Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Со самиот наслов на една од нивните последни изложби, „Трагични анатомии“, тоа се вели директно в лице.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ох, изгледа дека таа отпатувала! (ѝ се внесува в лице) Тики: Но како можеше?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста му се внесува в лице.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во таа низа, статусот на „акт“ во делото на браќата Чепмен е потполно дехуманизиран и демаскиран.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста: Браво, Тики, браво!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мрш!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Смешно, ќе ви се насмевнам в лице ако ве има, со презир и похота, со грч во срце што како клопче го собирам, иронично ќе ве исмеам, зошто вие не сте ми поважни од децата мои...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Студен бран без престан во лице ме маваше.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Да не ви дува во лице, додека ние мора да одиме наспроти ветрот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Можеби и би се снашол, но гледам како жената ми се внесла в лице.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кој знае што понатаму се случи на покривот, и со коњите и со покривот, но овде во дворот, пред влезот во мојата куќа се најдовме лице в лице со времето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Штом тоа го сфати, тој просто позелене во лицето од омраза истрча во дворот каде што го најде кучето на комшијата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сега мислам дека таа тогаш в лице ми рече, море еби си мајката, шанкуре низаедно!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Однадвор пак се чу силно чукање. - Пеки, пеки!45) Сега идам, ефенди! - викаше домаќинот и со брзи чекори слегуваше по скалите.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Однадвор се чу пак силно чукање и некој на турски извика: - Отвори, бре ќерата!43) - Потера од пет суварии!44) - тивко шепна домаќинот, побеле во лицето како крпа и се врати назад.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Беше со среден раст, но жилав, секогаш спечен, црвен во лицето. А сега лицето му беше згоено и бело.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нив ги одбиваше неговата гордост, неговиот инает, сѐ посилната ароганција, чијшто ветер в лице не го доживуваше како отпор на средината, туку како виор на својата прва слобода... Како што и почна да му зборува: таа не беше среќна тука.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го сретна Јаков пред домашната капија, вцрвен во лицето и нервозен, како излегува од дома. „Каде?” - тивко го праша.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со сета женска интуиција чувствуваше дека тој веќе не нуди ништо добро за нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Така. Го завршивме полесниот дел. Сега останува уште потешкиот, да си најдеме зет”, ќе речеше мајка ми, додека ние продолжувавме да се шегуваме, а Рашела се правеше дека тоа веќе не го слуша, излегувајќи од одајата по некоја од безбројните работи, иако во лицето сосем се заруменуваше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мислител кој нема разбирање за баналниот антагонизам меѓу “лудиот” и “разумниот” (Крлежа), бидејќи за него токму разумот е оној којшто е доволно луд расцепот да го држи отворен, “да гледа во лицето на негативното и останува на него”, и бидејќи за Хегел вистинскиот живот на духот е можен само во една “апсолутна расцепеност” (Zerrissenheit).

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

А пражани знаат да си консумираат доста пиво и да „светнат“ во лицето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој е полн и црвен во лицето, страда од притисок но не може да се откаже од чашето, - се подистави малку со главата наназад, зашто е далноглед и не му помагаат многу ни очилата, а и книгата ја истава со левата рака и ја гледа некако искосо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Слушај, - додаде тој брзо, се спушти пак и му се внесе дури в лице.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој му ја зеде на Коча меко раката во двете свои, му се внесе в лице - онака збит и сунизок - околу усните неприметно му потрепетуваа двете изразити брчки.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А таа ми шприцна два-три бокса во лицето (силни, мимозни, подносни) ме мавна остро во слабина, се развика: „Драма, што е драма?

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Во спротивно, брзо ќе се најдеме на теве-екранот одговарајќи на глупави прашања, или пак со некого „лице в лице” или „грб со грб”, за малку да „расправаме”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Крвта му е замрзната, - рече Коле и позелене во лицето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се допира до мене, ме фаќа, открива и со џебна светилка ми блеснува в лице.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Влегува учителот, но не е како вчера: расположен е и разведрен во лицето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Др-др, др-др, се заколна, а сега се кочопери и ни плука зајадливо в лице...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Чекаме и гледаме во лицето на Колета и Буза.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Такви се војводите како вас, клечковци — им се навика Толе в лице на сите војводи, па дури и на Петрета Ацев што го кандиса да му се придружи, го дупна коњот и ги повика своите опробани и верни другари уште од арамискиот занает.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе остана лице во лице со Петрета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И дури тие чекаа да се заврти Толе и да им даде знак за напад, овој ја симна пушката од десното рамо, се приближи и тој како Шаќир, но без да застане мирно, го поздрави Петрета со истите зборови: „Смрт или слобода".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На овој Трајков одговор мудурот пожолте, а јузбашијата позелене во лицето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Малку ли сме робуале на Адема, па сега ќе не продава како добици и на нашите да не вјаваат? — стана од столчето на кое седеше и се исправи пред татка си со запалени образи од бујната крв што му навре во лицето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Почна да чита: „Каурите се спремаат да ја уриваат нашата царштина од темел...“

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓиди маскара, ѓиди, — им се обрна Арслан на старците и им удри и тој по еден камшик преку очи, плукајќи секого в лице и псуејќи со најгнасни псовки.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И колку среќна се осети кога се виде лице во лице со него!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Прибирајте се дома оти мудурот ќе го запале селото, ееееееј!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Војводите останаа замајани од истапот на Толета, се тргнаа настрана под сенката на големата јасика и почна и тие да се препи раат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Маглата како парталава вештерка ни ги фрли в лице своите отровни преѓи.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Питон: Слушајте, момци, има уште нешто: не можеме да се симнеме на улицата во фракови, ќе ни се смеат в лице.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа да, во лицето! во насмевката! во рацете! во сите движења, во сѐ!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Започна со сценариото на Квентин Тарантино (Reservoar Dogs), потоа вретеното почна да се врти: На Тарантино му беше доверена приказната, Стоун и неговите соработници Дејвид Вилоз и Ричард Рутовски се занимаваа со екранизацијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Хегел и Жене едновремено, лице в лице, едниот во другиот и истовремено едниот зад другиот, ако воопшто се можни геометриите на заземање такви положби.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Освен што, нормално, Стоун не ви допушта да останете назад. NBK го “дрпнува” секој можен визуелен трик на авангардното и меинстрим кино - морфинг, проекција наназад, успорени снимки, анимации и пиксилации - и во два делирични часа ви ги фрла в лице како лушпи од портокал.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Актерите се сѐ повиртуозни, камерата е постојано под агол, дречливите бои се спојуваат и судираат создавајќи визија на усвитена Америка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Телото му се грчи во фетусна положба, а врелата сперма му прснува в лице.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Станува значи збор за инаков простор, инаква читачка навика, инаква егзегеза. 36 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Момчето гледа во Магвамповите очи, непрозирни како темно огледало, воочливи како две дупки на клозетски ѕид кои се склопуваат во Пресудна Ерекција.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Веле се појаросно и побезумно му се внесуваше в лице.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Слушај, Веле, - му се внесе во лицето, - кажи му утре на Трајана...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Гнев, несовладлив гнев му ја обзеде душата: - Како тоа само со пет души! - му се внесе јаросно во лицето на сопственикот и му го попречи патот, готов да ги закопа своите суштерни прсти во неговите мазни, потни подгушници, да ги раскине на парчиња.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Слушај!... - Иссикте силно Веле, со речиси неприроден, нечовечки глас, и му се внесе во лицето на работникот што му се подбиваше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дајреџијата му се внесе во лицето, целиот насмевнат и блажен, како да сакаше да му каже: „Ништо ти, комшија, не бери гајле, јас сум тука, јас ќе те одведам дома...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се изненади: стоеше лице в лице со денот!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Седејќи лице в лице дуќанџиите лесно откриваа во неа темелна и решителна жена; никој не можеше да го издржи нејзиниот поглед.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Така наложен однатре, како распалена и вжештена варница, чичко Томе темно се врцвува во лицето и мислиш ќе пукне како афионска чушка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И да не беше пошол на печалба во туѓина, да беше ѝ се појавил пред очи, уште тогаш, не знаеше што ќе направи место да му баци рака: дали да го погледне напоречки и да му сврти грб, или да му плукне в лице што ѝ дал такво име, од кое ќе се срами цел живот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

1. - Нема таков човек, - му објаснуваше Фоте на Боге, занесувајќи му се во лицето и служејќи се со рацете.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гого беше како удрен со мокар чорап по глава од ошумоглавувачкото сознание за дволичноста на своите постари колеги, кои в лице му го фалеа талентот, а во тилот му го кудеа темпераментот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој истешко стана и нерешително тргна, надевајќи се дека сепак нешто ќе го подзапре, но таа упорно го следеше во чекор и не го остави да се сврти кон неа, барем да бидат лице в лице кога ќ е се збогуваат, и просто го истурка низ вратата пред ја тресне и да ја заклучи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Така што, кога ги досркавме чиниите, бевме во лицата вцрвени и испотени како да сме сучеле кори.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сега се будеше со сонце во лицето, но само испотен до вратот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но уште истиот час констатира дека згрешил што се легитимирал и како новинар, зашто командирот веднаш се закопчува и официјално ги изнесува само сувите податоци: дека односната личност, односно неговиот син, е најден обесен во неговиот стан, преоблечен во женска облека, напудрен и нашминкан во лицето, со курвинска перика на главата, што укажува според тие показатели дека бил „дивадејка” (тетовски дијалектизам за педер) и дека веќе е пренесен во Судска медицина на вештачење, а кога ќе дојдат резултатите оттаму еден Господ знае.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тука следуваа, пак според пусулчето издиктирано во штабот, попатните ликови на најзаслужните ударници и командири како работат или покажуваат како се работи, светнати во лицата од насмевки, а не од пот, па бригадите во строј со алатите преку рамо и песни на устата, со развеаното знаме на чело и неизбежниот водоносец на опашката.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но како би изгледале и ти и таа, кога би останале сами, лице в лице?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но овој не само што стоеше пред него туку и му се смееше в лице.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Доктор Коста се врати дури следното утро. Измачен, темен во лицето, небричен.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Голема несреќа се случи! - рече симнувајќи се, сиот пеплосан во лицето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Задишан, зацрвенет во лицето, Бојан ја отвори надворешната врата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Девојченцето беше жолто во лицето како качунка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Барикадите не беа подигнати да ја спасат Сорбона, туку на другите во лице да им биде фрлен нејзиниот труп, како што црнците од Ватс и Детроит на јавноста демонстративно ѝ укажуваа на урнатините на своите квартови кои самите ги беа запалиле.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- Или можеби сакате да ви дојде Милошевиќ!? - вели сосетката со страшен глас, внесувајќи ми се во лицето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Таму сѐ треба да легне во својата длапка Па сепак песната е глечер и сѐ е закопано во гатанки и пустош Во збунети неосенчени зборови Морето ни дише во лицата сѐ сака да допре со своето спокојство А медузата затворена во синото стакло на водата како да ја испитува горчината на нашата изненаденост додека слегнува на долното небо.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Куклата ја гледаше в лице со своите големи сини очи и молчеше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кога една година беше во Свети Наум во Охрид, му се случи да клекне пред гробот на светецот, да го навали увото врз надгробната плоча за да му го чуе чукањето на срцето при што се најде лице в лице со милоликото лице на непозната, ама баш жена каква што мажите посакуваат и чие срце чиниш веќе биеше во склад со срцето на Спира Клечев - Заволијата и Испустениот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, пред да изусти, почувствува и тага за своите соселани вака парталаво облечени, зараснати во коса и брада и испиени во лицата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Најубавото беше тоа што и најнамуртените, по оваа глетка, се разведруваа во лицата и својот пат го продолжуваа насмевнати.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И потоа, се свртив наоѓајќи се лице в лице со црниот човек.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се колнеше себеси што даде согласност да ја огрубат Руса, го колнеше Јанчета кој, велеше, Помалку и поплитко можеше да засече во лицето на Руса, ги колнеше Дамческите што не дадоа помош, го колнеше Арслан бега и сите Турци, го колнеше сиот божји свет, христијански и турски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Жената зборуваше со притаен глас, а во лицето се читаше немир.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Она повторување, повторување, повторување: Факт е, повторува иследникот, или предметите од собата, откако ќе ми се внесат во лицето, факт е дека во среда попладне, точно во 17 часот, си виден како и се приближуваш на Јана, ќерката на Ѓурчин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Твоето приближување за среќа го забележало лицето што е одредено да внимава на Јана!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се случува со тебе? Не забележуваш дека ти зјае празна не само од одајата на сеќавањето, туку и од онаа другана просторија, одајата на задолженијата?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А Боге се колнеше дека од вистинското смеење мора да излета барем една птица!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Навистина, објасни ми, какви ти беа намерите при преземањето на овој, најблаго речено, чуден чекор“, прашува по којзнае кој пат иследникот .

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да и ја соопштиш в лице таа твоја одлука!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Само што јас не гледам никакви птици да летнуваат од твојата насмевка“ најсериозно ми се џареше таа во лицето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Младен не ги крева очите. Само црвенее во лицето, како да се пече на жар. Молчи.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Само да можеше да го разлути и да ѝ ги истури обвинувањата в лице, да ја осуди, и тогаш таа ќе може да се брани наместо да го моли да ја разбере и да ја признае нејзината невиност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Прв пат тој сега ја погледна Рози в лице.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кети не можеше да поднесе да погледне во лицето на сина си.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Испитувачки гледаше во лицето на брат му и на него не виде никаков знак од она што зрачеше на неговото сопствено лице.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Очевидно поради неправилноста, тој зјапаше во лицето, кое во основата беше овално и со многу ситни црти, но со крупни очи, оддалечени едно од друго, и со синевина на див зумбул.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вознемирените очи на Рози бараа во лицето на Кети да најдат знак дека она што Милан го зборуваше се само фантазии на еден старец, но во благородното лице на Кети, во нејзините очи, прочита потврдување на сето она што го кажуваше Милан.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пребледе во лицето и очите му се насолзија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Можноста да ја погледне в лице, му предизвика паника која моментално го направи нечувствителен кон телесната болка и кон душевното страдање.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Уште еднаш бараше сила да гледа директно во лицето на човекот што страдаше, кој беше причина за неговото измачување, и повторно ја најде потребната сила во лицето што личеше на маска, кое на некој необјаснив начин го потсетуваше на челичен катинар, кој цврсто држеше некоја недостижна тајна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

По брегот трчаше куче - лаеше. - Студено е - рече дедо Васја - и од реката влече. Длабоко е овде? 74 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Човекот беше концентриран на веслата, намуртен во лицето кое беше здрвено од ветрот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А тие се смеат, ми дуваат в лице, ме тепаат.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дебелата вдовица, на Димка мајка му, му се внесе в лице и го прекори со глас од кој срцето ми прскаше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ми се внесе в лице, беше млад и загатлив признак.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На учениците, што не ја знаеја задачата, им зјаеше в лице и засипнато говореше: - Седи, воленце!

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тие се румени и тркалести во лицата, со модри, длабоки очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Пред кафеаната Маргер ги видов своите пријатели: Петка, Андона, Васка и Цигнанчето Паљо, толку модри в лице што ми се стори дека се бојадисувале.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Паљо го фрли каменот по детето и застана пред мене; се искриви во лицето, можеше и да гризне.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- А ако можел? се придигна Петко и му се внесе в лице.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Додека Филозофот говореше, гледав во лицата на отец Стефан и Пелазгиј.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Контактот лице в лице во геј-маалата, кој веќе згаснуваше, сега сѐ повеќе стануваше заменлив.450 Можеше да си најдеш геј-луѓе на интернет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еден додипломец на Универзитетот на Мичиген, кој подоцна и се запиша на предметот, првпат слушнал за него кога некој новинар од вестите на една локална телевизија му напикал микрофон в лице и го прашал што мисли за предметон.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поради сите тие причини, но особено поради неговата бесрамна изведбеност, изразот на машкото геј-еротско чувство нужно се зафрла во пределот на мелодрамата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во обид да им удоволат на сите, да му удоволат на едно национално читателство составено од имашливи поединци кои можеа да си ги дозволат производите што се рекламираа на нивните страници (со што се покриваа трошоците за плати, печатење и дистрибуција), овие изданија стануваа сѐ понеконтроверзни, сѐ покомерцијални и сѐ полесни, за да се претворат најпосле во геј-еквиваленти на списанијана што ги даваат во авион.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За геј-мажите, тогаш, задачата да го преведат чувството во општествен израз содржи невообичаено потешки предизвици кога чувството за кое станува збор е еротско.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Такво некое чувство неминовно подлежи на опасноста да се доживее како смислено, одиграно, натурено во лицата на луѓето, неавтентично или (со еден збор) наместено.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Веќе не е модерно да се тврди дека си угнетен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оваа загуба на јавната сфера ја искупија подемот на интернетот и создавањето на виртуелните заедници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Новите сјајни геј-списанија немаа намера да известуваат за политички дебати од чисто локален интерес, а камоли да се зафаќаат со критика на пазарната категорија на геј-идентитетот од која зависеше токму нивниот бизнис.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зашто, во едно хомофобично општество, секаков израз на чувство побуден од геј-сексуална желба или љубов ќе се доживее како несоодветен, екстравагантен, валкан, гротескен, претеран, театрален – а, со тоа, како изведбен, а не како автентичен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нашето општество бара од своите неолиберални субјекти да се збучат, да се држат ведро стоички лице в лице со општествено стокменото страдање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Всушност, не мораше ни да се отселиш во голем град.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во истиот број на списанието Тајм аут во кој читателите се повикуваат да ја посетат „Легендарната збирка за Џоан Крафорд“ во Сан Франциско, за да видат „зошто оваа класична холивудска ‘мамичка’ е навистина најмила“, во еден друг напис со наслов „Најдобрите бањи во САД чии сопственици се геј“ се наведува дека „геј-гуруто за нега на кожата Енрике Рамирез, родум од Мексико“, во својата бања Лице в лице во Њујорк на клиентките им ја нуди „масажата Најмила мамичке за ублажување едеми и болки во грбот при бременост (без грижа, не се користат закачалки)“.183 Најмила мамичке содржи многубројни сцени во кои се преодигрува, на својствен екстравагантен начин, судирот мајка-ќерка што толку впечатливо се прикажува во Милдред Пирс.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Прифаќаат разговор и не гледаат настрана, туку право в очи, в лице.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Освен во лицето на германскиот кајзер, Абдул Хамид имал уште еден сличен сојузник, далеку помал, но не помалку верен. Тоа било Грчкото кралство.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

МРО во лицето на Гоце Делчев, Ѓорче Петров, Јане Сандански, Димо Хаџи Димов и многу други остро ѝ се противставувале на врховистичката политика спрема Македонија воопшто и одделно спрема врховистичкото инфилтрирање и врховистичките подготовки за поттурнување на пожари во одделни околии во Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Овој обид на гемиџиите имал и една друга последица: за прв пат тие се откриле пред Револуционерната организација дека постојат како револуционерна конспиративна група која што планира да се бори против османската власт и веднаш ја добиле нејзината подршка во лицето на нејзиниот прв човек - Гоце Делчев.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не го видов топломерот кога го изваде, но, по изразот на лицето сфатив дека Вера уште повеќе се исплаши. Ели не престануваше да повраќа. Се измени во лицето.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Вера целата зацрвенета во лицето му го подаде букетот на татко ми и рече: - Толку многу цвеќиња има, што не можам да ги однесам до дома.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се загледав внимателно во лицето од татко ми и не знам зошто ми се стори дека во него има некои измени, дека крие од мене нешто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сега сѐ е уништено.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не гледај никаде.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти ја отвараат папката со документите и потоа те отпуштаат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако некој ти провали во куќата во три часот наутро, ја креваш телефонската слушалка, бираш 0.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Немаш време да избереш 92.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Си го чуваш пиштолот во фиоката до креветот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не ме гледај во лице.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мозокот ми откажува за денеска. жално е како некоја жена може вака во лице да ти се смее. што се замислуваат?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гледаше во својот син, и како да гледаше во лице подеднакво живо какво што беше нејзиното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа гледавме во „Распетието“, во лицето на Исус на кое има само помирување со ужасот, во лицето на неговата мајка полно со ужасен очај.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Доволно пиев,“ рече, и одново плати да му налеат во празната чаша, па се оддалечивме од масите на кои точеа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред да тргне кон дома, го прашав: „Се сеќаваш ли на онаа бајка за птицата што ми ја раскажуваше кога бевме деца?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И Отла гледа во лицата на децата, гледа во грчот на нивните лица, гледа како тие лица позеленуваат, гледа како устите им се разјапуваат барајќи воздух, гледа како паѓаат на подот, паѓаат едни преку други, ја чувствува и сопствената слабост, сопственото гушење, но се проколнува што има толку издржливо тело, што ќе умре последна гледајќи ја нивната смрт, и таа конечно паѓа, паѓа врз детските тела, ги гледа како им се превртуваат очите, како од устите им потекува крв, а потоа чувствува како и нејзе нешто ѝ се раскинува во градите, ги превртува очите, издивнува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека ми го образлагаше тоа, до него се приближи една пациентка и го плукна в лице.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Цело попладне не излегов од бараката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седевме така, лице в лице, едвај проговорувајќи по некој збор, како и вообичаено кога доаѓаше во мојата соба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми веќе беше пијан; се беше вцрвенил во лицето, движењата на телото му беа побрзи од обично, зборуваше со онаа топлина во гласот што ја имаше кога беше момче, а јас дете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А Хајнрих гледаше без да ги помести зениците, како да нема ништо околу него, како и него да го нема.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој внимателно ја избриша плуканицата со марамче, и продолжи: “Пациентите со душевни нарушувања го мразат својот лечител, во него гледаат Бог кој ги казнува, тиранин кој не им дозволува да се оствари нивниот свет – но јас не ги спречувам нивните изливи на бес, јас ги слушам кога ме проколнуваат или навредуваат онака како што би слушал некого кој е надвор од Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се разминуваше со заитаните минувачи, им се вѕираше во лицата на Непознатиот од платното.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Затоа Алајко Ошев и Мире Ирчев беа сериозни во лицата, како да беа државна делегација тргната кон Јалта.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Беа како абраши во лицето, со плева повеани по шамиите, по главите, по клепките и по веѓите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гледајќи ги во лице, им вели: „Јас не сакам да играм“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Му се вдена в лице на класниот раководител и отсечно му рече дека ќе ме казни со тоа што ќе ме отпише од гимназијата во нашиот град и ќе ме запише во некоја каде петли не пеат, каде зора не зазорува.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога онака грубо, по свое, директно во лице ќе ми ја плеснеше оценката за усилбата да запеам, солзи ми навираа во очите, што би рекол Конески, „во градите жал лута ме стискаше, ми идеше да плачам ко дете“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога ќе му се загледаш в лице ќе видиш дека тој располага со насмевка што може да се окарактеризира како посебна.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Па така, кога тој одеднаш ја сврте главата и се најде лице в лице со неа, таа сè уште концентрирано го следеше ритамот на музиката по која се движеа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако гласот му беше спокоен и утешителен, дојденецот се лизна на подот покрај камениот ѕид и, така седнат, си го покри лицето со дланките, како за плач.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но најчудно беше тоа што гледајќи ја, така заробен во униформата како во оклоп на својата судбина, маслинестозелен дури и во лицето, тој воопшто не беше изненаден од нејзината исповед.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Ако постои“, си помисли со подзатворени очи, оти сега ветрот му дуваше цели грстови снег в лице, „зошто ли толку нè казнува?“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Другарчето му ги фрли џамлиите в лице и му се искриви уште еднаш, со јазикот изваден низ устата колку што е долг, сè уште со црвени траги од парчето леб со ајвар што го изел за ручек.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Токму Петар на Јован му ги фрли в лице писанијата во кои овој верно запиша дека Учителот со својата воскресната појава ѝ ги избришал солзите на Магдалена, та ја пратил да им каже и на другите оти вистина воскреснал и оти не треба да очајуваат во срцата свои.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Ние сега гледаме нејасно, како во замаглено огледало, но набргу ќе бидеме лице в лице со Бога и сè ќе ни стане јасно“, повторно прозборе овој.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оваа, пак, на нејзино големо изненадување, се смрачи во лицето.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Стоел исправен и привидно спокоен сокривајќи ја својата потиштеност најмногу заради споменатата тепачка на дојденците со Турците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако не му биле и потаму покриени очите со павлаката на ноќта што во далечина сѐ уште го влечела својот сив опаш, откако се прекрстил кон источната светлост Онисифор Проказник забележал дека Никола Влашки поцрнел, дошол некако испиен во лицето, со многу поостри брчки околу пропаднатите очи и отколку што можел да ги има по десет години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пак се склопчал на своето сиротинско легло многу потешко поднесувајќи ја предмугрената свежест буден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден од неговите луѓе, чпртав и пеплосан во лицето, инаку со повеќе волнена облека на себе отколку што можеле двајца да носат, зимурлавник со име на лесновски светец Гавруш и со презиме што можело да биде име пред десетина векови - Пребонд, ги пребројувал луѓето додека минувале со запрегите кон неголемата рамнина со ретка но смарагдно зелена трева; стоел до младиот старец со кожув и со сомневање ја нишал главата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го најале, го напоиле, го облекле пак во црно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уште пред да изгрее сонцето, со прв писок на некоја птица и со ослободување на зеленилото од темна сивотија, последните стражари, Јордан Шоп и Куно Бунгур, се спуштиле бледи и со набабрени очи од блага височина од која можело да се надгледува околината и ги разбудиле луѓето да побрзаат да се измијат доколку најдат поток и да ги спрегнат говедата што по она малку сено, проџвакано во тие први дни од враќањето, стоеле на своите места со покорно обесени глави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не бил сигурен, подоцна само претпоставувал дека непогрешно го сонил она што ќе се случи во новиот ден: најпрвин, по сончевиот изгрев, го нашле, пред тоа, во ноќта, заборавен на носилка исцерителот Пандил Димулев, тој пријател на билје и треви; најверојатно дека безгласно починал од вчерашната рана помеѓу срцето и левата страна на стомакот, а потоа другиот тревар, откако го исплакал својот пријател со солзи што можел да ги пролее и над својата судбина, веќе видливо исушен и потемнет, легнал на неговата носилка и ѝ се предал на болештината, веднаш сите да видат дека се сушат и потемнуваат во лицата, и Самуил Пендуш, и Сандре Самарија, па некој (во неговиот сон, потоа во стварноста) барал да појде гласник по селата крај кои ќе минуваат, умните да оставаат на патот лук и ракија, за нив, и сено за воловите, инаку сами ќе атакуваат и ќе грабаат со темна можност да им ја донесат на домаќините, како гостинка, чумата што уште пред да го закопаат едниот тревар го однела другиот: два гроба еден крај друг, плитки и покриени со тврди грутки, крст до крст со шубари на вертикалниот крак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трогнатиот отец Панделиј, последниот жив јунак од битките во Негуш, од ракијата дури малку и се сцрвел во лицето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Надменоста и разиграноста, помодното шарлатанство и дрското однесување би морале да се надминат со постојаното и внимателно конфронтирање со класиката, не, значи, со класицистичкото.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

” ми рече и ми се пикна в лице, а јас веднаш излегов од кожа зашто многу мразев кога некој нема осет за одстојание.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Обратно, класицистите можат да се спасат од баналноста и крутоста само така ако во лицето на маниристичкиот брат не го гледаат исклучиво знакот на Каин, туку и заедничкиот однос спрема апсолутното. okno.mk 249

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кој ти е татко и мајка?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Од сонцето што ме чвркна, домаќине - му рекла - чунки мене сонцето не беше ме видело во јаболкото досега, при с¯ што сум сестра на сонцето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ете од што му е реченото од наречниците не можи да куртилиса, макар во волов рог да се пикни, што рекле стари.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Одошто беше лично и умно, тики како некој ангел прилегаше во лицето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Од мажите имаше и стари, и млади, и куси, и долзи, а еднио бил многу кус.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога чула жената тие зборои и кога беше го поразгледала во лицето, во очите, цело било на неа.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Со прво видуање, и ја познал оти не е таа девојка, та ја прашал: - Мори девојко, оти вака оцрне во лицето во некој саат време?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Чунки ја гледаше жената така здрава паштерка је, во образите подуена како со цевка, што да удриш девојката на еднио образ, другио да је пукнит, а од својата - во лицето како леб да не јала, тиќи многу је било мака дека така је била незината ќерка.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Му се пулел старио цар во лицето на детето, во зборот што зборуало, во бенката што ја имало на десниот образ и го усетил оти му е внуче, чунки цел целичок на татка си беше се родило, како глаата да беше му ја скинал на татка си.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сите што биле во одајата - на сите во него беа му останале очите.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога беше добро разоден по таа бела рамнина, сети како низ јасниот утрински воздух му влетуваат во лицето препреругите на првите топлини на сонцето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така и продолжуваше напред. Така и се зацепуваше нагоре, заздишен до несвестица, син во лицето и испотен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко сега просто го голташе како му се киска во лицето, понекогаш му се чинеше како да го дофатил со своите дланки, тој бел питом кутрак на ветерот, имаше еден таков впечаток за неговиот волтнест мек допир.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Прво се обиде да свика, и врескаше право во лицето на онаа дивинка, но таа како да остануваше глува за сите тие негови премалени викови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше најмногу нервозен кога се усвитуваа оние двете жарчиња; пренапнатоста му се плискаште тогаш во лицето и под мишките како задушна, горешта далга.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури откако си го свикна погледот на неа, можеше да му погледне во лицето на денот надвор, што настапуваше, сиот црвен; тој ден се дотркалуваше како огромна црвена кугла, на која ѝ беше тесно дури и под вишното светлосино небо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше уште едно оружје на неговиот род, се радуваше, загледан во раѓањето на своето малечко, црвеникаво огне, што почнуваше да живее и да нараснува, превивајќи се околу сите сурови гранчиња, и плискајќи му ја во лицето својата тивка, лековита топлина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега му мирисаше во лицето вриејќи, се чувствуваше спокоен од таа негова топла миризба, го имаше безмалу мекото чувство на допирот, кога ќе се дофатат за да бидат скинати неколкуте стракови од таа белузлава и мовлива благородна билка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од топлината оживува неговите прсти, огнето го загреваше во лицето и по колената, а неговите одблесоци веќе не можеа да откријат ни најдалечно прошмугнување наоколу.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некои жени плачеа, а Змејко гледаше во лицата на сите луѓе и во она што стоеше на секое од тие лица, сѐ додека не го изнајде онојго, стоеше веднаш до него, до нивното другарче со барјачето и едвај ја потискаше во себе желбата да му рече нешто, барем да го фати за мишката и двајцата да помолчат, сѐ додека не откри како едната негова рака се оддели од рачката на барјачето и заграба во синијата, што ја подаваа пред лицата на луѓето, а внатре беше пченица со разнобоен шеќер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во лицето, место сѐ друго, го штипеше една лута осојница, а виделината изгаснуваше во некакво сиво димење меѓу честите скочанети стебла со долги бели бради, од зад кои чиниш постојано си го подаваше своето таинствено морничаво наѕиркање некаква лута, сива магливост.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Џемал-ага му се внурнува во лицето: „Не гледај ме така изеднички.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не гледај ме така изеднички, - Џемал-ага му се нурна во лицето на Арса.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ситни кршенки го шибаат во лицето и кожата се грчи во болни гримаси.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Ана го прифаќа неговото рамо. Допирот разбудува врел трептеж и крвта му ливнува во лицето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Циркусот ја запоседна широчината крај езерото, и тие денови во селото не се знаеше кој човек е оттука, а кој циркузант: се облекуваа и децата и возрасните во партали, се шараа во лицата со бои, редеа маски и трчаа по сокаците како василичари, скокаа, врескаа, правеа сѐ што ќе им паднеше на ум.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Старешината се впири во лицето и го истера.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Соништата се јавуваа одвреме-навреме, но доста го мачеа: еднаш некои непознати луѓе, извиткани во лицата како качаци, му влетуваа во куќата, го глабнуваа детето и бегаа со него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се преценија и џабе ги фркнаа парите во кафезите кај овие што на леген јавно се измиваат и ти се кезат во лице.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дробач бр 2 (а покрај тоа пијач и галамџија, како поднаслов) И тамам кога ќе помислиш дека оној, во категорија Дробачи бр. 1, е збир од 3 во еден, на првата договорена, а втора средба во живо, веќе си лице в лице со ЛИК кој игра 5 улоги и има куп професии - новинар, етнолог, филозоф, актер-аматер и професионален љубовник.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Одвреме-навреме полуорганизирана група на граѓани можеше да го притисне продавачот и да му каже в лице отприлика нешто вака: Дај бе од тоа робата под тезга, да ти ебам мајката, ги криеш а народот нема шо да јади!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Дали од алвата му залетна, дали од некоја питулица, дали од ракијата или од чадот, ама гледаме ќе се удави. Помодрува во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господ да чува: помодрел во ноктите, во лицето. Рѓосал.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Венат, како што вениме ние во лицето од силното сонце.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога видов дека нема ништо, еда, седнав на земја, ба му ја, збирам душа, а Мисајлејца ме прашува: - Што си се острелушил така, бре Давиде, ми вели, еда, што си пожолтел ко смил во лицето?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господе, како можеше толку наеднаш да оветви Јон во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сиот е испрашен, небаре избрашнет воденичар. И обрастен е во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледам така во лицето, па во џамаданот, па пак во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се созема човекот. Ама сиот е воден во лицето од солзи и од пот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам дали од некоја светлинка во виното, Левтерија ми стои зацрвенета во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се собираме и се џариме, побелени во лицата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Жива здивка нема во селово, велам, и го гледам во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето се бели во лицето, од страв, од барут. Ништо не им се зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Цела спротивност се еден на друг: Борис е како крап во лицето: широки вилици покриени со сиви влакна: тоа времето на доцното детство отишло в неврат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Беше ситен и жилав, благ во лицето и уште поблаг во зборењето, работлив и сиромав, со живи очи, сиви мустаќи, јаки безболни заби.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не проценувајќи ја точно далечината плисна во лицето на брборливецот полна чаша ракија и опцу како да рика.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Беше средина на есента, ледените капки како ситни иглички удираа во лицата на колоната планинари.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Надењка нестрпливо, тажно, со прониклив поглед ми се загледува во лицето, одговара без врска, очекува јас да почнам прв.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Строгост, строгост и строгост“, велеше тој обично и при последниот збор мошне значајно гледаше во лицето на оној на којшто му зборуваше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Две милји подолу од патеката од стариот Форт Евинг, тој се најде лице в лице со едно ужасно суштество, кое го викаа Кинг Џејмс,17 качено на застрашувачки бесен коњ од расите растени на Кентаки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И секогаш му успеваше да се изнафали, а што повеќе врева правеше, толку поопасен стануваше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој просто не знаеше што да прави, каде да ги скрие рацете, нозете и целата своја фигура; најпосле седна покрај оние што играа, гледаше во картите, се загледуваше во лицето на еден па на друг и по извесно време почна да се проѕева, да чувствува дека му е здодевно, дотолку повеќе што веќе одамна настапи времето кога тој, според обичајот, одеше на спиење.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оттаму се спушти сè до Жепа и го определи местото каде што ќе се наоѓа скелето за превоз на каменот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се спуштаме и по третпат, и јас забележувам дека таа ме гледа во лицето и ми ги следи усните.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја гледам, се бори со себеси, како да сака нешто да каже, за нешто да праша, но не може да најде зборови, неудобно ѝ е, просто страшно, нешто ѝ ја мати радоста... – Знаете што? – вели таа, не гледајќи во мене... – Што? – прашувам јас.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И загатката останува загатка! Надењка молчи, мисли на нешто...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога санката застанува, Надењка фрла поглед на ридот по кој штотуку се спуштивме, потоа долго ме гледа в лице, се вслушува во мојот глас, рамнодушен и бестрастен, и целата, буквално целата, таа, па дури и нејзината манжетна и нејзината качулка, целата нејзина фигура изразува крајна недоумица.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Неколку денови едноподруго зачудените вишеградци го гледаа градителот, наведнат и побелен, но црвен и младолик во лицето, како го обиколува големиот камен мост, го дроби, меѓу прстите го крши и со јазикот го испробува малтерот и составките, и како со чекори ги премерува окната.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кој ги кажа тие зборови? Тој, или пак само така ми се чу? Таа неизвесност ја прави неспокојна, нестрплива.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еднаш на едни им реков дека ги мразам и им се смеев во лице, а тие се смееја неверувајќи им на моите зборови.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Претпоставувам дека ме викале забла, но сигурно никој не се осмелувал да ми го плесне во лице.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се смеев од сè срце, на ѓаволот во лице. Го победив и не му се плашам повеќе. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дојде редот на твојот психички утешител да му плукаш во лице.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Како заклучок од сета таа борба во мене, му ја плескам тортата во лице на момчето.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Преку уметноста на многу суптилен начин, им се плеска на сите вистината во лице.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Повторно се појави татенцето, блед како крпа, без капка крв во лицето, одвај процеди: - Се смееше, Кејтен, нешто ти е смешно, скоте! Влези!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Богдан сè така погледнуваше во лицето од баба му кое како да плачеше, како да ја одбиваше смртта; го лееше дождот тоа нејзино мермерно лице и Богдан држејќи ги очите на него, веруваше дека и во гробот такво ќе остане и нема да се распадне.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Богдан се впипри во лицето.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јасно беше, тој мислеше дека лесно ќе ја заведе и се кривеше во лицето напрегајќи се да се допадне. Смешно зло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Шо е ова???!!!“ викаше газда Таки држејќи писмо со ракопис на Петар во раката отровно лут и црвен во лицето.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во утробата на Томеица во една милисекунда зовре еден крвоскок кој како да ѝ шикна нагоре низ вратот, директно и тресна во лицето и се разлеа насекаде.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Како си? Арна ли си?“ ја праша, гледајќи дека е уморна и по малку бледа во лицето, веројатно од исцрпеност.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томето рипна од креветот, сета поспана во лицето, веднаш отвори и со сета можна брзина го грабна ливчето.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој ѝ климна со главата, а таа само срамежливо се насмевна и го трга погледот на страна, чувствувајќи како ѝ шика врелина во лицето и како врвовите на ушите ѝ горат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томеица стоеше нема, изгубена но жар црвена во лицето.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томаица не зборуваше, но беше целата зајапурена во лицето, а солзите молкум ги бришеше со шамивчето.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Робер Мале на свој начин ја дополнуваше метафората на Андре Френо за откриените лица на светците во лицата на сегашните обични луѓе.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во гргорот на водата кој го заслушнуваше од дното на бунарот, тој го слушаше говорот на светците, запрени во манастирските фрески.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имаше ѕвезда, речиси, пустински спокој во лицето, бездруго наследен од спокојните вечно задоени бедуини во некој неизвесен правец во пустината, со само ними согледлива цел.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тешко можеше да се претпостави ова лице намуртено или гневно.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Францускиот поет Андре Френо (од генерацијата на Кено, Тардје, Мишо, Понж, Гилвик), при една посета на манастирот Свети Наум, беше загледан во лицата на светците од фреските на манастирот, речиси го запамети секој израз на лицето, играта на боите, нијансите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И не може насекаде, или било каде што ќе ти одредат случајните конвенции на историјата, да ја почувствуваш најголемата приврзаност за земјата, место во кое ќе ти се случи најбитното во животот, во согласие со вечниот ритам на природата, а не со наметнатите амблеми на еден друг живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како најстар син во семејството, според обичајот кога татко му како столб во семејството, ослабен, испиен во лицето и со вечниот чибук на усните, тивко се ронеше и не одговори на многуте повици од сестрите и браќата да замине кон Турција, Татко требаше да ги преземе сите главни работи во семејството, имотот, грижата за сите како најстар син.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Лежел со раширени раце, распнат помеѓу смртта и заборавот, црн и црвен, со три отворени рани во лицето.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Најпосле им ја фрли в лице црвената книшка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Старата власт во лицето на дојденикот се прогласуваше за нова, ќе вреди ли ако се пожали во некој Комитет: и црквата, со иконите и поповите, е дел на едн живот и едно време, никој не може да и биде судија.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Беше ситен и жилав, благ во лицето и уште поблаг во зборењето, работлив и сиромав, со живи очи, сиви мустаќи, јаки безболни заби.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не проценувајќи ја точно далечината, плисна во лицето на брборливецот полна чаша ракија и опцу како да рика.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се сврте кон мене и ми се загледа во лицето обидувајќи се да каже и да чуе повеќе од било кој нејзин или мој збор што би бил изречен во тој момент.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Стана, ми ја фрли перницата в лице, направи неколку чекори кон прозорецот, застана и пак се врати кон креветот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Сепак, ти си дел од мојот живот. Те сакам Нино.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Додека минуваше крај мене немав смелост да ја погледнам во лицето и не знам дали таа забележа дека веќе бев седнат на масата меѓу адвокатот и полицаецот кој малку поназад од мене стоеше отпростум.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тогаш Круме Волнаровски неочекувано скокна од фотелјата, го плукна својот колега Андон в лице, го зграпчи со двете раце чаршафот од елипсестата масичка што стоеше меѓу нив, го повлече туркајќи една од чашите, готов да направи скандал, но во мигот се воздржа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Вие сега одново сте решени со двата прста да му брцнете некому в очи… и така натаму,” овдека одеднаш го повиши тонот и, веќе, викаше разбеснето началникот, втурнат во лицето на Ема Ендековска, напрегајќи се во тие мигови да препознае во нејзините очи било кој друг што ќе може да ја разбере неговата тежина.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Двајцата ги имаа потпрено лактите на масата, образите ги имаа спуштено во дланките, се гледаа лице в лице, одблизу, и зборуваа сосема тивко: „Јани ми беше сè,“ рече Софија, ги спушти рацете на масата и се врати наназад, потпирајќи се на столот тапациран со зелено кадифе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Ти реков, не сум баш некој кој може да се појави на танц со ѕвездите – и рече Александар на Бојана, зацрвент во лицето, што од срам, што од горештината што ја создаваше толпата од луѓе.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Одамна беше навикнат да спие со силна светлина во лицето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гласот на Голдштајн се претвори во вистинско блеење на овца, и за миг и лицето се промени во лице на овца.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но во истиот момент, предизвикувајќи длабока воздишка на олеснување кај сите, непријателската фигура се стопи во лицето на Големиот Брат, црнокос, црномустаклест, полн со сила и со загадочно спокојство, и толку голем што речиси го исполни екранот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му удираа шлаканици, му ги сучеа ушите, го кубеа за коси, го тераа да стои на една нога, не му даваа да оди на мокрење, му вперуваа жестока светлина во лицето сѐ додека од очите не му потечеа потоци солзи; но целта на сето тоа беше просто да го понижат и да му ја уништат моќта на докажување и на размислување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се чу себеси како ветува дека ќе лаже, ќе краде, ќе фалсификува, ќе убива, ќе ја поттикнува употребата на дрога и проституцијата, дека ќе шири венерични болести, дека ќе фрли солна киселина во лице на некое дете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човекот избезумено почна да се загледува во лицата на другите затвореници, како да се надева дека ќе може да подметне некоја друга жртва на свое место.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ако, на пример, на некој начин може да им послужи на нашите интереси да фрлите сулфурна киселина во лицето на некое дете - дали сте подготвени да го сторите тоа?“ „Да.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А и мене ми беше мило да седнам, да ја гледам, онака мила во лицето и во обноската, чиста како пена од сапун, мислам, да седнам, да поразговарам, да видам во што сум во право, во што не сум.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не се плаши - јас - еве - вода да се напијам - да си плиснам во лицето - малку да си починам - па да барам пат планинава да ја префрлам.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Дури во еден момент помислив да му вреснам в лице: „Човеку, престани да зборуваш, мене ми е тешко, денес го погребувам мојот сопруг…“

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Си разменувавме само по некој збор, загрижени во лицата, уплашени од неизвесноста.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сонцето му удираше в лице.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- рекоа луѓето. XXV Кога телеграмата стигна во интернатот со која му јавуваа на Богуле дека татко му е умрен, тој се наоѓаше во болница; неколку дена пред тоа го сонуваше оној ист сон: како вулканот пак избувнал, како го затрупува селото кое е празно и во кое само татко му е останат; скокаше од креветот и викаше по татка си да бега; викањето негово пак ги будеше неговите другари во спалната, го фаќаа и не му даваа да излегува надвор; му плиснуваа вода в лице и го разбудуваа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му пушти плашливо рака и му се загледа во лицето што му изгледаше необично, чудно: кожата црна, а веѓите и брадата бели - како слика во негатив.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Го изврши тој обид, но уште со роењето на пчелите, се разнесе писок низ селото: се нафрлија пчелите на луѓето, на добитокот, на сè живо што ќе сретнеа, бегаше добитокот, луѓето се затвораа по куќите, ги затвораа вратите и прозорците, ги затинаа дупките и цеповите за да не може да им се протнат внатре; тие што ќе ги каснеа, потечуваа во лицето, во главата, во снагата; врискаа од болки.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Таа не се потргна. Ја бакнав во лицето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Убаво погледни го во лицето, во очите, па ќе видиш колку не си во право - продолжуваше упорно Лиле.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Лиле се зацрвени во лицето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— Чекај, Досто, да те вида, чекај, јагне, да ти се нагледам! — рече замајано и како за себе почна да си зборува, кревајќи ја главата кон таванот на земникот: — Е, е, е, сполај ми ти бре, боженце, кога и јас челад су ти бил, кога и за мене дел си одделил! — и ја гледа право во лицето и ја држи за раменици.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Крсте ја фати за рака и за првпат сети како му зовре крвта во лицето. My се сакаше сега да ја пикне во џебот и никој пат да не ја извади.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Велиш сум вулгарен, точно така е но вистината морам во лице да ја плеснам таа за тебе е непознаница тешка пропаѓај курво ја изгуби честа

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Арслан клекна крај неа, и ја исправи главата и почна да и се ѕури во лицето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Пак му се заѕури во лицето и сакаше да го стисне за гуша, да го удави што не му го доведе детето што го зеде со себе. – Кадијата од Прилеп ги собра сите деца од Атпазар, па и нашиот Ѓелета го плени.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во алиштата искинати – испарталавени, речиси голи, со изгорени градници и плеќи, неизбричени, нестрижени, разбушавени, неизмиени, испиени во лицата, пропаднати во очите, бетер и од најслабата крава или магаре.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Снагата можеш и да ја испоганиш, ама душата не ти ја давам дури стои во мене – го повтори Анѓа одговорот и му плукна во лицето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Откако се изнасмеа убаво, убаво, и се приближи на едната од жените, ја фати за долгите црни зулуфци, и ја исправи, и така исправената горда глава, и се заѕури одблизу во очите и почна пак тивко и пакосно да и се смее в лице, па низ смеа и се обрна со збор: – Анѓо мори!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На нозе сите, и секоја да ѝ удри по една тупаница по муцки и да ѝ плукне в лице. – Ха, ха, ха, ха! – почнаа да се смеат сите кадани, очигледно задоволни што не им го презеде младата ѓаурка добриот кадија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Горе се појави Геле Колишев со темна сенка во лицето и лснати очи Ние првни са качиме и удрик бела шарка.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се појави еден малку како исколван во лицето, брадата искубана, чиниш пасена тук там, а крај него една дундалеста женичка во која Коста Тапанарот ја препозна Тушимката, што пак, од друга страна, ја потврдуваше претпоставката дека човекот е попот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Митра живна, се промени во лицето, одеднаш ѝ стана меко и топло.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Момата русоглава, бела, дури жолта во лицето, како да има префрлено жолтникаво парланто преку образот, ама очите никако да ѝ ги улови.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Од средината на купот се подаде главата на нивниот татко, долго се креваше над купот, како да доаѓаше од некој друг свет, како никогаш црн во лицето и со заматен поглед во очите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Устрау да го удри, што не го најде порано, цалото село ќе си останеше, немаше уште еднаш да тргаме маки! зборува и збивта, крвта во лицето ѝ се има кренато, а од очите ѝ болскаат искри.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Доколку ти треба човек да ти ја каже вистината в лице - црнецот нема влакно на јазикот.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

– Штом ти го покажав писмото- покана за Италија и ти со голема возбуда го прочита, те озари некаква светлина во лицето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога нѐ виде обајцата, ѝ проигра руменило во лицето, се разведри.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сега тестото го месеше со многу побавни движења, но со истиот среќен израз во лицето од времето кога бевме сите заедно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

-Пушти се! му викам...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ми се лигави во муцката, целиот е надуен... збеснува лице в лице...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ах! Море! да не се воздржував!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се згрчува... Ми се лизнува низ прсти.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И бам!... одеднаш трас!... му ја истурам в лице!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ми се закачува цврсто околу вратот... Ми го напаѓа гркланот...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се исправи, ги крена свеќите и забележа човечка прилика, иста онаа што порано ги следеше; во рацете имаше секира и стрчна да го удри; полковникот исплашен, му ги фрли свеќите во лицето, инстинктивно се фати за појасот, но пиштолот го немаше со себе; свеќите го збунија напаѓачот, и тој ја фрли секирата кон полковникот, но тој се поднаведна и таа профучи над него удирајќи во ѕидот. напаѓачот почна да бега, а полковникот стрча по него кон врата; во дворот се покажа калуѓер кој одеше да ја затвори црквата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тој, прво, дење излегуваше од скривалиштето поради што јас го опоменав со другарска опомена на што тој не обрна никакво внимание речиси смеејќи ми се в лице.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Утредента солуњаните на улица го препознаваа, се вртеа да се уверат дали навистина тој е тој и повеќепати поединци застануваа, му се загледуваа в лице и му велеа, Еј, синоќа ве видов на телевизија!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не изгледа широк во лицето а сепак растојанието помеѓу брадата и челото му се некако преблиски.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Малку се созеде после еден разговор со еден Босанец, од рударско семејство, спиеше во креветот над неговиот и кој во лицето изгледаше како прегладнет и беше постојано со изглед на неизлечиво очаен човек.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Авторот, вчудовиден од неговото поведение, стрпливо го причека келнерот да се сврти кон него и тогаш му се загледа право в лице.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И повтори „Свињо“. Но почувствува дека и другиот нешто знае онака бел во лицето како и самиот што беше, како брестот и поднаредникот, во оној ден пред тоа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Спроти вратата во одајата, зад гостинската долга маса, седеше гологлав офицер во лицето како некое берберче, со кноки мустачиња.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Ееее, - присторе Шишман и туку целиот се разблажи во лицето од благодарност.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Дождот почна да засилува, студен од некое ветре што повремено подувнуваше и крупните капки им ги тераше право в лице, како иглички.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Братучедите тогаш забележаа дека на улицата под авлијата се собрале едно чудо селани и занемено гледаат кон молкот на фронтот што сите нив ги удираше в лице како некоја пареа од отворена утроба.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога го видоа Србина како се обѕира, се издолжија во лицата и не видоа кога Шишман го спуштил камчето.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Мајката, окара градскиот човек, помислив, ветерот ја насобрал сета 'рѓа од животот по ридовите за да ми ја фрли мене в лице.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И дува во лице.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Остро ме гледа.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Беше висок, дури поднаведен малку, во лицето бел, дури абрашинав, косата и веѓите густи, очите малечки, устата накривена.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

МАЛИОТ: Се внесува во лицето на Кртот, чии очи се затворени.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Уметникот се примолкна поблиску и сега мошне пријателски гледаше во лицето на Џорџ Смит, како да ја погодуваше секоја негова мисла.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Зар веруваш дека можел нешто такво да стори мојот Благоја, лично го прашав Смокот, а тој в лице ми се насмеја: Па и ти го тврдеше истото, се ситеше на мојата несреќа овој пакосник!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Зарем забораваш што ломотиш каде и да стигнеш.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Не - викнав и на оној што беше наведнат над мене му плукнав в лице.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Една од мајките, беше облечена во црно, ја фати за рамената и, откако ја седна и се вдаде в лице: “Молк, скитничке!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Надоаѓаше бран зад бран, ме удираше в лице.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ете, погледни ја мајка ти, Кире, погпедни ја...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пандо седна и се загледа во лицето на Кире.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Како во лице да ми плукна.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А знаеш, дедо Пандо, тие цело време си мислеа дека ние таму, во државите, учиме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Еден по еден, стоејќи во редица, се запишувавме доброволно.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Штом децата ни ги облекоа така, штом ги вратија во бој, кучкините синови решиле да ни го искоренат коренот! - така велеше дедо ми. Така велеа и други.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ти седиш тука, командуваш, си плукаш на моливот и пишуваш кој каде, кога и што ќе пренесува.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Лице в лице.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А Анастасија, замисли си, в лице ми се смее.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сметам дека човекот е создаден од зборови а не од земја, како што велат поединци, или од светлина, како што велат оние другине.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како да подразбра какво сомнение почна да се раѓа во мене, па вели: ова е синот на Иван Степанович, нашиот малечок Алексеј!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Замислете си, в лице да ви го рече тоа жената.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Му се чинеше малечка како детска кукла, веќе следниот момент огромна, неизмерно висока, во постојано движење – ќе му виснеше во лицето, или одеднаш ќе се оддалечеше, се ширеше, издолжуваше.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Повторно се врти кон плочата, лице в лице со искасапените, отсутни знаци.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Сепак, и покрај чрчорењето на мојава весела придружничка, како да се работеше за неделна прошетка низ чаршијата, кога влеговме во дуќанот, не се осмелив веднаш да го погледнам в лице.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Како може да се сфати чувството на голем страв кој во лицето со нарушени и помешани односи на времето и просторот може да се јави на врвот од скалата?

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Да го видам неговото грдо лице во лицето на мојата душа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да чекорам по туѓи патишта, иако во срцево носев болка тешка, зошто знаев дека повторно ги изневерувам моите чувства и не верувам никому освен на сопствените лаги.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ане стоеше, подгрбавена и во лицето подуена од плачење. Од рамениците маичката ѝ висеше врз телото.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Не го удрив. Го турнав и тој сам падна, - рече Дора, веќе бледа во лицето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Битката почна! Жестоко се судрија лице во лице!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Од тоа и Горачинов ми станува жолтеникаво црвен во лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само Апостол Макаровски пуши, ја тркала цигарата меѓу прстите, испушта долги облачиња чад во лицето од Ристо Коларов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нѐ виде во лицата ко дуњи, ко смил, којзнае ко што, и се насмеа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А такви сме и во лицата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само да подзинувам и да потемнувам во лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дали сум многу остарена, оветвена во лицето, дали ќе ми се тресат рацете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Наврапито се свртува наназад - лице в лице со Јана.. се џари во очите, темните очи - ама без светулки - светулките згаснале во некаков длабок вир од тага.. ја гледа, усните ѝ се движат, гласовите испрекинато навлегуваат во неговата душа, небаре далечно ехо: Тато ѝ кажуваше на мама - дедо ти ја продал ливадата - не ми се веруваше... не сакав да поверувам...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Во тие долги и полумрачни коридори на Министерството за надворешни работи крај кејот на Сена, кој дотогаш ми беше најпознат по епопејата на вечните букинисти, јас откривав светлина во кабинетите кои гледаа или кон реката или кон еден од центрите на Париз и во лицата на дипломатите кои ме примаа.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Неколку луѓе загрижено зјапаа во него, со чудење внесувајќи му се в лице.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Потпре подбрадок на десната рака и со подзамижаните очи, замислено гледа во лицата на командантите: облечени се во стари излитени чешки офицерски униформи.