен во неа?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мечката знаеше дека не ќе може на мир да ја насити својата глад, која беше толку неиздржлива во неа, што дури беше ја скорнала и од нејзиниот тврд зимен сон, сѐ додека се двајца, сѐ додека тој стои тука. Едниот мораше да отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Студентите, било геј било стрејт, кои пред тоа не се сретнале со токму тие материјали, на тој начин би се „иницирале“ во машката геј- култура – во конкретната смисла дека за првпат би се вовеле во неа и би им се дала можност да ја запознаат, да ја сфатат, да ја искусат и да се идентификуваат со неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа организаторската работа, од една страна, е работа за еден човек што го претпочита привременото напрегнување на силите пред постојаниот упорен и мачен труд; од друга страна, таа е и неморална, зашто во неа човек не жртвува во полза на општеството, на народот свој или на човештината, а со народот прави опити за своите фантастични планови.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Освен ако неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувството не се сфати како трагична, а не како комична – како сериозна наместо смешна или дефлациска – трагедијата не може да ја добие почитта што ѝ припаѓа во културна смисла.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, она што не влегло во неа, може да излезе неизмерно поупатно за вистинската состојба на апстракцијата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во кутрата Луда Мара се влеваат две фекалии од градската канализација, во неа ѓубре фрлаат неидентификувани лица (Доаѓаат ли од друга планета, па се неидентификувани?) па таа станала грда депонија сред градот, па дури и се заканува со ширење на заразни болести.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- Пак тој прав станува камен, дрво, рекол Никола Влашки, еден од двајцата тревари.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вие ваква обединувачка тишина откривате прикажана и во Татковите книги, Атеистички музеј...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Овој театарски настан што Дишан го гледал во пролетта 1912 год. претставува доживелица од пресудно значење - како што подоцна објаснува самиот уметник - во формирањето на најраните размисли за „Големото стакло“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Бела од шега нанишанил во неа и одеднаш куршумот се активирал и ја погодил во стомакот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Затоа изучувањето на таа задача и исполнувањето нејзино бараат учество на сите Македонски Словени во неа, без разлика на верска и национална боја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- А сега можам да си замислам уште што ти иде на ум а не сакаш да го спомнеш!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Грев беше да се убие птица, убиството на птица беше изедначено со злостор.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оти, се случува птицата, кога ќе падне во стапица, да се задржи во неа само со едно нокте, па во тој случај не ѝ помагаат нејзе ниту силните крилја, ниту тоа што целата, освен ноктето се наоѓа надвор од мрежата, па така станува плен на ловецот.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Неговите книги израснаа од други книги.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ете, јас те сака'м, мори Недо? — се опули во неа и лути мравки го полазија од пети до теме и ја удри главата ничкум.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Информацијата напишана на кафезот вели дека златниот орел може да живее триесет години, подолго од многу филмски ѕвезди, подолго од Хендрикс и Џенис и Џим Морисон и Џејмс Дин.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Младата наставничка понекогаш ќе се загледаше преку прозорецот, од каде што наѕираа гранки и низ нив сино небо, и како да се загубуваше сета отсутна за миг, -на усните ќе ѝ се јави една толку лека и толку занесена усмевка, што мене просто ме принудува да ја следам и внатрешно да учествувам во неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој гледаше во неа како во чудо божје.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Душата ти ја украле, чиниш, во неа ја забодиле својата ненаситна муцка.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Јана! Како имам зеано во неа, но дете бев, не знаев дека сум во неа заљубен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш од Цариград се врати и оној службеник со везировото одобрение и со првата третина од потребните пари. Започна работата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Со мангариве, ќе купам куќа и ќе ве пуштам да спиете сите во неа, дуваше Пенчо во стаклото.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Меѓутоа, генерацијата југословенски амбасадори која заминуваше во 80-те години на минатиот век на највисоките дипломатски мисии и на која припаѓав со своите четириесетина години, заминуваше кога сите идеали врз кои почиваше федерацијата, со исчезнувањето на нејзиниот творец Јосип Броз Тито, тивко се губеа, остануваше само по некоја трошка од тие идеали, која најмногу се откриваше во неврзаните земји, кои веруваа повеќе во Југославија во тие времиња отколку самите нејзини жители во неа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кандилцето пред Богородица светеше сѐ до изгревот и кога големата светлина на сонцето влезе во одајата, пламенчето се изгуби во неа, ама одблеснуваше малечко - малендаво и на Фимка ѝ се пристори дека тоа е раздвижена солза на Божјата мајка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

После некои пеат и плачат. Устата ја отворил да пее, а во неа му капат солзи. 140

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бидејќи е, како што е, постојано место на мелодрама, семејството практично налага да го гледаме од иронично гледиште.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како лудак или мајмун, сакаме да ги повторуваме гестовите на толпата - да ја раздразнуваме, исфрламе од такт, во неа да будиме агресивност кон себе, што им доликува на вистински уметници.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Навалува глава врз кундакот и, нишајќи се, полека затвора очи и во неа се раѓа желба не да дремне, ами да заспие со вечен сон, да се изнаспие не само за оваа ноќ, ами за сите ноќи поминати во долгите војнички маршеви под снег и дожд, во магла и во жега и во долгите бдеења на исчекување да почне бојот и за сите долги неспиени ноќи по бојовите; да се изнаспие и за себе и за сите кои мечтаат да спијат, заборавајќи го лебот и не мислејќи на вода...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Беше избран и нов Извршен совет на Собраните на СРМ со мандат до 1978 година.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Не дека зборот “писмо” престанува да го означува означителот на означителот; тоа во една чудна светлина покажува дека “означителот на означителот” престанува да го дефинира акциденталното удвојување и секундарноста лишена од нејзините права.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А најтајното место во ова царство е одајата со три печати, оти во неа сигурно никој нема да влезе, за да не го навлече проклетството врз себе“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Токо ме фати умот: дај да а собера ваа в'ничката, да не се пилат глувци во неа и да ми се смеат витолшките како на Пилови снаи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И јас ја кренав раката и ѝ мафнав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Чекори и чува, ама најмногу чува во неа да не влезе стравот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во неа имало околу 2.000 болнички кревети, располагала со сета најсовремена медицинска техника, а што е најважно, во неа работеле и најголемите и најпрочуени лекари- хирурзи, научници што ја разнесуваат славата на болницата низ целиот свет.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Стигнаа пред куќичката на чуварот. Во неа светеше фенерче.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тогаш Македонија беше дефинирана како национална држава на македонскиот народ и како заедница на работните луѓе и граѓаните на Македонија и на равноправните со него припадници на другите народи и народности кои живеат во неа.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во сите средби кои ги имав со Јасер Арафат, по разговорите кои се однесуваа на меѓудржавните односи (најчесто на југословенската политичка поддршка на Палестина во светот на неврзаните, во меѓународните организации, во прв ред во ООН, каде што Југославија, сѐ уште играше значајна улога, каде што имаше вешти дипломати како и помошта која ја добиваа Палестинците), настојував да си ја дополнам претставата за оваа комплексна личност, кој во крајна линија беше еден вид Ахасфер, во вечна потрага по својата татковина!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зарем има уште во неа што да се открива, демистифицира.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Од вриежот што се слушаше во тврдината Аџи Јане и забитот насетија дека нешто се подготвува во неа, но не беа начисто дали бунтовниците се готват за борба или да се предадат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во неа, длабоко, како да беа разбунтувани сите верувања, делови од системи, од осознавањето на светот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се сети дека ѝ расправале за таа болница и за тешко болните во неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Фативме адвокат и тој направи тужба до судот; во неа смртта на Ѓеро ја процени на четириесет и осум илјади лири.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И така претседателот Франсоа Митеран на последната средба со Бургиба, му префрлува на стариот волк дека земјата, и покрај тоа што оствари голем цивилизациски и економски напредок, создаде високи технократски елити кои успешно комуницираат со европските институции, посебно со француските, меѓутоа земјата уште повеќе би напредувала доколку и реално во неа заживее мултипартиската демократија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Шенберговиот метод е аналоген на општеството во кое се нагласува групата и вклопувањето на поединецот во неа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

И не прашај ме - зошто? (За првпат скршен, сиот во неа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Пред да се влезе во неа патот извива по угорничави серпентини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сè што влезе во неа остана запишано како моја официјална приказна, која ги засенува сите други можни сеќавања што можеби сум ги имал.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За време на владеењто на Османлиите беше сопственост на некој богат трговец, потоа на ред да стопанува со неа, дојде некој комунистички функционер, за време на демократијата во неа живееше сопственик на фабрика за млеко.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Илко без да сака погледна во неа кога слегуваше, ѝ ги виде облите коленици и малку над колениците.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ризо Ушков ги прејде преку Црна и во Гудјаково им ги теслими на Ивана Колев и Стевана Војчев, овие му ги предадоа на Димитрија во Вепрчани, кој ги одведе до поп Пана Мицев во Беловодица и за неполни два дена, односно две ноќи, се најдоа во Оревоец, откаде Диме Бачко го извести прилепското раководство на чело со Јордна Стамболџија, Јован Грабула, Алексо Гермовчето и Алекса Бајракот, та дојде и до средба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Значи, на „својот“ дел од Потковицата по престојот во неа цо 1853 година, Мурад III насели четворица турски военодостојници - Алибеговци, Јаузовци, Муслиновци и Мустафовци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Просторот, пак, што го оградува Потковицата, иако е замјиштето истородно со она во цела Пелагонија, алувијално, во многу нешто, во однос на конфигурацијата и вегетацијата, е поразличен од сите слични во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но, тој те пронаоѓа од жуборливата вода, од водата што прска, што пее, од насмевната вода што те мами да ја пригрлиш, да се нурнеш, да исчезнеш во неа.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Околу нејзиниот дворец, - продолжи таа додека внимателно и со мака се искачувавме по тесната патека што водеше низ карпите крај езерото, - течела брза и бистра планинска река со многу златни риби во неа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Во неа веќе ги снема вечната топлина и светлината, добрината и тажниот поглед на Богородица прел која секој ден и ноќ без престан гореше маслениче. Сега угасна и тоа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Лалата с¯ во неа се пулел и сакал и таа да ја замеша во разговорот, та да ја види што знаи да кажит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Убаво е во Варшава да се пресечуваат нејзините улици, да се шета така бесцелно, од едно до друго место и, се разбира, не ќе сметаш дека си бил во неа, ако не си се надвиснал над Висла од мостовите, таму близу до Воениот музеј.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- и веќе се впивал во замислениот облик на жената што ја создавал од копнеж и од страст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Молам?! Што рече?! – праша таа изненадено.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Верите, иако инспирирани од екуменски дух, се секогаш партикуларни; боговите на историските религии како нормативен извор на морални судови не се носители на универзалното.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Набрзо во 1834 година, кога се распадна военоспахискиот поредок во империјата, и по 1839-та кога со Џалханскиот Хатишериф беше гарантирана личната безбедност, имотот и вероисповедта, а со тоа создадени и можности за преселување на луѓето од едно место во друго, од селата во градовите и од помалите градови во поголемите, во Потковицата се случија некои промени кои, подоцна, имаа големо влијание врз севкупниот живот во неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сака во неа да те облече, да му служиш во фирмата. Тоа е најважното!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога го забележа Татко, се крена од книжната барикада, се извиши како господар на книгите, небаре наредувајќи им да му се поклонат на драгиот гостин.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И иако во расниот состав на таа култура силно преовладувале Белци, учесниците во неа не може да се исцртаат така што сигурно ќе се совпаднат со некоја општествена група, определена според расна, етничка, национална и возрасна припадност, според способноста, па дури и според сексуалноста. ‌Затоа, понатаму, нема да зборувам конкретно за машката геј-сексуалност на белечката американска средна класа, како што нема ни да претпоставувам дека припадноста кон машката геј-култура им е ограничена само на геј-мажите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа лежеше таму, и нешто во неа веруваше дека времето не е само бескрајно самоуништување, дека универзумот, сиот тој простор што се протега околу нас до точката непоимлива за нас, не е само една огромна касапница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Прекина. Тишина и во неа само одвај чујното шиштење на нивните чекори.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тие ќе помислат дека работата е во тоа да веруваат во она во што вие сакате тие да веруваат, такашто тие веруваат во она во што вие верувате дека е добро за нив да веруваат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И затоа постојано беше во неа: ги гледаше извонредните композиции, разните мотиви од овој и оној свет, од животот и смртта; ја гледаше огромната вечност, огромното божје царство населено во овој мал простор, во секое делче на ѕидовите, на сводовите, столбовите, куполите; чкрапаше со апаратот и ги сликаше ликовите воодушевен од нивниот природен израз близок до човекот, до радоста и тагата негова, со бои што го оживуваат, што ја потсилуваат драматиката, трагиката, и со темен фон зад кој се наѕира небесниот свет, обземајќи те со таинственост и возбуда.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А во неа цели купови вреќи, кутии полни со конзерви, со макарони. И кој знае што друго.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Помоќна е претензијата по универзалноста на нашите вредности и ним соодветното постапување, повеќе се засилуваат причините за осуда на толерантното однесување, што со своето допуштање на различното ја раздира заедницата на сите оние што во неа се колнат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Сум ти рекол јас – продолжи татко ми – премногу доверба имаш во неа! Ете ти го резултатот, гледаш?!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Судницата и се во неа, минатото и патилата, се гламносуваат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Исто така не е баш паметно во неа да се проектираат наивни, утописки елементи.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И покрај фрустрацијата и самосожалувањето, кои му ја замаглија визијата, тој забележа дека таа сè уште е бледа, но дека во неа има свежина и блесок кои сигурно доаѓаа од тоа што беше среќна во својата љубов.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Оди си сам!“ му се врекна таа и додека тој зјапаше во неа, збунет, потивко му прос’ска: „Оди си сам кај тоа курвиштето што ти е мајка“, и со трчање избега од него за да не види дека очите ѝ се полни со солзи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Неа им ја оставам во наследство на сите тишки што живеат во неа. Полин”. ...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Понекогаш му се чини како сите денови од понеделник до недела да се слеани во еден: станување, миење, пиење кафе, појадување, одење во градината, подработување во неа или седнување под борот и втонување во албумот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И не случајно, во овој чудесен предел крај реката, каде што си свивме ново гнездо, во очекување на новите историски настани, особено по Втората светска војна чиј крај се навестуваше, Татко се задлабочи во проучувањето на миграторните процеси на птиците и на јагулите запаѓајќи во нова илузија во која Мајка гледаше пориви за оддалечување од родната земја, а не враќање во неа, како што се надеваше постојано.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Низ градот Прилеп тече Река, но според стручни лица од Градскиот водовод за здравствена заштита реката е без кислород, без живот затоа што во неа се влеваат комунални и индустриски отпадни води и максимално ја загадуваат.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И велам, си велам јас, кога си помислувам за нив, колку повеќе нив си ги спомнувам, толку повеќе ги сакам, копнеам и болам, се топам и смрзнувам и се губам во мислата во која е собрано се она што беше куќа и сите во неа, што беше семејство и родбина, нива, лозје, градина, смеење и тажење, радости, болка и фален да е Господ Бог, затоа што се ни даде!...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А тој дошол дома со некоеси детиште, со некој си Џеронимо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тоа отвора можности за парализираните луѓе, коишто би можеле во неа да го доживеат искуството на одење, што во реалниот свет им е оневозможено.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Имала намера да ја разгледа, точно да ја одреди капсата нејзина, а потоа со пушката, од стотина чекори далечина да стрела во неа, но се откажала од намерата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сознанието дека таа е таму, неосквернавена, беше речиси исто како да се и самите во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако е така, тогаш природно е оти со барањето црковна реформа ќе се соедини и барањето училишна реформа, т.е. Архиепископијата ќе ја земе во свои раце училишната работа и ќе се сообразува во неа со народноста на својата паства; во грчките епархии и парохии ќе се учи во училиштето и ќе се служи во црквата на грчки јазик; во влашките – на влашки; во словенските – на македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Проблемот беше во тоа што тигрите и мајмуните имаа една заедничка грда навика: да ја проверуваат секоја стапка од својата територија и да ги пребројуваат, меѓу другото, и сите желади и тревички во неа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Имаше во неа нешто жедно и тажно.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Потоа стариот рабин ја гледа заветната арка на Мојсеј со таблиците со десетте заповеди во неа, светата кутија конструирана со две рала држачи за носење, означена со двата херувима свртени еден кон друг, на кои крилјата им се допираат над главите, направена од најдобрите мајстори според прецизен диктат од небото што до денешен ден стои запишан во Светата книга.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јас сум одгледан од организацијата и за мене довербата во неа значи - доверба во себеси.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мислам на онаа огнена топка што им припаѓа на вистинските природни чуда?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не можам во неа да согледам или да препознаам некоја друга вредност покрај неминовноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На тоа место водата чадеше, се креваше тенка магла, како во неа да е потопено усвитено железо, како во неа да се гаснеше жарот сокриен во крвта на бикот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кој беше Јасер Арафат? Тој веќе беше во историјата без да го подготвувал педантно, методично и фанатично своето место во неа како неговиот друг соборец од Картагина, раизот Хабиб Бургиба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Значи уште воденицата работеше а и јас во неа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но на 26 февруари 1941 година СО2 добила информација дека шефот на бугарската фабрика за тутун, кој му бил пријател на Михајлов, истакнал дека Михајлов во тој момент бил во Рим каде што соработувал со силите на Оската и покрај тоа што тој не го сакал тоа.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

А, застоената вода, нечини, се смирисува, во неа почнува нешто одвнатре да мрда, некои невидливи мушички на стрвост, почнуваат да работат, некои бубачки или микроби скриени од погледот на јавното око.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И како одговор на нејната мисла во неа, гласот на Костадин, онаков каков што го знае, едноличен, ама полн со некаков гнев Шо ти е мори старо, шо мене ми се лутиш?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Секоја пора, секој здив - сѐ во неа сакаше, лудо копнееше да сподели за успехот, за радоста, за оваа незаборавна вечер.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Всушност неочекувано ми се прикажа како во филмски кадар дека Пачев е хирургот кој дошол да го размрси јазелот на спомнатата незгода на атлетичарот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не ќе ја сместиш во неа книгата на животот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Но затоа, веднаш би можела да ја почувствувам истата онаа возбуда од нејзината внатрешност како кога бев малечка, иако со децении не сум стапнала во неа, во широкото антре со мермерен под, од чија десна страна, во сутеренот, останува адвокатската канцеларија на г-н Сечков (и сега, кога ја замислувам, е како тогаш, варосана бело, со голема темно-кафеава работна маса пренатрупана со „предмети“, хартиени ролни завиткани со конопче, а пред неа, исто таков, темно-кафеав стол за клиентот).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Има живеено во таа куќа а можеби и се родил во неа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нешто ја повлече, некаква заборавена миризба разбуди во неа далечни чувства и таа појде по нив.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Постојаната будност, надополнета со нејзиното неспокојство, во неа продуцираше напнатост која ја издаваше на различни начини.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа единствена, трансверзална општествена состојба на мажите кои посакуваат мажи води до обродување на машкиот геј-субјективитет кое е особено и несведливо на обродувањето на ниедна друга субјектна положба. ‌Така, машкиот геј-субјективитет не може да се асимилира ниту во субјективитетот на хетеросексуалните жени, како што би укажале некои теории за третиот пол, ниту во субјективитетот на стрејт-мажите, како што би сакале некои застапници на геј-мажественоста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Краста: Да, твојот зет се заљуби во неа уште на први кревет.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

За ваша несреќа има многу јака привлечна моќ, па може да не сетите дека во неа се крие злото.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Паѓа во бездната, но не исчезнува во неа, туку се појавува на брегот на лудилото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Одиш од куќа до куќа, посредуваш со убав збор; премолчуваш што треба да се премолчи, а кажуваш и нешто повеќе таму кајшто има место да се каже и кога работата е готова, среќна си како ѕидарот пред новоизградена куќа, зашто и ти нов дом си створила.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Потем се подраширила земјата небото да го прими... па небото така собрано во облик на стрела... удрило силно во неа... а боговите со преграб го заштитиле чинот!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Кога вака: јас проѕирам во неа. — Шо велиш, шо имаше, а ? ...

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дура кога на првиот час учителката вршеше прозивка, таа во прв момент не стана кога изговори „Груда Дојчиновска”, па откако никоја не стана туку сите погледнаа во неа, најпосле сфати дека тоа е таа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Намерно ја активирам токму оваа индикативна синтагма, правејќи го тоа не само од некои хипотетички постмодерни причини, туку затоа што знам дека Ти на неа ќе реагираш рефлексно (имено, како професор по француска книжевност!), бидејќи се разбира! во неа веднаш ќе го препознаеш насловот на славната книга на Ролан Барт (Roland Barthes, Fragments dun discours amoureux, 1977).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Зело момчето стапот на рамо, закачило шупелката на појас и забрало овците и прао 'и отерало на самовилцката планина да 'и пасит. 'И натерало овците во најубајте ливаѓе да пасат и си седнало под една сенка момчето, та си дувнало шупелката да си свирит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ќе стане бугарска, зашто и е таква; да имаше во неа повеќе Срби, ќе се станеше цела српска и бугарскиот елемент ќе ослабнеше.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Погледна во неа под белата светлина на полноќното небо.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Арсо е стуткан во спротивниот крај од креветот и гледа со онаа чистота што понекогаш ја мачи Ана, но секогаш разбудува во неа почит.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ако ова се знае, тогаш е јасно зошто една иста личност може да “варира” во стиловите и повремено во неа да постојат повеќе стилови.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Можеби беше тоа тајната на мојот живот што се постилаше пред мене, очекувајќи ме да навлегувам во неа и да ја откривам секој ден, секој час, секој миг?!?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се плашеше дека сите овие околности можат во неа да предизвикаат чувство на товар од бременоста.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Трепери целата при секој изговорен збор и одново одзвучуваат скоро непознатите зборови кои во неа и стравопочитување и воодушевување и радост и длабока размисла.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таму, собирајќи секакви дрвени дробеници, има малку место во неа да се смести и околината: фабриката со оџакот што се брца во денот што постепено се разбиструва, бавчите во кои како да се напикала снагата на зградата, дрвената куќарка на Дине Бочаровски (скоро сите дрвената барака ја сметаа веќе за негова), големата куќа на неколку ката зад бараката на Дине со џамови во кои оти на високо проблеснува изгрејсонцето.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Гледаше во неа со подзамижаните, кусогледи очи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Според другата верзија, Попјорданов, бегајќи од бакалницата кон дома, забележал дека токму тогаш директорот на Банката влегувал во неа преку задниот влез.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Почнав вистински да се сомневам дека машината се претвора во чорапоголтач и дека таму некаде, внатре во неа, до каде што ми стига мојот женски пилешки мозок, околу познавањето на мотористика (ако така се вика науката за чистење сифони, одвод под када, казанче што капе и машина што рипа како да видела дух на секое центрифугирање), постои нешто што сака силно да ме изнервира.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Малку тоа: името Бугарин што ги тераше европејците да се однесуваат со недоверба кон работата на Организацијата, гледајќи во неа желба на Бугарија со револуција да ја наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, и непостојаноста на бугарската надворешна политика, насочена сега против Русија сега со неа, послужи како причина за да се согласат Русија и Австро-Унгарија заедно, со заемна согласност, да ги решаваат балканските прашања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Истиот момент се отвори една врата низ која видов градина преполна со цвеќе и дрва и во неа прекрасен волшебен симбол. 97.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Потскокнуваат тркалата, се навалува двоколката и луѓето кои седат во неа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така беше и со првите американско-палестински разговори во Картагина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Затоа што Пинчон навлегува во психологија. Врашки добро ја познава. Целиот роман е психологија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога ќе останев сам, најчесто ја земав големата школка, сиот се вовлекував во неа, исчезнував во нејзиниот темен простор, за да слушам, да наслушувам, да патувам, да одгатнувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не е само она место во неа што го посочи Боце, има и други што ја кажуваат осудата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Главата ќе ми прснеше од најужасните мисли што врескаа и пиштеа во неа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Заминаа сите.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Секако, деца, секако, ученици - се слушаше повремено нејзиниот срдечен глас, во кој се чувствуваше насмевката од лицето и без да гледам во неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На 11 февруари се избира селанец, крал и кралица, и тие се главните личности на карневалската поворка која се организира на секој 13 февруари, а во неа учествуваат неколку десетини илјади граѓани сите во разновидни носии, кои може да ги замисли само голема фантазија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во Градешница фрли мерак на убавата Неда Романова, та го натера стариот поп Тодора да го венча горе во ливадите; во Старавина и го слушна гласот на Марија Милетова кога го опљачка Сивета и, кога ја викна да ја суди што одела со Мушон Евреинот од Битола, кој имаше дуќан во Старавина, место да ја осуди, тој се загледа во неа и си ја фати посестримка за тоа село; во Бзовиќ пак се фати свети јован со Петрета Мијаков заради неговата млада Севда; во Вепрчани со Јана Којдова, и така со ред, та и од таа страна си го уреди животецот: да не му врви времето напразно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Требаше да навлезе во неа заклонет зад едно стебло, порастено на самиот раб.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во неа се лепи експрес сликичка која што ја правиш во фото-автоматите кои што се наоѓаа во ЈАТ и ете ти Феријалец!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Затоа останавме тука, врзани за земјата, со столетија раскопувајќи ја и учејќи од коските во неа дека камшикот се движи побрзо од звукот а животот побрзо од сите светлини...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Кутијата бучеше и во неа светеа уште неколку мали светилки со црвена и бела светлост.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Бугарија пак е нужна за Македонците, зашто во неа Македонците ќе добијат место и ќе експлоатираат со нивните „бугарски” чувства.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мажите ги напуштаа огновите и гледаа во неа, во нејзината волшебна снага што ги мамеше како морска сирена.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во некогашните најдобри денови од работењето на фабриката во неа работеа и над 350 работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На горниот дел од ораницата имаа мала колиба од слама, колку да може да се преспие во неа, имаа и стреа, потпрена врз стеблото на столетната бука.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во неа за коренот се вели: „Коренот не е ни мал, ни голем, не е ни долг, ни краток; не трепери како оган, не тече како вода; Тој е без сенка, без мрак, без ветер, без зрак; Тој е без вкус, без допир, без вид, без сетило, без слух, без говор, без мисла; Тој е без здив, без лице, без тело, без мерка; нема внатрешност, нема надворешност; не се плаши од ништо; не јаде ништо, и ништо Него не го јаде; на Негова заповед сонцето и месечината одат секој по својот пат; не се судира небото со земјата; минутите, часовите, деновите, годишните времиња, вековите ја следат својата патека; реките што извираат од планините одат по својот тек каде што им е определен; на Негова заповед луѓето го слават доброто, а го мразат злото; во Него е и светото и проклетото...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ако Љубовта е парадигма на спротивностите како такви, зошто тогаш во неа да не биде можно и само по себе разбирливо втопување на оксимороните, значи, настанување на тавтологии кои спротивностите би ги укинувале во смисла на concordia discors - на пример маж и маж, жена и жена, а, пред сè, космичката праформа на поврзување на спротивностите: хермафродит? okno.mk 239 “Исполнување” низ сопствената “сила за предочување” Леонардо да Винчи не доспеа до затвор само поради дружењето со во градот познатите и озлогласени ефеби.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тоа можеме да го постигнеме само тогаш кога сите тие народности ќе разберат дека слободата не е во тоа како државата се именува, туку кој ја држи власта во неа.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во оваа зандана земјата е мека, песоклива, во неа се вклопени темелите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа е тука, а ја нема!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Понекогаш во неа е толку тихо, како во бунар, од никаде никаков глас, никаков шум, па му се причинува како нешто да му се случило со слухот, но тоа трае кусо и ушите повторно му се исполнуваат со разни шумови и брмчежи, тропоти, гласови на луѓе и рикање на добиток, викање.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

С. можеби и затоа поприлично го задржа погледот на мене? (Ме проучува Стариот, си реков, и ја оставив мојата насмевка откако го вклучив во неа и изразот на почит за да ме претстававува во ова испитување токму почитта).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да се третира неавтентичноста што му е вродена на секој општествен израз на чувство како нешто помалку од трагично, да се одбива да се види во неа нешто помалку возвишено од грепкање по границите на смртноста, значи да не ѝ се дадат нејзиното целосно човечко значење и нејзината целосна човечка тежина, да се одбива да се признае како она што трагедијата тврди дека е: имено, погубен знак за длабокиот и болен расцеп што машката кавга со небесата или со таткото го отвора во самиот поредок на човечкото значење – симптомот на егзистенцијална криза што ја доведува во опасност самата општественост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Многу практични потреби им разрешуваше на жителите на Потковицата, многу тајновити нешта, многу легенди, многу остатоци од цивилизациите и војните што поминале тука се заплатиле во неа па и ден-денеска се во жив натпревар со времето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога ја донеле Криста во Гнездо, одеднаш нешто во неа оживеало.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој не допушти тоа забележување на разликата, кај некои од девојчињата-кои-стануваат-жени да поттикне и поинакви чувства, а не само завист; ја стави зависта како место околу кое се создава Јас на секоја жена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше нејзин начин на кој го покажуваше својот излив на сожалување кон него, што беше надојдено во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Мамо, мамичке, колку многу те сакам, само да знаеш, - ми излетува одненадеж голема нежност и се втурнувам во неа, да ја гушкам и да ја бакнувам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Навистина чувствуваше единство со земјата, со самиот центар на земјата и надвор од земјата, и како нов бран од животот да ѝ протече во неа, така што таа се почувствува посилна, многу посилна од кога и да било, и тогаш немаше ни болка во грбот ни мака во срцето, туку го имаше само чувството на надуеност и набабреност во длабочината на своето тело.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој зеде една ќесичка и во неа стави неколку бонбони.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Една девојка, чие име не го знаев, ги размрдуваше рамената и замавнуваше со рацете како со крила, и гледаше некаде кон покривот на болницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Рози беше убава, но Кети не можеше да ја види убавината кога во неа немаше здравје и виталност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сега оваа куќа во очите на Климент Камилски стануваше историска зашто во неа требаше да се водат големи битки за спасување на балканските јазици од задржаните османизми кои можеа според неговото убедување да им наштетат на балканските народи, кои најпосле добија свои држави.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Бледа е сликата што сакам да ја создадам и во неа да ги видам како во оган горат планините на Грамос и како тие момчиња и моми чело му ставаат на усвитениот челик на гранатите и бомбите исфрлувани од англиските спитфаери и американските москити...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

(Собата. Сосем е празна. Во неа има само една столица и ќебе на подот. Борис седи на столицата. Небричен е два-три дена. Бос. Одвреме-навреме пие ракија. Долга пауза. Станува. Вади клуч од џебот. Ја отвора централната врата.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да му ја видам радоста за да се вткаам во неа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Најтешко е како да го започнете пишувањето на една книга. Kако да го најдете најлесниот пат до читателот за тој да влезе и да остане докрај во неа?!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Електронската меморија може поефикасно да ја чува информацијата што е складирана во неа и полесно да ја враќа назад а самата информација може лесно да се пренесува од една меморија на друга.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Со ваков ум, во неа не би останал ниту еден ден.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тогаш нејзинот дух би се разведрил и бран на надеж и оптимизам би проструил низ неа, би била цврсто убедена дека веќе ништо лошо не се случува со неа, дека, што и да било лошо во неа, нејзинот тело и новиот живот во неа се погрижиле да го решат тој проблем.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И Дена врескаше како да ја колат, ги затвораше ушите и очите и не престануваше да вреска.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во мракот ја наоѓа Циљка. –А ти, Циљка - со лутина го впери во неа прстот - три стражарења преку ред! Разбра!?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Којшто во секој случај е полезен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еден ден кога го бараше во бараката од градилиштето, ја виде во неа бедната соба во која живееше Богдан: обичен дрвен кревет и искинат душек, старо ќебе за покривање, стара печка за топлење, леѓен и бокал за миење, расфрлани алати и стари алишта; му рече да премине кај неа да живее.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А правта на патеките секогаш била покриена со мека кршлива корка што ја создавала утринската роса и правта; во неа многу убаво се врежувале трагите од нивните боси нозе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Има такви зборови во неа од кои човек вивнува од срам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Зашто, колку и да беше привлечна уште на прв поглед гледана оддалеку, кога ќе ѝ се доближиш, во неа насетуваш некоја студенил што ќе те запре на место.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сцената се повторува бескрајно, исцрпувајќи сè што било комично во неа.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сè во врска со неа, за сето време додека траеше, од првите денови на јули па сè додека не паднеше и последната ракатка, некаде при крајот на месецот, во неа се вградуваше како нешто ритуално и на еден помалку погански начин се прославуваше - со пригодни песни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не сум баш сигурен дека многумина од нас би го прифатиле тоа како добар опис на кампската иронија, која – барем онака како што ја опишав – не им остава на своите практичари многу простор за самоизземање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

...раката подигната во мигот да го заштити лицето од ненадејниот блесок и додека сечивото на светлината се забива во неа низ сенката низ слабоста на погледот препознавам како утрото истечува од случајно превртената шоља за чај лизгајќи се по жолтеникавата мирисна патека долж која треперат ларвите на прекршениот бескрај... ...тогаш низ напукнатите ѕидови на воздухот што раката ги распорува на повратокот кон долу твоите заробени очи на презреана девојка безгласни а сепак меланхоничниот звук на флејтата очите твои нејаки оази на осамените ноќи сред сјајниот цут на светлото потиснат шепот на бледите траги по врелите јужни патишта...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Ошче јас не су ја видел арно, та они да ми се ѕверат во неа!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Му даваат на Хелвиг да живее во неа. Сам. Сега, заедно со неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И моето срце беше немирно заради помислата дека, ако сакам мојот живот да го наречам живот, ќе морам да го напуштам домот на родителите, и да ја барам, а не знаев дали ќе ја најдам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ беше мртво во неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Што да направам за да уживам во неа?

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Авни ја слушаше со внимание и со загриженост бидејќи алкохолот во неа веќе вриеше и беше готов да прсне во нешто грдо, но го прифаќаше кажаното со широко, плавно “да, така е да, да,” обидувајќи се на тој начин да ја смири и повторно да ја врати на она што ѝ го кажа на почетокот: “Ханка ти е мајка, тоа е најважно.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ако се апстрахираме од специфичната реакција на руската емиграција, тогаш треба да се одбележи дека драмата на Набоков поседува еден значаен театарски квалитет: во неа нема долги, здодевни монолози, секогаш има што да прави и партнерот што молчи, настаните повремено ги прави интересни и само потсмевот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Не постои означено кое ѝ се измолкнува на играта на означувачки упатувања која го сочинува говорот, освен можеби за повторно да падне во неа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Веќе нема страв во неа, ама многу би сакала тука крај себе да го здогледа Мурџо.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не карај го... - ѝ ја зема торбата, па во неа ги става и неговите чорапи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Симболиката на Гринавеј исто така можеме да ја сметаме за развиена, не затоа што априори е „уметничка“ или затоа што „уживањето“ во неа следува по разрешувањето на нејзините загатки и алузии, туку затоа што произлегува од една постоечка културна традиција којашто авторот добро ја познава и затоа што органски е инкорпорирана во самата структура на неговите филмови.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа Пелагија ја потсети на салашот крај унгарската граница кога разговараше крај топлата фурна само со ветрот и Мурџо, додека Пеличка сѐ уште немаше запретано во неа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Влегуваш во неа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ме оставаш сама да се справам со куќава и сите проблеми во неа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сега во неа тоа експлодира, дробејќи ја на парченца.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Бар со нив да истече таа набрана во неа тежина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Со прс да го сторам јас и неќи да ме припознаит оти јас се сторив себеп да бидит со пет прсти.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тој се вљубува во неа, ја запросува, а таа, од благодарност прифаќа да се омажи со него.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Нека остане во неа впиена војничката киселина и мирисот на млада девојчинска града.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во неа имаше книги и ракописи кои не можеа да се најдат и во најголемите национални и општински библиотеки во градот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

МЛАДИЧОТ: (Блед е. Се чини секој момент ќе се струполи на земја. Поревајќи се, се довлечкува до една од фотелјата и седнува во неа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

До нас - скршена лулка. Вашата мајка ми раскажа дека во неа ве лулела додека бевте бебиња, вие нејзините три рожби...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Вечерта мајка и ја праша како помина денеска, a брат и не заборави да и каже дека оној попов шебек често гледа во неа и дека тие со Јошка сакале да го натепаат на одморот ама таа, Неда ги искарала да не се караат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оддалечувањето од нашата родна Албанија, и малите, речиси непостојни изгледи некогаш да се вратиме во неа, мајката со врските клучеви да ги отвори бравите на нашиот заборавен дом, го оставаше отворен цариградскиот хоризонт, за да пристанат еден ден на босфорскиот брег остварените таткови илузии.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

СПИРО: Бреј, што знаеш!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Се обидуваше, како многупати порано, со помошта на знаењата добиени по историја, да ја замисли таа стара населба, луѓето, животот во неа, но овој пат тоа не му успеваше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Толку”, тивко ѝ одговара. Го тераат да ги подготвува луѓето за патот што им претстои.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка. А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот. Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еден, два, три... еден, два, три... таму некаде во Градот, или на жолтиот рид: густата коса, прелиена со темен, горски мед, млечниот тен, со модри жилички, врежани како во мермер, забите, некако вампирски, што нежно ми ги забива во вратот, додека навлегувам во неа.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Детето кога го видело тамо, си помислило оту таа водејнца била од ќосето, та спроти таткоа си нар'чба, не сакало да влезит во неа, а ошло во погорната.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Зашто она што го овозможува иронијата, во согласност со прагматиката на кампот, е можноста да се доживува театралноста на семејниот живот истовремено и како ужасна и како урнебесна, без притоа едната димензија на тие театралности да се асимилира во другата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За да, ако посакате да влезете во неа, да влезете во руска православна црква, а не во кој знае каква.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Пе... пе... – одново го храбри мајка му, а тој зинал во неа за да ѝ ги погоди мислите.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Затоа е Соколе сигурен дека има во неа едно скришно место што ја оправдува неговата љубов.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А и заради претчувствата што се веќе во неа во однос на среќата на Пелагија а и во однос на дедо Костадин.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Хелвиг се прашуваше дали можеби откако си замина Карл, се разбуди некое чувство во неа кон внукот?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој уште еднаш внимателно се загледа во неа, ја измери од петици до глава и рече: - Некојa од девојките научи да става вендузи - и се загледа по лицата на девојките. - Еве, оваа научија.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Доволно е што ја има на врат, барем да се гледа дека има глава, а што има во неа, знае само тој, кој му ја полни... со лутина рече Мита.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа мене не ме забележува, иако се џарам во неа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И овде го среќаваме принципот на Канонот на Вечно Нагорна Линија: човек сѐ повеќе и повеќе се оддалечува од почетната точка, за одеднаш повторно да се најде во неа.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Во неа авторот, Борислав Станковиќ, ги опишува божјаците, скитниците и парталковците на Врање од своето време.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Една од најпознатите драми на Коле Чашуле е Црнила и во неа станува збор за убиството на познатиот македонски револуционер Ѓорче Петров, дедо на Коле Чашуле.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Знаел каде се резервните клучеви. Посакал да се возат. Џеронимо божем знаел да вози.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Винстон извесно време гледаше во неа втренчено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зошто е сега овој немир во неа, па тој е уште овде и ќе биде овде цел месец уште.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Си имаме една земја, посна, сува, поскоци се ездат во неа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Балканвавилонци, во таа смисла е една археологија на балканската лингвистика и историја, и во неа е вклучено навистина знаење колку една библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А кога станавме од земјата, и кога облакот се расчисти, видовме: скалата на отец Кирил си стоеше сѐ така негибната на карпата Бехистунска, угоре кон небото; и кошницата негова над бездната си стоеше, и тој во неа, негибнат сосем!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од каде ќе дојде тој спас, не и беше јасно, но постоеше во неа надеж и таа машки се држеше пред кадијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Хм, што ли бара таму? ... - Не знам. Влегуваше во неа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Мислам дека нашиот Самоников беше вљубен во неа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знаеја и младите дека ашик нашата заедница не поднесува, дека срам од љубов во неа не бидува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Веројатно и тој се беше зачудил кога ја забележал снежната виулица и кога видел како тие двајцата храбро навлегуваат во неа.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Допри ја со увото својата дланка и слушај го своето милување во неа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Што дека уште веднаш им беше празно без него, особено на внучињавата, ама во неа имаше и надеж дека можеби некој друг го одлостил вагонот и го понел со себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И тргнале. На излезот од сокачето не внимавале и веднаш тука настрадале.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тоа полека го стегаше својот смрдлив обрач околу зградата и никој не беше способен да го спречи да влезе во неа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Во секој случај, иронијата дава делотворно и спремно оружје против неизбежната општествена форма чие идеолошко дејствување изискува, за да може да претегне, и некритичко верување во неа и насилна потврда на нејзината автентичност. ‌Со мака извојуваната иронична визија на машката геј-култура за лажноста и за изведбениот карактер на семејните чувства бележи и нешто поопшто и подлабоко за емоционалниот израз.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Си пиел ли некогаш, другар брат? се сети пред тие клепки на млаката вода во бокалот и сфати дека во тој миг пука во него бездна на рамнодушност. Во неа, како лавина, неотпорно се тркалаше отпорот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Откако го тргна таа — сите очи во неа гледаат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А потоа, кога таа ќе дојде, кога ќе му се предаде и истовремено ќе го пороби, тој ќе сака само едно, веднаш, без понатаму да чека, без да губи ни секунда, да влезе во неа, да ја сака само така сè дури може...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Да?“ Мама погледа спроти масата што ја постави како некаква прекрасна сребрена стапица, чудесна јама со сосот од печено месо во која најпосле, како побеснет ѕвер од некои дамнешни времиња, фатен во јама со катран, можеби ќе попадне нејзиниот маж и ќе биде задржан во неа за да гледа низ решетките од јадеци, засекогаш на сигурно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Свеста, што во неа се артикулира, е веќе процесуална, како и историска, формална и калкулативна.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Судијата го прашува зошто ја остава, а тој му кажува дека таа е причината што тој се разболел, дека има нешто фатално во неа; пред да ја земе бил здрав како челик, никогаш, од дете, не бил болен...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И кога ме сети, еда, се сврте, ги ококори очиштата и сега нема каде: јас гледам во неа, еда, таа гледа во мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пеколот секој сам си го бира ! Ја обзема чувство на изнуденост: софистицирана уцена маскирани киднапери препознатлив глас. Депресија: доцна попладне Наместо топла попладневна дремка во неа без остаток се влива тегоба со нагон на повраќање небаре влегува низ подотворени порти - дома, а дома цибрина треска изѕемнина. Има хронична несоница.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Еве што точно гледам во неа: долу се Вевеј и Монтреј, точно спроти Женева.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И се сетив на ноќите на очај од мојата младост, од она време кога мајка со крвничко уживање тураше сол на отворената рана на мојата душа, се сетив дека во тие ноќи копнеев по оваа ноќ, по нејзината последна ноќ – тогаш, десетина иљади ноќи пред оваа ноќ, посакував одмазда, и единствената одмазда можеше да биде во мигот на нејзината најголема немоќ, во нејзината немоќ пред смртта, да ја потсетам на мојата немоќ, на нејзиното ѕверство во моето страдање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Старата излитена чанта, надуена од неколкуте книги во неа, му го враќаше некогашното достоинство кога чекореше врз калдрмата крај реката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Запрепастената и изнамачена урнебесност со која машката геј-култура ја гледа таа глетка укажува колку јасно ја восприема свирепата бесмисленост на сопствената состојба која се огледува во неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Експлозијата го распарчува детето во мисла а тоа во неа, закачено за модра брадавица.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Знае и тоа дека е затворена од сите страни, дека нема проѕирка ни колку влакно за да се призне во неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Имав една стара сликовница со многу нацртани животни во неа - срнеци, лисици, кунатки, диви мачки и елени.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Едноставно, со самиот факт, на пример, дека сте жител на некој град имате право да ја користите мрежата и сите информации во неа.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа го знам денес, но ова сознание го платив со тригодишно залудно студирање, свесен за фактот дека ќе стекнам глас на безделник, згора на сè за тоа отиде и целото наследство, но оттогаш помина многу време.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што има добро во толерирањето на лошото, доброто или дури Злото?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И ништо не помогнуваше што Руса, гушејќи се во неа, ѝ велеше Не плачи, мајко; поарно да сум огрубена и да су со тебе отколку да бев лична и да му бев робинка на Салија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Длабоко во неа рие црвот на стравот, гледајќи како луѓето се загрижени што подобро да се наместат, што поубави места да зафатат, а таа ништо не може сама.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Лудилото понекогаш е бекство од болката во затапеност, а понекогаш бекство од болката во уште поголема болка. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Работата на ВР се темели уште на еден трик: во очилата има сензор ...џиновска кристална јама што му кажува на компјутерот во која во средината, во неа огромен насока гледаш.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мајката Перса цврсто чекори како да има војнички чевли на нозете од мислата во неа која ѝ го шири срцето од храброста на мајката Роса што можела сама да ги води овие пет моми по патот на животот послан само со трње, од нејзината непрекидна борба со сѐ и сешто само тие да не ја почувствуваат горчината од отсуството на таткото!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој љубезно и се насмевнуваше на Вера и упорно гледаше во неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

По половина час џипот застана пред една мала крајпатна куќа и во неа ја внесоа Лара. Во џипот останавме јас и Кена.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Виде дека таа сака тој да ѝ се радува на телото и пак го врати погледот на нејзиното торзо. Ѝ ги пушти рацете под мишките и потем повлекувајќи ги нагоре ѝ ги соголе рамената, по што тргна во милување на кое наскоро ќе му се придружат неговите усни и целиот тој, исто така гол, преплетен со неа и во неа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се навраќаме кон тоа време заради потсетување дека постоевме на свое такви, какви што бевме – вкоренети во прадедовата и дедовата земја и во неа запечени со свои адети и вера, посветени на добрината и исполнети со верба, но измамени и со изгубени надежи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Едно сонце удри, милина, поарно да не удреше. Удри право во неа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

— „Море ми, кога а иска, слепелнику?“ — му вела јас, a тој се насмевна и ми чини со ишерет: „види, види шо има во неа, та не питај кога су а искал!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако навистина пресудно во станувањето жена не е нешто суштинско во неа, туку нешто надвор од неа – забележувањето, кога е девојче, дека нема ист полов огран со машкото, забележувањето, како што велеше мојот брат, дека е “осакатена”, зошто тогаш како резултат на тоа забележување, резултат од кој, тврдеше брат ми, од детскоста се раѓа женскоста, од детето се раѓа жената, зошто резултат на таа свесност е зависта, а не тагата, или стравот, или рамнодушноста: тага што половите се разликуваат; страв од разликата, страв од другиот пол; рамнодушност кон различноста?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Според тоа, оваа „таквост“ ќе може да ја прими и во неа да ужива само „објективната“ свест, т.е. свеста испразнета од оние егоистично-патетични наслојки кои од погледот го сокриваат вистинскиот изглед на работите. 32 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Добро, се сложувам со тебе, можеби и не било сѐ токму по тој ред, како што јас си претпоставувам, но ако имало барем малку мајчинско чувство во неа, морала да постапи така, морала да се наоѓа само неколку чекори зад ќерка си.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гледаш, материјал колку да посакаш; летви, летвички, штици и штички.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Замини со првиот есенски лист нека те нема веќе во душава да не правиш пустош во неа...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

А можеби и мајка ми мислела дека станува збор за скапоцености што поефтинуваат штом ќе им ги довериш дури и на најблиските?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ѓаволот е во неа – и рече и однесе уште толку подароци. – Земи ги, мори будала, земи ги; ќе ти се најдат на стари години да не служиш некаде вака како мене, – и повторуваше секој ден Ајша, но Анѓа веќе не и обрнуваше никакво внимание.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Пушката што не ја најде беше негова голема грижа, во неа го гледаше својот опстанок во осаменоста и дивината.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога треба да се спроведе терапија, спроведувањето на терапијата е сѐ што е, затоа, нема ништо вон тераписката средба што може да ни помогне да разбереме што се случува во неа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

во (предл.) - неа (зам.)