во (предл.) - смрт (имн.)

Опитот го издржаа само оние на кои музиката во сите нејзини појавни форми им е љубов, во сите нејзини варијанти и варијации, верзии и жанрови. Во недоумица, така, дојдоа сите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Класичарите, кои не добија класика, сериозните музичари коишто се соочија со несериозност, хевиметалците кои останаа без острите гитарски рифови, рејверите кои не препознаа никаква електроника и пулсирачки ритмови, рокерите коишто чекаа симфо рок, но не го дочекаа, црковните великодостојници кои мораа да се соочат со завршните зборови на говорот на Млакар, дека „смислата на сè не е ниту во животот ниту во смртта, туку дека е ствар на оргазмот“, и се разбира политичарите коишто очекуваа свеченост по свои мерила, според политичкиот протокол, а добија едно заиграно, бесрамно предавство кое ја постигна својата цел и го задоволи својот израз.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Слобода или смрт; Во смрт за слобода на Македонија! ; Викајте браќа на востание! ; Време е аскерот да го истераме!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ова беше јасен сигнал во размислите на татко ми дека Чанга го избрал големото скривалиште на Калето за гробница за себе и за козите, за сите кози на градот, сакајќи докрај, и во смртта, да остане достоен за големата љубов.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но имаше и такви кои насетуваа дека Чанга со козите оди право во смрт.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
– Животните, кога им се ближи смртта – рекол тогаш Чанга – ја бараат темнината. – Не ја знам причината – се сеќава татко ми на својот одговор – но човек кога му се ближи смртта, бара светлина, уште зрачец, небаре за да понесе светлина во темнината, во смртта! – Зошто ли е така? – бил упорен Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Те крадам По троа Секој Ден Јас: Ветер Вештер Во смртта Затскриен.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Се мачам да ја чујам пораката на големите камени блокови на Мијачијата, се мачам да сфатам како свеста се пресоздавала во материја, но материја - која тихува!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Само Египет умееше да остане со отворени очи и во смртта.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„Клозетската дупка“, пишува тој, „ни изгледа како врата во смртта. (...) Зошто да се плашиме од смртта?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како што зборуваше Монлик, маршалот на Анри IV: „Господе, и вие команданти, што ги водите луѓето во смрт. Бидејќи војната не е ништо друго...“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во своето нетрпение тој најчесто другите ги праќа во смрт.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Актерите се сѐ повиртуозни, камерата е постојано под агол, дречливите бои се спојуваат и судираат создавајќи визија на усвитена Америка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За власта долго време беше само дилер и наркоман кој во пијана состојба си ја убил жена си и родениот син го одвел во смрт од дрога.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Откачениот управник (Tommy Lee Jones) е предодреден да се прослави како човек кој ги однел во смрт.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ете го идеалниот рецепт за лудата Стоуновска парабола за алчноста и злоупотребата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беа двојка, како два орева во една кафтица, родени да бидат заедно во животот и во смртта, како што пишува во светите книги, па луѓето веќе и не ги замислуваа инаку освен како сраснати ако не родени во љубовта и за љубовта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И така, во смртта, за овие таткови сонародници, откорнати од своите, натрапници кај другите, можеше да се постави прашањето: кое било нивното вистинско место во животот?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И потоа, „Ха, звучи како наслов од Лајф. Во средиштето на ‘животот’. (Life, живот) Ние сме во смртта. О, боже.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И уште нешто, поважно, тие решиле по извршувањето на своето дело да одат свесно во смрт, сакајќи на таков начин да докажат дека не се обични терористи туку борци за слободата на својата татковина Гемиџиите ниту можеле ниту сакале да навлезат во суштината на анархистичката идеологија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Што се однесува до извршителите на атентатот, јас не можат да го избришам своето сознание дека тие, носејќи бомби, знаеле дека одат во смрт.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тоа значи да не бидам во состојба да занемарам дека сум осуден на желбата да потонам во смртта а да не сум во состојба да потонам, и оттаму осуден да бидам и траам”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во едно интервју од 1978 пак рече: “Кога би ми рекле дека вечерва ќе умрам, мислам дека би се чувствувал мошне среќно”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А сега умираше. Дали беше среќен?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наспроти неуморното повикување на смртта, поголемиот дел од Борхесовите читатели се навикнаа на неговата долговечност и на претпоставката дека, ако имал мајка која живеела 99 години и тетка која имала 100 години кога умрела, и тој ќе тргне по нивниот пат и ќе биде стогодишник.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја премолчуваше болката, а сепак еднаш, додека чекоревме по една улица со ред од диви костени, ми рече: „Сѐ е толку полно со живот, а сепак има мигови кога многу нешта ме повикуваат во смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови кога се плашам да му се приближам на прозорецот: тој се нуди да го подотворам и да скокнам низ него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Нѐ водат во смрт,“ рече сестра ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја играме дома во политиката: Партиите се бркаат една со друга, најнесреќната, покажаната со прст, таа најмногу трча, најмногу има потреба да ја рашири болеста што ја разорува, што треба да ја погуби за да потоа ужива во разорувањето, во смртта на другите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Претпоставувам дека после животот што ќе го потрошат во пишување, во смртта ќе го читаат напишаното и ќе го корегираат сето она што ќе го сметаат за лошо пресликување на животната стварност.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А ти сега ни кажуваш дека сме избавени ако поверуваме во Радосната Вест и ако се покаеме.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И секому во смртта ќе му се пресече колку што самиот си измерил во животот свој.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
7 Недалеку стоел со чело потпрен на карпа најмладиот меѓу нив, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, сирак и терач на туѓа запрега. Плачел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега што - да се исправи и да ги пречека, доброволно да појде во смрт и да го победи своето двоумење?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тие две стави, исто толку врзани во животот колку во смртта, се обидувале пак да бидат она што биле некогаш, младост и старост и најмногу живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се смилостивиле на бабата, и дале печено месо и вино и ја пуштиле на слепа магарица, подалеку од нив да си ја бара судбината ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Човечиштето со лице на боголик рис живеело за она момче и го раснело со силата на своите сфаќања за животот, за јунаштвото, момчето не го сфаќало поинаку светот отколку што му го објаснувал заштитникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дотогаш не верувал во смртта, барем не во ваквата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И во животот, и во смртта. - Го исполнив сето тоа! - Само свртено наопаку.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Така, така, убавици мои!” им велеше попот Матлија, „Весели ве сакам во смрт да ми одите...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нивните црнки со отапени врвови не допираат далеку и умираат во своето лежиште, лежат во смртта поклопени со нејасност и непознатост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ако знаеме, од основното психоаналитичарско школо, дека потиснувањето и сублимирањето на начелото на угода е културна дејност, цивилизирање на првобитниот сексуален нагон во галаксијата на Еросот и неговите слободни игри, ќе запазиме дека јужнословенскиот виталитет им одолевал на сите овие сублимации и дека на крајот се „сублимирал” во сопствената l’action directe и, така, без форма јурнал таму од каде што мислел дека бегал - во смрт.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
За таа избегана и поробена, во смрт терана иднина на земјата старците-појци од своите расни позиции заедно со „опозицијата” молчат или ги нарекуваат (избеганите и поробените), тогаш кога ќе се удостојат да се сетат на нив, „дефетисти” и „мртво море”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не би можела да беше жива да замисли ниту мојата баба Хазбије, која сега почиваше во корчанските гробишта, имајќи среќа во смртта, нејзините посмртни останки да не ги преораат како оние на нејзиниот сопруг во повоениот Подградец, неговиот син Сами, не можела да замисли дека најпосле нејзиниот внук ја отворил нејзината голема затворена врата на животот (а kapi), станал амбасадор. Вратата која баба сакаше да ја отвори, вратата на границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Без Бургиба Картагина умираше повторно пред рамнодушната на нејзините жители.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
О'Брајан го измачуваше до лудило и за кусо време - во тоа беше сигурен - ќе го испрати и во смрт. Но тоа не беше важно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше надвор на светлина и на воздух, додека тие беа вцицани долу во смрт, и беа таму затоа што тој беше тука горе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бог да ги прости, рекоа луѓето, верни во животот - верни во смртта.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
13. Во мракот падна уште една ноќ Во самотноста на глувото време што го обвива истечува семето на светот Ни деца ни внуци Само здивот и дланките негови оставиле траги од невени во иловицата на стиховите Отсутноста негова зборува дека дури се денат деновите во пазувите на ноќта тој постои И земјата што заоѓа во темнината подгонета од стожерот свој местото си го наоѓа пак во светлоста на вселената своја И да се развее песната негова како лисјето како песокот катот ќе си го најде во луѓето како водата како ветерот И колку страдалничко да е сеќавањето на гибелта ќе зборува за животот еден и в смртта кога во мраката ноќна огреваа сртовите низ една болка болка
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ако среќавањето пред тој јунски ден, во јануари на таа година, со пламените стихови на „Очи“ и „Љубов“ говорени од Ацо Шопов на конгресот на македонската младина во скопскиот офицерски дом беше сето во егзалтацијата и патосот на големото славје на слободата и во првата фасцинација со убавината на ослободениот македонски јазик, доживувањето на Рациновите елегични, чемерни стихови на болката и убавината на неговата Балада, се откриваше како трагично идентификација на самиот Рацин, во смртта, во онаа „кара смрт“, со непознатиот војник од една друга војна, - Големата, „световната“ - идентификација што ги исполнуваше и обединуваше луѓето во заедничка тага.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Таа добро знаеше дека Татко е некаде тука, во сите негови книги, небаре не е постојано во смртта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не веруваа дотогаш во смртта.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се сети: ритмот на пулсот опаѓаше, бавно патуваше во неврат, во смрт. Алкохол, проклетство.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега бегањето преку граница, најчесто во смрт води. Порано беше полесно.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Е кутрата моја мајка, таа имаше среќа барем во смртта. Исчезна веднаш по војната.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Штом те роди во смрт води, Низ пламенот, до горот и изгорот, До целта низ пепелта, до каменот Преку вратот, до висината, низ Бесилката, низ нишанот на челото, Од песната, до опелото. Твое.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
На местата свои јунаците гинат по долг и по судба се другари први, во смртта со усмев на усните минат, да не жугне врагот, од страв да се здрви.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Беше заминал во смртта, а се јави помеѓу живите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Руски човече, белки не беше ти тој несреќник што го однесе Генералот во смрт?“, го прашав кога дознав за настанот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Не, јас го возев Иван Степанович, оној лудион Ракоткин и еден наредник од Полицијата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Додека се обидувам, осмиот месец од оваа година, MCMLXXX достоинствено да го започнам писмово до тебе ја откопчувам душата како елек и шаторот твој го распнувам сосема меѓу вториот и дваесеттиот век резот е доволно длабок и горешт светлината да се прекрши и одбие твојот профил да се обликува појасно макар и ништо да не не објаснува: ни империјата, ни мемоарите ни градот што го подигнав во мислата променлива - еден град повеќе во Елада, љубената ниту слободата повеќе од власта што ја сакаше и Latio не, ни кованите пекунии со ликот на Антиној, обожаваниот Humanitas Felicitas Libertas ниту твојата библиотека која се обновува лека-полека по светот ниту противниците, не ни жените не ни смртта твоја и на твоите современици и коњот не, и знакот на небото и мачката со боја на пустина, мед и сонце (според описот на Јурсенар) ни патувањата, ни пророштвата не, не, не, во право си кога се сомневаш во смртта, кога му се предаваш на Допирот-Убавината-Сласта како на Смисла зашто, поместувајќи ги границите на крвта, плотта, идејата животот пренесувајќи го од една метафора на друга го одложи толку многу што остана и за нас! ________________________
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тогаш јас прв пат почнав да прашувам за душите човечки, дали животот продолжува во смртта или смртта во животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно случајно стракче црвенило, какви на илјада секојдневно ги прескака видот, одеднаш го возбудило човека поради својата автономност среде житото, поради фактот, значи, дека само во смртта ќе бидеш автономен...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Кога девојката умре, Хајлендер посака и самиот да ѝ се придружи во смртта, ама тоа му беше невозможно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)