Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој ме научи да правам чуда.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Откако му свирнаа глогов кол во срце неговиот дух и понатаму телепатски комуницира со мене.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се роди радост во срцата на сите.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Смешно, ќе ви се насмевнам в лице ако ве има, со презир и похота, со грч во срце што како клопче го собирам, иронично ќе ве исмеам, зошто вие не сте ми поважни од децата мои...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тие во срцето имаа изградено црква во која Бог живееше.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

На челото е умот (Отецот), значи, со здрав разум, во срцето е црквата, домот на Синот, значи со здраво, чисто срце, десното рамо е силата (Светиот Дух), значи, со цврсти раменици, тој да ни ги крепи рамениците, да бидеме исправени, зашто рамениците ни го крепат целото тело, и на левото рамо кажуваш Амин, нека биде така!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

III Живеевме во срцето на Козар маало, во стара двокатна куќа крај реката, во низата градби според отоманските архитектонски урнеци од почетокот на веков, со видливи европски примеси.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во мигови на кристална самотија во срцето на балканската ноќ, кога лесно слегуваше дури до потсвеста, си помислуваше дека состојбата во која се најде неговото семејство е можеби реванш на судбината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но не помалу жестоко, но сепак нежно и со доза на хумор, Времето на козите ги разоткрива идеолошките одлуки против природата, во еден вид пасторала во срцето на градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа е човекот кој на прашањата од луѓето која е неговата мајка, секогаш имал само еден одговор: Мојата мајка е земјата македонска.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Гоце Делчев живее во моето срце, во срцето на татко ти, дедо ти и баба ти!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во богатото и разнородно книжевно дело за деца и млади на Ванчо Николески, во недоброј убави и толкупати недоречени и незавршени страници од писателовата идеја и мисла, по неговиот знак на препознавање „Волшебното самарче“, секако и романот „Гоце Делчев“ е во редот на оние негови дела по кои ќе го познаваме и помниме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Таа на почетокот има увод именуван „Се појавил чуден човек“ и на крај епилог „Срце во срцата“.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Мислата на доаѓањето на брат ми ме оттргна од другите работи и ми внесе возбуда и радост во срцето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Надежда Мирска ми вика, а таа кога вика, знаеш и самата, вика како нож во срцето да ѝ е забоден, ти си Симон човек со бога во душата, со добрина во срцето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Изградбата на црквата, ставањето на два крста, садењето на дрвото, претставувањето себе си како човек благороден, со добрина во срцето... Боже, ова толку многу се повторува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сакам да ја калам волјата на возвишености, на непредвидливото и недофатливото, на крупни мисли, да одмавнувам на секојдневните кавги, во срцето да носам свечени двобои и пелерини.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И Симон е тип на интелектуалец кој оптира со политиката иако декларативно стреми кон универзалното Добро, но и човек за кого не е сосема извесно дали е способен да го почувствува и страдањето на поединецот, дали неговата хуманост и емпатија се наоѓаат само во зборовите, во интелектуалниот порив, но не и во срцето, и дали затоа во оној момент кога тие преминуваат во дела, доживуваат крах.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како остра стрела во срцето ме прободуваше мислата што секавично ми миниваше во главата...што ако умре!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Со воз.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Доволно сум во здравтвото за да знам дека тоа во превод значи ...вашата мајка почина... ама не сакав да верувам во тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Длабоко во срцето се надевам дека Скендерови го најдоа рајот!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Неа им ја овозможија оние што во срцето, до границите на личната саможртва, ги негуваа и ги одбранија двата идеала, човекољубивоста и божествената праведност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во тој миг Цви Корец длабоко во срцето почувствува дека судбината негова, на семејството, советот, заедницата, на целиот овој град, сѐ посилно се заплеткува во големо клопче што се намотува, се пласти и стега околу сите нив заедно од некоја огромна сила спрема којашто секој отпор е слаб, оттука и излишен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во таа жива и занесна, толку драга какофонија на гласови шумови, џагор, ведри повици, цивкање на деца, од некаде се слуша тажникав звук на вергл.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А во срцето на градот, улични продавачи гласно нудат кандирано овошје и зашеќерени јаболка. Радосно викаат деца.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Закинтос е единствената еврејска енклава за време на холокаустот, која праведниците успеаја да ја спасат од првиот до последниот човек.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Може ли да им се верува на комунистите?“ - гласно ги прашува тој.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ВО СРЦЕТО на плодната Тракиска рамница, реката Марица тече бавно, мрзеливо, речиси ползејќи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ова е најголемиот парк во Софија и во Бугарија, а можеби и на Балканот, зашто се протега со километри и зафаќа пространство нешто поголемо од 3.600 декари, и во него човек не се чувствува дека е во срцето на голем град и дека на дофат на раката е неиздржливата бучава од мотори и автомобили...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Висла не е во срцето на Варшава, но е во неа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Соколета како да го прободе самиот седми ангел со огнениот мечовиден јазик право в срце.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нешто го штрекна дури в срце: внатре, на самата средина, беше изложена сликата на Лила.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го жегнува нешто врело и горко Петрета в срце, како веќе да го погледнала со оние две црни очи, иако е уште далеку.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ах, како го жегна в срце тој глас дедо Ивана!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сето тоа не можеше да не внесува извесна горчина во срцето на Пискулиева, колку и да беше готов да се утешува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Останаа песните Што ги грамадев За тоа небо За тој ветер За таа вода. дрво Дрво жолто, Дрво тажно Тажно дрво Тебе в кора Мене в срце Ми е Црвот. кредо Ме маѓепсува Тајното Ме спасува Сјајното. посакав да бидам друг Посакав да бидам друг Другиот посака да биде Јас Сега во себе ги носам И едниот и другиот Тој. до чедо Јакимовски Ти јавувам: Гугучките Испилија три Во клуновите семе Од твоите рими.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Но ние го разбравме: добродушноста и заштитата го трогнаа в срце.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Таа со јад во срцето почнала да ги собира.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Јована го штрекна бодеж в срце и си помисли.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— И се растрча по сите одаи. Се успокои кога ја најде скриена во земникот, кај ковчезите, легната под веленцата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Да ватил некоа чорбаџичка посестрима вој Сиве? — ја штрекна првото шило во срцето“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сиве беше млад и многу личен маж, та може и да тргнал по тој пат за да излезе на крај со слепата сиромаштија, што ја беше наследил од татка си Јована.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се качив и видов со свои очи: секој камен си имал срце и во срцето на секој камен си имало молња, за секој случај.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Над влезната порта венче од детски солзи му пркоси на законот на гравитацијата среде бело венче ѕвони бело ѕвонче бели коњи со распавтани бели сни и занданите имаат облик - бела ѕвезда бело насмеана со опашка од бела роза бели галежи на бела свила од првата ноќ до последната бела виделина бел садник од рози во срцето - осаменоста ја скорива љубовта гнетот го скорива гневот бело варосани ѕидови во нив светлината жртва заѕидана врела голтка запрена среде суво грло и смртта тука имала бела боја и многу сакала да гушка листиња од црвени рози.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Но дали ќе дувне таков ветер и во срцето на пашата?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но не им беше на сите дадено да наѕрат во тајната на мајсторската работа и да ја откријат нејзината убавина, којашто еднаш почувствувана, останува за цел живот врежана во срцето, како нешто најсилно, најмило и најсакано.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Животот го имаше научено дека пламен во срцето може да запали само пламен од друго срце.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само Јанка му беше во срцето - само по неа копнееше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потем ја изгасил свеќата. Го извадил од појасот кривиот кинџал и, без да му затрепери раката, си го забил во срцето...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секој удар одѕиваше болно во срцето на тие мажи и татковци, браќа и пријатели што одеа во далечни земји.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И луѓето замолкнуваа, боцнати како со остен во срцето од Аргировите зборови.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таму, во срцето на оваа убава земја, во Париз, крај самата Ајфелова кула, ја започнал со татко му, најпрочуениот мајстор меѓу мајсторите на цела Европа, мајстор Атанас, големата мермерна палата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А кога ќе го замолеа тие да им каже, дали ќе изгасне некогаш страста по срните во срцето на пашата, - евнухот сожаливо ги гледаше и им велеше: “Иако е човечкото срце затворено со густ, непроѕирлив превез, -ништо во него не останува вечно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Во срцето. - Добро, во центарот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еден дел од овие гени и хромозоми, можеби, својот почеток го имаат во далечната Анадолија, за да се вкрстат со други, во срцето на Балканот, во Прилеп, па потоа кон нив да се вклучат други, некаде од областа Сул, крај Јонското Море, за да продолжат кон бреговите на Езеротои, оттука, да започнат нов балкански круг.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Страшно е, а? - им се обрна Бојан, треперејќи и самиот од стравот што му се беше загнездил длабоко во срцето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој беше почеток на една нова радост што се всели во срцето на момчето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во срцето пак почна да му се загнездува несигурност, очаеност. Помош од никаде!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан ги гледаше овие мени на природата и сето тоа му навеваше тивка тага во срцето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А каде ќе завршам - во срцето на остарениот љубовник, во телото на непријателот, или во некоја пријателска дива патка - сосема е небитно.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И мрзливоста, незаинтересираноста, се всушност само тивко издигнување, во срцата, на овој енигматски удел којшто го уништува секој проект и дава наредба на секоја работа да ѝ се остави шанса за неуспех. (стр. 270)

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Кога е во срцето песната е будилник Втасана на усните, веќе му е придружник На пламенот што ја обојува муграта.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Поезијата е слегување и во срцето не само качување кон Бога а ти си негде близу до неа или си самата таа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Животот е пресметување со суровости или предавство и грд погром на речта Одамна не стрелаат во срцето Стрелаат во мечтата.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ги собра во една торба најпотребните работи, одрона некоја солза на вратата од убавиот, туѓ стан, во кој така убаво презими, и со злоба во срцето излета од гнездото и побегна в поле за да не се врати никогаш веќе.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Само барем малку да му се оддалечам, здив да можам да земам и да можам да се завртам, да го видам, да си ја оладам душата во очите негови, да му потонам некаде, в срце да му се посадам, таму корен да му фатам и како в градина да му никнам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Гибнат беше длабоко во срцето поради овој голем пречек што го гледаше со свои очи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тогаш, кога јурна народот во дворот, еден куршум истрелан од копата, го удри Максима право во срцето и го кутна на земја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бог нека те исчува убава и чиста во срцето, рече, а проклетства нека удрат на мене кој те нагрдив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во главите, во душите и во срцата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Одненадеж одекнува подмолно и промолкнато оттаму од Камен и чиниш паво во прозорецот, право до душата и во срцето Максимово, па тој, штрекнат, ја мрднува главата влево, небаре ја засолнува, но веднаш потоа чувствувајќи се понижен и лут на себе ги попритиснува стапалата на подот и останувајќи пред прозорецот чека повторно да се огласи кобникот од Камен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И таму, и најмногу таму, вели Максим, во главите, во душите и во срцата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јован и Руса седеа на Бел Камен, Јован свиреше на утот а Руса плетеше венчиња, кога одоздола, од житјата грмна пушка и го погоди Јована право во срцето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако Бог постои тој во срце и душа гледа.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Често на Запад нè гледаа со презир како муслимански народ во срцето на Европа, а Истокот исто така не гледал со презир зашто сме биле свртени кон Западот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тоа ми го тутнаа изгледа во умот и во срцето политиката и Војната“ Патем ја спомна и неговата најнова теорија за корисноста!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали таа навистина не знаеше каде е родена?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И не слутеше кутриот дека вистината веќе ја имам и во срцето, и во умот!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа и не се стеснував да му речам на момчето: „Ти, Иване, сета куќа имај ја за своја, а не само собата во која си сместен“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ним не треба безрезервно да им веруваш“ беше нејзиниот заклучок во врска со однесувањето на тој војник на бел коњ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чувај се од оние поединци, кои од лековерност или по потреба ќе ги сместиш во срцето или во негова близина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зар има причина таквите нешта да се сметаат за тајна?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Навистина чувствуваше единство со земјата, со самиот центар на земјата и надвор од земјата, и како нов бран од животот да ѝ протече во неа, така што таа се почувствува посилна, многу посилна од кога и да било, и тогаш немаше ни болка во грбот ни мака во срцето, туку го имаше само чувството на надуеност и набабреност во длабочината на своето тело.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Меланхолично се движеше низ куќи. Работата ѝ беше еден вид лек, ѝ ја затапуваше болката во срцето и ѝ ја ублажуваше осаменоста што се надвиснуваше насекаде.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Зборот „смрт” предизвика остра болка во срцето на Кети и таа веднаш замолча.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нејзината волшебна молба за куќата го погоди Даниел во срцето, иако таа желба не одговараше на местото и на огромниот индустриски град, меѓу вревата на блискиот автопат и бучавата на авионите што пристигнуваа и заминуваа од аеродромот, што се наоѓаше само на неколку милји на запад, и бучавата на пиланите и фабриките кои како сртови се издигаа на нискиот планински венец, помеѓу градот и рамните предградија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Потоа тие тројцата се одвезоа до болницата, оставајќи ги зад себе двете стари и безнадежни фигури, студениот ветер да им дува во срцата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Детски страв и промрморе во срцето дека Даниел може да ја отфрли, дека ќе престане да ја сака, како болката да беше нешто срамно од нејзиното минато, кое таа го донела во оваа чиста љубов за неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ѕидната конструкција на кулата му личеше на гробница, и таа мисла му потона во срцето, дека во таа гробница, заедно со сенката на својата невеста, ги закопа среќата и спокојството на душата, кои можеле да бидат негови.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А заедно сме, оти по еден ист пат одиме. Без правда во срцето свое.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како што дождот, паѓајќи на земјата им ги дава на билките нивните особини: на слатките – благост, на опојните – опојност, а на отровните – отров, така и светлината таа, кога влегува во срцата на луѓето, се менува и им дарува моќ според доблестите на срцата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оној кој добил првенство и чест царска да влезе низ неа бил токму таткото на отец Стефан, пречесен и благтоутробен отец Мида, кој од синот свој попрв бил во науките и знаењата, но и во срцето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Очите ми се превртуваа, колената ми штракаа, срцето ми биеше во грлото, и чекав секој миг пајакот грозен да нѐ заплете во мрежата своја, да нѐ удави, да нѐ голтне живи, со осило отровно да нѐ прободе низ душата, во срцето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Хетеронормативноста, секако, може да се квалификува, да се заузда, ограничи и можеби да се поткопа или да се ослабне до степен што сега тешко може да се предвиди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но моделот на човечкиот живот што го претставува и што таа го промовира како хоризонт на стремеж за секој исправен човечки субјект, нема да го снема со озаконувањето на геј-бракот и со можноста на нехетеросексуалците отворено да служат во армијата на САД. ‌Ете зошто квир-политиката е толку многу подалекосежна, толку многу попреобразувачка од политиката на геј-правата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Значи, рамноправноста на гејовите, сама по себе, нема да им стави крај на хетеронормативноста и на нејзините последици.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А колку што општествените протоколи на нормалниот или на хетеронормалниот живот и понатаму им се туѓи на геј-мажите, толку геј-мажите не можат да си го сфаќаат сопствениот свет здраво за готово онака како што можат стрејт-луѓето. ‌Во таа смисла, геј-мажите се отуѓени и од „природата“, односно од општествените дефиниции на природното.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Бидејќи логиката на сексуалниот поредок досега толку длабоко се вкоренила во еден неописливо широк спектар на општествени институции и бидејќи се вкоренила во најстандардните прикази на светот“, забележува Ворнер, „квир-борбите не се стремат само кон толерантност и кон еднаков статус туку и кон предизвикување на тие институции и прикази“.468 Квир-политиката нишани право во срцето на нашиот модернитет. ‌Геј-мажите, како сите настрани, нужно се откинати или отуѓени, барем донекаде, од хетеронормативната култура, како и од примените облици на лично и општествено живеење што хетеронормативноста ги обликува, ги издигнува и ги нормализира, правејќи ги „главнотековни“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На мој начин навлегувам во срцето на материјата користејќи ги процесите на елиминација.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

-Дали и јас можеби имам манастир во срцето? – праша Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Едно парче жива светлина, сместено во срцето на Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Ако сакаш да запознаеш некого, слушај го што зборува: тоа што човекот го зборува (она што како збор излегува од устата) доаѓа од умот, а е наталожено во срцето.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Запалена, свеќата ќе ја носиш во срцето, засекогаш – одговори старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тие немаат чист манастир во срцето во срцето, ја немаат рамнотежата за која ти зборуваш, а сепак се живи? – рече Еразмо, по ваквата, за него, провокативно наметната тема.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Горењето на вечниот оган во нашето тело значи живот, горењето на нашата свеќа во срцето е љубовта духовна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Таму, на тоа место, добронамерниите ветрови не дуваат – продолжи старецот. – Така, и ти имаш едно парче во срцето замрзнато.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Само со тишина во умот ќе успееш да се отвориш кон светскиот прозорец без страв, зашто, иако имаш див поглед, кроток си во срцето.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ничие срце не може да помогне за да се намали таквата болка, зашто та е длабоко вгнездена во срцето и во душата...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така завршил обидот преку една страшна експлозија во срцето на Османската империја да се потсети Европа дека покорените народи не мируваат и ги бараат своите права.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Далеку позагрижувачко е поведението на Европа, која за сметка на своите сомнителни интереси го заборава својот долг кон еден мал народ во срцето на светот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Најшумни беа кумовите и нивните жени, чии пискливи гласови ми ги параа ушите и ми се забодуваа во срцето.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога ликот на учителката Вера онаков каков го имав топло во срцето не би ми се мешал со ликот на Вера - маќеа, тоа би било нешто сосема друго...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Имињата на нејзините деца што ги прочитала во весникот и кои останале сираци длабоко ѝ се врежале во срцето.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Да се важеше, претпоставувам дека сите ние би биле Казанови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеби сѐ навистина заврши таа ноќ кога јас почуствував дека тукушто започнувавме, оној пат на плажата во летото помеѓу средно и факултет кога нашите тела се судрија толку очајнички што за миг помислив дека го сторивме тоа, а можеби во срцата и го сторивме, иако за мене во тоа време онадувањето во срцето баш и не се важеше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вртисенка за добра зделка од добробит со лесна среќа распамучен, стопен, смекнат пред Вишниот купил свеќа За зорт, за фајде, за да свети небаре за час се сетил ако ништо некогаш не ќе се има да засветли една свеќа да се најде и околу многу сенки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако сакате алчниот сталеж да го погодите во срце удрите го по неговите конјуктиви, по неговиот церемонијал на убав испразен говор, по неговите естетски пренемагања.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Маслините во канти по патот, олеандри, крај морето етер со задсмртен пој се надига чекан над птицата- вампир никогаш, Солун, никогаш твој во срцето кол, на земјата патник. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 130

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оној којшто еднаш ќе ги раздува сите тие моќници со кои сталежот мавта како врачевите со своите фетиши - неговите големи писатели, неговата Џоконда, неговите столови Луј XV, неговата убава граматика, неговиот изумрен стерилен јазик, целото негово купиште конзервирани мртовечки коски коишто ги потстава како уметност и култура - оној кому што ќе му успее да му дојде од газот до главата дека вистинската жива уметност, единствена, и вистинското инвентивно творештво се на негова страна, а не маскарадите под покровителство на министерствата, тој ќе го потисне алчниот сталеж.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сеќавам како таа ноќ се возевме дома на линијата Е1, чувствувајќи се толку болно и победено што се срамам да го спомнувам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ПОД ОДСЈАЈ

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Петмина млади пријатели одат во Тубинген со некаква светост во срцата, како да одат на поклонение, затоа што таму, во домот на столарот Ернст Цимер, живее Фридрих Хелдерлин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека ги води кон неговото омилено место, зад куќата, госпоѓа Цимер се обидува да им ја објасни состојбата на нивниот омилен поет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Најпосле, Рибоокиот ќе успее како скорпија да му се вовлече во својата ладнотија во срцето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Човек од снег или Оној-што-се-пресоздава-себеси (расказ) Го гледаше снегот тоа утро остарениот скулптор и сети некаква милина во срцето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јарето во срце ќе ти скокало, ќе те скокоткало, ќе си рекал и мемекал, оттогаш та довека.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Зборот „вашата смрт“, како оловно зрно го погоди тупотливото срце на Невена, а во срцето и надежта. Невестинската надеж.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И, ко што е редот, се свртев кон изгрев, кон Св. Спас, ја кренав раката, се прекрстив и благословив: - Господе, дај им челад на младите, дај им здравје и арнина, дај им слога и топлина, во срцето добрина, место козина коприна, куќата со азно покриј ја, до крајвека, до амина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Велеше: „Мојот прапрапрадедо, махараџата Раџнапур во 1521 год. со караван од камили, натоварени со индиска свила и со големо љубопитство во срцето, со царска придружба, тргнал од далечна земја за Виена.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ме прободе нешто во срцето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш, заплашеното човече што се стуткало во секој од нас почнува да претка, да вреска „тревога!“, да се резили, и избезумено убедува дека само тоа е кутрата жртва, а останатите се вампири на кои мора да им забие колец во срцето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А што ако самиот Црн Господар ме мами, па сè ова е само сон, а девојката ламјина ќерка со три змии во срцето што по полноќ ќе доползат до мене, заспаниот љубовник, и отруен ќе ме вратат на јавето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Токму таа седумнаесетгодишна убавица ја пушта аморовата стрела право во срцето на Доријан.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Залудно е да го стега перото, залудно е да зјапа во месечината, оти канџите на Нечестивиот му се закачија во срцето и тоа сега крвавеше со сомнеж, со тага и со безнадеж.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во одеднаш разбудената ноќ околу него тропотеа чекори, лаеја кучиња, пискаа женски гласови, пцуеја мажи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Многумина од вас тогаш ме прашуваа, трудејќи се во моите зборови и во срцата свои да ги најдат одговорите што дотогаш сами не можеле да ги пронајдат: ’Павле, каков е нашиот пат?‘ Тогаш ви велев да не го барате одговорот надвор од себе, туку единствено во срцата свои, со молитва и со чист живот, та тој самиот, со волјата Негова, ќе ви се покаже.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оти домот се носи во срцето и понекогаш се наоѓа онаму каде што никогаш не сме се надевале дека ќе го најдеме.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Го олабави прстот од чкрапалото, исцрпен, се бореше за здив, му се чинеше како точно во срцето да го клоцнал коњ.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Македонци мои, кога ве посетив тогаш повикан од вас, јас бев неук за овој свет, и во душата, и во срцето, и во слабините свои, на сите три места со кои мажот мора да научи да љуби, за вистински да го сфати Божјиот дар на земниот живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Блажени се оние што ја спознале љубовта во срцето свое, оти љубовта е патот и целта, и љубовта човека го избавува од вечната смрт на омрзата и на тагата, а секоја љубов коренот свој го има во љубовта кон Него, па тие што љубат, во љубовта Нему му се поблиски“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Подоцна, кога во срцето свое го запозна Учителот и кога научи како да простува и преку молитва да се прочистува од тињата на омразата и на гневот, му прости и на татка си за омразата со која го имаше задоено.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Студениот ветер зафуче низ дрвјата и преку редениците и униформата како да го прободе право во срцето.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Зошто пишувам? Зошто им пишувам?!!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Токму Петар на Јован му ги фрли в лице писанијата во кои овој верно запиша дека Учителот со својата воскресната појава ѝ ги избришал солзите на Магдалена, та ја пратил да им каже и на другите оти вистина воскреснал и оти не треба да очајуваат во срцата свои.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И кога таков, најден за себе и за другите, ви прикажував за откровението свое, многумина од вас ме прашуваа, трудејќи се во моите зборови и во срцата свои да ги најдат одговорите што дотогаш сами не можеле да ги пронајдат: ’Павле, како безгрешно да љубиме?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога во Листра излекував многумина и го учев многубројниот народ да го возљубува името Негово, неколкумина пристигнаа од Антиохија и од Иконија и подбуцнувајќи го народот против мене, успеаја да ги натераат, наместо со восхит, на мене да гледаат со презир, наместо да ме љубат, силно да ме намразат во срцата свои, та така, заслепени од омразата и од бесот свои, ги заборавија храната и даровите што ми ги носеа и почнаа да фрлаат камења врз мене, за таков, скоро мртов, да ме исфрлат од градот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Фалејќи нѐ и благонаклоно повторувајќи го името наше, ти им го пикна во окото на нашите непријатели како спица, која сега ги боцка и ги јаде, па пред себе гледаат само крв, а во срцата свои носат само гнев кон нас...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Немајте сомнеж во срцата свои дека Тој ќе се врати!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И ако ме намразите поради зборовите или поради делата мои, јас нема да починам и повторно ќе ви зборувам и повторно ќе работам и единствено во срцата ваши, а не надвор од нив, ќе ја барам повторно љубовта кон мене, ќе ја барам со секој здив на моето битие, оти не постои друга награда на овој свет за оној што вистински љуби освен возвратената љубов.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Македонци, браќа мои, чеда мои, простете ми, оти сега знам дека тогаш во срцето свое сум носел лутина и кон вас, оти во Филипи, понесен од љубовта и добрината на Лидија, го очекував од сите истото, та кога се најдов соголен и натепан со стапови, во себеси носев горчина наместо љубов кон вас, Македонците.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

САКАЈТЕ ЈА ВЕРАТА ВЕРАТА ХРИСТИЈАНСКА...!!!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Градејќи го сопствениот идентитет како непосредно визирање со сондата поетесата Олга Наумовска со изразот на лириката , суптилна, со нагласена естетска нишка гравира еден спектар на судбини, поетски пронаоѓања во срцето, во душата, во сопствената големина, но и во големината на другата имагинарната страна.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Те сакам татковино,таква каква што си, со сета убост и твоите маани, и сите догорчиња во срцето збрани распламтеа силно и ко да ми зборат...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Сакајте ја верата ХРИСТИЈАНСКА ние сме чеда Христосови... младоста си ја предаде за силна љубов кон верата верата ни Христијанска за да се слави и празнува празникот Св. Петка, празник Христијански со црвени букви запишан 27.10 во срцата завезан

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Во тоа време ја гледале чумата јавно и дури ја научиа, ич од пред неа не је се истаале, тиќи многу лесно си 'и тепала луѓето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Уште поеќе је влегол ѓаоло во срцето и промислила друго зло да му напраи на золва је.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Дрвца се наоѓаат, жено, и се садат, а пак сестра не се наоѓа.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Откоа го отепало татка је, си излегла од подрумо и кого ќе видела пред себе, сѐ ќе испоганела и ќе го удрела, та ќе го умрела.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Позастанал да гледат, што ќе и бидит на девојчето во срцето што је мрдат, и најпосле од тоа што је пизмел, ја удрил со клоца што да можи во срцето, и веднаш беше се родила чумата од девојката умрена и беше застанала на нозе просто и му рекла на царот: - Од поган татко сум се зачнала и од умрена мајка родена, за тоа кого ќе видам, ќе го испоганам кај скришните места и ќе го умрам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И за вистина, откоа му беше влегол студот од студениот камен во срце, ватило да го болит и гризит срцето многу.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Влегла во гоедарнико една ноќ и 'и заклала двата ѕевгара волои орати, како некој ангели.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Со денеска, со утре, растејќи је злото во срцето, што ќе 'а натера ѓаоло: отишла во бавчата, искорнала едночудо дрвца од една година садени, та 'и искршила сите, а коа дошол големиот брат (мажот је), му кажала и је наклеветила: - Ја појди во бавчана, бре домаќине, да видиш оти сите дрвца 'и искорнала сестра ти и 'и искршила!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

ТРИ ВРЕЌИ ЛАГИ

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Влегол во подрумот, и кога гледат девојчето ич нерасипано, си лежало спружено како да спие; само во срцето било подуено, и нешто како живо је мрднуало.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Битови (реалистични) приказни и анегдоти

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Неговото оддалечување е силно опнување на нишка што се наоѓа длабоко закопана во срцето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Ти имаш пари, а јас отров. - Истури си го отровот во срцето на Џемал-ага... белки од тоа ќе пцовиса...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Профима како да го касна змивче в срце.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не се вратил. Надежда го преболела, го заборавила, а чувствата кон него ги погребала длабоко во срцето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со немир во срцето, како оној од песната на Тошка и Каролина, и распеана душа, ѕвонам на домофон: „Кој е?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И можеше слободно да си ги пасе говедата со кромид и леб во торбичето и со тага во срцето, како секој сирак без татко, со мајка што не знае каде ѝ е главата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сплет на минато и денес, прикажани низ една подотворена врата која Рада ни ја подотвори овозможувајќи му на секој да ѕирне во срцето на оваа прекрасна жена- борец.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мразурец ми се мавта во срцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ќе те удира, а ти ќе се превиткуваш, ќе потсинуваш, ќе се собираш копец во вратот и во срцето, ќе ја собираш устата, ќе ја собираш раката и, примижувајќи пак ќе ја подаваш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа ќе офне и мене пак студен нож ќе ме удри овде, во срцево.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислам дека во срцево ми стои некоја осојница, некоја мразарница.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сака нешто да ми прочита во нив, низ црнката да ми се провре во срцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чума да им никне во срцето. Ама сега почнавме и ние да крадеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А дали се пеело со бигор, со катран во срцето, ама ете - не смееш да плачеш...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може да е во џигерите, во срцето, во сплинката, вели, кај што грофта свињата, кај што пее петлето, вели, којзнае каде е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И само збираш зер во срцето, го полниш. Веќе не знаеме кога се пости, кога - мрсници, оти мрсно нема и за болаче. Доилките немаат млеко и ги одбиваат децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ќе ни го земе внуков црната стопанка.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Треварот Никола Влашки покажа со маслена коска кон мене и праша зошто не земам залак за душа на покојниот Дмитар-Пејко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури и Онисифор Мечкојад со почит ќе гледал во него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите бевме виновни: и оние што го бесеа несреќникот, и ние другите што не го избавивме од умирање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговиот нож му стоел над очи кога еден од нив, Андреј или Цене, го потсетил дека пред тоа замавнал за да убие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лозан Перуника ја повлекол кон земјата Ганка (таа не ги чула истрелите), го сторил тоа како еднаш порано во лесновската шума што го сторил со пијанството на крвта Арсо Арнаутче, со машка грубост освојувајќи ја врелата младост на Фиданка Кукникова.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во срцето на сонцето блеска човечка надеж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Останав неподвижен, стуткан. Ми се чинеше дека за сето тоа време некој со потсмешливост во срцето ми ги наслушнува мислите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некогаш достоинствениот дворјанин со меч на појасот и крст во срцето градел свој молитвен дом со крв и со пот на гладни шутраци, сега пред тој манастир со име Гаврил Лесновски ја пречекале дружината десетина мажи, и самите темни и суви; мислиш дошле оддалеку да стојат пред стара и крива дудинка и да го наслушнуваат умирањето на зимата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но место тоа, тој запеал олцкаво и без зборови, со невиност во срцето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И да господари во срцата ваши мир божји за кој сте повикани со благодарност да се покорите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потег - болка меѓу очите, јад во срцето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се спуштаат на крилја ветрови, липал и ги терал да липаат, божествени коњи да ги здробат со огнени копита сите зла - нечесноста, богохулството, пакоста, соблазненијата, прељубата, за оние што се во срцата мајчински ќе изгрее едно поинакво сонце, но Адам Лесновец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Легни, викнал со очајнички страв во срцето. - Слушаш, легни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бледи од набожност, жените го повлекле попот зад себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да ѝ се вратат на својата црна кола со митралез.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Пред плисоците, на крај од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, ги косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Едните во срцето ѝ создаваа топлина, другите беа мразни.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во тој миг Рада како да ја жегна нешто во срцето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Зборот некажан од уста го вадиш, во срцето мое дом за навек градиш.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Сѐ уште не изустила ни збор ни воздишка, ни оф, ни леле, трча по пеперугата на моминството, најпрвата варијанта, и ме влечка од аголот кон средината на собата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Сем, тој фати пони“, рече тој, „и рече ќе одјава до Фрио Сити.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А потоа пак се запали светлото над тажната трпеза на која еден татко, зашеметен од болка, ги набљудуваше вомјазените лица на трите деца коишто не се осмелуваа да погледнат накај вратата низ која мајката влегуваше секоја вечер, носејќи чинија што испарува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сосема непредвидливо, како резултат на магијата на сродството и добрината кои лежат некаде во срцата на сите, сите негови маки исчезнаа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се враќам поразен: ме прашуваат очите на дечињата како ми е во душата, како ми е во срцето и воопшто ме прашуваат очите како ми е!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Љубовната страст, незнајна дотогаш, диво пламна во срцето на овој човек кој со години беше надвор од животот, па и оваа жена ја оттргна од домот и ја понесе како водовртеж.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му го читам изненадувањето, оти јас не бев на потег, а сака тоа, колку само сака да ми го рече, ама не дозволувам: ја вртам клепсидрата со видлива енергичност што значи потег и протест и најсетне и простотија и простор во кој има смисла да продолжи играта, граматиката на чутуранга во која бројот на играчите е ограничен на четворица, но се гледа тој е веќе триплициран и нужно е однапред да се договори редот, правилата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се сомневам дека такво нешто може да се случи во срцето на Европа, на прагот на 21. столетие - вели мојот shrink со глас на школска учителка. - Прејдете на проблемот - вели строго.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во близина немаше жива душа: со страв во срцата, жителите на Шумшул- град останаа зад залостените врати на своите куќи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Со мене, - ми беше одговорено.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Смета на Кејтеновиот син ја боцна најдлабоко во срцето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Колку во нозете, стопати повеќе во душата имал, во срцето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

На таквите луѓе ни на ум не им паѓа колку се ништожни, штетни, напротив, живеат со надеж дека тие се оние заради кои сѐ уште грее сонцето. Меѓутоа, имаше и светли мигови во срцето на другарката Оливера Срезоска.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Случајот сосема го стопи, го погоди в срце.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Вчас, како некој да го прободе во срцето, испушти најсилен, најужасен крик.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Другарката Оливера не си ги валкаше рацете, таа со каиш по грб, а над сето тоа правеше и една многу грда женска работа, удри и штипни, в срце да те изгори.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Природно, штом некој во срцето ви забуцал нож, не ќе пеете, туку ќе припаднете, ќе пропискате.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Човекот им е во срцето, - го знаат тие неговото лично, несреќно лице.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Искорнете му го тоа што му е во срцето, осакатете го, ослепете го, за да не ви избега.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Неразбирливо, како можеше нешто да се уништи ако е тоа во срцето на човекот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Големата вода е недофатлива таа мора да е во срцето на човекот. Во неговиот сон.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Проклет да бидам, в срце да те изгори.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Зборувајќи за Чинго непрестано посакуваме да забележиме дека понесените загрижените и поетски раскази на Чинго се одликуваат и со едно својство што денес станува сѐ поретко: тоа се покрај другото убави раскази што оставаат длабоки траги и во свеста и во срцето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Би можела и да те заборавам на илјада начини... но не сакам .. ќе те памтам, ќе те чувам во умот, во душата, во срцето...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Бакнежи, единствени како и ти ги заклучувам во срцето, да не ги види никој освен мене...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Се обидувам да те насликам во умот во душата, во срцето, да можам цел век да те сакам , да те памтам, да ми биде убаво секојдневието со тебе во мене.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Кога Marion Muller ја напиша својата статија во веќе споменатиот број на „U&lc” :”Се чини дека Frere- Jones e надеж за иднината”, не можела да претпостави дека тој тинејџер толку бргу ќе ги надмине неизвесностите на почетниот стадиум на дигиталната сфера и дека ќе го најде своето место во срцето на современото фонт-дизајнерство. Frere-Jones уште од самиот почеток знаеше дека фонт- дизајнерството не е уметност која изумира, како што анти- компјутерските луѓе предвидуваа дека ќе се случи, туку дека ќе остане извор на креативно задоволство, интелектуална стимулација којашто има и значаен јавен интерес.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

XXX Животот сакаше, судбината помагаше во моите дипломатски години да го споделам, на извесен начин, во замислената стратегија на Хенри Кисинџер, првиот чекор кон мирот во решавањето на палестинско-израелскиот судир, кој требаше да биде означен со првите палестинско-американски разговори во претседателската вила Магребија, во срцето на Картагина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој ќе го објави крајот на повелбата на ПЛО која ја одречуваше оружената борба како единствен пат во ослободувањето на Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во една пригода, верувајќи во својот предлог Арафат ќе истакне дека во рамките на движењето Фатах, Палестинците и еврејските сафарди, кои го сочинуваат мнозинството во Израел, и имаат многу заеднички обележја и би можеле среќно да живеат ослободени од ционизмот и арапскиот национализам Арафат набргу официјално ќе го напушти својот сон за создавање на една обединета и демократска држава, кога на 15 ноември 1988-та, во срцето на Њујорк, на Ист Ривер, пред двесте дипломати и други поканети ќе го заврши својот говор со зборовите, со стиховите на поетот Махмуд Дарвиш: Ви носам маслиново гранче и пушка на борец за слобода.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За разлика од кривата на владетелите, со јасна линија на подемот и падот, Арафат ќе оствари повеќе такви криви на владеењето, со чести полети и падови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се најдоа чекорејќи крај левиот брег на реката пред белото, прекрасно здание на Театарот, со мал цветен парк изграден пред војната во псевдокласичен стил, небаре пресаден од Виена или Париз, се најдоа во срцето на некогашното Еврејско Маало (на сефардски la male).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И така, во тивок занес, во дијалог кој го надминуваше интелектуалното ниво на двајцата балкански автодидакти, посебно во доменот на лингвистиката, минувајќи крај последните дуќани и занаетчии, крај џамии и анови, стигнаа во срцето на старата чаршија и тука влегоа во една чајџилница спроти Мустафапашината џамија, од чиј шадрван во градината жубореше водата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Голем ерудит, познавач на неколку источни јазици, од својата книжарница во срцето на Латинскиот кварт ќе направи мал Универзитет и Храм, свратилишта на професорите и истражувачите на главните светски центри во потрага по книги главно од областа на источните науки и мудрости.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Маестралното здание на Театарот контрастираше со архаичното дрвено мовче, познато како Еврејски мост, што некогаш ги поврзуваше најстарите еврејски доселеници на двата брега на реката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се случуваше токму во времето кога Монтескје во XVII век ги проповедаше своите идеи за топовите кои ги уништуваат топовите, за деспотските режими кои не можат да имаат фундаментални закони, за републиканската влада која во срцето го има народот, за облиците на издвоената власт (парламентарната, извршната и судската), ние во Османската Империја да го одржувавме во живот кадијата, исламскиот судија кој донесуваше одлуки во согласност со шеријатското право...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Овде се служел само чај, еден од најдобро подготвените во чаршијата, со посебен ритуал и уметност на служење, во табли, тепсии или посебни послужавници подавалници...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тие очи е оној настан што подоцна ќе дојде неизбежно како што доаѓа утрешниот ден: еден нов Микелајн, со лажно име Липа Рипс, придружник на руската принцеза (Рубинка Фаин можеби под друго име) отмено го живее својот живот во срцето на Турција.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Пред плисоците, на крајот од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, го косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ја зедов секирата и со спокојство во срцето и во грлото им реков да и се вратат на својата црна кола со митралез.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Тој куршум беше вперен во срцето на нашите чувства, а се распрсна срцето на твојот брат моја Сања,“ ѝ пишуваше Авни на девојката која остана во неговите сеќавања со широко отворени очи во триаголникот што со необично прави линии го формираше шамијата завиена околу нејзината глава.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тоа беше мирис на кожа со вкус на бреза во последните денови на зимата, распарталена од нескротливиот ветар на луда марта, чувство што се раѓа по топењето на танките ленти мраз меѓу процепите на кората, кога ти студи во коските, а длабоко во срцето ти пука жар, фрла искри, те распламтува одвнатре.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Александра (Александар и Александра, како слоган во срце издлабен на школска клупа), се насмевна и го поздрави.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Неговата ќелија може да се наоѓа некаде во срцето на зградата, или на некој од надворешните ѕидови; може да е десет ката под земја, или триесет ката над земјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тегот за хартија беше собата во која се наоѓаше тој, а коралот беа животните на Џулија и неговиот, фиксирани во некој вид вечност во срцето на кристалот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше тоа слично на илузијата на Винстон додека гледаше во срцето на стаклениот тег за хартија и си замислуваше дека би било можно да влезе внатре во тој стаклен свет и дека кога човек еднаш ќе се најде во него, времето може да биде запрено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Богуле го згрчи лицето. Го жегна нешто во срцето, во душата. Немаше мир.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Со најблиските е друга прича. Нив ги чуваш во срцето, у посебен департмент, изолиран од сите влијанија.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Стравот ѝ навлезе во душата. Во срцето...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Се навикна ли на мајка му и татко му? - старата удираше право во срцето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мала искра надеж ѝ се јави во срцето, дека не му е сеедно за сè ова што се случи...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И ете, тука, една скриена мисла, најскриена мисла ја пронижуваше, како струја, право во срцето - зошто толку долго време, Хелвиг не сакаше таа да забремени?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А се разбира, неговите родители, родителите на Хелвиг, ја понесле длабоко во срцето омразата заради таа жртва.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тоа паѓа на земи, а другиот го прободува во срцето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Оди со здравје и носи многу поздрави на вашиот Истанбул – го испрати прилепскиот кадија првиот гласник лично до силниот султан Сулејмана со тешко обвинување против мариовските бунтовници што подигаат бунт во срцето на големата турска империја, кога таа беше на највисоката точка од својата сила, од која се тресеше цел свет.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Чана е прибрана во истинатото брложе крај мајка си со стисната уста и со многу болка во срцето.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На прашањето како се момите, што прави дедото, таа мудро одговори дека тие се добро и дека уште подобро ќе им биде, дека тука сме меѓу наши, сполај му на господ што ги врнала тука, а и дедото Диониш вели Ки гу закопаме у наша земја! ама откако го рече тоа, за да не внесе тага во срцето на Петра, или за да не ја зголеми, таа знаеше дека во срцето на Петра има голема и тешка тага, Ејми ко ки умре чувекут с та земја е арна! и се свртува на кај Чана која оти нема кај да седне, туку се подместува наваму натаму, Ако придоуже убаво време да ојме да паламе работа јас, ти, мојта гулема, а?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кутрата, секогаш се враќаше со по некоја шега само да не ѝ внесува тага во срцето.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Роса, како и секогаш, не ја симна насмевката од лицето, изгледаше среќна што се вратиле во Скопје и во Македонијата, иако, длабоко во срцето, стравот ги затегнуваше сиџимите и тоа правеше туп туп туп!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тогаш не бев свесен дека сите мои тежини легнувале во срцето на мајка!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тука се бабините! открива нешто убаво во срцето забележувајќи како се стиснати околу неа, ама така, при свртувањето, додека низ нејзината глава се разбиструва сликата од мигновеновиденото: Добра со малечката таму во ќошот, со главата во скутот на мажот, а тој седнат со грбот на штиците и со отворена уста, Чана со мајка ѝ крај неа Види лебати, Чана си има ќерка! и никако да се сети кои се другите расфрлани низ бовчалаците и пљачките, и одеднаш она убаво во нејзиното срце станува болка.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зимата навистина дојде со бело и дебело платно што го посла врз целото село, врз сета рамница, ама го напика и во срцата на малкумината останати да го вардат селото и имотот на селото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Поубаво се чувствуваше заградена со многу луѓе, како да ти е полесна болката што ја имаш во срцето, ако не се гледа, ако не се дели, таа така се чувствуваше.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го распрашуваа за тежината на каменот, За каменот врзан на вратот, За каменот во срцето, Во душата.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Прикаски болни, таговни Грутки во срце снеговни!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Но во врнежливите месеци помеѓу Тенксгивинг и Президентс Деј доаѓа дождот, миејќи го сиот овој раскош и внесувајќи мир во срцето на емигрантот.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Уште кога Татко ви рече дека најсигурни ќе бидеме во подрумот, мене започна нешто да ме копка, првин во срцето, потем во душата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

XLVII Требаше да патувам во Арл, во Прованса, во срцето на Франција.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Една од последиците беше оживеаната пеколна граница помеѓу Албанија и Македонија, одамна всадена во срцата на разделеното семејство од обете страни на границата, која како чудовиште се извиши од водите на Охридското Езеро и ги запираше луѓето со децении да ја минуваат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А Китан со жена му и син му вртеа кришум околу куќата на Танаил и со јад и лутина во срцето гледаа кој им доаѓа на честитање.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Јагулата, сирена на студените мориња што го напушта Балтикот за да им се придружи на нашите мориња, на нашите утоки, на реките низ кои се движи, узводно, в длабини, и пресрет на дивини, од ракав до ракав речен, сѐ поневидлива постојано сѐ подлабоко, сѐ повеќе во срцето на каменот, провлекувајќи се низ бразди од тиње до денот кога светлината ќе блесне од костените и ќе ја запали молњата во барите на мртвите води по удолните длабини на апенинските стрмнини кон Ромања; јагулата, факел, бич, стрела на Амор кон земјата кајшто сал нашите бразди и суводолици на Пиринеите водат до рајот на оплодувањето; зелена душа што бара живот таму каде што е сал апеж од жега и тага искра што вели сѐ почнува кога изгрева стебло исушено и јагленосано; божилак миговен, двоглед внесен меѓу твоите клепки и блескаш неизвалкана меѓу синовите на човекот, потонати во твојата кал: зар можеш ли ти да не ја сметаш за сестра?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А јас нѐ истркалаа по лицето на ридот како скаменета солза прободена во срцето од бигорна мака од прокуда и клетва.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Убаво слушна како ја спушти слушалката и како крвта ѝ се враќа во срцето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Реве и јачи вештерката, Гризе молкот, каса тишината, Во срцето ноќта- пештерата.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Канарката си го собра ставот И во срцето на ловецот се скри, Ловецот во пленот нанишани Но самиот се погоди.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

На бодежот не одговорив, Воскликот во себе го скрив Песната-птица во срце ја заклучив, „Дали си сега вистинскиот Ти“, Праша Учителот.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Бегам леден во ноќта луда, Изгубен, заболен и сам Во срцето на зборот загледан И од зборот љубен и огреан Се враќам во сонет од рими дочекан, како лебед пред смрт, распеан.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Ноќта: пештера неосветлена, Јас - среде темнината, Во срцето празнина Зината, студи далечината Кон која тргнувам, конкоја Некој ме довикува, ме кани, Меѓу сите збрани, а изгубени Меѓу сите сами и полудени.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Во срцето на дрвото, црвот Му ја гризе срцевината, Дрвото вене и темнее, Красти му ја смукаат топлината, Крај листот чучулига слета.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Првата вест е за синоќешниот голем протестен митинг на синдикатите на Македонија... место на настанот... плоштадот... во срцето на Скопје... на снимката од синоќа многу луѓе викаат, меѓу нив и новинарката преминот од колор-стварноста во црно-белиот филм се случува кога новинарката, привршувајќи го својот гласен прилог, е поклопена од уште посилниот глас на еден од демонстрантите: Уа владааа!...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Лифтот многу личи на оној во твојата зграда – облепен со шест издолжени сиви плочи, споени по две од секоја страна.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Капетанот умре. Големите кристални микроскопи започнаа да ги набљудуваат црвените снопови од мускули; металните прсти се зарија во срцето што сѐ уште работеше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Црни сонца гореа во срцето на овој нов ветер и милион изгорени лисја беа истресени од некое есенско дрво над хоризонтот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И потери по нас да идат низ гори, и пред нас да трпнат душманите клети; но надежта наша пак чудо ќе стори, во срцето наше ко сонце ќе свети.

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

Можеби настаната од потребата да се поттикне јунаштвото кај борците; (нели, се зборуваше, откако успеал да ја протне бомбата низ отворот на бункерот, тој со своите гради го затнал тој отвор низ кој митралезот го бранел влезот во рудникот) а притоа творците на ова тврдење изумиле дека приказнава може да втаса и до ушите на тетка Боса Сотирова и дека тогаш јунаштвото на Благоја нема да е поттик туку ќе претставува бодеж што ќе длаби во срцето на несреќната мајка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Штом ќе му појде од рака да го разболи срцето на едниот вљубен поминува во срцето на другиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но колку долго живееше таа песна во срцето на наша Рајна како нејзина, тоа е сепак друга приказна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со шумски јаготки во џебовите со здравец во мислите и планински воздух во срцата, ќе си направите ли муабет со овие стихови како што правите со буките и изворите Вие кои никогаш не сте ѝ биле туѓи нејзе, самата себеси што си е туѓа и заумна?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Мене во срцето ми се бгнезди жал.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Силна жал му навре во срцето.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Но од раната што му беше под гушата, му проструја силна болка и го штрекна во срцето.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Вадам пиштол и го вртам кон него: кај ли е најдобро да пукам, кај ли можам побезболно да го убијам: в слепоочница, в срце, в чело?

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ете, толку години поминале, а меракот трае и тлее како запретан жар во срцето... И само пече и боли.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Не лажам, не крадам, што имам во срцето, кажувам...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Будалалаци! Треба да имаш повеќе овде, синко мајчин, овде! (Се чукнува по челото.) Доста! Имам јас поумна работа! (Поаѓа.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ЕФКА: А тој, мажот го знае тоа, а и сам си ја има на срце друга што не му ја дале, па затоа, ти си му крива, затоа удри на тебе, викај на сиротата жена!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Вистинската антиархитектура, не онаа од Акросант, Аризона, која ги обединува сите меки технологии во срцето на пустината - туку, онаа, дивата, нечовечната тука, во Њујорк, се создала сосема сама и не земајќи ги в предвид домот, добросостојбата или идеалната екологија.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

И никогаш не е доцна на вистинската љубов да ѝ дадеме втора шанса.