во (предл.) - зеленило (имн.)

Еве нè на брегот, сиот обвиен во зеленило, каде што се кампот и бунгаловите на „Сани-бич“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Патот води покрај морето, сиот во зеленило.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сиот во зеленило а темелите му ги заплискуваат водите на Влтава.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зашто, човек ако овој град го знае само од дните кога е обвиен во зеленило и во цвеќе, се разочарува и истинува од „убава Софија“, ако ја спореди со таа оголена, без цветните паркови во дните кога нејзините улици се побелени или раскашавен од стопениот снег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Бунгаловите претставуваат урбана целина, со улички и куќички, секоја во зеленило, а сиот овој град може со поглед да се опфати само од морето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ВО ОВИЕ априлски студеникави дни Варна малку личи на оној распеан, расцутен град, завиен во зеленилото и полеан од жешкото сонце во летните дни, во сезоната на туризмот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога го изминаа завојот братучедите го здогледаа селото целото во зеленило и некако потставено под планинскиот сттрмолок.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
По повеќе од половина час заморувачко клинкање, кога Едо почна веќе да чувствува дека пределот околу него обраснат во зеленило нема доволно воздух за неговите гради, пристигнаа во некое село во кое згрмадените приземни селски куќи беа како напикани и задскриени под сенките на огромни дрвја.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во дното двокрилна врата и два прозорци, низ кои се гледа дворот сиот во зеленило.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Како огромен шарен килим долу се простираше полето и искапено во утринската роса се преливаше во златото на узреаните оризови класја, во зеленилата на тутуновите стеблинки, а тек-тук се белееја и снежните пахулки на памукот што избиваше низ распуканите чушки.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Баждар (не му го знаевме вистинското име) се исправи пред мене пречејќи ми да влезам во широчината со три накривени багреми, бедни во зеленилото и полни со мравки по испуканата и брчкава кора, со јама за ѓубре, со излупена каросерија на стар форд.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
По пат долг и прашен од далеку вјасам, се наѕире село во зеленила цело, и шупелка ѕуни и се слуша гласот, пак во тебе мое, јас се враќам село!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Змиулеста планинска патека А во зеленилото жарчиња од јагоди. За жедта најсладок залак Додека ги береш усните ти се палат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Среде во зеленилото, како мало орлово гнездо, личи селцето Мацково.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со прстите на својата смеа што кружат во муграта наслутена те вадам од ова задушено купе што живее со здивот на тунелите и те водам во синиот и широк сон на јавата да се одмориш во зеленилото на пристигањето.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)