во (предл.) - рака (имн.)

Во Петодневната претстава за шифоњерчето (1971) тој пет дена беше заклучан во едно шифоњерче, беше застрелан во рака при Претстава за истрелот (1971), ‘распнат’ врз еден Фолкцваген во Закачениот (1974) и оставен среде автопат под една церада опкружена со сигнални светла во Мртовец (1972).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сите перформанси на Крис Бардон (Burden) содржат ризик „што ја доведува уметноста до работ на самоубиство“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа во рацете држи тетратка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пред Краста кој е некаде на средината се појавува еден брадест младич со малечок микрофон в рака.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Еден дебел човек со чаша шампањско в рака: Убијци!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Големиот мртовец во раката држеше чанта.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А тој никако не можеше да разбере дали тие живеат или не.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во една искината фотеља седи едно проќелаво џуџе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот беше рамнодушен дури и спрема себе сличните, но се зачуди со својот исчезнувачки ум: „Нè има многу... значи, ние сме целиот свет!“ 76 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дики продолжува да шизи на бината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: Браво, Дики!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во библиотеката книгите ги избираше по случај: најчесто во рацете му паѓаше Калдерон.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Други трчаа со гранки во рацете обидувајки се да го изгаснат големиот оган што им ги голташе куќите...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Тие што отишле, отишле, сега на оние што останале во Македонија, им падна во раце жешкиот компир.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
По малку ме израдува веселото насмеано друштво, со виното во раце.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Го држеше во рацете, во тие измачени раце, го стегаше силно. Каде ли да го ставам?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Учителот беше задоволен што нема Мила и други кози да бидат заклани од ножот во раката на неблагодарниот човек...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ова парче што ме гледаш како го јадам, дури и да не го ставам в уста, само в рака да го држам или доволно е да е некаде воо мојата близина и да ме одржува во живот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Затоа уште еднаш ги превртев гениталиите во раката како кога со рака мешаш меко со меко.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Панично загрижен за судбината на тие луѓе паднати во рацете на безочниот никаквец, сакам да го кренам својот хуманитарен глас, ама гледај чудо...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дете очајно плаче: кога ќе порасне сака да биде полицаец не толку заради задачата колку заради пендрекот што ќе го врти во рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зашто свеска ми чека да ја слизне својата горешка дланка по мојата нога нагоре до она место каде што си ги држам гениталиите в рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Седи со нозете расчекорени, со лактите на колениците и со броеници во рацете. Броениците не се обични броеници.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Нему не му е срам вака гласно да се изразува пред жена ми која со китка цвеќе во раката чека гробарите да тргнат и да се поздрави со моето тело оставајќи ја таа китка бели темјанушки.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Секој веќе има раскрварен меч во раката и мафта со него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тогаш пак ги превртев гениталиите во дланката овде на смртната постела додека свеската, сѐ уште со раката на мојата нога над коленото, чека да може да ја шмугне својата топла дланка нагоре каде што јас ја чекам со гениталиите в рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Јајца, велигденски јајца! Јајца за пријатели! - одговори селанецот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- рече трговецот и му спушти во рацете две златни лириЗ8)...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Лирите ѕвекнаа во рацете на управникот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
После тој ги отвора калапите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Е, де, господин управниче! - рече Ѓорче, му пристапи и му спушти во раката една златна жолтица.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На врата, со куфер в рака, се појави Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Неколку пата штракна рѓосаниот клуч на клучарот, скрцна старата тешка железна врата и се отвори...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сте дошле од далеку.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Селанецот со кошницата во рацете му пристапи и го праша: - По вода ли си дошол, пријателе?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ќе речам на клучарот да ве пушти да влезете...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го прегрна и татко му. Седнаа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Високиот Ерменец зема во рацете долга црпалка со дрвана рачка и вели: - Готово е!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Со молив во рака и со книга нова, да учиш, да читаш да пишуваш слова...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Колата втаса... Двете сестрички го прегрнаа Гоцета, мајка му го избакна, а пак татко му за среќен пат му спушти во раката златна лира...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се жалеше на болки во рацете, на скинатост во снагата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Гледај, прошепотив. Го превртив уште еднаш- двапати во раката и пак се загледав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Цигарата многу често му догоруваше во рака.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
По кажувањето на мајка ми, Доне застанал на вратата со секира в раце и му рекол на татко ми: „Ако си маж влези“!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Знаеше. Ама се преправаше дека не не забележува. Тој нѐ тешеше нас!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И кога го прашував ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој можеше сите да нѐ крене во раце, истовремено.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Селанчето од Бесвина со вошки и врзопче во раката повеќе не се восхитуваше на големиот град.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таман дојде до Ulyses, кога се отвори металната врата од лифтот и од него излезе еден тип со револвер во рака.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше прекрасно да се гледа Нико како пее, додека на огромното платно зад неа се прикажуваше нејзиното лице.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Педерите едноставно беа поинтересни и затоа привлекуваа внимание.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Коса беше многу straight претстава, бидејќи, иако зборуваше за хипи животот, сигурно не беше негов дел - односно, можеби беше негов дел кога го напишаа Џим Радо и Џером Рагни и кога Том О Хорган го режираше, но многу брзо падна во рацете на оние кои знаеја да ги направат работите такви за да поминат кај широките маси. 130 Margina #15-16 [1995] | okno.mk (...) Прикажувањето на ****, кое беше во декември во Синематик - беше единствено прикажување на сите 25 часа филм без прекин - ги врати сите оние рани денови кога снимавме филмови од чиста забава, со единствена желба да забележиме сè што им се случуваше на луѓето кои ги знаевме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се работи за инсталација, составена од голема кружна видео површина, на окото сличен интерактивен интерфејс и транспарентна (стаклена) тиква со отвор, низ кој што можеш да го носиш споменатото „око”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во тоа време за тој филм воопшто не размислував како за меѓаш, но кога сега ќе погледнам наназад, тој навистина го означи крајот на периодот во кој правевме филмови само за да ги правиме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сакам да кажам, мене никој не ми даваше во раце штотуку родени бебиња и ми дозволуваше на нив да ги вршам моите чудовишни експерименти. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 125
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Значи, реалното движење на интерфејсот предизвикува вистинска сликовна приказна, да речеме, скоро филм во виртуел­ ниот простор, а со тоа го демонстрира начелото на виртуелната реалност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од друга страна, во Фектори имаше и маса „нормално” настроени луѓе, што се однесува до сексот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Таа инсталација е значајна и на симболно ниво, бидејќи задржувањето на окото (погле­дот) во рака ја имплицира парадигмата на денешниот вистинскиот господар, кој има моќ, бидејќи моќ има пред сè оној што е сопственик на погледот, кој што просудува за тоа што смее во сликата а што не.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како и онојпат кога ми пукаа во Мерлинките и сега сè ми изгледаше потполно нестварно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Џерард играше со флуоросцентните цевки во рацете и мавташе со нив по воздухот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како што рече еден критичар, нашите филмови и изгледаа како куќни филмови, со таа разлика што нашата куќа малку се разликуваше од другите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сетилно осознаваната игра во подрачјето на симулациите, виртуелноста, телепрезентацијата, отстранува­њето на телесното и неговата обновена „целовитост” е овозможена во ова умет­ничко дело токму со, едноставно речено, стартувањето (уметничкото дело како процес), кога го земаш споменатото око од подметнувачот, го држиш некое време во рака и потоа одиш со него во транспарентната тиква.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Типот не натера да седнеме на кауч - тука бевме Тејлор, Пол, Џерард, Фред, Патрик, Били, Нико, Сузан и јас.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во рацете го носеше свечениот позлатен владички стап.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие расштимани звуци навидум внесуваа живост во депресивната атмосфера од третата окупациска зима на островот.  Лука Карер шеташе вдолж молот и досадувајќи се, со врвот на големиот црн чадор со дрвена дршка, ги допираше металните бочи на пристаништето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На портата се појави мажот на Ребека во извалкана офицерска униформа со капетански чин на тврдите еполети, а веднаш по него, со бел мантил и торба во рацете, и таа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
10 О Хошано! – „О, Спаси!” обред во кој седмиот ден на празникот Сукот верниците со врбови гранчиња во рацете го обиколувале жртвеникот на ерусалимскиот храм, како впрочем и верниците во современите синагоги барајќи го божјото спасение
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа приведуваат луѓе. Штотуку разбудени. Стари, млади, деца...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Носеше куфер во рацете. Мајка ми ужаснато ја погледна. „Кај си тргнала? ” - остро ја запраша.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За првпат ѝ се виде и остарен.  „Татко, се вратив“, му вели спокојно Нина.  Моше се подзавртува за да го констатира нејзиното доаѓање, се поднасмевнува, и со весникот в раце, не ѝ одговара директно:  „Читам во весников и не ми се верува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Почувствува дека кошулата му е мокра од препотување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги става очилата со тенка позлатена рамка и посебно се задржува на два кратки новински портрета, едниот проследен со цртеж на нејзиниот млад лик и другиот со нејзина поскорешна фотографија на која позира, благо насмевната, со флејтата во рацете; две содржини што ги чува како посебно значајни во албумот, кој инаку, постојано стои во салонот, како декор за масата, но и како тивка покана за посетителите на овој салон да ги свртат неговите страници.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Години со ред, со него доаѓаше и Јон, единственото машко дете на млекарот, кое со тек на време почна сѐ поредовно да го заменува татка си, сѐ додека, не стави и самиот каскет на глава и не почна, место татка си, самиот редовно да го разнесува млекото.  Никој не знае кога Јон и Рашела се загледаа еден во друг, важно тоа се случи и сите го знаевме, особено по руменилото болснато на образите на Рашела, која од тремот, сета збунета, влегуваше во одаите со лонецот пресно млеко во рацете.  Така ние почнавме да се потсмеваме еден со друг кога ќе ја видевме Рашела како, во првата квечерина, внимателно загледана во огледалото, ја зачешлува густата црна коса, пред доаѓањето на Јон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гита го испрашува гледајќи го во празните, сиви зеници, без и да отвори уста, го прашуваат очите на неговите сопствени деца, очите на луѓето што едвај ги среќава низ испразнетите гета, погледите на оние 43 илјади луѓе што заминаа со писокот и чадот на локомотивите и што ги нема веќе, а тој, ете, ги гледа секаде наоколу.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Покрај него стоеа уште тројца службеници на општината, сите со црни чадори во рацете, а нешто потаму и настојникот на митрополијата и неколку свештеници со развеани бради и раса, и камилавки кои како по наредба ги придржуваа на главите секогаш кога ветрот ќе дувнеше позасилено и ќе однесеше нов навев на солен воздух кон главниот град на Закинтос.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Свири нежно и тажно, како да сака да ја опфати болката не само на еден град, туку на сиот Медитеран и Исток, а потем засвирува постраствено.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој стана градоначалникот на Закинтос, главниот град на истоимениот остров зашто беше омилен меѓу жителите и избран како честит и примерен жител, за прв човек на главниот град на островот, но според авторитетот, би се рекло и на целата островска заедница што броеше близу триесет илјади души.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На вратата се појави Рена со сè уште недоразбуденото дете во рацете.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го гледа, сега, вратена дома откај Ребека, онака крупен и свртен со грб кон неа, како седи во колипката со отворен весник во рацете, читајќи на скудната светлина од газијарката покрај него, додека далеку пред него, почнуваа тивко да заблеснуваат првите ѕвезди.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш двајцата ги плени и градот и разгргорената чаршија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Утре ќе го има в раце списокот со семејствата на оние бедни триста Евреи што живееа на островот и кои треба да бидат депортирани како и милионите што беа интернирани во полските логори и стотиците илјади подложени на „конечното решение” за кое се грижеа токму елитните единици на кои самиот со годрост им припаѓаше.  Карер излезе на воздухот и продолжи уште извесно време да оди со спокоен чекор.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Старецот ја држи в раце свештеничката капа заедно со килибарните бројаници, додека ветрот му ја развејува проретчената коса полека отплетувајќи му го врзопот од долгите бели коси, што лабаво му трепери на тилот.  „Одете оче, засолнете се во пристанишната зграда, ќе Ве повикаме благовремено”, му рече Лука Карер на старецот во чии раце беше крстен во црквата на Св. Дионисиј, заштитникот на островот, добивајќи го името по својот дедо, но и според еден од четирите евангелисти.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Честит Пурим, повелете ова е поздрав од мајка ми Бенвениста Давидовиќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Да ги повика да земат оружје в рака?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На полните кадифени рачиња слатките мечиња имаат ленти на кои пишува ТОДТ, кратенката на големата трудова организација.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На човек на моја возраст не му останува ништо друго освен да чека, каде и да е“, се обиде да се пошегува свештеникот погледнувајќи го со бистар, прониклив поглед „Освен тоа, сакам да бидам присутен кога нашиот Одисеј ќе се врати на оваа тажна Итака.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од камионот искокнуваат полицајци со пушки во рацете.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, чувствува сенка што му паѓа на лицето. Неволно ги отвора очите и гледа: пред него стои црноока девојка во долг фустан и престилка до земја, со ориентален ут во рацете.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа вечер седна на своето биро и долго пишуваше едно писмо.  Утрото тие зимски денови од новата 1944 година заедно со градоначалникот Карер, Хрисостом се појави пред двајцата највисоки германски претставници.  „Господа, инсистиравте да Ви се предаде список на Евреите”, изјави свечено владиката на беспрекорен германски.  За таа прилика тој околу вратот обеси крст и две панагии, две овални икони на златни ланци на кои беше претставен ликот на Христос Спасителот и на Богородица со малиот богочовек во рацете.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И тогаш ангелите со сиви крилја ликуваа со шестократно свиените рогови во рацете зашто сега почнуваше нивното царство...  А таа, можеше да го засака овој град...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во рацете носат – што?! - тешки мермерни плочи!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така, радо ќе потсетеше Карер во своите говори, во име на наследениот соживот, во еден романтичен занес, големиот локален поетот Николо Уго Фосколо кон крајот на 18 век, со копач во рацете, ќе се обиде да го урне ѕидот што ја одвојувал еврејската од другите заедници на островот...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Вечерта, носејќи платикус12 во рацете, Јехуда Давидовиќ затропа на вратата од домот на Алегра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пред очите му прпелка сив гулаб кренат во рацете на свештеникот на Храмот и подготвен за жртвување, потоа пред очите му се појавува и самиот жртвеник на кој се принесуваат крвните дарови кон Бога од жртвените животни од кралот, од свештениците, од великодојстојниците и од бројниот народ кој во оваа камена градба виде исполнување на молитвите на генерациите од неговите излачени претходници, виде дом на Бога чиешто место на постоење го селеше со себе во своите долги номадски талкања по широките простори од Африка до Блискиот Исток, и конечно на канаанската земја и таму виде и дом за себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Посетителите доаѓаа, ги земаа предметите во раце, не се воздржуваа да читаат туѓи писма, се однесуваа поинаку отколку што е „редот“ на уметнички изложби. Маргина 35 151
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но убава е бубачкава што ја држам в рака и знам дека е мртва, дека нејзината градба ја надминува секоја друга и поседува незауздана радост, а таа радост е радост на каменот, и таа живее во гробот како лав.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Е па, одредени јазли на тоа фино ткаење наречено „ментално здравје на народот“ (или полициски: „политичко- безбедносна ситуација“) испогореа во најновиве случувања и доколку брзо, паметно и мудро не пронајдеме „премостувања“, целата чипка (а факт е дека нашето општество и односите на сили во него е прилично пипаво, фино и деликатно) ни отиде по ѓаволите, ќе останеме со она фамозно романско знаме-дупка во рацете (интересен психоаналитичарски симбол за токму конституциски недостатоци), со крпи за бришење пот и превивање рани.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Претпоставка е дека потекнува од твојот без-алкалоиди-чист сперматозоиден супстрат (кој ти се плашиш да го допреш), или пак од светот во кој влегуваш забележувајки го малото бело суштество со бела арапска наметка и жезол во рацете.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Веќе не сме во состојба да го разликуваме делото - l’oeuvre, она што може да се држи во раце (терминот потекнува од Ролан Барт) - од текстот (она што е содржано во јазикот), просто затоа што, се чини, не е можна никаква јасна интерпретација.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
На попатната париска станица „Сурен“ една дама в раце носеше некакво кученце, многу мило и интересно поради неговата муцка. Ѝ пристапив и ја прашав колку чини едно вакво куче.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Чув од домаќинот дека во амстердамскиот градски парламент „хипиците“ добиле на изборите две пратенички места, а од уште пет добиени се откажале, под изговор дека, ако имаат власт во рацете ќе бидат и против свиоте идеали за кои се борат...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Затоа денес во Розино и машко и женско, и мало и големо, и ученици, и деца и старци, сѐ што е работоспособно - со кошнички в раце по градините берат ружи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Многу момчиња и девојки прегрнати, со кригли пиво в раце, на една тркалезна маса, сите пијат и зборуваат гласно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зошто да не ги сакам? - додаде полушеговито капетанот, се поздрави со нас и си отиде дома, држајќи ги во раце 500 драхми од продадената хоботница.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Бакшишот од 50 франка, вели спикерот, што насила му ги втурнале во рацете на најмалиот син на домаќинот, им бил вратен со подароци од разни домашни ракотворби.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Работите „Бетон“ ги презема преку најголемата посредничка фирма во Западна Германија - „Холцман“, која со инвеститорите работи врз принципот „клучот - в раце“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Мислев дека нема сили да ја држи гитарата в раце, зашто такво чувство се добиваше од нејзиниот снемоштен глас.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Така човек овде лесно и безопасно се движи со покупките в рака.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Водата се носи на грб, в раце, се чека со часови на некоја чешмичка или извор, затоа лѓето штедливо ја трошат, а туризам без вода е прилично тешко да се развива.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Трново е град со триесетина илјади жители, еден од најстарите бугарски градови, градови, престолнината на Второто бугарско царство (од 1185 до 1396 година), а во јули 1393 година на тримесечната разурнувачка опсада паѓа во рацете на Турците.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Замрзнатото и често посипувано со снег, тоа е лизгаво и ризично е за возачот да вози ако внимателно не го држи воланот во рацете.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Полицајците, специјално опремени за борба против демонстранти, беа чудно облечени, беа во кациги, во рацете носеа штитови, палки и што ли уште не.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се втутнуваше во рацете на минувачите, си играше, скокаше и „крадеше“ слатки и грисини, на општо задоволство на минувачите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се разбира, во Париз никогаш не може да се види само куче - тоа секогаш е со својот стопан, а помалите се носат в раце и се негуваат, како и малите деца.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Секој од нив во раце имаше по една метална прачка, а пак многумина носеа шишиња.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во рака имаше една изветвена црна дамска чанта, полна само со документи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во Париз, на пример, се смета навредливо и многу просто ако загледаш некоја жена или ѝ дофрлиш некакви непријатни зборови, но на секоја од нив можеш да ѝ се приближиш ако носи со себе кученце и ако тоа го држи в рацете - можеш да го помилуваш, а пак дамата за ваквиот гест ќе те награди со насмевка...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Купив со намалување! - се фалеше една жена, со пакетот во раце.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Итрите солунски трговци се надмудруваат, како да ги привлечат муштериите, и да им стуткаат стока во рацете, по „багателни“ цени.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се чистат објектите, се приготвуваат за предавање со клучот в раце на инвеститорот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
(Ја држи главата во рацете) Тодоре, Тодоре! (Влегува чорбаџи Димо)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
МАНОИЛ: Да, тој ќе ми каже! (По малку влегува Тодор облечен во комитска облека, со пушка во рацете)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
СЛОБОДАТА: Денес робот ќе го крене својот глас и со оружје во раце ќе се обиде да ги скрши оковите што ги влече цели пет века!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
МАНОИЛ: (Со гола кама во рацете потрчува кон вратата.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Над него, од висината на коњот, стоеше стражарот, го стрелаше со очи а корбачот му се потресуваше бесно во раката, готов да засече пак во овие клапнати раменици.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ама чантата ја држеше особено важно, стегната цврсто в рака.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Носат образини накитени со жолти монистра, околу појасот големи клопотарци, како некои утички, а в раце стапишта со ќушки.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И Пискулиев, кога го крсти Ордета, беше детиште, а еве доживува да се рече дека скржето што го држел в раце над кршталникот, над кое тревливел невешто по попот „крешчаетсја раб божји Јордан”, - сега го привтасало, а можеби ќе го остави кумот и зад себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој се вртеше насекаде, нервозно, задишен, сакаше да се увери дали сите го слушаат, а со рацете мавташе, мавташе тој човек, како да ги вчепкал в раце невидимите јажиња од тишината и сега дрма со сета сила, бесно, - и еве од тие силни удари прскаат некакви стаклени ѕвона и ѕвечат парчосани срчи во оваа крчма.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Однатре излезе човек, бос и со чанта в раце.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа стоеше пред нив дури да се послужат, со пјатото в раце, сета некако просветлена и весела, една од оние наши млади и пријатни вртливи жени, но свената пред време, збунлива и затоа смешна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој бурична во внатрешниот џеб од палтото и меѓу некои стуткани книжиња извади едно сликче и му го покажа на Коча, а в рака не му го даваше. - А? - Личи на тебе рече Кочо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Самиот висок, добро развиен, тој имаше зошто да се држи гордо: беше стегнат во нова скаутска униформа, земена на послуга некаде од градот, на колкот му тупкаше скаутски нож, а в рака носеше троаглесто знаменце со извезен елен - амблем на нашиот вод.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Цигарата час во рака, час во уста – низ плоштадот зачекорив.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Бидејќи сопственото „јас” се има откажано од секакво учество во него, системот на лажно јас станува територија во рацете на непријателот, контролирана и раководена од туѓа, непријателска разурнувачка сила.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во тоа „опредметување“: „Се здогледувам себе/ Со нова лика:/Билка чемерика/“.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Мраморно Море,94 жед Ја држам в раце Убеден дека е Мојата Скришна Жед. таа Таа гори Јас горам Јас догорев Таа гори. повеј моме Мириса твоето тело Мириса моето тело Ех, каков повеј Од животот И Смртта.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
А тоа што не е Ах, тоа што не е Некаде самува И таговно Пее. кожата Црниот Кафез На моето Бело Пиле. кавал Блажена гранко Дрво, Низ кое се расточува Мојата Лелеава Душа: Кавал. од полен - болен Од полен Болен Од Билки Збран А Не- раз- бран. кој целееше во птицата Утринава Си го држам срцето в раце И Прашувам: Кој целееше во птицата Та мене ме погоди? се будам...
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Ова признавање на неуловливите настани во исто време се копјето на св. Ѓорѓија, сега во раката на ЗАПИШУВАЧОТ, кое сака да го опредмети сонот на св. Ѓорѓија.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Заради редот ... - му поигрува ливчето во рацете. Чита. Стануваме и гласно одговараме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Другата е искитена и подредна со поинакви и попривлечни работи што при прво влегување збунуваат и занесуваат: ѕидовите, масичките, прозорците и ќошињата се искитени со сликички од секаква големина и изработка: чоколади, од весници и списанија, божиќни и велигденски ангелчиња и светци промешани заедно со татко му на Колчо кога бил војник, со брат му на Танаса, со мајка му на Васе кога била невеста, со татко му на Колета кога го закопувале и, најпосле, со дедо ми - кога на некоја веселба во рацете стиска кренато буре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Најпрвин Коле чукна на вратата, постојавме малку и влеговме стисајќи ги капите в раце.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На брегот од потокот стоеше Мира и грлено се смееше, радувајќи се дека Калчо врескаше во рацете на Бузо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка ми се скаменува со торбата в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Победникот ќе го има авионот в раце.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Капата ја стиска во рацете. Влегува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Наеднаш нешто ме возбуди и ме расцепи во градиве: на вратата се покажа жена му на клисарот со босилок и јаболка в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Нека се надева, лиотот, дека повторно ќе му паднам в рака...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Пак во ракава ми пикна чоколада.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Стоеше во средината меѓу Бузо и неговиот помошник Марко и држеше в рака стап со кој мавташе заканувачки кон нас...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ха, ќе квичи како јаре, само да ми падне в рака...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Борбениот повик нѐ вика и пламти во нас со духот на сите предедовци и со дуот на сите оние храбри синови што секојдневно ја пролеваат својата крв по затвори, логори или со пушка в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но, тоа го правам полека и со страв: знам можат да ми останат в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Учителот и Сндре стрчнаа кон џипот. Го извлекоа Секула изврзан во рацете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Амико, еве, донесаре, - му покажа на торбата што ја држеше в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Чудно е зошто не замолил да биде насликан нејзиниот глас што момчињата го носеле како молитвеник во рацете.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Крстици светлина Острови како храмови се извишуваат над морето по кое пловам а јас копнеам само по еден од нив на кој да се прибере мојот народ та само бесконечноста, морето и ѕвездите да му бидат граници и да гледам утринум секој со срп в раце како жнее крстици светлина зашто само тоа ќе ги израдува моите предци чија адреса е запишана во Светото писмо.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- В рака земам една планина ја превртувам два-три пати и ете ти писмо напишано со камејна кое никој, никогаш, никаде и со ништо нема да го избрише...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тоа што го држеше в раце, малку поткренато за да можеме да го видиме, секако беше сестричката на Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Соња во рацете држеше албум - животинско царство.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама Дракче има ниски родители и му личи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Соња и Љупчо излегоа пред таблата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зошто токму јас да се редам претпоследен?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Претпоследен вежбам на справи, претпоследен прескокнувам јарец, претпоследен добивам топка в рака... сè претпоследен.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Оваа земете ја“ и на тато му ја подаде токму онаа што ја загледував - црвеникаво-кафеавата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знаев дека моите џебови се празни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тато ми ја даде в раце и отиде на каса да плати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога останав сам, застанав пред огледалото и од јад си изназборев сè и сешто.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Потоа ги кренав картите таму од каде што ги земав и се колнев дека никогаш веќе нема да ги фатам в раце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не знам точно колку време чекавме загледани кон прозорците.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога пак се појави мајка му на Ташко, срипавме и колку можевме се доближивме до пред зградата, загледани наугоре.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Двајцата ваму. И донесете ми го тоа нешто што ви е толку интересно! Поинтересно од географијата.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се позамисли малку, стана со манлихерата в раце и луто, сиот возбуден викна: — Јас, господа војводи, не се покорувам веќе на вашите наредби и од денеска не идам со вас да ја спасувам мојава глава. Не ја напуштам родната земја дури главава стои на рамената.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бабата Цвета писна да таже и со една бовчичка в раце истрча преку дворот и падна до самата порта, молејќи за милост.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Еден селанец сака кај тебе да влезе ефекни — му одговори Трајко, а војникот пo турски му објасни.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Почна да ја префрла пушката од рака в рака да ја врти главата де на една де на друга страна и почна да го повторува она Атанас што му го зборуваше небарем одговараше пред учител, кој му зададе нов урок.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Облечени, обуени, со пушките в раце и сакмите на рамена, изнаседнаа по долгите клупи во Коштревата одаја сите два триесет војводи и раководители, а стрина Цвета Колевица веќе влезе со кафето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Силата ти е во раката. Шо сакаш можиш да направиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И уште истата ноќ и тој се раздели со Стоја и Петка и тргна со Андона кон Крушевица, откаде го зеде со себе помалиот свој син Велјана да не падне и тој во рацете на агите, како постариот Трајко кој веќе, заради татка си, беше затворен пред една година.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од друга страна, пак, имаше да му падне в раце стариот мудур, на кого му имаше кимка и за старите прогони од Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бен'м Италијан конзули, — се провикна господинот европеец на турски јазик и застана да гледа како огнот ја голта малата сиромашка куќичка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гавазот на портата ги задржа, но Мито му тутна во раката една бела меџудија и овој, како стар и чест посетител, ги пушти, та веднаш се најдоа пред вратата на конзулот Ростовски.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Така, тргај сега, па после ќе го кроиме планот за одбрана, — рече Шаќир и му ги подаде стиснатите сламки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во таков Трајко, во неговите силни раце, Толе ја виде долгата берданка како пукало од бозеј во рацете на осмогодишно дете и навистина го обзеде, за првпат, страв од човек.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе си останеш, ќе си а прод'жиш, та дури и ќе а засилиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ај ми со здравје и носи му здраво живо на мудурот да си и бере парталите, оти ошче еднаш ако ми падне в раце нема да му a остава кожата здрава.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се движеа како диви кози, без да ја згазнат земјата, без да им пречат карпите и долиштата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште коњите не смирени, од пајтонот изрипи средовечен господин, спортски облечен, со сива шапка на главата и црн бастун во рацете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сонцето ги извлечка од земјата копривите, штавеот печурките и други билки од кои можеше да се свари зелјице и да се фаќа нова крв, та така децата по цел ден береа зелје, полжави, копаа корење од диви кочани и сосем земја ги полнеа своите празни стомачиња.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аман бре, чорбаџи Јован, што правиш така, што даваш толку пари?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А лек, ете, нема. Силата му е во рацете. Цартчината е нивна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Шо да правиме, бре брату, кога силата му е во рацете? — одговараа сиромаси кога некој ги прашаше од селаните зошто легнуваат сами.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе си зашета сега од село в село, но со одредена цел. Не мислеше само на фаќање бегови и што поголеми пљачки, ами од арамија се претвори во одличен агитатор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ами кога ви веле јас од лани: пусат, море луѓе, пусат прибирајте, вам шо ви се чинеше, а? „Се шакуа Толе“.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А тој лесно не се дава в раце, па не е ни право да го дадеме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И тргна кон народот со камшикот в раце, а јузбашијата по него со петина аскери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пајтонџијата ги стегна уздите и коњите се исправија на задните нозе; почнаа вознемирени да тропкаат на едно место, баш пред кајмакамот и бимбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стариот дедо Трајко му отвори, а муљазимот, како секој потереџија кој спие на штрек, се појави на прозорчето со револверот в раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овој го фати убаво за рака и го викна другар си да го совладаат Сивета, да не им побегне.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Маските, коњите, магарињата токму сега почнаа да пцовисуваат, воловите ги изеде аскерот, а овчарите останаа со стаповите в раце и ѕвонците по мутлите нафрлани, бидејќи сѐ се изеде и изумре од глад, која затропа на сите селски врати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ете, јас имам со мене триста; за двесте, ене и јарците, ако не ви и натокма за десет дена моата стока секогаш ви е в раце — заврши Јован и почна да го распашува појасот, а од под него и ќемерот со парите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А од баџата ако нѐ виде свети Јован? — му се плачеше Митра на Толета во рацете кога веќе си лежеа спружени на постелката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Земи го писмово и однеси му го да видиш што ќе рече — му го подаде Дорев писмото и го испрати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се замисли длабоко, па како да се присети нешто, плусна со рацете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ајде да се фатиме кусо долго кој треба да биде прав, а кој крив пред судот, — предложи Шаќир и веќе скина од метлата две сламки — една подолга — една покуса и ги стисна во раката: — Ајде, тегни, подолгата е живот — покусата смрт.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да се разбереме овде. За такви Организациата нема апцани да и затвара, да и праќа сургун по разни градишта по Анадолиа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Пак некоја каурка грабнале агите? — го пречека Ростовски Мита со прашањето и ги развлече дебелите црвени муцки, бидејќи во тоа време беа зачестиле грабежите на каурки од разни бегови и паши, та Ростовски со владиката интервенираа и протестираа против тие насилија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги дочека да го испијат кафето, ги собра филџаните и излезе, а Даме му нареди на Ѓорѓија да постави еден од десетарите на вратата и никого да не пушта во одајата без негово одобрение.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така, кога Сарафовци денуваа на „Ливада" и кога ноќта се разделија, Толе почиваше крај своето Ќосе во Вепрчани, а Андон крај Андоница во Дуње, за да дотрча околу полноќ во Вепрчани и да му јави на Толета, дека Бахтијар ја испрати војската по нив по Селечка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секој од овие луѓе цврсто стискаше по една манлихерка во рацете, а исто така вешто придржуваше на десното или лево рамено по една тешка козинава сакма, a под неа — кожена торба, тагарџик, во која не секогаш се најдуваше парче леб или месо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Може Андона го собраа да го јадат — одговори постариот и веќе почна да ја стиска берданката во рацете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Збогум за навек, народни предавници! — плукна пред Бориса и се оддели од нив, цврсто решен да не го остави народот во најтешките страдања.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште со појавувањето, ја грабнаа кајмакамот и бимбашијата и набрзина ја распрашаа колку пушки имаат, колку бомби и фишеци, но таа кажа само колкумина се, a за другото ги стегаше раменците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сигурно некои коркари како вас, — не престануваше Толе да ги навредува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најпосле, да се тргне со оружје во рацете во бој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најистина, еве и сега да ти кажа како и некни пред ѓурунтијата шо ти поткажа, оти има во ниј и криви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се исправи, ги извади очилата, ги забриша со шамивчето и почна да ги префрла нервозно од рака в рака, па почна сам да си зборува: — Бак, бак, бак, пис милет, бреј! Не сетит да гледат работата да живејит, туку матит вода во аван.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе ги обиколи сите села по старо Мариово и насекаде бараше едно: — До вечера, до утре, сакам илјада души со оружје в рака да го нападеме мудурот и јузбашијата во Витолишча.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Андона, Кулета, и Мирчета ги преслекоа селаните и не ги дадоа да паднат в раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Многу е заплашен, сирома, да не падне во рацете на ниа пци во Маково.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И бидејќи Сиве си ја имаше мувата на капата, ја отвори малата врата и сакаше да избега за да не падне в раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секој сакаше да биде поназад, но некој мораше да биде и напред.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе на очи ги измаскари Перета, Тренков и Ацев, а особено неговиот бивш секретар Шаќира што побегнаа од Витолиште; ги потценува и понижува со разни епитети: кокошкари, мазникари, но си ја зеде грижата да не ги даде в раце на потерите и на смртта од глад, та така од една висока точка се постави како нивен заштитник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На плеќите носеше нарамена раница од телешка кожа, во рацете дебел боров бастун — тукашно производство, дури и недокастрен, со неколку чатали.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но дури така Јован и Крсте си ја гледаа страшната смрт во тесното одајче, а кајмакамот и бимбашијата ги трлкаа задоволни рацете, оти за неколку минути или најмногу саат ќе ја свршат и оваа царска работа, по уличето откон битолско џаде се слушнаа прапорци од пајтон, а на местото од пајтонџијата не човек со црвен фес, ами европејска паларија, а до него исто таков друг, со шарен бајрак во раката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секоја расправа за сопствената тајна на печењето на лебот со паричка која, се разбира, треба да му се падне на најмалото дете или внуче. (и покрај сите верувања, постарите одамна не се залажуваат со метални парички, повеќе љубат нешто книжно да им шушка в раце).
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Така, со провалите извршени во Свети Врач, Горна Џумаја и Разлог, во рацете на полицијата паднале и членови на Окружниот комитет на БРП за делот на Македонија под Бугарија (Гроздан Николов, Владо Чимев, Станке Димитров и др.) кои со судска одлука во 1942 беа обесени во Горна Џумаја денешен Благоевград.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Османлиите се упатиле кон Скопје кој бил во рацете на ајдутите.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По смртта на Јустинијан поголемиот дел од Италија паднал во рацете на Лангобардите (568) кои го формирале Лангобардското Кралство.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Поп Стојан, не сакајќи да падне во рацете на Османлиите се самоубил, селото Разловци било изгорено, а четата на Беровски била пречекана и разбиена, а тој иако ранет успеал да се повлече во Осоговските планини во областа Пијанец по што востанието било угушено.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По угушувањето на востанието положбата на населението уште повеќе била влошена.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Како резултат на провалите и фатените членови на КП во првата половина на 1942 преките воени судови во Софија и во Горна Џумаја осудиле припадници на КП, партизанските чети и групи од делот на Македонија под Бугарија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Но пред нивното пристигнување тие се разбегале.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Железничарот веќе беше во пензија: во рацете немаше мижливо фенерче, на нозете немаше тврди чевли.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Пола од поповите наместо да држат кандилце во рака повеќе држат Шитбери мобилен.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Беше пуштено некое ретро диско од осумдесеттите на кое пола од присутните денсаа со пивата и коњаците во раце.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Со прифаќањето на оваа мисла стануваме доживотни пленови во рацете на ментално сексуалните експлоататори.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
235 Воените мисии во извршувањето на оваа операција се наоѓале на следните локации: Spike се наоѓал на линијата Скопје-Велес, Conserve во областа околу Битола; Abbevile на патниот правец Штип-Церево село и Штип-Струмица; Burlesque на линијата Скопје-Лесковац; Brasenose на патниот правец Гостивар-Охрид-Битола; а линијата Скопје-Косово се наоѓала во рацете на Германците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Тој бил противник на каква било форма на балканска федерација и самиот настојувал „да спречи групирање на малите социјалистички држави, да се оневозможи тие во заедница да се грижат за својата независност и суверенитет, да останат така самите за себе изолирани едни од други, без потпора една на друга и секоја да го положи својот суверенитет и својата независност во рацете на советската влада под нејзин протекторат.“ 359
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Пиерот: Смеј се и понатака, но не ни сонуваш што држам во раката.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
За миг ни се стори дека во еден од нив, кој држеше в раце долга поморска дуљбија, го распознавме дедо Симон, во неговите помлади години; светлината беше недостапна за тоа да можеше да се утврди.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И навистина, кога се доближивме кон тој куп ветошини, се откри дека зад нечистите и прашливи стакла на врамените фотографии не се наоѓаа снимки од школски излети и семејни прослави: кога ги избришавме стаклата, зад нив се укажаа групи Margina #26-28 [1995] | okno.mk 141 луѓе облечени во облека што некогаш се наречуваше патничка, покрај нив во морнарските униформи, други луѓе стоеја со делови од бродска опрема в раце.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Американскиот книжевен агент на Жене, Бернард Фричман, веќе 1949-та го имаше отчуканиот текст на Сплендид во рацете.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Беше сигурен дека Пиерот во раката држи голема тајна.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Разбојник со сета своја сила се обидуваше да не погледне во рацете на Пиерот, затскривајќи го своето мало опавче што почна френетично да мавта.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Знаејќи какво е нивото на колор-печатот во Македонија малку потреперуваме како ќе испаднат феноменалните слики на А.Станковски, но како испадне - испадне, парите беа толку, се потрудивме максимално сѐ да биде океј, работата е во рацете на Господ&печатарот, а оваа земја е толку бедна што ни поспецифична хартија во неа не може да се најде...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ова последното секако е најнепривлечниот аспект на филмот во однос на уметникот кој се зафатил со негова пракса, а особено не за андерграунд уметникот okno.mk | Margina #26-28 [1995] 34 кој честопати во филмот препознава моќно средство за манипулација со масите во рацете на режимот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Доаѓаа да ни гукаат во рацете, итри се малите yверчиња, се нишкаат, ти намигнуваат, веднаш те препознаваат...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тоа да, во лицето! во насмевката! во рацете! во сите движења, во сѐ!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Прво, не знаат да цртаат; второ, поим немаат за боја; трето, четврто, пето, шесто - никогаш немале видео а камоли камера да фатат во раце; седмо, правиш CD конкурс...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Г.С.: Стринг, Ха! (во тој момент низ сцената протрчува едно огромно дебело девојче, налик на Бодидармина кукла, која во рацете држи врвца со еден црн Џокер-балон што лебдее...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Г.С.: Гениј! Во раце сум ја држел книгата која Хофстетер му ја посвети на мојот професор од Бугарија! Какво чувство!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тушот ѝ е во рацете. Ја регулира температурата на водата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Значи, воопшто не е лоша идеја, ако имате производ кому му е потребна промоција, малку да се свртите околу себе и да се распрашате дали моментно нешто се снима.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некако успеав да се доберам до еден примерок и додека ја држев книгата во рацете, се сеќавам дека размислував за тоа како еден булимичар мора да се чувствува исто вака додека хипнотички се движи кон фрижидерот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На секоја кривина нешто отпаѓа од колата, а кога и рачката од прозорецот ќе му остане во рака, негативецот револтирано вреска: „Да ги ебам странскиве коли!“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дневниците се водени од Ноември 1976 до последната недела на Ворхол во фебру­ари 1987, давајќи детална слика за уметниковото ужасно спуштање на проклетиот терен на “Исполнети молитви” на Труман Кепот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Најновиот пример на “tei-in” може да се види во филмот на Алмодавар “Кика”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Двете главни актерки држат во рацете, во крупен кадар, конзерви пепси-кола, со фина колоратура дополнувајќи го дизајнот на целиот кадар.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден од лошите типови, во потера по главниот јунак, граба едно Југо (!) на улица и со еден заглушувачки звук јури низ улиците.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите беа мокри од пијачките што се истураа врз нив. (извадок од Понеделник, 2 Јануари, 1978) Кога 1989-та година ги објавија Дневниците на Ворхол јас едноставно морав да ги имам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа може да биде привидна негативност, како некаква доброќудна шега на сметка на производот, што на крајот може да испадне и позитивна реклама што се однесува до продажбата, но може да се случи и производот едноставно да биде „покопан“ преку порака од филмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сега, по толку години, Бојана првпат ги зеде со радост в раце и ги загледа една по една.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му рече на Павле жената, држејќи го палтото во рацете и разгледувајќи го од сите страни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Чаршијата ѝ се подбиваше отпрвин, гледајќи ја прослукана, црна и подведена, со прост недоделкан бастун во раката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Аршинот со кој таа се мереше, беше во рацете на газдите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Готово е. Додаде таа. И воздивна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој го извади од пазувите својот кавал и му го мушна бргу во раката...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но кога погледа подобро во списокот што Никола го држеше во рацете закима со главата: - Ако, ако...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тргаше од својата цигара - гледаше откосо и лукаво во несреќната, избезумена мајка ѝ, ненадејно и за неа, ѝ се роди и ја обзеде, во тој момент, некакво чудно задоволство да почека со својот план и да се насладува колку што може подолго на чувството дека ѝ се во рацете мирот и спокојството на оваа богата, чорбаџиска куќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Окрвавеното знаме, кое премина низ рацете на неколкумина паднати востаници, сега се вееше во рацете на Цепенко.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Келнерот стои, како маѓепсан, со табачето во раката. Стои и не се помрднува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја гледа и како да не сфаќа што држи во рацете.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Влезе Садие. Во рацете држи топла пита, тукушто извадена од фурна, чрчори.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Павле зеде со полни гради воздух и сосема го згмечи парчето хартија, што го држеше во рацете.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Андон направи чекор-два поблиску до тезгето. Во раката му блесна сребрена десетдинарка...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со нарамена торба и стап во раката, Аргир ги цепеше првите мугри, поднаведнат, забрзан... народните учители стариот учител Климент Изморените галеби одамна веќе ги склопија своите бели крила.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Езерото беше мирно. Но кога прстенот засјаи во раката на пашата, тоа тивко зашуми.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се завртувам. Гледам старец со бастун во раката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Луѓето не секогаш го разбираа, но секогаш чувствуваа дека со него им е посигурно парчето леб в рацете...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но она што денеска ни е сигурно во рацете, утре веќе можеме да го изгубиме!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А не... таа не заврши, го стегна во раката, го стутка листот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пушките, вжештени од огнот на оловото и од пекот на августовското сонце, гореа во рацете.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На анџијата му светнаа очите, се разбуди: во раката на Пандета заискрија бели меџидии.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Цепенко го стегна тагарецот што му беше в раце, загреба по земјата и заползи накај блиската шума.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сите пријатели кај кои одеа Павле и жената и кои им доаѓаа на гости започнаа да се интересираат за фрижидери.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А во раката ги стегнала парите и ги носи, како да носи нафора пред велигден...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затоа со време уште тие си закопувале во земјата сè што имале од вредност, за да не падне во рацете на оние што ги сменувале во дворците и конаците.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само кога има нешто в раце, науката го признава дека постои.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А гостилничарот идеше со земјено тавче в раце, што го спушти сред маса како колач на среде.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Покрај режисерот, артистите и другите соработници на претставата, мора и суфлерот да го има делото в раце.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Снимателот тој ден не само што не дојде со пусулче в раце, ами и им се извини што не може да оди со нив - камењата биле лизгави во брзаците, на неговите гојзерици биле испаднати опковите, а секој инструмент на неговиот врат чинел колку по една нивна глава.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Азис миеше чаши под чешмата на шанкот, без да гледа во рацете како му работат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во меѓувреме, велгоштани беа толку загреани од черешновицата што станаа откај жените на веленцата и со шишиња пиво во рацете се фатија на оро.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ване застана на полпат со торбата в рака.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гоце, единствената надеж на мајката, му ја стискаше раката како да сакаше да го додржи до свест, го плескаше по бескрвните образи со галежни шлаканици, молејќи се да го има жив во рацете барем додека не се појави таа секогаш Брза помош или додека не долета тој волшебник од лекар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А Ване излезе со теглата в раце, барајќи го првиот камен на кој место да се сопне ќе ја скрши на парчиња, не само невидливи туку и такви што не сакаше да ги види.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На крај го фати за врат еден ‘рмпалија, за да му остане нему што беше од републичко ниво во рацете само кожурецот, а тој да се прпелка како бубалка потаму по затвори, судови и логори.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се врати на штицата за седење, извади цигара, не да ја витка туку да ја омекнува меѓу прстите, па се сети: - Еден средношколец, врска меѓу одредот и илегалата, падна во рацете на полицијата кога се враќал од планина в град, не го издржал тепањето во затвор и еден ден, поправо ноќ, не се вратил откај иследникот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со тоа пусулче в рака, Баге тргна од редакцијата на пробна работа како кандидат за новинар или во најдобар случај како приправник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Маре беше порешителна, па го истрга ортомчето и ја раствори мукавата, при што во рацете на генералот остана голиот предмет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Нема белки вака да ја носам?”, се прашува, „уште жива!”, замислувајќи си ја Горда како потскокнува од уплав кога ќе ѝ мрдне во рацете.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На забелешката од Геро дека требало да се јави во штабот, овој одмавна со ножот во раката дека тие во штабот веќе не мислат на него и доцедуваат некое од шишињата скриени по бироата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По некое време, додека Ване седеше на испразнетиот акумулатор чекајќи дали по задникот ќе го фати струја, Геро среде вода се исправи како апостол: во рацете држеше риба, голема колку неговиот чепорок, но доволна да ја измезети целата екипа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го отна чепот како да активира мина и му го подаде бинлакот на Геро, не да му припука во рацете колку да го вкуси на устињето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во гратчето зборот „молер” беше дојден заедно со мајсторите во маслосани и бојосани алишта, со двоножни скали на рамената, полни канти во рацете и книжни шајкачи на главите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А јас, сега, во рацете ја држев страницата, извлечена од книгата на неговиот живот, која завршуваше како протест.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги земаше книгите со задоволство, ги прелистуваше, а ќе задржеше и некоја од нив подолго време во рацете.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Повлече двапати од цигарата и, со килибарното луле в рака, започна: - Сиџилите, сине мој, сме сите ние.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше скршен, осиромашен, а со дарови во рацете.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко се испружи, со книга в раце, на новиот миндер на чардакот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Лупата ја држеше во раката, со намера повторно да му се врати на текстот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Најпосле, ноќта ме напушти. Во рацете ја држев последната верзија од Татковиот протест...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но најмачно му беше што го оддалечуваа од нив сега кога беше најмногу навлезен во нивните пораки, кога веруваше дека ги има в раце клучевите од сиџилите, од многу семејни енигми, кога беше многу блиску и до своите предци.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Несвесно, тој го стегаше во рацете пусулчето во кое како да беше собрана сета негова стуткана балканска судбина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка му ги раскажа последните настани и стигна и до трите сиџили што ги држеше уште в раце, со намера да му ги однесе на Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го држев во рацете стутканиот лист хартија кој го беше напишал Татко. Тоа беше цел еден живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А цветчето што го држиш в рака е мајчина душичка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан плукна во рацете, се зачепи за карпата, се прилепи за неа како гуштерче за ѕид, и со раце и со нозе закачен за пукнатините и испапченостите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Всушност тој веќе подолго време, од моментот кога ја зеде пушката в раце, го очекуваше вивнувањето на тоа пламенче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Еден од Дуковските косачи седеше во тревата и си ја клепаше косата, а другиот, сигурно помладиот брат Кирил, со стомна в рака идеше угоре, по патеката што водеше до стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старецот се врати, со пушка преку рамо, со јаженце и корка леб в рака.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Работиш, чепкаш и в раце ти доаѓаат предмети што лежат в земја илјада години, предмети што ги изработувале и употребувале луѓе за кои знаеме само дека постоеле, а како се викале, како живееле, какви судбини имале, не знаеме...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа му беше првпат да држи пушка в рака, не знаеше како се ракува со неа, не знаеше дали е полна или празна, па затоа и со толкава внимателност ја чистеше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ние имаме, но не треба, - рече човекот што седеше на триножниче и веќе држеше во раката поголемо парче леб.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кучињата продолжуваа да лајат, а тој им подвикна и ја фрли гламњата што уште ја држеше в рака.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Само златото може да не потемни со векови“ - си помисли Бојан, па држејќи го предметот в рака, се исправи, ја крена главата, напнат да извика, но в миг некаква нејасна мисла, некаква непозната желба го запре.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Долу, на стотина метри под нив, забележаа едно девојче како со две стомниња в раце брза кон изворот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби тоа, Караманчето што го држиш в раце, ќе биде такво.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан, цврст во рацете, набиен со некоја нова непозната сила и верба во себе, почна вешто да се спушта удолу.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Крај него, со торба в раце, стоеше височко, русокосо девојче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Под леглото на деда си не ја најде, што би се рекло, само царската круна, инаку добриот старец се што нашол, се што му се нашло в раце, а мислел дека ќе му затреба, го пикнал под одарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го гледаше како зема секирче в рака и како претрчува преку потокот и граби кон Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Па така, секој слободен миг момчето го поминуваше со лопата во рака, фрлајќи го снегот лево десно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги гонеа светулките, ги фаќаа, како жарчиња ги држеа во рацете, па ги расфрлаа над своите глави како искри.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По првиот истрел, Бојан сфати дека цврсто ќе треба да ја држи пушката в раце, зашто не знаејќи дека при истрелот таа се затресува, Бојан лесно можеше да ја испушти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги прифаќа и тој шишињата што му ги тутнуваат в раце и одлево и оддесно, им прави чест на добродушните селани, лизнува по малку од ракијата, а тие гледаат на сите начини да им угодат на гостите од градот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се облече убаво, се завитка со шал, ја крена јаката на палтото и со пушката в рака, излезе надвор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се најде во рацете на деда си.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ уште ја држеше разгорената гламња во рацете, сѐ уште очекуваше изненадување, па ја фрли гламњата дури откога се качи на чардачето и од високо убаво ја разгледа околината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја зеде потоа секирата в рака, го погледна муртејќи се темнопепелавото небо, па се затрча по патеката што преку темната букова корија, низ која високо во гранките се провираше ветерот, оставајќи ги разнишаните гранки да крцкаат, да се удираат, да се тријат една од друга, создавајќи најразлични шумови, и се упати преку Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега ја држеше лажицата в рака, гледаше како сите околу него сркаат, како да се на некој натпревар по сркање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Излезе во тремот, носејќи во раката запалена борина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја врза кучката со јаже преку вратот, зеде в рака една разгорена гламња и претпазливо излезе во студеното зимско утро.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се боцнал во раката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Остана така дваесетина минути, или половина час, загледан во огнот, со шишенцето в рака, па одново излезе пред колибата, насочувајќи го погледот по патеката кон Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
117 Далеку Далеку од вистината Далеку од светот Длабоко во земјата Длабоко во бунарот Доцна е за прашања Доцна е за исправки Денот завршува Денот е последен Доста залажувања Доста неми говори Дојде како сенка Дојде за да избега Држи оган во рацете Држи нескротлив ветар Денес Дел од него исчезнува Сакате да сте искри разиграни над жарот?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Мојата Литература, мојата Убава Книжевност, мојата Belles Lettres, повторував во себе, стискајќи ја во раката својата единствена лична карта - моите книги...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На некоја party ми приоѓа уредно избричен маж, вртејќи чашка во раката.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Овде во Америка, стискајќи ги во раката своите книги, својот единствен ID (кој, се чини, не вреди), ја чувствувам сета трагикомичност на EEW, етикетираниот источноевропски писател, кој своите несреќни татковини ги влече со себе како задолжителен багаж, што секако, дури овде е присилен да го влече.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И, ни самата не знам зошто, ѝ ставам во рацете шишенце со маслиново масло.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И така, кога ќе умрам, ве молам, кремирајте ме, а пепелта не во урна туку во рацете на мајсторот Papazian.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На прошетка по месечевата патека Поема на живеењето. Со светол стап од месечева срма во раката
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Само она што ќе го сетиш во раката само тоа е твое“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Широк замав Ја отвора утробата на денот Од темниот облак скакулци само еден слетува Да избере могила за мртвите крила И заспива во песокта на заборавот Со смеа што прска црвено Маестрото слегува од сликата Со мечот на Хамлет во раката А никогаш не слушнал за боите на смртта. 6. 10. 2000 г.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сега кога речиси неосетно нашиот поглед Ја губи светлината што шеташе со години По обожаваните предмети (Трепери само уште по предметите Што сонцето ги држи во раката дрско протната низ стаклото на прозорецот)
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Возбудениот космос на нашата надеж Загрижено го крие списокот на нештата Што не смеат да заминат в темнина Списоков засекогаш треба да остане во раката на сонцето:
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
а. Времето во поезијата За предлозите на Хлебников: „да се внесе новина во поседувањето над земјата: да се прогласи поврвната на индивидуалниот имот да не може да биде помала од поврвнината на земјината топка“, и уште: „ да се изврши постапно предавање на власта во рацете на ѕвезденото небо“, и особено: „ да се формира во сите земји за оние што сакаат вечна војна посебен пуст остров“, и за сето тоа неопходно е – време.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Не приоѓајте му, Три жени со бели шамии околу главите Седат во полето и го чуваат него Спроти долгото патување низ темнината, низ бесконечните растојанија од студот до огнените знамиња на плодот, не приоѓајте му, Утрово ќе ги искачи ридовите и ќе застане на она место каде што застануваат јулските квечрини да ја гледаат девојката со срп во рацете како оди низ полето и застанува боса среде реката на залез сонцето за да ја оплоди и така размножена да истече со реката до свирепите мориња на усмата, Оставете го, Однесете му тогај вода, дајте му сол, и чист во душата нека си легне во полето да слуша како пеат светулките меѓу ожнеаните стебленца на пченицата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Старец го крши надве лебот Во лебот жени со српови во рацете И огнот на летото што светка на нивните разголени гради.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сашо чкрапнува едно клече и го запалува весникот во рацете на Митко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ја земав пушката в раце и тргнав по трагата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мишко отиде до креденецот, срона малку леб во раката, пак се доближи до прозорецот и тивко го отвори.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Треба да станува, да се облекува па да ги реди фурните со торбата во рацете.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Доаѓаа, исто така, и мајстори што ни мистрија в рака не фатиле да бидат градители на новата иднина и на Брезница.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Арно ама, штом кучето му го видело синџирот в раце, спрснало да бега и оттогаш никој повеќе не го виде.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бидејќи ние со домаќинот мој бевме сложни, што се вели како со еден ум и со една душа, јас уште од вчерадента знаев што ќе ми работи човекот мој утредента и, утрото, пред него ќе бев станата, торбата со јадењето ќе му ја имав стокмено, ќе му помогнев да ги истера воловите од аурот и да ги прегне или да ја самари маската, ако требаше да му помогнам на маска да се качи, стол за поткачување ќе му изнесев, маската од порта надвор за водило ќе му ја заводев, до над куќи ќе го испратев, ќе му го дадев водилото в раце, ќе го пуштев да одмине и по него трипати ќе се прекрстев.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Застана со едната нога сосема малку подистурена напред, го зеде весникот в рака, го отвори и почна да чита.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Аето почека до вечерта, па преспа кај Влаинката со надеж дека тоа копиле ќе му падне в раце, но најпосле, помирен со судбината, Аето влезе во својот сега душмански распаран автомобил и многу лут и нерасположен си замина од Брезница, од што на брезничани им олесни и ги натера посериозно да се потсетат на својот мал соселанец Илета Вегов.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сам и каков што беше замаен и вковтавен и во умот и во рацете, стана "ни за в гојда ни за в телци", како што општоприфатено се мислеше во селото за него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас си седам тука, го слушам ѕвончето на Белка, сигурна сум дека говедата ми се тука, си држам во рацете дивјачка, и го гледам руменото обравче и ги слушам мушичките како ѕунат низ тревата од горештината, ѕунат, аман Господе, ти се чини улиште има тука некаде и уште што не се пуштило, што не тргнало кон некаде...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ама, за негова несреќа, така еднаш, откако свирачите си заминаа, тој со клечките в раце се качи на црницата на Гелета Струмеников, и откако се најаде црници, се обиде да засвири и да запее, ама наместо тоа, падна и лошо си ја удри главата, почна да не знае што прави и да не разбира што му се вели.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но кога ја отворил стрико Никола Мала врата, на месечината веднаш се видело дека човекот не е некој поганец; в раце држел детуле, сето завиткано со кожуви, а по себе водел коњ, и го пуштиле да влезе внатре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но кога тој таа вечер, наредниот ден и наредната ноќ, не дојде, мајка му, со шамијата в раце, лелекајќи се загна во Прилеп, кај делениците, за од нив да дознае нешто за Атанаса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Старецот стоеше таму и држејќи во рацете нешто покриено со конопна крпа не се решаваше да зачекори нанапред, накај завојувачите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Трајана веќе не била меѓу живите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тие ништо не знаеле да ѝ кажат; ја посоветувале да се врати дома си и да чека да види на што ќе излезе сето тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите, и старците, и бабите, и децата беа закитени со кивчиња од џунџуле и босилек, ги носеа на капите, на дартмите, во косите над десното уво, на облеката на градите, а чупите на главите носеа венчиња од малиново дрво и полски каранфили и во рацете црвени рози.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во раката, кога заедно со војниците ја товарале на колата, ѝ нашле 100 лева, бездруго имала намера да му ги даде на Јована Акиноски кој ја растурил бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ѓоре ѝ ја отворил раката, ги зел парите, ги дал на војниците, а потоа, доцна ноќта, мртва си ја донесе дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зашто тој и Руса, таа веќе престана да носи цветно венче на главата и во рацете кошница со шарени предена, по цел ден, Јован секогаш напред и пред себе со утот, на кој постојано свиреше, акаа низ полето и низ гората.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И вели Некој сега треба да им каже за тоа на неговите, но за такво нешто, сам гледа, нема потреба: од кај живеалишните куќи на имотските луѓе, преку дворните места, трчаат сите имотски луѓе и пред сите нив, со шамијата в раце, Лазорица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се најдоа и некои такви, од жените, кои тврдеа, навистина не најаве туку на сон, дека го виделе сети Јован Крстетел како доаѓа по Градишки Пат во Потковицата водејќи по себе коњ и носејќи в раце нешто завиткано небаре детуле, и како се запира кај Јанчевци, и како, потоа, излегувајќи од кај нив, не Боше нивни, туку тој, свети Јован Крстител, преку срецело и низ гробиштата и преку Горник оди напред, не допирајќи ги земјата и снегот притоа, и покажувајќи му пат на Бошета и учејќи го како да гази, а да не остава траги во снегот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Често се случува кога ќе се задржи овдека, во гостинската одаја, некое од нив да се разбуди, сонувало лош сон, да дотрча ваму, па побрзува да отвори и - силно се изненадува: нагрнат со веленце, по чорапи и со свеќа во рацете доаѓа Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Максим влегува во гостинската одаја, од масата го извадува пиштолот, го сокрива в пазува и кога излегува на чардак на Јосифа, кој станал во меѓувреме, и на другите им вели Ко ќе застуди влезете внатре, а на Васила Митрески Ние со тебе, Васил, ќе се прошетаме малку.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние, јас и Костадин Дамчески, вели погледнувајќи во Васила кој ги донесе камењата и сега држејќи ги в раце стои над него, планиравме оваа година таму, во Стамбол, да испратиме наши претставители и тие да му го предадат планов и писмото лично на султанот, но прилепските првенци нѐ советуваа да не го правиме тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Садриазамот, наеднаш и страшно, извика Илјери и во истиот миг на врвот на јатаганот го крена лебот од тарунот во рацете на старецот, го сврти коњот во полукруг и го бодна спрема прудолу, спрема Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога Ѓоре и мајка му Трајана се вратиле со воловите од врбјаците, Јован Акиноски слегол таму, кај бомбата, и набрзо се ватил со капсата в раце и смеејќи се.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И додека Јосиф силно возбуден,свеќата му игра во рацете, се обидува да изусти нешто, него илјада умишта го штрекаат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Тој викна и разбуди смелост кај сите; и тогај виорно коњикот летна, држејќи во рацете сабја дамаскалија, лута двеостра сабја од челик.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И животворните зраци изгаснаа; остави вдовица млада со дете, малечко детенце в раце . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Тој зеде в раце оружја огнодишни, а в уста стегајки остар јатаган.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Спушти ме страсно, крени ме в рака милувај нежно, не вели збогум, остани овде, сотри ме нежно, ах, во тој оган вечно нека горам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Земи, направи ама и кажувај. (Сите нетрпеливо чекаат и час го гледаат во устата, час во рацете).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ќе го разбудам, ќе го разбудам па што сака нека ми прави, мене нека ме отепа. (Потрчува да влезе кај Анѓелета, но во тоа време Митре влегува со брзи чекори и со секирата во раката).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ЕДЕН СЕЛАНЕЦ: Еее... доста... (Ги брои и фрла поглед во рацете од Анѓелета дали уште ќе му даде.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ЕДЕН СЕЛАНЕЦ: Чујам! Еее... (Гледа во рацете од Анѓелета кај се бара по џебовите).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: Господ што е убаво нека даде, тој да ни ги ујдиса работите, во рацете негови да оставиме. (Сите ги испиваат ракиите и стануваат).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Место чаша Анѓеле го зема грнето в рака и станува).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Оној, поважниот, повторно ја зеде в раце сликата и долго ја разгледуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Или ќе ме венчаш веднаш, или приготвувај се да полагаш сметка пред твојата Партија“, ми се закани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека остана прилично збунет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Кога дојде, а кога втаса да се слика“- рече едниот, оној поважниот од двајцата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А замислете си, таа лесно препознатлива скапоценост од мојот спомен, наеднаш, во едно обично работно утро го забележав на вратот на Деса, секретарката на другарот Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реков: „Тоа е слика од син ми. Ја скрив таму пред да замине во борбата“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но во рацете, нажалената вдовица носеше и една друга, уште поконкретна сметка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ЃУРЧИН
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Последниот пат, милицајците додека претураа по работите во килерот изгледа им дојде в раце онаа слика што ја сокрив и од себеси кога стана мој Иван илегалец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Огнена почна да се тетерави. Како да стои во чамец што бранот го подзел в рака.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И покрај сите вакви збунувачки размисли, за нас смртта не е веќе она што претставувала за татко ми оној ден кога го пронашол својот помал брат во сенката на една од крушите кај Желкин рид потпрен со грбот на стеблото на престарената круша и со матарка вода во раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стариот велеше дека имал впечаток оти неговиот помал брат си заминал од овој живот без да е свесен за тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Иване! Иване! Не гледаш? Се случува нешто!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој ѓердан неколкупати го имав држано и во рацете.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Земам едно цветче в рака, го гледам и најпосле велам: - Па зар не е убаво ова име?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога ја зедов секирата в рака, Орде веќе почна да удира.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Детето што седи во клупата со Младен се наведнува, а потоа се исправа и зачекорува кон учителот. Во раката носи фрлачка.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Наеднаш сетив дека книгата веќе не ми е во рацете.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Насмевната трчи дома и се враќа со ножици в раце.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Санде се врати со котле во рацете.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Седнува меѓу мене и старецот, го држи цвеќето в рака и чека.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кредата во раката на учителот се скрши и падна на подот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Девојчето веќе има во рацете убав букет жолто цвеќе. Еве го, се враќа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Со токмакот во рака, што тежеше петнаесет фунти, дојде точно на местото каде што стоеше Рози и каде што нејзината долга и вита сенка падна врз цементниот темел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Телото на малата птичка беше ситно мешинче во раката на Кети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Без да рече ни збор, тој ја зеде в раце, првпат по тој проклет ден, и ја обви убаво и слатко чувство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше нервозен, се врткаше во рацете на својот господар, а потоа скокна на земја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега инстинктот ѝ кажуваше дека нејзиното лубениче беше доволно големо за да не биде заразено од нејзиниот допир, и затоа со двете раце и со грижа својствена на мајка кога го зема в раце своето дете, таа го поткрена лубеничето неколку сантиметри од земјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози се фрли во рацете на Кети и си го зари лицето во нејзините полни гради.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој смртоносен превез сè уште ја имаше прекриено и градината кога, само по неколку минути, Даниел, предводен од Кети и Милан, ја носеше Рози в раце и ја седна на задното седиште од автомобилот на лекарот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа го крена мачорот во раце како дете.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Преку лубеничето, што го држеше во рацете и вените што го хранеа таа почувствува како да имаше контакт или врска со мистеријата која беше зад сите ”раѓања” и нештата што растат во овие бавчи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој зеде едно од пиленцата и го стави во раката на Рози.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој се поднаведна и влезе, со неа в раце, во визбата, таа му се извлече од рацете и со обете раце му се обви околу вратот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Држејќи ја крпата в рака, Даниел ѝ се приближи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога ги отвори очите, за нејзина утеха, воденичката повторно беше таму каде што требаше да биде, на своето место, и силата почна да ѝ се враќа во рацете и во нозете.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со предните шепи мачорот го тегнеше Милан за ногавиците на панталоните и Милан застана, се наведна и како дете го крена ангорскиот мачорот в раце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Милан.“ „Да.“ „Мислам дека сега е мртва.“ Милан се наведна и ја крена птицата. Ја држеше во рака цела минута и ја гледаше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зрелиот пченкарен клас, што беше на стеблото, ѝ стана повиено бебе во рацете на мајка што стои.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ги носеа даските и поштарката Лида, која трчаше меѓу куќите како чамец, праша: - Кај кого е ова? - Кај нас.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Главата на дедо Васја се нишаше лево-десно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Покрај јамата, селската пијаница Роза ја нафрла земјата како крст врз белиот чаршаф, јас на челото на дедо Васја го ставив ливчето со молитва, а во рацете му ставив икона.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дедо Васја умре. Дедо Васја лежеше во гробот со вовлечена глава и плеќи, со силно истакнатите јагодици на лицето и со впаднатите очи, клепките како семе од тиквите. Во рацете гореше свеќа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но ништо не се случува всушност бидејќи кога човек мирува тогаш и знае дека чувствата се само мисли, а јаките чувства се само безброј пати повторувани мисли.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Тини е многу трогната од нејзината неверојатна ментална и физичка сличност со Дишан, особено во рацете,“ забележале сведоците на оваа средба.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дишан и неговата жена се договориле да се сретнат со ќерка ѝ по неколку дена во нејзиното атеље на Монмартр.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фјодор се враќа: во рацете држи еврејски свеќник, а запалените свеќи му го осветлуваат голото тело.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ете, дури и круг направивме, ко кај Кортасар.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И сега престанете да го вртите тој зоетрап во рацете, се исклучувам, чуварот на оваа laterna magica гаси светло.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На ушите имаа златни алки, во рацете држеа по едно долго копје.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Одев меѓу нив а тие внимаваа да не излезе од негде голема змија или страшен лав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Најпосле главатарот го нави часовникот за да заѕвони и за да го избрка стравот и викна: - Ќе го пратиме белово дете да го најде лавот и да му ја земе сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Им мавнав со рака и тие потрчаа кон мене со ластегарка в раце (држи се кроко, весело ќе е).
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Го видов како стои спроти Баждара на широчината стискајќи си ја капата в раце.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Видов отстрана само со едното око: уште го држеше в раце зеленото тегличе со мелем за триење.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Тоа е, тоа, е тоа, шепотеше Кузман мерејќи ја в раце тежината на грнето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Прави сте, рече писарот и победнички погледна во лимарот што го превртуваше в рака искинатото копче.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На него стоеше страшна сенка со стап в рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со газијарниче в рака, клисарот стрико Мијале, мало и бело старче, го метеше камениот под.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
По него трчаше Паљо со камен в рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Дебелата слугинка на инспекторот, будалеста девојка со мазно лице без веѓи и со лице на црвено јаболко, му беше „во раце“ како што говореше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога ќе се појавеше со жива отровница в раце, се собиравме околу него и се чудевме што знае тој сè: фатената змија ја држи со два прста за врат, близу до главата и ѝ дува во уста густ блик лита чурлава.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Една вечер ја видов, на мојата улица, токму под мојот прозорец и Луција; беше во првиот ред, со свеќа во раката што ѝ го осветлуваше убавото лице, и извикуваше: „Да живее слободата, да живее новата народна уметност!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем во светлина раскошна, со музика семирска се спушти над мојата глава, ми ја позеде раката, го фрли мојот груб калем од железо и во раката калем од лач небесна ми стави; калемот сам почна да пишува со раката моја, и до првиот час по полноќта, кога првиот петел се гласи, писмото за господарот мој беше готово, и јас знаев која буква на кое нешто му одговара.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На полноќ дувна ветер во црквата, сите светила ги изгасна, а јас во мракот видов ангел слезен од небесата, со калем во раката. „Не бој се, и колената твои нека не треперат толку; ти си тој кому ќе му се каже откровение за писмото ново за твојот род, оти Оној што ме праша вели дека ти со него одиш, ни пред него, ни зад него“, ми рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем сѐ се случи многу брзо: експресот се појави зад кривината со страшно трубење; машиновозачот беше притиснал на сирената, затоа што јас стоев на пругата, а Јан Лудвик, расчекорен на самиот врв од мостот, со раскопчани панталони, со фалусот во рака; јас потрчав десно од мостот и се стркалав по насипот; се сопрев дури пред реката, во една грмушка; локомотивата протатне под Јан и веќе влегуваше во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
8. Таа вечер не можев да заспијам: се молев со молитва толку усрдна и чиста, го молев Бога да ме врати од кривиот пат, да ме земе со себе, да не ме остава во рацете на обични разбојници друмски.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пред вратата, на столче седеше Земанек и во раката држеше шише со ракија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веќе следниот миг се слушна како вагоните во тунелот сопираат, како експресот ја губи силата, како не може да го прониже тунелот, како папсува; а само миг потоа, од тунелот истрчуваше машиновозачот, млад човек со брада, ќелав, влакнест во рацете, избезумен, и нешто викаше; излегуваа од вагоните и многу луѓе, цел град, цел еден свет; се собираа под покривот на мостот, под мрежата со згаснат напон и гледаа во јагленосаното тело што лежеше на мрежата; некој се онесвести, а некој друг повика: „Каде е жената?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А кога на сред искачување Лествичникот списка дека свеќата во рацете на Филозофот се изгаснала, јас речиси скокнав од радост: за мене не настана темнина, оти околу телото на Филозофот повторно сјаеше оној облак од виолетова светлина, и јас повторно гледав!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но сега веќе беше доцна за помирување и љубов; јас бев преплашен од Луција и од нејзиното тело, таа беше повредена, јас гневен за нејзиното неверство, таа гневна на мојата одглумена сексуална рамнодушност, и конечно јас бев до срж унижен со тоа што песнарката се најде во рацете на Партијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас гледав во брошот; го зедов во рацете и го превртував; Јан стоеше отстрана, како во некој транс, како во некое бунило и велеше: „Јас го украдов, онаа вечер, на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој напред, со свеќа во раката, со оган- виделина по која одев јас, помалку што гледав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Станав. Мора да сум изгледал страшно со шишето вино во раката, оти на Луција насмевката ѝ смрзна во грлото; се обиде да избега лево од мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Текстот што во рака го држеше Филозофот гласеше пак вака: Јас, царот Дариј ви велам: Чашо моја, чашо моја, пророкувај додека има ѕвезди.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веда го држи чекот в рака.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веда се врти и со чантичето в рака се стрчува по скалите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Внатре беа само пожарниот, кој пушејќи дремеше потпрен на ѕидот, и една неподвижна фигура, облечена во работнички панталони и легната на војничкиот кревет на кат, со романче во раката.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Во тој момент втрча Бакстер со весник во раката, целиот возбуден.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Јас читам весници со ножици во рака, сечејќи го мојот избор од високоучениот свет со ова примитивно интерактивно орудие.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Саздо застанува зад него но Мишко го открива неговото присуство и не се изненадува.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Прашува некое детуле што држи топка в раце.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Меѓу нив е и Мишко, пристојно облечен, со куфер во рацете.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Саздо чека и ја тутка шапката в раце.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
САЗДО: Го извлеков од под тркала - блед како смрт; мислев дека токму мртовец држам в раце.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
- Како чудно се е испреплетено – се воодушевуваше Еразмо, земајќи во рацете грст земја.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но, покрај обична ситна земја, во раката на Еразмо имаше и многу ситни мравки. – Старче, види колку марвки! –викна тој.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога виде дека вреќата е речи си преполовена, се изненади, зеде во рацете од зрната.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сето тоа го придружува телото на Земјата, исто како кај човекот – рече старецот, фаќајќи од тревата во рацете. – Сѐ што имаме ние, и припаѓа на Земјата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Старецот се доближи до едно стебло, каде што откри свилена буба, ја зеде в рака и му ја покажа на Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Секоја вечер пред да се прибереме на спиење одевме на чешмата со сапунот, каладонот и четкицата за заби в раце, а големата крпа префрлена околу врат.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Го префрлав од рака в рака и подзастанував на секои дестина метри.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ги полневме ѓугумите со вода, во рацете чувствувавме силна болка од тежина и со тетеравење ги носевме истите кон дома.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога вториот ден рано наутро возот пристигна во Париз јас во рацете го држев ливчето со адресата на семејството каде што требаше да чувам деца.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Еден ден во музејот на Виктор Иго купив една разгледница на фотографија-цртеж на Козета како мете со голема метла в раце.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се искачив по стрмните скали со големиот куфер в раце и зазвонив на вратата каде што на една месингена плочка со крупни слова пишуваше.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кај нас, тие паликарјата Македонес страв будеа и сееја со лош збор, со крвнички поглед, со стегната тупаница, со стап, камшик и со ластегарка в рака, со шлаканица, со подивен глас на стие, со начулено уво под прозорец и со намигнување на кодош..
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ридот неколкупати преминуваше од рака во рака и беше совладан од владината војска.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тешкото оружје остана на Вичо и падна во рацете на противникот. Тоа не беше борба, ами колеж.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Долго траеше влегувањето во камионите. Старци и старички, жени со доенчиња во раце, болни.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И тоа молчење и истовремено викање беше силно оружје во рацете на Захаријадис и неговата дружина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со други зборови речено, тоа значело предавање на прерогативите на ЦК во рацете на Иван Гарванов, односно минување на врховното раководство на Револуционерната организација, на еден нерегуларен начин во рацете на нејзините идејно-политички противници.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гледајќи низ призмата на тие интереси, спречувањето илјада килограми динамит да дојдат во рацете на “недисциплинираните“ атентатори можело исто така да се смета за оправдано.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Нашата понова историја, од Првиот и Вториот Илинден, е полна со примери на херои кои, не сакајќи да паднат во рацете на непријателот и да ги поднесуваат неговите тортури и понижувања, се самоубивале).
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Комитетот, притоа, потсетува на улогата на емиграцијата во политичкиот живот во Бугарија, каде што станала орудие „во рацете на бугарските шарлатани... орудие преку кое тие се качуваат и слегуваат од власта“; на нејзините “шовинистички слуги“ спрема Бугарија, Србија, Грција и Романија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Заедно со Матов, во рацете на власта паднал и извештајот на Кипров.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А што би останало од нивната гордост ако случајно паднат во рацете на непријателот?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Голем е бројот на македонски револуционери од постарата и најновата историја коишто без размислување си го одземале својот живот заради тоа што биле ставени пред единствената алтернатива - смрт или во рацете на непријателот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Раководството на целиот “заговор“ се наоѓало во рацете на Орце.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, денес, кога во цела Македонија народот се разбунтувал и дигнал востание... кога Македонците се борат за правда и слобода, тие господа немаат кураж да го изјават пред еден граѓански суд она за кое народот се бори со оружје в рака.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Барајќи го другиот, тие пак се качиле во домот на Мишел и клетиот човек го нашле како, облечен во престилка и со чинија и салата в раце, се преправа дека е готвач на француското семејство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Со таа погрешна политика тој давал значајно оружје во рацете на сите недоволно упатени или недобронамерни да ја напаѓаат Револуционерната организација и да ѝ препишуваат цели и стремежи што таа ги немала.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кон крајот на XIX век во рацете на европските капиталисти во Турција се наоѓале 7 банки, 10 друштва за експлоатација на железници, 10 друштва за експлоатација на пристаништа, 5 друштва за рудници, 4 друштва за трамваи, 5 друштва за производство на електроенергија и газија за осветлување и 17 други друштва.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Врховниот комитет минал во рацете на Цончев (иако претседател бил познатиот бугарски писател Стојан Михајловски), доверливо лице на Фердинанд, а Сарафов продолжил и натаму да се занимава со „револуционерна“ работа трудејќи се сега да се претстави како пријател на Македонската револуционерна организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тие биле “виновни“ исклучило за тоа што како обични граѓани не сакале да паднат во рацете на полицијата и башибозукот и да бидат убиени.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во истиот момент тетка ми, со патната торба во рацете, истрча налутено од куќата и, без да се поздрави со мене и со Ели, излезе низ дворната врата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели, како што само таа умееше, со целата своја веселост и безгрижност втрча во куќата од дворот, носејќи во рацете цел преграб играчки и викајќи: - Ми се јаде, ми се јаде.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Учителката Вера со огромен букет цвеќиња во рацете доаѓаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа не беше многу далеку, но се чудев како можеше да ја носи в раце Ели, која беше доста дебелка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Излегувајќи на одмор во ходникот на училиштето ја здогледав Вера. И тоа со дневник во рацете.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој веднаш ја зеде Ели в раце, која го изгушка по обичајот, како секогаш кога си доаѓаше од работа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Збунето влегов во кујната со чантата во раце, а ги слушав ударите и на своето срце.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја гушнав и ја кренав в раце, како кога беше сосем малечка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Би ја зела јас Ели в раце но, знам мама нема да го дозволи тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Колку пати ѝ доаѓала желба да појде кај нив дома, да го земе в раце детето, да го гушка, но, не верувала дека би можела да ја разбере таа, другата жена, и не го сторувала тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но, Вера како тоа да ја крена, како да сфати дека состојбата на Ели е таква што ние двете со неа не можеме да ѝ помогнеме, стана брзо, ја завитка Ели во тенко ќебе, ја крена в раце и заедно потрчавме кон болницата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Соблечи се Христина, - ми рече и јас тогаш сфатив дека стојам облечена со чантата в раце сред кујна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дење и тато често ја земаше в раце и повеќе часови поминуваше со неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Нешто држеше во раката - тенок пакет, завиткан со пластика. шушкаше додека приоаѓаше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не е индустриската демократија (тиранија на 25 процентното мнозинство).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
СОЦИОЛОГИЈА НА КВАНТНАТА ПСИХОЛОГИЈА Филозофијата што го предвиде ова движење не е капитализмот или социјализмот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кибернетичките медиуми во рацете на политичарите со шокантно големи рекламни буџети играат на стравот како LCD (најмал заеднички именител).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не сакам да стекнеш погрешен впечаток“, рече со засипнат и сиров глас, „само поради тоа што сум внимателна и скромна и што има толку гнасотија на светот, но и јас имам своја страсна страна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Новите фрагилни демократии во источна Европа веројатно ќе мораат да поминат низ оваа фаза на маркетиншки телевизиски избори манипулирани од “спин-докторите” (стручњаци за правење имиџ, заб. на прев.) и нечесните реклами.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јапонските касетофони, гето бластерите, дигиталните апаратчиња во рацете на индивидуалците, ја зголемуваат моќта на HCD (најголемиот заеднички именител). okno.mk | Margina #32-33 [1996] 54
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Кога си вљубен водиш љубов“, рече таа полека спуштајќи се на седиштето тврдо како камен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понекогаш ме земаше в скут, и додека седевме крај прозорецот зад кој врнеше снег, таа ми раскажуваше бајки во кои доброто секогаш го победуваше злото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми го држеше своето кученце во рацете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа ја најдов мајка како го држи в раце, загледана во трагата од крв на парталчето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Писна сирената која го најавуваше поаѓањето на возот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаевме дека одат кон железничката станица. Влеговме меѓу луѓето, тргнавме со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа, кога отидов да платам, и од торбата го истресов она што го бев собрала, Клара ми рече: “Ти сакаш да станеш мајка.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја зедов в раце, и ја приближив до моето лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Матилда сѐ почесто го оставаше сам дома, кога одеше да купува лекови за Зигмунд, и да ги носи кај него, и раскажуваше дека, кога се враќала во станот, го наоѓала Хајнерле седнат на подот, со отворена шаховска табла, а во рацете ги поземал фигурите и разговарал со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттогаш Клара го чуваше тој цртеж на масичката, а понекогаш го земаше в раце и се загледуваше во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа во рацете држеше фотографија на која беа нејзините деца – Херман и Цецилија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови кога и најслатките нешта горчат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас станав, ја зедов перницата в раце, па седнав на едниот крај од креветот, а брат ми седна на другиот крај.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова е за тебе,“ рече. „За спомен.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа се смееше и весело ме удираше со дланчињата по образите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој цртеж, направен на малечко парче хартија, случајно се нашол во џебот на брат ѝ при една од неговите посети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега живеам само за нив,“ рече неколкупати во текот на разговорот, секојпат кога погледот ќе ѝ паднеше на фотографијата. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш ме земаше в раце и излегувавме од дома и минувавме покрај дрворедите; со едната рака ме придржуваше, притискајќи ме на своите гради, а другата рака ја испружаше високо, откинувајќи цветови од најниските гранки на липите, костените и багремите, а потоа ги ставеше цветовите меѓу нејзиното и моето лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кападокискиот истражувач на болестите ги посочува меланхолијата и манијата како два пола на лудилото: “Меланхоликот се осамува, се плаши да не биде прогонет или затворен, се измачува со суеверни идеи, го мрази животот,” тој “го проколнува животот и ја посакува смртта”; оние, пак, кои не се обземени од меланхолија, туку од манија, се во неконтролирана фурија, возбуда или веселост, и во овие состојби може да се чувствуваат инспирирани за големи дела за кои немаат подлога да ги направат, или пак можат без некоја вистинска причина да убијат некого.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа ми подаде еден лист хартија што го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа ги разбудив моите сестри; појадувавме, ги зедовме куферчињата в раце, и тргнавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив на нејзините зборови со кои ми ги опишуваше погубувањата во другите логори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Да одиме во собата за умирање,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш Клара го земаше в раце цртежот што стоеше на масичката покрај нејзиниот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога бевме на прагот од нашиот дом, Паулина рече: “Да не ги заборавиме фотографиите.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно дете се одвои од своите родители, ми пријде, касна половина од чоколадното бонбонче што го држеше в рака, а другата половина ми ја подаде мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги гледав луѓето како цврсто ги стегаат торбите во рацете, некои од нив ги имаа опфатено со рацете, и ги имаа притиснато на градите, ги гушкаа цврсто како во нив да го имаа собрано сиот свој живот, и сега само се надеваа дека така зграпчен, така стегнат меѓу градите и рацете, ќе го сочуваат, ќе преживеат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Си погледна во рацете. „Луѓето кои те посвоија ми се видоа добри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Роза, Марие, Паулина и мене нѐ ставија во група од дваесетина жени на наша возраст, и такви грбави, расклатени во одот, со бастуми во рацете, со погледи кои се обидуваа да наѕрат нешто повеќе во просторот, нешто подалеку од неколку педи околу себе, нѐ поведоа до блиските бараки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го зедов в раце, ја открив мојата висната збрчкана града, ја принесов до неговото усте.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По некој предмет ми остануваше в рака, и го ставав во торбата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми кажаа дека немаат деца, рекоа дека живееле некое време во градов, и се подготвуваа да заминат дома. Сакаа да се вратат со дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нѐ внесоа во една од нив - во долгата тесна просторија, во два реда, покрај ѕидовите, беа наредени стотина кревети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во текот на еден преглед, докторите забележале дека се јавува нов израсток во усната шуплина на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почувствував чудно задоволство од допирот на неговите усни и мојата брадавица, додека брат ми истргуваше млеко од мојата овената града.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми се сврте кон мене, држејќи ја сликата в раце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму, на малото парче хартија, на некаков раб стоеше жена свртена со грбот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку века подоцна, Аретаеус од Кападокија, во делото „За причините и знаците на болестите“ вели: „Пациентот може да замислува дека има земено друга форма од својата, некој верува дека е врапче, петел, или земјена ваза; друг дека е Бог, оратор или актер кој го држи жезлото на светот; некои плачат како новороденчиња и бараат да бидат држени в раце, или веруваат дека се зрно синап и постојано треперат од страв дека ќе бидат изедени од кокошка.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Време е да си одиме,“ рече Паулина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зошто замина од дома?,“ праша. Не знаев што да му одговорам. „Можеше барем да кажеш каде одиш…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога влегов во нејзината соба, во нашата соба, таа седеше на креветот, со перницата в раце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова мора да е крв,“ рече, кога ме забележа дека сум влегла во просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме прегрна, го зеде куферчето в раце, и излезе од просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Велат дека некоја квечерина, неколку месеци по нејзината смрт, дошол некој човек, остарен, со виток стас, со букет во рацете, поминал покрај траурната порта на Невена, троа подзастанал и си заминал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во почетокот на летото на градските улици повторно се појави Кијмет со дете во раце.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со себе водеше суво старче, со плик во рацете и адреса на него.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Алајко Ошев и Митре Ирчев, луше од власта и на власта, едно јулско утро измазнети, стокмени, со црвени вратоврски, утлеисани, со б`снати чевли, со чанти во рацете го чекаа џипот за да ги однесе во планинското село Ошево, како членови на Мировниот совет, како авторитетни помирители, но не и на војување (војната ја поминале „во позадина“).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пагурчето со црцалка одеше од рака во рака.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден миг продавачот ја извлече раката од кафезот со еден огромен петел во раката раскокодакан, распретан, со отворени, сиреч ококорени очи и црвен клун.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во рацете на Нуне, на пергаментен свиток, двојазично беше запишано: „На блескавиот ум, поетска проникливост, научна аналитичност и храброст во верувањето и докажувањето на „Пакс-верс теоријата“ за мирољубивото решавање на маалските ненавидности и кавги, меѓународните омрази, меѓудржавните судири и војни, му се доделуваат ордените на Волкашин Нунески, поетото и изумителот од с.Варош, околија прилепска, во земјата македонска.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Оттаму се врати по десетина минути со дебела книга во раката на чија насловна страница пишуваше: „Enciklopedia de L`imperie Othoman“, Editeur: „Majsson Oriental - Paris, 1903“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Низ телото на школката, не само што го слушам морето како бунтува во карпите, како дише и издишува, туку гледав чудна глетка: гледав морски брег, на брегот висока стена и во неа издлабена пештера, во длабочина трикорабен манастир со седум кипариси од левата и седум од десната страна, кај нив параклис и висока камбанарија, гледав калугери како влегуваат и излегуваат од манастирот со запалени свеќи во рацете.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го вртев во рацете и се чудев, зашто такво писмо, без печат, со букви што светеа со чуден сјај и од кое се тегнеше конец пареа и исчезнуваше во воздухот, од кое павкаше миризба, тоа писмо како да беше дојдено од некој друг свет, од некој друг живот. Зад живот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И се пред очите на Христовите поклоници без Христа во себе, кои не гледаат во душите на верниците, туку во рацете и подавалниците.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со крената глава, кон него се упатил Моне Хенџов-Даров, му ги пружил ковчежето во рацете на умниот гостин.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Штом ме здогледа петелот, се скроти, се смири и легна во рацете на продавачот. Подзамижа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во рацете жените носеа китки невен и страк босилек.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Долго го вртев во рацете тоа необично, чудно писмо, влажно, прозрачно, маглесто, на кое буквите му светеа со чуден сјај и од кое се теглеше конец- пареа и исчезнуваше во воздухот, од кое пафташе реа и миризма како од некој друг свет, како од некој друг живот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Четвртиот ден ја отвори вратата од плевната и во неа влезе, во рацете со копач и лопата, со бургија, со кламфи и клинови, со колци и токмаци и тука чиниш во земја пропадна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со други зборови, дајте им ја вие власта во рацете на Македонците, тоа треба да се разбере на оние од нив што се викаат Бугари, та од неколку години после вие ќе видите оти и во Македонија од другите народности ќе остане тоа што остана од Грците во Источна Румелија, по ослободувањето на последнава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа е сега само најглавното средство во рацете на разни пропаганди со чисто национални и политички задачи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но Македонците на сегашниот степен од нивниот национален развиток не се материјал во рацете на малечките балкански државички, ами се силен етнографско-политички фактор од којшто повеќе зависат судбините на Македонија отколку од малечките балкански државички.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
111. Со тоа се сврши шумот во Србија и Србите фатија да работат тихо и упорно: пропагандата помина од патриотското друштво во рацете на Министерството за надворешни работи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Востанието ни покажа оти ние Македонците не можеме да очекуваме помош од никоја од балканските државички, оти решението на нашето прашање е сето во рацете на големите сили и затоа нам и не ни треба да ги соединуваме и да ги замешуваме нашите интереси со чии и да се словенски интереси на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако овие барања сретнат отпор од некоја од пропагандите, тогаш да се моли турската влада и големите сили да се оддалечат од Македонија деморализирувачките пропаганди, да се востанови Охридската архиепископија, во рацете на која ќе премине црковно-училишното дело за сите христијански народности во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Македонското прашање во рацете на бугарските дипломати и народ е ред глупости направени само на македонска сметка и наречени меѓународни победи на бугарската самостојна политика.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во дадениов случај најарно е иницијативата и најглавната улога да е во рацете на најзаинтересираните големи држави, коишто најарно ги знаат нуждите на Македонците”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Значи, малите балкански држави, иако на вид и да не играат улога во решавањето на македонското прашање, кое како да е само во рацете на големите држави, всушност имаат најголемо значење.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
64. Бугарија, како покојниот српски крал Александар, се објави самата за полнолетна и зафати самостоен ред глупости што се наречуваа од неа самостојна политика: Ги разруши арните односи со Русија и го повика Стамболова тој да ја предаде Бугарија во рацете на Тројниот сојуз и Англија, и да ја направи нивно орудие против Русија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со вешто исплетени дезинформации, преку некои македонски орудија во рацете на бугарската пропаганда, ТМОРО беше свртена не само против Мисирков, туку и против целото ова движење што го раководеше МНЛД на чело со Д.Д.Чуповски.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од дотука реченото е јасно оти борбата помеѓу Бугарија и Србија за влијание во Македонија како резултат го даде развивањето на свеста дека судбините на Македонија треба да се во рацете на Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние сакавме да покажеме оти и покрај нашето образование и воспитание во разни држави или пропаганди, ние претпочитаме сите да направиме отстапки од своја страна за општомакедонските интереси, за да не бидеме орудие во рацете на пропагандите и на нивните цели: за да не се стремиме кон соединување ни со Бугарија, ни со Србија ни со Грција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
67. Тие велат: во тоа време кога министерството на Данев ја предаде надворешната политика на Бугарија, во рацете на Русија, последнава, наместо да ни помогне, направи да се ракоположи Фирмилијан во Скопје, и друго, не направи ништо за Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ја сонував: со темни очила, во рацете држи прекрасна, златна статуетка на Буда и сака да ја продаде за ситни пари.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Угаси го светлото и запали свеќа – со палтото во рака, се повлекува во бањата. Свеќата ја залепувам за пепелникот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го остава телефонот, со писмото во рака, ја отвора горната фиока – има сè: копчиња, селотејп, кутиче витамин Ц, но проклетите ножички никаде ги нема.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На истото прашање, самиот одговара: „Ја гледам мојата баба како долго, долго си ги брише прстите од престилката пред да ја земе во рацете мојата ученичка книшка“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Чак Норис не пие и мрази кога сонот му го рушат пивски шишиња што од рака во рака, ги префрлаат момчиња на кои прстите им се ко шпагети.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Им вели дека во игрите зборуваме на некаков чуден јазик, но од движењата што ги правиме и од предметите што ги имаме во рацете (дрвени пиштоли и смешни лакови и стрели) може секој да заклучи дека се работи за игри во кои многу се пука, се покажува јунаштво, то ест многу се умира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Оние што ги играа Индијанците, зборуваа како што зборувале црвенокожците, оние, пак, што имаа дрвени пиштоли и пушки во рацете, зборуваа „каубојски“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Имено, во денот кога ги сумиравме резултатите од творечката актива во изминатата година и кога поради тоа што годината ја прогласивме за успешна - славевме, ми пријде еден актер на драма, очевидно вознемирен. (За таквите луѓе Жан Пол Сартр во романот „Тегобност“ има напишано: „Имаше некоја особена злоба која паѓаше в очи и која не можеше да ја сокрие колку и да се трудеше“.) Гледаше во чашата со вино што ја држеше во раката додека ми се обраќаше: - Како уметнички директор можеше многу да направиш за мене, ама не направи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мажот, вујкото, кога ја здогледал разулавената банда, всушност, пушката во рацете на својот шура, ја здувнал кон планињето.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се смируваше кога ќе го земеа в раце, кога му потпевнуваа и го нишкаа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се потпиша повторно и со тешката темнозелена вреќа в раце, сè уште со оној оган во градите, се сврте да си оди дома.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ЛУКОВ: (Уште додека Фезлиев ги зборува последните реченици, излегува кон кујната и токму со последниот збор на Фезлиев се враќа со шише во раката. Го остава, со удир по масата, пред Фезлиев.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Трча во собата и се враќа со крпа.) ФЕЗЛИЕВ: (Се враќа со леген во рацете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ХРИСТОВ: (За сето време гледа в земја и ја тутка во рацете својата шапка.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дури по извесно време станува свесен за пликот што го има во рацете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЕТОДИ: (Влегува. Во рацете ги држи куршумите.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: Има. За жал - има. Живата цел има очи, има душа, има глас, живата цел се приближува, а понекогаш во раката има и револвер...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
На крај, од својата соба, со револвер во рацете, сета избезумена, се појавува Неда.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Влегува Методи. Сиот уплашен. Во рацете носи некаква хартија.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Со долгите раце го зграпчив здолништето и парче ми остана во рацете а таа, се стркала со крвави коленици по земјата и лажна насмевка...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Последната ружа в рака ќе ти свене Треперливо, празно В МОЛИТВЕНИК, молитва ќе читаш!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во море од брканици, по итаницата за спас, ко заплашени дечиња од рушевините на 12 катницата на силен земјотрес...со играчки во рака...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Па си зеде мечот в раце се истрча во поле да си шета лутината збрана в гради да ја отфрли сакаше сета.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во рацете, и во рацете ќе ви откријам имињата Што ги завезав на парче трула хартија Но тоа е од времето изминато Далечната 1492 година?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Но немаше сила повеќе, Исус ја спаси два пати третиот пат нѐ стигна злобното око на кнезот Тарасиј, престигна Качен на коњ високо со остра сабја во раце замавна силно бездушно, главата летна високо црвен дожд лицата им ги попрска на луѓето тоа што го видоа писнаа силно до небо...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Пред полноќ почнаа да се собираат. Најпрвин маалските деца, поспретни во рацете, со нив нивните татковци, чичовци и вујковци, од сите вери и народности. Женското лоби, со плетала, во задните редови.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Гробарот ја поттикнуваше родилката да бутка - „Ајде мајко, уште малку, главчето само што не излегло!“, со насмевка, иако благо стискајќи ја устата кога ќе се сетеше на дупката во која тоа сега мало и нејако тело некогаш ќе заврши, во рацете пречека здраво, машко дете, 51 сантим во должина и речиси 5 килограми тежина.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И луѓето читајќи ги истите зборови се валкаа од смеа, а потоа го пренесуваа текстот од рака во рака, го препишуваа текстот и дури го учеа напамет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прогресивните писатели го пишуваа истото, некој пат од збор до збор, дури со сите точки и запирки, но го имаа предвид сосема спротивното.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Стоев скукулен во малата канцеларија со слушалката в рака и чекав, “Ти си, а?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
” и се така ми зборуваше едно десетина минути, знаев сета лутина вака ќе ја истури, и стоев простум со слушалката в рака и ништо не приговарав, што можев воопшто да изустам, немаше тука место за приговарање, “Ој, одма!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше сигурно пазарен ден, оти помнам, насекаде вриеше од луѓе, сите дуќани беа отворени, се слушаше чукање од ударите врз вжештеното железо од ковачниците, стотици селани, селанки, граѓани и граѓанки се стискаа низ сокачињата со зембили, торби и кошници во рацете, кај папуџиите имаше многу шаренолики пантофли извадени надвор пред отворените кепенци, потоа јорганџиите, наланџиите, леблебиџиите, многу беше живо, навистина...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Последниот обид или последното противење на ова нарушување на личниот интегритет го направив на постојката во Чаир но човекот толку страшно ме погледна и толку силно ми ги зари ноктите в рака што не можев ни да мрднам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Навистина ти велам, овчарко, оти ќе те јадам, анџак сум те начекала да те клаам в рака и да ти вратам за толкуа змии што си 'и отепал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Еј гиди бабо, со Госпо да го суди, лели велиш и друга кокошка ако имаш, па ќе ти ја изеит - је рекол тој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Стоејќи еднаш на куќа, видел жената му кај молзи кравите и, од милос на убаите телиња, слегол во двор и отишол до телињата да 'и помилуа ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штрко Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце и видело оти телињата 'и милуал Силјан со клунот, та се уплашило да не им стори нешто штркот, та је свикало на мајка си: - Мајко мори, види го штрко, ќе 'и јади со клунот телињата!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Застанал зетот пред врата и сите сватој на коњи, наметнати со белите јапанџаци, на глајте весој тунузи преврзани со белите чалми, опкачени сите со пиштоли жолтомедни, а на нозете сите со скорни црвени.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зер и друзите сет толку арни, да туку што ќе чиниме, сме му паднале в рака тиќи тоа, бре стриковци - му рекло девојчето, - како сакаат ќе ни праат.“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се задале сватојте од под селото да идат: нункото напред со уруглицата в рака, по него зетот и сите сватои, свирејќи со гајдата и врлајќи пиштоли, дошле во Божиној дворој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- је рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Виде - невиде сиромајио, го кренал и кошето, та го исфрлил на буниште, и враќајќи се да го земи џигеро, чорбаџиицата го пречекала со две празни стомни да му ји дава да ји залеи со вода: - Стори уште еден завмет, бре чоече, да ми залеиш од чешмана вода, да ако ти дојде некоја иктиза некоаш од домаќино, с¯ ќе ти поможи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Колку еден саат што одил, пак нашол извор со вода и чунки одел прекотрупа, на многу места наоѓал јаготки и си јадел.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Видоа, не видоа старците, му кандисаа на старио и му броија на секоја реч по сто алтани за да му кажит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа го рече и се врати назад.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Си зел в раце едно дрво некастрено, како за стап, в раце да му се најдит, за од лошо да се брани и тргнал на угорното да одит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Џан'м, само ако је клаам в рака јас, да ќе је кажам незе греота - је рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Молам те, синко - му рекол старио - не оставај ме на ова место да умирам, ами однеси ме погоре.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Видуајќи го чорбаџијцата со џигеро в рака, му рекла: - Море домаќине, ами коа сме јале ние џигер, што си ми купил?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Еј сега, овчарко, еве како падна в раце, да те јадам како сол и леб.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се расчу низ село оти Силјан Божиноски си дошол од аџилак.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Колку за гуски кубење, пријателе - му одгоорил старио - многу сум мајстор, само ако ми паднат в раце.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Мори, што така, ќерко, змиулчиња ми вадиш од устата? што не ми вадиш алт'ни како кучкана присестра ти, туку ми вадиш змиулчиња?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Секое ручање, коа ќе £ текнело за јајцето од кокошката, с¯ ќе го колнела тој што ја изел: - Да би срце го изело тој што ми ја изеде кокошката, да да немам едно јајце да си ручам и да вечерам!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Трај си сега ти, јас ќе £ ја клаам в раце и ќе £ ја земам - је рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Баа, братко, оти да не отцепи!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А за двата коња што ме праша, ме праша за нозете дали ме ризаат; јас му кажав оти и со стапче се потпирам и одвај можам да се носам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Станал од спиење Велко и си го грабнал Силјан в раце, та си го измилуал и слатко си го целивал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го зел кадијата тевтерчето в раце, гледат - многу му дотежнало, се сетил оти има нешто пари внатре, со усул му £ одвиткал трите мушами и отворил првио лис, кога глеат - една мека мамудија залепена, тогај се сетил оти рушвет му давал чорбаџијата со маривет, арно ама кадијата и тој не бил подолен од таквите маривети на чорбаџијата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Како живеиш?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ја зел жената си по себе и излегол од град надвор.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ете, тоа добро ми го стори као тебе, чорбаџи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И му го зел јагнето во една рака, џигеро во друга, чорбаџијата напре со чибуко в рака, тргнал по сокак за дома.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Не јади штрк телци, а чедо, туку лели ти е страв, бркни го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тој беше престрашен и од таа долга играчка во рацете на човекот над себе и сега не ѝ се подаде повеќе ни на таа позната лага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А кога измина сиот тој пламен, оставајќи по себе миризба на испрелена волна од неговото облекло и искрички, што шетаат по изгорените лисја гаснејќи, тој можеше да открие дека пламенот беше го зафатил скришум од него целиот пар, на кого беше запален, и сега веќе требаше многу мака за да го задржи во рацете сето тоа затлеано, трпеливо горење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој извлекува со два прста еден грош и му го клава во раката на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Глигор му кладе неколку ситни пари во раката на прислужникот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ѝ веруваше дека ѝ се одблагодаруваш за нејзините рискови да падне во рацете на полицијата, да загине за нешто што не умееше да го разбере наполно и беше готова да го жртвува само заради љубовта кон тебе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Одвај го распозна чуварот. Неговата фигура ја виде чудно изменета во трепкавата светлина од фенерот што му се лулаше во раката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се качуваа на оградата, се провираа низ дупките во дворот и ги гледаа мачките што се бркаа и војуваа меѓу себе кога ќе им потфрлеа некое рипче или кога ќе почнеа да ги задираат и дразнат со стапови; врескаа мачките, а Полин со стап в рака или со вила трчаше по нив и ги бркаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Откако Профим успеа неколку пати да ја премине кришум границата за Албанија и да донесе во селото сол, масло, шеќер и газија, спечали пари и го купи сиот брег; ги израстури меѓите на брегот, ги спои малите парцели во поголеми, испланира кои делови ќе му бидат бавчи, кои лозја, кои дрвја ќе ги исече, а каде нови ќе насади, каде патот ќе го рашири, од каде вода ќе довлечка за сиот брег да го наводнува - зафати да приготвува материјал за да го обгради брегот, да не им дозволи ни на луѓето, ни на селскиот добиток да врви по него без контрола, а и да му олесни еднаш на душата што, ете, сиот брег најпосле ќе го стави в рака.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Луѓето беа постојано со лопатите в раце: ги чистеа деноноќно покривите од куќите и плевните, ринеа и правеа патишта деноноќно, но и снегот врнеше деноноќно; како да беше заинатен и скаран господ со луѓето: тие фрлај и расчистувај го снегот - тој фрлај друг.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И дури луѓето се веселеа и ја славеа слободата, стариот Силко шеташе низ бавчите, фаќаше светулки, ги држеше во раката и плачеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пиеше таа сѐ, но ништо не помагаше: паѓаше со сѐ што во тој миг ќе ѝ се најдеше во рацете: слугарка со чаши, стомна, малите дечиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Рада, моливот и листот в рака додека да проработе „чудовиштето“, а ние, во име на љубофффффта кон твоите приказни, ќе се стрпиме и ќе те очекуваме со нови приказни.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сè уште му се отворени очите, а во рацете, наместо бројаници, ги брои издлабените букви од нејзиното име на каменот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Денес го држам во рака.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со ПОТВРДАТА и црвената во рака, ја посети истиот ден и сè ѝ раскажа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дедо Кизо во рацете го стискаше далечинското, свиткано во проѕирна фолија, за да не се замасти од пипкање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И веднаш гледаш како главата на семејството силно го стиска ковертот в рака и прво, како доказ го документира, па го предава на невестата дури по фотосесијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Телевизоров нема добар сигнал и ќе го носиме на Велешко“, им зборуваше, а едниот од нив го креваше во раце, го товараше во гепекот од колата и со татко му тргаше на пат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така, како што беше во прегратка, мама ја понесе во рацете и ја спушти на столчето до масата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па се врти кон витрината и кратко се задржува барајќи ја во аптеката вистинската мешавина, а тие сите исти и, држејќи го в рака како да е „драгуљ“, го предава на болниот и неговата придружба наплаќајќи го како бесценет камен.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Привилегија беше да добиеш „беби системче“ во дланката од горната страна зашто така можеш да ја движиш раката, да си ја подместиш перницата и да читаш книга... дури научив и да плетам, со иглата в рака додека сестра Лиле и Зоре ме боцкаа, а најдобро, речиси безболно, тоа го правеше Стојанка од шок-соба, но таа доаѓаше кога другите се откажуваа по неколку неуспешни обиди.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тој не се постигнува со благосостојба туку со процент на благост во погледот; не се доживува врвот со трофеј в рака туку со мал камен со издлабени иницијали и датум од одморот од пред години 100, па не помнам ни од која година, закопан во пукнатините од карпата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не беше тешко, освен кога ни прскаа вените и мораше повторно да нè боцкаат, а многу брзо немаше место каде што немаше модар и болен подлив, ама се менувавме: малку лева, малку десна рака, во нога, па пак во рака.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А пред некое време држев в рака весник со малечки пионери на насловната страничка.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Денес држејќи го в раце бројот 2779, од 13 мај оваа година (петок!), со симпатичната фигура на Пајо Паторот во улога на колпортер, едно не ми е јасно.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Царството земно дојде во рацете на една рака луѓе кои тераа црни мерцедеси.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Децата го заградија и го гледаат во очите, во рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сосе ракатки зелје во рацете се крстат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас еднаш сум се родил, вели војводата, и еднаш можам да простам, вели, а ножот уште му игра во рацете, ко сок на летен припек му игра, ко змијско око му светка седефот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама сум ко чкулава во рацете, повеќе го отскривам, отколку што го покривам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гробарите веќе ја ринеа земјата, си плукаа во рацете и ја ринеа земјата, ја нафрлаа со лопатите на сандакот, го засипуваа гробот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па после, ти велам, се искрадува Мисајле Ковачот, се истргува некако, никој не виде во тој прплец кога отиде дома и кога се врати од дома, туку еве го со пушка в раце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И во раката ми останува едно перче коса.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На ѕидот останува само Свети Аранѓел со мечот во раката. Нѐ гледа од ѕидот и не се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас стојам над него со засукани ракави и со тесто во рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Останавме. Сега што да правиме? Не се седи така, ко фатен во рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само им се лигави и им се лизга во рацете. Им паѓа на земја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам во рацете нивни и мислам дека тоа и дрвјата од околу се наведнуваат да им дрпнат од месото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ко гулаби ти прпаат, ти подрипнуваат во рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во рацете ништо не држи, на рамена ништо не носи, под мишките ништо нема, џебовите му се празни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Носи една тиква на глава, а по две во рацете. Петлушка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие знаат само секира да држат в раце, а не бомби и пушки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се одземе човекот и во раце и во нозе и не може ни да се закопча, ни да се почеша, ни од муви да се одбрани.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега ќе земеш четири, велам, по две во рака. Петлушка. И жената оди, носи. Јас пијам, се гаснам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чекореа подвиткани и молчејќи, одвоени еден од друг и секој на своја врвица, најсув и најосамен од сите Борис Калпак, со долгоклуната Абердарка во рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Плачејќи над нас, паѓам од смеа. Солзите не ги разбудуваат оние што отишле и што не ни рекле збогум и проштавајте.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако тежок на чекор, навидум дури и истоштен, Јаков Иконописец не можел да биде слаб во рацете додека со опнати коленици се подавал напред со вилата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крајна претпазливост се одвоил од земјата и со притаено движење ѝ се доближил на девојката од зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лицето му беше зелено и влажно како нешто што живее по густите бари или по поилата на селските чешми.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Суровата игуменија Минадора рекла со скаменето лице неколку утешни зборови и го развеала манастирското знаме со извезен лик на маченикот Никита.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мртвите беа отидени под земја, тој отиде да го дојаде ланското јаболко што го држеше во рака и што го начнал пред да се наведне над мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога со обете шепи и ги стиснал повиените раменици на непоканетата но со своја цел дојдена гостинка, не со брзо подавање како по плен туку со достатно сила да му остане во рацете она што го држел, го видел уште на земја и бледото лице на најмладиот од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад него стоеја двајцата слуги со јатагани во рацете - не ги наполнија кубурите, ги забуцаа во силавите, сакаа да сечат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник му пришол полека на другиот Онисифор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако не гледал во него, без причина наеднаш чувствувајќи мирис на бадем или на летно испарување на засечен афион, знаел дека тој држи нож во рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби спиев. Потоа, кога ги отворив очите, ги видов ловците како се спуштаат од ридот кон кој урнатината на манастирот фрлаше коса сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што можел да стори Онисифор Проказник - да побара од непознатите осуммина да се тргнат од патот за да помине дружината со двоколките или да заповеда веднаш да се пука?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не се тргам, гороломнику. Јаков ќе те пречекори издупчен, тоа ќе го стори Јаков, ако сакаш да знаеш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едни коси на неа како од стопен катран, а во рацете мртовечка глава и писмо - „Мудрост и убавина“.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Својот подарок го става таа во рацете на молчеливиот борец и се врти кон дамкавиот партизан; тој некако завиткал тутун во парче од бугарски пропаганден леток, па сега очекува да мине некој со запалена цигара.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пушка на рамо нож во раката – кај партизани право в гората.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
АНТИЦА: (влегува со шамија во раката и и ја подава).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ВАСИЛКА: Е господ златен веќе ако сака, во рацете негови да оставиме.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
За тоа се рекол зборот-сирак! (Ја зима главата на Антица во рацете, а својата ја става на нејзината) А ти си ми сирак од татка! (ЗАВЕСА)
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Да сум галантен, како што не сум, и нејзе ете да ѝ тапосам еден жолт в раце.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: (во раката држи крпа за нос при бришешето на очите, кое го прави понабрзо и се забележува сокриено мало шишенце со отров.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Јас требаше како што си го пречекав в раце, и право дома да си го однесам, но ајде си реков, ќе го однесам кај мајка му, пак како што е редно, ќе го барам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Секогаш кога поројот од мисли ќе ја вратеше назад низ времето, пред очите ѝ се појавуваше судникот со трозабецот во рацете, кој со рапав глас ѝ ја соопштуваше одлуката за гревот и товарот што требаше да го носи како казна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можеби не докрај, но во рацете го имаше почетокот и крајот на конецот од ова замрсено плетиво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Но, да ве видам сите со чашите во раце. Да наздравиме за иднината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ајде мајки! Време е да ги нахраните своите принцови, - се слушна милозвучниот глас на сестрата која со две бебиња во рацете се појави на вратата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Едно долго и упорно ѕвонење на старинскиот телефон ја врати во реалноста. Несвесно ја крена слушалката. Ја стегаше во рацете без да пушти глас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Попова Радица! - се слушна гласот на главната сестра која во раце веќе ги имаше наодите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Писмото не беше обично. Тоа беше „пандорина кутија“, а таа во овој миг се наоѓаше во рацете на Ружа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Наградата за најдобра песна, - се јави гласот на конферансието - оди во рацете на нашата гостинка од Белград, Ивона Радиќ .
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако престанаа солзите, се вклештија раце во раце, чиниш сраснале во нераскинлив стисок.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако Рада инсистираше да не шета сам, Томо, сепак, се тешеше со сигурносната "алатка" во рацете, инхалаторот кој секогаш го носеше во својот џеб.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со храброста во раце тој влезе во собата на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некои почнаа дури да плетат и приказни дека со дипломата во раце заминал некаде во странство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во рацете го држеше „џокерот“ со кој можеше да ликува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од терасата на ресторанот, Јана со чашата во рака низ прозорецот ги набљудуваше ликовите на Ѓорѓе и Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не, немам, но среќна сум што дојдов во рацете на овие добри воспитувачи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За време на својата потрага очајно посакуваше макар една од рожбите на Рада да се најде во рацете на Снежана и Саво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Виљушката во рацете на Рада доби некое чудно треперење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Токму кога разочарано се подготвуваше да замине, некој му тутна ливче во рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја крена раката и на таксистот му тутна во раката дупло повеќе отколку што беше цената до нејзината зграда.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште во автобусот беше забележана од сите со камерата во раце и капата свртена наопаку.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Радувај се мамо! Пред себе ја гледаш твојата ќерка како наставничка со дневник во рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секогаш беа во движење со картата во раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сѐ беше измешано на палетата, која беше во рацете на Севишниот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Втората сестра во рацете го држеше списокот на новороденчињата споредувајќи ги бројките на алките закачени на рацете на родилките со оние кај бебињата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, штом го имаше во раце, сметаше дека можеби содржината во него ќе ѝ послужи да има адут повеќе против "натрапникот", кој ѝ ја украде љубовта на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Очите на сите три родилки беа вперени во двете "кифлички" кои ги држеше во рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако го виде безгрижното лице на Томо на прсти излезе и со пиштолот во раце ѝ за’ржа на жена си.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше свесна дека такво едно признание ќе значеше два грклани во рацете на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во раце го имаше клучот од рајските двери.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во раката држиш цвет, сакаш да го подариш, те молам дозволи ми да бидам дршката на розата.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едниот натпреварувач во раката држи неколку скокалчиња и бара од другиот да погоди дали нивниот број е парен или непарен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа ја ставаше да се пече заедно со сите со уплашени очи и целата испрскана со студеникава пот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сумите што ги бараше се движеа од една до педесет марки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нареди да се симне сиот сомот од палатата и да се замени со светлива чоја која е мазна, мека и не чкрта во раката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се повлекувам во аголот на собата со машина за пишување в раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потем на коленици се довлечкал до браќа си, преколнувајќи ги да се смилуваат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш на жената ќе ѝ биде сигурна заработката, и тоа за цел живот, зашто грижата за сакатите е вносно занимање. Има мајки и мајки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Носеше еден бел чевел на црн, и друг, црн, на бел топук... Бел па црн чекор, повторно бел па црн чекор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А детето што го држи в раце е слепо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зашто, ако женското е со шапка, или ако носи свилени чорапи, или ако в раце држи некакво кутре или пак има златен заб в уста, тогаш таквата аристократка и не е некакво женско, туку, да ми извините, мазно место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така ќе можам да ги фатам и да ги предадам во рацете на законот...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На сѐ можеше повеќе да се мисли, одошто на една толку убава градба во оддалечениот и пуст крај.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Луѓето како јас имаат последичен праисход: велат веќе речени работи кога на пример се спомнува сексуалната егзалтација: еби си мајката, фати џенем, вит не видело и невиделица, така за луѓето како јас, така и јас: еби си мајката, оди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Грнчарот се изгуби во грнчарницата, а кога повторно се појави, во рацете држеше послужавник со две земјени чаши полни со ладно вино.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Јасно е“, реков, „како што велите, дека писмото сè уште е во рацете на министерот; и целата моќ произлегува од тоа, а не од неговата употреба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нејзината глава беше постојано во рацете на грнчарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А утредента во исто време умре во рацете на еден фратар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И така, по исплаќањето на долговите. сопственик сум на имот од речиси 30 000 марки, ослободен од данок, сакан како стрико и пак имам пристап до своето кумче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаеше како се чуваат доенчиња, иако самиот никогаш немал деца, се впушташе во неверојатно интересни разговори околу исхраната за определена болест, ги предлагаше тие и тие видови пудра, на ливчиња испишуваше рецепти за приготвување лековити масти, ги регулираше квантитетот и квалитетот на напивките за бебиња, дури знаеше и како да ги држи: расплаканото дете веднаш се смируваше кога ќе го кренеше в раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По долго размислување, везирот нареди од трите преостанати дела, еден дел да й се исплати на болницата, а другите два дела да се вложат во фондот за сиромаси, за леб и за чорба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Младата жена нежно им го предала детето в раце на своите јатрви и го фатила патот под нозе, сама со таблата на глава и со судбината на врат, како осветен медалјон, невидлив за луѓето, на кој само од Господа било испишано со каква смрт ќе умре и на кое место од неговото небо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Не будали се“, ѝ вели мајка ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако шмркна од тутунот, Петрович ја рашири ризата в раце и ја разгледа наспроти светлината и пак заниша со главата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледам, стои една таква дама. Наврела чорапи, заб ѝ болскоти в уста.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сѐ започна да прима со скриена, ама длабока недоверба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога пред пролетта почна да се топи мразот, секој момент загрижен, тој ги обиколуваше скелињата и насипите. Понекогаш и ноќе со гламна во рацете.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќерка ми: на границата од детството плете венче од сон – цвеќе и гороцвет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така, значи, половината ја имаше в раце; но каде да ја земе другата половина?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во секој случај, едно е сигурно: ако јас сум црна овца – иако во тоа лично воопшто не сум убеден – но, ако сум, тогаш јас сум од поинаков вид од онаа на стрико ми Ото: ги немам неговата леснотија, неговиот шарм и, згора на тоа, ме притискаат моите долгови, додека нему, очигледно, не му пречеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но грнчарот упорно го држеше пред нив подадениот послужавник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но кога си погледна во рацете, не можеше да им поверува на очите: цели тутки влакна ѝ беа намотани околу прстите. Како на гребен, како на гребло.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Четворица сме: јас, жена ми, ќерка ми и син ми; јас: маже со мустаќи, без власт, без сенка, со песна в раце од Давид Авидан, превод од хебрејски на Жени Лебл, понизок од жена ми, а таа не мора, ама се наведнува, се спушта со телото кога сме надвор и еднододруго, некако да се изедначиме, да го избегнеме подбивот, ѝ велам, како успеваш, а не, вели таа, толкава сум.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Главно, јас бев тој и тој, и лозот го имав в рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Парче дрво или метал, рачно изработена палка, шуплива во средината, во таа дупка со години околу 22 милиони Југословени ги туткале своите ливчиња - честитки за неговиот роденден - симболично пренесувајќи ја палката од рака во рака како залог за братството и единството.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
(...) Вистинската фантастичност не се состои толку во строго прераскажаните околности колку во одекнувањето на отчукувањата, ненадејните удари на срцето нам непознато, поредок што секој момент може да нѐ искористи за некој од своите мозаици, исфрлајќи нѐ од здодевноста, е затоа за да ни турне молив или длето во рацете.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
ЗА ЧУВСТВОТО НА ФАНТАСТИЧНОТО (фрагмент)
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се покажа дека разгранетоста на дланката е погодна за вршење на најразлични работи, па затоа едниот пар нозе, оној поблизу до очите се претвори во раце, а другиот пар порасна на сметка на прстите кои станаа излишни, заради стабилноста сплескани од тежината која падна само врз нив.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми се препелка марамата во рацете, се лизга низ мазната исончана кожа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мајка маченица со дете во рака ми ја отвори вратата на светоста.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го зедов крстот во рака и одеднаш ми падна на земја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А во раката сè уште ја носев малата кафеава чанта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не можев да поверувам дека во раката држам нешто толку свето, невозможно убаво.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сплотени во песната на една принцеза, која го држеше букетот во раце и мислеше на невозвратената љубов.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но не падна тој, туку јас, со старата за’рѓавена пила во рацете, која, за среќа, не успеа во налет да ме изделка.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Излегоа и двајцата во претсобјето и се објаснуваа, оставајќи ме за миг во рацете со она кое штотуку го купував.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Како бизнисмен со пура и коњак во раката, ја изговорив занесено последната реплика, за време на елегантната опсервација на масивната компјутерска маса.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Случајните равенства ја преиграа улогата, и восхитено сфатив дека во рацете имам опиплив симптом на Нормалноста.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Татенцето не успеал барем да си ги закопча панталоните, ги држеше в раце и така одеше од одделение до одделение, со оној ист ведар израз што пред малку се читаше на ѕвонаревото лице.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не смееш повеќе со нив да се дружиш, нивните зборови се лажни, нивната љубов е лажна, така мило ти се насмевнуваат додека им паднеш в раце, додека те зграпчат, потоа како малечко ѕвере ќе те фрлат во кафез, во строј, во редот, во проклетиот дом.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Лепчето што го држиш в раце чиниш и тоа е полно со тие црни бубалчиња.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Та многупати децата зажалуваа што не направиле некој потежок престап, барем психолошки ќе беа мирни во рацете на татенцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
В миг сите очи се свртија кон дрвото што беше во рацете на Аритон Јаковлески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога дознаа од управата за какви бесмислици го користиме времето, дека тетратката во рацете само за маска ја држиме, веднаш беше забрането шетањето крај ѕидот, а секој оној што ќе се обидеше повторно да го мери беше најстрого казнуван.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
” Во гробот на Богдан му го ставија и албумот што во смртниот час му го најдоа стиснат в раце и со поглед исчезнат во него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дворот пред куќата на Богдан преполн е со свадбари; едни играат оро, други седат на клупите крај ѕидот од куќата или крај масите под дрвјата, држејќи во рацете пагури со ракија и савчиња со вино, испотени од играње, од припекот на жешкото сонце.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од нервоза му трепереше лајцата во раката и често се капеше по алиштата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Понекогаш при јадење заспиваше со лебот во уста или со лајцата в рака како да ќе продолжи да јаде во сонот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И Богдан во раката држи чаша но не крената, туку на масата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во рацете држат чеканчиња поткренати нагоре како да се закануваат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Писмото му трепери во рацете. Го држи не знаејќи што да му прави. По извесно време го остава.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Наредени се сите деца од одделението пред училишната врата; пониските напред, повисоките одзади за да се гледаат сите; некои се потстрижени, а некои сосем истрижени и главите им светкаат како тикулиња; девојчињата со долги коси или со плетенки; некои се врзани со шамии или навезани убруси; облечени се кое како имало: некои со нови алишта, некои со ветви; со чевли или со опинчиња; во рацете држат сведителства за завршено четврто одделение; некои се насмевнати, а некои стутулени како исплашени или тажни; некои се со ишиклени очи, а некои со замижани од сонцето.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
При секое погледнување во тие белини, Богдан го обзема силна возбуда; по телото му врват благи трпки и му се искачуваат во главата; го чувствува движењето на крвта во него, а рачката од фанглата и мистријата му се навлажнуваат во рацете и потреперува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Заплисната од пробудените чувства, понесена од среќниот наплив на љубовта, почна постепено да губи интерес за Пансионот и сè повеќе со чашката в рака да се движи низ просториите, да пие, да лудува со Богдана не водејќи сметка за ништо.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сѐ што да фати, долго држи в рака: чашата со која пие вода, лајцата со која јаде, филџанот со кој пие кафе, ризата со која се брише, шипката од креветот за која се фаќа кога станува, бастунот со кој се потпира, рачката од вратата кога ја отвора и затвора, и секој предмет што го допира - го допира долго како да сака на него што подолго да го остави својот отисок, својот траг.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ногата ѝ е одмерено поткрената; ѝ светкаат чевлите првпат обуени, ѝ ѕиркаат везените винени чорапи под долгата бела кошула порабена со прекрасни шарби; во раката зафучила везано шамиче со разнобојни пуфки на рабовите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој ја зема и ја држи в рака.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И пак спиралната болка во раката растеше, се извиваше, не можеше да најде излез.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Воздухот му ги палеше ноздрите, густите удари во раката опоменуваа, преѓата, болна и раздробена, ѕвонеше на узбуна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го слушаше своето шумно дишење и оживеаната болка во раката.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гледаше во нив и се намалуваше заедно со сите свои сетила и болката во раката.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во едно широко шише имаше камфор, жолтеникаво густ; си заби себеси шприц во раката - се распалија дивите струи, некоја дива енергија ја тргна раката на парализираниот човек наназад, па угоре, тој му ги наби лактите в гради.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сега во рацете секогаш ја држам сопствената крв и постојано морам да гледам што се случува со мене.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Олабави. Пушти го зборот, зашто… ќе ти тежи повеќе отколку мене чевлите во раце кога се враќам боса.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Од другата страна на корицата Два билета во рака а само еден пат.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Шо е ова???!!!“ викаше газда Таки држејќи писмо со ракопис на Петар во раката отровно лут и црвен во лицето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По неколку минути во дворот влезе Васе со писменце во раката, гледајќи ја Томаица молкум.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Томе стоеше како стаписана и збунето како од немајкаде бавно и малку несмасно ја пружи раката која Петар со огромна нежност и галантност ја зема во рака и ја бакна.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Шо прајте ле?“ праша. „Ништо“ одговори Томаица. „Шо имаш Васе во раката? Ти сестро кому пораки му праќаш?“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На крајот сите манекенки заедно излегоа пушејќи со долги муштикли во рацете кои беа во долги ракавици, додека Исидора се поклонуваше.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Буш му одговорил дека треба да ја остави судбината на Арафат во рацете на Бога.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нашата резиденцијата беше целата опколена: војник до војник, секој со пушка со бајонет или калашников во рацете.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шарон го информира Буш дека повеќе не се чувствува задолжен да го одржи ветувањето што му го беше дал во март 2001-та дека нема да го гиба животот на Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Речиси на сите улички во Картагина беше поставен по еден наоружан војник или полицаец, како и наоружени лица во цивилна облека. Најверојатно Палестинци.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во рацете држеше голем букет јасминови цветови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога Климент Камилски ја забележа книгата на Флобер Бувар и Пекуше во рацете на Татко, веднаш, уште неседнат го праша: Каква врска имаме ние со Флобер и неговите Бувар и Пекуше?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во рацете држеше неколку книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Такви беа и во покерот, и кога имаа добри карти, и кога имаа лоши карти во рацете, за разлика од другите променливи и непознати играчи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Трагајќи по новите значења на поимот зандана, Камилски доцна во ноќта заспа со книга во рацете.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што биде нека биде, си велеше утешно во себе. Нека триумфира науката! И така и тој заспа со отворен речник во рацете...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зар не беше оваа библиотека збир од соништата предизвикан од секоја книга, кога прв пат ќе се најде во рацете на сопственикот, поврзана со некој настан, задржан во потсвеста и сега се појавува во сенката на ноќната тишина на библиотеката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сотир Паскали со чантата во рака нервозно чекореше од едниот до другиот крај на холот на хотелот очекувајќи го Камилски, кој спокојно му се доближуваше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најпосле доцна во ноќта заспа со отворен речник во рацете.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Мајка стигна да го поздрави, в рака со букет свежи каранфили и трендафили набрани утрото за да ги стави во вазничката врз работната маса на чардакот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Децата спијат“, уште еднаш му рече; го убедуваше, како што му се стори, и тој самиот да остане - без жена е, таа е вдовица, маж ѝ паднал со железничарско фенерче в рака под вагон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Попе“, викна со отворен брич во рацете.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Држејќи секира в раце, човекот препазливо се доближи до паднатиот и го клоцна со нога.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Веќе знам зошто го држиш тој голем камен в рака.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не сакам утре, со стап в раце, да бинчам по гробиштата со торба на рамо.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Секој сака да е на посигурно место: Константине со камен в рака зад камен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Има паднал на Турците в раце без отпор , отсутен и со свртени очи кон планинскиот срт .
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Уште пред да се пресмета каде, кога и како ќе биде убиен големиот деспот, на 5 март во 1905 година, во рацете на еден преусвитен атентатор, некојси Киндеријан, се распрснува бомба од чии шрапнели гине, меѓу другите, и Кристофер Микелјан.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од продавницата излегов со ролна в раце.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Потоа отиде до прозорецот, носејќи го писмото в раце.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ти останав в раце само јас, бледа сенка на една полицајка која долго и, сега ми е сосема јасно, наивно се воодушевуваше од твојата ароганција на полицаец и маж.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
БАВНО ПРИБЛИЖУВАЊЕ ДО ЖРТВАТА 29 март, 23 часот Во раката чувствуваше како ми расте машкоста, обидувајќи се со меки и бавни движења на дланката и на долгите, необично топли и нежни, негувани прсти, да одговори на тој порив во знак на радост како прв пат сега да се накрева со таква сила она по кое таа толку многу копнееше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Стана, ми ја фрли перницата в лице, направи неколку чекори кон прозорецот, застана и пак се врати кон креветот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Трчаше по гостите (без оглед на раса, вера и нација), со такт и елеганција, се мушнуваше низ редот на протоколот, ќе им втурнеше в раце фотографија со трн, а за возврат бараше ливче од нив, ливче со потпис, со збор, со слика, со било што и било како.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сакав да ја имам таа птица в раце, да ја поседувам нејзината убавина, да биде таа само моја, но, во исто време со таа желба, длабоко во себе слушав притаен глас што прашуваше: Дали таа убавина тогаш би била исто толку голема без слободата на летањето?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да бев хирург ќе го земев скалпелот в раце и ќе се радував кога тој ќе блеснеше со својата остра, заслепувачка светлина пред да се зарие во месото, во дивото, за да му покаже дека има подива билка и од најдивата болест.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По неколку мига Круме Волнаровски го затвори телефонот. Тоа беше 27 март.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сè беше конфузно во сплетот од околности во кој сите ние бевме само неми пиони во рацете на оној што ја водеше играта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дора беше запозната со својата улога уште пред да тргнат и се прпелкаше во рацете на Авни кој полека ја симнуваше надолу, на подот, земајќи ѝ го лицето меѓу дланките, за да ја погледне во очите, за да знае дека таа е навистина таа, која, речиси, никогаш дотогаш не ја видел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сакав да ја имам таа птица в раце, да ја поседувам нејзината убавина, да биде таа само моја, но, во исто време со таа желба длабоко во себе слушав притаен глас што прашуваше: Дали таа убавина тогаш би била исто толку голема без слободата на летањето?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пробивањето со две чаши шампањаско во рацете низ раздвижената балска сала секако ќе беше рамно на пропаст, доколку танцувањето продолжеше и понатаму.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Тоа не е сѐ, - подвикна Тодор и заканувачки се загледа во Бојана, која во рацете врткаше зелено -маскирна кутија од дамското издание на цигарите Генерал и со едната нога беше тргната да излезе од канцеларијата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Високо дваесетгодишно момче, со нежно детско лице и набилдани мускули, му откина една карта од купчето кое го држеше в раце и го пушти да влезе внатре.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Неколкумина други, стоејќи наоколу со чашките во рацете, ја следеа сцената.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го имаше во рацете околу триесет секунди.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеше, без сомнение, да се замисли општество во кое богатството, во смисла на лична своина и луксуз, би било рамноправно распределено, додека власта би останала во рацете на една мала привилегирана елита.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се потргна настрана. Од зад него се појави стражар со широк граден кош и со долг црн пендрек во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се сврте и избега по скалите, додека чоколадата му се лепеше во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сепак, беше многу тешко да не се покаже моментално изненадување, зашто за две или три секунди во кои ѝ помагаше да стане, девојката му тутна нешто во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сети на еден човек со кој се размина на улица пред неколку недели: еден наизглед сосем обичен човек, член на Партијата, на триесет и пет до четириесет години, висок и тенок, со актовка во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веруваше дека всушност си ја држел во рацете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Делови од него постојано преминувааат од рацете на една во рацете на друга и токму можноста за заземање на овој или оној дел со неочекувано предавство, е она што ги диктира бесконечните промени на сојузништвата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сесијата очигледно беше завршена. Иглата се зари во раката на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој решаваше кога Винстон треба да биде нахранет, кога треба да спие, кога да му се напумпа дрога во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сајм беше извадил една лента хартија на која беше испишана долга колона зборови и сега ги проучуваше со хемиско пенкало во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Една средовечна жена можеби Еврејка седеше во чамецот со мало дете од околу три години во рацете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Собата се исполни со крупни луѓе во црни униформи, со потковани чизми на нозете и со пендреци во рацете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога Винстон се сврте од пултот со подавалникот во рацете, забележа дека малото човече оди право кон масата на девојката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чудно беше дека самиот факт што ја држеше таа фотографија во рацете му изгледаше значаен дури и сега, кога самата фотографија, како и настанот што таа го забележуваше, беа само сеќавање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на еден намуртен бербер кој доаѓаше да му ја изгребе брадата од образите и да му ја потсече косата, и на деловните нечувствителни луѓе во бели мантили кои му го опипуваа пулсот, му ги испробуваа рефлексите, му ги превртуваа очните капаци, го пребаруваа со груби прсти по целото тело барајќи скршени коски и му забиваа игли во раката за да спие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никој што некогаш паднал во рацете на Полицијата на мислите не успеал да се спаси.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во овој момент мајка му седеше на некое место длабоко долу под него, со неговата помала сестра во рацете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Следниот, молам!“, вресна пролот во бел скутник со црпалка во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ за што имаше очи беше само пендрекот во рацете на стражарот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и самиот Голдштајн, ако и падне во рацете на Полицијата на мислите, не ќе може да им го даде комплетниот список на членовите, ниту каква било информација што би ги одвеле до комплетниот список. Таков список не постои.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во исто време, свеста дека земјата е во војна, според тоа во опасност, го прави предавањето на власта во рацете на една мала елита природен и неизбежен услов за да се преживее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таканареченото „ укинување на приватната сопственост“, до кое дојде во средината на векот, значеше всушност концентрација на сопственоста во рацете на уште помал број луѓе отколку порано: но со таа разлика што новите сопственици беа група, наместо маса поединци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан држеше еден лист хартија во рацете и внимателно го проучуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби сосем ќе се откажеше од намерата да проговори, ако во тој момент е го здогледаше Емплфорт, поетот со влакнести уши како самотно талка низ просторијата со подавалник во рацете, барајќи место да седне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон виде дека во рацете носи подавалник со едно шише и чаши.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Петок Март Песок во рацете, замижувам стресувајќи ја радоста од копнежот, ги допирам твоите сенки, те гонам, усните ја знаат мојата немоќ, ни бакнежот не може да нè раздели.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Едно време Симон дојде. Во раката држеше едно канче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дојде момент за мојата омилена тема - мачката, и штом се реализира сѐ така по ред и малото тробојно топче ми заспа во рацете, кивнувајќи неколку пати и притоа испуштајќи по некое кломбурче млекце низ носето од првиот оброк со локање, јас се вдадов нашироко да распредувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Онаков каков што беше секогаш кога ловеше риба, со широките панталони кои допираа до твоите колена, со трската во раце, а до тебе ќесето со рибите што си ги уловил, и како од далеку го шириш и ми велиш - види…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Преседов со мобилниот телефон в рака, додека не стигна кај пријателите во Дојран и додека не се врати назад дома. 24.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Отидов во друга издавачка куќа со книгата во рака.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
" Ја држев телефонската слушалка во раце и неколку секунди не можев да пуштам глас, а потоа испуштив еден болен крик, НЕ!
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти, со капче на глава, на коешто пишуваше YALE и со апаратот во рацете трчаше од една страна на друга, мавташе со рацете, нѐ фотографираше, нас, Гаврил…, другите студенти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
" А во раката држев двоглед, па кога ќе те здогледав од другата страна на езерото радосно из­викував: "Те гледам, ајде мавни ми".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ги слушаа проповедите на попот кој зборуваше: сите сме во рацете на Севишниот; од волјата негова сè зависи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Како? - ја вртеше лулата во рацете, ја распалуваше и тргаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа Богуле очите ги префрли на ковчеџето што Илко го држеше в рака.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога не ќе шеташе низ градината, седеше на количката како на трон држејќи го во раката стапот украсен со сребро и светливи камчиња како жезло и го тераше Илко да ѝ расправа за својот живот: од каде е, како се нашол овде и каде оди.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се бранеа луѓето со крпи, шамии, капи, со сè што ќе им се најдеше в рака.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На вратата ја пречека попот, меткајќи ги исплашено клучовите в рака. Ѝ рече луто: - Побрзај, да заклучам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Знаци дека тоа ќе го стори, се виделе кога Андро од некое време зафатил да прави јамки од секакви нешта што ќе му паднеле в рака: од јаже, од жица, од повит, од синџир.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Стегна полека на рачката од портата, како да ја проверува или да се плаши некого да не го вознемири; ја задржа рачката в рака извесно време, а потоа ја пушти, потурна, но вратата не се отвори.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во таквите мигови ја држеше главата во рацете потпирајќи се со лактовите на масата во лабораторијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа желба за скитање се виде кај него уште кога беше малечок, кога ги правеше првите чекори, првото заодување, кога по старите обичаи, при преминување на прагот од куќата за да зашета низ дворот - му ставија разни предмети пред него: чеканче, мистрија, пила, секирче, книга, оглав, стап и други работи за да земе нешто в рака при преминувањето на прагот - за да се види што ќе го влечи во животот кога ќе порасте, на што ќе се определи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во Помпеа има една фреска останата од времето кога вулканот Везув го уништи градот, на која е претставен еден цар кој во раката држи теразија: та на едниот саан од теразијата ставено е скапоцено богатство: златници, накити и друго, а на другиот тас, знаеш што?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зошто си го довел овој репортер со блокнот во рацете?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Репортерот - млад човек, исчешлан со патец и со пенкало во рацете.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Носеше панталони (никогаш не сум ја видел во сукња) и држеше хартиена кеса во рацете.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На насловната страна на тој 4 јуни 1968. беше Валери во затвор, со утринскиот примерок во рацете. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 229
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Вчера околу полноќ, онака, веројатно, околу десет и четириесет и пет... а не, ќе ве излажев... околу единаесет и три четврти јас се враќав од кино по вашиот плоштад и, значи, ене онде, неколку чекори од вашата куќа, од другата страна, - знаете, каде што е киоскот, - при светлината на уличната светилка, гледам, - и не можам на очите да си поверувам - стои со цигара в раце Барбашин.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Напишала дека “заминува во подобар Живот”, а потоа скокнала низ прозорец цврсто држејќи ги Билблијата и распетието во раце.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Влегува Антоњина Павловна Опојашина, мајка на Љуба, со шарена топка во рацете.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На крајот на краиштата технологијата доаѓа во рацете на поединецот и тука се и парите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Покрај мене имаше еден клинец со одвртен транзистор во рацете.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога Марија ќе земеше некој предмет во раката за да го разгледа - а нив ги имаше насекаде со десетици, прекрасни украси, - мајка му на Хелвиг веднаш ќе се створеше крај неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Полека му се приближи, го гледаше, и најпосле го зеде в раце и почна да го бакнува непозната постара жена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во еден момент ѝ се стори дека детето не е сигурно во рацете на мајката. Ѝ предложи да го земе и да го подржи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да го земе в раце...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А писмото што би му го напишала, прво ќе дојде во рацете на мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, веднаш, како што го фрлаш запалениот предмет што го држиш во раката за да не те изгори, таа ја отфрли оваа тешка помисла.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во рацете немаше ништо. Тие му беа слободни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сѐ додека тој не дојде до неа и не ѝ го даде в раце букетот со прекрасните пупки од бели ружи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сестрите, една по друга ја прегрнуваа, го земаа Карл в раце, едната па другата, и извикуваа: колку е сладок, колку е малечок...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Влегоа мајка му и татко му. Во рацете носеа цвеќиња и пакети.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, штом го отвори пликото, виде дека во рацете држи уште едно тужбено барање.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И како што не ретко, случајностите во животот носат непредвидливи настани, поштарот му го даде писмото в раце токму на Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го крена в раце Карл, и без да се поздрави со девојката, со молчење излезе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја нема добиено и телеграмата. Или и таа завршила во рацете на мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да оди со детето в раце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена постоја малку со слушалката во рака.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа беше толку бесна, што тој не се осмелуваше да ѝ каже како дојде до тоа, поштарот писмото да му го даде в раце токму нему.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во моментот кога Карл беше сигурен дека успеал да го стави писмото во џебот на панталоните, тоа веќе се наоѓаше во раката на Марша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас веднаш претпоставив дека случајно поштарот му го дал в раце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Токму поради оваа новонастаната ситуација, писмото до Карл од Марија, не можеше веќе ни во кој случај да дојде во рацете на родителите на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако биде со него, насила ќе го грабне в раце, ќе го гушне...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога ги држеше сите тие работи в рака, на Марија ѝ се збрложи главата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа тргна пред него, со писмото в рака.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со чаша виски во раката, се приближи да наздрават.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ти, ете, си си го испекол занаетот со перото во раката, си го вадиш лебот со седење, та коа е таа сиромашка шо не ќе дојде кај вас рает да трга?"
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гледај да не го опакостиме во нога, во рака, та да ни се смеат светот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Та не су јас суа во рацете па да и а дада нејзе половината в'на? —си помисли и ѝ кажа отворено дека сама ќе си ја работи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мене нека испратит Злате и Суло, ќе одам да починам — одговори мудурот и стана со полна чаша во рацете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сето е во раката негова, сполај му.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И токму една ноќ Митре со двајца свои другари кладе мамец на стапицата (еден сомун и на него книжулче со натпис: Бегај Гано од мое Старавина оти мајчето ти го расплака ако ми падниш в рака), и еве ти ги во утрешната мугра двајца „Гановци" на мамецот, а Митре со другарите кои преседоа цела ноќ на „пецање" им се фрлија одзади.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ристе топли ракија, Бојана служи, и тука со чашките во раце „го разјаснија" случајот со Јован Ѓуровчето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Постарата невеста од Батанџијата, Јова, веќе се поткршнала и со бел ѓум во рацете и десетина чаши влезе на вратата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И гледај, варди, — ѝ рече, — да не се дадиш в раце безвреме, слепела.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Промртка Бугаринот што промртка и кога виде дека овој го притиска изусти едно тажно стенкање на чист македонски ГОВОР: — Е, јади ме, де, јади ме, ти падна во рацете! — и ги олабави своите раце од Митревите гради, откажувајќи се од понамошна борба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И светијата ќе го има во раката, пак, нека биде живо. — ја тешеше Стале со особено задоволство оти и таа работа успешно ја сврши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дупни издени, — дупни издени, — ја учеше Доста и ѝ ги бакнуваше малите танки и меки детински прстиња кога за првпат ѝ ја даде иглата в раце.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сиротата мајка се затресе од овие зборови и ја зеде шамијата в раце, та тргна од домаќин до домаќин да моли да ѝ помогнат да се подигне „куќа“ на „сајбијата“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Повелете бег, повелете, — го пречекува Ристе со боринка в раце, оти беше темно под тремот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Педерлук стана модерна шема секој од Сорос во раце го зема дојдоа дури во нашиот двор Софија Теодор прв амбасадор Педерлук сегде на Тв се врти и секој водител газот го трти пораки секоја вечер се редат неможат мирно на газот да седат Ја сум пасив, имам снага витка пуштајте есемес никој да не титка добро ситуиран живеам на Водно поздрав до режија нека стои долго
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
В подрум одам мајче, в подрум шетам секаде млади мајче наркомани гледам аманаман мајче аманаман го најдоа Трајче мајче сам во апартман Сам во апартман мајче, сам во апартман со шприц во рака мајче Трајче предозиран дилери фрчат мајче на секое ќоше у лошо друштво мајче го видов и Тоше Кај Мирко пaлицрква на техно мајче одат па кркаат табли и во вена се бодат аманаман мајче од ужас и страва целиот град е мајче завиткан во трава
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Анѓа тогаш спиште и се фати за очи, а во тој миг ја грабна преку половина и ја крена в раце.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Им предложи да ја зголемат својата вооружена одбранбена дружина од триесет на сто земски сејмени. А која ќе стане нужда, сите да трчаат со оружје в рака и да ја бранат својата слобода.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во широки бечви пропуштени во седлата, со широки дебели појаси, елеци од волна, со чевли на нозете и бројници во рацете, на чиј крај висеа, малечки крвчиња од кедрово дрво, знак за аџилак.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Протестираа поповите и Димитрија, молеа да им ги врати, луто каејќи се што му ги дадоа в раце, но тој им се закани дека сите ќе ги затвори и исколе, та се вратија, ветувајќи му дека ќе се покорат на неговата власт штом не ги признава старите фермани.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се исплакаа на брегот на морето и се пренесоа со мислите во далечното свое Мариово. – Што ли прават сега тие? – праша Сирма и ја виде свекрва си Велика како го стисна в раце малото Ангелче, a двајца сејмени со исукани јатагани стојат пред неа и и го бараат детето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Меѓу тие исполнители на наредбата од кадијата беа нашите познати бегови Јунус и Рифат во друштво со муфтијата, имамот и неколку оџалари и агалари, кои не сакаа да носат в раце дрва та затоа натоварија по еден коњ и ги растоварија на местото што им го покажаа сејмените.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По нив се заредија сите правоверни од Прилеп – барем еден од куќа – со по неколку дрва в раце.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ако ги немаме ние сега в раце, сигурно таму, ќе се најдат траги од нив и ќе се обелодени работата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Децата со солзи в очи ги стискаа ѓевреците во рацете и се посмирија, та почнаа и да грицкаат од нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата стана со писмото во раката, му се приближи и осорно му го подаде. – Ha! Земи! Утре уште в зори да тргнеш. Ќе чекам абер.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Од кој манастир идеш, оче? – го праша поп Јаков калуѓерот. – Од света Богородица – Трескавец, нека не има во раката – одговори калуѓерот и приседна и тој на плочата од еден гроб спроти селаните.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пискаше Богдан, молеше, плачеше, пцуеше, но ништо не помогна. Отиде и Анѓа, во рацете на некрстените како пред десет години внучето Ангеле од сред Атпазар во Прилеп.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А штом некој ќе се обиде да ги покори, тие се дигаат со оружје в раце и спречуваат секакво исполнување на царските закони во тој крај.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Живи – умрени, ќе ги има кадијата в раце бунтовниците, или нивните глави.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Макар што немаше луѓе, ни поп, ни брави за курбани, ни брашно за погачи, ни вино ни ракија како и порано во среќно време, старците и бабите што се прибраа од збеговите пак дојдоа в црква да запалат по некоја свеќа или пак да се прекрстат пред иконата на свети Илија да ги има во раката нивните мили и драги што беа затворени во тврдината на Пешта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ете ви селото, ете ви луѓето, жените, децата, ете ви стоката, што сакате правете, силата ви е во рацете – објасни попот за сите и пак го начека грбачот од кадијата преку очи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Анѓа се потресе кога ја крена Суљо в раце и целиот пат до Прилеп беше во полусвесна состојба.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сосема на крајот, во долниот источен ќош, седи еден човек, сув, слабичок, со качкет, во рацете стиска бовча и ништо нема околу него, седи како маѓепсан, чиниш ништо не допира до него од она што се случува околу него, како да е глув или си шета по сопствената судбина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Додека малечкото ќумбенце буботеше со сите сили за да ги одбрани нив двете од студот, додека малечкото усте бледо ја осветлуваше просторијата, Чана го измолкна писмото од пазувата Мајко, ја глеј шо ми дујде уд Пелагија! и го префрла од рака во рака.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не ја тераа да го препрочитува писмото, туку само сакаа да го видат, да го земат во рацете, да го загледуваат од сите страни, да ги замачкуваат и онака веќе замачканите букви.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија стоеше под вагонот со отворена врата каде што на железната прачка се имаше потпрено и подадено напред Добра со Ленчето во рацете и ги пушташе своите топли солзи врз сестра си, велејќи Мила Пелагијо, црна сестричке, што се случува со нас?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вангел Русјаков е маж на Милка, но таа е ситничка, игла топузлијка, не само што нема што да покаже, туку и од она малку нема што да му остане в раце па затоа повеќе е кај Германа на Долги Тодор отколку кај неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Преминот меѓу двата колосека натрупан од луѓе, од деца најмногу, од кокошки врзани со сиџими за да не се губат, обично во раката на некој постар човек, а прогагаа и неколку гуски под самите вагони.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во единствената и голема антикварница на книги во која влегувам како во црква, со саати се вртам по тезгите и зевам по рафтовите, не осмелувајќи се да земам в раце изданија од Горки, Достоевски, Толстој.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Додека така ја креваа вреќата, додека седеа една крај друга на штицата горе во запрегата со камшиците во рацете, знаеше да ѝ дошепне Ми жента е кту нивта, шо да брцниш у неа ки никне! или надвикувајќи го свирежот на ветрот То шо никнува и да умјаса на таткото, душта може уд мајкта да а има!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мито го грабнува Во онаа напуштена куќа! кажува и истрчува со револверот во раката, без страв, преку улицата, преку дворот со растурена врата и дури онде, под покриениот трем го крева нагоре, кон керамидите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Малку подалеку стои Петре и наместо да му притекне на помош да ја истргаат штицата, тој ѝ се чуди на силата што на Вангела му се крие во рацете.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Свеќата на изгревот догорува На сртот играат кентаури И јас веќе се врзувам За соѕвездието на плодот Што некој ми го ставил в рака.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
На, тате. (Седнува покрај татка си. Симка, со ѓумови во рацете, врви низ собата и излегува во дворот по вода).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЈОРДАН: Не траам! Јас, или ти имаш за давање!... (Скокнува).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ти не си жена, дете в рака да држиш!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Со исклучок на младиот Арап од вториот кат, којшто со мобилен во рацете на чист шпански арлаука пред зградата (на вториот кат изгледа слабо фаќа сигналот), упатувајќи ѝ љубовен поклич на својата хиспаноамериканска женка и притоа извинувајќи ѝ се за она некни.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Да не им падне в раце на некое од децата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, кутрата, ни насоне не можеше да насети дека во рацете ја држи пресудата за Татко, за прогонството во Голиот остров на Јадранското Море, пресудата за крајот на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се почувствував како маратонец кој шеесет години кружел околу Езерото, со својата порака во рацете.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И јас го држев в раце ова грчко знаме, ама не стигна најстариот син да го истакне на чатијата на куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Немаше во себе претстава дека во рацете ја држи верзијата на Ла Ринашенте од 1949 година, туку онаа од 1939.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Поштарот држеше голем пакет в раце.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На ден пред заминувањето, ја видов повторно со книгата в раце.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Знамево ми беше во рацете. Беше здиплено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Замислена, го држеше во рацете каталогот на Ла Ринашенте. Несетум го прелистуваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пред мугрите на педесеттите години, нашето писмо испратено до италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте, претставуваше неверојатен чин на храброст, но и на лудост, на голема илузија дека писмото ќе стигне на крајната адреса и дека, на крајот, каталогот ќе заврши во рацете на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Те носев, неколкумесечен, в раце, низ рововите, ископани од италијанските војници, за време на војната со Грците, кога се спасувавме заминувајќи во Корча, кај твојата тетка мажена таму.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка зачудено го погледна Татко со отворениот Куран во рацете.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко веруваше дека метафи­зичкиот клуч по кој трагаше, со години, во своите списи и книги, всушност, овој пат беше во рацете на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка некаде замина, потем се врати со подавалник во рацете на кој беше бокалот со двете шолји за чај.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бев сама пред портата со најмалиот син в раце, одвај да имаше четири-пет месеци.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еднаш Татко брзо се врати од својата библиотека држејќи го во рацете Куранот отворен.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ж: Реално гледано тоа не е баш музиката за која ви зборувам, но впрочем, можеби и оваа мојата ќе ве заинтригира барем исто толку.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хичкок: „Во извесни случаи хепиенд не е потребен: ако публиката ја држите цврсто во рацете, таа ќе расудува според вас и ќе го прифати несреќниот крај, но под услов филмот да има доволно елементи што задоволуваат”. œœ Саботажа (Sabotage), 1936 г.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Затоа ми се обраќа со молба за помош, за да не ја суредат неговата сакана ќерка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми пречи кога ќе ми се обрати некој почитуван психијатар, кој претходно ме нападнал во јавноста со зборовите: „Тој така зборува пред децата, а ние сме на истата страна во борбата против страдањето“, и испаѓа дека тој има ќерка од осумнаесет години која „одлепува“, и за која тој не сака да им падне во рацете на полициските психијатри и да добива електрошокови. Margina #21 [1995] | okno.mk 61
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ве гледам вас со чекан в рака растурајќи еден по еден грамофон во парчиња, во звуците на Бетовеновото ремек-дело, Победата на Велингтон.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во продолжение ви го пренесуваме списокот на најпознатите појавувања на Хичкок во сопствените филмови. Станар - во сцената во книжарата Хичкок е свртен со грб кон камерата; при апсењето тој е еден од многуте набљудувачи. Убиство (The Murder 1930) - се појавува на патот. Уцена (Blackmail 1929) - во метро чита весник додека од соседната клупа го посматра едно мангупче. Триесет и девет скалила (The Thirty-Nine Steps 1935) - оди преку улица. Млади и невини (Young and Innocent 1937) - на судската расправа тој е еден од фотографите. Госпоѓата која исчезнува (The Lady Vanishes 1938) - за момент се појавува на лондонската железничка станица. Ребека (1940) - стои покрај телефонска говорница од која се јавува Џорџ Сандерс. Дописник од странство (The Foreign Correspodent 1940) - на улица оди покрај Џоел Меккреј. Господин и госпоѓа Смит (Mr. and Mrs. Smith 1941) - на улица оди крај Роберт Монгомери. Саботер (Saboteur 1942) - крај една трафика. Сенка на сомнежот (Shadow of a Doubt 1943) - во партијата карти во возот тој има Full House. Чамец за спасување (Life Boat 1944) - неговата фотографија во профил се наоѓа во огласниот простор на веникот што го чита Вилијам Бендикс. Маѓепсаниот (Spellbound 1945) - излегува од лифтот во хотелот. Озлогласена (Notorius 1946) - на приемот истура чаша шампањско врз душекот. Случајот Парадин (Paradine Case 1947) - носи голема кутија од виолончело. Јаже (Rope 1948) - оди по обоените делови од улицата. 44 Margina #21 [1995] | okno.mk Во знакот на Јарецот (Under Capricorn 1949) - се појавува двапати; на приемот кај гувернерот, и на скалите на владината палата. Трема (Stage Fright 1950) - на улицата зјапа во Џејн Вајман. Непознати во возот (Strangers on a Train 1951) - влегува во возот и носи контрабас. Се исповедам (I Confess 1953) - минува на врвот на големото скалиште (на кое има, како што забележува Трифо, точно 39 скали!) Повикај У за убиство (Dial M for Murder 1954) - еден од учесниците на групната слика која Реј Миланд му ја покажува на Ентони Давсон. Прозорец кон дворот (Rear Window 1954) - во станот на музичарот го дотерува ѕидниот часовник. Држете го крадецот (To Catch a Thief 1955) - покрај Кери Грант, во автобус. Неволјите со Хари (Trouble with Harry 1956) - оди покрај местото кадешто Џон Форсајт се разделува. Човекот кој премногу знаеше (The Man Who Knew Too Much 1956, римејк на Хичкоковиот филм од 1934) - на плоштадот во Мароко. Погрешен човек (The Wrong man 1957) - Хичкок го раскажува прологот на филмот. Вртоглавица (Vertigo 1958) - преминува улица. Север-северозапад (North by Northwest 1959) - трча по автобусот кој му ја затвора вратата пред нос. Психо (Psycho 1960) - стои пред вратата на трговецот со недвижнини, кај кого е вработена Џенет Ли. Птици (The Birds 1963) - со две кучиња излегува од продавницата за животни. Марни (Marnie 1964) - од хотелската соба излегува во ходникот. Искината завеса (The Torn Curtain 1966) - во хотелскиот хол седи со едно дете во рацете. Топаз (Topaz 1969) - на аеродромот седи во инвалидска количка. Лудило (Frenzy 1972) - еден од посетителите при уводното предавање. Семеен заговор (The Family Plot 1970) - неговата сенка на прозорецот од канцеларијата за статистика на жителството.  http://www.filmsite.org/hitchcockcameos.html Margina #21 [1995] | okno.mk 45 46 Margina #21 [1995] | okno.mkR.D. Laing е (анти)психијатар чие културно влијание е големо и неоспорно.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пушката вперена накај неа, му трепереше во рацете.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во дворот видоа девојка качена на магаре и врзана во рацете.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Преташе бикот стегнат во рацете од војниците.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Првиот удар со чеканот и глетото на него, му ја возбудуваше душата, трептеж чувствуваше во рацете, во снагата; зашто првото удирање беше почеток на милионските удари што потоа ќе уследеа за да се оформи каменот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се исправи, ги крена свеќите и забележа човечка прилика, иста онаа што порано ги следеше; во рацете имаше секира и стрчна да го удри; полковникот исплашен, му ги фрли свеќите во лицето, инстинктивно се фати за појасот, но пиштолот го немаше со себе; свеќите го збунија напаѓачот, и тој ја фрли секирата кон полковникот, но тој се поднаведна и таа профучи над него удирајќи во ѕидот. напаѓачот почна да бега, а полковникот стрча по него кон врата; во дворот се покажа калуѓер кој одеше да ја затвори црквата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот постојано ги меткаше лисјата хартија што ги држеше во раце, чекајќи згоден момент да го прочита она што го имаше приготвено за да ја запознае Комисијата со селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се вртеше во постелата возбуден, нервозен; се поткреваше одвреме-навреме и пушташе рака кон столот, ја пофаќаше празната кутија од цигари, ја отвораше, чинејќи му се дека не ја избарал добро, дека ќе најде некоја преостаната; пипкаше со прстите низ нејзината внатрешност како слепец, како болен човек што посега по некој спасоносен лек; ја гмечеше кутијата со сиот бес туткајќи ја во рацете.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Влегоа во црквата и игуменот задоволен што покажуваат интерес, почна да им ги покажува фреските; ликовите, сцените, композициите исликани од даровитата рака на вдахновениот мајстор Трпо зографот; извонредниот лик на Христос Седржател на параклисот со Божествената литургија во која учествуваат и ангели, носејќи свеќи, кадилници и рипиди; потоа фреската на Богородица која го држи малиот Христос в скут и ги шири рацете спасувајќи го небесното и земното царство; фреската на св.Козма Поет, старец со долга бела коса и брада, со свиток во раката воспевајќи ја мудроста на книгата, духот на творецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се палеа свеќи и се подаваа молитвениците од рака во рака за да се продолжи пеењето, да не запре молитвата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Детството со ѕвезда в рака Ми мафта оддалеку.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
И истовремено ме заведуваше со цел даме држи збунет, да ме има в раце.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Клучевите од таа продавница беа во рацете на Сврделот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Целата расмеана и некако победоносно, оддалечувајќи се од него со по кригла пиво во рацете, му рече: „Ти си бистро момче“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го зеде в раце и почувствува како му погодува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога почувствува во рацете дека јас нејзиното барање го исполнувам, таа тогаш, додека јас се спуштав на колена лизгајќи ѝ ги дланките преку колковите и по слабините надолу, го отпаша коланот од бањарката, се разголе откривајќи се пред мене без гаќи, со своето тело како целото излеано од млеко, ми допушти да ја изгледам па ми ја стави дланката од својата десна рака на темето и додека ги подвиткуваше нозете во колената и ги подрасчекоруваше, ми ја стегна главата, просто ми се навре на лицето...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како го ставија толку в раце – не знам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Луд се правам затоа што сум попаднат во рацете на луди луѓе кои мислат дека се стопани на вистината.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го гледа дека е убаво облечен, како некој службеник или можеби дури и некој директор, во костум и во раката држи едно картонско куферче што на Едо му изгледа познато.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Поради забрзаниот чекор, нејзините нозе како да стрижеа со ножици во рацете на помамено срце.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа сеќавање беше толку неодредено што, макар колку да се трудеше, остана несигурен дека човекот со костумот воопшто имал куферче во раката или нешто друго на што тој не можеше да се сети, да го опредмети.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека Едо буричкаше во моторот на колата оставена во дворот, му дојде жената на капетанот, бидејќи нероткиња, комишиите ја викаа Јаловицата, крупна, силна во нозете, со градите подвиснати бидејќи немаше градник, разградена со цигара во раката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Знаете како е во затвор. Таму мажите се најмачни за таа работа, а тоа детето се погоди со едни газиња какви што ни жена не ми има ставено во раце.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Реши прво да се справи со тоа што го има в раце: адресата на Едо Бранов од Струмица што тој ја најде во телефонскиот именик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За миг беше чувство дека телот на Инес е толку етерично што би можел да го впие во своето тело така што на крајот да остане со нејзината облека во рацете.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И така, дали помалку или повеќе, ама ќе те стават во раце.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите тие тогаш беа или на Сврделот или во рацете на Сврделот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Збунет, се обѕрна в лево и в десно, го забележа моливот во раката на Мицета Кокалески до него, му го дрпна од рака, зачука со него по масата и повтори: „Тишина во салата!“ рече затропувајќи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Трчаа со пушките в раце по селски пат што минуваше меѓу високи ѕидови густо обраснати со скреби нафатени по дрвјата крај меѓуселскиот пат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш другиот му го подаде револверот, скоро му го тутна в рака.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Да одиме“, се сврте кон неа со празно шише в рака.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Него, и памучниот палјачо со два месингани таса в раце.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зашто во рацете носам бел а во очите мрак.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Палјачото има тасови в раце.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Минаа оттогаш многу години, стариот исчезна во еден голем сон, со дулбијата в раце, крај Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Остануваше никогаш растолкуваната семејна загатка - за тоа што се случило во изминатите пет века отоманско време на Балканот, како дојде по поразот до големата делба, до промената на Бога, до големото гранење на семејството, кога едниот дел по отоманската опсада и победа по цена на смртта ќе замине на другиот брег на морето со старата христијанска вера, со задолжителните врски клучеви на старите куќи во пламен, со по некоја спасена икона и света книга в раце.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ја зеде в раце старата дулбија, која ја донесе некогаш од Цариград…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Гела стои со ќебе и перница в рака.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Анѓеле држи хебла в рака.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Димитрија држи в рака зелено јаболко.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ти се растопуваш пред моите очи како топка сладолед ставена во рака.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Му затропа во раката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман дури тогаш, откако својата матарка ја стави в раце, туѓата ја преврте и го истресе камчето од неа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Со фашата в раце, му се приближи на Шишмана, му ја натопори: - Држи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Имаа по една торба на рамо и по една в раце.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога веќе парите му беа в раце, стегнати под срцето, назачки се повлече, сопинајќи се на камењето и сачејќи се како од грев.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Проедросот сечеше брзо и вешто, ја префаќаше фашата, му ја туткаше на Шишмана в раце и пак го подметнуваше ножот, подавајќи ја раката како да ќе му го брцне одоздола в стомав.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ене го излегува од шаторот со книга во рацете.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Да ми падне в раце, - рече Шишман, - ќе му ги расечам тие ноџиња криви негови.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Двајцата еден до друг на дното на окопот, со пушките во рацете меѓу нозе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога ќе почнеш казмата ти е како пердушка во рацете, а после полека полека како со олово да ти ја полни некој. - Вистина, - рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Проедросот скоро му ја тутна фашата в раце, а тој, кога ја почуствува, само ги стисна палците и показалците.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Котлето го остави во мијалката отспротива, од мисурникот извади дрвени лажици, им даде на секого по една в рака.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога влегоа во варницата Шишман го извади кутивчето, го намести камчето внатре, но го држеше в раце да не тропка.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Им се приближи со штикот стегнат во раката и се фати прво за оптоката од фанелата на Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во рацете држеше пушка, а на капата му се црвенееше петокрака ѕвезда.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сите станаа и го зедоа оружјето во рацете.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тој запна, дупката се рашири, но боцкалките му се закачија во раката и од неа потече крв.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога ги осети рамењата надвор, го фати слободниот крај од појасот во рацете и итро како мачка почна да се спушта надолу по ѕидот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во рацете држеше шмајзер.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во рацете држеше бомба.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче плукна во рацете и пак почна да сече суви гранки. Набра една страна дрва.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со пушките во рацете, двајца партизани се упатија откаде што се слушаше свиркањето од косот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче го стегна кавалчето во рацете и тргна низ шумата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тројцата партизани, облечени во германска униформа, со шмајзери во рацете, се спуштија надолу низ буковата корија кон друмот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Едниот опинок му испадна, тој се наведна, го зеде во раце и така со едната нога бос продолжи да трча.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го врза едниот крај за шипката од прозорецот, а другиот го зеде во рацете.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Долго си трепереа таа ноќ гранките крај езерото А по брегот си шеташе историјата Со твоето име и со троа месечина во рацете.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Времето заспива во звук на далечна светлост Вљубени, со жолти цветови во рацете Тагуваат вечна ноќ.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Или како да го држи некое проѕирно суштество в рака.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но, и покрај ваквото грдо претчувство сепак верував дека уздите на нивниот заеднички живот цврсто ги држи во рацете мојот пријател Раде.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од што друго ќе се случеше тој погром ако не од громкиот удар на секирата на громот во рацете на расрдениот Св.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се разбира, јас немам при себе таков плод за да ви покажам и практично на што личи кога ќе ви се најде најаден во раката, но вие, таму, горе, во вашиот свет, го имате тој плод во изобилство!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Наеднаш, кога Балот сосема испари од сферата на неговото интересирање, негде попладнето, кога дефинитивно беше објавен денот на одржувањето на оваа забава секретарката Јованка влезе во канцеларијата со поканата в рака и тоа држејќи го пликот поткренат над градите, речиси допрен до нејзините розови усни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Впрочем некој ако држи в рака покана, тогаш тој се здобил со правата што во неа се пропишани.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Девојката, што ја имам милувано како најпосакувана вистина и по оние места кои обично ги сметаме за незаситни, наеднаш излегува од под меката сладострастна покривка на интимниот чин и со корбач в рака го казнува човекот кој и ја приредил неповторливата екстаза!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пред неколку денови кога му раскажав какви сè мисли ми наидуваат во критичните моменти воопшто не се изненади туку шупелката што ја врткаше в раце ја остави и крена од масата едно оловно војниче.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
ДЕТЕ НА ПЛАЖА Детето ја држеше разгледницата в раце - Мамо, каде е ова?
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Големиот Мајстор го дочита писмото до крај, потоа, сеуште држејќи го писмото во рака остана уште долго замислен во својата фотелја додека во собата бавно надоаѓаше ноќта.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Седи на мала маса. Во раката држи книга. Додека чита, мора да ги придржува очилата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Р.Ѕ.: по објавувањето на горното анти-упатство (очекувано) како колумна во еден неделен политички магазин, во редакцијата стигна писмо што уште во насловот не ја криеше лутината: На ТАА не ѝ требаат колумнисти како Прокопиев Скандалозно е што еден „скопски интелектуалец“ објавува клеветнички текст за списанието кое што очигледно (според искривените податоци што ги наведува) не го ни фатил в рака, а се знаел и влегол во некој свој филм, злоупотребувајќи ги угледот и името на списанието ТАА.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа што испадна дека едно успешно македонско списание за млади (сепак месечно, а не неделно како во мојот текст) го носи истото име, е уште еден случај кога се совпаѓаат непредвидливата реалност и предвидливата фантазија.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во еспадрили или во јадранки (на една од тогаш снимените фотографии со босиот палец од јадранките го чешкам мачорот Чарли зад уво), со шишиња пиво во рацете, со коси сè уште влажни од поливањето, навидум лежарни, густиравме излупени резниња праски, а во главите ни се роеја возбудливи мисли спротивставени околу најважното прашање – што ќе студирам?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Поради здравјето, ми вели додека ја затворам вратата од лифтот, а потоа, на патот нагоре, таа започнува со кажувањето на првата приказна во текот на оваа посета и веќе е некаде кај описот на канцеларијата на адвокатот Сечков, додека јас сѐ уште ја затворам вратата од двата куфера во рацете.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Небото, зем-јата, луѓето, избледените розови тули, балконите од ковано модро железо, мандолината зрела како плод во рацете на човекот со, чиниш, безброј прсти, искинатите парчиња од рекламни плакати веени од ноќниот ветер како конфети — колку беше тоа Пикасо, а колку Џорџ Смит што гледа наоколу со дивите очи на Пикасо? се прашуваше во очајание.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зјапаше во рацете. „Откако атомската бомба ќе падне врз нашиот град, ќе се огласи радиото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Да ли...“ „Да, што е?“ Старецот ја држеше слушалката во рацете како мртва риба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше лето и имаше месечина, пиевме лимонада држејќи ги студените чаши во рацете, а Тате го читаше стерео-весникот вметнат во особена шапка што ја ставате на глава и која ги врти микроскопските страници низ зголемувачкото стакло штом трипати едноподруго ќе трепнете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Џелатот дотрча со остра сребрена секира во рацете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Некој со кутија што чкрапнуваше, додека во раката му тутнуваа паричка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Имаше парче хартија во рацете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Револверот ми е во раката. Го активирам.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тргнавме, онака, сами од себе, и насекаде гледавме луѓе што зјапаат во масите, или во рацете, или низ прозорците.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Надлежните власти објавуваат дека точно напладне портретот на плоштадот се предава во рацете на народот, така што тие можат да учествуваат во уништувањето на ...“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Хернандо стоеше со напола празниот капак во рацете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гледаа во рацете и нозете, со сведнати глави.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Следното утро Тате втрча дома со цел куп билети во рацете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Косачката. Тркало во тркало. Проста машина што ја држите во рацете, што ја туркате напред итајќи шумно, додека чекорите напред со вашата тивка филозофија.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
При безбожни хули, при сурова мака, при комитска живот што тревожно клука, оружјето има да остане в рака, слободата дури не угрее тука.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Белолики моми од нашите села ќе стрчаат в пролет, јаребици мили, ќе збираат тревки во раката цела.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Загинавте млади, о јунаци бујни, мажествено, чесно, со пушките в рака, И пред да се кренат бајраците рујни, на агата вие му внушивте мака.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Мислам дека во некоја доба ме пробуди глас што пред тоа го немав слушнато, но веројатно беше мојот бидејќи открив дека плачам во рацете на другарката Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се сетив и на оној син коверт што го бараше цели пет минути во текот на нашиот разговор префрлајќи некои списи од рака в рака, само за да ми го покажал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не би сакал ниту да задоцнам ниту да згрешам! ѝ велите на Јана и се однесувате како некој да ве испратил токму тука за да ја пресретнете и да ѝ го тутнете в раце токму ова навистина шугаво прашање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„А дали втаса да си помислиш што претставуваме ние за тие мали гадинки?“ ја прашував додека ја користев нејзината збунетост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само видов како Б.С. станува и веднаш потоа ја имав во раката чашата со вода.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И Јана е изненадена, но нејзината збунетост е исполнета со поинакви составки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што се однесува до Јана и Катерина, нив ги сметав за обични марионети во рацете на големиот мајстор на манипулациите, на човекот кој според моите сознанија влезе во животот предводен од својата машкост!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веројтно и не помислуваше дека станува збор за неговиот револвер што овојпат го беше заборавил на ременот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колкупати го имам наслушнато неговиот глас од оној ден кога ни ја прикажуваше својата надмоќ преку својот патлак со лисичја глава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господ Саздов го испушти пионот што го држеше в рака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја кренав в раце и ја легнав на душекот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И веројатно сум бил насмејан во моментите додека во сонот заклучував дека јас треба да бидам тој кој ќе ѝ помогне на Загорка Пеперутката да полета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам оти долго заспивав со опипливото чувство дека во рацете носам нешто надежно што може да ги размрси проблемите поврзани со нејзиното летање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А се разбира, кога го пронајде, не прочита ниту ред.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А кој ти кажа?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сеќавав како стапалата ми пропаѓаат во меката влажна трева и како неговите долги суви прсти ми го стегаат вратот и како наеднаш нозете ми се ослободуваат од земјата иако и понатаму продолжуваа да го сечат воздухот (моите проклети нозе како да си играа ножички во рацете на многу умешен бербер) а проклетиот воздух сè потешко втасуваше до градите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога се созедов го замолив да ги изостави деталите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господи, колкупати ги имам протрчано Слатински ливади кренат во раката на тоа чудовиште од човек.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јана застана и се сврте кон мене, го зеде моето лице в раце и го приближи до нејзиното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со Катерина бевме втасани негде кон крајот на пораката Високиот глас на младите, всушност веќе навлегувавме во оној дел од написот во кој се спомнуваа и резултатите од зафатите на младите, и на нивните големи и високи цели со кои се ветуваа и големи преселби на сезоните, кога Катерина сосема неочекувано ги крена рацете од машината и ги пренесе на моето теме; постапуваше како да зема во рацете посакуван предмет но тоа го стори многу внимателно и со двете раце, како да се плаши дека ќе му ја повреди убавината и скапоценоста на предметот што го зема, ме сврти кон себеси и ми се загледа во очите: - Ете, тоа се вистинските зборови!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што ли ќе си помисли кога ќе те има в раце?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не беше навикнат мајка му да биде болна и сè чекаше од неа, да му даде в раце.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Но сепак го земаа од рака во рака, го гушкаа, го бакнуваа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Човекот го зеде мајмунчето в раце.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Се израдував кога во рацете на Лабровица го видов девојчето живо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Улуглави, едни мавтаа со црните шамии и капи, други си ги бришеа солзите и си ги криеја лицата со црнината што ја држеа в раце.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ние сите стоевме со парчето праз в рака и гледавме како се оддалечува мајка Евгенија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И одеднаш влегоа двајца со чукала в раце.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ни рекоа да не зборуваме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во раката држеше пушка за цевката.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но, на крајот од ѕидот Зоки веќе нема јагленче во рацете. Тоа се потроши.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но Зоки почна нестрпливо да ја врти карамелата во рацете, да се вртка, да гледа во мајка си, па сепак не можеше да си спомне која бројка доаѓа по пет.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Денеска Лидија и Зоки нема што да прават. Одат тие двајцата околу својата зграда, а Зоки има во раката црно јагленче.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Држеше нешто во рацете. - Што надје? – прашаа децата. - Влакна. Долги црни влакна. Како од некое животно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А новите чевли ги држи в раце, сè уште не ги клала.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А можеби и новите обувки ја завршија работата, оние кои по мој совет ги носеше в раце додека одеше по калдрмата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Белки Господ не забележал дека носам во раката нож додека му се обраќав!...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кадилницата во раката на клисарот Пенчо Славев чури, ја мавта се посилно и побрзо напред- назад, мисли така ќе ја забрза и молитвата на попот Сречко, само што овој не брза, работи според целиот божји ред, а и каде да брза, и жената и детето веќе му ги беше зела болеста, па тој и немаше друга цел освен таа: што посвечено и подостојно да му се заканува со божји зборови на злочестиот кој изгледа се беше притаил зад огновите на болеста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сето време додека татко ти се мачеше и стенкаше со топлата печка во рацете, ти трчаше околу него, повеќе му смеќаваше одошто да му помогнеш, а кога најпосле големата преселба на годишните времиња беше извршена, се врати од дворот и застана пред татка си.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му велиш: „Откако ја изнесе печката во тремот, некој топол ветар шета околу нашата куќа“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ете, тој Лазо застана на портата тој ден, сабота треба да беше, на Цветници мислам, и тоа во раното, уште млекарот Софроние не беше поминал со млекото, и мавта со хартијката во раката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вистинските домаќинки ваквите чевли ги носат в раце додека да ја изодат угорницата и калдрмата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И тогаш го кренавме она што можеше в раце да се носи и тргнавме по колата на Турчинот .
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Руски, имаш поздрав од Военото“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Во чест на твојата победа на изборите, Мијалчо“, викна лудиот Ване од под балконот, ама не втаса да му се измоча на победата, им се измочал на џандарите во рацете додека го носеле кон затворот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И сега молчиш во магијата на песната вљубен, во раката со благовест, и небиднината да те види среде маски, среде глоби, да не бидеш изгубен, тајната – света селидба и пристан да ти биде.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но гледај, одненадеж прислужникот ни дојде под липата со стап в рака и ни свика да слеземе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Дедо му ја гмечеше шубарата во рацете и го дупеше Дудана: - Гугни, речи нешто...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Излегувам пред пештерата со камења в рака и викам.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Не носи ништо в рака: ни стап, ни јаже даме врзе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Татко ѝ го пречека на вратата, го загледа намуртено, луто, сакаше да му ја затвори вратата, но гледајќи го како ги држи портокалите в раце, потсмекна и го пушти.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Зедоа по еден в рака и застанаа на работ од стрмнината.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Стевчо во рацете преметкуваше едно стапче и со ноже му ја лупеше кората.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Наеднаш нешто ме расцепи во градиве: на вратата се покажа Гога со босилек и јаболки в рака.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И еден ден, гледајќи од кој кат излетуваат птиците, и низ кој прозорец, луѓето се искачија во станот на Љупчо, тропнаа на вратата, им отвори лекарот кој во тој момент беше дојден кај Љупчо да направи визита и да му ги даде потребните лекови, и тие почнаа да викаат по Љупчо гледајќи го како држи в рака неколку направени птици за да ги фрли низ прозорецот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И готвачот во почетокот со стап седеше в рака: штом ќе го забележеше Џеки дека се врти крај кујната, уште од далеку му го фрлаше, па кога ќе го запнеше, Џеки долго квичеше колнејќи си го денот кога дошол овде.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Само така, тој, крвникот со покриено лице и смрт во рацете, ѝ се оддолжуваше на Стварноста.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Понекогаш сè продира во него, во неговиот лик. (И тој се гледа како мртовец што чекори.) На централната свеченост, додека ждребците потскокнуваат по тактот на тапание, веднаш ги забележуваат двајцата прастари играчи, обајцата без маска, без украси, само со завиткано парче бело платно во рацете.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога си го зел тој нож в рака, боди и коли ги овие поганци!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Што, што ти се сторило, чорбаџи Теодосе?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Разбркај ги!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Излегувајќи од врбјакот со кутијата в рака.) Еве ме, одвај ја најдов кутијава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Ме покапале в црква со свеќа... Си прават ќеф... Гледај, Параскево, влакненце...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Кој знае колку време ќе се матка онаа фатена во рацете со таа дамка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Каде пред оваа маса пред овој памучен хоризонт без линии пред ова темно месо на земјата и ноќта измешано длабоко место и густо наеднаш поплава на очите и на просторите смрт Каде о каде ти јас ти море шумно и бескрајно ти монотоно поле хоризонтално уморено желно за исправено ветровито разведрување Каде о каде ти тесто густо на дождот и земјата човеку јас камену во рацете и во очите кал
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Доаѓај ми, дојди ми ко ноќта полна покој во рацете сини со мрак полна в длабоките очи полна соне во мирните коси.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Од една страна, тишината претставува смрт, исчезнување на звуците, вакуум од кој се грози позитивната музичка традиција бидејќи во неа се поништува и губи, па затоа тишината и стана така делотворно субверзивно орудие во рацете на новите уметници.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Потоа нѐ одведе во чекалната, каде што биологот веќе седеше со нотесот на колена и со перото во рака.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Почувствував солзи и го забележав марамчето во рака.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во начинот, на кој го зема хероинот со острицата на ножот и го истресе во раката, имаше нешто свечено.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ги земав во раката и доста долго ги триев со прстите.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Толку е почовечки да се предаде својата судбина, својата желба, својата волја во рацете на некој друг. 68 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Таа му ја тутна тепсијата во раце, полна со нови колачи, и со скоро неразбирливиот француски акцент, му рече дека и таа испекла нешто за него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане во рацете моткаше едно ластиче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа се проѕевна и големите усни се отворија, изложувајќи ги белите плочки и месестиот јазик.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ќе ме исќофта, хи хи хи... - се смееше Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Маци! Маци! - почна да вика и да шара со погледот додека виљушката сѐ уште ѝ стоеше во рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане го зеде лончето во раце додека правеа ручек со Дора и почна да го разгледува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Требаше веднаш да ги испржам компирите, така ќе дојдеше во истиот миг.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почнав да ја набљудувам тетка ми, која погледна на рачниот часовник во моментот кога мажот ѝ соопшти каде ќе оди.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа, одеднаш како стрела истрча надвор од тоалетот, долу по скалите и се врати за помалку од десет секунди со одзатнувалката во рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не знам како ми се најде во рака пенкалцето со коешто ме удри.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се закопча и повторно го зеде моливот во рака за да продолжи да ја решава задачата којашто не ја разбираше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане си го грицкаше лепчето во рака и се воздржуваше повторно да не заплаче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По кратко време, семејството измаршира по невидливите скали зад вратата и излезе во светлиот салон секој со по едно тенџере во рацете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се обидов со едно друго моливче, но и тоа си играше со мене, па мината цело време му се трошеше кога ќе го допрев до хартијата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа ми го тутна в раце и ми ги зеде парите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Меѓу последните и баба ѝ и дедо ѝ на Дора тргнаа накај мајката, нешто ѝ шепнаа, па и тие полека си заминаа, но Дора остана надвор и си седна до Ане на тротоарот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Којзнае како изгледав затоа што тој ми удри една шлаканица за да се смирам, а во тој момент влезе мајка му, со Маци во рацете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се завртев, таа влегуваше внатре боса и ја затвораше вратата - чевлите воопшто не ги ни внесе внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На крајот реши подолго време да се кара со неа за да има причина да ја избрка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино само набрзина го голтна последниот залак од ручекот и тромаво се стрча накај кујната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Настана турканица додека сите петмина не си ги обувме чевлите и потоа не ги наредивме влечките во редица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
До тротоарот чучеше Ане со едно парче леб во раката и липаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тетка ми срипа како попарена и небаре од воздух одеднаш во рацете ѝ се создаде крпа и средство за чистење, кое почна да го прска на шанкот и енергично да го трие.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- ОСТАВИ МЕ, РАБОТАМ, - остро ми одврати тој кога му влегов во собата, со листовите в рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми текна дека кога ќе се врати вечерта од работа, татко ми ќе мора да јаде сув и тврд леб, па ќе се буни, а мене ќе ми биде криво.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Девојчињата се погледнаа и двете калливи со ќофтињата во раце. Почнаа да се кикотат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ги зеде садовите во раце и сè уште мласкајќи од саламата излезе во дворот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На Ема ѝ се причини дека слушна неколку тивки "Да" во одделението.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
“ Веднаш гласникот да му врати порака: „Пармениот не е паметен или полудел, во збунетоста тој заборавил дека, на победниците ќе им падне в раце и она што им припаѓа на непријателите!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Ги тресеме вилиците и си укаме во рацете, си дуваме да ни се пуштат прстите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Еј женшини, шепотат логорашите, си плукаат во рацете и ги подаваат по нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се фатиш вака за лице, за коса, и пепел ќе си најдеш во рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не гледај во мене, ѝ велам, гледај во рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ги поземаат личните исправи во рацете, излижани од премногу миење, ми го споредуваат личниот опис.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ѕин, ѕин, ми прават и тие како куршумите и желевцата во рацете на сакатите борци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не предавај се, Оливеро, викам и претам во рацете на стражарите што ме држат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Офицерите подзапираат во купчиња со преполнети чаши во рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Никифор Абазовски само мене ме гледа во устата, во раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другата жена стои само така: ги завртела крајовите од скутината, ги собрала во рацете и нѐ гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во рацете држат врзани кокошки и, заедно со нив, паѓаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кренала една семејна фотографија во рацете и се врти околу полицајците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Живее од гаќи во гаќи, од шлиц во шлиц, од рака во рака.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Можеби евентуално со шише в рака, можеби со пиштол во уста, можеби никако. 04.08.1999.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Чекориме во една посветла и подобра иднина, во која опшествениот капитал е во рацете на новите приватни сопственици, и тоа што се зезаме на сопствена сметка, не е ништо друго освен прикривање на сопствените грешки, во потрагата по сопсвените личности и по нашите животи кои веќе одамна не се наша сопственост. 2000.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
И таа наследена од татко му... го учеше да свири... откако се доселија нема желба да ја земе в рака...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Баба ја крена в раце како да е годиначе и ја бакна: „Мило на баба, твоето прво писмо со дедо го кладовме на видно место - кај телевизорот - и на сите се фалиме - Мими веќе пишува!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таму в десно една мајка му ги брише солзите на синчето, го гушнува, го крева в раце, а тоа се зграпчило за неа како некое маче, ама веќе не плаче, усните на мама му се доближени до увцето и сигурно нешто убаво му шепнува, па се насмевнува и погледнува кон едно девојче кое се гушнало со своето маченце - и тоа, маченце - ќе стане прваче.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Смири го, синко, радиото, замоли, јас не знам да ти појаснам зошто ама секогаш кога го свират Тешкото Татко ти излегува од фотографијата И со црвена шамија во рацете Заигрува и скока та се затресува куќата, - чиниш се урива чардакот...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Како секоја друга нормална граница.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Те држев во раце!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пред извесно време ми падна в раце еден кус напис за Фајар во кој се зборуваше за финансиските тешкотии низ кои минува овој издавач, а неколку дена потоа прочитав и неколку реда кои можеби ја објаснуваат ситуацијата: Странските култури навлегувале во Франција во одделни налети во зависност од нередовните и непостојани интереси.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тогаш во рацете ми се најде книгата Животните имаат историја (Les animaux ont une histoire) од Робер Дело.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кажете ми дали знаете за него или за неговата книга?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тетка му со часовник в раце благо го потскарува...
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Нема коментар, нема друга слика, освен онаа што сега се гледа, не живее веќе, сенка стана, од една на друга туѓа веселба, патува со мака во рака.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Сметале дека може да има отстапување од тоа, но само во случај "ако власта во Србија во иднина помине во рацете на поненационалистички елементи".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тие биле свесни дека доколку Советите се "закотват" во југоисточна Европа, ќе биде мошне тешко да се изнајде такво решение кое би било поволно за Британците, бидејќи во таков случај сите карти во преговорите би биле во рацете на Советите.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Посебно ги загрижувала неможноста да се реализира ветеното меѓу Сталин и Черчил на состанокот од октомври во Москва, кога била договорена процентуалната поделба на териториите во одделни држави во југоисточна Европа.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Особено големо влијание во пропагирањето на НОБ на народите на Југославија, а во тој контекст и во Македонија, имала радиостаницата „Слободна Југославија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во своите анализи тие дошле до заклучокот дека "идејата за независна Македонија е застарена.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но по повторениот германски напад, известува новинарот, градот Дебар повторно паднал во рацете на Германците и балистите.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Додека чекавме, по скалите бавно се симнуваше една постара жена носејќи во рацете торта, целата изнашарана како за детски роденден.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Пред сите нив, со фенер во раката, со младешки лик и срдечна насмевка чекореше неговата покојна мајка.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Бдеам покрај неа со празен лист и пенкало во рацете.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Првиот ден Ј се разбуди со силна болка во рацете и нозете. Се зачуди кога виде дека на себе има розеви бебешки пижами што силно ја стегаа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ја земате детелината в рака, велите „благодарам“ и еден лист отпаѓа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Пред него, насмеана, стоеше цимерката со кутија наполитанки во рацете. „Сакаш? Земи“, - го понуди таа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Стегајќи копја во рацете, го гледаа со нема сериозност.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
ДАРА: (го носи револверот a му покажуе в рака само еден куршум) Што ќе урадиш... бре човече, само један куршум ти je останаја ...
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Сите мажи бегаат да се скријат, зашто тешко на тие кои би паднале во рацете на таквите одреди...“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неа, пустата, во раце или на рамо јa носиш или преку рамо, па дури и како стап ако јa носиш, таа секогаш јa прави истата валкана работа: убива и толку.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А ако ќе им се присака да одат да посетат свои роднини или пријатели, мораат да се обратат до народната власт за да им издаде дозвола, значи пропусница за движење и со поздравот „Смрт на фашизмот - слобода на народот“ се движеа со ливчето в рака или в џеб, сеедно...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Едните ликуваа, другите со последниот истрел се бранеа, а кога го снемува и последниот куршум, тогаш и во рацете на девојките-борци болснува ножот, камата, штикот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со лебот и со парчето конзервирано месо в раце излезе надвор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И уште - во раце ли ја држиш - смрт држиш, на скут ли ја држиш - смрт на скут држиш, на колена ли ја држиш - смрт на колена држиш, низ нејзината цевка ли ќе погледнеш - смрт ќе видиш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Клефтис – во рацете на владината војска сега ги отвори вратите на јужниот фронт.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се потсети на својата дневна заповед што ја испрати кога Клефтис беше одбиен и одново се најде во рацете на 105-та бригада на ДАГ: “Преземањето на Клефтис не исполнува со ентузијазам.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Знам дека бате Николче во раката држеше една дрвена лажица, од оние со кои јадевме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Излегов надвор, зедов пет-шест голашки подебелки, ги преграбив пред мене што повеќе да ги придржам на стомакот за да ги додржам во рацете и се свртев кон дворот пред да се вратам дома.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во преминот имаше една срна и пред неа бате Јоле со сенце во раката како да ѝ го подава.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Отсега онака никој да не те види со игла в рака.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дедо ми, додека не му достуде, оди со килибарните бројници, на времето купени од Солун, а в раце, облечен во европско палто и панталони од домашен шијак како што тогаш имаа почнато да шијат терзиите по кројки видени и научени по градовите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Затоа, додека дедо ми сврти кон пангарот од Петрета, сега питроп да купи свеќи и да фрли некоја пара на пангарот ние чекавме на вратата тој да се врати и секому да ни подели по неколку свеќи: по една да запалиме тука на влезот пред иконата на Свети Никола, уште по две за на свеќниците пред олтарот и по некоја да ни гори во рацете додека трае службата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога дојде време да тргнеме, попт, пеејќи, со бакарното котле,в рака, во кое беше замрзнатиот крст, тргна по средината на црквата кон излезот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Го извадив од џебот ножето што ми беше врзано за појас, пресеков од една грмушка подебела гранка и ја скратив од двете страни така што в раце ми остана едно чукало.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Го зеде шејот со големо внимание и почит, како во рацете да зема нешто најкршливо или направено од прав.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И наеднаш му текна нешто: тој изрипа од колибата надвор, а кога се врати во рацете држеше голема главица зелка, од која што ги кинеше горните лисја и ги фрлаше надвор.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Немирна мисла му проблесна во бушавата глава: тој се бркна в џеб и во раката веднаш му светна ноже.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сега тие ми беа во рацете, мазни, шарени и јас се обидував со нив да сковам некаква игра.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Лебот вкусен горчлив ти е, млекото е жешко, лажичето во раката велиш, било тешко.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ја напишав книгата штоја имате в раце со желба пријателски да поразговараме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Првиот учител, што одвај, одвај го паметам, беше еден висок, жолт Црногорец, Панта, кој како забаваче ме воведе во училиштето и кој знаеше родителски да ме земе в раце и да ме крене високо, високо, зборувајќи ми дека треба да пораснам дури до небото.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Утредента, пред да тргнат на запад, во борби за ослободување на селата и градовите што уште беа во рацете на непријателот, целата единица беше закитена со црвени петокраки, а на челото на колоната им се виореше црвено знаме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Марија стои во кујната, со цвеќето во раце и се тресе.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Никој не сака да нѐ земе во раце да нѐ утеши.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Урнатини од куќата на Андреевиќ. Димитрие седи во количка со свирче во раката. Вера лежи. Марија ги собира работите на едно место. Доаѓа Стево. Ги гледа урнатините. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ми даде лажица во рака и ме испрати кај соседите да земам сол не знам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Одбивам да шетам со цревата во раце, да гледам како нестручно ме оперирате, сечете и шиете, како ми гнојат раните и да се прашувам колку ли ќе ме боли кога ќе дојдам на себе.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
РАЈНА: Внуче имаш. Да го земеше во раце некогаш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Излегуваат сите освен двајцата зографи кои се подготвуваат за работа и Евто кој немо гледа пред себе. Пауза. Влегува Рајна, го носи бебето во раце. Го гледа Мртвиот Михајло. Доаѓа до Евто.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Стево Андреевиќ дебармаалец, сега на бел коњ, со развеана коса и копје во раката галопира кон своите перспективи на хоризонтот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Како го чувам Боге. Ѝ кажав дека е болен. Донесе илач. Го држеше во раце. Поарен е.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ја кренав в раце, ја изнесов од мојата соба и додека таа да се снајде, ѝ ја затворив вратата пред нос.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Беше ставена во стаклена кутија со дрвени рамки, пред неа гореше нешто како мала свеќичка, ама не беше тоа, а на фотографијата се гледаше жена со дете во рацете, а некакви чудни дечиња со бели крилја, летаа над нив во облачињата што се белееја.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Секако, - одговори тој, - ми го подаде помалиот, а поголемиот, еден во црна кожена футрола, го стисна силно во раката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Римелот во раката ѝ остана на половина пат до окото што имаше намера да го намачка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ја зеде в раце , а мене ми нареди: - Остави го шахот и земи да учиш англиски!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Земи ме в раце.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми влезе во кујната и кога ме виде со телефонската слушалка во рака што јас од возбуда заборавив да ја спуштам, очите од лутина ѝ светнаа: - За ова би требало да бидеш казнет, - процеди бесно, - ама, сега нема време за тоа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Што ти е тоа во раката? - го праша Саше којшто го познава, бидејќи мајка му и тетка Маја исто така се дружат меѓу себе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Некој имаше стап во раката, друг кеса со камења, трет жила, главно, сите бевме до заби вооружени.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се наоѓав во една рибарска колиба, некои жени и мажи ми ја мачкаа раната со смрдливи масла, а едно момче на моја возраст, во рацете држеше два остри заба и ми ги покажуваше со смеење.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да, јас сум, - рече таа и веќе во рацете ми туткаше шарени бинбончиња што убаво изгледаа, но не беа вкусни како оние од самопослугите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Одеднаш, вниманието ми го привлече некаде веќе видена и позната фотографија на жена со дете во рацете.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога го виде Саше со спрејот во раката, и мене како ѝ ги држам рацете на Бреза свиткана зад грбот, ни врза по една страшна шлаканица и згрме: - Антихристи!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Така ти треба, - свика Величе и веќе имаше камен во раката, само не знаеше на која страна да го џитне.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А, кога ќе остари, ќе види тој, нема да му помагам, нека се мачи сам со бастун во раката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не сум сам, - ѝ реков, фрлајќи му се на дедо ми в раце.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вие исто така знаете дека можете да ја земете во раце книгата, да ја okno.mk | Margina #3 [1994] 77 прелистате, читате и да ги гледате сликите во неа; знаете и дека можете да научите нешто или да се забавувате читајќи ја.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сега го држам твојот пиштол во рака, во џебот од јакната, а рацете ми се чинат толку далечни. Одвоени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Марина вели дека тој се родил со перото во раце, но повеќе никакви подробности за неговата научна дејност не соопштува.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ја зедов пушката во раце и по тесното патче избив напред, таму каде што завршуваше шумата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мајка ми направила зелник и ја ставила тепсијата на глава, на рамото стомната со ладна вода, а во рацете чорапот, го плетела одејќи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа ќе отишла и ќе го кренела в раце како бебе и оти малечок ќе си го донесла дома на раце и ќе го оставела да спие дури да се истрезни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нејзиното вистинското дете јас го земав во раце.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас со страв погледнав во другите деца а тие само неколку бисквитчиња во раце, па ми беше незгодно да го примам пакетчето, зашто имаше сигурно три килограми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога дојдоа до мене на два метри, командантот на ОЗНА го погодија балистите право во устата, тој го имаше пиштолот в раце и тој му падна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Одозгора спрема мене доаѓаа тројца, во средината го препознав командантот на ОЗНА. Сите беа исправени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми ме носеше в раце и плачев толку силно и клоцав со нозете што еден човек му викна на татко ми: Лазо, зошто детето не го остави дома, само го мачиш!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми доаѓа комшиката со дете во рацете и уплашена ми кажува – не знам што бараат овие Турци, мажот ми не е дома!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Среде собата имале огниште и Маре, како што ја држела во рацете Борка, ја испуштила и таа паднала со главата надолу во огништето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Турчето држеше во раката камшик и со крајот кога ме опаша сум викнал од болка: Еј човеку, ме утепа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Седев на ранецот со пушката во раце кога колоната се појави.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој ќе дојдеше ќе ја кренеше в раце, ќе ѝ дадеше бомбонче, од оние што се топат в уста и со црвени шари преку средината.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А кој и да се смилува гледајќи ме ваква стемнета со малечко во рацете и со огромно куче крај себе!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пред Богородица прва се поклонува баба Перса гласно ломотејќи благодарности и молби, на крајот ја целува и на ред е секако малечката Пела која веднаш се наоѓа во рацете нејзини што ја надвиснуваат над Богородица која е поклопена со дебел џам и гласот од баба Перса вели Благослови ме мајко Богородице! и таа ги повторува истите зборови, па рацете на баба Перса ја спуштаат крај себе и сега пред мајката Богородица клекнува нејзината мајка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
По белите ѕидови немаше апостоли и ангели, туку со крфии заковани кадра на некои чичковци со строги погледи од зад големи окалки, а на местото од милата Богородица, една женичка во годините на мајка ѝ застаната на средината од ѕидот и со голема тетратка во рацете од каде ги вадеше имињата на децата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Едор во снагата, во главата, во рацете. И силата двојна.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во разлабавениот простор Пелагија уште еднаш се доближува до Деспина, уште еднаш силно ја избакнува и прегрнува, истото го направи со Роса и Милка, Пела ја забележува во рацете на мајка Перса и со ишарет ги извлекува надвор, а потоа се предаваат на уличката што ги упатува на кај Бит-Пазар.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија, во деновите кога не се работеше, а тоа беа само неделните денови, ги отфрлаше машките пљачки, се пикнуваше во своите фустани и со момичката во раце и Мурџо крај нив, шеташе во маалото од улицата Ѓоновиќ сѐ онаму до шепотот на Вардар со надеж дека ќе пронајде некое одајче каде ќе можат да се преселат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Толку пати поминував од таму, таа зркната во мене, ама оти самичка, не се осмелував да ја опитам, ама денеска самата нè запре и нè внесе внатре, вели знам што бараш, те гледам секоја недела како го вртиш комшилукот со девојчето во раце и со ова убаво куче крај себе, ми кажаа што бараш, и така, ти била самичка, си имала една одајка отповеќе, вели дојдете уште од утре!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во рацете на мајката Роса беше малечката Пелагија, а во рацете на Митра малечкиот Дончо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Знам, вели таа од другата страна на оградата што ја одвојува градината од уличката, знам, ти не беше со булукот бегалци, отпосле се јави со ова китче во рацете и со овој чувар крај себе.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Од време на време Пела спретува, сака да се откачи од вратот на мајка си, сака да се слизне долу на калдрмата и да чекори крај Мурџо, со едното раче во раката на мајка си, а со другото - за жолтата грива на Мурџо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Доживеа радост оти Господ ги благослови со ќерка што ја крстија Зоја, ама следните години беа само црна кр во неговото срце: Павлина закандиса туберкулоза и сега деновите ги минува во санаториум, а Зоја е оставена во рацете на дебелата Божана, втората жена на Бориса, неговиот татко.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ковчегот со измиеното и променето тело на Сандри, беше поставен во средината на црквата, а околу него гореа свеќи во рацете на присутните.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само душава моја е столчена, а телото изгазено, зашто сум далеку од моите три деца, кои ги оставив во племњата и в раце на Османлијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По него одеше еден момчак што носеше каленица со пченица, а по него врвеа ѓачиња, во рацете со издигнати херувими и серафими.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како не го треснаа со мајка ми, покојната, рулчето од земи, додека го држеа в раце?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега-засега во рацете нивни сме, и со голи раце ништо не можеме, ама господ е голем, ќе видиме!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги чекаше аџи Герасим службениците и чаушите, ама накитот од вратот и прстите на жената сѐ повеќе се намалуваше, и кога ибн Бајко се наведна врз дупката да види што се случило таму, пред очи му излета една белегзица право во рацете на воскарот, летна како оцет да испарува и ја снема.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој што го рече тоа, еден со сурат на ајван, ама сепак Турчин со турбан и еден отворен ќитап в раце, тој уште и дорече, откога се изнакашла убаво и почека луѓето да се смират.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Брат ми ме креваше високо во рацете и кришум погледнуваше дали некој го гледа дека така „женкарски се лигави“ со родителите и со мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што сте прочитале, кажете ми?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој книга в рака не фаќа?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И така... Чудесна среда беше пред мене. Најубавата во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас се фрлав од едниот кон другиот, тие ме креваа во раце, се бакнувавме и се гушкавме сите четворица, па ми раскажуваа како сите тројца одамна знаеле дека таа среда е ТАА мојата што ја чекам „илјада години” да дојде, дека криеле од мене за да не се случи да пропадне планот, па да се разочарам ако дознаам...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа е можно само во Маврово.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Велам – големи, затоа што со часови сите ние останувавме секој во својата соба со книги во раце.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го знам јас него добро, затоа така гледаше наоколу, да не му се смее некој, оти е голем, бил сам во Лондон, а ваму, се пекмези како право женче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со телефонот в раце, почнаа да ми се лизгаат пораките на англиски, па бев веќе испраксирана, дури, ми се чини, звучеа поетично.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
13 Влегов дома во станот во мојот град на Истокот, со болки во рацете од тежината на торбите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се договоривме и кога се вратија со полните кеси во раце ги збунивме сосема.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа потреба за блискост, внимание и љубов, да се почувствувам згрижена од некого, ме однесе во рацете на Стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но глеј беља: штом се допре до креденецот - стана златен, штом го фати ножот - стана златен, место убавиот мек лебец - во раката држеше голема грутка злато...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Девојчето веќе има во рацете убав букет жолто цвеќе. Еве го, се враќа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)