во (предл.) - мој (прид.)

Еве има веќе две години како ми е страв да отидам на забар.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но штом 120 okno.mk ќе излезам надвор сите ме одмеруваат од глава до петици, се качувам во мојот мини морис и тогаш можам да чујам на десетици највулгарни пцости.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И што бараш во мојот стан?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За таа прилика ја облекувам кратката розова бундичка а ла Лајза Минели и оние жолти сомотски панталони.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Во моите филмови никогаш не сум работел со црнчиште. Ги мразам тие орангутани!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ти треба да ги знаеш луѓето од твојата бранша.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Доволно е да го почувствувам неговиот прст во мојата уста и веднаш да се исповраќам. (Вилушката ја забодува во подебело парче месо) Краста: Значи тебе во собата 101 ќе те мачат со давење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Си чула ли некогаш за Кенди Дарлинг?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Што барате во мојата куќа?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бабата: Какво е тоа однесување?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа има легнато во мојата смртна постела само и само да ме нервира.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но не биле тие во куќата на Достоевски туку во мојата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ах, колку беше непријатно, вака, во мое присуство, луѓето толку многу да ме фалат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И го гледам како таму во понизна положба лежи, се врти кон мене барајќи сожалување, а мене и ми е жал за него, ама и се плашам од овие луѓето што на цел глас викаат во мојата чест и слава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не знам дека нешто сум видел, ама знам дека жена ми е таа што се овлажни во мојата смртна постела.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И таму еден човек. Еден во вратот како бик, со едни ножишта како клади, зараснат во катран црна брада, се излежува во мојот мртовечки сандак што не бил сандак туку бил мојата смртна постела.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знам дека сум сенка, луминозност чија обликуваност постои само во мојата неугасната свест, ама сепак.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Разнесените парчиња од институциите им паѓаат врз главите на луѓето, дождови од камења и арматури врнат врз нив, а тие се веселат а уште погласно извикуваат во мојата чест и слава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Со тоа што во мојата смртна постела се вртам со грб кон нив, им давам на знаење дека сеансата е завршена, дека треба да си одат да ме остават да си ги вршам работите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таа го донела во мојот гроб, си велам и при тоа сфаќам дека дембелот, каков што е вака крупен и снажен, може да ми стане па од сопствениот ковчег да излезам претепан.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кој знае што понатаму се случи на покривот, и со коњите и со покривот, но овде во дворот, пред влезот во мојата куќа се најдовме лице в лице со времето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога се вратив собрав до што беше автомобил во мојата Република и сите им ги продадов на будалите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Поради што јас пак попаѓам во неподносливо очајување што се храни од немоќта да се вратам во моето тело.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
-Треба ли јас сега да се карам со тебе и да се тепам? - додаде третиот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во богатото и разнородно книжевно дело за деца и млади на Ванчо Николески, во недоброј убави и толкупати недоречени и незавршени страници од писателовата идеја и мисла, по неговиот знак на препознавање „Волшебното самарче“, секако и романот „Гоце Делчев“ е во редот на оние негови дела по кои ќе го познаваме и помниме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ти си крив? - викаше едниот селанец. - Твоите овци влегоа во мојата пченка!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце Делчев живее во моето срце, во срцето на татко ти, дедо ти и баба ти!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како да бил тоа сонот што го сонив ноќва во мојата стара куќа во Маказар, а не вистинскиот настан што го раскажувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По два часа, клекната крај мене на колена, со рацете и со главата во мојот скут, со голема доверба и со исчекување ми кажа дека ја добила првата менструација.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Првпат во Маказар, па уште овде на моите скали, во мојата куќа, што се вели, доживеав подбишега од луѓе во кои одвај да сум погледнувал.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немир внесе пожарот во мојата душа, иако не гледав непосредно зошто би бил јас душевно вознемирен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Овој разговор, иако едноставен, наивен и невин, не остана без значење во мојот подоцнежен живот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во моето срце чекаше нежноста за неа. Чекаше нежноста и љубовта.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бев напишал: „При сѐ што правам, една работа се повторува во мојот ум: бунарот!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ме кочи мислата дека сѐ што сакам да напишам во мојата повест која упорно ми се опира, не се дава, е можеби веќе кажано, всушност скепсата дека не би кажал ништо ново што светот не го знае и не го искусил веќе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И јасно е, секогаш ќе се оправдам пред секој читател, дека Дури и да сум сакал, дури и да сум ја употребел целата вештина и сила, не ќе сум можел луѓето и настаните да ги внесам во повеста со сите својства што ги имаат навистина, туку само онака како што сум ги видел јас, како што ги виделе моиве очи и како што влегле во мојот слух.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Навистина, нејзините писма не го потврдуваа тоа, но во мојата вообразба сред осаменоста, тие писма ги гледав во различна светлина, понекогаш дури и како утеха.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Освен раскажувањата, макар и многу површни и колебливи, во моето семејство од колено на колено, за мојот предок, а исто така и меѓу жителите на селото, во овој случај имаше барем две совпаѓања: прво, човекот што го споменуваше Јохан Барт под името „Поцо“ беше од Маказар, од каде што потекнував и јас, а и парчето метал со написот „Поцо“ се најде во Маказар и второ, се потсетив и на тоа дека мајката на Надежда, старата, во една прилика пред да почнеме со копањето на бунарот, ми рече дека, според нејзиното сеќавање на раскажувањата на луѓе, на тоа место некогаш веќе постоел бунар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бавно, но постојано венееше и тоа сознание всели страв во мојата душа, едно претчувство на загуба, која би можела да биде неминовна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И така, поразена од длабоко всадените егзистенцијалистички манири на веков, станувам да си ги протегнам нозете, кога гледам нешто светка во мојата ногавица.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Се извинувам за мојата неинформираност, знаете, змиите не се во мојот домен на интереси и истражувања. - Аааа ... почнавте елоквентно да се правдате, а?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Во моето излагање без дозвола се вмешува непознат човек со службен тон на говорот, кој седи наспроти мене, во скапа, кожена фотеља, со видливо одважен став, божем јас несмасно одговарам т.е раскажувам вистинска случка од мојот вистински живот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Откако одлучив да гладувам, додека не пребледнам и премалам до онесвестување (а во донесувањето на ваквата одлука НЕ играше улога наближувањето на летната сезона и тековниот тренд на топлесот и тангата), преместувањето на работната маса ќе беше преголем зафат за толку мал човек како мене, па на крајот ги преместив компјутерот и работниот стол, како револт од немоќ да променам нешто поголемо во мојот застоен животен тек.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
За малку ќе заборавев дека чевлите чија флекница ја скршив од главата на мојот бивш маж, кого го начекав со некоја пачавра во мојот кревет, треба да ги земам од поправка...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Крајно некултурно и нецивилизирано е да се однесуваат на овој начин, па, иако не е во мојот нарав, собрав храброст вербално да го решам случајот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Како не ми текна порано дека можеби е тоа, дека можеби паднало во мојата ногавица од нејзиното работно биро.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Просто бев шокирана. Од каде запалка во мојата ногавица, кога јас дури и не сум пушач.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Секако, потоа ќе заѕвонеше телефонот или искрснеше некоја итна и неодложна работа, која редовно ме спречуваше во моите намери, но за нивна среќа, а можеби и моја, оти инаку не знам што сѐ можеше да се случи со мојата, веќе до влакно, истенчена толеранција...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Бидејќи никогаш дотогаш се немав заинтересирано каде е влезот на зградата во која работев, иако луѓето кои честопати грешејќи ќе влезеа директно во мојата канцеларија, мислејќи дека тоа е вистинскиот влез, јас ги упатував странично, каде што и беше логично да биде влезот на зградата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мозочето мое кутро, кое си го замислував како обарен карфиол на кој топлината му ги уништила сите витамини и хранливи состојки, беше оптоварено од ништо друго, туку од непотребно (но тоа сега го велам) непрестајно, и на крајот на краиштата, бескорисно (кое токму такво се покажа) проследување на настанатите, па дури и на ненастанатите, туку потенцијално претстоечки ситуации во мојот живот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Најлогично беше да помислам дека се наоѓал на работното биро, од кое, без да сетам, сум го турнала, а тоа бесшумно паднало токму во мојата ногавица ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ако ветувате, тогаш вака. Во сиот обид и напрегање да наслушнам на што точно ме потсетува звукот кој постојано доаѓаше во мојата канцеларија преку цевките на парното греење, кои протегајќи се низ целата зграда, се спуштаа по ѕидот, близу до моето работно биро, си направив многу интересни и необично инвентивни претпоставки.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не баш најдобар, ама е во ред.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Да умреше во мојата прегратка. Покрај мене. До мене.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Повеќе не се расправавме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ќе му се налутев на татко ми, доаѓаше во мојата соба и ме молеше јас да попуштам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа беше најдолгото лето во мојот живот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега ќе се обидам да ја составам биографијата на мајка ми од белешките што таа ги оставила, од сеќавањата што останале во мојата меморија од нејзините раскажувањата, затоа што и ветив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Премиерата е во септември. Ќе ви испратам покани, се викам Џеки Кертис”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Една ноќ Ерик и Рони буквално го изнесоа од таксито и го однесоа во неговиот стан.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
” Го прашав кој е и кога ми кажа дека е некој училишен весник, му реков да продолжи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
“Па, носам она што сите го носат во Фектори, рече и ме погледна, линиеста T-shirt, малку пократка, преку друга Т-shirt, така ние тоа го сакаме овде... и Левиски... и, погледна во моите нозе, штотуку престанав да ги носам оние глупави црни работнички кондури, сега носам многу порафинирани Beatle-boots со рајсфершлус од страна...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Џим требаше да глуми во мојот прв „blue movie” филм - се согласи да донесе девојка и да ја изебе пред камерите - но до тоа не дојде, тој едноставно не се појави.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Фрлив поглед на плавата. Беше многу попривлечна оддалеку - вака одблизу убаво се виде дека има проблеми со забите, но сепак беше највозбудлив примерок на dragqueen наоколу. 126 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Сатенски кратки панталони за степување во мојата нова претстава Гламоур, Глиттер анд Голд.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Цела серија акции со заедничко име Црвена вечера одржавме во текот на 1979 и јас тоа го сметам како еден од најважните настани во мојот живот, кој далеку ги надминува разните теориски дрдорења.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се сети дека пред да биде уапсен и донесен со специјален авионски лет во Виена, тој цели петнаесет месеци лебдеше во облаци.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сликите на апокалиптичниот сон ги заменува неговата способност за брза рационализација: Геханна, јудејскиот непрецизен поим за пеколот како што, впрочем, јасно покажав во мојот докторат, е доработен во Куранот и таму е преименуван во Џаханнам или Џехеннем. Во Солун велат – во џенем.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Девојчињата седеа дома, а пред портите на куќите излегуваа само постарите Еврејки и во топлите летни ноќи, додека ветрецот го носи мирисот на Дунав, џагорот на бродарите и јазици допловени од далечини, пееја романси донесени речиси пред пет века од Шпанија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Е, тоа во мое време го немаше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не, проблемот не е во вербата во некого или нешто, проблемот е во мојата заебана молскавична глава која никако да се прилагоди, никако да го прими блаженството што ѓ припаѓа според сите закони на природата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не знам дали ме забележуваш, но секогаш будната љубопитност на интервали ги отвара дебелите конкавни фолии на очните дупки во мојата глава.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Таму каде што претходно живеевме вриеше од оние плочести, темни, влакнести лебарки, молневито брзи, а сепак сосема добро видливи кога исплашени од кујнското светло исчезнуваат меѓу подните штици и низ пукнатините на подот; во оставата една речиси дури ја бев фатила со прсти пред да избега фрлајќи преку скробот сенка, слика на исплашеност во мојата рака.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сеприсутна граница: додека насекаде му се кезам на животот во очи(залуден, незалуден, без разлика), во моите соништа постојано ме гони смртта, мојата или на некој близок.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
16 okno.mk ВО КНИН 1990-та Како книжевен преведувач имав големи проблеми со зборовите. Некои од нив во моето интелектуално искуство ме следат како нерешливи загатки.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кога орелот ќе ги забие канџите во моето нежно тело - 84.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Отпрвин морав да ги затворам очите, а сега, кога ќе размислам, целата промена, неодамнешната промена во мојот живот, настана како последица на тоа што најпосле се приближив до нешто.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Орелот ги заби острите канџи во моето нежно тело. 89.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тие денови стана една мала случка што придонесе, мислам, да се измени настроението на воспитачот во моја полза.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Му се потчинував на тоа по повела на некој неминовен ритам заложен во моето раздвижено суштество, и ако само малку ја нарушев правилноста, поради расејаност или поради каква било моментна пречка, го чувствував тоа како непростима грешка, и ми идеше да се вратам назад да си ги приберам нишките на своето одење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас се одвлечкав полека во училната, се потпрев со рацете на колена и тажно ги гледав големите чевли на моите нозе, што влегоа во мојот живот како некои живи суштества, сведочејќи ми за студената пресметливост на светот што ќе го газам со нив.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас дури сега почнував да ја признавам за себе правата цена на неговата личност, и ништо од порано - ниту она големо залагање да ни ја предаде скаутската теорија, ниту вештината да ги примени тие знаења на самиот терен - не можеа да го закрепат во мои очи неговиот авторитет така, како оваа согласност да ме води кај воспитачот. пред кого сам не се решував да стапам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да, тој ме удираше смислено во мојата Ахилова пета, во моите чевли, и јас можев само виновно да се усмевнувам, како да велам - оставете го, а самиот навистина почнував да чувствувам дека чевлите ми тежат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас бев ревносен учесник во неа и во мојата екипа го земав секогаш местото на десен халф.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа единствена реченица, веројатно единствена и во вистинската смисла, излезена од неговото перо, беше достаточна да му придаде во моите очи на својот автор ореол на мислител.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се возат, се вртат, аздисуваат, околу моето жолто масиче, во моето жолто собуле, во сништата мои пожолтени.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Сакав да те одведам на море, ти ветив колиба на планина, а наместо тоа, те поканувам на отворањето на мојата изложба – домашна, самостојна, Новогодишна, во мојата соба за скијање натапкана со конфети, памук и со снег на екранот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Умерен во подвижноста и уморен од неподвижноста, трчав единствено во сништата на оние кои ме сакаат (во моите сништа водев љубов со една од оние кои и на јаве и на сон попрво би ме застрелале).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Но јас спремив одмазда; тој ќе мора да работи на сликичките за мастики со Симпсонови за Топс. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Јас” сум внатре во мојата кожа, но како надворешно можам да го почувствувам она што е внатре во мене, и она што е вон мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Беди:Да речеме дека постојат некакви три фази во моето творештво, до сега.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Ќе бидам ваша”, рекла таа, „откако ќе минете сто ноќи чекајќи ме на столчето во мојата градина, под прозорецот”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во модерните градови се преферира да се земе здраво за готово дека јас сум внатре во мојата кожа и вон твојата, а ти си внатре во твојата кожа и вон мојата!
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Отидов таму во мојата извидничка униформа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Вилијам Гибсон (William Gibson): „Никогаш не сум студирал наука, но ја употребувам, како и технологијата, за да создадам во моите романи нови чувства, заднини и атмосфери.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сакам да ги читам бидејќи можам да го слушам гласот на Харви во мојата глава, но сепак изгледа како да постои непишан закон за неговото ривалство со Арт Спигелман.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој е човек што верува во Бога, што го рецитира 23 псалм, човек благ и чувствителен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Многумина вриштеа, мислејќи дека нацистот во мојот филм е појак од сите останати.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа раздобје е како некаква пукнатина во мојот живот, пукнатина во траење од осум години.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Зима. извор Да си молчалив И да не ја сфатиш песната: Говорот на непознатиот Ти, Зборот Низ кој гргори Песната: Преточениот Ти. во мојата глава Во мојата глава: Огнови и цвеќе Во моето срце Огнови и цвеќе О, каде со толку оган И каде со толку цвеќе? тага Лази мрак По мојата Душа Лази. семе Ослободен од себеси Со помалку жар во темето Спокојно талкам по небеси Збирајќи го Од светлоста Семето. патување Долго е Безболното И Бесконечното Патување.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
О, знам Тој коњ Каде тој ме носи. одмазда Тажно сонува вашиот нож, Мачно одѕвонува вашиот збор, Скриен во моево срце За да ви одмаздам Јас ова ви го пишувам Сосема Мртов. поет По небеса Мраз што гори Жар што лета Штом ќе слета Ќе про цве та.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Ќе речете: Величествена гозба: Вдахновението Совршенството Смртта и Ти: Принесениот На Трпезата. зборовите Пеат и молитват Во мојот храм Зборовите што ги Оживувам. тоа што ќе пропее Тоа што ќе пропее И тоа што ќе полуди Тоа ќе да е мојот глас Тоа е ќе да сум јас? засек Остер нож. Убод. Рана.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
„Очаен е, Шепоти темнината Стегнат во моите Мрежи“ „Засонет е, Шепоти тишината Штом длабоко во мене Лежи“ Блага, летна полноќ. осамен клон Осамен клон. Виснат. Скршен.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
- Ако некој сака тоа да го прави, - се јавил друг, - тогаш нека повели, а јас во мојот живот тоа досега не сум го сторил, па и натаму...“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сега, засекогаш тој ќе ги изуми и сите имиња, сите адреси, алегории.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И кога дојдов до сознание дека зборот стои повисоко од честа и откако погледнаа во моите свитоци рекоа дека тоа не се божји зборови и божја мисла, та на Собирот во Константинопол, 553, ме осудија и фрлија анатема и врз мене и врз моите свитоци.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ова е, конечно, тој простор на крикови, тој простор без збор... и таму кај што се заборавив во тебе та се пресоздаваш во моја мисла, во мој единствен крај.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Наш заеднички епитаф Овој зрак кој утринава незабележливо навлегува во мојата соба, легнува на постелата на која лежам, лази по неа, се искачува нагоре и го допира моето тело, моите раце, лице.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас, Антонио На внук ми Анте Јас, Антонио, поет и отец, христијанин и Македонец од Александрија, ги изучував градбата и поредокот но бестелесното и сите болести ги одгатнував според болестите на словата и на зборовите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да не бев популарен немаше да ми пријде Анче од VIб.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Здраво, Марко“, ме поздрави така лежерно како да сме стари другари, „се надевам - нема да ме одбиеш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И јас да летнам некаде далеку - колку да поминат овие небидници што ми се струполиле, колку да се заборават сите афери - па да се вратам - а мама и тато пак да имаат доверба во мене...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Многу сакам да се запишеш во мојот лексикон“, ми рече и ми подаде една тетратка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја слушам мама нешто ми зборува и тоа ме враќа во мојот реален живот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А вака мораш да внимаваш, а мислата ти бега кај црното кутренце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во мигот кога заѕвони со Дејко срипавме: „Имаме црно кутре... сосем црно кутре!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Каде ви е?“ прашаа Влатко, Ташко и Љупчо. „Во мојата визба“, реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бидите раат, и ако ви притребам секогаш можите да ме најдите, a јас веќе, Трајко, те знам каде си, ако имам нужда лесно ќе те најда...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Имам троа вересиа да собера и ќе ти и натокма — се пошегува, мислејќи на Јована Сивев, кој му остана должен седумнаесет лири, па продолжи: — Само едно ќе ве молам да му кажите на нашите големи луѓе: да не ми пречат во моите работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А бе, јас знаев оти вака ќе излезе, ама ете, се излагавме двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— „А, ха! Оваа работа не води кон мир во мојот мудурлук“, — си рече сам за себе и го викна јузбашијата кај него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку прекрасен ден. Нема веќе никакви проблеми во мојот ебан живот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Еднаш го сретнав во моето маалско продавниче и бев сведок како се испокара со продавачот околу цената на киселата вода.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Засекогаш ќе остане во моите мисли зашто заедно ги делевме моментите на среќа и тага....
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сега можам слободно да кажам дека тие приказни беа најинтересното нешто што ми се случуваше во мојата академска кариера.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во тој однос јас сум конзервативен и патетичен романтик кој верува во “божествената” мисија на уметноста и како таков се обидувам што е можно повеќе да ги неутрализирам идеолошките слоеви во моето дело, најпрво со хумор, цинизам, иронија, а понекогаш - зошто да не? - и со сарказам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Теоријата според која рокенролот го сруши комунизмот, и покрај многубројните недостатоци е многу симпатична и има голема вистинитост; таа се одрази во мојот прв Хитлер (200x200 см. поликолор на пакпапир, Margina #26-28 [1995] | okno.mk 25 новинска хартија и масло) на чија позадина пишуваше “Crazy for Love”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во мојата кожа ти ќе беше и полош. Или подобар.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа е после фабриките за кабли... ја слушам во мојата занесеност...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А(воздивнувајќи): Се плашам можеби да не е веќе предоцна да се вратам на правиот пат; ќе правам сигурно уште многу грешки во мојата потрага по вистината.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Колку луѓе дојдоа во мојата соба. Кажаа по нешто.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како прво, Јакуза знае за СИПА, а друго, не би сакале да се грижат дека некоја би можела да најде остаток од нивниот програм во мојата глава.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Можеби сонуваше за неговата војна на Пацификот, за кибер мините што ги открил, нежно навирајќи во сложените кола со СИПА-та што ја употреби да ја открие патетичната лозинка на Ралфи од чипот закопан во мојата глава.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но тој израсна во мојата глава, како евтин религиозен холограм, светкајќи, со зголемените чипови на неговата хавајка кои изгледаа како некаква снимка на проколнато урбано јадро.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Имав стотици мегабајти закопани во мојата глава, како генијален идиот, информации до кои свеста нема пристап.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мислев на сево ова во мојата дупка, додека мајка ми и Витрив се маткаа во другата соба.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа беше едвај во моето видно поле, витка девојка со рефлектирачки очила, со црна коса потстрижена во еден прамен.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Беше тоа само момент, се раз­бира, но беше прекрасно да се знае дека еден хомосексуалец со работничко по­текло од Питсбург може да го измени светот според неговата визија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите тие придонесоа за промената во мојата работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Џонс повеќе од било кој друг сликар поттикна поголем број луѓе да ги користат способностите кои инаку не би ги користеле. (...) Џонс и Раушенберг, Канингем и Тудор, беа и продолжуваат да бидат уметници со длабоко значење за мене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За некои од нас, многу, јас засекогаш ќе бидам негов должник, сепак ослободен од секаква грижа на совест, бидејќи Ворхол ниту живееше, ниту работеше, ниту страдаше, ниту умре за мене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Џаспер Џонс: Приказни и идеи На тремот во Едисто.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, колку што се сеќавам, тоа беа Ендиевите непријатели, целата P.T.I. of American Culture, што егзистираа, работеа и страдаа и умреа во мое име.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Само ѝ реков дека не се чувствувам добро и си се повлеков во мојата соба, оставајќи ја изненадена и тажна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сакав да го видам малото лозје, најголемата радост во моите детски дни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- На полицајците не им беше тешко да го пронајдат пиштолот и да се посомневаат во моите документи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако постои Бог и ако се појавил некогаш во мојот живот, а тој се открива кога ќе се открие вистинската молитва, тогаш тоа беше кога ми ја одреди мисијата да ја откријам светлината на кадиските сиџили...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ми се наложи метафората на сиџилите, како нова линија во мојата балканската сага...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Уредникот на весникот ја беше забележал мојата промена во пишувањето, и с почесто се зачитуваше и се внесуваше во моите написи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Можеби ќе биде подобро да го задржам во мојот сеф.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не заборавај, најди го, во моите книги, и Законот за авторското право на Сојузното народно собрание, од 10 јули 1957 година.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го погледна испишаниот лист хартија во моите раце.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но уште многу незавршено остана во мојот живот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Токму така, деца мои, се случи во мојот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Фотографиите останаа во моите раце.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Па, во моево училиште има над осумдесет.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Та го познавам далеку оттука секое дрвце и ми се чини секое фатило корен во моето срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Леле! - се фати за глава Бојан. - Па само во твоето училиште има повеќе учители одошто ученици во моето училиште.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Денес кога Југославија се распаѓа (а процесот сѐ уште трае без оглед на тоа што владите на новите држави јавно ја прогласија и ја потпишаа клиничката смрт) со фрчење на гранати, пукотници, кукање, лелек и траскот, во мојата раздвоена свест одекнуваат фрагменти од фолклорни мелодии: црногорски, македонски, хрватски, српски, албански...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Освен еднаш кога ја “помирисав смртта”, ништо никогаш не се случило во мојата поблиска околина.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Да не се изоставуваат таквите дејствија, тоа се вклопува во мојот концепт на согледувањето на телото.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Симболот, што како талог заостанал во моето сеќавање, е орото кое со години се изведуваше во свечените државни прилики.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дневната пракса во мојата страшна земја тоа го докажува.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Додека бев во уметничкото училиште, бев токму обвинуван за премногу литерарност во моите сликарски дела.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со човечки тела во мојата земја го ѓубрат земјиштето, со нив хранат кокошки и свињи, со тела се полнат јами за да може еден ден повторно да никне црното, дебело семе на злото.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Боже, си мислам, кога само би знаела дека писателите, преземајќи ги улогите на политичари, во мојата земја се виновни за војната исто колку и генералите, бидејќи исто така биле прашувани, а тие спремно одговарале...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Твојата - да погледнеш храбро во мојата слобода Мојата - да се довлечкам до празникот на праведноста.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
3. Страшило од корени од жед и од глуварки со лелек од шупливи гради на мртво стебло Ноќта ги негува тешките црни молчења во невидливите градини каде студенее летото Ниту една планина во мојот говор додека се враќам во домот на претците.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се разбира дека тоа не е сѐ. Социјализмот во мојата претстава почнува некаде од некои газиени ламби, со право на одвај четири тетратки во годината во гимназиските клупи и со многу транспаренти и пароли против студот; со први куси панталони од излитено вејничко ќебе што ќе ги облечеш одвај на твојата шеснаесетта година за да прошеташ низ полето што сѐ уште потсетуваше како да е „во војнички цокули обуено...“
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Нивниот приод е космички и доколку во моите песни го има космосот, тие ќе го чујат и ќе се одгласат. ...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Во мојот стан избувнал пожар! - им рече татко му на службениците во одборот и истрча надвор...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Додека пријателот Пејо го раскажуваше ова, оној жилет во моите гради сè повеќе и повеќе се затегнуваше меѓу нечии два прста.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" Перо молчеше речиси не сфакајќи, но по пауза таа го потсети: "Мислам, во мое присуство".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Еден руски патешественик, по име Виктор Григоровиќ, професор од Казан многу се изненади кога виде славјански книги во Охрид, во моето родно место Струга, во Преспа и др. затоа што тукашните славјани не им биле познати на европејските народи, туку од нивна страна биле сметани за некаков друг народ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Х.Х. продолжуваше да ме демне керберски, на секој свиок во мојата душа, го очекува секој збор, трепет на очите, движење на телото, преку води жеден ме пренесува.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да знаеше кутриот Х.Х. какви мисли ми се вртеа во мојата глава, како реакција на неговите искажувања, сигурно ќе добиеше непобитни аргументи за моето тотално застранување од трајните вредности на мојата родна земја, а ако успееше да извлече од мене барем минимални докази, бездруго ќе добиеше и сигурни поени за неговото унапредување во кариерата доближувајќи се што повеќе до митски далечната Централа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И да сум знаел дека ме читаат, сигурно не би изменил ништо во моето пишување...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Друго и не ми преостануваше пред да се сокријам во мојот молк.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но ако се случеше, како во мојот случај, дојденикот да биде „емигрант”, тогаш се ангажираа специјални служби, дури и Централата во која се вкрстуваа полициските, воените и партиските сознанија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Вториот цариник, постар и очигледно со поголем стаж пребарува ревносно и упорно во моето куферче.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
XIX Единствената добра страна на мојот насилен престој во Атеистичкиот музеј, храм на антиверувањето, беше неговата дијаболична сугестивност да го забрзува во моја­та свест и потсвест, поврзувањето на мојот поранешен живот со сегашниот, да враќа во мене заборавени, речиси архетипски семејни пораки.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Подоцна, кога често патував по светот и со подеднакво чувство на релативно верување влегував во катедрали, цркви, џамии, синагоги и пагоди, па оттаму во моите текстови се обидував да ја пренесам истата тишина од храмовите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Трансот во кој западна К.К. го споредував со трансот на дервишите виден во под­ру­­мот крај една скопска џамија уште во моето детство.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сакав со него, во дотек на нови илузии во мојата свест, да го продолжам претходниот разговор, наивно верувајќи дека ќе го разуве­рам со нови сигурни елементи за погрешниот пат што го избрала мојата родна земја во изградбата на социјализмот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Х.Х. сигурно во тие мигови жалеше што не можеше да пребарува во моите мисли, да ја храни Централата со нови податоци за моите реакции, додека молчев загледан во линијата на хоризонтот која ја искривуваа белите облици на издадените бункери кои навистина ми се видоа како голем ѕид. Балкански ѕид.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше јасно како ден: водата во мојата соба ја грееле, прегревале, а во другите соби не можеше да се замисли топла вода.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Откако мигум се созема, во моето прашање сигурно открива алузија на неговата игра пред малку како волшебник, играјќи со семожни дати, поврзани со семожните битки во и околу арената, го промени сериозниот израз.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Додека Х.Х. ја очекуваше мојата неизбежна реакција на својата провокација, ако не во моментот тогаш во подоцнежниот тек на патувањето, јас засилено пребарував во сеќавањето, во моите записи и книги објавени на албански јазик во Македонија и на Косово.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Колку ли пати си реков на ова патување, кога прв пат во мојот живот толку силни рефлектори беа насочени кон мене, да мол­чам, да издржам во молчење до крајот на патувањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Имаше во мојата свест напластени наивни изговори во прилог на улогата да се патува во Албанија, наивни занеси дека таму, во родната земја, каде што Сталин уште владее, не можеле преку ноќ да ја убијат илјадалетната беса, големото гостопримство, постојано отворената врата за туѓинецот и безусловното жртвување и многу други вредности со луѓето макар што во вечна изолација и одбра­на се одржуваа, истрајуваа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. , крај будниот К.К., како да пребаруваше упорно во моите мисли.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Па кажете ми сега, со каков изговор ќе можев во мојот дом да не го прифатам детево, им се обраќав во мислите на милиционерите?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Впрочем сета вистина е забележана и во моето крштелно, а крштелното, од некои за мене непознати причини таа не брзала да го добие набрзо по моето раѓање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но Даскалов застанува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов навистина се сомневаше во мојата почит кон Ташапомислив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Однесувањето на луѓето во случајот со Кошевски а потоа и во мојот случај ми помогна да сфатам дека многумина од нас, борците, кои бевме спремни да си ги дадеме и животите за оваа слобода, сметаа а и уште сметаат дека ние сме авторите и создателите на праведноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби тоа беше причина во моите самотни ноќи да почнам да трагам по неговиот глас што еднаш веќе го бев слушнала, но несреќната јас, којзнае зошто дозволив да ме одмине.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до случајот со момчето што го фати обезбедувањето во мојот двор, навистина нема што да се објаснува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А притоа изгледа заборавила дека синовите се создаваат во помлади години, а јас баеги одамна го загубив тој рок.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се зарадував кога почна да ме загрева! Не беше од оние молчаливите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не станувало збор за да втасам на некое неодредено место туку за да се вратам во тоа мое утре во кое некогаш веќе сум бил?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во мојот живот, речиси секогаш, некое делче од вистината, што најмногу сум ја посакувала, останувала скриена. Ме изморија таквите игри!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
"Животот го следи само она што нашето залагање настојува да го оствари; затоа залагањето упорно им се нуди на нашите раце и на нашиот ум; им помага тоа да го сторат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека сите овие бунила се случуваа уште додека седев во креветот и со врвоите на палците ги барав по земјениот под ремените на наламите за да ги навлечам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А што се однесува до она другоно, евентуалните престапи и другите противправни дејствија, извршени во таа потрага, тоа се работи што треба да ги осветли законот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се свртив накај вратата токму во моментот кога во собата влегуваше Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А притоа значењето на некои од нив само го наслутувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа, планината беше во мојот сон.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најмалку што можев да помислам беше, дека Иван се врати или ми го враќаат за да ми го испитат паметењето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но ти не присуствуваше на таа расправа и кој знае кои делови од приказната втасале до тебе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не ти се лутам тебе туку на судбината која секогаш наоѓа начин да ја спростре сенката на неизвесноста над она што ќе посакам да го допрам за да проверам колку е мое!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И редно е веднаш да истакнам дека во мојот Извод од матичното недостасува податокот под називот татко, а не постојат и други податоци врзани со овој назив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, за моја среќа, видот секој ден се повеќе ми се бистреше, а јас знаев од каде тоа чудо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ние самите сме ковачи на својата судбина". (Ова е онаа втора порака, што ми се насмевнува од темнината...) Знам, ќе си заминам и тоа речиси пеш од таа изодена приказна на мојата младост, а малку понесов како утеха и како искуство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Таша и реков (раководен од желбата да ја утешам а притоа и да не ја заобиколувам вистината) дека постојат повеќе случаи како нејзиниот, во кои правдата не го избрала најдобриот пат а во движењето се определила за најбавната варијанта, лазењето!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од сите изнесени тврдења во распитот вистинито е само она, дека ја познавав мајка му.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имаше и еден друг кој тврдеше дека во неговите постапки со подароците имало нешто анѓелско. Такви знаци иделе озгора.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ТАША Зар не требаше да изнесам на виделина барем понекое делче од настаните за кои верував дека се случувале некаде и некогаш во мојот живот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Долг ви е чекорот - само помислувам, дури ни не шепотам во мојата збунетост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За среќа или несреќа оној, кој можеше да ти стана татко ми личеше на човек од збор и од доверба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Но и покрај грешно избраниот пат и произволно донесените заклучоци, потрагата на младиот човек по вистината треба да се сфати како разбирлив чин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но причината за држењето под рака не барај ја во мојата болест, туку во мојата желба да го имам синот покрај себе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој и во мојот кревет не се стеснуваше да го тврди истото она што го слушнав од писарот во српско: дека гревот е измислица на итрите и на богатите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира во мое присуство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Изјавата на другарката Басотова не го објаснува она најбитното: дека токму таа мене личо ми се пожали дека и е одземена спомнатата скапоценост и ме замоли да и помогнам да си ја поврати таа скапоценост бидејќи само јас можев да посведочам дека во далечното лето на 43-та ја имав гледано кај неа и тоа повеќепати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лукава му е идејата да бара од обвинетиот повеќепати да опише кои биле причините трипати да влегува во мојот двор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали би можел јас таквиот исказ да го протолкувам како твое уверување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тоа го толкувам како последица на она јасно изразено присуство на детски склоности во мојот карактер.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А другион дел од настанов, или непогодица наречи го ако сакаш, што се случи помеѓу мене и таа иста Стојна во наши денови, мислам на оној случај кога наврати во мојата соба во Бањи дури откако бев пензиониран, не можев да го протолкувам поинаку одошто само како нејзино навраќање кај старата љубов, за да чепне уште малку, се разбира нешто ако останало од таа стара љубов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, да објаснам: тоа беше тој неизречен шепот што ми го донесе светлосниот бран за да ме разведри.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега сфаќам зошто еднаш, многу одамна, грдите моменти од животот ти ги нарече лепливи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене, за заречениот ерген, појавувањето на таа иста Стојна на мојата врата по полноќ, не беше ништо друго туку почеток на втор дел или продолжение на приказната што веќе беше набележана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека се чувствувам премногу комотен додека ги сместувам зборовите на Даскалов во мои реченици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Објаснувањава веројатно беа упатени кон иследникот бидејќи овој се насмеа и рече: "Разбирам разбирам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури помислив, кога веќе сфатив што се случи, дека можеби, сиромавиот сакал да си го исмее гревот, само за да може да ја пренесе гламјата со огнот во мојата печка. Она што не се случи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа бил единствениот начин за да втасам во моето далечно утре.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку, само за да знаеш, проскрибираната незгода се случуваше во мојата спална долу, во Бањи!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А од друга страна чуствувам потреба со некого сепак да разменам неколку вистински зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека ти од поодамна си раскрстил со оваа заблуда?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, едно е што ќе помислиш а друго како ќе ја изразиш непромисленоста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби поради нејзиното присуство не само во собана туку и во моите размисли?) Всушност во објаснувањата во кои непотребно се бев вплеткал избегнав една голема глупост, посакав во еден момент и себеси да се спомнам како жртва на оние многу чудни одлуки што не ги донесува здравиот разум туку насмевката или своеглавоста на моќникот. (А нели, неупатените се уште и мене ме сметаа за моќник) Но за среќа навреме се сепнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Замисли си“ му реков на Ѓурчина „онаа луда Огнена Гулева сонувала да преспие со тебе само за да и се роди и нејзе синче од познат главатар; зарем не те радува тоа?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност тој глас на проклетото суштество или шпионче, кое дебне од длабоката скривница изградена во мојата утроба (во секој случај таа скривница се наоѓа таму негде, добро камуфлирана и непристапна поради недоодната мрежа од коридори) најбезобѕирно ме исмејуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Впрочем и твоето лице утринава не сакаше да се одѕве на мојот повик, одби да се појави во моето сеќавање, а твоите очи не ме погледнаа, дури не ми се ни насмевнаа, па јас не извлекував поради тоа несоответни заклучоци.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека се трудев да бидам правичен во моите разговори со иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чезнеев по поновна средба со одминатото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А притоа не можам ни да си замислам моето професорче колку е усреќено со ангажманот во мојот случај?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова го зборуваше со некој друг тон, можеби укажувачки или изнасилено доверлив; згора на тоа не беше свртен кон мене туку кон изворот на светлината што беше вперена во моите очи, и дури тогаш сфатив дека иследникот и јас не бевме сами во просторијата на катот; дека тој не спори со некои од моите изјави туку се обидува мојот случај да му го образложи на непознатиот гостин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Имаш право. Сонувала. Бидејќи и останало само да сонува!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи овој ден во моето сеќавање многу долго ќе трае.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Трагав и чекав. И на соне и будна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Почнав да се смеам, онака, вистински, а таа се загледа во моето смеење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и не сум спремен да ја обвинам дури и под претпоставка дека таа од некои нејасни причини намерно го потхранувала сомнението што Огнена Гулева во купето во мое присуство го изрече.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И од тој бран, во мене, во моите размисли, како да се разденува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Останувам при тврдењето изнесено во мојата пријава“, му одговорив на иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Токму во тој воз што не носеше тоа утро кон градот - му објаснував на Даскалов - за првпат од Огнена Гулева слушнав дека татко ми бил некој големец помеѓу партизаните што ноќевале кај нас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наеднаш ми се причинува дека премногу се арчам во необмислени заскитувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многу е укажувачко она признание, дадено без присила, дека пред да одлучи да влезе во дворот ја проучувал околината: патиштата, влезот во куќата, височината на ѕидот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Тоа ми го имаш веќе кажано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И наеднаш, иако не можев да го видам, го слушнав неговиот глас: - Понекогаш потрагата по она што нам ни се причинува вистина, фрла грда сенка и врз најдобрите намери - слушнав како му реплицира на иследникот човекот затскриен зад светлината што беше вперена во моите очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Пред малку, можеби сосема случајно (а можеби и не), твоето поранешно уверување дека другарот Ѓурчин ти е татко го нарече фама.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сеќавам и на престојот во куќата под Сина Скала што се спомнува во истрагата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека ние сме заслужните за нејзиното воведување па затоа и нам треба да ни припаднат привилегиите што доаѓаат со нејзиното постоење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што ме запираше да го сторам тоа? Дали сознанието дека многу од тие случувања само ме допреле и одминале а за нив ќе дознаев откако ќе беа прогласени за недоразјаснети тајни? Или не ќе да беше така?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Што си наумила? - се обидов да ја премислам - Докторот рече дека не треба да се преморуваш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но вака може да се размислува па и да се донесуваат оценки само благодарејќи на фактот дека за наша среќа но и за среќа на обвинетиот не се предизвикани поголеми штетни последици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Со какви грижи се соочуваат несреќниците задолжени да им создаваат потешкотии и грижи на недолжните луѓе кои тргнале да откријат или да наѕрат барем од далеку во некој малечок дел од своето минатото?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но најнепријатно беше сепак сознанието дека не само шпиончето туку и мене ме измачува слично сомнение, а тоа значи дека во горчливите прекори на оној пакосен глас има и премногу мои зборови!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ќе треба притоа и да посведочи дека јас сум ја измислил оваа приказна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно сето тоа не го правел самиот: без поуки, без совети!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, веднаш ќе додадам: со појавувањето на Ѓурчин во моите размисли многу често наидуваше и една цеала толпа горчливи сознанија!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Ѓурчина, најнапред, му го претставив однесувањето на Огнена, се разбира со мои зборови; спомнатиот разговор помеѓу неа и мајка ми беше отпечатен во мојата глава, посебно делот во кој во детали се објаснуваше нивната љубовна врска; не ја заобиколив и гласната смеа на Огнена Гулева особено во моментите додека ја изложуваше својата зависливост!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Гледаш колку е близок до смеењето?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа посебно барав од него да не му го оспорува на тој Иван правото да трага по својот татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Овој извик на мојот другар ме отрезни, но истовремено го почувствував и како нов убод во моето веќе рането срце.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тие во мојот блок никогаш нема да овенат...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Јас само му ја држев раката во мојата за да му кажам дека ми е жал за него.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додека патував низ Македонија во мојата глава ми брмчеа следниве стихови на Волтер Скот: Живее ли човек со душа толку мртва, та никогаш да не си рекол во себе: Ова е мојата сопствена родна земја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Магијата наречена Америка, Христов ја авторизирал во неколку негови романи и експлицитно во написот насловен како ”Личен портрет”: Кога како дете бев во Македонија, во моето заостанато планинско село (Кономлади) владееше голем занес за Америка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бидејќи првиот и најважен интерес во мојот професионален живот е во врска со она што се случува во терпапискиот контекст, на почетокот на овој текст ќе презентирам неколку тераписки случаи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие доаѓаа наваму и паѓаа во мојата градина како Швабите под Сталинград. Поштарот со телеграмата, пријателите од градот, новинарите. Не можам да се сетам на сите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие долго не можеа да сфатат дека мојата осаменост не се зборови, туку сурова реалност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој е автор на голем број на книги како на пример: Ориентализам (1978) , Палестинско прашање (1979) , По последното небо (1986) и Музички елаборати (1991). Guy Brett Сѐ во моето искуство ме насочуваше кон тоа да го одбијам нацинализмот - посебно “националната уметност” .
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Поточно, во овој текст сакам да прикажам одредени ­тераписки практики гледани низ призма на деконструкцијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Карамба-Барамба се потпре со дланки на колениците и се загледа во смешното човече.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не можев да ја отцртам кога веќе ја нацртав, ни да ја избришам со гума кога не беше во мојата цртанка и мирна како другите мои цртежи.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Добро- зло? Нејасно се зачна ова прашање во мојата свест затоа и одговорот јасно не можеше да го исчепкам од кожурецот на мачењето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Стоев на влезот на широчината и ја полнев капата со џамлии, слики, копчиња, шпиртосани бубачки, перца, празни кутии од помада и безброј слични предмети. од неколку улици наоколу доаѓаа деца и ги оставаа своите играчки во мојата ученичка капа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јане Славковиќ, со стан во магарешка клупа број единица во мојов дневник, од овдешнава гиманзија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неизбричен, начичкан со сиви, остри игли, тој гледа само со белките на очите во моите боси нозе и безгласно ја отвора големата уста. Небаре е нем.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Значи, во мојата куќа влегувањето не е дозволено.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Жолтата куќа на мрднатата вдовица, домот во кој живееше емигрантот, беше молчелива и затворена и оживуваше во мојата фантазија чудни и таинствени слики.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Оној третиот Пенчо што го знаев - сонот на моето детство, бестрашен и силен, господар на сите деца од улицата, со параден војнички чекор, слободен од стегите на уличиштето - полека гаснеше во мојата свест и оставаше во мене некаква празнотија на измамен човек, навреден до солзи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И го видов во моето видение и него: мал, расклештен, со опашка грозна, влакнест како пајак, во центарот на малата апсида: отстранет, прогонет од небото, од таванот на одајата мрачна, но сепак тука, блиску, како да чека да се врати, како да е привремено тргнат на страна; прогонет од големото, тој чекаше како пајак влакнест во своето мало небо, оти небото на две беше поделено, на големо и мало; си чекаше таму, сам во својата вселена, со тие негови вжарени очи на гревот, страста и блудот; и во тие вжарени очи јас ја видов, во откровението мое, сета историја на светот, вековите со страдања, казни, измачувања, распнувања, убиства и кражби, блудничења и невери, потоци крв и солзи видов поради страсти јавно искажани, поради создавање вселени мали, поради ловот на малите и неспособните во мрежите на големите, силните и отровните; и видов дека и Филозофот гледа, и дека мисли исто што и јас, и дека се обидува да се сети како гласеше последната реченица со која завршуваа претсмртните ливчиња на отец Мида, па се разбравме со поглед и јас реков:
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Што всушност се случило? Во таа состојба на опиеност, во која ниту сум бил на небото, ниту на земјата, во мојот облак светлина (никогаш од тогаш не сум ја видел таа светлина, а копнеам по неа; ќе ја видам ли уште еднаш, макар и во некој друг живот?), сум дошол до Луција, и мислејќи дека фантазирам за себе и во себе, сум ја изговорил целата фантазија, во два гласа, машки и женски, пред неа и пред нејзините другарки, што предизвикало општа смеа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој беше наведнат врз мојот стомак; со палецот го беше затворил отворот на шишето толку колку од него да капе по некоја капка; сипуваше виното во мојот папок и потем пиеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На дар ми ја даде еден лепрозен од Кападокија, кој беше тргнал во моите краишта спасение да бара, а јас го исцелив од пликовите грозни по телото негово.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме гледаше и тој, гледаше во мојата коса во која почнаа да се појавуваат и првите бели влакна, и само повторуваше: „Ништо, ништо не е тоа; тоа е само времето во твојата коса.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој во мојот живот се викаше – Павел Земанек. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По нецел час јас веќе можев да стојам на нозе; се исправив и видов дека додека јас сум бил во мојата светлина и со неа, Земанек и другарите ме пренесле во самиот археолошки локалитет, под едно импровизирано тремче кое си го направиле археолозите да ги штити од сонцето; ме легнале на едно полско креветче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И навистина: Луција од мене бараше да бидам циркузант не затоа што таа, туку нејзината Партија го сакаше тоа; Ина бараше од мене да бидам кловн (со видлива дарба за еквилибристика) не затоа што тоа ќе ѝ донесеше поени во циркусот, туку затоа што таа уживаше во моите глупости; се смееше како никогаш ниедна жена на светот; се смееше како што Луција, мојата Луција никогаш не се смеела, не се смее, и ниту не ќе се смее, иако според својата судбина требала да се смее, што не би можело да се рече за судбината на Ина; и јас реков: „Со задоволство, Ина. Со задоволство ќе го сторам тоа.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кој е тој безобразен Бог што влегува во мене со својот политички фалус, фалусот на мојот потпис, па и јас влегувам во него, и зарем нема во потпишувањето на таквиот формулар, во пенетрацијата на неговото „јас“ во моето, висока доза на перверзен (хомо)сексуализам, што се вика власт?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Лудвик гледаше во мене, во моите солзи, ги бришеше, и ме тешеше; замислете, господин судија, тој мене ме тешеше, наместо јас него; тој си одеше; немаше ништо пред себе, одеше во целосна неизвесност; ние пак се враќавме во својот сигурен и предвидлив свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кое е тоа врвно „јас“, кое се инкарнира во моето „јас“, во она „јас“ на Луција, на Земанек, на сите кои потпишале?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вечерта Филозофот ме тешеше во мојата одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бедникот, останувајќи беден и лукав до крајот (оти името треба да им одговара на нештата што ги означува), рекол: „Каде го најдовте украдениот плен: во мојата колиба, или под тронот царски?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Немам ништо против мистиката, таа дури мошне ме интересира, но во секој случај, за среќа или несреќа, како сакате, не сум мистичен и во мојата работа нема ништо мистично.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Зар ти, лукав црву, во мојот темел?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Најголем дел од она што не ми се допаѓа во моето пишување го има овде во зародиш, а и во поразвиена форма.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Во моите текстови постојат многу други зборови и поими кои во моите очи поседуваат иста нужност.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Разгледувајќи ја хетерогената маса на печатен материјал што лежеше околу мојот кревет - со наслови од Феминизам и Фуко до Правење на атомска бомба - бев принудена да признам дека дури поимот еден по еден интерес веќе не функционира во мојата очигледно заплеткана, постмодерна психа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Мене во мојата работа ме придвижува мотивот за повеќе разбирливост, за повеќе светлина, како што вели Гете. okno.mk | Margina #1 [1994] 59
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кога Хабермас нпр. зборува за мојот еврејски мистицизам, тој се повикува на една американска книга на Сузан Ханделман, која во моите очи без сомневање е занимлива, но мошне проблематична во врска со тврдењето дека јас сум загубениот син на еврејството.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Со други зборови, како што беше речено во моите воведни забелешки за феминизмот и модернитетот, феминистичката теорија како философија на полови разлики го пронаоѓа поимот за жена како историски есенцијален токму во оној период во историјата кога овој поим е деконструиран и разнишан.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Беше чедна, внимателна, но во моето срце немаше место за двајца и тоа таа го сфати.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
- Како не и е страм! Ја примив од се срце во мојава куќа, а таа го злоупотреби моето гостопримство.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Измешани чувства. Невидена радост и неверување дека тој ќе биде во мојот град, но и помалку горчина во душата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Јас за време на тие ручеци најчесто гледав во мојата чинија пред себе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Иако во мојата земја неколку години предходно интензивно го учев фрнцуски јазик, сега кога бев во Франција, уште со првите контакти со Французите кои толку многу зборуваа без здив да земат, а згора на сето тоа и многу брзо зборуваа, бев на чисто дека имам уште многу да работам за да го научам јазикот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Отидов во мојата соба, се фрлив врз креветот и горко заплакав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Не ми се мешаа во моите одлуки, дури и кога грешев.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Оливие не ме праша дали постои некој во мојот живот. Ни јас ништо не го прашав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но нешто ми недостасуваше во мојот живот па и покрај блиските роднини и многуте приатели, се чувствував некако не комплетна...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во моето потесно семејство бевме три деца.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А некоја вечна тага се всади во моето срце и тоа лето мислам престанав да бидам дете.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А јас среќна со погледот сакав да го зграпчам целиот париз во моите прегратки и никако да не го испуштам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Еден ден седевме во мојот дом со Менаџерот и дискутиравме за моите престоечки настапи. Тој ми спомна дека во некоја мала земја Македонија во католичката црква набавиле оргули што дотогаш ги немале и бискупот преку мојот менаџер ми се обратил мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Над креветот во мојата соба имаше една празна полица каде што ги сместив речниците, учебниците, некои други дрангулии и се разбира фотографија од нас четворицата - мајка ми, татко ми, брат ми и ние двете девојчиња со плисирани сукњички кои сме ги фатиле за краевите и сме ги рашириле што е можно повеќе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Бев многу уморна од долгиот пат и од многуте впечатоци што немав можност во тој момент ни да ги средам зошто во мојата глава беше хаос.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Така, биро. Свртете се и можеби со Божја помош ќе се најдат пари во мојата азна...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
_____ 39 За престојот на македонските и грчките партизани во Сукт види во моите романи „Постела за чемерните“ и „Големата измама.“.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Долго стојам со затворени очи и се плашам да ги отворам зашто наеднаш ќе го снема тој свет што во мојот спомен остана како незаборавен сон.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Толку внесов во мојот бележник... А колку ги има? ..................
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Господине – продолжив – јас во мојата работа сум поминал низ многу гранични премини во Европа и во светот и секаде ме прашувале како сум, како патував и ми пожелувале убаво да поминам во нивната земја никоја и никој не ми рекол дека треба да зборувам само на нивниот јазик затоа што земјата е нивна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мишел пишува: „Сите жандарми во еден глас ме прашаа дали го познавам човек, и кога им одговорив дека не го познавам, го измасакрираа тука, во мојот стан, во присуство на нашите фамилии коишто испопаѓаа во несвест од страв.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Многу нешта навираат во мојата душа, но не ќе ги чуеш.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не дозволувам ли, постепено друг да застане на нејзиното место во мојот живот и во мојата душа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Можеби сето тоа беше неправедно обвинување што се раѓаше само во мојата душа, не знаев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Влегов во мојата соба и ја пронајдов книгата на која беше сликата на мајка ми, заедно со сликите на другите загинати во земјотресот и не знам по кој пат си плачев со неа на градите... мајко, мајчице моја, кој може тоа друг да ми биде...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дали и ова што Вера се префрли во моето училиште не беше смислено.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога влегов во мојата соба долго се колебав дали да ја скријам сликата сега, во првиот момент, или да ја закачам на ѕидот. Сепак се решив на второто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Вера како да забележа некоја промена во мојот израз на лицето и во моето однесување, ме загледуваше внимателно повеќе пати.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Да не не се чувствуваш добро, - рече таа гледајќи со загриженост во моето лице.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Нека остане така како само моја желба да била, сликата од мама да биде во мојата соба и ништо повеќе.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се расправавме за удавената жена, за тоа дали нејзината смрт била самоубиство или убиство, дали нејзиното појавување таа ноќ било предзнак или коинциденција, а ти тврдеше дека предзнакот всушност и претставува коинциденија која нешто значи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Војската ја претвори земјата во приватен финансиски бизнис.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беше најсреќната седмица во мојот живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Милувај, кажувај откорната штицо во моите уши шкрипни збор од стисок зад доцната есен клун твоето лице со тврда гримаса на одметнат врисок и блиску, сосем блиску во паднати лисја и стивнати птици од предзимска мисла се тркала бисер од поплака тивка стара колку слухот со воздушни уши кон ветерот со око што од себе се суши ќе одминам во ехо на чекор од чизма ти далечна, крцкава стрпи се и слушни од жлеб, клинец и чекан чука мојот призрак. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 139
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го подигнав пакетчето до нејзините сини очи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Крај нивната плажа тие имаат сплав за пливање и во мојот сон јас пливам кон сплавот, но тој постојано се оддалечува до моментот кога го гледам далеку во водите, а јас сум толку уморна што ако не стигнам до него, ќе се удавам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ДИОНИСИЈА ПРВА
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќавам на одредени реченици: „Аргентинската историја е фикција, односно, нејзината званична верзија е таква“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги одбегнував нивните погледи за да не го видат сожалувањето во моите очи, моето сожалување кон нив затоа што јас тукушто бев со тебе, твојот мирис сѐ уште беше на моите дланки и толку голема иднина навидум беше на видик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пластичен чаршаф со боја на кожа, чист, завиткан во провидна кутија како кеса за ѓубре.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вечеравме покрај свеќи - природна храна - а потоа облекувавме провидни фолии и водевме весела, санитетска љубов.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пристигнат од Исток цвет или бран во трепет сет; на ветрови нежни сплет - прилика во тивок лет - кон спирален плови тек зрак зад брегот модро мек ненадеен од недоглед сам се влева в суден след: ред сред буден непреглед.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„До бога, Џул, тоа е морничаво.“ „Сонував како ти и јас се наоѓаме на плажа и ти ни носиш кренвишли, но си заборавил да земеш сенф, па мораш да се вратиш до трафиката.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не ме сакаат во Аргентина.“ „Внуците ме испокрадоа а пријателите ме напуштија.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се расправавме околу толкувањето на сонови, за тоа дали соновите се психички, симболични, претскажувачки, или тотални бесмислици, додека ти не рече, „Види, ти мисли си што сакаш за твоите сонови, но не мешај ми се во моите, договорено?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас бев Д. Х. Лоренс на не правењето, гласот на сите потенцијални љубовници кои копнееа и се плеткаа, но сѐ уште го немаа сторено тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бев со Бреда секоја вечер, а преку викендот заминавме за Вермонт до хигиенскиот центар за кој ѝ зборувала нејзината роднина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш забележувам дека на сплавот се сонча една гола личност, и почнувам да викам „Помош!“, а таа ме погледнува, си ја отстранува косата од лицето и ми подава рака, но иако се давам, мене ми е страв да ја прифатам нејзината рака затоа што личноста е ТАА.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За мене ова беше уште една таква ноќ и до моментот кога пристигнав на мојата станица веќе знаев дека ќе ми помине, ќе бидам доволно опоравен за да можам да пешачам до дома по мрачната улица составувајќи поеми за копнеења кои што никогаш не ги запишував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Погледнав во пакетчето во мојот скут.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
До крајот на летото, дури ако и не се расправавме околу жената, ја имавме стекнато навиката да се расправаме за сѐ друго. што е подобро: кучиња или мачиња, рок или Џез, Кубовите или Соксите, тако или ег-рол, лево или десно, ден или ноќ - можевме да се караме за било што.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја мразев својата пречувствителност, треперев и посакував да можам да си го задушам треперењето, се самосожалував и си го мразев самосожалувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во мојата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш го земав куферот, ги вадев работите од него, и ги положував на креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отидов во мојата соба. Легнав на креветот, мислев на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во сите тие гласови го немаше гласот на Клара Климт, во криковите на тие ноќи кои се прелеваа едни во други и се нижеа во години, во моите обиди да ги чујам нејзините ноќи, Клара остануваше нема, Клара копнееше по тишина, Клара сакаше само едно малечко парче од овој свет во кој би можела безбедно да ја свие главата и да преноќи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Острите предмети ме повикуваат да си го засечам телото, шилестите – да ги заријам во моето срце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во мојата соба. На мојот кревет седеше Рајнер. „Се вратив,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Надвор се смрачуваше. Отидовме во мојата соба, и долго разговаравме, а Клара постојано речениците ги почнуваше со “Се сеќаваш ли…?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
” Се враќаше во минатото, бегаше кон него, или трчаше по него мислејќи дека ќе ѝ побегне, онака како што некогаш бегаше од сегашноста во некоја своја иднина, во она што копнееше да се случи, во она што посакуваше да го направи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега таа соба навистина беше само моја.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Реката ме привлекува кон себе со истата брзина и сила со која тече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми гледаше во моите раце и во стомакот што тие го придржуваа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Продолжив во моето непоместување, во таа смиреност и едноличност на дишењето, не затоа што сакав да го измамам брат ми, туку затоа што не сакав да го прекинам задоволството во кое се наоѓав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја слушав во тие ноќи Клара како забрзано дише, како плаче, ја слушав како се моли иако не знае кому да ја упати молитвата затоа што од Бог се откажала одамна, откако тој се откажал од неа, ја слушав Клара како ја прекинува молбата, и како престанува со плачењето, ги шмркнува мрсулите и се издишува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми одново почна да ми ги кажува зборовите кои беа врежани во моите први сеќавања, а кои долго ги имаше заборавено: “Ќе беше подобро да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш, кога ќе воздивнев, таа ми запеваше приспивна песна за мајката која бдее над своето дете онака како што месечината бдее над земјата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега тој го стутка црвеното парталче, големо колку детско срце, во мојата дланка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И мојата глава се веднеше, мојата глава паѓаше на моите гради; едната рака, стегната во тупаница, како да се спремаше да се брани од болката, а сепак не издржуваше, паѓаше во мојот скут, другата рака ми се олабавуваше, затоа што знаев дека нема да се спасам од тонењето ако се фатам за сламка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Моите пациенти не дрдорат додека лежат на каучот во мојата ординација.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Пак ќе побегнам за да те посетам,“ ги издиша зборовите во мојот врат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги имав положено рацете на стомакот на Цецилија така како што се придржува нешто живо, нешто што треба да се сочува да не се распадне, а мојата утроба и натаму болеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред да тргне кон дома, го прашав: „Се сеќаваш ли на онаа бајка за птицата што ми ја раскажуваше кога бевме деца?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа знаеше, не само по тоа што наутро при неа во кујната почнав да доаѓам дури откако ќе слушнев дека брат ми заминува во гимназијата, а се повлекував во спалната што ја делев со моите сестри пред тој да се врати дома, туку и по тоа како се менуваше мојот лик кога брат ми и јас ќе се погодевме случајно во иста соба, како си ги избегнувавме погледите, како ни се менуваше дишењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека ја спуштив Ана на подот, и отидов во мојата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лицето на Меланхолијата на Дирер е потонато во сенка и од тој мрак проблеснуваат белките на очите, со погледот загледан во некое отсуство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе ни се сретнеа погледите, моите зеници се вовираа во неговите зеници и одеа понатаму, отаде; неговите зеници се вовираа зад моите зеници, и така зад телата баравме и наоѓавме нешто топло и меко, она што некои го нарекуваат душа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ги поттикнувам да зборуваат за своите проблеми, преку слободни асоцијации, низ спонтан разговор, за да можам да стигнам подалеку од симптомите на нивната болест – до траумите од детството кои заедно со примарните нагони се закопани во нивното несвесно, и така да дојдам до вистинско разбирање на нивните болести и до излекување на пореметувањата кои се јавуваат кај нив во процесите на чувствувањето, мислењето и однесувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа тргна кон вратата, ја отклучи, ја подотвори. Се сврте.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сеќавав на она што го бев сонувала; во мојот сон Зигмунд беше мртов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бавно, бавно си ги принесував прстите до стомакот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тргнав кон шкафот во кој години пред тоа ги прибирав алиштата за детето кое го носев во мојата утроба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некогаш ми ги кажуваше во миговите кога, заради болестите, бев на работ на бессознанието, сега ми ги кажуваше тие зборови полни со презир и потсмев, кога ќе кажев некаква наивност која им прилегаше на моите детски години, ги кажуваше и кога ќе направев некаква грешка што може да се очекува од девојче на таа возраст, а потоа започна да ми го кажува тоа „Ќе беше подобро да не те родев“ постојано, наместо „Добро утро“ и „Добра ноќ“, наместо „Како си?“ и „Дали ти треба нешто?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога слушнав како некој за прв и последен пат во мојот живот ми вели “мамо”, времињата се преклопија – некогаш нејзината мајка во неа ја гледала својата мајка а за мене мислела дека сум ќерка ѝ Амалија, сега мојата мајка мислеше дека сум ѝ мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но часовите минати покрај брат ми во читалната, додека тој гледаше во своите, а јас во моите книги, часовите минати во разговор, ме правеа некако силна, и нејзините зборови сѐ повеќе се одбиваа од мене, тие не влегуваа во мене, не ме колвнуваа во градите, студенилото на нејзиниот поглед не пробиваше во моите зеници.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го отворив шкафот во кој беше куферот со детските алишта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мојата болка имаше име; мојата болка која беше сочувана во моите први сеќавања, на која се надоврзаа сите подоцнежни болки, го имаше името на мојата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму Клара стоеше покрај прозорецот и низ него гледаше кон паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Човечкото суштество е најкревко во стравот и очајот; мојот страв, роден од очајот на Рајнер, се откриваше во засекувањата на воздухот кои ги правеа движењата на моето тело, во ехото на моите зборови, во сенката на мојот поглед, и мајка ми тргнуваше по трагите на стравот, ги забодуваше своите зборови во мојата ранливост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми го чувствуваше тоа, и сега нејзиниот поглед понекогаш ја губеше сигурноста, оној отров кој беше влегол во нишката помеѓу неа и мене веќе не го делевме подеднакво, туку одеше само кон неа, и беше пресилен само за неа, ја задушуваше во нејзината немоќ, ја задушуваше оној зрак среќа кој сѐ почесто ми го огреваше лицето, онаа нијанса на радост што ми го боеше гласот, секогаш кога заедно со брат ми ќе се вратевме дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Многу сум сам,” рече. „Иако ‘сам’ не е вистинскиот збор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го отворив, и пред мене се покажаа пелени, чевличиња малечки колку палец, плетено капченце, бебешка пелеринка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме држеше за рака некое време, а потоа зениците ѝ се превртеа, закркоре, устата ѝ фати пена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И се сетив на ноќите на очај од мојата младост, од она време кога мајка со крвничко уживање тураше сол на отворената рана на мојата душа, се сетив дека во тие ноќи копнеев по оваа ноќ, по нејзината последна ноќ – тогаш, десетина иљади ноќи пред оваа ноќ, посакував одмазда, и единствената одмазда можеше да биде во мигот на нејзината најголема немоќ, во нејзината немоќ пред смртта, да ја потсетам на мојата немоќ, на нејзиното ѕверство во моето страдање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој полека се извлече од под чаршафот и излезе од собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговата болка беше безимена: иако беше постојано присутна и постојано со него, тој ја беше заборавил, и неговиот поглед кој луташе некаде настрана од луѓето кои стоеја покрај него, некаде во празното, како да ја бараше таа болка, таа болка која ја бараа и неговите родители, со помош на докторите, надевајќи се дека ќе го излечат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седевме така, лице в лице, едвај проговорувајќи по некој збор, како и вообичаено кога доаѓаше во мојата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми велеше дека целиот живот ќе бидам сама, ќе тонам во својата самотија, ќе останам немажена и така ќе бидам срам за целото семејство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги ставив рацете на стомакот на Цецилија, таму каде беше завршен уште еден живот, и почувствував болка во мојата утроба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека се движев по сите простории, и на крајот влегов во мојата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа нашите дланки се разделија и тој направи еден чекор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
При тие понижувања молчев, и чувствував како нешто ме клука во градите, тоа чувството на отфрленост го зариваше својот клун во она што трепереше во моите гради, а она клуканото плачеше со плач на новороденче оставено само, на кое му се чини дека исчезнал сиот свет околу него затоа што пред своите очи ја нема мајка си; така плачеше нешто во мене – јас не плачев, само некаков израз на мачнина ми го гмечеше лицето, како околу вратот да ми беше обесен камен и да бев осудена со него така да врвам низ детството а и потоа; го среќавав тој израз секојпат кога ќе се погледнев во огледало.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму, на ѕидот до мојот кревет, и натаму беше белегот на моето неродено дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога неговите очи ќе се загледаа во моите, и моите во неговите, неговиот поглед не паѓаше надолу, по мојот врат, по моите гради, кон моето меѓуножје, ниту пак мојот поглед паѓаше по неговиот врат, по неговите гради и подолу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Двајцата доктори тргнаа кон излезот од болницата, јас се качив во мојата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога стигнав дома, ги ставив тие нешта во еден куфер во шкафот во мојата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тогаш, во моето детство, во мојот страв и мојата болка, само мама забележа дека нешто се пресече меѓу мене и брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Часови потоа, додека се освестував, прво што почувствував беше болката во мојата утроба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сиот живот чувствував како нечиј поглед да го поништува моето постоење, и истовремено, барав некое суштество кое ќе ја залечи таа скршеност на моето Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А сега,“ му реков, „сега ќе ти ги покажам заедничките простории во Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој стана, јас се приближив до него. Си ги допревме главите кај слепоочниците. Крвта удираше во крвта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во продолжението на расказот се дозволува можноста Рибоокиот да не е стварен човек туку проекција, кога се вели дека Рибоокиот, можеби, „се сретна себеси со својата лика во моето сеќавање...“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Што се однесува до загатката од белешката „Кон расказите“ од првото издание „охрабрен од еден опитен прозаист“ посочувам: тоа беше даровитиот Венко Андоновски, кој, во еден творечки разговор во мојот „Кафез“ во Нерези, ми го подаде моливот за да го напишам ова што денеска го читате.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Џарав со погледот, како што, веројатно, и тој џарал по лицата на посетителите, и така, во миг, погледите ни се сретнаа, а од неговиот поглед ми се одзеде здивот, зашто остро стрелна и страотно влезе преку моите очи, до темната одаја во моето сеќавање, кај што се беше сместил уште со мигот на првото сеќавање.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Стреперив сиот зашто и по третпат очекував да зафучи студеното ветре околу моето срце и да се вознемири стаената темнина во моето сеќавање, во кое се беше счучурил, уште со првиот поглед.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Џагореа, шептеа, загрижено ме галеа по челото, ме прскаа со вода, го враќаа мојот разум во мене, ја будеа мислата во мојата глава, ме осознаваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш, во миговна штама, ми се стори оти соседот во моите очи забележа жар како отвор на цевка од револвер вперен во него.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ова го најдов кога бев жив, кога имав шеесетина години, запишано на парче избледена хартија меѓу листовите на една книга во мојата библиотека.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На син облак качен стои простум стрико Бојан Димански, ни рајски ни адски, и насмеано гледа кон земјата и кон мене и во писмото во моите раце, кое сетака чадеше и кадеше и ги гореше прстите мои.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа се сврте, погледна сожалително и милно во моите очи и додаде: „Догледање, добар Господине.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Бев задоволен што, конечно, се ослободив од нив, и што не ќе им дадам возможност на цариниците да се посомневаат во мене и во мојата граѓанска и патриотска чесност.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби тие слики и не висеа на ѕидовите, туку висеа во мене, во моите очи, во моите слепоочници, а јас ги лепев по ѕидовите, го збогатував друштвото на ѕвероглавите и стравував, стравував.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се прашувал: Како и зошто дојде до тоа стиховите да ја извршат својата мисија, да погалат, да облагородат во длабочината на фронтот, а не во близината на стиховниот источник, поточно во мојата најблиска близина?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш во моите записи настана бркотница.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Втор пат го сретнав Рибоокиот, или тој се сретна себеси со својата лика во моето сеќавање, по две-три години од првото, во една пештерска црква во Киево, во Киевските печори (пештери).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Веднаш знаев оти овој пат смртта се престорила во мојата сенка, а јас сенката си ја испив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш, за сепак да си го задоволам „гладот“, натрупав снег во моја висина и самиот си ја обликував главата со сѐ качкетот, и телото до чевлите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш чув глас: „Готово е. Конечно срцето ти е кај мене замотано, во моето ледно ветре.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
47. Јас сум еднаш уверен оти во мојата постапка нема ништо предавничко: 1/ оти мислите, не само на приватни лица како мене, но и на сите Македонци од бојното поле и од Бугарија, и мислите, барањата и предлозите на целиот бугарски народ и на бугарската влада не се во состојба да ги изменат погледите на големите сили и на Русија врз потребите на македонскиот народ; 2/ сите усилби понатаму одвај ли ќе го променат поведението на државите по нашето прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Исто така, можеби некои Срби во моите расудувања за непостојанството на народното име кај нас ќе најдат потврда на мислите на проф.Миловановиќ, којшто докажуваше во „Дело” дека треба Македонија да се подели помеѓу балканските државички, зашто не претставувала ниту географска, ни етнографска, ни историска целина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За тврдењето на проф. Миловановиќ дека Македонија не составувала и не составува географска, етнографска и историска целина, за кое некои можеби ќе најдат потврда во моите расудувања за изменувањето на националното име кај нас, освен тоа што е речено кога стануваше зборот за прашањето дали има во Македонија две словенски народности, ќе го речам уште следново: Иако е Македонија составена од неколку котлини, разграничени со високи планини, пак таа во денешниот нејзин вид има живеано одделно од Бугарија и од Србија или самостоен живот или под други држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
При сѐ што беше речено погоре за новото течење во развивањето на националното самосознавање кај нас, ми се чини оти мнозина од вас во моите мислења и зборови ќе видат само една мистификација.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога и денес го повторувам воведот во Словото, во мојата свест јасен како алхемијата на шестте имиња – gains Valerius Cattulus, Quintius Horatius Flaccus, Publius Vergilius Maro, Albius Tibulus, Sextus Propertius, Publius Ovidius Naso – што затекнувајќи ме на последната страна од читанката по латинси, во мене ја зачна непресушната жед кон хармонијата, го гледам Таткото како од градината со премолчени имиња го извлекува змивчето, му дозволува бесно да го касне, а потоа мирно да се склупчи на неговата дланка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Гледам, од некоја мирна оддалеченост, како острото сечиво на ножот, сигурно водено од кревката девојчинска рака, се наближува, а потоа забодува во мојот стомак“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Можеби, како што вели пријателот Хорацио Цвикало, јас боледувам од „К-синдром“: орелот што ме колве е заробен внатре, во мојот желудник, и очајнички се обидува да се исплетка – оттаму ме господарот сновинденијата и јавето го вселувам во бајка; но овој случај сè е очигледно: наспроти впечатливите портрети на мајсторите – свештеници, кои ја проголтаа одајата, сликичките во албумот ја откриваат лежарноста на шаховските фигури по играта, околу трпеза или на шарено ќилимче сред поле, а меѓу нив, од сончевиот воздух, изнуркуваат тие - надреалистичките девојки!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во заднина, Арапин со дигнато копје и грчевит, можеби заден скок на лавот – драперија на ѕидот, разурнат во земјотресот, во мојата детска соба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И во исто време, чувствувам, се буди копнежот по се уште ненасликаното платно од нејзиниот непрегледен внатрешен пејзаж, кое во мојата исплашена византиска душа, трпеливо ќе го чека повторното доаѓање на норманската принцеза. EL SUEŇO Сократ:...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И тука, сѐ запира. Во нивното, во моето исчекување.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Татко ми почина; и неговиот немирен дух, спонтано и моќно навлегуваше во моите раскази за детството, за љубовта, за тагата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Постојано си присутен и во моите чувства, нераздвоен дел од мене, кого јас гордо си го чувам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш наполно го сфатив и постариот колега што, еден ден влегувајќи во мојата канцеларија, ми рече: - Многу прав ми се насобра во грлото.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На присутните, изнесувајќи им елементи од биографијата кои во бившиот систем го дефинираат како субверзивна личност (поради што и бил санкциониран), изнесе став што во моја слободна интерпретација, би гласел: Кога човекот ќе се најде во безизлезна ситуација или кога ќе ги потроши сите средства што можат да го извлечат од лошото, тој изрекува пцости на секого и на секаде.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Слушателите не поверуваа во мојот занес, во мојата предаденост на материјалот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се враќам назад во мојот живот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во средината на седумдесеттите години од минатиот век, киното во моето мало место беше поголемиот односно најголемиот прозорец свртен кон светот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
По извесно време, откако ќе направи неколку круга со јазикот избразден од неизречени пцости и клетви по усната празнина ќе извика: - Леле, се сеќавам, ама тој датум го нема во мојот календар. Ќе сакате ли да ми го дадете?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Многумина од вас тогаш ме прашуваа, трудејќи се во моите зборови и во срцата свои да ги најдат одговорите што дотогаш сами не можеле да ги пронајдат: ’Павле, каков е нашиот пат?‘ Тогаш ви велев да не го барате одговорот надвор од себе, туку единствено во срцата свои, со молитва и со чист живот, та тој самиот, со волјата Негова, ќе ви се покаже.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И кога таков, најден за себе и за другите, ви прикажував за откровението свое, многумина од вас ме прашуваа, трудејќи се во моите зборови и во срцата свои да ги најдат одговорите што дотогаш сами не можеле да ги пронајдат: ’Павле, како безгрешно да љубиме?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ЛУКОВ: Ќе сторам сè што е во моите сили.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Иване, зошто Луков сите свои акции ги подготвува во мојов дом?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел, ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собере во клопче, над очите ми испушти темен превез. Таму каде што шумат боровите, таму каде шумолењето на птиците во моето тело буеја, застана тој скитник на мостот, од бучните црвени води, застана таму каде отчукнува, ѕвоното на мојот живот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Бедник вовиркајќи се во моето тело. со нокти душата во мразно око, ми ја закопа...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Молскавичен отсјај, на златни искршени прачки пред залезот... се бркаат со разиграните бранови од немирните води... слични сме: во моите зеници искрат светулки, во пазувите на езерото пламени јазици нежен допир со сласт даруваат.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собра во клопче над очите ми испушти темен превез таму каде што шумат боровите таму каде што шумолењето на потоците во моето тело буеја застана тој скитник на мостот од бучните црвени води застана таму каде што отчукнува ѕвоното на мојот живот.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
ТИ Ти стана невреме во моите очи од сите времиња што изминаа остана во главата да висиш фотографијата притисната на градите ја оживувам и голтам...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ги најдов стапките притиснати во мускулните ѕидови на срцето името твое врежано во мои усни твојата фотографија меѓу слабите прсти...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
САМА ВО БЕЛО (посветена на момчето што прерано го напушти овој свет) Копнеж за недостижното, но сепак вирее во моето срце...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Убавино, ќе те закопам во моите широки гради пак, живеј како било!!!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Авторитарен глас со голема длабочина, и силен впечаток се разлеваше ревносно, не допирајќи во мојот затворен ум...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Верувајте другарчиња мои Верувајте во мојата бајка Јас песни ќе пејам и оро ќе вијам Ќеркичката моја, ќе стане кралска снајка.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ни во мојата соба веќе не сум раат.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Овакви книшки едно шест во мојот живот издадов.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во истата оваа група се содржани стари пропагандни песни и една лента со звуци снимени во моето семејство, што татко ми ја испрати во Унгарија 1960 г.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го употребив планот на музејскиот под во мојата архива, за да ги поставам моите приказни, и личните и официјалните, како еден начин на интеракција со таа историја.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Уметност на допаѓање кај дамите“ по нарачка на книжарот составив.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ана, не можев да те примам во моето срце. Тоа е полно до горе со гнев и омраза.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Такви луѓе не постојат, тие се појавуваат само во моите бладања...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не се сомневам дека ќе бидам слушана на радио „Ласер“ или гледана во моето шоу за обични луѓе со необични проблеми ама, за секој случај емисиите ќе бидат снимени и, кога телефоните нема да заѕвонат во контактниот дел, тогаш, како сите други, ќе речам: „Драги мои, гледаноста е сензационална,линиите се блокирани од јавувања.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Мамо, мамо!“, дотрча моето мило мало и, целото мокро, се фрли во моите прегратки.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Да внесе радост во моите очи, да ми тргне на рамка таписеријата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Жива сум, сè уште, додека гледам од деветтиот кат и во мојата луда глава пресметувам уште колку секунди ќе бидам жива од моментот кога ќе решам вистински да полетам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога се отвори пердето, за момент во чудо ме погледна, се сврте кон неговиот другар и воедно негов колега, и ми рече: „Отворете уста“, а мене ми беше јасно дека, ако јас сум шерет, тој е барем 10 пати пошерет од мене затоа што едно тенко црево со камерче кое го извлече од една лигава вода во кофа, која толку многу ме потсетуваше на тенџерето на мајка ми (спомен од Соко Бања, со точки), заврши во моето грло и надолу, сѐ до желудникот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Зошто патните торби не ме асоцираат на патувања туку на заминувања засекогаш, а никој во мојот живот не заминал, не отпатувал... само побегнал?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мадам Рада Мојот практичен ум цел ден ме тера да мислам дека можеби е време, и тоа крајно, да вметнам нова шифра на дејност во мојата фирма загубар, која нема да бара многу средства за вложување, а маркетингот ќе го прави самата задоволна клиентела, по принцип „од уста на уста“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Убедени се дека со нивните покани за кафе, ручек, дружба по месечина, кога нивните сопруги се на бања, го потхрануваат моето его и дека, ете, така ќе ја избришат тагата во моите очи, која наводно се чита од далеку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па сепак, тоа беше најслаткото кафе испиено на изгрејсонце, второ во мојот живот, бидејќи првото го бев испила на моето полнолетство, како матурантка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас во мојот живот никогаш, ама баш никогаш не сум бил со друга жена.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сите апчиња во мојот живот Ги паметам малите зрнца од „Б комплекс“ што ги крадев додека мајка ми не беше тука и сè уште го чувствувам тој горчливо-сладок вкус во устата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сега ние пак сме другарки, едната работи на очно, а другата е психијатар, а двете се облекуваат во мојот бутик.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Значи, обожавам излети, па да се оптегнам на ќебе и со деца фудбал на голчиња направени од двете влечки да се разиграм боса, па скара и салатичка во леген за со ж’та (во мојот случај лимонада)и сѐ така до крајот на денот со свеќа запалена во манастирот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Или ќе си пуштам пет снимени муабети со секој од вас што ме поддржува во моите писанија кои, ете, треба во корици да ги ставам еден ден.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тие се познаваат, се смешкаат, те шмекаат и по двапати го пропуштаат лифтот ѓоамити гледаат во мојот излог и чекаат да дигнам поглед од компјутерот за да ми се насмевнат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, порасна во моите очи. Како вистински маж. Ете...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пред некоја вечер во ниедно време се џарам во мојот прозорец кон светот и на маалската телевизија гледам некој јубилеј, за многу години КУД “Стив Наумов”, така нешто.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Дешавката обично се одвиваше во некоја огромна сала, чинам дека во мојот случај тоа беше битолскиот дом на култура.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Се состоеше од предавање на постари напредни младинци (и младинки, разбира се) на кои што барем во мојот случај политичкото комесарвање не им беше некоја јака страна.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Авторот претходно вели дека она што се нарекува сараевска поп школа беше дека денција во тогашната ју-музика и во моја послободна интерпретација, бламажа за градот што даде музички состави од типот на Бјело Дугме и Забрањено Пушење.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
За кај се спремаш, Здравко, здравец мој попарен, викам и сеќавам дека неговата рака се лади во мојата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Болен си“, бездруго рече домаќинката. „Зошто стануваш?“ Прашав дали сум во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Знаеш, батко Онисифоре, дека сум на твоја страна. Остави ме. Болен сум.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето џвакаа и зачудено го гледаа. Нивните големи залаци предизвикуваа болка во моето грло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чувствував оган на срам под кожата на лицето: во моето грло како да стружеше црцорец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се враќа некогашната треска, тешко ми е, најтешко од сѐ да раскажувам за овој настан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако не знаеше дека треската трупа врз мене црни парчиња мраз на ноќта во која еден човек стана факел, можеше да знае дека торбата во моите раце е на тој Онисифор со обетка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Зад ридот најдов поток“, реков. „Се миев. Ништо друго.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Расфрлени мртовци и ранети, крв, остарена младост на прагот на својот прв ден, мајко моја изгубена во моето детство, и мртва помоли се за својот син и за неговата прва љубов и за спас од споулавување пред спомените.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Сторивме грев, синковци господови и мои“, прослови. „Едни умираат, други на умрениот му го лапаат ајванчето.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Збиваше како да избегал од водите на потокот за кој му зборував и, сега сосема наведнат, гледаше во моите раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сандре Самарија ги смири: „Ноќ е, Борисе. Ќе го бараш и ако не се сопнеш од него, не ќе го видиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зелените соништа пуштаа во моите очи студени боцки, на грбникот ми раснеа змучки од мраз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш се возбуди, скоро потскокна, чиниш од замислената лоена свеќа му паднала на чело врела капка, го ожежала, разбудила мисла за нешто друго.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И самиот како да беше изненаден од лутината на својот глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Прстите му станаа грибло во мојата коса, го копаа коренот на влакната со тврди нокти.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Во мојава куќа гостите не определуваат кој ќе ми биде гостин.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И додади во мое име уште нешто. - И во мое. - И во мое.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Немојте овде да спиете, вели, има диви ѕверови. Повелете во мојата колиба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во една вечер Жаклин не дојде во мојот стан.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
РИСТАЌИ: Да дојдеш во мојата партија и да се наречеш кир Илија.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Дали ќе можете да дојдете утре во мојата ординација?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Долу на југот, во мојот крај овчарите ги молевме да ги остават овците по неколку дена да пладнуваат на нивите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, да ти откријам уште нешто. Во мојот генетски код се вткаени гени на многу стогодишници.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Колку да знаеш и јас во моето детство сонував да станам учителка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ти реков, се заколна во сопствениот и во мојот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Моето задоволство е природата преточена во мојата новинарска работа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да - продолжи Томо, - токму ти беше главен виновник за нередот во мојава глава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А овој пердув овде два часа сум го носел на грб и во мојата прегратка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак, би сакала да кажам дека вистински домаќин во мојава куќа денес е брат ми Никодин и снаата Светлана, започна Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ај, жити Горниот, како ги заштеди кога парите се секогаш во мојот џеб. - Е, овие не влегоа во твојот!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Слушај чедо! Прво сакам да ми се заколнеш во својот, а потоа и во мојот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Па нели церемонијата требаше да се одржи во мојот болнички апартман?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Па драги мои гости, бидејќи сте во мојава куќа, ред е да прашам зошто сте газеле толкав пат за да дојдете во мојот дом.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А, кога ќе го видиме само погледнува во твојот џеп и во моето тенџере на шпоретот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаеш Томо дека ти си првиот кој влезе во мојот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А сега, одиме во мојот кабинет, - предложи Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Колни се, само не во мојот дел на љубовта. - Ладно ѝ одврати Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа се двете најзаслужни личности во мојот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Господе! - помисли Ивона. Оваа жена како да има влезено во моите мисли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаеш, убаво ни беше во мојот стан во Скопје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаеш, тоа беа десетте најдолги денови во мојот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За помалку од три минути бевме на Олив Авењу, а потоа коњот почна да трча во кас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се разбира, за кум го одбрале пред да му тргне колата прудолу, а јас, јас по нивна желба сум му кум на едно мало дете кое сега, откако ме сметаат за црна овца, со страв го држат што подалеку од мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога санката застанува, Надењка фрла поглед на ридот по кој штотуку се спуштивме, потоа долго ме гледа в лице, се вслушува во мојот глас, рамнодушен и бестрастен, и целата, буквално целата, таа, па дури и нејзината манжетна и нејзината качулка, целата нејзина фигура изразува крајна недоумица.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Розова, со многу нијанси, во длабочината темна, а по рабовите станувајќи сè посветла, нежно зрнеста, со нерамномерно засирена крв, отворена како надземен рудник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаев дека тоа ќе ја натера и неа, и нејзиниот соучесник, најверојатно убиецот од Калемегдан, да се откријат и да почнат брзо да дејствуваат додека обетката, што одвај ја открија кај мене, не замине од моите раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Само жестоко!“ вели слугата, плеснува со рацето; колата тргнува напред како дрво носено од водна струја, сѐ уште слушам како вратите во мојата куќа се разбиваат и се распрскуваат под налетот на слугата, а потоа очите и ушите ми се исполнуваат со брмчење кое навлегува во сите мои сетила подеднакво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во еден миг, помислив да одам на закажаниот состанок во градината кај „Знак прашалник“, за секој случај набавив дури и неизрежан клуч, но тогаш пред оваа намера се испречи една голема промена во мојот живот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Седнав, порачав кафе и се обидов уште еднаш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така ќе можам да ги фатам и да ги предадам во рацете на законот...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неколку минути не изусти ниту збор, не се ни помрдна, недоверливо гледајќи во мојот пријател со подзината уста и со ококорени очи; потоа, доаѓајќи си малку на себе, зеде едно перо, и по неколку прекини и џарења во празно, најпосле пополни и потпиша чек на педесет илјади франци и преку масата му го подаде на Дипен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Братучед ми Мурад седеше на убав, бел коњ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кој ги кажа тие зборови? Тој, или пак само така ми се чу? Таа неизвесност ја прави неспокојна, нестрплива.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако еднаш одговориш на лажното ѕвонење на ноќниот ѕвон – никогаш веќе работите не се поправаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Очигледно, мене ми било пишано да се погрижам да не се прекине синџирот од црни овци и во мојата генерација. Некој мора, тоа сум јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
“ Вака никогаш нема да стигнам дома; мојата успешна лекарска практика е уништена; мојот наследник ме ограбува, но бескорисно, затоа што не може да ме замени; во мојата куќа беснее одвратниот коњушар; Роза е негова жртва; не сакам тоа ни да си го замислам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Скокнав во моите облеки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред една година, додека одев на работа, ја оставав сама во мојот стан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па ете, овде значи, мојата посета е завршена, повторно без потреба ме намачија; на тоа се навикнав; со помош на мојот ноќен ѕвонец ме мачи целата околија, но овојпат морав да ја жртвувам и Роза, таа убава девојка, која години и години живее во мојата куќа, а јас не сум ја ни забележал, – ова е веќе преголема жртва и јас морам да ја соберам сета своја досетливост за да пронајдам некакви остроумни објаснувања за да не го нападнам ова семејство, кое дури ни со најдобра волја не може да ми ја врати Роза.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Другата, иста таква, лежеше во мојот џеб.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше лесно да се забележи дека таа во мое отсуство пребарува по фиоките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еден ден, таму некаде во добрите стари времиња кога имав девет години а светот беше полн величествености од секаков вид што може да се замислат и животот сè уште беше прекрасен и таинствен сон, братучед ми Мурад, кого го сметаа за глупав сите што го знаеја, освен јас, дојде во мојата куќа во четири часот изутрина и ме разбуди со тропање на прозорецот од мојата соба. –Арам, – рече тој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Разгледувам наоколу; никој не го слушна тоа; родителите стојат безмалу наведнати нанапред и го очекуваат мојот суд; сестрата донела стол за мојата чанта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бидејќи, секој од нас секој ден и не забележувајќи поминува низ еден полумомент пред своето раѓање и низ еден полумомент по својата смрт.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како хероинот полека навлегува во моите бели дробови, така топол бран го исполнува целото мое тело.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Реалноста во мојата земја, која се распаѓаше и исчезнуваше, ја прерасна и најзлокобната фантазија, ги избриша границите помеѓу постоечките и непостоечки светови, и јас повторно се најдов од онаа страна - врз некое друго огледало.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Оваа преобразба на културата во моја култура за Бенда е токму она што го обележува модерното доба и го претставува неговиот незаменлив и пророчки придонес кон моралната историја на човештвото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас сум подвоена личност, сè гледам во удвоени слики, јас сум куќа што ја населуваат паралелни светови, во мојата глава сè постои симултано.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така бидето стана култ во моите мисли.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од телефонската секретарка во мојата соба нервозно шишти познатиот глас...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Навикнав странците да ме прашуваат како ми е зад „железната завеса“, срдечно да ми објаснуваат дека биле во мојата Југословакија и дека нашиот главен град Будимпешта е прекрасен.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Можеби ова ви е единствена прилика - велам земајќи си го пасошот и црвенеам заради сопствената ненадејна дрскост, заради неумесноста, заради тонот кој ги повикува на ред сите неупатени во случајот, заради тонот кој ѝ е длабоко туѓ на мојата природа, но ете, се вовлече како вирус во мојот глас.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
8 Зошто тогаш - речник? Тој збор, речник, се најде во мојот багаж на бегалец; идејата за еден друг речник, кој веројатно никогаш нема да биде напишан, патуваше со мене.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Допатував со ноќните возови, Загреб - Виена - Амстердам. Во мојата земја започнуваше војна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Зјапам во мојата рефлексија на огледалото. Изгледам фино.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој е овде, во мојата ординација. Епицентарот! Не знам што да правам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ е испреместено во мојата глава, сѐ постои истовремено, веќе ништо не е еднозначно, ништо цврсто, ни земјите, ни границите, ни луѓето, ни куќите...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тажната книжевна пракса во мојата земја покажува дека дневникот е всушност, воен жанр.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сакам повторно да почувствувам како ми горат носниците и земам уште три мали црти.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не знаеја дека тоа ми е единствената шанса пак да се вратам во “реалноста” на моето биде.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потоа следуваше генерално перење во бидето.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така тој збор речник, кој се затекна во мојот избеглички багаж, оживеа како рефлекс да ги запишувам зборовите, не почитувајќи ги при тоа правилата, дури ни правилата на азбуката...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во тој момент веќе почнаа да се рушат ѕидови, градови, граници, исчезнуваше оној свет што беше зацртан во мојот буквар.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
О, не, некој ги врши хигиенските потреби во моето ВЦ во незгоден момент!?!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Издишувам. Зборувањето станува неразбирливо.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Занесена во мојот филм, почнав да не учам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Денес е триесет и први декември. Вечерва Дедо Мраз треба да влезе низ оџакот, во мојот случај прозорецот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Влегов таму повнатре во тајната одаја на тој храм, каде што запловив во мојата вистина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А тоа што не сме го откриле не е доказ дека не постои, секогаш има нешто зад нештото. * * * Најмала сум во моето петчлено семејство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Чудно е што во моментот на комплетирање на оваа теорија ја дофатив токму оваа негова книга која долги години само фаќаше прашина на еден од рафтовите во мојот дом.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зошто така бездушно ме оставаат, во мојот љубовен занес?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Заради тоа што починал, во мојата глава нема да умрат сите тие слатки поучни приказни.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Претчувствував дека светот знае да биде многу суров и затоа се затскривав во моите игри.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се пијанчам со вино и размислувам за грешките во моето однесување.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа ладна белина зрачи топлина во моите задишени плешки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Живеам во мојот свет, богат со илузии и пророштва. Халуцинирам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Странец сум во мојата кожа. Туѓо ми е сѐ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Треперам со крилјата во мојот нереален свет.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Посебно сега кога надвор е минус дваесет степени, а јас не можам да се помрднам од под јорганот во мојот кревет. Зимски сон.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Имав глупава несреќа, во мојот глупав таканаречен живот, да сретнам еден идиот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ангел. Цвеќе, чија што душа никогаш нема да свене во моите сеќавања.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знаат тие души да допрат толку длабоко во мојата цветна кошничка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што ли ме тера да внесувам симболика во моите ораториуми!? Ништо не е случајно, нели!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не зборувам за друга, туку за онаа во мојата душа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Си играат во мојата глава Каубојци-Индијанци.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа ја научи филозофијата скриена во мојата добрина. Ѝ дадов човечка љубов и таа мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Правам да се чувствуваат непријатно во моето друштво.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас во моите очи се гледам како никаквец, кога случајно понижувам некој за да се оправдам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сигурна сум, јака сум и без никакво сомнение во моите квалитети и вредности.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Заглушено седам во мојата соба и будно сонувам сексуални блудности.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сепак, ништо не е толку неиздржливо колку оваа пукнатина во моето срце.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа име сликовито одговараше на неговата висечка, очајна положба во мојата соба.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Едно незадоволство поради одземеното време посветено на размислување, на кое му недостасуваа премногу линкови за да биде сегашно, ме качи во мојата соба каде што, исцрпена од бавното патување, заспав, спиев долго и, најпосле, нешто сонував.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Некој му најде и тој пак нешто рече, но освен константното дување во моето уво „ајде да одиме надвор“ од Младичот кој ги мие рацете, не можев многу да разберам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Тржествував од силината на својата изрека, иако таа немаше пиедестален статус во мојата нова и подземна состојба.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Единствено... Во мојов случај со загатките, неколку мига подоцна, го разобличував имагинарното во перцепциите.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
- Не слушај ги, - рече куќата што воздивнува. – Таванот и подот во мојава одаја се такви.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога ќе се раздени, ќе дојдеме по тебе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Три истрели. Толку. И очај во моето срце, во моите разбуричкани мисли.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Нашиот безгласен разговор гардистите на Мортенија не можеа да го слушнат. Со своите весла господареа над реката.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ми се олесни. Опасноста мина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ќе можеш, - рекоа ѕидовите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За казна, ќе продолжи во синџири да копа и да бара дијаманти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И пред да прашам, пајакот во моите пазуви ми ја откри вистината: Мортенија се храни со струја од некој генератор илиод батерии.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Она што не можеше да го види синиот пајак со златна глава, притаен во моите пазуви, му го опишав во себе, додека црвеноокиот и зеленозабиот ме водеа кон кулата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Костурот од измислениот предел на сонот се распливал во мојата свест.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Положбата на сонцето покажуваше дека е пладне и дека сум одел без застанување блису шест часови, затоа и не беше чудно што чевлите на потечените нозе ми се распаѓаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Како и порано со ракче во брадата, Водомар зад човел над чие големо теме беа испишани зборови, како што видов подоцна, говор во моја чест.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Водомар, о Водомар, говорник си мил и знаен. Твојот говор ни е дар и пелтечав дури да е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сонцето можеби тагуваше по априлските мигови.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Седеле крај оган во кулата и, ситни, измислувале прикаски за големиот земјоделец Рокамболо, а тој, по секоја нивна прикаска, повторувал танцувајќи: „Во мојата цитадела со грстови храна делам!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тој се фати за најблиската гранка, но во мигот над мене писна утот раскажувач, пред тоа во мојата сказна со име Утариус и, божем, славен лекар.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не знаев како го сторив тоа можеби со сунѓер, создаден во моите мисли.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Дали и тоа ја доживеа проодноста на пролетта, се уште расцутена и росна во мојата свест или во моето срце?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Зад планина сончев пожар. Над реката самрак жеден.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тивок ноќен ветар заниша лист. Листот ми го скокотна врвот на носот. Кивнав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сликата на домското утро остана како нешто најстрашно во мојот живот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Оттогаш поминаа многу векови, најпосле излеговме и од домот, доживеавме и посреќни и погорчливи часови, но тие неколку неразбирливи мигови, во моето младо и неопитно срце засекогаш останаа како најлош сон.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Бев полн со омраза, со горчина, о, боже, нешто страшно, безумно се заврзуваше во моево срце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Одам и само едно прашање како молња штрека во мојата душа, - како и каде да го најдам сега? Сентерлевиот рид се покажа бел на другата страна од Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој сега помолче, како да не ме разбра, немо се загледа во моето расплакано лице.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како нешто најмило, како ликот на мојата мајка најдлабоко ја држев во моето срце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Среде ноќ, искористувајќи го сонот на другите, Кејтеновиот син дојде во мојот кревет.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, тоа беше најрадосен час во мојот живот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ми требаш како на поетот болката за инспирација во сонот да ја вратиш насмевката .... да ја снема тагата во моето срце.... да заспијам мирно, тивко...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Но сепак љубовта за тебе е овде, ни блиската далечина не ја брише... останува длабоко во мојата душа....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ако случајно ја допреш, видиш, почувствуваш... врати ја во моето мало катче на моето постоење, Делот од мене кој го зема со себе а мене толку ми е потребен...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не можам да знам што би значел да си друг свет во мојот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
А брановите на душата го прицврстиле премногу твоето битие во моето срце... и тивко шепоти да се сетиш што си ми бил...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Би можела без престан да гледам во твоите очи... сѐ додека не почувствувам срцебиење во моиве гради....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Кога твоето време ке се измори од чекање, и ќе се потроши твојата гордост, повторно ќе дојдеш во мојата светлина...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Можеш како ветар да го донесеш твоето време во моето, да посееш семе на живост, да го запреш времето за да вдишам воздух...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не се сметам за многу доследен, освен во мојата недоследност.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во моите очи препозна сонежлив сјај.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Во главната соба седеше татко Таки ја гледаше ќерка си со голема топлина во очите и и рече: „Ќерко, до сега во мојов живот, ретко кој можел да ме победи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На англиски јазик, од некој филм, со преубав глас на Бинг Крозби, меѓу кои и „Месечината продре во моите очи“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Едвај чекам да те видам, да те почувствувам и силно да те стегнам во моите прегратки!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
XVIII Судбината сакаше во мојата сложена дипломатска мисија да се најдам во Картагина во времето кога владетелската арена принудно ја напушташе стариот Хабиб Бургиба, верувајќи до последниот ден оти е непобедливиот Југурта, а овде го продолжуваше своето владеење со својата далечна Палестина - Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обично се вели дека балканската историја, поради нејзините силни и непредвидливи налети, посилни од моќта на луѓето да ја припитомат, таа најчесто на индивидуален и колективен план се одвива и низ парадокси.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не, јас пеам само за мојата мајка. Таа од далеку ме следи, јас ја препознавам во мојата тишина, која другите не ја разбираат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во целиот преостанат дел од животот длабоко во мојата свест одекнуваше синтагмата - нема враќање од егзил, нема враќање од егзил, нема враќање од егзил!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Соочен во моите дипломатски години со палестинското прашање, во еден значен период од неговото постоење, кога се одвиваа крвавите чекори на судирот, кога се најдов во Тунис, непосредно по бомбардирањето на позициите на Арафат, потпирајќи се врз инструкциите кои ги добивав од Централата во Белград, како застапник на земјата при ПЛО, подоцна и како амбасадор во државата Палестина, по прогласот на Арафат во 1988 година, напишан од Махмуд Дарвиш, размислувајќи и чувствувајќи ја драмата во Картагина, јас често барав одговори во татковата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите, во која имаше едно незавршено поглавје - за историјата-лавиринт...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во нивните погледи забележав тивка тага, некаква меланхолија поради минливоста, во која ненадејно заминував забрзано, неочекувано се губев, испуштав драгоцен дел од неповратното семејно време овде и отаде морето, на другите брегови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Егзилската судбина ме следеше и во моите дипломатски мисии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше повеќе игра на посакуваните симболи отколку на текот на реалноста која не беше толку идилична колку што се посакуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во ова пеење различните гласови, кои поаѓаа во различно време, се следеа еден со друг, но никако да се стигнат, како и брановите на синото езеро.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мојот живот ја наследив и јас близината на локалните раководители на јужната Народна Република Македонија, потоа на другите владетели како Тито, па подоцна во моите дипломатски години покрај Бургиба и Јасер Арафат, Франсоа Митеран, Марио Суареш, Хуан Карлос Втори II, во чија близина ќе се најдам од 1984 до 2000-та.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пред неполни триесет години, во 1978 година, со него се најдов, како и со другите на вишинката на манастирот Свети Наум, да му ја покажам мојата варијанта на балканскиот егзил, да му говорам за подводната граница во Езерото, вардена од змејот, за нашето вечно патување преку границата, за варијантите на медитеранскиот апсурд.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие денови, постојано го одлагав одговорот на едно од мајкините писма, за сметка на овие дипломатски депеши, кои имаа миговно значење, како обичен воден цвет, кои еден ден ќе завршат во архивските гробници Во моите очи оживуваше мајкиниот ракопис, видливо неизменет уште од првите урнеци на првите учители кај француските лазаристи во Солун.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ниту САД, ниту блиската Италија, за која се велеше дека дури и директно била вмешана во државниот удар. По дипломатскиот подвиг со молскавичното признавање на Тунис од страна на Југославија требаше да настанат помирни и попријатни денови во мојата мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мојот случај таа е апостериорна! Можеби еден ден - Ве разбирам, ве разбирам, амбасадоре, ви посакувам убава мисија, но еден ден и да пишувате за Тунис. ***
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Откако завршив Махмуд Дарвиш загледан кон другиот брег на Езерото, тивко се огласи: Луѓето се убедени дека кога пеам за својата мајка, јас пеам за Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Следејќи го транспортерот зад себе, се пластеа семожни претпоставки и варијанти во мојата свест!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXX Животот сакаше, судбината помагаше во моите дипломатски години да го споделам, на извесен начин, во замислената стратегија на Хенри Кисинџер, првиот чекор кон мирот во решавањето на палестинско-израелскиот судир, кој требаше да биде означен со првите палестинско-американски разговори во претседателската вила Магребија, во срцето на Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се најдов во една од најделикатните ситуации во моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Замислував што би направил семоќниот Марио Пико во мојата ситуација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да сум го зел врз себе непостоечкиот татков аманет да ја продолжам потрагата, да ја довршам неговата невозможна историја, која сама по себе криеше една голема, глобална метафора, која ме доближуваше до филозофските размисли на Емил Сјоран за владеењето...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се обидував во височината во која пловев со авионот низ осветлените врвици на ѕвездите, да го издвојам најзначајното во мојата медитеранска мисија, кое што ќе заземе постојано место во моите Амбасади и покрај силните и неумоливи бранови на заборавот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стефан Цвајг Долго време во мојата свест одекнуваше зборот матанѕа, кој го слушав за првпат во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се чувствував немоќен во мојата напати донкихотовска дипломатска мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој ќе го објави крајот на повелбата на ПЛО која ја одречуваше оружената борба како единствен пат во ослободувањето на Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А јас ја продолжив мојата мисија на отворање на нови врати, рефрен наследен уште од моето детство, што се пренесуваше и во моите книги... А kapi...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога во далечната 1943 година ноќе со еден стар семеен чун ја минавме границата која беше означена под Езерото, според легендите во кои верувавме во детството и чувана од еден змеј, границата меѓу родната земја и среќниот егзил на другиот брег, ние бевме осудени на клетвата дека нема враќање од егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но и немилосрдно ги отфрлува тие што не ги избрала, колку и да била голема нивната моќ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во очекување на Сојузниот ми се наложуваа генерални размисли за мојата мисија, за балканската историја, за натамошните искушенија во животот во мојата нова татковина која наскоро ќе исчезне.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И јас, во својата потрага по излези од балканската историја, го споделував нивниот пат, барајќи излез со животот што беше пред мене, со делот што ми престоеше во мојот дел на лавиринтот, посебно во моите дипломатски години, кога судбината ме доближи до големите владетели и во нивните судири со историјата, во нивните долги престои во лавиринтите на владеењето, кога на крајот завршуваа како неизбежни жртвени јарци на историјата, верувајќи дека се нејзини победници, избраници - или од народот или од Бога!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Монтењ, тврдејќи дека можел да се смета за среќен и оној којшто успеал да се најде само во сенката на еден вистински пријател, сепак ја објавува својата формула за феноменот на пријателството: Бевме пријатели зашто тој си беше тој, затоа што јас си бев јас! (Parce que c tait lui; parce que ctait moi!)
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Моите амбасади без конкретна историска локација во времето продолжуваа на еден друг начин да постојат во мојот живот, како негов дел, во продолжение на моите денови од животот, во времето кога беше исчезнато нивното некогашно официјално значење, запрено само во заборавените архивски документи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мојот вознес на храбар и вешт дипломат го препознавав всушност микробот на амбицијата кој беше најмоќен и лесно го зафаќаше менталниот склоп на жртвата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На сите страни се вознемирени за нашата иднина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како пораз во мојата дипломатска победа, на која само јас како да давав посебно значење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шифрантот Иваз уште од самото мое влегување во амбасадата ме задолжи со редица општи и тајни прописи кои морав само јас да ги знам и да ги чувам во мојот челичен сеф, заклучен со шифра што ја знаев само јас (а можеби и шифрантот).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само тие како да беа останати на големата постојано отворена врата на земјата, достоинствено верни на пријателството...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Средбата со Сојузниот министер беше последна во мојот дотогашен дипломатски итинерер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Додека ја напуштав Картагина, замислував, што би правел во мојата ситуација младиот амбасадор Пико.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овде, на брегот, пред големата врата на животот, зачнаа и моите големи пријателства со кои мојот живот и пишување добиваа нова смисла во моите спротивставувања на балканизацијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И да ја прочиташе дали ќе проникнеше во нејзината суштина, во мојата душа, во мајчината душа...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка ми ги пали последните ѕвезди на Канаан во моето огледало и го положува Својот превез врз мојата последна песна...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинците на чело со Јасер Арафат ќе се најдат во вистински дипломатски лавиринт, во кој политиката чекор по чекор во решавањето на судирот, кој претставува една од отворените рани на планетата Земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во мојот живот, како да ја наследив татковата и семејна судбина на егзилските парадокси, кои секогаш на животот му даваа сосема подруга смисла и го поставуваат во некакво неразбирливо и апсурдно наттрчување со неумоливата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше тоа крајот на медитеранското лето во Струга, но еден нов почеток на едно пријателство кое подоцна ќе се влее со својата дискретна и ненаметлива присутност и во моите дипломатски години, во заедничката потрага по убавината и толерантноста на човекот кога страда, кога трага во неговата поширока смисла и хармонија во потрага по заедничкиот излез ...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Други времиња, други луѓе. Новиот Сојузен го променил некогашниот распоред на кабинетот. Не ја забележувам сликата на Тито...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа не можеше да ја следи татковата стратегија во однос на балканската книга, не беше уверена дека целта им беше заедничка...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXIII Не затворај ја вратата Не губи се во заборав... Махмуд Дарвиш Во моите дипломатски години во Картагина, како амбасадор во државата Палестина, како и во Тунис, беа од посебно значење во формирањето на претставата за Палестина, за нејзината борба за признавање и независност, за нејзиното движење на чело со Јасер Арафат, за личноста, животот и поезијата на Махмуд Дарвиш, овековечени со нашата прва средба во Струга, во август 1978 година, а потоа и со нашето долговечно и ненаметливо пријателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Остануваше да ја напишам последната телеграма во Сојузното министерство за надворешни работи во Белград, која ретко кој ќе ја прочиташе во тоа време, кога во земјата се страхуваше од југословенското прашање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Погледнувајќи уште еднаш во мојата нетипична дипломатска биографија, не можеше а да не ме запраша: - Вие сте писател, меѓу другото. Веројатно еден ден ќе пишувате за мојата земја?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Продолжуваше мојата мисија во следењето на палестинската судбина, некогаш како дипломат, како амбасадор на државата која веќе не постои во државата која толку силно сакаше да постои.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Според него, крајот на книгата го означува и крајот на времето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Благодарение на дејствувањето на амбасадорот Старова како дипломат во мојата земја, но и на неговото книжевно перо, тој придонесе, како и многу други, да се запознаам со природните убавини на земјата, со традицијата и постигнувањата, но и со вредностите на нејзините граѓанки и граѓани, во градењето на нивната европска иднина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во неговите книги пишувани на различни писма, латинично, арапско, кирилско, хебрејско, на места откривав разлеана пепел, во необични облици, која некаде се слеваше во старите минијатури на еден Коран пишуван на рака, како своевидно надополнување, потврдување на неговото читање и постоење, неговото воскреснување во моите нови читања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уништувањето, исчезнувањето на татковата библиотека, можеби во крајна линија ќе значеше вистинско замолчување на една од можните варијанти на историјата... Потрагата продолжуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зборовите, стихот, нашите судбини, нѐ доближуваа до камиевската медитеранска потрага по апсолутното во судир со апсурдот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа следеше долгогодишното и интелектуално плодоносно пријателство со големите поети на Франција од различни генерации како Андре Френо, Ежен Гилвик, Анри Мешоник, Робер Мале, Жак Гошрон, Жан Русло, Серж Фошро (критичар и есеист), Филип Делаво и други, кои на еден емотивен начин се приврзаа за Македонија, за Езерото, како делови од нивната универзална татковина на животот, и на чие пријателство, поддршка и разбирање можев да сметам во моите париски дипломатски години...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имав впечаток, следејќи го пулсот на владетелите одблизу во мојот живот, посебно во дипломатските години, владетелите, како Тито, Арафат или Бургиба, не само што самите ја немаа моќта да ја разберат и да се прилагодат на филозофијата на Монтењ, туку во своето неверување, неприлагодување на крајот, свртени кон вечноста низ владеење, најчесто го повлекуваа и народот со кој владееја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе најде храброст да ги задржи солзите и да со обрати на толпата со зборовите, небаре преземени од својот син: Тој е син на сите вас!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во нејзината моќ на останување и справување со осамата имаше повеќе храброст и доблест отколку во мојата забрзана дипломатска кариера Ах, колку грешев Повторно се тешев, оваа депеша за државниот удар би требало да стигне пред да го напишам одговорот на последното мајкино писмо, со цветче на името на крајот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе останат во моето сеќавање, но ќе оживуваат кога немирните бранови на историјата ќе ја носат судбината на Арафат и Палестинците до бреговите на надежта...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И оттогаш останав во трајно и ненаметливо пријателство со Махмуд Дарвиш, посебно со неговата судбина, која на одреден начин ме следеше и во моите дипломатски мисии, посебно како амбасадор во државата Палестина, која постоеше посилно во надежите на нејзините поданици отколку во реалноста...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во текот на подготовките пред заминување во мојата мисија за амбасадор во Тунис и при државата Палестина, пред заминување на амбасадорските постови ги посетивме сите југословенки воени бази и една подморница во близината на Сплит. Се викаше Лора.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така, два клучни настана од Поетската Република беа во врска и со моите подоцнежни дипломатски години (кој да го знае патот на судбината?): престојот и пријателството со палестинскиот и арапскиот поет Махмуд Дарвиш и со големиот шпански поет Рафаел Алберти во летото 1978 година и преписката, престојот во Струга и повеќедецениското пријателство со францускиот филозоф и социолог Едгар Морен во 1990 година, со потекло од македонските сефардски Евреи...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Колку и да се пластеа подоцна во мојата свест албанскиот мајчин јазик, македонскиот јазик на моето школување во Македонија со другите јазици како и српско-хрватскиот, бугарскиот, па францускиот, италјанскиот, германскиот, другите јазици на моето школување, остана жив засекогаш бабиниот аманет од заборавениот турски јазик, бабината синтагма а kapi, во која како да беа содржани пораките на сите учени и недоучени јазици!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Престануваше мојата мисија во државата Палестина во Тунис, но веќе се наѕираше и почетокот на крајот на Југославија, државата која ја претставував.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова и самиот повеќепати го искусив во својот живот, посебно во моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чекорев нервозно и немоќно од едниот до другиот крај на резиденцијата. Во мојата прва дипломатска мисија бев соочен со државен удар во пријателската земја на приемот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По ваква парадигма на вистинското пријателство трагав и во моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Монтењ велеше дека вистинската филозофија е можеби во учењето, прилагодувањето на смртта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Набргу јас ќе бидам далеку, далеку од судбината на Палестинците, на Јасер Арафат, на неговите први соработници.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нашите раководители повеќе се бавеа со односот на големите сили, со соседите и другите земји во регионот! Палестина беше мал залак!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да бев наследил дел од балканската историја со која Татко не можеше да излезе на крај и ми ја оставаше на разрешување, во мојата младост, сѐ до доцните години на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Набргу се најдов во мојот кабинет во амбасадата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еден од адутите во мојата дипломатска мисија во билатералните односи на Југославија со Тунис беше како да се задржи Хидротехника, специјализирана во изградба на песочни брани, по две децении успешен настап во градбата на најзначајните песочни колинарни брани.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мене ми преостануваше да трагам по татковата визија за власта во последната четвртина на XX век кога него повеќе го немаше, а неговите книги го одржуваа неговото присуство во мојата свест... I Пишувам за да отворам дамна затворена врата, за да минам граница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев наивен кога работев и ја одбранив докторската дисертација кога поверував дека дијалектичко- материјалистичкиот, односно марксистичкиот приод што го имав на париската Сорбона, во демократската и толерантна Франција, ќе претставува вистинска замка во мојата земја во времето на расчистувањето на сталинизмот кога страдаше сѐ живо и диво.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во мојата студија за детето јас посебно се задржувам на сите фази на детството: 1. Првото детство. Формирањето на индивидуалното јас. 2. Второто детство. Формирањето на социјалното Јас. 3. Пубертет. Адолесценција и 4. Младоста.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Татко и Камилски немаа повеќе што да додадат за зборовите ггурбетt и сурггун, тие ќе си влезеа природно во нивната листа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Последната надеж останува во моите книги, преку нив да ја довршам мисијата на мојот живот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Голем дел од нив останаа непрочитани, се најдоа во егзил во мојата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Имаше израз на лицето како да бара нешто значајно во своето сеќавање: Но да се вратам уште еднаш, драг пријателе, на мојата вечна Шпанија во мојот живот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ти си секогаш, мој мил пријателе, добредојден во мојата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Изгубив надеж дека некој ќе се сети да ме врати на Универзитетот, во мојата иницијална педагошка професија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да, јас наивен, еднаш каков што создава Господ, со сите мои донкихотовски илузии дека со мојот одбранет докторат и искуството од Шпанската војна, ќе придонесам во спасот на Балканот од вековното проклетство, од неколкуте предложени теми за работа врз докторската десертација дисертација се определив за трудот кој не ја исклучуваше неговата полезност и општа употребливост при враќањето во мојата земја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Понекогаш в зори ќе се префрли во мојата постела и ме души како ѕверче.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Маѓосан од непревиденото откритие, со сува уста и суво срце, додека мажлецот во моето грло бабреше и ми го запираше здивот (сеедно, сега живеев само со очите), помамно го отсликував во секое свое делче ликот на жената или толкупати ја намножував колку што може да има клетки еден обичен човечки мозок.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Лудата марта, ветриште со кое уште еднаш се сретнувам во својот живот, удира во мојот мантил со боја на мувлив тутун и се обидува да ме крене, да ме скрши од стебло или од камен. Не може.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сам, заграден со три празни стола, ту низ кошмар ту студено, со обид да сум справедлив и сакам да си докажам дека моите недоразбирања со некои сограѓани се пренаголемени во мојата свест.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тогаш дојди во мојата пештера.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега во моите размислувања сè почесто ми се врзуваа имињата на Круме Волнаровски и Шефот, на Богдан и Андон Клековски, на госпоѓа Мариела и Ниротакис.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Малку ли му се текстилните фабрики во Дренок, Пробиштип и Виница, малку ли му е заработувачката од дејноста што му ја овозможивме да влечка жени од Солунското пристаниште до кај нас, па уште и со статус на шеф на транзитната служба? – началникот си земаше слобода гласно да говори во мое присуство, очигледно свесен за тежината на проблемот од ваквата инволвираност на Гркот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Преспиваше во мојата канцеларија, без оглед дали ноќта тука останував и јас.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се покажува дека Ема била во право: јас сум Тој Некој кој допрва ќе ги испишува празните страници од нашите животи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Круме Волнаровски е во затвор, можеш ли да сфатиш?!“ ме праша Ема како да се прашува себеси.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од можните соодноси Ема ми стоеше настрана иако целосно беше внесена во канџите на случајот кој зјаеше пред нас со сета неизвесност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа често се среќававме во моето студио, особено откако Шефот ми даде задача да допрам до евентуалната улога на Ниротакис во организираната трговија со луѓе и криумчарење мигранти.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Идниот ден, утрото, во мојот кабинет долго седев во фотелјата со испружени нозе на табуретката и се обидував барем една трошка да сведам на конкретно значење од сето она што во ресторанот „Зона” си го кажавме со мојот началник. Попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше рана пролет, почеток на април, да, тоа беше сончево претпладне со многу минувачи по шеталиштето на кејот под прозорецот (необична слика за тој дел од денот) кога началникот Круме Волнаровски ми се јави на службениот телефон за да ме информира дека во моето одделение, од Прифатниот центар за странци, е прераспределена Ема Ендековска.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Вашето присуство не е пожелно во мојот кабинет, и така натаму.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Однесувањето на Ема ми даваше знаци дека таа е вметнат елемент во мојот сектор, и тоа можев да го прифатам со оглед на карактерот на нашата работа, но не можев да се помирам со претпоставката дека таа прави чекор повеќе и сериозно навлегува во мојата приватност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дел од активностите ги спроведував во мојот стан, низ многубројни средби, разговори и анализи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Почнуваш да се топиш во мојава прегратка. А секогаш изигруваше незаинтересирана, студена, недопирлива.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Нино?” прашуваше Ема повлекувајќи ме за рамената, „дали овој што е во моите раце е Нинослав?“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Откако се преселив кај Нинослав, станот што го добив од службата го прилагодив во студио кое, разбрав многу подоцна, било постојано под аудиовизуелен надзор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Според сознанијата на Шефот, не беше исклучена можноста, паралелно со работата од Солунското пристаниште до Прифатниот центар и ангажманот што го имаше со нас во секојдневните активности околу пласманот на жените на црно, вклучувајќи го тука и бизнисот со текстилните фабрики во Дренок, Пробиштип и Виница, Ниротакис да бил вработен и од другата страна на границата, во организиран канал за шверцување мигранти од Авганистан, Пакистан, Нигерија, Тунис, Мароко и Алжир.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со палецот и показалецот ми ја фати долната усна, благо ми ја повлече кон брадата, ми ја отвори устата за да може да ми го стави јазикот на непцето, таму каде што по знакот на некоја сензорна клетка одеднаш станав премногу силен и премногу слаб пред жената која знаеше да ми се вовлече во моето тело и да биде мое тело или јас нејзино, сеедно, да бидеме едно тело во кое се заробени две души завеани на беспаќе што го нарекувавме живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тие мигови сѐ беше еден простор и едно време во кое јас и Ема, додека во мојот стан чекавме до крај да се исцеди тешката ноќ, да искапи како катран и да се слее во некој процеп без дно, ја живеевме претходната ноќ и ноќта по таа ноќ, оваа ноќ, како една единствена ноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Подоцна ми ја уфрлија Ема Ендековска и оттогаш започна ново поглавје во мојата професионална кариера.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега се отвора нова страница во мојот живот како прва страница на роман што можеби некогаш ќе го напишам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Можам да поминам низ прозорец без да го отворам, исто како што влегувам од една во друга соба во мојот стан... магија...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Јас сум сам во мојата канцеларија и тука има два компјутери на кои што може да се пишува сценариото и да се монтира снимениот материјал.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ама јас го мразам секој дел од мојот живот, секое ново парче мебел кое влегува во мојата куќа, секој фустан што татко ми ми го купува.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Не очекуваше дека некој во моја позиција може вака да размислува.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Единствените докази се внатре во мојот ум и не знам со сигурност дали и некое друго човечко суштество го споделува тоа мое сеќавање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ќе стигне во моите години, никогаш не е добро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мачето, откако два - три пати му го покажав на Гаро и му дадов да го подушка стиснато во моите раце, почнавме да го пуштаме во дворот, а напладне тоа самото се прибираше дома, во ладниот трем.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Полека, наслушнувајќи ги крцкањата, се качив по скалите и влегов во мојата соба.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го гледам крвавото сонце како паѓа и, додека чука мојот часовник во собата, како да чука и неговото срце во еден ритам, сѐ додека не се губи во мојата отсутност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симона го нема, а и да го има, и тоа не определува ништо важно во мојот живот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во неа ќе си - како во мои пазуви.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Марта Маркоска Сите притоки се слеваат во моето корито (2009) Скопје CIP 821.163.3-32 ISBN 978-608-240-010-5 COBISS.MK-ID 94426634
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Сите притоки се слеваат во моето корито е нејзина прва поетска збирка.
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
... Погледни ме веднаш сенко моја што така немо си седиш и залудно ме следиш Не заборавај сенко, си втора по судбина, после мене А мора, мора да си наследила барем нешто од она што јас вешто некогаш го правев а ветерот го однесе за навек Побарај ме сега види Во мојот дневник Дали јас некогаш те славев и оставив аманет да продолжиш по мојот пат Заборави засекогаш на моите патила Извини за она што некогаш те мамев Врати ми сега, ако не си ми вратила
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Талкач во мојата непроодна душа Си Ти Незгаслива жега, пеколна суша Си Ти Како солзи што в грло ме гушат Си Ти Како цвет на крајпатна дива круша Си Ти Како тихо ехо што в мисли го слушам Како вител спомени што ме рушат Граблива птицо плашливо молам – твојте номадски крилја ги свиј! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
И како аргументација на сево ова што претходно го загатнав, ќе ги приложам стиховите на Маркоска кои ќе ми помогнат во обидот да се биде искрен и воедно „теоретски” конзистентен, версус поетската книга „Сите притоки се слеваат во моето корито”...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Нешто, длабоко во мојата подсвест како да ме тераше да патуваме, како да нема повеќе време, на есен можеби ќе биде доцна…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тие спомени копаа по свежата рана во мојата душа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Бев тажна што не успеав во мојата замисла, се тешев.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сѐ беше толку убаво, немам зборови за да ги опишам тие моменти кои останаа врежани во мојата душа засекогаш и на кои со носталгија ќе се сеќавам.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И бев сигурна дека Ти си тој што го чекав толку години да се појави во мојот живот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Јас бев најмалото дете во моето семејство и многу разгалена, а и ти истиот, како помал од двајцата синови.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
23 април Најтажниот Велигден во мојот живот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Најдолгиот ден во мојот живот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
За мене нејзиното однесување во мојот дом не беше вкусно.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Имаше моменти кога нешто ќе ми светнеше во главата, брзо ќе ја запишев таа идеја на парче хартија, за подоцна да ја вклопам во моето пишување.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
3. Овој датум, 5 март, беше важен датум во мојот живот, датум кога се решава сѐ, за живот или смрт.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Застаната на прозорецот од таа соба, гледав во зелените ливади, сакав да го сочувам тој момент, таа глетка да остане засекогаш во моите мисли.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Во моето родно место... Ти се допаѓа ли Милано...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На пример дека во мојот живот сега се појавува пресвртница, дека ме чека чудесна, страшна, волшебна среќа...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Со апарат со којшто би можел да менувам леќи пред очите, секоја леќа би претставувала одреден аспект во мојата историја, би можел да ги филтрирам случките од надворешниот спомен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но кој знае зошто, тие во мојот живот секогаш се остваруваа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И за тоа се работи во моите Futique “mind-wear” програми.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мислам дека сум прочитал нешто за него во моите книги за хаику.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Компјутерската наука е прекрасна наука и многу од основачите се сѐ уште живи. Marvin Minsky беше многу важна личност во мојот живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се сеќавав кога онаа девојка пукаше во моите Мерлинки и кога оној тип си играше руски рулет.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— А ти не мешај ми се во мојот есап! Половина е за прва венчаниа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Претпоставувам што можело да има во писмото оти за неговата содржина може само да се нагаѓа од она што останало во моето сеќавање и според оние забележувања на моите откако дојдоа дека го читале и плачеле.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
После, валканите, а најверојатно и вошлосани алишта, пикнати во една торба, им ги давам и им велам Ако не ги попарите веднаш оставете ги надвор! и таму на дневната светлост, мислам Лена, фрли поглед и во мојата коса.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во моето сеќавање нема тропање на врата ноќе, па ни она дека татко ми рекол дека ќе оди да преспие во одајчето на Нанчо кое во мојата глава е втиснато како негатив фотографска плоча.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Набргу се открило дека тоа не се случува во мојот сон, туку дека вистински некој тропал на вратата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Според записите во мојот Дневник татко ми и Нанчо тропнале на вратата од бараката на бај Шишко после единаесет саатот на 28.10.1951 година, само штом сум заспал по релаксирањето во кино.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Очигледно дека моите размислувања се плод на самата ситуација и атмосфера во која сум западнал, ама и на разбудување на нешто ново во мојата природа, оти и покрај тоа што сум си поставил задача да ги набљудувам луѓето и животот, сум почувствувал дека и љубовта воопшто играла важна улога во животот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А тој длаби во моето срце Со длето го одгатнува Жешкиот јазик на пламенот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Ве чекав и ве дочекав Како прашина од истрошен камен Студен камен во очите на змијата Тежок камен во очите на орелот Сив камен во мојата душа.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
4.4 Не, јас не плачам во мојата келија, Јас самувам во жарот од семето, Во одроните од време, Во острите засеци на светлината, Во Јас-твото Што ме именува со Смрт.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Сонцето на пладне доаѓа да го надојам ноќта во мојата блажина се капе.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Луѓе, вие што доаѓате да ги починете очите во мојот костур ме снашла старост и сув јас веќе го веднам својот грб кон посницава.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Во моето месо имињата свои ги издлабивте но некаде јас пак ќе ви ги вратам.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Во мое време, бев уште малечко, беше некој Серафим. Не го знаеш ти.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тој е замислен како интимна исповед, како сеќавање на миговите на мојата младешка и спонтана лирска возбуда при доживувањето на Рациновата поезија и помнежот на него, на невидениот, мртов, а толку многу и толку трајно присутен и жив во моето постоење на човек и поет.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Тоа чувство на таа возбуда и восхит со чудото на дотогаш непознатиот јазик на поезијата, со мелодијата негова, со понорноста на тажачка, во моите идни читања сѐ повеќе ми ги доближуваа по јазик и сензибилитет елегичната инкантација и возвишениот Рацинов лирски занес.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
На таа средба во Тетово, како ученик на одново отворената гимназија, по прекинатата настава во текот на војната и окупацијата, со дотогаш скромен, скуден, школски допир со поезијата, без познавање нејзино, јас се присеќавав подоцна во мојата прва беседа прочитана на раните Рацинови средби, како нивни соосновач со Александар Спасов, Димитар Солев, Благоја Иванов..., со нашите велешки врсници и колеги Славчо Николов, Ангел Димов, Тихо Најдовски и со сесрдната грижа на Рациновото семејство и на неговите сограѓани.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ваквото чувствување и ваквиот поетески пристап во дамнешните стихови својот корен, како што истакнав веќе, го имаа во мојата младост, при мојата прва средба со Рацин и сеќавањето на неа.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
- Па добро, знам... Сум слушнал такви приказни дури и во мојата Македонија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Не поминаа ниту дваесет и пет години, а горчливата судбина на семејството Керингтон се преслика во мојот приватен живот.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во моите сеќавања продолжува да беседи стариот Илија, со брада пожолтена од цигари и очи уморни од носталгија: „Негативецот е навидум силен, но несигурен - и затоа нему му е потребна придружба.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Неповикани влегоа во моето детство, во долгите есенски седмици во кои беспомошно лежев болен од својата втора по ред бронхопневмонија, а покоен чичко Миле посака да ме развесели носејќи ми стрипови од колекцијата на неговиот син, покоен Лабиш...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Дејството се префрла во мојот ливингрум, каде што ме затекнува како по и-меил се допишувам со сестра ми Фелон, којашто остана во стариот крај во Денвер, Колорадо.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Но што би рекол братучедот Дешо: секоја мрчка си има прчка, па така и секој анимозитет си има свој исклучок - а тој исклучок во мојов случај е мјузиклот.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Продолжуваше да живее во мојата свест, со вкусовите на кашите на сиромаштијата, на потпеченото тесто, извиено во чудесни форми од нејзините вешти прсти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не можев да ги разберам, до доцна во мојот живот, сите причини за Татковата радост во тие мигови.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше комплицирано да си ги одредам границите на фикцијата во мојот ракопис Татковите книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега би напишал и стотици, илјадници зборови, за малкуте зборови што требаше да ѝ ги напишам, од моите чести и некогаш мошне долги престои далеку од неа, во моите долги дипломатски години, како одговор на нејзините писма со нејзината душа, напишани со чудесен краснопис, учен уште во нејзиното детство кај француските лазаристи во Солун.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стариот беше одамна сронат, столбот на семејството. Не се мешаше во моите одлуки.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но Мајка прва се огласи: – Овие знамиња, мили, во мојот куфер, имаат своја историја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го криев насекаде, долго вре­ме беше скриено во мојот чеиз.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
– Да, мили, тоа беше италијанската пролет во мојот живот! – Таа година пропадна Албанија. Ја окупира Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се вратив во мојот Адеп, што го напуштавме со чунот на судбината, пред шеесет години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се случуваше Мајка, додека запираше врз овие обележани пасажи, да ги чита гласно, а потем да зборува со некого, во сржта на својата самота, кога најмногу веруваше дека Татко е крај неа... XLI Мајкините доаѓања во мојот дом беа најубавите мигови во мојот живот, во животот на моето семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Без заебанција, не можам да мрднам веќе...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Станува...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Стигнувам горе во мојата соба...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Останувам така во моето ќоше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можам веќе да се качам во Минвил..
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но иронијата беше токму во тоа што во мојата глава Човекот што премногу знаеше беше завршен пред Виенскиот валцер”. œœ Човекот што премногу знаеше (The Man Who Knew too Much), 1934 г.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја откачува од клинецот крпата за бришење...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Триста педесет и девет жени во мојот тефтер!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Му ја отворив челичната порта на сонот, но тој претпочита да остане тука, во мојата соба, незаинтересирано оптегнат меѓу ракописите.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
по заодот или за видливиот флуид во меѓучовечките односи ...ако нежноста и грубоста се раѓаат од ист збор тогаш ние сме минувачите ноќната ламба постелината сликите хартијата слободно можат да се избришат просторот е доволно определен со четирите ѕида прозорецот заклучената врата во било кој град во било која ноќ се наоѓаме во таа соба во тие соби преплетени како во дивите приказни секогаш топли секогаш повредени секогаш еден од друг и кога сме во спротивните агли на оградената одаја... сонливата утеха на а-молот или тактилното искуство како поттик за блесочни автопроекции ...задоволството при ненадејниот премин од дур кон мол порано често доловувано во моите импровизиации на отворен и во затворен простор без напор како при сплот на вода и воздух кај еуфоричниот нуркач и сега...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Сам од себе да влегува во мојата прикаска?
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ха, пак си пристори Едо. Во мојата прикаска и ќе се случи нешто, си рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ама сега да ви докажам тоа што почнав. Таму во Свети Николе, од една продавница во моето маало се украде еднаш една вреќа пиперки и продавачот пријави во милицијата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Особено во моите детски очи на селанче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој седеше некаде од десната страна и додека тој не знаеше што се случува, јас ја извадив пушката од најлонската вреќа и веднаш пукав недозволувајќи му тој во самоодбрана да ми се приближи и да ме оневозможи во мојата праведна намера.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да се опијанувам од нејзиниот мирис кога ќе ја видев подразгдена и ќе и ги замислев дојките во моите дланки, повремено да и ја здогледам снажната бела нога разголена до високо над колено и како си го дотерува лицето седната пред тоалетното огледало, надевајќи се дека во огледалото ме здогледува колку вљубено ја гледам додека таа мислеше на својот Германец, а на што јас, поради својата занесеност, заборавав.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Името ми е судбина, во мојот крвоток тече закон.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Најпосле, тоа не е единствена жена во мојот живот.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Цигарата догоре во моите прсти, и јас, како самиот да догорувам, немав бол за тоа догорување.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таа болка ме уби, во мојот труп остана да живее некој друг. Името му е Јанко, слушај ме.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сети се за болките во моето тело, на мојата глад, на сјајот во моите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сеедно, во моите прсти не умрел огнот а ти имаш толку бела и нежна кожа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Која Марија си ти? праша. Чу: гледај ги зелените вирови во моите очи, бакрените водопади во моите коси, треперењето во мојата кожа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе дојдат и ќе ја испитуваат тајната во моите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мојата тајна е во моите прсти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тешка е загриженоста во моите раце.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Роденден. А умирав со илјада смрти. Во моите коски како бели глувчиња лазат ветришта, го слушаат дахот на мојот прав, прашуваат што е тоа да бидеш покоен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Би е рекол - девојко, не биди Марија и плачи по белите птици згрчени во моите очи, по сите бели птици на минатите денови.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гласно рече: „Оче Симеоне, жеден сум. Животот гори во моето грло.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Чекај, ти си груб. За каков сјај во моите очи говориш, за какви други луѓе?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Татко, охрабрен продолжи: - Ова прашање зазема централно место во моите потраги и размисли врз искуствата по падот на Отоманската Империја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од потсвеста, сѐ посилно притискаше еден глас чиј извор не можев да го утврдам: дали потекнува од животот, од силните семејни пораки втиснати во просторот, или од вистините на татковите книги, непрестано пластени во мојата свест и потрага по овие предели?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зарем исчезнатата Мајка и живата таткова сестра ги споиле соништата во мојот сон?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Првин, помислив на гробот на татковата мајка, сигурно и таа централна личност во семејната сага, постојан предизвик во мојата потрага: - Што стана со баба, кога почина, каде е закопана, дали и нејзиниот гроб е во преораните?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во тоа педесетгодишно отсуство помеѓу животот и смртта на баба, се зголемуваше митскиот ткаеж во мојата свест за сеприсутноста на оваа жена во истрајбата на татковиот балкански егзил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И затоа во мојата свест толку многу зајакнуваше татковото присуство, излегуваше од самата потсвест.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, по сѐ што видов и доживеав, имајќи го Сталин зад петици, во егзилот земски, и по пристигањето во мојата последна татковина Езерото, мене јанѕа ме прогонува. Не дај Боже, не дај Боже...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Градов е празен. Град на духови. Пискотници од друмовите.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Две девојки те чекаат во моите одаи.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Како силно вртеше во мојата душа.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Лебдат во мојот ребрен кафез и танцуваат како курви. Black orchid roots under my loins. They sprout under moon light.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ако успееш да влезеш во моите одаи, ќе видиш.. Јас не живеам сама. Црвени се ѕидовите. Свилени се постелнините. На јастучниците има траги од црни солзи.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дали се белеат веќе во мојот примижан поглед врвовите на Шара или трињето по снегот трепери по полошките нивје.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Повторно доаѓам пред долината и таа се отвора како стара книга на залутениот ветар лисјата се шират и во неа влегуваат право високото небо со гребенот на врвот планински што лебди над облаците потоа снегот што се спушта жолт и овенат право во моето срце измешан со поројот во 'рбетот што му шуми.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Од тој петок, Со години, Ти во твојата И јас во мојата пустина Кружејќи создадовме сонце.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Значи, овојпат, откај некогашниот театар, Привидот се појави неочекувано и веднаш ја изрецитира реченицата што ја спомнав а потоа ми довикна налутено: „Како се осмелуваш да тврдиш дека во моите постапки има многу луфт?“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Всушност точно е дека неговите Јапонки што пред малку ги спомна беа причината да се појави девојката в бело во моето сеќавање а и во разговорот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Во мојата градина не растат цвеќиња со повеќе лица“ грубо ѝ вратив.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Човекот во сив костим и бела кошула, оној кој и во мое присуство прилично долго се дошепнуваше со Вртанов, најпосле ја собра папката од бирото, му се заблагодари за услужноста и помошта, а потоа, поминувајќи покрај моите нозе качени на бирото, го задржа за момент својот студен и безизразен поглед на мојата дребнавост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се повлекуваат сите оние лепрозни размисли, иако знам дека причината не е во тврдењето на Виктор дека сè е ставено под контрола, бидејќи под контрола може да биде само клучот од бирото на вујко ми што се наоѓаше сега во мојот џеб.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се разбира , тоа не е причина да се надвикувам со кого и да е, особено не овде, во мојата канцеларија, кадешто отсекогаш сигурноста ја сметам за најблизок соработник.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веднаш да објаснам: оваа слика во мојата свест немаше врска со Уредот. (Редно е да напоменам дека Управата со наредба им имаше забрането на службеничките да ги носат децата во работните простории).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И неочекувано откривам како во мојата замисла Виктор наеднаш ѝ приоѓа, како со еден зафат на раката ѝ го откинува десниот ракав, а потоа секавично неговата рака повторно се крева и сета десна половина од фустанот останува згмечена помеѓу неговите прсти.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Значи, зачекорив во мојата канцеларија со чувство на задоволство и добра волја. Самоуверено.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сликите во мојата и во неговата глава очигледно многу се разликуваат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Во моите спомени таткото на Маре претставуваше пример на добрина, на самопожртвуваност, на верност кон народното дело.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Всушност бев со впечаток дека не ме смируваат неговите зборови туку токму тој лет на звуците, што оживуваа во мојот слух а веднаш потоа се трансформираа во разиграни птици.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Во моето кнежество“, објаснува Поетот, „прачките за камшици на Владарот и неговите слуги се изгорени“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во моето сеќавање сè уште се движеа необичните слики од сонот а помеѓу нив можев да ја распознаам и решеноста дека во мене воопшто не се јавува желба да обвинам поединци, или да сочувствувам, а ако е потребно дури и да страдам поради моето однесување во тој проклет сон иако во него се најдов не по своја вина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се разбира, Бојка не ја гледав в очи. Се плашев дека може да проникне во моите размисли.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Поради некои според мене сѐ уште нерасветлени околности Вртанов беше оценил дека токму во мојата личност може да се види идниот шеф на одделението па затоа настојуваше навреме да се здобие со толку посакуваниот статус на доверлив соработник.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Забележав оти ја фрлив актовката врз работната маса и шумно паднав во мојот удобен стол.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сите фотографии од тој албум, велеше таа, се сместени на најбезбедно место, во мојата глава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Податоците што овојпат ги соопштува иако се труди да не ги прикаже како крајно сериозна појава, во иднина, додаде тој, а можеби и во некој близок ден, ќе претставуваат основа за многу посериозни приоди кон проблемите и опасностите што ги носи со себе сѐ уште не расветлената појава што во моите проучувања ја именував како наезда на сенките, истакна професорот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И јас кога еднаш одамна , во мојот поранешен живот, се качив на Водно и погледнав долу кон градот, не можев да здогледам ниту една од моите грижи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Успеав дури некако и да ја намамам таа девојка во мојата машка гарсоњера што остана од татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
II. Мислам, ова топло сонце пробива низ прозорецот во мојата празна соба – сега, токму сега еден зрак заигрува по масата, по испишаните и празни листови хартија што лежат по масата, потоа се одбива до нерасцутената роза во шарената вазничка за цвеќе, а ние оддалечени стотици, илјадници метри од тој зрак, го сеќаваме неговото скокоткање во брчките околу окото.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Собата молчеше со мене. Но, сетив, во мојот здив одекнува нејзиниот, отпрвин нечујно, а потоа се појасно.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Како и во сите државнички, и во мојата Македонија ситуацијата писател-публика е препознатлива.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во седумдесеттите, се чувствував како момчето од песната на Брн.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа што испадна дека едно успешно македонско списание за млади (сепак месечно, а не неделно како во мојот текст) го носи истото име, е уште еден случај кога се совпаѓаат непредвидливата реалност и предвидливата фантазија.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Молскиот акорд А беше очекувана смисловна перспектива, кога музичарот и виолината без напор ги прескокнаа ѕидот, оградата на балконот, толпата пред фонтаната со боза, градот итн.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ете така некако, по таа линија, не знам дали директно од Франција или од некоја од нејзините поранешни колонии, тој паричник дојде во мои раце.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Целувам те мој мили Сашо дедо Александар Писмото стигна во моето сандаче во College Neerlandais, bd.Jourdan 61, при крајот на февруари `84-та, значи кога дедо ми Александар штотуку наполни 90 години.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Некои го нарекуваат Виолина, но за музичарот тој дел од неговото тело беше Трагачот, секогаш подготвен да замине во некои далечни звуци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зад привидниот ред, багажот во мојот куфер е расфрлан и хаотичен товар на фрустриран провинцијалец.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„И овој чај во мојата уста утринава има добар вкус, мора да е тоа чудо.“ „Не, не Ваше Височество.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не. Денес во мојот камион го поставија апаратот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Изгледа еднаш веќе имаше минато низ водата, бидејќи и пред малку, кога втрча во мојата просторија за да го објави пронаоѓањето на Пеперутката од ногавиците му се цедеше матна вода.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што требаше да ми рече? И што значи она фрли ја в оган?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако не била заклучана и ако не бев тропал на таа иста врата (можеби со денови), зошто на многу места на десната дланка заедно со болката израснале и плускавици, слични на зрна од црно грозје?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А во мојов случај постоеше само она, таканаречено пријателско убедување“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не гледав во библиотеката туку во мојот нов пријател и во несреќниот тигар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А притоа бев зафатен од помислата: дали тоа ми испраќа нејасни пораки вљубеноста на Денко Самоников или сум заинтригиран од жената, поточно од начинот на кој ја водеше љубовната игра; или пак сè уште се движев низ присутната сенка на онаа чудна изјава на жената дека сета е дождлива па во моето вообразување шеташе како топол летен облак; или летниот топол облак се беше веќе престорил насмевка и дланка; насмевка на нејзиното лице и дланка на нејзината рака што шета по лицето на пријателот?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Додека го минуваше јазот доктор Јовановиќ не престануваше да објаснува дека Пеперутката е тука, покрај водата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Немам причина да измислувам, сѐ што реков и вистински се случуваше, а јас дури и се обидував да ѝ ја задржам раката на Катерина во мојата за да не мавта бидејќи светилката во собата гореше и нејзиното однесување веројатно се чинеше неприлично: девојка, само делумно покриена со лесни ноќни парталчиња, им мавта на поетите наседнати по високите гранки!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Настаните од последните денови во затворот останаа засекогаш втиснати во моето сеќавање Како печати.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова го спомнувам само затоа зашто сега веќе сум сосема сигурен дека токму тоа беше оној клучен момент во мојот живот што подоцна секој ден грижливо ми ја отчукуваше судбината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дуда веројатно сметаше дека за да легнат туѓите прашања во моите раштимани мисли потребен е ангажман и на рацете а не само на зборовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Се разбира, можеби постојат исклучоци” додадов „но тоа се мали недоразбирања и хулигански пројави на неодмерени поединци, а тие поединци барем засега и не би требало да се сместуваат во оваа фела.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Треба да знаеш дека во мојата пракса имам евидентирано приличен број необични случувања кои по внимателните и сестрани анализи ја губеа магијата на таа необичност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Кога се сети дека е ноќ се насмеа со чуден глас: - Штета, беше темнина, нели? - праша и ми ја пушти раката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тогаш го премолчав ова откритие.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Јано, Катерина е мојата почудесна половина но покрај тоа уште и најнепроценливиот рудник на доброто во мојот инаку зафркнат живот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ако си принуден да го сториш под присила тогаш измиј си ги рацете, како оној несреќник Пилат!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да беа истетовирани во сеќавањето од умешен мајстор..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Останавме и двајцата со своите уверувања, но точно е дека во моето паметење беше врежано сомнението дека можеби сум згрешил, иако сè уште го слушав и тоа прилично јасно звукот на карактеристичната сирена на тие возила а идниот ден разбрав и за некаков пожар во соседството, иако противпожарната не беше спомната.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Никој немаше да ми поверува дека ме нападнал пес во мојата работна соба ако не ми беа под лактов белезите од неговите заби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дуда додека ме потчукнуваше со десната рака левата ја префрлуваше преку бујните гради за да ја придржи торбата што ѝ висеше на нејзиното десно рамо, за да не ѝ падне. - Подобро да го потчукнуваш со левата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Па сепак, иако многу проблеми со кои се среќавав ми се чинеа разјаснети, сепак изгледа не располагав со доволно умеење случаите на исчезнувањата поранок на Благоја и сега на Загорка не можев да ги разврзам или барем да ги одделам во моите размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или ако бевме спомнати како сведоци кои сметаат дека е најумно да го заборават она што го слушнале?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Денес се запознавме - реков. -Во моите замисли Б.С. засега е заведен во рубриката интересни познанства.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ете, на тоа се сведе во моите размисли постапката на Загорка Пеперутката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше очигледно дека Зрновски е најдоследниот подржувач на нејзините желби и ги одобруваше сите нејзините постапки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги препрочитувам, овие забелешки што инаку се средени и во моето сеќавање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да знаете само колкумина ќе го носеа тој венец со задоволство!“ реков по малку вознемирен од острите засеци во моите размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зошто барате во моите постапки скриени намери?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се сетив на мудроста за која и не знаев на кого му припаѓа иако ја имав веќе забележано во моите белешки. Тоа што го прави нечистивиот не прави го и ти!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
– Помеѓу мене, жените и Непознатиот во соседната соба немаше посредници.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Која ви е целта? Што треба да помислам? И зошто да го сторам тоа?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ќе им ги избирав и ќе им ги читав најубавите од нив во мој избор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На моето објаснување дека Катерина и Јана не беа девојки туку жени тој не знам зошто додаде дека сум инсистирал на неутврдени факти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За несреќа, преносувачот на ова зло беше овде, се наоѓаше сосема блиску, во ходникот што води во мојата канцеларија, но истовремено беше и негде далеку, незабележлив, затскриен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега, според она што го имам наведено во мојот бележник, треба да ми раскажеш сè за Денко Самоников – рече тој и го зеде моливот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Љубовта можете да ја добиете на многу начини, но уште помногубројни се начините со кои ќе можете да ја сочувате.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев под притисок на помислата дека Загорка Пеперутката на некој чуден начин има увид во сè што се случува во мојава соба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа ја извади од мракот левата грижливо завиена во завои рака, ми ја подаде и ме замоли убаво да ја разгледам. – Како ти изгледа? – праша. – И дали можеш да си претпоставиш дека несреќата се случи додека седев на работната маса во мојата соба?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бараше помош и разбирање, а недоразбирањата, (ако можеа барем во мојот случај, да се наречат недооразбирања неоснованите обвинувања при испитувањето) всушност повеќе беа резултат на лошиот приод на иследникот одошто на мојата неспремност да соработувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-В. Зрновски сигурно не рекол такво нешто во мое присуство! - малку подоцна објасни Жолтко: -Но јас ти верувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Изгледа во моите очи Загорка Пеперутката го беше наѕрела сомнението, или неговата сенка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби беше и насмевнат, но мене ми беше оневозможено дури ни да го забележам тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Замисли си ја таквата претстава во моја лична интерпретација.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Никогаш! - одговорив сосема сигурен во моите сознанија и во најкуси црти му го раскажав она што го бев слушнал од собата на Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А што ве интересира – прашав?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но, бидејќи не му бев одговорил а помина поприлично време Пачев ја тргна раката од моето рамо и седна на креветот. – Подобро ќе беше да ја фрлиш в оган а не да ми ја донесуваш. – Секој ден идевте за да видите како ѝ напредува работата на Пеперутката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури ми се пристори дека Јана спомнува како била уверена во мојата простосрдечност, но веднаш побрза да се исправи: “Мислев на неговата искреност”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш ќе произлезеше дека навидум прифатливите објаснувања се спротивни на секоја логика.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Убаво видов кога песот ме гризна, но потоа не само јас туку и Јана, а и човекот што беше дојден да ја дотера живата ограда околу градината сите констатиравме дека влезните врати во дворот и во куќата биле затворени и не постоел начин да влезе ѕвер во куќата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посакав да ѝ го речам тоа, но нели, пред да сторам било што, требаше да ја замолам да се наведне за да ѝ ја дофрлам мојата намера во увото, но тоа се чинеше незгодно поради испитувачките погледи што го следеа моето однесување, а постоеше и оној личен проблем во моите мисли, што постојано го мотав и размотував, во него беше присутна Катерина; нели, таа секогаш ми идеше на ум иако преку некоја взаемна согласност ние практикувавме необврзувачка меѓусебна припадност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се чувствувам задолжен да објаснам дека и после овој совет на докторот грдите трошки како да останаа во мојата глава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не гибајте во мојата привидна отсутност! е пораката што ти ја испраќа неговата рамнодушна насмевка додека поминува негде покрај тебе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И покрај мојата жестока спротивтавеност за нејзиното вмешување во мојот случај наеднаш откривам дека ѝ должам голема благодарност поради загриженоста и заземањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Па нели, во тие моменти на неговите страдања таа седна и во мојот скут и ми изјавуваше, божем тихо, (но доволно јасно за да слушне и тој, а и Зрновски) некаква припадност што јас од неа не ја бев побарал; дури и отворено ме покани таа вечер да преспијам кај нив, (забележала дека прилично сум алкохолизиран) а забележав како и Стариот писател се придружува кон оваа нејзина покана бидејќи неколкупати одречно замавна со главата кога таа го праша дали има нешто против.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој настојуваше да го прогласи за несомнен факт она за кое веруваше дека можело да се случи, а јас тврдоглаво се држев до вистината на веќе слученото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Каква идеја го доведе во мојата соба?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ја паметиш сликата на Загорка Пеперутката што виси во мојата канцеларија? – ме праша.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Гледам дека овојпат помалку ми веруваш , но и да не веруваше баш немаше да ме расрдиш - рече и почна да плаче Пеперутката. Но од радост. Таа така тврдеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова за што зборувам не само дека го ценам туку и ме обврзува!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа додаде дека при она кратко познанство таа останала со впечаток дека не сум трчел по допадливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога доктор Пачев влезе повторно во мојата соба можеби за да натокми уште некој податок во врска со исчезнувањето на Пеперутката, за малку да се изнасмеам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако се случеше на пример да го прашаш кого го чека во овој ходник тој можеше да одговори дека може да го чека кого сака и дека тоа е негов личен проблем.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Саканите, кои со своето однесување напати умеат и да нè растревожат многу почесто за своите постапки заслужуваат почит, благодарност па дури и восхит.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А тоа е од големо значење и за мене и за неа: таа веќе е уверена дека има наѕирнато во моите слабости а јас сум веќе сигурен дека ми годи нејзината улога на воспитувач.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Пред да го рече она за сликата и за огнот, како и она шо не го дорече можеби во врска со горењето на сликата, доктор Пачев ми забележа дека во моите заклучоци околу недоразбирањата со Грофот и девојките сум изнел многу непроверени податоци.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги разгледувам и објаснувањата под оној поднаслов со големи букви: Дали се подготвував за одмазда?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некои од нив ги испраќав до гробиштата што се наоѓаа потаму од болницата, отпоздравував кога ја израмнуваа земјата над нив и се враќав во мојата постела.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Трепери пламенот во моите изморени очи, клепките ми натежнуваат. Ме совладува сонот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И слушам: - Господин министере Рендис, вчера во мојот штаб дојде еден војник и ми се пожали дека неговиот татко е интерниран затоа што си го зборувал својот словенски јазик.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Повикало, - одговори Кузе држејќи неколку шајчиња со забите - Повикало.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Замрзнав... Седнав на нејзиниот кревет, и ја зедов десната рака во моите широки дланки и почнав да ја галам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И во моите очи имаше презир и решеност.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ленка, сестра ми, ја држев во мојот скут, со половината на блузата ја имав покриено.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се прибравме еден до друг, во едно купче до кабината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не! Ќе трае и во моето и во твоето колено и во колената на колената наши се додека ќе бидеме вакви, без дома, или, како што се вели на митинзи и свечености – без татковина...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Убави цртежи. Ама пред малку, кога еден старец ме праша што е тоа откако му објаснив, ми рече: „Во мое време, во Илинденцкото немавме такви работи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Рипна на нозе: - Сега што да ти правам, кај да те кријам! – му рече на Бошка. – Зарем во мојата куќа крв да се лее!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Покриј се, Рајно, ќе ѝ свикав, во моја куќа, пред Симона, само јас имам право да се свлекувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам што е смешно во моите одговори“, рече татко ти и тогаш дури за првпат ја крена високо главата а судијата, оној, господин Предановиќ, со големи бакембарди и црна измазнета коса, за која сите говореа дека ја светнува чистачот на чевли на Корзото, само се накашла и ништо не рече.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А знаеш како одговори таа на мојата лутина?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ајде влегувај, девојката чека, стори еднаш нешто полезно и во моја корист“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Немаше во мојата глава место за други размисли.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бев сиот исполнет со тој страв: дека некој ќе се обиде да проѕре во моите лоши намери и дека заради тоа ќе мора да ме казни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и му ветил дека нема да му ја заборави оваа услуга, ако ја изврши нарачката онака како што тој бара.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и при самата помисла, дека би можел да се послужам со итрина, се чувствував загрозен“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Заборови дека некогаш сме се разделиле мисли на времињата кога сме се сретнувале две раскрсници во градот на некој збор кога сме плачеле по црвената боја на небото ти во туѓина, јас во туѓина а секој миг сме се гушкале ко добромисли јас во твоето око, ти во моето Заборави дека засекогаш нè разделиле...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Нишан (поделено јас) Договор е јаболко да не клаваме во разговорот - кутија отворена: раздорот, пан-доратот на мегдан сам ќе дојде во ситен кас, ненасит јаболкото е за по дома уште повнатре за интимни дела (пред употребата добро да се одмери) уште повнатре во умот без него -една глава сто ума- расцеп на личноста, пизма без име како јас-бол, како разроко јас поделено јаболко: поделено ти камен-меѓник (кај и да погледнеш!) во мојата нива коренот во твојата плодот а сенката паѓа на сите страни на светот, АДАМ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Врти се роју умен, вртлогу ти кој си на небо, биди на земја вртилишта, улишта, восочни легла рам-меморија на приземје и кат давам за твојот „латински џагор“26за твојот бесценет секрет меден збор, афродизијак и медовината капната од небо ти ја давам на серафим налик и на мираз од нечија блага душа и изблик на вечноста ти нудам „гола како кокошкин врат“ за да се собереш, сакана да дојдеш на врв врба во моето гнездо озарено со етер со екстракт од масло со медоносно билје ти нудам енигматични игри крстословки, ребуси пополнување на празнините и сотките осмислување на келиите - безбројните восочни клетки ко минијатурни смрчки
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Го потргнував за ногата или увцето а да го смолкнам кон мене, во мојот двор и триста чуда и ѓаволии со него правев.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Луда сум по егзотичните нешта – благо се насмевна таа.. – За среќа, во мојот град постои продавница за јужно овошје. И секогаш е свежо.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Последната“ вечер тој ја мина во мојот дом.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој победите ги доживува многу помирно, скоро не покажува радост, но знам дека во тој еден поглед со кој ме мери, има исто толку триумф, колку и во моите извици.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
ТЕОДОС: А, смугра. Црна како циганка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Јас на овој ред! Јас ова да го дочекам, во мојот живот... (Со длабока воздивка.) Е, што бил животот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Оној мој лесен и занесен, вели, се на вересија дава“...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Ами, не турам јас за атер во мојата уста од секаква рака!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Колку пати сум ти рекол да не се мешаш во моите работи.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Згрозен.) Ама од шише, од едно шише...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Во животот, Теодосе, има многу пострашни работи. А најстрашни се: лошо срце, лакомо око и граблива рака.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Од ваши усти, во моја уста! (Му го дава шишето на Поцко, упатувајќи го со скриена мимика на Теодос.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Зората во моето поле е како виолина напрегната Ридовите молчаливо руменеат како мислата на мене а гулабите играат во синевината како нашето чекање Виолината го крие во росата цвркотот на будењето Тој е како твојот смев набрекнат во младите гради Сонцето заигра по жиците и плисна млеко на музиката по сонливата трева Зората се кикоти и примира од смеа...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Во мојата сонлива соба се разлеаја очите на денот. Тие заиграа во смрзнатите шари на ѕидојте и од нивниот насмев оживеа мртвите цвеќиња Остриот мирис на сеното слеан со песната птичја под стреата се занесе над постелата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Отпосле се запрашав: и да стоев пркосно како цуцул до последната станица само на едната нога, ќе ги избришев ли како што се брише потта од челото, знаците на старост што момчето ги виде во моите очи?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Во мојата цртанка често наминуваат и едни чудни мерачи на далечини со гламјосани чела и без скафандери на главите кои сенешто премеруваат и домеруваат колку далечини собира во една детска цртанка и во една гламјосана глава без скафандер.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Такво е некако влегувањето на ласерскиот зрак во моето лево око.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Почнува ритуалот око на око: твоите тивки солзи наеднаш стануваат лечебни капки во моето болно око.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Овие теми ги користев во моите филмови и ќе се обидам да ги користам и во моите идни филмови.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Меѓутоа, во мојот видокруг сѐ беше јасно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дури и на почетокот на неговата кариера, 1966, ми се случи, кога купив еркондишн, човекот што го инсталираше во мојот апартман ја препозна сликата на Мерлин Монро што стоеше потпрена на ѕидот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Интензивните искуства од сопствениот однос со визуелно и на други начини перцепираната средина придвижија во мојот дух некои фундаметални прашања.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А една личност се качи до мене и ми ги зема очилата за да ме спречи во читањето; и лампата покрај која читав беше разбиена, меѓутоа некој веднаш донесе нова сијалица , а јас погледнав во момчето кое ми ги зема очилата и нешто во мојот израз на лицето го натера да ми ги врати. Така продолжив два и пол часа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На пример, да одите во моја насока, јас би ве повикал, но последната работа која би ви ја рекол е како да ги користите своите естетски способности. (Гледате?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ф. Б.: Мислите на омразата и стравот присутни во секој човек во секојдневниот живот, или зборувате за вашите лични чувства?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се пристори дека едното око му е поголемо, а тоа љубопитно ѕиркаше во моето доживување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Токму тоа ние се прашуваме толку многу години.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
ЛСД за прв пат земав во мојата куќа, под водство на Френсис Хаксли и др.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Накратко, најизразените промени во перцепцијата во моето прво искуство со ЛСД беа:
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ирвинг беше еден од првите кои Иван ги донесе во моето ателје, и секако, кога ги виде моите слики, умре од смеа, но веќе следната година се врати, бидејќи виде дека Кастели го презема Лихтенштајн , и ми понуди изложба.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Исто така, мислам дека настаните кои се одиграа во меѓувреме се импресивни, така што оптимизмот содржан во мојата забелешка - т.е. оптимизмот во поглед на можноста за менување на општеството - станува помалку... помалку забележителен на површината на моите чувства и беше заменет со некој вид молчење, така што, како што и самите забележавте - или не го забележавте тоа, но, тие дневници, “Како да се подобри светот”, продолжуваат... не знам кој е последниот датум во нив, но мислам дека има околу пет или шест години откако не сум ги пишувал.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Имаше голем процент на омраза и страв во мојата уметност и сѐ уште ги има ии ден-денес.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Преку инсталации можам да ги вовлечам гледачите внатре во мојата приказна, да ги приморам при влегувањето во просторот да ги изгубат сите критериуми што ги имале претходно, за да го заробам нивното внимание дури и пред да дојдам до најдобрата точка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Било како било, Де договори Еленор да дојде во моето ателје една вечер 1962 г.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога ќе се сетам што најмногу ми недостасува, тоа е насмевката што се раѓа на моето лице и спокојот во мојата душа кога ќе се појави нов сјај во твоите очи кога доаѓаше да бидеш со мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мојот плач беше крик на ужасна болка, што ги погоди и небото и земјата и ја уби како со гром мојата душа, сјајот во моите очи се претвори во црни бисери, натежнати над крвавата месечина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Пред нив е каменот што го остави на моиве гради, немам други дарови, само спомени тешки како олово.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Твојата слика во моето срце е совршена и покрај сите физички и ментални пропусти.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Небесната тишина осветлена од безбројните ѕвезди ја буди во мојава безнадежно романтична душа носталгијата по тоа одамна изгубено време.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога би зборувала за мојата комплицирана личност нема зборови кои ќе му дадат значење на тоа што го чувствувам, зошто ова е повеќе од чувство.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Еден чекор поблиску до ова срце неуништливо, уште еден чекор подалеку од душата на тоа чудно суштество, што си пронајде удобно место во моево тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Излези од моиве мисли, избриши го секој твој здив од мојава кожа, исчезни од просторот на моето постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Биди доволно далеку за да најдеш среќа далеку од мене, а јас во илјадници погледи кои како имагинарни слајдови се губат во пепелта натрупана во моите очи ќе ги барам твоите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Леден здив ја пресече сржта во моите коски, во мигот кога ти ја чувствуваше најголемата радост ми рече: “никој со тебе неможе да биде среќен и колку и да се труди светот да те засака ти премногу го мразиш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не си гостин во моите сонови, но знаеш каде се скриени сеќавањата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто ти во мојот сон беше човек без лице и име.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Прикрадувајќи се нечујно во целиот простор на бледи силуети, чувствувајќи ја сопствената немоќ, шепот на студен ветер во мојава душа кој крадешкум ме обзема толку силно за да затреперам и знаев тогаш и знам и сега дека ова е мост кој ги поврзува сите наши души, душите на светот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Префинетиот сенс во моето чекорење, мистериозната сенка на моето торзо, се само склоп на есенцијата во центарот на мојата таинственост.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Овој свет во допир со несовршенството на реалноста, во моите очи го отслика светот на мизерноста, болката, ужасот од уништувањето на се што создаде Бог.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најголема несреќа е што неможам да ги контролирам емоциите, целата енергија е во моите чувства кои функционираат незауздано, телово и душава сеуште те посакуваат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да се зачува нешто вредно е природна реакција,но неможам повеќе да го издржам ова лудило во мојава глава.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но остана само надежта дека сонуваш за мојата насмевка и дека кога срцето ти затреперува мислиш на мене, дека повторно ќе го пронајдеш патот до моето срце, јас сеуште те чекам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Моиве очи се клуч, а очите клучалница на вратата која ќе ја ослободи мојава заробена душа растргната помеѓу две сили.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не верувам во постоењето на мојата душа на моите мисли и чувства како причини создадени за да ја пронајдат својата совршеност (тие веќе се совршени такви какви што се, од почетокот на нивното постоење во моето тело, исто така совршено со сите свои недостатоци и маани), зошто на крајот и така се ќе исчезне во апсолутното постоење на ништото.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сензибилните и префинетите чувствата со кои се храни човечкото срце се божествени и благородни, тогаш кога супрематијата, надмоќта на љубовта е најсилната потреба што не тера на нов чекор.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во прегратките да ми спие сонот на бесмртноста, танцот на самовилите да ме води на свети места, а јас нежно да чекорам по невидливата патека на вечноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
По сонот, по надежта кога иста ваква ноќ во совршенството на моментот се роди нешто што беше повеќе од живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нежност покриена со црн превез, невиност сокриена во сенката на тагата, младост украдена од раката на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го идеализирав секој момент поминат со тебе, живеев со желбата да споделувам се, сега се е едно големо разочарување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Умот го проектира и го рефлектира целиот свет и затоа светот и животот во мене и околу мене и во моите очи е секогаш поразличен од сите други.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Храбриот ентузијазам не беше јака карактеристика на мојата личност, зошто ако не денеска крајот сигурно еден ден ќе дојде.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дозволувам да ме опие свежиот мирис на љубовта, цутот на младоста да се зарива во мојата осамена душа, духот на времето да застане во моето раскрварено срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сѐ што беше во умот на Бога кога те создаваше, сега доби форма во мојот ум.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто овој студен немир ги разниша столбовите на моето светилиште, мирот во моето срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Чекор до крајот на скалата за спасот, до последното скалило на духовна и телесна пропаст.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На моите детски гради го милував белото лице на мајка ми и, а во моите некогаш бисерни очи се топеа нејзините солзи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На овој мост болката и радоста во една солза се сплотени од нашите исконски, страдалнички души родени.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И што да напишам, кога сѐ е напишано. И што да речам, кога сѐ е речено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Љубовта е наша потреба, наше исполнување, веруваме во таа сила која полека не уништува, отров за нашиот ум, кој се шири и ги замрзнува сетилата и секоја наредна минута убавите чувства се претвараат во омраза.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со инаетлива амбивалентност се обидувам да ги совладам сомнежите дека судбината не ги вмешала своите прсти во моите избори и одлуки и не би се случило она што се случи ако јас самата со целата присебност и свесност во моментите на рационалност го издлабував коритото по која тече реката на мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секое утро горчливо вино и кобно молчење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се напив три капки сладок гроздов сируп и во трансот на пријатна опиеност те прашав: “како ќе погледнеш во моите очи кога имаш срце на кукавица, а мислев дека си божество”?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А, сега си само странец пред мојата врата, туѓинец за оваа душа која не те познава.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ме следат непознати чекори кои стравот во мојава душа го претвораат во болка.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сеуште немам одговор, но со целото мое срце се обидувам да откријам зошто не сме заедно и секој ден до крајот на животот копнежот ќе биде толку силен како и првиот момент кога погледна во моите очи и таму ја пронајде твојата душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Убиецот бара прошка: „Како да се молам и како да простам кога омразата си го пронајде своето почивалиште во моево срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И после толку години остарен е, а и збрчкан, злокобен е, а и чемерен погледот во моиве очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најдов сила да простам, во моето срце има место за една љубов,дојди и кажи ми една добра причина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Љубовта е одговор на моите немири, летни дождови врнет во мојава душа, ти ќе дојдеш и ќе ми го донесеш мојот рај.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто за некои луѓе е толку тешко заљубувањето, дури и страсните романтичари преку лириката ги изразуваа, излеваа страстите и чувствата во совршена уметничка форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Немоќна пред агонијата на сопственото лудило очајнички се обидувам да се соочам со сопственото “Јас”, да го откријам стравот на сопствената душа, страв од солзите во очиве, од последната надеж дека во моето срце ќе пронајдам светлина и ќе се покаам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Се умира ли од тага? Ќе научам ли да сакам повеќе, ќе дозволам ли некој да копнее по мене?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Маглива елипса ја покрива мојава душа, можам ли да живеам без тебе!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во тишината на ноќта се слушаше само мојот глас како ранет ангел и исплакав две кобни солзи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сакам да викам со целата моќност во мојот глас, а молчам, на дождот чекам и сеуште верувам...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Достоинствено и пристојно (не налудничаво или избезумено) многу често преку монолог се обидувам да најдам одговор на онаа што тлее во мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И немојте ни за секунда да помислите да осудувате, зошто не ја знаете причината и приказната.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И што ако моите сетила ме излажаа, што ако постоењето на твоето тело е привидно и постои во мојот сон, го сонував ли твоето сенишно постоење, но мислата дека постоиш е доволно силна причина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ружите на твоите гради се црни“ Сега сѐ е само реминисценција, нејасно сеќавање на среќата, а некогаш бев навистина среќна!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто мојот сон во топлите ноќи е мој најлош кошмар, а животот, животот чекори по патеката на понорот, чиј крај е смрта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, за несреќа, ја погоди вратата и пенкалото остави мала длабнатинка во дрвото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гасовите во мојот стомак се раздвижија и почнаа прво да татнат, а потоа да цвилат во двоглас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почна да притиска и да стенка, да офка, како од некаде да се обидува да извлечка огромен товар.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гледам дека има и компири, - мрмореше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Колку што повеќе мислев на тоа, толку повеќе се потев - па се обидов да разговарам со тетка ми Олга додека мојата друга тетка се извини и рече дека ќе донесе нешто од другата соба "да се послужиме".
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Морав да зборувам гласно и да раскажувам приказни од конференцијата за екологисти за да го придушам бунтот во мојот стомак.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, послужувањето, за жал, не се состоеше од некое слатко и кафе, како што се надевав, туку од цела една гигантска кокошка, која, како што ми се пофали другата тетка, специјално ја заклале во мое име тој ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги подотворив очите и погледнав надолу, накај местото каде што ми беше тешко и од каде што доаѓаше ’ржењето, и врз стомакот видов пар блескаво-отровни очи вперени во моите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го виде ли подот? Виде ли колку трошки имаше насекаде? Срамота за една жена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кристина и Никола се кикотеа прикриени во аголот на ходникот и ништо не ми рекоа кога набрзинка минав крај нив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таму треба да лежам на некој долг, бел кревет, едвај да разбирам некакви зборови од устите на лекарите и далечно да чувствувам како некој некаде во моето тело чепка, чепка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Лицето одненадеж ѝ прејде во презир, па промрмори „Безобразлук! Во моја куќа...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овојпат ми беше уште потешко да ги закопчам панталоните: при напорот да ги приближам копчето и дупчето во кое тоа требаше да влезе, чувствував огромна болка во стомакот, па така си ги покрив панталоните со маицата и недозапетлан, излегов надвор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Најди си друго пенкало! Не ме интересира!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Имав слушано многу за тетка ми пред вистински да ја запознаам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И конечно, тоа што најмногу ме зачуди и што се покажа како кобниот фактор во мојот престој кај тетка ми, беше извонредно мекиот теписон во кој и влечките ми потонаа уште при првото стапнување во тоалетот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вечерите ги поминуваме сами со нашите цимери, а ноќта, кога Марија заспива, Дејан низ темницата се мушнува во мојата соба, се пикнува под болничките чаршафи и водиме љубов на разнишаниот метален кревет.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Намрштено ми ја подаде раката; јас силно ја затресов, но освен тоа што дебелите румени обравчиња кратко му завибрираа, раката му остана млитава во мојата рака, исто како и раката на братучетка ми Кристина, едно мало, слабичко девојченце со огромни очила со дебели стакла.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Александар: Ти благодарам татко за благословот твој и за вербата твоја во мојата смелост!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
— Во мојата барака, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На општото гумно, над селото горе вршалица врши, снопје -класје зрело; есенската угар со трактор се оре, - нов живот се раѓа во моето село!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Ко некогаш не е во моето село, - снопје да се чукат со лескови вили, - растат нови луѓе, иде нова смена, - ко в приказна чудна селото се мени!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Во моето село пак гумно се гласи, на небото горе пак солнцето пече, во селото мое пак снопје се носат, пак жито се врши и потта пак тече...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
„Бабичке, бабичке, со дедо ќе спиете во мојата соба!“ ја влечеше кон собата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ама чувството, помислата дека извишуваат тука, во моја близина, ете тоа ќе ми биде задоволство!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Дали сè сум научил?.. во седмо предметите се тешки... морам повеќе да учам... да не ги разочарам родителите... не заради нив, тато вели - За себе да учиш, за да научиш - ние сме на второ место... има право, средината добро ме прифати.. другарите, другарките, наставничките, Еко е необичен, вонсериски, нема споредба... ми се чини како познат со години... како да сум го барал во моето минато... и сега сум го нашол - како добар другар, и како авторитет... не од некој страв туку од почит и затоа што го сакаме - најмногу учиме географија... не, од него никој не се плаши, дури и Зоки никогаш не пелтечи кога одговара... кога би бил просветен работник, би бил како Еко... за сите други не можам да давам никаков суд, не сум компетентен, доволно не ги познавам... секој со сопствен карактер - индивидуалност - со Еко минуваме најмногу време... секој си има индивидуалност и треба да си ја развива... апсурдно би било сите да сме еднакви - конфекција - униформа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Многу доживувања во моето ново место на живеење - ново училиште, нови наставнички и еден наставник, другари, другарки - ќе има многу да си кажуваме...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Колку што настојуваше генерално да го согледа текот на настаните во светлината на ангажманот на Европската унија и САД, заплашена тие да не се претворат во војна како претходно во Босна, Хрватска и Косово, таа беше силно внесена и вникната во мојата судбина како човек и писател на една балканска семејна хроника во текот на XX век.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имав чувство дека еден ден сигурно ќе ја изгубам мојата најверна читателка, ќе исчезне, ќе ме заборави, ќе ме остави сирак во мојата сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе ви раскажам, во врска со ритуалното милосрдие еден настан од раното детство, што на одреден начин се има одразено во мојот однос кон религијата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Те читав, се разбира, и пред да ме воведеш во чудниот свет на Татковата библиотека, Твојот интимен еквивалент на онаа митска Вавилонска библиотека на Борхес, но Твоите поранешни книги ги следев повеќе од професионален отколку од читателски интерес.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа во повеќе наврати нагласуваше дека неа ја интересира само светот и ликовите во моите книги, а не и нивниот автор.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но при секоја од овие загуби неговата душа излегуваше победничка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Читајќи ги нејзините редови, како знаци во кои беше присутен повикот на судбината, јас, всушност, се враќав во Македонија, во земјата што ја претставував, во земјата на моите кози и книги, во делот на семејството, во среќен егзил што требаше да го продолжам во мојот балкански дел на судбината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ете тој дел од татковиот јазик на душата сакав да го откријам во мојата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се носев со мисла, поттикнат од книгата на Едгар Морен, која ја сметам и за еден вид објективен, антрополошки роман, да изделам еден крак сефардски во мојата семејна сага, кој води кон Цариград, за кој можеби еден ден и ќе пишувам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И деновиве кога ја добив веста од Фајар, како и гласовите на солидарност од моите читатели, од вас во прв ред, зборот Шапоно продолжи посилно и почесто да одѕвонува во мојата меморија!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Која беше таа мистериозна читателка која толку длабоко навлезе во моето балканско емигрантско семејство, во мојот балкански свет, во суштината на мојата книжевна потрага?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Знаеше дека тоа беше многу тежок период за живеење, но и премислување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Затоа, можеби и сум преорширен во моите писма.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Каков силен сиgнал е упатен во мојата потсвест.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Те држев во раце!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Едгар Морен, Елен Лејбовиц и Патрик Крисман во моето пишување откриваа спокојно раскажување за Балканот, во барањето на обединувачкиот јазик на разликите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Првото писмо што го добив од непознатата читателка Елен Лејбовиц означуваше пресврт во мојата епистоларна култура и искуство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со моите најубави желби Луан Старова XVII Елен Лејбовиц на чудесен начин не само што навлегуваше во мојата балканска сага, туку таа ја прошируваше смислата на нејзиното постоење, нејзиниот хоризонт на ширење.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Проблемот што го покренувате во врска со погрешно преведениот збор за мене нема само семантичко значење, туку оди многу подалеку во мојата потрага по идентитетот на моето семејство во егзил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најчесто во сон, откако тајно ќе ја минам границата се упатувам во мојата родна куќа крај езерото, која веќе не постои во реалноста.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По читањето на некои книги, понекогаш ме обземаше мислата да му пишувам на некој од авторите чии книги ми направиле особен впечаток, но овој план ми остана неостварен: се задоволував секогаш во мојата глава да составам и да ги напуштам незавршените пораки при моите прошетки сама, на патеките во полето или гората.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И длабоката изгубеност во која Толстој ќе се најде траеше долго време, дури и кога беше женет и татко на семејството за што тој раскажува неколку страници подолу: Јас морав да ги кријам врвците за да не се обесам кога минував помеѓу креденците во мојата соба каде што ќе се најдев секоја вечер соблекувајќи се, и престанував да одам на лов со мојата рушка за да не се обидам на најлесен начин да се ослободам од овој живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И јас, на свој начин, се обидувам да останам недоследен во моите одговори, понирајќи далеку, далеку во замислените стапици на умната Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Беше на еден друг начин дел од моето семејство по чија проширена смисла трагав во моите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Верував дека и во мојата родна Албанија имаше едно дно кое требаше да се допре за да се извиши човекот во апотеозата на страдањето кон воздухот на слободата...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој пат ми го осветли, како божја сенка мојата Елен Лејбовиц, која ме следеше во мојата семејна потрага во текот на три лета.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во егзил силно и постојано се сонува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
XXXI Како што јас согорував во моите писма и во одговорите, да ги откријам причините и мотивите поради кои Елен Лејбовиц толку внесено ми пишуваше, така и таа упорно и доследно трагаше во тајните, по балканскиот лавиринт, во кој ја заведуваше моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Има, почитувана госпоѓо Лејбовиц, уште многу да се пишува за мојот пријател Патрик Крисман, за неговиот придонес во мојата балканска сага, без кого не можам да го замислам нејзиното продолжување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Какво чудесно поврзување на настаните во мојата балканска сага, на што јас пишувајќи и не сум помислувал.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе се обидам да убедувам, без оглед дали ќе влијаам во мој прилоg во конечната пресуда, дека зборовите ми се појавуваат во свеста како вистински кодови на животот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Такво разбирање за моето пишување никогаш не бев доживеал во моите земји на Балканот, Албанија и Македонија, ниту од најблиските.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се разбира дипломатскиот балет е необична синтагма, но никогаш не сум помислувала дотогаш колку е смешна нејзината конотација во контекстот што го означува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Навикнат, речиси предодреден во моето албанско емигрантско семејство на постојано докажување, привикнување, приспособување на судбината, со сизифовски ритам како да се обидував да го искачам каменот Македонија на врвот на вистината, како некаква компензација за мојата изгубена татковина во емигрантската судбина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие без да знаете дека јас се враќав на Балканот, ми посакавте успех во мојата мисија во Франција.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Според асоцијација на идеи, Сицилија, која не се наоѓа многу далеку од Неапол, се сеќавам, неодамна, на телевизија гледав кратка (многу кратка) емисија за албанската заедница која емигрирала во Сицилија по отоманската окупација во XV век.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Моето пишување на балканската сага е и потрага по семејните соништа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе се бранам со сите земни и отадеземни аргументи за да докажам дека можеби постои само еден јазик за сите на светот заедничкиот јазик на животот!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имајќи ве за верна читателка, како што го имам Крисман за верен пријател на мојата балканска сага, си дозволив, да ви зборувам за него и за неговите придонеси во мојата сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се разбира, не беше во прашање само егзактноста на преведениот збор за религиозни дејства, во францускиот збор acte, многу подлабок во понирањето на клучните идеи во моите книги во врска со мојот идентитет, идентитетот на моите родители, на мојот народ, накусо идентитетот на животот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По Визби, повеќе не го видов Јусуф Вриони, но нешто големо и значајно од него остана, се влеа во мојот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Првите денови од мојата мисија во Франција, во Quai dОrѕау, во таа тврдина на милениумската француска дипломатија, како да се најдов во потрага по излез од лавиринт, метафора толку честа во мојата семејна судбина, наследена од татковиот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Вие на чудесен начин ја одржувате бесмртноста на татковата библиотека во борхесовска смисла, вникнувајќи во смислата на нејзината замислена и остварена метафора во мојата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, уште еднаш вие ме завлековте, во мојот балкански лавиринт, во потрага по тајните на татковите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најмногу се послужив, за волја на вистината, со моето франкофонство, кое беше дел на мојот идентитет, расрнат на Балканот помеѓу македонскиот и албанскиот идентитет, изразен дури и во моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така семејството ни завекува крај Охридското Езеро, првин во Старовската каза, а кон почетокот на XX век во мојот роден Поградец.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Честопати во мојата преписка со Патрик Крисман, се откривав во позиции, кога преусилено го нагласував својот книжевен милитантизам, но тој остануваше спокоен во ритамот на својата добрина и величина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имав чувство дека Елен Лејбовиц беше најблиску до некогашната таткова внесеност во моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тука Едгар Морен ми се довери: Јас сум во мојата земја, во земјата на далечните предци.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имаше и една друга слика на ритуално милосрдие од детството која засекогаш остана врежана во мојата свест.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пролетта на 1993 г. во Арл има посебно значење во мојот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Низ смрtта ѕирка, оживува едно време по кое трагам во моите книги...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ги следеше моите патувања, настаните во мојот живот, имајќи ја пред себе сигурно спиралата на моето движење во животот низ пишувањето... 1 мај 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Моите текстови, моето раскажување, како да се наоѓаше пред олтарот на храмот на читањето, пред вниманието на мојата читателка Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тие покажуваа голема солидарност со судбините кои ги изнесував во мојата балканска сага, со моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во првите денови на мај 1999 година.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Беше тоа убав, радосен момент во моите париски години.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имав впечаток дека и Елен Лејбовиц понираше длабоко во мојот пишуван свет.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа како да настојуваше да го замени присуството на мојот татко, кога јас најмногу го чувствував неговиот недостиг во моето пишување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ги поврзував врвиците на татковите соништа, низ неговите читања, минувајќи низ релјефот на пепелта, стиgнував до бреговите на Босфор, фиксирани во мојата книга.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Неколкуте реда што ми ги напишавте вистински ме смирија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Моето пишување за Балканот на мајчиниот јазик, потоа на јазикот на моето образование, македонскиот, во времето кога се загрозуваше соживотот на народите на овие јазици, кога преовладуваше сеништето на делбите и територијалните разграничувања на населенијата, судбината на моето пишување, моето служење во дипломатијата како прв амбасадор на Република Македонија, беа клучни прашања со кои се соочував во мојот живот во потрагата по вистината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Внесена во мојата балканска сага таа не можеше да остане индиферентна на настаните кои ги следеше преку медиумите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не сакајќи да навлезам во толкувањето на вашиот сон кој се случува во Македонија и е можна сенка на актуелни настани, би сакал да ви го изнесам моето често сонување кое најчесто се случува преку границата во мојот роден град Поградец, на брегот на Охридското Езеро.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така беше и со ова писмо... 19 јуни 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Книгата му се допадна, напиша и предговор за неа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, еве повторно сум со неа пред чистилиштето, во самиот влез во рустината на зборовите, во потрага по тесниот трансцендентен излез, на небото, кај што ми суди ,небескиот трибунал на моите предци, на излезот помеѓу мајчиниот јазик и јазикот на другите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Моето патување во Албанија во 2001 во споредба со моето прво патување-враќање во мојата родна земја во 1979 г., кога таму се славеше стогодишнината од раѓањето на Сталин, може да се смета за обичен, банален чин.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имав впечаток дека таа излегуваше од светот на мојата балканска сага што си го беше утврдила како главен домен на својот интерес во нејзините писма, предизвикана од актуелноста и неизвесноста на настаните, за потоа повторно да се врати на моите текстови и да ми се придружи во мојата потрага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Токму тука требаше да се бара.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас не сум во состојба, а да не ви пишувам, да ви ја изнесам целата вистина, која вие ја загатнувате и ја насетувате во моите книги, во мојот живот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Блесна врз моето писмо и потоа исчезна засекогаш, оставајќи силна трага во мојот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ако ви го раскажам долготрајното пријателство со Патрик Крисман, тоа можеби ќе значи да започнам да пишувам нова книга во мојата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не кажувам дека страшниот стаорец всушност е обично, мало, беспомошно глувче, фатено во стапицата во мојот подрум.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Навечер во мојата населба соседите се собираат во дворовите и на клупите во парковите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Почувствував како олабаве во моите раце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во мојот бележник имам запишано дека нашата држава во рамките на Трумановата доктрина досега ѝ даде на Грција: 142 авиони со седум илјади бомби, деведесет и седум илјади пушки, три илјади и осумстотини и деведесет минофрлачи и митралези, четири милиони топовски и минофрлачки гранати и триста милиони фишеци.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога се ќе биде завршено, како што наредив да дојдеш во мојaтa земјанка и да ми рапортираш!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во мојот бележник има и многу податоци кои се однесуваат на големите бројки други видови неповратна помош... Толку е дадено досега.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Расте, се згустува мрачнината со секој изречен збор, со секоја издишана издишка и во неа го чувствувам виежот на болката и осамата и стегањето на чемерот насобран ко грутка и тврд како кремен, чинам, го чувствувам во мојата сурова дланка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А тој, наизменично, удираше со цел замав, влечејќи ја кон себе прачката и крвнички загледан во моето лице, чекаше да залиптам, да заплачам, да лелекам, да врескам, да молам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За среќа, освен една сипка што еднаш беше влегла во мојата клопка, друго не сум фатил.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Денес има многу книги, достапни им се на сите, па има и многу повеќе читачи одошто во моето детство.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Јас во моето детство бев изложен на поинаков вид опасности: можев да се исечам, да ме касне змија, да се набодам на трн, да се отрујам од некој див плод, да паднам од коњ, од дрво, да ме набоде вол и слично.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
За многу нешта што сум ги постигнал во животот сум им благодарен на сите мои учители, За многу благости што се сочувале во мојата душа, благодарен сум им на своите учители.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ја прочитав првата книшка во мојот живот и како да се најдов во друг свет, со други луѓе.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Имаше едно време во мојот крај еден човек кој не умееше да седи.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тоа беше најмачно лето во моето детство.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Да ви речам само уште толку, дека денес кај нас се печатат многу убави книги, многу поубави одошто во моето детство.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А во моето детство, во онаа немаштија од пред четириесет и повеќе години, да скршиш нешто беше голем престап.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Така беше во мое време, имаше малку книги но мнозина желни читачи.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И, сакајќи да го завршам овој наш разговор за убавите и грди зборови, во моите мисли е еден расказ од советската писателка Осеева, со наслов “Волшебниот збор“.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ништо не е како во мојата драма, а незнам што е мојата стварност! (Го допира ѕидот.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ова е конечно. Ништо не е како во твојата драма, сѐ е нако во мојата стварност. (Се слуша далечен звук кој се засилува.) Невозможно!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
САРА: И не очекувате дека ќе ме најдете токму во мојата соба.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Пауза) Само чекам да се отвори вратата, некој да влезе и да ме праша што правам овде. Во мојата сопствена куќа.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Ти сама дома, тој сам во хотел, внук ми сам во мојот стан, јас ќе одам во подрум со шифоњерите и креденците. Разбирам слобода, ама ова!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Значи ти размислуваш. (Пауза) Јас имам доста интересни размислувања во моите дневници. Пишував дневници во затвор.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОЖО: Ништо не е како во твојата драма, сѐ е како во мојата стварност.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
САРА: Ова е мојата соба. Се запознавте со мене пред само два часа, а веќе сме сами во мојата сопствена соба.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЈАКОВ: Сѐ е како во мојата драма.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Што можете да кажете повеќе од она што веќе во ваше име го кажав во мојата пиеса?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Напротив. Ѝ бев лут како никогаш во мојот живот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само знам дека беше доцна кога тато ме префрли така заспан во мојата соба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
“ И токму тогаш кога се подготвував да застанам пред голот, па ја соблеков маичката зашто беше многу топло, другар ми Нацка (тој се вика Александар, ама ние сосем кусо го викаме - Нацка) се загледа во моето рамо и ве праша, вчудовиден.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еден од оние афричко-топли августовски денови, дедо ми Баџак го видов за последен пат во мојот живот..
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само знам дека цврсто го прегрнав татко ми кога ме пренесуваше заспан во мојот кревет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Планирав да забележам во мојата тетретка дека имам намера да појдам до Домот и да ги посетам Абраш и Чавка, за да ми раскажат како се случило тоа со старичката, како умрела, како...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Иако не ги разбирав што зборуваат, сѐ ми стана јасно дури откако видов дека двајца мажи во моја близина ја дерат кожата од мртвиот алигатор.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само понекогаш, во некои ретки случаи, мајка ми „му ги замрсува сметките“, со тоа што ќе му даде скришум некој ишарет, како што тој вели, што обично ги изменува неговите одлуки во моја корист.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Е, тоа се вика вистинска банда, - се помислив воодушевено, погледнувајќи, не без презир, во моите момчиња кои одеднаш ми се видоа многу нежни, неприлично облечени во фармерки и патики, убаво исчешлани и премногу чисти.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бреза, - ѝ шепнав, - дојди во мојот кревет, ќе ти раскажувам нешто интересно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сега ќе одам во мојата самопослуга.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Па оние што одѕвонуваат во мојата глава, тоа попладне, додека летото, по дестти пат откако сум роден, си заминуваше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога, одеднаш, водата во мојата близина се разбранува, се запени, и од неа се појави една огромна, страшна, зината челуст со две низа остри, грозни заби.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ами би вил погоден да го игра Гуливер во мојата претстава „Гуливер и Лилипутанците“ - додаде.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Отидов во мојата соба и ѝ ја подадов дебелата тетратка со сини корици.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас си ги наредив шаховските фигури и токму кога почнав да играм шах со својот замислен другар Чучко, Бреза тивко влезе во мојата соба и ми се приближи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Отидов во мојата соба и сето ова си го запишав, за да не го заборавам подоцна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Но, добро, - предложив, ако не сакаш да ги видиш, ќе влеземе право во мојата соба и тие нема да ни здодеваат, ти ветувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас тукушто ја завршив домашната по м атематика и си ја облекував „фудбалерската маичка“, зашто пред зградата ме чекаа другарите од тимот, кога таа се бувна во мојата соба, ме фати за рамена и ме седна на креветот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ја направив во моето село, 1912. година.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Додека се бричев, те чув како ја истресе својата шминка во мојата торба.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Објавено, Хироши исчезна во мојата зајачка дупка и упатен е во Маракеш.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Да, тоа навистина беше мошне важен момент во мојот живот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Наспроти ова, во мојата работа се обидувам да ги разберам нашите лингвистички способности како цврсто врзани со нашите базични способности за перцепција и интеракција со светот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И ја зедов главата во мојот скут, толку се растажив што не можеше никој да ме утеши.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бездруго имаше два часа откако заминав и слушав како Киро дава наредби: Другари, во мојот правец одете, имам толку муниција колку да стигнете до бригадата, па тие да отворат оган за да можам јас да отстапам и да се спасам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Чувствував некој страв од ѓаволи, од вампири, од мечки, тие беа и во моите соништа, исти како во приказните што постарите ми ги раскажуваа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тука на Видое Виолета му судеше, таа го познавала од времето кога се судриле во моето село Крњево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас, пак, си го протолкував тоа на мој начин, мислев, сигурно сакал да ми помогне во моите тешкотии и маки: Да не беше тој вол, другите ќе те изгазеа, синко, велеше баба ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Најпрвин во првиот окоп бил Киро со својата кртешница, која непрестајно беше вклучена, а тој сè помалку имал муниција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Гласовите од балистите ги слушав сè поблизу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Видов, десно од мене неколку балисти се качуваа во мој правец, а во исто време Бошко, мојот школски другар, беше на последната отстапница која ја бранеше на едно педесетина метри од мене, ми викна бидејќи и накај него оделе балистите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стигнав во Струмица во мојата единица, страшно изморена и како да ми беше срам, како сите да ме прочитале дека сум згрешила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше веќе затемнето, јас не се растревожив многу, мислев и верував во моите волови, јас нив од малечки ги учев и тие ме слушаа, само што не знаеја да зборуваат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Командантот на нашата бригада го разоружа командантот на бугарскиот полк во мое присуство, му пријде малку поостро и бугарскиот командант му се сврте со овие зборови: Ас сичко ше ти дадам, и коњот и сѐ што има на него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Многу е тешко во животот кога човек ќе го промаши она за кое живеел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А, синко, бев и многу убава, во секое време ќе му запеев и тој ќе уживаше во моите песни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
КОЊОТ ВАРДАР Тоа беше во септември месец, заробивме еден бугарски полк меѓу селата Борово и Крњево, Кавадаречко.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Богородица ме исчува тогаш тетко Персо, ама мојата сестра Добра подоцна, во оваа Македонија, го роди своето црно семе, едно убаво моме што го завикаме Ленче, а така и го крстивме! и продолжи дека Евгенија се родила во село Долнени, прилепско, а на школо заодило во Гаково, во рамната Војводина, онде каде што биле, оти од разни каришта, една малечка, малечка егејска Македонија, каде што таа, Пелагија, била стигната од судбината што се случила на ден Богородица, а се реализирала во рамната земја, во плодните ниви на селото Гаково, и молкнувајќи неколку мига, продолжува со тапа болка во зборовите Во мојата плодна нива дури таму, во рамната земја, ми фрлија црно семе!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дончо не ја ни погледнува, дури не го насетува ни прстот насочен на кај него, спокојно срка од гравот, пика големи залаци леб во устата и низ мласкањето стркалува по некој збор Каква гулема вода, сиво платно шо го м’кне некој невидлив чичко!плитката вода му дошла до колената, ама се сетил на предупредувањето од Митра и се повратил, што се однесува до змии и такви нешта вели Ми стапот во моите раце?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Само таа во нашето семејство знае француски. Ние тројцата сме „Англичани“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Замисли да имам телефон во мојата глава, а ти исто така во твојата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми понекогаш ми приредува такви изненадувања, но и јас не ѝ останувам должна. Ѝ возвраќам на ист начин во слични пригоди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам зошто така го скрив, за никој да не може да го види и да го прочита.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И што добив како одговор?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колкупати сум плачела од бес кога ќе се вратам од школо и кога ќе видам дека во мое отсуство ми зел гумичка, или ми украл некоја скриена мастика.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги испраќам и ги пречекувам, ете што правам во мојот кутар живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Бреза! – вресна како да го колат еден ден, додека јас си чепкав нешто во мојата соба. – Брзо да си дошла ваму!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но никој не ми е крив, јас постојано ѝ досадувам на тетка ми Оце и ѝ префрлам што ретко доаѓа кај нас со Дена и што немам шанса да се покажам како добра, голема и паметна братучетка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми беше наместена за вечерање, и знаев уште пред да влезам во мојата соба дека и креветот ми е наместен за легнување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Убав ден ти посакувам – ме погали по косата кога стигнавме во мојата соба и јас потоа долго стоев на прозорецот, сè додека можев со поглед да го следам неговиот шарен и сјаен килим.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го ставив писмото во пликото и го скрив во мојата најдесна фиока каде што си ги чувам најважните нешта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се радувам заради нив, тажам по нив и постојано така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имаме цела колекција од автограми брат ми и јас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш ја прашав мајка ми што е тоа што се случува со мене и со огледалото и зошто порано, кога бев помала, не му обрнував никакво внимание, иако во мојата соба стои откако паметам за себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Бато – го пресретнав уште на врата – дојди малку во мојата соба!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие два дена бев во вистинска треска.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во моето детство беше еден часот по полноќ и мене никој не ми велеше да си легнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За мене Јана беше синоним за „цар во кошарка”, а пак за брат ми беше директна асоцијација на најубавите колачи и торти што тој ги обожаваше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А не сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури тогаш забележав дека е тоа некоја книга на француски што мајка ми ја заборавила во мојата соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ѝ го отвори малечкото сино кутиче од специјален порцелан, што го купи во Москва на филмски фестивал кога беше на гости кај другарка ѝ Гордана, нејзина колешка, што во тоа време беше новинар-дописник од тој град во Русија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Види каде го имам ставено твојот прстен? Во моето руско скровиште!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека летавме, а и кога дојде во мојата соба, ми се чинеше поситен, помал, би можела дури и да помислам дека е на моја возраст. Ама не беше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сакав да прашам што точно значи тој збор, ама се премислив, оти и онака му го сфатив значењето – Дена овој викенд очигледно ќе биде во моја надлежност и самата ќе треба да се снаоѓам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А сега, лекаполека, стекнаа доверба во моите потписи, оти и мајка ми, кога ќе ја прашаат дали е вистина, им потврдува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И така... Чудесна среда беше пред мене. Најубавата во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е лоша мајка ми – му велам на Игбал, кој ме чека во дворот на куќата, подготвен да полетаме и да ме врати назад во моето детство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И онака тренинзите во мојот клуб „Соколи”, беа прекинати летово, што особено ме правеше несреќна, па одржувањето кондиција добро би нѝ дошло на двете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Седам во мојата соба во Маврово, пролет е, и би требало да сум среќна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Значи, седам во мојава соба, на прозорецот, гледам во потокот, Борче, не знам што му текнало, учи нешто во неговата, т.е. во собата на брат ми, што е сега привремено негова и, веќе реков, ги имам сите предуслови да бидам сосема среќна, а не сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Се радуваш што дојдовме во моето село? – праша Игбал, забележувајќи ја мојата среќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Она змијачено, ми се чинеше дека влегло и во мојата душа, па и неа ја каса и гризе, парче на парче ни од неа да не остане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А во огледалото, што да ви раскажувам, што сѐ се гледа! Ужас еден! Сѐ од лошо -полошо!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од ѕидовите право во мене гледаа моите идоли, артисти, пејачи и спортисти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не се бунам само јас против честите одења во Маврово.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас цело време претходно ти ѕвонам, ти не слушаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како можат да бидат толку глупави и да носат одлуки во мое име што е важно за мене, а што не?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Добре дојде во моето родно место – рече Игбал и ми ја подаде раката да станам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој април, таа година, беше најтажниот месец во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Проблемот е во тоа што утре сум претпладне на училиште и што ќе морам да се вратам пред да влезат во мојата соба и да ме разбудат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама не велам, оти тоа би звучело многу невоспитано, па си молчам и одвај чекам да ме остават на мира, да си влезам во мојата соба и да застанам пред големото огледало што ми е крај креветот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама би можел да биде таков макар во роман ако не во стварноста – си помислив огорчено и си отидов во мојата соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да одиме сега. Ако добро те разбрав, ти сакаш килимот да нè однесе во мојата земја?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мојата капа за сонце – онаа која она момче што беше со луѓето во паркот ја имаше ставено врз својата глава – стоеше на мојот кревет.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Една мисла ми ја поматува среќата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Почнав да барам книга за читање, но ниедна не ми фати око. Сите ми изгледаа неинтересни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа пак што не ми се чинеше, туку бев сигурна дека е така како што гледам, беше Игбал, седнат крснозе, Игбал за кој јас во тој момент уште не знаев ни кој е, ни дека така се вика, ни од каде доаѓа, ни каква значајна улога оттогаш натаму ќе има во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не смеев ни да писнам, а ме здоболе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој влезе како да не му е јасно за што го викам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си влегов веднаш во мојата соба, кога таму – што да видам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Кој ми пребарувал во мојата средна фиока? – ми се вдаде. - Не знам – го излажав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ауу, овој ептен бил лут, си реков и си влегов во мојата соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мила ми ја имаше стегнато многу силно раката и ноктите ѝ се беа зариле во мојата кожа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Огромна и закоравена санта мраз пливаше во мојата утроба и бев свесна дека ќе потрошам многу огрев за да се растопи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но, ете сега ја добив можноста да го завршам мојот сон и тоа во мојот роден град. Навистина неверојатно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа ми велеше уште веднаш да се спакувам и да одам во Кочани, во мојот дом кај родителите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа повеќе нема да се повтори во мојот живот. Тоа не доаѓаше предвид.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Верувам дека никогаш не бев единствената со ваков проблем, ниту во моето опкружување ниту во светот, меѓутоа некако ми се чинеше дека секогаш другите малку подобро се снаоѓаат со домашната економија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Веднаш се ставив во мојата омилена улога да бидам нечиј психолог, па овој човек сега ми стана поле за истражување кое со години го барав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Беше утро. Топло, јунско. Спиев во моите омилени розови пижамчиња.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
15 Немаше многу што да се прави во мојот град. Голема среќа што беше дојдена една од другарките, која инаку студираше во Соседството.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме допрати до таксито и за последен пат изрази желба да преспие во мојата соба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ѝ кажав на мајка ѝ на Ило да ги однесе до таксито кое ќе пристигне во секој момент Чекав и се тресев, како тоа да беше најважното нешто во мојот живот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Уште кога требаше да се исели дада кај идниот маж, размислував да се вратам во мојот роден град.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имав принцип, не сакав никој да ми влезе во моето сместувалиште и да ми ја наруши чистината на мирот кој владееше во неа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Веќе беа поминале три месеци како сум во мојот роден град.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа не е случајно, некој нешто сака, едно да се шпиунираат сите мои чекори, друго да се води интригантаната игра зад кулисите која изгледа во моето окружување никогаш нема да излезе од мода.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чини дека работа му беше како полошо да ме повреди, да ме срамни со земја, да остави грозна неизлечива трага од болка во моето срце.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Облеков длабоки и топли чизми, влегов во мојата омилена зимска дебела јакна полнета со пердуви и излегов надвор.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да бидам осамена во мојата своевидна лабораторија, кога сите се дружат, одат на работа како нормални луѓе, пијат кафе на пауза со колегите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
13 Влегов дома во станот во мојот град на Истокот, со болки во рацете од тежината на торбите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Затоа што неговото место во моето срце беше заменето со нова, но не физичка љубов.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Покрај превртувањето на минатите случувања по сто пати во мојата глава, постоеше и еден внатрешен страв и немир за тоа како ќе го продолжам животот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мислам дека предолго седев во мојата собичка, дружејќи се со компјутерот и со своето второ јас.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Змејко во мојот живот беше неизбежен мост за да преминам на другата страна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа значеше дека од тој момент во мојата сопствена соба требаше да се извинам пред да се накашлам, за да не се налути некој од соседите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секако дека во мојот живот сонував за многу работи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За среќа, имаше таква Продавница во мојот омилен град Охрид.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Бев задоволна, после сѐ јас пак во центарот, во мојот омилен град, а пред мене река луѓе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И заборав утре кога ќе ме скрие и сто сонца светнат над нас во висината – во моите очи еден зрак ќе бие, една жива струја и дах на вистината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Тие во мојот блок никогаш нема да овенат...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)