во (предл.) - џеб (имн.)

Непосредно после приватизацијата, може да се каже дека фирмата продолжува речиси со истиот обем на активности како и пред тоа, а работните услови и меѓучовечките односи се на ниво како и дотогаш, односно сосема солидни и на едно коректно ниво.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сепак, таа беше солидарна и редовно ја плаќаше својата членарина.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, потоа работите на овој план радикално се променуваат – па, откако приходите ќе влезат во фирмата, како што нагласува самата, почнуваат „мистериозно“ да исчезнуваат, односно „да одат во џебовите на двајцата директори“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Краста (глас во позадина): БЕТИ, ТЕ МОЛАМ СИМНИ ГИ ГАЌИЧКИТЕ ОД УСТАТА!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бети (ги бутка гаќичките во џебот од палтото): Извини, господару!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Во право си, Еди! Кој ја ебе! Маргина 37 125
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тој момент во џебот на сакото на Краста заѕвонува неговиот мобилен телефон.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Сега во џебот носам кибрит, во него се крие оганот, а од оганот се плашат сите лоши нешта: болестите, несреќите, злите духови, па не можат да ти наштетат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Порано пред многу години, кога немаше кибрит, во џебот носев, трат од камче, така со триење едно со друго, го палевме огнот...раскажуваше таа...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Се разбира, оние зборови што ги носиш во џебовите не се сите извадени од твојата вилица.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Заптиите и агентите за контрабанден тутун се насобраа околу селанецот и секој лакомо зграби по неколку јајца и ги стави во џебот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Откако ги наполнија џебовите со јајца, му дадоа знак да си оди и го пуштија непретресен да влезе во градот Солун.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ја платив возната карта и во џебот ми останаа само уште вкупно три американски долари.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секогаш беше со едната рака во џебот, а пак сега со двете.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мислата веднаш ми појде кон оние вкупно три долара во џебот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немам пари, реков засрамено јас, жулавејќи ги во џебот оние три долари, несигурен дали воопшто да ги споменувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како што минуваше времето, Јаков почна да се враќа сè подоцна, со сè помалку пари во џебовите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пиштолот се врати в џеб, но во другата рака заѕвечка купче клучеви.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Од одиозноста што ја предизвикува овој слабоумник не знае да излезе поинаку туку држејќи во џебот магнет - за наспроти сè да биде привлечен, барем така ни раскажува вицот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во рацете имала една торба со јадење и една торба со облека за детето, а во џебот немала ниту еден француски сантим.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Парите, што тогаш ќе му ги дадеш на „газдата“, прво ги трие околу брадата, а потоа ги тресе во џепот, се прекрстува, и сѐ тоа во знакот на среќниот пазар за тој ден.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Излегов пред излегување, излегов со жолта кошула, излегов со рака в џеб и со рака чекороследна во пред- предвечерината на денот недоквачен, на денот на кој му смрдеше од уста, на денот самоубиец.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ги прибира компирчињата в џеб и тргнува дома.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но тогаш никој од нас не отвораше уста: на Лангачот му штракаа камења во џебовите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле извади една плаката, што ја имаше стуткано в џеб и ја прочита: „Соопштение, Секој што ќе го фати жив или мртов Секула Секулов ќе биде награден со 1.000 марки, а неговата куќа засекогаш ќе биде земена под заштита на власта.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Со што ќе купуваме, кога немаме пари?“ праша Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Што не ни поминало преку глава, па и тоа помина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
По часовите трчавме накај нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Е, со што? Сенешто имате во џебовите: џамлии, сликички, гума, молив...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Клучот од визбата ми беше во џебот, отклучив и се втурнавме: ние - петмина а тоа - малечко, исплашено и црно. Трепереше од страв. „Поголемо е од Џеки и Белчо“ реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во џебот носиш цигари и запалка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Речиси се влечкавме накај дома, со рацете длабоко потпикнати во џебовите од кусите панталони.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не е за деца, ама ние ќе станеме мажи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се пресегнав кон гранката и ја позедов маицата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога пушиш веќе не си дете.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Внимавајте: јас сум газда - а вие купувате“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Некако зловолен се обував. И другарите беа такви.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бидејќи му одговараше сермијата, отсекаде му дадоа со извесна лихва и Стеван уште околу ужина го јавна коњот, со сакмите на него, парите во џебот и право отиде горе долот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Маргина 34 63 Откако со лифт се качи до нивниот кат, таа го бара клучот во нередот на својата чанта, но не успева да го најде, а потоа се присеќава дека при избрза­ното излегување од хотелот го беше спуштила во џебот од пантало­ните.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Исто и за дрвјата, освен за одредени омилени примероци како што се разгра­не­тата кванзан цреша и зуми на тревник свртен кон вода; исто така и за домашните растенија и сите други предмети и ствари, секогаш со можност за одвоено простување, на пример, од поединечни песни, но и од Поезијата; од посебни места, но и од Географијата, Терените, Лкациите; од швајцар­ските воени ножеви генерално, но посебно од оној верен примерок во џебот од вашите панталони.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Оној што дојде погледна по улицата нагоре, потоа пред себе, ги стави рацете во џебовите, пак ги извади и не знаеше што да прави од здодевност.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка и дури откако ја остави на масичката, сосем малку ја одзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишката и продолжи да чекори исто онака студено и исправено загледан повеќе во својата далечна цел одошто каде и да било пред себе.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тогаш се сврте кон улицата и малку веднат, со рацете во џебовите, почна да ги составува врвовите од обувките.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го стави во џебот и чекаше готов да го дочека автобусот број тринаесет.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Со крстот на чело, без пари во џебот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Метакот, пак, немаше скршен денар во џеб и беше класичен пролетер, а одењето во затвор само би му ги кренало акциите и би станал македонски Тупак, но знаеше дека Шајчевска блефира и си ги крева сопствените акции, а основ за тужба има толку колку што Обама е миротворец.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Со едната рака секогаш в џеб.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ја ставам раката в џеб.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Со едната рака в џеб.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Веќе имам нова која ми нараснува во џебот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Хулио Кортасар Раскази: Ракопис пронајден во џебот (67-75), Лука, неговиот долг од (76), Лука, неговите солилоквиуми (77), Увод во обука за навивање часовник (78), Лука, неговите комуникации (78), Фрагменти: За чувството на непотполно опстојување (79), За чувството на фантастичното (80), Повторно за Евгенија Гранде (80). (подготовка и превод: Г. Н. Ом) Маргина бр.8-9
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дубравка Угрешиќ: Американски фикционер (фрагменти, втор дел) 212 Margina #11-12 [1994] | okno.mk okno.mk | Margina #11-12 [1994] 213
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Расчувствуван до крајни граници, дајреџијата стави рака во џебот со парите и гласно извика: - Вино, донесете вино...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Џбурна со раката во џебот и ги извади оттаму сите пари.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Поначесто, кога си одеше од работа, во џебот ќе ја тутнеше книгата што го интересираше и дома долго ја читаше, и покрај мрморењето на бабичката дека ја арчи струјата бадијала, кога знае дека денес ништо не е бадијала - ни струја, ни вода, ни ѓубретарина, ни пак лежарина за такви бадијалџии како него.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Асистент снимател, - почна Геро заземајќи посериозна поза, што ќе рече дека и запалката ја прибра в џеб, - тоа ти е првиот човек по снимателот во екипата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По таа напорна експликација, генералот ги собра капките пот од челото и ги конзервира во шамичето што му го подаде сопругата, а тој го здипли во џебот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со докторската диплома во пазува и кабинетот под клуч во џеб, со младата мајка и идната аптекарка дома, со стариот татко во родниот град и сиот товар од авторитетот на традицијата во лекарската професија - се впушти Миха во оној метеж од брзак што се вика општествена афирмација.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Смислуваше некаков компромис, за кој си признаваше дека ќе е малограѓански, со кој синот би ставил в џеб диплома од некој факултет, а сепак би си го задржал како хоби својот мерак по џезот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Геро извади од своите цигари, но веднаш ја врати кутијата в џеб, додека со запалката си играше меѓу раздвижените прсти.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ќе се омажам за доктор, дентист, протетичар, тој ќе прави вештачки вилици - половина злато в заб, половина в џеб.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Стана, ја зграпчи пушката, стави пет патрони во лежиштето, стави уште дваесетина во џебовите, па се стрча кон плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го стави писменцето в џеб, се сврте, па како со остен да го боцка некој, протрча покрај колибата, и продолжи да трча по патот, сѐ по свежите траги останати од тркалата на џипот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бркни во џебот, мокри ми се рацете... Во десниот џеб е, - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Уште дедо Иван и не седна убаво, а Бојан бркна во џебот, извади мало шишенце и му го подаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го стави предметот в џеб, и трудејќи се да ја скрие преголемата возбуда, продолжи да копа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа стави уште едно в џеб, се симна низ скалите и се стрча кон потокот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Среќата сега може да се купи за еден пени и да се чува во џебот од елекот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со себе носам бури и насмевки Последен воз до светлиот yид спротивности кои немаат значење се случува да ја промашиш станицата тоа е дел од неоформеноста Верувам во лажни вистини сладок е крајот кога го нема и дозволувам да бидам шут добро е да имаш сопствена бездна Би создавал нашминкани прасиња а немоќта да ја криеш во џебот но тие се раѓаат такви секогаш е денот посветол од сонцето имаат стаклени очи, памучни уши држи во прегратка две птици и дрвени нозе. едната го носи гласот на стихот Сум градел и поинакви долини другата е само обична птица преплавени со отсечени јазици Два дена го сонувам патот пробиени ушни тапанчиња дел од него е покриен со сомот распукани черепи и истурени мозоци дел се губи во празнината Сето тоа го најдов наоколу своеглаво го напуштам празниот стол Во мојот, Во твојот, Во било чиј град на него останува мојата трага среде парковите без трева и земја мирис на изгубеност во етерот чуден е овој глас. среде згради и улици од бетон и асфалт. okno.mk | Margina #8-9 [1994]
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Зборовите на Монструмот се метален ситнеж Натрупан во џебот за на пазар.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Оној што дојде погледна по улицата нагоре, потоа пред себе, ги стави рацете во џебовите, пак ги извади и не знаеше што да прави од здодевност.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го стави во џебот и чекаше подготвен да го дочека автобусот број тринаесет.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Просто се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка, и дури откако ја остави на масичката, сосема малку ја подзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишка и продолжи да чекори исто онака студено и исправено, загледан повеќе во својата далечна цел отколку каде било пред себе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш се сврти кон улицата и малку наведнат, со рацете во џебовите, почна да ги составува врвовите од кондурите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И колку ти е кешот во џебот, толку ти е умот во главата“, им велеше тој на брезничани.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го враќа часовникот во џебот на елекот и станувајќи му се обраќа на Јосифа: Сам беше, прашува. Сам, вели Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Раце ми се зафатени, аман, аман, во џебови!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ништо лошо не ви чинам, аман, аман, не ви чинам! (го пушта куферчето на миндерот и ги става рацете во џебовите).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не ја спомнав и онаа моја измислица, дека Ѓурчин по војната одбил да го потпише новиот предлог на Ристе, тој лично да биде назначен за директор на задругата Мирен сон откако некој му кажал на Ѓурчина дека нашиот Ристе се пофалил оти има стокмено специјален ковчег не само за другарот Ѓурчина туку дека и за целиот негов Окружен комитет е спремен да подготви!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи привремената власт немала начин да ги задоволи вакавите потреби за погребот па нему му заповедал Ѓурчин да се снаоѓа како што умее во врска со потребата.(Оваа наредба, со потписот на Ѓурчин, Ристе ја носи и сега во џебот).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Самиот си се виде како носи цела кутија цигари во џебот на кошулата, или во џебот на палтото, и како постојано има кибрит за себе, и како застанува во трафиките за да си купи кутија цигари.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најскапите слики на светот (Пикасо, Ван Гог, Моне, Матис, по 40-50 милиони долари) или опишуваат сиромаштија или сликарите ги правеле без две пари в џеб.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Капакот летна по вториот удар - дедо Васја седна во гробот во свечениот црн костим, крчеше со устата без половина заби.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Некој патем го прочита хартијчето што му падна од челото, го одбележа во книгата, ја тутна молитвата во џебот на дедо Васја: „Немој да ја загубиш“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Долгите раце ги држеше во џебовите и се потпираше на багремово стебло загледан во ретко посеаните капки по темното небесно кадифе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Подзастана малку. Ја завлече едната рака длабоко во џеб и чудно ја издолжи главата; можеше да ме клукне.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Крвникот се искрива, го здипли шамивчето и го стави во џеб; потоа го спушти долгиот, непријатно бел прст врз копчето од електричното ѕвонче, се потпре на него со целата рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Потоа богомолецот го фрли со два прста како што вешт и стар пишач фрла допушена цигара а прцата и стаклото ги стави в џеб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Најдов трошка во џебот и му ја подадов.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Човекот е мравка, му рече Баждар и поудобно се намести во седиштето барајќи во џеб цигара.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пенчо одново се наведна и зеде камен, нанишани и го скрши и другиот прозорец а врапчето со млитаво висната глава и изгаснати очи го стави во џеб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Високиот се намурти и колебливо завлече рака во џебот на белите пантолони.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја завлеков раката в џеб и ја извадив црвената крпа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Очигледно, во борбата со телото на Луција, тој се беше откачил и беше решил да го промени сопственикот. Го ставив во џебот, а трпки ми минуваа низ грбот. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас, во тој миг решив да му го вратам она што беше негово, а што го бев ставила во џебот уште по телефонскиот разговор, кога Јан рече дека доаѓа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја ставив раката во џебот и реков: „Јан Лудвик, имаш и ти нешто твое кај мене.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се заврте и полека, со рацете в џебови тргна накај полицата со послужавници.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Најпосле Ливајн стана, ги стави рацете в џеб и ги напрчи мадињата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Му го враќа писмото, Мишко го враќа во џебот од палтото и замислено гледа некоја точка на ѕидот.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Скриениот дијамант во џебот на старецот не му даваше мир.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Причината поради која ти реши да ми помогнеш, беше да ја откриеш тајната, што со години ја чувам во џебот, околу која ти се вртиш цело време – рече притискајќи го посилно џебот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во џебот цврсто ги стегаше трите клуча од дуќаните, каде што замрзнто, под своето студенило, светеше златото преморено од чекањето, сакајќи да излезе низ темниот отвор со својот блесок да се прикачи на нечија рака.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во џебовите наоѓавме фотографии на жени, деца, девојки и цели семејства.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И макар што сфаќавме дека писмата и сликите што ги наоѓавме во џебовите од окрвавените воени блузи сега се само многу тежок и ужасно болен спомен, ни се чинеше дека тие беа живата нишка што со своите ги врзуваше додека беа живи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ги ставаме качулките и рацете во џеб и ги искачуваме скалите, подготвени на сè што нè чека таму, надвор.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Нема сомнение, по сите неуспеси во Цариград и Солун, сега, кога имал пари во џебот и ветен динамит, Орце барал дела - и ништо друго.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Сосем не! Дојдов да ви изјавам најсериозно дека ќе дејствуваме и да ве предупредам да ги преземете потребните мерки за да се зачувате од некаква опасност“ - одговорил гордо Орце и покажал една бомба што ја носел во џебот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На солунската станица имало силна полиција, биле присутни сите солунски конзули и високи државни службеници, а веднаш до нив и неколку гемиџии со динамитни бомби во џебовите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Сакам да си одам одовде,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некоја од жените од собата во која беше сместена Добрата Душичка го имаше отворено прозорецот и викаше на сет глас: „Луѓееееее!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Брат ми е толку долго мртов, така што сѐ потешко можам да се сетам на неговиот лик.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа така ќе биде, само што во стварноста, и денес и подоцна, ќе стоиш тука, со опипливо тело и стварна глава, па, значи, и со челото, за да удираш со раката по него.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште некое време ги поместуваше, едно по едно, гранченцата на крпчето, а потоа ги завиткуваше, и го враќаше своето семејство во џебот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу години пред тоа, кога бевме деца, го имав скинато тоа џепче и му го дадов на разделување за да ме помни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ден Клара го зеде од масичката и го пикна в џеб она хартивче на кое брат ѝ имаше нацртано жена, свртена со грб, која стои на раб од бездна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Добрата Душичка ги пружила рацете кон масичката до креветот, заграбила неколку коњчиња, цветови и ангелчиња направени од дрво, и успеала да ги пикне во џебовите од ноќницата пред нејзините браќа да ја зграбат и да ја изнесат од просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Загледана во џебот, почна да го кажува расказот: „Изгледа толку страшно да се остане стар ерген, да се остари во борбата за сочувување на достоинството додека молиш за прием кога сакаш да ја поминеш вечерта со луѓе, да бидеш болен и од аголот на својата постела со недели да ја гледаш празната соба, секогаш да велиш ‘добра ноќ’ пред излезната врата, никогаш да не брзаш по скалите со својата жена, во собата да имаш само споредни врати кои водат кон дневните соби на други луѓе, да мораш да им се воодушевуваш на туѓите деца не смеејќи да повторуваш: ‘Јас немам деца’, да го обликуваш својот изглед и однесувањето според еден или двајца стари ергени кои ги помниш од твојата младост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во раката држеше две фотографии.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Густав имаше навика да ги држи рацете во џебовите додека разговара, а потоа, на крајот од разговорот, одеднаш ги вадеше, и во тој миг од џебовите паѓаа моливчиња, креди, гумички, монети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тоа е сѐ што имам од мојот изминат живот.“ Ги врати фотографиите во џебот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој цртеж, направен на малечко парче хартија, случајно се нашол во џебот на брат ѝ при една од неговите посети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го носеше крпченцето постојано со себе, и честопати за време на оброците, одморањата во паркот, или работата во шивалницата, ќе го извадеше од џебот и на него ги поместуваше гранченцата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја стави раката во џебот, јас помислив дека оттаму ќе извади цртеж со жена која стои на работ од некаква бездна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
При една посета, кога ги извадил рацете од џебовите, на подот паднало истуткано парче хартија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја стави десната рака во џебот, и оттаму извади црвено парталче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паричката спокојно, без да ја погледне, Кијмет ја клаваше во џебот на ветвата дреа, слична на долама, висната до под глезните, сетне со умилна благодарност во очите ќе се лизнеше покрај Безистенот, покрај фурната на Боро Калешката, па прудолу покрај берберницата на Ставре и Цветково меанче, низ Еврејското маало за да исчезне во сенките на дворот на црквата Св.Богородица.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Уште еднаш ги проверува камчињата во џебот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во џебот крие три камчиња, скапоцен плен од последната прошетка по брегот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Балабанов послушно бркнал во џебот и му ги дал парите што му биле неопходни за преживување во туѓина.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му се гадеше од немаштијата на која никој од нив не беше навикнат – во џебот немаше ебен динар кога неговите другари од бендот го викнаа да дојде со нив во Берлин.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Луков ги испраќа до вратата, Иван го става револверот во џебот и се наредува зад Младичот. Овој не подозирајќи ништо, излегува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Луков ги става во џебот од елекот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Потоа ќе се искачев по скалите до “мојот” седми спрат (користењето на лифтот разбирливо не доаѓаше предвид), тука лаконски, со рацете в џеб ќе се проврткав пред “туѓите” врати небаре не знаев кој е станот кајшто треба да влезам и најпосле, откако стопостотно ќе се уверев дека било како изненадување е исклучено, секавично ќе ја отклучев вратата одземајќи му го притоа правото на клучот да шклоцне и бесшумно ќе ја затворев зад себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Добро!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ќе му речам: "Ја, колку богат бил царот, колку чеши ми даде вино и чеште ми ги остави у џебот да ги земам!# И царот се усрами, му даде уште една чаша.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Вој цар Александар си ја испи чешта, си ја кладе во џебот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тука беа и десетте фишеци, што ги понесе, шест во пушката и другите четири во џебот, а тоа беше сега сѐ, што му беше потребно среде тие шпели.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И додека го велеше тоа, рацете му нуркаа во џебовите на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Така момче мое! Сиот имот влезе во џебот на Џемал- ага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Немаш аспра во џебот. - Не ќе биде доста една лира?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Едните, на задното седиште на „сто-кецот“ на случајниот минувач, кому во џебот му шушнала една книжна што успеал да ја сокрие од дома и од децата, на брзина му го земаат умот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Додуша, немам ни вака, ама сетики низ торбата расфрлани десетки и стотки, испревртена и стуткана понекоја илјадарка, низ документите, во џебот за мобилен и оној за клуч... значи сегде, само не во паричник.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама не светеше доволно силно за да ги насмее двете деца со лепак во џебовите и во кесата, карши кабинетот за поплаки и жалби на претседателот, кај Рекорд.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Својата свадба со тениската ѕвезда Боба Живоиновиќ ја продаваше на видео касета, ама беше доволно паметна парите од продажбата да ги донира за добротворни цели, а не да ги стави в џеб.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- На слици, ми вели капетан Мирковиќ, ако имаш слика во џебот, вели, и некоја скриена насмевка му ги поткрева мустаќите. Му ги подраширува образите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа дојде полицијата. Во џебот на прегазениот беше најдено писмо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Слушај... Се свртев. Зад мене стоеше Цане со до лакт забуцнати раце во џебовите на панталоните.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Акробатот силно ги забуцува тешките раце во џебови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Чудно, но сите беа едногласни. Претежна вагата со платата на Рада, а тоа беше ново купче пари во џебот на Анѓа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа златно момче прво требаше да се придобие, па дури тогаш да се "стави во џебот", или да му се стави "синџирче за да виси на нејзиниот врат".
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Овие уште пред година ми ги мушна во џебот Иван, за да ми се најдат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Без динар во џебот немаше каде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Венчалните прстени секогаш му стоеја во џебот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Рибиве на мојава јадица гризат само кога сум пијан, - знаеше да каже проверувајќи ја плоската со ракија што ја носеше во џебот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За да ја опушти состојбата, Ѓорѓе на кого секогаш му стоеше „змијата во џебот“, овојпат порача вино, а во менито прстот го стави на мешаната скара.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, во џебот на Рада никогаш немаше доволно ситни пари за да му го плати патот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога ќе го видеше човек како шета со рацете в џеб, со кренати раменици, смуртен, со паларијата наклапушена на чело, ќе си помислеше дека човеков е страшно огорчен на животот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На крајот, верувајќи дека можеби вкочанетоста кај Марија не потекнува од страв, туку од задоволство, се осмели да продолжи понатаму.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жена си замислува имиња кога патува, ги помни во моментот: Добрина Стана, збунаија тхено, Бурглос.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога по неколку дена повторно го облеков истото сако, ја напипав обетката во џебот, првин се изненадив од каде таа таму, а потоа наминав во „Милениумски базар“, кај златарот- јувелир, кој ми беше школски другар. – Од каде ти е ова чудо? – ме праша тој. – Го најдов.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како да беше малку згмечена, веројатно нагазена, си помислив, и ја ставив во џебот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За тоа време, јас се приближив до неговото кутиче, го зедов писмото, го ставив в џеб, и го заменив со препис (барем што се однесува до надворешниот изглед) што претходно внимателно го направив кај мене дома, имитирајќи го монограмот Д., мошне умешно, со печат направен од леб.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со три вистински дијаманти. – Колку вреди тоа?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога Марија ја одби, болничарката ја смени методологијата. Ѝ оставаше љубовни пораки под перницата, во џебовите од наметката, на сите најневозможни места.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И натаму внимателно ја разгледуваше обетката под лупата. – На обетката има малку засирена крв.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да одам по Добрина со туристички чекор, мапата во џебот од синото палто (таков студ, а да си го оставам капутот во Бурглос), до еден плоштад спроти реката, речиси врз зататнетата река со искршени мразови и лаѓи и по некоја птица рибарче која таму се вика збуанија тхено, или нешто полошо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој го извлече шамичето за нос од шинелот, во коешто го беше донел; шамичето беше штотуку донесено од перачката, и само неколку мига подоцна го здипли и си го стави в џеб за да може да го употребува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По скромната Темплум- книгичка (пет антологиски раскази, но само пет...), „Маргина“ го објавува едниот од, според многумина, најубавите раскази на Кортасар, „Ракопис пронајден во џебот“, и плус неколку куси прозни цртички, за кои Кортасар беше мајстор.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
58 Ракопис пронајден во џебот Кога сега пишувам за тоа на другите може да им изгледа како рулет или хиподром, но пари не барав, туку во еден момент почнав да чувствувам, да одлучувам дека стаклото на прозорецот од метрото може да ми донесе одговор, средба со некаква среќа, токму тука каде што инаку сè се одвива во знакот на најфаталниот раскин, внатре во подземното време кое линијата од станица до станица го оцртува а со тоа и ограничува, неотповикливо под.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Раката го напипа ладниот метал во џебот, и тој се вжешти.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Требаше само со едно око да се види и рацете бргу-бргу да ги ставите во џебовите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А кога почна почесто да се огледува на огледалцето што го носеше во џебот и да забележува некои промени на лицето: мали влакненца израснати под носот и на врвот од брадата, мов и расцветани мозолчиња по лицето и кога почесто го вадеше чешлето да се чешла - сфати дека му стасало времето што неговите домашни толку нестрпливо го чекаа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ги држеше палците во џебовите на елекот и удираше со осум прсти по стомачето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Посетете ја лавовската трпеза во зоолошката градина. Ќе видите бесплатна претстава и уште во џебот ќе ви шушне малку сува слама, паричка со слика на рудар - ударник.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Уште неседнат како што треба, извади од џебовите куп метални и книжни пари, дури и еден златник, но веднаш го врати во џеб, збунет од зачудените погледи на другите играчи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Виде, не виде и тој ги зеде гравчињата, а книжните монети ги стави в џеб.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
По секое коцкање, за среќа тоа не го правеше често, се враќаше во својата париска мансарда исцрпен, скршен од каење, со последните пари во џебот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој остана темен, бикоглав, со тешки раце в џебови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Потоа, како допирот на нејзината половина да ја потсети на нешто, бркна во џебот од униформата и извади едно мало парче чоколада, го скрши на половина и му подаде едно од парченцата на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сврте токму навреме за да ја види г-ѓа Парсонс како го вовлекува својот син назад во собата, додека момчето го ставаше чаталот во џебот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со едната рака во џебот и со парче леб со џем во другата, Џулија шеташе низ собата, погледнувајќи незаинтересирано на полицата со книгите, предлагајќи го најдобриот начин како да се поправи масата на расклопување, спуштајќи се во излижаната фотелја за да провери дали е удобна и разгледувајќи го бесмислениот часовник со бројчаник само на дванаесет часови со еден вид толерантен потсмев.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чекореше со напор. Парчето стакло во џебот го удираше по бутината при секој чекор и беше речиси решен да го извади и да го фрли.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се чинеше дека во џебот од униформата има неколку трошки леб.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најпосле предизвикот да открие го надмина неговиот страв и тој ја пикна раката во џебот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сајм ја свитка својата лента од хартија и ја стави во џебот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се сврте од креветот и почна одново да шета горе-долу, со едната рака во џебот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека минуваше низ вратата на клозетот, тој го спушти во џебот и го испипка со врвовите од прстите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан и понатаму шеташе горе-долу, со едната рака во џебот од црната униформа, а со другата држејќи ја цигарата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон без размислување плати четири долари и го спушти посакуваниот предмет во џебот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
оние што споро одат, стапало пред стапало, како да го мерат патот, како да ги тера бавен механизам - бавни се во сè; во реакциите, во мислите, во рефлексите, во постапките, во зборувањето; понекогаш одат толку бавно што ти се чини дека двапати згазнуваат со иста нога: како да гмечат или набиваат нешто под нозете; рацете ги држат до телото или во џебови; не се пулат во часовник; ги сакаат оние луѓе што одат исто така бавно како нив; спрема одењето го одбираат и патот по кој ќе одат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја завитка во шамија и ја стави в џеб.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
При претресувањето на куќата и на алиштата негови, во џебовите му најдоа неважечки, окупаторски пари - исти онакви какви што се појавија во црквата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Виде дека тоа е клучето од ковчеџето и го пикна в џеб.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
ТРОШЧЕЈКИН: Види, слушни, Љуба, што раскажува тој. (Побарува во џебот за да го извади ливчето.) РЕВШИН: Драги мој, вие се согласивте да не им ја соопштувате на дамите оваа ризична анегдота.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Така, најдов во џебот некоја залутана дводенарка (меѓу другото, добиваш три песни за два денара), ја пуштив монетата во џубоксот, и притиснав три сосема случајни комбинации: B-1, C-3 и B-10.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Писмото од неговата фабрика, известувањето, сигурно веќе му е во џебот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој го стави во џебот од патната торба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ги ставаше рацете во џебовите. Ги вадеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во моментот кога Карл беше сигурен дека успеал да го стави писмото во џебот на панталоните, тоа веќе се наоѓаше во раката на Марша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А секаде го гледаа најоблечен, обуен, секогаш со чевли, та дури опна и фес со пискул и секогаш му се наоѓаа и по неколку черека во џебот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Димо и сам виде што напишал, но пак брка во џебот од панталоните и ги извади лирите, но Бино плукна во нив и му ја окара мајхата на предавникот Дима, за кое овој му удри една преку очи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Петле", си рече сам за себе и ја пушти во џебот од ќурдијата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На првата редовна служба Петко беше ракоположен за ѓакон, утредента за свештеник, и откако владиката го испраша дали ги знае сите поповски марифети, а особено откако ги брои Трајко дваесет и петте златни лири, нашиот Петко ја кладе в џеб „грамотата", си ја наметна шапката што му ја купи самиот коџабашија за спомен и си дојде в село како вистински поп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крсте ја фати за рака и за првпат сети како му зовре крвта во лицето. My се сакаше сега да ја пикне во џебот и никој пат да не ја извади.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одовде до Секуловци десет чекори место е и за едно „свети боже", свети крпки, венчаетсја раб божи Илко со рабина божја Доста, сегда и нинје и приено и во вјеки вјеков амин", и .. . клоп ! ... три лири во џепот, бадијала ли е ? . . .
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со кредитни јамки во неколку банки македонски маки, живот африкански од денес за утре, од утре до вечност косата белее од премногу чесност Платата доцни, денови грозни да наполниш туѓи паркови возни за дворови нечии да оставиш коски за газдите сурови, безмилосни, прости Жената бесна, нема за фризер притисок качен, желудник гризе живот на рати во џебот суша сметки за струја тежат на душа
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Решија и отидоа, но кадијата не сакаше ни да чуе за некакви привилегии, а поднесените фермани си ги кладе во џебот со една иронична насмевка.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Дадено на ќаата на везирот Мустафа 26 сефер 973 год.   И Сефедин доби еден арапски коњ од султановото ергеле, го кладе ферманот во џебот и за дваесетина дена се врати во Прилеп.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Шефот на станицата знаеше дека едниот е за Корнулов, а другиот за Папокот, дека си ги пренесуваат пљачките во нив речиси тајно од Друже Србине, ама мораше да си стави катинар на устата речиси толкав колкави што висеа и на вратите од вагоните заради парите што му ги тутнаа во џебот од униформата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ни недостанува уште некој Проверите во џеповите на вашите шинели Чии раце се греат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
И така од секогаш било! Таква му беше природата!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Фантазија (наслов на една слика на Делакроа) - коњичка разонода на арапските коњаници кои галопирајќи изведувале различни движења, празнејќи си го оружјето и извикувајќи. (забелешка на преведувачот) Margina #21 [1995] | okno.mk 139
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Куртиал, во таков случај, од толку што беше авторитетен штом ќе се разлутеше, ќе го згмечеше в џеб и најненаситниот манијак, ќе го набуташе веднаш во глувчешка дупка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дека бил глуп! (го здиплува шамивчето, го враќа во џебот) – За храброста му симнувам капа.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Заборавена книга пред огледало, во кафез, на стрниште, крај камин, во жолто, во црвено, во модро, крај накит, во магла, в џеп; Заборавена книга на чардак, ни на небо ни на земја, пред месарница, на трн, во роса.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Јас вам може да ви изгледам будала и проста селанка, ама јас, уште на врата кога ќе го здогледам гостинот, знам колку пари има во џебот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Згора на тоа имав и триесет грама добиени од Битола од тој Целета и решив да одам да ја свршам таа работа, да ги ставам парите в џеб...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пасошот го стави во џебот од преплатата на палтото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо плати 300 долари, си ја стави потврдата во џеб и почна да посетува вечерни часови по англиски јазик додека Марко, секоја вечер, го чекаше во „Driver`s outlet“ каде што за шоферите на мајтап стана „Студентот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Левата рака му беше припикната во џебот, а десната замавтана во ритамот на чекорот – со левата нога зачекорува ,десната рака му замавнува наназад. И обратно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За да го отепа некако времео, излезе надвор и, откако малку се загледа во несмасната нова верзија на театарската зграда на плоштадот и во недоумение дали да премине преку плоштадот и да тргне по главната улица кон Драгорот или да сврти в десно и да се упати кон Ленски мост, ги напика рацете во џебовите и сепак сврте в лево да оди по улицата право нагоре, во спротивен правец.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо од далеку го здогледа капетанот Мрвичиќ, кој тој ден беше дежурен офицер и кој меѓу војниците важеше за еден од најстрогите офицери, додека Марко, со празната порција под мишка и со рацете потпикнати во џебовите, кажувајќи му нешто на Еда, всушност се преправаше дека дежурниот офицер не го забележува, додека Едо го слушаше, во себе се прашуваше дали да го предупреди другарот, но меѓувремено дежурниот Мрвичиќ веќе наиде така што Едо, како што налагаа прописите, отсечно го поздрави дежурниот вкочанувајќи го горниот дел на телотот и со главата свртена кон него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо, пикајќи ги парите во џебот, рече: „Ќе влезам малку во гаражата.“ „По куферчето и палтото?“, рече Ратко кој пред да затвори го забележа и се исчудуваше зошто се тука тоа куферче и тоа палто оставени во гаражата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во тој момент на влезната врата од ресторанот се појави пристар човек со бастун на левата рака, десната длабоко стегната во џебот од видено износено палто, со мустаќи над дебелкавите, малку опуштени посинети усни и дебели очила, со каскет наврен скоро до над веѓите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо пронајде во џебовите една неплатена телефонска сметка, ја изврте и ѝ укажа на двата реда опомена од поштата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Марија!“ Машинистот ја позеде сликата и ја врати в џеб.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не сфаќаше како може тој, другиот, мирно да ги врати фотографиите в џеб и без збунета насмевка од прекорот да гледа во бледото море над себе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Војникот ја завлече десната рака в џеб.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јагулче Дримски, во џебот за секој случај, внимателно го држеше медалот, со постојана мисла да го стави на градите или не?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Фелдфебелот ги стави рацете на грбот, ги подрасчекори нозете со бели објала препашани со опути, ги поднаду градите за да го постави првото прашање како што треба, ама од тоа и Шишман се подисправи божем мирно по војнички да застане и камчето во џебот тропна, а градите на фелдфебелот му се подиздисаа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман почуствува толкаво задоволство, особено кога заодија по сложниот шиток дрварски пат што изваде од џебот кутија за боја, стави во неа камче и ја врати во џебот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како никого друг да нема, кога ја потокми, проба како се покрива под полата и го праша Србина пикајќи ја раката в џеб?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како што заодија по џадето така камчето затропка во џебот на Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ја напика раката во џебот од панталоните под блузата, го набара камчето и го извади.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Камчето во џебот на Шишман тропна, но впечаток не направи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Двајцата, господине, - птскокнувајќи на место рече Шишман, од што камчето во кутивчето во џебот му затропа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се исправи, му ја пикна раката во џебот на колкот и, бидејќи џебовите прикрпени однатре, не го погоди џебот па му пропадна раката до над китката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога го дојаде јаболкото, внимателно го избриша ножето со два прста, го затвори, го прибра в џеб, ја забриша устата со рака и ги сотре дланките од панталоните.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Пред земјанката внимателно го тутна в џеб едновремено застанувајќи стегнато крај Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го исчука на една гламна, го извади од џебот ножот со чклен врзан за појас, го иструга лулето одвнатре и го прибра во џебот од џамаданот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Камчето во џебот на Шишман тропна од што нозете му се затресоа сами од себе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Му рече ќефледиски поткревајќи ја искиснатата шајкача над челото: - Е уште празна кутија од боја за чевли ако ти најдам во џебот, да знаеш дека ќе ми олесни на душата, - му рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Србин му ја пикна раката во џебот, полека го извади, го отвори, го зеде камчето и му ја врати кутијата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман ја напика раката во џебот и го стегна кутивчето за да го задуши тропањето и да ја задржи возбудата што го имаше обземено.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман внимателно ја спушти кутијата со камчето во џебот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Камче е, господине, - рече Шишман и ја стави раката во џебот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Млекарчето го зеде тенџерето, ги кладе парите во џебот и ѝ измери едно кило.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Од кавалчето испадна малото писменце. Тој го зеде писмото и го скри во џебот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се чинеше дека со запалката го извлече и она свое објаснување: „Бараат оган на старото место иако го имаат во џебот“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но тука, барем од моја страна, имаше и нешто извештачено, во изнасолениот грч на насмевката, кој, иако се трудев, не можев да го трпам од своето лице.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Минува покрај радарот без проблем (нема ништо метално, ниту ситна паричка во џебовите).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако не ја замени „Nevada“-та, туку беше скриен во џебот, како привидно „втора резерва“, „Orient“ оттаму умееше нечујно, но јапонски одлучно да дејствува.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Спрема нив веројатно постои поголема одговорност, како спрема јавни мерачи на времето.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ја пикав раката во џебот од пантолоните.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Ме викна?, однекаде се јави Зоре, 40 денари.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Повторно заспав, со малиот стаклен сад со магичен прав во џебот од пиџамите, над срцето што силно удираше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Околу таа црвена дамка само уште денес, и можеби најдоцна до утре, ќе се збираат неизлечивите љубопитници: ќе стојат со рацете во џебовите и одвреме-навреме со малку смртна трема ќе погледнуваат угоре обидувајќи се да го измерат тој пат на ужасот од работ на терасата па сѐ до врвовите на нивните чевли, и притоа ќе се трудат да останат на разумна оддалеченост од грдите белези на смртта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ветуваш? Се разбира дека ветив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Луѓето се многу љубопитни - ме советуваше и си ги триеше градите со мократа крпа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На Катерина ѝ реков дека во слаткарницата дознав за смртта на еден мој познајник. (Забележувате: не го употребив зборот пријател).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Сепак, држи ја во џебот. Сигурното е сигурно - настојуваше Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Е, овој заклучок на Соња, дека разговорот случајно не довел до вратата на киното и дека станува збор за влезници што случајно ѝ се наоѓале во џебот дефинитивно ме докусури.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Внимавај - не заборави таа да ме потсети - ранетата рака држи ја во џебот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некои, Нумо, што беа поитри, веднаш им ги продадоа на Албанците по селата и така фрлија понекоја жолтица в џеб.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секогаш држеше камче во џебот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во џебовите наоѓавме писма, слики на војници, деца, жени, девојки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се чинеше дека брзо го заборавивме Ѓорѓи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Оди пред мене...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Врви, врви жено - ѝ подвикна Кузе - а затоа што сакаш да ме поткупиш, тешко тебе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- До стрништето? А што си барала таму, те прашувам јас тебе?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сливите ги претури во џебот од скутникот, а собраните зрна во козиненото торбиче што го позајми од Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Бошко го послуша. Ги стави парите во џебот од џамаданот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Со шумски јаготки во џебовите со здравец во мислите и планински воздух во срцата, ќе си направите ли муабет со овие стихови како што правите со буките и изворите Вие кои никогаш не сте ѝ биле туѓи нејзе, самата себеси што си е туѓа и заумна?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Дачо му ги пика парите на благајникот во џебот, а Ранч седи настрана и бега од Дачо за да не си ги сретнат погледите.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Започна да краде и по самопослугите: чоколади, бонбони, мастики, и сè што ќе успееше да пикне в џеб или в пазува.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Реши да се врати во Градот. ја облече бундата, го стави змиулчето во џебот и тргна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Змиулчето му јадеше од рака, го следеше во прошетките низ шумата, дремејќи во џебот од неговата избледена, но сè уште топла бунда или (кога сонцето ќе ја размрдаше) ползејќи по него.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Истрчав од дуќанот, стегајќи го во џебот металниот оклоп на часовникот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во џебот имам само 30 копејки и, со нив, да те убијат, не можеш да им платиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Небаре во џебови, што се вели, во пазуварки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напати ќе земе да се удира по раце и рацете ќе си ги крие во џебовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Итрите џуџиња, разговарајќи во џебовите на Дедо Мраз, најбезболно си го истераа своето.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
На плоштадот се случува промена: чистачите на улици ги растеруваат полицајците тепајќи ги со метли; просјаците им се нафрлаат на чистачите во одбрана на полицајците; * Запис пронајден во џеб од блуза со незабележлив натпис уличните продавачи го користат неочекуваниот дожд од метални парички и по многу висока цена им продаваат чадори на оние што сакаат да си ги заштитат главите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Од некоја причина позната само на судијата, четирите карти – дами најдени во џебот од вашето палто се крунски доказ дека сте виновен.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ги мразам паричките што ми ѕвечкаат во џебот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А ако ќе им се присака да одат да посетат свои роднини или пријатели, мораат да се обратат до народната власт за да им издаде дозвола, значи пропусница за движење и со поздравот „Смрт на фашизмот - слобода на народот“ се движеа со ливчето в рака или в џеб, сеедно...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Тука, мајко, во џебот има едно парче. Земи го...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа ја подигна високо над ушите јаката од шинелот и со рацете длабоко пикнати во џебовите, се сврте, удри со војничкиот чевел на вратата, излезе без збор и зашлапа во замрзнатиот снег.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Врзопчето го втисна длабоко во џебот на војничкото палто.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тие мириси беа измешани со мирисот на сувиот босилек што сите жени го носеа во џувки и по прчалките, а и ние машките секој имавме по некој страк босилек во џебовите, зашто така чинело, босилекот чува од зарази и секакви болести.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Со повеќе пари в џеб можете да се правите важни, да го кревате носот, а тоа не е убаво.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Па така од тоа собирање, се беше случило во џебот да ми заостанат неколку зрнца грав.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кога малку попораснав научив да ги вовлекувам прстите во џебовите од палтата на татко ми и дедо ми и скришно да си земам по некое париче.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Живеете остатоци од нечиј туѓ живот. Пикнати во џеб.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Летците ги става во џебот. Седнува. Гледа во револверот. Долга пауза.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Оди до вратата. Ја заклучува. Го става клучот во џебот.) Пасапорт вади, не гледај ме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Вие сте фино возбуден и лесно возбудлив поет, со водени очиња подуени од книжевни пијанства, шетате навечер со рацете во џебови, свиркате, го дразните малото курче, умирате од убавина во догматски дремеж и во лигави рими и од совршено жабја перспектива, ни давате до знаење како се чувствувате и какви планови имате со светот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Лека ноќ. (Го става во џеб.) Си отиде.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Птица во џеб. Поарно откалку мртва.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Дај ми половина од твојата муниција. Ќе ја ставам во џебовите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас и Бреза се стрчавме кон него, му скокнавме околу вратот, Бреза едната рака му ја пикна во џебот од вентијагата за да ги извлече чоколадите што тој неизоставно ни ги носи секогаш кога ќе дојде, а со другата му ги скубеше мустаките.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ах, дојде, од кога те чекаме! - извика џуџето со тенко гласче како да пее, плесна со малите раце и брцна во џебот што му беше пришиен на средината од палтото и му ги покриваше целите гради, стомакот и нозете до колена.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Величе се накостреши и ги пикна рацете во џебовите преполни со камења.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сега го држам твојот пиштол во рака, во џебот од јакната, а рацете ми се чинат толку далечни. Одвоени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Фокс златото го имаше кај себе, но јас во џебот имав сто нови јени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Со несудениот, полека си оделе и кога дошле до крстосница каде што таа требала да сврти десно за дома, а тој лево, му рекла: Со кој ум сте тргнале по мене, зар не ви е познато дека јас не одам никаде без мојот другар во џебот и го извадила пиштолот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И тој се пресегна, па од прстот на жената извади еден прстен и му го подаде на ибн Бајко, а другите три, без да ги разгледа, ги спика во џебот од своите бечви.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Колку се радував кога го имав! Дури и го замислував како ќе ѝ стои на мајка ми, на показалецот од десната рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие вечери, во Крушево, не знам дали поради прстенот или поради тоа што веќе долго бев отсутна од дома, многу често мислев на мајка ми и посакував да сум со неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш сум го носела со себе во џебот, а кога си легнував, го ставав под перница и ми беше некако топло и нежно под обравчето, како кога мајка ми пред заспивање ќе ми ја стави дланката меѓу лицето и перницата, а јас ќе чувствувам дека потонувам во сон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Важно, прстенот со жолт камен секој ден, кога шетавме со Меги низ Охрид, го меркав и секој ден се плашев да не го купи некој друг, оти беше единствен, а јас решив тоа да го сторам последниот ден, пред да заминеме, да не се случи да останам ептен без пара во џеб додека сме сè уште таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со едната рака нежно ме фати за лицето, а со другата брцна во џебот, извади нешто оттаму и ми го залепи на челото меѓу двете веѓи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Шоферот бркна во џебот и извади динар.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Рацете ги држеше во џебовите, од страв да не ја дофати праската, а се знаеше што ќе се случи ако ја фати.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)