во (предл.) - река (имн.)

Бидејќи одамна беше веќе развиделено, забележував како по Рајна се влечат бродови и шлепови, кои пропаѓаа длабоко во реката под притисокот на товарот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зашто, колку да бев сега принуден, под силата на околностите, да го ломам првичниот ритам на своето одење, тој сепак понекогаш потсвесно ќе ми се наложеше, и тогаш мојот десен чевел очајнички ќе закркореше како неук пливач што голтнал во реката матна вода.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И секогаш далеку, најдалеку, и секогаш јас: на недоречен карпа-остров црварам во реката на пастрмките.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Вчера го сретна по патот и прв му прозбори: - Калчо, ти веројатно си ми налутен нешто... За она во реката...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Не оди блиску до Треска, може да се слизнеш и да паднеш во реката!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А кога ни стана жешко, сите одеднаш се фрливме во реката, се штркавме, пливавме и нуркавме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Да пиеш вода само од твоето шише!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Не трчај - да не се испотиш! - Ако случајно се испотиш - не пиј вода - да не настинеш!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се раздрма народ, некои почнаа да се собираат на купчиња; тие што беа по на крајот се измушнаа и избегаа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ами кај крше глава сега овде бре, шо ќе направе, бре, ќе го изгоре селото, в реката да појде да не се врате!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пак Марко Попов прв фати рака со Толета, како угич прв што скака во реката а по него сите овци и јагниња.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се провикна Толе и се замеша во купот, поздравувајќи се и со најмладите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ами кај ќе ода в реката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Може да се наведе и фрлањето од мост во река, но за оваа варијанта да биде комплетно успешна подобро би било да си стаите камен потежок затоа што често се случува со падот во реката да ви се јави инстиктот за преживување и Севишниот да ве врати повторно во живот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во исто време партизаните ја прекинаа линијата на шест места, отстранувајќи вкупно 150 метри пруга која или ја фрлиле во реката или ја однеле во планината.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Со бавни чекори тој дојде до ниското камено ѕитче на кејот, крај споменикот, и погледна долу во реката по која играа светлини од сијалиците на мостовите и околните куќи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тешко се задвижи. Час-два ќе подзастанеше, ќе се загледаше во реката, во ѕвездите...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но срната нема да се огледа во реката црвена на молњата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Погледнуваш во реката и заклучуваш дека можеш да ја сфатиш.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ѕвездите паѓаат и понатаму во реката Што требаше негде да пристигне. (Можеби и затоа Не се слушнал заѕиданиот во ноќта женски плач). ...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
РЕКАТА ГИ МИЕ СОЛЗИТЕ Ме заборавија во реката.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се скаменил гласот на девојките со боски в раце Што се капеа во реката.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Каци саламура накладовме и толку ни се домачи и се поиздрискавме што цели каци испонафрлавме в река.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Директивата тогаш не ни кажа да ископаме дупка како сега за кучињата, и ние го испофрлавме расипаното месо в река и селото смрдеше цела година.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но Трајана, итра жена, од страв од нив, да не ѝ направат некоја пакост по патот, и за да ги избегне провирањата под мостовите на железничката линија и песочиштата во реките, на Алилово, до таму ги испраќаа жителите на Потковицата, ја сврти колата низ веселечките ливади. и прекутрупа, и сè така, Ѓоре двесте, триста, чекори напред пред колата, таа водејќи ги полека воловите, излегле на Битолско Џаде, кај Алинци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Луѓето, што ги сретнуваа патем, кога ќе ја виделе бомбата искачена на кола, им викнувале Кај ја носите бомбата, будалишта; ќе се убиете сами и други ќе убиете и заостанувале далеку зад нив, или истрчувале далеку напред пред нив, или скршнувале од џадето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И Емин, што рипна во реката Дримот та чија матица брзо го свлечка бидејќи со невооружени врази, а пијан некогаш беше се спречкал.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
А потоа наеднаш сум потонал во реката на сонот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но и додека ме разбудуваше знаев дека поголемиот дел од ноќта ја поминала будна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А долу, во оризиштата и во реката ги има колку сакаш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Без припомош во потсетувањето. Осамените се чувствуваат секогаш посиромашни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Па ова е истата вода што предмалку ја истурив”, свикал кога ги наполнил садовите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Јас и реков дека во реките има риби, а овде ги нема па затоа и не треба да ја викаме река.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ѓурчин е секогаш првиот што ми иде на ум кога ќе се обидам да го изнесам надвор од себеси оној куп ноќи и денови, што повеќе наликуваа на сон а не беа ни сон ни пуста надеж туку многу често се прелеваа и во реката на недосонуваниот живот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа се насмеа. Нозете и беа во потокот а таа седеше на брегот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многу сеќавања исчезнуваат како водите во реката. Особено кога си осамен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ваквото упорно трчање по сеќавањето ме потсетува на оној упорен несреќник кој се вратил да ја нацрпи водата што неколку моменти пред тоа ја истурил во реката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, веднаш ќе додадам: со појавувањето на Ѓурчин во моите размисли многу често наидуваше и една цеала толпа горчливи сознанија!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе нараснат, ќе нараснат како модри сливи и ќе ти се откачат од ногата. Така се однесуваат пијавиците.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но рибата, која беше необична затоа што знаеше да скока, овој пат скокна повисоко од секогаш и се најде во реката.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Зар со неа ќе се бањам во реката, зар со неа цело лето ќе трчам по ливадите?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И пред да се нурне во реката, уште еднаш си рече: - Штом Рибата умре на суво, јасно е дека во водата подобро и подолго се живее.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ќе се преселам и јас во реката.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Беше еден мост. Под мостот течеше река. А во реката живееше една риба. Но тоа беше необична риба.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Дотрчала до бедемите на мостот, ги извлекла запалените фитили и ги фрлила во реката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На главниот автопат, делот од патот по кој Даниел возеше, мораше да застане и да почека малку пред да почне неговиот камионет да се вклучува во реката од сообраќај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„При рака имал многу добар и чист песок“, објасни Милан, „Но Даниел верувал дека песокот од реката, употребен во мостот, веднаш ќе се врати во реката. Во тоа верувал.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Застани со нив во реката - ни вода ќе те допре, ни може рак да те штипне за прст.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Еден ден, додека ловеше во реката, брзата вода му ја симна од нога едната чизма и пред дедо ми да трепне, чизмата отплови во неврат.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
По розикавите сенки на лицето и по влажната коса знаев дека тој се капел в река.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа молчеше, со главата потпрена на рацете и гледаше во реката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дојде, седна до мене и потем долго гледавме во реката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не сум ни за в река.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Карактеристичен бил случајот со една тенекија фрлена во реката Драгор.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А што со Мојсеј во реката со неизбежната судбина принцеза да го извлече од трските?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби некоја рибарска недела кога детето е крстено Ластавица или Тигар и ќе падне од нејзините раце, некој на некој далечен брег ќе погледне и ќе рече дека го видел ненадејното издигнување на еден бог. превод: Зоја Наскова-Барт Паганска ноќ ја напишав за време на второто од трите последователни лета што ги поминав крај реката Снејк во Ајдахо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бебето ќе ѝ падне од рацете во реката и струјата ќе го преземе како Мојсеј.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Никогаш нема да го спомнат паѓањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гратчето беше лирско и чудно, земјоделско местенце со необични ефекти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За тоа ни еднаш нема да зборуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие нешта беа во мене повеќе од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го водел очајот, а не некоја мисла и решеност: како да не тргнал да се удави во реката, туку ѝ се препуштил на водата да го однесе кон некое поинакво постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се приближивме до него, тој ги подотвори очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас заборавав на себе: чекорев по улиците, ги минував мостовите, се загледував во реката, понекогаш го кревав погледот кон небото, седев на некоја клупа, навечер се будев и гледав во мракот; сето тоа го правев јас, но мене ме немаше, а Рајнер беше секогаш тука – помислата дека на една млада жена ѝ ги шепоти зборовите на нежност, претставата за нивните тела како се соединуваат, претпоставувањето на нивната иднина, онаа иднина за која некогаш мечтаевме Рајнер и јас – за вечна љубов, семејство и дом во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На еден од креветите во просторијата во која ме одведе брат ми, неподвижно лежеше млад човек, кого претходниот ден го извлекле од Дунав штом се фрлил во реката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, кога стоев крај неговиот болнички кревет, Рајнер Рихтер имаше осумнаесет години, а јас имав две години повеќе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Како ќе течат чешмите, кога во реката вода нема, кога на метар и половина капка вода не се појавува, зборуваа оние кои копаа во песокта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Готов си ! – победоносно плука во реката.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Една турска поговорка, пак, вели: „Кој е роден да биде обесен, нема да се удави в река“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со извик: „Банзаи!“ и со продорен звук тој замавна со мачот и му ја исече главата на кутриот советски студент.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во своја корист ги оданочуваше жителите, по 3 копејки од човек, откако претходно го удави во река директорот за економија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Отсечената глава се стркала по асфалтираната надолнина и се удави во реката Е., а самиот студент се најде во длабок заборав.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Великанов, Иван Матвеич.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Царот ги опитал сеизите, дали се напиле коњите вода, а тие му одговориле, оту не се напиле поради една голема светлина, шчо светела н'тре во реката.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Многу се почудил царот и рекол: - Чија је, аџаба, оваа работа?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Царот тога ошол сам на река да видит шчо била таја голема светлина, шчо толку светела.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Треќата вечер, кога си се врашчала дома, од брзина, за да не ја превтасаат татко је и машчаа је, врвеешчем по мостот од реката, шчо била тамо негде, је паднал едниот чеел в река.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На каменот му е студено само од змијата. Ние гракаме и загазуваме во реката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги мијам и си шепотам: излези болесиште од коските во месото, од месото во косата и во ноктите и оттаму појди во реката и оди по река, дури да те изедат рибите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред нас скокаат жаби и водни змии во реката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Скокаме во реката, ја натиснавме, ја поцрневме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војниците се шлакаат во реката, се засркнуваат од залетната вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И почнува да грми кон ридот преку реката, во реката. Се полни реката со железо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Селанки голи се капеа во реката, брзо езерце со песочно дно, смеејќи се со крици и покажувајќи си ги телата една на друга облечени во бледило од кое никнуваат поцрнети глави, раце и листови.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога ќе го видеа дома облечен со алиштата од умрените, го соблекуваа уште во дворот, не му даваа да влезе во куќата, му ги фрлаа алиштата в река или ги палеа, а него го ставаа во корито со вода и го капеа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дали ме смета тој за странка само, за отуѓеност и бројка, за стебло во шумите под број, камче во реките под број, кратер на месецот под број?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Праша но не беше љубопитен. „И јас,“ рече Мануш. „Пливав уште пред да проодам.“ „Нечиста е водата“ , се исправи и погледна во реката. „Се плеткаат низ неа овчи утроби.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Така било и на враќањето. На влезот во реката Темза, Галеб беше дочекан и испратен до лондонското пристаниште од кралската јахта Британија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Галеб на патувањето до Малта го придружуваа ескортните разорувачи Триглав и Биоково, додека од Малта до Лондон следењето го презедоа британските разорувачи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во една тивка квечерина, кога сонцето заоѓаше зад Тврдината и набргу во реката патуваше светлината на првите ѕвезди, Климент Камилски, по првата испиена чашка ракија, на чардакот на нашата куќа крај реката, загледан во далечината преку отворениот прозорец му прошепоти на спроти него седнатиот Татко: Во троа живот што ми преостанува на Балканот, најголемиот дел од моите заработени пари ги потрошив за моите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овде, исклучиво или најмногу во Македонија, младоста на овој народ, момчиња, девојки, млади двојки, многу со деца, густо одат преку океанот, се леат во река без враќање ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Неднаш забележија во реката човек што се дави. Човекот викаше за помош.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Неда како срна отрча дома и на прашањето од мајка ѝ засрамено одговори: — Си дошле, в река да појдат обата, токо лели се арамии, неоти ногу ќе седат!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Беа ги пресекле диреците на мостот, и кога се качија педесетина од моите момчиња на него, тие се ортоми го тргнаа мостот и сите попаѓаа во реката.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ете и јас како буљукбашија на еден наш табур бев испратен таму по оваа работа, но и мене ме насамарија и половина другари ми ги издавија во реката Црна со една гадна подмама.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Уште дента ги насекле диреците на тој пустина, и кога се качија моите луѓе, слушнавме само една бесна викотница и залп од двете страни од врбјаците, а мостот сосе педесет – шеесет се урна во реката.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не гледај долу во рекана Тоа си ти Ќе те испијат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Гледајте: Гимназиите в небо Крагуевац в реки Срби - само во празните школи по дневниците.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Симнете се во рекине дното со неа ќе ве почести.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Живеат места озарени од зори, железни остатоци во воздухот, соништа обликувани од чекан, папараци што нѐ препознаваат, мостови што се дават во реки, часовници навиени за горе во Книгата на смртта.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Откако Јагулче Дримски се прослави во овие задачи во градот на истекот на реката од Езерото, локалните раководители, со согласност од погоре, му ја доверија историската улога да раководи, не само со луѓето, туку и со водите, со водите на Езерото, со водите на реката, со водите на сите притоки што се влеваа во реката и Езерото. Беше херој на суво, а не на води.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајка, и таа најпосле заспа, но не за долго. Во нејзиниот сон се преплетуваа јагулите во реката, кои сега сигурно на својот пат кон океанот минуваа низ нејзината родна земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Потем, тој продолжи: - Ах, тие јагули, тие свети и клети јагули, како сирените на северните мориња, влегуваа во реките, езерата, на нашата руска земја, нè поврзуваа со светот, означуваа безброј излезни патишта, кога човекот се гушеше во сопствената судбина...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Соништата не ги заобиколуваа Татко и Гури Порадеци на чардакот, замислени, одвреме-навреме загледани во реката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се верува меѓу народот дека оваа вода влегувајќи во Охридското Езеро, не се меша со езерската туку се провлекува низ целото Езеро каква што е, а потоа истекува во реката Дрим кај Струга.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Јагулите се вртеа во круг. Не стигнуваа во одреденото време во слатките води, во реките и езерата, за да ја продолжат праисконската мисија на животот и смртта. Ниту се враќаа јагулите кон морињата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Следејќи ја љубопитноста на Цветана Горски, Татко рече: - Тешко ќе се искорени сталинизмот - откако веќе влезе во луѓето, пределите, во Езерото, во реката.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Патуваше вовчето крај реката, следејќи го патот на јагулите во реката Дрим, за потем да скршне, кон големиот град, на брегот големата река каде што одново ја загнездивме судбината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тие постојано погледнуваа во реката, небаре и нејзе ѝ се доверуваа за мислите кои сакаа да ги водат кон можниот излез.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се спуштија право надолу, го пресекоа патот за манастирот, сурнаа в река, преку река малку поискачуваа и пора за час се најдоа во Коленово.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
ЕДНА НОЌ ВО СКРШЕНАТА ВОДЕНИЦА Крај потокот, што извираше од Караорман и се влеваше во реката Сатеска, имаше неколку стари селски воденици.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Не повторно во реката!“, си се предупредува.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зошто секое антиупатство (Хорацио, поради брзината на говорот ги изговара заедно) да не добие свој наслов?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На пример, за тоа дека повеќе сака да плива во море отколку во река.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Анегдотата за писателот-пливач ми ја кажа Хорацио.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Колата од каде што се откачила и натаму јуреше, сѐ до свиокот, и таму, со влучени предни светла се задржа за миг, пред да се урне во реката.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Зарем не гледаш, - рече мечето Цимко и важно ја крена главата, - одам да се капам во реката.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Зедов колку што можев и пак во реката.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа таа ми кажа дека од раце и го зел еден албански војник кој скокнал во реката.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа влегов во реката. Излегов на другата страна, во албанско.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Долу во реката се чуја звуците и на некое друго стадо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Истиот ден некој го видел телето во реката.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И целото во бесвест се струполило во реката.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Иван, а потоа и Стевчо скокнаа во реката.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во реката лежеше едно сивкасто теле. Од слабината му течеше крв и се мешаше со водата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Едниот камен удри во реката и се чу силен клопот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Седнат на скалите под камениот мост, ѕуреше во реката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тоа се простори каде се чувствуваме моќни и апсолутно слободни, дифузната светлина на денот секојдневието го претвора во река со многу притоки.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најоптимистичката потпора што си ја даваме е во надежда дека утре ќе завртиме нова страница, а тој животен феномен никако да се случи, како и среќата која за влакно ни се лизга низ прстите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И, од мост под мост, ме прејати во реката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А и времето е убаво, цел ден ѓупчиња се прскаат во реката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Претам во реката: ја подавам главата и се мачам да се исправам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како - Рибата в река - а Нина ја става тавата на оган!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Е, тие најмногу ја загадуваат и почвата, и водата, и животот во реките.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Всушност, јас мислам депонијата Дрисла, да речам попрецизно санитарната депонија Дрисла, онаа што е уште во пробна работа - нели? - не можела за толку кусо време да го уништи животинскиот и растителниот свет во реката, да речам рипчиња, ракчиња или што било во реката“, коментираше Ивана, цапајќи низ плитката вода.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Меѓу камчињата во реката можеш да си одбереш какви сакаш: елитични, мазни, поголеми или помали, бели или потемни, окер или црвенкасти.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Соба преку црн праг мине, а зад неа модра пчела со топ стара мечка стрела, па мечката в река плива, но ја демне риба дива и ја лапа.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Раздиплува и здиплува и врз диплите ги гледа девојките кои не стигнаа да ги облечат фустаните и да станат невести, туку останаа под чуките, под буките, во реките матно надојдени, сакати по болниците и мрзнат во долгите маршеви, во рововите и во земјанките и на стража...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Попот разгледа наоколу, испеа што испеа и кога мислеше дека е време, го фрли крстот в река.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Богами- велеа луѓето- којзнае дали некој ќе се реши да скокне в река по крстот на овој студ.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не беше далеку од мостот на реката каде што попот требаше да го фрли крстот в река ама ме опфати страв дека не ќе можам да издржам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И само што првите двајца стапнаа врз мостот, штицата попушти, плесна силно во водата и тие се спружија во реката со целата својата должина.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И, да не должам многу, добри мои, уште неколкупати се повторило тоа: „Ама ако не беше мојата наметка, ќе накиснеше до кожа...“ и „Многу ти благодарам...“ па на човекот што си немал своја наметка најпосле му прекиснало, му прелило што се вели, па се симнал од коњот и сосе алишта се фрлил во реката.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
По некое време ќе се разбудеше и тогаш ни кажуваше: Некоја голема и матна река, јас на едно јаже полека преку реката одвај проаѓам и кога ќе стигнам тогаш ќе се разбудам и еден ден ќе паднам во реката и нема веќе да се разбудам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дедото Петко за местото се пазарел со Буровица, го платил со единаесет жолтици и кога таа еден пазарен ден тргнала за Воден да му го препише местото, на Белојаса, на свиокот од патот, на најлошото место, коњот се сопнал и таа одлетала во реката. Од таму ја донеле на леса, ама мртва.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И пред да се нурне во реката, уште еднаш си рече: - Штом Рибата умре на суво, јасно е дека во водата подобро и подолго се живее.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но рибата, која беше необична затоа што знаеше да скока, овој пат скокна повисоко од секогаш и се најде во реката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Беше еден мост. Под мостот течеше река. А во реката живееше една риба.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој ден во градот почнаа да се случуваат најневозможни, просто несфатливи нешта: наеднаш цела една петокатница блесна како илјадници невидливи молери да ја премачкале за секунд со сончева боја; наеднаш една липа се претвори во златно дрво, чии лисја место да шушкаат нишани од ветрот, почнаа да ѕвонат; наеднаш железната ограда на мостот стана златна, а еден минувач изненаден од тоа, падна во реката...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ќе се преселам и јас во реката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)