во (предл.) - клада (имн.)

Додека постапно но незапирно, конечно не се смири - раката му падна од силниот стисок на синот, црнките од очите му се превтеа и запреа некаде во небото, белките му останаа закопани во земјата, а тој здрвен на миндерот во клада штотуку исечена од шумата и донесена да се исуши до огништето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)