Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Додека тие што беа на гробишта очајуваа до онесвестување, гласот се расчу и в час сè живо се најде на гробишта.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На масата пред мене, заради ваквите цртежи исцртувани во часовите на немоќ за јасна мисла и точен збор, се собираа купишта листови и сето тоа подоцна ми создаваше дразба, некој вид иритација, а на целата соба тие чкртаници ѝ даваа изглед на растуреност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Час подоцна, за тоа ѝ пишав и на Агна: „Луѓето во Маказар, такви какви што се, гневни, а некадарни да го преземат она што треба и во часот во кој што треба, можеби заради долгата историја на исплашеност, се јадат меѓу себе како шкорпиите што си ја јадат сопствената опашка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот. „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ако сето ова можеш да го разликуваш во вечерните часови, во „Белжик жоаез“ тоа тешко ќе го сториш во часовите, кога мугрите ноќта од денот ја одделуваат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од каде твојата поткрепа во часовите на паѓање?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Таму се потпре со левата рака на черчевето на коешто се држеше овој дел на покривот, со показалецот од десната рака ја поттурна паларијата погоре над челото и потпирајќи се со десната рака на черчевето, се почувствува трогнат, в час замислувајќи се како Буш по победата во Ирак.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сопругата некако в час ја снема од дома.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Потем, полека се наведна и нежно ѝ ги допре меките усни што в час му исшепотеа толку многу љубов од којашто како да настапи едно бесконечно радосно лебдење во простори каде што тревјето беа бујни, дрвјата расцутени и сè толку разно бојно, што луѓето изгледаа среќни поради толку гласната смеа на сите деца на светот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа, моќта Симиќева, воопшто не го уплаши, го загрижи рамнодушноста на делениците: како Имотот да беше само негов, Максимов, а не и нивни, па во еден миг, во часот кога премина мајка му, сосема се обескуражи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И токму во часот кога, откако се ослади со локумот, се пресегна по Коранот, се огласија харемкините, некоја свиреше на ут, другите пееја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мене ми стана јасно зошто Лествичникот, во часот кога татко му умирал на рацете негови, ги украл двата листа од претсмртните ливчиња на Мида и само две ливчиња оставил за нас, другите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Светлина таква никогаш немам видено, дури ни кога сум го призивал Бога, во часови бестелесни, бесчулни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше во таа насмевка потсмев; јас тоа добро го знаев, оти во една прилика му се исповедав на отец Пелазгиј дека сум слушнал небесна музика во храмот, додека сум го призивал Бога, во часови бестелесни и бесчулни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И понекогаш, кога мојот поглед ќе се впиеше во нејзиниот поглед, нејзините очи одеднаш се менуваа, таму каде што беше стрепетот се јавуваше омраза, а нејзините усни ги изустуваа зборовите од кои се плашев како од смрт: “Ќе беше подобро да не те родев.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во часовите на работ од бессознанието, кога високата температура правеше само одвреме навреме да се освестувам, во таа полусвесност можев да ја видам мама, нејзиниот поглед во кој беше стрепетот за мојот живот, нејзините раце кои ми редеа ладни крпи на челото, кои ги соблекуваа од мене испотените алиштенца и ми облекуваа нови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, токму во часот на овенчувањето на победничката, на бината излета бившиот свршеник на Чикита.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во кое го минувавме незаборавеното лето, чија светла предаденост нѐ крепи во часовите на осама.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Таа дојде така ненадејно. Токму во часот кога наполно беше заборавил на неа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Може ли да биде во часот кога сонцето го има својот зенит или да го запрам во времето на најубавото што во христијанството им се случило на безгрешните и овие другите, кога воскреснува најсветлото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во собата, пет со четири, чекорев од избледениот гоблен до печката и пак назад, од час во час, и си ги броев чекорите. Најспокојно размислував во движење.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Секој чекор низ стрмните страни од час во час стануваше сѐ понесигурен, опасен, па колоната сѐ повеќе се развлекуваше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јана остана да чека пред влезот. Чекањето се оддолжи. Минутите се претвораа во часови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Светлоста во одајата се менеше од час во час.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сонот се повторуваше од час во час, до осамнување, кога Шарлаган- кан не разбуди.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Го оставивме и воспоставивме врска со групата што ја спушташе и ја извлекуваше железната крошна низ вертикалниот отвор.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Здраве, господарке, - се спушти на коленици и гардистот со црвени очи. – Здрав и пркосен.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Така ми се причини во часот гледајќи го заитан по патот, дувнат.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во часот таа е насекаде, проклет да бидам, нејзиниот глас над сѐ наоколу царува.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Би можеле да го убијат како мува, ме погоди таа мисла и јас занемев во часот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Гледајќи ја нашата збунетост, таа исто така еден час остана нерешителна на прагот од вратата, во часот како да се премислуваше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во собата, пет со четири, чекорев од избледениот гоблен до печката и пак назад, од час во час, и си ги броев чекорите. Неспокојно размислував во движење.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Секакви чувства ѝ се мешаа. Менувајќи се од час во час. Ѝ беше жал за нејзините.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

7. О иде иде слушате ли иде песната таа крупноока желба За мене иде во час ненаспан и за вас иде што спиете морни И пее пее со илјада гласои низ мракот пее за денот ви пее О мугро бела бели посестрими цветови млади во темнава мрака доаѓате ми дојдовте и сега рацете ми се куси да ве стасам И веќе јурам зборот да го најдам за да ја речам да ја изболам тагата на ноќите без сон и радоста што толку ви ја сонев

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Се спуштаат тие по трње низ гранки камењари со товарот тежок на зграгореното време по сенката дур им се влечат со чекор премален и сончевото пладне и дождот на неверната пролет Патот негов е долг со пробудените гори во згаснатите очи низ мракот устремени кон солзите на таа што пазувата за навек му ја дари Се враќа сега поетот од домот негов пресен кон старата стреа на ридот во забрзаните води ликата што му ја бара и сенката сал му ја помни И на тој дален пат го придружуваат сите со замолкнатата песна што не знае да молчи и што кон биднината сонувана го води Недооден пат на тагата Воздишката на пролетта го следи кон хоризонтот на незгасливиот збор Се развева тој во замав нов како семе упатено кон отворените предели на надежта Враќање сега е тоа по свршената работа на смртта во часот глув Попусто на ништото таа песната да му ја предаде сака со процесијата тажна на прагот на муграта што огрева

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Умиравме, умирале, умираат без засолн во часот суден Ослободени од тврдоста на телото што ѓавол го зема.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Во еден момент авторот имаше чувство дека го подувнало благо освежувачко ветре, кога, в час потоа, пред нив чекореше млада жена, можеби девојка, преку чии голи раменици стегнато стоеја две црни презрамки, во мини сукња, со нозе мили како прегратка и што понесуваа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Оние кои еднаш сркале попара заради нешто што во час на невнимание го рекле, цел век потоа си го кршат вратот, се правдаше Крсте Манев.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мирно, одговори како што чу во часовите по полноќта.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Да останат вечно спомените тешки за војвода тука што остави снага, за честа што тука во часови жешки бој водеше страшен за слобода драга.

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

Всушност и не сакајќи тој ни откриваше дека најсреќните мигови од врската со Јана ги има доживеано уште во часовите додека ѝ се приближувал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нему веројатно му го скратуваше дишењето токму таа помисла.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се плашам од дивиот нарав што во часовите на осаменост ја труе мојава душа со желба за одмазда, зошто сакам да бидам повеќе од човек, носен од внатрешниот порив кој ќе ме отуѓи од се што е човечко, а се што е човечко ме направи тоа што сум.