Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Беа едни зборови, врежани во неговата свест како најцврстиот 'рт на неговите бранувања, кој ниеднаш не бил разјаден во него, но кој исто така не бил ниеднаш стоплен, за да го сети како свој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мозокот, човечкиот мозок, Бреза... никој не може ни да претпостави каква моќ има тој и какви тајни се кријат во него!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Го исправи пред очите, дува во него и чита, подзинува со устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Макс Левенфелд, по потекло Евреин од Босна, го напушти вилаетот, на писателот и свој, заради омраза, не из'ртена во него туку околу него нашинска омраза, взаемна во допирот и во животот на нашите луѓе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

НЕДА: (Изместено гледа во него.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Таа тогаш се обидува да ви го објасни тоа што не може ниеден друг збор да го изрази, додека вашиот татко го слуша разговорот без да се вклучи во него...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Нешто во него пукаше заканувачки.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во неговиот 129 сон на праведник таа редовно го напаствува, затоа што е лудо вљубена во него.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Архивскиот број под кои е заведен предметот во Основниот суд Скопје I – Скопје е: IV П.бр. 1352/00. 2. Работниците имаат право – по свој слободен избор – да основаат синдикат и во него да се зачленуваат, под условите пропишани со статутот или правилата на тој синдикат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Страшно, потсмешливо-во неа и во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Генеричката разлика што ја прави подлогата на оваа културна бинарност, значи, постои веќе подолго време. ‌Насловниот лик во „Случајот на Пол“ од Вила Катер (1905) во себе го втелесува сиот спектар на машкиот геј- сензибилитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Одеше сосема отсутна, замислена, по единствената права улица во градот. Во него првпат престојуваше. Сосем непознат.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сѐ наоколу исчезнуваше во некакво оловно сенеење, а тие во него остануваа сосема сами.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Првата мисла му беше да се стрча надолу, кон облакот чад што полека слегнуваше и кон лелекањето во него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Ќе ти кажам, ако ветиш дека што и да пишува во него, ќе останеш цврста...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И Гоце гледа во него, но мислите не му се тука.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Додека минувам крај гробот, фрлам еден примерок на Бардо Тодол во него.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Од различни места дојдовме во овој град.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Арсо ја префрлаше во себе мислата узреана отскоро во него: треба да остане и ќе остане само оној што ја менува својата судбина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога сме кај сметањето, да ви кажам дека во циркусот опсесија ми стана пресметувањето на волуменот на чаши и пехари; ме интересираше колкав е волуменот на еден женски папок, штом толку ѕвезди собира во него, и какво жестоко небесно питие има во папокот на жената при парењето, штом толку жестоко опива тој пијалак, сосема невидлив, занемарлив кога се изразува во единиците за волумен); значи, тие имаа простор, ние дел од него; ние бевме прогонети од големото на малото небо, а нѐ прогонуваа такви како Луција, како Фискултурецот, како подоцна и Земанек; така беше тоа и беше – утешно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во него се вели вака: „Ферман до одликуваниот со ордените Османи и Меџиди од прв ред, валијата на Б-скиот вилает, на кого му било поверено и муштирството на третата царска армија, везирот Мехмед Рифат-паша, валијата и муфтијата на Б-ската каза и членовите на меџлисот...

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не гледав во него. Ги покажував забите како простачка плаката.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мотото на Вујовиќ – која досега има учествувано и во неколку работнички штрајкови и други облици на протест – е дека работникот мора да се бори за своите права, бидејќи таквите работници – колку тоа да звучи парадоксално – и самиот работодавач повеќе ги цени. 1. Интервјуто го водеше Ива Михајловска, на 29.I.2011, во Скопје.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Гледав во длабините на бунарот, небаре во него беше запретано исчезнатото време на семејството.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Којшто ќе каже дека ме љуби како Господа, и јас ќе го заљубам, ќе му се покажам самиот и во него ќе си направам храм и тој ќе ми биде син, јас ќе му бидам татко.

„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)

Овде тој си се поднасмевна себеси кога помисли дека некогаш можеше да издржи повеќе, а некогаш помалку, но секогаш од тој бран што од слабините ќе го удреше право во челото испливуваше со истата мисла – дека целосно, неповторливо и очајно ја љуби жената што во него ја откри таа жед по нејзината љубов...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Имаше еден, само еден, во толпата, беше убав и силен, но со израз на глупак, ништо во него.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нема гнев во снегот. Тој опколува, задушува, но во него нема гнев.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Гледаше во него како во откровение.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во непосредна близана тој го виде зелениот камионет со натпис на вратата на кој пишуваше ”Градежна компанија Идн Парк”, и го фати паника дека Даниел може да се качи во него и да си замине.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„За тебе или за малиов?“ се поднасмевна човекот со лузната и за првпат откако седна на масата погледна директно во него. „За двајцата“, се искези братучедот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако не гледал во него, без причина наеднаш чувствувајќи мирис на бадем или на летно испарување на засечен афион, знаел дека тој држи нож во рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И двете гледаа нагоре во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, Париз е Париз и „Ох, Калкута!“ може да се прикажува на вратите на „Пигал“, може и да собере секогаш многу луѓе во театарот, зашто секогаш во Париз има љубопитни, кои секој ден во него доаѓаат првпат. Но, „Ох, Калкута!“ да ја заборавиме...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби, видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце на полуглас, како за себе повтори: - Мајка, па погледна во Кејтен, во сите нас направи нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го имавме чуено, изусти: - Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, - мрмореше Аритон Јаковлески.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сѐ уште имаше радост во него.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Јарбол врз јарбол, железо врз железо, греда врз греда, еден куп шрафови и шрафови, и удирање на чекани, целиот облак трепереше како хармоника од тие удари.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го зедов писмото – во него објаснуваше зошто го сторила она што го сторила: се вљубила во оженет офицер, останала трудна од него, тој ѝ рекол дека нема да се венча со неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нему му е потребен еден запуштен, нецивилизиран народ за тој со својата лажна светлина, со имитацијата на трансценденталитет, да свети во него. 32 okno.mk Фолклоризам По сила на таквото, врз крв и тло засновано проценување денес е добиен фолклоризам наместо висока култура, еден бучкуриш од кардељевско-светосавска патетика наместо аналитичка свест, национална илустративност наместо индивидуалната творечка авантура и, на крајот на ова конзервативно-револуционерно дедуцирање, како една изопачена метафизика, добиен е дух на смртта против делото на животот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тие ги предаваа вересиите на касиерот и тој на крајот на месецот ги внесуваше на сметките од означените броеви и при плаќањето му даваше на секој број по еден плик со пари и сметка во него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

5. Витолишкиот мудур Арсланбеј седеше еден поручек во својата одаја, два три дена пред Илинден, наднесен над едно писмо и ѕуреше во него преку очилата, очигледно замајан од неговата содржина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ти си љубоморен на Едо Бранов од Сан Диего зашто знаеш дека во него сум заљубена“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А додека куршумот не му ја скршил челната коска го сонувал своето планинско село и својот црвен сетер во него. И некоја своја Марија.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Филмот веќе почнуваше, а јас не стигнав да ја прашам каков е, за што ќе се зборува во него, дали е смешен, страшен, или со тепачки, како што јас ги нарекувам моите најомилени филмови.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Незадоволството зовре во него. Еразмо беше исправен пред немоќта!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дрвцето внесе радост кај сите станари во зградите и постојано седеа на прозорците и гледаа во него како во нешто скапоцено, свето.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Не се практикува никој да го има стикот во него повеќе од пет – шест саати.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Здраво, како што се вели по тукашно", им рече и откако се помисли, се подзашугали, го забележа единствениот пластичен стол со навалка во кој како ронка во него беше седнат Танче Подопашникот, смешно слабо, смалено ама и жилаво старче од преку деведесет години.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Љ Н беше член на Синдикатот на хемија, метали и неметали – гранков синдикат при ССМ, којшто своевремено им пружаше помош и им излегуваше во пресрет на работниците, но подоцна – поради корумпираноста, нечовечноста и свесното игнорирање на очигледното континуирано кршење на работничките права – тој длабоко се разочара и изгуби доверба во него, па се откажува од синдикатот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Моите сопатници го окупираа со багажот речиси целото купе. Немаме во него никој друг освен нас.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во последново има голема разлика од источното наречје, но, покрај неговата оригиналност, се признава во него српско влијание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Соколе се шета и гледа. Има некаква надворешна промена во него - не ги носи веќе броениците и мустаќите малку ги поткастрил.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Градот Банско, во источниот дел на Македонија, бил заземен и во него била воспоставена привремена месна управа; биле ослобододени и села во неврокопскиот крај.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

- Тепање, ем лошо тепање, су(м) му сторил - рекол Божин - со остенот ногата су му ја скршил, ама сиот кабаат го имат Велко, што сеедно се џареше во него и не ми 'и тераше волојне арно.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Му остана желбата да одлучува, притисната некаде во темните места на душата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Не само што сакам да останам во театарот, туку мислам дека ми е дојдено времето да бидам важна личност во него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Зашто ништо не е трајно во него а сѐ е вечно.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Во тој период во него имаше и премногу верност а и доследност во придржувањата кон правилата на нашето однесување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наместо тоа, тој ги усидри своите текстови во поредокот на интелектот, во одредливите води на библиотеката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И сета добрина на светот собрана во него.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Една година откако се вселија во него, прво се роди неговиот брат Мартин, а по четири години Александар.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Зошто не и тишина Зошто не и праг Што води во домот Слично на скали Што треба да нѐ одведат до прозорецот на душата Минуваме низ запален снег Во сончево јануарско утро Белината е кладенец Црешовите цветови Доаѓаат да се огледаат во него (Аџилак на нежноста.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тој со лутина се загледа во свргаво дрво за да не зјапа по жените: разумот му беше стетоскоп, ослушнуваше што се случува во него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Жешов не беше мало место и во него се одвиваше жива активност, па сепак, брзината со којашто напредуваше, му го направи тесно ова место со над стотина илјади жители во кое се одржуваше интензивен трговски, но и духовен живот, каде се појавуваа весници на јидиш, беше формиран ционистички центар во кој Корец, сега со згаснати очи, тонејќи во сеќавањата и така излегувајќи од затворските ѕидови, се гледаше себе си, онака млад и запален активист под влијание на енергичниот рабин Апфелблум чии текстови во кои цврсто се заговараше ционистичката идеја, заедно со неговото име, многу познати меѓу ашкенаското еврејство, беа врежани и во неговата свест.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Беше во право Елен Лејбовиц во инсистирањето набожноста на моите родители да ја изразам низ отсуството на ритуалното милосрдие, а не низ дејства, како што не успевав самиот во себе да го преведам напишаниот збор, односно да ја раздвојам социјалната од религиската конотација во него.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Имаше чувство дека може да влезе во него и дека е всушност веќе внатре, заедно со креветот од махагониево дрво и со масата на расклопување, и со часовникот, и со металната гравура, и со самиот тег за хартија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Повеќето од времето тие му се извикуваа, го навредуваа и му се закануваа при секое негово премислување дека повторно ќе им биде предаден на стражарите; но понекогаш, ненадејно, ќе ја сменеа песната, го нарекуваа другар, го преколнуваа во името на Ангсоц и на Големиот Брат и го прашуваа тажно дали дури и сега во него не преостанало доволно лојалност спрема Партијата за да посака да го исправи злото што го направил.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Една вечер ми кажа дека тој е всушност од Сиетл, и сето време додека зборуваше како таму е убаво и како воздухот и реките се чисти се чувствуваше страшна носталгија за домот. чудно е, но се сеќавам дека таа вечер, додека зборувавме во Ондин, Друидсите ја свиреа „Wild thing” од Трогси - песната која Џими така фантастично ја отсвири идната година на Филмур Ист, во својот prince pirate look - зелена плишана кошула и мускетирски шешир со црвенкаст пердув.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

” Во гробот на Богдан му го ставија и албумот што во смртниот час му го најдоа стиснат в раце и со поглед исчезнат во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во секогаш мошне одредени контексти, тоа е еден од можните називи всушност со метонимија да се означи она што се случува или што не успева да се случи, имено некој вид преместување кое непрекинато се повторува - и на дело секаде нешто е, повеќе отколку ништо (не) е; во она што класично се нарекува текстови од класична филозофија, се разбира и пооделно, но исто така и во секој “текст” во една општа смисла што се обидувам да ја одредам со тој збор, имено, во искуството, во општествената, стопанска, технолошка, војна “стварност” итн.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И гласот нејзин го потиснуваше гласот на Геле, стигаше и напред до него, и назад до бабата Петра, а во него имаше зборови што куражат, што заплашуваат а и што заповедат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Причека таа да му ги покаже своите нададени дојки, а потоа веднаш потоа, таа се најде себеси, можеби без да сака, загледана право во него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Напротив, признаваат дека „тоа ги вознемирило“, дека е како „крш“; и доволно сериозно го сфаќаат за да го гледаат одново и одново и да наоѓаат во него „зборови за животни девизи“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Желбата и натаму да гледа во празното, да го здогледува таму оној кого го немаше толку години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не сакав да погледнам за целото тоа време во него, да не видам како гледа тој во учителката Вера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

А ти, мамо, се радуваш на овој твојов, вистинско парталче е во споредба со нивните!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Венчаните денес секогаш можат да се разведат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зошто!? Па, тој го создал светот и сѐ што е во него.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Подоцна тој заклучи дека знаците за кои тој уште не беше свесен спотнаа некоја соодветна сила во него која толку многу се раздвижи што тој мораше да стане свесен за нив.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Овој пластичен опис на сликарската употреба на прозорот воедно ни говори дека прозорите имаат пресудна важност и за Хундертвасеровата архитектура, бидејќи тие подрачја се органски поврзани во него.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога го виде Китан шишето, како господа да го виде; накреваше на него, отпиваше забрзано и го жулкаше Анка по раката што се држеше за шипките; пиеше и сѐ така го жулкаше молчејќи како нем човек; лицето му блескаше од радост; од очите му избиваше некоја чудна светлина од задоволство, од радост, од огнот што му се распалуваше во него; отпиваше од шишето забрзано како човек прежеднет во пустиња.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Веројатно се прашуваа што сум нашла во него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Икар сигурно знаел што го чека во височините уште пред да си ги врзе крилјата, но штом се вивнал во небото, височините му станале желба, во него се родил духот на севозможното.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Секој предмет во него будеше јато од спомени, кои го пленуваа целиот и го правеа среќен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бојана имаше долга природна црвена коса, лице речиси мртовечки бело од пудра и во него всадени зелени очи кои светкаа како контраст на вештачкото мртвило на нејзината кожа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

И уште невидени, Вислицени и Брунер му се сторија како двете антички судби. И види: Две сламени мечиња вредно предат сјаен свилен и кадифен конец.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во него, решавањето на македонското прашање, македонската емиграција организирана во МАНС го гледала во „обединувањето на трите дела на Македонија во една слободна македонска држава, во заедница со демократските јужнословенски и себалкански нации...“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Освен селото, ако во него можеше да има живот, освен тие куќарки од камен и на камен, немаше наоколу ни човек ни птица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еднаш кога се разминаа во ходникот, таа му упати брз страничен поглед, кој како да проби право во него и за миг го исполни со црн ужас.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Затоа тој не може постојано да биде свесен за сѐ околу него и во него и да ги има под контрола сите суптилни нешта.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Мора да има некој клуч што е затурен во него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ми тврдеше дека првиот ред од секое сочинение го содржи во себе сето она што потем се преподава во него, како зрното пченица што во себе го содржи целиот подоцнежен клас, зрната многубројни, целата нива род.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот гледаше во него стрештено. „Но тие букви ги знаеме само јас и отец Стефан“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Отиде кај камионетот и се качи во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ама зошчо, зошчо толку су се закачила во него, зошчо?.. .

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Одреден дел на неразбирливост на говорот и на постапките на шизофреничарот ќе ни бидат поразбирливи ако се потсетиме дека во него постои примарен расцеп уште од шизоидната состојба.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Потоп. Во него очигледно има повеќе од една личност: (А) насликувајќи ја сликата ѝ го дава името Знаме. (Б) на извајаната скулптура ѝ го дава името Насликана бронза. (В) не се занимава ниту со структура ниту со скулптура (Јубилеј)

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во еден миг, додека двајцата бавно чекорат по паркот, синот здогледува како градинарот отсекува неколку ружи, и целиот затреперува, неговото дотогаш тапо лице добива чувствителност, како она што го виде да повлече некоја нишка во него, некоја нишка која води кон сѐ она што за него некогаш било, а веќе го нема.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во него ѕвони тревога, тој не знае удира ли по неговото чело како слепа птица крикот на болот или болниот е нем и бесчувствителен за неговата химна.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Слушне ли во некое село кавга, веднаш се најдува во него да пресуди со дреновицата; слушне ли да отишол некој селанец во Витолиште, макар по каква било работа, Толе го подложува на судење како прекршител на неговите „свети закони" и пак таа златната — дреновицата заигрува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Функционира како проѕирна прекривка за опстојното практикување на „едностраното“, „неослободено“ пасивно играње улоги и за уживањето во него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Небројница автомобили гледаме, ама поинаку си е кога е твој. Твојот ти е најубав, нели?“ рече Влатко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Свеста за присуството на тој туѓ, наметлив елемент во него го удри со сета поразност.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Беше среќен од нејзините врели целивки додека таа во него ме бараше мене.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ресторанот беше празен. Во него беше само семејството на најстариот Калидиоти. Ручаа, а едно бебенце ја нарушуваше тишината.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ги менуваше белите свилени кошули секој ден, а откако во него се всели неумоливата гушителка – туберкулозата, по три на ден.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ѓулсиме погодуваше: промената беше длабоко во него, како некој затрупан ѓериз.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Откопале гроб со мајка ѝ во гробиштата и му ги ставиле во гробот ордените место него и му го правеле сите редови над гробот како да лежи тој во него: му носеле задушници, му ставале цвеќе, му палеле свеќи и го оплакувале.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Празнината, шуплината во него почна да се дуе како некој балон.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Стоеше згрчен и извалкан од она во него. Тој секако дури сега сфаќаше сѐ што стори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Првото вдишување на нејзиниот мирис предизвика во него некакво сеќавање што не можеше да го лоцира, но беше силно и вознемирувачко.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Останатите деветмина работници кои се пријавија да купат удели, купија вкупно 31,5% од уделите (по 3,5% на вработен).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ги читаше со љубопитност а што повеќе се задлабочуваше, сè повеќе се распалуваше страст во него да ги чита.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Но мечтател, тој не можеше сосема да го потуши сето тоа што кипеше во него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ако се исклучи паробродот и стоката што останала во него и убавата зграда на Отоманската банка, другите штети не биле толку големи.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Уште при средбата со него во Долнец, забележав дека во него се кошкаат еден опсесивен собирач на голи факти и еден љубопитен посматрач на туѓите судбини, полн со емпатија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас понекогаш му кажував брзозборки, гатанки и бајки, а еднаш почнав да му зборувам за мојата мајка, за нејзините зборови на презир и потсмев за тоа како јадам, како се смеам, како чекорам; за тоа дека кога ни доаѓаа на гости нејзините пријателки со ќеркичките, таа пред нив ми велеше дека не умеам како нив да разговарам, да се смеам, да чекорам; му кажував со кои зборови го навредуваше секое мое воодушевување и секоја моја радост: воодушевувањето од вештината на неговиот татко, радоста што секоја недела претпладне го среќавав него, Рајнер, иако тој молчи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, во миговите на видлива опасност, во него оживуваше храброста, решителноста, за кои тешко може да се рече дека беа под контролата на неговиот напрегнат ум.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Потоа, на враќање, во автобусот, се сетив: бев заборавил да прашам каде бил бродот кога во него остана малата сребрена торбичка на мојата роднина Емилија. *** Го слушате ли и вие понекогаш бродот во ноемвриските вечери со магла?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Дрвото беше толку тврдо, толку суво, што ударите на секирата во него како да не беа допир меѓу челик и дрво, туку судир на челик со челик.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега чувствуваше само задоволство што пополни еден дел од големата празнина, која уште во Виена фати да се отвора во него. Отиде до одајата на децата што спокојно спиеја, ја погали малечката, го покри постариот Ариех, кој - му шепотеше Гита во ноќите на тивка исповед - откако него го однесоа, сонаваше детски кошмари и имаше немирен сон.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не постои ништо особено во него.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Просто и направо си влегол во разгледница, па сега се рашетуваш низ неа како паун со отворено ветрило на опашот, додека на некој не му здодее и не ти ја поткуси кикиритката, па да те спика во плико и да те залепи во него, со прописни марка и мур, пред да те прати по пошта на одредена адреса или на пост-рестант.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„По сите, ама во него лагата ми беше некако најубава“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се гледам во него и прашувам: - Огледалце, огледалце, кој е најубав на светот!? - Ти си, ми вели одразот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Откривајќи ги старите судски списи на Битолскиот кадилак, односно сиџилите од XVI до XIX век, толкувајќи ги речиси до крајот на животот во Архивот на државата Македонија, во него остана жив и стариот османскотурски јазик со персиските и арапските примеси.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Човекот Арсо сега е на врвот на своите стремежи, тој се оддолжува на себеси, на тоа што е во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но и овој пат Татко не сакаше да влета во Мајкиниот италијански сон, макар што и тој беше присутен во него, на одреден начин.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ја премолчувавме таа мисла едни пред други, таа помисла ни се читаше само во очите кога ќе се загледавме во него, а тој само се насмевнуваше кога ќе ги забележеше нашите извитоперени погледи заковани за неговото лице.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сочувствувај со страдот на Болен Дојчин Кога ќе утврди Дека неговата немоќ во него се наоѓа: Не е веќе ни брз, ни цврст, ни величествен.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Татко со големо внимание го слушаше својот пријател, кој се чини за прв пат во една голема исповед го ослободуваше тоа што беше длабоко потиснато во душата и можеше да дојде до катарза во исклучителни околности или да остане засекогаш потиснато во него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој направи само еден чекор, а со лесно наведнување на телото го надомести оној другиот чекор. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 118

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа беа очите на Рајнер Рихтер.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мажот ѝ ја тргна за рака и ѝ помогна да се качи во товарниот дел на камионот. Потоа и тој скокна во него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се оддалечил со куцање. Не одел многу.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имаше уште нешто занимливо во Гламоур, Глиттер анд Голд - мислам покрај тоа што го напиша Џеки и тоа што Кенди играше во него - сите десет машки улоги ги одигра Роберт де Ниро - беше тоа негово деби.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Само толку мал миг... а носи бесконечност во него...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ги затворив; тог ми ја крена кошулата; следниот миг почувствуав како нешто ми капе во папокот, и следниог миг го почувствував неговиот јазик во него, во папокот; срипав и ги отворив очите; „Јан Лудвик, што го правиш тоа?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Аќиф се истегна на сред чаир пред сиот народ, но брзо се освести, та и во него зовре арнаутската крв.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Иако понекогаш ми се чини дека во него самиот, внатре, е искината мембраната што го спојуваше со светот, тој, и, кога има најголеми болки, размислува со надеж.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Така, опсесија ми стана тој град и тој Дизниленд во него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

“Целиот космос е составен од противречности, но складот во него се темели врз нескладноста”.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Погледни ѝ го опашот. - Што има чудно во него?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се случуваше тие капки да проструеја низ крвотокот на душата, да го охрабрат, се разбира само пред Татко, да го изрази својот насобран метафизички револт, пластен длабоко во него во жртвуваниот најубав дел од животот, во потрага по повисоките цели до кои не се стигнува никогаш.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Лицето зјапаше во него, тешко спокојно, заштитничко: но каква е таа насмевка што се крие под темниот мустаќ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Демонот во него беше преголем за да се провлече низ решетките на канализацијата рамно до земјината утроба, за да стане отровна риба со кал во жабрите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Обрезан, се соочи со природата мајката, морето, Марија младата се возбуди горешто ко огледало блескотна обелискот од искон создаден во него, близнак се преслика бесконечноста о, срцето на немоќта ритамот и смртноста - опсцената, ласцивната обелискот се вивна во интимниот кат, во еонот од похота по постоење со вродена моќ и смисла да биде проблесок на еросот нишан - алхемија трепетно писмо меѓу човекот и космосот веда устремена кон небесната матка за да го одрази идеално недопирливото овоплотувајќи се себеси сѐ она кое не се прикажува но може да се види со голо око створителу Куросе.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Езерската шир небаре мазно огледало. Во него се вудвојува ГОЛЕМ ГРАД.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Зашто ако макар еден го види или сонце го огрее, Господ во него, кога ќе го помолиме, нема да ни дојде. Така да знаеш.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Кога писмото го отвори, во него пишуваше: „Бег, ефенди!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој жеднее само по оној сладок трепет на исчекување, што ни страв ни смрт не го бришат зошто во него се содржат.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Некако успеав да се доберам до еден примерок и додека ја држев книгата во рацете, се сеќавам дека размислував за тоа како еден булимичар мора да се чувствува исто вака додека хипнотички се движи кон фрижидерот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А и онаа приказна за сонот во прегратката на војникот кој знаел да бакнува најтопло иако тоа го правел преку превезот на ноќта!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со текот на времето, си мислеше рабинот во затворската ќелија, неговата личност се изгради со знање, стекна интелигенција и изразита рационалност, опит, па и мудрост, но не се зацврсти со силата на волјата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Да беше било така лесно и арно свикувањето на конференција, и сега ќе имавме друг начин за третирање на нашите работи и наместо Европа да ги остави Русија и Австрија да го решаваат нашето прашање – сите европски големи сили ќе сакаа во него да играат еднаква улога.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Беше очигледно дека во него се одигрува тешка битка...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Тоа беше трогателно. Тој порив во него го туркаше да презема дела. А за пари и проценти, не.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како што Дерида вели (4, стр. 26): Без разлика дали се работи за изговорениот или пишаниот дискурс ниеден елемент не може да функционира како знак без упатување на друг елемент кој самиот не е едноставно присутен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Отвори го ковчегот и запиши сѐ што е во него, ми рекоа а јас стоев и ги слушав како буричкаат по секакви отпадоци зад мене и се закашлуваат од прав и тешки мириси што се закачуваа со лепливи шепи за нивните ноздри и бараа пат кон грлото, кон дробовите, кон многубројното дно на ковчегот од човечко месо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И зошто одненадеж, паф, се измазнува ко песја муцка ко опашката на Макс мачорот, душичка (врати ми го, те молам!); „Простете, не беше намерно“, вели езерото ми ги краде зборовите небаре расипало скапоцен предмет а јас, како ништо да не било скокам во него пливам, и нуркам, и го гушкам и повторно го сакам, свежо (макар што јас не знам што всушност значи да сакаш)!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Вито Акончи, „Јавен простор во приватно време“ 68 1.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Огледалото исто така беше бетонско, па затоа на Г му беше мошне тешко да се огледа во него.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Моите сништа се празни како белото поле зад прозорецот, а ако и видам во нив човек, како оди во снегот, се препознавам себеси во него.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Мислата му отиде кај Боб и тој почна да истражува во своето срце и во него не најде омраза или огорченост кон него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Почувствува како се раздвижи нешто во него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ја немаше ниту пред дуќанот ниту во него.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Така се движи светот и во него векува човек, така било од секогаш и така ќе е довек.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кога ќе фатеше Делин некој качак, го врзуваше за дрво во трапот и по цел ден пукаше во него додека не го распарталеше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го затекнав киното во кое беше забрането пушење, но и водење гласен разговор за филмот и за сѐ она што се разголуваше во него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но, во врска со Чифте-амамот и изложбата во него... незнам, убаво е што се отвори, но не знам дали баш на тој начин и тие експрес-луѓе што работат речиси исклучиво за портфолија...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Овој чудесен град, вистински крстопат на империи и цивилизации, народи и вери, град кој силно страдал во минатото, извишуван врз урнатините од паднатите империи, катастрофалните земјотреси, кој ги имаше задржано обележјата на западните и на источните царства, во кој престојувале императори и султани, се вкрстиле војски во светски судири, му се виде достоен за да започне во него да си ја ткае семејната судбина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зошто моево тело е во форма на солза, а во него е душата на цел еден свет.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Ќе ѝ кажам, зјапаше во него Бато и ги влечеше танките нозе држејќи се за неговата рака, мислиш сака да му попречи да не ги прерипа куќите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Капетанот и сам престана да гледа во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Знаев или малку се надевав дека ќе го најдам жив, а тоа куќиштето потонато во штама и јас во него сам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не постоеше во него никаква омраза и никакво непријателство кон овој прекрасен див нерез, црн и болснат, каков што му се присторуваше, со онолку многу сила во своите скокови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сетне, го видов како влегува во олтарот и како се изедначува со темнината стаена во него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Низ гаражата влезе право во кујната, го отвори големиот фрижидер и во него ја нареди храната.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Трајко едноставно не работи, инаку може да биде многу добар, во него нема трема ни страв, само дембелата не му дава да реди убави оцени.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во секое лице што ќе го сретнеше, а не пак тоа да се загледаше во него, ја читаше потсмешливата наситка дека знае за судбината на неговиот татко, на неговото семејство и него самиот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Токму тука требаше да се бара.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Но во него ги наоѓаме истите стилистички вредностн што стилистиката ги пронајде и надвор од него.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И телефонот вибрираше од треперењето што старецот го пренесуваше врз масата. Се наведна наднесувајќи се, зјапајќи во него.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Гимназиум, според мене, беше најшеесетто место.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

-Ме убеди во вистината! – Еразмо беше вчудовиден од моќта на расудувањето на старецот, зачудено гледајќи во него со раширени очи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Рози ја почувствува навредата што вриеше тивко во него. Направи грешка што дојде.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Навиениот будилник во него беше сигурен и непогрешлив. „Јас сум ти потреба?“ го праша еднаш таа стискајќи ја со коленици неговата рака.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во согледувањето на овој развој, гледајќи ја надежта во него, а истовремено забележувајќи ја и заканата, можеме да започнеме со некои дистинкции.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А еве што се одиграваше во душата на малиот водоносец: После вечерниот разговор со старецот и сонот што го сони ноќта, во него како да се скрши нешто, одеднаш му се откри пред очите што станува околу него и каков подвиг означува борбата со блатото – она подводно чудовиште што го виде на сон.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во него има нешто болно што ја брише меѓата меѓу љубовта и омразата. Го жалам и го презирам овој човек.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сѐ што правеа тие беше да ја одржуваат во него вербата, или надежта, дека и други покрај него се непријатели на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ѕид ли некако се сруши во него, планина ли се урна, се уплаши ли од зборот што си го чу, поцрвене и избега.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Кучемаче, дете коте, што имат во него нека горит, барем да знам оти су чистил еднаш за секогаш овој село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Беше една таква радост во него, што тоа сега разигруваше околу таа раштркана солца на подот, живо помрднувајќи со опавчето и кружејќи, без ниеден миг да ја одлепи муцката од тоа место на подот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Ох, Боже!“ ти крикна, кревајќи се. „Што е тоа?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вистина, Бојан никогаш порано не се нашол во ваква положба, за да знае како мајка му ќе се постави, како ќе го преживува тоа, но сепак беше убеден дека таа цврсто верува во него, верува дури и повеќе одошто е потребно и смета дека нејзиното момче е цврсто, смело, решително и умно, па може насекаде и во секоја прилика да се снајде и да се постави како што треба, знае да ги совлада сите тешкотии.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Слушајте го и ова: - Во непосредна близина на спомен-костурницата на борците загинати во Народноослободителната борба - да се потсетиме дека Куманово е град на првоборец и херој, во него и во Прилеп пукнале првите пушки - е создадена голема депонија: ѓубре, градежен отпад, стари автомобили, делови од стара покуќнина, и апарати за домаќинство - сето тоа расфрлано на десетина хектари површина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Грците ја уништија Охридската архиепископија затоа што се спомнуваше името „бугарска”, како историски reliquium, но го употребуваа името Бугарин за да го овоплотат во него својот презир кон сѐ словенско.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Здогледувајќи го татка си во тој секојдневен амбиент, на светлината на сѐ уште неисчезнатиот ден, Наташа одеднаш инстинктивно сфати дека тоа е стварност а не „халуцинација“ и онака истоштена викна со сета сила што ѝ беше преостаната: -Татенце, татенце, што правиш?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Исходот од тој родово конститутивен процес се јавува во многу аспекти на формирањето на мажествениот субјект кои се земаат здраво за готово и кои поради тоа се инстинктивни: тие аспекти се движат од чувство дека имаш право на сопствените чувства и мислења до чувство дека имаш јавен свој простор или барем дека во него ти е удобно, до уживање на правото на говор и на можноста да ѝ се наметнеш на група или да ѝ ги наметнеш своите ставови, до запоседнување на сопствена еротска автономија и сопствен сексуален субјективитет. ‌Геј-мажите, тогаш, се и како стрејт-мажите и различни од нив, исто како што се и како стрејт-жените и различни од нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Само четиринаесет дена изминаа отакко главните на сојовите од Потковицата го потпишаа писмото со кое од султанот бараат да им издаде одобрение за ѕидање црква, општина и училиште, ѝ само седум дена откако му го предадоа на Мустафа ефенди, прилепскиот кајмакам, за тој преку Битола и Солун да го препрати таму, во Стамбола, но и едниот и другиот ден, оној во кој го потпишаа писмото, неделата на Свети 40 Маченици, и оној во кој го предадоа, првата сабота по Свети 40 Маченици, заедно со писмото и заедно со надежите, желбите и намерите содржани во него, никој не ги ни споменува во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Толкава сила некогаш може да има соодветен прекор!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Овој сака да ја одбегне, но не успева. Таа е сета растреперена и само се впива во него.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Со други зборови, во него се одвиваше потполна еволуција.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Неколку дена пред тоа во станот на нашата сестра Роза беа влегле униформирани лица, и ѝ покажале документ на кој пишувало дека станот и сите предмети во него ѝ се одземаат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сакам да ја согледам слоевитата текстура околу која се преплетува она што се нарекува судбина и случајности“, велеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го совлада сонот и во него мора го мачи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сигурно Бог, колку и да не верував во него, ми ја дари потребната сила во мигот, кога го забележав истиот џип со медицинска ознака, од кој сигурно ми се контаминираше храната и се организираше дотекот на врела вода во хотелите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И пак се расприкажав, а времето беше стигнато за џелат и судија; дојдоа тие, ја треснаа вратата на одајата и во следниот миг застанаа како од ровја трештени: пред нивните нозе, пред моето легло, стоеше составено скршеното огледало, со скаменетата последна слика во него, со ликата на прекрасната, преубавата ќерка на царот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Се начека - слушнавме и тројцата, но тоа не беше обраќање што бара прошка или нуди објаснување туку во него како да беше натрупано еден посебен вид самосожалување; обраќањето навистина потсетуваше на џгура од надеж што пред да прегори можеби и била добар јаглен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бојс, оттука, благодарение на својата фантазија, стекнал самодоверба, се тешел и конечно сам се излечил.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На гостинот, мажот е во состојба да му го отстапи својот кревет, со се жената во него.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Бордо и црн плашт пред очи. Под нив човек скриен, во него врие.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Поеднипати тоа му беше толку просто, како Добро утро, а по некогаш, со онаа лутина во себе, тој честопати можеше да ги препрашува да пресудат тие по правина дали се вистински сине оние лутини во него, да му помогнат со тоа што ќе му покажат што треба да се стори, тие двајца луѓе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во него сигурно изгреваше нова мисла.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чек. Фрлениот конец. Мона Лиза. Музичките ноти извадени од шапка. Стакло. Сликата на пушки- играчки. Нештата кои ги наоѓаше. Значи, сѐ што се гледа, секој објект, заедно со процесот на гледање во него, е Дишан.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Њујорк ти вдахна сила и живост да го видиш и почувствуваш, да уживаш неколку часови во него.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Но, овој првичен член подоцна беше модификуван, па сега во него се вели дека, во случај на индивидуален или колективен работен спор, работодавачот и работникот можат да се договорат решавањето на спорот да го доверат на „посебен орган утврден со закон“ (чл. 182, ЗРО/05 ПТ). 9 8. З.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Гола кожа, соголено предавство, искри, сеќавање: можеби првото предавство, со првата Марија така почнало, со гол допир и искри; почнуваше да сознава дека во него ќе течат, ќе палат ќе остават белези две Марии. Две во еден живот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој беше еден од малкуте што имаа храброст да ги изложат застрашувачките остатоци од таа трагедија но истовремено и да ни укаже на тоа дека нашите грешки не се прават само кон човекот туку и кон природата и животните.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дистанца спрема телото во дваесеттиот век почнува да се воспоставува во авангардните движења од почетокот на векот, најнапред со радикалните стремежи кон дисциплинираното, униформирано и потполно тело на еден автомат или визуелна структура, подоцна со хепенинзите и перформансите од шеесеттите и седумдесеттите, кога на сцена се изложува телото на екстазата (коешто исто така е некое друго тело) и воедно се задира во него (SM перформансите на na Gina Pane, Chris Burden, Orlan итн.).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Песната, чиниш нејзината тажна развлеченост ја измислил за да го стивне бесот на снаа крв што се уште била во него, веќе не се слушала.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Изгледаше како и самиот да сака да започне поинаков разговор, но горкиот талог насобран во него не му дозволуваше да зборува за нешто друго.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога тој човек е создаден и кога во него нема повеќе ниту детство, ниту младост, кога вистински станува човек, тој е завршен, готов за да умре...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Очите на мачорот беа вперени во него, а во длабочината на неговите жолтозелени зеници Милан сега го виде отсјајот на ракунот, како демне во ноќта.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Можеби многу разговори ќе слушне но вистинската приказна, онаа најпосакуваната, за татко му, веројатно ќе го одмине.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не можел да стане јасен, разбирлив, можел да ги трогне со библиска можност за воскресот на сите мртви пред кои живите ќе клечат и во безумен уплав ќе молат да им бидат простени гревовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се губи во еден необично возбудлив свет и во него е готов на секакви лудории, да го минира светот или просто да убие некого.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- А зошто преѓеска, кога бев заробена, не ми рече дека имаш бунар и дека ќе живеам во него како царица? - рече рибата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

„Во еден век кој ги обожува идолите на крвта, земјата и страста, тој секогаш повеќе ги сакаше луцидните задоволства на мислата и тајните авантури на редот.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Треба така да изгубив многу време зошто кога погледнав зад себе видов не само дека мека мојот мртовечки сандак веќе е спуштен во гробот туку веќе и дека земјата во него е нафрлена.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас го вадам паричникот, малку ријам во него, вадам рубла и со чисто срце, со мал наклон ѝ ја давам на старицата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Неговото незадоволство од ова дело се должи и на фактот што тоа толку очигледно зависи од идеи претходно развивани во други негови дела, така што во него е неизбежен извесен степен на повторување, постапка од која Дишан се згрозуваше.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Иако создадено според според замислата и трудот на човекот, Мавровското Езеро е уште еден планински бисер, во него како во огледало се рефлектираат зелените падини и планински врвови.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

А таа има таков ефект што нѐ лишува, речиси мигновено, од секоја можност за пронигба или согледба што стереотипот ја нуди толку нетрајно, правејќи ја на тој начин вистината во него недостапна за секаква сериозна размисла.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И заедно со тоа меко, но трпко полазување на тагата еднаш тој мораше да се разбуди во сеќавањето за потоа целиот тој ден, до последниот трепет во него да го стиска тоа во себе, за на крајот да мора да го каже докрај она, што имаше да го каже. ...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Лилица во Андон најде љубовник, а Азра во него гледаше заштитник во работата на теренот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Потем, во тој наш смртен живот сега, кога осознаваме, спасението нѐ ослободува од ропството на гревот, за во иднина да бидеме избавени од Божјиот грев со нови воскреснати тела.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Па тој никогаш не ме остави сам да пресвирам, да се донакажам, велеше Јоше Свирачот, таман ќе ми се стопли срцето тој снег ќе ти фрли во него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа година тој го уредува книжевниот прилог на вечерниот весник Критика и во него објавува неколку свои раскази под псевдонимот Франциско Бустос, името на еден од своите прадедовци. 1936.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Може и обратно, се разбира – секоја умирачка во Венеција да се смета за нов почеток.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Рабинот широко ги отвора очите и погледнува зад девојката каде што се шири солунскиот Плоштад на слободата на кој стојат луѓе и гледаат во него: стотици, илјадници човечки лица, мажи, деца, жени, старци, некои познати, некои блиски, повеќето непознати и невидени, сите претворени во огромен хор што на крајот од мането, тажно ја запејува неговата омилена песна: Primavera en Salonico halli al café Mašlum una nina de ojos pretos que canta y sona ud. No me manques, tu Fortuna, del cafe de Avram Mašlum. Tu quitas los muestros dertes, que cantas y sonas ud. El ud tomas en la mano con gilvéš y con šacaš. Los tus ojos relučientes a mi me hačan quemar. 17

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Мислев дека ќе се вразумиш, но ти си веќе луда”, ѝ велеше Стево Трајчов на Цвета, поднаместувајќи си го задникот на фотелјата нанапред за да ѝ го даде тоа што таа го очекуваше, клекната на коленици со широко вперени очи во него, со очи поголеми од нејзиното ситно, пегаво лице испупчено напред во чпрто носе и со танки развлечени усни од кои по страните секогаш, додека му зборуваше, се подаваа облачиња со кисел вкус.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Остануваа во него остатоци од стариот голем сон дека излезот постои во останувањето во Цариград, но тоа остана потиснат сон.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Симптоматична, и се чини противуставна, е категоричната и императивна одредба, којашто вели дека „против решението не е дозволена жалба“ (чл. 35, ЗМРРС). 14 Решението е правосилно и извршно со денот на доставувањето на страните во спорот – а ако во него е утврдено дека дејствието, кое е предмет на извршување, може да се изврши во оставениот рок, тоа станува извршно со истекот на тој рок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Без оглед на поведението на Марка, Едо во него најде пријател каков што дотогаш немал и никогаш подоцна не ќе го најде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Важно со првите студени зраци на сонцето стигна бел и убав ковчег за дедо Констадин, а на Танаско не му требаше помош за да го смести во него, едноставно го црпна како што се црпнува малечко дете, го подржа малку така а потоа со солзи во очите и уште зборувајќи му Ех дедо Костадине са уткина уд ва каута!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сепак проговорило нешто човечко во него...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Си припомнив за баба ми, дамна упокоена, за нејзините кажувања: - Тоа, Ѕвездо моја, Дедо Боже си ги тресе перниците - сѐ од бели пердувчиња од бели гулабици... и одеднаш сетив некаква милина, па сум се втурнала во домаќинот мој, небаре во него сакам да се засолнам...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Едни започнаа да стравуваат за судбината на Езерото, да не влезе некаков зол дух во водите, раководен од некој непознат и далечен центар кој немаше ништо заедничко со животот покрај реката и Езерото, и да ги натера јагулите да бегаат заедно со пастрмките и со сиот живот во него, па и пошироко покрај него.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Има разни ресторани: кинески, француски, постои ресторан што го носи името Белград и во него се подготвува наша вистинска скара.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ПАНДЕ: Ја богами филџанов не можам да го испијам, ракијава што е во него.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Близината на селата од каде што се слушаше лаењето на кучињата не ја сеќаваше како некоја утеха – и тие села, и нивните жители, и нивните обичаи му беа подеднакво туѓи, исто толку одбивни колку и шумава низ која одеше, и во него будеа само студ, кој му го штипкаше срцето исто како што овој, надворешниот студ, му ги штипкаше образите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Еден друг човек верува дека сите мисли кои се јавуваат во него некој друг ги внел во неговата глава.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој сега разбра само толку дека и едно обично тенџере со капак, кога во него врие вода, може да се преправа како мечка и да плаши деца. Ама чудно тенџере!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ми беше јасно, за тоа бев мошне свесен, но немоќен поинаку да постапам, дека она што беше започнало да умира во него, уште повеќе се забрзуваше.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Стои времето во собичето, стои воздухот во него, без здив, без трепнеж.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Џинот ѕвереше во него со челичносините очи.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Но нешто во него пак се чувствуваше поласкано.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога кон мугри допираа првите зраци светлина, Климент Камилски конечно го наполни куферчето со нужната литература да се бори со петте опасни зборови, и потоа подлегна, малку да се одмори, бргу го совлада сонот и во него немирен, продолжуваше да ја дополнува смислата на избраните зборови.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Само игличестиот напор во него претчувствува бавни ѕвона на бавни јата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Страшното во ова, помисли Винстон, страшното во сево ова е што О'Брајан, откако ќе го каже тоа и ќе верува во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Насади ги под прав агол, без агломер, со добра волја и, ако ги негуваш по правилата на геометријата, секогаш ќе можеш да им го пресметаш периметарот за да бидеш внатре во него, зашто го знаеш дијаметарот на рачињата што гушкаат и ноџињата што цупкаат околу тебе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Србин седеше со ведната глава, замислен, Шишман бескрајно загледан во него.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

На улица лимарот го душеше воздухот; острата глава му беше вкочанета и слична на штука. Имаше во него нешто артистично.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Да ји земет во него - никако!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Антитезата на Фелоус може да се најде кај Џек Мејлбренч, авторот на Андрофилија – Манифест: Отфрлање на геј-идентитетот, презапоседнување на мажественоста (Androphilia – A Manifesto: Rejecting the Gay Identity, Reclaiming Masculinity) (2007), кој ја одрекува суштинската, вродена женственост на геј-мажите и кому не му се баш драги полињата во кои доминираат жените, а во кои, според Фелоус, геј-мажите се одлични.345

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Чистотата на дворот, редот во него, кошниците со пчели, роморот на манастирската чешма, чинам, ме погалија, ме сталожија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Мачно ги движеше усните, придушени зборови остануваа во него, како и многу тајни од неговиот живот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

За сето ова време додека лежеше во својот најубав можен љубовен чин со Сандра, ова што го доживуваше, како да го потсетуваше на нешто за кое не знаеше што е, но беше тука, во него, нешто кое двајцата ги обземаше и уште поускладено ги спојуваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И просторот останува неподвижен и ти во него.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се поткачува на столот и го отвора стаклениот поклопец на часовникот; ја брише прашината со ракавот и врти со прстите на металните крилца за навивање; го навива и часовникот почна да чука; времето оживува во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Никој во него не може да се сомнева.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Мелница го запалија и изгоре до темели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А во него, детенце, постоеше и една игра за тоа дека сонцето во нив е еден разигран и разбеснет лав, со сето свое здравје околу нивното градилиште, што одѕвиваше од смеење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Виорите на минатото оставаа во него пустош и разголеност.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Катер гротескно го полни текстот со сите можни знаци и белези на гејството што може да ги смисли – освен со хомосексуална желба.240 Нејзиниот раскажувач вака го опишува Пол: Алиштата му беа малку прераснати, а мркото кадифе на јаката од раскопчаниот мантил му беше изабено и лито; но и покрај сѐ, имаше во него некоја гиздавост, па на црната убаво врзана вратоврска си носеше опална игла, а на реверот црвен каранфил...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Отука “а” може да се третира како концептуално уметничко дело - еден вид на конверзациона интерпретација на “белото пишување” на Роб Грие - или како пример на социјална документација, не многу поразлична од He- lou магазинот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ване се сврте да погледне кого ќе види, надевајќи се дека некој се препознал во него па ќе се извини и ќе го одмине.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Одењето, движењето и чекорењето му беа исто толку потребни колку и дишењето, а сепак се чинеше дека секој чекор што го правеше, ја навиваше пружината во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На Арсо му се плачеше и од болка и од задушување, и од изненада, и од нешто друго што сега бликнуваше во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во 22:00 излезе од дома. Го повика лифтот, влезе во него и го притисна копчето со број петнаесет.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Развлечениот, длабок звук патуваше над влажните покриви: во него одекнуваа гласовите на далечни простори, здивовите на други поднебја, бранувањата на тромави мориња.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И немаше веќе волја ниту да работи, ниту да застанува крај прозрецот да гледа надвор, да го набљудува менувањето на времето, денот, и промените во природата, зашто чувствуваше дека сите тие промени сега се одвиваат во него: и разденувањето и стемнувањето, и наоблачувањето и разведрувањето и судирот и хаосот на ветровите, и талкањето на маглите.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Оти Бог е во нас; оној кој не верува во себе, не верува ни во Бога што е населен во него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Роза и Марие се спротивставија, но јас го подотворив моето куферче, и во него ставив два албума со фотографии.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Влезе в село и по патот пред продавницата како стрела помина голем бел автомобил со двајца луѓе во него, еден - шоферот, и другиот - патникот... ...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Го оставаат Шиптарите оружјето и се редат онака настрана, уште загледани во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Прекрасен е! Со секое ново доаѓање во него може да се забележи нешто ново.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Затоа секогаш ке те чекам ќе го чекам твојот облак за да спијам во него...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Така, во ова модерно време компотот што нашите баби го испраќаа здравоживо за внучињата, во тегли завиткани со стари весници, се претвори во чај, се разбира без парчиња овошје во него, само вода.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Беше преслаб за да се насмее. Ѕурев во него и молчев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во него и неколку фотографии... Од училиштето... скоро сите...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но Дудан камен стана - камен стана. Ни одгор, ни прогор во него. Немтур.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Имаш чувство дека во него се случува нешто страшно, како нешто да се скршило, кое никогаш повторно нема да биде истото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Да... – рече развлечено. Од неговиот замислен поглед и тивкиот тон на гласот сфатив дека во него нешто се прекршува. Молчејќи се гледаме в очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Негова среќа е Младичот што не гледа во него, туку во белината што почнува да се јавува врз стаклото на прозорецот.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

За таа цел, една од сестрите беше испратена да купи букет црвени рози, со само два бели цвета во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Некое чудно чувство набабруваше во него, телото му е напнато, сè е затегнато во него, мислиш ќе се скине нешто, а нозете му потреперуваат, дишењето му е забрзано и шумно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Несреќата мора да лежи во друго. Не во мене и не во нив, двете Марии, прскаа искрите во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Имаше нешто убаво и радосно во него за децата и нешто застрашувачко за возрасните кои ја познаваа и другата страна на тоа бело платно, дека под себе крие и студени здивови.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Жолтиот крст на Тошевски не учи дека спасот е во него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

За да се ослободиш од него, ќе мораш да најдеш адамово дрвце и да гризеш во него како што тоа го правела змијата кога останала сама по протерувањето на Адам и Ева од рајот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ако машката геј-култура ја пригрнува дисквалификацијата на женственоста, тогаш, таа тоа го прави за да ги осуети и за да ги прекине некои од најотровните последици на таа дисквалификација, за геј-мажите, ако не и за жените.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дине не зема ништо, туку скокнува во отворот на вагонот и останува во него со ламнати нозе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

- му рекол на сиромајио, гледајќи во него.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тогаш во него како сѐ да се урна: сите страсти и соништа, сите негувани илузии, сета надеж што, во неговата претстава, требало да значи надеж, создадена делум можеби и врз основа на мојата секојдневна благост и грижа кон него.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Значи, проблемот не беше во него, туку во тоа што се чувствував непријатно да го користам тоалетот и да одам по голема нужда кога пријателот ми беше во соба - а по првиот ден, кога успеав да одам во тоалет на мир, додека тој се задржа во бифето со една убава учесничка на конференцијата - се погодуваше секогаш да сме во собата во исто време.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Среќниот завршеток сакаше филмот, што ја одбележува Хичкоковата трета етапа, „Непознати во возот”, да биде снимен токму според романот на Патриша Хајсмит; во него го сретнуваме традиционалниот Хичкоковски мотив на „пренесена вина” во облик „убиство со тројца”, убиство при кое се врши замена - сторителот (психотичниот Нарцис) го извршува убиството на некој друг, за својот хистеричен партнер, со убиството се реализира неговата желба, со што хистерикот е виновен иако ништо не сторил. 36 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Речиси и беше изумила за двојното дно и за содржината во него: грчко, италијанско и албанско знаме, без ѕвезда над црниот двоглав орел!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Така таа се вратила до Фред и го вперила пиштолот во него.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Зошто стоиш тука? Не се плашиш... - Не. Од што би се плашел?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

-Телото не е само биолошка машина, во него постои личност.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Вероломен двојник кој досега се таеше скриен во него, наеднаш излегува и го води, и лукаво му се потсмевнува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Неизвесност, се сети. Во него нарасна горчлив прилив. Но ништо, другар брат, не е неизвесност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се бранувала, силно удирала и гребела во него, како тој да бил причината за сите нејзини неволи и фрустрации, и не се смирувала сѐ додека не го расчистела својот пат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Градските пијаници, за среќа на станарите од зградата не го сметаа влезот за привлечна дестинација за мочање и така во него никогаш не се ширеше непријатна реа, нешто со што многу други згради не можеа да се пофалат.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

И секогаш по мене како сенка одеше пликот, а во него целиот јас: “автономист” и секогаш истото.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Тој е”, си мисли Петре и не се јавува злоба во него, ами некакво горко разбирање дека така треба да биде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Меѓутоа, кога се соочи лицето на доктор Миха со лицето на неговиот син, не се знаеше кој е повеќе мумија; сета крв истечена од неговото чедо, одеднаш скипна и во него, потона низ неговата снага како снеговна грутка во бескрвна тупаница, и тој стоеше како сосечено дрво, не чувствувајќи под табаните ни корен, ни земја, ни камен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дали во него се пренесуваше неговиот неостварен сон да излезе од маѓепсаниот круг на балканскиот егзил или имаше нешто друго, величествено во неговиот страдален живот, преполно со заминувања, со неизвесности.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа е направено едноставно и топло, се раскажува како кога се прикажува бајка, но мајсторството на писателот и педагогот тоа го прават така зашто во него не е ништо измислено, туку сего тоа некогаш било и како такво треба да се знае ида се помни.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како што растеше Богдан, така сè повеќе доаѓаше до израз тоа ”ѕверче” во него: немаше дете во селото со кое не ја испробуваше силата, не се тепаше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој денес е затвореник на оние што никогаш не успеаја да се отворат кон светот (освен спрема она најмрачното и најекстремно во него), коишто светот еднаш, во некое прадоживување, го осознале како непријателски и тоа стојалиште веќе не го промениле.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Е па, одредени јазли на тоа фино ткаење наречено „ментално здравје на народот“ (или полициски: „политичко- безбедносна ситуација“) испогореа во најновиве случувања и доколку брзо, паметно и мудро не пронајдеме „премостувања“, целата чипка (а факт е дека нашето општество и односите на сили во него е прилично пипаво, фино и деликатно) ни отиде по ѓаволите, ќе останеме со она фамозно романско знаме-дупка во рацете (интересен психоаналитичарски симбол за токму конституциски недостатоци), со крпи за бришење пот и превивање рани.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Додека стариот, седејќи на столот како да не се мрднал откако се вратил, со рацете в скут, а не на маса, да не му се гледаат како се тресат, гледаше во него со очите без сјај, но сепак со една искра од можна мисла; „Ме држеа мене, сега сакаат и тебе”. На Ване му беше доволна и таа искра за да му ја сфати смислата на погледот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јас таму никому не ја покажував, само јас и знаев... Катиш, одговори ми!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

О'Брајан погледна озгора во него замислено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако запукаат во него, дружината ќе одговори со оган, од шесте или седум истрели ќе паднат можеби четворица арамии, ако го поздрават продолжувајќи си го патот, и тој и неговите луге ќе останат безгрешни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тука Арсо сети како нешто му го потисна мозокот и во него се насобра болка и тага. Не го исполни својот долг.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Куќите расфрлани насекаде без ред, односно беа изградени таму каде што се нашло малку рамно земјиште, низ удолнините и угорнините, но како целина селото со големите камени куќи беше глетка што при секое доаѓање во него ти предизвикува неповторливи чувства на восхит, убавина, исполнетост...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Беше сам, а тоа стоеше во него сето време како збигорено липкање, како нешто недопроголтнато, застанато потпрено во самото грло.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се сети и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На тетка ми претходно ѝ соопштив дека би сакал да се истуширам, па пресметав дека така ќе добијам уште повеќе време за да се олеснам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Бабо, мамо, тато, јас... јас сум голем! Тие гледаа во него со насмевнати очи, а бабата ги избриша своите солзи радосници.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Рабинот му беше учител и кога ќе се наведнеше над него со зажарените очи и моќната сиво-бела рабинска брада што погледната оздола, личеше на градоносен облак, Цви Корец се чувствуваше мал и безначаен како да се отворила Книгата и тој да стои пред самиот реб Моше спуштен од Синајската гора или пред Јаков, таткото на Израилот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но таа ноќ, додека зборувавме во Ондин, беше едноставно елегантен во црно и бело и имаше нешто тажно во него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кучињата во него гледаат спасител и му ја откриваат својата мака преку своето држење, гледање, цимолење, завивање.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа препукна во него и тој сега мораше со нив да прави нешто, мораше да ги изгуби за едно извесно време, да ги изработи, да ги измори за да го остават мирен, па колку безмислено и да беше тоа пусто префрлање на камчиштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така, тргнавме пеш со едно торбуле на грб и со нешто храна во него.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сѐ што се случуваше, се случуваше длабоко во него.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сопчето беше тесно за да можат сите во него да се чувствуваат удобно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Токму Загрепчаните се оние кои во него пцујат како кочијаши!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

- Ептен бедно! – повтори со потценување брат ми, отворајќи го фрижидерот и ѕирнувајќи во него. – Мама, пак, да можеше да види какви килими имаат, од свила, цела куќа на три ката им беше послана со нив!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Нео Гаврос е градено за да ги соберат во него сите селани од околните села.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Фимка се загледа во него, го измери од валканите цокули до самоти капа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Беше една пренапнатост во него, која не водеше сметка за ништо такво.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Разводот е една од многуте повластици на бракот, една од многуте придобивки што им следуваат на тие на кои им е дозволено да се венчаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Беше уште една негова заблуда, заедно со сите други заблуди, што сега беа урнати во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во него била вгнездена омразата на оние кои владејат спрема оние кои ќе владејат по нив, и стравот на оние кои владејат од губитокот на владеењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа некој друг продолжил несвесно да се движи во пренапнатиот Онисифор Проказник, се исправил во него со извлечен јатаган од крваво месо и пошол со искривено лице да сече и да реве со зборови на одамна умрените први доселеници или староседелци на тоа парче земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ужасеноста на значајното лице ги надминала сите граници кога тоа видело дека устата на мртовецот се искривила и, откако повеала од неа страшна гробна реа и ги изговорила зборовите: „А!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потоа се доближи до огледалцето, се погледна и во него направи гримаса.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гледа во каменот: живо писмо! Се мачи да го одгатне огнот заробен во него, да ја препознае душата на својот предок – скриена меѓу буквите, меѓу пластовите на каменот...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Ќе се дели Езерото со живите фосили во него.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во почетокот, ретко разговаравме меѓу себе, можеби затоа што се бевме заколнале дека ќе ја чуваме тајната.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа повторно се сврте кон Милан и гледаше во него со збунет и вкочанет поглед.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

VII Појавата на чадот ја заплаши и ќерка му на Илка, Кала, која беше премногу дебела: се заплаши и не одеше веќе на брегот да се лечи од дебелштијата, како што тоа го правеше, одејќи на она место каде што топлата вода правеше вир и легнуваше во него.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Прифатниот центар во Блаце и состојбата на бегалците во него ја отежнаа уште повеќе политичката и економската положба во Р. Македонија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Мислам дека во него сепак имаше некој инает; многу малку требаше за да биде среќен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сега се доближуваше до сандакот и немаше никакви илузии за тоа колку храна му беше останата за идните денови во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не само што не може да се излезе од него, туку и во него, како и во реалниот живот, ништо не може да промени, нешто невидливо ја турка од едно страдање во друго.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Можеби сум веќе упаднат и бесповратно заглавен во него”, се роеја, особено во пустите вечери, најневозможни мисли во главата на доктор Цви Корец, што тој со напор се обидуваше да ги оттргне, впрегнувајќи ги сите рационални сили во тој мачен зафат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Да, бевме заслепени. Нас, простите селски деца така нѐ научија, така ни го имаа испрано мозокот што во него немаше место за да се роди мисла и мислење...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој не може да ја следи нишката назад кон она што некогаш бил, ниту пак она што некогаш бил може да дојде до она што тој сега е; тоа затреперување на нишката само растреперува некои негови чувства, како нејасно сеќавање, и тој почнува да плаче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дејко веднаш ги допре фаровите - светнати и мазни.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Но се менуваат сфаќањата и согледбите за телото, она што им го припишуваме на телото и на духот што во него делува.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Беше и некое задоволство да се гледа во него, онака смирен, и покрај оној ладен напен, што го смени плачот во неговите очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сите црнци собрани околу нас ме молеа: - Бело момче со коса на еже...

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Којзнае кој сиромав го носел во Правта светска војна, а ние ќе вариме во него качамак.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Главниот лик Роџер Торнхил се наоѓа на рецепцијата од хотелот што е под присмотра на руските шпиони зашто во него е пријавен Џорџ Каплан.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И Аќиф погледна во него, та им се сретнаа очите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Кој е тој гроб?“ „Светот...“ „Како така?“ „Така... светот е од сите гробови - најголем гроб; кој заскитал во него - тој го знае...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И средето ќе биде во него, и тој во средето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

12. Некој го украл патоказот на влезот на селото, ама затоа во него на едно вртење десно има самоделски знак „Гулабова маала“ Кради глобално, делувај локално.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Шишман зина во него со подотворена уста и чу: - Јас одам кај командирот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Подарок кога даваме на раскрилени желби јаваме, подарок кога даваме и делче од своето срце во него ставаме!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Едниот велел, праината је поарна, - праина до краина, велел тој; а другиот оти кривината била поарна.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во идеален случај уметноста треба да се слее во животот, сфатен како космички природен процес, и изгледа во тој правец треба да се бара смислата на Кејџовиот натурализам. 36 Margina #10 [1995] | okno.mk jazi~na poezija - partitura 3 Кејџовата употреба на јазикот е проследена со анархичност, споена со обидот во него да се внесе нешто од конкретноста и ликовноста на Кинеското писмо.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тоа беше топло од сонцето, и прилично тешко од животот што беше во него, топло и зацрвенето месо под мазната коричка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Зошто ми е? - се усмевна Соколе, но веднаш како.да се уплаши да не излезе тоа негово усмевнување како нешто неарно, да не се сети нешто долно во него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Останал да лежи мешечки заштитен со трепетливи сенки и разбудени грмушки и да ги слуша, по еден миг или по една вечност, нивните гласови, нејзиниот натопен со горчлив прекор и солзлив во грлото но без каење, неговиот влакнесто рапав, оправдувачки, премногу тврд за да утеши или да објасни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нешто запеа во него, нешто се ширеше, брануваше, целиот го исполнуваше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Разбирањето на раскажаното и на кажаното и верувањето во него потоа беа во Божји раце, оти секој има свој пат до зборот кој, всушност, е збор Божји, па таквиот збор Божји сам го наоѓа своето место во секое човечко срце.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во таа насмевка имаше нешто старечко – не ни се насмевнуваше како што се смее четиригодишно дете, туку како што старче ослободено од страв се потсмева со смртта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тешките неподвижни мириси на старата зграда, кои во него разбудија безразложно чувство на страв и загубеност.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

- Боже, каде ли го оставила подарокот и што има во него? - љубопитно се прашуваше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го прекинавме јадењето и се загледавме во него.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Само два чекори го делеа од работ на покривот виснат над бездната на улицата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Наближуваше пладне. Селото беше пусто, како чума да беше влегла во него и како да покосила сѐ живо.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Беше тоа еден прекрасен, ведар плисок, во него можеше да заборави на сѐ друго, освен на тие свои големи и во еден миг сосема откриени дланки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не се фати за глава и ги праша дали веруваат во се а тие, со некој потсмев во гласот, рекоа дека веруваат во се и во него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Германец е - кусо одговори Марија. - Ти се допаѓа ли? Елена гледаше де во него, де во Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Гледав во него, а како да гледав во некој друг Зигмунд, и како да го гледаше некоја друга јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му го чувствуваше здивот. Во него не ја почувствува свежината на пастата за заби.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Демнел сепак да зграпчи месо од оган, да загризе кучешки во него со голите непца. Онисифор Мечкојад опцул.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Многу години подоцна, бидејќи Ниро стана доста познат, Џеки ми раскажа како тој заиграл во неговата претстава.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На претседателските избори од 1999 година, Борис Трајковски е избран за претседател на Р. Македонија (15 декември 1999).

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше во него нешто старо, некаков печат на прерана старост, иако под брчките (особено често го брчкаше челото, што заедно со очилата со ефтини рамки му даваше изглед на млад старец) се гледаше дека тоа е лице на дете.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Секоја вечер ќе начекуваат миг кога нема да има никој по скалите, ќе платат двојно, тројно, само за тој еден миг.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во него свиреше брат му на Влатко, мојот најдобар другар. Со право Влатко многу се гордееше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Затоа тој не може постојано да биде свесен за се околу него и во него и да ги има под контрола сите суптилни нешта.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе ми го обели образот, а јас ќе им ги затворам муцките на сите што не веруваат во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Точно е, јас `рзнувам“, претече во него се. „И лајам како мачката на еден Каин и еден Авел.“ „Па?„ Адвентистот гледаше во него, во својата смрт, беше слаб и набиен в кожурец на неизлез, беше бессилен дури и да помоли за милост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Која ноќ е, која ноќ е?“ - копа во него мисла, го враќа во живот, во грижи од кои, чудно, веднаш го заболува главата, веднаш му се мати свеста.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Е па, затоа што Врапче, односно Виктор Врапчевски, режисер со завршена Академија за филм и театар, е сè уште без завршен филм, што значи дека во него, со оглед на 50-годишната возраст, тлеат стотици интересни, неискористени сценарија.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Со духовниот живот отсега ќе владее принципот на уживање.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Небаре сите во него се загледуваат...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Нешто има што не е во ред во него или околу него, тоа не може јасно да го разбере.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И секако, секој од нив го испробуваше својот микрофон, дувајќи и воздивнувајќи во него.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Двајцата селани очекувајќи и протесно гледаа де во него, де во човекот во сина облека.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ги уверуваше дека никогаш нема да се откаже од нивните значења, зашто тие се пренесени во него засекогаш.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Претпоставуваше дека во него се крие тајната за корените нанеговото семејство по мајкина линија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ајде, оди со ум работи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нојовиот ковчег, опустошен од кратковиден сон на луѓето во него, беше глув за далечните возови, за нивното пропнување пред скок во неипитаната ноќ.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Јас миг-два немо гледав во него, а потоа му реков: “И мене ме сакаат моите родители.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имено, она што се гради полека, постепено, спонтано и во него се вложува секој ден по малку труд и енергија, тоа е нешто што се вкоренува длабоко, расте цврсто, стабилно, квалитетно и трае вечно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не сакав да живеам во него уште еднаш и (не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно кога и каде) не ти реков ни збогум.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Овој секојдневен џагор на животот зад ѕидот создаваше во него илузија дека меѓу него и оние таму не постои камена преграда што ги дели и, едноставно, тој е неразделен учесник во нивниот живот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Човек ни сам не знае што сè му се крие во него, а не за друг да знае.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Опседнуван од константните налети на хедонистичкото претчувство и борејќи се со чувството на себе-гадење, конечно го донесов проклетото нешто дома и се нурнав главечки во него.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, кога се живее и се работи во него, малку е поинаква состојбата, веројатно затоа што човек се втопува во секојдневното сивило на овој град и станува една незабележителна честичка на неговото цело и затоа што со сите парижани го вдишува загадениот воздух, кој се испарува од трите милиони коли.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Покрај тоа што на својата жена ѝ надена толку многу погрдни имиња длабоко во него, сепак, се криеше голема љубов.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не гледав во него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Андреј Бели, боите и малку теософија (I) “Бог е светлината и нема во него никаква темнина”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но причината во него ја немаше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се престорува ова небо камен И скриени во него ќе останат очите што сонуваа да го надвишиш!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Да не беше патувањето во Солун, во далечната 1917 година, Мајка никогаш не ќе дознаеше колку е голем светот, колку народи живеат во него и колку јазици се зборуваат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

ТЕОДОС: Ѓаволот нека ти то носи: ќе те чекам...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Не заспиваше. Само сонот оживуваше во него настан, тајна негова, расплеткуваше нишки од јазолот на негоиот живот и неговиот мрак.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Збогум, забуче во него. Збогум.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Брезничани просто зинаа во него. Се подадоа некои кон него дури и потстанувајќи од местата на гредата со начулени уши.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Покрај тоа, во куќата се наоѓаше овој дел од него, што му даваше елан и во миговите на осаменост. The seeker on tne way of sound.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Американецот се враќа. Седнува на подот во лотус положба. Почнува да се подготвува за јога вежби. Борис гледа во него. Пауза).

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Првата хируршка операција на којашто присуствував, во Глазговската кралска болница, беше многу атипична за болничката хирургија во тоа доба.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само што тргна, коњчето рече, „Погледни ми во увото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дјуган зјапаше во него и најпосле си отиде.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Светот е во него, во неговите мисли и чувствувања, полн и бучен што му ги запленил сите сетила и ги оттуѓил од тоа што е навистина стварно пред неговиот поглед.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кралство ми беше нашиот двор, поданици верни - сѐ во него што е, секој жив створ.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Го премолчив она што го видов во него кога повторно го закачив. Повеќе не разговаравме за огледала.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Си ги ставив рацете на мојот стомак, како да гушкам живот во него, иако утробата ми беше празна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но доволно е јак да пронајде храна и да јаде.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не е како сегашниве: во него веќе сè е напишано, само сликички да собираш и да лепиш.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Долу во теснецот се гледаше бетонската брана, а десно водата свиваше меѓу ниските планини далеку до устието на реката што се влеваше во него. Стоев така простум со крената рака.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Елефтерија дотропа до него, го фати през половина од задната страна, се стегна во него, се исправи со раменото под неговата мишка и рече без сериозно да го мисли тоа: „Забележуваш ли колку сум повисока?“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Оттогаш Клара го чуваше тој цртеж на масичката, а понекогаш го земаше в раце и се загледуваше во него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ што прати, ни донесе. Прати ни во него муниција за револвери и пак јави се преку „Волшебното самарче“.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

А тие што воспоставувале машки геј-културни идентификации честопати тие идентификации ги опишуваат како инстинктивни, природни, некалапени од општествените ставови и предрасуди, како упорна, истрајна страна на нивното личноствување, длабоко вкотвена во нивниот субјективитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поправо, тоа не беше само еден тевтер, туку повеќе, многу тевтери, слични едни на друг зафатени еден за друг и подврзани со кожа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Реши да не застанува и да не обраќа внимание на љубопитната загледаност во него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тие сега гледаа во него, онака замолчени и го сеќаваа истото.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш, татко ми ме здогледува, како зад грбот на онаа чија податливост ме опиваше крај базенот, вџашено ѕурам во него.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Екипата зјапаше во него, како во оживеан портрет од рамка на ѕид, сè додека не ѝ стана јасно дека треба да снима сè што ќе ѝ речат и дека треба да трча от крај накрај на градилиштето, додека не се стемни или додека не се расипе времето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Затоа притаено праша веднејќи се и претчувствувајќи - жените се враќаа од гробишта: „Пари?“ Со надеж погледнаа во него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кучката ја крена главата и се загледа во него милно, блажено, галежно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во космичкото време сѐ е бесмислено, бидејќи во него сѐ еднаш ќе заврши и ќе ја загуби својата смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа не беше неговото свесно јас, тоа беше некој друг скриен во него, некој поздрав, поупорен, посмел од него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За да ѝ избегам на бучливоста и на задоцнетата горештина во тој град на Егеј, и јас и сѐ што живееше или беше дојдено во него под вршник на септемвриски ден, влегов во старинарница во која, слични на живи кукли стари Американки во невозможни шарени ткаенини(„пура лана“ што би рекле ситните венецијански трговци но од чиста синтетика) на кои им изгледав занимлив за разговори или достатно сериозен за совет во купувањето на триптохон од оревово дрво со Богородица насреде, попусто, навистина попусто ја вртеа кон мене иконата,

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Нам ни е важно да имаме театар, а во него актери.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Момичката се згуши во него. Сета се смалечкави небаре во мајкин скут заспано детенце.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Уште еднаш се увери во својата немоќ да му се спротивстави, да го оневозможи да дејствува другиот во него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Вистински беше среќен во својата балканвавилонска библиотека од каде од чардакот на куќата како да земаше залет со своите нови идеи да ја прелета Тврдината, да ги мине границите, кои беа запрени во него и се бореше да не продолжат и во неговите деца.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Му се чинеше ќе осквернави нешто чисто, возвишено, ако ѝ открие што разбуди таа во него додека танцуваше полугола на подиумот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Коса, напротив, стана огромен комерцијален хит и дури дојде и до Балтимор Театарот на Бродвеј и таму продолжи да се прикажува уште неколку години.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како да има нешто мистериозно во него...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Така, колку повеќе се отуѓуваше од своите колеги на работа што се придржуваа до востановената методологија во практиката и до малограѓанскиот начин на животот, Миха сѐ повеќе се доближуваше до шареновидниот и контроверзен свет на јавниот и културен живот, движејќи се во него како риба одгледана во аквариум, а пуштена во отворени води.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Вера многу воздржано, скоро срамежливо само двапати погледна во него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му прекипе на Аргира. Со години насобраниот гнев и мака сега избувнаа со вулканска сила во него и тој веќе не можеше да се совлада.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Неговата бриткост беше клопче на згазната и смрскана змија додека некој глас, далечен и библиски мудар, повторуваше во него тапо и еднолично: се е суета...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Со очите го барам сонцето, се пулам и во него, како во најблизок човек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Раката на дедо ми Дедо ми Борис Кривошеев носеше штипки на ногавиците од панталоните кога го возеше стариот руски велосипед.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Гледајќи во него, човек се успокојуваше.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Во него најдоа дебела тетратка испишана со ситно читко писмо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој идентитет, на крајот на краиштата, е единствениот идентитет што го имаме.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таа гледа во него и почнува да го свири мането од неговата омилена солунска песна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во тој момент, од ходникот допре гласот на мајката, која, како суфлер, но повеќе како контролор го следи муабетот, но не сака да учествува во него зашто тоа се машки муабети: „И не само таа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Некакво силно чувство, не толку страв колку еден вид неодредена вознемиреност, пламна во него и повторно згасна. Престана да мисли на војната.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најлошо беше тоа, што ја немаше водата, да заплисне и да го проголтне сето во него и сето наоколу во својот сребреникав пороен шум; најлошо беше што сето наоколу беше сковано во оној мраз.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Луѓето во него препознаа интелегентна забава и можност во слободното време да се едуцираат.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ренди ќе се бутнеше во него, ќе го погледнеше настрана или ќе процедеше нешто низ заби, ќе направеше некој бесрамен и заканувачки гест, и пред да има време да размисли што прави, Дејв ќе одговореше на ист начин.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Нови мисли и впечатоци навлегуваат во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Умре вечната и тивка убавина што се гледаше од високиот чардак. Вплетена во него се исуши лозата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дијамантите во него се повечни отколку на нечии вратови средовечни.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

„Да се доживее постоењето како трагично, значи да се постави прашањето за смислата на своето постоење, и на постоењето воопшто.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше сам над водата, сам со себе, се чуствуваше како сите пројавени форми на природата да беа со него, во него.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

А еднаш кога им го зеде стравот на тие трупци, се возбуди нешто во него, се охрабри и се согласи да го прави иконостасот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ами тие лекари, таму по болниците, немаат очи? - прашува, ококорувајќи во него очи и додава: - Аре, навистина ти велам, скоро со отворени рани ми ги пратија.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Бидејќи дуќанчето било на една од поглавните улици во Солун, било нужно во него да се смести мебел којшто би одговарал за овој дел од градот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не му се чекаше да потпораснат за да ги продаде некаде по пазариштата за робови, а да ги истепа или исколе сепак имаше душа во него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Она што го напиша за Пол Валери може да се примени и на него самиот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Правата од пензиското и инвалидското осигурување се остваруваат во ФПИОМ, ако во него осигуреникот бил последен пат осигурен.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Зад напластеното сивило, ликот на еден Фројд стануваше нејасен и тој, Иван, почувствува дека совршениот механизам во него се руши со татнеж, дека тоне во црна недогледност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кан е место на Азурниот Брег, а во него, во мај, се одржува голем светски филмски фестивал.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Го преведува романот Орландо на ВирЏинија Вулф. 1938.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција и ако го фатев првото вапорето, тогаш ѓоа ќе го видев Шекспир како окапува броејќи ги вековите на плоштадот Свети Марко – чекај да намине некој поасолен млетачки трговец, чекај да го отворат кафето Флориан, па чекај уште во него да намине Томас Ман, па заедно да го презираат оној Езра Паунд, ем да го презираат ем да го ценат, и најнакрај на Осја Бродски да му покажат како зиме целиот град може да се обвитка со едно ќебе, иако овој ги прашуваше нешто сосема трето – со кој брод тој, Бродски, може да стаса до островот Сан Микеле, оти беше чул од некој шерет Бродски, дека убавината е најтешка на Сан Микеле, потешка и од дождовите што севезден им ги стежнуваат соништата на стаклодувачите од Мурано.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Дури многу, многу подоцна кога дозна дека Најдо не му е татко туку очув, нешто во него се побуни и се збуни, но не толку за да го пројави.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го водеа, сигурно, и необјасниви, мистични пориви кои се зацврстуваа во него за време на цариградските студии кога, покрај правото, ја студираше и источната философија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа му успевало само повремено.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се разбуди некаде од најдлабоките длабочини во него и пливна низ целата негова крв, како некој црвен пламен, така што не можеше да биде изгаснато.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Иако официјално не беше обелоденет, Рада практично беше во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со него била во Лондон на забавата за промоција на нивната светска турнеја и на таа забава се случила „несреќата“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Токму кога се чинело дека конечно ќе пукне, се отворила вратата од лифтот и Фред рекол: „Еве го лифтот. Качи се во него и замини!“ Тоа и го направила.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Бидејќи патот ги водеше преку малото селце Мелница, се вратија во него, но тука веќе жива душа не најдоа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Една девојка е сигурна дека некои нејзини мисли се всушност туѓи наметнувања, и прави спротивно на нив - ако прво помисли: овде ќе ја преминам улицата, веднаш потоа се спротивставува, и преминува на некое друго место; ако си рече: „Време е да јадам“, во следниот миг решава да остане гладна до следниот ден; ако си помисли, додека пие вода: „Пази да не ти се лизне чашата од рацете,“ уште веднаш ја фрла чашата на подот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така што уметнички воведувал “здрав хаос, здрава безобличност” - дали потопувајќи се во такви материјали како што се медот и земјата, или преку акциите и флуксус деловите кои неговата психа и тело ги ставаа во течност, во елементарен процес - Бојс се вратил не само на состојбата на сонот и фантазиите од детството туку и на топлиот, безобличен, формативен период на животот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За неа беше тајна дали и што се изменило во него самиот од нивното доаѓање тука, во Германија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Иако знам дека направил одвратен злостор, не гледам во него ништо туѓо.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тој не зборува за имагинарната иднина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дали овој недостаток на чувство како дома произлегува од фактот што сè во него е испланирано до последен детаљ?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но на Даниел тоа му звучеше како подбивно ехо од гласот во него, и тој вкочането гледаше во подуеното лице и во црвено обрабените очи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тие се надеваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Реков: „Да ви објаснам. Кога на лицето има премногу непотребни изрази, тогаш тоа лице наликува на истуткано парче хартија.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ја пречека Мурџо скокајќи околу неа како во онаа година кога Пеличка сѐ уште беше во нејзиниот стомак, беше желен да биде помилуван по главата како знак дека таа ја нема изгубено довербата во него.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Само генералот препознаваше во него бивш затвореник, никој друг.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во неа за коренот се вели: „Коренот не е ни мал, ни голем, не е ни долг, ни краток; не трепери како оган, не тече како вода; Тој е без сенка, без мрак, без ветер, без зрак; Тој е без вкус, без допир, без вид, без сетило, без слух, без говор, без мисла; Тој е без здив, без лице, без тело, без мерка; нема внатрешност, нема надворешност; не се плаши од ништо; не јаде ништо, и ништо Него не го јаде; на Негова заповед сонцето и месечината одат секој по својот пат; не се судира небото со земјата; минутите, часовите, деновите, годишните времиња, вековите ја следат својата патека; реките што извираат од планините одат по својот тек каде што им е определен; на Негова заповед луѓето го слават доброто, а го мразат злото; во Него е и светото и проклетото...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Солза да му капнела врз камен, се велело, дупела бразда во него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Американскиот филм, како производ на најизразна цивилизациска форма, најјасно се декларираше како бихејвиористички.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Имаше во него некаква атавистичка сила која го влечеше напред, често кон непредвидливото, можеби во пресилно верување во источниот фатализам, можеби...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мејлбренч доброволно признава дека гејството има врска со многу повеќе отколку само со сексуалноста. Тоа му е, според него, токму она што во него не чини.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше големи зими, и имаше голем снег кога куќата на ридот од Профим ќе се затвореше целата: со еден снег што озгора паѓаше, и со друг што оздола растеше, кога кучињата риеја со муцките да си направат пат од едно место до друго, кога кокошките ќе се запретаа во него и не ќе можеа да се одлепат како пеперутка од мед, кога луѓето со лопати секое утро ја ринеа истата патека што водеше од куќата до плевната или сокакот, ослободувајќи ја од новиот снег што напаѓал ноќта, - но оваа зима и овој снег, ниту бил, ниту ќе биде, велеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога забележа дека блондината гледа во него, еден од браќата се насмеа. „Ти се допаѓа тој?“ праша и не чекајќи одговор рече: „Ако не бевме ние, оној, твојот, ќе го убиеше.“ Отец Симеон се промешколи во ќошот и ја дигна главата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Или не постоеше во него желба да ги помрдне.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Живиот човек не е ништо поинаков од оние кучињата на научникот Павлов: познатите дразби во него будат импулси за акција, додека непознатите го збунуваат и го дезориентираат...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Ако постои рајот, тој беше тука, ние бевме во него, во миговите кога ја гледавме мајка ми жива, со новата рожба.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Залудно. Така поаѓа и вториот трнспорт со солунските заробеници... Сè има митски и нестварни димензии.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нумо се загледа во него и праша: - Колку години имаш? - Петнаесет и кусур...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Има некоја сила во него што сака са ја искаже...” велеше дедо му Аврам.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Она што е значајно за ова дело е тоа што со него Ворхол еднаш засекогаш го потврди своето место како писател и покрај минималниот удел во него.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некогаш се гребеше на носталгија, поеднипати се трудеше да даде интересни перспективи за некои секојдневни прашања, друг пат во него ќе се исплукаше еден авторитарен систем, каков што, без претензии кон оригиналност, беше политичкиот систем на СФРЈ.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- И мене – се вклучи Борче.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

За него тоа беше како нова состојба во него, нешто ставено повисоко над нормалното и вообичаеното постоење, нешто што светеше над него како благо сонце.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ја гледа сликата и очите му се навлажнуваат, срцето му се стега, душата му се загорчува и му шири пукнатина во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Паѓајќи, успеа да го види стражарот на оградата кој повторно пукаше во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Некогаш во него учеа до 200 ученици.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Каде се моите? Каде е Кукуш? Каде е мајка Македонија?“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Јеn arrive donc lоbјеt de votre fax du 16 mai. Vous me demandez si vous pouvez mеnvоуеr Lа сl bаlkаniquе par e-mail. Evidemment, je suis tеntе de vous dire, et avec enthousiasme, оui. Puisque јаi lintеntiоn de lire ce livre dѕ sa parution en librairie, je peux bien le lire avant, et сеѕt avec plaisir que je vous en parlerai. Mais si, comme vous me lаnnоnсеz, vous me lеnvоуеz pour avoir mon avis, il me раrаt hоnntе de vous dire que la critique littrаirе est un domaine о je nаi aucune соmрtеnсе. Je ne peux mmе pas dire que јаimе la littrаturе.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

По кусо време тргнавме надесно, се закопавме во еден окоп кој беше како езеро, во него до колена кал, зашто многу врнеше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

“Ќе ти се распадне куферчето така преполнето,” рече Марие, и беше во право.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нам ни ја подава оваа чаша полна со горчина за да ни ја проба верата во него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се стори како да удри нешто во него, небаре кобец во прозорец.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во секој случај, уметноста беше и остана клуч за разбирање на светот и вложувањето во него: „Дури со помош на уметноста научив да го набљудувам светот“.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

И мелодијата појасно и посилно трепереше во мрачнината и го копкаше тажното чувство во него, разбудуваше и растопуваше некоја болка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само пред неколку часа бев во него, а сега како да гледам сосем друг град.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ако имаш искривено огледало, во него можеш да ја видиш таа сина линија, повлечена, наталожена точно врз горниот дел на видливите нешта, на нивниот хоризонт: како со широка четка, на која е нанесена сина боја, повлечена од рацете на уметникот врз платното.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ги врбува тие што го почитуваат кампот и што уживаат во него да стапат во заедничкото друштво на заедничко признавање и на антисоцијална естетска практика. (Под „антисоцијална“, значи, не подразбирам противна на заедничка припадност, туку спротивна на општествените норми).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ужива во она што го содзава и начинот на кој што живее, не остава лудоста во него да дивее.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Но, сега остануваше да биде важен тој, всушност продолжуваше во него да постои само таа мисла, што беше одзив на некоја слична мисла, некаде зад него, но воедно и еден неспоредливо посилен нејзин одзив на таа ветрометина и во таа скукаленост.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Целиот проект стануваше апстрактен и тој не беше човекот кој во него ги внесе своето тело и душа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Својот расказ Грев Ренџов го полнува со следните зборови: „Не би рекол дека ова е вистински расказ, зашто, сè што е запишано во него, вистина е.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пред нив офицерот тупкаше со ракавицата по чизмата, по колкот и ги поткреваше очилата што му паѓаа на носот; гледаше немо и вкочането во нив, гледаа тие во него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Наеднаш во него зовре гнасењето кон таа кобна муцка и тој сега мораше да стори сѐ, за што имаше сили, само да го испади од тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Забележуваше како и катинарот на ковчеџето под креветот е помрднат кога се обидувала да го преклучи и да види што има во него.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Прелистувам црковно календарче и едно до друго во него стојат Воскресение и Ѓурѓовден.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

И навистина некој го викна, но беше повикан од глас што само тој го слушна, глас што дојде од некоја недостижна длабочина, која беше во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нејзината стратегија е да ја презапоседне веќе деградираната женственост и иронично да го редефинира тој деградиран статус, за да го оспори сплетот вредности што се одговорни за неговата деградација, да го разглоби туѓото полагање право на достоинственост, а со тоа и да го израмни теренот на општественото игралиште.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, се додека не му ја разбранува лутата крв, која се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, ги давеше, го плискаше со оган и го ослепуваше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Болните, пред да се напијат и пред да се потурат со вода од кладенецот, во него треба да пуштат паричка, железна, и трипати едноподруго да изговорат една молитва што тука, на лице место, ќе им ја каже бабата и пак така, ноќе, потајум, никој да не ги види и да не ги сети, заедно со бабата, да се вратат во населбата во Потковицата - ако сакаат да им се фати лекувањето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во таквите куси мигови, кога успеваше да заплива сам во таа белина, чекорот му стануваше лесен како на елен, а во него се насобираше некое гнездо топлина, што раздразнува меко, гаделичкајќи го во градите, и му беа потребни само уште неколку такви, длабоки и слободни здивнувања, за да ја изгуби сосема тежината на туѓото присуство и да запее, да вресне нешто без смисол и без ниеден збор, само еден див долг и ослободен вресок.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На поезијата и уметноста во 16 и 17-иот век лирските кончети заедно со ликовниот приказ или внатре во него (амблем), геслата (хералдика) и импрезите (животните максими) влијаеле - според Марио Прац - исто толку снажно како и Библијата.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И времето во него неблагодарно да легне и мовта да се веди по неговите гробишта расфрлани и заборавени во долот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Обично се вели дека човек се надева додека има душа во него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Согледувајќи го македонското општество и внатрешните односи во него, то ест односот на поединецот кон државата дојдов до една класификација на неколку типови (карактери) личности кои егзистираат у оваа наша банана република.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ние самите сме рефлектори, што спротивставени на ништото и во него измислуваме алтернативни светови. извор: Часопис за критико знаности 150-151 превод: Ана Пејова

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Жената се доближи до работ на покривот над улицата и веднаш се стресе од вртоглавата замајливост на длабочината, напластена густо со квечерината, со недогледно дно, па се отфрли назад кон телото на мажот, удирајќи се во него и опрлувајќи го со трескава врелина и незапирливо треперење.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дека посилен во него беше тој другиот, кого неизмерно го мразеше...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Иван Степанович, во војна можат да заминуваат само оние кои ги сакаат војните. А јас ги мразам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

После осумнаесет години се вратив кај него, сеуште заљубена во него со истиот жар и восхит како некогаш .

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Сознавајќи ја својата вина и немајќи сили да го признае тоа, во него се раѓаше протест. Протест против Неа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ние сме во него и со телото и со душата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој беше свесен дека внатре, длабоко во него, требаше да се минат уште многу други, за нас непознати граници, кои ги откривавме подоцна во животот, кого него го немаше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А наеднаш како мов, подводна трева, меѓу неговиот поглед и она малечко, долгоуво главче на неговото срнче, се залелка и се отвори сега на еден сосема поинаков начин, зародена прво во него, а после одразена од него и во овие питоми очички на животинчето, познатата непремостива провалија; му се врати на еден само негов начин, а веднаш со неа и едно зачудување во него како можел да ја превидува толку дена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе се насложат лепешките во огништето, над нив, на камушките, припремени горе на таванот или а гредите, ќе се обеси котелот, ќе се тури во него вода, сол, и неколку дрвени лајци сало, потоа ќе се потпали огнот под него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Откако одврза еден чун, тие седнаа во него и потпирајќи се со долги притки по мочурот, обраснат со подводни треви, запловија низ трските.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Не знае човек што е пофункционално во него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Светот во кој досега се движев е без вера, но не и луѓето кои живеат во него и требаше да ја сретнам твојата мајка за да сфатам и да се уверам дека има луѓе кои знаат да веруваат и да се надеваат во продуховеноста на денот, ослободени од демоните.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Му се доближи одзади и го испразни сиот шаржер во него. Ѓорче се поревна и падна.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сѐ за тие пусти пари е маката. Без пари ништо. И манџата се соли со пари.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Светот е јавна куќа, а јас сум најголемата курва во него.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Не го сфаќаше прашањето и гледаше во него со прегрдо лице а тој, директен како и секогаш и сигурен дека може да господари над другите кога и да сака, дообјасни: „За тебе и за него, за вашите врски.“ Му се стори дека ќе заплаче и ја сожали.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И така само израснуваше тоа во него, грижливо криено и придушувано од неговите рачички, што беа вредни, но веќе и премногу обрастени и заплеткани во коровот на тоа проклетство; се вкоренуваше тоа темелно во него низ сончевите денови на едно цело лето; деновите остануваа лилави и без никаква виделина за ова старче високо на скелињата горе, дури не стаса и до соништата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се чинеше како да нема никаква тежина, со која беше стапнат во таа долина: се чинеше како да ќе одлета само ако дунете малку посилно во него, како она топче од презреаното семе на глуварчето, што се раштркува на сите страни и при најмалечкиот здив на ветерот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но со времето свенувало и човечкото во него, па тоа се одразувало и на цвеќињата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Крикот расте во виолинските жици, не во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Меѓу зимските алишта што ги чуваше мајка му здиплени лете под нафталин на дното од креденецот, го пронајде својот омилен сив џемпер, продрснат од носење и закрпен на лактовите, па го оддипчи и сосе нафталинот во него ги завитка цокулите и така стуткан го пикна во раницата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Млак бол, распливнат во неговиот тил и некај да се впие во него како болот на осакатениот палјачо.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Прелистуваше, прелистуваше, гледаше, од последната се враќаше на првата страница, небаре откриваше нешто сомнително во него.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа беше вистински општествен настан во андерграунд светот, бидејќи толпа луѓе од Макс и од нашите филмови беше во него...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Имено, Судот, со право, оцени дека оваа материја не може да биде предмет на уредување на подзаконски акт на министерот, бидејќи со ова законски дадено овластување се врши противуставно проширување на надлежноста на еден инокосен управен орган и тоа токму во сферата која, согласно изречната уставна одредба, се уредува само „со закон и со колективни договори“ (чл. 32, ст. 5 од УРМ/91). 56 т штрајкот, од свои средства, да им обезбеди надомес ок на плата за времето на штрајк на работниците кои учествувале во него (чл. 241, ЗРО/05); д) и, конечно, намалувањето на овие права се гледа и во сферата на прекршочните одредби: • за работодавачот, наместо поранешните две казниви дејствија (ако примал нови работници за време на штрајк или ако ги спречувал работниците да учествуваат во штрајкот – чл. 17, ЗШ/91) – сега постои само едно казниво дејствие, а тоа е она кога работникот кој организирал или учествувал во штрајк, организиран во согласност со закон, го стави во понеповолна положба од другите работници (чл. 264, ЗРО/05); • од друга страна, пак, порано беа предвидени само две прекршочни одредби за работникот (кога тој ќе одбие соработка со работодавачот која има за цел да се обезбеди вршење на минимумот работа што обезбедува сигурност на луѓето или кога неоправдано ќе одбие да изврши налог кој има за цел извршување на некои меѓународни обврски што ги има државата – чл. 19, ЗШ/91) – додека сега се воведоа три нови казниви дејствија: (1) ако синдикатот, односно здруженијата на синдикатите, не најават штрајк; (2) ако започнат штрајк пред спроведување на постапка за мирење, предвидена со овој закон, односно пред спроведување на друга постапка за мирно решавање на спорот; и/ли (3) ако во писмото за најава на штрајк не ги наведат причините за штрајк, местото, денот и времето на почетокот на штрајкот (чл. 266, ЗРО/05). 3.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Германија се пикна во него смалувајќи му се во прегратката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кртовица збунето во него.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Сѐ е сконцетрирано, според него, во сознанието и продолжува уште два или три месеци... некојпат дури и половина година...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но, како го окончуваш она што, кога првпат си се впуштил во него, си решил – во интимен обред на потврда што си го одиграл пред сите пријатели кои свечено си ги задолжил да го посведочат – да го викаш „доживотно сопатништво“?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Библиската приказна за Авраам и Исак најпрво била приказна за таткото кој си го жртвува синот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оти тој е живиот доказ за постоењето на вистинската љубов: таа ја гледаше во него љубовта секој ден, секој миг од неговиот живот, во неговите очи, сини и бистри, исти како очите на татко му, онакви какви што таа ги паметеше оттогаш кога и тој вистински ја љубеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но тој некој во него ги примал движењата и настаните со негови сетила: видел уште тројца или четворица мртовци, меѓу нив еден свој, премолчаливиот Куно Бунгур, без проштален поглед, со очи скриени под крвава коса и со многу рани по вратот и по рамениците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од ова поправилно решение — здравје.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едната се завршува со претстава за Ништото, а другата со слика на дебел човек кој се смее враќајќи се во 192 Margina #11-12 [1994] | okno.mk селото и носејќи подароци со себе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Им пречеше да одат погоре со своето заостанување, никој не сакаше ни да се подзагледа подобро во него за да види што е.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Џим требаше да глуми во мојот прв „blue movie” филм - се согласи да донесе девојка и да ја изебе пред камерите - но до тоа не дојде, тој едноставно не се појави.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сите што го видоа, во него го препознаа, иако за него беа само чуле, Фазли паша и неговите два сина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој чувствува дека тоа клопче што досега Максимилијан Мертен го плетеше со споро и тактично темпо, со доаѓањето на двајцата главешини на СС ќе добие забрзување и дека сите ќе бидат задушени во него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но не поверува во него. Или пак не сакаше да поверува.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Ние го запаливме огинот, огинот ќе гори, а ние ќе изгориме во него.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Сака да го запре, да го занеме; да го остави како балсамирано срце; и времето во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Долго, долго во ноќта кога сите нѐ прифаќаше во своите прегратки сонот и во него шетаа нашите кози, тој остануваше во просторот што го означуваа зраците на ламбата врз неговата отворена книга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не гледав ни јас во него кога му реков: - Ако лавот навистина ти ја изел сенката, јас не можам ништо.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Виделината нераскинливо ги поврзала раѓањето на синот и смртта на мајката, и додека растел, тој чувствувал како во него разгорува некоја жестина наследена од непознатата жена, која не стасал да ја нарече мајка...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Хаику е јапонска поема што се состои од 17 слогови - или минипоема ако сакате - и кога човек ќе ја прочита или слушне обично тоа во него евоцира некакви чувства како на пример кога помирисал роза, или видел некаква птица на небото.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Да се прикажува една Mail изложба - е здодевно и, впрочем, mail артот може да го разбере само оној што и самиот се занимава со него и кој е во него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Филозофот гледаше сосема спокојно во отец Стефан и повтори: „Еден е Бог, и Голем е, и Словото е во него, и тој е во Словото“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Или имаше многу, но сето тоа беше така некако зајазлено во него, што тој не наоѓаше како да почне, немаше некоја чистина, не беше начисто ни самиот со себе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа сепак беше друг свет и во него страдањето не е вака јасно и чувството за некоја одговорност и мачењето на некоја свест е само една млака потиснатост што дури и не постои.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А сепак, храмот се изградил и во него свечено бил внесен заветниот ковчег, следен од харфи и цимбала, и од песната на канторите: „Подигнете ги, порти, горништата свои, подигнете се, вечни порти, и ќе влезе царот на славата“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако поради удобност се послужам со зборот искуство, не мислам на искуството на она што се појавува и покажува.  Ако значи го употребите зборот искуство, не го разбирате значи во таа смисла во него нешто да се покажува?

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Инженерот не може да го објасни тоа, некои работници имаат доверба во него, сметаат дека е исплатливо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа, со оваа прошетка, видела колку е голем светот и колку многу различни народи живеат во него.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Најпосле треба да се спомене и вниманието коешто на телото му го 36 okno.mk посветуваат различните гранки на антропологија, етнологија и етологија, а сите се во голем процут. ÂÂ Дали телото ја загуби моќта на делување и стана имагинација и репрезентација на моќта? ÂÂ Човековото тело во текот на човечката историја, од стојалиште на биологијата, одвај да е променето.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Кога врвел џипот, во него седела Елена... Елена... Елена!“ ѕвонеше во него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Понатаму, што се случува. Се заљубувам во него до уши. Ја губам главата. Никој до сега не сум сакала толку многу.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Како што се оддалечуваше од куќата, гневот и омрзата сѐ повеќе му растеа во него, зашто токму кога имаше намера да се зближи што повеќе со неа, дури да ја земе за жена, го откри нејзиното неверство; виде дека неговото отсуство во текот на неделата таа го делела со друг.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога авионот слета, во него брзо влегоа двајца болничари.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И кога по судирот чкотна клечка ќибрит и го погледна убиениот непријателски офицер — како и него да го пронижа куршум, бидејќи во него го позна најблискиот свој другар од универзитетот во Марсеј, каде што двајцата студирале на една група, та дури заедно и во еден кревет лежеле цели две години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Навраќајте во него за да се присетите и за мене, зошто јас постојано се соживував со вас и стрпливо поднесував сѐ што се случуваше; страдав кога со вас нешто тешко ќе се случеше, а кришум се радував и се лутев поради вашите немирлаци; сетете се и за вас, мили деца, за вашите први денови, кога како преплашени зајчиња се припивавте кон клупите и плачливо се држевте за рацете на вашите мајки.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Винсент Фремонт. DD ПТ: Дали воопшто се наоѓате зад камерата? DD ЕВ: Не. DD ПТ: Која е вашата улога? DD ЕВ: Да ги интервјуирам луѓето. DD ПТ: Кога би се правел филм по сценариото од новелата на Стивен Кох, која би била вашата улога во него? DD ЕВ: Не знам.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Од ендекот на друмот се појавија тројца Германци, ги свртеа шмајзерите во него и едниот викна: - Халт!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И уште и секој нов затрчан меѓу темните дрвја и уште со првиот скок судрен со тој ужасен сплет и исчезнат во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Здивот на реката навлегуваше во чардакот, во него, ги раздвижи и неговите мисли.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Рецептот е мој. Има три состојки, а јас го ’измислив’ само румот во него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Храно велам хранете се испотени и влажни од топла пареа што се цеди од колковите на ноќта Игриво зањискајте да вриснеш скокни ти птицо со заборавените крила козјонога танчарко кобило преуморена преку овој прозорец да скокнеме заедно и во него пак и секогаш без запирање по сенестата ведрина на просторот

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Најпрвин не ги разбирал. Во него несовладливо бучела крвта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кери Грант се качува по скалите и не требаше да се гледа во него туку во чашата.” •Па, тоа е навистина добро...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ете, тоа добро ми го стори као тебе, чорбаџи.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Стоев и гледав стрештено во него, оти и јас така сум мислел, но не сум се осмелувал тоа да го искажам ниту пред Лествичникот, ниту пред Граматикот, ниту пред Пелазгиј Асикрит, за да не бидам исмејан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се разбуди во него надежта, како елитен познавач на арапската старотурска османица, и низ нејзините денес архаични варијанти, да трага по сведоштвата за своите предци по мајкина линија, од Прилеп, за Окијаревци и за сите други.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Двапати годишно доаѓа од печалба: еднаш на Спасовден, на празникот на добитокот, и еднаш на Вртолум кога Бандо, исплашен да не му ја урне куќата, му ја истресе пушката во него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Како да се надеваше дека при новата средба ќе се измени нешто во него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Така, наместо своите блуежи да ги положувам во шолјата, тоа го правев во нејзиниот брат.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Поучен од претходниот штрајк и решеноста на работниците по секоја цена да си ги бараат своите права, рабо- тодавачот овој пат прави обид преку кој се обидува да го неу- трализира и инструментализира синдикалното организирање во фабриката.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Вил Фелоус собрал многубројни речовити лични сведоштва за тој ефект, документирајќи ги и силината и сеприсутноста на таквите перцепции, со особен осврт на историското конзерваторство и архитектонското реставраторство: „Уште како дете, кога растев во неугледна фарска куќа, имав око за поинтересните и попривлечните градби“ (29); „Геј-мажите се многу усетливи за убавина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во него, покрај личната гардероба, има неколку подароци, аманети од Мајка за нејзините најблиски, се разбира ако ги сретнам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас го добришав и последното огледало, и во него видов дека Рајнер стои зад мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Немаше ниту една година откако се вселивме во овој убав, нов стан и сѐ светеше во него од грижливите работливи раце на мама.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

НЕДА: Иване, мили. (Му се фрла во прегратка, сета се впива во него.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Со стегнато срце и со мислата вратена кон тоа крваво време и кон овие момчиња и моми кои заборавени почиваат зад оваа `рѓосана бодликава жица, што е како единствено споменично обележје, еден по еден, низ оградата нежно ги спуштаме свежите каранфили, а потоа ја раскопуваме земјата, ја собираме купче и во него набодуваме свеќи и, клечејќи, ги запалуваме... да има малку светлина за душите на тие кои се фрлени во бездната на заборавот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Понекогаш, така, полускришно, гледав во него додека јаде, гледав како ја држи лажицата и како, со погледот надолу, ја принесува кон устата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во тој момент инженерот, со тивок глас ми рече: „За малку ќе заборавев нешто, драг Андре. Но, првин, треба да ми ветиш нешто“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тие услови се следниве: (1) да е запишан во регистарот на синдикати кој го води МТСП; (2) во него да чле- нуваат најмалку 10% (1/10) од вкупниот број на вработените во РМ кои плаќаат членарина на синдикатот; (3) да здружува најмалку три синдикати на национално ниво од различни гранки, односно оддели, кои се запишани во регистарот на синдикати кој се води во МТСП; (4) да дејствува на национално ниво и да има регистрирани членки во најмалку 1/5 од општините; (5) да дејствува во согласност со својот статут и демократските принципи и (6) во него да членуваат синди- кати кои потпишале или пристапиле на најмалку три колективни до- говори на ниво на гранка, односно оддел (чл. 34, ЗИДЗРО/окт.09).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„Јаре да имаше во него, досега ќе зарипнеше...” пламнуваше татко му Темелко.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но тој веќе беше свикнат да го раздробува тој бес во своите мускули, секја утрина повторно упорно и повторно лудечки загазувајќи во длабокиот снег и цепејќи го неговото море со своите чекори во по неколку бесмислени круга околу пиланата и враќајќи се од таму секогаш полн со една безумна насмевка во своите очи, тоа беше само оној, големиот Ристан, дојден во него, секоја утрина повторно извлечен од заборавот, како првпат сретнат, збеснет и див.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Меѓутоа, се таложат вековите на Балканот врз нивната свест и им шепотат - тоа е самата смрт преобразена во забесто и привидно неснаодливо животно, поточно гнил костур во чии обрачи на ребра е затворен светот со сите реки, градови и села, се со што живее како човек, животно растение: пеколот е на земја, земјата во него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

До совршенство!? * * * Се прашувам, дали влегле демоните во мене или во него.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Слично на модерниот “читател”, кој прелетува преку часописот за да види што има во него, но не застанува за да чита, учениот вавилонски свештеник критички прегледува серии пиктограми и ги толкува нивните сублиминални, контекстуални и културни okno.mk | Margina #1 [1994] 77 импликации.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Сепак успевам да влезам во внатрешниот двор и да го пронајдам забранетото ковчеже со рѓосаното клуче во него.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не, тоа беше внатрешна потсмешливост, безмислена и смрзната, а од неа во него остана длабок белег.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Штом е така, одиме на доктор, - реши мојот татко.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Милан беше многу млад... но во него смелоста соперничеше со младоста, а ентузијазмот му немаше граници...“

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сите деца мора да донесат во забавиштето ако сакаат да се запишат во него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Прати до назначеното лице на пликот во селото Нивичани 6.000 златни лири.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

-Добро - вели Фјодор и насмевката е повторно на неговото лице.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Печисонце, скара на прозорците, окалки со прекрстени раце, апарат двоблиц Минолта (ние во него), бркотница на мислите, орев.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Не сопрев да се валкам во него сѐ додека речиси буквално не ми се слоши.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Првиот чекор се вика сегментација и во него целата површина се дели на сегменти кои се кандидати за различни смислени целини на сликата.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Едно време во домот, многумина се посомневаа во неговиот човечки пород, ги исплаши неговиот дух (иако најжестоко се проповедаше против религијата), - некои, сепак, се посомневаа во него, можеби тој беше плод на нечистиот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Го разврзуваше крпчето, и се покажуваше што има во него: неколку ситни гранченца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Поради стравот, поради огромниот страв што во него беше населен уште од најмали нозе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Втората, уште погруба, ја крши Ондин, кој сфаќајќи ја оваа забелешка преминува од вербални на физички удари, и јавно, пред камерите, ја казнува девојката, однесувајќи се како личност со не само неограничена лична слобода, туку и како некој кому сѐ му е дозволено.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

А тие, кутрите, клечеа покрај оганчето, обрабено со две тули или камења, дуваа во него и со валканите рачиња си ги бришеа насолзените очи и размрсулавените носиња.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Навистина се вљуби во него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Таа се разлева во него и тој се нурка во неа и му е неподносливо повеќе да мижи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Стана и притоа задоволно констатира дека во него немирот се сталожил.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

— Море, какви арамии, Трајко, — јас ли на старост ќе и бркам тиа работи! Не ме гледате една вреќа коски су се сторил и ошче се плашите од мене, баму бељата — и се насмеа под мустаќ да не се забележи тревогата во него од вистината што ја погоди овој негов продаден комшија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Татко со голема возбуда го слушаше Игора Лозински и во него уште повеќе зајакнуваа неизбежните асоцијации со судбината на луѓето.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тогаш, во миговна штама, ми се стори оти соседот во моите очи забележа жар како отвор на цевка од револвер вперен во него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Има нешто привлечно во него, дури пленувачко, но веќе навлегуваат звукови, имиња, некој друг кадар, некое друго време.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Оној кој доаѓа од Гурок има адресар во левиот џеб (навистина имаше), во кој, ако сега го извади, отвори и погледне во него (тој го стори тоа) ќе погледне во извесен телефонски број (тоа беше бројот во кој тој гледаше).

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ќе пронајдеш во него метално топченце. Фрли го пред нас и ќе појдеме по него каде и да оди“. Принцот без двоумење направи што му беше речено и така, водени од случајот, тие пребродија многу опасни ситуации.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во неа се вљубил еден турски офицер. И таа се вљубила во него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Постоја така загледан со полна уста. учителот продолжи: - Сѐ што врвело низ историјата, му врвело и на селово преку глава: едни го заземале, други го преземале; едни го опустошувале, други го обновувале; едни го молитувале, други го проколнувале; едни го утврдувале за да останат вечно во него, други гледале што побргу да го напуштат; на едни им било засолниште, дом, на други гроб.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Онисифор Проказник му пришол полека на другиот Онисифор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дома за Циљка пред сѐ беа баба и дедо и помалите сестрички и братчето, кон кои беше така приврзана, како водата кон брегот и како птиците кон небото, а кои, ете, скоро година дена ги нема видено; дома беше и огништето, кое најмногу го сакаше тогаш, кога надвор врнеше снег со големи партали или кога завиваше северњакот зад прозорецот, а во спузата се печеа костени и компири и во поллуосветлената одаја единствено се спушаше прскањето на искрите и тивкиот глас на дедо кој им раскажуваше приказни и тие, внучињата загледани во него, едно подруго заспиваа со убавите самовили и со лошите змејови под клепките.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Петрович се загледа во него мошне внимателно со единственото подзамижано око и Акакиј Акакиевич, без да сака, проговори: Добар ден, Петрович!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Денес, додека чекореше напред, сам по белината, и додека ѝ се радуваше на таа своја самота, тој можеше добро да сфати што е тоа во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во секој случај овде живеат огромен број луѓе, па, се разбира, дека во него многу е отежнато движењето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мисли дека тоа не е којзнае каква сила, но не е потполно сигурен, а се додека не е потполно сигурен тогаш има шанси тоа да е некоја сила, и така се раѓа апетит во него. Ги јаде бананите на Фјодор.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Му се стори, ако веќе околу него се менеше ѓаволски, дека во него, во она што беше мисла и живеење под кожата, се протега попот: ти се бореше, ти стана власт со митралез (секирата е поалчна од муцките што брстеа младинци), тракторот стана куп старо железо, од гумите на неговите тркала и ти носеше опинци ( немаше тогаш Чик, Газела, и други фабрики за чевли), држи сега говори нема кој да те слуша ... Не-ма.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Старецот ги слушна зборовите некаде на површината на својата нежива свест; и одеднаш нешто во него се сепна, напрсна.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Девојчето како да разбра што стана со него, го прегрна Трајка со малите рачички и почна да се гушка во него; небарем му велеше на татка си и мајка си оти од денеска си има нов родител, кој ќе ја штити и храни.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Осигуреникот е должен да учествува во постапката која е поведена (чл. 134sq, ЗПИО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Влдлабочувајќи се во книгите, времето сè повеќе го минуваше во библиотеката, а постепено започна да се губи страста во него за крадењето, а започна да се распалува страста за читање.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

И уште еднаш во него зашумеа лисјата на маслинките.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се напрегнува Антуш Крстин да ја најде вистината од многуте претпоставки на гласовите што се над него и во него, во неговата крв.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

НЕДА: Мили... (Се впива сета во него.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ги пропушташе една по една од раката и го држеше своето рамено стегнато во него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Ама јас веќе си одбрав...“ и братучедот покажа со главата накај девојчето што ги послужи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Така се зароди во него мислата да дојде до макар каква ситница што ѝ припаѓа на Лила, до некое нејзино крпче или тетратка или молив со којшто пишувала нејзината рака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Гледајќи ги така онемени и сподавени во своите мисли, се запрашав: - Дали некој ќе го скрши молкот и во него ќе го најди одговорот?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Арсо, кој од почетокот отуѓено ги слушаше зборовите на Глигор, со интерес се загледа во него, во тоа енергично лице со широки вилици, со опнати цврсти мускули, со испечена од пустинското сонце кожа на вратот, во неговата темна кадрава коса, во јаките гради коишто силно и власно се подигнуваа како да се стремеа да го наполнат просторот на ќелијата и да искочат надвор од неа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Грета: Ова е калибар 38, во него имам ставено сребрен куршум само за Еди!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Двете чорлави, бездомни деца се населија во него и првата преспиена ноќ во вагонот беше една од најмирните, најспокојни и најрадосни ноќи во нивниот скитнички живот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Илко се позадржа кај попот. — Mope, Ило, — му вели попот — лели ти сам дојде да ме поканиш, ајде да си ги видиме есапите овде, што да му главоболиме тамо на сете, да вадиш ќесе, да ти призра секој во него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но во вечноста сѐ што завршило во космичкото време одново ќе ја стекне својата смисла, која не ни е дадена да ја разбереме и доживееме дури сме во времето.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој сфати дека таа во него гледа нешто повеќе одошто бил порано и дека поради тоа се смета недостојна да си игра со него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ќе ја натерам да се врати, мислел, зашто немал каде да ја води; таа, со спокојно и некакво чудно безживотно лице од работилница на мајстор што од румен восок може да измеси млада светица, го чекала задуван и зол како човек што е осуден да се соочува на секој чекор со призракот на својата необична младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие се преоблечени турски шпиони - заптии. Смрт или слобода!“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сè што чувствуваше тој, сета наталожена темнина во него, со сопствените прсти во светлина ја претвораше, ја редеше врз делото што го нарече Оној-што-се-пресоздава-себеси.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гледав во него и молев: кажи ми Филозофе, велеше мојот поглед, кажи ми каде е папокот, центарот, средето на светот?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Рајските предели на Езерото” (во книгата езерото се пишува со голема буква), бистрата рекичка што бучно се влева во него и што всушност извира, односно истекува од него, јагулите коишто се провлекуваат и во речните и во езерските води, заминуваат, само Господ знае каде, и се враќаат, којзнае како!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И го извадил тефтерот, го нашол во него нашето село и бидејќи во тоа време кај нас уште бил грчкиот поп, му рекол: „Ти си Грк и само тоа да си знаеш.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Навистина сѐ беше изменето од алхемијата на тоа нешто што беше се случило во него. Тоа објаснуваше сѐ.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Внатре најдоа писмо. Горјан го отвори и во него пишуваше: „Горјане, прво да ти честитам на изумот. Писмото го добив.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Се наредивме крај потокот, расфрлавме камења во него, испоскокавме преку него и пак се собравме крај неа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сите поранешни, но во него сочувани, зборови, станаа како симболи што исчезнуваат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Зар е можно да паднат и да пуштат корен опасните бацили токму тука?“ и полека и сигурно во мачниот тек на иследувањето се создава во него нешто како обврска, одговорност за нешто и некоја не сосем определена виновност, што се создава од самата службена потреба да се наѕира во душите, во мислите...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И по некое небесно чудо, некои дополнителни чувства, што биле скриени во него, одеднаш, брзо почнале да дејствуваат и тој почнал да ги гледа и да ги чувствува нештата што тој порано ги одбивал.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Недозволен пазар со дрога постои, но во него не учествуваат малолетници привлечени од високите заработувачки кои ги овозможува криминализацијата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но, во него немаше ниеден збор за нив и тука не можеше да се стори ништо друго, освен да се останува настрана и да се молчи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некои, постарите, прибегнуваа кон метафизичкиот одговор: виновна ни беше судбината, Балканот е проклет, судирите во него се неизбежни, судирите на етнички, верски, цивилизациски план, а други кон дијалектичкиот одговор: зарем судбината нема свое име, зарем не е алиби да се избегне одговорноста, зарем противречностите не се помируваат, зарем хармонијата на разликите не е дефинитивната разврска?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Иако очекувал дека ќе биде совладан и исполнет со почитување поради необичноста или питорескноста на тоа дело, тој во него открил сличност со својот спев Херман и Доротеа, како и со англиските романи на Ричардсон.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но, вистина е, и во тоа сѐ повеќе верувам, дека по неговиот пример и јас се упатив во друга насока.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Очекуваше. Во него се роеја очајнички мисли. Нема да им се даде в раце.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Молчиме и гледаме зачудено во него. - Зошто молчите? - Што стана?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Синоќешната возбуда што се натрупа во него кога низ темнината и виулицата се враќаше од кај дедо Иван, не го ослободи цела ноќ.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Отпорот кон него ни налага да се зафатиме со него, да најдеме во него вредност и да измислиме можности за самоафирмација во ограничените, но многу стварни можности што ни ги става на располагање, во кои спаѓаат можностите за манипулирање со него, за негова пренамена, негово предоговарање, преозначување и изопачување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа сега го исправи своето главче и зачудено се загледа во него со своите ведри очички.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Петто: Факт е дека градот е предимензиониран и дека во него живеат повеќе граѓани отколку што е планирано, а се покажа дека човекот е најголем виновник за деградација на животната средина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сјајот на недалечниот оган поигрувал на нивните лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од вашето сопствено знаење, вие никогаш нема да бидете во состојба да кажете дали во него има повеќе од десетина членови.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Погледот му запира на големиот часовник обесен на ѕидот отспротива; стаклото му е заматено, прекриено со прашина, времето 'рѓосало во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Потоа уследи друг: на Богуле му мина стравот што беше вгнезден во него по бесењето на питропот Андро, доби некаков кураж, смелост, и почна да го раскажува она што го криеше, да ја објаснува вистинската причина за несреќата на питропот Андро: за љубовта што потајум ја водеа неговата жена Андрица и Оруш варџијата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Јас гледав занемено во него и не можев да сфатам: дали не знае што се обидовме?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кадровикот го изгледа Баге од веѓите до петиците, препознавајќи во него неуспешна лика на својата прилика, го покани да седне спроти себе преку бирото и веднаш почна со прашањата: - Што имаш од школо? - Гимназија, - како од топ исфрли Баге.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тргајќи ја настрана експлицитната содржина на филмот во прилог на неговата мелодраматична моќ и раскошниот црносериски [филмноаровски] стил, уживањето на кампот во него како да го оправдува тврдењето на Сузан Зонтаг за аполитичниот карактер на кампот, за неговото претпочитање на естетиката за сметка на политиката, за неговата неутралност „во однос на содржината“ и за неговиот „начин на гледање на светот како естетска појава“.268 ‌Токму ова воздигнување на убавината до степен на врховна вредност (не само убавината на Џоан Крафорд туку и убавината на беспрекорниот мелодраматичен и кинематографски стил) и оваа релативна рамнодушност кон политичките услови во кои се остварува естетското совршенство, ја ставиле машката геј-култура на лош глас – особено меѓу феминистите – дека има реакционерна политика, дека е непријателски устроена против жените, дека ги прифаќа угнетувачките општествени состојби, дека промовира митски, а не критички однос кон примените вредности и дека соработува со силите на општествена доминација. ‌Но, машката геј-култура многу-многу не ја секираат критичарите и не се срами од своите љубови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тргнавме со чунот, но кон средината на морето, ете ти несреќа: започна да дува ветер и да се креваат бранови; започнаа далги како ѕверки да рикаат, да удираат во чунот и да скокаат во него; се пулиме во чунџијата, а тој само жолтее како лимон; извадивме ракија од торбата, започнавме да тргаме од неа, да ја смириме душицата, да се окуражиме; му даваме на чунџијата, но тој вели: не пијам; гледа во нас, удира со веслата и дофрлува: „За малку пари тргнав да ве возам... Ќе дадете по десет лири“. „Ќе дадеме“, му вели Ѓеро.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Малиот се сепна, само за миг, и притоа имаше време само колку да погледне во него нагоре, а после веќе не мислеше на тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа доаѓаше од неговиот допир и поглед, како да имаше во него некоја исцелителска моќ.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Потоа стојам во темницата и убаво слушам како мојата соба дише. Сам си во него.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Нешто влезе во него - но тоа нешто беше тешко да се опише: една посебна, прекршена, истрошена, потсмешлива нота.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Всушност се обидов да му разјаснам и да го замелушам, дека сега, откако ме запознаа во тие служби што тој досега ги искористувал сега мене повеќе ќе ми веруваат одошто нему!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дури и бродскиот капелан ја користи ранливоста на Били ноќта пред неговото погубување за да го бакне по образот, но не му ни паѓа на ум да се обиде да го спаси згодниот морнар од ништење: „доблесниот маж ни со прст не мрдна да ја смени злокобата на онаквиот маченик на воената дисциплина“ (373).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ова проткајување резултира со тоа што секој елемент - фонема или графема - е конституиран врз основа на трагата во него на останатите елементи од ланецот на системот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во соработка со критичарот Педро Енрикес Урењо ја објавува Антологијата на аргентинска литература.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бидејќи сопственото „јас” се има откажано од секакво учество во него, системот на лажно јас станува територија во рацете на непријателот, контролирана и раководена од туѓа, непријателска разурнувачка сила.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Митското искуство или, подобро, трајното чувство на скриеност во него, претпоставуваат еден наивен, недолжен однос кон светот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Љубопитно ја изгледа, не ја доврши мислата што се роди во него за цената што ја платила за крзното, ја прегрна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во него се бореше некаква чудна мешаница од чувства, иако не беше вистинска мешаница; тоа беа повеќе пластови од чувства, од кои не се знаеше кое е она основното.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Погледот не достигаше далеку, лажеше: долгите боцкави гранкина капините лазеа околу неговите здрвени нозе, се подаваа кон него, му ги кинеа закрпените бечви. во него се мешаа безброј чувства, го кинеа, риеја по неговиот мозок, се бореа меѓусебно за превласт.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Но тој не беше дефинитивен песимист. Го сакаше животот, веруваше во него.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Има луѓе кои веруваат дека мислите што минуваат низ нивната глава не се нивни.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Всушност не стануваше збор за обично насрчување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но жедта за слободен живот во него била поголема од сите други желби, слободата уште од најраните години била втисната во неговото срце.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тимоти Лири РАЗГОВОР СО ВИЛИЈАМ ГИБСОН ТЛ: Кога би можел да го ставиш Неуроромансер во една реченица, како би го опишал? ВГ: Она што за мене е најважно е дека во него станува збор за сегашноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако ја мени верата, во него остана длабоко чувство за родот и јазикот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Откога се наколва, здодевноста проработи во него, почна со клунот да го кине јажето на кое висеше Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

За овој свет кој ќе дојде и за она што во него ќе ги натера да затреперат вредностите на знакот, на зборот и писмото, за она што тука го води нашиот futur antérieur, сѐ уште не постои мото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Гледаше и во него и во мајка му која плачеше, и не знаеше што да заправи, што да му рече.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во тоа време бил студент на Лондонскиот економски факултет; чистеше станови да има за школарина.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во голем и видлив фонт, Реслеровите билборди повикуваат на преиспитување на постојните односи на моќ и нудат алтернативи кои би биле „помалку хиерархиски, засновани врз идеите на директна демократија и би вклучувале што е можно повеќе луѓе во процесот на донесување одлуки“ 139.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Значи, сѐ што се гледа - плус процесот на гледање во него - е Дишан.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој седеше и гледаше во мене, јас седев на креветот и гледав во него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Па дури и да ти рекол да влезеш не значи дека мораш да се втурнеш во дуќанот за да ноќеваш во него?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На подот на стоковната куќа во Гинза, и сите купувачи гледаа во него момент пред да заврискаат.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На тој начин и овој табур напредуваше и ги зазеде селцата Манастир и Мелница, ги ограби, и кога дојде до Витолишта, го најде во него скопскиот бег со илјада души сила кој го правеше истото.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Така и Ворхол во неговите подоцнежни дела открива 104 Margina #15-16 [1995] | okno.mk повеќе за карактерот отколку суштинското во него, затоа што природата на самиот карактер е појавна.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Зборот геј никогаш не ја опишувал само хомосексуалноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали затоа, или заради старото предание кое вели дека огледалото се скаменува кога оној што умира се огледува во него за последен пат, па засекогаш ја чува таа последна слика и веќе никој друг не може да се огледа во таквото скаменето огледало, дали велам, заради тоа предание, не знам, но одеднаш огледалото самото од себе се сви и следниот миг – распука.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имајте го Младичот постојано на нишан и ако ви се види макар што сомнително удрете со сите куршуми во него, макар и не го убиле Ѓорчета.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Човекот постојано се движи. Нештото, животот во него се движи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Захаријадис, се чинеше, го дочека денот, овој критички ден, за да го каже тоа, што во него одамна беше созреано, што тлеејќи, се собираше и навираше.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Папируси полни со празни зборови, зборови што можеби се плод само на неговиот ум, а не на Божјата вистина која се населила во него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мајка пак, во него, особено откако Татко се разболе, гледаше еден од неговите нејголемимачители.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Годинава во него се збираа тровци и излагачи од сите континенти.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Додека зборуваше очите ги пикаше во темниот агол на одајката, набрзина ги прошета по лицата на сите, а потоа ги врза за темницата чиниш аголот и темницата во него се некое огледало во кое гледа некои други, дамнешни лица, а не овие што се сега пред него.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Некои од нив дури силно се оградуваат од ставот дека имаат „својства или одлики што генерално ги имаат девојките и жените“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Одлуката во него беше созреана.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во еден период дојде до мислата дека во крајна линија самиот човек е лавиринт и излезот мора да биде во него самиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А тогаш таа се вљуби во него.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бродвејскиот мјузикл, така, ги научил своите протогеј-зналци дека нивната восприемчивост за гејството на тој жанр можат да ја изразат само под услов на сопствена изолираност и скришност. [Ниедно момче] никогаш не било толку надвладеано од својата страст [кон бродвејскиот мјузикл] за да заборави да води сметка за тајноста во која уживало во него, а ако и заборавело, ако некогаш... нешто, ете, случајно доволно му го одвлекло вниманието, па да заборавело да ги превлече завесите пред својот настап [односно кога пеело и танцувало на албумите од првата бродвејска постава], поради што другите маалски момчиња успеале да го фатат на дело како сочувствително трепери со нумерите што ниту тоа ниту тие никогаш не ги гледале, бргу сфатило – и тоа предоцна – дека чувството на срам му било дадено, како и нагонот за повраќање во грлото, да му биде опомена да се варди од општественото понижување што, сигурно, ќе настапи ако некогаш му падне на памет да биде толку шашлив оптимист, што да го пренебрегне. (11) ‌Практиката да се слуша и да се пее во придружба на снимки од бродвејски мјузикли ги научила оние што уживале во тоа една претпазлива поука за срамот, всадувајќи им свест за невозможноста геј-желбата и геј-чувството некогаш да се преведат во јавен израз и во општествено одржлива стварност – како и изострено сознание за опасноста што ја повлекува и самиот обид да се стори тоа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Балканвавилонци, во таа смисла е една археологија на балканската лингвистика и историја, и во неа е вклучено навистина знаење колку една библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Орото се растури уште веднаш штом стана Башмајсторот и сега заминуваа, цела поворка, цела тајфа, додека жените довикуваа по нив „Создравиеееее - “, а буките крај патот имаа зелени, распукнати, набабрени пупки и селото во таа утрина се чинеше толку убаво, ги видоа наеднаш сите убави работи во него и некако копнееја од тоа, сите со по една стегната вилица и со нешто меко, болно и ранливо во погледот, заскитен напред.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За миг, само за миг, прострујува во него неопределено плашење.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- И те молам, спомни ме и мене во него – ѝ рече Огне на мајка ми.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Топло е и зашеметено. Во него одвај тлее животот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во военото училиште не можеше Гоце да зборува како што сака.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Очите постојано му одеа кон седелото, чекаше да долета птицата, да легне во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јас се скрив кај некои камења и повторно слушнавме наредба да се подготвиме за нож до коска, а тоа ми беше морничаво.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Жилетот ќе загризе во него со студенило што пече, па дури и прстите што ќе го држат ќе бидат засечени до коска.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во него се истакнува: „2. За да може по еден мирен и брз начин да се реши воената ситуација во југословенска Македонија и со тоа да се помогне нашата акција против германските окупаторски сили на Балканот, треба да се постигне договор меѓу Вас и Главниот штаб на НОВ и ПО на Македонија по што: д) Вие и војската под Вашето командување ќе се присоедини кон НОВ и ПО на Македонија и ќе преземете, под нивна команда, борба против германските војски; е) Или да ја евакуирате територијата на Југословенска Македонија окупирана од Вас, откако претходно ќе ги предадете Вашето оружје и сите воени материјали на НОВ и ПО на Македонија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

А сето тоа време во него остануваше мислата за еден таков, чуден живот, аскетски посветен на сите други луѓе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Развеј, развеј го како знаме, зашто во него е впиен правот од сите боишта на Грамос и на Вичо, од сите планини на Македонија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Замавна со големата тупаница и ме исплаши со завагледите очи - врколак е, само дење гледавме во него човек.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Оддалеку, преку ѕидовите, Арсо слушна пеење. Мелодијата полека навлегуваше во него и млачно ја растворуваше тагата за нешто неодредено. Се упати натаму откаде што доаѓаше гласот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Денес беше денот кога заедно со духот на Јана, која беше од поодамна домаќин на ангелската трпеза, денес заедно со неа ќе го отворат и конечно ќе ја открие тајната содржина во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Биди ми ден кога е ноќ за да сум среќна во него... биди ми сон кога сум будна за да ми бидеш реалност... биди ми збор кога животот ми тежи... допир за да те чувствувам мисла за да не заборавиш една случајност...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

При првата средба, среде манастирот „Св. Наум“, нараторот ќе го види Рибоокиот „како влегува во олтарот и како се изедначува со темницата стаена во него“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вгледан во светлата што де се појавуваат де се губат како пот на вжарено чело, и го варакосуваат запрашеното џаде и шумата што брзо потонува во мракот, кој знае кој пат се забива, се вгнетува, се вгледува одново и одново во патот што го помина и се повеќе се вгнездува во него, зашто на него порасна и, иако е сакат, се храни со надеж дека, дури и дооден, ќе го дооди.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Нема таков човек што може да го издржи тоа, - повтори со друг глас што се исконтролира до шепот, но сепак од претпазливост се обѕре околу себе и не ги испушти реверите на Боге, кој стреснато гледаше во него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тоа го освежува, му ги одмора очите, мислите, му ја спласнува напнатоста во него.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Беше спокоен што беше ослободен од постојаното имагинарно обвинение што тлееше во него и постојано се зголемуваше во неговите мисли.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ќе копам додека да се завири вирче, мало огледало, и додека да се видам себе си во него, победите и славите, и сета добродетел моја. Да, мојата добродетел!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Долго збораниот бес, наталожен во него, загина; остана само некоја тивка тага и самосожалување.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Или е она во него: ѕвонење, развлечен бескраен писок, што го исполнува и движи, што секогаш го движело во такви случаи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но во него се впи есента што тој ја пречувствуваше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Татко беше друга природа, битките со егзалтација и разочарување, остануваа невидливи, се одвиваа длабоко во него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во него авторот и се враќа на својата омилена тема, македонската национална историја, односно на еден од најголемите нејзини непокорни синови Гоце Делчев.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Феминистките, се разбира, го сфаќаат тоа, но многу од нив се склони да бидат неуверени во него, неубедени во мудроста на кампската стратегија да се прифаќаат, запоседнуваат, призиваат и прекодираат омразените претстави.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Потоа го отвораше бовчалокот на момчето, здиплен во бела свила, а во него свилена кошула, свилена кравата со цветчиња, свилени марамчиња со извезени букви, свилени подризи, чорапи.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И затоа, велеше, првиот ред најопасен е и скончание има во него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога и кажав дека ми е дедо веднаш праша дали е жива баба ми. Ооохооо...... и реков жива е и тоа многу!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Фактот дека компјутерската меморија има информациски капацитет не повлекува дека информациите сместени во него се 88 Margina #3 [1994] | okno.mk лажни или неприродни.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

За дар, новопечениот аспирант за доктор, од Снежана, мајката која во него ја вгради сета своја мудрост и добрина, доби стетоскоп и апарат за мерење притисок.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И имаше само една врата мојот дом - колку да влезам во него; и една постела покрај огништето - колку да легнам во неа: сам со својаста смрт, како со невеста – во ноќ на затруднување.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Од издишката, низ подотворената рибја уста му се цедеше некоја црна леплива магла која ги нагризуваше или наразуваше, како со киселина, очите на секој кој ќе погледнеше во него, волно или неволно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во неа исчезнуваше сѐ, дури и ѕидовите; сега не можеше да се распознае никаков знак ни од прозорецот; во него темничината беше најгуста.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Предел е тоа проколнат, предел скрбен, ко гревот во него да е зачнат си стои од дамнини и во самотија гасне.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Широко ги отвори очите и гледаше право во него...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сега јасно се откриваше една од главните причини зошто Мајка му остана верна на Татковиот дом, да самува во него до крајот на својот живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Инаку да знаеш моите роднини секогаш ќе бидат дел од мојот живот, тие ми се крв, ама ти веќе никогаш нема да имаш место во него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Седржителот небесен е алфа и омега. Пејте му и славете го. Кажувајте ги сите чудеса негови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше на едно високо скеле, сега веќе ѕидар, а некаде во него, вкоренувана низ сите оние изминати години, долги, од неговото детство, почна да ги подава своите отровни повитки, една ужасна бездна, да се отвора и да се длаби пред неговиот поглед и да не му дава мира да се размавне и да работи, како што знаеше тој, како што работеа сите други мајстори, и во сонот опоменувајќи со длабочината на провалијата под него, ниеднаш не позволувајќи му да подзаборави, да си ја сочува онаа свикнатост со не.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Дај му го животот, не ти е потребен. - Во него е сѐ.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога го праша дали би сакал да направи филм со неа, тој рече: Секако, и дека знае сè за андерграунд филмовите и дека некогаш студирал режија и сето останато што оди со тоа, но тогаш одеднаш Нико се појави со еден холивудски актер Том Бејкер.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се наоѓаа во салонот на еден брод што тоне, гледајќи нагоре во него низ сѐ потемната вода.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Копајќи го гробот од дедо му Аврама за да го стават во него, луѓето забележаа изникнат бршлен како да се преселил од куќата за да му пркоси на гробот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Жена - не девојка - туку жена која ќе му роди дечиња и навечер ќе му вели „добра ноќ“, а наутро ќе го буди со топол мирислив чај од јагоди, со многу шеќер во него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Прозорецот на влажната соба со земјен под беше рамка со пролетна слика: во него гранче со расцутена слива, руменикаво небесно парче, остар, скоро видлив дах на планина.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сите други поединости што можат да се доведат во врска со овој текст се содржани во него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Шаторот беше дом и мораше да ги штити и мажите и жените во него од сите надворешни искушенија.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

На самоти почеток одвај чујно, речи си срамежливо, тивко како лесно треперење на крилја на вилино коњче, едната јa гони другата и се нижи во синџир, а во него - студените кладенци каде моми студена вода налеваат, прстенот меновник, долгите години на чекање, високите чардаци, белата пченица и деветте гулаби што високо над ширно поле летаат, јадовите момини и либето кое под прозорец, пред порти, под чардак чека...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Колку се надеваа дека ќе биде како нив... Колку труд вложија во него... ***

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Не бива, се озлоби народот кој во него гледа вистински заштитник“ — одговараа против предлозите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој тука се враќа во подамнешното минато, и за чудо, задлабочувајќи се во него, одново почнува да го чувствува лекото, прозрачно присуство на Бога. Како дете му се чинеше дека шекина12 ја чувствува посилно одошто другите ученици во верското училиште во родниот град.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во тек се силовити разградби, се случуваат, не чекајќи да се доврши филозофско- теориското расчленување на сето што го наведов - тоа е нужно но бесконечно, а читањето овозможено од таквите пукнатини никогаш нема да го наткрие настанот; тоа во него допрва се заплеткува, запишано е во него. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 41 4Во каков однос се критиката и разградбата? 4Поимот критика, а сметам дека од него не треба да се отстапува, има сопствена историја и претпоставки за кои исто така е потребна една деконструктивна анализа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ќе се навратиме пак на некои нивни елементи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Искрено, требаше многу време, многу телефонски разговори за да ми се врати довербата во него и во љубовта воопшто.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Да цртате срца со стрелички и да ги впишувате во него моето и нејзиното име.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Еден друг манастир Минима, во Париз, помеѓу 1620 и 1640-та беше средиште на анаморфотичките експерименти и во него повеќе пати престојувал и Декарт (1622-23, 1625, 1628-29).

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сега беа живи како кај некој кој сѐ видел, сѐ поминал, а сепак во него останала желбата да живее барем уште еден ден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оваа, царицата, го послушала од збор до збор зашто се поголема верба во него имала.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ако го совлада својот поданик, таа предизвикува пустош во него и околу него.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Воздивот нејзин ми зборува, ми прикажува... ама мене не ме напушта претчувството дека оваа голема густа мрачина навестува само зло... дека сме заедно, еден спроти друг, чувствуваме по дишењето и макар што мракот е голем и густ, ми се чини дека и во него се гледаме...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Има, например, овде еден таков кој речиси целосно се распадна, но еднаш за некои шест недели тој сѐ уште ќе каже еден збор, секако бесмислен, за некаков си бобок: “Бобок, бобок” - но и во него значи, животот тлее како невидлива искра...“ okno.mk 157

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се сеќаваш ли? Тогаш тие сѐ уште беа живи. Помалото внуче пука во него: Ра-та-тата-та!

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Модрица или пак младеж се гледаше како флека на страната од едното око.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А откако ќе се оконча, како си го нарекуваш следниот љубовник?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така ја слушавме и гледавме целата приредба. Најмногу ме восхити мандолинскиот оркестар.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Неговото ситно сестриче, обесено на мајка си со двете рачиња, како мајмунче, молчеше гледајќи во него преку мајчиното рамо со големи, тажни очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А во него во говорот велам, што има?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој има само убави зборови за Никифор, но јас знам дека тоа е така дека нема соперник во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го премолчав и сопствениот заклучок до кој скоро самата дојдов: дека меѓу најдобрите другари, ако се девојче и момче, изгледа не е можно по извесно време да не се роди љубов.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се разбира, можам да поверувам дека се препознавам, поистоветувам со својот потпис или со својата реченица, но единствено потпирајќи се на искуството и на вежбата кон кои сум обврзан, трудејќи се да бидам како другиот, со оглед на тоа дека можноста за повторување, па според тоа и имитирање, привидност, е запишана во самото извориште на таа единственост. 4Вашиот повик е двостран: сакате да ја промените праксата на читањето и да создадете некој вид заедништво меѓу своите читатели. 4Баш и не го сакам зборот “заедништво”, дури не знам ни дали сето тоа ми се допаѓа. 4Зборот го употребивте вие. 4Доколку под заедништво подразбираме, а тоа често е случај, складна целина, темелен договор и сложување во врска со појавите на несложност или војна, тогаш не верувам премногу во него и наѕирам во него колку закани, толку и ветувања. 4Мислам на она што Роџер Шартие го рече во врска со читањето, велејќи дека смислата на читањето е поврзана со начинот (праксата) на читањето, начинот на дружење со текстот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во него имаат раководна улога само Македонските Словени што се викаат Бугари.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа го анализира односот на жените кон национализмот и нивната улога во него.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

И така, сиот занесен во свирката на гајдата што го исполнуваше со возбуда и милина, не го ни сети куршумот што му се зари во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во него се рони јатото на спомените.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Немаше мисла во него. Немаше желба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но да не биде пликот сосема празен тој клаваше во него по еден грош; „колку за отрова" велеа работниците и веднаш го испиваа и тој грош вино или ракија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја тепал жената со стап од врбово дрво и тоа по дебелите меса.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И паркот беше испустен, изгазен од многуте луѓе што во првите несреќни денови си најдоа засолниште во него. Изгледаше жално.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Си велеше дека и во него се вселил татковиот одисејски дух.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Колку повеќе човекот е мудар, нештата сами се формираат во него, составувајќи го магичниот мозаик на среќата – заклучи старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Младиот Мајстор беше бесен поради претпазливоста на своите колеги, а уште повеќе пред промената што се одигруваше во него. – Не се истрчувај! – му говореше контролорот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Гледа дека во него е згаснат секој пламен, па не се ни обидува да го пали оној тектонскиот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа трпеливо ги бараше во него сите оние места, низ кои што можеше да се вовлече и уште подлабоко да се протне, за таму во неговата срцевина да може да почне да се загнездува и да ги снесе тука своите змиини јајца на сомневањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Остануваше со неразјадена поврвнина и под јужниот снег, имаше цврсти корени и во скочанетата земја, неговиот проник го имаше склештено сиот горен дел од пиланата, исполнувајќи ја и буката, а тој се наоѓаше загнезден и во внатрешноста на пиланата, во него беа склештени и сите делови од машинеријата, што доаѓаа во допир со водата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Почувствува како да се пресече нешто во него, како да се урна.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Најпосле, моралната агонија на која невиниот Били го подложуваат воениот суд и следователната осуда само служи за да додаде нова, скокотлива и потресна димензија на неговото дотогашно совршенство како телесен објект: „ретката лична убавина на младиот морјанин“ се „продуховила сега преку последниве толку жално длабоки искуства“ (375). ‌Тоа зачеточно продуховување на Билиевата прекрасна плот им нуди на вљубениците во него глетка премногу восхитувачка за да ја прекинат ставајќи му крај на неговото страдање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За тоа време светот во него може да се преврти.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И кога, во чаршијата, од доверливи пријатели, дозна дека на реката што истекуваше од Езерото ќе се градат хидроцентрали, предвидувањата за крајот на патот на јагулите стануваше реалност, во него повторно се разбуди преселничкиот ген.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Јас не бев, бидејќи бев во Лион.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тоа бил облик на самооздравување во кој ги отстранил и ги превртел самопоткопувачките чувства што неговите очигледно ладни родители ги всадиле во него и кој му бил потребен како материјал за создавање сигурност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се најде себеси, исправен, со пушката в раце, како со прстот в уста, доста подоцна, откако оној голем самјак се искри зад сртот, и сѐ што можеше да стори, беше да запали уште една од своите ретки цигари, а за сето време, додека повлекуваше од лутиот чад, во него се надигнуваше еден друг инает, кој за миг го смени она глупо чувство и го исполни до врвот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Претседателот остана долго неподвижен, потих од темнината. Тишината го зголемуваше она во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И само стоевме така едно до друго. Другите деца околу нас скокаа на една нога, си подаваа топка, прескокнуваа јаже, се бркаа околу дрвјата, а Рајнер и јас стоевме, јас гледав во него, а неговиот поглед понекогаш за миг паѓаше на мене, а потоа пак бегаше во празното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но тоа не беше причина во него да пресуши изворот на носталгијата, најмногу задржана во полифоното пеење во семејството.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мислат ли тие, ги праша, дека тој ќе ја претвори својата соба в штала, а браќата Крловец со остар песок под кожата на табаните не смееја да погледнат во него повторувајќи еднобојно дека нивната соба е мала и за мачка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Токму Грев е расказот во кој Ренџов ја изложува својата поетика, дека „вистинскиот расказ треба да има нешто измислено“, а тој напишал расказ кој не е „вистински... зашто, сè што е запишано во него, вистина е“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во него живееше нешто ѓаволско, лошо.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Некој празен простор и јас сум во сиот тој простор, но и мене ме нема во него.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Симптоматична, и се чини противуставна, е категоричната и императивна одредба, којашто вели дека „против решението не е дозволена жалба“ (чл. 35). 4 Решението е правосилно и извршно со денот на доставувањето на страните во спорот – а ако во него е утврдено дека дејствието, кое е предмет на извршување, може да се изврши во оставениот (париционен) рок, тоа станува извршно со истекот на тој рок.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Арсо, кој не ја поднесуваше оваа суморна личност, сега здогледуваше во него некоја промена што го правеше доверлив и близок.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ни го испрати добрата судба да ги спаси луѓето, но и Езерото со безброј животи во него. Да, го спаси Езерото и од луѓето!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тенискиот клуб имаше најмногу шанси, во него членуваа ќерката, зетот и синот на градоначалникот, а синот на претседателот на градското собрание имаше нереална амбиција еден ден да заигра на Вимблодон.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Само во него расте едно кикотење погрмежливо од сите железни кикотења.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Самата помисла на Елена во него раѓаше силна возбуда и копнеж да води љубов со неа (да не речеме, да ја плесне).

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Шишман зина во него, најмногу чекајќи да чуе што ќе рече Србин, како зајак фатен во дувлото тегавејќи се продожи:- Инаку ... Инаку ние сме Македонци, - рече.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Така, во Шеќерана е формиран нов синдикат под менторство на раководните структури (т.н. независен синдикат), а вработените се условени и принудени да членуваат во него – нај- често преку закани за прераспределба на полоши работни пози- ции и за отказ по основ на технолошки вишок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

О'Брајан гледаше одозгора во него, сериозно и истовремено тажно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се свртев кон него. Додека се бакнувавме, ја вкусувавме прашината што ни беше останала на усните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Немаше љубов во него.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Годините до 76-та кои со право го резервираа местото на Ворхол (и Кепот) во нашата културна историја, одамна поминаа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој внимателно ја избриша плуканицата со марамче, и продолжи: “Пациентите со душевни нарушувања го мразат својот лечител, во него гледаат Бог кој ги казнува, тиранин кој не им дозволува да се оствари нивниот свет – но јас не ги спречувам нивните изливи на бес, јас ги слушам кога ме проколнуваат или навредуваат онака како што би слушал некого кој е надвор од Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

— Ќе ти го распарам мевот, вели, и живо куче ќе ти зашијам во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ни покажуваа подотворени примероци од Библијата и од Куранот со врежани страници, колку во него да се постави револвер, со прејасна алузија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кои ќе бидат теоретиците на новото течење, каде тие теоретици ќе ја развиваат својата дејност, каде и каква ќе биде нивната аудиторија, од каде ќе се земаат средствата за пропагирањето на идејата, како ќе проникне таа во народот и како ќе се поддржува во него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Целта на оваа вежба е да ја развие техниката која веднаш ќе го привлече читателот кон следниот параграф и ќе предизвика во него желба да тргне понатаму, бидејќи го приврзавме неговото внимание кон овој параграф, токму поради неговата занимливост. Ако не се извежбаме да пишуваме вакви параграфи, кои му претходат на дејствието, не можеме никогаш да постигнеме вистински суспенс.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можеби сепак колку-толку сум успеала да допрам и да опипам нешто човечко во него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Оттаму, значењето е конституирано од, како што вели, “играта (изведбата)” на différance. 3.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа зло длабеше во него и го раскинуваше, а тој не можеше ни да помисли некому да му се исповеда и да му се довери; па и кога тоа зло си ја заврши својата работа и изби на површина, никој нема да го познае; луѓето просто ќе речат: смртта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ден е на жалост и во него нема бодра светлина, се влечеме под нејзината сенка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Постојано живееше во него.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога дојдовме на доктор, јас се удрив во него, во неговиот пациент и турнав една масичка.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но во него не се наѕираше тага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во меѓувреме Даниел се прашуваше дали брат му, во изразот на неговото лице, го забележува отсјајот на она што жареше во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Она во него, сосема ослободено од сите напнатости, го поведе во својот бавен вител, па се завиори и потона.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Не ужива. Страда,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Токму затоа, господа слободоумци, зашто во вршењето на државната дејност униформата, така да се рече, му претходи на човекот, а не обратно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А можеби и во него влегол цацко, што се вели, и НКВДЕ го има ставено под свое.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Селото знаеш дека се наоѓа во Малешевската планина.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Набрзо наоѓа куфер, го празни од силната облека и почнува со најголема концентрација да ги брои и реди парите во него.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Беше збунет и не можеше да верува дека друго човечко суштество, без да стави рака на него, и без да му каже ниту еден збор, па дури и да не гледа во него, може да го парчоса неговиот свет и од него да направи куп урнатини.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Животот, на крајот од краиштата, е само колаж од одделни моменти на кои се сеќаваме – колку парадоксално е тоа што во него минуваат цели денови, месеци, години кои воопшто не ни остануваат со сеќавањето и поради својата истоветност пропааѓаат во заборав.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Слаткиот и миризлив сок во него предизвикува неопишано помрачување. Усните му се црвени, а прстите се лепат од густиот сок.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ги поместуваше, минувајќи со прстите по нив, како да ги гали.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И така, правдајќи се пред самиот себе, далеку од секаков командант и поголем од него, одврзан од секаква обврска, се најде во слободната негова планина и тој слободен како неа, та му текна дури и за некакво лично задоволство.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не да го украдеш, односно да го плагираш, додека уште не е објавено, било да е оригинално или преведено или преработено или компилирано; туку да го побараш во него она што не си го нашол во веќе печатените и прочитаните, да го побараш макар и не го нашол, оној клучен збор со кој ќе ти се објасни сè, ако воопшто го има.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од друга страна, таа разлика претпоставува дека филозофскиот дискурс е сосема нелитерарен, дека е слободен од метафори и реторика, и дека сето реторично и метафорично во него е пропаѓање и незгода.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Да, она во него беше беѓање и задоволство од тоа што ќе избега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И конечно, третата ја крши самиот снимател, односно режисерот, кој не го прекинува бележењето на овој настан ниту се меша во него иако далеку се надминати зададените рамки, и со тоа дозволува еден неморален чин.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Постојат луѓе чие Јас не е сигурно во себе, нивното Јас некогаш одамна почувствувало дека нема право да постои и остатокот на светот во секој миг може да навлезе во него, па сега за нив не постои граница помеѓу нивното Јас и она што е не-Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако бегаше. И ако чекаше? И во исто време со сѐ што стануваше околу него, со нејасните настани, разгранети од прашањето - да чекам или? - во него раснеа слики зашто сега мислеше со својот пулс со секој свој нерв.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Лозјето... Ѓаволот ме намами во него...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Дедо си држи во него некакви семиња.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А под тие мисли во него застанат кај сите тие ненужни делови, злослутно стоеше скочанетоста на недовербата, така што тој одеднаш не можеше ни да остане повеќе тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На крајот си велеше во себе дека секој човек може да се смета за лавиринт кој може лесно да се изгуби во него, во потрага по излез од лавиринтот на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

— Кој си ти бре, ќерата, шо си се испружил тука како крмнак? — викна Сиве и сакаше да се наведе да го фати за затилок, но во тој момент се исправија пред него Трајко и Толе со навртени пушки во него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Слушајќи го Игора Лозински првин за разминувањето на империите на фашизмот и сталинизмот, па потоа за природната историја на Езерото, во него зајакнуваше вистината дека всушност историјата на Балканот започнува таму каде што би требало да заврши!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Најпосле кога седнавме да вечераме тивко реков: - Тетка Рајна дојде со една непозната жена, не знам дали тебе те бараше и те дочека ли? - Не гледав во него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Да се опише содржината на една форма или значењето на еден стил е многу различен потфат од потфатот да се објасни содржината на некој исказ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тогаш и одлучив дека не треба да пристапувам кон корекции на одделни делови на книгата туку дека е потребен нов пристап кој веројатно ќе овозможи создавање на дело какво што имав намеара да напишам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Сакаш уште нешто? Да ти исковам ковчег. И уште нешто? Да ти помогнам да легнеш во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

За две години компјутерот ќе го “закачиме” на видеото, така што ќе можете да го земете филмот и со помош на нашата програма да го сечете, лепите и да изработувате во него ваши сопствени секвенци.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мора да најде начин да ја скрши кората на навредувањето и да навлезе во него, да дојде до неговата срцевина, до човекот за кој се омажи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со тоа се остварува нова антропологија: „ние“ е јазол на можности, што се реализираат дотолку повеќе колку подлабоко ги зграпчи можностите што лебдат во него, значи, креативно ги обликува.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но нешто длабоко во него го сопираше, и не можеше да му се спротивстави.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Аце поголтна, а потоа пламна истуривајќи го сиот јад што му беше собран во него: - Зарем си се врзал со таа кучка... - подвикна посилно за да чуе и Лорета која беше со него.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

А јас гледав во него како од ровја трештен, и сѐ ми беше јасно, и ништо не ми беше, оти кажано е: во мигот на најголема светлина најмалку се гледа, и ништо јасно не е!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Ќе го паметам цел живот по она што го доживеав во него... - рече Илко.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Имаше денови кога веруваше во него, и денови кога не веруваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеби е тоа лит стереотип, но верувам во него – просто знам“ (30); „Се вљубувам во старите градби и во приказните за луѓето зад нив уште откога бев дете“(51); „Кога бев дете, многу ме интересираа зградите и архитектурата“ (61); „Мислам дека сум генетски предодреден да бидам колекционер“ (70); „Мајка велеше дека првото богатство сум си го донел дома кога имав седум години“ (99); „Дури и кога бев дете, цело време сакав да поправам работи“ (111); „Уште од како паметам, ме фасцинирале куќи и ме фасцинирало тоа што се случува внатре“ (118); „Уште кога имав три години знаев дека ќе бидам уметник“ (131); „Компулсија е тоа или опсесија?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Што може ова да биде: Зошто ми е ископан гроб и кој лежи во него?!

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Можеше да се загубат во него.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Животот поминува додека свеќата полека догорува, животот постанува дел од времето, а светлината еден миг од вечноста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Шеесет години жртвување, волја...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога ќе видам стол во прекрасен простор, без разлика колку и да е убав столот, не може никогаш да биде поубав од празниот простор. ◊ Моја омилена скулптура е празен ѕид со дупка во него за да го обележи (врами) просторот од другата страна. (1975) ◊ Обично сѐ што ми треба е паус-папир и добро светло.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Крвареше. Се надраснуваше на дождот, на влагата присутна во него само со непрекинатата нишка на шумот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Плачеше кутрото суштество, немоќно да прозбори, дотолку оштетено од самосожалувањата на Еразмо, што за момент во него се измешаа загубената надеж од долгогодишното чекање, со силната радост, што конечно е откриено, така што, резултат од судирот на тие две силни појави се случи плачот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Ако сакаш да извадиш авионски карти за мене и за Карл, за утрешниот лет - му рече суво, без да гледа во него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Најмногу се надеваше во мајка си, која можеби повеќе страда од другите, можеби нејзините грижи се потешки од грижите на татка си и деда си, но таа најмногу верува во него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ова не беше обичен плач, во него како да имаше порака и прашално зошто. Зошто? Зошто?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но смекнувал, во него надоаѓал прилив на позната растревоженост. Се чувствувал виновен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но гробот бил сосема минијатурен и во него била закопана малечка мравка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но ако во историјата на културниот развиток на еден народ има два периода, меѓу коишто има еден како трети, но којшто е период на застој и е како непреодна стена меѓу нив, – тогаш во новиот период на развитокот на националното самосознание имаме преродба на народниот дух, коешто станува вистина врз стара основа, но во него влегуваат многу нови начела, во согласност со духот на времето и со специјалните потреби на народниот живот и неговите пројави. 160Таа преродба се одбележува и во книжевниот јазик и правописот: како едниот така и другиот се горе-долу слободни од некои традиции што не се согласни со современата состојба на разговорниот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Вртејќи ги корењата кон езерото, врбите ја свртеле и сета своја снага кон него: и стеблото и гранките; се извиле над него, ги спуштиле крошните што поблиску до него, до неговиот шум и плисок што им дава живот; сѐ што чинеле, чинеле додека биле млади: ги спуштале гранките како самовилските коси во него, ги киснеле, ги препуштале на ветерот да ги вее, на сонцето да ги суши.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Даниел брзо почувствува дека очите на брат му се вперени во него, но ни очите, ни лицето на Френк не објаснуваа што размислуваше тој.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој потекнуваше од германскиот романтизам; ова е еден од аспектите на оваа култура.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но пред да успее да се подигне, таа стрчна, падна на колена и ја скри во него главата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не може да не си го забележала тоа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Само во неколку наврати сонот фати да го совладува и да му ги враќа оние страшни слики, што лебдејќи на самата граница со јавето, тој успеа да ги оттурне.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но тој не можеше, како татко му него, допрва да го земе за рака и да го контролира, да го дисциплинира и, едноставно, да го држи покорен; зашто, едно имаше отпор кон таков начин на воспитување во кое гледаше просто повторување на односот од татко му кон него, а и друго и времињата на нивните детства беа различни, па она што го имаше неговиот син тој го немаше во своето детство, така што не можеше да се снајде во него како што веруваше дака се снашол во своето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се разбира, до колку во него нема напишано нешто и за мене?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но уште првиот ден кога Мефаил ги собра Полчивци на сретсело за да им ги покаже „лошите“ луѓе што не сакаат да платат, Толе го забележа Андона мегу другите есири и гледајќи го така млад, јак, буен, (а Андон беше и личен скоро како Толета) крвта зовре во него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оттаму е и склоноста на машката геј-култура да им исклеса на своите учесници апсурдно преувеличен, претеран, деградиран женствен идентитет, кој истовремено е и ироничен, јасно наменет да поткрепува една поширока стратегија на политички пркос.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа, кога ќе легне Богуле да спие, таа крај креветот му става корито со вода, и кога ќе стане, цапнува Богуле во него и се буди сиот исплашен.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Продолжуваше да стои на прозорецот, со ноктите вкопани во дланките, со прежилени тупаници, еден црвенокос човек, како врзан во тие ѕидови, сосема сам со себе си без потреба да се помрдне, а тоа во него беше како вик како врескање во таа сонлива белина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеби и Дмитар-Пејко го видел во очите на својот судија она што тој сега го гледал под веѓите на тие двајца кога прашал без зачуденост дали тие бараат лоша крв во него, дали ќе го сечат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас ви тврдам дека Братството постои, но не можам да ви кажам дали во него има сто членови, или десет милиони.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Загледана во него, таа го омекна погледот трудејќи се да го направи нежен и, во секој случај, гледајќи го право в очи му рече: "Кажи како можам да го оставам тука!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Всушност радоста во него веќе беше секната. Ненадејно, уште при средбата со Денко на потокот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Сега во џебот носам кибрит, во него се крие оганот, а од оганот се плашат сите лоши нешта: болестите, несреќите, злите духови, па не можат да ти наштетат.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Би било страшно ако и во него изгубев доверба...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Иако невиноста го красеше неговиот поглед, во него имаше нешто дамнешно, од дното на вековите, нешто зад сеќавањето.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Денко отиде да пие вода или, пак, се скри во папратот каде што одеше да клечи, доктор Коста мереше нешто понастрана, а Бојан, мислејќи на Елена, на градот и на триесетте училишта во него, ритмички удираше со копачот, дури и несвесен зошто удира и што бара.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Здодевноста кај Арсо се претворуваше во револтираност. Нешто во него се бунтуваше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Да, тој мал човек имаше големо срце, широко срце отворено за сите што сакаат да побараат добрина во него... ***

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Истовремено, повеќето такви мажи си ги задржуваат општествениот статус и чувството на субјективна овластеност што им припаѓаат на сосема полноправните мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нивниот молк возбудува Нивниот поход е тиха побуна на некој замислен молер Зборот е малата надеж на осамените. приказната во него е како семката во плодот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Во чапчиња пиеја чај претходно квасејќи сув леб во него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А што ќе се види, ништо, назад заглездено тесто, напред кожинче,” му велеше келнерката Цвета тегнејќи му го кожинчето, со мекам, полека земајќи го меѓу дланките и ухајќи му топол здив за да го набабри мевцето што во него преостанало, за да има што да стави во устата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Џинот во него се поткрена и тој подждригна низ помодрените усни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Многу нешта во него се променија од оној прв ден во Министерството на љубовта, но крајната, неопходна, заздравувачка промена никогаш не се случи, сѐ до овој момент.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој не стои од онаа страна на хаосот, хаосот стои во него.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Но кога човек ќе сака да седне врз тој килим, ќе види дека во него има многу жив свет: мравки, штурчиња, разни ситни бубачки, трнчиња, ситни камчиња.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Види... ѝ подавам едно синџирче на кое има малечко срце, а во него сликичка: гушнати младич и девојка.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

- Водевме борба со Германците пред Мацково. Германците го запалија селото, ама не навлегоа во него - му објасни Трајче. - Тоа го разбрав од писмото.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Во него се мешаат несекливоста на копнежот и залудноста на штирата пролет.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Ми помага да ја создавам мојата река и да го будам во него нејзиниот тек.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Пациентот останува психотичен дотолку што расцепот во неа или во него опстојува, иако воочливи надворешни „знаци” не мора да постојат.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се подигна на прсти, ја доближи главата до самото писмо, се загледа во него, како да знаеше да чита и кратко проговори: - Арно де, едно јагне, само кажи ми побргу, не мачи ме.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го прогонуваа- и не пукаа во него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Но, онаа меѓу вас што ширум ми ги отвори портите на својот дом и ме прими во него со чисто срце, ме разбуди од дремката што ме беше обзела.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Диви чувства лудеат во него и ја пустошат улицата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И еден ден, кога тоа најмалку се очекуваше, според мајка, Севишниот ја беше слушнал молитвата, уште од времето кога семејството ја минуваше границата, преку Езерото, па му помоgна на татко ми, вникнат во старо турско-персиско-арапскиот јазик, да ги открие во вакафот на една џамија во Битола кадиските записи, односно сиџили, пишувани на јазикот од пред три века, кој во него ја одржуваше, ширеше, продолжуваше природната еволуција која беше некогаш запрена, особено со крајот на Отоманската Империја.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Навистина, остануваа во него многу од оние работи, што му ги рече неговиот Брат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не говори за себе. Раскажува за другите. Дали сака да ги вклучи?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како целата крв да ѝ се беше истурила, да пливнала во него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Самува сега Големиот камен запретан во огништето крај тланикот - тајна врата низ која одминуваат ветровите на историјата.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Библиотеката беше сѐ уште во него.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Одвај видлива насмевка полека ги искриви аглите на устата на О'Брајан додека гледаше надолу во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И сè се одвива тука во центарот, во него ништото се збило... каде што тешко може да се контролира поаѓањето на тој подгон: „Секој нов живот е нова ѕвезда, сонце во церството свое...

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Тој зовриен од жештината и бесот во него, станува, оди кај децата и ги удира со клоци.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И во него нешто како да воскресна, како да пламна и излета...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Ах проклета сиромаштија - си велел сам со себе - што си толку лоша, за еден џигер метилав пол ден измет да чинам!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Стилот што се провлекува во делата на американската современа литература на писателите како што се: Даглас Коупленд, Брет Истон Елис и Николсон Бејкер, веднаш е препознаен како Ворхолов: она што е карактеристично за него е мешавината на домашната атмосфера и наместените наивни изјави.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се обидував да најдам поширока смисла, на речиси светата тишина која ги поврзуваше моите родители, во времињата кога идеолозите го заробуваа боg, кога националистите најмногу се колнеа во него, во напорот да си го зачуваат јазикот на тишината во комуницирањето со него!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Втората мисла му беше да се спружи на земја, рефлекс што го стекна во последно време секогаш кога ќе слушнеше рафална стрелба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Гробовите се нашето вечно живеалиште“, велеше попот: „тоа е нашето село најголемо; колку пет села во него има; сите оние што од памтивека живееле во селово - тука лежат; и ние тука ќе лежиме; гробовите, браќа мои, се вистински споменици, историја: кажуваат кој бил, кој се родил и кој живеел и умрел; која и каква фамилија била и како живеела: богато или сиромашки; која двоела од устата да направи надгробна плоча, да остави белег, знак, зад себе; тие што не мислеле на тоа, оставиле само керамитка, искршено фенерче или стар цреп да ја заштити свеќата од ветер; некои гробови воопшто не се знаат каде се, кај лежат низ трњето, кај треба да се однесе задушница и каде да им се отпее молитва; на некои гробови им се распаднал крстот, им се избришало името; мртвите, драги мои, ако не се бараат и ако не се спомнуваат - се забораваат“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А во левото крило јас! Лево крило напред марш! А во него јас!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Не, во него немаше страв, немаше дури ни возбуда; тој глас најсериозно прашуваше дали милиционерите бараат од поетите само тие да слезат од гранките или наредбата се однесува и на птиците.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Халт!“ ѕвонеше уште во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Со молчење и повлеченост ја хранеше својата тајна, ова беше клима што беше поволна за да расте тајната во него како буен плевел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Очите му одат и на огледалото над водарникот на кое се огледуваше порано при што забележуваше: како што ќе го оставеше лицето навечер во него, такво и наутро го наоѓаше: тажно, јадовно како да се фотографирало во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога ќе сфатиме дека “со своето прифаќање или одбивање го расипуваме единството на нештата”, јасно се открива дека проблемот воопшто не е во светот кој нѐ опкружува (нештата во него се само она што се), туку во нашето секогаш смалено и лично обоено гледање кое нѐ изобличува и отуѓува од себе.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Понекогаш сè продира во него, во неговиот лик. (И тој се гледа како мртовец што чекори.) На централната свеченост, додека ждребците потскокнуваат по тактот на тапание, веднаш ги забележуваат двајцата прастари играчи, обајцата без маска, без украси, само со завиткано парче бело платно во рацете.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

На тоа место првпат ќе се случи чудо, нараторот ќе излезе од своето тело и пак ќе влезе во него, што ќе ни покаже дека ни тој не е обичен наратор и човек.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Хејс: Сега, можеби Серл толку добро ги меморизира симболите и правилата за манипулација, или нешто чудно се случува во него, така што тие стануваат, како да се (уште метафори, но немаме алтернатива на ова СФ копно) на некој начин „компајлирани” во Серловскиот интерен „код”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И затоа сега инстинктивно се сврти да отиде кај камионетот, но од некоја чудна причина, наместо да се качи во него, мина крај него и одеше по работ на теренот, паралелно со автопатот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со неговата недоверба и со заплашеноста во него везден се мешаше и она неизбежно одушевување, без кое тој не можеше ни да биде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само не ќе можеме да те носиме. Ќе нема рачки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напевно звучниот глас на Глигор ечеше во него како во голема празна сала.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ни остана за навек тој вкус на тестото на сиромаштијата, за да го бараме подоцна во животот секогаш тоа исто тесто, со надеж дека ќе го најдеме Мајкиниот вкус во него, тоа тесто кое никогаш не нè заситуваше, колку и да го јадевме.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го лечеше отец Иларион, но тешко одеше, зашто црвот му беше длабоко влезен во него.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Винстон погледна угоре во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сонцето наутро најпрвин на нив ја истура својата светлина, а потоа како блескава поплава слегува надолу кон полето и во него најдоцна останува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Со големи стрелки на мапата во него ги беше обележал Лојане, Црн Врв, Вејце, Вешала и Бозовце.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Некој му носи понада не од почит кон него, ами кон смртта што го чека и него; му носи што е најубаво за јадење за да му ја одоброволи смртта и да му ја направи помила, зашто животот си оди и како да си го проживеал: добро или лошо, среќно или несреќно; сиот живот е само еден миг: мигот на умирањето: во него сѐ е збрано.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Му се чинеше и дека нема фронт, барем не онаков каков што тој си замислуваше дека треба да има (оти единствен репер му беа книгите на Ремарк), па дури и вестите за загинатите ги примаше со некоја голема скепса, како дел од фиктивното сценарио кое требаше да го сфатат сериозно за да можат соодветно да глумат во него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Да, еднаш ми рече “Јас сум жена и од женското во мене почнува се и во него се се враќа”.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

МЛАДИЧОТ: (На овој крик, се скаменува. Дури тогаш му станува јасно за што станува збор. Сето подоцна што ќе го чуе од Милка татни во него.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не бев категорична даси признаам сама на себе” Го сакам овој човек и заљубена сум во него”.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Од тоа и нему силната возбуда му ја тресеше снагата, како треска да го тресе, како оган да се распалува во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Зошто во него се плеткаа безброј несигурни врвици и се губеа во замагленост, и тој луташе по нив без сигурна и одредена мисла.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој не страдаше. Во него имаше бесчуственост што му ја анестезираше болката што беше во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Треба да глумам во него. Ок. Ќе глумам наивна трапавка.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога ќе се пристигне до највисоката кота, тогаш, како на дланка, се открива морето, сета бескрајност на морето, а некаде таму, во длабината на ширината се наѕира островот Тасос по зло познат од времето на војната, зашто тука бил лоциран фашистичкиот логор, а во него биле интернирани и многу Македонци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И сега се оддиплуваат во него спомените и брзо се реди објавената вест: „Западна Македонија во овој миг претставува невралгична точка во нашата земја.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Два интереса, секој длабоко врзан за неговиот живот, се бореа во него на живот и смрт, а кој и да победеше, ќе го оставеше долго да пати.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Имаше толку многу длабочина во него, а сепак беше провидно, речиси како воздух.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секогаш ми беше симпатичен, иако, всушност, јас не видов ништо друго во него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

При секое отворање на вратата од собата и погледнување во небесното синило, во него се јавува истото она чувство што се јави во дедо му Аврам кога го извадија од гроб, кога му го кренаа капакот од ковчегот, и кога тој, здогледувајќи го небесното синило над себе, му идеше да го баци.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тие се во него. Се отвара вратата од лифтот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Истовремено, колку што надевањето пушташе корења во него, толку се чувствуваше и повремено полеан од некој очај, особено откако Марко му кажа дека таа е студент по менаџмент на Универзитетот во Торонто и дека како шанкерка работи само во вечерните смени.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И покрај бележитите исклучоци како што се Естер Њутн, Џудит Батлер и нивните следбеници, многу феминистки – особено стрејт-феминистки – се склони да гледаат на иронијата како на слабо алиби за повторното ширење и продолжувањето на погрдните стереотипи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога жестокиот алкохол го распламти огнот на омразата во него, Даниел се виде во стаклото, што беше ставено помеѓу полиците наредени за шишиња.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во почетокот му беше потребен голем напор да не гледа во него, но гладот сега и беше отстапил место на жедта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Навистина, жителите на Потковицата и дотогаш знаеле дека сонот значи смрт, насилно и грубо искоренување, па затоа и сонувачот и тие на кои се однесувал сонот живеле во постојан страв, во постојана одземеност и малодушност, сѐ до извршувањето негово, но никако не можеле да си ги доизјаснат значењата на симболите во него, а тоа, како учен човек, го сторил Јован Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се сети на нејзините меки усни натечени и солени од солзи и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но силата, гравитациската сила на останувањето на Дедо да остане и опстане во родниот Поградец, и покрај сите заминати сестри во Цариград, ја чувствуваше и во Цариград како сила на заминување.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И Трајко ги прибра ќемерите и ќесињата, а Толе рече: — Чорбаџи Јоване, седумнаесет лири ќе ми и борчиш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сигурно и во него има чувство дека е казнет заради нешто од самиот Господ оти такво чувство имаше и во Доне, само што Доне тоа чувство го немаше претворено во гнев, туку во понизност пред предодреденоста што не може со ништо да се промени.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Предниот дел од куќата го заплискува езерото, дупи водата на него настојувајќи да го пробие; по ѕидот се оцртуваат темни валкани линии, 'рѓи, останати од езерото кога надојдувало и се качувало нагоре; долниот кат е влажен и во него не се живее; на горниот кат има прозорец што гледа право во езерото; во дворот, што се шири во задниот и јужниот дел од куќата, има бунар чијашто вода доаѓа од езерото низ песочните жилички и која постојано стои на нивото на езерото: кога тоа се повлекува, и бунарот се суши; од бунарот се црпи вода само кога езерото е матно, кога дува југот, и кога од него не може да се пие вода; во куќата се влегува од надворешните скали залепени до ѕидот и заштитени со дрвени пармаци; скалите завршуваат на долгиот чардак од кој се влегува во двете одаи; секоја има јужен прозорец кој гледа во дел од селото и во планинската шума што се протега сè до албанската граница.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Друга светлина во него влегува и поинаква боја и смисла на буквите и зборовите им дава.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се чинеше дека беа самите подвижни корени на Езерото, на самиот живот во него, зачнат уште пред милиони години.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Јаков знаеше дека само дел од тоа е вистина и дека за нејзините сè почести одбивања вината лежи во него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Григзби не погледна надолу во него, туку гледаше нагоре, проценувајќи го времето.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Филозофскиот дискурс секогаш е до parergon... Parergon е до, крај, над и скраја на ergon-от, завршеното дело, завршеноста, делото, но тој не е случаен; поврзан е со неговото внатрешно делување и во него однадвор учествува. ...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Препознаваш во него нечии живо запретани зборови во пепелта. Големиот камен, тој, кој ја прицврстува душата на предците. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

118. Се разбира оти од тоа друштво не излезе ништо, зашто Србите не им веруваа на Македонците и фатија да праќаат во него „Старосрбијанци”, Црногорци, Босанци, Херцеговци и др.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А да не го спомнувам она, дека не може да се изгради добар закон ако во него не се почитуваат природните закони.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Жената исплашено сподави во себе крик.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Види ти што смислил лицемерников! А вие, кротки женички, сте зинале во него како штотуку да дошол од Исусова трпеза. Е, не може тоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Џимовиот менаџер рече дека не може да го направи тоа, рече, но ова е добар Џимов пријател од Л.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Меѓу нив се шеснаесетте кратки стории низ кои хронолошки е проследен животниот пат на јунакот по кој се препознава и се идентификува Македонија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Целата атмосфера на големиот станбен блок, богатството и пространоста на сѐ во него, непознатиот мирис на добра храна и на добар тутун, безвучните и неверојатно брзи лифтови што се лизгаа горе-долу, послугата во бели жакети што иташе наваму-натаму, сето тоа беше застрашувачко.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Живеевме само стотина метри од морето, а прст во него не ставивме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Предметите во него беа покриени.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Трифун, поголемкото, пикнат е во палтенце на Дине, наврен од глава до петици во него, а помалиот, Сотирчо, како да не го држи за рачето, туку чиниш рачето на Сотирчо е проврено до рамото на Трифун.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тоа е огромно и бескрајно, а истовремено мало и ограничено, па се мери според она што ни се случува во него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Доминираа во него.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Деновите се слични еден на друг и сепак, кога се будеше и се ослободуваше од визијата на ноќта, просветнуваше во него надеж за нешто ново и поинакво што треба да го види и почувствува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

ТЕОДОС: Пари со грсти треба да закопаш во него, па да биде нешто.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Допаткувам покрај еден мртовец, го гледам: угаснат е жарот и во него. Само пепелта останала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Низ сиот свој дотогашен живот - гимназијата, илегалата, партизанството, комесарството - тој и не занел дека во него се крие тоа зрнце, тоа Äркулче, тоа ѓаволче, способно да се расцвета во боцки од смеа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во него има риби, големи риби.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Еднаш кога заедницата го разбрала, го прифатила, го протолкувала, го сочувала текстот, тогаш нешто во него, нешто сосема друго во него му бега и му се спротивставува, нешто што привикува ново заедништво, кое никогаш не допушта целосно повнатрешнување во помнењето на постоечкото заедништво.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По начесто сум во Адот, зашто во него ми е како и во животот на земјата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но, некои од нив премногу очигледно зависат од едно тематско или психолошко или алегорично читање, кое го третира судирот мајка-ќерка просто како кодирање на машкото геј-искуство (отфрленост од мајката, обезмоќеност, пркос, излегување).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Веруваше дека со разумот може да се стигне до разрешување на загатката на постоењето, од која дарвиновата теорија за потеклото на човекот беше само почеток – она што требаше да следува по откритието како настанал човекот, беше – што е човекот, што е она во него што го прави она што е.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во него веќе имаше отпечатен образец за договор за работа, во кој беше внесена и обврската за чување тајни. Решив да го потпишам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Устата да ви се исуши, неми да шетате!“ им велеше Цанул на луѓето и бегаше да не ги слуша, но пак нешто во него потајум го копкаше, го јадеше, и зафати да ја следи Цанулица.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го отворија нејзиниот пасош, и во него ја видоа и сликата на детето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Брашното во паницата уште стоеше неначнато, но Бојан знаеше дека штом срната малку ќе се ослободи, штом ќе навикне на него и ќе насети во него пријател, штом ќе привикне на колибата, ќе побара и да јаде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нешто се напнуваше, нешто не можеше да биде задржано, а после, сосема наеднаш, по сета негова внатрешност избликна од некој скриен вир во него и се плисна по неговото лице, едно чувство, од кое сега почнаа да му лазат некои меки, едвај осетни допири под очите, тоа го зајазлуваше неговиот здив, сѐ додека сиот не се згрчи и не препукна во едно придушено липнување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Светот е направен од челик, светот е брич, систем на жилети, без мене во него ќе се исечеш за три секунди.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Не е случајно што филмот е снимен според мотивите на два раскази на Somerseth Maugham за „Ashenden” (алтер-его на писателот, зашто самиот Мом во текот на Првата светска војна работел како англис ки агент и во 1917-та година бил испратен во Русија да ги спречи болшевиците да ја преземат власта!): Мом и Graham Greene беа оние кои меѓу двете војни го извлекоа шпионскиот расказ од црно-белите патриотско-садистички визии и внесоа во него момент на трагичното егзистенцијално искуство: шпионажата е валкана игра затоа што во неа, во име на патриотските „високи цели” не се манипулира толку со туѓите, колку со сопствените агенти, така што честопати одново нè присилува темелно да ја испробаме „човечноста” на другиот од другата страна на политичко-идеолошките разлики, некојпат и во трагичен облик зашто во име на тие разлики принудени сме да го негираме тоа „човечко”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Реализиран во духот на народната и гоголевската традиција, во него наративниот глас е консеквентен, ист во сите ситуации и без оглед на промената на лицата, а ритмичната и римувана реченица во духот на Кола Брењон на Ромен Ролан или, кај нас, на Васе Манчев - честа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога да се присети на тоа длабоко во него оживува понижувањето на кое со насилие беше изложен и тоа горчливо го здоболува...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Исушената, изнемоштена рака му го нуди каменот, и пламенитата порака врежана во него, пораката на луѓето од златната раса, боговите во човечки лик што уживале во светот на белите еднорози, која е осудена да минува низ алчноста, лекомисленоста на калливите потомци, на кои им припаѓаат и синот Азаев, и патрициот Константин, и бедниот Сириец, и тој самиот, и младиот придружник што маѓепсано го голта каменот со засолзени, од возбуда, поглед – заточеници на сопствената нискост.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во него не престануваше конфликтот околу реалните и метафизичките граници.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Добро, да земеме и тоа дека таа не го исклучува протоколот, но во него стои до манастирот, а не стои: заклучно со манастирот... - рече Англичанецот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Судирот на водата и огнот во него од него правеа силен фактор на дела!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Џоан Крафорд сосема доминира со видното поле, а секој нејзин зрачец чувство – незаборавно забележан со беспрекорната глума, со мајсторското осветлување на нејзиното лице и на тој нејзин дивен тен и со сјајните камера и монтажа – веднаш и речовито му се телеграфира на гледачот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И токму затоа што не го разбира можеби во него се крие таа таинствена невидлива и сеопфатна моќ, сила која вдахнува, влева вера и доверба, окуражува, исполнува со смирување и остава надеж....

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Така Баге влезе во новинарството, не преку порта туку низ капиџик, за да остане во него цел работен век, и на сопствено изненадување.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Премолчав само дека од неодамна почнав да се прашувам дали сум можеби на некој необичен начин вљубена во него и дека не знам како тоа можело да се случи кога толку долго ми беше само пријател.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во него тој стоеше пред еден ѕид од темнина, а од другата страна на ѕидот имаше нешто неподносливо нешто премногу страшно за соочување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Она претчувство за тоа што претстои пак се всели во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со интерес се запираше врз секого од кругот и јасно се втиснуваа во него ликови, гримаси и гестови.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нејзиното тело беше бело и мазно, но, не предизвика желба во него, всушност одвај го погледна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа негова немоќ да продре подалеку од стварноста во која живеат луѓето во него предизвика таква тензија поради која тој почна да станува раздразлив, додека таа во тоа време почнуваше да дејствува сѐ посмирено и постабилно.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога вратата од лифтот се отвори, видов дека во него стои Мишко, малиот брат на Величе.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но од некоја мистична длабочина во него, безличен страв изби на површината на неговото битие.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не би рекол дека ова е вистински расказ, зашто, сè што е запишано во него, вистина е.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бил само еден луд миг во него и го повел по себе, сега беше наполно свесен дека тој ниеднаш нема да биде во состојба да стори нешто такво со овој свој малечок, нечекан гостин, дојден во неговата собичка и безденноста на темните ноќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ноќва, силата до изутрина, гледај го, коска и кожа, ќе му се распадне целото телце, ковче по ковче, ќе се срони во него секое ковче, таква е болеста.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сликата на раната есен длабоко се впи во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ми рекоа да го отворам и запишам се што се наоѓа во него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Непрестана ѓавол да го носи... (Сите гледаат во него).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ване нареди што имаше да нареди во него, па се испружи на креветот Сега што?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На Господ, на тоа кодошче му зборував за Грофот; изгледа сакав да го изненадам , или, ако е можно, да ја поттикнам во него љубомората!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Едно убавичко, цврсто момче од девет години рипна од зад масата и нанишани во него со автоматски пиштол-играчка, додека неговата помала сестра, околу две години помлада, го правеше истото со едно парче дрво.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Однекаде во него се зацврсти оваа мисла: секое човечко дело и секој збор можат да донесат зло.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Користејќи го таквиот хаос и аморфност за “свесно да го затопли студениот, успиен облик од минатото, општествената конвенција”, на пример концертното пијано, Бојс го вратил во формативниот период и ја ослободил топлината што била кристализирана во него, откривајќи во него нов живот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нешто во него еднаш засекогаш беше затворено за човечки чувства.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Попрво тоа означува недостаток на стабилност, а во секој случај одредена ригидност на психичкото функционирање, кое не се осмелува да се препушти на доживување на телесно задоволство поради страв дека во него ќе се изгуби, и ќе ја загрози психичката рамнотежа и кохезијата на Егото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А вие, добри мои, дали размислувате, да ве прашам, кога фрлате некое од оние убави лепчиња што ви ги даваат в школо, колку труд, колку средства, колку надежи се вложени во него: првин да се посее, па да расне, да созрее, да се ожнее, да се оврши, да се сомеле, да се меси, да се испече и да ви се донесе вам!? А вие го фрлате!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

За миг ќе му испливаше во свеста таа - мечот и ќе молснеше, ќе раздвижеше и разбеснееше во него нагони за протести, ломови...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Симон Наконтик, в темница уште повретенест, стоел над него, веќе чекал да биде повикан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој што копа гроб друѓему, сам паѓа во него - рекла жената.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Да, тоа беше страв, закоренет длабоко во него, роден од нешто што било љубов некогаш, а што е сега станато тврда себичност.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Што бара? Сопчето, сопчето, ако не е издадено! Не, не за себе, не за да живее во него!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не, тоа беше внатрешна потсмешливост, бесмислена и смрзната, а од неа во него остана длабок белег.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Знам дека не може да се мери ужасот на срамот со ужасот на губитокот,“ пишуваше, „но срамот мене секако би ме убил, а и на детето кое би го родила не би можела да му овозможам вистински живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За тоа време и едно друго чувство се проби до неговите сетила: желбата да јаде се зачна некаде во него, во празнините на одамна потпечените парчиња леб, сирење, компири, јаболка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ова е најголемиот парк во Софија и во Бугарија, а можеби и на Балканот, зашто се протега со километри и зафаќа пространство нешто поголемо од 3.600 декари, и во него човек не се чувствува дека е во срцето на голем град и дека на дофат на раката е неиздржливата бучава од мотори и автомобили...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Татко конечно ги напушти големите идеи за заминувањето, но во него избледуваше и идејата дека до крајот на својот живот ќе го доживее вистинското враќање кое, сега, како да ѝ го оставаше во надлежност на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сакаше да сврти зад соседната улица; но сѐ што беше во него, од ветровиот вез во маслинките до последниот кикот на машинките, се распрсна во силен прскот, во тапо кршење, ѕвечење, крик, и сето тоа се слеа во татнеж и како лавина тргна во недогледна бездна.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Добро, јади, јади, му велат на Јане Мажовски не гледајќи во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Исто како што стори пред неколку дена, тој извади една метална паричка од џебот и погледна во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И веднаш потоа целата просторија го фати ритамот на таа усвитена врвца на пилата, на нејзината судреност со дебелата сурова дрвена маса, понесувајќи го во него и последното зрнце пилотина, запнато за пајаџинките во горните ќошеви.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Подготвувањето на едно востание се продолжува 5-10 години и после сите замешани во него или умираат или пак, ако останат живи, треба да останат без ништо и да си изберат некоја друга работа што ќе треба да ја зафатат одново и за која можеби и не се сосем подготвени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Ќе го вратам во Кукулино“, рече Трипун Караѓоз. „Ќе го лекувам, ќе го исправам на нозе.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Контрола на билети“, ми вели еден што повеќе прилега да биде истерувач во диско, а јас глупава и по малку глува, блеам во него како недоветна, да не речам мутава, а тој ми ја граба картата од рака, во која сум го стиснала несвесно... и ми ја враќа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Она што остана е долгиот нос на деценијата што виси над амбисот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А кога се соочувам со нивните апсурдности – им велам дека тоа се глупости.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Колку и да беше предан, во него немаше ни трага од онаа исклучивост што ги одликува фанатиците.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа како длабоко од него да навираше тишината, задржувана, спротивставувана во него со нејзините два пола на постоењето и непостоењето, на крајот оформена во рапав, јасен глас, во крик што јасно ја расцепуваше надворешната тишина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Морам да го најдам центарот на светот, и себеси да се поставам во него, за да не паѓам; во циркусот за мене веќе нема место, од пред некој месец, кога ја изгубив моќта да правам секакви вратоломни ѓаволштини.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се оддалечуваше од сипаничавиот полумрак и од сенките во него и копаше во себе, на чија страна е нејзината врела крв, сега, кога во исто време им припаѓаше на обајцата, на тој студен и благ Иван со долги нозе на јак ждребер и на исклештениот гамен и бог со жолти прсти од ефтини цигари, сега, кога претпоставуваше едно искричаво судрување и преместување, едно замрсено и нејасно зло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Веројатно во него на прво место била веста за да се израдува татко - дека веќе ги посетувам часовите во машката гимназија Цветан Димов , а потоа за тоа дека парите што ги носев со себе веќе ми се при крај, дека повеќе сум гладен отколку сит ( леблебија за 20 динари), дека кај Нанчо спијам на гола земја откако ја сметувам косата што ја стрижи преку ден, ама дека и тоа во последно време сака да ми го откаже оти не му е пријатно да бидам сведок на она што го прави со некои прибрани жени од железничката станица во заградениот дел со обична хартија за завиткување!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И додека го слушаш витаминот „Б“ во него, чувствуваш како да ти крцкаат крилцата и замислуваш како ти се одвојува батакот од карабатакот и како по него цела ќе бидеш во гипсано корито.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Младото, цврсто тело, сега беспомошно во сонот, разбуди во него сожалувачко, заштитничко чувство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дали со тоа сакаат тоа време да му го препуштат на заборавот и во него самите себе да се заборават? Некому тоа ќе му биде од корист.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

До нас допираше мирис на чорба од риба.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сите негови обиди да се развреска пак пропаѓаа попусто уште во него, нив не сакаше да ги зауши ни неговиот сосед, што продолжуваше да си ја мрмори наголемо својата кобна исповед.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Охридска каза; дека истото село, според пописот на Охридската каза, било одредено од турската власт како дервеџинско село што го чувало патот што водел од Охрид, преку манастирот Свети Наум, за Горица (денешна Корча), за Арнавуд Белгради (денешен Берат) и за Авлија (денешна Валона); дека манастирот му плаќал данок на господарот на Охридската каза Џеладин-бег; дека во одобрението на Цариградската Порта за градење на нов храм, стои оти манастирот е во Охридска каза, дека иконата на свети Архангел Михајло што е подарена од Влашкиот кнез Александар Наруци во 18 век стои: „На манастирот Свети Наум, Охридска каза; дека и други управувачи на Влашко: А.Апсиланти, М.В.Сукул, и К.Мирузи, кои сметале дека нивната земја порано била под духовно раководство на Охридската архиепископија, му подарувале подароци на манастирот како светилиште на таа архиепископија; дека во минатиот век, во манастирот по разни поводи (на прошетка, на панаѓур или на одмор) навраќале австрискиот, грчкиот и рускиот конзул, кои во писмата до своите влади го опишувале значението на овој манастир давајќи податоци дека тој се наоѓа во Охридска каза, Битолски вилает и дека манастирот имал големо богатство со кое го издржувал училиштето во него, а ги помагал и другите училишта во Охрид.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Останав со впечаток дека нејзиниот поглед не ја правеше незадоволна од тој изминат дел на животната патека.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Винстон не погледна повторно во него, но вознемиреното лице слично на череп беше толку живо во неговата свест, како да му стои пред очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Којзнае каде ја беа однеле извалканите со крв влечки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас секако, не сакам со ова да изразам дека униформата може да делува и да наредува независно од содржаниот во него човек, но ми се чини дека слободно може да се тврди, со блескава униформа дури и слабичките градоначалници - дури и тие може да бидат прифатени на служба.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

– „Тепање, ем лошо тепање сум му сторил, рекол Божин, со остенот ногата сум му ја окршил, ама сиот кабает го има Велко, што сеедно се џареше во него и не ми ги тераше воловите арно.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Штотуку го уби коњот, кога, гледај чудо, овој се преобрази во принц кој, да не беше јунаковата послушност, ќе мораше засекогаш да остане бедно истрошено коњче. 18.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Беше во него исто како да се фатил во некое оро, чиишто стапки беа такви, и тој беше целиот во ритамот на таа игра.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој не стаса ни да помисли на нешто како на вреденост и разжаленост; тоа остана да демне во него само како уште едно далечно, тенко, но заедно со тоа и толку злокобно знаење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ние го согоруваме сето зло и сите илузии во него; ние го доведуваме на нашата страна, не само навидум туку вистински, со срце и со душа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој во него не беше она, што ги тераше овие двајца да дојдат без потреба со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Едо не беше свесен колку добро разбра што му рече Марко, колку длабоко овие зборови вникнаа во него и долго ќе го озрачуваат влијаејќи врз формирањето на неговиот карактер.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

– Дали сте благословени од света Богородица, кога така го штитите името на нејзиниот премудар син, – одговори калуѓерот и го извади тефтерот од торбата и му го поднесе на поп Јакова, говорејќи му: – Ако милуваш да подариш нешто за света Богородица, запиши во него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тие луѓе во секој однос со другите луѓе гледаат закана, се плашат дека каква и да е блискост со друго суштество ќе го проголта и она малку што останало од нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така и Пелазгиј: почна да се крсти (а всушност бура беснееше во него), попелтече дека не е така, дека Бог му е свет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А што се однесува до Белиот корпус во него не одам!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се качи по скалите на катот, влезе во бањата низ спалната соба и во шкафчињата почна да ги реди козметичките препарати.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Заради влакнестиот грб потсетуваше на ѓавол од прикаски кога се откопува себеси од песок и неродица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не стана и не ѝ честита. Но по малку време нешто се скрши во него. Ѝ напиша на ливче: „Прости за навредата...“

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Лазич се в него распашал како во дворој таткови.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

Не знае кој пукал во него. Тој дојде кај мене пијан.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Од друга страна Апфелблум го паметеше напредокот на својот талентиран ученик.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но старецот ништо не го чудеше.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сега Калчо не можеше да ја сокрие наудредната радост што напна во него, зашто сѐ си тргна онака како што си беше предвидено.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Според ЗШ (1991), како овластени организатори на штрајк можеа да се јават и мнозинството работници кои не се синдикално организирани, додека, пак, по ново, легитимитетот да повикуваат на штрајк го имаат само синдикатите и нивните здруженија на повисоко ниво т.е. сојузите (чл. 236, ЗРО/05), што се коси и со нашиот Устав 37 – бидејќи, во него, правото на штрајк и правото на синдикално организирање се постулирани во два одделни члена, односно како две 35. Закон за штрајкот; Сл. лист на СФРЈ, 23/91. 36.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Бојан лежеше со отворени очи, долго лежеше така и се чувствуваше како повратник кој долго време бил во некој далечен, туѓ предел, па сега, враќајќи се во својот сакан, познат крај го доживува како ново откритие и влегува во него со извесна претпазливост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Краткото затемнување и следователното откривање на лицето на Џоан Крафорд со сенките од венецијанерите не е некаква пропозиција во некое тврдење, туку состојка на стил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Џорџ Смит зјапаше во песочниот фриз, а уметникот во него со весела љубопитност.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Останав да стојам без движење и без сили да се соочам со тајната што можела да му биде позната на некој веќе покоен чиј живот можел да има значење токму заради она што било и што е во него; куп безвредни книжни пари со восочен лик на некој монарх, записи и стари писма, чеиз и неразделиплен невестински фустан, секира на злосторство, фајанс, сребро, часовник со мртво време во механизмот, некаков пергамент, ферман акт на судбина, библија под черупка за клетва на непознати заговорници, ограбени тасови и кандила од наш западен манстир, суво ерусалимско свето дрвце, зографски платна, книги, алати, ископано, камено торзо од Стоби, шандани, присокриено брашно во некоја гладна година, мошти на лажен светец, трговски тефтери, бројници, ретки ткаенини, поскурници и дрвени распетија, беговски појас под јатаган, билје, мелеми, збирка на инсекти, коски, гниеж и претчувства, една невидена и невидлива магија, но таа, во допир со живиот свет, ќе го изгуби значењето и ќе не осиромаши за една загатливост.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Погледот му се избистри и сега можеше да ги види другите двајца како гледаат долу во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Не е тоа баш така како што ти мислиш, Игбал е поинаков од нашите момчиња.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Зборот е тука, но во него нема никаква воспитна идеја, отвореност кон светот и грижа за душата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не беше пресреќна ни со тие понуди, зашто сакаше да се вратат онаму кајшто припаѓаат, во Галиција, во Полска, во Германија или во Австрија, а им се случуваше спротивното: како семејство сѐ подлабоко навлегуваа во Ориентот, кој – си мислеше Гита Корец во бессоните солунски ноќи - него можеби го влечеше поради традициите што му се допаѓаа на салонскиот ционист во него, но и на сѐ повидливиот, автократски дел од неговата личност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како што веќе ви пишував вашиот факс ми стиgна некомплетен, но јас сепак успеав во него да прочитам дека вие ми предлагате да ми испратите неколку критики за вашите книги објавени на германски јазик.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Тоа беше дива, невозможна помисла, што требаше да се напушти истиот миг кога се појави, но собата разбуди во него некаква носталгија, некакво наследно сеќавање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Минале илјадници, милиони години, човекот и покрај сите тегоби и неволји, му останувал верен на Езерото и на животот во него, на сите животи. На јагулите и на пастрмките. На сунѓерите и на микроорганизмите. На сите животи во храмот на природата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кој ти дозволи тоа да го правиш!“ свика кон сејменот, го истрга пиштолот и ги забуца куршумите во него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но, нешто во него не му даваше, заради својот празен сандак, да дозагуби докрај сѐ свое за ловот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Господинот Гроздановски неочекувано го здогледа кучето веднаш зад стопанот со втренчен поглед во него и со опашката разиграна, некако потскокнувајќи од место, како семким токму него да го очекувало.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Геро гледаше во него вџашен, како пред очи да му оживеал дегаротипен портрет на заборавен предок.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Одеше низ виулицата, што свиреше низ улиците, со широко отворена уста, губејќи ги под нозете тротоарите; ветрот, според петербуршки обичај, дуваше во него од сите четири страни, од сите попречни улички.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа го очекуваш ти по својата смрт: да бидеш пророк над пророците – не еден од оние кои кажувале што ќе биде со човекот на земјата и над земјата, туку што е во него, и што може од него да биде, и што ќе биде според она што во себе го има, не знаејќи дека го има.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во него имаше авионска повратна карта и резервација за хотелска соба. Упатница за пари.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И никој не може да ги засака оние кои се вљубени во него, ниту да ги придобие оние кои го мразат.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Мислам оти тоа претпладне, на гумната сред Новодеревјановское Црвените го убија злото во него, но заедно со злото си замина и Козакот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога тебе ќе ти заповеда логотетот да сочиниш писмо поарно од мене, тогаш ставај во него сѐ што ти е нужно“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Александар го купи за во него да бидат сами со баба ни.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Овој збор се претвори во жиг: внатре во СФ гетото некои аплаудираа, некои пцуеја, некои вложуваа во него, а некои дури сметаа дека тој збор не означува ништо, а имаше и такви кои во исто време аплаудираа, пцуеја, вложуваа во него и му го негираа значењето - типично постмодерен став, некој би рекол.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Сега светлоста тешко ја поднесуваше на нозе, нејзиниот слап беше претежок за мракот во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Откоа јале и пиле, влегла царицата за да почестит гостите и да му речит добре дошле.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Одвреме-навреме го креваше погледот кон огромното лице што гледше во него од спротивниот ѕид.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мита фрла во него грст планински чај и кога во целата земјанка се чувствува сладуњаво - горчлив мирис, таа го разлева миризливиот врелец во алуминиумските таски.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сум се заљубила во прекрасните изведби на тој човек, во нешто невистинито, а не во него каков што навистина е.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Крајезерските врби како да ги благословил господ: растат со корењата згора над земјата, како прсти од раширени педи, како корали разметкани на сите страни, впуштајќи се најмногу кон езерото, пикајќи ги во него ситните главички на своите завршоци и не делејќи се од него како цицалчиња од мајка си; оние коренчиња што се од другата страна и што не достасуваат до езерото, се нуркаат во сувата песок, се извиткуваат како црви, и така во грч умираат и се сушат; покревките при згазнување пукаат, се кршат, а поцврстите се превиткуваат, се опираат, се чипчат, чиниш, некоја невидлива сила им дава моќ и им го крепи животот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Летале над езерото, пловеле во него и птиците шатор, кречман, белец, дива патка, превез, креја, гуза, шчипче и шатка, а обично во есен пловеле и летале дивите патки во јата до сто двесте, често проближувајќи се до брегот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Отец Симеон избегнуваше да гледа во него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Ај не прави се на „три и пол”, видов јас дека тој цело време ѕвери во тебе, а и ти во него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во моето сеќавање сè уште се движеа необичните слики од сонот а помеѓу нив можев да ја распознаам и решеноста дека во мене воопшто не се јавува желба да обвинам поединци, или да сочувствувам, а ако е потребно дури и да страдам поради моето однесување во тој проклет сон иако во него се најдов не по своја вина.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа не гледаше во него, ниту во Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Несомнено, неговиот херојски живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Жените се загледуваат во него, а тој стои молчалив, со стегнато грло, нем.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Не, не верувам дека така би постапил... ако има макар малку човечко во него...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во неговите очи веќе нема знак на топла светлина за да покаже дека во него има срце, дека е направен од месо и нерви.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но едновремено тој чувствува дека нешто стине во него, полипот на безволие ги протега своите студени пипки по неговата снага.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не можеше да претпостави дали во него има уште живот или животот му беше веќе потрошен.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

И сè така до некни кога одеднаш пламна нешто во него: - Не сум ти јас никаков слуга!

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Уметникот вели дека може.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но, ова како да го слушна Сретен Јаворов, па му рече на Цветана Горски: - А сега почитуван Горски, што ќе стане со јагулите и нивниот пат, доколку проектот за изградба на хидроцентралите и насипите се оствари и доколку се подигне нивото на Езерото со упатување нова река во него?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Но нејќеше Петре така лесно да се помири, некаква силина се разбудуваше во него, некаква надеж се јавуваше и го тераше да верува во себе, во својата чудна предреченост, и да ја бара.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Побледувал од претчувство дека сето патување, сите надежи и жртви биле попусти. Треперел. - Ќе нѐ пуштите да се вратиме со празни раце?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Престрашеноста пред насилството се врежа во него како студена лигава змија која ползеше низ грлото, гушејќи го.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Значи, нивното уживање во него не исклучува свест за она што во врска со настаните претставени во филмот ги згрозило коментаторите од првата низа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А сепак беше изненаден. Најмногу од тоа што тие беа свесни за она во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мирисот на нејзината коса, вкусот на нејзините усни, допирот на нејзината кожа како да беа влегле во него или во воздухот околу него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кој е тој безобразен Бог што влегува во мене со својот политички фалус, фалусот на мојот потпис, па и јас влегувам во него, и зарем нема во потпишувањето на таквиот формулар, во пенетрацијата на неговото „јас“ во моето, висока доза на перверзен (хомо)сексуализам, што се вика власт?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Моја идеја е дека треба да постапуваме така како сите да завршиле училиште и живеат во светот и скокаат во него и на тој начин го создаваат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Како сѐ да му навестувало дека тој губиток ќе се случи – можеби тој страв во него бил вгнезден од едно нејасно сеќавање од првата година од животот, кога бил одвоен од мајка си, и тој страв, дека ќе го изгуби секое суштество кое го љуби, продолжувал и натаму.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со темнината преминувам на креветот, размислувам и неосетно паѓам во сон.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

По Мајка, исчезнаа и постарите браќа, родени во крајбрежното гратче, без да се вратат во него, на дофат на погледот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Уште едно ќе испијам, - рече тој и пак го стави шишето под шупурката. – Сакам петнаесет да бидат. – и Водата потече во него, стивнаа децата, та се слушаше само шуркањето на водата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Бојс еднаш рекол: “работите во мене” - чувствата и физичката конфигурација која можат да ја симболизираат надворешните културни работи - мораа во потполност да бидат трансплантирани: некаква физичка промена мораше да се случи во мене.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ете оттаму, од Алила, му е и името на вирот, а тревата, долга и лисната, што расте во него и покрај бреговите, ја викаат Шавина Коса, додека местото околу него, ливадите и нивјето, се вика Коројца.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нешто оживеа во него и бодрина се разнесе по жилите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

КРТОВИЦА: Што се крие во него, господ знае!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Ќе се чувствувавте ли повеќе како дома 34 okno.mk доколку сами ја испланиравте секоја ситница во него, украсна или функционална?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Да те признаат и да те третираат како машко неминовно значи и дека си општествено и субјективно конституиран како машко.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Продолжуваше само да гледа во густите роеви снежинки, во чие што виорење не постоеше никаква разлика од вчера, завчера, чиниш денеска воопшто не беше некој друг ден, погледот пак му заскитуваше во таа маглива, бела шума од снег, еден болен човек со она чувство за умирањето во своите мускули, нараснато во него повисоко од неговите рамена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој до грло е во него, неговиот повик е повик напомош на загрозениот, егзалтиран гест на некој кој во очајание се брани.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Наместо еднонасочни информации со цел да се поттикне потрошувачката, овие билборди се наменети да служат како основа за дискусија за тоа каков вид на општество е посакувано и треба да се создаде од луѓето што живеат во него. greenwash, infiltration and other forms of corporate bullying, ed. Eveline Lubbers, (Melbourne: Scribe Publications, 2003), 174. 139 Oliver Ressler, “Installations, Videos and Projects in Public Space: Alternative Economics, Alternative Societites,” http://www. ressler.at/content/view/88/lang,en_GB/. 110 За уметникот, билбордите претставуваат арени на имагинацијата.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Андриск се претставувал како син на Персеј и во него Македонците ја гледале можноста за обновување на своето царство.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Јас овде би се задржал на театарџиите, па би им порачал: Ако сакаат да му дадат смисла на театарот, не само форма, треба во него да се однесуваат како да се дома.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нејзиното тело не можело да го издржи она што било внесено во него, бидејќи таа претходно воопшто не пиела ниту се дрогирала.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А отсекогаш, за времето на сета оваа преклонетост, а и пред тоа, додека се приближуваше до неа тој сеќаваше како сите патишта водат таму, кон тие зборови, кон оној човек, што ги остави во него нив, кон оној негов Брат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

При секое погледнување во тие белини, Богдан го обзема силна возбуда; по телото му врват благи трпки и му се искачуваат во главата; го чувствува движењето на крвта во него, а рачката од фанглата и мистријата му се навлажнуваат во рацете и потреперува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Брмчи во него пчелата, се превртува и со ноженцата пожолтени од полен, си одлетува животинчето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој е еден обид да излезам на крај со стравопочитувањето и теророт инспирирани во мене од светот во кој живееме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ме праша дали брзам да им шепнам дека е во забелот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Обичното парење не значеше многу, сѐ додека беше тајно и лишено од радост и сѐ додека во него беа замешани само жени од пониската, презрена класа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Девојката од соседната маса делумно беше свртена и гледаше во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Богдан џвака тешко од насобраната жештина во него, од умората, а децата од кметот, негови врсничиња, постојано гледат во него и му се потсмеваат нешто, се подбиваат со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сапуницата му се сушеше на лицето - еве го, сипаничав воденичар! - само нешто во него е темно: попот се нишаше по својата сенка додека помеѓу кусите ногавици и чевлите со излижани топуци блескаше голо и бело месо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Го мести огледалото, посебно до секого, така да може да ги види во него.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

И пак тишина, тишина, тишина се таложи околу него, врз него, во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

— Не а бива ваа со Толета, луѓе, — почна неговиот пријател Гуле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Знаев“, рече Летка. „Инаку мене немаше да ми се јави желба да се заљубам во него...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во него синот кусо им напиша: „Ние со Марија склучивме брак минатата недела. Сега имате и снаа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Течноста како пламен се лизна низ грлото и во широка поплава се разлеа во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се колебав, навистина силно се колебав дали да ти пишувам за него во писмото, но како што и обајцата веќе знаеме дека за ова писмо не е важно кога ќе го добиеш, туку што во него ќе прочиташ, решив да бидам искрена до крај.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ние, да, јас бев сигурен дека тоа ние, тоа сознание за взаемноста сплотена во три букви, во миговите додека го чекавме отворањето на судскиот процес, за мене и за Ема не мораше ништо да значи, и не значеше, оти тоа беше изум на иследителите, но исто така бев сигурен дека во тоа наше ние, за кое никогаш не бевме докрај свесни, а го живеевме, сега, додека секој миг на исчекувањето во судницата безмилосно не раскинуваше, ние бевме изделени од самите себе и не се препознававме во некој важен дел од нас, оти бевме најдалеку од можноста за рационално растајнување за себе и пред самите себе за учеството во него.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Какво е сега ова трагање по завршеното отоманско време? Кого ќе бара во него?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега што - да се исправи и да ги пречека, доброволно да појде во смрт и да го победи своето двоумење?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа е свикната на овој мебел. Во овој салон е израсната, во него созреа, тука деноноќно вежбаше, дури и сега во него создава музика, додуша сѐ помалку своја, сѐ повеќе туѓа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така си остана на местото, сè помалку врткајќи се и сè повеќе пуштајќи корења во него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со години во него се крти и се руши мајсторската гордост.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А веднаш потоа - незабележливо, но одредено, како што не било одамна одредено ниедно негово помислување, испливано на поврвнината во него којзнае од кои длабини.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Иако конкретно на тоа не мислеше, но мачнината што во него тлееше беше копнеж за љубов што ќе води кон дом, кон деца.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Следното такво подрачје каде што на виделина излегува темата на телото е комплексот прашања поврзан со технолошкиот развој кој телото го опремува со надворешни помагала, продира во него, ги надоместува или подобрува неговите расипани делови, дури може и генетски да го промени.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Затоа и правеше огромни душевни и фзички напори да си изгради нов начин на живеење, да отвори пат за она волното во него, за она што беше тој самиот: - да се ослободи од напластените во него брачни обѕири, стеги, навики...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

ИВАН: Кога би можеле да бидеме сигурни во него!?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А најнепосредниот начин на кој геј-мажите можат да му пркосат на општественото понижување и на кој можеме да си ја заземеме субјективната дејственост не е со одрекување на нашата абјектност и со стремеж да ја надминеме, туку ако активно ја запоседнеме – ако го усвоиме омразениот општествен идентитет што ни е припишан.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали од тоа што зјапаше во него или од збунетоста, еден цел филм и мина пред очи и таа трепна за да го избрише филмот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Или ќе ја извадиме од пеколот, или и ние ќе влеземе во него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Бев многу мал. Скитав по реката во нашето место и наидов на ѓол. Помислив не е длабок. Зачекорив во него и под нозете го загубив дното.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Го фрли ќесето и Данабаш и рече дека носи само осумнаесет лири, го фрли Тоше ќемерот и рече дека има во него токму сто; го фрли мудурот и рече дека има шеесет и пет.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

О'Брајан гледаше одозгора во него, со израз на лицето кој навестуваше дека истите мисли и нему му минуваат низ умот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Предел проколнат, предел скрбен, ко гревот во него да е зачнат, си стои така од дамнини и во самотија гасне.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

А во издишката цвет еден цути Со многу искри околу цутот (Велат Тоа се ѕвезди), Гнезда во скутот Со пилци разлетани и во него слетани Да ме тешат, да ме успокојат Пред да ме легнат, да ме упокојат.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Главната привлечност на оваа серија на Хичкокови филмови е во самото патување, зашто јунакот во диво темпо паѓа од една ситуација во друга и доживува цела низа од трагикомични авантури (“Саботер” е најслабиот од серијата токму затоа што тој елемент во него е најзастапен); така, во сите три филма од серијата ја пронаоѓаме варијацијата на истата тема: јунакот во бегство пред злосторниците непредвидливо се наоѓа пред 32 Margina #21 [1995] | okno.mk наивното граѓанство, што од него очекува јавен настап и во момент, тој мора да се сети на решението: како најдобро да го придобие очекувањето на публиката; честопати го решава истото и пред прогонувачите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Широко езерско синило и таа како чун зариен во него; кога сите правеа куќи понастрана од езерото за да не ги лока и подјадува, Бандо тука, на самиот брег, до самата вода ја направи куќата да го слуша нејзинот шум, нејзиното заплискување на ѕидот од куќата и брегот; а кога езерото ќе надојдеше и ќе се разбеснеше, кога ќе почнеше да му ги подлокува ѕидовите на куќата, тој го молеше бога само да не му се урне куќата и да го потфати, а кога ќе се смиреше езерото, веднаш почнуваше да ги поправа и зацврстува ѕидовите. И така постојано.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А чувството за тоа дека рацете им се исти, тоа чувство за близината, се враќаше кај него со секој нов дојден човек, со секој нов чивт набракнати раце, сѐ додека тоа чувство во него не израсна во некакво чудно чувствување како да си е дома, со тие луѓе во сините валкани комбинезони.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сакав да живеам, пиштеше огномет во него. Да живеам на ливади, да гледам облаци, да говорам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Прилеп - то е име славно, тамо е живејал некога си крал ни Марко, в него е царувал.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Ајша писна изгорена од врелиот шербет и го испушти послужавникот со златните канчиња на него, та го дигна ибрикот со половината шербет во него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Раката на некој од нив ги протегнала последен пат прстите и ја ослободила стоплената дршка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си пиел ли некогаш, другар брат? се сети пред тие клепки на млаката вода во бокалот и сфати дека во тој миг пука во него бездна на рамнодушност. Во неа, како лавина, неотпорно се тркалаше отпорот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Влезот држеше каде – каде пониска температура од надвор,и во летните месеци, со самото влегување во него Александар го заплиснуваше ладна свежина.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Гледав во неговите очи кои плачеа навнатре и солзите капеа во него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Првиот чекор кон создавањето слободна Македонија, се нагласува во Меморандумот, бил преземен на 29 ноември 1943 година на Второто заседание на АВНОЈ, одржано во Јајце, при што е усвоен федеративниот принцип којшто им признава "целосна еднаквост на народите на Србија, Хрватска, Словенија, Македонија, Црна Гора и Босна и Херцеговина.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

За Корилчета дуќанот значеше едно разочарение: тој си мислеше дека во него ќе има шеќерчиња и петлиња на дрвце, а не можеше да разбере зошто треба дуќан за брашно, кога има амбари.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Откако Фаик Коница влезе во нивниот разговор, и Татко и Камилски поверуваа дека тој долго ќе остане во него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За тоа време се напрегаше, низ џамлакот накитен со сите дребулии што беа изложени, да го догледа трафикантот и во него да го препознае стариот Курназ.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гласот надоаѓа како бран, се напнува и плиска, се разлева во него широк мирис на темјан и луди треви.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Текстот од песната како да беше пишуван за некого, се најде во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Есента Гоце доби таен шифруван извештај. Во него пишуваше: „Шпионите не спијат.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ја копкаше мислата сѐ до денес. Ја копкаше мислата за содржината во него, но беше истрајна во ветувањето што ѝ го беше дала на Јана, нејзината сакана тетка иако на неколку пати беше во искушение.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Татко продолжи да живее со тој сон во него уште кога сонуваше во родниот Поградец да се најде во Цариград, кај светот на мајкините роднини.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе туркат ѕид со глава, а оти ќе кршит лејката не му текнуват!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Извишена сама крај езерото, чиниш, цапната во него; над првиот кат е кренат уште еден кат, но поголем и поширок од него, наддаден од сите четири страни како да си ставил поголема коцка врз помала; покривот четириводен собран во една точка, во еден врв на кој има дрвено дирече останато уште откога е градена куќата за врзување макара и за кревање материјал за покривот; на диречето е вкрстена штичка, но недоволно е прикована, така што, при посилен ветер, се исправа и со диречето на кое стои - прави крст; кога запира ветерот, штичката пак се спушта надолу.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но, во него сè повеќе пламнуваше една спалавена огница, од тоа што имаше во своите раце што да му спротивстави на оној гнасен мршар во неговите петици.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа е стварноста на текстот, одгатката е во него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Следното утро, прво го здогледува Градот, и разнобојните копчиња во него, вчерашните противници, заспани еден крај друг, далеку од ѓаволот и болот.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Штом ќе зајакнат крилцата на птичките, тие полетуваат од мајкиното гнездо и никогаш повеќе не се враќаат во него. Врската е прекината засекогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога 1474. Marsilio Ficino го објави своето дело Theologia Platonica, во него ја опиша природата како неисцрпен извор на она што го нарече хиероглифи.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Каде се чуло, заради љубов, некого да го избришеш од живите!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како и во поглед на сижето овие ставови се најекстремно манифестирани во неговата „вистинска” фаза.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Нели го отфрлија бидејќи во него не тече чиста германска крв, туку измешана со нејзината "нечиста".

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Пандо го зеде второто писмо, се загледа во него, подигна веѓи и полека, замислено рече:- И ова писмо војникот не стигнал да го прати...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во него имаше напишано дека на тој и тој датум, на барање на нивниот државјанин... беше наведено името и презимето на Хелвиг... извршувајќи ја одлуката на судот од Келн, ќе дојде службеник од амбасадата, заедно со него, да го земат Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Како таа ни во еден момент не откри ништо во него кое на толку непоправлив начин ќе ја разруши нивната врска?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но да се пренесе вселената, објективниот свет, една реалност што постои надвор од човекот да се пренесе во него самиот единствено со мистиката на самоспознатиот дух, а оваа реалност да биде сметана и понатаму како прост привид, како обично олицетворение на логичките категории и „идеи на апсолутниот дух“, значеше и да биде „укинат“ апсолутниот дух, да се пренесе во друга состојба, да се објасни „духот“ со појавата на материјата, а законите на дијалектиката — со законите на развитокот, настанувањето и условите за неговото познавање од страна на човекот.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Таа влезе во него веднаш, застрашувачки тивко и неумоливо, како чудовишно поле на стварноста.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кај се најде толку ум, во него, господе!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Зарем не гледаш колку те сакам?“ му рече милно земајќи му ги двата образи во своите скоро горешти дланки и потпикувајќи се во него како да го посакува како никогаш порано.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Да ги цитираме повторно Валериевите зборови за Leonardo, но описот okno.mk | Margina #3 [1994] 15 би можел да се однесува и на Duchamp: „Го интересира еротиката на машините, бидејќи животинската механика е негово омилено подрачје; но борбата направена од потењето и забревтаноста на учесниците, едно чудовиште од спротиставени мускулатури, преобразувањето во ѕвер - тоа во него, се чини по сѐ, предизвикува само одбојност и презир (...)“

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Само педа вода наполнил во базенот Преспанецот и пуштил во него жаби, да, обични жаби - навечер радосно да му крекаат и да го потсетуваат на детството додека во летната влага прави панделка од сеќавања и од мечти.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

- Тутун и во него е водичот за султанскиот харем. - Хашиш! - скоро викна од изненадување Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сега ќе почне да го распрашува како се вика, кои му се родителите, каде живее и учи - треперев и не се осмелував да погледнам во него.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Седиме во него и молчиме.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ако за „Монпарнас“ се знае дека има најмодерна и најголема железничка станица во Париз, тогаш за „Ла Дефанс“ се знае дека во него е најголемата станица на париското метро.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Барем за машката култура, вистинската политика на филмот лежи во неговата естетика: неговиот стил го надминува она што го пренесува неговата видлива порака.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Узбуна. Пожар. Потоп. Што сака нека биде тој ќе си го искаже она што е во него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во театарот ги има многу, затоа многу песни во него се фалшливи или не се слушаат надалеку.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се разбира, многу машко геј-искуство е кодирано во таа сцена: сигурно, некои геј-мажи се ложат на овој кинематографски момент затоа што во него гледаат претстава на емоции што им се познати од сопствениот живот, ситуации што и самите веќе изобилно ги искусиле и од значително непосредно искуство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мислеше на ловот, сега сосема поинаку, за миг губејќи ја од своите мисли сета таинственост, што ја имаше до вчера во односот кон него, а нешто што се изроди во сиот тој поминат ден во него, низ онаа проклета притивнатост во сѐ, што правеше со своите раце, и што мислеше со своите мисли, нешто како негов внатрешен отпор кон таа помиреност во неговите движења, го распалуваше во оваа квечерина и го правеше наострен и здивен за уште еден обид.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гледачот тогаш би легнал на виртуалното тело и би бил цврсто убеден дека продира во него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се сви, но од тоа болката можеше само да се притаи, а да остане пак постојано будна и задемнета некаде внатре во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Помисли дека во него живее некоја друга; дека во неа живее некој друг; дека има моќ да создава небесни тела и го греат две сонца: машко и женско.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Објектите во него биле изградени од затвореници по војната, не само како обични ѕидари туку и како палири, па дури и еден архитект.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Азра целосно му се доверуваше на Авни. Во него гледаше човек со душа. Со срце.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А Змејко го изнаоѓаше неговиот лик во секое катче, во секоја шега, сеќавајќи се просто како натопен во него, сигурно затоа што и целата таа зградичка беше натопена од здивот на оној старец Дука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неговото настроение, секој атом од неговото суштество - сè во него ѝ говори: Не салата, мила, не луѓето, не блесокот на кандилабрите, не музиката, не виното, не, - сето тоа не, - туку ние, ти и јас овде заедно, нашата желба да се повеселиме...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Долгоушлестиот лад поет кој умее во капка мастила да ги наслушне подземните гласови, се сокрива во некој јавен ВЦ и останува во него со часови. Плаче.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во овој момент, ќе го задржиме вниманието на овој напор на сопственото јас, да не допушти било што да продре во него, за да не биде (сопственото јас и/или објектот), уништено.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И во него, како црвојадина, се вовлекуваше една тивка, непозната нишка за себе си - сам.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А дедо беше нашол еден бугарски шлем, па до пред некое време во него им дробевме на кучињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со негово сопствено одобрување, тој не го допира животот слободно, не ги чувствува зраците што невидливо се пробиваат во него однадвор, и не ги шири слободно своите зраци нанадвор, од бисерот на неговаата школка.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Првиот ред, точно ако е сочинет, самиот ќе се сети што треба зад себе да роди, како што зрното само од себе, со Светиот Дух во него се буди точно во времето на кроењето на лозјата, напролет, и никогаш не доцни, иако сонце не гледа, оти под земја е.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сѐ додека во него тлее жарче и додека од него се откинува искра и сѐ додека под прстите ја чувствуваш топлата спуза, сѐ дотогаш тоа е дел од животот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во него владеел чист, исклучително достоинствен морал и тој формулирал голем дел од десетте заповеди, и тоа во време кога народите кои ѝ припаѓаат на денешната цивилизација, сѐ уште им принесуваа човечки жртви на крволочните идоли.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Уметникот мора да се грижи за својата публика, која од своја страна ќе цути под неговата заштита, исто како и Бојс кој чувствувајќи ја топлината на своето имагинарно стадо, вистински станал здрав и независен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Низ каков сѐ чакал, плевел и горчливи мирудии се провираат водите на животот, и какво сѐ зелениште во него не вирее!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бог да ја бие мајка ти, зошто те роди убава, прозвучува пак во него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таму еден друг град и ти во него.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Не е негово оти ништо не е така како што пишува во него. Тоа е пишано од вујка ми.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Некоја неуништлива внатрешна сила се обиде повторно да му ја оживее желбата, да му ја надомести празнината во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа војна кај нас беше само лажно дисциплинирана со комунистичкиот мир (што, сепак, според Еуген Финк, е „забрана на смртта”), но токму во него маскираните тагови дотуркаа до највисоките хиерархиски места, и во моментот на историска шанса за нов зов на Нацијата, за фашизам (според Финк, „очитување на смртта”), тие излегоа од своите заклетвени пратемници - од коишто изнурнува и божицата Кали, не како Примавера, туку како ждерачка на лешеви - и удрија со современа воена техника, сепак, амулетно, сѐ уште користејќи касапски ножеви, на сето она што беше југословенско, што не се одзва на повикот на божицата Нација.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Закатанета му е устата и сал му се присторува ли дека во него се клокоти, дека дури сега од него се откорнуваат долго закоренетите пароли кои ја гласеа и утврдуваа вербата во некое подобро утре...со кое растеше, зрееше и созреваше.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Човекот живее додека чади во него довербата... И надежта.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Во таа постела, си помисли, постојано недостасувам јас”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но, штом го имаше во раце, сметаше дека можеби содржината во него ќе ѝ послужи да има адут повеќе против "натрапникот", кој ѝ ја украде љубовта на Томо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Хелвиг во него почувствува гнев.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој свет беше далеку, не само како нестварен, туку далеку од моќта на Ема да го доживее како таков и да се вживее во него, и затоа таа, свесна барем за својата немоќ да направи било што друго, се обидуваше да го грабне она што ѝ беше на дофат. Јас бев нејзината жртва.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Напомена на авторот Препрочитувајќи го во далечната 2005 година романот Неподобниот пишуван негде во деведесетите години на минатиот век почувствував незадоволство од некои од решенијата во него.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дотраеноста на куќата како да му ја зголеми измореноста: точи во него млако, беспомошно сознание за една видлива, опиплива и убиствено присутна непостојаност.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А кога ќе го замолеа тие да им каже, дали ќе изгасне некогаш страста по срните во срцето на пашата, - евнухот сожаливо ги гледаше и им велеше: “Иако е човечкото срце затворено со густ, непроѕирлив превез, -ништо во него не останува вечно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но нешто длабоко во него се бореше, дури во потсвеста во кодот составен од татковите и мајкините гени, овековечени во неговото битие со татковиот ген на егзил и мајкиниот ген на останувањето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Под себе, низ него ќе поникнеа оние нечујни шумови што несносливо бучат во него и сега, она крештаво кркорење на радиото со прегорен електролид, клопоткањето на садовите во кујната и нервозното мрморење и трескањето со вратите од жената, сите неподносливи звуци што се собираа во непријатната бучава во главата и од кои мораше да избега и да дојде тука, на покривот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ица, бидејќи имаше целосно доверба во него и бидејќи училиштето беше блиску, патем немаше сообраќајница од која би се плашела, сепак спокојно ги пушти.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ги затворив очите и чувствував како пробиваат солзите. Ја прегрнав перницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оној вресок, сочуван во него, ги будеше крвавите морници дури и кога ќе се обидеше да се надвисне низ прозорецот на својата куќа, што беше само две метра над земјата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога ќе се гледаше во тоа лице, секогаш се имаше некаков впечаток како на него да недостасува нешто, некој свиок на некоја брчка или некаква длабочина, или можеби некаква цврстина, што би го собрала него во една целина, која што продолжува упорно да недостасува и колку да се мачеше човек да ја бара на тоа лице, загледан во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаел што ќе се бара од него: секогаш на денот на свети Никита бил дерач и готвач во манастирот, сега ќе дере и ќе сече месо а во него се буни нешто, стар е, не сака утре никој да го проколнува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

“Дојде во станот на управникот на театарот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој сакаше да ѝ го каже тоа додека таа ја јадеше питата, но некоја добра особина во него протестираше против овој вид аргумент.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И такви какви што бевме, умеевме со радост да гледаме како изгрева сонцето и да ги разликуваме сите мени на утринските бои; умеевме со восхит и страст да му се радуваме на сончевиот зрак што преку цепнатинките на бараките се разигруваше на ѕидот; знаевме во него да гледаме се додека го снемаше, да гледаме во молк и исполнети со надежни мисли; знаевме во свежите зори да го слушаме ведриот пој на птиците; знаевме до зачудување да се загледуваме во чашките на расцутените цвеќиња, во кои проигруваше пчела, во килимот на зелената трева и до бесконечност да го следиме облачето заскитано на синото небо...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но, ве уверувам дека се работи за навистина божествен потфат, чест е да се учествува во него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се убеди првин сама дека и станува уште подраг и помил отколку порано, кога во него го гледаше братчето Ангелета.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Шмркна уште еднаш додека чувствуваше како од болките во зглобовите во него се раѓа онаа негова добропозната нетрпеливост – секогаш истото чувство на неконтролирана лутина што одеднаш му извира однекаде и почнува да му пулсира низ вените.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се чувствувал како казнет злосторник над чии умирања судбината продолжува да ги трупа ужасите на настанот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нешто, со кое цврсто стоеше на земја, сега пропаѓаше во него и тој беше лесен, но не лесен од што му беше лесно ами празен, толку празен што можеа да го однесат и облаците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Црвот на сомнежот беше скриен во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Момчето живее во својата песна, таму е и мојот живот и во него си ти осамена, тажно осмевната, Ана!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Да се сретнеш со бога. Ама и во него се гледа со неверица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Двајцата селани, очекувајќи протестно гледаа де во него де во човекот во сина облека.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога за неколку дена го преполнив, влегов во него со целото свое тело и почнав да пропаѓам, пропаѓ, проп...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Јас знам дека мама ме мрази затоа што ме сака.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во него, како северен гегиски пол, наспроти јужниот, тоскискиот пол на идентитетот, ќе се пластат повеќе цивилизациски слоеви.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Онисифор Проказник имаше крвави очи. За да не гледаат во него, во крвта на тие очи - неколцина ископаа плиток гроб и го припокрија со земја во неколку дни престарениот Неделко Шијак - умре пред самото разденување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стаклото се распрсна на триста парчиња и маслото со водата што беа во него го облеа целиот иконостас и душемето под него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Последнот гостин го истрезни, разбуди во него нешто често но непознато и го испрати дома.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Интензивноста на неговото страдање во него создава насладување.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

И Татко и Камилски, без дополнително да се договорат и да ги сообразат своите истражувања за новите зборови од листата, сега трагаа и по позитивното што можеа да го донесат зборовите со однапред пропишана негативна конотација.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потем, притаен како вепар во мракот, чекаше да се згусне во него малтерот на отпорот, да ја соѕида арматурата на неговиот костур во тврд непробоен оклоп.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Барабанот на потсвеста чукаше во ист ритам: „Барај, барај го, во него е решението на загатката.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Кападокијците ја викаат дрвото што говори“, продолжуваше Филозофот, „затоа што веруваат дека кедрот е дрво на вистината и сознанието, и дека во него Словото Божјо престојва.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Игуменот продолжуваше да им раскажува дека сѐ некоја несреќа го следела манастирот: токму кога ќе завладеела благосостојба во него - ќе зафател пожар и сѐ ќе збришел.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Најстариот од нив имаше ставено некакво искршено тенџере на огнот и вареше нешто во него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во исто време, означува и близнаци, поим што во алхемиската традиција се однесува на Rebis (двојно нешто), па оттаму во огледалото покрај Луна го наоѓаме и она што во него се одразува: Сол.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа сакаше да ползи во него, во неговото срце, да ја досегне неговата длабочина која се затвори против неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Занесена во него - сѐ додека како сронат листец не се спружи врз студената трева.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Беше сме застанале вака пред излогот и си ги гледаме главите во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Отсуството на елипсата, исто така, укажува дека ниеден настан нема предност над друг, ниеден не е поексклузивен од другиот, и дека сето време има еднаква важност.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И тој го сожалуваше него поради тоа што не беше допрен од алхемијата која предизвика ова чудо да се случи во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Жалеше затоа што знаеше дека она старче сега веќе имаше поверувано, оти отсекогаш било подобро и ќе продолжи да биде, да се живее вака, без да му се даде на животот ништо од себе, без да се остави во него ништо свое.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неговиот проблем е едноставен – длабоко во него е закопана траумата кога бил едногодишен, и кога неговата мајка го дала на други луѓе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Секаде”, му велеше, „само не повеќе тука. Оваа средина не е пријателска кон нас”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И запаливме оган невиден, клада голема, до небо: и кога виде отец Стефан Лествичник дека огнот е добар, рече: добар е огнот и време е да се фрли нечестивиот во него. И така и би.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека се враќаа назад преку тревата, таа за првпат погледна право во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се загледав внимателно во лицето од татко ми и не знам зошто ми се стори дека во него има некои измени, дека крие од мене нешто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Го прочитаа писмото. Во него учителот Кралев пишуваше: „Брате Даме, тука поминаа двајца луѓе, преоблечени во комитска облека.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ако сега го погледнам Саботер, би рекол дека сценариото не е без мани.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

За таа година што помина во него, не запамети ни една улица, ни една зграда...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Што можело да има во него, освен, се разбира, книги. И само книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Барем јас, такви роеви мисли ми се роеја низ главата како да ми беше сандаче со којзнае колку роеви во него.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Овој пат се понижи поради љубов, и тоа во целата приказна беше главно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога ги здогледа зборовите „ Те сакам“ желбата да остане жив надојде во него и преземањето на ситни ризици наеднаш му изгледаше глупаво.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од пазувите го вади часовникот, откако погледнува во него и ставајќи го пак в пазува вели: Време е да ги оставиме домаќиниве да се соземат малку.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таму, на малото парче хартија, на некаков раб стоеше жена свртена со грбот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но овој ѓавол како да сакаше да се ослободи од сѐ што е темно на него и во него, како да сакаше да ги совлада сите идни искушенија со нова, никогаш порано недоживеана чистота на душата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не, не можев да го издвојам и замолкнам тој глас што нѐ раководеше во решавачкине моменти бидејќи во него расппознавав и многу мои зборови.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека со „тикото“ се враќавме по „Партизанска“, си мислев на сегашната кастрирана еснафска фела, туку во „метрополата“ Скопје и во другите македонски градови со долга еснафска традиција, значи – на лекарите, инженерите, новинарите, научниците, уметниците, т.н. „факултетски образован“ кадар, кој, со мали исклучоци, е минимизиран, преку економска присилба, во своите професионални и креативни можности.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Меѓу другото во него ќе истакне дека „никогаш во животот не сум видел толку висок морал како кај вашите борци во нашиот заеднички поход“ како резултат на „вербата во победа“ и „вербата во своите раководители“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Улица, дожд. Бол во рамото. Во далечина - нејзиниот прозорец без светлост, а јас сакав да видам млечен квадрат и модра силуета во него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но бегањето, - секое бегање вивнуваше во него нов огин со поостри пламени јазици...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во него немаше никакво чувство на казна, туку само прифаќање дека тоа што го направи е неизбежна судбина, предодреденост. Тоа морало да се направи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Му треба кутивче зашто во него држи едно камче.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сѐ во него изгледаше исчукано, изгазено, како место кое штотуку го посетило некое големо насилно животно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но кога Камилски се врати од Голи Оток, од тајното скривалиште, и покрај тоа што токму поради нив некогаш настрада, извади дел од книгите кои се однесуваа на Октомвриската револуција и педагошката мисла и во него ги ставаше ретките пијалаци.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој можеше да гледа и да слуша, но некој контролен механизам внатре во него, кој нормално ги филтрираше звуците и ги фокусираше надворешните предмети, беше збудален.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Да се лажеме самите себе си, каква небулоза, каков кукавичлак!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

За, еве, по триесет и седум години повторно да се вратам во него со спомените на Мајка и на Татко... * ...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мојата замисла беше: во тоа време фашистите беа жители на Средниот запад, припадници на организацијата „Америка пред сѐ”, и затоа сакав Хари Кери да ја игра улогата на негативен јунак: богат ранчер, вестерн стил.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Значењето што го има произлегува од неговата функција во рамките на еден цел естетски систем, кој самиот е нерепрезентациски, во смисла на тоа дека во него не се работи за ништо друго освен за самиот него. ‌Накратко, еден стилистички елемент не е без значење, односно од него не отсуствува значење – тој е за нешто, упатува на нешто.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кратко потшишаниот цајкан ⥊ ја отстрани косата од лицето и ја впери светлината од батеријата во него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Дане, еј, Дане, - викаше Горда. Грдан погледна во неа да види по кого вика, но Горда гледаше во него додека тој се обѕираше околу себе да види некого: - По кого викаш?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сувото лице, ижлебано од долги и непроспиени ноќи и од крчми, ги изморуваше очите на Отец Симеон затоа не гледаше во него кога некако изцеди: „Остави не да седиме кај што седиме и оди кај својата јагула.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не сакав да се крие пред своите врсници и да плаче ноќе поради мене. Не сакав да живеам во него уште еднаш и ( не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно и каде) не ти реков ни збогум.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

11. Поп Доне со Килета се смести во одајчето во даскалницата, владичкото, како што го викавме зашто во него требаше да спие владиката ако некогаш дојде да пее во нашата црква.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- А зошто преѓеска, кога бев заробена, не ми рече дека имаш бунар и дека ќе живеам во него како царица? - рече рибата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тој и тука како да беше дојден за да ги побара, но и тоа беше нешто сосема друго, само еден спомен во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Трајан гледаше во Царјанка, таа гледаше во него и молчеа; очите од Царјанка беа подуени од плачење и немаа веќе солзи: „Кога се врати жив, помислив дека никојпат веќе нема да одиш војник”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На враќање, пред да си отидат и Игбал и Мила, ми се стори дека таа мангупски ми намига и тивко, за да не ја чуе тој, ми шепнува: - Ама признај, Бреза, дека ептен ти се допаѓа, признај дека си вљубена во него!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како што одеше кон градите, кон пределот на срцето, така и треската и восхитот раснеа во него, та заборави на сè: на времето што леташе, на просторот во кој создаваше, на воздухот што му ги креваше градите и на издишките што од нив излегуваа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тлееше во него, чмаеше, некоја собраност да молчи, да не се прават непотребни движења, - та сите движења се сега толку непотребни, та толку е непотребно сега сѐ, - да се помине колку што се може со помалку покажување на себеси, а од тоа дури и здивот му стануваше притивнат и слаб.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И, така... преубав, лимон боја фрижидер како шифоњер, со ледомат во него, тргна на пат на коњска кола, која вчера пренесувала арско природно ѓубриво.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Толку многу верував во него и бев убедена дека нема, сигурно нема да ме разочара.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Трема (1950), означуваше враќање кон рафинираниот англиски филм на таинственост и злостор; возбудлив филм што Хичкок не го сака бидејќи смета дека во него улогите се погрешно поделени, што веројатно е точно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Измисли бесмислица и тихо смеурење: месечари од цел свет, излупете го месецот како диња и загризете во него во името на вашето спокојство.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Да појдеш на извор зад девет младости и девет премрежја да се напоиш и внесеш во него бистер и озарен да се вратиш при мене и да ме гледаш сѐ додека не протечеш дробно по мојава планина песу мој!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Па сепак, и покрај тие ситни, а чести пакости, во него преовладуваше убедувањето дека душевните болести на современиот човек не можат повеќе да се лекуваат со малограѓанска свест, со која единствено беа вооружени психијатрите од стариот ков.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пандо подаде рака и рече колку што можеше помирно: - Крстовице, за тебе е... и... и Бог да го прости...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И ти уште сега, уште жив, се храниш од таа бесмртност, горделив, надмен, од некое друго место ни ја досудуваш смртта нам, на смртните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше лут на себе или разочаран во него?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Некако неусетно во него се зароди една мисла дека сепак тој не без кривица, не на права бога, беше забран и биен, дека власта не е толку глупа да гледа во него само проста овчичка што мирно си пасе, ами може да му поднаѕре и во душата, да сети оти во него се крие нешто подозрително и дури опасно за неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Победи тој другиот во него...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сите што биле во одајата - на сите во него беа му останале очите.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Месопотамискиот универзум - бидејки не бил составен од мртва материја, бидејки секој камен, секое дрво, сѐ што е појмливо во него, било доживувано како волево суштество со свој карактер - „... се базирал на авторитет; и неговите членови, намерно или автоматски се покорувале на редот кој наметнувал соодветно дејствување.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Беше тоа слично на илузијата на Винстон додека гледаше во срцето на стаклениот тег за хартија и си замислуваше дека би било можно да влезе внатре во тој стаклен свет и дека кога човек еднаш ќе се најде во него, времето може да биде запрено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И во него се пробива нејасна желба да го види она секојдневното променето како што е таму.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Имаше нешто плачно во него. Некои со сила задржувани солзи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Што знаеш што ѓавол се крие во него толку што запиња – си мрмна и реши претпазливо да постапува со Анѓа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Почувствува силна жештина во градите, жилите и мускулите му се напнаа; сè закипи и заклокоти во него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога навечер шеташе по пустите улици, ги броеше светилките и тоа беше сè, или си ја гледаше својата сенка, го слушаше тупотот на своите чекори, се задржуваше пред парковите, вилите и ги гледаше чемпресите, затворени во себе и молчаливи, каков што беше и тој, чемпресите помрачни и од самата ноќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И не само лицето - и гласот му бил чуден, со подмолно длабок звук во нејасно развлечените зборови. Не го разбрале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

МНОГУ се пишувало и уште многу ќе се пишува за Париз зашто секој кој што бил во него на свој начин го доживувал.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Детето неповерливо гледа во него.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Има голема дарба во него”, се согласува синоокиот Шварц, додека професорот Гејер со очилата спуштени на носот под густите веѓи, сркнува од чајот и, како што дискусијата за него се развива, каснува пишкоти и ту на едниот, ту на другиот, живо им потврдува со главата...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога ќе фатам да се чешлам, раката ми отпаѓа од напор, а пак кога ќе почнам да ја сушам по миењето, цел час ми треба да ја досушам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Синоќа во него видов ѕвезда што паѓа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Во водурникавите очи на оној Адам Лесновец тивко живеела болест на вечно настинат човек - гледаш во него и не дишеш со мачен страв исчекувајќи да се распрсне и да остави на своето место жолта лочка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од земјотресот се разниша и брегот над селото, пукна нешто во него, и заедно со сулфурната вода и пареа што порано избиваше во неговото дувало - сега зафати да избива чад.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Хорот ја заврши песната и остана да стои на истото место; на Плоштадот на Слободата, во солзите на Гита Корец, во стаклестата зеница на последниот архирабин и во Вториот Ерусалим кој не изчезна, но постои и не престанува да се сонува себе си, во сенката на живиот град.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Златното поле на Македонија, а во него – вистината, правдината, татковината, Господ, народот, иднината...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Беше една мисла и тој на неа не можеше да си ја препознае како своја, сепак; ја отфрли уште следниот миг недомислена, но таа остана негде скрајума да демне во него, како отворено око на непрепознавањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Погледот му се спушта на ковчегот од жена му што го донесе чеиз кога се зедоа; ишаран е со лозови ветки и со венец во средината што го држат две ангелчиња; во него се испишани нивните имиња: Богдан и Видуша и годината на нивното венчавање: 21. VII 1934.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Европските цариници искрено се чудат – реткост е да се види толку малечок, по формат, пасош, со толку многу визи во него.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„А што ако те изгубам и тебе?,“ ме праша.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ѓавол да ме земе“ - си велеше Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Бидејќи поблиски до своето задоволство, ние сме исто така во подобра положба да се сомневаме во него.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Значи ако сакате да имате автомобил кој што безброј пати ќе ве одведе од точката А до точката Б, а во него да не инвестирате ништо, тогаш купете си Застава 128.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Кога размислувам за тоа време сега, сметам дека неговите искуства во Првата светска војна, во тенковскиот корпус во Африка, и во кралскиот воздухопловен корпус мора да оставиле голема трага во него, а и несреќниот живот со мајка ми... но тој никогаш не ми зборуваше што му значела „војната” лично и, како што си претставувам, имал премногу големо чувство на пристојност и лојалност кон неа за мене да ми зборува за таков вид нешта.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Зборови што се случиле заради студот што цел ден го сеќаваше, заради болките во зглобовите, заради лутината кон Петар, заради љубовта кон Лидија, заради каењето за Стефан, заради стравот од непостоењето...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А твоите размисли за таткото, поради едана непроверена изјава на неодговорна жена, ми се чини водат кон Ѓурчина?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Самата девалвација на зборот „говор“, она што ја издава малодушноста на речникот, искушението на ефтиното заведување, пасивното препуштање на модата, свеста за авангардата, т.е. незнаењето, сето тоа претставува сведоштво.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа надоаѓаше во неговото тело во некакви спори налети, од кои се чинеше како по сета кожа да му избиваат некакви црвени безболни пликови, беше свесен дека тоа мускулите во него умираат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со крилцата ја проширува чашката на цветот, чепка со нохенцата, зуе во него...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Гледаше во него странично, но необично упорно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пакетот беше завиткан во хартија од вреќа, а подврзан со веќе употребено ортомче, така што генералот претпазливо го одвиткуваше како во него да можеше да биде скриена некоја експлозивна направа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Боровите шуми се вишеа со врвовите молејќи го небото за утеха, како да праќаа молитва за благослов на селото и новите младенци скриени во него.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Времето се таложеше во него, претпоставките прскаа како клобуци под тој талог.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Посакав да ѝ го речам тоа, но нели, пред да сторам било што, требаше да ја замолам да се наведне за да ѝ ја дофрлам мојата намера во увото, но тоа се чинеше незгодно поради испитувачките погледи што го следеа моето однесување, а постоеше и оној личен проблем во моите мисли, што постојано го мотав и размотував, во него беше присутна Катерина; нели, таа секогаш ми идеше на ум иако преку некоја взаемна согласност ние практикувавме необврзувачка меѓусебна припадност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И го клукаат со долгите клунови додека има живот во него.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се отвори. Се сруши во него браната што требаше да се извиши на реката низ која слободно минуваа јагулите...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И без тебе и со тебе Мора да продолжи да чекори, некој глас во него исплива низ музиката што ја слушаше на своите внатрешни звучници.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Канцеларијата стануваше строга и студена. „Бараш од мене работа по крвна линија, зар не?“ Отец Симеон сакаше да рече, етика модел 1945, но во него се разбуди смеата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во него, мајка му седеше, исто онака како што имаше обичај да седи на парталавиот кревет со бела покривка, со детето обесено за неа, но сега во некаков потонат брод, длабоко под него и тонејќи сѐ подлабоко со секоја минута, но сѐ уште гледајќи угоре во него низ сѐ потемната вода.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Што правиш? – влезе неочекувано брат ми во собата и ме стресе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Секој од нив се подвојува – еден дел од него, еден дел од неговото Јас, е она кое го создава измечтаениот свет и постои во него, другиот дел од Јас комуницира со стварноста, која за него не постои, и која е само затвор на кој е принуден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Па стави масло во тавата, го загреа, и здроби во него поголемо парче леб и го стави на огнот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мислам дека вчера не згрешив кога на Ивана му реков оти во него има доволно храброст.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бидејќи пакетчето однадвор беше завиткано, Душка не можеше ниту да претпостави што се крие во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога не ти се обраќа, најдобри резултати дава: во него да растриеш една лута, со надеж дека ќе му го загрееш и желудникот (а може и срцето), па ќе трча и ќе те довикува по име, ако за ништо друго, тогаш барем за тоалетната што се потрошила во тоалетот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Постоја еден миг гледајќи во него, а потоа посегна во патентот на својата униформа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Отсега натаму секоја година во него ќе се одржува големиот меѓународен Пловдивски велесаем, кој порано се организираше со периодични прекини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ме сметаше за потскажувач, за мал пакосник што гледа во него виновник за несреќите на патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој за миг зашеметено стоеше таму, несигурен дали тоа беше човекот што го слушна како зборува или беше гласот во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во него влегуваа нашите клиентки во одредено време од денот и соработниците на службата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но, нешто во него не му даде дури ни да му се одзвие на бригадирот Језекила.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- А, има ли куршуми во него? - прашав.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Идеше бавно, не ни погледнувајќи во него, пречекори уште десетина пати, без и да го забележи неговото застанување, а еднаш, кога се доближи толку многу што тоа му заприлега на некој вид самоубиствена решеност на сѐ, волкот се стаписа и тој миг отскокна назадечки, како попарен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој далечен живот, сега, наеднаш, криеше толку многу примамливости за него, што тој веќе почнуваше и да сонува за селото и за сите луѓе во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во тој случај, тој звучи релативно пристојно и функционира исто како што зборовите „сопруг“ и „сопруга“ им функционираат на венчаните, упатувајќи на сексуален идентитет без изречно да го става во преден план она што во него е сексуално.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сите гледаат во него и молчат.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Среќа, си мислеше, што е замрачено и што тој седи така, наведнат и загледан пред себе, во жарчето на цигарата што ниту угаснуваше ниту се разгоруваше на врвот на долгиот килибарски чибук, па никој не може да насети што се случува со него и во него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во почетокот тоа му беше интересно, но подоцна му стануваше непријатно: му се причинуваше дека тие оживуваат, гледаат во него, го демнат од сите страни, го следат секое негово движење.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во неговата темнина, низ ликот на оној, што го викаше просто Брате, се родија и многу прашања, кои дотогаш во него останувале постојано нерешени, а изгаснати.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше само еден тих разговор во него, додека стоеше, смирувајќи си го здивот и веќе не ни обидувајќи се да ги избрише студените росинки пот од сето свое лице.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Синот знае - неговите зборови нема да стигнат до срцето на старицата: во него се таи желба посилна од секакви зборови, од секакви реалности.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со текот на работата увидоа дека нивната мисија беше многу посложена и покомплексна отколку што ја замислуваа на почетокот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но во него не беше како во солунската гимназија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Може и да ѝ го покаже на Митра, и таа ќе се израдува, и да го виде не може да призне во него оти не ги знае кирилските букви (не ги знаеше ни грчките), само сепак, Чана не може да го направи тоа, едноставно радоста од писмото прво сама сака да ја има само за себе, а после ќе ја дели со другите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

- Утре в ранина ќе можеш да легнеш во него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ниротакис Алимакопулос свари црвено вино, во него тури лажица со мед, и ѝ рече на Деница дека без овој пијалак не би бил тоа што е.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А огромното поле на свеста сосема го беше напуштило; исчезнаа многу поими, посебно такви како што се Бог, свет, живот; на други се сеќаваше, на пример „луѓе“, „роднини“, но магловито; нивното значење беше избришано и воопшто не ја допираше душата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Беше тоа пак само едно просто продолжување по посоката на будењето, само едно растење на осветувањето во него и тој сега плачеше, увиснат и безволен за секакво друго движење, од тоа, што не можеше никако поинаку да го искаже она, што се случуваше со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Погледот пак се сврте кон Даниел, и вториот кој токму тогаш гледаше право во него, четирите очи, поточно нивните погледи, се разминаа како две птици во лет и скршнаа еден од друг, но погледот на Боб бргу се врати кон лицето на Даниел и тој ја извлече потребната сила, не од неговите сопствени извори, туку од измачениот лик на човекот што беше извор на неговата слабост.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се вдена во него и вдадено се моли, ете толку години, како веда.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Бајонетот натакнат на пушката се наклонува час напред час назад во ритамот на чекорењето, одблеснува сонцето во него и стражарското лице, зажарено од залезот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

По малку напнатоста во него попушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Ништо лошо не сторив, Даниел. Се колнам.” Нејзините големи и романтични очи гледаа во него од недостижна длабочина.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се чинеше дека страда, но во него болката беше мртва.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Објаснението беше упатено по сè изгледа кон Б. С. бидејќи додека зборуваше гледаше во него.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Овој врел и мрачен гроб среде пустината или она што секако треба да е минатост, минатост што така дрско продира во него и го напушта тогаш кога му е најпотребна.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Потоа стави во него малку ракија од буренцето во аголот и, седејќи крај огништето, се соблече до половина и колку што можеше побрзо, и колку што можеше поубаво се намачка со ракијата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не верувајќи, Кети зјапаше во него. Што зборувашe тој? Дали Милан беше при себе?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пред другите се обидував да бидам поинаква одошто сум, за да им угодам. а и затоа што тоа (нејзиното јас) беше толку исполнето со омраза и разурнувачки потенцијал, што сѐ што ќе влезеше во него не ќе можеше да опстане.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

По второто читање на писмото многу од работите во него и станаа појасни. * * * Веќе трет месец на игранките во соколааната недостасуваше еден познат лик.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога дојде да ме посети во Воената болница во Скопје (ме оперираа од слепо црево) старата госпоѓа што лежеше во креветот до мојот штом го виде се вљуби во него!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во книгата „Кралот на мајмуните“, Бора Драшковиќ вели: „Човекот е дупло суштество и во него и двата лика, и мислечкиот и чувствителниот, се во спрега“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Зашто сомневањето за совршенство не е во него самото, ами во оној што сака да го достигне.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Дрвената рамка му беше стара, распадната, тоа на повеќе места олупено и прошарано со темни бемки како бемките на снагата од Богуле, но сепак и понатаму можеше човек да се огледа во него и тоа цел од нозете до главата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Подоцна ќе видиме дека таа книга се вика Псалми, има чувство дека „дел од маглестата темница“ на Рибоокиот се преселил во него и дека тој го бара токму него.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кому му е гајле дека во него нема скапана банка.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Знаел дека го слушаат - сега е тој најмудриот, во него, заедно со желбата и самиот да е голем, расне самочувство што нема граница на траење: жолтицата пушта во луѓето жилички, им го копа дробот, пие крв, лока и сплинка и пуздра.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ма, јас откако ѝ го предадов пакетчето на мајка ти Светлана помислив дека содржината во него ќе биде доволна да ти разјасни сѐ.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ние не почнуваме да сфаќаме колку темелно оваа граѓа ни ја дотерува замислата за општествениот простор и за нашето (посакувано, претставено, стварно) место во него ако одбиваме да ги признаеме дамките што таквите душевни текови можеби ги оставиле во одреден примерок.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Својот интелектуален содружник, Климент Камилски, овој Татко го наоѓа сосема случајно, во една партија покер (прекрасна метафора за балканските односи), и во него наоѓа силна потпора за својот животен, метафизички проект: да се изработи историја на падот на империите на Балканот, а причините да се најдат во јазичните супстанции.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Валери била збунета - не знаела дали да пука во него или не - затоа отишла и го повикала лифтот, а тогаш пак се вратила во аголот каде се наоѓал Фред и повторно го вперила пиштолот во него. 228 Margina #17-18 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Изгледаше не само како да е со него, туку дека е внатре во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Верувајќи во него, ние сме вечни.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Како оној што го убивал да сакал да ги уништи со него или во него сите виновници за тоа страшно пладне.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакав и јас да му подарам нешто, нешто по што ќе ме помни, нешто по што ќе се сети како играа нашите сенки, и како ми ја допре раката, и што ми вети на разделба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, по враќањето, по волја на претпоставените, тој е малициозно распоредуван на најлошите работни места.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Можеби во себе и сам со себе зашто живееше за двајца и во него живееја двајца: едниот ноќе се закануваше, другиот наутро патеше од тие закани.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе го најде некое дете, ќе открие во него нов свет и ќе се израдува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се исправи и во мигот кога почна да се крсти, сите опули, занемени и скаменети се заковаа во него.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога влезе во железолеарницата, ги најде само празните исчадени ѕидови.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ледената кора на логиката се топеше во него. Се сеќаваше. Многу девојќи настојуваа да му се доближат.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Откоа го удрив, го пожалив пусти штрк, ама се стори.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тоа беше називот на Министерството, тунискиот Ке дОрсе, кој се наоѓаше близу тунискиот сук, со постојана отворена врата и со мистичните повици во него.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сега го гледав како става цигара во него.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дури ни мравите не го дозволуваат тоа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се припи во него, се намали.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не ги пријави никој. Останаа да живеат во него цели пет години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

— „Од една куртули, на друга нагази!“ — се жалеше, вртејќи ја главата од Становица за да го види за последен пат своето Витолишча и во него Нешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Будна го дочекав утрото, а потоа отидов да ја посетам Клара во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Првиот извадок е земен од прочуената ултраконзервативна хит-книга The Closing of the American Mind (1987), на сега веќе покојниот американски професор Allan Bloom.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се обидов по нешто да кажам за таа апориска нужда во текстот De l’esprit (За духот) и во L’autre cap (Друг курс) во врска со Европа. 4Дали би можеле да речеме дека техниките со кои се служите при читањето и пишувањето ја претставуваат деконструкцијата? 4Повеќе би рекол дека станува збор за една од нејзините форми или очитувања.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сето друго е обична поза, тотал ококорен во објектив, нешто што може да послужи за потпала. (Мојата облека нема да виси на некоја аукција во Сотби туку на рамениците на ромите старокупувачи.) Смеата и игрите замаглени ќе може да ти ги одмагли единствено сонот – во него повторно ќе се бакнуваме но ќе се будиш секогаш кога ќе ти биде најубаво.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

И одеднаш осети кај себе потреба, првата потреба што кај него се јавува по смртта.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Очите му станаа потемни, зениците со стопија и потонаа во минатото, во некој далечен ден длабок закоренет во него.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Коса и Conquest беа подготвувани во исто време. Conquest се прикажуваше многу кратко и немаше некој забележителен успех.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Цанул се штрекна, му се згрутчи здивот и започна пополека да се повлекува гледајќи во цевката од пушката што зјапеше во него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И така, кога мајка му не ќе беше дома, ја носеше Злата на таванот и застануваа крај огледалото, кое, како некој маѓепсник ги поземаше и тие се губеа во него.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Никогаш не му беше удобно некој друг да му го подава лебот, та секогаш работеше, дење и ноќе, за да не им биде на товар на оние што веруваа во него и во Радосната Вест.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Знаеше дека грубото лице на стварноста демне од секое катче на животот, и се одрекна од светот бидејќи, рече тој, во него не може да се проникне.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А малку потоа посака да рече дека само своите знаат да те суредат така што никогаш повеќе да не се разбудиш; но во тој момент вниманието му го привлече белутракот во калдрмата и веднаш оцени оти по десетото зрно, што веќе длабеше во него, ќе удри на белиот камен токму со челото. ___ * блуза **чета

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во него, со ракијата, се се мешаше, настани и времиња, луѓе, вчерашни и денешни, претпоставки, спомени што повремено се рагоруваат под затлеаното срце, потсетувајќи дека минатото е залог на животот. на се и на секого се сети во таа ноќ и праша: „Каде е сега попот?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога се обрнало, тој забележал човек со невисок раст, во стар износен виц- мундир и ужаснато, го препознало во него Акакиј Акакиевич.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Србин не брзаше. Гледаше попреку некаде над езеро. Шишман, подзинат во него, чекаше како галиче.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Знаеше дека ништо не ќе може да преземе зашто причината за она што се случуваше конечно не беше во него, туку во исконот со кој Универзумот луѓето ги обележува како сопственост за која тие не се свесни или на која забораваат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А “разградбите”, за кои почесто зборувам во множина, сигурно никогаш не означувале некој проект, метода или систем.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А нешто во него зборуваше дека ќе дојдат и беше решен да ги чека.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако мажите во своите концепции жените ги приближуваа кон телото оддалечувајќи ги од духот, кого го чуваа за себе, денес жените го грабнаа тој идеологем и го употребуваат како оружје во критиката на андроцентричниот и логоцентричниот дискурс кој се претставува како несексистички и општочовечки.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ама, кој како ќе пушти глас, така ќе припукаат во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа беше желба на дете што се плаши од видени мртовци и сепак може, верува дека може, со здив да му ги излекува раните на животното.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И двете гледаа во него со сожалување.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Да се вплетка во него, да се проткае пајажинесто ширејќи ја својата прекарасна аура на бесконечното творење.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Бојан се симна од чардачето, па совладувајќи го отпорот што се креваше во него, совладувајќи и извесен страв, се упати преку поточето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На Панде му се стемни пред очите. Се олади. Нешто се скрши во него...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Летувалиштето до скоро беше од затворен тип, а сега отворено за сите граѓани, макар што во него тешко се наоѓаа слободни места без врски од некој посебен или стар вид.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Чистотата на дворот, редот во него, кошниците со пчели, роморот на манастирската чешма, чинам, ме погалија, ме сталожија“ (Сестра Ангелина).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Брзината на тие нозе што протрчуваат се пренесува во него како морничава гроза, се буди тоа чувство на ужас дека уште малку ќе биде изоставен од масата, сам и најзабележим во ова бегање.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Девојченцето го зеде парчето и тапо се загледа во него, можеби и не знаејќи што е тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Работи кои го пронаоѓаше.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оди, се враќа, молчи и таи, а во него сѐ понапред избива потребата и го гори, да каже кој е и што е.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Белким и во него има нешто душа и исав.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таа преокупираност е во средиштето на Уводот во потеклото на геометријата, текст што посебно го преведов затоа што Хусерл во него се сосредоточува на пишувањето.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа вода го полнеше Чочкин Вир каде се капеа овците пред стрижење, а во него сите селски деца што стигнуваа до него се учеа да пливат во прво време држејќи си го носот стиснат со два прста додека не се излезе на другата страна.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Мал Борче пред некој ден во доверба ми рече дека Кире од кадровското го викале врбов прат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Меѓутоа, двајцата директори, „после одредени сплетки, игри и манипулации“ успеваат да се стекнат со 54% од уделите3 и на тој начин да станат доминантни сопственици и управители на новото претпријатие.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, еве синот навреме стаса. Сета надеж е во него. Како ќе се почне сега.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Така, полека, низ превезот на солзите, од збор до збор, влегува во него, поминува низ него, а ништо конкретно.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Меѓу многуте зла луѓето секогаш го претпочитаат она кое најмалку повредува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Од младите се бара многу: добро да учат, да помагаат дома, да имаат разбирање за сѐ, но товарот на родителите е далеку поголем, од нив се бара да се има дом, да е топло во него, да се има облека, да се има храна, да се имаат пари за кино, за слаткарница, за патувања, за струја, за вода, за кредити и за што ли не!?

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Сѐ беше растргано во него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Посебно го среди и исчисти Албумот додавајќи ги во него сликите што ги донесе со себе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Вистинскиот каталог во моментов се наоѓа во печат а причината за тоа е што сакавме последната поставка да биде фотографирана и влезена во него.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Токму затоа тој е толку интересен.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Македонските доброволци во српските чети учествувале во борбите кај Страцин, Азот и Порече, а четите кои содејствувале со грчката армија учествуваат во борбите за Кожани, Сјатиста, селата Конско и Царушино.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Властите, коишто и без тоа се сомневале во него и во неговите другари дека се членови на Организацијата, без двоумење можеле да го искористат тој факт и да го прогласат за член на Гемиџискиот кружок.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во истиот миг сиот џагор замре и околу четиристотини очи беа вперени во него.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сакате да го цицате селото. Тоа да ви биде крава музара, но да не се вратите во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тие прво прашално погледнаа во него, па зачудено во нас - се разгракаа над шишето што го отвораше келнерот, ги кренаа полните чаши и гласно ни наздравија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Секоја вечер, се заклучуваше во одајата, го отвараше ковчежето и маѓепсан, ѕуреше во него.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Занаетот го научи уште од дете, од татко му, и му навлезе во тајните; во почетокот му беше тешко: раце му се разрануваа од удирањето со чеканот, постојано му беа изврзани со крпи, но со време се извежба така што удираше со чеканот на глетото и без да гледа во него: можеше да разговара, да ја врти главата настрана, да фрли поглед било каде, а чеканот сам, непогрешно да удира на глетото и чивиите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Застануваше и продолжуваше да стои, сѐ додека она во него не се разлабавеше сосема.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Иако беа минале години, јас го познав погледот – тоа беа очи кои плачат навнатре, а солзите капат некаде таму, длабоко во него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таков човек каков што е овој колар беше мојот старец. А отаде заедно со моето детство. Го прогонува - и не пукаа во него.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Хи-хи-хи!“ - се зачу напукнатиот звук на девојкиниот глас, но во него се слушна нешто налик на убод со игла, „Хи-хи-хи!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој гледа во мене, јас гледам во него, Цветан гледа и во мене и во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гледајќи го – птиците и билките ги множеа неговите облици; на поколенија ѕвезди, кружејќи над него, се откажуваа од својот оган и се скаменуваа, Иднината, низ долго искуство, во него ја гледаше својата величествена слика и ѝ пееше на вечноста.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Тој во него гледаше сигурен наследник.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Доста ми е од смрдеата што ми се наметнува... подобро ќе е да се вратам накај зградата... има време за попладневната смена... * * * Кога се отвори лифтот во него беше Теми: „Здраво, Влатко, како да сме се дозбореле!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Во него се дигал тап бран на очајно чувство во кое се мешале сожалување (ја мразел но и ја сожалувал својата младост) и подмолност на немил сведок. Лежел и слушал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ноќеска ли?“ праша. „Ноќеска ли пукаа во него?“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Излегувајќи за последен пат од дуќанот на својот светијован плукна на прагот и се заколна да не стапне веќе во него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Толку голема опсесија што ми се случуваше да се расплачам, онака од копнеж и од тага што е толку неостварлива.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Едниот од нив има часовник, па постојано погледнува во него и вели: “Има време, ќе стигнеме“.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Го тргна поклопецот од дувлото и токму сакаше да зачекори во него нешто го пресече.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Тамошните афекти не му се особени на поединецот: тие се колективни и генерички. ‌На пример, исказот дека „прекумерната сентименталност што била задолжителната состојба на чувствата не дозволувала никаков вистински објект“ не упатува на некоја типична или особена или својствена идентификациска одлика на машкиот геј-субјективитет сам по себе, туку на особените ефекти што врз душевниот живот на машкиот геј-субјект од времето на Студената војна ги имала неговата задолжителна припадност кон општество кое и најмалата можност за истополова желба или за родово дисидентство ја правело незамислива и непоимлива, а да не зборуваме за можноста да се постапува според неа или да се претвори во истакнат, јавен дел од секојдневното живеење. ‌Слично така, бидејќи бродвејскиот мјузикл цутел во историски миг кога не можело да се дозволи ништо што било карактеристично геј да стапне во доменот на масовното јавно претставување и бидејќи геј-мажите што го создале можеле да го сторат тоа само ако снаодливо систематски и апсолутно го исклучат сопствениот сексуален идентитет од видокругот во него, протогеј-одговорот на конкретното гејство на бродвејскиот мјузикл нужно подразбирал свест дека машкиот геј-идентитет е систематски и апсолутно исклучен од секаква отворена препознатливост во самиот мјузикл.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Само во Него, во Господ веруваа, а сите други ветувања нудени на дланка, беа само припомош за поголемо страдање. ...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

— Ами како, Јован Паленѕов су јас, од П'чишча, — одговори дедот Јован и сакаше да седне на тревата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повторно од високите ѕидови од холот на хотел нè пречекаа наивно нацртаните фасади на црквите што ти го напаѓа погледот каде и да се наоѓаш – крај барот, на рецепцијата, пред некоја од силите за конференции, пред стаклениот лифт или во него додека се качуваш до некој од внатрешните катови.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

За да може да постои како заокружен и завршен свет на човечките егзистенции Чинго ни го доближува со средствата на јазикот, избирајќи во него нивои кои најсугестивно и највпечатливо ќе го остварат тој вид на вистинитоста.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Што ли пишува во него?“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И навистина, старецот во своето долго живеење в планина, во својата постојана врска со природата, беше свикнат на еден неверојатно точен ритам на живеење, во него постоеше истенчено чувство за течењето на времето и затоа појавата на некаква умна временска направа само би го нарушувала тој ритам на установено живеење.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа депресивна атмосфера во која го најде потонат градот кој онака жив и разгргорен, ориентално темпераментен каков што го пречека кога за првпат дојде во него и кого и рабинот го поимаше како капија на Истокот, како европско предворие на Леванот и Бисер на Ориентот, свесен зошто го нарекуваа и Мајка на Израелот и Втор Ерусалим, сега при второто враќање во Солун го доживува како старо, разурнато гробје.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Во него имаше нешто необично, нешто друго, човечко!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ти го измисли и подоцна почна да веруваш во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И ден-денеска некои племиња во Африка закланото месо од добитокот и дивечот го држат цела година нерасипано премачкувајќи го со мед кој не им дава на бактериите да навлезат во него и да го расипат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но тие беа одамна помирени со судбините, нивна единствена грижа беше како да им помогнат на своите потомци да го разберат Балканот и подготвени да живеат во него без омраза.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сонцето беше напола потонато и, додека гледаше во него, со секоја секунда тонеше и преостанатиот дел.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Го викна и учителот и му нареди да го отвори училиштето за да се смести командата во него.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А ете, убавината на таа ноќ, слична на топол леб изваден од под вршник, ме потсетуваше токму на тие воздушести празнини во него. Или сум била гладна?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Барај го него. Во него е клучот“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Му остана длабоко во него овој свртен кон небото поглед на воденесто-вкочанетите очи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Глас се подигнуваше во него, глас на праведен судија.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Поврзано е со симболизмот на месечината поради одразувачките и пасивни одлики бидејќи ги прима сликите како што месечината ја прима сончевата светлина.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Не сакам да те мешам во ова Алек, верувај ми, ти си толку фино дете и не сакаш да знаеш што има во него.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Вовед Како простор што е достапен – барем номинално – на сите граѓани да уживаат во него и да го користат, јавниот простор е локација каде што се формира и претставува општествениот идентитет, сцена на која се одигруваат општествените практики, а во неговото пошироко значење на „јавна сфера“ тоа е место каде што „јавноста“ се организира, претставува и замислува.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Си чуваат во него грав, просо, што ќе им текне.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Да, ПаризИстанбул, како пејзаж забележан низ замаглените прозорци од возот кој патува дење и ноќе, додека патникот, макар што не добива точна информација за пределите низ кои минува, чувствува дека во него се отвора еден внатрешен простор кој е с поширок и поширок.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Непознати неочекувани клетки се отворија во неговото битие, во него, откривајќи нови царства, сè повеќе зголемувајќи го животот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ќе се скроти и премавне сѐ она во него...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но, тој не сака да го разреши својот проблем. Ужива во него.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Климент Камилски, откако се врати од Голи Оток, му се радуваше на животот, солзите му идеа самите од себе, емоциите притискаа во него, макар што староста ги потиснуваше од животот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нејзините зборови чкрипнаа во него, како паричките во автоматите, и го допреа до некои контактни жици на неговото битие.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И во него можеше да се воспостави пак тој целосен однос, што се градел низ сите поминати години спрема оние двајца луѓе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дали каењето до денеска тлее во него!?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Го одржа ветувањето што ѝ го беше дала на тетка ѝ полека го отвараше писмото плашејќи се да не ја оштети содржината во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во него го виѓаваше крајот на светот. - Потоп и крај.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Очите ⥊ беа затворени.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Даниел гледаше дирекно во него, но знаеше дека не го гледа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Последното делче во него се скрши дента кога меѓу имињата на оние десетмина што загинаа во заседа го препозна и името на одамна заборавениот школски пријател.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кине Богдан од тревките и билките околу себе, ги џвака, чувствува како силата на земјата му се пренесува во него и го поткрева на своите раце како што мајка му го крена кога се роди.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Мораш да признаеш дека во него има нешто големо. 20 февруари Роденденот ти се наближува.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Добро, да речеме дека повеќе се плашам одошто ги мразам, но тоа е така, и ќе остане така.“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Така, ако за тебе овие две години откако ти и другарка ти Мила ми го испративте вашето писмо се долги и ако веќе престанавте да го очекувате мојот одговор, за мене не е така.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Додека имаше синдикат, Костадиновска членуваше во него, но никогаш не беше вклучена во синдикалните активности.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дури и сега слушам како ми се обраќа Ѓурчин: "Не си го чувствуваш чекорот полесен, Даскалов?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но никогаш не смееме да се плашиме од погрешни избори, тоа е како правење затвор за друг, а самите влегуваме во него, ако не изгубиме ништо, ништо нема ни да добиеме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ме посети неговата жена и ми рече: „Не можам да дозволам мојот маж да игра една таква улога кога очите на целата младина на Америка се вперени во него”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но она за што се работи, она на што упатува, не е ништо друго освен самиот тој, ништо освен неговата вредност во рамките на внатрешно доследен, формален систем на значење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Новинарот: Зошто носите пиштол?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но Толе вината за овој неуспех не ја најдуваше во него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Притиснат од новите задачи во гимназијата, а и од самите околности кои многу не дозволуваа човек да се одлепува од денот, средбата со учителката од Гаково, на некаков волшебен начин, без воз што татни со денови, ме врати во Гаково за да можам да се видам себе си како во огледало, ама во такво огледало во кое твојот отслик не се менува независно што изведуваш пред него, во него остануваш кадриран и замрзнат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Дури и Онисифор Мечкојад со почит ќе гледал во него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во знакот на јарецот (Under Capricorn), 1949г. •Со овој филм не постигнавте успех, но, што мислите, поради што многу француски критичари го сметаат за еден од вашите најдобри филмови? •Хичкок: „Поради тоа што во него гледаа она што тој навистина и беше, а не она што се очекуваше да биде.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Бродвејскиот мјузикл, и покрај сето отсуство на својствено геј-тематска граѓа во него е многу поделотворен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се има во него - сета жал и надеж, стремежите и мечтите и неизмерливата тага, вчерашниот бој, лелеците и довикувањата на ранетите и живите...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Улиците не се преплавени со вооружени млади деликвенти, стапката на убиствата изнесува една петина од онаа во Соединетите Држави; проблемот на наркоманијата е мал и судејќи по сѐ опаѓа; уживањето на хероин е под контрола, кокаинот претставува мал проблем, додека крек речиси и нема.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но оваа интерпретација е мошне разбирлива и причината е точно во овој карактер истовремено толку неопиплив и толку прониклив што сте му го дале на вашиот роман: многумина други можат да се асимилираат и препознаат во него.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Се детска надеж погледнав во него и прашав за зелените луѓе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Зар има уште нешто непознато за тебе во него? – Во каталогот, мил мој, е запишан најубавиот дел од мојот живот! – Сигурно мислиш на времето на нашето патување во Италија, во 1939 година?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Неколку луѓе загрижено зјапаа во него, со чудење внесувајќи му се в лице.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Уште повеќе што не знаеја што пишува во него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Според легендата ангелот Габриел подавајќи му ги на Адам лакот и стрелата му рекол: Послужи се кога ќе треба со ова оружје, во него има божја сила!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дрвјата на ридот од Профим натежнале и дрочат: сонцето легнало на нив и ги квачи; небото е проѕирно, блеска како вода и не дава да се гледа во него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Каде и да одам, чинам сите патишта поаѓаат од него и се враќаат во него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Секоја генерација беше во извесна смисла повторувач во балканската историја, осудена сизифовски на нов почеток, постојано со атавистичкото прашање кој беше виновен!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кон болките сега се придаде и една тешка грижа, да не го побараат, да не го спашкаат по адресата, и дедо Иван ќе се разочара во него, ќе види со кого имал работа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ех, како би бил добредојден еден непостоечки Дедо Мраз да го врати во детството, во она време кога добиваме играчки и покрај тоа што не веруваме во него; кога самото постоење е доволна причина да се биде сакан; кога нашата прегратка е награда за возрасните, а насмевката е топлина за присутните во собата; несмасните зборови се причина за развеселување, a едно одење до продавница изнудува пофалба.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Кралската влада не го прифати овој предлог гледајќи во него можност за манипулација.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се сеќавам, еднаш во Десеттата улица дојде и седна покрај мене, велејќи: „Да разговараме“; и, се разбира, тоа не го сторивме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Комесарот го отвори писмото. Во него Тале пишуваше: „На Трајчета, сѐ што порачавте му дадов.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Јакне мането на песната. На лицето рабинот чувствува навев на топол морски ветар.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И секако, настојував да не поттикнам во него непотребни сомненија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Низ подотворената врата од „комбинованата“ соба се гледаше огледалото поставено во претсобјето, а во него ликот на жената сокриена веднаш до рамката на вратата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Ѕвезда заџарена во него. Врз очите негови в миг превези паднаа.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ме искушува за да види колку е силна мојата верба во него. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се подигнуваше во него несигурност и плашење.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нашиот прв викенд во него беше кога и првиот мобилизациски марш против војната во Виетнам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

8 – Четврт механизам, од 2005-та, е спогодбата т.е. „компромисот“ за доверување на настанатиот спор на специјален ‘мировен совет’ составен од три члена, од кои по еден определуваa работодавачот и работникот – доколку стануваше збор за индивидуален спор или, пак, на ‘арбитража’ – доколку стануваше збор за колективен спор (чл. 182-183, ЗРО/05).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој не открива кои сме – на крајот на краиштата, никогаш не настапуваме во него, барем не како видливи геј- мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Писателот во овој роман за македонската легенда, го проследува детството и младоста, школувањето и вклучувањето во организираната борба на македонскиот народ за изборување на сопствените национални и социјални права и слободи, за создавање на своја сопствена држава, сѐ до трагичната погибија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Таа го погали, го подигна речиси набожно и се загледа во рубите што лежеа во него, што ги носеше со Крстана пред дваесет и две години.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Посебно денес, кога конкуренцијата при објавувањето книги е веројатно најголема, за писателот е многу корисно да ја запознае техниката на пишувањето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

По прошетката на топлиот ветар преку ноќта ни снегот останал, ни трагите во него. Затоа и ми е тажно за синот, за Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чекале тој глас да порасне во него, да го напне, да му ги расфрла ситните парчиња на распаѓањето, онде, по рудината со заборавен пат од непознати времиња, а тој уште чекорел кон нив небаре и самиот се плашел навистина да не се распадне на педа од отворениот гроб, од незасилениот пламен во јамата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Помолча пак отец Иларион, и кога виде дека сите гледаат во него чекајќи да продолжи, рече: - Душата човекова се разликува од животните и по тоа што таа прави дела; што управува со сопственото тело; што знае дека телото ѝ е привремено боравиште; што е разумна и знае дека е од бога и во бога ќе се врати; што знае дека ако биде грешна - ќе замине мрачна и темна, а ако биде безгрешна - ќе замине чиста и светла; што знае (како што вели свети Андреј Јуродив) дека сразмерно на делата што ги направила, така и ќе свети: некоја како сонце, некоја како месечина, некоја како пламен, некоја како молња, некоја како камен скапоцен, некоја како килибар, некоја како цвет, некоја како волна, некоја како сребро, некоја како чисто злато.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сонот го следеше својот тек: и во него први беа скалите, дрвените скали на старата куќа по кои се качува, па кујната со маса наместена како за ручек со шарен извезен чаршав, соларник на сред и четири чинии околу, потоа надесно, кон собата во која спиев со Мајка, таму, веднаш таа-лежи на креветот, до половина покриена со јамболија под која ја насетувам мекоста на крупното тело.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Хуманите чувства го преполнуваат моето срце.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тоа може да се однесува на нејзиниот безобразен наслов, кој ако се комплетира, би гласел “Tu m’emerdes” (во слободен превод: “досаден си како пролив”).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дали таа се проектира во него, и дали нејзиното задоволство доаѓа од тоа што знае дека, иако се прави нешто општествено недозволено, сепак, безбедноста ѝ е загарантирана, преку тој еден?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Ова е праисторија, бидејќи тогаш никој во Америка не знаеше за Стоунси.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Животно да влезе во него би се загубило, а камоли запците од мојот чешел.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И уште ви кажав дека смртниот живот е само еден од трите неопоходни чекори кон спасението, оти прво во него мораме да добиеме прошка за своите гревови од минатото, та од духовна смрт да преминеме во духовен живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ја објавува збирката есеи Историја на вечноста и го преведува романот на ВирЏинија Вулф, Собата на Јакоб. 1937.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Беше влажен. Во него нараснуваше врелина и бараше излез.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јосиф застанува, гледа во него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Двор, градина, чешма и други присподоби не постоеја во него ни околу него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Арбитерот донесува решение [а не пресуда] за предметот на спорот, во рок од 30 дена од денот на отворањето на расправата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сите се загледаа во него, прашувајќи се што може да биде тоа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Беше убеден дека волците не се во состојба да му нанесат зло, освен ако се решат со денови да го држат во опсада, во што не веруваше, и најпаметно решение би било да седи затворен во колибата и да чека да помине ноќта, но нешто во него се креваше и го тераше да се стави во активна борба со волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Имаше во него нешто што беше поинакво од сите овие тешки месеци и години.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И тогаш, во него нарасна и го обзеде она чувство на љубомора и похотност што можеше да го фрли само во очај.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Отпрво сети како се надигнува во него нешто сосема непознато и непромислено, како да беше едно просто издивнување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој не веруваше дека судбината на човекот во историјата е проблем кој би можел да се разреши во внатрешноста на историското време.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И такво какво што го опишувате самото езеро што еден од вашите браќа го слика на ѕидот во вашиот нов дом крај реката Вардар во Скопје, се чини дека е обид да се оживее душата на езерото во новата татковина; и во истовреме, според нивните сугестии и коментари, се чувствува дека сите кои учествуваат во создавањето на новата фреска на ѕидот сакаат да ја видат во ова езеро татковината на нивната душа.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И затоа сега беше обземен од помислата дека нешто основно, нешто цврсто и пристојно беше нарушено; од дејството на нешто друго, чистото во него беше изгнасено; неговата духовна и морална доблест, всушност срцевината на неговото битие, беа нападнати и ограбени.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И пак не знаеше, распнат од мисла до мисла, дали во него се разбудува нагонот на видот или го мачи стравот да не биде сам.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

(Ѓ) со склоност кон експеримент, помеѓу другите начини на нанесување боја, „дубеше“ на глава за да ја направи Кожа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Имаше добрина во него за илјада добри луѓе! - ми вели другарот.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Не знам“ (210).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сум заскитала во животот, што се вели, и сум се загубила во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како стрејт-мажите се по тоа што се мажи и што на повеќето од нив, барем отпрвин, им се укажува достоинството и чувството на субјективна ополномоќеност што, главно, им се придаваат на мажите во систем на машка доминација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мускулите, со кои немаше што да работи, престануваат да му просребруваат, во нив гаснеше онаа маѓија на потребата од напнување, додека стоеше таков, со ноктите вкопани во дланките, со дланките прежилени од своите сопствени нокти и едвај здржувајќи се да не тресне нешто со тупаниците така, за да го здроби со еден замав, едвај задржувајќи се себеси да не истрча низ вратата и да земе да го гази оној снег, да го пробива тој изнаврнат снег, да го изоди сиот сѐ додека здивот не земе да му бие во него како тапан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Каранфилчето и сахаринот, сами по себе доволно одвратни, не можеа да го отстранат тешкиот мирис на зејтин; а најлошо од сѐ беше тоа што мирисот на џинот, кој престојуваше во него деноноќно, во свеста му беше неразделно измешан со мирисот на оние...

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Хичкок: Градина на задоволството беше обична нарачка, но во него влијанието на американскиот филм беше очигледно.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И дури откако сите другите седнуваат тој го наместува сотлчето до Костадина Дамчески и, некое време, како да се двеуми дали да седне а потоа, кога седнува, свртен со лицето спрема Лазора Перуноски и испулен во него в скут ја држи тутурката и молчи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како потврда на зборовите на крчмарот, жестокиот алкохол проникна длабоко во него и почна, како со медицински клешти, да му ја отвора раната, да му ја раскинува раната што го болеше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

О'Брајан го фати за раменици со своите силни раце и се загледа во него од блиску.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога таа ноќ ги испратија во извидница, додека еден зад друг чекореа низ шумата, му се чинеше дека студи толку многу што прстите и преку ракавиците му се залепиле за студената цевка на пушката.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

во (предл.) - него (зам.)