во (предл.) - поле (имн.)

Лошото искуство кое го има претрпено го одвраќа и од активирање во полето за заштита на работнички права, како и од самото учество во облици на протест и поддршка на работниците. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А како причина плус за ова, покрај ликвидацијата,5 се јавува и смртта на сопственикот на СТД „Јасмина“ – со што настанува фактичка состојба, поради која не може да се оди понатаму со присилното извршување на побарувањето, кое иако правосилно и извршно, станува ненаплатливо.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова, Јаневски не можеше да си го наплати своето парично побарување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Нагонот на смртта е клучен за развојот на Фројдовата идеја за психичкиот живот „од онаа страна на принципот на задоволство“ бидејќи „принципот на задо­волство е тенденција којашто се наоѓа во служба на некоја функција на која ѝ припаѓа задачата душевниот апарат потполно да го ослободи од возбуде­ност или количината возбуденост да ја држи што пониска или константна“.3 Во заднината на овој принцип Фројд гледа „умртвувачка“ функција, која има удел во општото настојување на сето живо да му се 3 Сигмунд Фројд, С оне стране принципа задоволјства, Нови Сад 1994, стр. 164. 174 okno.mk врати на мирот на анорганскиот свет (фамозниот нагон на смртта).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Средбата и односот на сексуалниот нагон и на нагонот на смртта во полето на уживање е јадро околу кое се формира значењето третирано во новата британска уметност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Острите високи карпи издадени кон небото чиниш го допираат, а низ нив е сончевиот зрак, наутро, за прв пат, прецизно паѓа точно во полето.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И сега таа свечена, за мене приредена глетка, под ритмот на музиката, предизвикува девојките да се вејат како класје во поле со стасана пшеница.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Додека Париз, оној вистинскиот Париз, се наоѓа в поле и сиот е рамен, дотогаш во Сурен, освен покрај кејовите на Сена, нема рамнина, а градот, се издига сѐ до врвовите на „Мон Валеријан“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во тие јасни пролетни дни, на поручек, нашиот скаутски вод „Елен”, составен од седум души, се упатуваше на практична обука в поле.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој излегуваше сека приквечер сам на прошетка и полека, полека зафаќаше дури далеку в поле.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Затоа е толку слатка понекогаш самоста в поле.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сонцето во полето на памукот го обра бостанот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Паѓам во поле сончогледно (лицето мое сончогледно во полето сончогледно го губам).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
— Та за што ти се, Митре, тебе две три мартинки?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И навистина, уште истото лето од секое село беа одредени по два тројца луѓе и отидоа в поле, на жетва, со аргатите по разни турски чифлизи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Как што мрена риба барат место по д'лбоко, как што славеј, малка птица, седело си виет сред расцветени ми ружи в поле ил' градина, как што мајка силно љубит првата си рожба, так и младо љубит млада, искат мома јунак, младо момче-хубавелче, гиздаво си либе.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Го гледаше во ливадата, во полето, на орото и на свадбата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не приоѓајте му, Три жени со бели шамии околу главите Седат во полето и го чуваат него Спроти долгото патување низ темнината, низ бесконечните растојанија од студот до огнените знамиња на плодот, не приоѓајте му, Утрово ќе ги искачи ридовите и ќе застане на она место каде што застануваат јулските квечрини да ја гледаат девојката со срп во рацете како оди низ полето и застанува боса среде реката на залез сонцето за да ја оплоди и така размножена да истече со реката до свирепите мориња на усмата, Оставете го, Однесете му тогај вода, дајте му сол, и чист во душата нека си легне во полето да слуша како пеат светулките меѓу ожнеаните стебленца на пченицата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ѕидниот часовник – предел во кој се гледа пастувот од песните со рогови кога го корне крстот во полето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ги собра во една торба најпотребните работи, одрона некоја солза на вратата од убавиот, туѓ стан, во кој така убаво презими, и со злоба во срцето излета од гнездото и побегна в поле за да не се врати никогаш веќе.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Му се одзема дозволата за живеење в град и сета имовина што ја има и се протерува в поле.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во сојузничките војни, пак, против Турците, по победата над нив на Алинци, во есента 1912-та, прва во Потковицата навлезе српската војска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ноќе и во лето, кога се домашните во полето, пенџерињата се поклопуваат со дрвени капаци но тие во мигов се раскрилени па низ замрзнатите џамови во одајата навлегува, зрачен, самракот: во меѓувреме надвор стивна виулицата, стегна сув студ и сега на небото и во воздухот се најавуваа јасник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека дивечот, (волците, мечките, лисиците, зајаците, јазовците, ласиците, смрдулките и куните) зашто нема кој да го прогонува и лови, се намножи до загрижување, преку цел ден и преку цела ноќ, страв да те фати, слушаш како тулилка, завива, кашла и си ги секне грлата во гората и во полето, птиците, пак, си мисли на барските, (чапјите, норците, галебите, пеликаните, кормораните, дивите пајки и дивите гуски; штрковите следејќи ги старите навики и стариот инстинкт, сѐ уште ѝ се верни на Потковицата, населбата на Станкоски Рид готово ја претворија во колонија на штркови: на покривот на секоја куќа, на оџакот на секоја напуштена куќа, има направено седело од штрк по мелиорацијата на мртвиците и Блатото, сосема, сосема, се изгубија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Можеше непречено да гледа во дворот, преку ѕидовите во полето, на горите и на залезот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поинаку не можев да те заштитам - и повеќе не издржа; се расплака на глас, го фрли ножот, истрча во тремот, извика таму Да не видам огледало во куќава и преку дворот избега некаде во полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човек, во делничните денови, уште од раното може да види орачи во полето, деца кои напасуваат јагниња во никајците и овчари кои по ридиштата напасуваат стада, а во неделите и женската челад која по ендеците и меѓите собира полжави и коприви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Карванџиите ги убиваа, водата ја испуштаа од мешините, храната ја поганеа, коњите и оружјето ги пленеа, а војската, иако горе, на Чауле, гладна и жедна, не смееше да се симне долу, во полето, и да ги ограбува чифлизите; нивните стопани, Турци, имаа власт и над војската.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Луѓето одново почнаа да си идат и да си одат на гости, чупите одново почнаа да ја чистата Латинска Црква, момчињата одново почнаа да одат со овците и во полето и в црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Минаа тие времиња, сега луѓе ајвани в поле спијат...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Знаеш дека таа вода мириса?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Впрочем на какви убавини можев да се надевам ако останев во полето?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А каде живеат? - прашав. - Долу, во полето, по оризиштата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А во тој ден човекон што ја сретнал, младичот што и понудил да ја поведе со себе и што можел да ми стане и татко, бил облечен во војничка униформа и јавал бел, војнички коњ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека уште утредента ако не и истиот тој ден можат тие туѓински војници да се појават во полето помеѓу двеве планини.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нека те опседнуваат определени емотивни состојби, особено кога се во полето на преминот, а не ликовите - карактери со предвидлив радиус на дејство.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Па си зеде мечот в раце се истрча во поле да си шета лутината збрана в гради да ја отфрли сакаше сета.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Иван Иванович само после ручек лежи по кошула, под стреата; навечер пак, го облекува палтото и оди некаде - кај градската продавница, што тој ја снабдува со брашно, или во поле, да лови препелици.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Главата на Иван Иванович наликува на репка со опашката удолу, главата на Иван Никифорович - на репка со опашката угоре.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прошетал по сето Коњарцко поле и слегол дури на Врбјанцко, крај блатото, та си се најал жаби, кауѓерици, скакулци и гуштерици.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ем, тако ми Бога, чедо, тебе може да ти се чини лага, ама мене за вистина, чунки ми е приказано од деда - предеда; чунки во стар век, синко, не лажеа нашите стари, како сега што лажат младите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со надеж Силјан да најди луѓе, тргна да одит од планината в поле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Трај си сега ти, јас ќе £ ја клаам в раце и ќе £ ја земам - је рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Сполај ти, Господи, сполај ти, бре стрико, што беше била клетвата лоша - им рекол Силјан - татко ми кажуваше за две пилиња што сет кај нас в поле, едното го викаат Сиве, а другото Чуле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од мака што је беше, изваила шамијата од глаата и застанала пред икона и почнала да је се моли на Богоројца: - Богоројце мајчице, ти суди го и пресуди го тој што ми ја изеде кокошката, што ми носеше по едно јајце на ден, ти како знаиш - така суди го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Царот отиде в поле, бре чоече, за да затни ѓеризите оти излегоа рибите, та опасаа оризите и пчениците.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тие две пилиња и ти сам си 'и видел и си 'и чул синко, в поле, кај си стојат по шипјето и глоѓето и си пеат; едното си пејт: сиве, сиве, а другото - чуле, чуле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Пилци да се сторите и од куќава наша да одлетате, да в поле да појдете по трњето да стојте и еден друзи да се барате, та да не можите никоаш да се најдите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога чула мечката од лисицата тој збор, отрчала во поле и го нашла штркот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во тоа време сите куќни луѓе биле по работа в поле, само Босилка била дома и како што го низала ѓерданчето, го остајла на ругузина, та станала да види в куќа свињите нешто пакос да не сторат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И докај десет саатот дошол до крајот од полето и видел еден пат кај што оделе луѓе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За нив татко ми прикажуваше оти тие биле брат и сестра и ич не живееле како што рекол Господ, та беше 'и колнала мајка му и татко му да се сторат пилиња и да одлетаат в поле, та да се бараат еден други и да не се најдат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа си поплакал Силјан на куќа на деветти марта за домашните, кога 'и гледал и не можел за со нив да зборуа, на жалта згора си летнал од куќа и си ошол в поле да си 'и видит нивјето, ливаѓето, лозјата и чаирите кај што пасел гоедата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ето, тие две пилиња, синко, си биле некогаш брат и сестра.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така куртулија од вас да имаме од вашите маки што ни 'и даате!“ И за вистина, синко Силјане, беа се сториле пилци и си пошле в поле да живеат по трњето и ката ден едни други да се бараат и да не можат да се најдат и да се видат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На часот на Силјан му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа, та го скрил во сламата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еве вистина, стрико, сет тие пилиња кај нас и везден кај се бараат и не можат да се видат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се држиме така сами двете, ко утки во полето и пиштиме, ко потполошката што пиштеше по Ангелета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во полето сѐ е запрено, никој со ништо не мрда.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Денот се наголеми и сонцето го раскваси, го подбра кон реката. Селото излезе, слезе во полето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поаѓајќи од еротската желба упатена кон објектот на љубов, којашто го организира психичкото функционирање, сексуалниот однос доведува до празнење кое не се исцрпува само во полето на волевата туку и на автоматската моторика, која ја подразбира мазната мускулатура, ендокриниот и кардиоваскуларниот систем.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можеби тоа дете пошло да ја бара мајката, проклет да бидам, можеби пошло по својата мајка. Потоа го нашле во полето, во една нива кога сосема се истопил снегот, некој орач во орањето, лежело наземи како некоја малечка птица со склопени крилја, падната, сигурно убиена од северниот ветар.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Гледаше во дворот, во градината, во полето, во планината и се исполнуваше со некое блажено чувство: како да господари со овој простор.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Оди по патот крај кој е припиена и реката одејќи заедно со него како впрегнати во јарем; на некои места патот ѝ одзема на реката, а на некои места таа му одзема поткопувајќи го; дури долу во полето се одвојува од него и напојува ниви и бавчи, овошни насади и лозја, се провира низ трњари и капинари и други неплодни скрки и стрништа, спојувајќи, како божја рака, диво и питомо, плодно и неплодно, одгледувано и запуштено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некојси умник, името негде му е запишано, со години лежел на грб в поле и гледал в небо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И така нашиот зејгора пак сам и без братска помош на поранешните свои познајници, со стремеж зацапал по мочуриштата, да фаќа со примки и стрели чапји, жерави, шлуки и галепчиња, и в поле или в планина -дропки, пчеларки, пупунци, сојки, ветрушки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
21. КУКАВИЦАТА КУКА ОТИ СВОЕ ГНЕЗДО НЕМА - а човекот, да не биде тратен, залче леб апне и се втурнува во полето дрва и кал да зема па такво гнездо, кукавичино, да направи запне...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Задоаѓал во полето стручен другар, на меѓите свет се збира да го види...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
XXVII Еднаш Богуле, кога мајка му беше излезена во полето на работа, ја донесе Злата дома и ја качи на таванот на ѝ покаже што сѐ има на него и каде почесто го проведува времето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледаше во невреме да не се најде в поле или в планина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога ќе врвеше низ дворот, или кога ќе одеше по патот во полето на работа, ја гмечеше бесно секоја бубачка што ќе ѝ излезеше пред нозете.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пролетта ги вика сите в поле.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како сте в поле? – ги засипа со обичните прашања па почна да ги распрашува кој кај кој бег работи – зошто се толку парталави, голи, боси и страдни. – Како чифчии, зошто – му одговори еден од тројцата и го прашаа него од кое село е тој и на кој чифлиг работи. – Немаме ние во Мариово наш чифлигар над глава, браќа не, сами сме чифлигари, сами чифчии.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Навистина и другите бегови не ги тераа анамите на работа в поле, ама сепак в село се наоѓаа работи и за нив подома.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се спуштаа во Полето врвејќи крај манастирските бавчи, лозја, овоштарници, ниви, а потоа крај брегот на езерото и стасаа во манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И уште еднаш кога ја ја заврте желката на грб в поле.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Негде во полето, скакулецот жетвар, стрижеше со нозете: „Жежи-печи! Жежи-печи!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Зад Ново Село лаеја кучиња. Долу, во полето среде во пченките, светеше фенер. Некој селанец си ја поливаше пченката.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во тоа време сите куќни луѓе биле по работа в поле, само Босилка била дома и како што си го низала ѓерданчето, го оставила на ругузина па станала да ги види в куќа свињите, нешто пакост да не сторат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Слегов во полето по умори и гори по талкање низ облаци по занеси и призраци пусти стапките топли ги барам на тие далечни зори штом идеа зарудени од шамаците густи.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
II Појдов во полето долапот стар да го видам кула од кристали матица што се рои небото од штурци што пее уште по сите ридја по сите брегови на соништата мои.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Каменот умира ранет во полето на троскотот по снагата му пеат лишаите и мовта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
На селанецот во полето, што исто така го видел летачот, него речи му дека тоа било привидение.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Домаќините беа в поле на работа, а дома дремеше само стариот дедо.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А зошто избрал да се застрела в поле кога можел да го стори тоа дома, е, тоа воопшто не би ми влегло в глава ако се потврди дека е така“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако треба и в поле ќе спијам, во колиба.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Е, токму таму, во меаната, татко ти успеал да го направи најглупавиот договор што еден умен човек смее да си го дозволи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа беше заклучокот од размислувањето на татко ти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И кога најпосле решил оти е подобро да се врати дома одошто да ака по Штабот кој можеби веќе и не постоел, свртил кон меаната под Овчеполска станица, да се освежи, како што рече, и ете, за белја, наишол на цела колона војници, загубени во полето, или едноставно заборавени од нивните старешини.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее Прокиснува песната негова во белиот дождец на зората и во полето леко се крие Пред прозорецот отворен молчиме молчиме бессоницата и ние.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Тивко е темно сред класјето во полето и осамотеноста боли Барем вечерва, вечерва слезете долу развеселете ме Зошто не би дошол тој сам во собата нам ни е долу страв Ноќта е темна ноќта е густа нам ни е долу страв
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Меѓутоа, нешто подоцна, после некои дваесетина минути, забележав дека килимот веќе не е рамен и безживотен туку дека се претворил во поле од раздвижени и разбранувани влакна слични на движењето на морските саси или на пченичното поле изложено на ветар.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Цел народ е излезен по нивите, во полето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Борците наши долу слагаа, долу в полето - рамна рамнина, и за слобода борба водеа, славна Дебарца, Славеј Планина...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Во осум часот и триесет минути нашите единици во реонот на селото Крчишта мора веќе да имаат создадено силни одбранбени точки со цел да биде заштитена фалангата која во попладневните часови мора да се најде во полето на селата Косинец и Лабаница, а главнината во селото Смрдеш и натаму кон Брезница - Руља - Желево каде ќе бидат пречекани и снабдени со храна и оружје од нашите тамошни единици за што - тој погледна на часовникот - веќе во ова време Кикицас верувам стигна таму и ги дава соодветните наредби...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во полето екна весела бригадирска песна.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Леле, колку блиску, речиси да можам да ги дофатам со рака, се движеа пред мене: овчарите, овците, ридовите и луѓето што работеа во полињата, кога ги гледав низ дурбинот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)