во (предл.) - молк (имн.)

Затоа и се вели дека вокалите (особено О) се најпречекливи, најпросторни и најкомфорни гласови во кои најдолго може да се биде, но и најдолго да не се бива,.. во кои зборот најдолго може да престојува, но и низ кои мора да мине кога да заминува во молкот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ако воопшто постои поетско исцелителство, тоа мора да се бара првенствено во вокалите, во тие најпречекливи, најпросторни и најкомфорни гласови во кои најдолго може да се биде, но и најдолго да не се бива,.. во кои зборот најдолго може да престојува, но и низ кои мора да мине кога да заминува во молкот. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Нè учеа На Здравко Ќорвезироски Нè учеа дека светлината е првата песна што е испеана и дека ние, луѓето, сме првите што сме ја чуле неа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И како што секоја светлина во сенката своја се потврдува така и зборот - во молкот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Но откако го заковаа капакот а пред да го спуштат мртовечкиот сандак во гробната дупка, Гого не издржа, некоја грутка му се откорна од утробата до грлото, со тупаница удри по капакот на ковчегот како да побара да му отворат, проговори во молкот: „Е бре, Нако, јунаку!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Има во вашето шепотење о треви во молкот ваш што сепнато настапува од мртвиот нејзин говор далечна сенка.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Те затворив во молк, во својот молк, а еве пак си ми тука како студен кладенец како свежа капачка в треви.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Во меѓувреме селаните сè повеќе и повеќе попаѓаа во молк и очај.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Најпосле ми се отима во молкот: - Од каде идат овие мравки, победнички над времето во арената?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие паднаа во молк во кој можеа да си ја слушнат мислата, единствената мисла што им ја гризеше совеста исто како што црвот ја гризе срцевината на јаболкото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се подигнавме, истресовме прашина и стоиме во молк.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во примракот стигнаа камиони и не однесоа... Во молк го напуштаме Трстеник.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зад нас, на блага угорнина - ридиштата на Косиснец и Лобаница, обраснати со разретчена и ниска дабова шума – чемреат во молк и тишина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Прекинувам, молчам и во молкот го слушам одговорот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така ние им зборевме, а тие молчеа и само не гледаа и не гледаа и така се гледавме во молк... ***
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се гледаме в очи и траеме во молкот и во тој миг ми се пристори дека црните букви ме жежат и ми ја горат дланката...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Чекам одговор и го наоѓам во молкот... Така беше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За миг затвораме очи и под клепките ја гледаме таа огромна толпа од жени и старци застанати на оваа угорнинка и со молк сподавен во липање не испраќаат... а во ушите ни одекнуваат нивните молитви и во молк го слушаме нивното сподавено плачење и липање...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некни пак бев на гробишта. Погребот помина тивко, без говори, без плачење, скоро во молк. И овој беше наш, иако анатемисан.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Траеме во молк. Исмет порача втора чаша чај. Пие полека.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Подзамолче Ване Мицо, а Јордан Арето во молкот додаде: - Добро е што си се сетил на Господа и на ангелот пазител.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Квечерината, кога ќе се вратело миризливото ветре во дворот, опрашено од поленов прав и полско билје, а со него ќе исчезнела реата од купечки мириси и нечистотии, таа повторно се миела за да го симне валканото од себе, повторно ќе влезела во молкот манастирски и шепотно молитвела и го молела Светиот Дух за спасението човечки и преображението свое: Свет Духу, во мене влези, засолни се, со светлина озари ме, со ангелска лика надари ме, ангел стори ме, во ангел престори ме. Алилуја. Амин.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Чувствата потонаа во молкот на осаменоста, само тој знае како да ги каже.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Песна неотпеана потоната во молкот, на уплашеното осамено срце.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И двајцата, во молкот имаме дарба, за љубов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Си наликуваме еден на друг дури и во молкот... Ти молчиш оттаму, јас одваму... Тишина..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се гледавме уште извесно време во молк и, додека траеше таа неизвесност, нежно ми ја зеде раката во својата дланка и си ја стави на коленото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Илона остана во студиото на Ема до полноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа ги испружи рацете преку рамената на својата пријателка, ги сплете на грбот по кој се разлеваше нејзината долга брановита коса, силно ја притисна кон себе, потоа се оддалечи малку од неа, за да се погледнат очи в очи и, кога заеднички ја фатија нитката на длабоко вслушување во молкот, Илона тивко проговори: “Тоа е мојот единствен пат. Помогни ми. Те молам.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Софија направи мала пауза, очекувајќи ја реакцијата на Киријаз, и кога се увери дека тој упорно настојуваше ситуацијата да ја држи во молк, продолжи со глас на исповедничка: “Секое легнување со Јани в кревет ја имаше жештината на жарот во огништето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
1. Не гасне светлината на тој гласот да го запрета свој во молк што треба пред големото зло од друго зло што иде во мугрите на виделото Тоа што сенката од нив да му ја изгони сака Сега е веќе мигот да се замине што повикува со стариот копнеж на битието во трепетот на крвта Будната роса на челото светлината на утрото ја позема пат правејќи низ мракот Вика гороцветот со муграта во пазувите
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Во својот долг живот, целиот жртвуван на среќата на своите деца и на семејството, Мајка изли толку солзи, и тоа секогаш во молк и во самота што, ако се откријат поводите и причините на нивното пролевање, би можело вистински да се расветли, да се дооткрие и да се допише семејната историја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
...неверниот зрак што прска по фотографиите ја пронаоѓа средишната наречена три генерации мојот покоен дедо покоен татко и јас композиција смирена дури класична за албумот на метаморфозите процесот е тука речиси завршен и малите заеднички спомени собрани во лежерната опуштеност на телата несогласеностите израмнети во трите споени фотелји како на фреските со светите воини во царството на прездивот битките урнатините светилиштата раните ветени земји се зад вратата во ноќта дури и смртта дури и господ исчезнале впиени во молкот на сончевиот воздух...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Влегуваме обземени од фуснотите на животот истечен во молк во Пандорина кутија која конечно треба да проговори.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Неосетно оставив и моите размисли да се влеат во молкот на лицемерно- растревожениот собир.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И такви какви што бевме, умеевме со радост да гледаме како изгрева сонцето и да ги разликуваме сите мени на утринските бои; умеевме со восхит и страст да му се радуваме на сончевиот зрак што преку цепнатинките на бараките се разигруваше на ѕидот; знаевме во него да гледаме се додека го снемаше, да гледаме во молк и исполнети со надежни мисли; знаевме во свежите зори да го слушаме ведриот пој на птиците; знаевме до зачудување да се загледуваме во чашките на расцутените цвеќиња, во кои проигруваше пчела, во килимот на зелената трева и до бесконечност да го следиме облачето заскитано на синото небо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Страдалнички, Пандо, во молкот, наситени со отровот на пониженоста, а сепак толку достоинствени...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас навикнав да молчам и во молкот да ги преболувам болките...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
15 ПО ПОЈАДОКОТ, пак удрија на шината. На собиралиштето построени мажи, потаму жени во молк. Високиот со чистите чизми врши преглед.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со секоја секунда бев подалеку од тебе но поблиску до вистината, не можеме да го сокриеме тоа што сме, ќе не пресретне еден ден каде и да е, по кој пат и да одиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Застанати во ходниците, потонати во молк, се обидував да ја проценам искреноста без помпезни гримаси и сарказам, скандалозен перформанс би изгледал како лудило а сентименталните работи како баналност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сега се гледаме во синкастата светлина и во молкот ние одвај забележуваме дека сврти месечината, ѕвездите пребледија, а онаму високо - високо се губи Млечниот пат и тука долу, полека се ретчи мрачнината и зората надоаѓа бледо... Зазорува, драги Џим, И веќе е зора.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го барам својот глас во молкот див на морето, оно се скаменува.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)