во (предл.) - проценка (имн.)

Додека Вера, одново ја прелистуваше книгата раскази на еден голем европски автор (за кого сите теоретичари и литературни критичари сметаат дека е вистински гениј), трудејќи се да си ги долови сите пропусти направени при првото читање, да ги одгатне сите потенцијални значења и нормално да се коригира во проценката што ја имаше за него, нервозно си ја корнеше горната усна и незадоволно мрмореше како може токму него да го сметаат за гениј, а историјата на книжевноста да му изгради споменик за вечни времиња.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Да умреше во мојата прегратка. Покрај мене. До мене.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Л.А. се потпира врз рамото и „темниот балкански аспект“ на патникот во проценката на студено-жешката сензуалност на полските девојки: Сè имаат, па зашто да се секираш ако понекогаш им фали содржина.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Оваа неблагодарна задача, да се оценува некого кој веќе е признат за неприкосновен големец, почна видно да ги изместува нејзините естетички погледи, да ги измрдува и разбива, како што до пред малку мислеше, нејзините цврсто востановени критериуми за вредност, да ја прави несигурна во проценката, да ги руши нејзините критичко-теоретски сознанија, да ѝ го руши угледот пред останатите студенти.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Дека тие згрешиле во проценката!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Патникот сѐ уште на непцето ја чувствува лутината на халапењос (се пишува со „ј“ на почетокот и капичка над „е“), зелени мексикански феферонки што ги проба попладнево кај Луис Алфонзо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)