во (предл.) - највисок (прид.)

Евреи, Црнци, Јужноамериканци од чисто индијанско потекло можат да се сретнат во највисоките рангови на Партијата, а управувачите на секој регион секогаш потекнуваат од населението на тој регион.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако некаде фотоаматерите намногу ги празнат филмските касетки, тогаш тоа го прават тука, во највисоката топка на Атомиумот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Прскаат од него милиони искри во зазорените патишта над планината, го цепат воздухот над нашите глави и само погледите сега го следат ова нивно преселување во највисоките височини, во недогледните далечини, тајно - бескрано.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
А тие го цепат воздухот над нашите глави и само нашите погледи го следат ова нивно преселување во највисоките височини, во недогледните далечини, тајно - бескрајно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Прскаат од неа милионски искри во зазорените патишта на планината, го цепат воздухот над нашите глави и само погледите сега го следат ова нивно преселување во највисоките височини, недогледаните далечини, тајно - бескрајно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Луѓето што го правеа тоа, што се грижеа за неговото траење, беа, дел од едно големо искуство: на претходните чувари на огнот и огништата во таа далечина, во таа височина, во највисоките планини, во највисокото населено место овде, тука.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
“Манира” и “манија” се поврзуваат во највисоки уметнички форми и кај Тинторето и кај Греко и кај Гонгора (кој, додуша, умира со помрачен ум) и кај Џон Дон - двајцата најголеми поети на тогашната маниристичка литература. (Леонардо, Микеланџело, дури и Рембрант, покажуваат силни маниристички елементи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа е опсервација на еден дух кој престојува во највисоките сфери на искуството, дух на јогин или монах, дух на научник со длабока смисла за мистичното или пак дух на уметник ослободен од ситните политизации, обдарен со ерудиција и okno.mk | Margina #26-28 [1995] 30 упатен во езотеријата на андерграундот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Зборот "класичен" во нашиот речник доаѓа доцна; во стариот Рим тој отпрво бил израз од пореското право. Classicus спаѓал во највисоката пореска категорија.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Качен на највисокото дрво, седнат скрснозе во највисокото гнездо, на челото со едра светулка, во миг ќе свикаше со занес и со горделивост: „Ова на челото е дијамантот од турбанот на дедо, а ова сум јас, златно клуче, златно клуче за сребрен катинар, јас сум пергамент, јас сум тркалезна буква, уште неодгатната“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сетне стана, се исправи Алајко Ошев и со свечен глас рече: Треба ли да ви кажам оти од ова село сум и јас, како многумина големи луѓе, видни и заслужни раководители во највисоката власт, како на пример, брат ми Иљо, внук ми Коце и други...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Влегуваше во највисоките ешалони на владеачката структура и воениот естаблишмент и најчесто со чин на гардиски полковник ги уживаше сите привилегии на системот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
По подолг период може да се зголеми нејзината модулација и од страст да премине во највисокиот емотивен сегмент. Го нарекуваме љубов. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Настан, како што рече тој, полн со симболика и така нешто)… зборував, зборував…
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој го изложи пред нашите срамежливи погледи својот патлак во највисоката кула во нашето маало.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не бегајќи од конкретното и секојдневното, а напротив, впуштајќи се смело во искажувањето на она што бездруго треба да се рече, за да му се затре семето, за да не се повтори, Чинго ја зацртува својата социолошка линија антиапологетски, во највисока мера критично, непомирливо, бескомпромисно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Уште неразденето сака да се црпи светлина од бунарите на сеќавањето и да се варди да не се отпаси палецот на левата нога од каменот расцутен од болка утрата обично се зарипнати но влажните јазли на животот итро ползат до последните зраци светлина за ужина лепче и малку путер а заповедана е и по некоја насмевка да и‘ се најде на смртта кога ќе дојде багремите пред порта се заблудени од средниот век: градскиот воздух ослободувал мотика не влегува во леите на избавувањето во кои се впиени само бивши радости во највисоката школа на цинизмот: трудот ослободува и затоа нема дожд, за по дождот да дојде сонце.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Јас со љубопитство наслушнав бидејќи во последните денови нешто слушнав за овој Тарасевич - соблазниво и тревожно во највисока мерка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во звуците на гласот имаше нешто каприциозно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беа читани две опела: едното го одржа католички свештеник, а другото протестантски.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Печатот час поскоро објасни дека тоа е затоа што Борхесовата мајка била католик, додека баба му по мајка била протестант.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Она што печатот не го објасни, меѓутоа, е дека Борхес во текот на целиот живот беше убеден агностик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Денот на погребот конечно дојде. Службата беше оддржана во катедралата свети Петар, една величествена црква сместена во највисокиот и најстар дел од градот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 219
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)