во (предл.) - златен (прид.)

Но, ете, ништо не помогнало: не помогнале ни потерите, ни наредбите, ни уцената во златни лири...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Дали на 10 ноември 1937 година на свеченост во Ерусалим при која Метаксас е воведен во Златната книга и држел говор во полза на идеите на Ционизмот, Вие држевте беседа во негов прилог?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Не можам да се сетам”. „Ќе се сетите”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога станува збор за политиката, тогаш, освен екстремистичките ридикули на десното крило, речиси и нема никого кој би сакал да биде некаде другде освен во златната средина.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Така арамијата Толе стана рударски работник во златниот рудник на Алатини и Шарио.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се случува, понекогаш и ветрот да запее - колку да ја прекине дремката на продавачите на сламени шешири, продавачите на слики со мотиви од градот, но и на продавачите на спомени што допрва треба да се случат во златниот залез на Карибите.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Под една мермерна плоча на сараите, се чуваше во златно ковчеже голем, скапоцен прстен, што се предаваше од колено на колено, како светина на неговата фамилија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја остави јамата и се пресели во нејзината куќа. Тоа беше црковно врзана двојка што уживаше во златниот заб на жената и жолтите чевли на мажот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На големо изненадување на Еразмо, Ирена му го пружи розовиот чадор под кој, гушнати, ги броеја златните прстени на испружените раце и зборуваа дека тоа се само поголем број атоми на златната прав која ја има насекаде, па дури и во златниот сјај на тревите.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Густата, распуштена коса и го обвива голиот врат во пламени јазици, робата што и паѓа речиси до босите стопала се чини исткаена од косата, во златниот отсјај од огнениот танц. – Ние сме... како византиски Ромео и Јулија – пелтечам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во златните години, во кино салата за време проекцијата на филмот можело и чочек да се игра.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Ах јас сиромав - си рекол сам со себе - дали вака ми било речено, наместо од прасе месо да јадам понапред, сега си јадам жаби; наместо јагули и риби напред што јадев во златниот град Прилеп по ладните меани, сега си јадам гуштерици и кауѓерици.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Нека ми е уѓе: на таква глаа таков брич, што го велит тој збор татко, ем ак имам што го велит, чунки сѐ што ме учеше и ми велеше, сѐ по глаа ме удри. Ах, Боженце, и ти златна Богоројце!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ќе ми бидеш книга, мој паметен Августо, во златното жито што со срп ќе го жнеат селаните во бели долги облеки.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По смртта на видовитиот Дмитар-Пејко, Неделко Шијак повремено потонувал во златен и зелен жабурник на страв и го шепотел неуспехот што ги чека на крај пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти велам... - Остави ме. Не можам јас да се расправам и со тој твој Неделко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ѕвездите паѓаат и целото небо се витка околу главата на старицата, во златен ореол; така сите грижи на светот се во нејзините мисли, како некогаш, кога сè уште беше жива и ја заштитуваше.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сеница во златен елек опивно пееше.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не можеше да ја задржи водата во стиснатата дланка.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На масичката, во златна тркалезна рамка имаше врамено слика од млада жена, копија на Бојана.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Се наоѓаше во Златната земја, или седеше меѓу огромни, славни урнатини облеани во сонце, со мајка му, со Џулија, со О'Брајан - не правеше ништо, едноставно седеше на сонцето, и разговараше за спокојни работи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Тоа е речиси како во Златната земја“, промрморе тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се наоѓаше во Златната земја и ја следеше патеката низ старото изгризено до корен пасиште.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
16. МИ ГО ОТРУ СРЦЕТО, ПА СЕГА БЛАГО МИ ДАВА - а благото, како благо, сал на стомавот му годи, и во златна паница нека маџун да ми клава не ќе појде по таков пат до срцето што води...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Драгоцени се, како сознајби на едно време и еден простор мислите-брилијанти, што како волшебен клуч го отвораат хоризонтот на новото време, ставени во златната уста на Големата Мајка: – „Кај ти е Татковината, Мајко” – ја прашува Ервехе војничето на граничниот премин. – Мене ми е Татковината таму, кадешто ми се децата. – А кој е твојот народ, Мајко? – Народот со којшто живеам, сине.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
– „Ах, јас сиромав, си рекол сам со себе, дали така ми било речено, наместо од прасе месо да јадам понапред, сега си јадам жаби; наместо јагули и риби напред што јадев во златниот град Прилеп по ладните меани, сега си јадам гуштерици и кауѓерици.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Немаше веќе треперливи пердуви во златниот восок, спроти постелата, во неговата соба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- На големците отровите секогаш им ги носеле во златни чаши! - се смееше Стариот писател.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Прво тетка Перса се прекрсти и ја бакна Богородица, ја натера Пеличка да се прекрсти и кревајќи ја, да ја бакне во златното лице, дури потоа Пелагија застана пред Богородица и долго стоеше со подзамижани очи, со жесток прекор во срцето, мигум се сврте тркалото на нејзиниот живот од она попладне на нивното сретсело сѐ до разораната нива во бескрајната Војводина и сега ѝ се чини дека сѐ уште лежи со раширени нозе, и тоа трае, трае, Перса ја кренала Пелагичка и ја притиска силно на своите гради и чека кога Пелагија ќе се сврти и јурејќи ќе излета од црквата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Гледам во златните сервиси, а мислам тие ме гледаат мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На средина овошје во златен овоштарник купен во Дубровник.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Ме гледаа од глава до петици и завидуваа на секоја совршена пора од моето тело, облечена во златните сандалчиња и куси тексасни жешки панталончиња.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
В миг праската блесна во златен сјај, засенувајќи ја и самата месечина.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој ден во градот почнаа да се случуваат најневозможни, просто несфатливи нешта: наеднаш цела една петокатница блесна како илјадници невидливи молери да ја премачкале за секунд со сончева боја; наеднаш една липа се претвори во златно дрво, чии лисја место да шушкаат нишани од ветрот, почнаа да ѕвонат; наеднаш железната ограда на мостот стана златна, а еден минувач изненаден од тоа, падна во реката...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)