Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Чекајќи уште некое време, мртовецот, малку поднаведнувајќи го телото, тргна во куќата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Земјата на гробот беше црвена, мокра и таква како да е гмечена со галоши.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тие тоа го направија толку егоистички, што заборавија да ја поведат и Наташа, и таа остана сама, дури и не знаејќи го тоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во куќата на Матвеј Николаевич стана уште полесно; само Наташењка плачеше, Вадим, по малку напрегнувајќи ја волјата, веќе се занимаваше со своите пресметки и, во себе, беше мошне горд поради тоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Потем Никола Карев отседна со својата чета, скриен во куќата на крајот од селото.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Трајанка ја советуваше: - Мора снао, мора да има некој маж во куќата, Стојанче е многу мал.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во куќата на Кире набргу се роди Петре првиот син на Тодор и Ленка, негов прв брат. ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој дојде домазет во куќата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Овој пат беше изгубен редоследот на настаните во куќата и затоа секој мораше да го плаќа тоа со сопствениот експлодиран немир.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми се сеќаваше на една од ваквите ноќи, во куќата крај езерото, кога татко ми, од прастарите цариградски списи, пишувани на рака со арапско писмо, а се однесуваа на блиските предели – откри каде може да има хромна руда.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во куќата завладеа старата позната тишина, тишината од дното на морето, ритмувана од течењето на нашите солзи...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но едно утро сѐ се разјасни, кога почнаа да влегуваат пописните комисии во куќите што имаа кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга влегуваше и во куќите на раководните партијци, претставниците на власта, армијата, полицијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но мајка ми, уплашена, кога ги виде со бради и со камери, не ги пушти да влезат во куќата, велејќи дека освен неа нема никој.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Рековме, расположивите куќи за сместување се мали. Во куќите има по неколку соби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

– Каде ги дадовте козите! – продолжи шефот, додека неговите придружници веќе пребаруваа во дворот, во куќата. – Таму, таму ги дадовме! – процеди мајка ми покажувајќи кон паркот... – Каде таму... подобро кому?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми од првите козари што ги виде дозна оти не е фатен ниту еден козар и дека немало упади во куќите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа уште посилно замекало, пришиената кожа се отпарала и од неа излегло козлето. Настанал пекол во куќата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но кога се населивме во куќата крај брзата река и кога започна, во овие повоени времиња, да нè измачува гладот, татко ми, без своја рода и блиски луѓе, со кои лесно се дели и последното парче леб, западнат во вечното читање на своите книги, сѐ повеќе личеше на некаков балкански Дон Кихот, кој не умее да најде никаков излез за семејството, на чии врати сѐ посилно тропаше гладот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Меѓутоа другите, поуките, на кои козите им го изменија видливо животот на добро, им донесоа мир во куќите, од материјална страна, сакаа и од други причини да го видат татка ми со коза.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во куќата набргу празник. Добивме козле од Чанга, од великиот козар.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но и да се спасеше кутрото козле повторно ја чекаше јаже, преграда, затвор во куќата на господарот Сеген.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се движевме во куќата и во дворот, затворени, немоќни. Без нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нешто таму на улицата се шугали, се обѕира некој да не го види и страотно вешто се вотна во куќата на тој кому верата не му дозволува да има куче.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не само затоа што имам силна желба да се вратам дома туку поради опасноста што ги очекива и куќата и сите во куќата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но не биле тие во куќата на Достоевски туку во мојата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А во куќата на Никола? Таму беше уште поголема радост.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Не потраја долго, во куќата, каде што спиеше Гоце Делчев, влезе една бабичка и извика: - Синови, станувајте!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Човечката сенка како дух се провлече низ вратата, влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во куќата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Нивната ќерка Рушка влезе во куќата и весело извика: - Тате, мамо, дајте ми муштулук20)!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ја наполни малихерката.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Добро те најдов, Павле! - одговори дојдениот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- И тате, и тате! - пак викаше Рушка. - Ете, и јас ќе ти дадам! - рече Никола.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Вечерта, околу 11 часот, во куќата влезе Пере Тошев, со неколку души, членови на Месниот комитет од Битола.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој, како што рече Гоце, ја отвори вратата. Во куќата влегоа пет до заби вооружени суварии.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Никнувањето на првото запче беше голем домашен настан во куќата на Никола.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Откако се поздравија, сите седнаа. Прв зеде збор Пере Тошев.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На успехот му се радуваше Гоце, му се радуваа и сите во куќата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Малку бев задремал... Инаку мојата куќа е отворена за царските луѓе.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Место да се врати, Драге ѝ пишал на Верка, со која се сакале пред да замине од Маказар, да оди во куќата кај мајка му и кај сестра му и да биде снаа. Таа така направила.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По толку години, брат ми ќе биде тука, во куќата во која сме растеле, и ќе можеме да се потсетиме на сите оние минати години, на луѓето и настаните, на нашата сиромаштија, на оскудицата која, во заедничкиот живот и топлата упатеност, се претвораше во доволност и радост.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И јас кај мене зедов работници да ископаат и да пуштат цевки од главниот канал до куќата и платив водоинсталатер, го платив Ацета Ружин од Лерна, да ми спроведе вода во куќата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

за писмата со топли поздрави до неговите родители што живееја на другиот крај на светот и за телефонските извинувања на моите родители во истиот град што не сме ги посетиле на сведен, оти, нели, пак тој морал да се задржи на работа, за левиот чевел од секој пар чевли што се купуваше за помалата ќерка, а кои тепаа на глуждот па требаше да се разлабават кај мајстор Младен, за молерите кои можеа да дојдат само ако е тој на пат оти, се знае, прават страшен неред во куќата и,

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Помислив дека и Јован сега спие, и Ратка спие, и шесте деца се заспани кое каде се нашло во куќата, се свило како што го навалило сонот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Неколку дена седев повеќе дома, во куќата, отколку надвор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од мојата постела во куќата во Маказар, се вѕирам во прозорецот, божем во неговата за нијанса посветла рамка ќе ги видам луѓето и настаните уште еднаш и ќе го стокмам светот во едно цело, ако е можно не во една повест, не во една реченица, туку во еден единствен збор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бев милениче во куќата и што и да направев, мене не ме караа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Само така мајка ми ќе дојдеше од кујната или од бањата каде, колку што ме држи сеќавањето, постојано переше во едно корито потпрено врз дрвена штица на кадата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Вака почнала мајка ми во една од многуте осамени вечери во куќата во која пораснавме сестра ми и јас.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Следната дестинација ни беше Загреб.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мина, без малку, половина век откако мајка ми и Христина живееле под ист покрив во куќата на дедо ми Митре Скендеров.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тогаш настапуваше општа смеа во куќата на баба ми и дедо ми. И немаше крај на прашањата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мене уште долго, долго ми недостасуваше звукот што го правеа патериците на Александар додека тој многу внимателно се движеше низ дневната соба во куќата на татко ми, каде што престојуваше додека закрепнуваше од сообраќајката што за среќа сите ја преживеаја без поголеми последици.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Немаше кревети во куќата на Трендафил и Ласа колку што имаше гости.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Татјана беше многу убаво бебе. Кога ја донесоа од болница не ја сакав и ми пречеше нејзиното присуство во куќата во која јас не бев повеќе оската на вртење.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Бевме веќе готови да излеземе од куќата, го подготвувавме стадото и нешто друго што имаше останато во куќата кога дојде Цале Ангеловски кој ни паѓаше некој роднина, но не знам што, и му вели на татко ми ...а бре Митре да не си полудел, кај ќе оставиш татковство и ќе одиш во друга земја?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Многу радост имаше во куќата на Ефимија (сестра на Борис) додека ние бевме нејзини гости, првите два дена.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Секој ден се колеше по една кокошка од кокошарникот на баба Миа (Ефимија).

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Утредента веќе на оро играле еден до друг.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сите, некако беа дома кај нас, како и ние кога бевме кај нив.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дедо ни Борис Кривошеев имал седумнаест години кога Доника избегала за него од куќата на татко и Тодор во куќата на татко му Муско (Лазо) во Сакулево.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На ѕидот во дневната соба во куќата на моите родители виси една слика (масло на платно) чинам насловена е Деца бегалчиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Години подоцна, летото, кога дедо ми летна за Австралија, Александар допатува од Германија, го паркира „поршето“ пред куќата на татко ми и од багажникот ги извади моите први фармерки.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Еуфоријата продолжуваше и натаму со таа разлика што третиот ден во куќата на баба Миа веќе бевме дома.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се распраша за неа и дозна дека е жена на офицер, покрстена Еврејка од Војводина, дека маж ѝ последнава година служи во погранична единица, дека ја посетува на неколку денови во месецот, додека останатото време таа останува сама во куќата. Шабтај се врати скршен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ништо!” - рекоа, и прибележија дека во куќата на ул.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Зошто брзаше, немаме веќе работа”, ќе ѝ речеше мајка ми, а Рашела, ќе се насмевнеше и ќе исчезнеше некаде во куќата да го докаже спротивното. Рашела брзо се сроди со нас.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И ја отвора вратата. Во куќата упаѓаат униформираните.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дека ќе стражари ноќите во куќата, над празните кревети на двата сина, и посебно над нејзиниот неспокоен сон, кога таа конечно ќе заспие од умор и растечки неспокој. „Мислат, тато“, конечно му одговара Нина седнувајќи покрај него во суката.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Долу, испружен на креветот од одајчето покрај влезот во куќата, татко му не спиеше токму поради тоа што син му сè повеќе ја фаќаше странпатицата на животот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еден ден во куќата дојде комисија од управата за еврејски прашања во градот, да види дали во куќата имаме Евреин. Татко ми беше занемен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

До вечерта, во куќата владееше ведро расположение. Независно од нашите желби, работите се заоструваа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како можам да мислам за такви смешни нешта - убавина и мир, мрачната душа на светот - па јас сум жена в куќа, жена која се грижи за тепихот, уредна и точна, окружена со згради. 120 okno.mk Вилијам Гес (William H. Gass) е роден 1924 г. во Северна Дакота.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Јас сум жена во куќа.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Знаев дека во Франкфурт постои музеј, токму во куќата каде што живеел тој.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ЛИЦА ЧОРБАЏИ ДИМО МАНОИЛ, негов син ТЕМЈАНА, жена на Маноил ДУХОТ НА СЛОБОДАТА, убава жена БАБА ЛЕНКА, стројничка ТОДОР, слуга ВЕТА, слугинка Гости, мажи, жени, девојки, едно дете и други Дејствието се случува во куќата на чорбаџи Димо, вечерта на 20 јули 1903 година во град Крушево-Македонија*)

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

ДЕЈСТВИЕ I Гостинска соба во куќата на чорбаџи Димо.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Сама во куќава, таа сепак пројавуваше извесна слобода во држењето и обноските, па не беше безинтересно ни да се позборува со неа, Тогаш, редејќи ја куќата, дури и си попеваше, нешто немислимо да е стариот дома.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тоа го знаеме и по надвикувањето на првите петли, а и по долгото чекање да згасне веќе еднаш виделината во куќата на кметот. И згасна.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Селскиот народноослободителен одбор е префрлен на друг крај од селото, во куќата на чичко Лозан, некогашен машиновозач.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Штом на кметот му ја протнал бомбата в куќи, се сокрил во некоја визба, се изнапил вино и викал слободно и јавно по сокаци: „Кметот свадба прави!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Аха, стигнал тој кај нив, па од куќа во куќа: Шушушу... шушушу...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во големите зими Тој не ја оставаше сама: ќе ја поведеше за рака и ќе ја водеше од куќа в куќа, ја седнуваше покрај огништата на селаните, за сама да ја почувствува светлоста на сопствениот пламен низ кој исчезнуваше.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Дејко веднаш ги допре фаровите - светнати и мазни.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Потоа се доближи до огледалцето, се погледна и во него направи гримаса.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Љупчо влезе во куќата и набргу се врати.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Никој досега не рекол дека се одвратни глувците во куќата до нас кои со години се хранат со букви.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ене, во дворот отспротива има одвратна кочина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Како што гледаш, брат Толе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Добровечер, господа војводи! Добре дошле во куќата моја!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Каде вака, бре браќа, без препита и изим влегувате во туѓи куќи? — почна Толе половина на шега, половина навистина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога влезе во куќата, го виде Ѓорчета да седи на билото, замислен.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Племната, деца, ваќајте а племната; ако можите во сламата да се позатоплите, друго чаре нема, — им советуваше дедот Бале на своите десеттина членови од семејството.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Добре дојде во куќава, — го поздрави Адем, седнувајќи на другиот миндерлак спроти него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И првиот збор со затечените селани, жени, деца во куќите им беше: — Сик дишери, бе анасени ана, ѓаурлар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ратка имаше тотална доминација во куќата, а даљинското од телевизорот во дневната соба беше апсолутно под нејзина контрола.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Можеби имаше мали проблеми во сексот со оглед на нејзината тежина, но тоа не беше причина за нарушување на мирот во куќа.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Еден од традиционални начини на самоубиство е и бесењето со ортома, кое е повеќе карактеристично во селата и оние кои живеат во куќа, не за друго туку од технички причини.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа е оној длабок и продолжителен звук што во ноемвриските ноќи се слуша над старата чаршија, над некогашните магацини со колонијална стока во Железничка улица, но кој продира и натаму, внесувајќи возбуда и немир во куќите обвиткани со магла.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И Нора исто така, ни во куќата, ни надвор...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Само во куќата на Попставревци како да не му се радуваа на овој убав пролетен ден...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Влезе таа како замајана во куќата, загледувајќи во секој агол како божем бара нешто. Ѝ се чинеше дека сѐ оживеало и ѝ шепоти: „Иде... иде...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Војводите скокнаа. Востаниците го кренаа онесвестениот Цепенко на раце и со најголема брзина го однесоа во куќата на Начевци, каде што беше сместена востаничката болница.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но колку подалеку ме носеше возот од Белград, толку посилно чувствував дека срцето ми остана таму, во куќата...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Така ги одбегнуваше сите судири со блиските и сите агли во куќата, ширејќи околу себе таква топлина од добрина пред која немаше некој да не омекне.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога ли стасува, ѝ се чудеше на мајка си, да ги посврши сите работи во куќата, а никој ни да ја види ни тааникому да се пожали.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа без збор влегува во куќата и истиот час излегува со нож и ренде; а Грдан место да се праша што ќе ѝ е ренде, се мисли што е од куќата летна кујна а што е од летната кујна продолжена куќарка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Брзаше, а не знаеше каде. Можеби брзаше само за да излезе, да не биде повеќе во куќата што му се стори одеднаш празна и туѓа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Мајка му, исто така сериозна и уште повеќе надмена, која како невеста си ја донела секогаш заклучената касела (од која кога ќе ѝ се подигнеше капакот избиваше еден стар и тежок здив на нафталин) и по сите килими во куќата не оставаше да се стапне со чевол, ами со чисти чорапи на измиени нозе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој не стапнуваше во куќата откако му почина синот, да не ги загади килимите од снаата со своите опинци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Апотеозата на цариградските години, Татко ја достигна со ненадејната средба со Мустафа Ќемал Ататурк, во куќата на својот вујко Фатхи-беј Окијар, на островчето Бујук Ада, во Мраморното Море.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога осамна првата мугра во куќата крај реката, Татко се најде на чардакот, сиот спрострен над реката.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дојдов во куќата, крај реката, на истекот од Езерото.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Останувањето во градот крај реката значеше, за секој од нас во куќата, приспособување на една од дежурните дестинации на Татковата стратегија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајка ја почувствува Татковата топлина на образите. Влегоа во куќата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Пред семејството да се разбуди од првиот сон во куќата крај реката, Татко, незабележан од Мајка, уште од мугрите, излезе да го види, да го доживее градот, понесен од некаква внатрешна незапирлива сила.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога тој ќе го одредеше денот за покер, во куќата беше мал празник за сите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сепак, балканскиот покер секогаш носеше немири во куќата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И при војни и при пукања, в куќа, при преселби, разделби со свои, никогаш не бил ваков, растревожен.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Откако минаа три години тој веќе ја беше толку припитомил и обучил што можеше слободно да ја воведе во куќата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Или качување по скали што водат Во куќа од здрав камен. А таму, по одаите Шепот!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Само ја гледаш својата насмевка меѓу познатите предмети Еден старец станува од триножецот и влегува во куќата По него тргнуваш и ти

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Се запалил таванот. А каде е мајка ти... Што? Сам си во куќата!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Со мака се симнало од дрвото, внимавајќи да не го задирне изгореното опавче и влегло во куќата да се напие млекце.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Откако во куќата на Спира Клечев влезе Паца, не остана жена во селото што не сакаше да наврати да се изнагледа и да се изначуди.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сите тие работи на Паца ѝ беа дел од чеизот што го донесе во куќата на Спира Клечев.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Освен тоа, некој, па дури и братучедот Герман, треба да си рече дека случајот бара влегување во куќата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Спиро не го доразбра значењето на судбоносните зборови што ги изрече Влаинката Паца, но таа се потруди тој да си врзе во крпче дека без одлагање треба да ја земе со себе и да ја однесе дома во Брезница за да му биде домаќинка во куќата и друшка во животот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Зашто јас него кога го зедов, кога му дојдов во куќата жена и домаќинка да му бидам, јас веднаш си го легнав умот на брашното.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Малку ќе се задиши, ќе му проропа срцето, ама ќе се префрли преку авлијата, Нему проблем ќе му биде влезната врата во куќата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Свекрвата мене да ме брка, кај моите да ме враќа по толку години алајка и робинка што сум била во куќата на домаќинот мој! Кај се чуло и кај се видело?

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Додека српските четници акаа низ селата, комитите им одеа постапница неодавајќи им се, а кога тие сами влегоа во клопка во куќата Акиноска, комитите фатија пусија и чекаа да излезат однатре, а кога тие излегоа, ги дочекаа со Горе рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му врза Јандре оглавник на гуша на попот српски и го поведе од куќа во куќа; му тропаше на една тенеќија и удирајќи го со кундакот на маликерот, му заповедаше Ајде сега, Божано, кажи како се тркала стар дедо со стара баба.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Овие одликувања, кои ссами Боше и татко ѝ на Драганка му ги предале на Петрета, за тој да ги донесе во Потковицата и да им ги предаде на нивните, во куќата Јанческа се чуваа сѐ до 1924, кога, при еден претрес, српските џандари ги најдоа и ги зедоа со себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И попот се тркалаше во дворот во правта.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во 1924-та или 25-та, џандарите од Алинци и Трбиќевците навлегле, ноќе, во куќата на Ордана Голушкоски, тогаш одново се имаа размрдано комитите, и ги тепале и мажот и жената до изнеможеност.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А и тоа се слуша во Потковицата, дека Ордан бил посветен во Организацијата, дека во куќата негова, ноќе, се состанувале војводите, дека дури и со град доаѓале војводи и се состанувале таму.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И така значи, да не ги убиеше Димко Силистарко мајка си и Видана Јанчески, никогаш не ќе се дознаеше дека било нешто меѓу нив. А може и ништо не било.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Поинаку не можев да те заштитам - и повеќе не издржа; се расплака на глас, го фрли ножот, истрча во тремот, извика таму Да не видам огледало во куќава и преку дворот избега некаде во полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Утрото, рано пред да се раздени, Ордана го натовариле на коњ, божем за да го однесат во џандармеријата во Алинци, и уште еднаш поштук не му се најде, рекоа избегал во Бугарија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тодор исто не даваше да се чува огледало во куќата, но стрина Спасија, мајка ѝ на Руса, која беше исто убавица, не можеше да го прежали огрубувањето на ќерка си.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Има три мали пенџериња (едното гледа на југ, на дворот и гумното, другото, западното, преку сокакот на авлијата и во портата Јаузоска, и третото гледа на север на сретселото: четвртиот, источниот ѕид е внатрешен и ја одделува одајата од другите простории во куќата која е сета на едно рамниште - приземна) и сите три се зарешетчени со железни прачки дебели колку прст.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И со подбишеги: ’Беш ми мајку, мажи Поречани, сите со гајќи помочани!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А лелек и пискот сегде во куќата јачат.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Таква беше горката судбина на нашето семејство на двете страни од границата: едни знаењето на туѓите јазици ги спасуваше во тешките времиња во животот, други ги завиваше во црно... * Којзнае уште колку во мислите ќе трагав по сликите напластени во свеста од раскажувањата и потрагата по минатото на семејството за татковото враќање од Цариград во куќата пред мене, за заминувањето и враќањето на мојот чичко од Лондон, враќањето на мојата тетка во Албанија, доколку од занесот не ме извлечеше сеприсутниот и едноличен глас на водичот Х.Х.: - Ги разбирам вашите чувства, по 38 години да се најдете пред прагот на родниот дом!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сакаше да го достигне вкусот на „тикушот“ што се месеше во нашиот роден крај во куќата на самиот брег на Езерото.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Клучевите требаше според верувањето на Мајка да ја отклучат бравата на враќањето во куќата на родната земја, но еден од клучевите ќе ја отвори бравата на судбината во градот на реката, откако Татко го беше загубил вистинскиот клуч...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка остана сама во куќата со татковите книги, под вечниот изговор дека таква била последната желба на сопругот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Пак за добро идење и за радост да ви идеме во куќава!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Во куќата на Митрета. Време околу девет часот претпладне.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Вистина е дека не е ујгун... Да одиме сите заедно треба да се најде некој да се остави во куќава, за ајваните, за полето...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: (итро). Ако не да му ги сокриеме и да речеме ти не си донесол таква работа — пари во куќава.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Пак за добро идење и за радост да ви идеме во куќава!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Во куќата на Софрета. Селска соба која дава впечаток на богата куќа.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Многу е укажувачко она признание, дадено без присила, дека пред да одлучи да влезе во дворот ја проучувал околината: патиштата, влезот во куќата, височината на ѕидот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Рече дека мајка ми била интересна девојка со долга црна коса и со зелени очи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сериозно сметам дека секој збор што ќе биде гласно изречен на кое и да е место во куќата, сите простории ќе ги изоди: толку е недоодна палатава.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

" Мислам дека за тебе е најбитно да поверуваш во она што ќе ти го рече мајка ти", ме посоветува тој.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели: Споменот се смее а солзи му течат од очите!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека во плановите на оваа потрага било вклучено и следењето на ќерка ми Јана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но не ја прифатив како добронамерна оградата со која се обиде да ми предочи дека не било се едно кога таков малер ќе се случел во куќата на обичниот човек за разлика од генералот или високиот раководител.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, и помеѓу тие тешки времиња можело да се зачнат и необични нешта, па дури и копиле!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа и да слушнев случајно во тие денови приказна за тоа дека нешто сомнително се случило онаа вечер кога престојувавме во куќата под Сина Скала, решително ќе ја отфрлев.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но тој не пропушти да забележи дека убаво го памети престојот на неговите борци во куќата под Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Има право Кожинката кога тврди дека сите околности укажуваат оти момчето може да го бара татка си токму помеѓу поединци од мојата единица.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно сето тоа не го правел самиот: без поуки, без совети!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Девојката што ја запознав во куќата под Сина Скала најмногу време им посветуваше на ранетите“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му реков дека многу би сакал тој да ми објасни што токму се случило помеѓу него и мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Да се случеше барем во одаите на некое воено лице со два чина пониско“, заврши таа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Речиси сум сигурен дека имаше зелени очи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи, врз основа на пресметката според датумот на раѓањето на спомнатиот Иван, средбата на Таша со идниот татко на копилето можела да се случи при крајот на ноември или почетокот на декември 43та година, а овој период се совпаѓа и со престојот на нашите борци во куќата под Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа додаде: „Поправи ме случајно ако грешам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека се трудев да бидам правичен во моите разговори со иследникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се сеќавам и на престојот во куќата под Сина Скала што се спомнува во истрагата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој се насмеа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Не е в ред така да се гледа на овој проблем.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас му верував на другарот Ѓурчин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Милан формално беше глава на семејството, патријарх, но Кети беше неоспорно газдарица во куќата. Ѝ се чинеше дека сите предмети се свесни за ова, како да беа задоволни од тоа, па дури на некој начин, одразуваа еден дел од олицетворението на Кети.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа беше како прв пат да запалиш електрична струја во куќа која знаела само за темнила и газиени ламби.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Почувствува како телото му трепери од нејзиниот повик и од шокот на ненадејното будење и следниот миг знаеше дека таа не беше ни на креветот, ни во собата, или каде било во куќата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Откако ќе го каже името на подарувачот и што подарил, му се заблагодарува на подарувачот, бара благослов за куќата, пожелува добро здравје и напредок, пожелува богата жетва, и на луѓето што живеат во куќата им пожелува да добијат близнаци.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Беше задоволна што немаше никој во куќата да го види нејзиниот страв.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Френк знаеше дека е подобро ништо да не му зборува на Даниел, кога го гледаше само на работа, зашто Даниел никогаш не остануваше дома за вечера, а кога се враќаше доцна навечер, сите во куќата на Адам спиеја.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Они живее во куќа со фамилија, јаде и спие со недели.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но Даниел ѝ рече, „Дали веруваш дека добри мисли може да се заѕидаат во куќа?“ Девојката јасно истакна. Да, верувам.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Без да биде свесна дека сама си се лекува од состојбата во која се наоѓаше, таа ќе стануваше и постојано беше зафатена со непотребни секојдневни работи во куќата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бидејќи јадењето во куќата на Адам обично е компромис од наследени вкусови, ручекот, како и појадокот, е стриктно од новиот свет - сендвичи со хамбургер, сирење, шунка или јајца, повремено, во понеделниците или по празниците, сендвичи со печено месо од пиле или мисирка и, се разбира секогаш откршено парче пита или колач, и овошје - јаболко, круша, а понекогаш можеби и банана.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Да... секако... знаеш...“ Тој погледна во Френк и потоа пак во девојката и тогаш рече, „Можеби, ако дојдеш пак, тоа може да ни помогне да заѕидаме добри мисли во куќава.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога Чарли го донесе двомесечното маче во куќата на Адамови и го остави на подот во дневната соба, малото купче од ангорско крзно цела минута или две остана неподвижно, освен двете златнозелени очи што се движеа од еден човек до друг.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Прозорецот го симнаа - ветрот ја поддувнуваше белата завеса во куќата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дедо Васја умре. Дедо Васја лежеше во гробот со вовлечена глава и плеќи, со силно истакнатите јагодици на лицето и со впаднатите очи, клепките како семе од тиквите. Во рацете гореше свеќа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тогаш имав пет години, а во куќата, во која живеев, ѕидовите беа бели како снег.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- А ако нѐ фатат? - Претпладне во куќата нема никого.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Само во куќата на инспекторот вриеше пијана песна на многуте гости.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во куќата беше чисто и удобно.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој се насмеа; рече дека не сака да има работа со улави луѓе и дека не му се живее во куќа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во куќата сум незабележлив. Се сопнуваат на мене, ме кошкаат и никогаш ништо не ми говорат.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Нишајќи се на долгите нозе, влезе во куќата на Димка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Утредента и јас ја напуштив болницата за да се вратам назад - во улицата, во куќата, во гимназијата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Ајдук е тој, безбожник, се согласуваа со воздивки или придушено прашуваа: - И никој друг не ти влегол в куќа?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Јас молчев. Потем реков: „Се знае што треба маж да има за да има мир во куќата.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Правеше милијарда мали и големи планови: сакаше да отвори фарма на печурки, оти за тоа, велеше, не треба никаква инвестиција, а во куќата на дедо му имало и онака доволно влага; правеше секакви планови и само мене ми ги покажуваше, а од секој план требаше да произлезат многу, многу пари.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И што треба да имам во куќата за да имам мир? Кого исмејуваш, мочко еден?!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Според таа глупава логика, жена ви нема да ве изневери, ако во куќата го чувате здравиот национален дух. (Тоа беше отровна стрела до Фисот и неверството на неговата жена).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем доаѓа благословот на бабарите: „Коклу клинци на вратата, толку синци во куќата; колку желки во полето, толку ќерки во куќата!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А се вели дека во куќата е потребно нешто друго, поздраво од националниот дух, за да се има –мир!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А се вели дека во куќата е потребно нешто друго, поздраво од националниот дух, за да се има – мир!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем праша: „А што сте сакале да кажете со она, цитирам: Според таа глупава логика, жена ви нема да ве изневери, ако во куќата го чувате здравиот национален дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Детето исчезнува а Мишко бргу се затвора во куќата.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Можеби и единствена обврска што ја имавме ние децата беше да полниме вода од чешмата и да ја носиме во куќата за домашни потреби.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Така се чекаа гости во куќата на дедо.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

На терасата имаше врата којашто дење беше скоро секогаш отворена и низ која се влегуваше во куќата.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И тој ги поминуваше летата во куќата на неговиот дедо.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Завршија безгрижните денови во куќата на дедо ми.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

А во куќата имаше постојано гости кои секогаш беа добредојдени.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

По неделната богослужба се прибравме во куќата на поп Стерјо.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со широк замав на рацете нѐ покани да влеземе в куќи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Молк и многу тага го поплати селото; молк во куќата, во дворот, само во умот неуморно кружи, гребе и длаби мислата и не дава да се смири срцето, да се прибере, ден да се пречека со надеж, ноќ да се преспие без болка...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дрвената порта ја отвори ширум и со обете раце нѐ кани да влеземе в куќи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Цело време си замислувавме како во трчање ќе влетаме во прегратките на нашите мајки, како ќе не гушкаат и ќе не бакнуваат, како нивните солзи - радосници ќе се разлеат по нашите образи како ќе се втрчаме во дворовите и во куќите, како ќе се растрчаме по селските сокаќиња и селото, како секое катче ќе го исполниме со нашата смеа и џагор, како... ...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не можеме да се разбереме, а многу голема ни е желбата да влеземе во куќата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Душа прибраа и преспаа во училиштето, во црквата и во куќите на Лобанчени, а денот го поминаа скриени во шумичките надвор од селото.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Паметам кога долго во ноќта в куќи доаѓаа жени од АФЖ-ето и долго зборува со мајките.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Оттаму тој се прибрал во својот стан што се наоѓал зад католичката црква во куќата на Италијанецот Антонио Пете106.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Молбата му била задоволена, но Наум, во знак на “благодарност“ му раскажал на Стефан дека Марко - “бакалот“ на дуќанот од кој бил ископан каналот до темелите на Банката, бил скриен во куќата на неговиот брат, служител во Егзархиската гимназија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кирков, како и Орцето, во никој случај не сакал да се фотографира, Молбите на домашните да им испрати барем една фотографија за да ја имаат за спомен во куќата, не успеале.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Товарите со ориз во Велес пристигнувале во еден ан, а од таму Тодор ги префрлувал во куќите на неговиот чичко Никола Органџиев.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Наскоро потоа се донесоа некои нови предмети од Вера и постепено во куќата сѐ стануваше наредено по нејзин вкус.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во тие моменти меѓу нас во куќата како да се беше создала затегнатост.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тетка Рајна сигурно поретко ќе доаѓа, татко ми и јас ќе имаме помалку заеднички работи во куќата, ќе бидеме помалку ангажирани во домаќинските работи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Со самото тоа што никој од роднините на мама не беше стапнал во куќата откако Вера е дојдена, и беше јасно каков е нивниот став кон неа и кон женидбата на татко ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Татко ѝ, по потреба како лекар го извикале ноќта во болницата, така што мајка ѝ останала во куќата сама.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа ни помогна на сите да се вратиме во нашиот секојдневен живот и ред во куќата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во наредните две години тетка ми уште неколку пати се обидуваше да го спречи тоа наше зближување со Вера, како да сакаше да ја наруши таа среденост што се беше создала во куќата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Бидејќи ретко доаѓав, тука, кај неа, во куќата и дворот имаше за мене многу интересни работи за разгледување, како скоро и во секоја постара куќа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас побрзав внатре во куќата, плашејќи се Вера мене да не ме праша која беше таа жена со црна шамија на главата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Навечер наведната над книгите, понекогаш се загледував во нејзините пргави раце, кои сѐ со успех завршуваа и неосетно чувствував како ми стануваа драги тие нејзини раце, зашто во куќата сѐ убаво доаѓаше од нив.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ели, како што само таа умееше, со целата своја веселост и безгрижност втрча во куќата од дворот, носејќи во рацете цел преграб играчки и викајќи: - Ми се јаде, ми се јаде.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сега и овој е упропастен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако е поместен, тогаш некој ти влегувал во куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Провери го каменот, пред да ја отклучиш вратата проверуваш да нема скршени прозорци и си го чуваш пиштолот во фиоката покрај креветот. ќе му кажам да ми даде уште една шанса.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Немаш време да избереш 92.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ова му го кажуваш на телефонистот што ќе ги повика цајканите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Е многу е смешно. Би сакала да ѝ го смачкам тој пилешки мозок.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Првите литературни обиди на Борхес и охрабрувања од татко му.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На својот син му рецитирал песни на англиски, јазик кој во куќата бил зборуван рамноправно со шпанскиот поради влијанието на татковата мајка, инаку англичанка. 1901.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога живееш сама во куќа, кога ќе си дојдеш дома го проверуваш каменот покрај влезната врата за да видиш дали бил поместен во твое отсуство.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На четврти март е родена Нора, сестрата на Борхес, неговиот најдобар пријател во детството и иден сликар. 1905.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Семејството се сели во Палермо, северното предградие на Буенос Аирес. 1906.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако некој ти провали во куќата во три часот наутро, ја креваш телефонската слушалка, бираш 0.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го држиш пиштолот и клечиш на креветот или на подот, и викаш, Вешто ракувам со полу-автоматско оружје. живеам на Еден Еден-Три четири Источен Холи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој молчеше, а јас му реков дека нашите сенки можат да се допрат, дури и ако нашите тела се оддалечени.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога часовите се одржуваа во градината, честопати ја забележувавме Сара, ќерката на доктор Ауербах, како нѐ гледа низ прозорецот од својата соба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сликарот, чие име беше Фридрих Рихтер, бил од околината на Минхен; кога им се родил синот, тој и сопругата живееле во Виена – потоа пак отишле на имотот крај Минхен, а сега се вратиле во Виена затоа што слушнале дека доктор Ото Ауербах, професорот на брат ми, може да им помогне на деца во чија душа се вовлекла тагата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Следната недела, кога возрасните влегоа во куќата на доктор Ауербах, а децата трчаа по градината, јас го замолив Рајнер да си играме со нашите сенки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Марта и Ана ни кажаа дека живеат во убава куќа во тивко лондонско предградие, и постојано нѐ уверуваа дека пријателите на Зигмунд прават сѐ ние сестрите да добиеме визи за излез од Австрија, па потоа ќе можеме да им се придружиме во куќата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во ходникот една девојка земаше пари од подгрбавен старец кој, по малку засрамен, набрзина излезе од куќата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таму во градината, кога времето го дозволуваше тоа, или пак, кога студеше, во куќата, Фридрих Рихтер нѐ учеше како точката се развива во движење и линија, како линијата се шири во површина, како површината се претвора во простор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стигнавме до улицата, влеговме во куќата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе влезевме во куќата на тетин Никола нè заплиснуваше мирис на сарма и на скапани дуњи.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На периферијата во градот Оукланд на улица 378, во куќата број 12, кај што живееја Стив Великаноф со својата сопруга Јана и двете деца, едно од десет и едно од седум години, затропа реонскиот полицаец.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе го наполнеше бокалчето со вода од маалската чешма и со грациозен од ќе се вратеше во одајчето, единственото што го имаше во куќата на брата си.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе го бараш Сетворителот и Седржителот за да му заблагодариш што ти помогнал да изградиш куќа и во куќата Ангелот од Курбиново, и стиховите-пеперуги кои излетуваат од твојата уста и ја осветлуваат шумата од костени, во која пладнуваат елени со златни рогови и со сребрен ѕвон ги веселат темелите на куќата и ги озвучуваат ѕидовите, та кој ќе помине крај неа застанува да се наслуша и подмладен да го фати Патот на Апостолите, пресреќен што се упатил кон Бога, како што си се упатил и ти самиот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во куќата -во- себе си изградил и скали по кои се качуваш катаден заедно со жената и децата, високо сѐ повисоко, мислиш се качуваш кај Бога.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пред повеќе години, чинам беше февруари, бев на гости во Маврово, во куќата на другар од детството.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Турчинот ќе ни дојдеше во куќата, ќе се најадеше, ќе се напиеше и ќе ни речеше: Бре ѓаур! ај донеси ми тоа и тоа! – ќе му одговоревме: Сега, беим!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ги отклучи одаите во куќата и приреди голема гозба за целиот град.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Хандке во текстот, понатаму, вели дека бил зачнат на подот од кујната во куќата на неговите родители. Јас немам такви сознанија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ручаа заедно, одеа на одмор заедно, посетуваа пријатели заедно, но ноќе, таа му доаѓаше тогаш кога таа сакаше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Книгите сè уште седеа наредени по полиците во неговата соба, во куќата, во градот, и сеќавајќи се на нивното невидливо, заборавено присуство во својот живот, тој си вети дека кога ќе се врати дома, ќе ги препрочита сите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не кај очувот, кај што се преселија кога веќе имаше седумнаесет години, туку малку подалеку од центарот, во оние споредни улички, во куќата на дедо му.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таткото на мажот умре пред да се роди новото бебе, во куќата на другиот крај од улицата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога се преселија во куќата, почна да спие во одделна соба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Истегнувајќи го вратот на една и на друга страна и протривајќи ја повторно онаа линија на болката, тој седна, го макна перото во мастилото и продолжи: „Тогаш кога излегов од темниците филиписки, собрани во куќата на Лидија, чекајќи од мене утешение, ми рековте: ’Павле, поучи нè како да ги отфрлиме прангите со кои, како и тебе, нè оковале!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таткото ја носеше торбата, а мајката го позеде бебето кога влегуваше во куќата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

IX. Вистината е дека неговите го мразеа поради блискоста со оние што ги нарекуваа не-Евреи, заборавајќи дека токму оној Петар што подоцна се срамеше од сопствените постапки прв ги прифати нив во верата кон Бога во куќата на Корнелиј.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Потоа стана, си ги избриша очите и од телефонот што пред некоја година го ставија во куќата се јави некаде.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ручекот беше готов. Мирисот на загорена каша забележливо се засили и ги надмина сите останати кисели мириси,што постоеја во куќата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Црвениот лимен конус, макар што беше единствениот предмет во куќата што имаше некаква врска со противпожарната заштита, во инспекторот предизвика особено негодување.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Инспекторот на противпожарната заштита усрдно бараше во куќата барем едно аголче, што ќе претставуваше опасност во однос на противпожарната заштита, но во тој поглед сѐ беше добро.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И, штом го добиеше исцрпниот одговор, заминуваше натаму. okno.mk 171

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За тоа време, додека инспекторот и економот се качуваа по таваните, навлегувајќи во сите детали на противпожарната заштита и на распоредот на оџаците, Старечкиот дом бр. 2 живееше со својот секојдневен живот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Инспекторот, наминувајќи патем во сите собички, без голема желба замина да го види апаратот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дури си мислел така Силјан, сам беше го остајле во една одаја луѓето, чунки ошле да наранат имањето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тога та је отворила и је кажвит за све, како умрел брат је и како та се затворила в куќа и нигде не излегла.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Коа ќе се замислел Силјан штркот понекоаш вака, тики ќе се забораел кај што стоел.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Барајќи една ноќ, чула еден глас од петел до една куќа и се приближила до куќата од кај што го беше чула гласо, та побарала некоја дупка да влези во куќата и да се нагости со неко(ј)а коковчица.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На часот на Силјан му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа, та го скрил во сламата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во неа се зборува за Карабеќерица која живеела со својот син Демир - убаво, свидно момче на седумнаесет години.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Еден ден синот на Карабеќерица ѝ го убиле во П'џов Дол, близу нејзината куќа. Напасниците немале грев.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ами ич пасат рибите ориз, честита царице?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Си отишол Лалата кај царо и му кажал оти му нашол девојка умна и разумна и му ја свршил.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Јас знам оти чудно ви е ова што ви кажуам, ама не је чаре да ве излажам, чунки најпосле испат ќе ви го сторам, и ќе ве уверам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога ја виде џинот замавнал со сета сила и војниците ги претворил во големи бели камења.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Е арно не сет, како нас, ами од кај ме познаваат мало, големо во куќата што сет?“

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тогаш од страв сите луѓе се прибирале во куќите.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ето, за тоа и сега кумријата имат црно на гушата, зашчо и сега жаљат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во тоа време сите куќни луѓе биле по работа в поле, само Босилка била дома и како што го низала ѓерданчето, го остајла на ругузина, та станала да види в куќа свињите нешто пакос да не сторат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Одиле, одиле, дошле во селото, во куќата на човеко.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ви се молам, душата да не ми 'а земите, дури не се сторам пак чоек и тогај ќе познаит татко ми и мајка ми, како ќе работам во куќава и како ќе 'и слушам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Живуркала самата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога мајка му го дочувала, го доизгледала што се вели за женење, да доведи во куќата одменица, берокуќница, големо зло и несреќа ги сосипало.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И преѓе ви кажав и сега ви кажуам оти штрк бев и во штркоа земја бев, две лета тамошни сум работил полцката работа во куќата од штркојте наши што сет на нашава куќа.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Патувајќи двата, втасале до селото од чоекот и бидејќи се стемнуало, го поканил чоекот Лалата да преноќева во куќата негоа.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Таков навлегувал и во куќите на балистите, со кои до неодамна се војуваше, а сега или беа изгинати, или избегани, или пак позатворени, а тој вршел претреси и кажуваа потоа, не им проштевал многу на оние, што ќе ги нашол дома и на жените.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Многу од плевните и кералите испопаднаа, а добитокот луѓето го префрлија во куќите, во одаите и спиеја заедно со него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се прибира само навечер да преспие и да го собере данокот - по некое јајце - од птиците кои му прават гнезда во куќата: гумнарче, плетварче, тресопатка, дрздалец, саријазма, конопарче, снегарка, гал, грлица, костенарче, сипка, штрк, був и други.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По погребот се приготвија да заминат за Франција кај Тасета, но фати војната.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Често ноќе, во сонот, му се причинуваше дека некој тајум му влегува во куќата за да му го украде детето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Соништата се јавуваа одвреме-навреме, но доста го мачеа: еднаш некои непознати луѓе, извиткани во лицата како качаци, му влетуваа во куќата, го глабнуваа детето и бегаа со него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во тој снежен потоп луѓето најмногу се плашеа од смртта и се плашеа да не им се затрупаат и оџаците со снег па да се задушат, да не може чадот да излегува, да не може воздухот да влезе; кога ќе им се вдадеше, ќе подизлезеа надвор и ќе го исчистеа снегот што ги затвораше прозорците за да влезе во куќата светлина и воздух.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Другпат сонува како на некој празник влегува во куќата, но гледа куќата не е куќа, туку се престорила во црква; внатре попот Матлија венчава младоженци; се допира поблизу и гледа: зетот е Бандо, а невестата таа самата; но како што наближува, сè повеќе ја фаќа страв, зашто гледа: невестата не е таа, туку некоја друга жена; почнува да плаче и да го трга Банда да не се венчава, но попот Матлија му дава знак на питропот Танаско и тој ја фаќа за раменици и ја вади од црквата надвор; надвор гробарите го пречекуваат Танаска и му велат: ”Ние сме готови: го ископавме гробот”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Скрче не влезе во куќата. Продолжи да шета по брегот, а потоа слезе долу крај езерото.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Предниот дел од куќата го заплискува езерото, дупи водата на него настојувајќи да го пробие; по ѕидот се оцртуваат темни валкани линии, 'рѓи, останати од езерото кога надојдувало и се качувало нагоре; долниот кат е влажен и во него не се живее; на горниот кат има прозорец што гледа право во езерото; во дворот, што се шири во задниот и јужниот дел од куќата, има бунар чијашто вода доаѓа од езерото низ песочните жилички и која постојано стои на нивото на езерото: кога тоа се повлекува, и бунарот се суши; од бунарот се црпи вода само кога езерото е матно, кога дува југот, и кога од него не може да се пие вода; во куќата се влегува од надворешните скали залепени до ѕидот и заштитени со дрвени пармаци; скалите завршуваат на долгиот чардак од кој се влегува во двете одаи; секоја има јужен прозорец кој гледа во дел од селото и во планинската шума што се протега сè до албанската граница.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога помина лошотијата, кога Бандо и жена му се посмирија, по неколку ноќи преспани кај пријатели, се вратија во куќата и започнаа да ја поправаат, Бандо ги извади камењата од езерото и одново почна да го ѕида ѕидот од куќата на истото место каде што и си бил.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Викаа како дете мало да им се родило во куќата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Чистејќи го снегот, луѓето личеа на кртови кои ријат а не се гледаат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но советот Профимов малку помагаше, зашто Девица уште од првото идење во куќата на Полин, уште првата ноќ, се затвори во собата и никако не го пушташе Полина да влезе внатре.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Делин, влегувајќи во куќата, ја згази.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Лудории... Не обрнувај внимание...“ мавна со раката Профим и влезе во куќата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А што се случило ноќта: качакот Зенула се обидел да влезе во куќата со својата тајфа и да пљачкосува. Во пукањето Маруш го погодил некого.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И, додека сватовите ја полнеа куќата, комшиите ја полнеа улицата и се редеа по групи (кој со кого зборува и си има муабет, нели), па така, по двајца или по тројца во група, стрпливо чекаа да видат како ќе биде стокмена невестата и дали по нешто ќе се разликува, зашто мајка ѝ веќе беше раскажала по цела улица дека „ќерка ѝ ќе оди во град“ и ќе се мажи за некој што во куќата има мебел од некој што не знае како се вика (Луј ли, Муј ли, 15-ти, 16-ти... така некако).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Татко ми велеше: „Маж во куќа, тоа ти е неопходно зло - за да се замешаш во народот и да не бидеш различен по таа основа“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И побегна во куќа во која сѐ е од кеса, како супа од петел, пире од Маги, а за десерт – пудинг од ванила, од кеса, се разбира.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Или, дека од смртен случај во куќата (умрел татко ѝ на младост од 99 години) око не може да склопи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И Уља си оди дома, јас си одам дома. Пак сама во куќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Славејче ќе ни пее во куќава, велам, и одам, му носам вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едно време се отвори училиште во куќата Кузеска, ама малку траеше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Големата болест тешко наоѓа прелез само во луѓето што јадат лук, вели, и во куќи намачкани со катран.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еј, стопли вода да се искапам, ми вели Јон, па да видам уште што остана живо во куќава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И којзнае дали има некој што им влегува во куќата. Сигурно само ветрот ја отвора и ја затвора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Откако умре мајка, вие сте први гости во куќава, вели Левтерија, и го врти чепот, ама не може да го одврти. Јас го оставам фенерот на земја, се наведнувам да ѝ помогнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ваму во куќата немаш постар човек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што молчите вака, Дуковице, ѝ велам, кој ви е, мори, болен во куќава?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во нивните исплакани очи секако веќе и немало солзи: Господи и мајко богородна и Гавриле Лесновски, стоплете им ги душите на Богдан Срменков (дванаесет години) на Горан и Јордан Пенков (тринаесет и шеснаесет години), на Салко Пребонд (петнаесет години) и на Климент Темелковски (шеснаесет години), но коските молчеле далеку од сите очаености на живите, и му биле верни на чудесниот спокој што ни бара ни прима утехи во својот заборав за она што е ден и она што е ноќ, за сѐ што е грч на тегоби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На тој Борис Калпак очигледно никој не му се допаѓаше во куќата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Го оставиле само на гаќи. За малку во куќата што не се јагленосале две деца.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој навистина, додека Онисифор Проказник со уште двајца отишол да го земе скриеното оружје на оној бег и на неговите измеќари со кои се колеле во куќата на немата Ганка пред да влезат во Лесново, седнал под стар орев и умрел говорејќи, зачудо смирено и без страв, дека не умира од старост, дека на дружината крлешки ѝ се залепила црна чума или проклета утеха: болката го одбрала него за да ги предупреди дека ни најумниот не е достатно силен да ја победи: злото ни секира го сече, ни нож го дупи, ни можеш да го зграпчиш за уши и да го урнеш од карпа в бездна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И земјата е болна кога синовите ќе ја заборават.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Прости.“ Чекорев зад неа. „Не сакав да те навредам. А ако пречам во куќата, ќе си одам. Можам да спијам и на својата кола.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но потоа станал сирак и раснел од куќа во куќа, бил без мајка и без татко, и секој со малку љубов можел да му биде родител.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се молел пред умирање Симон Наконтик. Луѓето, свикнати да измислуваат молитви, да се сожалуваат или да бараат сожалување, и не го слушале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се колнам не е дубара, свет човеку: така беше. Ако ти е жал за мене земи копач откопај ме ... (Народна.)

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трговецот Арон имал сѐ во куќата, од шарени ламби до позлатени лажици. И уште повеќе од тоа: всемог стопан вампир.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Сакаш да кажеш дека ти украле грош од објалото“, рече тромаво Никифор Ганевски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Колку години имало тогаш момченцето - четири, пет? Толку.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој плукаше во огнот и раскажуваше, оние што не му веруваа не го засегаа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Го намердале и му ја соблекле мантијата“, рече Никифор Ганевски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но потоа, не знаејќи ја изедов ли попарата, останав сам во полутемнина, без зачуденост што сум во куќа, чија и во кое село - не знаев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И за оној во куќата слична на ковчег. Оној што те чекал.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Неочекувано удри гром. Еднаш, во недела, во куќата на коларот Дојчин писнаа сурли, бесно и непријатно зататнеа тапани.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Савка живо се приготвуваше, понекогаш и ќе запееше: пред гроздоберот попот ќе ја благослови и таа ќе појде во куќата на својот чекан маж и не ќе се плаши веќе од потсмешливи погледи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќава - дел во оние стари добри пегли со јагленово загревање, дел во радиотот чиј механизам го однесоа во вреќа црни и дрипави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во кој ја чував Неговата слика.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога, на одење, што слуша - плаче дете во куќата, зајдува - бабо, сакам уште едно копанче од мисирката.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се бара да се има полно-рамно во куќата.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Аирлија да биде, поп Јанче во куќава моја! (оди и го дочекува бакнувајќи му рака) Како така ти во куќава моја без себап?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сполај му на бога што си исчекав радост во куќава... Си го удомив детето.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Е тогаш добро си ми дошол во куќава. (Се ракуваат и така држејќи се разговараат).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: По чекорине како туѓ човек да е, кој не идел во куќава.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ВАСИЛКА: Штом е за невестата да ми заигра во куќава — тука сум јас!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

РИСТАКИ: Не можам да го гледам во куќава!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Баба Анча немаше среќа да си ш изгледа децата свои и да си ги жени, да се зарадува, но затоа пак, господ од друга страна ѝ наврти радост во куќата.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Блиску се. Ајде да побрзаме! (брзо се повлекуваат во куќата). (Пред портата шум и неразбирливи зборови.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ЧИН ПРВИ Се случува во куќата на Саветка.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кај што стана радоста во куќава моја, мислам дека деца мои ми сте. Како од срцево да ми сте откинати.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: (влегува во куќата).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Младен од далеку ја фрли капата на разместениот кревет, гласно негодувајќи поради затекнатиот неред во куќата. - Нема, нема!