во (предл.) - пауза (имн.)

Вистина, по сето тоа, токму непристојно, лудачки, ѝ беше нараснат еротскиот апетит и таа се даваше секому, разумно животарејќи во паузата меѓу сексуалните чинови... ...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Единствено Ирина повеќе-помалку се извлече, благодарејќи ѝ на својата животинска љубов кон себеси; таа набрзо го остави Вадим и некаде се вработи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Реков веќе, сега, утрово, испишувам низи од зборови, цели редови и, повремено, како кога нагло ќе се испие доволно голтки вода од стомне, прекинувам со издишување и, во паузата, ги гледам пак јасиките како се нишаат спроти голиот рид подалеку во позадината, сега осветлени од повисоко, со една жолтосивкаста аура околу врвовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Работниците во паузите пиеја ракија од шишето што одеше од рака на рака и кое го беа донеле маказарчани.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ним најтешко им паѓа што ждригањето е забрането и во паузите меѓу два валцера на некој од Штраусовите и што ептен се препознаваат преправањата и вештачкиот занес од музиката и особено од ѕвонот на прапорците што може да се слушне и при јавањето камили, на пример. (Вистина: дали некој од Штраусовите јавал камила?)
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ним најтешко им паѓа што ждригањето е забрането и во паузите меѓу два валцера на некој од Штраусовите и што ептен се препознаваат преправањата и вештачкиот занес од музиката и особено од ѕвонот на прапорците што може да се слушне и при јавањето камили, на пример. (Вистина: дали некој од Штраусовите јавал камила?)
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Совет: обидете се да го одбегнете неумереното пиење, пијте сокови или вода во паузите.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На крајот, не можам да завршам а да не го спомнам она фантастично троминутно возење на камерата (без рез), кое следи по едно апсолутно генијално делче во филмот (целото трае околу пет минути, и се одвива во паузата меѓу вториот и третиот „чин“ на таа „театарска претстава“) и кое делумно потсетува и на „Готвачот, крадецот...“
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А таа говореше, говореше; потем дојдоа на ред рецитациите на тема народен дух, патриотизам и славни предци; потем се играше едно оро; потем Земанек пееше песна, и – дојдов на ред јас, во паузата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас, без да бидам свестен што зборувам, кажав нешто што и ден-денес не можам да си го објаснам; од каде дојде таква луда идеја кај мене, идеја за која никогаш претходно не сум размислувал, ни близу умот не ми била, а ја изговорив (да не се тоа остатоци од некои мои претходни животи?); реков: „Во паузата би можеле да изведеме една мала, лесна циркуска еквилибристичка точка“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ина уредила вечерта да настапам со својата точка, во паузата на програмата; директорот ми рече дека настапувам без никаков хонорар и на своја одговорност; се согласив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако е доволно смешно, ќе дозволам да се изведе во паузата“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Јас можам во твојата приредба за здравиот народен дух да влезам само во паузата, и тоа ако бидам доволно смешен?!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги тренирал како што знаел и умеел, во паузите, меѓу претставите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во едно писмо напишано во септември таа година, Винсент му кажува на својот брат каде си го бара лекот: „Мил брате – секогаш ти пишувам во паузата од работата – работам напорно како вистински безумник, чувствувам придушена страст за работа повеќе од кога и да било.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И верувам дека тоа ќе придонесе за моето оздравување”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во паузите меѓу ритмот, гласовите однадвор наликуваа на ѕвецкање прибор и чукнување чаши на тој ист конак на кој, изгледа, некогаш се наоѓав и каде што, заради зачмаеност, секој посилен звук можеше да предизвика необјасниво големо возбудување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во паузата од половина час беше организиран коктел со мала закуска.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
КОСТАДИН: Биди спокојна.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Во стриковото градинче, галабо, вишни ем црешни беревме, во уста си ги клававме!... (Во паузата на мелодиското пеење доаѓаат Костадин и Симка).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Некогаш, кога бев член на Парламентот, постојано ги пиев во пауза.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Игуменот наслушнуваше на вратата и одвреме-навреме, во паузата кога ќе замолчеа, ќе влезеше во одајата да им донесе нешто.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во паузата што по овие зборови ја направи, авторот си рече: Сега дојде моментот кога заради рамнотежа ќе ги репне левучарите во корист на грчката десница.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во тогашното најдемократско оксфордско диско со егзотично име „Ramses“ (кое само по три години, кога пак го осетив Оксфорд, веќе беше струшено) каде што тој, заедно со уште тројца и пејачката, Индијката, беше live music тапанар во паузите кога диск-џокејот се одмораше од пуштање плочи.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Има премногу уметници, а премалку публика.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Веројатно очекуваше дека ќе се впуштам во некои будалести прашања со намера да ја препорачам мојата умност, но откако Пачев заклучи дека сум и прекумерно трезвен, дека сè уште сум со моливот на хартијата, само го изусти она многу шупливо добро... добро... дури и без насмевка во паузите помеѓу нејасните зборови од приказната што ја бев веќе слушнал : Ете, твојата пријателка Пеперутката заминала, што може секому да му се случи, а не оставила никакво објаснување или белег.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Попладнево во паузата на јавната трибина за несаканите последици од испарувањата на прастарите наслаги тонска астрологија ќе ги почестам гостите со слатко од ѕвездени трепети.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
НОВЕ: Дека своеволно држел предавања на студентите во паузите меѓу часови, доаѓал на факултет со гас маска, демонстрирал со глад затоа што клозетите се нечисти, ги прекинувал собирите на студенти со неумесни упадници, екстравагантно се облекувал, пред породилната болница викал на трудните жени да одбијат да родат деца во ваков свет, зиме одел бос по улици, егоманијак, лесно склопувал и растурал пријателства, пишувал по згради пароли „Секое дно е дупло дно”.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)