во (предл.) - академски (прид.)

Тука е и најголемата иронија на целата оваа дебата; сите тие големи научници кои ја одбиваат потребата за научно истражување на процесот на преведувањето, поради неговиот низок статус во академскиот свет, во исто време им предаваат голем број преведени дела на студенти кои зборуваат еден јазик.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Би сакал да ја започнам мојата дискусија за деконструкцијата со едно признание - јас не сум академик туку, додека да најдеме подобар збор, терапевт.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мојот став е дека невклученоста во академскиот свет допушта одредена слобода, вклучувајќи ја слободата да се прекршат некои правила - на пример, да се употребува терминот деконструкција на начин којшто можеби нема да биде во согласност со неговото точно Деридијанско значење, - и да се повикам на автори за кои не може воопштено да се смета дека ја застапуваат деконструктивистичката метода.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако делото на Бурдие може да се смета за деконструктивно, тогаш тоа е такво во една специфична смисла.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Неговиот примарен интерес е степенот до кој местото на индивидуата во социјалната структура - на пример, во академскиот свет - го одредува нејзиниот став за животните прашања.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Целта му беше таа, но не успеа, сепак беше растрнат на повеќе страни, тој сакаше да постигне добри резултати и во академскиот дел.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Едно слично одрекување опстојува, што е уште почудно, во најголем дел од напишаното во академската област на „квир-теоријата“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во академскиот свет сѐ заедно започна во 1957 со мошне влијателната книга на британскиот професор Richard Hoggart со наслов The Uses of Literacy, во која што се добро објаснети суштинските промени на подрачјето на современата култура, а малку помалку е истражен потенцијалот на новите облици на популарна култура.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Според неговото мислење таквата слабост е карактеристична токму за современата толеранција, што не е ништо друго туку последица на стравот и бегањето од непријатности, што се логична последица на несогласувањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За нашата расправа е секако важно што Hoggart во едно од потпоглавјата пишува и за очигледно незгодното прашање на толеранцијата, што не ја разбира како откажување од секакво несогласување и превидување на разликите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)