ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Лијаните ги покосивме, коските голи да се видат, сета трулост на недушата нивна, на виделината пред сите, ветрот да мине, полесно да се дише, во вистината на мирот.

На човекот му се чини дека секогаш му е потребно малку повеќе вистина од онаа што ја има.

Можеби станува збор само за желба да наѕирнам во вистината.

Му велам: „Другар иследник, дали смеам да ги изнесувам размислите по оној редослед по кој ми доаѓаат на ум во овој момент?“

Или и за ваквите појави вината треба да се бара токму во вистината што не сме во состојба да ја совладаме?

Всушност тој ги препрочитува моите недоизречени искази што лично тој ги има дотерувано и сега се труди да ги престори во вистини.

За да наѕирнеш во вистината, и на зборувањето како и на водата треба да му го најдеш изворот.

„Ах, не знам. Најдобро е да бидат по оној друг редослед, како во моментот на случувањето. А во тоа ќе ви помагаат како и досега моите потпрашања", настојува тој.“

А и на време треба да зафатиш од тоа богатство што се движи, бидејќи и водата и зборовите брзо истекуваат.

Дури си претпоставувам (а можеби само ми се причинува) дека средбата со таа личност ќе биде и моментот кога ќе се осознаам себеси и ќе се почувствувам пораснат.

Причината поради која е добро да му се одолее на запаѓањето во конвенционални начини на размислување за родот, начини какви што постојано промовира родовата идеологија на нашето општество, е што инаку ќе бидеме склони да прифаќаме, без соодветно да ги разгледаме, многу невистинити претстави за жените и за мажите кои би ги сметале за крајно неодржливи кога не би се совпаѓале со поларизираните концепти на родот што ги зајакнува родовото стереотипизирање претставувајќи ги како чист здрав разум.

Сосема се согласувам со Фелоус дека честопати во стереотипите има вистина – „Колку и да изгледаат ветво“, вели Фелоус, „геј-стереотипите се корисни за испитување на природите на геј-мажите “ (246) – но кога таквите стереотипи ги претвора во архетипови (х, 247) и во вистини за нашата природа, Фелоус премногу полага верба во клишеата, во општествените фантазии за мажественоста и за женственоста кои ни изгледаат очигледни и точни само затоа што се сообразни со распространетите, општоприфатени поимања на полот и на родот, поимања што излегуваат крајно некохерентни штом ќе ги разгледаме одблизу.

Кога страсната заинтересираност на некој маж за конзервација на историски предмети или за реставрација на дела од некој период се доживува како знак дека тој го има „психолошкиот карактер на жените“ (да се послужам со формулацијата на Едвард Карпентер), тогаш општествениот јазик на родот набрзина се преведува како природна стварност на полот.

Екстатичното обожавање на дивите од светот на операта или од светот на популарната музика можеби не е баш најбуч-работа, но тоа не значи дека е женствено – во смисла на тоа дека жените како група голтаат изведби на Марија Калас или на Џуди Гарланд во иста мера во која ги голта Руфус Вејнрајт или дека се јатат на опери како што се јатат околу тезгите со шминка или дека собираат спотови од Шер или од Мадона од страв да не ги сметаат за неженствени.

-Ме убеди во вистината! – Еразмо беше вчудовиден од моќта на расудувањето на старецот, зачудено гледајќи во него со раширени очи.

Лагата беше претворана во вистина, а вистината во лага. Треба да си мајстор за таква работа.

25. Не се заколнувај, бидејќи секоја заклетва е претерување.

26. Спротивстави му се на злото, но без страв и без гнев.

На оној што ќе те удри по десниот образ, можеш да му го свртиш и другиот, доколку на тоа не те наведува стравот.

24. Не претерувај со вера во вистината; нема човек кој на крајот на денот не лажел, со причина, многу пати.

Култот на Јахве, според брат ми, меѓу Евреите го раширил мадијамскиот овчар кој имал исто име како и египетскиот водач - Мојсеј; но овој, вториот Мојсеј, под чие водство еврејскиот народ ја освоил земјата хананска, проповедал Бог кој бил потполна спротивност на Атон: Јахве бил обожуван од арабиското племе Мадијамци како „страшен, крволочен демон кој се појавува ноќе, додека избегнувал дневна светлина“; „суровиот, тесноград, локален Бог, насилен и крвожеден, им ветувал на своите поклоници земја ‘во која тече млеко и мед’, ги повикувал да ги истребат ‘со оштрицата на мечот’ нејзините тогашни жители”, сосема спротивно од проповедите на египетскиот Мојсеј кој на Евреите им дал “поинаква, продуховена претстава за Бог, идеја за едно единствено божество кое го опфаќа сиот свет, божество кое е исполнето со љубов подеднакво колку што е исполнето со моќ, и кое на луѓето како највисока цел им го поставувало животот во вистина и праведност”.

Иако “египетскиот Мојсеј никогаш не бил во Кадис ниту пак го слушнал името Јахве, а мадијамскиот Мојсеј никогаш не бил во Египет ниту пак знаел нешто за Атон”, тие останале запомнети како еден човек, затоа што “Мојсеевата религија ја познаваме во нејзиниот конечен облик, во каков што, да речеме осумстотини години по Ишодот, ја фиксирало еврејското свештенство”, а во тоа време двата Мојсеја веќе биле соединети во еден единствен лик, и Атон и Јахве во еден единствен Бог, во самиот себе различен онака како што се различни денот и ноќта, токму затоа што се два бога во еден.

Ако веруваш во вистината, ако ја љубиш вистината, ако живееш со вистината, и ако секој ден од својот живот се бориш таа вистина да излезе на виделина, така и ќе биде.

Креативната мисла придружена со силна емоција нé прави посилни, почисти, кон господа да веруваме во вистината вистината родена пред очи господови, пред сведокот со чиста несебична љубов љубов кон вербата и верата верата наша Христијанска.

Тие разменија на крајот неколку мисли за тишината и зборовите: Извлечи од заборавот зборови кои ти се чинат посилни од тишината.

И Татко и Камилски, во вистината на тишината на нивните библиотеки, во која веруваа дека е содржано суштинското, подземаа сила, здив и храброст за да се справат со надворешната балканска врева на животот.

Потоа Тихомир, свртен кон госпоѓа Мариела, проговори: “Ве молам уважена госпоѓо Мариела, изнесете барем еден пример од животот кој ќе не убеди во вистината на ова што го зборувате. Бидете љубезни, госпоѓа Мариела.”

И секогаш кога во темнината ќе го спомнев овој збор ќе му го здогледав лицето на Непознатиот.

Верувам во вистината што самата се вивнува. Вистината! Вистината… (ревев во себе).

Како и да е јас сериозно сметам дека неговите гледања во врска со соништата ја бркаат целта : да го откријат лажовното во вистината.

Слики од кои зрачи нов почеток на старата надеж, што се крие во вистините родени на белото платно.

На самиот крај на галеријата покриена од сенките на ѕидовите, слика која одамна ја немам забележано.

А најнапред, никогаш не треба да се верува во вистината.