во (предл.) - време (имн.)

Б. А. против Порцеланка Спор за неисплатени плати и придонеси1 Parum est latam esse sententiam, nisi mandetur exsecutioni. Од мало значење е донесената пресуда, ако не се пристапи кон нејзино извршување!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Секој што е оштетен со акт на корупција има право да бара надоместок на штета [вистин- ска штета и изгубена добивка] според принципите на солидарна одговорност од сторителот на делото, квалификувано како дело на корупција со правосилна судска одлука, како и од органот или јавното претпријатие и друго правно лице што располага со државен капитал, во кое тоа лице ја вршело својата функција или должност во времето на извршувањето на делото (чл. 46, ЗСК).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пред настанувањето на спорот тој имаше работен стаж од 25 години а, според систематизацијата на работните места, работеше како електротехничар во „Охис Пласт М“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На ист начин првостепениот суд ќе постапи и кога против делумната пресуда е изјавен вонреден правен лек (чл. 315, ст. 1-2 и ст. 5-6 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Синдикалните претставници имаат право кај работодавачот да ги штитат и промовираат правата и интересите на членовите на синдикатот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Рочиштето, по правило, се одржува во судската зграда.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во сите други случаи, кога тужбеното барање не се однесува на паричен износ, како вредност на предметот на спорот се смета висината на таксената основица (чл. 33, ст.1 и ст. 3 in finito од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Синдикалниот претставник е должен правата да ги остварува во време и на начин согласно со колекти- вен договор, а синдикатот е должен да го извести работодавачот за именувањето на синдикалниот претставник (чл. 199, ст.1-3 и ст. 6-7).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А, пак, според Законот за судски такси (2009) – вредноста на барањето, односно на предметот на спорот заради наплата на таксата [т.н. „таксена основица“], се утврдува според вредноста што ја имало барањето во времето на поднесувањето на поднесокот, односно преземањето на дејствието (чл. 18, ст.3 од ЗСТ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судот може да одлучи рочиштето да се одржи надвор од судската зграда кога ќе најде дека е тоа нужно или дека на тој начин ќе се заштеди во време или во трошоците на постапката.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оценувањето на надлежноста се врши врз основа на наводите во тужбата и врз основа на фактите што му се познати на судот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа беше врабо- тена во ова друштво за производство на производи од порцелан и керамички плочки, со договор за работа на неопределено време, уште од 1980 година, односно 19 години пред да настане подолу- опишаниот работен спор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако по склучувањето на договорот настапат околности што го отежнуваат исполнувањето на обврската на едната страна или ако поради нив не може да се оствари целта на договорот, а во едниот и во другиот случај во таа мера што е очигледно дека договорот повеќе не им одговара на очекувањата на договорните страни и дека според општото мислење би било несправедливо, да се одржи во сила таков каков што е, страната на која ѝ е отежнато исполнувањето на обврската, односно страната која што поради променетите околности не може да ја оствари целта на договорот може да бара договорот да се раскине.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А слична, но пократка одредба, постоеше и во чл. 314 од ЗПП/98 којшто сè уште беше во сила во времето кога се одвиваше овој процес). A aко странката делумно успее во парницата, судот може – со оглед на постигнатиот успех – да определи секоја странка да ги поднесува своите трошоци или, пак, едната странка да и надомести на другата странка сразмерен дел од направените трошоци (чл. 148, ст.2 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Раскинување на договор не може да се бара ако страната што се повикува на променетите 69 околности била должна во време на склучувањето на договорот да ги земе предвид тие околности или можела да ги избегне или да ги совлада.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако работодавачот и работникот се согласат со арбитражно решавање на работниот спор, одлуката на арбитражата е конечна и задолжителна за двете страни и против неа не е допуштен спор пред надлежниот суд (чл. 183, ст.3-4 од ЗРО). Lex specialis за проблематиката на т.н. вонсудско расправање спорови со работна тематика, како што видовме на почетокот на книгава, е Законот за мирно решавање на работните спорови (2007) кој започна да се применува од почетокот на 2008 година, но сѐ уште не наиде на добар одѕив во праксата. 247
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
7.  Со носењето на законите за работни односи и нивните перманентни рогации во време на транзицијата, со полно право може да се констатира дека најдрастични и, се чини, најмалициозни и систематски, скратувања на правата на работниците имаше кај оние кои, по сила на околностите, останаа „технолошки вишок“ (целиот законски назив кај овие непопуларни, колективни и масовни отпуштања од работа е отказ од деловни причини заради технолошки, економски, организациони и/или слични промени поради кои престанува потребата од вршење на определена работа) – при што треба да се истакне дека станува збор за доста важно прашање, особено за македонски прилики.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Секој кој има правен интерес може да бара нивно поништување, со поднесување доказ на правосилна судска одлука со која е утврдено постоењето на корупција.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Инспекторот на трудот, со решение, ќе го забрани вршењето на работи на работодавачот ако не го почитува, односно го крши работното време и распоредот на работното време (чл. 259, ст.1, ал.3 од ЗРО). 6.  Според ЗРО работодавачот е должен на работникот да му ги надомести и трошоците поврзани со работата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако во текот на постапката се променат околностите врз кои е заснована надлежноста на судот – судот што бил надлежен во времето на поднесувањето на тужбата останува и натаму надлежен, иако поради овие промени би бил надлежен друг суд (чл. 14, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работодавачот мора, во писмена форма, да го извести работникот за временото прераспоре- дување на работното време најмалку еден ден пред тоа, а одредбата за „забрана на работа преку полното работно време“ важи, исто така, и во случај на нееднакво распоредување или прераспоредување на работното време (чл. 123, ст.2 и ст. 6 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работната атмосфера во фирмата, барем во времето кога се работеше „турбо“, беше пристојна и релативно добра – иако и тогаш нормите, на кои работеа претежно работничките, беа вртоглаво високи [на пример, една работничка која работеше на боење на сервисите со златен пораб, во текот на осум работни 248 часа, требаше да изврти минимум 3.600 чинии и сама, без ничија помош, да ги пренесе до палета за сортирање!?].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оценувањето на надлежноста се врши врз основа на наводите во тужбата и врз основа на фактите што му се познати на судот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако, во текот на постапката, се променат околностите врз кои е заснована надлежноста на судот – судот што бил надлежен во времето на поднесувањето на тужбата останува и натаму надлежен, иако поради овие промени би бил надлежен друг суд (чл. 14, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поранешното име на оваа гигантска фабрика за порцелан беше „Борис Кидрич“ и во време на СФРЈ таа беше меѓу најпознатите и најголеми фабрики кои го покриваше речиси целиот југословенски пазар.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
(...) Парадоксално е што во време на современиот промискуитет диктиран од демографскиот пораст, тој физички живот на телото го има сѐ помалку.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Феминистичките писателки како Luc Irigaray и Helne Cixous повикуваат на авторизација на автобиографското односно субјективното: „Испишете се себеси. Вашето тело мора да се чуе.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И озгора на тоа, нивната NSK држава, виртуелна држава во време а не во простор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
(Cixous) Kristine Stilles убедливо ги спореди општествените и законски реакции на Destruction in Art Symposium (DIAS) одржан во Лондон (настапуваа Nitsch, Muhl и Brus) со оние за конференцијата Dialectics of Liberation која исто така во Лондон, десет месеци подоцна, ја организираа R.D. Laing i David Cooper (сосема случајно во времето на судењето на организаторите на DIAS: Gustav Metzger i John Sharkey): Текстуалната и излагачка егзегеза на учесниците на The Dialectics of Liberation не претставуваше никаква закана бидејќи им беше потчинета на неодредените, сентиментално идеалистички термини на ослободувањето, а таа терминологија соодветствува на авторитарниот, апстрактен, ограничен, одваган и остензивно објективен kTMd на академскиот дискурс.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа, имено, е контура на една од скулптурите на голите херои коишто се наоѓаат на олимпискиот стадион во Рим изграден во времето на Мусолини.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пронајдокот на алфабетот го означува најистакнатото достигнување на културниот развиток на човештвото во целост, кое во алфабетот доби едноставно и економично средство за графичко фиксирање на говорот и негов пренос во време и простор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во Македонија пред АСНОМ во употреба беше српската и бугарската кирилица, за по заседанието и по оформувањето на македонскиот како литературен јазик да се воведе типично македонско кирилично писмо, кое е прилагодено за одразување на фонетските вредности на македонскиот јазик.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Податливоста на кириличниот систем на писмо за промени, графичката едноставност и елеганција го прават мошне погодно за бележење на текст и негов пренос во време и простор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа стварно веруваше во тоа дека на нервна база можно е да се одлета и на Месечината...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мислам дека моќта на телото не е толку во неговото смислено делување - тука лесно можеме да го сфатиме како орудие на духот приклонето кон волјата - колку во неговиот еротски живот, во трпењето, т.е. во неговата способност да перципира, реципира, да им се прилагодува и да инкорпорира други тела.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим пак беше потполно скршен; чувствуваше дека се наоѓа во безизгледна и нерешлива ситуација и тоа воопшто не беше онаа нерешливост со која се сретнувал порано, едноставната и здодевна нерешливост на математичките проблеми; единствено веруваше во времето, кое ќе го спаси од ситуацијата...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во типологијата на писмото, алфабетот го зазема највисокото место затоа што претставува најекономичен систем во поглед на количеството на знаци, неопходни и достатни за потполно бележење на говорот и за пренос на информацијата на растојание.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Безизразноста на тоа поле панел, 201х133 см, 1993 станува уште попарадок­сална ако знаеме и за една историска референца врз основа на којашто Хјум ја формирал својата со грб свртена фигура.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дали тоа воопшто е вкусно? За таков настан?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во време на глад и војни, кога била големата светска економска криза, јадеа леб месен од брашно со варени компири, кој им бил многу вкусен...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А тој самиот си се познаваше добро: ако тргне по патот на козарите, ќе им се предаде со сета душа, ќе ги поведе, ќе им ги открие своите книги за козите, ќе се вклучи вистински во времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Животот го научи татка ми никогаш да не ѝ се предава на несреќата предвреме, туку, во времето што преостануваше, поземаше сили од умот како да ѝ се спротивстави...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За нас, децата, за нашето семејство, тоа вратниче ни го отвори козата што ја купи татко ми и со тоа ние сигурно, сигурно и неповратно, стапувавме во времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Луан Старова мошне умешно владее со иронијата и магијата. (Magazine littéraire, No 354, mai 1997) Избор критички фрагменти за Времето на Козите (1993 ) - дваесет години од објавувањето - Во Времето на козите, уште од насловот, сме обземени од волшебноста на алегоријата која, со текот на раскажувањето, станува сѐ поопресивна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми нашироко го дообјасни зборот – автохтони, па продолжи: – Во една германска книга пишува дека козата се појавила во Европа во времето на варварските инвазии.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Финалето ја враќа приказната кон малиот круг на семејството, а текстот во времето на сеќавањата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во времето на дејствието на романот владее сталинизмот, идеологија преку која се настојува козарите кои живееле во блиските планини да ги трансформира во работничка класа, но главниот проблем биле козите донесени со козарите во градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тогаш, во времето на гладот, кога смртта првпат тропаше на вратите на нашето семејство, гледајќи го татко ми внесен во книгите, таа се плашеше да не се случи како со хромовата руда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите бевме разбудени, како во времето со козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, беше просто исфрлен од брановите на судбината во ова сега познато козјо маало, во трошната куќа крај реката, под сенките на мамутските тополи засадени уште во времето на Отоманското царство и тешко се соживуваше со ова време на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Весник на жителите на Алпите, 01.01.2002 Потпурито од бои – лексички насликано со разноразни зборообразувачки творби и метафори – во Времето на козите од Луан Старова го отсликува и потцртува емоционалниот свет на Балканецот кој се регулира преку силната меѓузависност кај човекот во однос на природата и на животните што се одомени во овој регион.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Гледаше џиновски пеперуги, ѕвезди, кози на сликите во книгите и не можеше да разбере по какво решение трага татко ми, во времето кога недостигаа средства да се нахранат децата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Долу, под наши очи течеа бледомодрикавите или жолтозеленикавите води на реката, а ние како да се наоѓавме на катарката на бродот кој пловеше во времето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ќе напаѓаше големиот снег во времето на детството, градот стануваше бел како во сказните, волшебен.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
X Смртта влегуваше и излегуваше во нашето семејство кога сакаше во времињата на војни, селидби, суши, глад, брзо умираа повеќето од кревките мајчини рожби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само Калето опстојуваше во времето, макар и тоа растресено и осакатено од земјотресот, со разурнатите жолти касарни во кои, на крајот, беше сместен Музејот на Револуцијата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, подоцна, истражувајќи врз основа на живи­те податоци на Чанга, размислуваше многу пошироко за балканските несреќи, особено во времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тито – Чанга! – се слушаше на сите страни, како во времето кога се извикуваше „Тито–Сталин”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се случува во времето на сталинистичката диктатура и, потоа, во последниот дел на романот, кога следува периодот на титоистичката диктатура, несомнено многу поподнослива и, во секој случај, ослободена од секојдневниот терор.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неговата сенка, од време на време, проигруваше од осветлената лампа врз татковите книги. – Но јас имам читано – ја продолжи мислата татко ми – дека козите живееле со луѓето уште во време на таканаречените наколни живеалишта, најстарите човекови домови...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога големите војни и стратегиите на нивните творци не ги беа скарале судбински, не им ја наложиле братоубиствената војна, како во други делови на Балканот, не ги победиле, немаше причини и во ова време на козите да не бидат уште поблиску помеѓу себе, да се почитуваат, да си сочувствуваат заедно при умирачките, да се радуваат на новите животи, да се мешаат меѓу себе, да ги слават заедно свршувачките и сите верски празници, да веруваат сите во времето на козите, во најубавото време на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така јас можам да бидам секаде во просторот и во времето истовремено при што ниту просторот се менува ниту времето тече.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не би го ни поминал да не сум во состојба да се преместувам како во просторот така и во времето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Точно е“, рече тој, “тврдењето на Јохан Барт, во еден негов патопис од 1858, дека во времето кога тој минувал низ Маказар, Никола Поцо се наоѓал во Цариград.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во времето кога бил во ауденција кај султанот, Никола Поцо полека веќе се подготвувал за враќање во Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се сетив, ете баш во тој миг, масичето ме потсети, задржано од старата кооперација, можеби за да го избегнам барем во моментот неудопството, се сетив на онаа мала свеченост пред повеќе години, во времето на големата инфлација, кога парите добија многу нули.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еднаш само му замери, во еден спонтан разговор, во времето на шеесеттите години пред да заминат во Мелбурн.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа продолжи: „Дали не им ја украдоа водата од Дарван, не им се удри ли зимоска малкуто тутун што го откупи Монополот на трета класа, не плаќале ли маказарчани и другите жители во оваа кааза во времето на Никола Поцо, како што пишува и во царскиот ферман, повеќе данок отколку што треба?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Во Бесвина имаше многу сливи, велеше мајка ми секогаш кога одевме на гробот во кој што е сега и таа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Додека се качувавме, имав чувство како да сме се вратиле во времето на Хитлер кога ги гонеа Евреите по исти вакви скали.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Автобусот не дојде во времето за кое имав информација дека треба да се појави.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Правејќи три до пет часа готов материјал неделно во времето на врвот на својата опседнатост со филмот, Ворхол веројатно потсвесно посакувал вака спектакуларен момент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа се значи портрет­ската ролна (со Нико и музика од Велвет Андерграунд), потоа ритуалната ролна (соблекувањето и моно­логот на Ерик Емер­­сон), театарската ролна (Мари Менкен и Џерард Маланга) како и инци­дентот кој овде се појавува во својата нај­ра­звиена форма: ролната со Ондин веро­јатно ја содржи најимпресив­ната секвенца која Ворхол некогаш ја снимил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Таа потрага по кинетизмот, како потполна визуелна уметност, го поставуваше проблемот на односот слика - движење наспроти бојата и музиката, дури и во времето на немиот филм.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Поетот не успева, но го посејува семето на заедништвото, на отворениот простор, така што ѕидовите на обградениот еврејски дел од градот сепак се урнати, дури век подоцна, по иницијатива на еден од неговите претходници - ја реконструира Карер локалната хроника во себе - во времето кога островот се присоединува кон Грција.  „Островот ли ги зближува луѓето”, по којзнае кој пат се запраша Лука Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Да, но...“ „Кој друг говореше во таа пригода?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Карер беше педантен човек што држи до точноста, и без оглед што отсекогаш живеел на остров, навиката постојано да се одредува во времето, со годините му стануваше уште поприсутна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Градоначалникот Карер се врти кон разбиениот и замолчан собир на луѓе што го очекуваа доаѓањето на бродот од Атина во време кога и сувоземните и поморските патишта се несигурни не само од ќудите на времето, туку и од ќудите на луѓето, среде здивеното море на втората светска војна чии бранови, како и овие што, засилувани од ноемврискиот ветер, силовито удираат и на закинтскиот мол.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што се случи со нив? Алегра ја поставиле пред стрелачки вод со татко ѝ, мајка ѝ и други Евреи од Дорќол и Јалија и пукале во нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тргна по него во време кога денот создаваше издолжени сенки по сокаците и наскоро го виде како крадешкум влегува во една куќа во поубавиот дел од градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некаде во времето кога лицето на татко ми стануваше сѐ позагрижено додека го слушаше радиото што тие години го беше купил на голема радост на моите постари браќа, Рашела се вљуби.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така го собраа и семејството на Алегра, токму во време кога во градот почнаа диверзии.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На Закинтос, се сеќава Карер на толкувањето на татко му, тие односи отсекогаш биле толку блиски што зад ѕидовите на еврејското маало живееле не само јудејски, туку и православни грчки семејства.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Старецот ја држи в раце свештеничката капа заедно со килибарните бројаници, додека ветрот му ја развејува проретчената коса полека отплетувајќи му го врзопот од долгите бели коси, што лабаво му трепери на тилот.  „Одете оче, засолнете се во пристанишната зграда, ќе Ве повикаме благовремено”, му рече Лука Карер на старецот во чии раце беше крстен во црквата на Св. Дионисиј, заштитникот на островот, добивајќи го името по својот дедо, но и според еден од четирите евангелисти.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Тој ми даде поддршка во време на мојот втор преизбор за главен рабин и тоа кога советот на еврејската заедница ја повлекуваше својата...“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Карер го затвори гравираниот капак со иницијалите на дедо му, кои впрочем беа и негови иницијали, го врати на место стариот сребрен часовник и одново фрли поглед кон морската шир.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа навлегува и во Градот, но само како во издишан вентил кој го исфрла своето ѓубре далеку назад во времето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ерупциите на Сонцето, во времето кога е тоа активно, ми објаснува во опсерваторијата, вршат промени во јоносферата, прекини на радиобрановите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Разговорлив и непосреден, тој ме воедуваше во историјатот на опсерваторијата, којанекогаш, во времето на своето основање, се наоѓала во денешниот Латински кварт, во самиот центар на Париз.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Чокојската власт, се прикажува во Дофтана, не сакала со прсти да мрдне да ги спаси затворениците во времето на земјотресот...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, многу пати е уривана во време на војните, и пак е обновувана...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ВО ВРЕМЕТО на Лајпцишкиот велесаем беше многу бучаво и шумно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
АВТОСТРАДАТА што води од Лајпциг кон Берлин е модерна, широка, со четири писти, направена уше во времето на Хитлер, кога се подготвуваше да ја освојува Европа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И денес овде постои првата зграда на опсеравторијата, основана во седумнаесетиот век, во времето на Луј IV, на предлог од неговот министер за морнарица Колбер.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се врткаше тука особено во времето кога младите одат на школо и, околу пладне, кога се враќаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А што правиш во времето слободно?“
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Таа безначајна значајност на македонската политичка борба на културната сцена се состои во тоа што: 1. процедурите и настаните во таа борба ги заменуваат и потиснуваат достигнувањата на онаа автономна културна продукција што вака-така е создавана во времето на социјализмот; затоа што 2. замената на културното производство со културнополитичките дебати не е ништо друго туку оживување на идеолошката машинерија на општеството преку интелектуалците кои, по промените од 1989/90, пак ги заземаат оние истите двојни позиции на лојалисти и воедно критичари на власта, позиции што ги заземаше и некогашната интелигенција на просветлениот (СФР)Југословенски социјализам; и конечно 3. затоа што учесниците во актуелните внатремакедонски борби се заправо носители на една иста концепција за култура - а тоа е идејата за „висока култура“ со која се репрезентираат државата и нацијата. Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Филмот е толку далеку од црно-белото сликање на карактери и настани, што при првото прикажување (во времето меѓу војните) доста критичари му префрлаа дека ги оцрнува сојузниците, кои се прикажани како разединета, колеблива група за разлика од одлучниот и мирен непријател.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но, во времето на Џојс се појавуваат и други писатели што се надоврзуваат на "стариот маниризам", како Алтагор во Франција или Есенин со својот "имажизам", или трансменталните "буквести песни" на Хлебников и воопшто на руската авангарда меѓу 1920 и 1925-та.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И на двете слики бил Хичкок, којшто токму тогаш со голем напор ослабел од 150 кг на бедни 100 кг.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тие филмови денес се кај Љупчо Бојаров, мислам. Значи, во времето кога се појавуваат Секс Пистолси, четири години пред Спилберг да ја сними својата Ајкула, ти го завршуваш уметничкото училиште.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Она стравичното, необичното, бездомното во времето и просторот требало да се фати за да биде оневозможено.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За таа спротивност беа свесни уште во времето на Платон.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сите ние сме тука збрани во времето „кон“.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Патем, културната и цивилизациска баштина не стои скаменета во времето туку во екстериторијалната стварност.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тогаш учевме одвоено по одделенија - само девојчиња и само машки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама во време на одморите бевме заедно во училишниот двор. Најчесто игравме брканица.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама сепак, само во пената на кафето на плоштадот во Сиена наместо со цимет, со прав од отечени ѕвезди се нацртани разголени женски гради и само мермерот во црквата во Сиена е жежок – ем од трите разголени грации, ем од недобројните алчни зјапачи во уметнички дела, демек.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
на дуњава има многу дупки: дупки во времето дупки на патиштата (кон посветла иднина) дупки во умот и помнењето дупки во историјата дупки на кофите дупки во самите дупки во дупнатите дупки секој глас мигум исчезнува нема довикување, нема ехо нема навивање за нашите нема паради на гордоста нема врескање во маалата нема лелекања во градските населби ги нема ни паролите на пролетерите од сите земји дупнатите дупки се царство на глувотијата, мавзолеј во изградба на глувата глувотија во глувите дупки оглувуват деца пред да вкусат кисела зелка а старците веќе одамна оглувнати го трпат неизбежниот пораз што пред да пропаднат во глувите дупки им го претставуваа како живот некои старци сакаат да им пукне бојлерот додека се тушираат арно ама во глувите дупки и бојлерите експлодираат глуво и на тој начин го даваат својот придонес во размножувањето на општата глувотија во која старците загинуваат од глуви експлозии.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сега кафето што се служи на плоштадот во Сиена е без талог, па јасновидците со други алатки го распретуваат развратот од минатото, а на идните поколенија уште во времето на асолното кафе и онака им беше проречена рамнодушноста.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Макар и Арнаутите да се бунтуваа по тоа време, оние Арнаути што беа на служба во државната администрација страшно ги мразеа каурите и жестоко постапуваа со нив во време на востанието.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Пука, бре, агачко, и дупи! Шо ве дупнал ѓаволот да идете на в'кот в уста? — им се испречи Толе на патот во Крлигово на тие што одеа за Градешница и ги опколи со своите арамии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најнакрај, пред големата воздишка, грнчарот сфаќа дека додека го лепел грнето бил почесен гостин во времето во кое среќа е да имаш среќа и кога никој не те гушка од среќа.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Особено агресивна за нова поделба на светот била Германија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Според новите закони на христијаните им биле наложени нови тешки даноци, а едновремено започнало и ограбувањето на црковните имоти, притисок и убиства на архиепископите.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во вардарскиот дел на Македонија, во времето кога на чело на Покраинкиот комитет на КПЈ за Македонија се наоѓал Методија Шаторов-Шарло (1940-41), ПК бил преименуван во Покраински комитет на Комунистичката партија во Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Исто така, политичките превирања кои се случувале во Рим во време на граѓанските војни (49-42 г.пне.) имале и свој одраз на територијата на Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
До директно ангажирање на Филип II во меѓусебните односи на елиниските градови-држави дошло во време на т.н. свети војни (356-346 и 340-338 г.пне.).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Исламизацијата во Македонија започнала уште во времето на османлиското навлегување, но посигурно може да се следи од средината на XV век.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Земјите од блокот на Централните сили, како моќни држави, се појавуваат во времето кога светот веќе бил поделен на интересни сфери.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Покасно во времето на владеењето на Теодосиј I од воено-стратегиски и политички причини префектурата Илирик со диоцезите Македонија и Дакија била приклучена кон источниот дел од Империјата, која во 395 била поделена на Западна (Римска) и Источна (Византија).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во времето на Самоил (во 969) биле поставени темелите на македонската православна црква.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во времето на Диоклецијан била спроведена нова административна поделба во Римската Империја.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Толеранцијата попуштила во времето на Сулјеман Величествениот (1520-1566) кој извршил ревизија на законите.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Охридската архиепископија во времето на македонското царство била издигната во ранг на Патријаршија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Тој изготвил национална платформа во која била потенцирана македонската национална самобитност а во нејзините документи бил офицаијализиран македонскиот јазик.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Богомилството за прв пат се појавува во југозападна Македонија во X век во времето кога на чело на Цариградската патријаршија се наоѓал Теофилакт (933-956).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Со тоа Сара, витка жена на нешто преку четириесет години, физичар аматер која почнала да се занимава со пишување како со хоби пронаоѓајќи го таму она за што сега верува дека е вистинска активност, од сеќавањето ја бележи (на хотелски лист хартија, со молив со знак на авиокомпанијата Делта) формулата на Ервин Шредингер која прикажува развој во време на брановата функција на физичките системи, аксиом од квантната механика: /еве ја формулата/ „Топката”, рече таа потоа, брзо вртејќи се на стомак, „сега е на твоја страна.“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но, тие дојдоа во времето на 1960-ите и раните 70-ти. Long бече роден во 1945, пред половина век!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тоа беше уште во времето на војната: меѓу гробовите и рововите како да немаше разлика, и едниот и другиот можеше да те затрупа.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Среде читањето на поезијата на Јевтушенко, чиј отпор во времето на Брежњев беше сосечен со сила, Бренер извика: „Тишина! Мајка ми сака да спие!“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во нив како во времето на ембаргото (кога со часови се чекаше за леб и млеко) колона луѓе со часови чекаат во смрдливата и зачадена кладилница да си го пополнат своето „свето ливче” и со само 50 денари да лапнат минимум 200 евра.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но во време на заебана економија дрогата се сметаше за најрентабилен бизнис.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И во времето на Исус тие застанаа на страната на Барабас...
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во време на социјална бедотија и борба за гол живот Трпе со своите предиспозиции и образовниот бекграунд беше длабоко закопан во лајна до гуша.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Транзициските херои чии родители во времето на комунизмот душа даваа (а пари земаа) за братство и единство ги презентираа своите капиталистички аута на комунистичка Сталинова.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Се нагласувало дека „југословенска Македонија сега е слободна освен областа Куманово и секторите Скопје-Качаник и Скопје-Тетово-Кичево.“ 280 И на 14 ноември позадинската воена мисија на Фицрој Меклин ќе побара од мисијата Bethesda „револверите, компасите, двогледите, W/T опремата и џиповите да не повторувам да не им се остават на партизаните во време на евакуацијата или во која било друга прилика.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Овде Ламби ќе забележи дека поголемиот дел од италијанските војници “им се придружија на партизаните или ги помагаа партизаните во оваа област, беа добро вооружени со опрема земена од италијанската дивизија во време на капитулацијата.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во почетокот планерите на СОЕ сметале дека во окупираните земји било потребно да: - огранизираат големи национални востанија кои временски ќе треба да се активираат во времето кога ќе пристигнат сојузничките сили и - во моментот кога ќе се активираат да бидат ставени под команда на Британците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Според добиената наредба на Генералштабот на Кралската југосовенска војска тој требало да формира четнички вооружени одреди, што ќе ги употреби за одбрана на земјата во време на војна.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Снажниот сопствен стил тој го развива дури во времето на доцниот Микеланџело, по 1550-та, и тоа најмногу во своите цртежи кои и денес нѐ фасцинираат.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На врвот на маниризмот, во времето на Шекспир, Марино, Гонгора, во Шпанија настанала досега најголемата европска збирка на цртежи на лавиринти и вињети: Nueva Arte de Escrivir на okno.mk | Margina #26-28 [1995] 168 Педро Диаз Морантес, и тоа од 1616 до 1631- та година.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
По тој повод заедно со ингениозниот андерграунд поет Mars So го стартувавме -” The Drogerash scienthific, degeneric show of Volchar & Coala” - радио драма која одеше на брановите на канал 103 во времето кога Велечасниот Путица беше главен.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во Прага останува 26 години, значи и во времето на Фердинанд I и на Максимилиан II (1564-1576), но пред сѐ се важни единаесетте години за време на Рудолф II.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во времето кога толку многу нешта се прекриени со панаѓурските плакати на хибридното масовно општество, можат ли некои насоки да се одржат - наспроти неповолната атмосфера - токму низ нови Luca Cambiaso конфронтации со историчноста? Margina #26-28 [1995] | okno.mk 179 okno.mk | Margina #26-28 [1995] 180 Margina #26-28 [1995] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Лавиринти, фантастични машини, Арчимболдо, Прага во времето на Рудолф ИИ... - сето тоа во третото претставување на книгите на Густав Рене Хок.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Малку е незгодна забелешкава, но во денешниот маниризам не е можно да се замисли државно концесиониран портрет на политичар како оној што Арчимболди му го направи на Рудолф, во времето кога цела Европа беше потресувана од политички и верски судири.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Пример за ова е коцкањето, кое било подеднакво популарно и во времето на Лаплас.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Токму тоа е причината што проблемот на спознанието во времето на новиот век е насочен кон запирањето на интервалите меѓу броевите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Вилинските приказни (1944) минаа речиси незабележано бидејќи беа објавени во време кога французите ги преживуваа последните денови на германската окупација.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но, пред воопшто да започнеме да ја објаснуваме таа чудна синтагма, ќе појдеме малку наназад во нашата анализа и ќе се вратиме во времето кога Хундертвасер не бил толку познат како архитект, туку пред сè како сликар.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
4 Не знам. Сигурно никогаш не би смееле да го напуштиме историското признавање на тие ознаки, но се прашувам дали нешто во сето тоа може да се здобие со формата на само едно „историско означување“, ако тоа прашање воопшто може да се постави а притоа да не се подразбира токму одредена историографска аксиоматика којашто можеби треба да се напушти со оглед на тоа дека премногу е поврзана со разградливи филозофеми.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зошто два?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секој став кој е повеќе од егоистичен пред сѐ е општествен, а општествениот став е поллитички став. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 177 Херберт Рид “Политика на неполитичното”(1943) Во шеесеттите години, паралелно со рекапитулацијата и афирмацијата на Кејџовите ставови и искуства доаѓа до раслојување на неговото интелектуално интересирање што резултира со појава на дела во различни медиуми, со проширени стилски карактеристики.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пет дена остана заглавен во лифтот во времето кога многу беше навлечен на дрога, и претрпе делириум тременс кога патуваше на еден брод како слеп патник сокриен во еден куфер.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа „секундарна“ блискост никогаш не е толку добра како „примарната“ блискост која човек треба да ја почувствува во детството, но е подобра отколку ништо.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа му помага да функционира, и покрај неизбришливото чувство дека е скршен од животот во време кога штотуку почнал да живее.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
4 Би рекол, во време на одредена деконструктивистичка тематика, која всушност стекнува значајно име и до одреден степен може да се формализира во методите и начините на репродукција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во психолошка смисла, Бојсовата уметност била некаков вид на компензационо изразување на неговите детски чувства на лична болка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Композитор и диригент - Крал и Премиер!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Математичкиот симболизам е конвенција на писмото, скриптурален симболизам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овој развој, поврзан со оној на етнологијата и на историјата на писмото, нѐ учи дека фонетското писмо, средиштето на големата метафизичка, научна, техничка, економска авантура на Западот, е ограничено во времето и просторот, самото се ограничува токму во оној миг во кој својот закон им го наметнува на културните полиња, единствените кои сѐ уште му се измолкнуваат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
”) Концептот на неодреденоста кулминираше во серијата дела под името Варијации 1-7 во кои сите одлуки освен распоредот на случувањата во времето му се препуштени на изведувачот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Спојот на технологија , контрола и страст во време на доцниот капитализам, и обидот тој да се раскине“, како што вели истражувачот на медиумите Peter Weibel , „се теми на неговите текстови“. Burroughs рано го воведе поимот на вирус во својот книжевен универзум.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во истиот весник го објавил и расказот „Не палете свеќа“, во 1943 год.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Првиот позначаен расказ, „Бојана“, напишан 1935 год., Иван Точко го објавил на бугарски јазик во 1942 во весникот „Литературен глас“ во Софија, во време на својот престој таму.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се наоѓаше пред ново искушение, не помало од она кога, во времето на фашизмот, ги бранеше невините, а можеше, во секој миг, без да биде суден, да биде интерниран в логор, заедно со своето семејство.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, кога тој, во уште подраматично време од својот живот, во Цариград, не ја прифати партијата на Ататурк која му нудеше брилијантна судиска кариера и висока позиција во новата власт, а не го прифати ни благословот на ниедна партија во родната земја кога, во времето на фашизмот, не ја прифати и понудата да ѝ се приклучи на Татковинската партија, по цена на губење на родното огниште и одење во траен егзил, не гледаше ниту сега посилна причина, во името на судиската кариера што му се нудеше, да стане член на Комунистичката партија! По никаква цена!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Изучил за кадија во времето кога започнуваше да се урива Отоманската Империја.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Одеше, така, безволно во Архивот, колку да не биде засекогаш прекинат контактот со сиџилите, особено во времето кога насетуваше дека лесно ги открива нивните клучеви и кога се наоѓаше пред откривањето на големите тајни на балканската историја.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Добро знаеше дека, на Запад, за време на петте изминати векови, се испишани неброени библиотеки од книги со вистини, животот се пластел во монументални институции со видливи континуитети во времето.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Токму во времето кога Ататурк, со Фетхи-беј Окијар крај себе, се пресметуваше со Отоманската Империја и со последиците од неа и од нејзиното агонично распаѓање, Татко се враќаше на Балканот, каде што уште многу, многу години ќе продолжи инерцијата на отоманското време, особено во судбината на исламските конвертити коишто ќе бидат далеку од Ататурковата револуција и од неговата лаицизација, живеејќи долго време во верска изолација и не можејќи успешно да се интегрираат во новите времиња...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога имал четиринаесет години, во времето на балканските војни, таа барала начини како да го испрати во Цариград.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Помислувајќи на својата мајка, па на Ататурк и на средбата со него, тој чувствуваше дека, со откривањето на битолските сиџили, им се оддолжил на обајцата, со своето враќање од Цариград, откако не го прифати предлогот на создавачот на нова Турција да ја продолжи својата судиска кариера во Цариград и откако на мајка си никогаш не ѝ ја откри причината зошто го напуштил градот на Босфор засекогаш, во времето кога таа веруваше дека ќе ѝ се оствари сонот за неговото заминување...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко се раздели од Фетхи-беј Окијар во времето кога, од урнатините на Отоманската Империја, се извишуваше нова Турција.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка тешко ја прифаќаше мојата мајсторија со магнетофонот, токму во времето кога на Татко му беше најтешко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но и него го беше скршило нешто пресилно, во длабочините на непомирливата душа, најверојатно поради гласното искажување на своите ставови во прилог на европските идеи, особено во времето на сталинизмот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко беше еден од малкумината придојдени интелектуалци, затечени овде во времето на сталинизмот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во тој дух и продолжи: - Почитувани другари, живееме на Балканот, во време кога градиме нова држава, кога сакаме да ги обединиме луѓето со новата доверба што ја проповеда нашата комунистичка идеологија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тие го пречекале, го задржале извесен период и, на крајот, го упатиле кон Цариград, кај неговиот вујко Фетхи-беј Окијар, во времето на судбинските битки за нова Турција.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој внесуваше вистински ред во библиотеките во кои работеше. ѝ го враќаше достоинството на книгата, во времето кога таа доживуваше секакви забрани и понижувања.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Постарите браќа, уште во првите години по војната, во времето на сталинизмот, кога во советските филмови ги гледаа, на големите паради, гордите маршали, со куп ордени, наредени на градите, си помислуваа дека, за секоја победничка битка, се добива по еден орден.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се упати кон некогашното битолското воено училиште, каде што, некогаш, Ататурк и Фетхи-беј Окијар го започнаа своето големо пријателство... XXI Откривањето на битолските сиџили, Татко го враќаше во времето на бујната младост во Цариград.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Кого бранел во времето на фашизмот?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој ја добиваше играта со животот и ние, сега, очекувавме балканскиот покер тоа да ни го потврди... XXX Мајка го презеде одржувањето на семејната гравитација, како во времето кога Татко беше понесен од големите илузии на заминувањето.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Станаа судии и во времето на Ататурк.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да го добиеше во времето кога ги откри сиџилите, можеби ќе успееше да си го обезбеди своето трајно присуство крај овие скапоцени историски документи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Уште баба, од големото турското кадиско семејство од Прилеп, кога како невеста дошла да си ја врзе судбата за новото семејство,во градот крај Езерото, носела јоргованово стебленце за расад, во времето кога нејзинита најблиски, татко и мајка, браќа и сестри, заминувале засекогаш во Цариград.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој првин се радуваше што, според очекувањата, Орденот беше од последниот ред и особено затоа што стигна толку доцна, токму во времето кога Татко го напушти Архивот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Орденот го доби токму во времето кога му стигна и решението за инвалидска пензија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, во еден период, додека работеше во судот, пред самото откривање насиџилите, кога и материјалната и работната позиција многу му се нишаа, во времето кога ја одби и последната можна понуда да стапи во Партијата, кога одново започна да се пребарува во неговото минато, тој мислеше дека само еден Орден, дури и од најнискиот ред, ќе може да му ја измени позицијата, да им отвори добри перспективи во школувањето на постарите деца кои ги ориентираше кон средните стручни училишта, што поскоро да се здобијат со свое парче леб.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мислите сè уште му беа далеку, десетина векови назад во времето. - Мене ме прашуваш? - рече. - Да.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Прво се јадеа крушите, кои во времето на берба поради задавливост не се ставаа в уста, но со стоењето од две-три недели угниваа и стануваа многу убави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Впрочем, да се идентификува BAD, да се биде секогаш на штрек, го овозможува задоволството човек да се чувствува жив во време кое „врие од разуздана празнина и ѓубре”. Fussell вели дека нештото кое очигледно е лошо не останува лошо за долго, бидејќи некој ќе се сети, и bad ќе се воздигне во BAD, ќе биде фалено насекаде како вредно, како посакувано.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Постапката на Клајст се препознава во неговото откажување од праволинискиот тек на приказната, низ еден сплет од важни и неважни настани во времето, токму низ цел еден систем од напнатости.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Насловната беше темпирана за “Денот на вљубените”, (Св. Валентајн), и прикажува бакнеж меѓу Евреин - Хасид и Црна девојка (според фризурата, со потекло од Карибите), во време кога во New York се случуваа изразито насилни конфликти меѓу Хасидите и Црнците од Бруклин.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Прогонувањето на преведувачите на Библијата во времето кога научниците заедно ги преведуваа и репреведуваа грчките класици и римските автори, е важна алка од ланецот на причинско последичните врски кои имаа придонес за развивањето на капитализмот и падот на феудализмот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во цврсто поврзаните фрази, линеарното претопување на тонови и вертикалната дисонанција, создаваат единствен спој на лингвистички линии кои се движат во времето една врз друга, како спирала.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Целиот јужно американски континент сѐ уште живее во времето на жртвувањето на царствата кои пропаднале со доаѓањето на Шпанците и Португалците и кои никогаш нема да престанат со своето пропаѓање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Патем се чувствувам како некаков женски Дон Кихот кој сѐ уште е засегнат за својата Убава Книжевност, во време кога таа го менува својот лик, кога нештата се мерат со етикети, а не со содржина, во време кога и Литературата ја прекриваат со имињата на нејзините произведувачи. Armani, Eco, Toshiba...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Убеден сум дека секоја уметничка форма што се движи во времето, неопходно мора да биде наративна, да има почеток, средина и крај.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во распаднатото, фрагментарно, постмодерно време кое ги брише сите граници и хиерархии, кое со својата општа огледало-структура им дава право на сите и на сите право на сѐ, во време на персонализација, време на исчезнување на границите помеѓу високо и ниско, помеѓу уметност и неуметност, во време на рамнодушна консументска булимија, во време на атрофија на чувствата - на ѓубрето сите врати му се ширум отворени, ѓубрето навлегува во сите пори на животот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како во времето на де Квинси да не постоеше закон против наркотици, голем број луѓе го земаше овој препарат на опиумот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Животот го преминува превалецот на времето во невреме, во икиндија време, во снежно време, во време што никој не можел да го одреди ……..
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Големата Мечка ја гледам Како слегува од длабочините на Северот По истиот пат по кој слегувала и во времето на походите на Александар Велики Барам некаква смисла во мистеријата што ни нуди непроменливост на виденијата, а груба минливост на толпите набљудувачи.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Поетот застанат спроти македонскиот јазик како да се наоѓа пред неосвоивата тврдина во времето: кога ќе си помисли дека ги отворил нејзините порти – се покажале други, трети...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Средата ли, четвртокот ли, одново се разденивме како во пекол градината во дворот тажна, стебленцата во неа јадни, Татко ми го снема, како да исчезна во времето, и некаде по некој ден гледаме: водата ги раскопала гробиштата и жолтите коски на мртовците пливаат по улиците и ни мавтаат на сите: ајдете, велат, што чекате?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Векот на чувствената сензација е непредвидлив: поетот ќе ја прими неа во времето и ќе му ја предаде – на времето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Логичкиот континуитет со првиот дел од студијата „Обезвреднување на трудот: Анализа на трудово-правната анализа во време на транзицијата“, уште еднаш ни покажува дека ситуацијата со работничките права и de facto и de jure се влошува и соодносот помеѓу силите на капиталот и трудот оди апсолутно на штета на интересите на трудот.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Сиот настан на улицата, тука, зад авлијата, дојде до својата кулминација во времето додека јас ја отворав вратата и излегував на тротоарот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На убивањето и на клањето јас му се преплашив во времето кога од Комитетот ни наредија да ги испотепаме селските кучиња.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Наредба ќе беше, му велам, во времето на татка ти, попот божем наш селски, кој го опиваше народот наш со верски заблуди и, згора на тоа, уште и пари ни земаше - имаш-немаш на попот мора да му платиш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се случи токму во времето кога неговата сопруга почна со својата постојана пријателка попладне да излегува в чаршија сè поредовно и поредовно, тој да се праша: која ќе биде следната појава?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Трајана ја закопаа другиот ден, во време пладнина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само по три работи се разликуваат: во Потковицата никогаш не се дозна кој го уби Јована Дамчески, додека за Видана и за Ристана Голушкоска Гојдарката се знае - ги уби син ѝ на Ристана Димко Силистарко.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа, убиството, се случи летото 1943-та, во време вршење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Делењето на сојовите продолжи, тогаш беше и најсилно, и во времето кога во Македонија почнаа отворено да дејствуваат странските пропаганди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа, кога дознав, тоа беше набрзо по последната Голема војна, во времето на колективизацијата што ја наредија властите од сета Македонија, дека тамошната задруга, Лазарополската, му ги одзела овците на Рафаила и забранила тие да доаѓаат на зимување во Петочна Вода, многу го ожалија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Немаше сомневање, жителите на Потковицата веднаш се согласија, тоа беше Владимир Акиноски, а момата со него Јаника Перуноска, што минатото лето, во времето кога беше извршен злосторот се изгуби некаде без трага да остави од себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од дома, до Гробиштата, горе на Горник, ја носеа војводите и син ѝ Ѓоре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа беше по востанието на Крушово, во времето пред Хуриетот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Другиот ден, во време на пладнина, овчарите го донесоа мртов.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Меѓу сите нив навиден и најпрокопсан беше Стево Србино, но тој ја имаше таа несреќа, иако домаќинката му беше здрава и лична да не може да биде повеќе, да нема деца, а Блаже Станкоски, кого Србите, поради големите мустаќи, го завикаа Брко, ги имаше толку многу, што не знаеше што да прави со нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како дар од нејзините жители и од Акиноските, понесе пет канти со мед, пет канти со овча маст, толку со сирење и восок, неколку јунци и повеќе шилежиња - за да има пресно месо до дома, до Константинопол, а како спомен од себе, покрај двете смртти на браќата Акиноски, го остави и она одликување кое во домот на Акиноски, во едно дрвено ковчеже, заедно со други семејни реликвии, на полиците во гостинската одаја се чуваше до целосно пропаѓање на Имотот, во времето на распуштањето на колективите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Втората од овие две помалку тажни љубовни истории, која единствена има несреќно среќен крај, но која врз себе носи два завојувачки печати, српски и бугарски, се случи набрзо по убиството на Ристана Голушкоска и на Видана Јанчески, во пролетта 1944 година, во време стрижење овци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој ден, кога Атанас Дамчески молеше и лелекаше на Молитвена Вода, остана за приказ во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Руса стана да живее кај своите, но еднаш, во време барање дрва за огрев (еднаш во годината, во октомври, жителите на Потковицата ја кастрат гората и берат дрва за огрев) дали некој ѝ рекол или сама дошла на таква помисла, дека Јован Дамчески и таква, огрубена, ја чека дома за да ја земе за невеста и отиде кај Дамческите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Можно е, пак само претполагајќи, и пак потпирајќи се само на општите историски податоци, зашто конкретни, веќе видовме, нема, дека Солунското кралство односно Латинското, во времето на Бонифациј Монфератски, во 1204 година, кога го завојувало и овој дел на Македонија, со поткуп, со принуда, или на превара претците на денешниве жители на Потковицата ги правело во католичка вера, но по неговото исчезнување од исторската сцена, нивните потомци, во текот на времето, одново се вратиле на православни верски традиции, а како драг спомен на своите претци, и на тие можеби добродетални времиња, ја запазиле и ја честуваат Латинска Црква?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со денови, дури и од други синори, домаќините на своите кримилишта довезува земја, црвеница, за газење црепни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Домаќинствата си имаа свои со ништо необележани но откако помнеа неотуѓиви кримилишта, кои, пак, во лето, во време на богоројчини пости, имаа друга намена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овдека, на обележаното место, до подигнувањето на црквата, во времето на Преродбата, под отворено небо ги вршеа религиозните обреди и ги опејуваа своите мртви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А неа, Ристана Голушкоска, тогаш млада невеста и трудна со Димка, дури другиот ден, во време пладнина, ја најдоа жителите на Потковицата на мртво истепана и полуосвестена во тремот на куќата нивна и не смеејќи да ја однесат на доктор во Прилеп, се плаѓеа да не ѝ направат поголемо зло, сами ја лечеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И затоа кога истата таа година, во летото, во време пред да почнат жетвите, го најдоа Хаџи Ташку со здробена глава на ничиј синор, ни на веселечки ни на кадиноселски, туку точно на местото каде што денеска Пазарџиски Пат за прв пат ја прегазува железничката линија, никој освен потковичаните не се досети кој можел да му го „пресретне“ патот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во време на божиќни пости, во студените и куси доцнадекемвриски вечери, кога врапците, навечер, ќе се сплотеа во копите и под стреите, домаќинствата тргнуваа да ги ловат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Српските четници, откако успеале да поткупат некои луѓе од Тополчани и од Тројкрсти, дојдоа и во Потковицата со иста намера.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш Потковицата беше завојувана од фашистите. Фашистички војници и полицајци, заедно со нивните палатки имаше насекаде низ Потковицата, дури и на срецело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А во Првното србско, во времето од 1912 до 1914 година, истиве овие отворено се ставија на српска страна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, тука, на Зедница, зиме, кога ќе приклештеа и ќе се одолжеа студените денови, обично во време планина, кога сонцето, низ некој процеп на облици, ќе смогнеше сили да испрати на земјата забести зраци, жителите на Потковицата во специјални корита, издлабени во стеблата од дабови дрва и поткренати на ногари, ја крмеа и ја поеја стоката.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше лето, во време вршидба, и рамно по триесет години откако Јован Дамчески си замина од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потковицата и тогаш беше запоседната од фашистички војници и полицајци, божем пак беа дојдени за да прават маневри а всушност ги правеа поранешните работи - ги гонеа партизаните и ги одземаа вилната и млекото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тасија и Илинка со оваа приказна за Трајана Дамческа и за малечкото од Одрена Чибукоска, кое немаше ни полни пет години, отиде дури дотаму што тврдеа дека еднаш, во време пладнина, кога отишле тие двете да налеат од Виданови Извори вода за дома, дошла и Трајана со малечкото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А дека било вистина тоа на што се помислуваа тогаш Христијаните на Потковицата, дека некои од нивните му го „пресретнале“ патот на Хаџи Ташку, се дозна многу подоцна, во времето кога се востанови егзархијата па грчките попови повеќе немаа смелост да се мешаат во работите на Потковицата. И пак оттаму, од тевтерот Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И двете во ист час, во исто време и на исто место завршуваат: на зајдисонце, во време вршење, на Зедница, на Бел Камен, стотина метра потаму од јужниот ѕид на имотот Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И оздрави, кутрата: но од ќотекот си остана алипна во умот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Истиот ден, во време пладнина, Мурад III си замина од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога тие, неговите клетви и молитви секнаа, (точно на годината откако бил извршен злосторот и точно во истиот месец, во време вршење) ден, два, потоа, во ливадите во Три Дабје се јави еден глас; беше среде ноќ, беше јасна месечина, туку грмна, како од земја да изникна, дотогаш на никого непознат во Потковицата: Море огреала, огреала јасна месечина, море што е време, што е време коњи за крадење, моми за љубење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само еден орел, во време ручек, сам се извиши од сртот на западниот лак на Потковицата спрема Чепигово, спрема Бегоски Ливаѓе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, на бреговите на долот и во урнатините на Градиште, богомилите, кои науката, зашто смета дека потекнуваат од планината Бабуна, прилепско, ги препознава уште и како Бабуни, во времето на цар Самоил, тука засновале своја населба.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се врати од војска, по три години, не поседе в град ни три недели, туку еднаш, во делник, сред лето, во време жетва, неочекуван од никого достаса во Потковицата; првин бил дома си, се видел и се избакнал со деда си Блажета, потоа собрал фотографии од сите домашни, и - се огласи од Молитвена Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, во време газење лепешки, не беше згодно да се ѕирка во дворот на соседот, зошто нозете на жените им беа засукани догоре, до пушталките, па нивните бутови, обли и бели, зашто никогаш повисоко од колената не ги фатило сонце, дури до таму беа избрбешкани со лепешки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога се заплати Атанас, во време ужина, главите на домаќинствата им рекоа на своите во полето Доста за денеска и сите, од сите страни, се сјатија во населбата во Потковицата, во дворот на Дамчевци Џаџовци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но и едните и другите, во време пладнина, со празни раце се вратија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пред да биде погубен Арслан бег со дружината, додека акаше низ полето за да го дофати Владимира Акиноски, во време жетва, беше наумил да ја грабне за брата си Салија најпрвата убавица во Потковица, Руса Јанческа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Иако тие први стигнале до изворите, ѝ го препуштиле редот на Трајана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На Имотот достасаа во време пладнина и само по еден саат време, уште нерастоварени, отидоа да закопаат некого свој на родителските, на Акиноските гробишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но нив, за да бидат раскажани, не им е местото овдека, туку некаде понатаму, во времињата во кои се случиле и кога ќе раскажуваме за нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во време на аграрната реформа, во 1924-та, што ја спроведоа Србите по повторното завладување на Потковицата, на чифлигот Јаузоски и на сета најубава земја населија четворица Срби, солунци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, во 1942-та, во време вршење, по прв пат во Потковицата, по 1915 - 1918 година, дојде во толкав број војска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си помислија дека таму, во затворот му се случило нешто на Ѓорета, штом Атанас толку силно го плачеше, или дека му се случило нешто, лошо, на некого од Ѓоревите тука, во Поктовицата, или, пак, дека нешто лошо му се случило лично нему, на Атанаса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ловиштето го покриваа со веленце и тивко, за да не ги возбудат врапците, за секого од домаќинството уловуваа по еден.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оваа тајновита судбина, сосема спротивно, кога очи отвораш, станува легенда која танцува, оди без да запре, по стапките на незаборавот, како на почетокот, така и на крајот тука помеѓу, оди, без да подзастане во времето на искушението.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се случувало во времето на овој долгорочен процес меѓу Албанците во едно исто семејство еден дел да ја сочува католичката вера, другиот да мине во православна, а подоцна трет во исламска религија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Затоа можеби и бев понекогаш екстремен во свои­те размисли за верата: или радикално го отфрлав постоењето на Бога или, во време на несреќи, кога ги губев најблиските од семејството, кога животот ми ја немаше смислата што би ја имал со нив, дури бев готов да ја проколнувам судбата што останав верски откорнатик...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Автомобилот тешко се пробиваше кон стрмата угорнина низ кривулестиот пат кој бил трасиран уште во времето на италијанската окупација со крајна цел во Тирана.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Градот во времето на фашизмот се прекројуваше, се ширеше низ големи булевари.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Пред татковите очи, во времето кога студираше во Цариград, се уриваше вистински Вавилон од народи, вери, обичаи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Верни преку границата, крај родната куќа во времето ни беа останале само езерските бранови, но сега обележу­ваа други значења.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Застрашувачко продирање во сржта на мракот кој владее над Албанија во времето на Црвениот султан, како што го нарекуваа Енвер Хоџа, при што авторот останува тврдоглаво верен на својата почетна намера: да се откријат во ткаежот на балканските времиња за подобро да се согледа целата шара.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дали во мигот во знак на поздрав се огласуваа метафизичките камбани на минатото, камбаните на невозможното враќање, потонати во морето при големата преселба на дел од мојот народ Арбрешите во јужна Италија, во времето кога Азија ја пристигнуваше Европа?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко, колку и да се бореше во животот тивко и ненаметливо да ги ублажува наследените и неизбежни разлики, наложени од исчезнатите империи на Балканот, останати како жила­во наследство, со уште пожилава инерција во времето, овде беше оставен засекогаш во просторот каде што разликите беа дефинитивни, засекогаш обележани.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше растурен еден вековен поредок во времето, спокој на верување низ илјади години.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не ќе верував, да не ми се случуваше тоа што ми се случи, дека Албанија беше целосно саможртвувана на сталинизмот и тоа во времето кога тој беше осуден во СССР и сателитските социјалистички земји.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко можеби порачуваше, низ сталинистичките книги помеѓу светите, дека не треба да се враќам во родна­та земја, во времето каде што сѐ уште се славеше култот на Сталин.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Го напуштив Балканот во времето на југословенските братоубиствени војни, но го носев со себе делот од неговите болки.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Знаев однапред, бев теоретски добро подготвен за ова патување, дека во Албанија, во времето на сталинизмот, сите престои во земјата на странски делегации биле однапред добро селектирани и подготвувани, низ семожни подробности, со цел на патниците да им се понуди најубава­та можна варијанта за земјата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како се бранеа татковите книги при живе и потоа, посебно светите книги, посебно во времето на сталинизмот би можело да се напише посебна историја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тешко можеше да се разбере оваа необична и противречна игра во татковата библиотека, овој донкихотовски штит за семејството и сите други книги во времето на најжестокиот сталинизам на Балканот...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На рабовите се разлеани боите, како нивен задржан плач во времето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајка уште кажуваше дека Татко, пред исчезнувањето, неколку пати го менувал распоредот на своите книги, ги доближувал до одговорите кои ќе ни се наложат како неопходни во времето кога него ќе го нема.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Само оваа песна како во чудесна, духовна низа поврзуваше неколку генерации, како најубав звучен ѓердан, единстве­но сведоштво на Балканот за своите во времето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По испиените први голтки кафе, станува директорот на театарот од Тирана и ни се обраќа со зборовите: - Драги гости, браќа, имам чест да ве поздравам и да ви изразам добредојде во нашата земја, токму во времето на прославата на стогодишнината на великанот Сталин!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но дојдоа други времиња во времето на комунизмот. Се урна култот на Сталин.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Овој синдром кај Албанците почнуваше уште од XV век, во времето на владеењето на Законикот на Лек Дука­ѓини кој требаше да стави крај на крвната одмазда и на можната кланица, посебно меѓу северните албански пле­ми­ња.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Хотелот е граден уште во времето на Мусолини.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Поинаква била во времето реалната општествена положба во Русија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А куќата навистина долго време беше осамена бидејки војникот на бел коњ, на кого многу нешта не му чинеа, пред време фати пат којзнае на која страна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За жал Општината изгоре сосе сите документи кога нападна Четвртата македонска ударна бригада.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Откако ќе сретнеа некого кого од поодамна не го виделе луѓето ќе се провикнеа: „Од каде ти сега овде, па згора на тоа уште и жив?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таша никому му нема кажувано, но еднаш или двапати во времето на окупацијата одела во Општината за да прими некакви пораки; а можеби во прашање биле и пари.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Често имам помислувано дека во нејзината куќа, во планината можеле да наминат волци; можеле и разбојници да се втурнат; но во времето на војната можел да намине само понекој херој за да си ја згрее смрзнатата снага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека во време на војната никој не се обидува да погледне попродлабочено дури ни во однесувањето на соседите а камоли да им одделува внимание на подалечните сограѓани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Двајца браќа на мајка му биле убиени во времето на Илинденското востание.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Освен во времето на војната, додека го служеше воениот рок, кога годишните времиња и сиот ред на нештата преминаа во безредие, животот имаше определена шема, исто како и времето, годишните времиња беа јасно одвоени како посебни паноа на ѕидни слики, свежите и нежни денови на есента им претходеа на влажните и ветровити денови на зимата; освежителните денови на пролетта ги пресретнуваа запурничавите и неподносливи денови на летото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Една вечер Даниел со кола ја одведе Рози на прошетка по некои споредни патчиња, но и таму сообраќајот беше како вода во потоци во време на поплави, така што возењето не претставуваше задоволство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во тивки и месечеви ноќи, во времето на жетвата, луѓето ја гледаат неа во развеан бел фустан, со спуштени коси до рамената и со очи што блескаат како ламби.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А тој одговара: „Срам ми е, Гаврил Романович, но што да се прави: не можам да не пишувам...“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Таа всушност може да се разгледува како процес кој се случува во време, со кој она што некогаш било предмет на несогласување станува официјална политика, либералните идеи се претвараат во нови облици на конформизам и непокорните елементи се хомогенизираат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-Дозволете, според мое мислење тој факт не му се случил на Херасков туку на Тредјаковски - ќе речете во тој случај, доколку сте начитан човек, на што Сухов одговара секогаш исто: „Работата е нејасна“; ако не сте начитан човек, вие само ќе кимнете со главата, само можеби малку ќе се солидаризирате: „Ете како се подбивале со поетите во времето на царизмот“. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 69
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мислам дека не можеме да го елиминираме поимот на нацијата во целост, во време кога во многу делови од светот - во Јужна Африка, во Источна Европа - луѓето навистина живеат и умираат за таа форма на општество.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како во времето на Баждара Пенчо изгледаше смел и борбен.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Уште понепристапна стана широчината отколку во времето на Баждар кога кај багремите се преслија сложните Црни браќа - пет беспризорни момчиња, секој поинаков од другиот и секој сличен со другиот во брзото барање на најкус и најсигурен пат да го постигне она што го сака, она што ќе му донесе залак.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Никогаш повеќе јас не можев да се насладувам со свирењето саксофон како во времето пред да научам да свирам; така е и со љубовта: штом се совлада технологијата на љубовта, исчезнува митската претстава за спојувањето на мажот и жената како нешто што се случува на неопределен и слободен начин.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не, воопшто не ја избегнувам темата, господин судија; јас само сакам да ви кажам дека дента, кога се јави (четврток беше), рече дека уште утредента ќе биде тука; рече дека многу го поздравува Земанек (воопшто не знаеше, или се преправаше дека не знае дека Земанек веќе не живее со мене и Здењичка); како да стоеше во времето, како за него сѐ уште да беше оној ден кога јас и Земанек го испративме во циркусот, со саксофонот на рамо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во источната одаја на нашиот храм, како што веќе ви кажав, се наоѓаше записот за кој се веруваше дека го дава пророштвото за царството за илјада години нанапред во времето и дека записот ја открива причината за проклетството фрлено врз царството и најдробрите колена негови, оти болести и поразии нѐ напаѓаа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Првиот ред, точно ако е сочинет, самиот ќе се сети што треба зад себе да роди, како што зрното само од себе, со Светиот Дух во него се буди точно во времето на кроењето на лозјата, напролет, и никогаш не доцни, иако сонце не гледа, оти под земја е.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Англискиот драмски писател Нил Бартлет, во интервју од почетокот на 1990-тите, приближно во времето кога Кушнер го привршуваше Ангели во Америка, опишува сличен миг во една друга драма што исто така се занимава со неизлечлива болест.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Знаеле луѓето што прават.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-гетата, со други зборови, побудија нови облици на живеење. ‌Луѓето што ги воспоставија тие гета не беа, главно, народ од средната класа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тоа не е причината што мене ми ја прави карикатурата интересна. ‌Во времето кога се појави карикатурата, ССО имаше тираж од околу 25 000 примероци и читателство од, главно, помлади геј- сиднејци.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Новите урбани мигранти беа, главно, луѓе со скромно потекло кои, во времето на релативниот просперитет што ги обележа крајот на 1960-тите и почетокот на 1970-тите години, можеа во Калифорнија да ги најдат истите неквалификувани работни места што ги имале во Ајова или во Алабама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во случајот со секвенцијава од Милдред Пирс, она што би ни требало за да ја завршиме анализата, да ја конкретизираме точната вредност на секој стилистички елемент посебно во контекстот на неговиот систем, е длабоко техничко познавање на продукциските вредности и работни начела на поединците што го направиле кадарот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“383 Значи, стилот може да се анализира: може да се натера да проговори, да каже нешто со сопствени поими – може да се натера да не упатува на нешто друго, туку да каже нешто што самиот тој го значи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Енклавите Кастро, Фолсом и Полк Стрит во Сан Франциско не беа населени со типови што чекале да се отвори работно место во некоја центарска адвокатска канцеларија или на Универзитетот на Калифорнија во Беркли (иако имаше таму и многу правници и професори).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле, таа создаде геј-заедници ослободени од надзорот на стрејт-светот, каде што можеше да дојде до нови видови колективно промислување, кревање свест, културна полетност и себеустројување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во минатото, барем, отсекогаш сум инсистирал дека да се биде геј апсолутно нема никаква нужна врска со ништо друго освен со геј- сексот. ‌По тоа, мислам, дека бев типичен за својата генерација – односно, типичен за геј- мажите што излегоа од плакар на средината од 1970-тите, шест години по Стоунволскиот бунт во 1969 година, во времето на геј- ослободувањето што тие безредија го воведоа и кога во најголемите градови се појавија нови општествени геј- светови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неговата вредност прилично јасно се разбирала во времето на создавањето на филмот; најпосле, некој го осмислил кадарот и го поставил многу грижливо и обмислено – претпоставуваме за да го пренесе конкретниот ефект што сѐ уште го предизвикува толку силно, што да ти подзастане срцето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И покрај тоа, можеа да ги претворат геј-животот, геј-сексот и геј-културата во средишта на своето живеење и можеа да си го градат животот околу тие нови можности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некое мало животно, далеку од инсект со кое посакуваше да се поистовети, кога би бил тој, но повторно гледа само подвижни сенки од ветар, ѕидови,куќи и разговори, само точка во која од овој треба да премине во оној страв, или акт на тотална неподвижност, замрзнатост во време пред некои сцени за кои е потребна храброст - и одложување, единствено можно да се случи.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сега обвиткан во сината боја на животот, Еразмо ја протресе главата за да се увери дека приземјен: да се врати во времето и во просторот каде што припаѓаше, но поинаков од својот претходник Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Некогаш сме имале искрена желба, сме спроведувале активности и сме имале цел, но реакцијата, одблесокот на нашата желба подоцна се остварила во време кога ние сме се измениле и веќе тоа не го посакуваме – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се враќав во времето со години наназад, со векови... .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се вели во времето на тој и тој, во времето на големите бури, во времето на таа војна, во времето на тие и тие болести.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Раскажувам за секој род, куќа и сокаче и затоа дека во времето на граѓанската 43 беа мобилизирани од кои 29 загинаа, 54 деца однесени по државите, 7 фамилии пребегнаа во Костур и Рупишта и сите други лошото ги витоса и ги растури по светот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука и во Герман 80 демобилизирани момчиња и моми кои имаа завршено грчко основно образование и по некоја гимназиска година и натаму облечени во воени униформи добија наредба во време од петнаесет дена да научат да читаат и пушуваат на кирилица.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Изгубени во времето. Согорени во времето. Времето носи. Што носи?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мислата влече назад во времето одминато што сал за миг се претвора во јаве, живнува празнината и ги разбудува спомените кои небаре врзани во синџир надоаѓаат, стегаат, гребат, толчат, гмечат, жежат и навејуваат тага.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лево – голите врвови на Бела Вода, десно – Лунѕер, тешко освоиви тврдини во времето на војната, градени со рацете на македонските селани и селанки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Време... Што е време и што се луѓето во времето?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ковчегот е ставен и колата поаѓа и ние зад неа тргнуваме молчаливи на почетокот, а како што се должи патот до последното почивалиште, се погласно се слуша крцкањето на протезите, некои подзастануваат да земат подлабок здив, други се поддржуваат под рака и така почнува нов разговор за тоа што беше наша младост во времето – невремето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сега сме во времето поделено на сега и вчера.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Налактени и со брадите втиснати во вкрстените дланки, замислени скитаат и дали сега, совладани со молкот, одново во мислите ги обновуваат изодените патеки, дали го одмотуваат клопчето на својата младост одмината во времето – невреме што се истркала низ големата удолница на чие дно се разбија и запустија големите надежи?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Истрајале во времето, востанијата и во војните, но...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се чини дека тука почнува дваесеттиот век и влегуваме во деветнаесеттиот и можеби уште подлабоко во времето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
2 Данчо Зографски, Условеноста и намената на Велешкото трговско училиште од 1857 година - Школството, просветата и културата во Македонија во времето на преродбата, МАНУ, Скопје 1979, 44. 2а Според Васил К'нчов, кој Велес го посетил подоцна, кога стопанскиот процут на градот бил минато, се изработувале до 400.000 кожи (Сегашното и недавно минало на град Велес - Избрани произведения II, София 1970, 196).
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Додека јас во продолжение на неколку недели го убедував Гарванов дека ниту Милан Арсов ниту Георги Богданов во времето на истрагата и пред Воениот суд не рекоа ништо што би го компромитирало, Иван Гарванов упорно продолжуваше со своето тврдење дека тој е жртва, дека настрадал поради предавство и сл.“ 195.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Слично изгледале телеграмите што во време на настаните ги праќале и другите дипломати од Солун до своите влади.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Солун, во времето на османското владеење, постојано бил важен економски и административен центар на Турција и на Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гласовите дека Гарванов е жртва на гемиџиско предавство зеле особено замав во времето на судењето на Гарванов и на неговите другари.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Трговијата со хранителни продукти во Македонија и одделно во Велес се развила особено во времето на Кримската војна (1853-56) кога побарувачката во Европа значително се зголемила, исто така и цените.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тие во Бугарија отишле во времето на Горноџумајското „востание“, кога врховистите се наметнувале пред Европа како првостепен фактор по македонскрто прашање.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Заканите делумно ќе бидат остварени тие денови, а во најголема мера во време на Илинденското востание.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Треба да се забележи дека сите тие владини “контрашајки“, полиција, разни стражари и војска, коишто имале за цел да го спречат преминувањето на турско-бугарската граница од страна на македонските комити (за да се зачуваат добрососедските односи со Турција), не важело и за врховистите што токму во времето на Данев масовно ја преминувале границата во есента 1902 година и го дигнале познатото “Горноџумајско востание“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Историјата на балканските ослободителни движења учи дека балканските народи (Срби, Грци, Бугари) успеале да се ослободат од османската власт во време на големи политички превирања во Европа во кои учествувала и Турција и со помош на големите сили, особено на Русија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Најтешко ми беше во време на големите празници.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Работата тешко дека ќе постои. Повеќето физички работи ќе бидат извршувани од автоматизирани машини.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес беше интелектуално животно, солипсист заклучан - како Минотаурот од неговиот расказ - во лавиринт што самиот го изградил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во истиот есеј за Валери тој напиша: „Заслужната мисија која Валери ја направи (и понатаму ја прави) е тоа што тој на луѓето им пружи луцидност во едно во основа романтично доба, во меланхолично доба... на дијалектичкиот материјализам, во време кое го најавуваше Фројдовото учење и трговците на надреализмот...“ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 214
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Демократијата овозможи сите да имаат слободен пристап до културата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа што на пишувањето гледал како на повторно испишување, и затоа што покажа - и во теорија и во пракса - дека “една литература се разликува од друга, било пред, било по тоа испишување, не толку поради самиот текст колку поради начинот на којшто тој е прочитан”, тој ги одушеви и структуралистите и семиотичарите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес ги обвинува и строго ги осудува книжевните движења (романтизмот и надреализмот) и формите на мислење (марксизмот и психоанализата) кои не се занимаваат толку со едноставно апстрактно мислење туку со прашања што се однесуваат на животот (иако на мошне апстрактен начин): тоа е недоверба во рационалниот поредок, класниот поредок, поредокот на егото, и побуна против нивната злоупотреба. животот како подрачје под прагот на свеста, како случај, борба или желба, како да го ужаснува, и секој напор насочен кон истражување на длабочините на тие води наидуваше на негов отпор и муртење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Орвеловиот голем брат е на тој начин победен, но на опасноста со тоа сѐ уште не ⥊ е крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Возрасноста е поврзана со зборот “развој”).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Исто како што робовите, слугите и проститутките беа терани да ги продаваат своите тела во времето на преддигиталните стадиуми, луѓето во 2008 ќе ги продаваат своите мозоци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Според мислењето на Finkielkraut живееме во време на feeling, на општа ревитализација на вредностите и отстранување на разликите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во последните триесет години, сведоци сме на појавувањето на нова раса во времето на младоста на индустриското општество. (Клучниот збор е младост, како спротивна на возрасност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во времето кога неговите сонародници и современици изворот на лудилото го толкуваат со влијанието на божицата Хера или пак со богот на војната Арес, еден од учениците на Хипократ запишува дека ни светли ниту пак темни сили го предизвикуваат лудилото, туку само нашиот мозок е она што нѐ прави “луди или делирични, ни внесува ужас и страв”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови во кои лудите се издвојуваат од својата не-реалност, и во таа кратка пауза во времето чувствуваат некоја повисока реалност, како некакво претчувство за крајната испреплетеност на судбините кои сочинуваат соѕвездија на Земјата, кои можат да се видат единствено од некоја далечна ѕвезда. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги гледав Ева и Амалија, како да сакав низ нив да гледам наназад во времето, во долгата нишка мајки и ќерки, не само оние мајки и ќерки кои течеа во нивната крв, туку сите мајки и ќерки, од почетокот на човештвото па до тој миг, секоја крв во крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во времето кога луѓето сѐ уште верувале дека земјата е рамна како плоча, во времето кога тие трепереле при помислата на Страшниот Суд, се плашеле од пеколот и му се надевале на рајот, во секој од градовите било вообичаено одвреме навреме лудите да бидат заробени во кафези и да бидат однесени на плоштадот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Часови потоа, додека се освестував, прво што почувствував беше болката во мојата утроба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Започнал да ги бара оние кои го зачнале, а патот го довел до Виена, каде оние за кои долго верувал дека му се родители живееле во времето кога го посвоиле.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И каде оди тагата, заедно со сето минато – со она што во времето било?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Личиш на некој кого одамна го немам видено, а во времето кога го знаев беше на твои години.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постојат луѓе кои повеќе не можат да се снајдат во просторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кои повеќе не можат да се снајдат во времето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти си најмалиот, а јас најстариот, и треба да бидеме како цврсти корици што ќе ги поддржуваат и штитат нашите сестри родени по мене и пред тебе.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тоа време во секој од големите градови постоел по еден затвор кој бил наменет за лудите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Прости ми,” рече. Неговиот лик полека започна да се менува, почна да се враќа во времето, години и години наназад.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прашувавме што сме сега, но погледнувавме и во она што бевме, затоа што знаевме дека во човечкото суштество постојат сите негови слоеви, и низ неговата сегашност проблеснува сѐ она што некогаш било важно и не станало закржлавен остаток од минатото туку извор на светлина кој го оплеменува ликот; си го раскажувавме минатото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но во вечноста сѐ што завршило во космичкото време одново ќе ја стекне својата смисла, која не ни е дадена да ја разбереме и доживееме дури сме во времето.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Честопати, во времето предвидено за одмор во паркот, во Гнездо доаѓаше мајката на Хајнрих.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа почна да се смалува, дојде во возраста на која не го знаев, возраста од годините пред да се родам; се смалуваше сѐ повеќе и повеќе, на крајот станувајќи цицалче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку века подоцна, Аретаеус од Кападокија, во делото „За причините и знаците на болестите“ вели: „Пациентот може да замислува дека има земено друга форма од својата, некој верува дека е врапче, петел, или земјена ваза; друг дека е Бог, оратор или актер кој го држи жезлото на светот; некои плачат како новороденчиња и бараат да бидат држени в раце, или веруваат дека се зрно синап и постојано треперат од страв дека ќе бидат изедени од кокошка.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму се собрани сите жители на градот - и градските великодостојници и занаетчиите, и свештениците и воините, и дамите и перачките, децата и старците, лекарите и рибарите, чесните и крадците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако времето не се сочувува, ако секој миг не е спасен во некаква форма, тогаш самото време е бесмислено, тогаш сѐ што се случува во времето (а сѐ што се случува е во времето) е бесмислено, и сѐ што некогаш било, што е, и што ќе биде, е потполна бесмисла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа се свртев и излегов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега беше беспомошна, и можеби ќе можев да ѝ ја возвратам некогашната болка да беше само физички слаба, но повеќе не постоеше Амалија Фројд која расекуваше со своите зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
При тие напори чувствуваат дека сите обиди се попусти, дека не можат да го најдат ни сопственото место во времето. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потрагата по родителите за него била како движење по ходник на чиј лев ѕид го гледал насликано своето минато кое веќе било мртво, од десниот ѕид безуспешно се обидувал да го оттргне превезот зад кој се криеле оние кои го отфрлиле по раѓањето, а некаде далеку, таму каде што завршувал ходникот, се простирала празнината на иднината, која се надоврзувала на мртвилото и отфрлувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Александар, кој во времето кога сликата беше направена имаше година и пол, подоцна се сеќаваше дека, кога малку потпораснал, Зигмунд му рекол, покажувајќи на платното: “Ние и нашите сестри сме како книга.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но и тогаш една од причините за полудување доаѓа од Бога – во времето на ренесансата лудилото е сфатено како последица на три основни грева: лудило на вообразбата, кога човек верува дека е некој, или нешто, што реално не е; лудило како Божја казна; лудило како последица на огромна страст.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во салонот на Берта Ауербах, сместен на спратот над собата на Сара, секоја среда навечер се собираа десетина млади луѓе кои се докажуваа едни пред други, обидувајќи се да кажат нешто умно за животот, за љубовта, за музиката и за литературата, и скоро се натпреваруваа кој ќе остави посилен впечаток.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ книгите откривавме и сликари кои никогаш не беа стапнале во градот во кој мечтаевме да живееме брат ми и јас; во оние за Бројгел и Дирер, меѓу фигурите на нивните слики, ги баравме будалетинките, тој веќе со векови исчезнат подвид на хомо сапиенсот, ги препознававме по чудните капи, најчесто со магарешки уши, или со две или три испупчувања налик на рокчиња, понекогаш со туфнички на нив; будалетинките, кои уште во времето на фараоните ги забавувале владетелите кажувајќи глупости, а скривајќи ги во нив најголемите мудрости, будалетинките кои секогаш се наоѓале во европските дворови покрај кралевите, кнезовите, грофовите; будалетинките кои сѐ до шеснаесеттиот или седумнаесеттиот век можеле да се најдат насекаде по Европа, се шуткале од град во град, од село во село, земале по некој грош на прославите на празниците; будалетинките, оној дел од човечкиот род кој можеби со мудрост се откажал од разумот, тие можеби свесно решиле да бидат за потсмев на останатите луѓе, потсмевајќи му се така на целиот свет, а и на оној кој светот толку погрешно го составил; токму таа свест дека светот е погрешно составен била можеби главната причина да се откажат од разумот. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во нивниот внатрешен свет некои мигови, некои слики, некои настани, се откорнале од своите лежишта и го измешале редот во минатото; се измешале дури и минатото, сегашноста и иднината; се измешало дури и она што било и она што не било.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме деца и бевме во времето на првата болка; нашите болки се сретнаа, и можеби затоа си станавме толку блиски, блиски како раната и мелемот, поблиски отколку што би биле две весели деца, затоа што болката најсилно врзува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека полека тонев во бессознание, пред моите затворени очи се појавуваше едно дамнешно сеќавање: во времето кога многу нешта за мене сѐ уште немаа име, брат ми ми подаде остар предмет, и рече: “Нож.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Каде одат мислите, чувствата, каде се сите гестови и зборови направени и искажани од почетокот на времето до денес?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во тој миг Зигмунд застана, ја поткрена раката за да одмавне со неа пред своето лице како да брка мушички, како секогаш кога мислеше дека она што му е кажано не заслужува одговор од него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некогаш, во времето на мојата беспомошност, кога со своите зборови и постапки ме толчеше, копнеев по мигот кога ќе биде физички слаба, го посакував времето кога ќе можам да ѝ возвратам, да се осветам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Човечките судбини во Гнездо плетеа чудесни, честопати невидливи мрежи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш Хајнрих беше скоро неподвижен, затоа што неговиот ум не можеше да му каже на телото да се придвижи – деновите ги минуваше в кревет, и само кога доаѓаше часот за одмор во парк, болничарите ќе го поткренеа, ќе го поттурнеа и тој како некаква машина се движеше сѐ додека некој го туркаше, правејќи отсечни чекори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму најде три спомени: во времето кога за неа многу нешта на светот сѐ уште немаа име, едно момче ѝ подаде остар предмет и рече: „Нож“; во времето кога сѐ уште веруваше во бајките, еден глас ѝ шепотеше за птицата која со клунот си ги раскинува градите и од нив си го откорнува срцето; во времето кога допирите ѝ кажуваа повеќе од зборовите, една рака се приближи до нејзиното лице и со јаболко го погали нејзиниот образ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потполна бесмисла доколку времето е една самоуништувачка категорија која се стреми кон Ништост, Ништост која го проголтува сѐ она што било, е и ќе биде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајката гледаше во својот син; таа знаеше дека е во право според тоа како тој молчеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме во оние години кога зборовите не се раѓаат од празно и не паѓаат во празно, во времето кога зборовите потекуваат од суштината на постоењето и, изговорени, таму се враќаат; бевме во годините на неискуството, кога уште не бевме влегле во смртно-сериозната тривијалност на животот, па можевме наивно да зборуваме за возвишените нешта, оние кои искуството ги отфрла затоа што се бесполезни и неупотребливи како што е неупотребливо парче небо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И само стоевме така едно до друго. Другите деца околу нас скокаа на една нога, си подаваа топка, прескокнуваа јаже, се бркаа околу дрвјата, а Рајнер и јас стоевме, јас гледав во него, а неговиот поглед понекогаш за миг паѓаше на мене, а потоа пак бегаше во празното.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бродот ќе ја однесе мојата душа во новиот свет во времето кое наближува, јас ќе останам во времето минато за да коленичам и да молитвам чекајќи го Потопот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По четири-пет месеци од овој настан, во времето кога настапи мирот и се скина синџирот на омразата, на реверите на шинелот на Нуне Волта, сјаеја два ордена: едниот доделен од нашиот, а другиот од спротивниот штаб, едниот со небесна боја, другиот со морска светлина, едниот со изрежани стихови, другиот ишаран со рими.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Човекот се менува во времето и во пространството: исто така се менува и неговиот јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јагиќ беше наклонет кон посебноста на македонскиот јазик и тоа и јавно го изрази во една своја статија во виенскиот весник „Die Freie Presse” во времето кога Мисирков беше уште во Битола, којашто предизвика остра реакција на Балканот; особено во Белград.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За да се изработи една таква програма, македонските ученици во Белград во 1893/4 учебна година, во времето на инспекторството над нив на директорот на III гимназија Ѓуро Милијашевиќ, решија да состават македонско друштво во Белград.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
113. Всушност „македонистичката” пропаганда на Србија влезе и во Македонија, но само со определени манифестации и во времето од 1886 до 1891 год.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во почетокот на нивната пропаганда Србите и не мислеа да ги прават Македонците Срби; тие сакаа просто да создадат во Македонија редум со бугарските и српски интереси, така што во времето на решавањето на македонското прашање да добијат колку што се може поголем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
50. Сегашниот политички опит да беше бил кај Бугарите понапред, ќе се пристапеше прво кон разделувањето на сферите за влијанието во Македонија меѓу Србите и Бугарите, а после, во време на востанието, српските и бугарските војски ќе навлезеа во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
149. Српскиот цар Урош (1355-1371) владее во времето на интензивното распаѓање на оваа веќе разединета феудална држава; неговата смрт го означи крајот и на привидната централна власт на државата. 150.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
131. Други историчари, особено лингвисти /јазикознајци/ тврдат оти сите јужни Словени во времето на своето преселување на Балканскиот Полуостров зборувале на разни дијалекти /наречја/ од еден јазик и сите се викале со едно општо име: Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но никогаш до тогаш Русите не се разочаруваа така како што се разочараа во времето на последната војна.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во втората половина на XII век, во времето на српскиот жупан Немања143 и бугарските царови Асеновци или Асановци, 144 Византија беше нападната од крстоносците и од разни други непријатели.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Промените во јазикот на еден народ во времето ја составуваат историјата на јазикот на тој народ, а промените негови во пространството ги составуваат неговите современи варијации или дијалекти, поддијалекти, говори, подговори итн.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
” На 13.11.1903 год. по разговорот со Мисирков во Софија, во времето кога се печатеше неговата книга, Е.Спространов запишал: „Уверен сум дека неговиот македонски јазик ќе трае ден до пладне.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Значи, нашата крв се пролевала за правата на тие народности што или си седеа мирно во време на борбата или беа против нас.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој во времето на поминатите негови години во Србија се наоѓал под влијание на цел ред околности што отсуствуваат во Бугарија и затоа неговите погледи се разликуваат од погледите на оние што се образуваа само во Бугарија и се слободни од цел ред преземени мисли и предрасуди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во време на објавувањето на востанието комитетот можеше да рече оти тој не им пречел на големите држави да ги воведат реформите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
122. Георги Баласчев (1869-1936) од Охрид е историчар и публицист, познаник на Мисирков од заедничкиот престој во Белград (1889) и во Софија (1890), кој во времето кога се ставаа основите на ММКД, под псевдонимот Езерски, ја објави првата книга на македонски јазик за „лозарското” движење „Неколку кратки летописни белешки за состојбата на западните Македонци…” (Софија, 1890).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако се довериме на првата теорија, т.е. дека Бугарите и Србо-Хрватите се преселија на Балканскиот Полуостров како готови одделни целини, тогаш се поставува прашањето до каде се простираа тие народности во времето на преселувањето и дали сите дојдени бугарски Словени останаа и досега такви или некој дел од нив се посрбија?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Уште од времето на паѓањето на Самуиловото царство Македонците не еднаш правеа силни востанија против Византија, многу посилни од Бугарското во времето на браќата Асановци, но не можеа да се ослободат, зашто кај нив се други географските услови, а кај Бугарите други.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Веројатно си се уверил дека сè она што си го нарекувал искушение се претопува во времето.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се сеќавам, во време на Панк наездата, еден мој школски другар целосно предаден на ерозијата на музиката, потрупан со амблеми на декадентниот рок, пред портата, на тогаш единствениот, универзитет во нашава Македонија, со цинична насмевка ме извести дека факултетот го влечка со години затоа што не може да се разбуди на време и ги преспива испитите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Навистина, во времето кога во главата на Бил Гејтс компјутерите биле присутни колку што во главата на Крале Марко биле игрите со пинг-понг топчињата, ние, децата од нашата улица, можевме да отвораме само прозорци на старите куќи што гледаа директно на улицата по која врвеа најмногу коњски коли, но и по некое фиќо, москвич, или џипче... сите обележани со црвени регистарски таблички.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во времето на криза, Бернард Шо, го поканил Черчил на премиера.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И ден денес, особено во нашава животна средина, политичарите боледуваат од синдромот на француските политичари во времето на Ками.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На великиот поет, Ацо Шопов, во времето кога ја напишал песната „Во тишината“ сигурно не му било ниту до плачка ниту до лелек, па затоа испраќа пораки до читателите она што притиска, пече и боли да се закопа во тишината.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За моите студенти од Стони Брук универзитетот, сето она што се случило пред повеќе од десет години, посебно во Европа, се случило во времето на основањето на Рим.“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Оваа последна година, кога конечно прифати дека започнал да живее во воено време, во време на војна, тој ја согледа и ограниченоста на својата човечка природа и на она во неа што се нарекува разумно расудување.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговата земја веќе десет години официјално беше Австралија, а македонски зборуваше само еднаш месечно, по телефон, кога во ниедно време меѓу денот и ноќта, заради разликата во времето, ќе се јавеше да ја праша мајка му како се.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ова се случи во време на летниот распуст, кога не се оди на училиште и кога е многу здодевно да се седи дома.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
До крв претепа многумина од начелниците на полицијата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Љубовта овде се појавува во една од највисоките матафори на наводно неспоивото, како највисока “discordia concors”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во 1740 година, во времето 124 okno.mk на царувањето на кротката Елизавета, беше фатен во љубовна врска со Авдотја Лопухина, претепан и по сечењето на јазикот, протеран во прогонство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тајната на Десидерио Монсу Можеби најважното откритие последниве години, надреалистички предок par ex- cellence, “најзагадочниот” европски сликар меѓу 1600 и 1650-та е Десидерио Монсу.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Да погледнеме неколку негови дела настаната меѓу 1620 и 1630-та, во времето на врвот на маниризмот како период помеѓу чинквеченто и барок.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
(...) Во времето на Клемент VII, кога во полн замав се развиваше првиот римски маниризам, Рим Arcimboldo1 Flora бил преполн со проститутки, конкубини, куртизани. 238 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Туку ти што бараш сега во време на вечера?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И додека сите селани ги возобновуваа заборавените нивки во планината крај нивното село, кои, во времето додека тие печалеле по светот, беа насобрале по малку слоч за да можат да изранат по неколку жетви, а војната ги имаше испобркано сите патишта и сите граници, - оној тогаш шверцуваше со автомобилски гуми.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги имаше урнатините на цел еден свет во себе, со едно проклето чувство за својата бессилност за спротивставување, со еден впечаток за себе, како сега во времето додека беше буден, да се загубиле од него сите маѓии за животот, кои му ги правеле онака негови и онака вистински сите дотогашни негови денови, и чиниш сега, тука, на тоа тврдо легло, да почнала да никне на неговите рамена, по неговото лице, во неговиот поглед, една тешка тупа муцка на коњ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше како калемен со неа, некогаш, далеку во времето, пред да можел да почне да зацврснува и да расте. И постојано растел на тој калем.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така е и кај ѕверовите во време на војна.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Стојна Стојановска Дајте, Ве молам Рада уште текстови, грев е да ги чувате, споделете ги со нас и така ќе си се вратиме во времето кое ни беше најубаво, кога бевме млади иако сметам дека во душата сме "forever young".
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Џипови не сопираат Во времето кога почнаа првите доцни излегувања ми ѕвонеше на телефон десеттина минути пред да излезе од кафуле, а јас тргнував со кола да ја земам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Може ли да биде во часот кога сонцето го има својот зенит или да го запрам во времето на најубавото што во христијанството им се случило на безгрешните и овие другите, кога воскреснува најсветлото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во време вршење, грмна од ведро небо... Вршиме кој со што нашол: некои ги чукаат снопчињата, некои пак спрегнале крава со магаре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Игуменијата исцибрела од сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не почнала ли првата битка помеѓу железото и карпата во времето на римските робови?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ѕидот што ми бегаше се отвори и јас го видов, понеже сакав да го видам него, што можеби и не бил навистина жив факел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие суштествувале во сите времиња, биле време во времињата што минувале низ нивната несовладивост; миговите не можеле да им ги начнат срцата - пијат и вечни се, не познаваат недоверливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред почнувањето на борбите додека побратимите му помагале да го избрише со крпа мотоциклот од прав и црно масло, попот ги помолил да ја чуваат неговата торба со историски записи а за ежот ќе се погрижи самиот: ќе загине Доситеј, ќе остане Армодиј Давидовски да го спасува светот од змии и глувци и да тагува по својот набожен доброчинител.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше завиткан во своите познати крпи, со црвено брадиче и со калуѓерска камилавка на главата каква што некогаш ја носел, во времето на моето детство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со векови сенките на бедата се стремела кон мракот на земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Законите под тоа небо биле туѓи и туѓински а тие биле должни да се тргнат од згрбавеноста на ропството и да си ги покажат срцата. Минато, сегашност, иднина, нели? Сеедно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Измитарената љубов помеѓу човекот- ѕвер и мечката- жена, според преданијата на селаните од тој крај, почнала во времето кога најугледните родилки од Кукулино се триеле голи една од друга со извици Роди, земјо, и голи се тркалале по нивите да роди земјата како што раѓале и тие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И им го раскажал крајот на настаните од времето на Проказниковата дружина: ако преживее, ќе испече брав и ќе ја прослави победата, потоа ќе седне во манастирска ќелија и, одржувајќи го животот со танко, селско винце, ќе ја доиспише историјата од онаа илјада осумстотини триесет и петта година: како со децении да собирал искинати и расфрлени парчиња од писмо, некако сепак го дознал крајот на настанот по смртта на Лозан Перуника што се простил од писмениот човек во мантија во времето на Балканските војни ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште во времето кога со своите другарки пред портите играа клинка и петкаменца, кога правеа школски претстави, Рада беше учителка и ништо друго.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Честопати, во времето на вообичаените ремонти, ја прифаќаше и прекувремената работа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дел од таа цветна разновидност успеа да пренесе и во својот двор кој ја враќаше во времето на нејзиното детство, таму некаде долу на Југ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Спротивно е Домот на културата изграден во времето на колективизацијата, ударнички, со работна акција.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѓорѓе секоја година дел од годишниот одмор го користеше во времето на жетвата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се заблагодари без да погледне кој е, но Сатурн Волшебникот го виде.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Павиќевите дела имаат над 80 преводи во посебни книги на различни јазици во целиот свет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На четвртата година од своето везирување се разниша големиот везир Јусуф и како жртва на една опасна интрига одненадеж падна во немилост.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги има објавено следниве романи: Сто години самотија (1967), Есента на патријархот (1975), Љубов во време на колера (1985), За љубовта и другите демони (1994); раскази: Закопот на Големата Мама (1962), Старецот со големи крила (1968), Очите на синиот пес (1974), Дванаесет искушенија (1992); хроника: Вест за едно грабнување (1996.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој беше толку деконцентриран поради доцнењето на Марија, што не можеше да се сосредоточи дури ни на наједноставните трикови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во еден документ пишува дека го виделе во Кјото, некаде во времето кога таму се градел храмот Намбанџи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едгар Алан По е американски поет од периодот на романтизмот во Соединетите Американски Држави, во времето пред да се прогласи нивната самостојност и независност (1873).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За време на студиите го започнува својот творечки пат на писател кој ќе внесе бројни иновации во американската и во светската книжевност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше првпат таа да задоцни во времето на тие речиси две години многу сложена, слободна брачна заедница, и тој како објаснување ги претпостави силните врнежи кои ја потопија целата покраина за време на викендот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сретнавме во Маритма, еден популарен и валкан бар, во кој својата храброст ја покажуваше политичката левица во времето на залезот на франкизмот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вкоренети во едно тло, закотвени во едно доба, сместени во времето и просторот, луѓето меѓусебно смогнале сили да ѝ се измолкнат на фаталноста на партикуларизмите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Меѓутоа, има причини да се верува дека 76 за доз­волата за приватна продажба на дрога оваа земја не би ја претворила во голема пушилница на опиум.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На пример, Соединетите Држави изгледа дека денес немаат поголем број зависници од хероин по жител отколку што тоа бил случај во времето кога уживањето на таа дрога било доз­волено.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во него владеел чист, исклучително достоинствен морал и тој формулирал голем дел од десетте заповеди, и тоа во време кога народите кои ѝ припаѓаат на денешната цивилизација, сѐ уште им принесуваа човечки жртви на крволочните идоли.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Разбирам зошто во времето на баба ми, девојките се мажеле толку млади.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се забавувавме спонтано, со движења и штосови, како во времињата кога бевме еднакво луди и деца.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Темпоралната лоцираност на прозата на Чинго во времето на отсудните револуционерни настани кај нас, ја зголеми, исто така, потребата таа да се осветли и како слика на револуцијата, да се согледа рефлексот на револуцијата во неа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дождот со уште поголема сила продолжи и во наредните денови, кои еден со друг се потопуваа; денските дождови своето заплускување им го предаваа на ноќните дождови и така две недели како во времето на потопот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Статуата го прикажува Сенефер, првиот министер и управник на дворот во времето на кралицата Хатшепсут или фараонот Тутмес III.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
NSK Државата во времето е апстрактен организам, супрематистичко тело, поставено во еден реален општествен и политички простор како скулптура која во себе вклучува конкретна телесна топлина, духот и работата на своите членови.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Додека есенцијализмот сугерира дека колективните идентитети како половиот, расниот и националниот, поседуваат јасно оцртани контури што опстојуваат без разлика на времето, конструктивистите сугерираат дека границите на сите идентитети се флуидни, оспорени и оспорливи, и непостојани во времето.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа истовремено би значело и амбивалентно прифаќање на една артикулирана скепса околу потребата од ликовна сцена воопшто во време кога секаква хиерархија во уметноста е релативизирана. Маргина 36 133 134 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во прифаќањето на поп-сликарот, во време на површност, механика и шарени амбалажи, се состои неговата моќ и значење на таа уметност.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Таквата работа е добредојдена особено во времиња Маргина 36 123 на нетолеранција од јавноста кон она што е ново, непознато.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се разбира дека сето тоа ни оддалеку не е доволно нашето бавеwе со овој типографски аспект на графи~киот дел на дизајнот барем да се приближи до сериозноста со која кон овие прашаwа се пристапува во поцивилизираните земји, но, ете, се трудиме и се надеваме дека во времето кога на многу нешта кај нас (заклу~но со дизајнот на државата!) им треба ре-дизајнираwе и „гланцање”, овој прилог ќе биде од полза.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но виртуалното на својата страна се појавува во време помало од она што го одмерува минимумот движење во единствена насока.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Слично како и сто години порано, во времето на германскиот романтизам, поетите и ликовните уметници стапија во близок и плодотворен дијалог.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Дружината Neue Slowenische Kunst го дефинира својот колективизам во рамките на автономната држава, како уметнички акции во времето, на коишто сите други просторни и материјални постапки на уметничкото создавање им се подредени.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Актуално и виртуално.........................................202 7 NSL Eda čufer & irwin . Nsk држава во времето...........................................154 10 глобална сцена Александар Бренер | Алексеј Зубражук | Антон Литвин | Богдан Мамонов | Александар Ревизоров Славој Жижек . Es gibt keinen Манифест како манифест.............207 staat in europa...................................156 Средба во москва.........................157 Московска декларација............168 Eda čufer & irwin . THE EAR BEHIND THE PAINTING..........................................160 МАРГИНА ЕЛЕМЕНТИ НА САМОСВЕСТ Не реков дека не постои центар, дека би можеле да поминеме без центар.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Нив ги нарекуваме виртуални дотолку што нивното пуштање во оптек и нивното апсорбирање, нивното создавање и разорување настануваат во време помало од континуираниот замислив минимум на време, и што таа краткотија и понатаму ги држи под начелото на неизвесност и неодреденост.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Бев зачуден од понудените термини, но не коментирав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас бев застапникот, највисокиот преставник на Титовата креација во земјата на Титовиот пријател од периодот на неврзаноста, таткото на туниската нација Хабиб Бургиба, во времето кога продолжуваше да живее култот на Тито, со последната генерација на неговите соработници во колегијалното претседателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му се заблагодарив за малкуте песни кои ми ги објави во збирката Песни од Картагина (пишувани како еден вид дипломатски анти-телеграми во времето кога бев амбасадор во Палестина, во државата која беше прогласена, според неговата напишана декларација), кои беа печатени на арапски јазик во неговото списание Ал Кармел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нејзините надежи и делумно ќе се исполнат, кога Татко, сплеткан во витлите на Големата војна, најверојатно жртва на хасмата*во родниот Подградец, работејќи во еден период како преведувач по француски јазик и инспектор на училиштата на албански јазик (според записи на легендарниот поетот од Подградец Ласгуш Порадеци), под управа на француската администрација, по наговор на командантот на француската окупациона зона Едуард Огист Иполит Мортје ќе се најде, по тајни патишта, во цветот на младоста, во Истанбул за да учи за кадија, крај својот вујко Али Фетхи-беј, во времето на најжестоките борби за создавање на нова Турција, по целосниот распад на Османската империја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми беше закажана работна средба во времето кога почнуваа дипломатските вечери!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Моите амбасади без конкретна историска локација во времето продолжуваа на еден друг начин да постојат во мојот живот, како негов дел, во продолжение на моите денови од животот, во времето кога беше исчезнато нивното некогашно официјално значење, запрено само во заборавените архивски документи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но во времето се случуваше спротивното.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Продолжуваше мојата мисија во следењето на палестинската судбина, некогаш како дипломат, како амбасадор на државата која веќе не постои во државата која толку силно сакаше да постои.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во еден разговор, во времето на либанската криза и братоубиствена војна, ми рече: И вие во Југославија не сте далеку од либанската криза, дури и полошо од тоа, кај вас братоубиствените војни ќе бидат во уште поголеми димензии!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ме замислуваше на браникот на заштитата на вредностите на Југославија, во времето кога силниот Милошевиќев национализам ги тресеше темелите на истата Југославија!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие што ги беше бранел, без да знае кои беа, и кои ќе бидат по војната, всушност му го спасија животот во времето на комунизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја претставував поезијата на Махмуд Дарвиш во катедралната црква Света Софија во Охрид, како на заедничка молитва на обединетиот поетски свет, на еден вид свето заедничко присуство, според синтагмата на поетот Рене Шар.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXVI Збогум историјо Јас сум тој што ќе ја отвори Последната врата на небото...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И еве сега неговиот Галеб, како со сила создаден и одржуван феникс, треба да го оживее исчезнатото време... но и тој на крајот да заврши како старо железо, а Синиот воз да остане на некој заборавен колосек...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беа останати живи некогашните реквизити на Титовото време и владеење - неговиот мавзолеј во Куќата на цвеќето во Југославија, резиденциите ширум Југославија, бродот Галеб, симболот на Титовите мисии во светот на неврзаните во времето на студените зими - во Индија, во Бурма, во Индонезија, во Етиопија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Личноста која најсилно блеска во соѕвездието на пријателствата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш И така судбината сакаше да се најдам крај животите на Јасер Арафат и Махмуд Дарвиш, во времето кога тие го водеа палестинскиот народ кон слободата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најдовме слободни мигови на височинката на Свети Наум, на подводната гранична линија, која ги делеше моите две земји, Македонија и Албанија, да разговараме за минатото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потсетив дека Југославија во времето на Тито беше првата земја во светот кој ја призна Република Тунис на првиот нејзин претседател Хабиб Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но има пријателства што траат во времето ако се вистински, а не поводни...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ништо не беше како некогаш!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги гледав како се радуваат на смртта, на умирањето, на излеаната црвена крв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уништувањето, исчезнувањето на татковата библиотека, можеби во крајна линија ќе значеше вистинско замолчување на една од можните варијанти на историјата... Потрагата продолжуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Посебно ме плени есејот од книгата Во школата на тираните.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така во еден период при посетата на бродот Галеб во туниското пристаниште близу Ла Гулет, каде што беше пренесена статуата на Хабиб Бургиба на бел коњ, донесена од центарот на градот, по падот на бургибизмот, а некогаш донесена во Тунис токму со бродот Галеб, како дар од југословенскиот пријател Тито, станував и самиот дел на една процесија на мртвиот владетел, чија исчезната реалност, сакаше да се оживее, да продолжи во времето како нова илузија...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таков беше мојот анти-херој на Картагина, во времето кога самопрогласениот херој на вечната Картагина Хабиб Бургиба беше запрен во својот митски од кон вечноста. Останав загледан кон морето, кон брановите, во нивното вечно пристигнување и размислував за заминувањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Додека се присетував на историјата на бродот Галеб и на неговиот пристан во Тунис, со кој Тито во јули 1953 година патуваше во прва посета на Велика Британија, се вратив во далечната 1952 година, во времето на раното детство кога се најдов на големиот митинг во Скопје на големиот плоштад, на кој говореше маршалот од средишниот свечен балкон на Офицерскиот дом (се сруши во земјотресот од 1963 година).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие се само шанси за нови пријателства, за нивно разгранување и верно одржување во времето...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој всушност сакаше да укаже токму на натрапниците во балканската историја! На нивните вознеси и заблуди, на илузиите и апсурдот. Колку погоре, толку потрагично.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го запознав во Тунис во времето кога беше потпретседател на Арапската лига, тогаш со привремено седиште во Тунис, по заминувањето од Каиро, како и Палестинската ослободителна организација на чело со Јасер Арафат, откако беа принудени да го напуштат постојаното седиште во Каиро, кога Египет ги нормализира односите со Израел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој беше директен и јасен во своите опсервации.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во времињата кога беснееше фашизмот на двата брега на Езерото, останувајќи на некаква позитивна и спасоносна дистанца од режимите, Татко се нафати да ја врши адвокатската дејност. Се спасуваше, го спасуваше семејството бранејќи некој од некого.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Југословенскиот простор кој Тито успеа да го обедини и одржи во авторитетна државна заедница во текот на половина век, што никогаш не му успеало на друг владетел на овие простори, започнуваше да напукнува...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавав во тие мигови на случајот на Мигел Унамуно, славниот ректор од Саламанка, кога на една слава во времето на фашизмот, на хистеричните повици на Франковите војници да живее смртта, со нему својствена храброст ќе истапи со познатите зборови дека има мигови кога молчењето може да биде лага, спротивставувајќи се на извиците за смртта со повиците за живот, во неговата осуда на фашизмот и франкизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бараше упорно аргументи во времето во кое живеел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа запрашаност ќе го следи поетот, венценосецот Махмуд Дарвиш на заедничката поетска молитва во заедничкото присуство (Рене Шар) на сите обединети гласови на човештвото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со својата кадиска диплома со која се здоби во Цариград во времето кога се разминуваа Отоманската империјата и новата Република Турција, во обете вклучен неговиот вујко Фетхи Беј Окјар, беше судија во монархистичка Албанија во времето на кралот Зогу, па адвокат и на крајот социјалистички судија во првите денови на комунизмот во Македонија, дел од Југославија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш обраќањето во храмот го завршив со зборовите: Народот на оваа земја, на Македонија, во храмот Света Софија, му го дари најсветото што може да му биде подарено на еден поет - неговата тивка светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан на големиот Махмуд Дарвиш во враќањето од егзил во силната прегратка на човештвото...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На Махмуд Дарвиш таа година народот на Македонија во својот свет храм му го подари најсветото што можело да му се подари на еден поет - неговата тиха сина светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан во враќањето од егзил на поетот во прегратката на човештвото...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Книгата го предизвика моето внимание во времето меѓу падот на врховниот борец Хабиб Бургиба, кој бездруго имаше тиранско-фараонски амбиции и архаичниот лов матанѕа на туните, на една од последните станици од нивниот медитерански свадбен пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не беше тешко да се погоди на крајот каде цели Сојузниот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Остануваше надежта во другиот син Сами да појде кон белиот свет во времето кога беше Али Фетхи Окјар амбасадор на Турција во Велика Британија (1933 година).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обично дипломатските пријателства во долгите мисии се поводни, кусовечни, ефемерни, подложни на заборав откако ќе заврши мисијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба секако мислеше на односите со СССР во времето на судирот меѓу Сталин и Тито.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XVIII Судбината сакаше во мојата сложена дипломатска мисија да се најдам во Картагина во времето кога владетелската арена принудно ја напушташе стариот Хабиб Бургиба, верувајќи до последниот ден оти е непобедливиот Југурта, а овде го продолжуваше своето владеење со својата далечна Палестина - Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вербата во човековата моќ да ја објасни новата судбина даваше на преземената дипломатска мисија некаква дополнителна моќ, која можеби и го оправдува постоењето на оваа професија во времето кога во светот се губи смислата на некогашните граници, кога заедничката планетарна судбина станува неодминлива реалност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Има пријателства, подобро речено, поддржување на пријателство и на дипломатски преставници на спротивставени земји, некои дури и во војна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја бараше собата број 17, во која престојувал пред војната, во времето кога ја бранел својата докторска дисертација на Сорбона.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во врска со парите, Камилски забележа и неколку турцизми што означувале разни предмети во кои се носеле и се чувале парите, како на пример: ќесе, вид паричник (од турски kese); ќемер, намерно сошиен појас со прегради кој се носел и директно на телото, под облеката (од персиски kemer); арч, арџ, трошок (од арапски har).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко тогаш ќе биде вратен од Цариград, во времето на падот на Отоманското Османското Царство и создавањето на нова Турција, во која со реформите на новиот творец на Република Турција Мустафа Кемал Ататурк, ќе биде означен значаен пробив на западните идеи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој подолго време го гледаше Камилски отколку што тој можеше него да го види, бездруго поради ослабениот вид, токму во времето на денот кога требаше да биде извршена операцијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски оваа потрага по тајните на порцеланот во Кина и во Европа ја вршеше за да ја спореди со неговата судбина во Османската Империја, во којашто под името чини (ini) ќе се подразбере домашната керамика, со центар во Изник, каде што во голема мера ќе се користи кинеското и персиското искуство во подрачјето на грнчаријата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но судбината му одредува друг правец: тој заминува и останува во Цариград, во времето на падот на Отоманската Османската Империја и создавањето на новата Република Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Првите записи за баклавата кај Османлиите се сретнуваат на почетоците на царството, уште во 1473 година, во времето на освојувачот султанот Мехмет II.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој, навистина, му пишуваше на Али Фети, токму во времето кога тој беше министер за внатрешни работи, непосредно пред да биде испратен во заточеништво од англиските окупатори на островот Малта, но Татко не веруваше дека тој некогаш го примил неговото писмо пишувано со младешка жар и искреност.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во ова време најмногу се учи од историјата која вжештено тече во Цариград, во време кога се судираат две цивилизации и на повидок е нешто трето, за кое треба да се избориме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не беше начисто каде целеше Камилски со својата тирада за Рабле и неговата гастрономија, имајќи чувство дека тој се оддалечува од нивната тема, но тој веруваше дека е длабоко во темата: Имало многу обиди во историјата на човештвото во време на револуции и окупации, побуни и нови режими, да се чистат јазиците од зборовите на другите, со помал или поголем успех, но најтешко се менувале заемките за јадењата, односно за гастрономијата...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Претстоеше за него релативен одмор во времето кога според договорот Татко требаше да реферира за останувањето во балканските јазици на безопасните турцизми како: 1. ајде, 2. јаваш, 3. кадија, 4. табиет и 5. милет.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можеби се сеќаваш на вистината за Александриската библиотека и за нејзиниот доградуван мит во времето?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но бездруго бакшишотt во времето на Османската Империја опстанува и добива посебни облици, кои можеби останале до денешни дни? запраша Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овде младите се воведувале во читање, пишување, проучување на исламот и воените вештини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дали тоа беа незапирливите бранови на егзотиката кои ги заплискуваа бреговите на духовите на Европа во времето на егзотизмот, во времето на безрезервната потрага на изгубените моќи во источните вредности или причината едноставно беше во нешто друго?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Митологијата којашто ги зафати балканските историографии во втората половина на XIX и XX век, во времето на подемот на новите држави- нации, во голема мера ја деформира историјата на Царството чие постоење и цивилизациски обележја, кои често биле заеднички со истите народи, се настојуваше по секоја цена да се избришат од меморијата на народите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Скопје ќе се најде и под византиско владеење, нарекуван Јустинијана Прима, според византискиот император Јустинијан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се натпреварувале баклаваџии од сите страни на царството кој ќе подготви повеличествена, послатка, со што повеќе кори, баклава во чест на султанот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Луцидниот Климент Камилски, кој многу добро ја познаваше француската книжевност, намерно му ја даде на читање книгата од Флобер на Татко, за во крајна линија да го соочи со опасностите кои можат да произлезат од нивната акција на чистење на османскотурски зборови по падот на Османската Империја, со нивните автодидактички познавања на лингвистичката наука, во времето на нејзиниот подем, да не се најдат во позиција на Бувар и Пекуше, да не биде разбрана нивната мисија како на балкански Дон Кихот и Санчо Панса, да се најдат на потсмев на луѓето на своето време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таков беше и во времето кога во Сорбона, пред професори, интелектуалци од десницата и левицата, ја бранеше Октомвриската револуција во Русија, како светилник на човештвото.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бакшишот се ширел на Балканот како барутот рече во шега Татко, а Камилски слатко се насмеа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тука го запозна и пријателот на својот живот Климент Камилски, кој по робијата во злогласниот јадрански Голи Оток и наводната рехабилитација, по нормализацијата на односите помеѓу Титова Југославија и СССР, во времето на падот на сталинизмот, беше вработен во Архивот, под постојана контрола на режимот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бев наивен кога работев и ја одбранив докторската дисертација кога поверував дека дијалектичко- материјалистичкиот, односно марксистичкиот приод што го имав на париската Сорбона, во демократската и толерантна Франција, ќе претставува вистинска замка во мојата земја во времето на расчистувањето на сталинизмот кога страдаше сѐ живо и диво.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Техниките на производството на барутот им биле пренесени на арапско-персиските завојувачи помеѓу VIII и IX век.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски сега смирно прифати: Имам еден стар пријател на Балканот, кој како Вашиот татко Хрант студирал право на Универзитетот во Цариград во дваесеттите години и е голем библиофил, со многу донесени книги од Цариград на старата османица и со многу намножени книги, но и спасени во времето на режимот на сталинистичкиот социјалкомунизам, кој ги ставаше книгите под индекс, а сопствениците ги казнуваше?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Замислата на прославениот француски автор била интелектуалната авантура на двајцата добродушни старци кои по изминатиот работен век како препишувачи, во векот на подемот на науката, како тотални автодидакти, решаваат да им се спротивстават на науките во времето на нивниот неоспорен подем во Европа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Османлиите, во времето на моќниот султан Сулејман Величествениот и најголемата експанзија, по неуспешните опсади на Виена, верувале дека градот на реката Вардар ќе биде првото нивно упориште на Балканот, еден вид истурено предградие на Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кај Османлиите левент означува морнар, а во времето на јаничарите постоела и воена единица со ова име!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во куќата крај реката се вселивме во првата година по Втората светска војна, во времето на ослободувањето од фашизмот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можеше тие зборови едноставно да се припитомат, трпеливо да се навлезе во нивните променливи значења во времињата, да се открива од секој од нив атом историја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во мигот очекуваше Камилски да помине на новиот турцизам, но тој продолжи: - И јаничарите и башибозуците се делови од големата светска мерценерија, ограничени во време и дејство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во Козар Маало, блиското Пошта Маало и околината, живее во разбирање, пријателство, солидарност, притекување на помош, делење на заедничкиот леб на сиромаштијата на повоените години цел еден мал свет, на стравот од неочекуваните упади на власта: побројните Македонци, Албанци, Турци, Срби, Унгарци, Руси, Грци, Бугари, Хрвати, Французи, Ерменци, Евреи, Власи, Роми и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На 27 август 1903 година во неделникот Аполинер ќе го објави прилогот Борбата против француските зборови во Германија, во времето на разгорот на полемиката за прифаќање меѓународен јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски при својот последен престој во Париз најпосле кај париските букинисти ја најде и долго бараната студија на Андре Мазон Lexique de la guerre et de la revolution en Russie (1914-1918), Лексиката на војната и Револуцијата во Русија (1914-1918), издадена од издавачот крај Сорбона Оноре Шампион.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Последниот султан во времето на јаничарите ќе успее да се ослободи од нив.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И тројцата родени во времето на Отоманската Османската Империја, може да се рече, беа пријатели по судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во книгите од својата библиотека собра доволно аргументи за да остане цврсто убеден дека сите големи империи и цивилизации почнувајќи од Месопотамската, Египетската, Римската, Персиската, Османската Империја, па с до цивилизациите на Маите, на Ацтеките, на Инките и други, исчезнале или пропаднале во времето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски за општата листа на (без)опасните османски заемки се задржа и на парите кои се употребувале во времето на османското владеење како разни бакарни, сребрени и златни монети: алтан, златна пара (од турски altin); меџидија, сребрена (бела) и златна (жолта) монета од времето на султан Абдул-Меџид, во втората половина на XIX век (од турски mecidiye); метелик, бакарни пари со различна вредност (од грчки mеtеlik) мангар, мангарче, една од најстарите турски пари со вредност помала од акча (од арапски mangir).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веруваше дека во зборовите на народите со мешана судбина се кријат енигмите на балканската историја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, на изненадување на Камилски, пред да го толкува поимот гурбет, се задржа на османизмот srgn, присутен во балканските јазици, со незначителни модификации, но со главно значење на прогонство, односно протерување од земјата: Во времето на османското владеење на Балканскиот Полуостров, но и на сите територии на Империјата, се вршени често принудни, но и доброволни преселби на народи од еден крај во друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Била силна тенденцијата граѓанинот да зборува турски (Vatanda oturk konu o)!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски се насмеа, но потоа, прифати со сериозен тон: Смеата настрана, но нема збор што би можел, подобро од оваа поговорка да го долови не само албанскиот туку и целиот балкански инает, создаван и пластен во времето на османското владеење во нашите земји!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бурните настани на Балканот и во Европа во времето на падот на Османската Империја, со балканските војни, па Големата светска војна, влијаеја многу посилно во патот на судбината на семејството отколку Татковите цариградски планови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зборот добива посебна историја и значење во времето на султанот Мурат I (дом на младите, неискусните) во рамките на јаничарскиот оџак, кога христијанските деца биле жртви на данокот на души ( tribut d mes).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се случуваше токму во времето кога Монтескје во XVII век ги проповедаше своите идеи за топовите кои ги уништуваат топовите, за деспотските режими кои не можат да имаат фундаментални закони, за републиканската влада која во срцето го има народот, за облиците на издвоената власт (парламентарната, извршната и судската), ние во Османската Империја да го одржувавме во живот кадијата, исламскиот судија кој донесуваше одлуки во согласност со шеријатското право...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тоа тешко можеше да го каже и покаже во времето, режимот и идеологијата кои владееја во земјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски внимателно слушаше, но не можеше да разбере зошто Татко запре на овој, се разбира интересен, лик од албанската преродба, во времето на Отоманската Османската Империја, но тоа, според него, не беше во врска со нивниот проект.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко внимателно слушаше, задоволен што Камилски најпосле се доближува до нивната тема за називите на османскотурцизмите во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа го гледаше својот сопруг како задоцнет балкански Дон Кихот, на кој му се придружил и Татко, или обратно, како со нивните книги, најдени помеѓу Западот и Истокот, со нивните проекти, кои можеа да се сметаат и како утописки според можностите во времето во кое живееја, тие како залудно трагаат по излезот од варварството и идеологијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Градот, кој ги бележел своите почетоци уште во времето на Римската Империја под името Скупи на левата страна од реката Вардар, станал и легионерски центар (13-11 година пред новата ера) во време на владеењето на Октавијан Август.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа што го бараа надреалистите, во откривањето на новата моќ кај источните народи, Аполинер, како признат предвесник на францускиот надреализам, потоа на другите авангардни померувања на духовните потраги, го откриваше во комплексните заложби, во сложената личност, во потрагите на Фаик Коница во европското и балканското минато, во енигмите на јазикот, како резиме на човековото живеење во времето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Порцеланот на голема врата влегува во Европа во мода во времето на барокот и рококото, а со појавата на чајот, кафето и чоколадото се создаваат и голем број облици на садови, се појавува поимот за сервис како целина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сигурно тоа бил долг пат во времето? запраша изненаден Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Османското Царство со своето траење од речиси седум века покажуваше дека го почитувало и принципот на нужна толеранција меѓу народите, и покрај тоа што ја имало позицијата на владетел, освојувач.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можеби си во право, а можеби и не си: зборовите сами по себе, колку и да будат мачни спомени, самите исчезнуваат во времето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски го следеше Андре Мазон на неговиот пат по учеството на балканскиот фронт на француската Источна армија, кога во 1918 и почетокот на 1919 година во Русија во времето на пролетерската револуција беше најден во мисија да го набљудува и проучува рускиот јазик во новите услови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така настанал сурггунот, како турска варијанта на западниот поим на егзилот, односно прогонството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој создаваше свој систем, друг космос, своја варијанта од излезот од балканскиот кафез особено по излезот од балканскиот пекол во времето и по апотеозата на сталинизмот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И затоа Скопје добивал обележја на султански град, еден од главните центри на Османската Империја, набргу бил наречен и Капија на Ориентот, со царски градби, како џамии, мавзолеи, карван-сарај, безистен, водовод.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Макар што содржината на оваа дисертација десет години по нејзината одбрана во Париз, во неговата родна земја може лесно да го чини глава, според тајните домашни универзитетски рецензенти жедни за брза кариера и подготвени да му го заземат местото на можеби единствениот докторанд, во докторскиот труд на Климент Камилски вриело од „прозападните декадентни идеи во воспитувањето“ кои не биле во согласност со социјалистичкото воспитување на детето и доминирале просоветските идеи во времето на Информбирото во неговата земја!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но се случуваше и во доцните ноќи, кога сите беа заспани, а само Татко, останат буден крај своите книги, да се слушаат необични звуци, во куќата, крцкање како говор што доаѓаше од неодредено место, во времето коешто Татко не успеваше да го протолкува до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски ja чувствуваше мошне блиску темата на инаетот, како психопедагог, a со поговорката што ја кажа, за таткото, мајката и децата тој целеше кон едно од главните обележја на балканското патријархално семејство, во кое владееше ригидноста на воспитувањето во реската поделеност на родителскиот авторитет и детската послушност, како два облика на инает, кои се формирале помеѓу двете генерации.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
51. ЛЕЗЕТ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ме обвинуваа во времето на раскинот на Југославија со СССР, односно на Тито со Сталин, за просоветизам и за прооксидентализам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко кој владееше со тимонот и го имаше небаре вградениот компас на преселбите кој непрестајно осцилираше помеѓу Запад и Исток, кога пристигнавме крај реката и кога запревме крај нашата нова куќа со добро заклучена брава замина загрижен кон емигрантскиот центар во градот по клучот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но поради фактот што обајцата беа родени во времето на оваа империја, и годините на детството и младоста ги поминаа во времето на Империјата, како сведоци на нејзиниот крај, не можеа да не дејствуваат во борбите да не превладее реваншизмот и да не започне војна против сите вредности, меѓу кои, не малку од нив беа влеани во нивните архетипови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Меѓу своите пријатели имаше и сефарди од кои за прв пат го слушна јудеошпанскиот, кој по големиот расцут во Османската Империја беше во залез, во времето на револуцијата на Мустафа Кемал Ататурк, кога беше силен притисокот на турскиот монолингвизам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, поттикнат од уверливото кажување на Камилски за револуцијата и јазиците, размислуваше еден ден, сепак, да се врати на својот напуштен проект за Историјата на Балканот низ падот на империите, добивајќи нови уверувања дека војната создава широко лингвистичко движење во времињата и просторите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Уште пред да може да им се најде некакво поголемо значење на нејзините врели и недоречени написи (секако под псевдоним) во весниците Дрошак и Про Армениа, некако во времето ерменско- македонскиот митинг во Париз, во 1904, или порано, Рубина Фаин сѐ почесто сонува црвени пожари и виорења на пламени знамиња над кои, сличен на легендарниот громовник стои таткото на ерменското револуционерно движење, Кристапор Микелјан, жолт, расторбешен, куц и брадест, сличен и на праматар и на изгладнет филозоф, човек во чии очи можела да се прочита болката на сите испозаклани Ерменци од преострите сабји благословени од самиот султан, од неговите суви усни без насмевка и затворени во венец на побелена брада, света и злокобна како за него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми рече по недолго молчење, спокојно, не толку да поучи колку да му одговори на човек што е роден во времето кога тој го напишал својот афтобиогравски расказ, дека Макс Левенфелд (и тој со него) живееле во Босна и говореле за Босна: авторот што ќе говори за взаемна омраза на народ што не го познава е негов посветен судија и може да стане, и не сакајќи припадник на своја омраза.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега, најважно е да добиеме во време.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Двајцата кратко разговараа и наликуваа на актери од трета категорија во времето на златната ера на немиот филм на Бастер Китон.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И што ако добиеме во време?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Да добиеме во време Филип?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
На Александар малку му беше смешно тоа што и кога има цели дваесет и осум години и кога зароботува свои пари, неговите родители, посебно татко му, се уште се грижат редовно да јади, како во времето кога беше прваче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Мислам дека Павле се обидува да добие во време... Бојана му климна со главата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но сосем доволно за да добиеме во време, да се консолидираме и да се обидеме да го отстраниме Стојан и како него сличните од политичкиот живот на земјата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа мора да беше во 1973, во секој случај беше приближно во времето кога тој и Кетрин се разделија но датумот што беше навистина, беше важен седум или осум години постар.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе му рече: „Раскажете ми за животот во времето кога бевте дете. Како беше во тоа време?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Токму во време на безредието, додека се кинеа постерите, еден човек чие лице не го виде, го допре по рамото и рече: „ Извинете, мислам дека ви падна актовката“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека стоеше и посматраше, на Винстон му падна на ум дека старецот, кој мораше да има најмалку осумдесет години, веќе бил средновечен човек во времето на Револуцијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби вие би можеле да го земете од мојот стан, во време кое вам најмногу би ви одговарало?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во времето кога таа му дојде до раце, Океанија не беше повеќе во војна со Евразија и тројцата мртви мажи мора да ја издале својата земја пред агентите на Истазија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во лавиринтите на Министерството без прозорци клима-уредите одржуваа нормална температура, но надвор тротоарите ги печеа табаните, а смрдеата во подземната железница во време на најголемата навалица беше ужасна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но не е вистина. Во времето кога тоа се случува, ти навистина мислиш така.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговите подвизи постепено беа поместувани назад во времето, сѐ додека не допреа до чудесните четириесетти и триесетти години, во кои капиталистите, со нивните необични цилиндрични шапки сѐ уште се возеа низ улиците на Лондон во големи блескави автомобили или во коњски запреги со стаклени врати.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зборови знаци пред нас, еден преку друг се докажуваат. лица засолнати во времето демнат, тишината чека, чека на крстопатот од мечти, стои за да биде замолкната.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Не ги чуствувам прстите, некоја замраченост... чекор во времето кој поминува низ предметите, низ воздухот заслепен од новите случувања засолнат од немостта на талкањето украден од сомнежот на новите денови.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Само зборот како куршум во времето што пука ни монсуните не можат да го вратат назад...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Не се виделе ни во времето кога било решено да се гради браната и да се потопи Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На сите им беше јасно дека Борко беше секогаш на високи функции, а во времето кога се одлучуваше за браната, владин потпретседател.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Некој од нив аптекар, друг сопственик на ан, трет адвокат во времето на окупацијата, четврт кмет итн.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Преданијата и легендите чувале спомени за далечни настани што ја развивале колективната психологија и свеста за постоењето во времето и просторот /.../
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Вѕирајќи се низ прозорците надвор, следејќи ги промените во природата, гаснењето и обновувањето, на Мил мислите му шетаат многу назад во времето пред неколку милијарди години кога земјата била пуста безживотна планета: ги гледа во мислите вулканите кои исфрлуваат лава на сите страни распрскувајќи ја како огномет, како некое славје, како некоја радост што таа вжарена магма започнува да ја создава првата жива клетка, првата жива материја на земјата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Овде се и некои спомнувања на “Евгениј Онегин”, и на “Пир во време на чумата” и некои други.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЕЛЕОНОРА ШНАП: Пријателите се познаваат во време на голема несреќа, а непријателите во време на мала.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Големи беа шансите на Набоков да стане француски писател. во време на прославувањето на сто годишницата од смртта на Пушкин, Набоков пишува веќе на француски статија „Пушкин или Вистината и имитација на Вистината“, а во 1939 го пишува пак на француски расказот „Мадмоазел“, кој подоцна ќе стане една глава од книгата на неговите мемоари.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Довршувањето претполага интерактивност: твојата задача е да комплетираш нешто за тој миг во времето.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Благодарам, Аљоша, за прекрасните цвеќиња. (Тој не поткрева глава од работата во време на целата таа сцена): Честитам, честитам. Повелете наваму: во аголов. 160 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Еве ние седиме овде, беснееме како во Пир во време на чумата, а јас имам такво чувство, дека можеби секој момент ќе летнеме во воздух. (На Барбошин) Заради Христос, побргу допијте го тој ваш идиотски чај!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Триесетгодишниот самоук Jaron Lanier, којшто не завршил ни средно училиште, ни факултет, бил измислувач на компјутерски игри, што се денес неспоредливо покомплексни отколку во времето на првите домашни компјутери. 94 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тоа е слично на една постапка во пишувањето на канони која е наречена развлекување во времето, каде траењето на нотите се множи со некоја константа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Билансот на владите предводени од СДСМ во однос на работничките права Во време кога на власт беа коалициите предводени од СДСМ дојде до следните позначајни намалувања на работничките права: •  1993: укинување на обврската за осигурување на приправниците кои вршат волонтерски работи (Закон за работни односи); •  1993 и 2005: намалување на времетраењето за коешто отпуштениот работник како технолошки вишок имаше приоритет при вработувањето кај истиот работодавец (Закон за работни односи); •  1993, 1997, 2003, 2005 и 2006: драстично намалување на времето за кое се исплатува паричниот надоместок за невработените лица (Закон за вработување и осигурување во случај на невработеност); •  1995: воведување можност за отказ без отказен рок (Закон за работни односи); •  1995: намалување на должината на отказниот рок (Закон за работни односи); •  1997, 2003 и 2005: намалување на износот на испратнината за лицата прогласени за технолошки вишок (Закон за работни односи); 194 •  1998: воведување на можноста за намалување на деветмесечниот период на породилно отсуство (Закон за работни односи); •  1998: овозможување со колективен договор на ниво на работодавец да се пропишуваат помали права од правата утврдени со грански колективен договор (Закон за работни односи); •  1998 и 2005: воведување и зајакнување на субјективните преференции на работодавецот при одлучувањето кои работници ќе бидат отпуштени при технолошки вишок (Закон за работни односи); •  1998: укинување на судската заштита при прогласувањето технолошки вишок (Закон за работни односи); •  2003 и 2005: пролонгирање на времетраењето и опсегот на работниот однос на определено време (Закон за работни односи);
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Промените, главно, се сведуваат на следново: а) одредбата која забрануваше работничка од областа на индустријата и градежништвото да може да се распореди на ноќна работа, ако работата во тоа време би ја оневозможила да оствари одмор од најмалку седум часа – во времето меѓу 22,00 часот и 5,00 часот наредниот ден (чл. 71, ЗРО/03 – Пречистен текст) беше заменета со порестриктивна одредба, која сега забранува само вршење на подземни физички работи во рудниците од страна на жени (чл. 160, ЗРО/05); б) кај бременоста дојде до две позитивни промени – се воведе забрана работодавачот да бара какви било податоци за бременоста на работничката, освен ако таа самата не му ги достави заради остварувањето на правата кои ѝ следуваат при бременост (чл. 163, ЗРО/05); а во т.н. постнатален период, односно една година по породувањето, се воведе и посебна дневна платена пауза, од час и половина, за доење на детето од страна на мајката -доилка (чл. 171, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
ЗС од 2006 подетално го утврдува начинот на кој ќе се склучуваат нови договори за вработување во време на стечајна постапка, при што стечајниот управник може, по претходно добиена писмена согласност од стечајниот судија, да склучува нови договори за вработување на определено време за завршување на започнатите работи и за отстранување на можните штети.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Значи, евидентно е дека обврската за известување, по ново, важи само во случај на отпуштање поголем број работници и дека рокот е сведен само на 30 дена претходно, наместо претходните три месеци!; и •  трето, беше модифицирана и онаа заштитна одредба која предвидуваше дека работодавецот, пред да донесе одлука за престанок на работниот однос поради предвидените промени – и тоа во времето од известувањето на работникот и на синдикатот до донесувањето на одлуката за престанок на работниот однос на повеќе од 50 работници – може да се обрати до Бирото за вработување (т.е. денешната АВРМ) со барање за помош и услуги од посредување при вработувањето, согласно со закон.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И ако прашаш во кое време , знаат и во одговор ќе речат дека тоа станало во времето на грчкиот цар Михаил, бугарскиот кнез Борис моравскиот кнез Коцељ - во годината од создавањето на светот 6363*.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Сигурно сакаше да добие во време. Пред да каже било што.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега веќе може да го покани во време на распустот да ја посети неа, и баба му и тетките.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена му кажа на лекарот дека во време на викендот ќе дојде да ја посети Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А како што ми кажуваше Хелвиг, и во време на војната.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ќе го нема веќе оној церемонијал што се приредуваше во време на ручеците.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во нив Марија, со убави зборови и многу тажно, го опишуваше своето сиромашно детство и другите години во време на школувањето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, веднаш потоа, се израдува кога разбра дека нејзината другарка ќе дојде дома во време на викендот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И низ песни прескокнуваа цели епохи Од Самол па до наши дни Што има Македонците да се плеткаат Во подемот и пропаѓањата на сите империи Одвреме навреме во песната на Македонците Ќе им влеташе по некое клето Турче И тогаш ќе се сепнеа и ќе си речеа колку ќе се изрезилеја Ако го скокнеа времето на Отоманската империја Баш во тоа време се збрани сите македонски страдања Сите порази и загушени востанија Баш во тоа време на Македонците им се нанесоа најголемите неправдини И некако природно се прими што Отоманското царство Го урниса човек роден и учен во Македонија Природно беше што во тоа време Некои Македонци влегоа во Стамбол на бели коњи Иако беше сосема неприродно и уште понеправедно Што по по урнисувањето на Царската порта Македонија ја распарчија балканските орли И оттогаш наваму така распарчена се тетерави И во соништата за сите царштини Ја римски ја византиски ја турски биле Тадури и австро-унгарски И на Австро-унгарците Македонците им најдоа маана Да стасаше нивната царштина до Македонија И тука одамна ќе имаше филхармонии и универзитети А не само амами тек и чифте амами и секакви анови Одвреме навреме Македонците ќе запееја Под московски вечери Рабјинушка Калинка и такви песни Знаеја многу такви песни како да не знаеја И од порано беа начуле по некоја Ама особено научија да пеат по руски Откако се најдоа во црвеното царство Неоти знаеја како се најдоа во црвеното царство А отпосле дознаа дека баш во времето На црвениот император Јосиф Висарионович Сталин Се стави печат на старите делби на Македонија За сега Македонците севезден да се прашуваат Има ли во историјата печати што бледнеат Има ли печати на кои им истекува рокот на траење Ако има такви печати тогаш сетики ќе дојде денот Кога на најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Македонците ќе ја качат најубавата им мома Угул гола ќе ја седнат врз знамето со шеснаесеткракото сонце Префрлено наместо седло преку грбот На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Во наизменичен патриотски кас и галоп Да го обиколи сиот свет И да ја разнесе насекаде славата и гордоста на Македонците Секако ќе има и такви кои ќе се противат на ова И ќе велат дека тоа ја навредува честа на Македонците И особено честа на Македонките А Македонките се рамноправни со Македонците Ако не од времето на Роза Луксембург Тогаш барем од времето на Валентина Терешкова Македонките уште пред да се родат знаат дека се рамноправни Македонците нека си мислат дека се порамноправни Впрочем какви и да се Македонците никогаш не се сложиле за ништо Па нема да се сложат ни за голата мома гордо јавната На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Оти сите Македонци знаат дека жена гола ако видат Голема кавга ќе се роди во тие што ќе ја видат и сонуваат А во кавгаџиско настроение се заборават без исклучок Сите соништа од циклусот за пропаднатите империи.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Родени се во времето на Втората светска војна, растат во времето на Хувер и Макарти, постарите браќа им се регрутирани во Кореја, мајките ги учат дека е срамота да се врти со колкови и да носиш тесни панталони, татковците ги учат дека е срамота да имаш црнец-другар, свештениците ги гушат да клечат на колена секоја пред својот тотем, општеството ги учи дека треба да станат домаќинки и да бидат верни сопруги што ќе израѓаат еден куп деца што ќе гинат по Виетнам - а тие се маѓепсани од Елвис, којшто заводливо врти со колковите, маѓепсани се од Џери Ли Луис и неговите тесни панталони со набабрен шлиц, маѓепсани се од црнецот Литл Ричард кога вели уап-баба-луба-би-ба-буп... и ете, затоа вриштат, затоа што им го бранат сето она што душата им го бара!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Пароксизмот на сталинистичката гротеска ми беше приреден токму во родниот град, при самото минување на истата граница која, пред триесет и седум години, во времето на фашизмот, ја минавме тајно, низ Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега се во време кога им зацврстуваат коските, кога им треба повеќе храна, витамини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Знамето, во егзил, доколку било откриено, во некои околности, особено во времето кога минувавме низ емигрантското чистилиште, можеше да има тешки последици за судбината на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, останувајќи верна на неговата желба, вистински ќе го употреби златникот, десет години подоцна, во градот крај реката, кога Татко, со него, ќе ја купи првата козичка, во времето на големиот глад и на немаштијата кои им се закануваа на нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XIV Како што Татко, во времето на комунизмот кое се совпадна со неговиот триесетгодишен егзил во Југославија, ја криеше својата најзначајна историска епизода од целиот свој живот, средбата со Ќемал Мустафа-Ататурк, основачот на нова Турција, во 1920 година, на Принцовите острови близу Цариград, во резиденцијата на својот вујко Фетхи-беј Окијар, првиот премиер на новата Турција, така Мајка ја криеше, заедно со Татко, средбата со тогашниот министер за надворешни работи на фашистичка Италија грофот Чано, во 1939 година, во Рим.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние, и постарите и помладите чеда, се чувствувавме вистински победници, во времето кога верувавме дека за­секогаш сме ослободени од сталинизмот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И, најпосле, така подготвена, со својата бунда која одамна не ја беше облекла, уште од денот кога скришум ја носеше во малото сопче на киното во кое, еден период, беше продавачка на билети, во времето кога на семејството му се закануваше глад.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овде само Севишниот можел да знае сѐ што се случувало, кога поединци и цели семејства ја минувале границата во времињата на војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Учеството на Мајка во балканската историја беше директно, посебно низ историјата на нејзините страдања во спасувањето на децата, на семејството, во времето на војните и на преселбите, додека Татко речиси целиот живот ја пишуваше својата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се разбира, обете патувања, по многу години, извлечени од некогашниот историски контекст, можеше да се сметаат за помалку значајни епизоди, но во историја­та на нашето семејство во егзил, тие можеа, во времето на погромите, особено патувањето во Италија, да се сме­таат за сомнителни настани кои тешко можеа да им се објаснат на тогашните идеолошки умови, а да се немаше после­дици врз спокојот на доселеничкото семејство кое постоја­но трагаше по рамнотежата помеѓу напуштената и новона­се­лената земја. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги открија корењата на стеб­лото на семејниот егзил, започнати уште крај морето, во времето кога семејството се распнуваше помеѓу Европа и Азија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Новата книга во Татковото вавилонско одајче, крај чардакот, го означуваше влегувањето, често враќањето на самата надеж, кога таа нѐ напушташе во времето на непредвидливите настани на историјата во нашиот дел од Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И Татко, во времето на ослободувањето, се најде заробен од мислата, сепак, да го следиме патот на јагулите кон Америка, сè додека не биде доцна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакаа или со нив или во логор на Порто Романо. Во времето на „твојот” гроф Чано.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се роди сираче на грчко-албанската граница, се роди во време на балканските војни, се роди со измешани исто­чни и западни корења.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа, верувајќи дека ќе го сети најсилно неговото присуство, во време кога си го чувствувала крајот на животот, запирала на страниците со дамки пепел, со тие ознаки на Татковото присуство, надевајќи се на скората средба.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
При ретките доаѓања на наши блиски од другата страна на границата, во времето на привременото смирување меѓу двете земји, најстариот брат вешто го дополнуваше семејното стебло со нови податоци, впишуваше нови не­познати имиња, додаваше нови гранки, за нас непознати.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка се сеќаваше дека еднаш Татко, во времето на рациите по куќите за кои се сомневаше дека се чува сталинска литература, не само што ги скри книгите за Сталин туку, меѓу светите книги, постави книги на Маркс, Енгелс и Тито.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не сакаше да му го загорчува живо­тот со спомените, во времето кога се доближувавме кон можната среќа во туѓина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овој пат се градел во времето на Римската Империја со цел Рим, преку Балканот, да се поврзе со Цариград.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Постариот внук, бил Ферит-паша Влора, долго време везир во Цариград во времето на Османската империја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега овие две најзначајни патувања од нејзиниот живот требаше да се ослободат од наслојките на носталгијата, од соништата, и да се соголат во нивното „политичко” и „историско” значење, во време­то на збиднувањето, па сè до годините на егзилот на наше­то семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На тој начин, премолчена, продол­жуваше во времето мисијата на Сестрите на св. Пол де Венсан, на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Откако повеќе не ја мачеа Татковите илузии на заминувањето, а враќањето во времето го беа исклучиле обајцата, зашто во родната земја настапија тешки времиња за обете нивни семејства.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но кога животот, во долгиот балкански егзил, нè соочуваше со брзи и судбински решенија, Мајка ги донесуваше одлуките, оставена сама во воените траншеја помеѓу две војски, пред празните чинии на своите чеда, во времето на големата немаштија, верувајќи, надевајќи се дека Татко е со неа, го гради патот на мислите кој води до спасот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И во времето кога се ближеа залезите на нивните животи и кога бевме далеку од нивната семејна орбита, со наши семејства, тие веруваа дека сѐ уште не престанала нивната мисија, нивната родителска грижа, посебно на Мајка која, и натаму, веруваше дека Бог ја одржува во живот токму за да си ги спасува своите чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Настаните на чардакот и откриените знамиња на Мајка се случуваа во времето кога Татко чувствуваше дека му се затвора засекогаш школката на животот и дека беше дојдено времето да ги ослободи од себе сите свои тајни кои ги потиснуваше дури во дното на својата душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така беше и во времето на знамињата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа, со голема тежина во душата, уште еднаш се присеќаваше на мртвите од телеграмите- некролози кои не престануваше да ги добива, се пресели во времето на својот татко, кого не го виде уште од времето на свршувачката, се сети на својата родна мајка, која не ја виде никогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога Хауард Хокс го снима Хатари (Hatarri), тој задо­волува двојна страст: кон ловот и кон филмот; Алфред Хичкок трепери само за филмот и многу добро ја изразува таа страст кога одговара на еден морализаторски напад врз Прозорец во дворот: „Ништо не би можело да ме спречи да го снимам тој филм, бидејќи мојата љубов кон филмот е појака од било кој морал”. (...) Ако навистина сакаме, во времето на Ингмар Бергман, да ја прифатиме идејата дека филмот не е инфериорен во однос на книжевноста, верувам дека Хичкок би требало да се вклучи - но, всушност, зошто да се вклучи?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Познати се неговите композиции со теми на војници нацртани 1909. и 1910. година (се совпаѓаат со неговите искуства во воената служба), каде е јасно видливо влијанието на детската уметност. Soldier on a Horse (1910-11), веројатно работена постапно во повеќе фази, ги поседува идентичните кроки, плоснатост и млитавост во формите и крајно симплифициран план на позадината како кај некои детски цртежи кои Ларионов ги поседувал.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во времето меѓу 1912. и 1914. година, кога детското сликарството и поезија се посматраа како рекапитулација на „хармонијата и чистотата на детската душа”, неопримитивизмот на Ларионов го воздигнуваше враќањето кон детството, следејќи го трендовски новиот приод.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во тоа е клучниот момент: денес општеството не е ништо помалку репресивно отколку во времето на „човекот на организацијата”, верниот службеник на Институцијата; токму спротивното, разликата е во тоа што општествените барања не ги преземаат веќе облиците на Идеалното Јас, на интегрираниот „внатрешно среден” симболичен код туку се останува на рамништето на пред-ојдиповото над-јас: “Во општеството што бара да се служиме со некое поставено правило во општестве­ните односи, и кое честопати истите правила ги сместува во кодот на моралната еднаквост, индивидуумот мора да се бори за да ја сочува психичката рамнотежа; сето тоа ги потпомогнува облиците на сконцентрираност во себе, што потсетува на примарниот нарцизам на империјалното јас.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Да, - им рече отец Серафим, - од бочвата... Бочвата во која лежи виното е малку подгорена од пожарот што го зафатил манастирот во времето на отец Никодим.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Како што отец Иларион бдее над душите од своите болни што ги лечи, така и отец Серафим бдее над бочвите во визбата; а во време кога превира виното, тука и спие: да го гледа, да го пази да не истече: со деноноќија седи крај бочвите, им го наштутува нивното шумење, шепотење, вриење на зрната чија што душа преминува од блага - во горчлива.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Такви дамки се намножија по куќите како во времето кога првпат владееше чумата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Им рече дека границата што треба да се постави меѓу двете држави, треба да води сметка за природните, економските и топографските карактеристики и услови: манастирот со околните населби прави природна географска целина со Албанија; да се има предвид дека манастирот со околните населби во времето на Отоманското царство се наоѓал во синорот на Корчанската каза; дека по укинувањето на Охридската архиепископија во 1767 година, Охрид и манастирот Свети Наум биле долго време потчинети на Драчката митрополија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
По извесно време дојде комисија од двајца инженери, ја прегледа куќата, го проверија земјиштето на кое лежи и констатираа дека куќата лежи на растресито земјиште, дека во нејзината близина тече река која е суводолица и во време на буици го подлокува коритото накај куќата; во дворот од куќата има бунар длабок 6 метри, чија вода е матна од пробивањето на реката или од подземните води кои тлото под куќата го прават нестабилно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Многу од овие растенија се саделе и во времето на свети Наум, а низ вековите се обновувале и заменувале со нови.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога се повлекоа војските од селото, Танаил започна сѐ позачестено да пука со мините во каменоломот за да го надомести сето она што го изгуби во времето додека војските беа во селото и кои му забранија да пука.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Митко Кривашија, кој како да имаше грижа на совеста што тој поминал само со нешто принудна работа во Преспа, па авторот, како дел од прикаската за Едо Бранов од Битола, му го раскажа и ова: „Јас немам добри зборови за Сврделот“, рече Митко, „иако тој и сестра му се сржта на моите младешки години, во времето додека уште летав со перо праз, како што се вели...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но сега веќе на Еда му беше јасно дека одлагањето на потврдниот одговор е само добивање во време што на Германија ѝ беше потребно за да го смири, за да го наговори да ја прифати вистината онаква каква што му ја кажува таа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа утро и тогаш авторот беше параноично обземен од мислата дека живееме во време кога еднакво се загрозени како планетата Земја така и тој лично.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Суеверно веруваше дека тоа треба да се стори во време кога ништо друго по дома ќе нема што да прави и кога вистински ќе му се посака спокојно да се посвети само на тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Разнообразноста на фасадите, креативноста со којашто беа правени му причинуваше естетско доживување и му го будеше сеќавањето на Битола, пред да почне да биде нагрдувана, во времето кога дојде тука да заврши гимназиско образование.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Следниот ден претпладнето излезе од кај Петра во време за кое веруваше дека старците – Најдо и Стефан – уште не ги имаат запалено моторите да излезат од дома да одат на гредата под оревот на средсело каде што ќе се најдат со Транда заради истото помалку пријателско зборување и повеќе заедничко молчење.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се покажа дека Хари, така се викаше сопственикот на гаражата, во Канада дошол во времето на виетнамската војна за да избегне да биде мобилизиран. „Овде ништо не се случува“, рече Хари.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој утредента,како секој ден, вистински или божемски, дошол продавницата да ја отвори во времето во кое ја отвораше секој ден.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По војната во Битола се доселија цели деведесет илјади главно селани, приближно колку што имаше во турско кога таму живееле неколку илјади турски офицери со своите семејства, до или во времто кога Милтон Манаки во Париз купи камера, се врати во Битола и стана првиот граѓанин на Македонија кој ја крена раката пред Неговото Величество султанот на Отоманската империја Рашид и му нареди: „Застанете Височество„“ Неговото височество му се потчини на битолскиот фотограф и така во историјата на уште долго непостоечката македонска кинематографија и на Балканот беше втемелен првиот документарен филм.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако бил женкар и ако бил во Буф во времето кога таа Германија на чие име сега е крстена ќерката на Едо Бранов од Битола, тогаш ти не си без врска со Едо Бранов од Битола.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа се кажувањата на соборецот на Еда Бранов од Битола и негов другар од младоста, од времето после неговото другарување со Никола Талевски, на Митко Кривашија, веројатно Влав кој на партизаните им се приклучи во времето кога и Сврделот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во својата историска потрага по падовите на империите на Балканот, во времето кога ги проучуваше миграциите на животните, воден од својата внатрешна дарба работите брзо да ги гледа споредбено, бараше сличности со инвазиите на ордите на Џингис Кан и на Тамерлан.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И благодарение на Лениновата линија и Сталиновата реализација, во периодот помеѓу 1928 и 1932 година, односно во времето на Првиот петгодишен план, производството на електрична енергија беше зголемено за пет пати, како резултат на експлоатацијата на хидроелектричните ресурси...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко му се воодушевуваше на овој човек кој во времето на војна и неизвесност, по големиот пат, толку силно им се предаде на овие живи суштества на Езерото коишто другите и не ги есапеа за живи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа го остварува кружниот тек во времето со својот живот и животот на потомците...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Овде речиси и физички се чувствуваше тежината на книгата во времето, во животот на семејството.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Така размислуваше Цветан Горски, нестрплив да го слушне до крај Игоровото искуство, со прекинувањето на патот на балтичките јагули, во времето на апотеозата на сталинизмот, уште појасно да ја согледа судбината на овдешната јагула.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа сакаа Татко и Цветан Горски да го слушнат од Игора Лозински во ноќта на пресудата: - Но, да се вратам на патот на јагулите, - продолжи Игор Лозински, - во времето кога идеологијата ја подели земјата на „црвени” и „бели”.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не откривајќи излез за својата утописка замисла, уверливи модели во човекот и неговата историја, тој се препушти во времето на фашизмот и сталинизмот, да трага по спасоносниот пат на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Уште во времето на Јагулче Дримски и Сретен Јаворов, кога се предвидуваше градбата на хидроцентралите на реката, се постави прашањето на изградбата на паралелните речни јагулски патеки.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од тој момент, романот на Луан Старова станува повест на пријателството кое во време на војна, потоа на диктатура, зближува тројца „балкански Донкихотовци” кои заеднички се пасионираат за судбината на охридските јагули.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А јагулите во времето на инвазиите на европските брегови, инвазијата на сојузниците во Европа, непречено си го продолжуваа планетарниот кружен пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И покрај заслугите што ги имаше во борбата против фашизмот и домашните предавници, Трим Тоска, по војната, задолжен од Партијата за „братството и единството на народите” во крајезерската земја, не беше без амбиции еден ден да помине и во Републиката, според поволниот клуч на малцински структури, на некоја висока функција, токму во времето кога и децата ќе стасаа за студии.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Цариградската ѕвезда на неговата младост и илузиите да го покрене семејството кон исток, гаснеше полека во времето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Како ја мина границата Гури Порадеци, во времето на неговото заминување, можеше некако да се замисли, но подоцна ни тоа не беше можно.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И тој идеше од земјата на руската империја во пад, во времето кога се насетуваше една друга империја, онаа на сталинизмот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во пеколниот судир на градот на истекот од езерото, помеѓу Цветан Горски и Јагулче Дримски, пировата победа ја однесе некогашниот Директор именуван во времето на сталинизмот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Цветан Горски херојски се бореше, уште од првите дни на сталинизмот, да ја спаси колекцијата на животот на Езерото на својот учител, морален татко, во времето кога пајажината на сталинизмот го зафаќаше Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кружното планетарно патување на јагулите низ водените патишта, поделено на повеќе генерации, ја означуваше природната парадигма која Татко сакаше да ја примени во толкувањето на кружното движење на семејството од патот од Езерото, преку реката и морето, до океанот и назад во времето кога се вестеше на Балканот сталинистичкиот комунизам.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
За волја на вистината, не дојде до градба на насипите и хидроцентралите во времето на сталинизмот, кога Татко, очекувајќи го прекинот на патот на јагулите, го напушти со семејството градот од истекот на Езерото, туку десетина години подоцна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа беше јасно сведоштво дека Татко сè повеќе се внесуваше во актуелните состојби, во времето кога дојде до забрана на чување на козите од селаните, за да се создаде во градовите силна работничка класа, која би го обезбедила прогресот и би го стасала Западот, а се оддалечуваше од утописката замисла да го следи патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Повеќе од кога било во мислите беше обземен од прашањето како е можно луѓето, а еве сега и птиците и неговите јагули, во времето на завршувањето на животот да ги обземе речиси истиот инстинкт на враќањето на почетната точка на егзистенцијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Меѓутоа, најчудесното се случува во времето на метаморфозите, на патот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сите негови браќа и сестри заминаа кон Цариград уште во времето кога Отоманската империја се држеше добро.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Никаде никој ни птица ни лишка ни глас а пријателите одамна ги снемало во времето.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Лежевме ден и ноќ, ноќи и дни, а горе во времето светкаше крст и ние невини влегувавме во историјата и таму земјата каде што престануваше – ние продолжувавме сами.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И таа забранета јаболка што ја отру душата И прогонети во времето што нѐ остави сами - Амин.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
„Ми се чини дека сешто се случува во времето на соништата “констатирала Мис Стон мислејќи веројатно на својата судбина но и на положбата во која тие се наоѓаат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Стокмија удобен дом користејќи ги широките цврсто градени темели на куќава, што ја кренал некој од прадедовците на Томислав во времињата пред да си заминат Турците.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тргнав со најдобра намера во Горно Морино за да ја посетам ќерката на Симо Чардаклија, и тоа со единствена цел да ѝ се заблагодарам за добрината што ми ја имаше сторено во времето на војната и да узнаам нешто повеќе за пресудата на татко ѝ а наидов на она на што наидов.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но за среќа на државата ништо не ѝ должи, па затоа сигурно таа болка полесно ќе ја преболи. (Сите предмети што биле одземени од Чардаклија, Баручиеви ги донеле кај татко ѝ уште во времето на војната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не се шегувам, пријателе Вртанов, не си во состојба да ги скриеш твоите заечки траги од ваков загар каков што сум јас иако не сме во времето на снегот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тогаш само што бев вселен во своето привично бебешко тело, кое во меѓувреме прилично порасна и се измени (за разлика од нејзиното, кое, претпоставувам, се изменило сосем малку, еден или два килограми), но знам дека во времето на мечето од плиш, мајка ми сигурно не беше во Скопје.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Катерина слегуваше спокојно и мирно. Скалите беа осветлени со факелите поредени покрај двата ѕида на кои се гледаа знаци што потсетуваа на оние во Египетските пирамиди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира дека не можам да поверувам дека сите овие измени и преселби се прават за да биде спречено, или најблаго речено, одложено моето заминување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се окарав уште кога го забележав слегувањето на Катерина по белите мермерни скали што веројатно водеа во некој друг свет, или во времето кое неколку месеци подоцна Загорка Пеперутката со голема сигурност го нарече друго време или така некако.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А јас сериозно сметам дека Загорка не му припаѓаше на некој посебен вид, а уште помалку можеше да се смета оживеан примерок на непознато суштество заскитано во време на кое не му припаѓа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој ѝ припаѓаше на онаа група несреќници кои живеат некаде во времето пред нас, во настаните кои допрва треба да се случат, па оттаму можеби и погрешното сфаќање на неговите постапки таа вечер.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека во нашата единствена заедничка ноќ сфатив дека тој ги носи во себе разочарувањата што само иднината може да ни ги предочи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во тек било изведувањето на некоја многу важна реорганизација или реконструкција а во времето на вакви зафати луѓето биле зафатени со сложени проблеми.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И рекол дека не живееме во време на вампири!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во време на распустот, Мирко без никој да го тера, научи сѐ што имаше пропуштено.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Толку беше прочуена, што во времето околу Илинденското востание и не се криеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И радосен, зашто кажува како еден силен арамија, Арнаутин, ги мачел сиромашните селани и како тие, во времето по Хуриетот некаде околу 1909 година, му платиле за сето зло што им го сторил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тетин ти Боге прикажуваше, не знам колку му држи тоа, оти нему многу работи не му држат, дека се случувало и долу, на фронтот на Црна, во времето на големата војна, трубите во исто време и кај двете војски да засвират починка па војниците од двата табора да го фрлат оружјето и облеката по грмушките и по рововите, едните од едната другите од другата страна на реката, и да се затрчаат кон водата, како во најголемите јуриши, кој прв ќе ја освои .
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За да има фантастика во книжевноста неопходни се четири услови: да се премине од стварноста во некој сон да се патува во време да постои приказна во приказната да се има двојник или неизвесен идентитет.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Имаше нешто неприродно - разлика во времето, грешка во сонот во жената двојство ти во едната рака држеше стрип или викенд роман, со другата ја тешеше, искуството не ти помагаше да го прикриеш „туѓиот говор“, книшкиот изговор мораш, значи пред тебе животот се отвора како покладен портокал дива циклама, праизведба мораш, значи немаш објективна причина туку мотив, емотивна мечта некоја друга Прокна или сестра ѝ Филомела 8 некоја друга Семирамида или прислужничката ах, мамката на анонимните жени отровот на тривијалните судбини барем да исчезневте сосема да не морам да го слушам, да не морам да го повторувам „гласот на ткајачката“ крикот на кросното, јавката на откинатиот јазик, нејзиниот, мојот нејзиниот мојот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
3. Внатрешен опис (солилоквиј) „Беше доцна навечер кога стигнав“13а небесното царство тивко без оглед на мените, тропите, содејствата (и брокатот, и баршунот и муслинот, и сомотот пошумно од него шуштат - и допирот на кожа на маж и крзно на лисица во време на обнова мрмори повеќе од него!)
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Црн лебед „Признајте: имате чувство на нелагодност кога ќе ме здогледате необичен, што од убост, што од суета од таа метафизика на спиралата нотниот клуч, змијата - мене, бесрамно бел - порив кон сакралното неутешна жед за созерцание - езеро милиони години сѐ тука, сѐ внатре во времето, неизглаголена глоса искубан крик!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
1. Грозна смеа Опеј, ја Божице, дарбата за светогрдие за иноказание, за смеа грозна низ плач и жолч изречи ја славно на смртниците поругата, подбивот и јамбот, отровниот рев шегата пој ја на раѓањето и смртта маската, порокот и гревот опиши го, Вечна, на киклопот кикотот кркорот на крвта во обрач од стих завиено и сласно растури го кругот, барутот, чаурата со метар, а безмерно смерно во речта магично обратена,17со очи на тилот во стар образ, а со друга вера - кој прв спомна на Бога Име небаре ќе го снема ако не има во времето знак да биде освен вера, завера освен пат и бездна отсутен а присутен по севезден ѕвезден?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
ПРВА ПОЈАВА ТОМЧЕ
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сончево утро. Пред да се дигне завесата и во време на сцената помеѓу Томче и Стојанка, од далеку еден женски глас извива дискретно тажна песна.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
На белиот какаду некој одамна му беше шепнал дека колвањето е всушност оставање знаци во времето.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Во новово време се згоди во едно претпријатие да одработам цели десет години ама правилата на животот се сменија и веќе одамна никому не му се подарува никаков часовник што секако е една од причините некои луѓе сѐ повеќе да се чувствуваат изгубени во времето а нивните души да скапуваат во контејнерите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Имав чувство дека лебдеам во времето, дека сум потполно “неподвижен”, а сепак тоа што мојата свест за “случувањата” беше повишена не изгледаше контрадикторно, туку вистинито.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ако во своето дело ги задржува аспектите на структурата, тие се со симетричен карактер, со канонски или еднакво важни делови, било да се присутни во истиот момент или да следуваат еден по друг во времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во времето од 1954 до 1958 имав пристап во сите одделенија на болницата Саскачеван во Вејбурн и многу можности да разговарам со различни пациенти и на одделенијата и во трпезаријата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Всушност, во времето кога му даде изложба на Раушенберг, тој кај неа, за возврат, работеше како чистач.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Оваа уметност, ако се сфаќа како печатен материјал, има одлики на предмети во просторот; но сфатена како изведувачка, таа ги презема аспектите на процесот во времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Бидејќи преводот доаѓа после оригиналот и бидејќи значајните дела никогаш не го наоѓаат нивниот предодреден преведувач во времето на нивното раѓање, тој го карактеризира стадиумот на нивниот опстанок (Fortleben), овој пат попрво како продолжување на животот одошто живот по смртта.* Така, за Дерида и Бенјамин, “оригиналот” секогаш содржи друга структура или форма - “сцена” за идно преживување - дури и самиот текст никогаш да не е преведен.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, не смееме да оставиме празнина во времето кое безгрижно го трошевме на стигматизирани невистини и небитни луѓе, настани, моменти.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Животот не смее да биде празен, осамен, мрачен простор во четири ѕида.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Деновите да поминуваат праволиниски, одејќи низ улиците со поглед кој се губи некаде низ просторот и мисла која ќе се скрие далеку во времето и никој нема да ме праша: - „Зошто ја скрши и последната чаша надеж?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како припек, во време на жетва, да ме удрил в теме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сум викала и во времето на кое не се сеќавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во времето кога 988 (поради капацитетот на централата) беше невозможно да се добие, само тој ги памтеше бројките на девојките.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Затоа, пред да дојдеме до неа, еве, ние ќе се вратиме малку наназад, во времето кога на големиот глобус, познатиот светски патник првпат ја забележал некаква празнинка.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Така би ја отстраниле сета нечистотија што се насобрала во време на сушното лето, кога воздухот има многу прав.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Од секој напишан збор вееше далечен повев откај дедовата ливада... копнежливи зборови што умеат да ги напишат само девојчињата во време кога уште играат со кукли, а во очите им заигрува чудесна ѕвездена светлина...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
За трите први одделенија ќе треба да подготват осумдесет и девет дупки, значи, барем по десет дневно и тоа во време од 8 до 10 часот, зашто попладне се на настава.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ова што ќе ви го речам добро да го запаметите: површинава што ви го труе детството - ѓубриштето Вардариште - во време од четириесет години не ќе може да се користи за ништо друго освен како зелена површина.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Доброволци?“ Први се јавиа Влатко и Теми, зашто веќе во време на зимскиот распуст го подготвија материјалот. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мерките се донесуваат според постојано следење на загадувањето во време од три дена, а тоа е 72 часа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Возвишено, во прекрасна болка, таа ќе ја поткренеше раката, стеблото ќе му ја отстапеше својата става на споменот, ќе се потпреше таа на едно невидливо раме, ќе го прегрнеше и долго потоа гледаше две сенки како се нишаат во залезот, како се кршат во времето и од бран во бран како исчезнуваат...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Тишината беше душата на јазикот!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во салата на библиотеката ме очекуваа моите читатели.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Едгар Морен инсистираше да продолжам да ја пишувам балканската сага, велеше дека таква литература му е потребна на Балканот, повеќе од кога и да било, во времето кога требаше да излезе од варварството.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така би и со нашето семејство, со сите негови разграноци во времето.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во врска со тоа ќе ви раскажам еден необичен настан, кој ме врати во времето на козите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најчесто и кога ми пишуваше за актуелните балкански политички теми, во времето по трагичните братоубиствени војни на просторите на поранешна Југославија, со закани тие да ја зафатат и Македонија, Елен Лејбовиц тоа го чинеше, противставена на немоќта на европските институции, барајќи ги причините за несреќите, најмногу, како што ми пишуваше, поттикната од читањето на моите книги, кои како што велеше, тие не ги набројуваа злата на нашите земји, туку го раскажуваа Балканот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие се задржувате во вашето писмо на моето заминување и враќање од Албанија во пролетта на 1979 г., во времето на сталинистичкиот пекол во оваа земја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дека сум во право потврдува веќе нејзиното второ писмо од 10 мај 2000 година, во кое таа се повикува на романот на германскиот филозоф-прозаист Макс Пикар (Max Picard) Светот на тишината (објавен во 1952).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Беше свесен дека неговата вистинска татковина се наоѓаше некаде во исчезнатиот рај на детството, во времето кога во Солун царуваше убавината на разликите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мене ми остануваше горката вистина, дека во Македонија не се вратија вистинските кози, во времето кога сите наши надежи за спас беа во интегрирањето во Европа и во НАТО.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се бореше дедо со границите колку што може да се бори во време на еден живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој добро знаеше дека покрај научените јазици на Балканот, како штитови со кои и мајка со нивното знаење го одбрануваа семејството во времиња на војни и дека најтежок да се совлада беше јазикот на тишината, кој има своја посложена синтакса од јазиците на зборовите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Добро, има во вашите писма и извесно количество фактографија, информации и баналии од сите видови, кои вашиот епистолариј неизбежно го приземјуваат во просторот и во времето (внимавај, кај Тебе ги има неспоредливо повеќе отколку кај неа!), но вашата специфична, сосема езотерична и (белким и затоа!) мошне интензивна релација не се воспоставува, триж помалку должи врз нив. Туку исклучително врз длабините на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Малата јужна Република Македонија, која некогаш ригорозно го спроведе Законот за ликвидација на козите во времето на југословенскиот самоуправен социјализам, како нова независна земја се најде пред предизвиците на транзицијата во нова економска и политичка реалност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И кога татко ми конечно се реши, поради опасностите што ги чувствуваше во времето на фашизмот, да го напушти родниот Поградец, тоа ќе го стори за сметка на егзилот крај нови води.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ерго, таа љубов толку силно го одбележала сиот Твој живот, животот на целото Твое семејство, што Ти просто не си можел, а да не ја запишеш.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Патрик Крисман, не е преведувачот на Атеистичкиот музеј, зашто самиот намерно не сакав да го внесувам во времето на албанскиот сталинистички пекол, од разбирливи причини, во времето кога тој како амбасадор служеше во оваа земја, како што ми велеше, моите книги ги преведуваше секогаш почнувајќи од полноќ, трагајќи по некогашните извори на светлина од татковата потрага низ Балканот, останувајќи верен, на еден друг начин на Башларовото кажување, во потрагата по островот на светлината во ноќта на Албанија...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Неговата логика беше ако некогаш во Македонија луѓето од сиромаштија ги спасуваа козите, зошто тоа да не можат да го сторат и во времето на транзицијата, кога земјата доживуваше голема економска криза, кога селата масовно се напуштаа, а боgатите пасишта зараснуваа во рлевел.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Зарем не е чудесна вашата споредба за жртвуваните кози на Балканот во времето на тоталитаризмот со денешното жртвување на кравите во Европа, во која демократијата го совлада советскиот тоталитаризам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
XXVI Долго време Елен Лејбовиц на еден брилијантен, можеби единствен можен начин, за кој долго време се прашував и никогаш не најдов одговор со што го бев заслужил, го бранеше постоењето на мојата балканска сага, живееше со проблемите на моите јунаци, со смислата на нивното книжевно и можеби реално продолжување, ја бранеше нивната книжевна одисеја во Европа, потоа ги бранеше земјата (поточно земјите на авторот, како што таа нагласуваше) и авторот на сагата во времето на конфликтот во Македонија во пролетта на 2001 година.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Настојуваше постојаната потрага по спасот на главните ликови на сагата, низ помирување и толерантност, одбивање на границите и делбите, да ја види како реалност на земјата, регионот, на народите кои имаа долга историја на страдање.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Моето пишување за Балканот на мајчиниот јазик, потоа на јазикот на моето образование, македонскиот, во времето кога се загрозуваше соживотот на народите на овие јазици, кога преовладуваше сеништето на делбите и територијалните разграничувања на населенијата, судбината на моето пишување, моето служење во дипломатијата како прв амбасадор на Република Македонија, беа клучни прашања со кои се соочував во мојот живот во потрагата по вистината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Видни личности од ова семејство имаа високи позиции уште во времето на Отоманската Империја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Видал во Солун залудно ќе ја бара својата некогашна малечка татковина, закопана во времето.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Него, потоа судбината го одведе кон Франција, каде што преживува со своето семејство и е еден од малобројните преживеани на сефардскиот солунски универзум кој страдаше речиси целосно во времето на фашизмот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да откривам едно изгубено време во времето што ми претстои.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се враќав на Балканот во времето кога вистината за моите балкански кози од романот Времето на козите, макар објавена првпат уште во далечната 1992 година, пет години подоцна во својата француска верзија, доживуваше за мене, ново, неочекувано толкување, за да добие во вашето писмо и еден сублимен израз.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Прикаската можеби е проста, како и самата коза достојна да се најде во париските книжевни салони, да стаса на дебата во Сенатот на Франција, во политичките дебати за Балканот, во времето на југословенската катаклизма.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Моите текстови, моето раскажување, како да се наоѓаше пред олтарот на храмот на читањето, пред вниманието на мојата читателка Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Никогаш не се ослободив во сеќавањето од провансалските цветови во времето кога во Арл со фанатична брзина и фантомска понесеност ги пишував страниците на книгата Атеистички музеј, ослободувајќи се од темнината на заробената земја Албанија од самата себе, во седумстотините илјади бетонски бункери.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во првите години на независноста во францускиот парламент водеше незаборавни дебати во интерес на Македонија, во времето кога на земјата $ беше најтешко.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Видал Наум, како и мојот татко, имаа заедничко минато во времето пред падот на Отоманската Империја, балканските војни, Првата светска војна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Некои од семејството останаа на другиот брег на езерото, отаде границата, да се довикуваме едни со други во времето.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој на Цариградскиот универзитет во времето кога се разменуваа Отоманското и Ататурковото време студираше право и исламска филозофија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И еве по многу години, кога ја снема нашата куќа крај реката, кога таму се пресели едно друго време, на бетон и врева, често во тивките ноќи на истиот простор, кајшто останал само дел од тврдината Кале на другиот брег од реката, само во небото го откривам непроменет некогашниот поредок на ѕвездите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најдобар доказ за тоа претставува реакцијата на Форин офис во време на одржувањето на Првото заседание на АСНОМ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од тие причини, било сосема "нормално" што на Второто заседание на АСНОМ, Јосип Броз Тито, како свој претставник го испратил Едвард Кардељ, а на заседанието присустувале и претставници од Србија, меѓу кои бил и Светозар Вукмановиќ-Темпо.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Вардарскиот дел на Македонија требало да остане во рамките на Југославија, каде што бил и во време на Кралството Југославија, што било и крајното можно решение зад кое стоеле и Велика Британија и САД.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Исто така, во времето кога се вршел притисок на Пуриќ и кога се одвивала кампањата против Михаиловиќ, К. Фотиќ покренал акција во Соединетите Американски Држави за да ги неутрализира притисокот и последиците од пишувањето на американскиот печат за НОВЈ и за Јосип Броз Тито.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој, на 13 март 1944 година, го известил Пуриќ дека конгресменот Безби зборувал во Конгресот на САД, предупредувајќи ги членовите на ова претставничко тело дека е важно американскиот народ и Владата да слушнат кој е Михаиловиќ пред да се донесе одлуката во Лондон што „може фатално да ѝ наштети на неговата извонредна работа, која од почетокот им користи на сојузниците“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Иако во времето кога го поднесувале извештајот „правните надлежности на АВНОЈ (и на Националноослободителниот комитет) сè уште не се јасно дефинирани“ и „сѐ уште не се зацртани границите меѓу регионалната Влада и централната власт“, тие сметале дека „би требало да се очекува, централната Влада да има неограничена власт, а регионалните влади сѐ уште се ембриони не само по форма туку исто така и во однос на власта. ‘Прашањето за федерацијата’, ќе напише Тито, ‘им е познато на многу наши граѓани единствено како израз –‘федерација’– кој претставува нешто подобро отколку она што беше во стара Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Познато е дека заседанието се одржа на 2 август 1944 година во манастирот "Св.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во овој контекст посебно внимание заслужува односот на Велика Британија, која уште во времето на Наполеоновите војни покажала заинтересираност за територијата на Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Потписниците на протестното писмо истакнале на крајот дека таа акција е насочена да предизивка забуна кај американската јавност, а и да им направи штета на Американците од југословенско потекло кои до тогаш, од своја страна, вложиле многу за воените напори на САД за пораз на силите на Оската.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На многумина уште не им е јасно што фактички значи федерацијата во целина за нашата земја и за различните народи посебно.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во протестното писмо посебно се нагласило дека интервјуто е објавено во време кога вистината за Југославија станала позната во светот и кога британскиот премиер Винстон Черчил ги величел успесите на југословенските партизани.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И до каде што може во времињата да допре со паметењето, тој не си спомнува за ваква страшна и болна, кобна и тажна, ужасна и потресна глетка што сега се распостелува пред неговите очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Командниот состав, борци очеличени во времето на италијанската и германската окупација, некои со завршени подофицерски школи, други само со основно или гимназиско образование, ги водеа своите одреди против полковници и генерали.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гранки фрливме врз нив ветените за крунисување пред олтар... врз гранките земја крвава и ја притегнавме со крш - камења ко вечен запис што во времињата сегашни и идни ќе ги мијат дождови и ветрој ќе ги сушат, ќе ги топлат воздишки и во бели зори ќе болснуваат ко бисер што болснува на гради момини...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И без престан благиот шум на борјето над нив да шумоли ко пеење и паметење и вечен запис врз стеблата и каменот под кој лежат ветените за кои сал дабот, чамот, кленот, карпата, ридот, парчето ’рѓосано железо и штикот скршен ќе раскажува во времињата што допрва ќе дојдат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И во времето што одмина од ланската година кога ѝ ги собраа трите чеда и им нарамија пушки, таа дури сега, за првпат, се опушти, и олесна и единствена желба ѝ е овој миг да потрае, да се одолжи во денови и да се развлече во години.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Можеби беше таков зашто останал сираче уште од дете кога Турците му ги убиле родителите во времето кога беговите им ги одземале тапиите на селаните.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
3 Во времето кога двајцата бегалци дојдоа меѓу бригадирците, во Струмичкото поле се биеше голема битка за исушување на злогласното Моноспитовско Блато, кое што со години веќе ги испиваше и луѓето и плодовите на земјата во овој богат крај.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Та така и дошло до тоа сите наши борци во време на војната да се викаат - другари.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Дента, веројатно за да добијат во време додека и самите да се снајдат, ни рекоа дека ноќта ќе ја минеме кај баба Санда, и дека дедо го однеле во болница зашто ми се слошило.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Дењето, - го употребив и јас нејзниот израз, - сега доаѓа во Америка, - ѝ реков за да ја збунам малку и да добијам во време додека пристигне лифтот до нашиот кат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Имам чувство дека живееме во време на нагли промени и дека не разбираме зошто тоа се случува.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Да се присетиме просто, во груби црти, на фактот дека револуцијата на идеите, резот - „епистемолошки, како што се вели - чиј што најинтензивен момент можеме да го врземе за времето околу 1913. година, во метежот што го донесе, како во областа на математичките и физичките науки, така и во подрачјето на сензибилитетот, може во повеќе од еден поглед да се спореди со климата во времето 1480-1500, помеѓу крајот на средниот век и почетокот на ренесансата, помеѓу опаѓањето на средновековниот хуманизам и премисите на една нова култура во која се мешаат, во единствен синкретизам, томизмот и неоплатонизмот, емпиризмот и номинализмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Со оглед на аристократскиот дух, каков што е Marcel Duch- amp, состојбата во која се нашол сликарот во граѓанскато општество на преминот од 19. во 20. век (сеедно дали се работи за званичен сликар кој секоја година во Салонот го изложува своето дело - да ги прелистаме малку Apollinaire-овите Уметнички хроники за да се присетиме на некои денес делумно заборавени имиња, како што се Dubufe, Carolus-Duran, Dagnan-Bouveret - или за сликар од Монтмартр, чирак како Raffaellia, со кого Duch- amp, конечно, делеше сѐ во текот на последните години од своето престојување во Париз) не беше нималку подобра од фактот дека во времето на Leonardo сликарството се сметало за механичка уметност, а сликарот имал третман одвај нешто подобар од домашниот слуга или собар.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Да, но се наоѓаше во збирката на Аренсберг од 1920, во времето пред да биде завршено.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Киберпанкот живее единствено како информациона густина во времето кога комплексноста стана критична: штотуку почна презаситувањето на планетата со системи способни за манипулации, испраќања и примања на сѐ поголеми количини на информации.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Славната футуристичка изложба во Париз стигна во јануари 1912,, токму во времето кога го сликав овој Акт.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Значи, во време кога војната завршува, почнуваат и сметките, значи, сите бевме исти и кој се борел и кој не се борел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Направила ручек и еве ти ја, на главата ја ставила тепсијата со ручекот, стомна со ладна вода и чорапот на гушата, за да не изгуби во време.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Баба ми расправше дека во времето кога воловите си доаѓаа од пасење, таа стоела на порти а тој секогаш бил предводник, никогаш не пуштал пред него ниеден вол.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И тогаш ми стана јасно зошто нè казни командантот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
2. Тодора беше едно азган чедо. Родена најмала, меѓу девет сестри и еден брат, го правеше последниот детски џумбус низ куќата, и баш во време кога сите домашни беа научиле тоа да го трпат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Дена, што знаеш ти за планините и шумите? – ја прашав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Немав поим што да ѝ раскажувам и немав никаква идеја за ниту една приказна, па се обидов да добијам во време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас ги знаев сите сестри од психијатрија во времето кога му одев на посета. Оваа ми звучеше сосема непозната.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чудев, што ѝ имам згрешено на оваа девојка та толку непријателски да ме осудува дека јас сум виновна затоа што не сум таму, во време во кое подготвував еден од најважните испити.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во времето кога маслинките дозреваа, илјадници работници од блиски и далечни краишта доаѓаа да ги берат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)