во (предл.) - низа (имн.)

Курзивно писмо Во оваа форма карактерите се спојуваат во низа заоблени, течни потези, со што се постигнува леснотија и брзина на пишувањето.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Живееме во еден свет на иревирзибилна спроводливост, „пролиферации и реакции во низа”, како што вели Жан Бодријар.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Старата беговска куќа, градена пред двесте години, во низата други слични куќи крај реката, имаше приземје и кат, со убав издаден чардак, авлија која водеше кон убаво средената бавча со насадени цвеќиња во првиот дел и со зарзават во другиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Контакт-адресата речиси е обврзувачки дел од мејл-арт работата, но постои и тнр. „еднонасочен“ мејл-арт кој често се одвива на начин и испраќачот и примателот на пораката да не се познаваат, или примателот да не го познава испраќачот; едноставно повеќе-помалку случајно некому му се испраќа некаква мејл-арт порака, и толку, не се бара фидбек; постојат и специјални случаи, тнр. „енигми” или „истраги” кога во мејл-арт пораката (или во низа пораки) се разоткрива некаква мистерија или шифра која понекогаш значи, на пример, само откривање на контакт-адресата, но понекогаш богами шифрите носат прилично дубиозни уметнички пораки (постои еден генијален „поштенски“ роман на мистериозни­от американски писател Томас Пинчон, „Објава на бројот 49“; самиот роман можеби и (не!?) може да се смета за мејл-арт, но во секој случај тој е инспирација за многу мејл-уметници).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не можеше ниту да ги собере, а не да ги поврзе во низа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Роска поставуваше прашања во низа и не чекајќи одговор од Рада продолжи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога Ема ќе кажеше нешто важно, со острина и строгост кои упатуваа на тоа дека кажаното навистина е важно, горната усна ѝ се задржуваше поткрената подолго од она што го диктираше инстинктот при вообичаеното зборување и тогаш чудно ѝ блеснуваа забите наредени во низа од полукружни плочки порабени со сочни розови непца, оставајќи на тој начин впечаток на блага и продолжителна насмевка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Оваа книга е само една во низа Трговецов со зборови, не очекува криза.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Како што одминуваше времето, така душите им се стоплуваа, а со тоа и чудни настани им извираа низ устите обликувани во низи зборови што се таложеа во мене молчаливиот, стутканиот меѓу колената на татка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега, листот воврен во валјакот не беше празен, на него гледам црни редови во низа, се влечат надолу еден по друг, треперат црно и болскотно, како што треперат ѕвездите на небото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Почетокот е забавен, си рече Едо. Дури и духовит, помисли, насмевнувајќи си се сам за себе и го исправи пред себе патот натаму после што сврте десно насочувајќи се кон широко распосланата двокатна, очигледно повеќе пати доградувана куќа со три балкони во низа долж целата фасада на куќата на Петра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Видете, госпоѓо, ми фали развод од таа од Србија, додуша тоа веќе не е Србија, повеќе е Косово“, ми се развикува работничката на шалтерот додека цел ходник ја слуша во чудо и живо ги интересира која сум јас по ред во низата, а и нервозни се веќе од чекање, па цупкаат во место и ц’цкаат со заби, желни за уште информации за мажот - чудо.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И се подредиле коските- букви во низа, што изгледала вака, а гласот му рекол: пишувај она што ќе ти го кажат коските на таткото твој: Жн мј, чш мј, пррквј ддк м ѕвзд.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ќе ја кренам главата вака и ќе ги гледам кај што се стројат во низи на небото, пиштејќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Создавачот на глаголицата ја пронаоѓа фонетската сличност на оние звуци во старословенскиот јазик кои не постојат во грчкиот но постојат во низа источни јазици, и сообразно со тоа, се позајму­ваат и соодветните графеми, што ја пренесуваат фонет­ската вредност во графички симбол.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Може да се претпостави влијание на други графички примери, претежно од Истокот, во оној дел од глаголичката низа што влегува во дополнителниот дел од алфабетот и нема свој грчки прототип.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Чана не ѝ дозволува Петра да си ја идентификува сопствената судбина и сопственото постоење со постоењето на оној човек онде, Чана живее само во мигот во кој реално постои и затоа таа речиси со гласот ќе ја крене на нозе без да биде свесна за тоа, ќе ја натера да си ги наниже бовчите на рацете, се разбира, во низата и неколку кокошки врзани со сиџимка, на крајот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Разликата меѓу трите набележани етапи можеме полесно да ја развиеме врз основа на особеноста на поединечните заплети, што јунаците ги фрлаат во низа од настани: во „39 скалила” јунакот е без вина осуден за убиство, нему жртвите пред смрт му ја пренесуваат сокриената достава, а исто така, оставена му е таинственоста; јунакот станува носител на прераскажаното знаење; во „Саботер” се трага по банално поттикнуваната вина, јунакот едноставно е неправедно обвинет за саботерскиот пожар во фабриката за авиони; во „Север-Северозапад” како што веќе видовме, станува збор за замена на идентитетот, јунакот од страна на злосторниците е идентификуван како личност која во вистинскиот живот не постои.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
III Живеевме во срцето на Козар маало, во стара двокатна куќа крај реката, во низата градби според отоманските архитектонски урнеци од почетокот на веков, со видливи европски примеси.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ќе ги посадиме во низа, ќе се борат за сопствено растење и за облагородување на оваа деградирана почва.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Еве, овие се седум убавици - таму во низа, со потребно растојание.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Куќата беше во низата постари двокатни, градени во отоманско-западен стил, повеќе со дрво отколку со тули и со камен, коишто Татко силно го потсетуваа на босфорските јали 2, од цариградската младост, со мали градини напред, со каранфили, со трендафили, со стракови жолто-зеленикава анамска рака кои ползеа ниско по ѕидовите, и со бавчи одзади, во кои се садеа магдонос, босилек, нане, бамји, секакви рани и доцни зеленчуци и зачини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тие ќе се наредеа, во низа ќе се наредеа и ќе си подаваа котли и грнци со вода, и ние ќе ги натуравме цевките. Бжж!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Долж брегот во низа што не се прекинуваше, раката со дрвеното перо, трескавично наднесена и оросена од пот чкрташе, исцртуваше, се извиваше околу и нагоре, попреку, навнатре и однадвор, правеше јазли, шепотеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)