во (предл.) - краен (прид.)

Возвишеното одушевување за коешто све­дочи таа слика вооп­што не губи ништо со фактот дека ние сега знаеме на кој начин тие настани биле манипулирани (во крајна ли­нија, тие имаа врска со ударот на тајната комунистичка по­ лиција, Секуритате, против са­ма­та себе, против својот сопствен означител; т.е. стариот апарат пре­ живеа менувајќи ја својата сим­бо­личка обле­ка): за нас како и за најголемиот дел од учесниците, се­то тоа стана видливо дури на­кнадно, но она навистина важно во тоа е што масите во Букурешт ја „доживуваа“ таа ситуација „отворена“, дека учествуваа во единствена меѓусостојба на премин од еден дискурс (на општествени врски) во друг, кога за еден краток, минлив час, стана видлива празнината во големиот Друг, во симболичкиот поредок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но доколку се присетиме на она што беше сугерирано во врска со Витгенштајновиот напад врз интенционалистичката интерпретација на разбирањето, врската помеѓу едно такво објаснување и фрегеовската теорија за објективноста на смислата (и оттаму, во поширока смисла, - платонизам во поглед на правилата), која тој ја претпоставува, единствено не постои.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бидејќи некој, сосем на место, може истовремено да ги застапува следниве две тврдења: дека смислата, во крајна линија, се пренесува по пат на договор, па според тоа, е функција на, или е конституирана преку употребата, и дека она што го конституира сфаќањето на изразот од страна на говорникот е токму свесноста за образецот на така заснованата употреба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Неа ја разбија и ја раскашавија, претворајќи ја во мочурлив терен на неговата душа токму скриените матици на воспитувањето, непрекинатите предупредувања, почитувањето на волјата на татко му, потоа на учителите, професорите во жешовската гимназија, силната волја на реб Аба Апфелблум, но и на неговите професори од рабинската семинарија прочуените Шварц, Гејер и Аптовицер, тие планини од знаење на кои веќе како студент гледаше со стравопочит; со еден збор волјата на авторитетите што го формираа него и во крајна линија неговиот досегашен живот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека другите деца кришум ги запушуваа своите први цигари и се собираа со ококорени очи да гледаат голи женски тела низ цепнатинките што ги одвојуваа јавните бањи од останатиот јавен живот на Жешов, неговиот живот се сведуваше на дисциплина, на учење и на почит.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ваквото преобратување на функцијата на културалната меморија е во целост карактеристично за севкупната врска меѓу човештвото и неговите производи (усмената култура го сакрализирала зборот а материјалната култура споменикот); но сакрализирањето на библиотеката претставува одраз на една идеологија врз која, во крајна линија, се втемелени сите таканаречени “западни вредности”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Тој лом со природата е на страната на жената, а присилната активност на мажот во крајна консеквенца не е ништо друго туку подвоен обид трауматската дупка од тој расцеп одново да се затне.” (Славој Жижек) Антигона, значи, а не фантазмот на библиски пророк, е вистинскиот узор за модерната интелектуалност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тогаш, повеќе од кога и да било порано, ќе биде очигледно дека оваа способност и ова посакување се, во крајна линија, осудени на неуспех.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Меѓутоа, ниту еден од нив во крајна линија не задоволува.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сè појасно чувствував дека тие во крајна консеквенца се однесуваат и на мене.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сметаме дека токму неговото творечко испреплетување на разни медии е она што Ле Гак го прави интересен и, во крајна линија, го квалификува да влезе во ова хибридно и „копиљско“ списание кое има тенденција да ја руши „светоста“ на медиските канони.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Линеарноста на алфабетот имала повратно влијание врз мислењето и тоа, самото, станало линеарно (прогресивно) и овозможило постапување со историска свест (односно, во крајна линија, технологија).
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој ни е водач, треба да се почитува, па игрите започнуваат според неговиот предлог или во краен случај - кога тој ќе се согласи за некој наш предлог.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Седевме во паркчето на нашата клупа. Го чекавме Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Куликовиот перформанс во крајна инстанца ја докажува тезата на Лакан дека на песот не му е грижа за експериментот на Павлов - па добога, зошто да се натегнуваме со вистинското куче!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тоа незадоволство е поврзано со фактот дека субјектот никогаш не го пронаоѓа објектот што ќе го исполни недостигот, така што во крајна инстанца не постои начин да се избегне пречката што го означува субјектот кога тој/таа влегува во јазикот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Инаку, кога ќе ја вклучиме, таа нема да тргне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секако, во крајна линија, таа ќе продолжи да се движи како што тоа го прави и сега, невидливо, нечујно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Секогаш е така со Пајк пред претставата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се обидуваше да најде, во неговиот пример, конечни аргументи за својата теза дека, во овој средишен град на Балканот, низ кој минувале и запирале императори, се спротивставувале цивилизаторски, верски, идеолошки доктрини, сепак, во крајна линија, се напластиле и силни наноси на толерантност и на човечност кои остануваат кај одделни избраници.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во еден сеуште релативно ран момент од процесот на растворувањето на универзитетот и културата, студентите, далеку од желбата да го спасуваат мебелот (воскреснуваат изгубен предмет на некој идеален начин), одговорија дофрлајќи ѝ го на власта предизвикот на тоталната, моментна смрт на институциите, предизвикот на детериторијализацијата, многу поинтензивна од онаа што ја предизвика системот, и повикувајќи ја власта да одговори на тоа тотално свртување на научната институција, на тоа тотално откажување од акумулацијата на едно дадено место, на таа, во крајна линија, намерна смрт - не беше тоа криза на универзитетот, не е тоа некој предизвик, тоа е, напротив, игра на системот, но е смрт на универзитетот - на тоа власта не можеше да одговори, освен со сопственото распуштање (можеби само за секунда, но ние тоа го видовме).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога сѐ ќе биде готово, ние со полковникот ќе излеземе на мократа зелена ливада, ќе ги собереме од тревата шаховските фигури и ќе ги распоредиме врз таблата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 81 илустрација: VALERO DOVAL “)))ƚ))ƚ ƥƪƟ)ƚ” 82 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Луција стоеше во стројот и чекаше да ѝ дојде редот; јас со поглед го барав Земанек, го молев, го проколнував да му се случи нешто, да го удри инфаркт, да падне, гром да му отепа мува на челото, што и да му се случи, во краен случај да му се оди по надвор, само да замине и да ме постави мене на неговото место, како заменик, оти стројот брзо се движеше и Луција сѐ поблиску доаѓаше до него, до Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тој сите тие удари ги примаше со некоја селска рамнодушност, со селска упорност: беше жив пример дека селаните имаат посилен организам од сите други, дека имаат подобри нерви, дека во крајна рака, имаат и подобра интелигенција, дека кога им говориш нешто, низ едното уво им влегува, а низ другото им излегува, и дека нивната филозофија трпение- спасение, редовно дава плодови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Далеку од тоа дека каните некого друг да ви се придружи во романтично блаженство, далеку од тоа дека на додворувачите им објавувате дека сте ја научиле поуката од филмот, дека душата сте ѝ ја отвориле на можноста за геј-љубов и дека во животот сте подотвориле простор за некого со кого ќе го делите, упатувањето на „Планината Броукбек“, всушност, укажува дека немате ниту потреба ниту место во животот за никого друг, бидејќи внатрешниот свет ви е сосема обземен од геј-романсата што веќе си ја живеете таму во крајна и доволна мера.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мајкл Ворнер, така, во прагматиката на камп-дискурсот распознава демократски порив, етичка визија во крајна линија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или, попрво, прагматичните обѕири што ја исцртуваат, во одреден општествен контекст, разликата помеѓу тоа што се смета за нормална интеракција и она што се смета за бизарна, вознемирувачка или навредлива интеракција создаваат структурни правилности во дискурзивната практика кои претставуваат конвенции – а во крајна линија и цели жанрови – на говор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колку сакав вечерва да не биде тој толку мачен разговор, но сфаќав дека во крајна линија е сеедно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Со тоа секако не придонесува кон подоброто разбирање на тие разлики (и можното отстранување на некои од нив), туку, обратно, со нивното мистифицирање во крајната последица предизвикува уште поголеми конфликти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Заслуга на културните студии е во тоа што, токму со постојаното нагласување на улогата на публиката (теоријата за активната публика, што некои ја означија како „бесмислен популизам“), постигнаа никој повеќе да не верува во потполната зависност на публиката, што на секое медиско надразнување би реагирала како програмиран робот или марионета.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
7 Сѐ ова секако важи, ако веруваме во потполната пасивност на гледачите и гледачките, коишто само апатично примаат она што на пример им сервира нивната телевизија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И на Реџов му е јасно колку е несигурна верата од која само во крајна нужда се бара спас, како во расказот Судниот ден, кој впечатливо зборува за големата суша и за молежливите погледи кон небото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но сега, во крајна линија, најважно е да се врати мирот и да се зачува земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ЛУКОВ: Употребете ги во крајна нужда. (Се оддалечува.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој сакаше барем некој од луѓето да забележи дека е гол, да се појави некое глупо момче, но глупи момчиња веќе одамна немаше, сите беа паметни и готови во краен случај да говорат за квалитетот на кралската облека, но никако за нејзиното отсуство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Маничната “imaginazione fan- tastica” а со тоа и маниризмот (непријателски спрема моќта) во краен очај се претвораат во садизам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој веќе беше стар, вкочанет, грозничав, тој имаше настинка, грип и воспаление на бели дробови во исто време.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Техниките на мачење и убивање при прогоните на вештерките и во верските војни во Европа, докажува дека совладувањето на Идејата со “манија” е научено во стварноста.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ама ништо не нè спречуваше да си го правиме тоа што сме го наумиле, а, во крајна линија, сето било во вистинското време, во моментот што бил тамам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Целта ѝ беше да ја одложи свадбата и во крајна линија да издејствува "несреќата" да ја напушти куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Време е и нас воздухот да не фати. Во крајна линија, и да се соочиме со животот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, и покрај сето тоа не беше сосема сигурна во крајниот исход.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи веќе ја спомнавме и жена му, тогаш и за неа ќе треба да кажеме збор-два; но, за жал, за неа не се знае многу, освен само тоа дека Петрович има таква жена, која на главата носи капче за мажени жени, а не шамија; но со убавина, како што ни се чини, таа не можеше да се пофали; во крајна линија, кога ќе ја сретнеа само гардиските војници ја загледуваа под капчето, трепнувајќи со мустакот и испуштајќи некаков особен глас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, оттаму никако не следи дека самиот принцип на национализмот, спротивен на аватарите што случајно ги прибира за своите отелотворувања, во крајна инстанца е контингентен и случаен”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Од своја страна, грчкото писмо станало модел за етрурското (околу 800 г. п.н.е.), од каде што дошле буквите за староримскиот алфабет и, во крајна линија, за сите западни алфабети. подготвил и превел: Аббе Бузони Алфабетски писма Разноликоста на алфабетските писма во светот може да се види од овој избор на одломки од библиски текстови (E. Gunnemark & D.Kenirick, 1985) ВО СЛЕДНАТА МАРГИНА НЕШТО ПОВЕЌЕ ЗА КИРИЛИЦАТА!
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Така посматрана, „културата“ не е нешто што нужно се врзува за хуманистичките дисциплини, па според тоа менаџерот во банка и цариникот во подеднаква мера се културни луѓе (...) Во краен случај, културата претставува поседување на знаења во секоја смисла (...) Во демократските аспекти, ова дава аргумент за дифузија на културата меѓу пониските општествени слоеви.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но татковите книги, нивното занесено читање, со траги пепел, ми го покажуваа патот на истрајувањето кој минуваше крај победите и поразите на другите, покрај илузиите и амбициите да се впише својот живот во историјата на минливоста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше сигурно оти во метафизичката стратегија на Мајка еден од клучевите ќе ја открие историјата на бравата на нашето отворање на првата врата во животот во егзил, а додека спасувањето на татковите книги ќе ја продолжи семејната историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Подоцна Махмуд Дарвиш во Охрид ќе ми открие најмногу кој беше Јасер Арафат, но сепак мистеријата продолжуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во сите средби кои ги имав со Јасер Арафат, по разговорите кои се однесуваа на меѓудржавните односи (најчесто на југословенската политичка поддршка на Палестина во светот на неврзаните, во меѓународните организации, во прв ред во ООН, каде што Југославија, сѐ уште играше значајна улога, каде што имаше вешти дипломати како и помошта која ја добиваа Палестинците), настојував да си ја дополнам претставата за оваа комплексна личност, кој во крајна линија беше еден вид Ахасфер, во вечна потрага по својата татковина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уништувањето, исчезнувањето на татковата библиотека, можеби во крајна линија ќе значеше вистинско замолчување на една од можните варијанти на историјата... Потрагата продолжуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Токму така, - додаде Дарвиш - погледајте дали оваа синевина трпи зборови!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во крајниот хоризонт, можеби се крие простор за збор. Но тоа е толку неизвесно!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко сакаше да ја пишува Историјата на Балканот оти беше убеден дека таа треба во крајна линија да го смири балканскиот човек, да го помири со себеси и со другите, да се ослободи од саможртвениот синдром, од проклетството на делбите, границите. На Балканот имаше други Картагини и Палестини...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но кој беше сега Хабиб Бургиба, таткото на нацијата, кој потенцијално истиот народ кој го возвиши, го спасуваше од глад, но за кого во крајна линија сметаше дека е како прашина, по кого можеше да дувне и да му го смени патот, требаше да го стави на столбот на срамот?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Луцидниот Климент Камилски, кој многу добро ја познаваше француската книжевност, намерно му ја даде на читање книгата од Флобер на Татко, за во крајна линија да го соочи со опасностите кои можат да произлезат од нивната акција на чистење на османскотурски зборови по падот на Османската Империја, со нивните автодидактички познавања на лингвистичката наука, во времето на нејзиниот подем, да не се најдат во позиција на Бувар и Пекуше, да не биде разбрана нивната мисија како на балкански Дон Кихот и Санчо Панса, да се најдат на потсмев на луѓето на своето време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За тоа бездруго постојат многу причини, а тука е во прв план нашиот милет, како вистинска верска нација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски со уверлив глас, како да се наоѓаше на својата некогашна катедра, продолжи: Башибозукот, како архаична варијанта на мерценеријата на Балканот, со сите нејзини мрачни обележја, во крајна линија беше дел од османската воена машинерија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа го обземаше мислата дека самиот човеков дух може да биде лавиринт во кој секој може да се изгуби, не успевајќи да го најде излезот, доколку не верува во крајниот силен извор на светлината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во книгата беа вникнати илузиите на Камилски врз универзална подлога во крајна цел да се помират водечките идеи на тогашниот европски лев Запад и октомвриски Исток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко беше задоволен што неговиот соговорник ја прифаќаше тезата за библиотеката која, всушност, во крајна линија, можеби како подвижно огледало ги поврзува блоковите во испрекинатото историско време на човекот на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, сепак, во крајна линија, на Балканот не е дојдено до сличен процес на синкретичната арапско-шпанска синтеза.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но и тој сепак во крајна линија беше против создавањето на меѓународниот вештачки јазик...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко и Климент Камилски постојано се доближуваа и оддалечуваа од фундаменталното прашање во нивната стратегија како да излезе Балканот од вавилонското проклетство, односно во крајна линија, како да се спаси иднината на нивните потомци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден период дојде до мислата дека во крајна линија самиот човек е лавиринт и излезот мора да биде во него самиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Океанското општество, во крајна линија, почива на верувањето дека Големиот Брат е семоќен и дека Партијата е непогрешлива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се разбира ние веќе ги употребуваме тие форми, но во крајната верзија на Новоговорот ќе нема ништо друго.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
РЕВШИН: Па, што да ви кажам, ете... гледате ли, јас лично свои пари немам, но во краен случај ќе ви пронајдам за карта, - ако не одите далеку, се разбира, и, да речеме за живеачка таму каде што ќе бидете за околу две недели, но под услов, се разбира, дека Љуба Ивановна ќе ја пуштите кај сестра ми на село.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Барем да се потрудеше да телефонираш, во краен случај.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Па во крајна линија, таа го сака него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како по договор и едните и другите решија да се фаќаат живи на цуцката (или во краен случај да се колат со штиковите) кога ќе дојдат да клаваат мамци, одговори на најдените книжулчиња и разни продукти, без да стрелаат едни на други, бидејќи началството ова општење го забрани строго.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А кога веќе во крајна нужда идеа ете вака, мнозина старци и по некое дете се собираа за да можат колку – толку да се заштитат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Татко советуваше, но никогаш не беше категоричен, оставајќи си секој сам, во крајна линија, да одлучи за какво училиште ќе се определи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За две живеачки во крајна тегоба!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку сум виновен што не те издресирав како што треба! Добога! Што не те издресирав! Кога беше сѐ уште време!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во дејствието, субјектот да се прилепи на некој симболички определувач, ненадејно да му се додели некаков „мандат” како што му ја доделиле улогата во мрежа со интерсубјективни размери (“учител”, „водач”...) суштински е некој ирационален преседан, иредуктибилен елемент на заклучокот, т.е. поделбите на симболистичкиот „мандат” никако не можеме докрај да ги втемелиме во субјектовите „реални“ сопствености, единичности и т.н., така што поделбата, во крајна инстанца, има перформативна природа - субјектот е „учител” затоа што го признаваме како учител, а не затоа што самиот во себе е „учител”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
На дванаесет години, ме слушаш!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Уверен дека и во едната и во другата - во крајна линија ќе се загрозеше семејниот идентитет, ќе се обезличеше засекогаш, макар што тоа не се случи во долгиот петвековен период на Отоманската Империја, тој, следејќи ја природната парадигма, на сè уште незавршениот пат на јагулите - беше решен да се определи конечно за патот кон Америка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Впрочем, за еден типичен постмодернистички писател, чувствителноста не е баш антипатична.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И неслучајно, секоја авантура на Александар Прокопиев, во крајна инстанца, започнува и завршува со Скопје.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можеби би било добро тука да се постави прашањето дали, во крајниот збир, понекогаш за културата се поважни љубителите на уметноста отколку критичарите и, особено, теоретичарите?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Железничка станица Скопје. Декемвриска вечер 1984 година местимично густа магла смог и препорака да не се патува освен во крајна нужда.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но ова израмнување не треба да се помеша со условното поистоветување на тие две, уште помалку да им се даде иста тежина; предноста одлучно ја има животот: “строгите уметнички прашања во крајна линија не се важни прашања”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во овие десет броја Маргина се обидуваше да го разбива оној нарцистички (автистички, во крајна линија), оној апологетски концепт (симптом, поправо) за културата, кој богами е доминантен во нашево кревко и бедничко културно живеење; од уличните минувачи затекнати во глупавите анкети, општинските чиновници, директорите на културните институции, министрите, преку новинарите и уредниците на културните рубрики, до претседателот на државата (кому, сепак, единствено и може да му се прости таа јазична помпезност, бидејќи работното место му е такво, церемонијално), речиси секаде (особена чест заслужуваат ретките исклучоци) владее тој бомбастичен, провинцијален дискурс кој повеќе прилега на мобилизациски плакати и на продавници за вештачко цвеќе отколку на еден јазик кој треба да критикува, да продлабочува, да артикулира разлики.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И воопшто, треба да се запомни, како начело: единственото место за прониклив, за креативен, за аналитичен во крајна линија, поглед е - маргината.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Можеби и нашиот живот во крајна линија е збир на сите наши соништа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Куќата е празна со откорнати врати и прозорци.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Основната причина за слободното манифестирање на македонските национални чувства во реонот на Лерин Еванс ги гледал, пред сè, во слабоста на Грчката влада и нејзината бавност да го воспостави авторитетот на државните органи во областа Лерин.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на резултатот од плебисцитот, тој бил сосема сигурен во крајниот исход, прогласување на "слободна Македонија", од што се плашеле и Грците и гркофилски настроените експерти на Форин офис.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во неговите очи футуризмот никогаш не беше ништо друго освен една форма на оној натурализам што Duchamp го презираше, овој пат „натурализам на механичкиот свет”, наивна и бедна транскрипција, во крајна линија заснована на ретината, со наизменични положби на еден мобил, додека Duchamp-овиот проект многу полесно е да се опише како обид да се пренесе внатрешноста на движењето, некој вид на суштинска подвижност, израз на длабокото проникнување меѓу простирањето и траењето, транскрипција на артикулацијата која ги врзува просторот и времето.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Освен ако Valery, во продолжувањето на истиот текст, греши кога вели, „не ли би требало еден младич, љубопитен кон исти нешта, да биде прилично сличен, во крајна линија, на еден човек од ренесансата” (5), при што тој самиот, Valery, го презема ова камуфлирање, осмелувајќи се да се претстави со името на Leonardo и да се послужи со неговата личност, на ист начин како и Duchamp со името и личноста на Rose Selavy или George Welch, тргнувајќи од следните очекувања: „Не претставува ли неговата наивност онаква форма на релативна простодушност што е создадена во текот на четири векови откритија, на сметка на луѓето од тоа време?“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Вештина сѐ да се пресмета, сликарство што се манифестира со бурни феномени; тоа, во права смисла, се изградува како „механизам за маѓосување“; но едновремено, штом ќе помине вxашеноста и штом гледачот ќе го опфати таинствен страв, таа состојба може да се објасни само со враќањето на „менталните“ операции; се враќаме од маѓепсаноста, од илузијата за завршено дело, кон неисцрпната активност на духот, т.е. кон бесконечноста од рефлексии и анализи, односно кон чудото на непрекинатоста, кое ни самото, во крајна линија, не е ништо друго туку еден вид на исто така творечка и плодна илузија во која би сакале да веруваме или да ја дефинираме.“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во друга прилика, на еден од своите соговорници тој му го образложи својот презир кон терпентинот со фактот дека сликарството што се засновува на „мрежницата”, секогаш, во крајна линија, е некој вид на ready- made, бидејќи сликаревиот творечки чин се сведува на одбирање помеѓу она што се наоѓа на тржиштето на индустриските бои, за потоа тоа да го распореди по своето платно на истиот начин на кој тој самиот заминувал во продавницата за да одбере ваков или онаков индустриски произведен предмет.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)