Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Запиравме, влегувавме во морето и се плискавме во уште студените води, уживавме во попладневното сонце.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А момчето исправено и загледано во морето не кажува ни три збора: доста се два, помислува, можеби не кажува и два, достатен е еден, помислува, можеби, не е неопходен и тој, помислува, можеби - тишината е нашиот мајчин јазик.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Го галам неговото осле, покротко и од него и само го прашувам и препрашувам каде се, кај се откорнале луѓето, кај отишол и Господ-бог прашувам?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Секоја одвика создава нова навика.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

По навика се пишуваат и тестаменти и се фрлаат в море во затворено шише.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Дознав дека нормалната свест е само капка во морето интелигенција, дека свеста и интелигенцијата можат систематски да се прошируваат. Дека мозокот може да се репрогамира.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ваквите очајници не се спремни за големи игри, често пати нивната кариера завршува во морето на криминалот каде најчесто слугуваат како третокласни робови токму на оние идеи против кои во стартот на нивната мисија толку жестоко се бореле...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Едно е да се учиш во вир, друго е да пливаш во море.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Предзори ќе си ги оплакнат очите во морето и одново ќе се вратат назад во земја од големата земја да шетаат со тланикот од еден до друг крај на дворот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Река од солзи се сли во морето. За века.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Беше времето кога цветаше лавандата и нејзината опојна миризма влегуваше во луѓето, во душите, продолжуваше во морето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Нашиот брод, „Мичурин“, така беше испишано со кирилично писмо, се помрдна, одби од брегот, заплови во морето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А пампурот сал рикаше и рикаше, а ние собрани куп, се тресеме, плачеме и си велиме - е сега ни дојде крајот, тука каде ништо не се гледа ќе нѐ фрлат во морето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некои прошепотија дека ќе нѐ фрлат во морето...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Динамитот го фрлиле во морето а Гркот избегал во Атина.“

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Се протнав меѓу молчеливите луѓе, како нешто да ме влечеше и јас да погледнам во морето. И тогаш што видов?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во море од брканици, по итаницата за спас, ко заплашени дечиња од рушевините на 12 катницата на силен земјотрес...со играчки во рака...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Набргу во зглобовите и во глуждовите почнаа да му се раѓаат и сите заборавени оловни кугли на болките од поминатите донови, потсетувајќи на сите изминати порази и растворувајќи ја неговата ситна радост со прекрасната утрина и со својата храброст како капка во море.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Далеку во морето оживува и се ниша плашлива светлина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Фрли го во морето нека го носат далгите во заборав.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Ама чаре има“, ѝ велиш победоносно, дека е среќна што те пронашла токму тебе во морето измамници што, ете, само се декларираат како сопственици на способности од видот на гледачи и предвидувачи, и исцелители на кои им е дадено со поглед и допир, како да се нечија продолжена рака, да ги редат работите по желба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

ама немаме пасоши, свиденија, никакво книже, оти ние знаеме дека ќе влеземе во слободна Македонија и дека не ни треба ништо и кој ќе те претресува во слободна земја и ги фрливме пасошите од бродот, во морето, ура, викаме, скокаме на бродот и ги фрламе пасошите во водата, радост голема, човек во радоста поулавува и пасошите летаат во водата, а улема риби се збираат околу пасошите, цели јата риби ги тргаат наваму натаму, небаре ги читаат,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Жаклин беше лотка до половина потоната во морето на велеградската беда а јас стоев, ја гледав, ја слушав и чувствував дека полека полудувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во сите почетни сукцесивни фази од почетоците на минатиот век, па сѐ до 1968 година, палестинското движење имаше само една цел: да ја ослободи татковината и да создаде независна арапска држава.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ослободувајќи се од ставот на претходниците Евреите во море, Арафат се определуваше за создавање демократска и неконфесионална држава Палестина, која ќе им гарантира еднаквост на сите граѓани: Евреи, христијани и муслимани!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но мојата непресметливост пак ме фрли во морето на животот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Планинските врвови во морето и над него средоземниот обрач од бездни и азури не го изоструваат духот за злосторство но ниту за лојалност.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Мансардата тонеше во морињата од ветришта во долгите денови без сонце и ја зачкрипуваше секоја своја коска, ги растресуваше старите правливи напласти од своите греди, подвиените столбови и дрвената граѓа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога се фрли во морето веќе цела ноќ и половина ден се оддалечувавме од нашиот брег. Тоа не е мал пат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Атина на исток (во минатото) се граничеше со централизираните, авторитативни царства на Блискиот исток.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

ЗАПАД И ИСТОК (...) Хеленскиот концепт за индивидуална пловидба беше остров на хуманизам во морето од тоталитарни империи.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Минаа пет генерации откако Завојувачите допловија до Островото. Малубројните потомци, без жестината и свирепоста на прадедовците, постепено исчезнуваа во морето доморотци.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Александар нема да ми верува. Тоа си го помислив пред да ја фатам кваката. Никогаш и не ми верувал.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сакам да му ги гледам забите, големи, бели, наместа разрипкани, како цврсти карпи во море.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мислам дека и рибите во морето се замрзнати, нема ништо живо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И го извадил мечот, јурнал, и гусар и борец, замавнал со мечот кон китот и се превртел в море.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Со галоп влета право во морето и како бран се понесе кон давеникот.