Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

А козите... ќе се спасат само ако летнат кон небото... Тие и без тоа ќе завршат во небото. Немаат друг пат...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не: Како да не сум ни в небо ни в земја.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

АГРАМЕРИТЕ ЛЕТААТ ВО НЕБО „Пичка му мајчина“, мрмореше полугласно еден човек во трамвај длабоко воздивнувајќи при секоја пцост.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

По половина час пушката веќе не беше тајна за него, па зеде еден патрон, излезе пред колибата, го стави во цевката, го врати затворачот, ја крена цевката в небо и го притисна чкрапалото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Одненадеж задува силен ветар и за малку го однесе стиропорскиот Кинг Конг, а заедно со него и живите работници кои со сето срце се обидоа да го запрат Титовиот лет во небо.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Слегував удолу кон полето големо затворено во небо и планини; омеѓено со тополи престорени во минариња од штркови гнезда.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Таму, на небесата, Јосиф тоне од небо во небо, устремен кон еден прстеновиден облак што е толку бескрајно далеку и што е, еве, тука сосема пред него, кон чиј отвор тој сè повеќе и повеќе се пробива, доживувајќи ја во меѓувреме сладоста на летот низ безвоздушниот простор, сладоста што го води отаде блаженството.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А ова, налик жолчка од јајце пукнато само од себе што се вивнал в небеса не е чист пламен што претскажува добра вест.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Севда го имаше заборавено сонот како што обично соништата се забораваат, но сега зборовите на мајка ѝ ја потсетија на сонот што беше го сонувала и во мислите пред себе го виде вишнеењето како до в небо на оној чадлив оган, чадот во кој се гушеше силата на голем и опасен оган, со матна, отровна темна жолто-зеленикава боја.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И тргнувајќи пред Максима и пред Васила легнатите овци ги пречекорува, а тие кои стојат туркајќи ги со колената ги растерува, (нивните чакарки, кога се преместуваат од едно на друго место, кусо и отсечно ѕвонат), а кога излегуваат надвор пред вратата на трлото, гледајќи во небото, вели: Небаре е дење. И зазорено е.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Патувањето со ова вовче, наспрема големиот воз Балкан-експрес со кој и покрај некогашната голема желба на Татко да продолжиме кон западна Европа не отпатуваме никогаш, ни се чинеше како да нѐ носи во небото, до некој облак, како во слика на Шагал.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И тогаш, како deus ex machina, од публиката излегува една група луѓе, една чудно занесена група луѓе коишто сите паѓаат на колена пред девојката, се поклонуваат, ја бакнуваат земјата пред нејзините очи и низ целата просторија отпрвин тивко и срамежливо, а потоа сѐ погласно и посмело -------------- ...започнува да се рони музика, како да е девојката карпа а музиката бран којшто ја удира, ја руши и ја милува : “...кажи како ти е името, кажи кој ти ја даде таа снага со која - моето дно во небо го престоруваш?

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Зора е веќе: гледа отец Ангелариј дека гаснат убавите очи на отец Лаврентиј, загледани в небо, пред летен дожд, и во тој момент, во одајата со тресок влетува празен креветот на отец Лаврентиј, паѓа на местото од каде одлета пред три месеци и знае отец Ангелариј дека отец Лаврентиј веќе нема да се врати.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потем се врти кон Езерото: оттаму, како божји здив да надоаѓа, здивот на отец Лаврентиј ја мрси масната коса на отец Ангелариј.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го гали отец Ангелариј тажно празниот кревет и плаче; потем излегува на конак и погледнува кон Галичица; сонцето сепак свети, а по тажните падини на испуканата, сушна земја надоаѓаат многу, многу скакулци.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И сите си знаат, па се подготвени, освен мене: шнајдерот излезе со „Калашников“, го исправи и испрати три-четири рафали во небото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И заедно чиниме погледај, погледај нагоре во пилиштата, во небото, па наведни ги очите и загледај се меѓу себе. Како ѕвериња на тесно сретнати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сме застанале така во браздата, ко посадени, сме се потпреле на рачките од мотиките, и гледаме во небото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

го врти ко пергил, ко шупливо оревче, далги ко куќи, ко ридови, небото го досегаат и тогаш многу повраќавме на бродот, ете, си велиме наспроти глава ни било трчањето, ама враќање нема, гледаш само вода и сонце, сонце над водата, сонце во водата, ѕвезди над нас и ѕвезди под нас, мислиш си залидал некаде во небесата, меѓу секавиците што се палат,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе гледам во небото, во ѕвездите, ќе барам знаци, претказанија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислиш дека не гледаш надолу, туку некаде нагоре, во небото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тревата околу нив шушкаше како да пука сама од себе. „Минатата недела најдов погоре детелина со четири листа,“ му рече таа и зафрлувајќи ја главата се загледа во небото.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Стигнавме во тајната Арафатова резиденција, кога сонцето беше во залез и во небото поигруваа последните црвени жилки како небески крвоток.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Амбасадорите на поголемите земји како на САД, Франција, Германија... неврзаните Индија, Египет, неумоливо беа на наша страна, повеќе се интересираа за внатрешната ситуација во Југославија отколку за нашата улога во движењето на неврзаните, самоуправното искуство...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Некојси умник, името негде му е запишано, со години лежел на грб в поле и гледал в небо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се шуткаше околу базата на огромниот тркалезен столб, на чиј врв статуата на Големиот Брат гледаше во небото кон југ, онаму каде што ги победи евразиските авиони ( само пред неколку години тоа беа истазиски авиони ) во Битката за Воздушниот коридор Еден.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во убаво време пареата се крева нагоре и се губи во небото, а во матно, дождливо време, пареата се спушта над селото, налегнува по дворовите, куќите, и им го гнети на луѓето во носот својот смрдеж.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ковчегот е врз пресноископаната земја, поворката околу ковчегот, сите своите очи ги потпираат врз тврдиот поглед на старецот, а тој како да не сака во никого да погледне, неговиот поглед е устремен право нагоре во небото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На него оставаат отворени вагони со јаглен кој подоцна се претвора во црна ортома што бега во небото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Гледајте: Гимназиите в небо Крагуевац в реки Срби - само во празните школи по дневниците.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Командантот Планински извади голем пиштол и испука во небо.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Времето се отвора и почнува во мене да зборува Преведувајќи ме во небо, во скробна исповед Во молитва по која во пустината врне.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Од милност срцето ми се отклопи Се отвори, се смири, се истопи Во тага блажена и почна да свети Низ молитви, псалми и сонети Меѓу ангелите засонети Во небото засолнети.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Не можел ништо друго да стори освен да се сокрие во шумата и да чека цел ден во најдлабокиот честар, додека новата ноќ не им ја подари на неговите крилја можноста таинствено да запливаат во небото.