Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Се почувствував како да сум влегол во слика од списание за мебел и просторно уредување.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Вака се прашуваше и вака си зборуваше Нуне Волта додека непријателите се прегрнувале, се гушнувале, потпевнувале и во мир и спокој во сон потонувале.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бегајќи од шумот на твоите врсници, често нешто во мисли те влече: во сонот ги гледаше битките, а најаве место играчки — имаше мечој.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Војникот што стоеше над мене на нашински ме смируваше: - Браче, многу викаш во сон, смири се...“

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И потоа ја гушнував перницата, помислувајќи на неговите зборови дека еден ден ќе бидеме заедно, па посакував да заспијам и да ги преспијам сите денови и ноќи кои треба да поминат до тој ветен ден, и тогаш да се разбудам. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Овие пак како воопшто да не беа среќни, очигледно сѐ уште беа во сон, им се спиеше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тоа се трите главни помошници на господинот Призрак.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Како да поверуваш на толкава несмасност?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тие секогаш знаат кога си отишла најдалеку во сонот и тогаш ќе те разбудат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бидете таму напладне и побарајте женска личност која пие чај и на масата пред себе држи една женска обетка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа ноќ ги слушав тие звуци во својата имагинација, додека лежев така будна, и очекував Клара да вика додека спие, да им одговара во сонот на гласовите кои ја мачат во нејзиното јаве, гласовите кои не ѝ даваат да заспие, и на кои толку се има навикнато што без нив мракот ја плаши.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вечерва ќе си ја стоплат душата покрај пламенот од илузии а потем сѐ по старо: полни очи - празни раце, студенило во домот, мразалник во душите - нивните надежи пеплосале под кладите од огревно дрво, станале гареж што им се гнезди и во сонот и во јавето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Излегоа сосема други димензии, според едни имаше една висина, според други - друга, некои трети пак го кажуваа тоа во сонот што мереле; беше неверојатно, ужасно, сѐ се претумба.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Да можеше барем сево ова одеднаш да помине во сон!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Свати го неговиот сон како олеснителна околност за нашата вина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И клокоти каменот во сонот Доаѓа како грамада која низ времето Ќе се слепува и ќе расне во карпа.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

„Не знаеш Како мами Везден двата Да сме сами Јас и Таа За-луд-ност“ Во ателјето на Владимир Г. есента, 1994 стално си сам „Стално си запален И стално си Сам“ „Се палам себе, Горам сам За да ве Ос- вет- лам.“ бегство Ѕвони, Само во сонот Во тоа црно Сеопфатно Ѕвоно.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Сонуваш за живот или живееш во сон.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Како што и во сонот кога го сонуваше, не знаеше ништо за него, така сакаше и сега во јавето да не знае ништо за него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во него бевме Игбал и јас, а околу нас индиго бојата и само таа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

КИРКА Ми се втурна во сонот. Казна и спас.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

До пијалаците се – сусамките, печени бадеми, кикиритки што Ескимите не ги виделе ни во сон, прженици од печурки, па и тортата, толку убава што ти е жал да ја чепнеш, а не да и ги наковаш забите.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Онаа жена што си го бараше своето детенце ќе ја силуваат друмски разбојници, ќе ја водат со себе, а потоа ќе ја остават, и таа ќе умре во сон, покрај едно дрво, гушкајќи го врзопчето партали, кое ѝ беше дете. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

ПОВТОРНО ЗА ЕВГЕНИЈА ГРАНДЕ (фрагмент) Да завршиме: мене исто така ми се допаѓаат оние поглавја на Rayuele*** за кои критичарите се согласија дека заслужуваат внимание: концертот на Берта Трепа, смртта на Рокамадур.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Пред да дојдете, во сонот споменуваше дека некој му ги одзел сиџилите, дека ги вратил во вакафот, а него ќе го казниле поради нивното исчезнување.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Веќе пред мене, некои други автори ги препознаа алхемиските содржини, поврзувајќи ги со авторовото несвесно, повеќе или помалку по примерот на Јунг, кој, како што е познато, ги разоткриваше сличните содржини во соништата на своите пациенти.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Седна на камениот крај неа што служеше како столче, се напи вода, и гледајќи ја чешмата и сè околу неа непроменето, помисли дека сите овие години како да му поминале во сон: како сето време да го отспал и сега се буди; гледа: ете пак е тука - на почетното место.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во својата поезија ќе сведочи дека е тој постојано во заминување кон татковината: заминувам во сон, таму ќе се најдеме ако постои враќањето од егзил, обновив минат ден за да те сакам повеќе во новото заминување, заминувам во правец кој не постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Стој сега ко знаме кај освоил сонот и третата мена отвори ја в понор.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во митологијата, во идеите, во симболите, современата поезија откри нови соништа, во соништата нови реални светови.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Само да трепне во сонот и јас ќе се наднесам над него, ќе го наткрилам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Откако ја стави сликата на Аниса во албумот, таа започна да му доаѓа во сонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сепак со секој здив минував во соништата секогаш през исто село со мртви покриви и со гробишта зад недарежливи лозја: крстовите беа без сенки и не никнуваа од земја, висеа: ги ослободуваа мртвите од преголема тежина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, пак си ти со мене, јас бегам ти трчаш во сонот со мене. Нема ко ноќта, а брза ко река.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Ти не си жив. Штом мојте очи сонот ќе ги склопи - во сонот ќе ми блеснеш ти сред тишината, во сиот сјај што целата ме опи, ко оние што блесна дни.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

И веројатно сум бил насмејан во моментите додека во сонот заклучував дека јас треба да бидам тој кој ќе ѝ помогне на Загорка Пеперутката да полета.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И дека специјални курири, благодарејќи на беззначајната големина на картичките, ги изнесаувале од затворот и им ги предавале на одредени личности за да ги печатат.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога се бореше со страчките, почна да вика во сонот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој го стави фенерот до главата на Арсо и поднаведнат, претпазливо, како да се плашеше да не го штрекне во сонот, одвај го допре со рака.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Знаеш во сонот не можеш да ми побегнеш, а љубовта како наша тајна ќе ја чувам.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Во страшниот сон ја чу, нејзиниот глас го пробуди, со изгорени усни, во сон, во магија, во занес рече: - Мајко, мајчице мила!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но од мене не можеш да се скриеш, зашто јас имам моќ и да те сонувам, како што тогаш те привлеков а и да ти дојдам во сонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Извитканите фотографии на кои стоиме заедно со дедовците на брегот, Крстот од своето дрво на полицата, Заклучените долапчиња во гостинската одаја, ’Рѓосаниот меч фрлен во градината, Мистрија на мајсторот, Големите бајраци што ги оддиплуваа на свадбите, Огновите летна ноќ в планина, Шкрипењето на портите рано во сонот, Третото венчавање на старецот од соседната улица, Првата прелага на вереничкиот прстен, Пладнето кога заминуваа некаде војските, Сѐ, сѐ некако одеднаш исчезна,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Секогаш сум го носела со себе во џебот, а кога си легнував, го ставав под перница и ми беше некако топло и нежно под обравчето, како кога мајка ми пред заспивање ќе ми ја стави дланката меѓу лицето и перницата, а јас ќе чувствувам дека потонувам во сон.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во предигра од страсти, ќе издигнам планина, во пазувите гнездо од сон во сонот, сон на страсти...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Оние нормални ерекции во сонот се сметаат за посебно опасни, бидејќи можат да предизвикаат фатален напад...

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во сонот што те води по меки врвици по остри гребени во кои те чекаат час плавни починки час модри висини.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Пак си продолжуваше, значи, обичниот ред, иако знаат дека е тоа сето привремено и толку несигурно, што и во сонот го тревожи човека.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тишината-благогласно ѕвоно Глас на ангелот во сонот.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Паѓаш во сон во без-сознание но се будиш огреана од двосмисленото сонце на сонот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ѕидниот часовник – предел во кој се гледа пастувот од песните со рогови кога го корне крстот во полето; лилјак кога прелетува некаде од кај амбарите; старец што му шепти во сонот на полноќното сонце; ноќта во која полка исчезнуваат буквите чиј глас од ѕид до ѕид, бие во крвта, скита низ иднината и застанува само ден-два по твоето заминување.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Мојата генерација тогаш првпат виде во живо што значело секоја ноќ да ти бучат авиони во сонот и уште што значи да не ти се затвораат клепките од неизвесноста на судбината на блиските пријатели во соседството.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Кога тој настојуваше сепак да зборува за такви прашања, таа имаше една незгодна навика да падне во сон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И кога Татко ќе насетеше дека допира до рајските предели и лесно преминува во сон, одеднаш се будеше, се забрзуваше во реалноста, барајќи го брзиот тек на водите во потрага по изгубениот чекор на минливоста.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не знае дали куферчето го препозна во сонот или сега откако се разбуди се сети дека тоа картонско куферче беше исто како едно на татко му што го имаа дома.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

XXX Има едно вовче од детството кое не стигнало на својата последна станица, вовче што не престанува да се префрлува од сон во сон.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Значи, во сонот, лично тој станал царски зет, добил цела една област за управување и живеел многу среќно со прекрасната царска ќерка која му родила дури седум дечиња.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Речиси секој сонува. Оној кој е спречен да сонува, тој мечтае.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми рекоа дека умрела во сон; лицето ѝ беше толку мирно, што на него не можеше да се види трага ниту од сонот, ниту од животот, ниту од умирањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- За оние ќерко, што многу често ме повикуваат во сонот, а речиси ги гледам и на јаве.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Господе, биди милозлив и праќај ми ја почесто да ја гледам во сонот, зашто сѐ уште ми се потребни нејзините мудри совети.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Спомените и пресилната доза од стварноста што си ја примил, притиска и се празни во сонот...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Албумов што го вртиш постојано остава отисок и во сонот...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Нејзиното бегање, во селото се коментираше на разни начини: некои велеа дека Полин откако почнал да јаде сè и сешто, во сонот испуштал невозможни крикови и гласови: врескал, рикал, квичел, мјаукал, завивал, крекал, шиштел, грачел, фрчел, прпал.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тоа беше всушност вистински настан, на кој сум се сетил во сонот, сум го сонувал.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некој во сонот зборува, блада: - Ноќта ја испраќам, а денот не го затечувам, кај ми отиде денот и кој ми стои сега на нога, кој ме гази сега мене!.. 187

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Месечината ѕирна уште еднаш низ прозорот, еден весел зрак се доближи до увото на Снежана, нешто ѝ прошепна во сонот и си отиде...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се штрецна кога од маглата се појави сплаварот, оној кој беше ја еднаш посетил во сонот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Христина, што е со тебе, - ми зборуваше тој, - сонуваш нешто лошо, викаше во сонот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Никако не стигнав.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Некаде далеку на хоризонтот, виден како во сон, лазеше утринскиот оган.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Со обете очи гледам, вели, и се радувам во сонот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Богуле, плашејќи се да ја каже вистината која го мачеше, сѐ повеќе стануваше нерасположен, потиштен, се затвораше во себеси, тонеше во долго спиење, во сон.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Имотот што го имал во Езерец му го подарил на манастирот и тогај нашол мир: не сонувал повеќе пожари и не скокал во сонот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Голи, стимулирани со афродизијак, збунети од постојаното набљудување и спреченоста да се олабават со мастурбирање (ерекцијата во сон автоматски вклучува огромна електрична зујалица чии вибрации го исфрлаат субјектот од креветот точно во смрзната вода, со што случаите на водени сништа се сведуваат на минимум).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Обајцата развија метода за индуцирање на луцидност во соништата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Јурејќи, се сретнуваш со смртта. Слушаш некое од децата во сонот, во тихата, глува ноќ, вриснува како да му ставил некој нож под грло.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Добро е што не ме притисна малку повеќе па ќе морав и сонот да ѝ го кажувам во кој ја видов Пелагија а таа мене не ме виде, не само што ќе се прашуваше себе си гласно како можело да ти влезе во сонот и да не те види, туку и во неа ќе го наголемеше сомнежот околу тоа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Еден ден ја праша: „Навистина ме сонуваше или...? И како јас да ти дојдам во сонот?“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дали тоа изгледа како премин од јава во сон, или е проследено со пеколни маки...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Таа го таи сонот и Костадина во сонот. што подолго нека се задржи тука, да не биде сама.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А песните зборувале за големата љубов, за радоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, таа ни во сон не беше тоа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го стори тоа и потона во сон.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тој Јован, суров и со нешто скриено во себе, како и сите во неговата фамилија, го мачеше во соништата цела ноќ, жолт, тврд, издолжен.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога ќе истечеше крвта од него, кога ќе запреше кркорењето, војниците го оставаа бикот, кој полека се смируваше и како во сон ќе спреташе полека со нозете, ќе ги издолжеше и ќе ги собереше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А си одбрав ден за самување, За кружен лет во сонот Со кој се покривам И плачам под моќни крилја Додека конечно научам Да проговорам Со молк вечен.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

И низ песни прескокнуваа цели епохи Од Самол па до наши дни Што има Македонците да се плеткаат Во подемот и пропаѓањата на сите империи Одвреме навреме во песната на Македонците Ќе им влеташе по некое клето Турче И тогаш ќе се сепнеа и ќе си речеа колку ќе се изрезилеја Ако го скокнеа времето на Отоманската империја Баш во тоа време се збрани сите македонски страдања Сите порази и загушени востанија Баш во тоа време на Македонците им се нанесоа најголемите неправдини И некако природно се прими што Отоманското царство Го урниса човек роден и учен во Македонија Природно беше што во тоа време Некои Македонци влегоа во Стамбол на бели коњи Иако беше сосема неприродно и уште понеправедно Што по по урнисувањето на Царската порта Македонија ја распарчија балканските орли И оттогаш наваму така распарчена се тетерави И во соништата за сите царштини Ја римски ја византиски ја турски биле Тадури и австро-унгарски И на Австро-унгарците Македонците им најдоа маана Да стасаше нивната царштина до Македонија И тука одамна ќе имаше филхармонии и универзитети А не само амами тек и чифте амами и секакви анови Одвреме навреме Македонците ќе запееја Под московски вечери Рабјинушка Калинка и такви песни Знаеја многу такви песни како да не знаеја И од порано беа начуле по некоја Ама особено научија да пеат по руски Откако се најдоа во црвеното царство Неоти знаеја како се најдоа во црвеното царство А отпосле дознаа дека баш во времето На црвениот император Јосиф Висарионович Сталин Се стави печат на старите делби на Македонија За сега Македонците севезден да се прашуваат Има ли во историјата печати што бледнеат Има ли печати на кои им истекува рокот на траење Ако има такви печати тогаш сетики ќе дојде денот Кога на најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Македонците ќе ја качат најубавата им мома Угул гола ќе ја седнат врз знамето со шеснаесеткракото сонце Префрлено наместо седло преку грбот На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Во наизменичен патриотски кас и галоп Да го обиколи сиот свет И да ја разнесе насекаде славата и гордоста на Македонците Секако ќе има и такви кои ќе се противат на ова И ќе велат дека тоа ја навредува честа на Македонците И особено честа на Македонките А Македонките се рамноправни со Македонците Ако не од времето на Роза Луксембург Тогаш барем од времето на Валентина Терешкова Македонките уште пред да се родат знаат дека се рамноправни Македонците нека си мислат дека се порамноправни Впрочем какви и да се Македонците никогаш не се сложиле за ништо Па нема да се сложат ни за голата мома гордо јавната На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Оти сите Македонци знаат дека жена гола ако видат Голема кавга ќе се роди во тие што ќе ја видат и сонуваат А во кавгаџиско настроение се заборават без исклучок Сите соништа од циклусот за пропаднатите империи.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Понекогаш се случува да станува ноќе и да шета во сон... Управникот подзина, се стипсоса.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Веројатно го разбуди сеќавањето на чувството на неудобност со кое измореноста го кутна во сон.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Не верувај во себе сè до денот на смртта своја!“ му го истакнувал примерот на Шимон, синот Зомин, кого поради остроумноста и милоста го нарекуваа само Бен Зома, драг дури и во изреката „Кој го здогледа Бен Зома во сонот, ќе стане мудар“, а кој, замеан од тајните учења, влезе во пардес и се збогува со умот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Додека бев кај нас затворен на Голи Оток, колку ли пати во сон минував низ улицата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Најчесто во сон, откако тајно ќе ја минам границата се упатувам во мојата родна куќа крај езерото, која веќе не постои во реалноста.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Се собра народот да го пречека, но тој пак се упати кон Цветко дуќанџијата да им однесе добра вест од синот, зашто повторно му се јавил во сонот...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Понекогаш свеќа им ги осветлува и песните и мислите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тој се обиде да се сети дали тоа беше во сон, а ако беше во сон кога таа го викаше, тој не можеше да се сети на ни еден сон.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Фјодор спие. Во сон ја голта кашата од банани. Личи на џиновско бебе паднато од звездите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа можеше конечно да се смири, да им се придружи во сонот на децата, додека не се разблажеше татковиот немир во неа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Арно ама, тој имал една маана: често зборувал во сон.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Су се наоѓа во една толку измачувачка состојба што се обидува во сонот да стане од место, но не може. Како да е фатена.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Ами од кај дојде, Јоне, му велам јас на мажот, како дозна дека надотекла вода во гумново, му велам, во сонот: - Така дознав, ми вели тој, како што спиев во окопот ми се кажа и дотрчав, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во едно писмо од 21 април 1889, Винсент ван Гог, сосема свесен за својата состојба, му пишува на својот брат Тео: “Денес ги сметав сите твои добрини кон мене поголеми од кога и да било, не можам да го искажам она што чувствувам, но те уверувам дека таа добрина беше од вистински ков и ако ти не ги гледаш нејзините резултати, мил брате, не тагувај поради тоа, твојата добрина ќе ти остане…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Работата и во сонот не ме пушта од раце.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѓорѓе и натаму молчеше. Ниту јадеше, ниту пиеше. Вака ниту во сон не ја замислуваше Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Камилски конечно сакаше да го заокружи конечниот список на зборовите за коишто беше задолжен пред утрешната средба со Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Еве седма година како лежам во постела дамлосан во сон од кој никој не може да ме разбуди.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во егзил силно и постојано се сонува.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

— Сон ко секој сон, вели, неволјата е што Сталин беше во сонот...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тие, живите, сѐ уште сноват ваму таму, а најчесто ни се мешаат во соништата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Зад мене во соништата остануваше провидно сребро.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Те правеше херој и на земјата и под земјата, и во соништата, и во јавата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Дури и во соништата животот се претвори во незаслужен подарок, а онаа која ми го беше подарила постојано ме потсетуваше на тоа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со кого се среќаваше во сонот, копилешке низаедна, ќе рече и ќе размавнува. Со клоци ќе ме истерува од дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вистина е дека ќе видиш човек во сонот, ама во кој сон не ќе сретнеш човек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лете Ристос си игра со дечињата во дворот Полни ведро од бунарот Ги полева како цвеќенца другарчињата Навечер собира светулки со нив И се тркала низ покосената ливада А кога ќе заспие во тревата Кога ќе порасне во сонот Кога ќе заприлега на момче Од ридовите на летната ноќ Ќе се покаже Дева Марија За да си го прибере Исуса И го засолни Во ѕвездената постела на светото писмо Ние така заспани во трева И не ја видовме белата шамија во која беа завиткани клинци И не чувме како одѕива во ноќта Некој дури ни го ковеше крстот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Хм..., што правам. Како во сон, чекам да помине осојакот и ова сивило кое ме демне насекаде.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Но, ако се размисли убаво, постојат и оние, другине. Уште поопасните.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ми е чудно зошто толку сум рамнодушна во сонот, а најаве не сум.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Потоа долго ме носеа во ќебе де угоре, де удолу, како во сон го слушав жуборењето на потоците.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А во меѓувреме, ја расипаа црквата што се наоѓаше во манастирот и од неа направија клуб.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сѐ во сонот се одвива само неколку мига, во нашиот салон.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

1. Скриен во сонет како во сонот, Римуван, а неразбран, На пусија дочекан, гонет Од стин и троглави змии, Занесен, во сонот изгубен, сет Изѕемнет, поцрнет од рими, Од своите луди посестрими И од аждери- ѕверки, душодерки; Сонет, недосонет, буден Слуден и студен од мори, Сосема сам, над димни гори, Фатен во тешко оро Со студот и со зборот, Од темни ноќи, до бели зори.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Немаше машки поглед што не се свртуваше по неа, да ја види уште еднаш пред да ја задржи во сон, како што сонцето останува во сончогледот колку и да се врти.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се будеше среде ноќ. Се стресуваше во сонот. Лоши соништа не ја оставаа да спие...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Од далечината се слушаше дишењето на реката, крикот на некоја ноќна птица, дишењето на децата во сон.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И постојано се враќаше во сонот со маскираните токму поради страшната желба да го гонат.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Дури преку нив, преку мајките, преку мајките на мајките, преку мајките на мајките на мајките може да се рече дека припаѓаат на некој дамнешен корен, на корен од бескрајот до нас!.. до нас!... до нас!...влегувајќи во сон од илјадници бои!...

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога се приближив до неа, врапчињата се разлетаа; ја избришав од скутот на мајка валканицата на некое од нив што се имаше испосрано.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

оние пак, кои го завршиле талкањето, влегуваат во метрото влегуваат како во олтар од длаборез и уште неседнати почнуваат да 'рчат, 'рчат во сите тонови, мнозина басираат ама има и такви кои фаќаат високи октави, заспаните 'рчат ли 'рчат ама нема кој да ги чуе отшто јапонија да ми ти била земја на затворени прозорци а јапонците да ми ти биле луѓе со затнати уши кои кога се будни во метрото спокојно си читаат додека сонародниците им се дават од 'рчење - ем си 'рчат, ем набрзина каснуваат нешто во сонот оти во кусиот сон има време и место сал за една плескавица (и тоа на месечина) што во мекдоналдсите се нарекува хамбургер.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Вода доаѓаше отсекаде. Дали е ова Потоп?, се прашував во сонот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не. Тие не беа во сонот, тие брзаа да ја употребат водата што е можно побрзо и како што е за секого најкорисно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во тие изохипси на нејзиниот егзил, во сништата на другиот брег на егзилот, во трагичното минување на границите, беше впишана историјата на мајкиниот живот, по која не престанувам да трагам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Долгата линија на надежта при исчекувањето ја испресекуваше стравот кој ме будеше секое утро, стравот кој не спиеше и ме мачеше и во сонот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со родителите и баба му што постојано го бакнуваа, се збогува како во сон.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но, не очајувајте. Вие веќе знаете, бидејќи ѕирнавте во упатството за Асенета, дека сонот вам и не ви е зададен за да го сонувате, туку за друга цел.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се возат, се вртат, аздисуваат, околу моето жолто масиче, во моето жолто собуле, во сништата мои пожолтени.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Снежана во сонот слушаше а по лицето ѝ се шеташе чиста, радосна насмевка...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Ние, мила, мораме на нашите чеда да им ги објасниме причините за нашето напуштање на родната куќа, на родната земја, на Езерото, ние мораме, мораме...“ – ги слушаше во сонот Мајка повторно Татковите зборови.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но и после, и кога беше совладан од тешкиот сон, таа црвојадина продолжуваше да го глода и да ги населува неговите соништа, терајќи го и таму, и во соништата, да продолжува да се ежи и да се преметнува, да стенка и со некакво чудно завивање да им се одѕива на сите оние расплакани и закискани од ветерот лелеци на дивината надвор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Всушност, Мише дишеше и мирисаше на гулабарник. Ноќе заспиваше милувајќи ги во сонот гулабите, се насмевнуваше среќно и блажено при помислата на нив или срипуваше, вџашен и исплашен, ако во сонот околу гулабите му се врткаа крадци.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Спиеше мирно. Утрото, кога се разбуди, рече: „Колку убаво се спие на твојава перница.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не можеше да се сети што се случи, но знаеше во сонот дека на некој начин животите на мајка му и на сестра му беа жртвувани за неговиот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му се причини дека е во сон.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Како дошло - така пошло... Како во сон...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Киро Костовски, - реков кога ме праша.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сакав да бегам, ама од меѓу ѕидовите се слушаше детски плач.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Само некои, дребните, останале сокриени меѓу лисјата, и само една голема, која лека полека, во сонот, се престорила во топка крв и се исушила потоа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А нему таа нејзина приврзаност кон него и сочувствување со неговата трагедија, му ја олеснуваше болката, му даваше утеха на разнебитената душа. Ѝ се радуваше кога ноќе ја сонуваше и кога во сонот господ му го враќаше видот и ја гледаше како што ја гледаше пред да ослепи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

На овој дел од разговорот Петра навистина пропаѓа во сонот, и од тука до утрото е темница во нејзината глава каква што владееше и во просторијата, ама првата бледа светлина што удри низ дупката за џам ѝ ја поврати синоќешната слика па затоа се поткренува внимателно и го бара Костадина, а на местото каде што го гледаше веленцето притиснато, нагмечено, претворено во широко седело.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се јазев по скрките на ридот по снагата на животното со кое дружев во сонот а кога открив на преслапот лозје како да се качив на моето рамо.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Немада ми веруваш, во сонот ја гледам мајка ми, како стигнала до вујко, до својот прв братучед Фетхи-беј Окијар, па го моли, по моите студии, да ме задржи во Цариград, да не се враќам на Балканот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Некое ќе потклоцне во сонот, некое ќе каже нешто нејасно, јас ќе го прашам што сака, а тоа пак ќе каже нешто, ама сега уште понејасно од првото кажување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во сонот човек е најсреќен; се ослободува од маките, ги губи недостатоците: слепиот во сонот не е слеп, сакатиот не е сакат, глувиот не е глув.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сонував ноќеска, или слушав во сонот, не знам салам.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но Палестинците, како и самиот Арафат најмногу, ја имаат вродената моќ да создаваат симболи за да ја поднесат трагичната реалност: седиштето на претседателот Арафат стануваше симбол на мачното опкружување, на страдањето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

5. Кога и да заспиваше со полна месечина во спуштените клепки, Грдан се сеќаваше дака како дете се подмочувал во сон.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

2. Точка збор, вулкан, булка - Во сонот и сонувањето, Во радоста и тагувањето, Јатка во матката, лулка Од небесно ветре лулеана, Песна уште незапеана, Дом и пристан, монистра Од ѓерданот, бемка на вратот, Светулка на челото, црнка Во белото, игра на зборовите Бунар во дворовите. Точка?

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога ме разбуди некакво страшно тропотење, ги отворив очите и прво што видов беа парчиња малтер што паѓаа од таванот и ѕидовите и почувствував дека нешто ме гуши.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И ако некогаш во твојот сон, сониш расцутени зумбули, нека те потсетат на нашите пролетни утра, на нашето заедничко време, на нашите часови, во мирисот на зумбулите скриени.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не мина многу време, Камилски во сонот се најде во занданата Голи Оток.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но, никој не успеваше да заспие, зашто секого од тие изморени ѕидари и во сонот го настигнуваше она, што се случуваше на старите гробишта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

шумот на ветерот или како драматичниот гурманолет станува историја ... кога водачот јавнат на столица пеејќи борбени песни за ноќните коњаници место следбеници слуша еребици зошто одамна не каснал дивеч туку мора секојдневно да џвака леб сирење и пржени пиперки кога сиот озарен довикува да ги стават во сос со кнедли тие следбенициите веќе сто и еден ден пред портата (тука водачот слуша торта и се облизнува над единствениот вкус на детството)во секој зрак што се одбива од полуразурната куќа на старецот откриваат нов збор а оној меѓу нив што го одредија да ја пренесува светлината занесен го носи сонцето во сонот и во здивот што го топли како со него да дишат далечните претходници...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Мајка ми блажено нѐ погледна и потона во сон.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да погледнеме неколку негови дела настаната меѓу 1620 и 1630-та, во времето на врвот на маниризмот како период помеѓу чинквеченто и барок.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Човекот не успева да заспие, жена му блада во сон, петелот пее среде ноќ, кучето се измачува.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Потем го свртеа муабетот на жени Те вакви нозе имале и онакви газиња имале жените што одеа пред нив Тој што зборуваше за газењето лајна во сонот Сега рече дека жена ако ти дојди дома усмевната Болест ќе ти дојди ама светрум ќе ти помини

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дали навистина мислеше така или искористи само уште еден од изговорите што умешно ги поставуваше како најприродни пречки помеѓу моето љубопитство и нејзините недопирливи тајни?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во блесокот на полната месечина По патот на вечната далечина Во сонот што со јаве се кити Восхит незнаен од неправда штити Сити се оние што не глодаат туѓо месо Од коска до коска Од рез до рез Питоми луѓе со смисла и без Во занес од воздух опиени Гласни воздишки и мирис на млека од гради излиени Вени од кои страста води од ек во ек Одек во векот разјарен крвожеден...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Како мислиш „немирен сон”? - Па блада, зборува во сон.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Одеднаш тој, тие, еден или повеќе од нив, влегоа во сонот и полетаа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Надвор од таму и далеку од сите тие злоќудни гости, кои сеат и жнеат невистини прости, развеани на ветрот бесни, како во сонот мој пак тој чувар да биде на иднината, на мигот на вистината, на слободата и мирот, птица-морнар вечен, за него да нема земја друга.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Птица на детството Помислам ли - Првнува кон небесата... Сега само во сон го слушам Павтањето на твоите крилца - Твоето прекрасно исчезнување.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ве видов во сонот кај лоша фортуна од алчност во гибел ко симбол ве турка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во согласувањата меѓу особеностите на работата на сонот, истакнати на почетокот на овој текст, и оние кои истражувачот на јазиците ги откри во праксата на најстарите јазици би се осмелиле да видиме потврда на нашето сфаќање за регресивниот, архаичен карактер на начинот на кој мислите се изразуваат во сонот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сите борци кои го дадоа животот за Македонија тука ќе свратат, тука на наша врата ќе тропнат, и со мртвечки раце згрчени во сонот, ќе ги угушат чедата нивни, ќе ги опакостат.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Откако ќе се разбудеше, тргнувавме кон атељето на некој сликар, за да прашаме дали ги запознал, дваесетина години пред тоа, сликарот Фридрих Рихтер и неговата сопруга, но никој од нив немаше чуено за нив, и она следно прашање: „Од кого тие го посвоиле детето?,“ остануваше непоставено.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го сонуваше Змејко многу често својот бел коњ, својот Чилко, знаеше тој по цели зими да го сонува само него, а оваа ноќ во сонот тој беше јавнат на својот јадар коњ и одеше низ некаква сенчеста шума, додека клопотарчето на вратот од Чилко приспивно трангараше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој умре прв, му пукна еден крвен сад во синусите, се задуши од сопствената крв во сон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таков им доаѓал пред тоа во соништата или со тегобите: намќоросан, речиси без линија на усни, нездраво бел под небриченоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можете да замислите каква хигиена било тоа за нас, ама не можете да замислите каква екскурзија на мозокот сме си направиле зашто нашата прошетка од 12 чекори нѐ чинеше двојна доза од гинипралот, што во превод значеше дека срцето ти чука како лудо вљубено, телото ти скока како да ти е астрално до плафон, а, што е најстрашно, на дежурство на доктор кој ни во сон не сакаш да го погледнеш, а камоли да ти го погледне стомакот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од возбуда се буди, и така уште недорасонет се упатува кон брегот, се искачува и гледа во полето, гледа на она исто место каде што пред малку во сонот му мавташе, но неа ја нема.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Легнав на каучот и уморен заспав од лутата ракија длабоко тонев налудничав настан се одигра во сонот Робинзон Крусо ми даде малиџано Наезда од лебарки кренаа кон нас отспротива курви дојдоа од Зајас им отидов пијан ко најголем џамбас им дадов да каснат од топлиот колбас

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Го слушавме Макс како ѝ ветува заедничка постела во соба со прозорец од кој се гледа улица по која врват луѓе (толку слично а толку различно на прозорците од кои се гледаше парк по кој чекореа пациенти и доктори), ветуваше денови во кои ќе си ги учат децата да зборуваат и да се радуваат, ветуваше колку ќе бидат блиски нивните тела и пред заспивањето и во сонот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Или зашто џамијата одамна почна да му се гради и наскоро ќе беше готова, а нему во сон му се чинеше дека ги слуша клетвите на каурите, или прекорите на Влаинката и стариот Тајко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ме гали, ме голта со сиот глад што го чуваше, ме пие со сета жед, но сѐ така фиктивно. Мечтателно, ко во сон... Срамежливо, избезумено, толку нежно сетилно растреперено.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Срцето твое се побрзо времето го мери, ја сакам насмевката твоја, но ти знаеш дека во сонот си само моја.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Ако се случеше во сонот да се одвои од неа, ќе срипаше како попарен, исплашен да не се претвори во пердув, ветерот да не го подземе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги отвори очите; не можев да ѝ го препознаам погледот – како да не гледаше во мене, туку во некоја друга жена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како можев да изигрувам неупатеност за да помислам на некој вид амнестија? (За жал не го сфаќав доволно сериозно укажувањето дека сепак постои разлика помеѓу убиство на човек од животот и убиството на истиот тој човек но од сонот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Лесно го примав неговиот внатрешен глас.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Беше поминат уште еден ден без небо, во кој животот колку што може подлабоко се прибира под својата коруба и таму дреме, згуснувајќи го својот сок во соништата за она време, кога еднаш ќе може да развие.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сите на број.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ни се привидуваше и во сонот и во јавето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лазор, кутриот, сиот онемен и сиот пожолтен, не од страв од борење со Иса, беше сигурен дека нема, не се родил човек кој не може да биде кутнат од него, туку од еден сон што го сонуваше ноќта помеѓу средата и четвртокот (тогаш, во сонот, од една џган, од сите вери и раси, насобрани на една непозната ледина се зададоа две црни кучиња и едното еднаш го укаса долу во слабината, а другото двапати горе за левата плешка, а од песните и од кажувањата на стари се знае дека ако те укаса на сон црно куче, значи те укасал душман, поправо те укасал нож или куршум од рака на душманот) само гледаше во Максима и затоа се почувствува многу олеснето кога тој рече Не сме дошле да правиме борачки, Хаџи Ташку; имаме да свршиме многу работи а една и со тебе, да се измириме, но првин да ја свршиме оваа со Мустафа ефенди.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тишината напати ја прекинуваше кашлањето на некое од децата во сон.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кога поручаа, Горда стана да си оди, но железничарот ја предупреди дека го испратил последниот патнички воз за дента, а жената ја кандисуваше да преспие кај нив, додека најпосле не изнајдоа дека токму сега поминува шинобус за кој треба да се доплати, па Горда набрзина се испрати со нив, го бакна детето во сон и истрча да го стаса писокот што наидуваше од блискиот свиок.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Петро мори, кој ти чепкаше во сонот са нојќ?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој во сонот замавнуваше со раката кон комарчето, што секој момент можеше да го отепа.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Ги моли така Севда и сака да може да вресне, зашто знае дека ако во сонот вресне - ќе се разбуди, ќе се тргне од кошмарот во којшто се најде заметкано сплетена.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Туку, не верувај премногу во соништата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во сонот се виде себеси во гаражата на мајстор Ратко. Како во гаражата на мајстор Ратко.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ги отворам очите. Ова е она што џанките го нарекуваат “gowtching out”, со други зборови неволно паѓање во сон.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А доктор Гете повторуваше: “Ова што го кажувате се обични глупости.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А Али-бег мир немал: само пожари сонувал во сонот, се будел во паника, скокал, викал, бегал.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Да се влезе во долината да се навлезе во неа како да се оди во сон по краишта непознати во кои сѐ се знае.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Бев семче во премислување помеѓу неврат од мраз и 'ртење во таа пролет што допираше зелена само во соништата на треската.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секој од нас децата, уште на прагот, имаше да му постави безброј прашања на татковиот побратим, одамна подготвувани составувани, дополнувани во свеста, во соништата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во атомите на генот, кои ме поврзуваа со Татко, чувствував како во нова димензија на времето се надоврзувам во скадарскиот пекол на некогашното рајско патување на Татко во Цариград и како во сон трчам во место, запирам на последната етапа од враќањето од егзил во родната земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Одеднаш, како што тоа обично се случува во соништата, нозете ми откажуваат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега некој црвен виор ме буди во сонот и во пределот како во света земја гледам: не догорува огнот и не гаснат ѕвездите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Стрина ми Риска, бремена, легната на самата врата, ѝ беше жешко, но одеднаш рипна како исплашена и ми вели: А бре, Миле, три пушки пукнаа во сон и се разбудив.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но пределот на измислениот свет се крие само во соништата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во соништата ми оживеа и лошата маќеа на Пепелашка, и страшната маќеа на Ивица и Марица, и маките што ги претрпува девојчето од маќеата во приказната за црното кравајче.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога пораснал синот, почнал да се плаши од смртта: ја гледал како му доаѓа во сонот, како го зема и го води со себе. Се будел исплашен.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Имаше години како Мајка ме напушти и во соништата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тогаш ги затворала манастирските порти сестра Ангелина, ги затворала дверите на храмот и се прибирала во своето ќелијно одајче, ја свиткувала својата изморена снага, се вовлекувала во сонот за да се сретне и да го види своето ангелче, да му се порадува, да му се изнаслуша на гласот, иако зборовите не му ги разбирала.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ние растеме во сон.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И, зошто, како што се случува во соништата, времето на среќните денови се ближеше кон крајот?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Да потпораснеш, да се напласти снег повисок од твојот бој, утринум рано со бадник и со торбуле да чукнеш на вратата на дета ти, тетка ти, да ги затечеш покрај огниште, да им бакнеш рака, да те благословат; нешто потоа, како во сон да видиш една огромна смрзната река во која се фрла крстот и по него се фрлаат и неколкумина за да и на овие свои години пак да не можеш да сфатиш дека сето тоа било една обична рекичка, мал јаз, еден поп и еден огромен крст и молитви што се издигаат до небесата...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Божем си имал анумка, некое младо девојче, сето во свила го облекувал, го мазнел, како кукла го дотерувал, но еднаш, свртувајќи се во сонот толку лошо го притиснал со својот голем стомав што душата му излетала наеднаш; не втасало кутрото девојче дури ни да писне.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како, во тоа не повремено трускање ами постојано тресење, сме клумнале во сон без дно токму тогаш а не порано или подоцна, не знае ни Предо; кој ја искористил шансата да шмугне низ Битола како стаорец низ сирење.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И кога требаше да го спуштат во гробницата, тој врисна во сонот со сета сила, како никогаш дотогаш во животот, и се разбуди од кошмарот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И во сонот го довршуваше патувањето крај кејовите на Сена во земјата на париските букинисти.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Па, нека му е со среќа!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Помислив и да го разбудам. Но Даскалов искажа многу поприфатлив совет; предложи да не му бркаме на момчето во сонот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го надживеав еве има веќе три години.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А потоа почнав да зборувам во сон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Утредента рано, Бошко допушти како во сон, пред очи да му го земат телото на саканиот пријател и да го однесат во тукушто изградената џамија.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Наутро ги проверувам стапиците и сигнализацијата, го чистам оружјето, попладне седам покрај прозорецот и размислувам.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Жалам што не истраја во сонот поставен пред многу искушенија Го напушти тронот што водеше во повисоки неба и бденија Си постави пониски устроенија Полесни за остварување А твоето верување?!

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ја намириса неговата пот, и веднаш, во сонот, младичот знаеше дека жртвата е црнокосата девојка – срна.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во текот на седумдесеттите Stephen La Berge од Универзитетот Стенфорд и Keith Hearne од Ливерпулскиот универзитет успешно извршија комуникациски експерименти во лаборатории за спиење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа почна да ја мачи неа, да ја копка, да ја предизвикува, да ја обзема, та едно утро кога се возбуди после една таква возбудлива средба во сонот - го пречека пред зградата, и откако вообичаено се поздравија, таа го покани кај неа на кафе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

1. Така ми било пишано И пишано и судено (а од пишаното не се бегало) Наместо прв плач Каков што си имаат сите новороденчиња Јас да си имам прв сон И првиот сон да ми биде вековит Како што е вековито Моето племе на сонувачи Во чиишто пештери и колиби Пред толку и толку илјади години Е зачнато сонувањето И за чиишто прапрапрадедовци Научно е докажано дека биле Првите сонувачи на долги патеки Во историјата на чистото сонување Оти од чисти извори и чисти мисли Само чисти сонови течеле Чисти сонови врз чисти постели Чисти постели од кои се скока Директно во јавето Макар што за нас коалите Велат дека не сме толку темперметни И некои особени скокачи И дека нашите скокови биле обратни Од јавето во сонот И уште велат Дека мал и редуциран ни бил мозокот (Мал мал ама технички дотеран) А ако сте малку од малку дикатлии На интернет сами ќе видите Дека живееме осумнаесет години Значи петнаесет преспиваме А останатото време грицкаме еукалиптус Сигурно сте чуле дека во јазикот на Абориџините Коалата всушност значи – не пие И љубезно ве молам не ни приредувајте никакви стресови Ние навистина сме многу чувствителни И кога сме под стрес плачеме како деца А тоа потем се одразува врз квалитетот на нашите соништа.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Наспроти тоа, ни во сон не помислив дека во нив лежи оправданието на книгата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сега чекореше понесен по тој ветер, просто како да се прегрнуваше со тој свој долго чекан и незаборавен ни во сонот пријател, одеше таму каде што го поземаше неговото немирно кискање, сѐ дури не стаса до работ од шумата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Небески суштества ѝ доаѓале во сонот на мајка му и препорачувале од она што го имаат земено една третина да подарат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Велам, бев како во сон, мислиш, ќе се разбудиш, и пак ќе биде сѐ по старо.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И каде на друго место може да се побара и да се најде тоа, ако не во она топло мноштво на другите луѓе, ако не во соништата за нив?

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А Макс, велеа, Макс се обидувал да го дознае нејзиното име, но нејзиното име никој не го знаеше, откако беше дојдена во Гнездо таа беше Добрата Душичка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Под еден куп камења Смртта се претвора во сон

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Како во сон доаѓаше гласот на Големата вода.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Да, јас видов, слушнав, но не со ушите, не беше тоа звучна реченица, тоа беше комуникација како во соништата.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Таа глетка ја гледам и најаве и во сон и мислам дека никогаш нема да успеам да се ослободам од неа и од прашањето: од каде ли толку дива и фанатична, слепа и студена, жестока и јаросна омраза и толку дивјачка жед за убивање?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Исто така, ако се знаело дека повеќето мажи што си ги посакувал додека си растел сигурно ќе те одбиеле, и тоа не поради твоја вина, па уште и ако забранетата желба по нив затоа ти била осудена да се искажува само во соништата, во безнадежни мечти за сексуална оствареност и за романтично блаженство, тогаш си немал никаква причина да му дозволиш на светот да ти ги ограничува мечтателствата и да ти го ограничува мечтателскиот светокруг на тесното поле на возможноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се гушев Маја, таму во сонот; Сонував- или пак обратно беше.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Се тресев и секој миг заспивав, станував куп мртви дамари без сетила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствувам како дете во поглед на тоа колку лесно емоциите излегуваат на површина оддавајќи ја секоја моја состојба.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

При тие понижувања молчев, и чувствував како нешто ме клука во градите, тоа чувството на отфрленост го зариваше својот клун во она што трепереше во моите гради, а она клуканото плачеше со плач на новороденче оставено само, на кое му се чини дека исчезнал сиот свет околу него затоа што пред своите очи ја нема мајка си; така плачеше нешто во мене – јас не плачев, само некаков израз на мачнина ми го гмечеше лицето, како околу вратот да ми беше обесен камен и да бев осудена со него така да врвам низ детството а и потоа; го среќавав тој израз секојпат кога ќе се погледнев во огледало.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За тебе тоа беше ноќ што ќе те прогонува во соништата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И кога спиеше, таа беше со нас, околу нас, го следеше во сонот сечиј трепет.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ако ја испружев раката во сонот да ги допрам – се будев, и го губев и сонот. Сонот за Луција. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога Мајка и Татко си имаа нешто значајно да си кажат, тие обично ја избираа тишината на ноќта, на чардакот, кога ние, децата, бевме потонати во сон.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Некогаш го мачеле во затвор, сега се мачи во сон.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Нејзиното лице беше со темен тен, карактеристичен за вашите предели, но погледот и беше многу жив, светол.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

„Море, ќе фатам од секое село по десет души и ќе земам десетпати повеќе, ама оти да ме намагарчат вака на стари години? Нејсе, таа се стори“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ми требаш како на поетот болката за инспирација во сонот да ја вратиш насмевката .... да ја снема тагата во моето срце.... да заспијам мирно, тивко...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Фоте зборуваше во сон; бладаше, мемолеше нешто меѓу извици и крици, ја лигавеше перницата со отворената уста, а рацете му ја бранеа главата од некаков наметлив напад.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа гледајќи му ја таа негова збунетост и стутуленост, се чудеше и си велеше во себе, како може тој постојано да ѝ доаѓа во сонот, да води љубов со неа, а сега седи така чудно и нерешително?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа утро јас бев присутна во нејзината близина, и бев будна кога, откако сонцето ја пробуди, се сепна во сонот, протрлувајки ги очите.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И потоа, кажуваа, потоа Добрата Душичка го шепотела во сонот неговото име.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш при јадење заспиваше со лебот во уста или со лајцата в рака како да ќе продолжи да јаде во сонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ама, кога нивниот господар, со своите огнени раце плесна два-трипати атмосферата се смири како во сон.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во сонот што го совладал дамна мирисот на заборавените полја што не постоеле што ги вика дамнешните неизречени гласови што ги нема.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

И знаеја сега сите дека црвениот лав на сонцето ќе биде мртов до крајот на тоа лето, и на јаве, и во сонот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но и покрај тоа, тој не ја оставаше на мира: ѝ доаѓаше во сон пресоздаден во бубачка, во онаа иста бубачка што таа ја отепа на ковчегот негов; ја подотвораше полека вратата од одајата како човек, и влегуваше внатре, лазеше по подот, се качуваше на креветот, лазеше по покривката одејќи ѝ кон главата; таа скокаше исплашено, се собираше в клопче на едниот крај од креветот, а кога таа и понатаму ќе продолжеше да оди кон неа, таа ја удираше со нога, со рака, со перницата, ја гмечеше, но бубачката ништо не чувствуваше и пак продолжуваше да лази кон неа; таа скокаше од креветот и бегаше низ одајата, но и бубачката слегуваше од креветот и продолжуваше да оди кон неа; ја удираше со метлата, ја удираше неколку пати, силно, но бубачката само се превртуваше на грб, а потоа пак одвртуваше и продолжуваше упорно да лази кон неа; кога ќе ѝ дојдеше до ногата, таа пак ја удираше силно со стапалото за да ја смачка, но бубачката се престоруваше во дијамантното камче од амајлијата на Илко и неа ја заболуваше стапалото при ударот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја прашав: - Мајко, кога си одевме, ти црно не носеше, нели?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Човекот е всушност вечен патник. Особено во сонот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш, во детството, очајот го ублажував со верувањето дека тегобноста ќе заврши оној ден кога ќе ја најдам таа друга рака, кога мојата и нечија друга рака, соединети, ќе тргнат заедно низ животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Одамна беше заклучил дека во сонот луѓето заминуваат по некои свои посебни патишта а без да се сигурни каде, па зошто тогаш и тој да не посака да го слушне тоа од Јана?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Услови за длабоко паѓање во сон, ама Пелагија, откако сама остана во одајката притисната до топлата снагичка на Пела, не можеше да го набрка непознатото кадро на Димостена.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ја отварам вратата да го пуштам момчето од бакалницата; инаку, ретко станувам од стол.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Неговата љубена во сонот беше ѕвезда што свети и грее, се разбира, ѕвезда во облик на мала топка сало. (Сонувајќи, Ќ не сфаќаше како таа не се топи од сопствената топлина.) Додека траеше сонот, Ќ го празнеше целиот фрижидер и потоа провалуваше во најблискиот фитнес-клуб за да трча на подвижна лента.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Гледа: на креветот паднала рамката со неговата слика од ѕидот, која го удрила по глава во моментот кога тој, јавајќи на коњот во сонот, го потчукнувал со креветот ѕидот и таа се откачила.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Пишуваше како постојано ја сонува гајдата, како свири на неа, како во сонот потскокнува под тактот на мелодијата и како, така разигран, се буди.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Па што ќе ми е веленце, ќе си речам во сонот, вели, кого ќе женам, кого ќе мажам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Подводниот Вок со едно око е крал на ококорените вештерки кои на полноќ сакаат да играат во соништата на децата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Му завидуваше на навикот штом ќе ја фати перницата да потоне во сон, а можеби и со неа тоа се случувало кога заспивала пред него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Механички, како во сон, Андон се приближи до масата и збунето, со стравопочитание, седна на крајот од столот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

6.1 Крилест коњ долета во сонот Со грива од пролетните откоси во полето Со стишени громови во копитата Со здив на длабока гора во ноздрите.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Мраморно Море, 94 совршената Не е маѓесна Оваа светлина Што те полева Што те гали Туку, Се-те-на-та Онаа што прелева Над колковите твои А јас ја нареков Со-вр-ше-на-та. цвет На цветот му нема спас: Полуде по кожата Од твојата Дланка. насмевка Тивко Ветре Во сонот На Ангела. тело Твоето тело: Ужасот За честичките Во моето Око. облаците На Л.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Слично како и вистинските надреалисти, Вудринг зависи од сликите на своето подсвесно што ги пронаоѓа во соништата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Музиката трепереше низ движењата на неговите елегантни, долгнавести мускули. И во сонот сонуваше.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Умираш симболично повеќе пати живееш стократно повеќе имаш безброј животи безброј ликови и сето тоа е - природно и нормално и по сето тоа се будиш наспана преродена за да можеш да поднесеш уште неколку стресови сѐ до следното паѓање во сон.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Според ритамот на дишењето беше јасно дека таа повторно тоне во сон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така, чувствувајќи се само по дишењето колку да знаат дека се тука, еден по еден влегуваа во сонот и се разбудија во сончевиот ден.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

- Не смеам да заспијам зашто ќе ми исчезне во сонот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Се најдоа пред некоја пресушена чешма... споменик од партизанските денови со срп и чекан врежани во каменот... не се најдоа, туку беа седнати на два стола со грб еден кон друг... како да беа наместени за почетна сцена од енкоја претстава (куклена?)... но тоа воопшто не ги вознемири... напротив, таа поза на вкочанет живот им се чинеше дури обредно-свечена... се вртеа бавно... како во сон... додека не се соочија... со несентименталниот објектив... и додека апаратот чкрапаше почувствуваа... неѕависно еден од друг... нејасно... нешто се менува... и нема да биде онака како што беше... и кога столовите ќе останат празни... а потоа ќе останат празни... а потоа ќе пристигнат следните анонимни седачи... враќањето во колорот, пред телевизорот во станот на г-нот И., е кога ја даваат временската прогноза.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тоа се моите деца, некој ги заѕидал меѓу ѕидовите, си велев во сонот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имено, тој, Акиноскиот, што молел на Молитвена вода, сонувал дека во дворот нивни, на Акиновци, изникнало едно дрво, круша, сето начичкано со грлести круши; некои луѓе, кои тој не можел да ги распознае во сонот, така било запишано во тефтерот, влегле од Северна порта и ги исчукале крушите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За неколку мига, додека најпосле не дојде на себе, остана заробен во сонот, не можеше да сфати дека тоа било сон, му се чинеше дека и разбуден продолжи да сонува и тоа го доиспрепали.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но на неколцина старци, не толку високи колку суви, Онисифор Проказник им се сторил постар од своето старешинство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше длабока ноќ. Градот одамна беше во сон.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Мајка еднаш му призна на Татко дека во сништата постојано го повикува нејзиниот полубрат кого го сакаше повеќе од цел брат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

ај што јадат плескавици (и тоа на месечина) некои од оние кои 'рчат набрзина си наоѓаат тајно ќоше и тука се љубат, љубат дури метрото не застане на последната станица или дури акиро куросава не ги потапка загадочно по рамената пред да почнат да се џимкаат во сонот.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Чувствував како се губам во болка и во сон или тоа беше бессознание, и слушав како ме крепи гласот на Клара: „Ќе помине… Ќе помине…”.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Човекот се качува до мечтата во сонот по скали од возбуда Тешко му на оној кого предвреме ќе го разбудат“.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тогаш ми се стори дека слободата е најголема во сонот и дека најмногу се исплатува да се бориш за сонот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

5.3 Јас не сум коњаник Но имам крилат коњ За галоп во сонот и самувањето.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Ама само најнадарените меѓу нив ем си грицкаат ем си пеат Вино пијам ем ракија коња јавам аџамија Пеат и за Марко пијаницата и други дојденски песни пеат Па откако ќе си ги стивнат дертовите Држат говори и делат бесплатни совети За тоа како се убива здодевноста Патем и за тоа како се убиваат лилјаци или кукубари Ако непоканети ви влетаат во сонот Кога ќе си ги стивнат дертовите Некои коали лежерно и онака мангупски Им намигнуваат на какадуите Наредени на сува гранка на едно суво дрво Кој им е виновен на белите какадуи Што севезден испуштаат само темни вокали И како такви не се за прибирање На живите гранки на живите еукалиптуси А и не е баш прецизно утврдена дозата на страв од височина Што му е вродена на секој бел папагал А не се вели кој ниско лета високо сонува Како што и од темните вокали не излегуваат бели соништа Од друга страна во обоените соништа на коалите Често знае да заскита и некој шарен папагал Колку пошарен толку пошарени лаги кажува Сам си се лаже сам си верува А верува на пример дека ги знае наизуст Сите сонови на сите кардинали попови и професори Згора и на сите дипломати старлети и куртизани И уште позгора на сите будалетинки, гологази и давајгази Ни срам ни перде нема шарениот папагал Баш мене на коалата папсана од сонување Да ми ги расправа соништата баш на тие Кои ниту знаат ниту сонуваат ниту некогаш ќе сонуваат А кардиналите и поповите се такви И дипломатите и куртизаните се такви За нив сонувањето отсекогаш било изгубено време Колку повеќе сонуваш толку помалку проповедаш Колку повеќе сонуваш толку помалку се тртиш А современиот живот не може да се замисли Без обилни проповеди и обилни тртења Од некои тртења се добиваат хемороиди Но тоа не значи автоматски дека педеризмот зема замав Во царството на нашите соништа А секој пред да почне да се трти Треба да си знае дека од тртење Не се добива насмевката на Јуриј Гагарин По првото облетување на земјината топка Ами од тртење се стенка и се стенка Се стенка до последното нежно офнување.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Си мислам: некое дете си зборува во сонот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше тоа еден таков морничав страв од височините, а во соништата тој му се прикраде така, што секогаш се изнаоѓаше себе си осамен и несигурно стапнат на скелето на една толку висока градба, која ја имаше височината на сите оние недобројни зданија, создадени од него, уште од неговото детство, наредени едно врз друго, од кој наеднаш тие скелиња почнуваа да се отпетлуваат, бетонските плочи остануваа да висат над провалијата, тулите се трошни под неговите стапала и тој онаков малечок, навистина пргав, кажав, но наеднаш толку мал и страсен не можејќи да стори ништо друго против тоа, се отпушта оттука надолу, во онаа бескрајна празнина под него, која чиниш со жед го впива во себе неговото до непостоење лефтерно и ситно тело...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Помошниците од оваа страна, на господинот Призрак, се викаат: Бедмен („човекот“ што настанува во соништата, или на психоаналитичарските каучи... - така се зборува); потоа доаѓа Мики Хаос (како и за Пајо Ентропија и Роџер Ребит, се претпоставува дека Мики им избегал на цртачите како вирус на лаборантите; други, пак, мислат дека Мики Хаос настанал под стаклено ѕвоно, изложен на влијанието од јаглерод, натриумови соли и графит, додека се симулирал Големиот Траскот...); третиот и последниот (но не на крајот од ланецот што се врти во круг!) е веќе споменатиот господин Јанус, кој скоро сигурно е човек, но со две глави, за разлика од Дипигус.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Очите ми се две влажни модринки на лицето, твоите ириси модри сливи; Палиш темјан, нане и босилек, и без мирисот што куди знам- ти си ми злиот дух; Сонував како ми се откорнаа трепките и се створија врски како долго кораво влакно, јамка на вратот; Се гушев Маја, таму во сонот ми;

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Те сретнав сосема случајно, тогаш кога не те барав ни во сонот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сигурно си го слушнал дождот во сонот... Затоа...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Молчевме како занемени, опфатени од струјата на Големата вода, Големата вода како далечно ехо, како во сон, чудесна пак се јави.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

9. Се гласи ноќната шума и попусто вика да запреш ти не слушаш ни каменот го гледаш ни повејот што јакне не слушаш те мами сал ноќта и тие светлината в сон што им иде дур попусто некој те вика и чекорот твој свиден ти не слушаш Час е неречената песна ѕвездите кога ги виши во штамата на светот и притаената мрака што сака под тие светила скришни да ти го згасне летот ти не слушаш Истрел ги собори ѕвездите Самотнику дали го чу И како да го чуеш во итањето во тоа итање убаво на усните со зборот што ги раскрева урнатините на ноќта и во заборав ја истава црната стија на биднината Радост на итањето твое по ранетите лисја по премалениот шум сал муграта твоја ја знае и истрелот само ја чу

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Срцето ѝ играше од радост, не можеше да замисли да потоне во сон...дури многу подоцна, во мугрите на изгрејсонце, слатките соништа сепак нежно ја освоија.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Никој друг во сонот, само таа, сонцето, ветрето и фустанчето.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се чини дека античките толкувачи на соништа нашироко ја користеле претпоставката дека некое нешто во сон може да ја значи својата спротивност.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Понекогаш и во сонот му се причинуваше дека куќата гори, стануваше, излегуваше на чардакот, гледаше во дворот, шмркаше со носот и му се чинеше дека му иде миризба на чад, стрчнуваше по скалите во кералот кај добитокот, проверуваше, гледаше дека нема ништо, и пак се враќаше да спие, но не можеше да спие.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Фоте беше таков човек - не веруваше во соништа, па ни на своите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Спокојно легнав и целата се претворив во сон.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Настрвен и црвен, долго ме бркаше дури и во соништата.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Да го проживееме и ние животот во сон, да ја почувствуваме, слободата.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Спавајќи слатко сос нега големеиш, Спокоен ти духâт и в сон ти сја смеиш Младенец, сонуваш усешташ ли нешто?

„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)

И знајеќи дека таму кај што има борачка има и плачка, и знаејќи дека таму кај што се собрале Арнаути има и кавги кои секогаш со лошо завршуваат за христијаните, ги одведе потковичаните на ан кај Стомнаровци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Откако купот достигна висина од пола човек, Фјодоровиот пријател сликар го нагнете во едниот од двата бидермаерски шифоњера.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа го пречека како што го пречекуваше во сонот: со кафе, со пијалак, со проѕирна наметка на неа, со седнување крај него на каучот, со допирање со голите колена како што го допираше во сонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во Гнездо децата на Дора беа постојано со неа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не помина многу време, повторно го виде сплаварот во сонот низ превезот од густа тестеста магла.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа лично му го рекол директорот Мирон Донски, кого повеќепати го споменуваше во сонот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Баш кога ќе го почувствувате мирисот на лаванда под мишките на стјуардесата и пред да сркнете од црниот поцрн не може да биде руски чај, среде Сијаните тресулајќи се капат во студените езера, луѓе влегуваат тресулајќи излегуваат, тие и во сонот се тресат, и на секоја арка пуштена низ Енисеј се тресат, за истресени да стасаат до Артикот и отаде Артикот, истресени луѓе, истресени мандала, истресени џепови, истресени сни, колку истресени, трипати повеќе со студена магла покриени, оти личотата на Сијаните не била за распродажба на туѓинци.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Во соништата сѐ уште не можеше да се ослободи од ноќните мори на Голи Оток, каде што често од звучниците одекнуваа имињата на Тито, Кардељ, Ранковиќ...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми остануваше да се радувам ноќе, кога само што ќе ги затворев очите, во сонот брзав со училишна торба за да не задоцнам на училиште, но кога ќе се разбудев ме фаќаше некоја тага, болка, излез немаше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Рекоа дека по долги години аргатување, срцето му попуштило и дека умрел без да сети, во сон.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Заиде, папсан, речиси влечкајќи ги по себе своите празни раце, своите долги раце, а тие во бараките сега изнаскокаа и се сместија по своите легла, некој дури почна и да крчи, како во сон.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тебе ко нуркач негибната Луно соучество тројно во гревот да пружаш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Наша женска среќа: Да родиш, да нахраниш, да успиеш, да расповиеш, да повиеш, да испереш, да спростреш, да исушиш, да собереш, да испеглаш, и гледаш твоето време заминало, снагата ти клапнала, некаква тежина ќе ти легне врз очите, што се рекло, ќе се изгубиш во сонот а без да разликуваш сон ли беше или јаве тоа што помина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Џулија веќе беше сместена на својата страна од креветот и изгледаше како да почнува да тоне во сон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И ќе рипнам во сонот, ќе се тргнам од занесот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Некој, најверојатно Цуцул Мицковски, си ја кажуваше маката со шупелка: тоа беше глас на жена кога реди подгрбавена на гробишта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Младото, цврсто тело, сега беспомошно во сонот, разбуди во него сожалувачко, заштитничко чувство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Понекогаш во текот на ноќта ме будеше ударот на мојата рака во ѕидот – во сонот паѓав и посегнував по некоја друга рака, обидувајќи се да ја фатам, да се спасам од падот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И во сонот ја следи твојот мил глас... се буди и мисли ќе ги види очите на животот..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

И најгрдите прашања исполнети со многу лоши претчувства покренати во сонот, во светот на будните набрзо исчезнувале.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Ако се случеше во сонот да се одвои од неа (земјата, заб. М.), ќе срипаше како попарен, исплашен да не се претвори во пердув, ветрот да не го подземе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во овој доцен час изгледаше како светот да им е предаден на мажи кои се без жена, мажи кои со понизна трпеливост чекаат нешто неодредено како што јас ги исчекував нашите средби.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

МИ СЕ ВРАТИ Ми се врати во сонот: задумана месечарка што ја опчекорила месечината и среде река си го лади последниот такт од танцот Ми се врати во песната: онемена песнопојка свечено истопорена пред ливадата сета послана со јајца од препелици Уште да му поверував на оној наш Калдерон кој утрово пред трафиката за весниици ме убедуваше дека животот е сон а понекогаш и песна.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Продолживме да учиме заедно, само сега јас читав, а тој спиеше и сонуваше дека бебето плаче, па го нишаше креветот, онака во сон.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секако, не во соништата или во очекувањата, туку пред сè во непредвидливоста на настаните што секој час си го менуваа и лицето, и опачината.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Останав ноќта во Манастирот. Во надежта некои од моите да ми дојдат во сонот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Имаше нешто неприродно - разлика во времето, грешка во сонот во жената двојство ти во едната рака држеше стрип или викенд роман, со другата ја тешеше, искуството не ти помагаше да го прикриеш „туѓиот говор“, книшкиот изговор мораш, значи пред тебе животот се отвора како покладен портокал дива циклама, праизведба мораш, значи немаш објективна причина туку мотив, емотивна мечта некоја друга Прокна или сестра ѝ Филомела 8 некоја друга Семирамида или прислужничката ах, мамката на анонимните жени отровот на тривијалните судбини барем да исчезневте сосема да не морам да го слушам, да не морам да го повторувам „гласот на ткајачката“ крикот на кросното, јавката на откинатиот јазик, нејзиниот, мојот нејзиниот мојот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Чув само како викна, како во сон чув кога викна: - Е, бре, Велико, очиве ќе ми ги извадеше. 233

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По три ноќи, повторно му се јави во сонот истата девојка, потопена во кал, извалкана, со слепени коси, неподвижна, отфрлена кукла, а тој ја гледаше одозгора, со очите на птица.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ако треба и вечен сонувач ќе бидам, бар во сонот да те видам.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Ни испраќаат некои немирни бранови дури и во соништата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Појде во пресрет на смртта во егзил во својата Палестина, слободна во соништата, оставајќи ги последните траги на својата легенда.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ти, со тие твои преблаги зборчиња, просто ме омајваш и јас никогаш не можам, што се вели зборот, ни во сонот да помислам на друга.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Спасот е во сонот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дури и во сон не можеше сосем да се ослободи од нејзината слика.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше чувство како да се омажила во сон.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пловејќи од несвесното во свесното ставам змии отровници во кошницата од врбови прачки.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тој и во животот, а пред сè во соништата, со години ме прогонуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа и натаму мирно спиеше, можеби во сонот ја залулкуваа врапците со нивното џивкање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дамна заспаната госпоѓа Камилска не можеше дури во сон да претпоставува дека нејзиниот маж претура по старите садови, по нивните турски имиња.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Памети: Божинов слезе од катот и гласно објави дека и во сонот ги посетил.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Право да ви речам, гулабите првин меѓу ребрата ми се изведуваат, потоа од крвта ми излегуваат, па во гулабарникот влегуваат, ме вдушуваат, на мене замирисуваат, најпосле по небеса летнуваат, во сонот ми се превртуваат, наутро со гугут ме разбудуваат...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но кога ја прашав од кои причини ги криеме начините на кои општиме со своите спомени таа отворено ми наговести дека искреноста е еден вид разголување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Проучувајќи го, забележа дека таа појава се јавува под дејство на надворешни дразби: кога ќе чуе во сон дека реката му бучи, станува и оди на реката: влегува во неа да се капи; при допирот со водата, се буди, се исплашува и се враќа назад в кревет; понекогаш ќога ќе го чуе кучето да лае, станува, го одврзува и шета со него; кога чкрта прозорецот од ветер, му се чини дека е на лулашка и се ниша на креветот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Лежеше во сон, во некој чуден, долг сон.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Гледаш ококоравени лица на смрдливите постелчиња, уште во сон, во бунило. Во треска.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во мигот кога се појавуваше ова име јас се струполив онесвестена; да се онесвестиш во сон (не можам да се сетам дали тоа ми се случило и другпат) е необично чувство.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Убав свети Ѓорѓија, а сега? се праша наеднаш Бајко и заоде како во сон.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во сонот не можеш да ми побегнеш... Ме довикуваш со твојот ѕвонлив глас.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се сеќавав на неговиот поглед секогаш кога ќе се разбудев ноќе штом мојата рака, барајќи во сонот нечија рака која ќе ја придржи, во јавето удираше во ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас си клекнав во ќошот на земјанката и, потпрен на автоматот, цела ноќ како во сон ја гледав мајка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Божјата птица се скри во соништата на луѓето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ми се јавува во сонот еден чо`ек, вели името ми е Аџи Кљак-кљак.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но, ни во сонот тој не сакаше да загуби ниеден миг од времето, во кое можеше да работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неговите први зборови кога ни пиша мејл од САД беа: „Ни во сон не сум можел да помислам дека има вакво училиште, прекрасно е“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Така му зборувал во сонот лично Сотоната на најмудриот, иако тој беше по својот умјаз најдалечен од Бога.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

3. Верувам, драг Аристине, дека не сте можеле да го сонувате зададениот сон и да го изедете во сонот зададениот ручек, оној светиниколски сом печен на вода.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Влатко гледаше возхитен. Ваква глетка само во сон: поначесто сонува како лета над некаков непознат предел, гледа надолу, а таму сивило, магла - како во сон што може да биде... се плаши одд таа глетка и замижува - како во сон што замижува - се плаши да не пропадне во тој неидентификуван просор.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

“ (Хераклит) Сонот го крепи телото.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Еднаш еден таков глас му се јави во сонот и го поведе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Наместо да им кажува за селото, за кусиот живот со татко им, за овците што ѝ го враќаа толку пати колку што се они на број, таа, пред да западне во сонот, им кажа дека горе, на плочата има една тајфа од маж, жена, болна мома и Адно дете у гимнашиу одел тука, гу видек ка дујде вадин, бил уд пунапред тука, а гушна мајката и заплака!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој страв, тоа заканување од мажот ѝ Пол, е потиснато од јавето во сонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А и ред е во сонот да му одговорам на ангелот со обетка од цреши близначки на левото уво: вистина ли било се што било и која е горната граница од животот кога човек станува сирак?

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Но случката често и во сонот му се повторуваше и го измачуваше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Симптомите во сонот провоцираат: лично гола, барам лек црна мачка, мечка, кал, волна валкано казание и унаказание нечисти раце, колку за илустрација.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ги затвораме очите. Но, повеќе не можеме ни да заспиеме, лежиме во креветот будни и покрај неброените обиди да потонеме во сон зошто чувството на вина ни го гризе сонот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога денот се буди тогаш ноќта заспива... кога тој тоне во сон таа се буди...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Не сте го сонувале зададениот сон, туку некој друг, којзнае кој. Но, не грижете се. Тоа ништо не пречи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Рута што те изнајде во сонот и те одведе во одаите со вино и те покри со знаме љубовно и те скри меѓу две воздишки на детето во сонот, те скри во гревот што го суши срцето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И неукото око можеше да ја види замислата на градителите, како од визија во сон се претвора во чудовиште на јавето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Вистина, јас не верувам веќе во соништа, ама кога немаш друго, мораш...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сè се случуваше како сон во сон.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа промена на нејзиниот поглед и изговорувањето на оние зборови траеја кратко, сосема кратко, но остануваа со мене и кога во нејзиниот поглед и глас се враќаше љубовта; ми се вовираа таа омраза и тие зборови дури и во соништата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И првкањето на говедата и клоцањето на луѓето во сонот и миризбата од нивните испотени мишки и собуени објала и чорапи. Сѐ се слуша, бре, ама сѐ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— Бре, бре, бре! Ете ова се велит како во сон! — проговори стариот мудур и почна да мисли од кого ќе ги собере земените лирички.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си легна да спие, велат, ја посетува во сонот...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Имало случаи такви како тебе да си ги задават жените... несвесно... во сонот...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Пред мене се појавија убавите и снежни врвови на Караванките и така со овој пејсаж се пренесов во сонот...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Така постапи затоа што Даниел во сон се тресеше и преташе.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Затоа пејте само, звона на небо ќе звонат, пејте и кога глас во Вас нема, оваа прекрасна мисла, нека ве следи верно,за Ангелот кој со глас среќа создаваше, чувајте го во Вас, макар во Сонот. (на Тоше)

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Неговиот сон не го посетувале небесните сили бидејќи бил Партиен!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога Ели ќе заспиеше мама раскажувањето го прекинуваше, често и на половина збор, ја припокриваше, и неа и мене, нежно допирајќи ги покривачите, или ќе нѐ погалеше по косата. Од собата излегуваше на прсти и ја оставаше сосема малку подоотворена вратата, Ели да не се разбуди во сонот... ***

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Заборавена книга во книга, на тротоар, крај брзак, пред капела, на стадион, во дупка, под чкорка, во сон, меѓу две нозе;

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

И вратата има свој метален, сив дупликат, кој автоматски се затвора откако ќе се притисне копчето за катот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

— Не знам, вели, можеби и тие биле во сонот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Живеев во сонот со моите желби, сè да биде совршено.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Скокаше Дукле во сонот, се будеше и ја туркаше со рацете да се заврти на рамо за да ѝ запре крчењето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Еве ти сто – му ја подава Хорацио банкнотата на шашардисаниот таксист, необично лесно за човек од 111 килограми се извлекува од возилото и исчезнува во градскиот метеж.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Снежана в сон ја крена раката да се почеша.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не би се отворил пред секој, особено не пред непознат. - Кога го гледам така во сон, како блада и како се мачи, ми се чини дека гледам некој непознат, а не мојот човек, мојот Фоте.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Слушаш, стани! Долгото будење било негово мачење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И наеднаш пропаѓаше во сонот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Гуштерот со своето светликаво тело му ја даде првата најава за поширокиот свет, и како во сон му ја сугерира визијата за тропските предели и џунгли, кои беа населени со фантастично обоени живи суштества.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бубачката долго време ѝ доаѓаше и ја мачеше во сонот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но, трчањето ми беше бавно и мачно, како во сон.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И кога ми се причинува дека го слушам татковиот глас забележувам човек со униформа и пушка како ми се доближува. Во паника се будам...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Рада и во сонот се прашуваше: кого Долгиот сака да види.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Понекогаш жар птица им заигрува во сните, а тие си ги лечат болките со звуци на балалајки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Со еден мал дел од својот мозок се обиде да ја премости бариерата, да се провре, да најде проѕирка и да стаса до човекот кој мирно уживаше во сонот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но штом луѓето ќе го здогледаа Дрвото- на - сознанието, некој уште постуден молк ќе им го шибнеше сонот како со ладен камшик, та тие во сонот се занишуваа, се разбуричкуваа и се повлекуваа уште подлабоко од најдлабокото делче во себе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јас во дупка не паѓам, сами во сон. Цела ноќ.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Оти од порано уште чуле Дека таква била нивната борба Додека се гине да се пее И како такви уште и фала ѝ викале на песната Песна нас је одржала, њојзи хвала Ами како, ептен и за навек хвала Песната си е песна и како да свртиш Таа ич не е виновна што има секакви И уште повеќе што има никакви пејачи А никакви пејачи имаше и кога ги снема Патеките на соништата поплочени со петокраки Даже ептен никакви пејачи Кои чкрипеа како недоправени верглови И ги раскажуваа своите селански соништа Истопорени на градските плоштади Кои буричкаа во стари и туѓи соништа И кои на ангро крадеа туѓи соништа Крадеа на јаве се што ќе им дојдеше на сон Крадеа и на сон се што ќе им дојдеше на јаве Колку што крадеа и малку се џимкаа во сонот Нивната девиза не беше мирен сон и чиста совест Колку што не разбираа арно што воопшто сонуваа Ако за сон може да се есапи Само уништувањето на старите соништа со петокраки И ако за сон може да се есапи

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Тивко - без офтеж - во сон замижана - таа ноќ се упокоила баба Петра...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Спастрен човек првин си го спаструва сонот - од студој, од џимкања, од говоранции и викања – време е да се надува воздушното перниче, време е, како не било време да се наметне ќебето и да се молчи, молчи (малку ли се изназбори во соништата за Трансибирската) кој молчи може да си најде алтанче од Алтајската Гора, а има и реални шанси да го види Солжењицин како се враќа дома, баш со Трансибирската.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

И така јас моите не си ги видов... и само ноќта кога за миг успевав да задремам, во сон ги гледав нивните расплакани очи и подадени раце за гушкање...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како што болеста сѐ повеќе му стежнува и го истоштува, така сѐ повеќе запаѓа во соништа што го измачуваат: шета на улиците на Виена; воздухот му носи опојни мириси на леандер, орхидеја, зумбул, рузмарин.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Како во сон друг што му го кажувал, на доктор Миха му поминаа наредните денови и ноќи, споени во некоја колку сивина толку темнина, во која сè се препознава по научен навик а не со непосреден допир - од моментот кога го препозна синот во мртовечката картотека на Судската медицина, преку поворката низ гробиштата во која место тој да ја придржува жена си таа го придржуваше него заедно со ќерката, до тупотот на првата грутка земја што удри по сандакот на син му во гробот и оттогаш не престана да му одѕива во испразнетите гради, како грмеж од небото кој пред да одмине со облаците спалил една кревка тревка што ќе запусти цела душа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Понекогаш во сонот ќе офнеше, како што офка болен човек, и јас се приближував до него, обидувајќи се да ги разберам зборовите кои ги шепотеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нема вистински крај на нивната посета; нема последно уживање во чистата светлина на нивното конечно место за одмор, го нрма свечениот проштален појадок со конечниот леб со сусам на балконот покрај море, нема последно пливање во базенот, последен сет на тенис, последниот лесен ручек во ресторанот во анексот, последното нуркање без костим за капење на гребенот близу до нивната омилена мала плажа, го нема потоа поспаното одмарање врз лигештулите, последната купка во џакузи, последното доцнапопладневно повлекување за последен пат да се води љубов на последниот љубовен начин, паѓајќи во сон, кожа крај кожа, во взаемна прегратка; го нема последниот повик за будење од тој сон, последниот предел и десерт.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но еве сега таа одново му доаѓа во сонот, излегува од сликата на која беше качена на коњ и која му ја подари при запознавањето со неа, и му вели: „Зошто избега така налутено?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Овде, во нашиов проколнат свет, кој не може да се нарече сигурно и здраво место, луѓето се безбедни само во сонот, одамна беше заклучил тој.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Гребев со прстите по ѕидовите, го корнев ѕидот, ѕидот ми ги корнеше ноктите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој е мажот што ѝ се јавил во соништата. Нели таа го оттргна од смртта и неговиот живот è припаѓа само нејзе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во сонот тој се беше сетил на последниот поглед на мајка си, и во неколкуте мига од будењето цел грст од мали случувања во врска со тој поглед му се вратија во сеќавањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И така, во таа ноќ најстрашна од сите ноќи на патот, се будев и пак тонев во соништа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На која светулка во сонот ли ѝ мавта? За кого оние синолички ли ги збира?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Со темнината преминувам на креветот, размислувам и неосетно паѓам во сон.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тој милува една убава лика, таа што го допре во сонот, та уште да ја чувствува чудната горештина на тој образ.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Оние, кои со своето грдо однесување придонесуваат да се создадат грозоморните приказни!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Татко ги насети во сонот тивките чекори на својата сопруга кои се оддалечуваа, чекорите на љубовта и во овие години на животот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Пред да се разбуди ја подаде раката, како во сонот да бараше некого.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Па ѝ ги пуштам лавовите да ги научат трикчињата, пред да ја расчеречат, во жолтото мое собуле, во сништата мои пожолтени.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Мајка ти, црната кралица, не може да прежали што не те поседува на јаве, па затоа ќе те намами во сонот, со додека не полудиш и не отрчаш кај неа, во подземното царство“...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Јас му верував на Рајнер дека ќе се врати, но стравував дека очајот може да го фрли во непостоење од кое не ќе може да го исполни ветувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зрновски изгледа во сонот ми објаснуваше дека во текот на војната има пополнувано со стихови токму такви картички некогаш одамна, по занданите?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Луѓето сакаа во соништа да не веруваат, иако сè повеќе и сè почудни соништа сонуваа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Барем во сон, ја чувствуваше страста на жртвата.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Ми доаѓаше во сон како да сакаше да ми каже нешто, но никако не успеваше да изусти или кога ќе успееше да пушти глас јас не можев да слушнам...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Луѓето во соништата се сретнуваат, се дополнуваат.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И видов дојките нејзини кои светлината небеска како ѝ се поткреваа и чув Бог како ѝ довикна: Марија, веќе зора е... Така ми исчезна во сонот Во птица престорена.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

„Несовршено оживеана кукла.“ „Сон капнува во зеницата. Зеница капнува во сонот.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Измачен, ја сонуваше почесто, и така во сонот, болот го смекнуваше, тагата ја лечеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Откако засекогаш се оддалечи од сиџилите и немаше повеќе сили да ги прелистува ни во соништата, се обидував да го стимулирам за нови читања носејќи му книги, весници, списанија, за кои претпоставував дека му беа блиски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Никој не се возбуди ни кога Видин Вејката рече: „Оваа планина наша целата, колкава е, на сон ми се виде како бран вода од што се исплашив дека отидов по врагот заедно со целото село, препалено се разбудив. Скокнав во сонот...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Гледа Богдан да заспие и да се засолне во сонот од мачнината што го притиска, како што тоа дедо му го правеше кога ќе му беше мачно или кога ќе се разболеше, бегајќи му на суровото и тегобно јаве, но на Богдан соновите не му се засолниште, ами измачувалиште: се наоѓа пак некаде во Виена; шета бесцелно по улиците.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој ѝ ветуваше сосема обични нешта, толку обични, што луѓето не ни помислуваат да си ги ветат едни на други.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со орел од ноќни пеперутки, мртвата божица бара опстанок во сонот – градител.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

А кога се будевме, не знаевме дали се враќаме во сонот, или почнуваме нов сон.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но не, тој и во сон знае дека не треба да се сврти.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Најпосле го пробија, откорнаа еден камен-два, а потоа полесно почнаа да ја прошируваат дупката и да навлегуваат внатре; кога го пресекоа ѕидот на онаа висина на која удираа, тој се урна, а со него и оној дел од покривот што лежеше на него, откинувајќи се исто онака како што Бандо го виде во сонот; и сега, гледајќи го повторно тоа паѓање, не знаеше дали е ова на јаве или повторно сонува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Беше еден начин да се остане увиснат меѓу голите гранки над сивата провалија, го пронајде во сонот и продолжуваше и во тоа полујаве да го води својот разговор со онаа притаена, ранета ѕверка под себе, која му одговараше со своето тивко, жаловито завивање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И во сонот ослушнувај како низ тебе струи.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Неколку ноќи пред предвиденото заминување силно размислував во соништата за патувањето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Да бидам сон, во сонот на твоите соништа Би сакала, би сакала...вечно да си мој.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

На неколку чекори од нашиот дом, како во сон, како во чудесна сказна, се оцртуваше профилот на Дрвениот мост.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Често ноќе, во сонот, му се причинуваше дека некој тајум му влегува во куќата за да му го украде детето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Како сон во сон што се натпреваруваат кој во поубави и попрекрасни предели ќе му го пренесе чувствувањето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Беше на едно високо скеле, сега веќе ѕидар, а некаде во него, вкоренувана низ сите оние изминати години, долги, од неговото детство, почна да ги подава своите отровни повитки, една ужасна бездна, да се отвора и да се длаби пред неговиот поглед и да не му дава мира да се размавне и да работи, како што знаеше тој, како што работеа сите други мајстори, и во сонот опоменувајќи со длабочината на провалијата под него, ниеднаш не позволувајќи му да подзаборави, да си ја сочува онаа свикнатост со не.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неколку мига, на осветленото парче во дворот, стоев во сон, предадена на млечната ноќ што ми го обвиваше и ми го дразнеше телото со блага свежина.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

2. Точка збор, вулкан, булка - Во сонот и сонувањето, Во радоста и тагувањето, Јатка во матката, лулка Од небесно ветре лулеана, Песна уште незапеана, Дом и пристан, монистра Од ѓерданот, бемка на вратот.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Потона во сон мрморејќи „ Нормалноста не е прашање на статистиката“, со чувство дека во таа мисла е содржана длабока мудрост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој продолжи да чекори без да запре. Чудното беше што во тоа време, во сонот, зборовите не му оставија голем впечаток.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Понекогаш знае да се сепне во сонот, да промрмори нешто неразбирливо за будните.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

„Но ова се претпоставки" вели Поетот“ а ние, барем засега, можеме со сигурност да сметаме само на еден факт, оној, дека стореното зло во сонот не остава трага, па дури ни во случаите како во оној кај Данте: Верувајте видов и уште го гледам трупот кој својата глава место фенер ја носи лулајќи ја на мртвите коси! ...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Од некои причини што во соништата не се кажуваат, човекот не може да се пресегне да му го подаде куферчето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој си го избакнал детето во лулката, нежно ја прегрнал саканата, и таа цела ноќ го слушала како ѝ липа врз градите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така говореа а јас ги слушав и се грчев во разбушавени магли.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зошто тоа горко сомнение влезе дури во неговиот сон, да си мисли дека ни во сонот не може да се сретне со неа?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога сонувачите сонуваа, Будните им се вовлекуваа во сонот, како и во домовите, и им го земаа дури и доброто шт го сонеа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Нели си мислевте дека во сонот на коалата нема прашалници?

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Повторно долго спиеше барајќи засолниште во сонот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Како и во Строгите надгледувања, дејството на Сплендид се одвива во сон.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И сум се исплашила - уште нерасонета сум се исплашила - најаве повеќе отколку во сонот.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Потоа долго во ноќите, гледајќи во мракот, ги гледавме лицата на нашите најблиски, ги гледавме нашите ливади, кориите, ридиштата и планините, чешмите, лозјата, реката и сонувавме, сонувавме и плачевме во сонот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тие вечери, во Крушево, не знам дали поради прстенот или поради тоа што веќе долго бев отсутна од дома, многу често мислев на мајка ми и посакував да сум со неа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Велам: слушаш ли што шепоти морето, бели острови ти се закануваат како оган во сонот...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Како кога им наидуваат во соништата на оние граѓани кои често дружат со нив.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа девојка, кога се разбудила знаела да ги повтори сите зборови што ги слушнала во сонот?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, Герасим не ги знаеше сметките - бевме триесет и осуммина, некои со по едно воле, некои со близнаци, и повеќе ѝ верувавме на прикаската за царските синови и за чумата отколку на утрешниот ден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ни во соништата не би можела да го измисли...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

“Синоќа ја сонував таа песна, додека еден алигатор се обидуваше да ми објасни некои работи во сонот”.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Се движеше како во сон, самиот си се гледа, ама ништо не слуша.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Додека го слушаше Игора Лозински за можноста сталинизмот да стигне и до бреговите на Езерото, да наложи нови граници, да ги зајакне старите, да ѝ постави граница на надежта на луѓето, Татко се замислуваше, небаре затрчан во сон, со семејството пред јагулите на патот кон Америка.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И тешко дека ќе се задоволат со нешто помалку.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Изгледа помалку како во сон, те тера на смеење, или си екстремно среќен или екстремно тажен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Еднаш дури и запеа, така во сонот, проклет да бидам, голема беше нејзината мака, душата ја болеше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сликата што ќе ја наречеме Аполон и Месечината-детелина ги антиципира романтизмот и надреализмот, то ест елегиската романтика на урнатините како пејсаж од соништа и преклопување на слики во сон, во надреалистичка смисла.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таа нивна ноќна молитва траеше сѐ додека и последното нивно чедо не се смиреше во сонот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Буквално болен од љубов, стенкајќи одвнатре со секое нишање на возот и загрижен дека засекогаш сум оштетен, ѕиркав надвор во жолто-осветлените станици каде осамени мажи стоеја пред огромни реклами, слики на раскошни манекенки изобличени со графити - истите стари навреди и повици; ДА ТЕ ЕБАМ, ПУШИ МИ ГО.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога го раскопале мравињакот, на неговото дно пронашле ист онаков гроб каков што бил и оној во кој Мијато Акиносуко во сонот ја погребал својата жена, царската ќерка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Има некоја мака што го тера на спиење, што му олеснува во сон...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но, јас пак ќе те чекам во сонот,живот мој, одтаму неможеш да ми побегне ликот твој.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

За да го ослободи му кажа дека често го сонува, дека водат љубов во сонот и дека затоа го викнала за да не биде тоа само сон.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јосиф сонуваше како го вози министерот, само не можеше во сонот да му го види ликот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Како во сон.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Марија навистина беше како во сон.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Жедни бевме за одмор. Во хотелот „Киев“ таа ноќ имаше бал, а сето тоа нѐ однесе во некоја нестварност, во соништа, можеби поради заморот што го чувствувавме.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А татко му еден ден му рече: кој нема татковина, нема ниту гроб, нема ниту гробници и ти забранувам да патуваш!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

XXI Пред некој ден отец Иларион стана од постелата целиот облеан од пот и возбуден; мора да го завлекла некоја демонска сила во сонот, си рече.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Можеби тоа беше зелениот дух на водата, што знаевме - неми, стутулени еден крај друг седевме на највисоката карпа. Во сон, во магија.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сенката-ехо одзива во сонот јас-треб, јас-тебе, те-требе... Сети се на оној миг кога те засенила.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Рано утредента Трајче во сонот чу: - Ајде, другари, станувајте! Веќе се разденува! Денеска нѐ чека работа...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Понекогаш дури и ја сонував таа рака, и во сонот ја подавав својата рака кон неа, и мојата рака удираше во ѕидот па се будев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лете столот го изнесувам на верандата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ повеќе и повеќе му се чинеше дека тој куферчето во сонот го додал откако се разбудил...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Еден батка измислил некаква откачена направа која ги спречува ерекциите во сонот, но и тој починал од Бенг-утот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мајка, и во оваа, како и во други немирни Таткови ноќи, око не склопи, а ако ненадејно ја совладеше сонот, таа повторно, и во сонот, беше тука, до Татко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И така, ќе чуеш дека се мачел долго, ама „се спаси сиромашкиот“... „беше добар“ како неопходен вовед, а за добрината не биле ни свесни, „одненадеж, во сон...“ со додаток „фала Богу, не залежа и не се мачеше!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Ме измори Јурукот, - рече, се проѕевна еднаш, двапати и потона в сон...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Лежеше склопчена како и секогаш кога спиеше, со свиткани нозе, со главата спуштена на градите, со рацете стиснати на стомакот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Докторот рошкајќи низ чантата му рече: „Мачнините од јавето се селат во сонот...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Само одвреме-навреме некој некого бараше во сонот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Даниел, кој секогаш беше сув и подвиткан, сега беше опустошен и не спиеше мирно, во сон стенкаше како да го измачуваше нешто.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Само, понекогаш, на полноќ го слушаат виежот на кучињата и се ежавеа од страв, дури во сонот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Трајан вика во сонот: Јуриш! Јуриш! Предајте се, мамето ваше!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дури и во сонот му се јавуваат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

4. Летањето во соништата отсекогаш ми било долгоочекувано доживување, и со чудење открив дека ги паметам сите сонови со летање.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Но растот нејзин беше побрз од мојот и поголем куќата што ми ја подјадува со своите долги длабоки корења што се шират во сонот што ми роваат та пукаа во ноќите без сон и ѕидови и порти се пореваа темелите и покривот ни татни од нејзините корни од нејзините гранки.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

А бев сигурен дека барем во сонот дружи со некого од нејзиното минато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најпрвин Перуника со извивање на сета снага се бранел од крвоморници што и во соништата му го кинеле срцето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На нив се сеќаваше нејасно, зашто ги минуваше главно во сон или во зашеметеност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Лето. Сонцето застанато над црквата, Мајка му везе кошулка со распејани цветчиња, Тоа мавта со голите рачиња,се смешка, Гледа во сонот: две светулки го водат за раце и на бело ждребе го качуваат.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

- Господе, па нели ги расчистив сметките со сплаварот за да ме ослободи од адот, се мачеше во сонот цела облеана во пот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ударите што ги правеше, и ноќе му одѕвонуваа во сонот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ни во сон не сум помислувала дека со својот музички талент можам да завршам како домаќинка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Влатко фати да тоне в сон...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ах, ова не е на добро, си рече Севда уште во сонот зашто, ако на сон, таа знае дека да видиш чист оган на убаво е, нешто добро ќе чуеш или нешто неочекувано ќе ти се случи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Бесмислено е да се изедначуваат. Но, одговори малиот човек, со тесни усни, зошто тогаш јас кој во сонот присуствував на вашите гадости како (по ваши зборови) измислена, нереална личност, сега се појавувам во реална личност, сега се појавувам во она што го нарекувате вистинска реалност и сведочам против вас.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Европа Ах ти прелепа божице што богот наш суров без поштеда и пардон те опаша грубо сега освета слатка ни спремаш судбината ко џамаданче ни ја кроиш и приспивни бајки ни редиш но не во сон сладок ами во очај и летаргија нѐ фрлаш Ах Зевсе ненаситен манијаку сексуален никаквецу од небесна сорта што несреќа на врат ни врза што грев в мозок ни жигоса та ни камшик ни пост велик оттаму не може да го истера Ах милост имај божице сјајна еве на колена клечиме пред портите на домот твој златен петиците ти ги целуваме прошка дај ни за гревот наш древен и прибери нè внатре бар малку тело запустено да одмориме и душа грешна да згрееме подај ни сал трошка од трпезата ти божеска и вечно името твое ќе го славиме и пелтечиме Маргина 35

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Упростено речено, во основа на сексуалниот однос се фантазматските обрасци, психичките репрезентации, мисли и идеи кои не се латентни па потоа потиснати како што е тоа случај во сонот, туку се латентни, а потоа подложени на регресија и тоа не формална, туку топичка регресија, преку сензори- моториката до оргазмот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

во (предл.) - сон (имн.)