во (предл.) - пустина (имн.)

Ќе бидеме овде, јас свиен во твојот скут, во овој жолтозелен простор кон кој води еден единствен, тесен пат, како што е впрочем секогаш речиси правило, тесен пат да води кон широкото и пространото; ќе останеме овде под сината вселена по која една голема жолта месечина плови како залутана лаѓа во пустина, со изветвено знаме што се вее, како што некогаш бев ти зборувал, без бои веќе и без припадност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нели беше само фатаморгана, што му се јавува на очајникот во пустиња, тоа наслутување на спасителниот потез? - помислува тој.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Буден лежам не заспивам На д-р Милчо Мицевски Буден лежам не заспивам како утка во пустина станав, како буф меѓу урнатини, снагата од болка ми свена, а коските ми се исушија...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- За оној несреќен бедуин во пустињата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Голема бура беснеела во пустињата. Еден бедуин се одкинал од карванот и залутал, го изгубил патот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Колку мило зборува девојчено, рече старецот, гласот ѝ е како остров среде морето и како дожд во пустина.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Сакам да пијам она, во што штаваат рибите.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Бев во пустина.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Но за тоа подоцна, оти времето не е стигнато, о возљубени; а јас сум познат по тоа дека уживам да сочинувам слова секакви и да си измислувам свои истории што воопшто и не се случиле, ама да изгледаат така како пред очи да ви се; и знам сказанија да преподавам така, со прекини; по малку да ви давам да вкусувате од собитието, од слаткиот мед на историите, како на изжеднет вода што се дава во пустина, капка по капка, за да не го усмрти заситувањето на жедта, на потребата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
-Како фатаморгана во пустина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Песокот беше скоро црвен во зажареноста, како засирена крв, па девојката која молчеливо му се обраќаше ја осети како пленичка во пустина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Од страв дека во својата жед по знаење, како изгубен патник во пустина, се затрчал кон некоја фатаморгана за да се напие од изворот што, всушност, не постоел.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Римскиот папа изјави дека “ако со тоа не се прекине”, тој ќе замине во пустина.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И затоа: надбискупот од Кантербери беше инкогнито во Киев, да види што прават таму тие болшевици (не се шегувам).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Животот во пустината! Ах, тоа е страшно, Ана! И Смарагда...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор помисли на доктор. Но докторот доаѓаше само еднаш во месецот, бидејќи беше одреден за неколку населби, длабоко растурени во пустината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Ако не го фатиме твојот имењак, и ние и нашиот добиток ќе ги оставиме коските во пустинава.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник: „Што да сторам?“ „Поведи нѐ“ рече Борис Калпак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги отворам очите. Ова е она што џанките го нарекуваат “gowtching out”, со други зборови неволно паѓање во сон.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На телевизорот оди сцена во која прават лек одделувајќи го отровот од забите на една отровница поради несреќниот случај со едно момче во пустината.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како јужен ветер што го бранува песокот во пустина и прави бразди.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас со своите толкувања на последните Арафатови барања, со неговите повици за мирна разврска за конфликтот, за неговото колнење во мирот, како да внесував дисхармонични тонови пред надлежните високи функционери на мојата последна завршна средба по завршената мисија од Шестата управа за надворешни работи, надлежна за Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше ѕвезда, речиси, пустински спокој во лицето, бездруго наследен од спокојните вечно задоени бедуини во некој неизвесен правец во пустината, со само ними согледлива цел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тешко можеше да се претпостави ова лице намуртено или гневно.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да бев vox clamantis in deserto. Осамен глас во пустината. И бев.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но Татко остана цврсто на поставеното прашање и одговори: Познато е дека исламот се роди во пустина. Во песочен лавиринт.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сега е доцна за мене да бидам јас, и само јас, и затоа мојот крик е крик во пустина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога во пустината Мохаве ќе се качиш на највисокиот врв, под тебе се протегаат суви долини прошарани со кактуси и Џошуа Трис, песочни ридови и карпести планини, некакви езера и слични фатаморгани...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Кога го виде Китан шишето, како господа да го виде; накреваше на него, отпиваше забрзано и го жулкаше Анка по раката што се држеше за шипките; пиеше и сѐ така го жулкаше молчејќи како нем човек; лицето му блескаше од радост; од очите му избиваше некоја чудна светлина од задоволство, од радост, од огнот што му се распалуваше во него; отпиваше од шишето забрзано како човек прежеднет во пустиња.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Што остана од поетите, Кормилари на илузијата Што сега е неподвижна камила Во пустина? (Во едно предградие На диво се реновира разрушена песна)
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Додека патувате кон станицата во пустина Го слушате гласот на Јосиф Бродски Немо запишан меѓу кориците на Книгата Одглас. Тоа не е крајот. Тоа е само почеток.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Стоеше така со погледот како фрлен во пустина и веќе помислуваше да ја батали оваа работа коа, зад себе, од левата страна, чу женски глас како му вели: „Ви треба помош?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Времето се отвора и почнува во мене да зборува Преведувајќи ме во небо, во скробна исповед Во молитва по која во пустината врне.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Егејот се истопи под прозорецот, исчезна; дините на Атлантикот, пределите на Франција, сите се престорија во пустината на Нов Мексико.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа е реалноста на животот, партитурата се повторува како пејсаж осипан со оази на привидно блаженство во кое нема место за вистините на срцето, жед за вода во пустина и фатаморгана во која постојат само “вистински лаги”.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Влеговме во големиот логор ко полазана магла во пустина, во мртво море.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите со столетија кои влегувале и излегувале од пештерите на Адам; од мигот кои правеле вечност и од вечноста миг; од древности кои собирале ѕвезди во пустината и сушеле месечини по планините; сите кои се пресоздавале во камења што летаат на своите страдања - се раѓале со молитвеник в рака.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)