во (предл.) - простор (имн.)

Од нејзината пожртвуваност, на многумина ситнодушни „мажи“, кои милуваат да ги нарекуваме синдикални лидери, може само да им поцрвенат образите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бидејќи во договорот за закуп не е предвидено извршување на угостителски активности во просторот каде што се наоѓаше Клуб- кафеаната, Митревски и уште деветмина работници кои работеа во таа кафеана, во мај 2006, по наредба на новиот работодавач се префрлени на извршување на работни задачи во битолскиот хотел „Епинал“, и тоа не како угостителски работници, туку како културни работници (работна позиција според новите договори за работа).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На тој начин НУЦК би се ослободил од вработените после укинувањето на угостителската дејност, изигрувајќи ја обврската да ги задржи и/ или прераспредели на други работни позиции.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А денес, ако некој поминува по патот кој води покрај фабриката, зјаат искршените прозорци кои потсетуваат на многуте тажни работнички судбини – од кои некои, во моменти на очај, завршија и со самоубиство…
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тажно мртвило лебди во просторот. Кога последен пат го посетив ова место, како сѐ уште да ги слушав веселите гласови на некогашните задоволни работници од детството, во преполната работничка менза.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Гилхрист и програмерот Jonathan Bradley создадоа база на податоци и синтетички нерви; со тоа внатрешното искуство на сон на спијачот се пренесува во просторот на публиката кој е исполнет со засилени звуци и пројоцирани слики, на начин публиката да може јасно да го почувствува успиениот ум-мозок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Секако, веднаш треба да напоменеме дека оваа, да ја наречеме антитеза на „надворешна“ и „внатрешна“ состојба, се сфаќа само како метафора, бидејќи духот, кој не се одликува со просторност, не може да биде опишан како нешто што се наоѓа во простор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Гилхрист почнува да се занимава со сонот и со успиените тела 1987-та, и од тогаш работи цела низа перформанси на таа тема.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во еден од нив, изведен во Лондон 1994-та тој експериментирал со галвански уред за кожни реакции којшто ги засилува електричните реакции на заспаното тело во простор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мажите се голи до појас, жените по долна облека, многумина дури и се откажале од обидот да танцуваат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вообичаено е оваа „разделеност“ на два света да се определува така што сето она што му припаѓа на физичкиот свет, вклучувајќи го тука и сопственото тело, се определува како надворешна состојба, додека она што му припаѓа на менталниот свет се определува како внатрешна 42 okno.mk состојба.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дали тоа воопшто е вкусно? За таков настан?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И озгора на тоа, нивната NSK држава, виртуелна држава во време а не во простор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Место тоа, се муваат по платформите, зјапајќи во просторот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Левата страна на фотелјата ѝ одговарала на левата страна на мозокот и обратно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Додека пак личниот развој на секоја личност, како посебна планета во просторот на космосот, се открива преку анализа на сопствената еволуција како личност.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
На полноќ небото засвете црвено, се обоија облаците до крвави сенки, пострашни од битката, се слушаа извици: аах; уух; Гласовите се губеа во просторот каде ги голташе процепот на небото, одеа во неповрат...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Долго, долго во ноќта кога сите нѐ прифаќаше во своите прегратки сонот и во него шетаа нашите кози, тој остануваше во просторот што го означуваа зраците на ламбата врз неговата отворена книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Белите врвици се слеваа во широк пат кој завршу­ваше длабоко во гората, во простор речиси непознат за мно­гумина козари.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Првпат криковите на црните птици беа осамени во просторот, реско ја засекуваа тишината, кобеа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Скипнаа во просторот и сината, и црвената, и жолтата и зелената, а друга нема на повидок.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не би го ни поминал да не сум во состојба да се преместувам како во просторот така и во времето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Така јас можам да бидам секаде во просторот и во времето истовремено при што ниту просторот се менува ниту времето тече.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Фрустрации Кастрации Но од каде постои толкава мотивација За една ваква здодевна нарација И потреба за патронизација На тема што бара будна опсервација Човештвото подлежи на вечна деградација Есхатологија - неминовна девијација Ќе речете - тоа е - модернизација Чекорење во простор без гравитација Кај владеат закони за левитација Без можност за поинаква визуелизација Без концепт за креација И само манипулација...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ние тогаш бевме доволно мали. Секако не разбиравме многу!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Звуците од старото радио час се засилуваа, час се губеа во просторот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мислиме ли при тоа колку што е можно поделотворно, значи илустративно да се насочи погледот кон важноста на сетилното осознавање и со тоа исто така да предупредиме за фаталната грешка на сите омаловажувања на таа димензија во европскиот проект на модерната?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со роботите е, едноставно кажано, тешко, тие имаат многу тешкотии со осознавањето и ориентацијата во простор и Moravec футуристички најавува поголем развој на роботиката дури во идниот век; развојот временски би течел по степени, од „човекот робот”(помеѓу 2000-та и 2010-та) до „детето на духот” (mind children) што ќе се појави по 2050- та; меѓустепените роботи би морале да се навикнат да учат, да ја распознаваат сликовната околина и да мислат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Математичарот и теоретичарот на компјутерските науки (од САД) Hans P. Moravec (роден 1948) во својата расправа Универзален робот (1991) ја заострува проблематиката на модерната роботика во смисла, дека нашите денешни најдобри компјутерски водени роботи се способни да симулираат само нервен систем на некој си инсект; често откажуваат при задачите што би ги извршило и шестомесечно бебе (кога се работи за идентификација на предмети и нивно придвижување).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како да се нагласи релевантноста на лажли­вите сетила и сознајните функции, кои не се aisthesis и mimezis само претпоставки на уметноста, туку прв услов на човековата ориентација во светот, неговото секојдневно наоѓање на место во просторот и времето.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Според старото правило дека клинот со клин се избива, кога ќе го почувствува неподносливото стегање во внатрешноста на черепот, Константин З. ја врзува главата со свилена ешарпа што потоа силно ја затегнува, и онака врзан околу, во последно време проќелавената глава, врвејќи покрај огледалото со конзола во кое го следи својот комичен одраз со ешарпата чии краеви му паѓаат на рамениците, мрцлаво влечејќи ги пантофлите по паркетот од неговата служебна квартира, оди до високите прозорци, ги навлекува тешките драперии и кога во просторот ќе зацари смирувачката темница, легнува во празниот брачен кревет од својата спална соба и конечно почнува да се опушта.  З. не е самец, иако тука, во Скопје, живее самечки живот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Всушност, куп јадници без достоинство и памет, загубени во просторот и времето, коишто секој малку помоќен идиот може да ги влече низ беспатијата на историската реалност* како дузини празни вреќи.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сака да си ги собере своите фисирани елементи и со цела енергија, нерастурена во просторот, да влезе во принцот чиј чекор е како на jankie cowboy натрипан на ХЕРОИН.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој секогаш се наоѓа во центарот на настаните од животот на платната. Тој е во просторот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А најубави од кејовите се оние во центарот, во просторот на осумте мостови и на дунавската ада Маргит-Сигет, која е претворена во прекрасен парк за одмор и рекреација, и на млади и на возрасни.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Прегрнување на виртуална слика на жена што плива во просторот и којашто можеме по желба да ја моделираме, со којашто можеме визуелено слободно да манипулираме, галење девојка на екранот на „подводната маска” не е тактилен однос со неа, сѐ уште не е чувствување на сите оние полови квалитети што ги дава реалното тело.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Свесни сме за разликата меѓу плунката внатре во нечија уста, и некоја плунка во просторот, пет сантиметри вон устата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ова стремење, оваа фрлена стрела во просторот на недофатливото, но сепак простор на замисливото и длабоко видливото во она е: Тогаш - Кој?
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Сè повеќе се уверувам дека сум заробен во просторот помеѓу гревот и стравот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Во средината на 60-ите, постминималистите, како Richard Serra, почнаа да го ситуираат уметничкото дело во просторот и текот на секојдневието, проширувајќи ја Pollock-овата провокативна метода на правење уметност со употреба на секојдневието како чинител.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Овој холограм најпрво го правиме во рамнина, а дури потоа го воспоставуваме во простор и почнуваме да го анимираме.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Мораме да кажеме дека едно доживување е нешто конкретно, па според тоа и компјутерската слика е исто толку конкретна како она што го гледаме во просторот околу нас, како и дека постојат степени на конкретност и апстрактност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Самиот Џарман вели дека неговите филмови едновремено се и фикција и документ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сега се стреми кон тоа да се вели “писмо” за сето ова, но и за други нешта: за да се означат не само физичките знаци на пиктографското, идеографското или пишувањето со букви, туку исто така и целокупноста на она што него го овозможува; потоа, од онаа страна на означувачкиот, самиот означен лик; оттаму, сето она што може да му даде место на еден запис воопшто, без оглед на тоа дали е или не е со букви, па дури и без оглед на тоа дали фактот што тој е распореден во просторот му е туѓ на поредокот на гласот: секако, кинематографијата, кореографијата, но исто така и пиктуралното, музичкото или скулптуралното писмо, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По порачка на Montreal Festival Society ја напиша композицијата за голем оркестар Atlas Eclipticalis (1961) во која за организација на звукот користеше мапа на небескиот свод со распоред на ѕвездите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ што е забележено на лента е факт, но селекцијата на појавите, начинот на кој тие се претставени и потоа во монтажата споени, нѐ води во просторот на интерпретацијата, авторскиот став, фикцијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Притоа експериментира со брзините на снимање и проектирање, со бојата и филтерите, за резултатот да биде она што можеме да го наречеме “насликана слика”, којашто претставува нова стварност и факт за себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За нив, налик на инонокластите од десетиот век кои на Исток станале познати по тоа што не верувале дека божествената Вистина може да се инкарнира во слика, ниту една изложба на Бојс повеќе не може вистински да задоволи, бидејќи уметникот не е присутен за да ја раководи инсталацијата на своите предмети. 82 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Токму во таа смисла биологот денес зборува за писмо и про-грама во врска со најелементарните процеси на информација во живата клетка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во делото 33 1/3 Кејџ поставува неколку (највеќе можни!) системи за репродукција на звукот во просторот предвиден за изведување и на учесниците во проектот им нуди избор плочи со различен вид музика која истовремено можат да ја пуштат на грамофоните.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ретроспективата истовремено пре­зентира и многубројни ситни предмети кои, педантно наредени во витрините долж ѕидовите, пожолтеле од времето; исто така и 456 цртежи од „Secret block for a secret person“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, веќе извесно време, овде-онде, со еден знак и од неумоливи мотиви - а полесно е да се објави нивното деградирање одошто да се открие нивното потекло, - “говор” се употребува за да се означи делување, движење, мисла, рефлексија, свест, несвесно, искуство, афективност, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Изложбата организирана од страна на Харолд Симан, напротив, покажува дека делото на Бојс може совршено добро да се постави во простор - со мали скратувања - без оптоварувања заради некои полемики кои делото ги побудува (како идеализмот и германскиот романтизам).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Исто така, еден вид театар, сличен на хепенингот, претставува музиката во која е тргната границата меѓу изведувачот и слушателот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во извесни моменти нему му се чинеше дека езерото со небото, со градот и селата, со планините и ридјето - дека сето тоа е слеано во едно цело, кое го возбудува и му го запира здивот во градите силно како поезија, музика, љубов... невозможно да се изрази и да се искаже само со одделните, определени бои и контури, што трепереа во просторот пред него...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И сега, оваа петвековна отоманска синтеза на градот крај реката, соголена до својот последен декор, во оваа џамија, каде што се вардеше светата тишина, уште од времето на султанот Мурат Втори, кога џамијата се извишуваше, како своевидна верска тврдина во просторот, па преку султанот Ахмед, с до последниот престој на султанот Рашид.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Додека чекореше во просторот, во Татковата свест, како во голема лабораторија, се преработуваше историјата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Потоа пак го насочи погледот во просторот каде што ги забележа таинствените сенки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Премногу учтиви, сите ние во некоја мерка сме следбеници на Пруст или Бергсон; мислиме дека во нас постои нешто, што не може да го пронајде излезот во просторот, некоја „должина“ која во својата природа е повеќе музичка, отколку што е ликовна, која во суштина не може да се замисли.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Да ги имитираме животните како се требат Борба за простор и идиличен мир „Сакаме“ богатство, слава, „безгрижен живот“ да пливаме во просторот и збираме поени за рејтингот А на крај Родител сум, горд сум?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Пандалф Вулкански ГРИНАВЕЈ - ФИЛМСКИ ШЕКСПИР Дејствието на најновиот филм на Гринавеј The baby of Macon (Бебето на Макон) е сместено во 17 век, во простор изделен на типично “гринавеевски” начин (неколку сценски платформи поврзани меѓу себе на начин карактеристичен за театарот,но овој пат, за разлика од филмот „Готвачот, крадецот... “, поврзаноста на различните сцени се одвива и по вертикални патишта).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Човечките суштества повеќе не се наоѓаат во просторот, тие самите се простор, тие се совпаѓаат со него доколку тоа е можно.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Според нив се нацртани неконцентричните примери со поинаква форма, кои со ротирање создаваат илузија на спирално движење, собирајќи се кон средиштето и повторно ширејќи се кон рабовите на дискот, така што перспективата која истовремено се губи во просторот, се проектира од платното во насоката на гледачот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се враќа тогаш во друго време во простор друг, кога умееше со прстите розови од твојата сенка да зграби, од твоето перје, за да полета со тебе о птицо сина.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Таа првична слика, според мене, тој прв допир со видливото е насцендентна состојба која бесконечно еманира импулсна емотивна материја во просторот на творечката свест.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Потем, полека се наведна и нежно ѝ ги допре меките усни што в час му исшепотеа толку многу љубов од којашто како да настапи едно бесконечно радосно лебдење во простори каде што тревјето беа бујни, дрвјата расцутени и сè толку разно бојно, што луѓето изгледаа среќни поради толку гласната смеа на сите деца на светот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Па оттаму бегам во безвоздушен простор, во простор без водишки, без мисла, без смисла, каде бранување на срцето нема.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Не можеше да се открие друга точка во просторот и времето, освен во овој храм, во која толку многу се доближуваа и се вкрстуваа Европа и Азија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Само езерските бранови, старите семејни бранови, ми беа единствените пријатели во просторот, само тие ме водеа кон среќните архипелази на некогашното постоење на овие простори.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко, колку и да се бореше во животот тивко и ненаметливо да ги ублажува наследените и неизбежни разлики, наложени од исчезнатите империи на Балканот, останати како жила­во наследство, со уште пожилава инерција во времето, овде беше оставен засекогаш во просторот каде што разликите беа дефинитивни, засекогаш обележани.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сега сето негово битие влечеше кон неа, тоа посегна и надвор во просторот, и пипкаше во темнината, во обид да го зграпчи нејзиниот лик и да го задржи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го облеа ладна пот и се почувствува како да тоне во просторот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бевме возбудени, опиени, дезориентирани во просторот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие луѓе од циркусот навистина го доживуваа светот надвор од нивниот круг, околу нивната одбранбена територија како опасен и чуден; сум читал дека сите животни имаат таква одбранбена зона, и дека таа се движи од неколку милиметри кај мравката до три метри кај лавот; тоа дресерите на лавовите добро го знаеја, и должината на нивниот бич беше токму толкава колку што изнесуваше „забранетата зона“ за влегување во просторот на животното.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Првото остварување на литературата во хипертекст е романот на Мичел Џојс, Попладне (Michael Joyce, AFTERNOON), настанат 1987. на флопидиск, а потоа (1990.), од страна на самиот автор, преобликуван во нов систем - читател на приказна во простор.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Термините што Кувер, инаку професор по креативно пишување на Браун универзитетот покрај Њујорк, каде што е оформен континуиран курс за копјутерската литература, ги користи, или се, воопштено речено, во оптек, покажуваат дека се соочуваме со нова книжевнотеориска терминологија: хипертекст (hypertext), хиперлитература (hyperfiction), хиперпростор (hy- perspace), хипермултимедијалност (hypermedia), приказни во простор okno.mk | Margina #1 [1994] 69 (storyspace), хиперпесна (hyperpoems), интерактивно пишување (interac- tive writings), електронски писатели (electronic writers), итн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Временската линија на традиционалното пишување овде исчезнува во простор сличен на природниот, или во безизлезен лавиринт со почетоци, средини и краеви кои што веќе не се дел на моментно (непосредно) излагање. 70 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сега обвиткан во сината боја на животот, Еразмо ја протресе главата за да се увери дека приземјен: да се врати во времето и во просторот каде што припаѓаше, но поинаков од својот претходник Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Замолкнати гледаат пред себе. Вчудовиден сум од нивната нема и долга загледаност во просторот пред нив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сфатив дека со молкот и немата загледаност во просторот пред себе си го раскажуваа заеднички изминатиот пат – патот на големите мечти и надежи, патот на изгубената младост во тешките, нерамни и крвави битки, во долгите ноќни маршеви, во студените бункери и земјанки, во болниците и под небото на далечни земји; долг пат што сега е претворен во рој од спомени кои како мониста се нижат на свилен конец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неговото опело во катедралата свети Петар и неговата смрт во Женева беа метафори за тој солипсистички живот: Борхесовото место на престој не беше светот во постојан метеж, туку уредните одаи на Библиотеката. (превод: А. Б.) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 221
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хронологија на животот и работата на ХОРХЕ ЛУИС БОРХЕС 1899.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби уште од Лукрециј поетот толку неотповикливо не ги чувствувал луѓето како случајности во просторот”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хорхе Франсиско Исидоро Луис Борхес е роден на 24 август во Буенос Аирес (првите три имиња се на таткото и дедовците; четвртото, Луис, е име на стрикото, Луис Мелиан Латинур, уругвајски правник и дипломат). Родителите: Хорхе Гиљермо Борхес и Леонор Асеведо Аедо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Роза, Марие, Паулина и мене нѐ ставија во група од дваесетина жени на наша возраст, и такви грбави, расклатени во одот, со бастуми во рацете, со погледи кои се обидуваа да наѕрат нешто повеќе во просторот, нешто подалеку од неколку педи околу себе, нѐ поведоа до блиските бараки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постојат луѓе кои повеќе не можат да се снајдат во просторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме во добата на невиноста, кога душата уште е мека глина и не знае дека еден ден ќе се претвори во камен или во посна земја; бевме во онаа доба кога душата е глина која лесно може да се стопи со сродна душа, и од двете да стане едно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме во онаа доба кога не се ни насетува дека еден ден сетилата ќе бидат само дел од заробеноста во просторот и времето, а не дел од трепетот и од насетувањето на нешто што е отаде, ќе бидат само сведоци на материјата во која веќе нема да може да се доживее онаа нежност, онаа топлина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога часовите се одржуваа во градината, честопати ја забележувавме Сара, ќерката на доктор Ауербах, како нѐ гледа низ прозорецот од својата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Легнав на креветот, ја свртев главата кон ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нѐ внесоа во една од нив - во долгата тесна просторија, во два реда, покрај ѕидовите, беа наредени стотина кревети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Честопати, во времето предвидено за одмор во паркот, во Гнездо доаѓаше мајката на Хајнрих.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму во градината, кога времето го дозволуваше тоа, или пак, кога студеше, во куќата, Фридрих Рихтер нѐ учеше како точката се развива во движење и линија, како линијата се шири во површина, како површината се претвора во простор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од нив не знаат што е блиску, а што далеку; други не разликуваат напред и назад, лево и десно, горе и долу; на трети им изгледа дека сѐ околу нив се шири и ги потиснува; има и такви за кои сѐ што е во просторот исчезнува, па допираат сѐ што им е при рака: ѕидовите, предметите, тлото – ама сепак им се чини дека ништо од тоа не постои. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останав сама со моите родители, сама со себе, и повеќе немаше со кого да ја поделам мојата болка ниту во просторот на собата, затоа што низ разговор со моите најблиски никогаш не ја делев мачнината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Куќата ми белее во просторот, а главата цути среќна и пресреќна. Насмеана.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Знаев дека и тој си ги насобрал своите глувчиња во просторот меѓу челната коска, темето и слепоочниците, дека и него го радуваат, го развеселуваат глувчињата, по ќошињата од неговата глава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега, катаноќ ги слушам како си играат, како се караат во мене, поточно во просторот меѓу слепоочниците и темето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Роговите, два крика од восхит, две црни секавици запрени во просторот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Силни светкавици во просторот меѓу два скротени погледи...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Колку повеќе и повисоко се придвижувам да го допрам ѕзвезденото небо, како бел галеб во просторот те гледам до границата на видикот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Идејата е само да се стави фокус на вредностите “наспроти”: анаморфоза, асиметрија, одрази, 44 okno.mk маниризам, ако сакате, “хендикепираност” дури, не во смисла, се разбира, да ви пропаднат скалите, туку во една психолошка смисла, обидувајќи се во просторот наречен Дом (Куќа) да помирите наизглед диспаратни нешта: потребата за сигурност и потребата од стимулација; потребата од мир и потребата за една креативна провокација; потребата од засолниште пред виорите од информации со потребата да бидете тотално “приштекани” на информатичките канали...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Погледот во Експлодирачката црква на упатениот гледач му открива и други “маниристички” елементи: синкретизам (во стилот на архитектурата), забрзана перспектива, “стравата” во “убавината”, губењето на крајната фокусна точка во просторот, пиротехниката како “ars parabolica” итн.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но Монсу на свој начин, внатре оваа традиција, претставува нешто ново: тој го открива пејсажот на соништата од онаа страна на нивниот “амблематски” карактер, тој ги опишува “како такви” во нивната чиста алогичност, и тоа главно халуцинаторните соништа, елементите на еден “параноичен” свет кој Дали, на пример, премногу програмски го наметнува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Градбите се движеа по развојната патека - од кал, кон камења, до метал и стакло, а сега ги правиме без ограничувања, во просторот и фотоните.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Над него и под него е само простор и тој е сам во просторот, без тежина, слободен како птица... .
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Првиот пролетен ден, слободни за неколку часа од интернатска суровост, тие го користат, фатени еден за друг со раце се кикотат вака, без некоја смисла, само за тоа дека им е добро а нешто во нив шири крилја, и сите лесни како птици летаат во просторот од вода, сонце и ситен влажен песок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во просторот без видливи граници почнуваше да се одигрува репризата на грозничава драма.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој се влечка на колена и непрестајно ја движи десната рака, сипајќи ги ударите во просторот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор пламнуваше, мавташе бујно со тупаници во просторот меѓу себе и Арсо и лицето му грееше однатре со една темна црвенина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во просторот помеѓу куќите и рекичката што брзала ослободена од мраз и со поинаква боја заради надојдената снеговица, гласот како да не значел ништо зашто сѐ што ќе се кажело тоа истото веќе некој го мислел, не еден туку повеќето, ако не и сите околу запрегите. Во такви часови и тагата онемувала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле се напентарил по стеблото со мртва кора Онисифор Мечкојад и го повлекол по себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- По домаќиниве ќе плиснеме само вода за среќен пат. Никој, разбирате, солза да не пушти.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но помеѓу ноќното ловење на полуголиот господов слуга и настанот што долу, во селото, тој некако им го раскажал на ловците од Кукулино и на неколцината ранобудни лесновци, лежеле во просторот на времето полни тринаесет години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во просторот на живиот карантин од подот се испаруваше вчерашната влага на големиот дожд.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Изгубена сум во просторот и времето, а тоа толку безмилосно ита, како јамка ми го затега вратот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа како лелеава снегулка меко се спушти во простор опкружен со глиб и трње.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Цело време како да левитираше во просторот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не знаеше што е - беше без облик и форма, но беше тука, лебдеше во просторот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги затворам очите и главата нежно останува да трепери во просторот. 2.30 Сакам повторно да горам, го завршувам спидот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Глетката потсеќа на оние од разгледниците, а вие замислувате како го сечете мангото на четвртинки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
1.30 Одат Primal Scream и “Loaded” и јас се губам во одекнувањето. Се ширам, горам, пламнувам во просторот помеѓу дисторзијата и ударите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Небото, езерото, тревата, патките, разните шетачи, сѐ изгледа посвет­ло, почисто, помагично, телата и предметите обвиткани со силна светлост по рабовите, и на некој чуден начин потонати во сопствената тишина и во пределот околу нив. Како да пловат во просторот сами за себе.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас сум повторно среде вртлогот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пишувам “Ова е цената” и знам дека поминав нешто ужасно, се надевам дека сите сфатиле колку всушност бев храбра; силно го прегрнувам Адријан и се чувствувам вознемирена секој пат кога се одалечува од мене личејќи на Исус кој оди по вода.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пишувањето ми доаѓа супер како последно прибежиште, како олеснување, правејќи нештата да се тркалаат во просторот лесно, забавно, брзо, полни со потенцијал.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Разговараме долго додека тој обилно се поти и ми раскажува сѐ за неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Понекогаш и сензуално, но толку длабоко допира до мене што и кога не е до мене неговата светост тлее во просторот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Поединецот и неговото снаоѓање или, така кажано, сопственото наоѓање во просторот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Гледано наназад, никакво логично и македонско име на ова место, не оставило трага во просторот за сеќавање и покрај честотата на моите патувања: „Да не е ова масло на озлогласената глобализација и нејзините заканувања да ги уништи обележјата и историјата на малите народи?“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А ќе го стекнеме, продолжува Браун, ако изградиме општествена рамка за слободата на човечката игра во просторот, ако човековата активност стане игра што „постојано раѓа” (Јакоб Беме), игра веќе не со стаклени перли туку со космоси.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Прв се огласи замолчениот Камилски: Во просторот на источниот дел на градот постојат белезите на некогашните маала, остатоци од некогашната административна поделба на градовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долго време музиката на маршот му го потиснуваше сонот, ги движеше мислите, но кога дијамантската игла врз плочата го означи крајот на маршот на славниот Бетовен и настапи целосна тишина во просторот, Климент Камилски беше веќе заспан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но и овде надежните денунцијанти, кои нишанеа сега на мојата директорска позиција, не ме оставија на мира, сѐ додека не ме сменија поради нивните незаситни амбиции и не ме сместија со моите книги во едно одајче на влезот во Институтот, кое како да беше прикачено за градбата и висеше во просторот, наречено во шега од еден мој сакан пријател писател вавилонското одајче на Климент Камилски!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пребаруваа и обајцата во свеста да не останала уште некоја значајна ориентална заемка која и натаму фрагментарно живеела отелотворена во просторот и можела да најде место во нивната конечна листа на (без)опасните турцизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во просторот на живиот карантин од подот се испаруваше вчерашната влага на големиот дожд.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Претседателот на некој начин го стави во куќен притвор и му го лимитира уживањето во просторот на сопствениот дом.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Заземам едно одредено место во просторот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дали минатото постои конкретно, во просторот?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се плашеше да ме испушти од погледот за да не исчезнам некаде во просторот, за да не испарам како водата што испарува, или да не заминам од Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Во вестерн-филмовите јунакот доаѓа и заминува во просторот што треба да се освои и скроти... а не може и нема никогаш да се скроти и освои, бидејќи тој простор е безграничен!“ - ми рече еднаш дебармаалскиот сликар Илија.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во времето и во просторот, каде можела Мајка да се сретне, да се размине со Татко на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На сите страни бучеа водите, разбранети, но бистри, пенливи, завршуваа во Езерото како вистински подвижен празник на водите во просторот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Продолжуваше патот на јагулите... Длабеше балканската ноќ во просторот на истекот на реката од големото Езеро.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога запреа на самиот истек на реката од Езерото, во просторот каде што се мешаа бавните и брзите води, каде што се забрзуваше минливоста, на Исток небото веќе беше заруменето и окото на сонцето се одразуваше во сините води.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имаше во просторот една обновувачка супстанција која вечнееше и во која Татко и Лозински сигурно откриваа заедничка татковина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од потсвеста, сѐ посилно притискаше еден глас чиј извор не можев да го утврдам: дали потекнува од животот, од силните семејни пораки втиснати во просторот, или од вистините на татковите книги, непрестано пластени во мојата свест и потрага по овие предели?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги гледав занесно како се судираат белосините и модри пенливи води на Езерото и реката и во просторот зрачеа илјадници здробени бисери.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И Татко и Игор Лозински со внатрешната моќ на напатени души во егзилот, силно ги насетуваа метаморфозите во просторот меѓу водите и небото, меѓу богатата езерска флора и фауна и луѓето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги гледаше за прв пат во животот и трите вида сунѓери, кои живееја во Езерото како вистински реликтни примероци, крај бројните видови членконоги, задржани засекогаш во просторот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Запрев крај брегот на Езерото во просторот на сливот на сината река.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Татко му беше јасно дека во просторот на тихите сини води беа впишани невидливите архетипски изохипси на семејната историја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А јас би сакал да слезам од овие ѕидишта по славејот што клука под стреата по шумот на водите по ластарот на лозите зашто уште копнежот клука и времето ме јаде да слезам да истрчам да избегам во просторот во просторот зрачен потопол од сето време.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Особено кога ќе заскитаме во просторот на несаканите недоразбирања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дали овој „резервен“ живот, во простор каде што вообичаено ништењето на домовите и приватните достигања, има шанса да преживее?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во бројни раскази од оваа книга („Лекција“, „My private Europe“, „Поглед од чекалница“) очигледна е, од една страна, авторовата носталгија по минатото кога меѓу Балканот и Западна Европа не постоел „ѕид од свила“(како што метафорички ќе каже тој на едно место), а од друга страна, неговата „ангажирана“ позиција и свест за горчливиот вкус на современоста; будното и секогаш на штрек фотографско око на Прокопиев загрижувачки бдее над овој наш „резервен живот“ „во простор каде е вообичаено ништењето на домовите и приватните достигнувања...“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Како возрасен граѓанин (на една постколонијална територија), продолжи да се раскрупнува, и натаму ја сака музиката и во поголем дел од времето е добродушен.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Уште една ракета доаѓа, оставајќи зад себе црвени ѕвезди во просторот. ***
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Само една ракета, огнен сон, што чека на еден замав од раката за да се вивне во просторот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не можам во неа да согледам или да препознаам некоја друга вредност покрај неминовноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И за смртта како и за животот треба да се има разбирање, посебно во моментите кога се наоѓаме во просторот во кој имаме можност да ја набљудуваме и да ја третираме смртта како неминовност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Лебдеев во просторот, заплискуван со бранови впечатоци.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Бидејќи буџетот не можеше да овозможи приватни тоалети и слични објекти, нив ги сместивме во простори кои даваат нужна приватност во смисла на местото и времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Култ на беспризорноста, типично американски: тотална расположливост, проѕирност на сите функции во просторот, кој пак останува неодгатлив во своето ширење и кој може да биде совладан исклучиво од брзината.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Токму тоа ние се прашуваме толку многу години.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа ѝ противречи на можноста овие монструми да раѓаат други како нив до бескрај, да се предизвикуваат меѓусебно во просторот кој станал драматизиран од таквото нивно натпреварување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Хашишот постои само во сегашноста; приказната само во минатото. Во просторот без време приказните стануваат неразбирливи; во просторот со време хашишот е само анегдота, друштвен или еротски чин. okno.mk | Margina #10 [1995] 101
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Оваа уметност, ако се сфаќа како печатен материјал, има одлики на предмети во просторот; но сфатена како изведувачка, таа ги презема аспектите на процесот во времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нотацијата на траењето се дава во просторот, а се чита онака како што му одговара на времето, додека во случајот со магнетската лента читањето не е потребно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Преку инсталации можам да ги вовлечам гледачите внатре во мојата приказна, да ги приморам при влегувањето во просторот да ги изгубат сите критериуми што ги имале претходно, за да го заробам нивното внимание дури и пред да дојдам до најдобрата точка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Таквите промени прво се случуваат во уметностите кои, како и растенијата, се сврзани за одредени точки во просторот: архитектурата, сликарството и okno.mk | Margina #10 [1995] 49 скулптурата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сликата на себе како стојам во просторот и се обидувам да ги фатам своите “просторни нозе” ме забавуваше.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Брауновата нотација во просторот е еднаква на времето кое моментално се стреми кон фина прецизност во водењето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, бидејќи за Кејџ “Сѐ поминува”, тој е во состојба во една целина сосема слободно да ги спои најразнородните елементи на стварноста, бидејќи уметноста е тука само за да го придвижи доживувањето на процесот, и тоа во најопштите координати, заеднички за уметничките и животните процеси - во просторот и времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Важно е да се овозможи во просторот да се влезе ненаметливо и лесно, без чувство дека сте на бина или дека сте набљудувани, и без чувство дека се наметнувате на нечиј психички простор.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Движењето коешто со сопствена волја минува низ просторот преминува во апсорпција со самиот простор - крај на отпорот, крај на самата сцена на патувањето (како што млазниот мотор веќе не е енергија на продирање во просторот, туку се придвижува така што пред себе создава празнина што го вшмукува, наместо, според традиционалната шема, да се потпре на отпорот на воздухот).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Можев да го чујам брзиот звук на планетите кои се вртеа во просторот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Звучните извори се наоѓат во мноштвото точки во просторот во однос на публиката, така што искуството на секој слушател е негово сопствено искуство.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мигови на вистинска среќа и страсно, хедонистичко гризење од плодовите на животот, чесно, слободно и достоинствено движење во просторот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
По рабовите на срцето, на ивицата од животот во слободен пад ќе лебди потребата од оправдување за нашето постоење и разликата помеѓу: - “Или хармонија во душата или рамнотежа во просторот?”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бев затворена во границите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Порешително од кога и да е, цврсто да застанеме на земја, да ги сублимираме животните вредности и да пронајдеме хармонија во душата и рамнотежа во просторот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во дните на осаменост со болна страст се вдлабочував во себе, бестелесно постоење во просторот на еден свет, чуден, непознат, сосема поинаков.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Слободата е секојдневен предизвик, а триумф е кога мирно ќе заспиеме без грижа дека некому нешто должиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Чувствував дека во просторот околу нас се раѓа рајот, тој ден кога сончевите зраци се растураа како крвави зрнца.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Животов има боја на пустинска роза, на пурпурни цветови, на жолта дуња, корална, кардинал црвена, и безбројни нијанси на бои кои се прелеваат и прават ириси.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Пријатни сеќавања за една голема, жестока, нежна љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јавните простори често започнуваат како претставувања на простор (плоштадот, паркот се материјализирани проекции на просторните визии на просторните планери, научници и социјални инженери), но преку нивното користење луѓето ги апроприраат, општествено ги произведуваат во простор за претставување (т.е. 87 Henri Lefebvre, The Production of Space (Oxford: Blackwell, 1991), 39. 76 симболички простори директно искусени преку слики и симболи).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Јавниот простор постојано се произведува преку „дијалектика на вклученост и исклученост, ред и неред, рационалност и нерационалност, насилство и мирно несогласување“.84 Иако јавниот простор генерално се смета како помалку или повеќе отворен за јавно учество, тој не е ослободен од регулација.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Токму спротивното, реулацијата и контролата се едни од неговите клучни карактеристики: јавниот простор се дефинирана преку „правилата на пристап, изворот и природата на контрола над влезот во просторот, индивидуалното и колективното однесување санкционирано во специфични простори и правилата за користење“.85 Преку оваа дијалектика на вклученост и исклученост, дозволувајќи им пристап на 83 Don Mitchell and Lynn A. Staeheli, “‘Clean and Safe? Property Redevelopment, Public Space, and Homelessness in Downtown San Diego” in The Politics of Public Space, ed. Setha Low and Neil Smith (New York: Routledge, 2006), 144. 84 Don Mitchell, The Right to the City: Social Justice and the Fight for Public Space (New York: Guilford Press, 2003), 51. 85 Neil Smith and Setha Low, “Introduction: The imperative of pub- lic space” in The Politics of Public Space, ed. Setha Low and Neil Smith (New York: Routledge, 2006), 3. 74 одредени општествени групи, а оневозможувајќи го за други, со што нив ги прави невидливи, јавниот простор ја конструира „јавноста“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тука би било корисно да се спомене дистинкцијата на Анри Лефевр од „Производство на просторот“87 помеѓу простор за претставување (апроприран, простор на живеење, искористен простор), просторни практики (секојдневни активности на повторно освојување и населување на просторот, детерминирање на неговите сегменти и територијализација на потребите и желбите во рамките на тој простор) и претставувања на просторот (планиран, контролиран, уреден простор) „што пасивно се доживува“ од страна на корисниците.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во небо високо горе, во простор син - исправил снага, издигнал чело, Врандук - горскиот џин.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Чувствувам волност Пиринска горо да викнам песна в просторот син ми блика радост да пеам и зборам за тебе, Јане, народен син!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Тотално реалистичен пејсаж: Вардариште, купишта смет, будложери во акција, се во сиви тонови, а над таа апокалипса се извишуваат нови солитери... Дисхармонија во просторот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ерго, таа љубов толку силно го одбележала сиот Твој живот, животот на целото Твое семејство, што Ти просто не си можел, а да не ја запишеш.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Добро, има во вашите писма и извесно количество фактографија, информации и баналии од сите видови, кои вашиот епистолариј неизбежно го приземјуваат во просторот и во времето (внимавај, кај Тебе ги има неспоредливо повеќе отколку кај неа!), но вашата специфична, сосема езотерична и (белким и затоа!) мошне интензивна релација не се воспоставува, триж помалку должи врз нив. Туку исклучително врз длабините на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дека сум во право потврдува веќе нејзиното второ писмо од 10 мај 2000 година, во кое таа се повикува на романот на германскиот филозоф-прозаист Макс Пикар (Max Picard) Светот на тишината (објавен во 1952).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Предметите што постојат самостојно веќе не се сврзани со законите на логичките редови и летаат во просторот каде ќе посакаат, како и ние.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И. Онтолошката дистинкција RES COGITANS/RES EXTENSA Контекстот на елиминација на хипотетичкиот карактер на судовите, методолошкиот принцип или-или, и отфрлувањето на флексибилноста за алтернативни можности и решенија (во што неминовно води процедурата на систематскиот сомнеж) ја означува ‘телесната природа воопшто и нејзината протежностќ како RES EXTENSA - се она што е ограничено со некој облик и фиксирано во просторот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Значи, преку овие стотици и илјадници шеми јас нудам натуралистичко објаснување на осетот за јас, кој е вгнезден во просторот и времето.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Балконот сè уште не е доправен, па така, од вратата директно се излегува надвор, кон слободната празнина што зјае одоздола.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја отворив балконската врата, седнав внимателно на прагот и ги спуштив нозете слободно да ми висат во просторот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој лик озарено го гледав изгубена некаде во просторот и времето, во моментот кога изгубив чувство за себе, во делот од стотинката на моментот, кога заборавив дека постојам, тој лик ми прозборе мене. Токму мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)