во (предл.) - челуст (имн.)

Погледнете ги куките на грабливците, тие смртоносни чешли кои целото тело на животното го претвораат во челуст, или осамените и масивни нокти на коњот, чија концизност сведочи за исклучителната но усовршена намена на трчањето.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не верував во верност, Оче Симеоне. Нели ти кажав порано дека последниот заб гниел во челуста на тој некогашен цар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тоа може да биде крастава жаба - не таква жаба што се заглавуваше во челустите на змиите од градината, туку огромна крастава жаба со патина на рабовите од нејзиното бронзено тело, вечно крастава жаба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ќе се навреди попот и ќе се врати пијан, ќе дојде повторно и ќе отиде без најмалку два заба во челуста.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Важно, Стрела е жива и знае дека во никој случај, дури и по цена на сопствениот живот, нема да ја прати во челустите на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дури тогаш видов дека сите од црнечкото село оделе по мене и виделе што стана со крокодилот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Крокодилот зина и јас брзо му ја заглавив гранката, во челуста, онака, како што го нацртав пред тоа во црнечкото село.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Возовите со живи луѓе во челуста доаѓаат и поаѓаат хистерично како страст потисната во меморијата - таму кајшто нема случки туку трауми.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Зачув глас како повикува од небото, а кога погледав нагоре беше таму: змеј на небото со човек во челуста, змеј од хартија и бамбус, обоен со бојата на сонцето и бојата на тревата.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)