во (предл.) - парк (имн.)

Откако свртеа неколку круга околу корзото, колку да видат и да бидат видени, се упатија кон "Кермез", кафеана во паркот зад стадионот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Попладнето бевме зафатени со пробите во оркестарот, со состанокот во новинарската секција и немавме време да наминеме во паркчето, до нашата клупа, за да се најдеме со Љупчо и со Џеронимо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Нам ни недостаува мирисот на оние три маслинки во паркот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А: Ха, хипер идеја! Едвај чекам!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Опаа, си помислив, Снеже има смислено ептен комплицирана приказна. Дури тогаш се збунив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Многу лесно – попушти – ќе ги соберам другарите и ќе им појдеме на оние копилиња во паркот, лом ќе ги направиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Друг пример е Форд, кој на Спилберг му подари неколку свои теренски возила, за неговите диносауруси слатко да ги изгазат во паркот Јура!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Навечер, по вечера, додека Кети работеше во кујната, Милан се зафаќаше со работа во работилницата или во кокошарникот, а Френк одеше на куглање или посетуваше настани со борење, а таа и Даниел седеа во градината како двајца вљубени во парк.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Добро, седнуваме онаму во паркот. Таму има јавна чешма каде што ќе можеме да се освежиме и да се одмориме.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Би можеле да одиме на излет. Во парк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Не сум јас баш толкав птицофоб каков што ме прави Валерија – ми вели Хорацио додека ги следиме белите гуски што во послушна колона крстосуваат по вештачката бара во паркот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Неколку месеци пред тоа новите градски власти, како една од многуте промени во Виена, наредиле починатите во специјализираните клиники да не се закопуваат на градските гробишта, туку во парковите на болниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рашири раце небаре сака одеднаш четворицата да нè прегрне. А ние стоевме стаписани, без глас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Излегол. како што тоа го прави секој ден, да прошета в парк и не се вратил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Големиот нужник во паркот покрај кој мора да се мине смрдеше како што секогаш си смрдел, а тука беше и јавната чешма со скршената славина и баричка околу неа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Малото девојченце на возраст од неполни две години што таа го носеше во паркот со колица...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој никогаш не спиел на клупа во парк!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Несвесно се најде под зелениката во паркот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако стоеше таму, во паркот, имав чувство дека стои на работ од некаква бездна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Заради три неба, три стеблаци на маслинки во паркот. Заради нив, Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Честопати, во времето предвидено за одмор во паркот, во Гнездо доаѓаше мајката на Хајнрих.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Работните часови Макс ги минуваше во дрводелскиот оддел на Гнездо, а Добрата Душичка во шивачкиот, и на нивните средби за време на прошетките во паркот, таа ќе извадеше некакво марамче, некакво крпче, некаква престилка, што ги имаше скриено меѓу градникот и срцето, а тој ѝ подаваше коњче, цвет или ангелче, направени од дрво.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По тие групи имаше собирања во паркот каде што некој ќе се најдеше на договорената клупа да задрнка на гитара, кошкање парталава топка по длабокиот песок на дивата плажа, ненадејни прошетки со позајмен велосипед по насипот покрај реката од градот до предградието, непланирани потсвирнувања на другари во темница кога под прозорецот не очекуваш ништо друго освен мирис на босилек.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Брат ми ја запозна Марта Бернајс токму на својот дваесет и шести роденден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Иако често дивјачки и нецивилизирано напаѓан од официелните критичарски морони, кои, меѓу нас кажано, во филм се разбираат колку нашиот архиепископ во кик-бокс, ТОЈ сепак не се предаде! (Смеење) А како и нема да биде напаѓан?! Како и нема?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Центарот беше обезбеден со три стражарски места и со видеокамери поставени на високи метални шипки, со што во одделението за наблјудување и алармирање можеше да се забележи секоја промена и движење во пространиот двор, во паркот и надвор од оградата, во појас од десетина метри.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Па сепак, интернатскиот режим во студентскиот дом, окапувањето врз скриптите во семинарската библиотека, сојузната збирштина на сургунски сурати, безвкусниот штирак на мензашки порции, престолничките погледи на беспоговорните професори, свитканите плешки на провинциските безименковци, уситнувањето на младешките идеали со осминка здрвен бурек - сето тоа не беше лошо, барем за кратко, да се одмени ако не да се замени со познатото до здодевност лето во родниот град, со утринските прошетки по излитениот грагор на изодените патеки во паркот, со пладневното цапање по боси табани врз врелата песок на дивите плажи, со врвуличавото вртење по бескрајната лента на вечерното корзо, со срамежливите испраќања на новите симпатии по непознатите сокаци, со повремените кошкања на парталавата топка во маалската полјанка - и воопшто, по сите тие неизбришливи слики, што ги носиш како драг товар од детството а не знаеш што ќе остане од нив кога ќе стапнеш во животот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ете, на тој начин таа го објаснуваше нашето задржување помеѓу сенките во паркот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И другпат така сме направиле, иако мене ми е строго забрането да се оддалечувам многу од дома без да се јавам каде одам, а пак за одење во парк попладне не станува збор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„На старото место: во паркчето кај пругата“ - кусо одговори Влатко. Се стрчавме низ скалите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Умре како трите маслинки во паркот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Понекогаш, за време на попладневните прошетки во паркот, Криста му се приближуваше на доктор Гете, и му велеше: „Сакам дома.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
СПОМЕНИК Девојка си учи во паркот, на клупа, спроти биста на младич.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ќе не стемни во паркот и може да биде навистина опасно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тогаш, во паркот, на крај памет не нѝ беше да ја натераме да нѝ раскажуваподробности за убиството на девојчето. Напротив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаеше дека има бел отров во очите како оној што личеше на брест, како поднаредникот без веѓи, како тие двајца во оној ден пред тоа на планинскиот пат; знаеше дека нема право на тој збор но уживаше во дрскоста и мислеше на трите маслинки во паркот;и знаеше дека во ова студирање без сведоци може да остане само еден и да биде од тој час псамен патник на планина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не тормози, туку веднаш објасни ми, ќе задоцнам, може да си заминат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во домот за стари и изнемоштени лица, едно бабиче, што не знае ни како се вика, секое утро се буди, ја зачешлува косата, става карминче со растреперената рака и со чадорчето постојано прашувајќи: „Да не помина три часот?“, седнува во паркот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се обидував да го замислам нејзиното лице, но тоа не ми успеваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На таблата искривени цевки, парчиња од различни мерни прибори, скршен пропелер.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- А како ќе се гледаме? - Како порано. - Во театар, во бифе, во парк? - Ако сакаш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога, еднаш, во паркот, му рече дека Иван е лекар, тој зеде шепа земја и ја наполни големата уста. „Зошто го стори тоа?“ се иплаши таа држејќи ги неговите раце. „Пијан си, немој...“ Ја погледна и се наведна. „Не, тоа, го сторив за да не прснам од смеа.“ А кога и рече за некој свој пријател лекар што некоја Марија го оставила, кога и рече дека тој бил највеличествената болка на светот, му ги пушти рацете.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во паркчето веќе нè очекуваа, седнати на нашата клупа: Љупчо, Ташко и Дејко „Спанковци!“ извика Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Некој скршил дрвце во паркчето.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Томо, имам еден предлог, го започна разговорот Рада, потпрена на нивната клупа во паркот, мислам дека подобро го познаваш Скопје и ќе можеш да ми помогнеш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Денес ме виде во паркот како седам, и кога пријде увилен, блед и стресен јас сетив дека непознат човек гледам како што гледа во мене таа есен.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Неколку евразиски затвореници, обвинети за воени злосторства, требаше таа вечер да бидат обесени во Паркот, се сети Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега ќе е најарно да го стиснам челото на влажно студено шише, или мирно, пред огледало, беспрекорно да ја врзувам околу врат сината кравата, или полека, по танка кошула, да чекорам под дожд кон оние маслинки во паркот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Навечер во мојата населба соседите се собираат во дворовите и на клупите во парковите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога ќе немаше никој во паркот, тие седеа на клупата, таа го вадеше огледалцето, се огледуваше и му даваше и нему да се огледува, се чешлаше со чешлето, а понекогаш се чешлаа заемно: таа го чешлаше него, тој неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ние двете се правевме дека не го слушаме кога додаде: “А толку би сакал да појдам во парк и да ги гледам птиците”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти се јавуваат на прошетка, на клупа, во паркот, при сркнување на првата голтка на утринското кафе и те враќаат во тоа што далеку остана зад тебе, но е нераскинлив дел од тебе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По една недела од договорот во паркот зад стадионот, Томо со своето семејство, татко му, мајка му и сестра му седеа на празната трпеза во домот на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А и во паркот не би ми било страв да одиме заедно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еве, тебе те чекам – ми текна да го излажам во моментот, оти се сетив на неговата идеја за велосипедот и оти ми рече дека ќе ме земе со него да му го покажам местото во паркот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Токму спротивното, реулацијата и контролата се едни од неговите клучни карактеристики: јавниот простор се дефинирана преку „правилата на пристап, изворот и природата на контрола над влезот во просторот, индивидуалното и колективното однесување санкционирано во специфични простори и правилата за користење“.85 Преку оваа дијалектика на вклученост и исклученост, дозволувајќи им пристап на 83 Don Mitchell and Lynn A. Staeheli, “‘Clean and Safe? Property Redevelopment, Public Space, and Homelessness in Downtown San Diego” in The Politics of Public Space, ed. Setha Low and Neil Smith (New York: Routledge, 2006), 144. 84 Don Mitchell, The Right to the City: Social Justice and the Fight for Public Space (New York: Guilford Press, 2003), 51. 85 Neil Smith and Setha Low, “Introduction: The imperative of pub- lic space” in The Politics of Public Space, ed. Setha Low and Neil Smith (New York: Routledge, 2006), 3. 74 одредени општествени групи, а оневозможувајќи го за други, со што нив ги прави невидливи, јавниот простор ја конструира „јавноста“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ова звучи како луциден коментар на новата уметничка форма на Cage. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 45 ГЛАВА VI Каде всушност е значењето Хроматска фантазија и фуга ГЛАВА VII Пропозиционално сметање Канцер канон Еден ден во паркот, за време на нивната прошетка, се среќаваат Ахил и Желката.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ќе дојдеш пак, важи? - Важи – ѝ велам и слегувам по скалите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога излегувавме во паркот, таа ги учеше своите деца да играат некои детски игри, и самата таа играше со нив, играше со невидливото околу себе, со невидливото си подаваше топка, фрлаше камченца кон некаков круг, прескокнуваше и скокаше заедно со невидливото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вака, кога сите сме си заедно, си се сакаме и не ни е толку важно колку сме сиромашни, дали немаме што да јадеме, дали ќе одиме во диско, или пак во парк.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И покрај тоа што, според Томасини, човекот е „млад, мажествен маж“, што е „крупен“, што „зрачи со плеќеста машка самодоверба“, што обожава да игра кошарка и што „често може да се види во паркот како, заигран партија баскет, се турка со другарите“, ете, нема збор, излезе дека бил пешко.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Клупата во паркот беше сместена под сенките на една зеленика чии гранки речиси допираа до земјата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го носеше крпченцето постојано со себе, и честопати за време на оброците, одморањата во паркот, или работата во шивалницата, ќе го извадеше од џебот и на него ги поместуваше гранченцата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Кои другари? Даме и Тихи? – се насмеав јас. – Ти, Даме и Тихи лом ќе ги направите? – се смеев. – Па, вие не сте тепачи!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мојата капа за сонце – онаа која она момче што беше со луѓето во паркот ја имаше ставено врз својата глава – стоеше на мојот кревет.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По смртта на Сара, неколкупати ја посетив Клара во нејзиниот дом, но таму ме дочекуваше непријателството на нејзината мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу време поминував со него во паркот, дури и кога студеше ние бевме таму.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Статистичарите забележале дека зеленилото на овој парк му го даваат 6.000 иглолисни дрвја на големата шума во паркот која е култивирана, испресечена со патеки, во кои софијанецот и обичниот патник, во пеколно жешките дни, можат да се освежат и одморат, а најмалите софијанци да се наиграат зашто тој е начичкан со детски игралишта...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тука имаше луѓе кои не можеа да заспијат, и луѓе кои лежеа како во вечен сон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ми бранат да одам со другарки во паркот, но ме предупредиле, тоа секогаш да биде претпладне, ако е можно да не одиме сами девојчиња, туку да бидеме во друштво со некој од другарите и, се разбира, да не влегуваме во третиот дел од паркот, каде што нема жив човек, туку да се движиме околу тениските игралишта и Луна паркот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Мрачно е,“ реков, „не гледам ништо.“ „Нешто виси на едно од дрвата. Нешто или некој.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останатите стоеја крај прозорците на болницата и гледаа низ решетките.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако се од женски пол се шминкаат на несоодветни пригоди како на пример на излет или дневна прошетка во парк. шминкерите ги мешаат работите, затоа што не се сигурни што сакаат и во која група припаѓаат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Едно облачно пролетно попладне, во кое очекувавме дожд па затоа наместо да излеземе во паркот останавме во своите кревети, во Гнездо дојдоа браќата на Добрата Душичка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакаш да дојдеш со мене?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во библиотеката на Гнездо таа отвораше книги пред невидливото, и ги учеше своите деца да читаат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги оставивме на Млечен, таму каде што живее другар нѝ Горазд, ги заклучивме со катанци и заедно со машките од наше одделение отидовме во паркот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во паркови и во градини се претворени и многу нејзини булевари.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Никако! - одбив. – Јас во тој дел од паркот во живот веќе нема да стапнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Веднаш вади нешто од фрижидерот и од долапите и нè почестува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ах, тие миризливи јасмини, наоколу во паркот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се шетав низ град, сама, некаде во паркот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но, се разбира, најважно е, што си сторив јас самата: кога јас по нашите среќавања со него во паркот си претставував како ќе биде да живеам со него во брак, тогаш јас чувствував - не, тоа не ќе можам да го издржам: вечна напнатост, вечна наелектризираност... Но просто, испаднав идиотка.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И само некои од нив се среќавале: во огромните трпезарии, во Големата сала во која доктор Гете држел предавања, во паркот кога шетале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И така ги закопувале, во паркот, во плитка дупка, и наместо во ковчег – во чаршаф.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми ја позеде книгата, од помеѓу нејзините страници испадна пресуваното глуварче кое во паркот едно дете ѝ го подаде на Сара низ решетките на оградата, и кое таа го имаше ставено меѓу страниците од книгата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И ти ми помагаше за автенцето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со попладневниот воз Тарзан и јас заминавме за Сомбор, таму купивме еден билет до Скопје, а кога се стемни, го чекавме Михали во паркот зад центарот на градот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И кога повеќе не ја гледав во паркот и тогаш само наслутував иако не бев сигурна што понатаму се случува со неа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Дали човекот... не, дали ти пиеше зошто си несреќен? Или крчмите те сторија несреќен? Или гладиолите и маслиновите стебла во паркот? Кажи човеку.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во првиот момент кога рекоа да одиме во паркот под шатори, нешто страшно ме притисна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Некои се бркаа како мали деца по тревата, други седеа на клупи и разговараа, трети се расправаа; некои стоеја сами, замислени, или засмеани, или расплакани, или рамнодушни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само дрогерашки во Паркот Вашингтон. Паркот Вашингтон мириса на ѓубре, со тие куќите наоколу.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја виде еднаш со Ирина како купува цигари од бутката и како бега од неа за да не ги види и се скрија во паркот за да пушат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Беше тргнат да оди во полиција!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
На вториот ден од Конгресот, 7.000 Словени од Питсбург и од околните места се собрале во паркот Шенли за да го следат излагањето на министерот за внатрешни работи на САД, Харолд Икс, кој пристигнал како гласноговорник на претседателот Франклин Д. Рузвелт.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Седевме во паркчето на нашата клупа. Го чекавме Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зашто, ако не сум направила ништо за себе во последните 3 децении, во една ноќ сум влегла во десеттина кафеани, од која едната специјално ми ја отворија само за да влезам во тоалет, па пиев и вино место чај (а, тоа не сум го направила никогаш!), шетав во парк по дожд, разговарав скокајќи од тема на тема за да стигнам да раскажам сè, се срамев, не се срамев, сакав да заспијам, не сакав да заспијам и, во едно деноноќие, ги доживеав двата изгрева...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Бато – продолжив да испитувам, - а, ако твоите луѓе се послаби од оние во паркот? Ако се случи некое убиство!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секојпат кога чуварите ни велеа дека времето за прошетка во паркот е завршено и треба да се вратиме во своите соби во болницата, една девојка го прегрнуваше најблиското дрво легнувајќи на земја, и долго се бореше додека не ја одвоеја, врескајќи: „Јас сум сон на ова дрво!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во собата во која Клара лежеше мртва.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се разбира, божемното согласување со блеењето на јагнињата ми заличи на онаа лажна радост што ја пројави кога попладнево во паркот се измешавме со децата а притоа јас ја почестив со еден голем клопец шеќерна волна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во викендите, кога бев слободен, шетавме во паркот и најчесто одевме на ручек во ресторанот “Палма” на горниот дел од езерцето Око.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше тоа во Паркот, еден остар, ладен ден во март, кога земјата беше тврда како железо, а тревата изгледаше мртва и никаде не се гледаше ниту една пупка, со исклучок на неколку шафрани што беа никнале само за да бидат обезличени од ветрот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Налетав на дузина интелектуалци мудруваа гласно ко кучиња чопор се јадосав, сакав да ги ишамарам сите сметав дека тука не припаѓам воопшто Од сите тие повраќаници гнасни почна да ми се превртува желудник блеев ко теле во ѕидови празни во салата не видов ниеден згоден задник Се чуствував како бескомпромисен лудак од тие бескорисни пијавици гадни со дебели задници фотељи што дупат одвратни џганови интелектуални Отидов до паркот и налетав на старци заљубени парови се шетаа често во паркот не видов интелектуалци го вратив спокојот и срцето на место
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Јосиф седеше на клупата во паркот додека размислуваше за последиците од глобалното затоплување, за што, несомнено, го поттикна Ал Гор.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Немаше ништо страшно во тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Значи, падна во битката, од висина, незнаен пилот и легна во гробот во Мариинскиот парк. Во парковите владее големо спокојство. Во Царскиот, светла тишина. okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иако со часови го чекаше на клупата под зелениката во паркот, средбата не се случи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во социјално-станбениот блок Вашингтон Парк, не оди на вратата на некоја црнкиња. Не си пожелна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој дожд тегнеше во неа еднолична мелодија но не можеше да избрише едно сеќавање на онаа ноќ под врбите во паркот, и потоа во неговата врела соба, кога праинсконската вистина ја отвори до срце и ја исполни: гаменот со голо теме може сѐ и чини сѐ што може.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Откако му раскажав што и како се случи вчера во паркот, тој призна дека тоа било едно возбудливо доживување и ми се пристори дека помалку и му е криво што нему не му се случило.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
– А каде ви е сега тој клет Чанга? – продолжи шефот. – Чанга е во паркот! – извикавме едновремено, ние децата. – Шипинки во паркот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Една летна вечер седевме на клупа во паркот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пред присутните тој го прочитал писмото на Рузвелт упатено до Американците од словенско потекло, во кое тој ги повикувал да го вложат сиот свој ум во конструктивни акции за забрзување на големата задача - за што побрза победа, како претпоставка за мир на земјата и за благосостојба на народите.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Кога дожд од лисје и ѕвезди над мене паѓаше на клупа во паркот, во мирна, сосема мирна младешка есен, додека умираше последниот здив на радоста на есента во здивот на бакнежот земен.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Голема нервоза ти е тоа, братче. Да имаш кола во гаража, а да не знаеш да возиш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Најпосле, во мај 1995 година беа пренесени посмртните останки на Коница во Албанија и беа погребани во Паркот на Тирана крај гробницата на браќата Фрашри...“
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ги знаеше сите можни и модерни танци, го викаа Бане Румбата, затоа што прв ја заигра румбата на бетонската плоча во паркот Идадија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Можеби ќе налетаме случајно некој ден во паркот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Да појдеме ли во паркот каде сите наминуваме да се прошетаме, да си подишеме чист воздух?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Полека сфаќаше: неговиот подвиг во паркот со мускулестиот Мирон беше далечен, се забораваше, а двајцата мали сектанти бараа докази за својата вера.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А, Игбал ме прашува: - Бреза, сакаш да ти ја фатам месечината и да ти ја закитам косата со неа? - Сакам – велам јас восхитено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Ќе ни се смеат. Мене ме знаат фантазер, ама овојпат и ти ќе си го окркаш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како и секаде, и таму биле поделени богатите и сиромашните – оние за кои нивните семејства плаќале високи суми, биле сами, или по двајца во соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите ние знаевме дека никогаш ништо не бара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некој им кажал невистини за нивната сестра, она чување на тивкиот оган меѓу неа и Макс им го раскажал како нешто друго, како којзнае што друго, и кога влегле во канцеларијата на доктор Гете, прво што му рекле било дека не ја донеле својата сестра во психијатриска клиника за да се курва, туку за да се лечи, и побарале од него да ги одведе кај неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледавме во неа, во нејзиното бледо лице и потемнети очи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тогаш застанував крај прозорецот и ги набљудував оние во паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Немој ти мене убиства! Пак онаа Снеже ти ја полнела главата, признај! Така ли е или не!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Проклети цајкани, опцу во себе. Берат ли можеби цвеќе во парков?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Имено, овој род на американската војска сите објекти, бродови, авиони и статисти бесплатно им ги даде на филмаџиите, okno.mk | Margina #11-12 [1994] 105 но, од друга страна, филмот толку го изгради имиџот на пилотите што години потоа школите на воздухопловството беа буквално претрупани со кандидатури!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како на стар проектор се редат сцените: првиот плач во болницата, непроспаните ноќи, пелените, кашичките и чајчињата, медицинските енциклопедии, остави ја цуцлата, треба поголеми патичиња, не во уста!, „две рачички со десет прста“, Ноди-тракторот Том-Мики Маус, како прави магарето?, кликни на црвеното кругче, дувни во свеќите, ајде да градиме куќи, дојди да те гушнам, одиме во парк?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ако во Париз бев растргана и едвај успевав да стигнам секаде-одење на часеви по француски јазик во Алиансата, брзање низ ходниците на метрото да стигнам на време за да се грижам за Патрик, одење во паркот со него, читање на литература за претстоечките испити на факултетот, тука во Бретања уживав во летото со сите негови убавини.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој ги редел крпчињата, марамчињата, престилките, под и над перницата, и заспивал на нив; Добрата Душичка ги редела дрвените коњчиња, цветови и ангелчиња на масичката покрај креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го движеа така по ходниците до излезот, потоа го носеа до некоја од клупите, па го притискаа на рамената и тој седнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Излезе во паркот и речиси во секунда ја испуши цигарата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пред да ја отвори книгата, Сара ги погали кориците, на кои беше претставен есенски пејзаж, и кажа дека со години не била во парк.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Она што го знаев од нашите разговори во паркот е дека таа има засебна соба од станот на семјството каде што работи ау паир.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Клара раскажуваше за синовите на својот брат, кажуваше како малите Густави, кои и натаму ги викаше „мали“ иако веќе беа возрасни мажи, ја посетувале во Гнездо, раскажуваше за нивните сопруги и деца: „Кога доаѓаат со своите деца, ми се чини дека цел свет доаѓа таму – некое тукушто прозборело, на некое му никнал заб, трето паднало и си го раскрварило коленото, четврто научило да лета змејови, па седиме цело попладне во паркот и гледаме кон небото,“ рече, и погледна низ прозорецот кон небото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само прозорците се отворени за да може да се дише и гледаат кон убаво дотераните тревници, однегуваните стебла со високи крошни, на фонтаната и куќичката во паркот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Однадвор, од длабоката ноќ, до мене допираше чкрипавиот звук на нишалките во паркчето пред зградата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Поетот бега во паркот. Во паркот- езерце: калливо, со тресје и жаби што скокаат наоколу. Поетот го сака ова место.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И таа како мене чуваше деца во едно семејство, па се запознавме таму на клупите во паркот додека децата играа во песокот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На крајот од филмот, Марсиа умира на клупата во паркот, додека од неа излегува нејзиниот млад дух, кој се среќава со духот на Пол и тие заедно под рака насмеани продолжуваат да одат под расцутениот дрворед од кој паѓа дожд од цветни ливчиња додека во позадина свири „Мила, мила, мила, дали ќе ме сакаш некогаш?... до последната животна пепел, ќе се сеќавам на оваа пролет, ова време на љубовта, на овој мајски ден..“ полека исчезнувајќи во далечината...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имав мал проблем затоа што малото беше заспано, па онака, по пижами, во ќебенце го префрлав на задното седиште на прастариот модел од „Мицубиши колт“, силвер боја, а јас, по влечки и во пижама, модел над кој мораш да се замислиш, во смисла, „јали ќе легнува, јали ќе џогира“, пичев за да не ме чека детето пред фонтана во парк.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Секако, без мене се собираат во паркчето на нашата клупа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И, така, тоа попладне, можеби поради молбите на Мила да не ѝ го расипуваме уште тој ден час и половина што го има слободен, или затоа што и нам нѝ се правеше нешто, не знам што, но нешто друго и поинакво од вообичаеното, сите со воодушевување прифатија кога предложив да одиме во парк.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека ги гледавме во паркот, додека ги прислушнувавме нивните разговори и додека си ги прераскажувавме и мислевме што ќе биде со нив потоа, заборававме на своите лудила, и нашите лудила забораваа на нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Каде е дома?,“ доктор Гете сакаше да ја збуни со прашање. „Дома е дома.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Ќе се вратиме до седум и пол – реков на тргнување. Тогаш е сѐ уште ден, а Мила мора да е дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се наведнуваам блиску до мајка ми и ѝ шепкам на уво: - Сега ќе одам во паркот и ќе го изодам шеталиштето докрај.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што има ти мене да ме чекаш? – грубо ми возврати.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Двете стоеја во паркчето под саат кулата се држеа возбудено за златното ланче околу вратот на Томе и страстно тонеа во своите младешки желби и мечти.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ќе дојдеш заедно со нас во паркот, да ни покажеш каде тоа се случило.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„А чичко Темелко подготвува во парк - шумата алеја со рози.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
СТОЈАДИН
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Малкупати го сретнав, но и од тие малку средби сфатив дека никогаш ништо не бара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седната на една од клупите во паркот, се виде како почнува да тоне, токму во најцрната точка од вителот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Лајм заболување“, рече таа. „Лајм заболување.“ „Се шири со каснувањето од крлеж. Тие се плеткаат низ тревата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се гледавме едноставно и обично, како да бевме случајни минувачи во парк со птици.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Рада е моја и само моја, та нели во паркот се заколна на верност до гроб, се уверуваше самиот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Петар остана како скаменет уште долго да седи на клупата во паркот кај саатот... ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Биле во паркот и не ги нашле луѓето, само капата останала на тоа место.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Тогаш, да одиме во Аугартн,“ рече брат ми, и Сара ја затвори книгата и ја остави на својата постела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од животинскиот свет во паркот има: елени, срни, лисици, куни, јазови, зајаци, диви кози, мечки, волци, диви свињи, па дури и рисови.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ме чекаат другарите кај фонтаната во паркот, договорени сме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Моја беше идејата да отидеме попладнево во парк без да им кажеме на нашите дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе може и без мене тоа да мине.“ Мирон несигурно стоеше и крвареше однатре заради недалечната навреда во паркот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Не, ве водиме во парк, за да си поиграме со вас,“ се смееше еден од војниците кои нѐ чуваа во камионот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Марија, колку да се каже дека рекла, потсети: - Попладне е, не заборавајте!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не сакам со неа да одам во паркот, не сакам со неа да играм...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Не бегам, господине, одам по детето во парк“, му раскажувам, а тој ме мери и не верува, го отвора гепекот... и оп!... му се посреќи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На него не се сети ниту берберот што му го симна скалпот, кога во огласник прочита дека колекционерка на уметнички дела сака да купи слика на која има насликано раззеленета врба, клупа во парк и маглива машка силуета.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јавните простори се простори на интеракција и средба (на улица, на плоштад, во парк) како и места на размена и комуникација.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Глуварчето падна на нејзините гради. Повеќе не се видовме со Сара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Станав, се приближив до прозорецот. Клара покажуваше кон дрвата во паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да постелиме ќебе и да седиме на спротивните агли.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако ме одвоите од дрвово, тоа ќе престане да ме сонува и мене ќе ме снема!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веднаш ја замолчевме и побрзавме низ насипот, упатувајќи се он грмушките каде што ги имавме оставено велисипедите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш кога потоа ќе се сетев на неа, помислував на она глуварче и на нејзините раце кои го поземаа свежото цвеќенце во паркот, кога низ решетките на оградата ѝ го подаде едно дете; на нејзините раце кои го кренаа пресуваното глуварче од градите кога тоа падна од меѓу песните на една книга. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како трето: ќе можам да си набавам куче кое ќе спие на тераса, и така конечно ќе можам да ја направам единствената здрава работа носејќи го кучето во парк, наместо да решавам загатки од стари списанија, посакувајќи го најновиот број.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Подоцна дојдоа некои луѓе и не поведоа во паркот, каде што имаше поставено шатори. Ни разделија и храна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Додека ѕидовите ги криеја, нивниот бакнеж беше поразличен од оние под зелениката во паркот, зад Градскиот стадион.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вистина работата е тешка ама после имаш слободно време што сакаш да правиш; одиш во театар, одиш во кино, одиш во парк...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Почнуваше од првиот поглед пред хотелот Куба на матурската забава преку првиот допир на рацете во паркот зад стадионот, до бакнежот што траеше вечност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потоа отиде во паркот.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
„Безгранична слобода“, изговори гласно и во мигот му застана нешто во главата како јазол на конец што треба да се провре низ иглени уши и погледот пак го врати на сликата раздробена меѓу зарѓаните квадрати: Човек седнат на клупата во паркот, лево од него и зад него високи ѕидови опшиени на врвот со бодликава жица, пред него долг пат со камени коцки до главната капија на затворот, од десната страна затворската зграда од која зад решетките го гледаат две очи сини, како синото небо над него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Другарите не доаѓаат да ме викаат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На дрвото во паркчето отспротива една страчка се подигруваше со една мачка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тој чекајќи ја на клупата под зелениката во паркот зад стадионот, уште од далеку ја забележа нејзината неизбежна среќа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А оној ден во паркот, таа со едната рака го прифати глуварчето, а другата ја пружи за да го погали детето, но пред да ја допре неговата глава нејзиното тело се затетерави, и таа одново се фати за оградата. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш, додека набљудував од зад прозорецот, забележав како на една од жените кои шетаа во паркот ѝ се приближува маж кој за раце водеше две деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако исклучокот од болеста, или Нормалноста, психијатрите во книгите го нарекуваат Религија, тогаш моето Верување во тајни знаци кои сакаат да ми разоткријат гатанка доаѓаше како некаква здрава работа од типот на водење на кучето во парк.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Понекогаш Криста ја запираше Клара во паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така да ти стои и уште секој да те запрашува: - Комшија, кога ќе положиш?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зоки Поки беше в парк Зоки беше в парк, па кога се врати оттаму, го прашаа: - Што виде таму, Зоки?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Велат, имало тепачка во паркот Тилри!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Уште некој период ја гледав на клупите во парк дес восгес, но тоа беше некоја друга Ангела.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Дедото слушаше радио, читаше весници и секој ден наутро излегуваше да игра шах во паркот со другите пензионери.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мрачно му било денес и на човекот кој висеше на дрво, во паркчето карши Нова Македонија... сонцето не го видел.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Уште утре ќе купиме куче и потоа нема да имаме потреба од преговарање дали сакаме да шетаме во паркот, секогаш ќе мора да шетаме, ќе мора него да го шетаме, шетањето ќе стане нужност. (Кога не му паѓа на памет да шетаме дете - ќе шетаме куче).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Истураше пороен дожд, и едвај дваесетина излеговме во паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Изгуби концентрација и желба за учење, сѐ што ќе прочиташе не запеметуваше; чувствуваше главоболки; ја нервираа викањата и гласовите на децата во паркот, ја нервираше секој шум.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Да појдеме и да јавиме оттаму дека дрвцето е скршено, дека чешмата во паркот е запустена.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И наместо да е страшно, бидејќи е ноќ во паркот, прекрасно е.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Новоста го обиколува светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така во паркот на Белата куќа, во присуство на Бил Клинтон, пред стотина поканети, Јасер Арафат се ракува со премиерот на Израел Ицак Рабин, човек повеќе на воена отколку на дипломатска кариера, за разлика од Шимон Перез.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Една девојка додека чекореше во паркот кинеше страци трева, и потоа ги расфрлаше околу себе; една старица пред заспивањето замислуваше како ја корне тревата пред својот дом, и ја расфрла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа навистина нѐ однесоа во парк, во Пратер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Дали ако живееш само еден ден, дали тогаш ќе појдеш во паркот, ќе ги мирисаш цвеќињата, ќе ги гледаш птиците, или ќе останеш дома?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ајде сега трчаница дома, а попладне да се видиме на старото место во паркчето.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ќе ти кажам една тајна,“ ѝ велеше, „ќе ти кажам една тајна, ама никому да не ја кажуваш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Венче и Милчо беа соседи; куќите им беа отспротива. Кога ќе се вратеа од училиште, играа во паркчето меѓу нивнивте куќи.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
На нашата клупа - во паркчето до пругата - се собиравме само Влатко, Дејко и јас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога ги забележа, таа застана како скаменета, и тоа некако ги скамени и тројцата нејзини посетители.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чуј, ти реков. Не плачи. Сите приказни ти ги оставам. Уште малку и тие ќе процветаат на нашите три маслинки во паркот. Сите, приказни, Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Од радио-апаратите и од разгласите поставени на плоштадите и во парковите, се слушаше гласот на Фирерот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога одиме во парк, бидејќи блиску живее до него, наминуваме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога деновите се сретнавме пак на клупите во паркот таа ме праша: - Зошто толку брзо си отиде онаа вечер?
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Прочитав неодамна во весник дека убиле некое девојче во парков и три дена родителите не можеле да ја најдат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Единствено кога ја посетувале родителите и ќеркичката, како да се враќала во дел од минатото, и целата се вкочанувала.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред нив девојче го собира попаѓаното лисје во паркчето и си потпевнува: Et la vie et l'amour...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Го почувствував тој отсјај како оној што со часови го чекав загледан навкосо во прозорецот наспроти мојата ќелија, во дивитот на затворската зграда наменет за женските притворенички, кој, со еден кат понизок, продолжуваше во паркот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Почнала да се движи, сама да јаде и да се бања, да шета во паркот, и да ткае во работните часови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие седнаа на клупата во паркот, а ние продолживме со посетата на некогашното гнездо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш Хајнрих беше скоро неподвижен, затоа што неговиот ум не можеше да му каже на телото да се придвижи – деновите ги минуваше в кревет, и само кога доаѓаше часот за одмор во парк, болничарите ќе го поткренеа, ќе го поттурнеа и тој како некаква машина се движеше сѐ додека некој го туркаше, правејќи отсечни чекори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не знам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме едногласни: да си ги земеме велосипедите, божем ќе возиме низ нашата населба, а јас да ги понесам и тениските рекети, можеби некое од игралиштата во паркот ќе биде празно, па ќе нѐ пуштат да поиграме без пари. Така и сторивме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас, обична, одлична и миленичка на класната, а тој бас гитарист во тогашниот „Тост сендвич“, со малку подолга коса од тогаш дозволеното, на клупата во паркот чаирски, кој Владо Јаневски за некоја друга љубов го опеа во „Евергрин“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кај беше пак ти?...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И така се сретнуваа еден со друг сè до пролетта, сè до оној ден кога Милчо играјќи топка во паркчето, ја удри случајно шофершајбната на колата од татко ѝ, и ја скриш.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но, новото ние, Југословените, со право го бараме и во својот павилјон, кој е сместен ан скришно место, на една височина, меѓу високи дрвја, во парк.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Првин во паркот. Убаво место. Високи дрвја, чисти патеки и многу ружи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Најновиот пример на “tei-in” може да се види во филмот на Алмодавар “Кика”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во главата на Х беа сместени три слики: раззеленета врба, клупа во парк и замаглена женска силуета.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не можев да се изначудам - Мамо, дали бато се враќаше дома откако еднаш излезе со Даме и Тихи, попладнево? – прашав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Стари костени, кои сè уште стојат таму во паркот.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Но затоа постојат отисоците, затоа е критериумот. И нашите средби во паркот“. Потоа, тој замолча.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еден ден ѝ го снема крпчето; го беше изгубила, или некој ѝ го беше украл.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се засрамив бескрајно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Разголен и на показ за секој сретнат поглед, како тежок виновник, се провлекуваше по улиците, во клубот, во кафеана, во паркот, кај пријател. Сеедно каде. Сеедно кај кого...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го познавам јас него, и тој, исто како и јас, обожава необични и опасни случки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не подалеку.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имено, власите во градот одлучиле, за да заштедат пари, тревата во парковите да ја „поткаструваат“ со две стада овци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Тогаш одиме во паркот зад стадионот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)