во (предл.) - грло (имн.)

Ќе се напалам ко трудна жена, а после ќе морам да го вознемирувам доктор Џуџу.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но вчера на ручек наполнив гаќи кога во грлото нешто почна да ме дави.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Остани уште малку... – тивко прозборе Трајанка а гласот како низ цевка да си го слушаше...како низ сито...во грлото горка солза голема се запна тука, па не мрда...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таму чамци и бротчиња се белеат среде водата што спокојно тече.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со таа дива билка што ја чувствуваше како да ѝ расте во грлото и во градите, таа ја пречека окупацијата.  Одново и одново: Ечи Жешов од човечки гласови и звуци под пролетната сончевина на фриволниот ден.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бугарските полицајци се растрчуваат. Викаат по некого. Жена му го погледнува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Поетот не успева, но го посејува семето на заедништвото, на отворениот простор, така што ѕидовите на обградениот еврејски дел од градот сепак се урнати, дури век подоцна, по иницијатива на еден од неговите претходници - ја реконструира Карер локалната хроника во себе - во времето кога островот се присоединува кон Грција.  „Островот ли ги зближува луѓето”, по којзнае кој пат се запраша Лука Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Наспроти калифорнискиот Дизниленд на овосветовната радост, ова е дом на знаците, сенките и сеќавањата на еден непостоен, бивш живот кој стега во грлото и пече на работ од очите.  Самуел Ароести гледа преку оградата на Монополот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Чувствувајќи грутка во грлото, Карер го врти погледот кон она што некогаш било еврејско гето на стариот Закинтос, потсетувајќи се на кажувањата на генерации и на официјалните хроники што неретко како татко на општината и самиот ги оживуваше во своите говори на градските собири одржувани по различни пригоди, од локалите до државните празници: дека Закинтос е остров на одамна воспоставена хармонија на сите негови жители: на православните Грци, италијанските католици и на Евреите, Закинтјаните со мојсеевска вероисповед.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги почувствува дамарите во грлото. Слепоочниците му се оросија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Масоните, поимаше, беа едни од многуте невини жртви на времето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Последната голтка од зелениот пијалок сеуште му бруеше во грлото.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Баханалиите во кафеанчињата, над чиј влез огромен лав преку целата ноќ неуморно истура во грлото прочуена баварска бира (со уште попрочуени цени - 500 дин. една кригла), и од задоволство само `рже, немаат крај...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Жена ⥊ набива на гуска инка во грлото и ја клука.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Значи, фатен е? - ме загриза нешто во грлово. - Да, фатен е ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во грлата од децата како да експлодира нешто: вреснаа. Но веднаш онемеа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ти молчиш, јас молчам, црвена самогласка како касај од недоџваканото јаболко на Ева, се препречила во грлото и сега само ааме, еаме, иаме, оаме, уаме...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На Гане Тодоровски
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Една црвена тркалезна самогласка утрово ми се препречила како коска во грлово и сега само аам и еам, само иам и оам, само уам...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ова е, конечно, таа река, таа Сена, самогласник препречен в грло, заедно со тебе загледан во мувлата зелена на домот заборавен.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Некому од нив секако ќе му застане коска во грлото и дури тогаш ќе си припомни дека некој беше рекол дека самоуништувањето секогаш започнува пред сезоната на драњето на кожите, во градот кому му мафтаме од прозорецот на возот кинисан кон еден друг град, дебелокожец и немиризлив
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Седнаа близу до водата, да можат почесто да потшмрккуваат за да не им застане некој залаг во грлото, оти леќата не беше доста да можат со неа да ги поголтнуваат сувите залаци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А дождот врне надвор, не запира... современиците тага
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од овој мирис тој не чувствува болка во грлото, ни студ во собата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Така, така, Веле, а сега... Зборот му застана во грлото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само мирисот на чајот остана да го пече посилно од болката во грлото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но во грлото гребеше, тераше да стане. Тој посилно се затетерај.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само срцето боли. И мислата како сврдел рие во мозокот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој ја ширеше неприродно устата, како да му беше нешто застанало во грлото и не му даваше слободно да се издише...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сигурно слават си рече и почувствува како му се надига нешто од градите и го дави во грлото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Грдан ѝ пристапи поблизу, во напор да ѝ објасни или барем да се обиде, но зборот му остана в грло - како кога стоеше пред управникот на домот чекајќи да му биде изречена неизбежната казна.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И така се сфати, и така се постапи; со тоа што виното запнуваше пред да се постави јадењето, а со јадењето само почна да се лизга, додека на крајот и без јадење се налеваше во грлото како гргор од изворска вода.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Запева продорно, како во грлото да има голтнато писка, па зурлаџијата се обѕрнува да види кој ли му конкурира.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ѕверовите губат здив кога кришум ќе се здаде од модрите длабочини А кога ќе извисне и кога ќе зататни во грлото запенува вруток бел Божилакот стои нем под кој еднаш сал помина секавица престорен Трча коњот мојот коњ Патот му го брои времето на зелен часовник Понекогаш кришум идам да го видам јавачот дали седи во сенките или шета по времето А тој - уздата ја држи главата му во облаци.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Реко од маглине, од ‘рбетот планински, Реко; ножу студен во грлото на пладнето, на белиот камен качена како на бел трон небото ти го врзува дното од корен до корен.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Одненадеж потемне небото од чад што штипеше во очите, во грлото и што го вознемири дибитокот како спроти потоп та скокајќи, рикајќи се разбега низ полето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Денес учителката... - зарече тој но не дорече. Нешто го стегна во грлото и не му даде да доврши.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
За да го заколиш крмакот, треба да имаш луѓе да ти го задржат додека да му го брцнеш ножот в грло, да му го раскопуваш душникот додека не папса.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нешто го стегна во грлото и не му даде да доврши.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Гласот му се здебели во грлото и тој стана да си оди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неочекуваната и брза болка ѝ го зграпчи здивот во грлото и таа подзина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Оваа топка ја направија во фабриката од твојата чизма.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Што рече пред тоа, Роско пак истото го рече, а мене ми беше тажно и нешто ми раснеше в грло.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Леб ли? се зачуди со задржана кашлица во грлото.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Што му подаде на оној? Се обидов да му објаснам; зборовите ми се запираа во грлото, ме давеа и ми го полнеа срцето со неизвесеност.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И неочекувано ќе запее, во грлото потопе му клокоти.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Нешто лепливо и гуместо ми се заглави в грло.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Скоро нечујната и невидлива жена на ситниот лимар Петар почина од заглавено рибино ковче в грло.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Очите ми се превртуваа, колената ми штракаа, срцето ми биеше во грлото, и чекав секој миг пајакот грозен да нѐ заплете во мрежата своја, да нѐ удави, да нѐ голтне живи, со осило отровно да нѐ прободе низ душата, во срцето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Навистина госпоѓо?“, прашував, а срцето ми се качуваше во грлото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Станав. Мора да сум изгледал страшно со шишето вино во раката, оти на Луција насмевката ѝ смрзна во грлото; се обиде да избега лево од мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бродвејскиот мјузикл, така, ги научил своите протогеј-зналци дека нивната восприемчивост за гејството на тој жанр можат да ја изразат само под услов на сопствена изолираност и скришност. [Ниедно момче] никогаш не било толку надвладеано од својата страст [кон бродвејскиот мјузикл] за да заборави да води сметка за тајноста во која уживало во него, а ако и заборавело, ако некогаш... нешто, ете, случајно доволно му го одвлекло вниманието, па да заборавело да ги превлече завесите пред својот настап [односно кога пеело и танцувало на албумите од првата бродвејска постава], поради што другите маалски момчиња успеале да го фатат на дело како сочувствително трепери со нумерите што ниту тоа ниту тие никогаш не ги гледале, бргу сфатило – и тоа предоцна – дека чувството на срам му било дадено, како и нагонот за повраќање во грлото, да му биде опомена да се варди од општественото понижување што, сигурно, ќе настапи ако некогаш му падне на памет да биде толку шашлив оптимист, што да го пренебрегне. (11) ‌Практиката да се слуша и да се пее во придружба на снимки од бродвејски мјузикли ги научила оние што уживале во тоа една претпазлива поука за срамот, всадувајќи им свест за невозможноста геј-желбата и геј-чувството некогаш да се преведат во јавен израз и во општествено одржлива стварност – како и изострено сознание за опасноста што ја повлекува и самиот обид да се стори тоа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Излегуваме тивко, онемени, со грутка од молк во грлата... Тишина, осаменост и молк...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ја враќаме младоста на една цела осакатена генерација и си разговараме за поразените надежи и стремежи и во грлата секој изречен збор ни горчи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Грутка во грлото, омалуваат колената, трепери брадата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лебот и сирењето ми паднаа од раце, в грло нешто ме стегна, некакви искри ми прелетаа пред очи, се стресов и сакав да заплачам, ама немав солзи, сакав да викнам, ама немав глас, сакав некаде да избегам, ама немав сили...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Да ми кажеше и порано таму ќе ја закачевме, - рече татко ми скоро избегнувајќи го погледот и ми се стори како нешто да го дави во грлото.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Не плачи, те молам,“ повторуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дишеше сѐ побрзо и побрзо, потоа видов како ги затвора очите, како целото тело му се стега во грч, како му се подотвора устата и тивко крикнува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од брат ми понекогаш позајмував лист хартија и молив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствував како срцето ми бие во грлото, го слушав неговото испрекинато дишење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш, по едно “Ќе беше подобро да не те родев,” кога себеомразата сакаше да ја убие пречувствителноста, се скрив под креветот, си ги ставив рацете околу вратот, и палците силно ги зарив во грлото над клучната коска, сѐ додека не ја изгубив свеста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствував како срцето ми бие во грлото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во грлото ми се вгнезди загушлива тиња со страотна реа. Почнав да го губам здивот, да се задушувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во грлото им беше веврена плевата, а во градите молкот. Им кркореа само цревата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се вовре во грлото, ми се лизна во душникот, ми ги наполни џигерите, ме бутна во вителот, а вителот во вирот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Ќе свикнеш на нечистото во грлото.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тогаш наполно го сфатив и постариот колега што, еден ден влегувајќи во мојата канцеларија, ми рече: - Многу прав ми се насобра во грлото.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му се приближил штркот до меца, одејќи на големо, и му посегнал во грло, та му ја извајл коската.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Една мечка беше изела едно магаре, и беше је се запрела во грлото една коска. Секако се обишла да ја изваит, арно ама, не могла.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Оф, мори мецо, што ми е жал оти не можам да ти поможам - му рекла лисицата - ами мене секој ден ми се запираат коски од кокошки во грлото, туку Бог да прости на штркот што ми 'и вади со една клешта што ја носи в уста; појди, мецо, појди долу во полено и ќе го најдиш штркот за да ти ја изваит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сѐ додека неговиот последен неизвикан вик не му се сви во грлото, бессилен дури и за да одлета и нем.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Којзнае по кој пат го повтори она, што му го истера во неколку збора од застојаноста во грлото, како зрно од цевка, сиот тој напен во градите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Онаа густа топлина, онаа топла, мека болка, сега го заплиснуваше при секое ново и заедничко нивно пречекорување, а еднаш таа не можеше да не почне да му се насобира во грлото и тука да го грее, да тлее меко, згуснувајќи се, сѐ додека не беше свесен како тоа почнува и да му се тркала по двете страни од лицето надолу, кон слепоочниците со еден ист таков жежок и мек допир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Прислужникот ја донесе стомната. Клокотеше водата во грлото на Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но сепак ги стегнува вилиците да не го испушти крикот затнат во грлото.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Водата блуткаво како пијавица се слизна во грлото и чувство на гаснење му ја наежи снагата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Остави ме, зошто не ме оставиш? - Во грлото ти кркорат ѓаволи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Климакс Некаде прочитав дека само невоспитани деца поминуваат низ тежок пубертет. A прости, необразовани жени тешко поминуваат во климакс. Aма и за споменатите, и за другите, сепак, тој има заеднички симптоми: - силни врелини кои ве обземаат одеднаш само во одреден дел на телото,како да го печете во рерна или го дувате со врел фен, - капки пот што по линијата на веѓата се спуштаат по рабовите на лицето и буквално капат додека стоите во автобус полн со луѓе закопчани до грло во топла зимска јакна, - отсуство на желба да бидеш интимен со некого, па дури и со љубовникот,а за со мажот ич да не зборуваме, - силни налети на нервоза, во која трчаш низ куќа и бараш некого буквално да го изедеш, - чувство дека си болна од сите болести што ги прележале твоите пријателки и дека ги имаш истите симптоми на сите епидемии, птичји, свински, грипови, грутка во грло, јазол во желудник, срцебиење, камен во бубрези, тиња во жолчка, - потреба од „шопингување“ на енциклопедии за здравје, здрава храна, вежбање пилатес дома и во друштво, - отсуство на секаква желба да одиш по гости, а уште помалку некој да ти дојде, - убеденост дека си најпаметна, - ама и потреба да се биде зајадлива, џангризава, самобендисана, лоша, злобна и одмаздољубива За среќа, ова трае само десетина години и, кога ќе помине, сè се враќа во нормала, освен некои небитни промени: мажот си заминал, а не си ни забележала, децата не заминале, останале, ама ти се лути до смрт, а ти повторно со истата сила и енергија како од младоста, се трудиш да им угодиш во сè, ама нема „feedback“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А готвачот ќе добие награда, коска од риба во грлото. И само тоа!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Огнот е угаснат, ама жарје уште има. Во устата, во грлото, во целата утроба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто му се накрева оздола, откај петиците и го кине во градите, во грлото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Вечер, шепотел со треска во грлото и ќе стоел до стемнување неподвижен ако од куќата не излегло потпирајќи се на крив стап старчуле што можело да се собере во чобански тагарџик: жива играчка за деца, ништо друго.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најмладиот, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, момок кај кого и ќе стигнел, стоел зад својот подалечен роднина Онисифор Мечкојад кога рекол со детска исплашеност во грлото дека покојниот има во Кукулино синови и внучиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челуста на неговата гладна утроба била отворена со исчекување, непрекинато ја голтал киселовината што надоаѓала од катниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Останал да лежи мешечки заштитен со трепетливи сенки и разбудени грмушки и да ги слуша, по еден миг или по една вечност, нивните гласови, нејзиниот натопен со горчлив прекор и солзлив во грлото но без каење, неговиот влакнесто рапав, оправдувачки, премногу тврд за да утеши или да објасни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секако, таа пошла по него со подадени раце, разграштена, долгокоса, со солзи во грлото - Не оди, за мене штотуку почна животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледајќи ја дршката во своите раце, остаток на сила и нејасна омраза, споулавеникот седнал на камен и го потпрел челото на поткренатите коленици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болката во грлото ми се разлеваше по целата става, ми ги пиеше коските и ми го ораше месото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со скокотливи мравки во грлата, движења на топлина што измамува и ги распливнува трагичните мисли за крајот на животот, најстарите се погледнувале со надеж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор спиел со студена грутка воздух во грлото и со коленици залепени за длапката на мускулестиот стомак но обеспокоен од сила на необјаснива враџба, се тргнал и ја подал раката кон кубурата на педа од него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во грлото му зажуберкал плач, не многу поинаков од поранешното смеење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако мртвиот не дошол и самиот да си касне за душа, некој друг нѐ демне и ни ги мери чекорите кон неврат. Кој - не знаев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој видел дека сепак му кажува нешто со брз поглед. Што? Она во што верувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да ја нурнал главата во вода: над него и околу него бучливо зашумела реката на возбудата влечејќи го кон еден свет од чие дно тој тогаш со внатрешен вид на изгубен волшебник го следел насилникот како се оддалечува јуначки валмосувајќи ги со два прста мустаќите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од две теста (Фиданка-Ганка или Ганка-Фиданка) месел облик на невидена врелина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Незаборавниот ден осамнал со неколку богомолски подвиткани кокичиња во присојот на источните манастирски ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Прекина за час дробејќи ја цигарата во грлото на своето луле; беше бавен и со полно отсуство на духот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И султанот во срма би ја облекол и со мед би ја поел. А во грлото злато ѝ ѕуни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да ѝ се вратат на својата црна кола со митралез.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Откако целото го разголе, само пушти глас меѓу грутките кои и стоеја во грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Каде е татко ми? - праша откако ги проголта грутките кои му застануваа во грлото. - Каде е?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Светлано, наполни ми ја чашава, да ја турнам груткава што ми стои во грлово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Рада ѝ се симна карпа од градите. Конечно ја проголта грутката која долго ѝ стоеше како тапа во грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За ова да не биде забележано, ја спушти повторно во полната чинија. ѝ требаше вода, грутка ѝ застана во грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со душата во грло стигна до брегот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако ја подигна главата на Рада буквално во грлото ѝ ја истури оваа спасувачка течност, по што Рада ги отвори очите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ти како да јадеш за двајца, - на Рада и застана залакот во грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со изговарањето на градот горчлива грутка застана во грлото на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ружа му ја наполни првата чашка, а Младен во лет само ја истури во грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Писмото го започна, претходно голтајќи ја кнедлата која му стоеше во грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Изворот од солзи во погледот длабок, в грло го пресушуваш...
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Се сушат солзите в грло, го слушна мојот крик.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Се предаде. И покрај тоа, ја однесоа во павилјонот наменет за агресивни пациентки, ја смирија со млаз студена вода од цревото и ѝ вшприцаа терпентин во ногата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Реши да причека во сопчето да се стемни и да дојде време за вечера.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мораше да почека да се излее згрутчената солза што ѝ се создаде во грлото. – Зајаче, душо моја – воздивна. Солзите ја совладаа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неговиот дух беше скаменет од некакво глуво чмаење, од кое чувствуваше одвај мала горчина во грлото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мене нешто ме стега во грлото, нагло ми се плаче, ми се плаче заради моменталното разбирање без зборови, заради ненадејната поплава на топлото братство, заради соголеноста на ситуацијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ме стега грутка во грлото. Необјаснива болка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ми стоеја солзите во грло, но подалеку не стигаа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Едно малечко биволче, еден ненаситник, еден вечно гладен, наеднаш беше ти осетил како нешто го дави во грлото.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Му застануваа во грлото како тврд залак.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сега одново го извадија од гробот, го извадија капакот, го открија ковчегот и видоа како на Аврам му игра јаболкцето во грлото, како поголтнува тешко, сиот пребледен. Стана, излезе од ковчегот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го викна келнерот и побара пак ракија. „Јанкуло, Мануш...“ рече со врела рапавост и детска болка во грлото. „Храбри ли сте, кажите?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ништо не беше допир за таа заспаност, дури ни несигурното чкртање во грлото на една брава, над која се грчеа две сенки сијамски залепени и пошироки отколку високи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И уште: над нивните глави прелетуваа лилјаци. Во грлата на малите животинки прскаа жици, се дробеше ситно стакло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ова џуџе со отворени танки усни и тихо кркорење во грлото не беше лудакот од кој се плашеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега ќе си отиде дома, мислеше Рене, болките ќе ги смета за неугодна придружна појава при опоравувањето, ќе ги подведе под поимот регенерација, ќе го кара синот, ќе ја одгледува ќерката, ќе го почитува граѓанинот, ќе го преземе мислењето на соседот, сé додека не дојде ноќта со крв во грло.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Некакви конци со кои бил врзан за својата неподвижност за железниот кревет (на нив има само стар, глекав душек и измитарено веленце), се инати тој , ослободен дури и од својата тежина, се исправа и по мрак, и самиот од мрак со грутки стврднат мрак во грлото, се обидува да го искрши катинарот на вратата од забранетата одаја и никако не успева.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да и се вратат на својата црна кола со митралез.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се слуша, веднаш не се знае од која насока, некакво чудно квичење и никој од двајцата веќе не знае дали кон нив се доближува ѕвер со човечка болка во кучешка душа или човек со тага на пес во грлото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На нонсенсните оратори има беа глочка в око, трн, в грло.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се врати со брзи чекори до масата, го грабна шишето со ракија и си го истури во грлото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Андон за тоа време нежно ја бакна Лилица, пуштајќи ѝ јазик длабоко во грлото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Еден од мајсторите го зеде јагнето и го завлечка накај темелот: јагнето насетувајќи ја опасноста, почна да блее и да напиња со глава да ја скине врпцата, но мајсторот го зграпчи за половина, го крена и го однесе до темелникот; кога јагнето го виде ножот што го измолкна мајсторот зафати посилно да прета и пожално да блее, да моли за спас; но мајсторот, го притегна поцврсто да не прета и му ја стегна устата; јагнето сега почна со погледот да го моли мајсторот да го пушти, да го ослободи; но мајсторот му ја затегна главата нагоре за да му го зарие ножот; кога виде јагнето дека му нема спас, дека мајсторот нема срце, душа, го погледа со презир, со омраза и смигна да не го види сечилото од ножот што му беше допрено до кожата; првин сети студенило во грлото, налик на допир на мразулец, а потоа силна болка, губење на воздух, на здив, на свест, се стресе, спрета со нозете, за последно сапна, потоа се успокои, како да заспа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од лакомија, често се засркнуваше - ѝ застануваше залакот во грлото и започнуваше да се дави, да се задушува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
16. Ги води патот нив меѓу царевки и плодови лозата дури соковите на летото ги збира Извор водите секнат но песната не секнува во корењето на бидноста загледана во далечината на светлоста Процесија долга е тоа по полето на векот во кое светот ликата си ја подава од сивата недоодица И тие чекори морни огреани од погледот на тој што сега молчи под сонцето на летниот спокој занесени се дамна отаде виделото Грутката на глувата тага во грлото се збира на пладнето Штрека денот на болката пробудена Се мрачи светлината на неискажаните зборови вадата што ја бараат своја Сончевата прашина трепти Далеку гласот оди по питомото поле Ги отвора тоа дланките подадени свои кон чеканиот дом на помнежот и песната
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Расклокотени како тазе варено капучино Со лажичка свеж цимет Или свежа цанелла Како што би рекле оние кои сонуваат на латиница Кој како што доаѓаше од доселениците Секој својот сон си го теглеше и толкуваше Секој во својот сон си се олеснуваше И во туѓи соништа не буричкаше Отпосле се дозна и се запиша дека за своите исчашени сонови Некои страствени сонувачи Оделе на Голи Оток или на некој Гулаг По патеката на соништата Поплочена со петокраки И кајшто оделе песни пееле Паѓај сило и неправдо На нозе презрени од светот Си мислеле кој пее зло не мисли Ама не разбрале дека е поважно Која песна се пее И не разбрале дека на тие кои мислат Воопшто не им било до песна Па си останале такви Со недопеани песни во грлото
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Тоа што бев наумил да ѝ го кажам за завршениот ракопис ми остана в грло кога таа продолжи да ми зборува со мошне необичен глас. – Мајко, мајко мила, што ти се случило?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
...височините значи отпаѓаат ги фрлам скалите надолу во грлото на вулканот во жешкиот мрамор на истребените векови секој миг по еден век симнувам по еден недоживеан народ по една голема мајка отстапуваат црвите пред огноотпорните инсекти овие пред здивот на ослепените сенки...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ручаа во дворот под сенките на муренките, крај самото езеро, обградени со мрежите што се сушеа оптегнати на муренковите дрвја низ кои сонцето одвреме-навреме блеснуваше и се губеше; чуновите шлапкаа нишајќи се на бранчињата, а кога ќе подзапреа, ќе се чуеше џвакањето на полковниците, на кметот и учителот, како и гргорењето на виното во грлото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Војниците му застануваа со колената на нозете, на слабината и на главата да не прета; и додека тој рикаше беспомошно и силно што оѕвиваше селото и планината - касапот ќе му го зариеше ножот во грлото, риејќи низ него додека му го пресечеше гркленот; кркореше бикот, шикаше крв на сите страни стркајќи ги војниците, се виреше крвта во локва и правеше црвена браздичка која истекуваше во езерото зацрвенувајќи ја водата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Азијат... - се насмевна Стивенс во брадата да не чуе Бонети и ја издолжи чашата да се чукне со пратеникот и игуменот; се чукнаа, но ним голтката што ја отпивнаа како да им остана во грлото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Отец Серафим првин виното го гледа по боја: ја држи озвесно време чашата пред очите, потоа го помирисува виното, па го вкусува држејќи ја голтката и шетајќи ја низ устата, потоа ќе ја голтне, ќе постои малку како да фаќа некакви тајни сигнали и пораки од него, проверува каков траг му остава во грлото - и ќе каже какво е: одлично, ногу добро, средно, 'рѓосано, лошо; и како секој доктор, веднаш кажува одошто е такво и што треба да се стори, како да се лечи за да оздрави, да се спаси, или да се подобри.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Почека плачот да ѝ и се смири во грлото и рече: „Ни пород господ не ни даде“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Во едно парче“, рече Ирецот МекКој сигурен дека е ова најсмешното што во животот му паднало на памет, но сепак смета што поради оваа досетка му беше надојдена му замрзна во грлото – Су го погледна како со игли вперени во неговите очи и змиски му испиште: „Кучкин сине!“ му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Си треперела ли некогаш в грло како нож што не знае дали до дршка да се забуца во ленена кошула или свечено да блесне под болнички рефлектори?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Почувствува дека влагата во грлото му се претвора во прав и дека прстите умораат врз потпирот на столот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Безнадежно го барам во грлата на олуците, во писокот на жеравите.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Всушност обидот да се насмеам на несоотвеноста на наредбата да чекам, што втаса низ ходникот заедно со ситните чекори на Росана, беше причината повторно да го почувствувам истиот оној давеж во грлото што пред малку ме сепна на влезот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Писателот мора да знае не смао како и колку плива секој лик одделно, туку и да умее со помош на тоа знаење да го одржи на површината од реката, за овој да не се удави.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Нормално беше избркана од оваа хаотична дупка- гроб во која немаше ништо, ниту часовници, ниту време, и во која тонев сѐ подлабоко, без врисок, со сув јазик, без да можам да ја придвижам вилицата, со реки пот што се лееја по мене, со голема железна топка пикната во грлото што ме влечеше надолу, надолу.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На ручек, Минк го сипа во една голтка сето млеко во грлото и веќе се најде кај вратата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- прекина, тешко си ја голтна плунката што му застана во грлото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одеднаш подигна глава, сврте опуљ кон горната страна на Прењес и низ липот прошепоти: - Свијокот, онаму горе, - покажува со рака - го гледате?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо стои скраја од џадето. Во грлото небаре има грутка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо слушна како голтежот му забулготе во грлото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Замолкнаа. Секој во, себе прежвакува понешто што се уште го нема речено, нешто што го дави како коска во грлото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Неколку од момчињата кои во текот на ноќта ги будеа доброволците го видоа Нумо кога стигна до камионот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Браво, паликари!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И при пиењето водата сѐ ѝ клокотеше во грлото.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сетив дека сторив нешто неубаво и во грлото ми заглави горчина.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Јас ја наведнав главата, а во себе почувствував дека ми олесна, дека ми се стопи грутката што ме стегаше во грлото.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во грлото од децата како да експлодира нешто: вреснаа. Но веднаш онемеа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Изгледаше како слогот да се заглавил во грлото, не како гргорење, туку како нешто што го правеше додека чекаше зборовите сами да се појават.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Покрај овој проблем во зборувањето, „р“-то не го артикулираше, туку го ’рчеше, сите вокали ѝ беа проговорени како да има кнедла заглавена во грлото, а не се ни познаваше дали вели „д“ или „ѕ“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Голтам и ја слушам водата како ми пее во грлото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Форензичарите констатираа смрт од задушување. Во грлото му најдоа заглавена буква од фиде. Буквата „Њ“.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Не кажа кој. Во грлото ѝ застана клетвата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Земјанката се наполни чад. Од очи истиснува солзи, гребе во грлото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наслушкува. И слуша нови грмежи и татнежи и тапо удирање на крвта во ушите, стегање во грлото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го стегна нешто Мечета во грлото и само што не залипа на глас.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
МАРИЈА: Имаш влакно во грлото.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СТЕВО: Тоа е бабина деветина. Празно верување дека ако некому му влезе влакно во грлото, околу коренот на влакното ќе се створи месо кое не е човечко и кое ќе расте и нарасне толкаво да го угуши човекот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Знаев дека тоа не може да се случи, па сепак, во грлото нешто тврдо како да ми застана и одвај ја проголтував плунката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Додека лежевме под ќебето го слушнав нејзиното мало срце како чука во близина на моето, а моето се беше „преместило“ во грлото, и биеше како споулавено.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Едно време станав и од буклијата се напив вода без да ја процедам а нешто по јазикот ми отиде во грлото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мене веќе не ми се јадеше, ниту ми се пиеше вода, се чувствував болна, во грлото ми натекоа некои жлезди, не можев ни да зборувам како што треба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во тие мигови на Пелагија ѝ се појавуваше затка во грлото и од неа не можеше да пробие надвор глас, туку само солзи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Меѓутоа, чувствував дека во грлото секогаш крие една длабока горчина поради тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Само јас знам каква горчина имав во стомакот, една грутка отров се качи во грлото и тука застана.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)