во (предл.) - снег (имн.)

А од каде солзи? Солзите се луксуз сега, сѐ стана луксуз замене освен чекорот во снегот, кој врвеше тихо, па молкум ме сопнуваше пред навирот на солзи...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сега Братислава беше потоната во снег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Височинки, ридишта, долови, пак рамнини, шуми, населени места потонати во снег, стеснување на патот. И така сѐ до Прага.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во пазувите на Цинвалд Штом се напушта Теплеце, ова време сега облечена во снег, само на десетина километри, „мерцедесот“ почна да фаќа поостра височина, а пред нас потот се виткаше како змија, сиот обрасат во густа борова шима.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тогаш седнуваше со домарот над мангалот во кујната, кршеше од домашниот леб, сркаше од манастирскиот грав, мезеше од биеното сирење на вжарената маша, отпиваше од стомната покрстено вино и водеше најприземен разговор за тоа како не се исплатува да го држиш и да го раниш магарето зиме кога нема работа во полето, како е поарно да го пуштиш без самар во снеговите на планината да го изедат волците, а напролет да си купиш младо магаре па да му го главиш стариот самар и да си вршиш работа, оти живеачката е една, а скапа, а пак треба да се преживее, да се одживее некако.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Утрото Бојан бескрајно долго ринеше снег. Се бореше за тие вчера трасирани пртини во снегот, да ги одржи, да ги зачува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Долгата стреа пред вратата и на предниот дел од колибата, беше зачувала еден појас црна земја, по која Бојан можеше да се движи, да појде до стреата, а да не загази во снег.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Преку прозорчето Бојан гледаше како снопот догорува, како последните искри се креваат, се разлетуваат и гаснат, паѓајќи во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сламата веќе беше догорена во снегот и ноќта цврсто се беше склопила околу колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Излезе пред колибата, сѐ уште не осмелувајќи се да зачекори во снегот кој почнуваше на чекор од вратата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му се гледаше само високо кренатата глава и дел од грбот. Сѐ друго беше во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Излезе од тремот, го зеде снопот ’ржаница и одејќи покрај ѕидот од колибата кој го штитеше од грб, го постави снопот исправен во снегот, меѓу плевната и колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одеше до една бука преку потокот и, потонат во снегот до стомакот, го бодеше дрвото со роговите, се чешаше од неговата рапава кора.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пропаѓајќи до градите во снегот, валкајќи се, помагајќи се со пушката, со стапот, Бојан можеби измина дваесетина метри по угорницата, каде што под снегот требаше да биде патчето што водеше кон Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не успеа да се пробие, па се врати, одново се залета и со силен скок се најде преку него, легнат во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега во век и во вечни векови прими раба тоего Анѓела и душа его од руках чуждих упокоившивсја насилнически, изговорува Максим Акиноски, вамавнува уште еднаш со каделницата, ја затвора книгата, ја прибира под мишка и иставајќи се од над главата она стрика Анѓела вели: Дајдте, луѓе, положете го в гроб, зашто после не е добро да го сохраниме во снег.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нема гнев во снегот. Тој опколува, задушува, но во него нема гнев.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Страста на тоа дете за обликување му ја задоволував создавајќи портрети на луѓе или фигури на животни во глина, во дрво, во песок, но најчесто во снег.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во снегот се гледаа траги од стапалки кои, напросто, мамеа да бидат следени. И, народот тргна по нив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Многу подобра е ситуацијата во оние примери со јасна симболика (Човекот од снег) каде, како кај Чапек, стапките во снегот наеднаш исчезнуваат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Скулпторот остана сам крај својата скулптура, среќен и горд на она што го создаде, на своето пресоздадено Јас, изрежано во снегот до совршеност.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Можеби ова е она што ми треба“, си помисли таа, „едно малечко, весело дете, да му го врзам шалот и да го испратам да си игра на снегот“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На ширинката пред нејзината зграда некои деца веќе имаа направено патеки во снегот и весело ги влечеа санките по нив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
(...) Пансексуалната метафорика (на Марино) на прв поглед е доволно речита: фалусот е „вљубено копје“ или „слатка стрела на љубовта“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Градите се Алпи белокосни, пупките на градите зраци оган во снег итн.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мара беше таква жена што не сакаше да ѝ се метка посредкуќи сѐ и сешто, а сега беше останата сама во селото подналутена зашто токму тој од едно цело село мажи да оди толку дена сам во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Широко ја отвори вратничката, што беше натрупана високо со снегот однадвор и не мораше да се оддалечува многу за да подзастане и да гледа како мочката пробива црвеникава инкаста дупка во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа уште веднаш, како изненадено, се обиде да се врати назад, да избега во снегот, но тој веќе ја имаше затворено вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној секако не стаса уште ни да го види откриениот опинок во снегот, сега веќе сиот закопан во јамата, што ја испрета со сите четири нозе, кога сите други наскокаа врз него во еден налет од сите страни, вплетувајќи се во едно жилаво зачекнато клопче, кое почна да се преметнува, пиштејќи со шесте различни, нападнувачки гладни и бранечки молезливи и исплашени процвичувања, уште потесно прежилувајќи ја впиеноста еден во друг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
VI. ... Сега Змејко лежеше оптегнат колку што беше долг на тврдиот дрвен кревет, а сето, преку што само што беше поминал низ сеќавањето, претставуваше само згоразгорен бегол поглед врз сета онаа бездна што ја чуваше во себе за оној човек, што го испрати пред малку во снегот, пред да го мрази.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се најде себе си закопан над колениците во снегот, крај дирата, која полека, трпеливо ја полнеше врнежот. Помисли: Си нашол по кого...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За него веќе ништо не можеше да го наполни овој ден и сета онаа белина напред; таму остануваше само еден прекрасен, но не уловен лов, а еден онаков самјак можеше да остави по себе во снегот и цели коски, можеше да направи и цела една бразда крв по должината на целата трага, а пак да не падне, пак да не биде кутнат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, ни тоа не потраа толку долго, колку што беше потребно, за да го узрее во себе дури ни тоа чувство, кога виде како по снегот наоколу почнуваат да се редат едно по друго и да нараснуваат во приближувањето десетина издолжени црни тела, сите со муцките впиени во сиромашката миризба на крвта, чиниш врзани за тоа испружено тело во снегот со некакви невидливи врвки, кои некој сега сите заедно ги повлекуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Претседателот и бригадирот Језекил ги преметнаа преку рамо своите пушки и зачекорија во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Та покусата нога на оној и не се познавала толку многу, била само белег, по кој сите други ловци од селото во тоа одамнешно време можеле да ги распознаваат неговите стапалки во снегот додека излегувале во утрините од селото и да знаат дека тука, пред нив, порано од нив, поминал тој - па човече, ене ја онаа негова патрива нога.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој се поздрави и загази во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И откри дека она, што нему сето време му се чинело како стапки, било само празното трпеливо паѓање на грутките од тој стежнат окит од гранките на буките, едно такво зачестено паѓање на окитот, што се ширеше од бука на бука и што оставаше долу, во снегот околу стеблата, исти онакви трагови, како стапалки од некоја неповрзана дира.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набргу, сепак тие се растурија по голината на една длабока долина и Змејко уште веднаш ја изнајде напред во снегот затрупаната врата на шумската пилана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Единствена работа, што ја имаше од сето тоа, беше само тој пробиен пат во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А таа спужена бразда, таа ораница во снегот, што можеше да биде здогледана уште од далеку како ја сече неоскверната бела зараменетост на снегот од крај в крај по самата средина на долината можеше да биде само една сомнителна дира.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега дури и помалку тонеше во снегот, а во колениците, место сета поранешна болка, сега се извиваше и една пријатна топлина, што се ширеше по сето негово тело и што му ги омекнуваше оловните јазли во секој зглоб.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го заплиснуваше со сите изглодани мрши и со сите свои соништа, она обезличено суштество на три нозе, кое просто цвичеше, сонувајќи за тоа свое очекување, лижејќи ги неговите стапалки во снегот, при што носалките му се собираа и му се грчеше неговата остра муцка, а притоа од таму доаѓаше и некое на прв поглед ќе речеш презриво, шеговито мрморење низ полузатворени очи, потсветнуваше едно чудно здрава белина на неговите очници, обвиткани во розовоста на неговите непца.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сам и суров, во петиците на една рамноправна суровост, знаејќи што треба да стори во секој од идните часови, загледан во снегот, што продолжуваше, иако посмирено, сепак да се црвенее по целата издолженост на таа длабока трага пред него, која што можеше беспогрешно да го одведе на вистинското место.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По нив остана само една црна крвава паласка во снегот и неколку расфрлани прамени волна, а уште еден раненик, кој не беше толку умен или кому му беше повредена токму таа жица од инстинктот да молчи, заминуваше со бесно и продорно аурликање кон шумата, насобирајќи ги по себе сите тие глади и раздразнувајќи ја уште повеќе со својата вкусна животворна крв стрвната сурија во сета нејзина безбожност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури тогаш ја подигна главата и можеше да види дека зад него всушност ниеднаш и немало никаква мечка дека насекаде зад него стојат само огромните буки, израснати во снегот и високи, наведнати под окитот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Меѓу стеблата во снегот стоеја вдлабнатинките од испаѓаниот окит, како единствени измешани дири, што покажуваа дека тука наодамна поминал со својот палав чекор на заводник тој јужен ветер, а потем отпатувал натаму во длабините на шумата, од каде што сега, заедно со она трубење, се слушаше како понекогаш прикрцкуваат гранките, кои сосема им се подале на неговите топли игриви прегратки, така за тој да може дури и да ги однесе на својот пат и остануваа скршени со онаа слатка болка на трудницата, или пак продолжуваа ритмично да го повторуваат своето занесено стенкање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Истрча низ вратничката и се закопа до натколениците во снегот, а со секој дел од своето тело просто како да го впиваше во себе дишењето на таа единствено вистинска, топла и миризлива југовина, што го поземаше во своите заплиснувања и го омекнуваше сиот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А продолжи само да стои крај таа дира, пробиена длабоко во снегот меѓу стеблата и да ги гледа двајцата како се лелкаат, оддалечувајќи се.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога не можеше да направи ни еден чекор понатаму, кога се спружи, гушејќи се во својот здив, долу, на работ од шумата, со која се граничеше Белата Долина, и кога остана легнат, со лицето во снегот, можеше само уште да слуша и уште да продолжува да биде свесен за тоа пуфтање на стапките зад него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стоеше на прозорецот. Пред неговата постојана, судбинска осаменост и оддалеченост стапалките на луѓето во снегот, дополу зарамнети од врнежот, беа сега како секои Други стапалки; она време што стоеше во тој наврнат снег над дирите го правеше и самиот некаков безимен исконски ловџија, кој сретнал на својот пат нечии стапалки, трагови од некого, што поминал неодамна по тој снег, со таа разлика што според некоја карактеристичност на трагата успеал да распознае кој бил тој, што поминал пред него тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сам, вкопан во снегот, само со тој снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
V. И наеднаш сознанието беше ослободено од близината на оние двајца луѓе. Тие заминаа во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му одговорија заедно, како деца, а потем и тие отидоа надвор и се миеја во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот се исплаши од него. Викаше од тоа, исправен во снегот и топол.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се сврте во еден замав, заедно со својата насочена пушка, а во снегот пред него стана едно толку смешно испрепелкување, така што тој уште веднаш врескаше со онаа своја нездржана лудечка смеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најтешка беше умирачката. Мртовецот се вадеше надвор извиткан во ќебе, зашто ни сандак можеше да му се направи, ниту на гробишта да се однесе, туку само му се правеше дупка во снегот во дворот и се оставаше тука за да не се смрди в куќи и да не се плашат децата; се забодуваше крај него висок стап со крст на врвот за да му се обележи местото: да се знае каде е ставен во снегот и да се најде кога ќе запре снегот за да се однесе на гробишта и да се закопа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И како што сум одвалувала така, во снегот, нешто наеднаш ми ги сопнува нозете. 82
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе се разденеше, во снегот наоѓавме завеани зајаци и лисици, еребици и срни и разни други живинчиња. Маче до куче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон само промрморе нешто, вели Мисајле, се подзаврте, се позавитка во снегот и пак си ја потпре главата да спие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам кај сум газела во снегот, кај сум пропаѓала, кај сум паднала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Седиме ко завеани во снегот, во самракот. Меѓу гропчињата од Роса и од Ангелета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се лизгаат и му заглибуваат во снегот и во земјата, слушаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе погледам така во снегот, како се качува крај куќите и на куќите, и пак ќе се вратам дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие го туркаат нагоре, а тркалата му пропаѓаат во снегот, му завлекуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А коњот копа со копитото, буричка со муцката во снегот, бара трева за пасење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Акакиј Акакиевич чувствуваше само како му го симнаа шинелот, како го клоцнаа со коленото, и тој падна на грб во снегот и повеќе ништо не можеше да почувствува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич дотрча дома сосема ошумоглавен: косата, што сѐ уште му беше останала во неголемо количество на слепоочниците и на тилот, беше сосема разбушавена; бокот, и градите, и целите панталони му беа во снег.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во снегот околу неа се црнеат изгорените кибритчиња, дршки на ѕвездите што се скинале и паднале.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Што се однесува до мене, и април ќе го дочекам на нозе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во снегот пред нас се распрснуваа траги. Дека се волчи ни потврди далечно завивање.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Пишпирик и Барбут- бег се стрчнаа кон него. Ѕверот се исплаши и избега.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога се раздени, зацапавме во снег.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
При секое спуштање ковчегот оставаше отисок во снегот како последна слика и трага од Богдан.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ме држеше цврсто под рака додека чекоревме во снегот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На дланки ја пишувале Во неволја ја допишувале Од немајкаде ја препишувале Без зборови ја умножувале Во снег ја вжештувале Редовно ја потстрижувале Во кисели овошки ја унижувале Крај влажна кожа ја доживувале Во остатоци на смев ја сожалувале (Била струја Била и темница) Сега е литература Под сигнатура 49 И
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Изворот беше посаден на падините на блиската планина, чии врвови беа речиси постојано во снег.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од левото крило на саемските градби беа излезени високи Снешковци на прошетка по моделираните снежни планини осветлени веројатно од рефлектори што беа закопани во снегот или засолнети зад овалните бели брда.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога мајките си ги оплакуваа чедата, тој одеше од куќа в куќа и само кркореше - немојте, жени, да ги оплакувате децата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога се повлекувавме си ја шинав ногата и останав во снегот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На Крстовден им загина Донка, а на Свето Воздвижение - Вене на Јаневци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И на Ѓурѓовден, на Спасовден и на Свети Тројца на Круша загина Петре наш, на Полената - Ристе на девер ми и на Кулата и Рамна - Панде и Митре на Лазовци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И не стигна да се исуши солзата вдовичка зашто се расчу дека во Никулица, на Пречиста остана во снеговите на Биковик Ставре на Пандовци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вее лапавица, камионите остануваа во снегот, а јас со мојот морав да ги влечам еден по еден до горе. Цел ден.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа попладне се спуштавме со санки по улицата; сите тетки на една санка, а јас пред сите, тебе те држам во скутот, а долу, на свиокот кај Пинговци, санката излета од улицата и се стркалавме сите во снегот како лубеници.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе му ја гледам стапалката во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги легнуваат под колена, а тие блекаат и клоцаат, претаат во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ во снег, во шушлек ти се претвора.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А на крајот од улицата гледаме двајца се прпелкаат во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште се чудам како не го родив во снегот. Детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одиме и паѓаме во завеаните дупки, до гуша пропаѓаме во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се кубат, се кинат и се прпелкаат во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар не гледаш дека цело време мука и блека, вели и ја стокмува устата да плукне, дупка да направи во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некогаш не ти се вдава да се опулиш долу во снегот, да видиш дека стапалките се машки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пире, пире, им викаат Паун Радевски и Филип Хаџиевски, седнати во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тупкаме со нозете во снегот и го чекаме возот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги завлечкувам нозете во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Десно - прошарена со црни дамки и стегната во снегот - бучи и зарикнува боровата шума.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Десетарот ја фати за рака, наведна глава напред, вчекори во наметот и до гуша пропадна во снегот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Немај гајле, ми вели Влашето мене и зеде од коњот една вреќа струнено, ги пикна двата краја од газерот еден во друг, направи ќулавка, ја стави преку глава и заринка во снегот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Светов го покрива снег. Соблечи се гола и во снегот направи дупка со топлината од твоето тело.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ме нашле далеку како спијам во снегот и повторно ме ставил на коњот. Така стигнавме во селото Сопот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дојдоа до брегот, а до таму се протегаше десниот ѕид, ја најдоа патеката со пресно втиснати стапалки во снегот и внимавајќи да не се слизнат во развревената вода, стигнаа до вратниче од бели и нови штици. Тропнаа на неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)