во (предл.) - синџир (имн.)

Се врткав низ ходникот како куче во синџир, а низ клучалката од собата се слушаше викање и трескот: „Зошто лажеш? Зошто не признавааш? А овие што се ...? Летоци ли се или не се, а?“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Потоа, како жртвуван пион на шаховска табла, го преместуваа по потреба на мигот или по намиг на командантот - од едно место на друго, колку да пополни некоја дупка во откриена празнина, да врзе алка во синџирот со ортомче, а не со желевце - сè додека не се најде со старите другари од гимназијата, од кои преживеаните веќе беа важни личности, односно личности од теме до петици во нови униформи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас не сум Јас не сум уште една алка во синџирот Јас не сум уште една капка во океанот Јас не сум уште една тула во yидот Јас не ја барам смислата на животот Јас не ги барам идеалите Јас не сум осуден да живеам за да умрам јас умирам за да живеам! 116 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И сега, во ова невозможно враќање во родната земја, кај овие луѓе заробени од себеси и од другите во синџирите на сталинските идеи, носам со себе еден од мајчините ‘рѓосани клучеви на можното враќање за да ми ја отвори бравата на едно друго време, нејзиното време... * ...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А таа слика, таа глетка на трчање зад камионите, тој плач, таа болка, тие викања ми се вковаа во паметењето и сега споменот налетува, надоаѓа како бран, како рој, живнува, гори, жежи, се нижи збор со збор, вик со вик, плач со плач, солза со солза, издишка со издишка се врзува во синџир, се втиснува, стега, гмечи и боли...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мислата влече назад во времето одминато што сал за миг се претвора во јаве, живнува празнината и ги разбудува спомените кои небаре врзани во синџир надоаѓаат, стегаат, гребат, толчат, гмечат, жежат и навејуваат тага.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој и на сегашните јужнословенски јазици не гледа како на три целини, точно разграничени, туку како на синџир дробни наречја што се слеваат едно во друго, како што влегуваат колцата во синџирот од една страна во едното соседно, а од друга страна – во другото соседно колце.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој лично никогаш не се чувствуваше близок со природата, никогаш себеси не се сметаше за алка во синџирот на еволуцијата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се точкаа во долги редици, во синџири, идеа од сите страни, се сливаа во селото како војска на боиште: ги исполнија дворовите, бавчите, куќите; се качуваа по дрвјата, по ѕидовите, влегуваа во одаите, крстосуваа низ нив, се провираа низ цеповите на вратите и прозорците и го освојуваа секое местенце и делче од просторот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Рацете и нозете ми се во синџири.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Таква каква што е и во синџири да ја врзеш, ќе најде начин да ги скине.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За казна, ќе продолжи во синџири да копа и да бара дијаманти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ние не сме робови и никогаш не ќе бидеме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Како да беа во синџири; нозете тешко им се одлепуваа од земјата. „Што има во таа каса?“ Одеше бавно за да може да ги израмни чекорите со нивните. „Пари“ , му одговорија со безбоен глас. „Во челични каси не се чуваат игли за шиење.“ Рапава смеа му заигра под грлото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Рацете и нозете ми се во синџири.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Социјализмот, теорија што се појави во почетокот на деветнаесеттиот век и претставуваше последна алка во синџирот на мислења што се протегаше назад сѐ до бунтовите на робовите во Античко време, сѐ уште беше сериозно заразен од утопизмот на минатите времиња.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ама еден ден, дури овците пладнуваа, Донка на Игнатовци со очи насолзени фати да им раскажува како насон го видела свршеникот свој врзан во синџири.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Те спетлале како мечка во синџири, каде ќе одиш сега, а?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По овие страни, по пределот бујат, во црвени крвје што пребликнал сега, за храбрите еднаш песни ќе се чујат и како во синџир оро ќе се стега.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Така во синџир се раѓа сонцето, велат, и заедно со него и страдањата. Дали само тоа?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На самоти почеток одвај чујно, речи си срамежливо, тивко како лесно треперење на крилја на вилино коњче, едната јa гони другата и се нижи во синџир, а во него - студените кладенци каде моми студена вода налеваат, прстенот меновник, долгите години на чекање, високите чардаци, белата пченица и деветте гулаби што високо над ширно поле летаат, јадовите момини и либето кое под прозорец, пред порти, под чардак чека...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Чекај султанот да дојде и да замине, чабук ќе пратам во Кожле, во синџири да ти ја донесат. Арам да ми е ако не го сторам тоа.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На пазарот за робје ги видов утринава моите три деца и жената, во синџири, во рани, во партали, ги видов јас, ама ме видоа и тие, мил господару, а очите им засветија од радост и надеж дека ќе ги спасам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Робовите тазе беа донесени од борбите по Србија и неколку дена на ред ги продаваа овде, врзани во синџири и целите испарталени.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Врзани се во синџири, на нивните лица, би рекол амамџијава, се чита кедар, чиста болка, крвави се, парталави, издраскани и црни од кал, саѓи и барут, ама и синџирот и црнилото, зарем не се надвор од нив?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еве ти го и Љубе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа со сомневање гледаше во Бак и во синџирот, го врза и ме викна да ѝ помогнам околу местењето маса за ручек.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)