во (предл.) - агол (имн.)

Тики: Мислам дека е најодвратен! (Беки погоден силно грокнува и отрчува во аголот) Што ќе правиш со нив?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики му пали, а потоа се наведнува, зема едно каменче и го гаѓа Беки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сати, со упатството за пуб­ликата пред изведувањето на своето дело за кое инструментите беа смес­тени во аглите од салата, апелираше „присутните слободно да се движат низ салата и да разговараат” (што тие не го направија).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Досадување е најблиска паралела на Empire во уметничката традиција.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Два кревета беа наместени во аглите, до другиот ѕид касела, на среде тркалезно масиче, на кое стоеше албум со слики.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На него имаше микрофони и засилувачи поставени на четири дебели навојници во аглите и безредно поставени микрофони врз рѓосаните фрагменти.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Празна, само со два штафелаја, еден тросед спроти нив и цреп со кактус „свекрвин јазик” во аголот меѓу ѕидот со прозорци и ѕидот со слики.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потсмешливата насмевка, макар и само во аглите на нејзините усни, јасно зборуваше за тоа дека таа ќе продолжи со своите досетливи и иронични реплики, што го правеше напнат и претпазлив.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
6. Преградените простории во бараките, некогаш што биле спални, сега беа претворени во ателјеа; со тоа што дрвените легла на катови беа извадени, а на нивно место се отвори простор за долгата тезга со алат, за грнчарско колце на ножен погон и за купот глина во аголот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зеде од кошницата во аголот десетина компири, и ги пушти во водата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа најде една празна вреќа, ја посла во аголот од тремот, веднаш до вреќите со компирот, па ја пренесе тука срната и полека ја спушти на простирката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа стави во него малку ракија од буренцето во аголот и, седејќи крај огништето, се соблече до половина и колку што можеше побрзо, и колку што можеше поубаво се намачка со ракијата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Овие се нови - рече Бојан гледајќи ги малите, немоќни јагниња, збиени во аголот од кошарата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ние сме свикнале да го гледаме просторот поаѓајќи од нас самите, од нашиот внатрешен свет, од нашата невистинита длабочина; ние сокриваме, ние маскираме, ние лажеме затоа што сакаме да ги притаиме нашите чувства, сокривајќи се во аголот на итрата непристапност; сето она што е прифатено да се нарекува психологија, сето она што „нема место да постои“ во социјалниот свет, околу што се кодира и се формира нашето „јас“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Секој ден да те гледам на хоризонтот во аголот. како и сега кога паѓаш...кога те нема.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се разбира, го имав предвид траурниот момент и не побрзав да му ја прераскажам приказната на Ристе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Точно е дека времето за летање ме има одминато.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да се наоѓав повторно во оној натпревар со времето и тоа во деновите кога не ми беше тешко да ги прескокнам и највисоките плотови. (Иако и подоцна, додека растев, па дури и сега, кога ме сметаат за возрасен, не спаѓам помеѓу покорните кои мирно остануваат во аголот каде што ги испратил животот).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За среќа наиде Даскалов. Не знам од каде и зошто но мене за момент ми се пристори дека Даскалов штотуку завршил тешка борба на некој ринг и сега се враќа во аголот со насмевка на победник, згора на тоа и сигурен дека немам причина да му го запустувам задоволството.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А на ретките поединци неупатени во овие промени им потврдувам дека веќе и јас не се одлучувам тукутака на необмислени постапки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имаше место во последната клупа и изгледа дека беше задоволен со тоа, зашто таму, во аголот, другите деца викаа, се префрлуваа преку клупите, се маваа со сунѓерот, ги влечеа девојчињата за прцлињата и изведуваа стотици други ѓаволштини, тој седеше стуткан во својот агол, отсутен, со мислите далеку од она што се случуваше околу него.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Даниел почна да работи со мистријата. Полека и замислено, девојката пак го врза камчето во аголот на шамичето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тие седнаа покрај масата што беше во аголот, спроти масата на крајот од шанкот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Утредента јавија дека ќерката на логотетот, секое утро се претворува во пајак грд, влакнест, и дека од креветот се искачува во аголот на собата, каде си плете своја вселена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ЛЕНА: (Се упатува во аголот, од спротивната страна на пијаното, каде црцори самовар.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Тоа утро, во аголот од големата сала на кафеаната, стуткан врз еден дрвен стол, потпрен со подланките врз масата седеше Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Или, ако едно, кое било од овие дрвја го засадиме во агол, каде што двата ѕида би му го запирале природниот развој, тоа ќе се шири само во слободните две насоки и никогаш нема да види што има зад другите два ѕида.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Наближи до кафеаната во која често можеше да го најде и, само што ја отвори вратата, го забележа како седи во аголот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Чиста, средена, ненаметливо осветлена и од звучниците сместени во аглите тивко се разлева песна. Звучи многу познато и дејствува смирувачки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во аголот одвај чујно брмчи клима уредот. Ладовина. Надвор нѐ гореше летната жега.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зигмунд и јас седевме во аголот од собата, повремено или тој или јас станувавме, ја убедувавме Роза да оди да се одмори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттогаш Клара само седеше во аголот од собата, не кажуваше ништо, не одговараше на нашите прашања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Поставете ми некое едноставно прашање,” рече доктор Гете, и се приближи до една девојка која стоеше во аголот на просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го гледав како заспива и посакував да легнам покрај него, а останував да седам во аголот на собата, со книга во скутот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седнував во аголот од малечката просторија, и гледав како неговиот поглед се движи по страниците од книгите, како неговите усни се придвижуваат дури немо ги изговараат прочитаните зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од едно од тие сонувања ме разбуди остриот глас на мајка ми, која предвреме се беше вратила од татковата продавница: „Кое е ова глупаво лице?!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седнував во аголот, покрај креветот, и се обидував да нацртам еден поглед кој гледа во ужасната празнина, две очи кои плачеа навнатре, но обидот завршуваше на една единствена точка – движењето на мојата рака запираше онаму каде што започнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На крајот од спалната, во аголот, на еден кревет, лежеше Клара во бела ноќница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме болеше насетувањето дека брат ми и јас се разделуваме, беше тоа прво сознавање дека тој и јас ќе тргнеме по одделни патишта и таа помисла болеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ги врати иглата и конецот на подот во аголот од собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме во добата на невиноста. Неговата и мојата невиност се допираа како два меура од сапуница кои, наместо да се пукнат при допирот, се соединуваат во еден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почувствував како цел еден свет што го исполнуваше моето детство – часовите во кои брат ми учеше во својата собичка а јас седев во аголот и го набљудував како бесшумно ги придвижува усните додека чита, часовите во кои ми ги пренесуваше знаењата, нашите лежења на креветот додека чувствувавме дека никогаш нема да се раздвоиме – се изгасна засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паулина седеше во аголот од собата и трепереше, претчувствувајќи го тоа раздвојување. Идниот ден отидов кај Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа не нѐ слушаше, остануваше да лежи, да го гали и прегрнува мртвото тело, да шепоти нешто неразбирливо, и само по бојата на гласот разбиравме кога ја прашува и кога ја прекорува ќерка си, кога ја моли, а кога ја колне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги водев кај неа Густавите, затоа што за нив толку многу се грижеше, и мислев дека грижата за некого, ќе ја врати во нашиот свет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежеше склопчена, нејзините нозе беа собрани, со колената кон брадата а стапалата кон задникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзиното име никој не го знаеше, сите ја викавме Добрата Душичка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му имав речено дека читам додека тој спие, а всушност минував часови загледана во неговиот лик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога имаше време го замолував да ми чита на глас на некој од јазиците кои тој ги знаеше, или да ми го раскажува она што токму тогаш го учеше, а кое ми беше подеднакво неразбирливо како да ми зборува на непознат јазик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа долго гледав во таа точка на листот хартија, или станував и гледав низ прозорецот, или пак го забодував врвот на моливот во дланката од левата рака. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во аглите на сликата, од едната и од другата страна над портретот, беа исцртани два детски лика, со прозрачни ангелски лица, со небесна благост во очите и милност во умјасот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден момент, се опулив кон чардаците и забележав како зелениот мантил на Рибоокиот се мерна и исчезна во една врата во аголот на чардакот, отспротива.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Портретот на Непознатиот гледаше во очите на Сликарот со неизустена благодарност и искри солзи во аглите на очите, неми, но речовити.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Просторот е затемнет, со одвај видливи светилки во аглите и со магли меѓу масите и таванот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еден ден погледот на Сликарот му го привлече големо старинско огледало исправено во аголот на собата, со раскошна рамка од абонос.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кој би можел да ги спои неговата расприкажана, полничка личност, мустачињата а ла Клерк Гебл и љубовта кон шарените вратоврски и цицлести жени со неговиот минималистички уреден ергенски апартман: црно-бели театарски фотографии, три старински фотелји, а плакарите со стотици костуми и вратоврски и креветот вовлечен, камуфлиран во ѕидот, незабележливи како и музичката кутија, што ја сокриваат листовите на големиот фикус во аголот на собата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Прекрасно – шепоти Ева, со, ако не се лажам, солзи во аглите на очите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш мислеше дека е подготвен да ги изоди сите дивини, само да биде негова, и му се чинеше дека секој збор што тој ќе го каже ќе биде премногу во аголот во којшто таа го притисна со своите зборови и го зароби во својата мрежа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа го заведе со своите приказни, па и пред да биде свесен за да се спротивстави, тој плачеше на оние тажните, се смееше на оние веселите и ги следеше нејзините наредби.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А сѐ е тука:слики по ѕидовите тешки двојни завеси врз прозорците ормани што прилегаат на мртовечки сандаци исправени покрај ѕидовите несмасни кожени фотелји штавени овчи кожи расфрлани по подот една земјена Геновева и ламба прокудена во аголот притисната од темновиолетовиот абажур.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Му дава знак на Методи да замолчи и го отстранува во аголот.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не гибајте ме по споменот од непреболот, во аголот на темнината...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
ТЕМНИЦА СЕ СРУШИ ВО МОИТЕ ОЧИ не гледам но видов во аголот на нашите средби капки солзи ко бисери бели а во нив две срца со аморни стрели и двајцата заљубени бевме...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Најрешителен егоцентричен став, нежен хедонизам во движењата, претворањето на лицето во маска!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тагата во аголот на усните делумно е ладна; предобро знае како болката е поврзана со рафинираното уживање на животот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога го виде, пргаво стана и го одведе во аголот кај оџакот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го најде Патрокле во аголот кај оџакот, каде што обично спиеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бледото лице на Арсо постепено се растопуваше во мракот веќе налепен во аглите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Набликнатата пот му течеше по слепоочниците и се цедеше во аглите на стиснатите усни. Тој плукаше шумно и пцуеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо лежеше издолжен на одарот и само челото му се белкаше како камен зафрлен во аголот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јадрата сенка на прислужникот прелетуваше по ѕидовите. Бргу светлоста на денот го разгонуваше мракот во аглите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пред тоа седев во барот „Африка“ и забележав во аголот млад црнец во американска облека.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но, последните осум не го одвојуваше погледот од регалот каде некаде во аголот ѝ беше планинарскиот ранец, во кој во тајната преграда имаше уште едно неотворено писмо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А сепак, умот застрануваше од овие додатоци – она што ќе го задржеше вашиот поглед, беа само оние два мали хоризонтални процепи кои ги имаше наместо очи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќерка ми: на границата од детството плете венче од сон – цвеќе и гороцвет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако ми дадете да изберам помеѓу нападот на крупен силеџија силен на јазик и меѓу нападот на безопасен странец со сини очи, седнат тивко во некој агол, ќе видите дека нешто ќе се збидне во аголот секој пат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ме фаќа страв, ми татара снагата и колениците, црмнуваат струи низ дамарите и не ме стигнува прашањето што го насетувам: Зошто сме олку сами!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се повлекувам во аголот на собата со машина за пишување в раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се повлекувам уште повеќе во аголот, го повлекувам потегот, може ли се да вратам назад, си велам, велам на глас, а го слушам ехото, екотот на забрзаната цивилизација што сложно ми вели: Не! Нема назад!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се смалив и самата и ѕиркав низ дупка во аголот каде што се спојуваат ѕидовите со таваницата.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ѕурев долго, долго во аголот, чекајќи да се појави поради мене, обземена од неизмерна и метафизичка среќа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
На крајот од собата, во аголот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мораше по стопати да стои на час во аголот, одделен, по казна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Има денови кога седам во аголот од собата и гледам во твојата точка...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Би можела да те бакнам како тогаш и онаму во аголот... зошто сѐ се троши само бакнежот останува на моите усни...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Еднаш јас љубев еден ТИ... Љубев и еден друг во аголот од твојата соба...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сега седеше во аголот и гледаше пред себе: одиме, значи, низ овој винороден крај, разговараше самиот со себе, претежно рамничарски, покрај скрлетните полиња што чадат од мак.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Неколку замрсени спомени висат како пајажини во аглите од ѕидовите меѓу нас.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Со поглед можеа да ги запалат восочните свеќи во аголот. Разбрав, рече.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Госпоѓа Мариела ги стави кредата за пишување и сунѓерот во шкафот до школската табла, ги изми рацете на чешмата во аголот на предавалната и со брзи чекори по скалите, слезе на приземјето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ти си единствената жена на која ѝ го имам кажано она што таа очекува да го чуе од мажот што го сака,“ ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Прв пат таа ноќ можев да ја видам пред мене во полумракот како нестварна жена во стварноста што ме давеше, со необично издолженото лице под расфрланите коси што се сплеткуваа со сенките од букетот во високата вазна поставена во аголот на собата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пред тебе не е Ема полицајката. Пред тебе е само гласот на жената што ја измами,“ ми зборуваше тивко но отсечно, со зборови кои ме удираа в чело и јас крвавев седнат на подот во аголот на големата соба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Машкиот дел пред зградата беше прекриен со добро одгледан тревник со детелина чие зеленило и свежина раѓаше кај мене, истовремено, и тага и радост, и копнеж и болка, и нешто недоволно јасно во сеќавањата, и нешто премногу остро во нив, нешто што сечеше како срча навлегувајќи длабоко во месото на животот, и јас тогаш се повлекував во ќелијата, клекнував во аголот наспроти креветот, ја ставав главата меѓу коленици и плачев како дете, или можеби само сакав да плачам како дете на сет глас; да, јас сакав да плачам, но не можев оти рапава грутка ми го затнуваше грлото и ми го параше до изнемоштеност и чувствував тежина на камен под кој лежев како болно дете на пелена и сонував страшни соништа, го сонував животот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Двајцата од џипот ме фатија за раменици и ме свлечкаа во една импровизирана соба, во аголот на хангарот, направена од лесонит, без прозорци.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Наредија мажот што нѐ возеше во коњската кола да се повлече во аголот на десната страна од шталата. Таму го заклаа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема таа ноќ беше воздушеста, нестварна, со сè она што ми беше познато, а толку необично во играта со сенките, со голите гради, со двете танки, едвај видливи, бранчиња на стомакот и со волната од горниот дел меѓу нозете што се вплеткуваше со волната меѓу моите нозе; ја гледав благо зафрлена наназад, потпрена на рацете, првпат така целосно фатена во мрежата на сенките од розовата светлина на пред малку запалената столна ламба, од левата, и светлината на уличните канделабри, што трепереше преку завесата на прозорецот, од десната страна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Она во аголот е убава маса на расклопување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Шаховската табла секогаш го чекаше, неговата маса во аголот беше секогаш резервирана; дури и кога местото беше полно, тој седеше сам покрај неа, затоа што никој не сакаше да биде виден како седи блиску до него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само на една мала масичка во аголот имаше купче од ситнурии - лачени бурмутчиња, брошови од ахат и слично.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во аголот формиран од испакнатата фасада на една куќа, тројца мажи стоеја збиени еден до друг, додека средниот од нив држеше в рака превиткан весник што другите двајца го проучуваа преку неговите раменици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се појави носталгична слика, на неговата маса во аголот, со весникот и со шаховската табла и со непресушениот џин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Брзо се преврте во креветот, грабна еден чевел од подот и го фрли во аголот со машки замав на раката, исто онака како што ја виде она утро како го фрла речникот по Голдштајн, за време на Двете минути омраза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И двајцата дишеа забрзано, но онаа насмевка повторно се појави во аглите на нејзините усни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Благодарам, Аљоша, за прекрасните цвеќиња. (Тој не поткрева глава од работата во време на целата таа сцена): Честитам, честитам. Повелете наваму: во аголов. 160 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ВЕРА: Кога пак тато умре и беше продадена нашата куќа и бавчата, мене ми беше страшно навредливо, што некако како додатно се продава и сѐ, сѐ што беше во аглите на куќата и на бавчата потшепнато, на шега кажано и проплакано.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Валери била збунета - не знаела дали да пука во него или не - затоа отишла и го повикала лифтот, а тогаш пак се вратила во аголот каде се наоѓал Фред и повторно го вперила пиштолот во него. 228 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Свеќи не најдоа, ама кандилката што се палеше секоја недела висеше во аголот на одајката и сега додека не се донесоа свеќи таа му гореше крај главата бркајќи ја вечната темнина од неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
2.3 Долета орелот додека летав Како мушичка во аглите на самицата Доцртувајќи ги гребнатинките на варот На варосаното одајче Што ми беше душа И ѕвечеше во душата ми Со возвишена свеченост.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
При кревањето на завесата оддалеку се слуша песната „На сон ми е дојдена“, пеена од седум девојки.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Во аголот огниште, над огнот обесен котел.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Едо одвај дочека Јани да се тргне од него и тој се засолни во аголот каде што се смести и веднаш задрема. Всушност заспа како клада.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако ги разгледа сите шишиња и чаши, го здогледа во аголот зад шанкот дебелиот човек седнат пред касата и со отворена книга на коленото пред него, отворена, ставена врз бутината, отворена и поклопена со неговата тешка рака.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Еј, си реков кога те здогледав заспан во аголот“, рече Елефтерија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога Марко и Едо влегоа внатре, од собичката во аголот излезе еден човек налик на плашило за чавки, целиот свиснат врз самиот себеси, со конзерва пиво во едната рака и со другата напикана во големиот џеб од елекот облечен на голо – слаб, со испиени образи како да гладува, подвиткан, со сипаничаво лице и ретка, права, немиена, пуштена руса коса што му паѓаше на сите страни на лицето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Виолинската футрола во аголот е обичен дрвен сандак.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој секоја ноќ плаче во аголот од нашата соба.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беше загледан во празно и молчеше. Потоа полека се доближи до сивиот кактус во аголот и го сврте грлото на шишето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А зад хризантемите се наѕираше во аголот памучниот палјачо. Беше нем. Тоа беше само игра.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Темна маса со изгасната глазура, неколку редови книги зад стакло, позната репродукција, црна виолинска футрола в агол.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Шарениот палјачо седеше во аголот на собата и гледаше во празнината на својата нога.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Пак сам. Во аголот памучен палјачо се истргната нога, на ѕидот восочни кепеци на пелеринки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зашто мислев дека е заборавена в агол.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Лежат мртви во агол на собата памучната играчка со истргната нога. Мртва е и празната чаша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се вовлекоа во аголот на височко замеѓено лозје.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зошто настојуваат да ми го украдат понеделникот?“, се прашуваше М. Ѓурев, свиткан долу во аголот на самицата, каде што се довлечка верувајќи дека тоа е единственото место до кое дотекува толку нужната шурка свеж воздух.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Колку нијанси на билките, на дрвјата што растат, чувствуваш, камено бебе, овие месеци во аголот на градината!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мрмори, се мурти и тивко пцуе: Луѓето се како, како оси! Нека се ебат сите!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Четворица полицајци стоеја во аглите на оградениот простор со жолти ленти околу зглавките на рацете за да го истакнат својот авторитет над луѓето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А таквата помисла за заскитаноста или за загубеноста ми наиде кога во аголот на собата, во мрежа обесена на ѕидот, забележав зелка и неколку моркови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и дишењето на Катерина го слушав?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И најсериозно се прашував: како може да се случи да сум овде, кај Зрновски, кога знам дека седам во аголот на нашата соба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Забележав исто така дека најнапред се будев на креветот покрај Катерина, а потоа долу, во аголот на собата и тоа под прозорецот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но брзо сфатив дека станува збор за неважни поединости стокмени со единствена намера да ми го одвлечат вниманието.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Како? – се чуди баба му и поаѓа кон Мечето кое седи жално исфрлено во аголот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Таа се врти и му вели „па, вие говорите француски!“ а тој ѝ одвраќа „уи, мадмуазел“ и ја подава раката кон нејзината долга, костенлива коса.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кристина и Никола се кикотеа прикриени во аголот на ходникот и ништо не ми рекоа кога набрзинка минав крај нив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како се вика тоа? - почнав со рацете да правам движења како со одзатнувалка, но тетка ми не ме гледаше, туку само ја искривуваше устата и ги кокореше очите уште повеќе додека матната вода се впиваше во нејзиниот драгоцен теписон.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Телевизорот беше пуштен гласно, а и децата вревеа во аголот од собата, така што никој не можеше да го чуе виењето на моите црева.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Парот во аголот експериментира со флогистичката теорија.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Омилениот паб, сепарето во аголот пополнето со 7-8 насмеани магариња.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
А во аголот сега стои само едно сандаче, препокриено сандаче, а врз него стариот касетофон - на тато му го подариле кога дипломирал - сите му го подариле - дедо, баба, мама и Влатко...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во аглите на таванот имаше пајажина.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Учителот ни рече да го истуриме во аголот спроти него, на горни крај, кај огништето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
ЕЛЕНА: (Го здогледува мртвиот Михајло во аголот зад себе) Тоа не беше тој.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Божо и Параскева седат покриени во своите кревети, гледаат пред себе. Кристина лежи во аголот на скривницата со лицето свртено кон ѕидот. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Искрено речено, многу предмети и немаше: во аголот еден стар железен кревет, мала масичка со две столчиња, црн шпорет каков што јас до тогаш не бев видел, еден чуден орман, кујнски прибор на една полица и на ѕидот над креветот - неколку пожолтени фотографии.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Најрано е ова овде, во аголот, црква.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Наутро прва стануваше секако ситната Митра, погледнуваше во аголот лево од вратата и голиот грб и големата гола глава ја смируваа дека Дончо сепак се вратил на спиење, па излегуваше да мети пред одајката и да донесе пресна вода за пиење во две стомни оти едната ќе ја потроши Чана, замивајќи си го големото лице и плискајќи се под машките мишки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека Пела и Дончо крај самоделниот ковчег во аголот зборуваат за она што им се случува во училиштето, Чана пласната е во креветот на Пелагија и така легната, гледајќи во таванот, зборува за некој маж под кого она веќе легнала во леите со пиперки, вели Как да ти кажам, мила сестро, цала ма покрива, ха,ха, ха!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го ставив писмото во пликото и го скрив во мојата најдесна фиока каде што си ги чувам најважните нешта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)