во (предл.) - подрум (имн.)

Тој тргна полека се тркалаше лазејќи од дрво до дрво, се задскриваше зад грмушките па некако стигна до селото за да влезе скришум во подрумот по компири.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Улиците останаа пусти, децата тажни, козите се криеја во подрумите. Зацарува стравот, како пред војна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како подарок за збогување, Лу � сними на касета музика на која пееше и � ја подари.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Така Нико почна да пее во бар, во подрум, обидувајќи се да го совлада касетофонот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Дури имаше и контактна емисија на една од локалните прчвара телевизии чие студио се наоѓаше во подрумите на скотската населба Железарија.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Таму, иако во зградата се влегува со искачување по неколку скали, не го поведоа нагоре туку го турнаа во подрумот, дното да не му го видиш не пак таванот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Макар што кабинетот му беше во подрумот на поликлиниката, тој бавно но сигурно се искачуваше по излижаните скалила на хиерархијата во зградата на струката - од асистент до предавач, без амбиции да го замени пензионираниот шеф на катедрата и раководител на клиниката, за што и така немаше да наиде на поддршка ни кај колегите ни пошироко.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Повеќе не се нервирам, решив да преживеам. Гледам како малите тивки патриоти ги преместуваат кириличните книги во подрумите, на своја рака, се разбира, но еден ден потомците ќе им бидат благодарни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ване олеснително воздивнува. Се куртули од тоа мачно слегување во подрумот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во собата немаше никого. Ѕирна во кујната. Празно. Се стрча во подрумот. Заклучан.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Слези сине во подрумот и донеси ми... Ване не ја остава ни да докаже што сака да ѝ донесе.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ѕирна во кујната. Празно. Се стрча во подрумот. Заклучан.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тој е камион за ѓубре, кој минува на време. вторник, 3 мај, 21.30 Чадор за сите луѓе Градот убав Има еден влез на Ленинова од каде лете доаѓа кочан ладно, а зиме мириса на благородна мувла, која вирее само во подруми на домаќински куќи.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Оти, виде отец Лаврентиј сѐ: виде некое друго време, друг век виде, и виде дека во подрумот на некаква чудна, студена библиотека, окован во пранги седи жив последниот македонски ректор, преблажен отец Климент, столчен, поразен; и виде дека сите негови книги се избришани, страниците празни, без букви, додека тој умира со корка леб и чаша вода а над него стојат некакви други луѓе, заговорници и измамници со подуени мешиња и сало на вратот и му се смеат оти словата одлетале во воздух, та ред не останал за него сочинет од други времиња; “Толку си бил важен”, му велат, „толку те сакал и те почитувал народот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 125
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Паѓа, паѓа отец Лаврентиј, тврда е земјата, топла пред летен дожд, и здивот е топол што ѝ го вдахнува тој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Почна да се чини дека секој пат кога ќе отидевме некаде да се фаќаме- на задниот чардак кај твојата полу-глува баба, мустаклија Италијанка која седеше пред станот кикотејќи се на репризи од “Ја сакам Луси”; или во собата за рекреација во подрумот на твојата пријателка Џини додека родителите ѝ беа на целоноќно куглање а таа беше горе со тогашниот ⥊ симпатија Брад; или далеку во предградијата, во драјв-ин киното “Огромниот Близнак” за време на таканаречениот Елвис Фест викенд - удавената жена постојано беше со нас. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 182
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои велеа дека е од раѓање во дворот или во подрумите на некоја беговска куќа одамна напуштена и во распаѓање.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Лицето му е камена, неподмитлива маска - без знак на лутење, непроѕирно. Синот бега во подрум.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Местото на велосипедот е во подрум.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Работи кои не смрдат, но и не мирисаат добро банкнота од илјада денари, кога ќе излезе од банкоматот; лубрикант на чија етикета пишува "гарантирано без вкус и мирис"; велосипед цела зима чуван во подрум; небањато дете, ама твое; купачи носени во базен, после три дена; рацете откако си лупел компир; она за полирање пластика во кола; стог сено среде поле; парфем кој си го добил на подарок од некој што не те знае добро; дупче од цигара на волнен џемпер; топол здив од крава; лифт во државна институција; ретко отварана книга, само за референца; автомобил оставен на +40, под сенка; каталози за козметика со опција "изгреби и помирисај" со помешана арома на печатарска боја и млеко за тело; нечии најдобри намери и наивни лаги.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во подрумот, на скришно место, за не дај боже и за зимница во тегла си чувам - конзервирани сонценца: Првото за украс - на знамиња и слики, вез и масло на платно, прекршено во бранови и над сончогледови полиња.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Откоа го отепало татка је, си излегла од подрумо и кого ќе видела пред себе, сѐ ќе испоганела и ќе го удрела, та ќе го умрела.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа проговорила чумата и беше го испоганила царот, татка је, та на часот беше умрел.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Битови (реалистични) приказни и анегдоти
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Влегол во подрумот, и кога гледат девојчето ич нерасипано, си лежало спружено како да спие; само во срцето било подуено, и нешто како живо је мрднуало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се преправала на жена, на мачка, на јаре и друго.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Беше му текнало еден ден за девојчето, што беше го всилил умрено и беше го затворил во подрумот, да појди за да го видит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Човеков бил Тито: во секоја република имал сопруга, заведена во правливите матични книги, кои мораше да ги бара во подрумот во архивата бидејќи во компјутер немале време, а ни желба да ги внесуваат. Па немал усул...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На звукот на сирената за воздушен напад ја грабнував торбата и трчав во подрум.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Тебе, скоте, во подрумот, - излудуваше, - во подрумот, арамијо! А ако се осмелите некако и го прашате што сте му украле, тој тогаш без збор ве загледува со еден таков страшен, ужасен поглед што е потежок од секоја казна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но подрумот беше нешто друго, подрумот никој не знаеше што беше, никој не знаеше што се крие во подрумот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со група од неколку сомнителни момчиња го затворија во подрумот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Ќе бидете затворени во подрумот, - избезумуваше Оливера Срезоска, помошник управителот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Само таа мисла беше во мене, Кејтен е во подрумот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Тој умира во подрумот...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сјајните и виолетови плодови на патлиџанот, пресечени на половина, издлабени во средината, со пријатно горчливиот вкус, беа како голем букет составен од разнобојниот испечен зарзават во кујната.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Имамот чувал во подрумот разни прехранбени производи, како што велел, за црни дни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш таа слегла во подрумот и сета храна им ја раздала на гладните комшии, а задржала само кромид, домати, пиперки и модри патлиџани од кои му подготвила вечера на недоверливиот имам...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Денес, му рекла таа на имамот, ви подготвив убаво јадење за да зајакнете и да уживате во вкусот!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во земјата, и покрај палежите за време на балканските и светските војни, и натаму во вакафите, џамиите, во подруми и тавани на стари турски куќи можеа да се најдат с уште стари отомански османски книги, ракописи, кадиски судиски записи, наречени сиџили, книги на едно заборавено време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Имамот, убаво се најал, ја пофалил сопругата за јадењето со многу состојки, но кога забележал дека во подрумот нема храна, се онесвестил. Сите весело се насмеаја, вкусувајќи ја варијантата на Мајкиниот имам бајалди.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Жената, крај изнемоштените гладни деца, побарала од имамот, бесна од неговата непопустливост, да подготви јадење од храната во подрумот. Тој не попуштал.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се јадела истата, неподнослива храна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Лежејќи така беспомошно на креветот еден ден изусти: "Да знаете дека во подрумот имам сочувано два шампања, што ги имам купено во Франција за свадбите на децава".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Долу во подрумот си средуваше некои работи, фарбаше даски за новата клупа во Маврово.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се симнуваше до доцна во ноќта да работиш во подрумот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Мÿ Се сеќавам на една твоја (и на Доминик) изложба во подрумот на тогашниот 25 Мај.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од тоа ја обзеде една замелушеност што ѝ ја помати сликата на сето она што се случуваше додека цврсто не заспа: колку и како не се знае, ама Чана ја раздели топлата чорба од петелот со по малку мевце во неа речиси на сите, ја туруваше во саани, во чинии, во месингани чапчиња, во мисури, никој не ја одби нејзината понуда, дури ни Геле Колишев, деверот на Богородица, ни таа, а нејзините синови ја пиеја како да е чај во големи звучни голтки, колку што се сеќава излезе и надвор во темницата, долу во подрумите и ги стоплила момите на Роса со што таа вратила како благодарност голем грст шеќер во коцки за внучињата на Петра, покрај нив, долу открила и други видеуца од свеќи, и ним им дала иако ѝ велеле дека тие се тука од одамна и дека сѐ имаат, дека не се гладни, дека не се мокри, само понадата на Чана никој немал срце да ја одбие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајката Роса од синоќа е во подрумите со момите и гуските, ама од кај исток, додека од оваа страна, на кај дворот, односно од кај влезот, има уште две празни места со ѕид раздвоени,само со празни дупки за врати и празни дупки за пенџериња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Набргу се враќа внучето на Петра и ѝ кажува на Митра со малку засипнат и преплашен глас Бабо Митро, те вика тета Чана долу, во подрумите!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Живеам среде збегот, неколку тајфи на првата плоча, неколку на втората, многу повеќе во подрумите, испреградени меѓу себе, со мали ходничиња затнати со темница колку да се стигне до сопственото брложе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Господ беше со нас, кога падна бомбата во подрумот од нашата куќа крај Езерото...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Командантот беше упорен: „Да не губиме време во сентименталности, со митралезот, горе, а вие, госпоѓо, или во подрум со децата или барајте друго чаре!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Уште кога Татко ви рече дека најсигурни ќе бидеме во подрумот, мене започна нешто да ме копка, првин во срцето, потем во душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Убаво ја средив, го закрпивме ѕидот во подрумот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние во подруми. – А кај беа нашите борци, нашата власт, Мајко? – запраша најстариот брат. – Сите думан фатија. Ќе се организирала нова војска.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како да слушав некаков глас однатре: никако да не одиме во подрумот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но тој добро знаеше што можело да се случи, таа кобна ноќ, со семејството, кога Мајка, и покрај советите на Татко да останат во подрумот, во последниот миг замина со нас, децата, кај свекрвата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние не остануваме овде! Не слегуваме во подрумот. Ве зедов вас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А јас помислив, има нешто во таа идеја, зошто да не направиме филм за девојче кое работи во подрумите на Ремс и постојано ги гледа возовите како заминуваат, носејќи товари шампањ.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се спуштав во подрумот, го отворав сандакот, со она слатко чувство на таинственост и по којзнае кој пат, пребирав по неговата внатрешност.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Каква глума, кога опасноста беше внатре, само триесетина секунди по затворањето. Бевме наполно сами!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Стоев сред салата, чувствувајќи се едновремено глупаво и беспомошно како овој дамнешен ден пред 26 или 27 години кога бев заврзан Команч во подрумот на зградата на „Бетон“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Затоа проверував со третиот, најмалиот, „Olimpikus“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Инаку, стариот чушкопек сè уште го чувам во подрумот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш сите од маалото со часови зјапавме, напикани токму во подрумот на Мики, во и меѓу нозете на девојките и жените што стоеја пред продавницата „Громби“ над нас, врз подрумските решетки, а кога понекогаш ќе задуваше ветерот на кој му го заборавив името, тоа го доживувавме (молкум) како премиера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Еден ден мајка ѝ забележа миризба од тутун во подрумот и се чудеше од каде е таа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Весна ги криеше цигарите во подрумот за да не ѝ ги најде мајка ѝ, та кога ќе одеше да земе нешто од подрумот, пушеше пред малото прозорче за да излегува чадот надвор.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Наутро кога одеше на училште, влегуваше во подрумот и ги земаше цигарите. Кога немаше цигари, позајмуваше од Ирина.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Со Дора го чуваа специјално за да прават ориз.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане фати едно парче стиропор, веќе кафен и измачкан од долгото стоење во подрумот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од каде билетарница во подрумот?
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Оттогаш никој повеќе не ја читаше. Остана заборавена во подрумот во кутија со стари книги.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
БОРИС: Ти сама дома, тој сам во хотел, внук ми сам во мојот стан, јас ќе одам во подрум со шифоњерите и креденците. Разбирам слобода, ама ова!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СОЊА: Нешто во другите соби, нешто во подрум.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Додека вечераа мајка Перса не престана да зборува и да ѝ се восхитува на Роса, а Пелагија ја поплати чувство на вина што таа и нејзината Пеличка имале среќа да ја сретнат мајка Перса, а мајка Роса со толкаво јато сѐ уште да остане во подрумите!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На тоа најмногу се радуваше мајката Роса веќе навистина сосема сами во подрумите, а и Чана и Митра онде во шталите островски, и Пена и Танаско со бројната челад од надворешната страна на фестивалските ѕидови.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)