ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Поумерените партиски сили во градскиот комитет не беа нагласено ниту за, а ниту против козите.

Во градскиот комитет започнаа да пристигнуваат поплаки од основните организации на партијата за недоличното однесување на козите на разни јавни места во градот.

- А ти, јајца ли носиш, пријателе?- праша граѓанинот.

Околу чешмата се врткаше човек, облечен во градска носија.

Потоа на шестнаесет години, по преживеаниот пеницилински шок, Татјана падна од мотор два дена по завршувањето на училишната година и ја скрши бутната коска.

Не ѝ дозволија да остане со неа во Градската болница (секогаш имаа некакви правила) и седеше пред врата очајна и несреќна.

Неговото задирање во приватноста не е насилно бидејќи изложувањето на феноменот на урбана култура во градски простор мора да биде нешто што граѓаните нема да го доживеат како вознемирувачко продирање во секојдневието, туку како дел од околината со кој се служат и во којшто живеат.

За тоа, како овој милионски град бил системно, по принципот на „килим“, до темел уриван од германските окупатори, гледав еден документарен филм во Градскиот историски музеј, во старот дел на градот.

Таквите деца уште за долго време, па и кога ќе се облечат сосем во градско, не можат да се ослободат од некаква селанска тронтавост, неизвештеност, и им служат за шега на граѓанчињата.

на дуњава има многу дупки: дупки во времето дупки на патиштата (кон посветла иднина) дупки во умот и помнењето дупки во историјата дупки на кофите дупки во самите дупки во дупнатите дупки секој глас мигум исчезнува нема довикување, нема ехо нема навивање за нашите нема паради на гордоста нема врескање во маалата нема лелекања во градските населби ги нема ни паролите на пролетерите од сите земји дупнатите дупки се царство на глувотијата, мавзолеј во изградба на глувата глувотија во глувите дупки оглувуват деца пред да вкусат кисела зелка а старците веќе одамна оглувнати го трпат неизбежниот пораз што пред да пропаднат во глувите дупки им го претставуваа како живот некои старци сакаат да им пукне бојлерот додека се тушираат арно ама во глувите дупки и бојлерите експлодираат глуво и на тој начин го даваат својот придонес во размножувањето на општата глувотија во која старците загинуваат од глуви експлозии.

Подоцна катаден се потврдуваше дека секогаш има такви кои не веруваат во ништо, па ни во тоа што самите го ломотат во градските озборувалници.

Мошеш шивиш еден бубрек.

Во Панама лешинарите му го исклукаа едното око кога испи пола литро парегорик и лежеше неосвестен во градскиот парк.

На чело одеше Крстан. Тој беше облечен во градски алишта, со жолти чевли, со каскет на глава, а на елечето сјаеше синџирче.

На пример, вашата насловна за Св. Валентајн 1993, излезе дека е прилично јавна интервенција во градскиот живот, на начин што не го антиципиравте?* Секако дека го антиципирав.

Се најдовме во малата кафеана во градскиот парк. А беше несносна вруќина.

Исто така во полза на Бугарите ќе се реши и прашањето за јазикот во градските и селските училишта.

Леташе по воздухот во градскиот парк и за малку сосема ќе одлеташе, само со палтото се закачи за шпицот и од таму беше симнат со големи напори.

Се одликуваше со лекомисленост, сакаше да пее непристојни песни.

Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.

Сакаше да помага секому и можеше да ти положи испит на факултет ако си заглавил, да ти ја тргне одлуката за рушење на дивоградбата во фиоката најдолу, под сите предмети, додека не застари, и да ти најде работа на машина за бришење мермер во Градски трговски центар или на кран на градилиште.

Какви чувства ќе се разбудат во тебе кога твоите „ангелари“ со развеани коси долги ќе поминат покрај клупата во градскиот парк, а ти, покриен со стари весници, ќе им се израдуваш на убавината, младоста и среќата... и нема да ги препознаеш, а ни тие тебе.

1. Подвизи?... Без одговор на тоа необично прашање, лежеше долг и сонлив во градскиот парк и, израмнет со одамна покосената трева и рамнодушен за летните шумови, го слушаше недалечното сопнување на реката.

Ема им кажа дека бендот го имаат составено другари кои одат во ист клас во градската гимназија.

Зарем веќе! Мислев дека тоа е на крајот, кога гардистите се берат на афтер парти во градскиот парк... јуначиштето на Стојан очигледно не поднесува алхохол...

Портретот на насмеаниот ветерански син во зелената униформа на гардискиот подмладок кој во септември треба да тргне во градската гимназија,со руса залижана коса и бледа кожа му дојде на Александар како џокер во надополнувањето на неговата приказна за ветеранската идила.

На ова градскиот татко збеснал и отворено му кажал на претседателот на клубот дека додека тој е главен фактор во градското собрание, тенискиот клуб нема никаква шанса да добие свои простории.

Работеше во градската болница и секој четврток доаѓаше во селото да врши преглед.

Гимназистите си дојдоа од Прилеп во градски алишта: палта запетлани до гуша со жолти петлици, пантолони со широки ногавици и нови углеисани фесови со нови пискулчиња.

Инаку, остатокот од денот, по завршувањето на часовите, без да навратам во одајчето, го поминував на клупите во градскиот парк.

По војната беше една од врвните личности во градската и обласната владеечка елита, со популарност кај луѓето со каква што никој друг ни оддалеку не можеше да се пофали.

Пријатно се чувствуваше во градската атмосфера што повеќе ја надградуваше во своите мисли одошто таа беше вистински градска откако во градот се сјати огромна маса селани.

Се најдоа во мотелот „Изгрејсонце“ каде што еднаш заедно беа со некои девојки и оттаму, со кола, Еда го префрлија во Градската болница во Сан Диего.

До нас луѓе облечени во градска облека свиреа на труби и играа оро.

Го сретнав во една од неговите омилени дестинации – на дрвена клупа во градскиот пари.

Како што му растеше стажот на таксистот, така му се откриваше и Скопје, како октопод, несогласен со своите краци, некаде осветлени, некаде завлечени во темни пукнатини, невидливи и за самото животно.

Еве ти сто – му ја подава Хорацио банкнотата на шашардисаниот таксист, необично лесно за човек од 111 килограми се извлекува од возилото и исчезнува во градскиот метеж.

Се сеќавам како во градскиот автобус ги броев станиците до дома, стискајќи го кесето полно со книгите од чичко Раде.

Само за да ни ја покажел неговата машка гордост.

Знам, вие ќе речете дека љубопитствата од ваков вид во овие установи не се пожелни; Знам, знам, се согласувам; но треба да сфатите дека не сум јас тој што прашува туку прашува едно мало дете; Знаете, тој ваш шеф, Бунде, или не знам што точно ви се паѓа, нас, децата од нашата улица, нè качи во градската кула и тоа дури на третиот кат!

И наеднаш се оддалечи, замина негде не само со поплаките туку и со гласот, и моите зборови повеќе не ја престигнуваа; ми се чинеше дека попусто ги арчам, дека попусто се трудам, па затоа и се чувствував заскитан сè додека не почувствував дека нејзиниот глас се враќа, дека дишењето ѝ се забрзува, а челото, до тој момент речиси суво, наеданаш се ороси со студена пот.

Во еден момент дури и праша зошто сум ја однел во градската мразарница, зарем не сум можел да изберам поадекватно место?

Еден ден, човекот што го хранеше слонот по име Ринго во градската Зоолошка градина, беше си ги заборавил цигарите и се врати по нив.

Вчера ја закопавме мајка ми и ги откопавме заедничките спомени: вареното млеко без кајмак и со многу шеќер, врелиот сутлијаш посолен со цимет, букетите црвени булки на првомајските излети, облогите на детското чело и гради кои го цицаа огнот, па предупредувањата дека во секоја вода има аждер пред да тргнеме на риба на реката или на капење во градскиот базен, нежните галежи кога од некого ќе добиевме завратница за спомен и долго сеќавање...

Го уреваат и пред Народната банка и во Градскиот парк...

Посебно алармантна е состојбата на делот на улицата „Гоце Делчев“ којшто буквално е претворен во градска депонија.

Акции за расчистување без изведени во градскиот парк и во излетничкото место Тумбе - кафе.

Секој ден, по цел ден, тој шеташе во градскиот парк и хранеше гулаби со трошки леб.

Никој не објасни дека огнот се шири и преку решетки, ниту зошто во градските трафики повеќе не може да се купат запалки.

- Кој ли? Па таа, работничката класа, која денес си седи во градските кафеани.

Ги има уште стотина непродадени, чмаат во градската апсаана.

Одевме на кафе во градските кафулиња, се дружевме, ме запозна со многу луѓе.