во (предл.) - дом (имн.)

Доставувањето до адвокат може да се изврши и со предавање на писменото на лицето кое извршува какви било работи во неговата адвокатска канцеларија (чл. 134, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Доставувањето се врши секој ден од 6,00 до 21,00 часот во домот или на работно место на лицето до кое треба да се изврши доставувањето или во судот кога тоа лице ќе се затече таму или на кое било друго место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Без да имаат струја и вода во домовите, без да се плашат од тежината на работата: со голи раце да го вадат лебод од земјата, низ стотици векови војни, војни и само војни, верно да го чуваат Светото македонско, верно да му служат на Бога чувствувајки го со срцето поклонувајки му се, со сета нивна покорност и послушност.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Четвртиот ден си се вратија среќни во домот, ама од раце не ја испуштаа радоста.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Приказната започнува со големата радост во домот на кукушкиот меанџија Никола Делчев кога по двете женски деца, домаќинката Султана му го носи на свет синот наследник Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Борејќи се за неа, во една битка меѓу децата од двете маала, му ја скршил главата на Сулејман, синот на Осман бег.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во меѓувреме, овде е и второто дете, кое ја следи целава неподносливо напната атмосфера во домот, па, сакало-неќело, прифаќа и рефлектира од она што го поприма во домашната средина.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мајката ги доближува децата до себе и е крајно посесивна кон приватниот живот на нејзините ќерки, особено кон поголемата, веројатно затоа што кај неа постоела потајна желба, првото дете да биде машко, замена за таткото во домот, кое ќе го надополни неговото постојано отсуство.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Второво дете, гледајќи дека не е ништо онака како што замислувало да биде, се дистанцирало од сите во домот, бидејќи не нашло никаква заштита од целава ситуација.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И не само јас, туку и сите други девојчиња што бевме во домот...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тука, во Будимпешта, во домот во кој нѐ сместија, почнаа да нѐ селектираат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас бев во интернат, а брат ми Пане во дом.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога дојдоа да ме земат од болница за да ме вратат во домот побарав да го видам чичкото (градинарот) оти откако ми ги даде бонбончињата јас не го видов повторно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еднаш во месецот доаѓаше лекар во домот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако пишувам за тоа каков ми беше животот во домот ќе напишам не една тетратка, ами не знам ни јас колку...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Длабоко во мене остави трага тоа што од 1.200 деца колку што бевме во домот ни умре само едно, и тоа од струја.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Му велам: ’Немој да се плашиш. Во домов Господов ти велам, Севишниот ќе ни дарува мислост’. ‚Не се плашам, татко’, ми вели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На бегалците им беа издавани и нови документи со променет идентитет и веросиповед.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Да предадеш, значи да бидеш загубен уште истиот миг.  Во мугрите, во присуство на Карер и уште неколку негови луѓе од доверба, ги свика свешениците и епитропите и со нив се договори, по другите гратчиња и по селата на островот, најитно да се подготват прифатилишта за Евреите во домовите на заможните домаќини.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бегаа од дома и се капеа во студеното море до доцна во октомври, а во топлите летни вечери пееја закинтски кантати во компаниите што шетаа по градките улици и се упатуваа на молот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уште како дете, дента на Шабат, Лука одеше во домот на Кореови да го пали огнот за подгревање на саботниот ручек, па тие го задржуваа и го помагаа на начини што ќе бидат полезни, а нема да ги навредат ни него, ниту пак неговите родители.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рена примаше дискретна помош од татко ѝ и од мајка ѝ, особено откако им се роди синот, но со текот на времето и таа се истенчи зашто и во домот на татко ѝ се почувствува првата оскудица.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Шабтај се сети дека таа песна не се пее за Ханука, туку за празникот Песах, а потоа зауши дека нејзината мелодија се меша со нови и нови, сериозни, тажни и весели созвучја од псалми и радосни песни што се пеат по повод различни празници во домовите и по синагогите на иврит, на јидиш, на ладино, на германски, на арапски, на грчки и воопшто, на сите јазици на кои говореле припадниците на избраниот народ на Создателот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Знаеш зошто не се плашам? Зашто гледам дека не сме сами’.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Атмосферата во домот беше поведра, иако сите ја забележуваа замолчаноста и отсутноста на Јаков што траеше со денови.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Меѓутоа, овде, во Домот на инвалидите, ми се создадоа две можности за мал одмор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Водата преку каналите речиси директно влегува и во домовите на оваа пространа рамнина, а каналите ги поврзуваат и големите реки Рајна, Меза, Одра со Северното Море кое ја заплискува северната страна на Холандија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Како што на секоја стрела целта ѝ е однапред зададена според записот од предците, па она во што се нишани речиси нема никаква врска со Погодокот, така и новите песни на Поповски вежбаат тишина опасно приближивајќи му се, де на зборот, де само на вокалот каде што зборот влегува како в дом на врисоци и болки!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Вечерва ќе си ја стоплат душата покрај пламенот од илузии а потем сѐ по старо: полни очи - празни раце, студенило во домот, мразалник во душите - нивните надежи пеплосале под кладите од огревно дрво, станале гареж што им се гнезди и во сонот и во јавето.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Сите брзаа да му излезат во пресрет, да го поздрават и да го пречекаат во домовите најмилиот пролетен гостин: сонцето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секој осветлен прозорец му говореше за животот во домовите за онаа убава врска меѓу блиски луѓе, кои таму заедно делеа добро и зло.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тие го плиснаа со топлиот здив на животот во домовите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но тоа ни за миг не го запре животот во домовите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Чаршилиите се затвораа во домовите, каде се одвиваше целиот нивни живот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Каде ќе можеш да слезеш до дното на душата, каде ќе помечтаеш, и каде ќе излееш горчина, ако во домот, ако во твојот сопствен дом не најдеш, за сето тоа, одзвук, ехо...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зошто не и тишина Зошто не и праг Што води во домот Слично на скали Што треба да нѐ одведат до прозорецот на душата Минуваме низ запален снег Во сончево јануарско утро Белината е кладенец Црешовите цветови Доаѓаат да се огледаат во него (Аџилак на нежноста.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
3. Страшило од корени од жед и од глуварки со лелек од шупливи гради на мртво стебло Ноќта ги негува тешките црни молчења во невидливите градини каде студенее летото Ниту една планина во мојот говор додека се враќам во домот на претците.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Некаква среќа во домот...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Така, Иле Вегов - Брчалото се изгуби од Брезница токму во екот на изградбата на слетувалиштето за американски чопери на Тумбица и големата потрага по сопруг, татко и домаќин во домот на пазарџиските ороспии. ***
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како дар од нејзините жители и од Акиноските, понесе пет канти со мед, пет канти со овча маст, толку со сирење и восок, неколку јунци и повеќе шилежиња - за да има пресно месо до дома, до Константинопол, а како спомен од себе, покрај двете смртти на браќата Акиноски, го остави и она одликување кое во домот на Акиноски, во едно дрвено ковчеже, заедно со други семејни реликвии, на полиците во гостинската одаја се чуваше до целосно пропаѓање на Имотот, во времето на распуштањето на колективите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе служам јас во домот божји, и во црна руба ќе бидам вечно тажна јас.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Колку ти се каснува толку, ама треба на софрава да седнеш, за гурбетчијата се ставува за да си се врати пак во домот и да си седне на софрата со татко и мајка, сестра...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тајно биле сочувани само дваесетина такви штички, од кои едната била токму во домот на отецот на чудниот дојденец од Кападокија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој е и приказна сосема подобна за крајот на Втората светска војна, кога поради демобилизацијата на милиони американски мажи жените требало повторно да се припитомат и да се прераспоредат назад во домот од работното место, каде што биле повикани да ги пополнат работните места што привремено ги ослободиле мажите кои сега иделе да си ги вратат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Какви и да се субверзивните задоволства во филмот, а сигурно ги има многу, нема човек што може да го обвини за политичка прогресивност. ‌Како што се забележувало многупати, Милдред Пирс не е само класична холивудска мелодрама, добар пример за „женски филм“ и ремек-дело на црната серија [филм ноар] од Ворнер брадерс (барем во кадрирањето).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој отиде во неговиот хотел, јас во домот на моите родители.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Од нив тогаш ги учевме тие песни и ги повторувавме и на часовите по мајчин јазик во тукушто отворените македонски училишта во нашите места и гласно ги пеевме и во домовите и на прошетките таму во туѓи места...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Таму, во домот, во романскиот град Синаја, откако на сет глас со секојдневната парола “Со Mаркос напред”, си пожеливме добар апетит, главниот на домот ни соопшти дека на посета ни се дојдени високи функционери на нашата борба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Хр. Коцев, криејќи се да не биде уапсен, се засолнил во домот на учителката Ф. Јосифова.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Откај Делчев Кипров отишол во домот на Сарафов, кој во тоа време се наоѓал во Софија и се подготвувал со чета да замине за Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дипломатите во Солун знаеле дека се вршат такви злосторства од слушање, меѓутоа, ова масакрирање се извршило во домот на еден Французин, што се сметало за голема дрскост, но и за опасно загрозување на животите на странските државјани.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, откривањето на динамитот во домот на Ана (како и додека Милан го носел од станицата во Цариград до нејзиниот дом) значело робија, ако не и крај на животот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Барајќи го другиот, тие пак се качиле во домот на Мишел и клетиот човек го нашле како, облечен во престилка и со чинија и салата в раце, се преправа дека е готвач на француското семејство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Конзулите си ги одведоа семејствата во домовите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога се решила сосема да се врати во домот на своите родители скоро и физички заболела и долго не можела да се поврати.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таму во градината, кога времето го дозволуваше тоа, или пак, кога студеше, во куќата, Фридрих Рихтер нѐ учеше како точката се развива во движење и линија, како линијата се шири во површина, како површината се претвора во простор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Минуваа месеци по смртта на мајка, а никој не доаѓаше во домот во кој бев останала сама.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Младата жена набргу се појави, и влезе во домот на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во неделите не одев во домот на Рајнер, затоа што дома не знаев како да се оправдам, бидејќи тогаш библиотеката беше затворена за читателите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега на креветите на кои спиеја моите деца, спијат некои офицери,“ рече Роза она попладне кога се досели во домот во кој живеевме Паулина, Марие и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во деновите кои се прелеваа еден во друг чекорев по улиците, со наведнат поглед со каков што чекорат осамените, небаре мислат дека изродство од светот им е втиснато во зениците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Првата вечер по враќањето сестра ми не сакаше да спие сама во домот, и јас останав кај неа таа ноќ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веднаш откако Зигмунд отиде да живее во болницата, се омажи Ана и замина со сопругот да живее во Америка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Разулавени луѓе влегле во домот за еврејски сирачиња, ги искршиле прозорците, и ги терале децата да трчаат по раздробеното стакло.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш, додека разговаравме, чекоревме по станот, кружевме по собите, ходникот, терасите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сепак тргнав дома. Идниот ден му кажав што бев видела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше 1938 година, а три години пред тоа моите сестри Паулина и Марие го напуштија Берлин, и дојдоа да живеат во домот од кој заминаа кога се омажија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега јас се грижам за Густавите – ги посетувам во домовите во кои живеат со своите мајки, кога се болни ги водам на лекар, еднаш месечно им носам пари од наследството на татко им.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не знам колку долго стоев така, а кога младата жена излезе, јас посакав да отидам во домот на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа книга ја отворав само кога брат ми не беше блиску до мене; од неа тој имаше читано само куси делови и велеше дека е полна со заблуди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека ги води кон неговото омилено место, зад куќата, госпоѓа Цимер се обидува да им ја објасни состојбата на нивниот омилен поет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со завршувањето на најраното детство завршија и моите болувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во домот бевме останале уште само моите родители и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби заради мојата болежливост брат ми беше понежен кон мене отколку кон другите сестри, и пред заспивање секогаш ме бакнуваше в чело, некако скришум, бидејќи мама се потсмеваше на секој негов гест на блискост со мене, па тој нежноста кон мене ја покажуваше само тогаш кога таа беше надвор од домот – кога одеше да риба подови во домовите на богатите или пак да им помага на дедо и на татко во продавницата за ткаенини.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ѝ заработуваше доволно за да го издржува целото семејство и таа повеќе не мораше да продава цвеќиња на градските гробишта; сега се беше посветила на помагање на понижените, но и на нивно освестување за правата кои требаше да си ги бараат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јадев како кучињата скитници, без ред во оброците, без место за јадење, не го знаев местото во домот ниту пак часот во кој загризував во храната, џвакав, голтав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно понеделничко утро го најдов Рајнер како лежи на креветот, со парче хартија на дланката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред да легнеме да спиеме Роза ми рече: “Постојано се прашувам дали бев добра мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Петмина млади пријатели одат во Тубинген со некаква светост во срцата, како да одат на поклонение, затоа што таму, во домот на столарот Ернст Цимер, живее Фридрих Хелдерлин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега таа помагаше во домовите во кои живееја жените избркани од своите сопрузи и во домовите за деца без родители.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но знам дека не можам да се грижам за нив онака како што се грижеше Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе те поведев и ќе те доведев во домот на мајка ми: ти би ме учел, а јас би те поела со зачинето вино и сок од калинки.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми беше прашал дали мене би ми било дозволено да ги посетувам часовите, на кои потоа ме водеше секое неделно претпладне, во домот на својот професор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш одев кај Роза, која во најголемиот дел од годината беше на бања; во неделите секогаш се собиравме на ручек кај Зигмунд, а тој, по смртта на мајка, не доаѓаше кај мене во неделните утра.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чекав долго, а кога излезе, трчав по неа, а таа, слушајќи ги забрзаните чекори, се сврте.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие воени години одвреме – навреме преспивав во домот на Роза.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе дојдеше одненадеж, како диво ветре, ќе дувнеше да ми соопшти оти во Домот за старци во Катланово директорот краде, дека во Негорска Бања ги трујат гостите со бајата, расипана храна, дека на министерот едикојси му ја запалил фотелјата заради нечесност, дека ја продава бараката во која живее, дека покојната сопруга Кона поначесто му доаѓа на сон и дека го вика, го кани кај неа и дека уште не е подготвен да оди, да си оди, зашто уште не му е времето и слично.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ме погледна зачудено Масим, синот на стрико Бојан, ја подотвори устата во чудо, ги ококори очите и прекорно ми рече: Какво писмо ти пратил татко, кога тој почина пред една година во Домот за старци во Катланово, го погребавме по сите обичаи на градските гробишта, му правевеме помен на четириесеттиот ден и парастос на годината од умирањето?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога сонувачите сонуваа, Будните им се вовлекуваа во сонот, како и во домовите, и им го земаа дури и доброто шт го сонеа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Друг, пак, подуен како насмукан крлеж, јадеше сѐ до што ќе дојдеше во домовите на своите засонети граѓани, притоа испуштајќи сладострасни издишки и кркорења.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сите како да заборавија на тегобното време и во себе и во домовите. Падна мрак. Си разотиде народот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Започна да трага – отпрвин незабележително, потоа сѐ понервозно; на третото зајдисонце, пред гробот на мачениците во апсидата на мартириумот, еден од доушниците му дошепна дека каменот е сокриен во домот на трговецот Моше, синот Азаев, во еврејскиот кварт.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дозволи да те заборавам, и мирно да спијам во домот на заборавот, ДОЗВОЛИ ДА ТЕ ЗАБЕРАВАМ!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Дозволи да те заборавам, за мирно да спијам во домот на заборавот... Дозволи да те заборавам...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Повеќе од куќа идеја во која живееме Пред многу години, не многу значајниот американски поет Edgar A. Guest напиша поема во која стоеше „Потребно е многу за куќата да ја претвориш во дом“. 18 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Младите луѓе, најстариот од кои беше 32-годишниот Паша Емиљевич, не го сметаа својот живот во старечкиот дом за нешто ненормално.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Алхен со ништо не потсетуваше на својот некогашен началник.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пост- социолозите се преобразија откако тренд- дегустаторите го проектираа својот новороден ентузијазам во домовите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тие во домот живееја со исти права како и стариците, имаа исти државни кревети со ќебиња, на кои беше напишано “Нозе”, облечени беа, како и стариците, во тоалденор со боја на глушец, но благодарение на младоста и на силата, се хранеа подобро од воспитаничките.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сé во домот бр. 2 го зачудуваше окото со својата исклучителна скромност: и мебелот, составен исклучиво од клупи од парк, донесени од Александровскиот булевар, сега наречен со името “Пролетерски ударнички саботи”, и газиени ламби од пазарот, и самите ќебиња со страшниот збор “Нозе”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Стариците, штом останаа сами со Остап, без раководството, веднаш почнаа да изјавуваат претензии: - Браќата во домот си ги насели.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Под креветите стоеја сандачиња, извлечени по иницијативата на Александар Јаковлевич, кој сакаше воена поставка на работите, точно за една третина.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во текот на продолженото работно време тој врз себе го презеде управувањето со старечкиот дом и со пензионерките се однесуваше отмено пристојно, спроведувајќи во домот битни реформи и воведувајќи нови правила.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Идиотска измислица!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа вест летнала како веда од дом во дом.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Многу години потоа се раскажувало за победата над Турците и за смртта на седумте синови на дедо Васил.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ИЛИОВО Недалеку од градот Делчево, расфрлено на двата брега на реката Брегалница, се наоѓа селото Илиово.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Младичот една вечер му објасни на Змејка дека тоа може да биде и глад во домовите на сите тие луѓе, што ја напуштија работата, помирени со тоа, дури задоволни од тоа што беа станати сите и што никој не можеше да ги замени, а фабриката секој ден губеше од тоа милиони.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И непристојни предлози од типот: „Две задржи, две во дом, а близначкиве на посвојување во странство, ќе ги земе една фамилија“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во домот за стари и изнемоштени лица, едно бабиче, што не знае ни како се вика, секое утро се буди, ја зачешлува косата, става карминче со растреперената рака и со чадорчето постојано прашувајќи: „Да не помина три часот?“, седнува во паркот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Другарката стана одговорна за делење оброци во домот и по објекти.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кај Милева ми врвеше, орман ми се одзиваше.` За забележуење е дека младината предничи во воспевуењето на доскорешната борба и луѓето што таа ги исфрли од народните недра на згорнина. На собори, на работа, во домоите на културата, на празници средсело - младинците колективно создаваат нови песни.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Едно долго ѕвонење ја прекина тишината во домот на Крстиќи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Со ова уште еднаш на Светлана ѝ даде до знаење дека тој сѐ уште во домот цврсто ги држи дизгините во свои раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Значи јас сум долго очекуваната слугинка која недостасуваше во домот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Наредните два месеци Рада ги помина во домот на Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Покрај сѐ, во домот на Ѓорѓе никој не помислуваше да ја ослободи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Љубовта кон Томо, работата, но и најтешката борба за "позицијата" во домот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа беше „грешниот натрапник“ кој со измама се мушна во домот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веднаш по првата недела од вселувањето во домот на Томо и ги предочи правилата на однесувањето и нејзиното место во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Единствениот мир за Рада во куќата беше само кога Томо беше во домот или кога со него одеше на долгите прошетки низ градот и околината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Двата дена поминати во домот на Рада, за Светлана и Никодин беа сосема доволни да му го измерат умот на несудениот зет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По една недела од договорот во паркот зад стадионот, Томо со своето семејство, татко му, мајка му и сестра му седеа на празната трпеза во домот на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во меѓувреме тие неколку дена Јана беше сместена во домот на Саво и Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во домот на Ружа и Младен на гости им дојдоа постариот син Јордан и жена му Неда, со малиот Бојан од Сараево. Таму Јордан беше на служба во ЈНА.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ама ова, си го мислев јас, внимавај, исто како што си правев анаграм Е кралицата и... наместо Клара Аицети или како што си ја замислувам мама во домот на Суарезови, а не крај мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Полесно е да излезам да го барам тој мост, да излезам во потрага по себе и да се најдам како сега, зашто веќе изодев половина мост меѓу извици и аплаузи, меѓу „Албенис!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таков потег, направен навремено, би ми донел мерка притвор во Дом за малолетничка деликвенција, каде што, заради жешкиот заплет, сигурно ќе станев лице на годината, макар и да не стекнам образование.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Чиниш во домот влегол некој лош ветар, удрил по децата, ги прогонува.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се покажа дека било најубаво во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Избезумени бегавме назад во домот, сè наоколу беше темница.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но подоцна сосема се совпаднаа со целокупниот живот во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од тој ден Кејтеновиот син беше личност во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во домот беше мошне опасно да се фати човек во кражба.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од тој ден животот во домот сосема ми се промени, ме напушти толку заканувачкиот страв што беше вселен во секое катче во домот, повторно можев да мислам на Сентерлевиот рид, на оној рид од каде што се раѓа сонцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас и сега со сигурност не можам да тврдам кој беше тој црвец што толку многу ги подјаде детските срца, - гладот ли, стравот ли, казните ли, секојдневните понижувања, студот ли, можеби оценката за карактеристика, можеби стројот и тој проклет ѕид, а можеби сѐ заедно, но од сето тоа едно беше јасно како ден, - потскажувањето, кукавичлакот и злобата почнаа да цутат во домот како ран компир.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ѕвонарот беше единствениот човек затечен во домот од стариот персонал на болницата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не верувам нешто повеќе да го доболе во домот од тоа понижување што требаше да го поднесува на секој час по карактеристика.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Предавството цутеше во домот, сѐ повеќе и повеќе предавството стануваше примерна карактеристика.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Веќе никој немаше мир во домот, дури и управата отворено ја покажуваше својата загриженост и голем страв.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На пример, сите во домот знаеја дека нешто лошо ќе се случи со Аритон Јаковлески, некои можеби го знаеја токму и часот на несреќата, а можеби знаеја и некои други подробности, за местото и начинот на кои ќе си го одземе животот, но никој не наоѓаше за потребно ниту со мало прсте да помрдне.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За неодредено време ние бевме одделени еден од друг, не смеевме да бидеме заедно на ниедно место во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се изгуби секаков сон во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За утрата во домот, за будењето, за сонот во ова проклето место.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се говореше дека бил специјално одреден во домот, со задача згрижување на децата од војната.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Долго време дури и не се знаеше за нејзиното присуство во домот, како да не живееше меѓу нас, меѓу луѓе.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во домот најмалку трипати во месецот доаѓаа одговорни другари, добротвори, благородни луѓе, граѓани, татковци, мајки во потрага по своите деца, задолжени активисти, предавачи, артистички трупи, поети, морнари, секакви гомнари, потоа некои си другар и другарка Лажоски, маж и жена или брат и сестра, чудовишта, инспектори по здравје и хигиена, едни вечно гладни луѓишта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, самиот себе се колнам, јас станав неверник, лажго, во мене се родија некои проклети, лоши чувства, неосетно почнав се да мразам, во домот, дури и децата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во домот за еден од тие неранимајковци се броеше и Кејтеновиот син.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во болка, раскрвавен како рането ѕвере, секој ден 'ржеше, на секое место во домот го демнеше Кејтеновиот син, се спремаше за најстрашна одмазда.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но јас сакам да ви ги изнесам само оние часови во домот, само оние проклети часови поминати во домот, господе, та ние и немавме други часови, чесен другарски збор, само оние часови додека дојдовме до Сентерлевиот рид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не оти во домот, да речеш, и покрај неговиот особен, чуден, строг однос, некој сосема да не го прижалуваше, на крајот, се работеше за човечки живот, каков бил - бил човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Морам да признаам, од сите што навраќаа во домот по каква било работа денес уште за стариот Лентеноски можам да си спомнам живо, со радост.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Само што беа згаснати малкуте светилки во домот, сите гласови молкнаа. Беше глуво, пусто, темница.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ мирисаше на смрт, се чинеше лош дух живее во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кутриот човек, самиот се казни за сè во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Да, само за еден дел од неговиот живот, за оној што јас го познавав, и тоа не го велам без причина, - претпоставувам дека тој отсекогаш не бил толку сам, толку проклето сам, каков што го запознавме во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Искрено речено, девојките беа и единствената убост во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И сето тоа дојде само во еден, единствен ден, најстрашниот, најубавиот ден во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ во домот како да беше мртво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кејтеновиот син беше еден од оние млади бедници што во домот дојде без карактеристика, без никаков реверс. Проклет да бидам, реверс.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Настануваше најглувиот час во домот. Проклет да бидам, сѐ молкнуваше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За сите тие векови поминати во домот јас не сакав за ништо друго да мислам, ништо друго не ми требаше, - сите задачи ги исполнував без љубов, без вистински интерес.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сите се исплашија од вошките. Тие проклети, се чини, никого не почитаа, не знаеја за редот во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ги замразив, и тоа од сѐ повеќе во домот, поради нивната крајна нечувствителност, лицемерност, несовесност.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, сè било пресметано, веднаш по стрижењето со олкави солзи како изулавени се враќавме во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тогаш веќе тоа не е во домот, се колнам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тие денови, додека траеше господството на вошките во домот, сѐ, сѐ беше мртво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сигурно не знаевме дека ќе нѐ носат во дом, под покрив, во кревет, дека ќе ни дадат топло кафе со џем и парче леб, дека тоа го прават за наше добро, за да нè згрижат и сите тие смрдливи работи што до ситница се предвидени со домскиот ред.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се чинеше божем бурата влегла во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Набргу децата и предметите во домот речиси во сè беа изедначени, тешко беше да се одделат едни од други.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сепак тој беше дете, исто како сите деца во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Имаше цврст чекор, војнички. (Проклет да бидам војната човека го менува во сè, во сè.) И сега како да го гледам, еве, срцето длабоко го чувствува, о боже, како сè уште да сум во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, ние веќе не бевме во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Децата тогаш одред избезумуваа, гледате како поштукнати бегаат, се кријат како глувци насекаде во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сега првпат откако бевме заедно во домот, го спомна името на својот татко Ране Кејтен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, душата ти е богата, тоа беа среќни векови поминати во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сите, сите треска ги тресеше, од првиот до последниот човек во домот тие денови беше болен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Уште еднаш да се врати заедно со својот син и, ако сака, потоа никогаш веќе нека не доаѓа во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше некоја малечка сликовница, никој и никогаш не ќе може да објасни од каде и како беше створена во домот, малечка сликовница на која беше прикажана една мошне привлечна жена во различни пози.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За два-три века, колку што бевме во домот, за тоа кратко време, јас чувствував дека сите ние остаревме за многу, многу илјади години.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Насекаде наоколу беше Големата вода, се колнам, тоа беше единственото што ни остана од животот во домот. Што можевме поголемо, поубаво нешто да имаме?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој се однесуваше како воопшто да не ме забележува, како воопшто да не го забележува ѕидот и сѐ она што нѐ опкружуваше во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, за цело време додека бевме во домот јас и не си спомнувам дека некогаш нешто друго сум барал од животот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А сонцето беше толку силно и непопуштливо, никогаш толку долго не се задржувало во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еве еден од најрадосните векови во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се чинеше нешто лошо се случило во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Секојдневно тој доаѓаше во домот и со своето како глувче подвижно коњче на малечка двоколка ни носеше леб.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ѕидот беше насекаде наоколу, ѕидот беше над сè во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, тоа беше радост. Ноќите поминати на таванот беа најубавите часови во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Цел еден век. Уморот, тешкиот пат, гладот и жедта што нѐ следеа со часови додека нѐ носеа во домот завчас исчезна, божем сета наша мака, несреќи ги стопи добрата душа на Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се стресов кога другарката Оливера Срезоска, воспитувач и помошник-управител во домот, го залепи за мене.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Едно време во домот, многумина се посомневаа во неговиот човечки пород, ги исплаши неговиот дух (иако најжестоко се проповедаше против религијата), - некои, сепак, се посомневаа во него, можеби тој беше плод на нечистиот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Бегај дома... Нема ништо полошо од разлутено улиште...” му вика од соседниот двор Којо Пипиле кој пред извесно време и тој се врати дома, зашто остана без работа, бидејќи газдата Вајс, сакајќи да се ослободи од жена му Хера, го продаде Пансионот и отиде во Дом за слепи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Лакхдар не знаеше дека Жид беше еден од моите најчитани автори во младоста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше на извесен начин притаено задоволна, смирена, што најпосле ќе може некому од своите чеда да му ја препушти грижата за библиотеката во домот, каде што веруваше дека во книгите беше задржана татковата душа со која често можеше гласно и да зборува читајќи ги страниците врз кои беше посипана пепелта од цигарите при некогашните таткови занесни читања кога беше најжив, сеприсутен.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му зборував за впечатоците од некогашните читања, а тој ми зборуваше за Дневникот на Жид, за пасажите кои се однесуваат на неговиот престој во Ла Марса, токму во домот во кој бевме, како и за книгата Враќање од СССР.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Животот на Мајка се ронеше во спасувањето на своите чеда, дури и кога стаса во доба чедата да го спасуваат животот, таа се повлекуваше во школката на својата осама, во домот со татковите книги, секогаш со жилава надеж да нѐ дочекува од некое враќање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го чувствував мајчиниот трагизам, оставена да не ја доврши мисијата за која ја беше испратил во животот Севишниот, нејзината немоќ, низ татковите книги да го предвидува спасот на семејството.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На ручекот во домот на Паскали, подготвен од неговата неуморната и пријатна сопруга, Французинката Луција, зготвен според француско и македонско мени, се пиеше македонско вино, а за крајот на ручекот Паскали отвори шише шампањско, кое било наменето да се пие по операцијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше доцна ноќ, во домот и во соседството се спиеше во длабок сон.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски, во домот на Сотир и Луција, им кажуваше за еден од најзначајните кругови на својот живот кој почнуваше од Париз, па преку Шпанија, Балканот, повторно завршуваше во Париз, во нивниот гостопримлив дом.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Инсталацијата за снимање што Богдан Русимиров во службениот стан на Ема Ендековска, додека таа беше во домот на Нинослав, ја постави ноќта, на 15 јануари, даде солиден резултат (одредницата солиден беше оценка на Шефот кој, по правило, во општењето со другите, па и со најблиските, се обидуваше да не се расфрла со крупни зборови).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја разбирав вознемиреноста на Ема која не можеше да си објасни на кој начин во домот на госпоѓа Мариела се нашол Практикумот за борба против трговија со луѓе и нелегалната миграција кој во официјалните документи е заведен под строго доверливо и, како материјал за интерна употреба, во никој случај не смее да излезе надвор од службените простории.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Покрај работата во домот на тетка Асја во Драчево, и во Нигериското село, таа многу бргу воспостави врска со Друштвото “Осамени срца”, благодарение на Тихомир кој за тоа добиваше сосема мал дел од заработувачката и полчасовна масажа неделно, од една од жените згрижени во Прифатниот центар.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На молба на нејзиниот братучед Круме Волнаровски, директорот на женскиот оддел на Прифатниот центар за странци Стево Трајчов ѝ овозможи предавањата (два пати неделно, попладне) да ги изведува во компјутеризираната училница наменета за воспитни дејствија врз жените со привремен престој во домот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Цифрите на ИСБН 978 929068 2387 на Практикумот соодветствуваа на она што Ема Ендековска скришум го забележала на едно ливче во домот на госпоѓа Мариела.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во врска со настанот во домот на госпоѓа Мариела, полицајката не го спомнуваше началникот, но мене ми беше јасно дека сега кај неа преовладуваше свеста за двоглавата опасност во која се оцртуваа ликовите на Круме Волнаровски и неговата братучетка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Такви брачни кревети немаше никаде повеќе, освен во домовите на проловите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Прво, требаше да се исфрлат непотребните предмети, па потребните да се подредат по некоја логика: според нивната намена и намената и капацитетот на просториите и мебелот и, по можност, според барањата на естетиката, иако таа е веќе во голема мера задоволена ако е задоволен предходниот критериум, оти убавото во домот го прави пред сѐ чувството дека е по човечка мера.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
КОГА Е СЛОГА во домот милно му е и на ГОСПОДА! ЉУБИ ГО БЛИЖНИОТ СВОЈ - ТА ГОСПОД ДА ТЕ ЉУБИ! * * *
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А мојот адвокат, го прекина: Ве молам, овдека не сме во дом за превослитување на малолетници, овдека сме во суд... Се бараат факти, докази...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Телефонските врски на пример, не можат да пренесат доволно информации, да може да се пренесуваат филмови непосредно во домовите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Следните денови, Карл и самиот се чудеше колку убаво се чувствува во домот на овие четири жени... Како отсекогаш да бил тука.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На настаните што беа поврзани со доаѓањето на Марија и Хелвиг во домот на неговите родители, Марија во болницата воопшто не сакаше да се навраќа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веројатно, и за неговите родители, тоа беше единствената причина што ја задржуваат во домот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Посетата на лекарот во домот на Марија, за неа беше вистински празник. Па и за сите во семејството.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Ти многу добро знаеш во каква состојба бев доведена во домот на твоите родители.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Лоша, сосема лоша - рече Хелвиг и којзнае по кој пат му излегоа пред очи невеселите слики од првите посети во домот на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури расправаа за некоја мајка и татко, дека откако им се родил синот, го дале во дом да се чува. Имале пари да платат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Иако ѝ беше најтешко да се навраќа на судбоносните настани што следеа, додека беше во домот на родителите на Хелвиг, Марија намерно, свесно сакаше да длаби по нив, да ги разглоби до најмала ситница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
КОСТАДИН: Трај! Во домот си ми!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: Излегувај!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Се случуваше Татко да заборави книга на чардакот или на друго место во домот, па Мајка нечујно да му ја донесе, да ја стави на вистинското место.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Порано беа сомнителни семејствата кои немаа слики на Сталин во домовите, а сега...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така, во домот на татка си, како мома, во родниот Лесковик, вгнезден на границата помеѓу Албанија и Грција, беше видела делови од мебел како во каталогот на стоковната куќа Ла Ринашенте, но не и во крајезерското гратче Поградец, каде што ѝ се закотви животот во новото семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И крајот на Мајкиниот живот, кога ја избра самотијата во домот, со Татковите книги, содржеше нешто трагично и возвишено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека со забрзани чекори одев во домот на сестра ми, се сеќавав на Мајкините зборови, пред да заминам во Арл: – Сине, кога ќе се вратиш, ако не ме најдеш жива, пре­земи ја грижата за книгите на Татко ти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„ Margina #21 [1995] | okno.mk 131 Ја мавнува уште еднаш машината... по еден бокс со двете тупаници...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сигурно сè ќе искрши.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Покрај тоа, потребно е, со помош на телевизијата, убиството да се внесе во домовите, кадешто по правило и припаѓа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама немав доволно сила!... Да те затворам во дом...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Летка!“ ѝ вели авторот. „Ти толку многу се согласуваше со она што го реков овде во домот на печатот!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако не друго, тогаш само овој запис на Панда беше доволна причина за ризикот што авторот го презеде да упадне во домот на Едо селанецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мајка беше готова со секакви мисли да го поврзе присуството на јагулата во домот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тука беа збрани претставниците на сите прастари живи суштества, собрани во домот на само еден човек, дојден од големите руски далнини...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Затоа и не веруваше во враќањето од егзил, во враќањето во загубениот рај на детството, во домот на раѓањето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко, откако го погледна часовникот, виде колку време беше поминал во домот на Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Како чума да минала низ градината како офтика црна во домот та гасне полека сѐ во беспомошноста на векот и човекот и радоста на човекот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
- И наеднаш со нескриена вознемиреност брат ми додаде дека во домот на нивниот добротвор, без да се трудиш, и според некое непишано правило, постојано се случува она што најмалку го очекуваш.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Да се внесат внатре, во домот, чардаци, а заедно со нив и она што обично се нарекува лице на куќата, тоа е навистина идеја вредна за почит“ беше неговата стручна оценка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таму го чуваше чеизот што си го донесе во домот на Хаџи-Васкови.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мирко, целиот растреперен, полека ползејќи се најде во домот на желката.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Е, токму тој несреќен генерал без документи а со генералска става, Ролан Јаковлевич, се беше вселил кај Трајче Кусакатски, или поточно во домот на неговата вдовица Родна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стоиме на брегот на океанот и молчешкум запињаме погледите да ни се вкрстат таму далеку во родниот крај баш во домот на третиот ни брат.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Следниот ден изјави дека не сака да живее со такво неблагодарно ѓубре туку со својата верна пријателка во домот "Златна роза".
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Толку вешто што и самиот се зачуди на својата снаодливост - ја покани утредента заедно да ги прават колачињата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дедо Мраз влегува во домовите.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ќе се расправа на ниво на градот во домот на Хуманитарните организации и во рамките на Европскиот проект.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Председателот Томе истакна СООПШТЕНИЕ- Сабота во 10 часот се поканувате да присуствувате на прва дискусија - аерозагаденост - што ќе се одржи во рамките на Европскиот проект за здрава ученичка средина. Во домот на хуманитарните организации. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А пред неколку дена сакав да запрам во домот на мојата учителка Ничота. Беше уште жива.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По цел ден беше зафатен со читање туѓи писма, слушање снимени телефонски разговори и гледање видео снимки од камерите поставени на улиците, во библиотеките и плакарите во домовите на граѓаните.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дури и електронските уреди во домот престануваа да работат по само неколкуминутно користење од страна на У.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
* Запис пронајден во домот на маалски хроничар
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Сега да го оставиме во домот негов и да си одиме рече Петре Даскалот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Немаше смелост да му излезе пред очи на мајсторот а камоли да се врати во домот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
А за да се има една семејна топлина во домот, едно убаво меѓусебно однесување на сите членови на семејството, потребно е да постои тоа разбирање.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
III став (револуција) (Блиска сегашност, на пример 1983. Луксузно опремен салон во домот на Божо. Божо седи на работната маса.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ПРВАТА ЖЕНА: Оваа, мајка ти, е многу лоша станата, постојано нешто ме боцка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А кога беше дете сѐ на моја страна беше, ми помагаше, од пет годинки ја оставав да ги чува другите деца, беше како мајка, зашто јас морав да го следам дедо ти, постојано одевме на игранки и матинеа во домот на ЈНА, а редовно мене ми се восхитуваа и на убавината и на умот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)