во (предл.) - ребро (имн.)

Во тоа време пците почнаа да лаат, но бргу се смирија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе го јавна коњот на седлото, со Ќосето зад него, и му ги забоде мамузите во ребрата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Спискаа еден старец и една старица и паднаа пред нозете на Арслана, но тој ги клоцна во ребрата и ги пречекори, та одбра уште десетина како овега и му ги предаде на заптиите, кои ги одведоа кај поп Димитрија и другите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Но онбашијата повтори потрети — сега во ребрата, та дедот Јован просто го запре здивот и се испружи како мртов.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Онбашијата се наднесе над него и почна да му зборува: — Ќе водиш нас кај Толе паша или да вадам ножот да одерам жив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По него летаа бомбашите, по нив фрчеа куршумите од залегнатиот аскер, дури еден од стотиците куршуми не го погоди Манола и тој на место остана да ја цеди крвта што му штрекаше од двете слепоочници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дедот Јован сакаше да се исправи да седне, но болките во ребрата, особено под левата мишка, толку го стегаа, та само се налакти па десната рака и “ почна пак да се правда: — Не знам, ефенди, не знам. Ни Толе знам ни Толевица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, драскал ефенди! Ќе правиш кумпанија на попот и коџабашијата или ќе ги оставиш сами?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На едно псуење од Муарема, кога Адем го испрати да ја надгледува работата во лозјето, Толе го грабна за врат и го налегна во трнките од оградата, та му удри две три клоци во ребрата со не помалку псовки од неговите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Имаше моменти кога се тркалаше по подот, бесрамно како животно, извиткувајќи го телото наваму-натаму во бесконечен, безнадежен напор да ги одбегне ударите, а всушност само добиваше уште повеќе и уште повеќе удари во ребрата, во стомакот, по лактовите, по потколениците, во слабините, по тестисите, по коската на крајот од ’рбетот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го стегна срцето, ги затвори очите, ја тргна силно уздата, до крв ги заби мамузите во ребрата на коњот и, не гледајќи, извика, како да му се откорна од дното на душата: - На Македонија!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го загледа налутено Андона и, прекинувајќи го за миг свирењето, му рече: - Мрдни се бре, ут ниеден... - пак го бутна со лактот во ребрата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Србин се сети да салутира и го мушна Шишмана со лактот в ребра од што тој се исправи како отпуштен федер зинувајќи да каже нешто, но во тој момент му ги снема зборовите од главата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Или во ребрата, или под кожа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Нејзината коса сè уште мириса на чисто во зачадената просторија, нејзината дланка веќе почнува по малку да се поти нежно стегната во неговата, а во ребрата го чувствува нејзиното срце – чука од некоја нејзина, за него сè уште непозната длабочина додека тој полека ја води, со сигурен чекор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Е, гледаш ли, а? - малку зајадливо го подбуцнува во ребрата дедо Димо доктор Коста, кој седи до него, понесен од општото расположение, разнежен како дете.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој, другиот, да стоеше малку подалеку од мене, во оној миг, додека јас не стасав до чамот, и да му закопаше барем уште три зрна во ребрата, додека беше далдисан по мене, оној прекрасен, оној судбински самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Некој забуцал вила во ребрата на моето воле. Лапајте, проклетници, и протегајте се крај оган.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак знаев дека на една икона на килавиот Јаков Иконописец светец со мртво лице забуцува во ребра на многузабо чудовиште дрвен тризабец; зад нив, зад светецот и чудовиштето, умираа на оган голи грешници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Онисифор Проказник стана од своите кожи и веленца кога до него дојде Осип Сечковски. Плачеше и пцуеше, бараше помош од челникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник ме прекина: „Молчи. Никој ништо не знае.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто прошепоте, а лицето му се навлажни од неколку капки, не можеше да се види дали тоа беше од брановите што удираа во ребрата на чунот, или тоа Татко за прв пат плачеше во животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Луѓето го мушкаа во ребрата, го тргаа за ракавите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)