во (предл.) - негов (прид.)

– Стариот неранимајко повторно нешто смислил – беше првото што им падна на ум на сите оние што уживаа во неговата смисла за шега.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
На тој начин, си го наплаќал долгот што македонската емиграција го оставала во неговата кафеана.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Печката баботеше, распалувајќи се, црна, сраотна, но најстрашното беше она невидливо заплиснување на топлиот воздух во неговото главче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа е она што ми се допаѓаа кај Рцевски во неговите делови од Attiice: многу се “рајлиевски”.  К: Иако јас мислам дека ваквата употреба на музиката која е наклонета кон публиката и тоа го признава претставува спротивност на она што ми се чини дека го прави револуционерниот став...  Б: Не сум сосема сигурен...  К: ... затоа што го задржува статус кво-то и го менува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Прво сакал веднаш по бродоломот крај чамецот да заплива неговиот труп, но се исплашил од водата (идејата ја искористил во рекламата за Frenzy, кадешто по Темза плива неговиот труп, но тука е секако заменет со кукла), и затоа проблемот го решил така што до чамецот од остатоците од бродот стигнува весник, во којшто меѓу другото има и реклама за брзо слабеење, со вообичаената слика на дебел маж „пред” и на истиот, но ослабен маж „по” (диетата за слабеење) (весникот има и дополнителна драмска функција: со вестите за германските потопувања на бродови да внесе додатна напнатост и страв меѓу бродоломците).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Рано, во мугрите, кога Татко најпосле се смирил, таа влегла во неговата соба.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Откако излегов од циркусот, сфатив дека светот на Луција, на Партијата, на училиштето, на семејството, на нацијата, на државата е обичен провинциски неуреден двор; светот без циркусот изгледаше беден, смешен, нецелосен; произведуваше дробни грижи со кои ги плашеше бедните мушички заробени во неговата мрежа; тие мушички мислеа дека светот достига до оградите на тој мал двор, а не гледаа дека зад него има уште, и уште, и уште; во циркусот, по само неколку волшебни часови престој, сфатив дека светот е огромен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа можеше уште да му бега, но кога виде или просто почувствува дека нема никого наоколу, му се даде на Еда така да ја стигне што му се најде во прегратката, стегната со своите штутуку пркнати цициња во неговите како камен тврди гради.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
III Додека чекореше кон Судот, во градот со славно отоманско минато, насетуваше дека се ближи еден од пресвртните мигови во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Описот на секојдневното однесување на нашиот херој ќе го надополниме со една специфичност која веројатно на многумина не им паднала в очи или ја избегнала нивната љубопитност: од вратот па угоре за Поетот (или во негово име) владее посебната поетска висока сфера, таканаречениот простор на имагинацијата и на ослободените намери од секаков вид туторства.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Основниот суд Битола, преку истата судијка – по четири одржани и две одложени рочишта и по измината околу една година, во ноември 2006 – одлучува повторно во негова корист и го задолжува тужениот, да му исплати сума од: а) 12.732 МКД (210 ЕУР) како К-15, и б) 168.300 МКД (2.760 ЕУР) на име разлика за недоисплатена испратнина, зголемена за затезната камата, и плус да му ги надомести парничните трошоци во висина од 35.360 МКД (580 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Беа едни зборови, врежани во неговата свест како најцврстиот 'рт на неговите бранувања, кој ниеднаш не бил разјаден во него, но кој исто така не бил ниеднаш стоплен, за да го сети како свој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Полицијата, правејќи во овој реон претрес, ненадејно влезе во неговата соба, го уапси и најде извесна количина динамит.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во таа слепа пустош, гласот на Учителот се всади засекогаш во неговите дотогаш глуви уши.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За Татко најбитно беше да си ја задржиме, да си ја спасиме индивидуалноста, да не станеме сателити, вазали на другите, обележја што влегува во неговата дефиниција на јаничаризмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Што луѓе се тие, професорите? Што бараат во неговата планина? За арно или за лошо?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веројатно би било исто и сто пати да ги врати!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трета слика: Мажот заедно со своите пријатели седат на масата во неговиот дом - оној од првата слика. Пијат, се мезат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Како да беше заѕидано, засекогаш, длабоко во неговата душа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Желбата го минува прагот кој го наметнува прин­ци­пот на задоволство и се позиционира во однос на лимитот, границата што ја пронаоѓа и препознава, а самата релација спрема таа граница ја одржува како таква.5 Една од елементарните шеми во психоанализата на Жак Лакан претставува кружницата на задоволство, но прекината со она што во неговата алгебра се нарекува објет петит а.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Погледнав со голема надеж кон иследникот, но искрата во неговото око веќе беше згасната.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Идеалот на личноста во неговата или нејзината професионална личност е “себичноста”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Таму ќе го нема ниту сефардското маало во чудесната гора која с уште листаше во неговото сеќавање, изгорена во големиот пожар во 1917 година.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Меѓутоа, има вистина во неговото признание, кое може да се смета за една од важните причини што не се обидел да бега, а тоа е: “при постојните односи со лицата на Месниот комитет“, не можело ниту збор да станува да бара содејство и канал за бегство кон Бугарија177.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ги имаше урнатините на цел еден свет во себе, со едно проклето чувство за својата бессилност за спротивставување, со еден впечаток за себе, како сега во времето додека беше буден, да се загубиле од него сите маѓии за животот, кои му ги правеле онака негови и онака вистински сите дотогашни негови денови, и чиниш сега, тука, на тоа тврдо легло, да почнала да никне на неговите рамена, по неговото лице, во неговиот поглед, една тешка тупа муцка на коњ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сигурно, си помислив, ѝ е непријатно да признае дека и нејзе ѝ се одело во тоалет и чекала толку време.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Колку што е познато само во еден од манифестите Поетот спомнува дека во неговото кнежество нема место за желбите и заповедите на Владарот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вујко Фетхи-беј Окијар, тогаш штотукупоставен за прв премиер на Ататурк, ме повика, пред самото враќање, да поминам неколку дена во неговата куќа на Бујук Ада.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Видов нешто посебно во неговите очи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Беше граница којашто требаше да се мине.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Мислам, би требало некои делови да ви ги прочитам: - Во нашиот град ниту загрижените еколози, ниту посебно ангажираните работници на Јавното претпријатие „Чистота и зеленило“ не можат да ги отстранат и исчистат ѓубриштето и дивите депонии што никнуваат насекаде низ градот, во неговата околина и покрај јавните патишта.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Зениците во неговите очи пливаат во солзи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Уште еднаш се појавува Младешкиот портрет на Пармиџанино.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Значи јас не му спомнав ништо за Филип ниту пак тој ми спомна дека постои Евелин во неговиот живот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Извештајот е пишуван во неговото напуштање на Грците во октомври.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Клечејќи така на подот, ја кренав главата и се загледав во неговите очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствувам дека сака нешто да каже, да ни открие нешто одамна доживеано, длабоко врежано во неговото паметење. – Рече дека во таа трикатна зграда живеевте пред шеесет години? 1948 година?... - Да...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Листот е истргнат од некоја тетратка, во неговите широки линии по два реда се напикани, буквите од горниот и од долниот ред како да се допираат, како да се туркаат од што им е тесно.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И кај него, во неговата шнајдерница, сите нашинци доаѓале: и работници, и студенти, и војници, и офицери и доктори и адвокати.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште во овој чудесен град на Босфорот, во неговата развиорена младешка свест зачна идејата на животот да трага по семејната историја и како Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Само понекогаш, кога ќе застанеше да здивне, тој можеше да се обѕрне назад и долго да се загледува во ситната пробиеност на својата трага, а во неговиот матен поглед, со нешто речиси лудечко од напонот во себе, се појавуваше и една самозадоволна насмевка, просто како во дирата по него да беше собрано сѐ, што би можело да го израдува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Деница си ги стави образите во ситните дланки и лактите ги лизна по масата, доближувајќи му се до пред носот, вперена во неговите сини очи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
При крајот на неговиот живот детскиот начин на цртање стана репрезент на детскиот ум и мисловен процес, кој сè повеќе навлегувал во неговата свест, а истовремено стана главен фактор на неговото отуѓување од останатиот свет.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, во еден период, додека работеше во судот, пред самото откривање насиџилите, кога и материјалната и работната позиција многу му се нишаа, во времето кога ја одби и последната можна понуда да стапи во Партијата, кога одново започна да се пребарува во неговото минато, тој мислеше дека само еден Орден, дури и од најнискиот ред, ќе може да му ја измени позицијата, да им отвори добри перспективи во школувањето на постарите деца кои ги ориентираше кон средните стручни училишта, што поскоро да се здобијат со свое парче леб.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Примерот на Кукулев е за одбележување затоа што подоцна тој делуваше инспиративно и за другите вработени во неговото претпријатие – кои го следеа неговиот храбар потег и, исто така, поднесоа тужби против Радиото!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И тогаш, во неговиот филџан не успеа да се види себеси.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја гледа Борко оваа чудна игра на природата и во неговата глава искрснуваат десетици замрсени прашања.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И за сето време после, додека гледаше како месецот се изгубува зад белиот раб на шумата, а неговата месечина сѐ повеќе ја сменува една залебдена, синикава заискреност негде под самото небо, која беше денот, увиснат високо над земјата и зачекан да стапне на нејзината поврвнина, Змејко сѐ повеќе стануваше свесен за онаа празнина во неговата внатрешност, што му стоеше препашана како болен појас по целиот стомак, од која и устата и грлото му беа суви и полни некоја запечена горчина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Јано, Јано, Јано“, и во овој миг кога таа го нурна своето лице во неговите гради за да ја убие својата гласност, знаеше дека илјада безбојни кепеци што ги родиле грешните ноќи се збираат околу нив и ја пеат химната за една Марија со друго име и само со малку поинаков вкус на жедните усни, малку пред тоа кога му рече „Немој, некој стои таму, гледај“, и кога и рече за бронзениот паметник на поетот, со бела нишка месечина на носот: „Тој не гледал ни кога бил жив од ѕвезден песок што му ги нарасил очите“, малку пред тоа кога долго не можеше да ѝ ја откопча со одвитканите прсти црната блуза...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но, ниеден од тие мајстори и малтерџии не можеа да сторат ништо друго, освен да си ги бегаат своите погледи од тој крвав вресок во неговите очи, кога ќе застанеше крај нив, тој, Големиот Ристан, кој сега веќе не беше тоа, прашувајќи со секое свое движење, да не е, можеби, тука, она неговото место, оној неговиот загубен во неврат дел од облеката, она маѓија, без којашто деновите стануваат едно такво крваво прогонување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
ЈАКОВ: Големиот драматичар. Некои го викаат бог. Ние сме ликови во негови пиеси. Суров е. Не ги сака луѓето. Пишува лоши драми.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Цело време ја учевме молитвата, а таа почнува вака: „Патер имон...“ – тогаш дедо се искашла, јас го погледнав и во неговите очи ист укор како пред неколку недели. Не продолжив, зашто ја заборавив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога луѓето од неговата свита конечно провалиле во неговите одаи го нашле ужалениот монарх на самиот раб на лудило...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ова е толку симптоматично, што сосема е чудно како судијката (В. Каловска како претседател на советот) го вреднуваше овој факт како веродостоен и му поклони безрезервна верба, кога оди далеку од секоја нормална логика.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Било како било, дури по првото писмо на Monty ми стана јасно дека клучот за сите псевдоними се наоѓа во неговите раце.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Идеа во неговата малечка канцеларија луѓе со последна надеж пред правдата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Само неколкумина најмлади, некој незадоволен некој одбиен од ликовната академија, навраќаа во неговото ателје и му се нудеа да му бидат при рака кога ќе му притреба помош.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Севкупните промени што настанаа во периодот 1993-2005 најдобро можат да се забележат од следната табела: Работен стаж во Максимален број Година години/број на плати на месечни плати 1993 2:1 12 2003 3:1 8 2005 5:1 6 Табела 1: Висина на еднократниот надомест при добивање испратнина Односно, ако во 1993 година на работникот со наполнет работен стаж од 25 години му следуваше испратнина во висина од 12 месечни плати, од 2003 тој имаше право на 8 месечни плати, за од 2005 испрат- нината, во неговиот случај, да биде преполовена на 6 месечни плати!
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Според К. П. самиот закон дава можности за заштита на правата на работниците.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, од ден на ден, трагајќи по тајните на Татковата библиотека којашто го претставуваше јасно тестаментот за семејството за идните времиња на Балканот, разбрав дека беше неостварлива замислата да се пишува за Татко без Мајкиното полвековно присуство во неговиот живот…
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Желбата барем тука да му се осветам, да му вратам за долгите часови самомачење, немоќен бес, додека наведнат над масата или талкајќи од едно до друго кино ве замислувам – мојата Марија во негови раце, во неговата постела, на неговите усни – тој не може, а да не ја осети.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Влатко немаше смелост да ја погледне Теми, зашто таа сигурно би го одгатнала тој трепет скриен во неговата душа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Големата вода е недофатлива таа мора да е во срцето на човекот. Во неговиот сон.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Конечното решавање на правниот статус на овие „проблематични“ радиодифузери се случи дури на крајот на 2010 – од кога, правно гледано, тамошните работници повеќе не се водеа како вработени, туку беа одјавени од списокот на АВРМ и пријавени, односно внесени, во евиденцијата на невработени лица. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Парчето стакло во неговиот џеб би било доволно тешко за таа работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оче Симеоне, добро би било да си гуштер и да се печеш на земја крвава од прострелано сонце; кога некој ќе се обиде да те зграпчи, ти го оставаш опашот во неговата рака и бегаш под прв камен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сите бевме во неговото видно поле.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа се наоѓа во барањето по сезнајноста и семоќноста на фор­мал­ното мислење, што во 20. век, а посебно во неговата втора половина, изведе пресврт.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Единствената причина што врагот, кој толку ја мразеше работата што сестрата на Иван еднаш добро го искара затоа што нема плуски на дланките, се согласи и понатаму да ѝ аргатува на дуријата, лежеше во неговото очајничко решение да го истера моралниот дремеж што се закануваше да го надвие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Рикаа ли тоа сите можни страсти во неговиот ум, почнувајќи од прејаденоста што понатаму ја произведуваше желбата за блуд, мрзливоста, самофалбата, лакомоста, самољубието!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Некаде околу пладне, на три дена пред крајот на учебната година, на половина од часот по математика, ме повика директорот во неговата канцеларија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се чувствуваше слаб. Од коските во неговите нозе како да остана само прав. „Ајде“, му рекоа „И биди мирен. Те чека нашиот шеф.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Светлоста од слабата светилка не се одразуваше во неговите мртви очи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Човекот требаше човекот да го врати во неговата изгубена природа, отаде границите на човештвото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој го репродуцира во неговата над-целност, во тајната не-смисла која се шири од самиот процес на објективирање.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И никаква мисла во неговата глава не му вели: „Крени ја раката, отвори ја устата, стани...“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Борбите во Дебар и неговата околина траеле три дена (1, 2 и 3 август), а подоцна биле продолжени и во неговата поширока околина.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Пред неговиот поглед стоеше сега само она грбушка на белиот срт, кој во еден миг загуби се рубинено, израснувајќи во неговиот сосредоточен поглед во еден единствен бел брег, со една дивокоза на најостриот дел на неговата височинка, и сето тоа полека се смируваше под чадорчето на предниот нишан на неговата пушка, кој поигруваше сѐ понезабележливо од неговиот притаен здив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги гледаше неговите кревки увца и неговите очички, и оние четири тенки како чапарушки и растрперени ноженца, ја гледаше сета таа чудесија од кревкост и невиност, со нешто многу од тревките во себе и со секој миг сè посилно знаеше дека таа дива ноќ не можеше да биде во состојба ни да измисли друг повистински гостин, што би можела да му испрати за да го зарадува во неговата самота, од овој, што беше сега тука, во неговите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Придружен дел на овој текст беше и едно интервју кое Buzoni го направи со Вулкански некаде 1992-та и кое беше објавено во една од книгичките во шест примероци, од кои Маргина нема ниту еден, такашто тоа интервју (според некои индиции доста значајно, бидејќи самиот Вулкански открива некои „автопоетички“ шифри за провалување во неговите текстови) може да се смета за загубено (по потрагата што ја преземавме). okno.mk | Margina #22 [1995] 77
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кибритеното дрвце пламнува точно над рошкавиот врв на фитилот, пламенот скокна мигновено на него и злобно засаска во неговото лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дине, онака сув, коскест, повисок од другите, црн како црниот ден, како црната кал долу, ја врти главата лево десно чиниш сега сосема си доаѓа на себе, како да се разбудува од некој долг сон што никако да го напушти па не знае дали ова е нешто ново во неговиот живот или оваа слика е стара и сега само му се повторува!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Доставувањето на писмената на адвокати се врши по електронски пат, во електронско сандаче [т.е. преку e-mail адреса].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во суштина, тој стана инкарнација на дух од извесен вид” (Мишима, повторно) = центарот на кружницата на времето - можна појава на центарот на светот во неговите различни пројави: светското дрво, аџис мунд; околу која се врши ротацијата на времето = 112 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И затоа татко ми не можеше лесно да го разгатне времето на козите, да навлезе во неговата суштина, да му се потчини.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не забележав ни трага од прекор во неговиот глас кога рече: - Е, па, токму за тоа ти зборувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во неговите песни извираше и се разлеваше гнев, закана и верба на луѓето од неговата земја, оставена далеку зад морето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се разбира во врска со спомнатите противречности ништо не ми појасни ни оној случај за циркускиот гимнастичар кој при една вежба во која учествувале сите делови на неговото еластично тело успејал толку добро да се заплетка што морале да побараат лекар за да го разврзе кутриот атлетичар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој дел од книгата всушност е полемички, аналитичен одговор на пишувањето на српскиот универзитетски професор, дипломат и државник Милован Ѓ.Миловановиќ /1863-1912/ во неговиот труд „Срби и Бугари” /„Дело”, Белград, 1898/, во кое се вели: „Ни историјата, ни етнографијата, ни географијата воопшто не му стојат на пат на решавањето на македонското прашање помеѓу Србите и Бугарите на начин што единствено им одговара на вистинските, добро разбраните интереси и на Србите и на Бугарите, а тоа ќе рече според вистинските животни потреби на Србија и на Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таа се вовлекува во неговата душа и ја пребарува со невидливи страсни прсти.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И таа така му одговараше, но не ја ведеше главата, ами ги задржуваше своите очи во неговите терајќи го тој да ги наведе прв.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Требаше да го пречека Татко попладнето, така што имаше време да се справи со последните османски заемки, според договорот со својот пријател.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нејзината рака беше во неговата, сместена во неговата дланка, а нејзините танки прсти ги зграпчуваа и ги притискаа неговите прсти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И навистина, сето значење на Хегел, сета негова бесмртна актуелност, се наоѓа во неговата логика, во логиката што Хегел ја издигна до степенот на дијалектика, и која е единствен клуч за разбирање на принципот за „самокритиката“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бог сѐ уште игра значајна философска ролја во Декартовата, Спинозината, Лајбницовата и Берклиевата философија, но неговата улога е многу помала во Локовата, Хјумовата и Кантовата философија, кои се сосредоточени околу способностите и склоностите на човечките суштества.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но само ми се чини, бароне, сево ова веќе е мистично бладање што сосем може да се оправда во неговата положба...“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така ќе му носите здраво живо на мудурот, јузбашијата и вашиот мифетиш! — им рече, испраќајќи ги преку Сатока.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И никој не се сомневаше во неговата мудрост и авторитет.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И со крајот на окото го следеше прислужникот и кога тој се поткреваше да си оди, се стркала во неговата дланка мала сребрена пара.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но погледнете, какви глупости се вртат во неговиот замастен мозок!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во друштвото делуваше синдикат на ниво на работодавач, а 227 Лозановски беше негов член.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мошне му е тешко тоа да го утврди, бидејќи во неговиот случај тоа прашање никогаш не се поставува и колку и чудно да изгледа неговото пишување, колку и некои работи да можат да дојдат и минат и да се случат дури на крајот од сложени протеци на мисли, Лука никогаш не пропушта да провери дали приемот успеал и се извршува ли преносот без поголеми пречки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И ене го, иде да се ставе со вас, да виде кој сте и кај одите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неговото умирање почнува од разранетите прсти беспомошни да го скинат синџирот на вратата или да го откопчаат катинарот: За него, слаб и начнат од пците на својот страв или на треската со многу жили во неговите жили, тајната на одајата е недостаслива.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Проникнувањето во сите други јазици требаше да придонесе тој да навлезе во длабината, во суштината, во комплексноста на својот мајчин албански јазик, во неговото најверојатно потекло од илирскиот јазик и во многу други мистерии кои се предизвикувани од постоењето на јазиците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така, сето значење на Хегел е, според тоа, во неговото откритие на дијалектиката и нејзиното универзално важење.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Ваквиот концепт има за цел да ја покаже врската и влијанието на Ворхоловите филмови во неговите слики и да ја истакне важноста на медиумот во “artists oeuvre”, но филмовите што Франсис ги одбра - со статични кадри - се формална инверзија на изложените слики и се карактеризираат со расположение што е антитеза на славната личност преставена на сликите веднаш тука покрај. (...)Франсисовата инсталација нема да биде од анти-хронолошки карактер како што изгледа на прв поглед; таа е дизајнирана така да го обработува делото на Ворхол повеќе како конгломерат на тематски целини што ќе бидат обработувани во засебни инсталации. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 151 Дејв Хикеј Институцијата Енди “Добро тогаш, ако е Фектори (фабрика), што произведува?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога виде дека никогаш не ќе може да ја напише оваа историја и во проектот му останаа големи неиспишани празнини, во неговиот живот и книги, стапи Климент Камилски со своите книги и илузии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Арсо Арнаутче ѝ ја зел секирата од раце и со бес на елен кога со рогови распостила пат низ гранки кон љубовна игра, удирал околу себе со невидена жестокост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навлегуваше во неговиот мозок една јаснина како да излегол од хаосен мрак на светлосна згорнина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Танаско ја црпна како да е малечко дете, ама таа и во неговите раце, здрвена како прачка, продолжи да ги помрднува нозете чиниш сака или како да има ниет на небо да се качи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Потем му се чинеше дека не чекори, дека крај него минуваат куќи, мостови, автомобили, издолжени и невозможно крстосани во неговата свест.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Од таа скаменетост го освести црвенокосата, богата сончевина, што се плисна како некој плавен бран во неговиот прозорец, ослепувајќи го и во исто време носејќи му ја назад способноста да се исправи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веќе неколку дена сум принудена да гледам во неговиот параден изглед, во студените ѕидови, во Хитлер и цар Борис, во клучалката од вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се најде пред една збрка од факти кои како стуткани хартии шумолеа во неговиот ум.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Си ги чува во неговата соба, а јас кришум ги отворам и почнувам да ги читам, но набрзо ги оставам оти ем ги разбирам, ем не ги разбирам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Доколку Чинго го прави тоа неговата интенција се остварува во неговото дело.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како жртва на јапонски микробионички експерти кои вметнуваат минијатурни кеси со микро токсин од времето на руските војни во неговите артерии, Кејс страда од бавна смрт.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Геро во истиот момент ја истури ракијата во пивото и му ја врати на келнерот за да ја однесе со подавалникот - како ништо да не било, освен што во неговата кригла спласна пената.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Секс, дрога и рокенрол. Секс немаше никаде, освен во неговата парола, ама затоа пак, имаше премногу од останатото, знаеше точно како да го компензира она што му недостигаше.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Маркс ја опиша мистификацијата и ја покажа нејзината улога во неговото време.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Џон Апдајк го завршува својот есеј „Писателот како библиотекар“ со следното размислување: „Со Борхес, ние се преместуваме од онаа страна на психологијата, од онаа страна на човечкото, и се соочуваме, во неговото дело, со еден атомизиран и празен свет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многу сиџилски содржини останаа во неговата силна меморија што не го напушташе ни во поодминатите години.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во неговиот став се препознава пред сѐ раниот дух на дадата (рецитирање на поезија во Кабаре Волтер), овде обновен во начинот на повоената тенденција за деперсонализирање на уметноста и проширување на медијот, но таквата употреба на јазикот не успева да го избегне токму она што се обидува да го спречи: субјективната манипулација, претворањето на еден инструмент или преносник каков што е јазикот во нов метафизички објект.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога некој да го повукуваше оддалеку, од шумата околу манастирот на светецот во неговите раце ... исти красти не струпјосувале, на ист лишај планинските места глекави ни капеле, суша очи низ 'ржена сламка ни пиеле, сме биле, вечнаја памјат ни, пепел е зад нас ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Нели тој во неговото писмо, што стигна одамна, ја повика.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во МОМА, 3 табли беа поставени на штафелаи, додека останатите беа расфрлени околу платформата.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Сакате сега да ја видите Клара?,“ ме праша доктор Гете, кога влегов во неговата канцеларија во Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден вид празнење на негативна енергија. (Доктор Пачев читајќи ги овие редови со насмевка забележа Сè е хемија и во неговиот поглед открив потврда и разбирање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мајката и трите деца погледнаа во неговиот прозорец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не сакам ваквата негова предност да му ја одземам но јас навистина не би можел да го следам во неговите чувствени акробации. Затоа и сакам да го приземјам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Татко во младоста бил распнуван помеѓу западниот предизвик кој завршуваше во неговите планови и илузии во Париз и источниот сон кој завршуваше во Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но јас чувствував, сигурно знаев дека, длабоко во неговата голема душа, продолжуваше да се докршува нешто големо, нешто помеѓу поразот и истрајувањето.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А руменото Розе божем беше загледана во неговата приказна со таква незаинтересираност и со таков парчосан поглед, што Раде и вистински поверува дека таа ништо не разбра.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ина и Светлана им покажале што знаат од партерната гимнастика; еден стар човек, сегашниот нивни аѓутант, некогашен славен трапезист во циркусот, а тогашен чистач и продавач на сладоледи, се заинтересирал за нив и ги зел кај себе во приколката; ги хранел од неговата порција, а спиеле во неговиот кревет; тој спиел под ведро небо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како времето поминуваше, ѝ стана како ќерка.  Рашела беше дете од сиромашно смејство, што мајка ми, Евридика, бог да ја прости, ја зеде кај нас дома, да помага, по молба од татко ѝ, како најстаро дете во неговото бројно семејство за да работи и да печали.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Секако дека нараторот ја игра основната улога.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чичкото го погледна динарот во неговата испотена дланка, се насмевна и рече: - Немаш доволно пари.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Она што го нагласува Божиновски е дека, низ сите овие процеси, нему бил вршен отворен притисок и бил уценуван од страна на компанијата, за делот од средствата со кои компанијата – во негово име – купила акции од матичната компанија QBE Австралија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Веруваше во неговата тивка, внатрешна моќ врз која се темелеше опстојувањето на семејството во тешките балкански години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пополадне лежеше во неговиот кревет, покриена само со чаршав, исплакана и тапо загледана во таванот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со нив требаше да се заокружи овој Реквием, во чие поетичко јадро, во неговите првични, рани песни, смртта на поетот е доживеана и искажана во еден неоромантичарски и симболистички пев при првичното модернистичко искуство, како смрт на славејот во занесот на пеењето, кога сето битие на поетот е обземено само од чинот на создавањето на песната и од поттикот таа, долго носена во себе, да се испее, да се забележи и соопшти.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Леон пак кај неа ги сакаше токму нејзината склоност кон фантазирања што толку недостасуваше во неговото семејство, светло-русата коса, правилниот мал нос, нејзиниот среден германски изглед. И нејзиното тело.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Овој џубокс е премногу голем за да се собере во неговата куќа, така што тој мораше да направи доградба.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Со твојата четка за рибање и со прашоците за рибање, не можеш да го досегнеш гревот во неговата душа“.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мајка внимателно и трпеливо го слушаше. Не го прекинуваше Татка во неговиот занес.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од гранката на старата слива се обидував да гледам кон спротивната страна на селото, каде што беше куќата на неговиот дедо и да го здогледам него како игра во неговото маало со другите деца.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Беше задолжен да ги хушка кучињата што излајале по интернетот и сето тоа прецизно да го бележи во неговата црна книга со какушки за која беше дебело платен.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Родното село срамнето со земја, ќе живее само во неговите спомени.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еден друг човек верува дека сите мисли кои се јавуваат во него некој друг ги внел во неговата глава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Белата омраза во неговите очи испаруваше влага и не потемнуваше како отровна печурка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
За Леон Голдблум, наспроти неговите предци, религијата и религиозните ритуали немаа место во неговиот дом.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Симеон Радев, кој тогаш студирал во Женева и бил близок соработник на Сарафов, подоцна изјавил дека Орце отседнал три дена во неговиот пансион.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ми ја кажа и сумата што Џон требаше да ми ја плати за ноќта помината во неговиот стан.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
О’Хара тука ја присвојува амбиенталната мелодраматичност на конвенционалниот новинарски дискурс – со неговите изнасилени наслови што привлекуваат внимание, со запенетата фасцинираност од животите на јавните личности и на ѕвездите и со возбуденото чувство на драматика што го внесува во известувањето за тековните настани во вестите – за да го воспостави сопствениот дисидентски однос кон главнотековните жанрови, дискурси и културни облици што ја дефинираат конвенционалната хетеросексуална мажественост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јаренцето дури сега престана со своето палаво поигрување околу него, со онаа свое скокаркање во неговите нозе, со кое го прогонеше сето време.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сепак, во неговите постапки имаше некоја посебност : мислам на онаа негова желба да остави впечаток на угледен и фин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако човечкиот ум има дава отпор, на промените, во неговата длабочина не ќе може да навлезе Светоста.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Според постојаниот ритуал, Татко ќе појдеше во одајчето десно од чардакот, во тој негов минијатурен бал­канвавилон, кое беше приспособено во негова малечка библиотека и во работно катче и таму ќе се задржеше некое време.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Одев и сакав да одминам, оти знаев дека Лествичникот не е таму, дека блудничи со девојката во источната одаја на гревот, кога одеднаш ми падна на ум нешто: можеби чашата на Соломон, изворникот изгубен на сите неволји и записи чудни, се наоѓа токму во неговата одаја, на место сосема видно, незаклучено, оти таму законот нема да ја бара, туку на место скришно и недостапно за виделото човеково?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Ха, - повтори сега, исправен. Се вживуваше во својата ролја и веќе немаше ништо изнасилено во неговиот глас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Покрај сето ова Митра му направи сигурно убежиште и влезе во неговите работи со Мачникот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Биди мирна, биди кротка! - шепотеше Бојан, настојувајќи да ја смири, трудејќи се животното во неговиот глас да насети добронамерност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Книгата на Климент Камилски, која можеше да се најде во светските библиотеки, во неговата земја, за која, впрочем, беше и наменета, во еуфоријата на сталинистичките закани стана невидлива, а нејзиниот автор заврши на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Онолку болка колку што имаат децата кои некој близок тукушто ги напуштил.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не отидов во неговата соба, како што правев секогаш кога тој беше дома, ниту пак тој дојде да ме побара, како што правеше кога немаше сама да му потропам на вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тате”, рече малечката Мег. Децата стоеја и гледаа во неговото замислено, стемнето лице. „Тате”, рече Роналд.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
За обезбедување на парично побарување може да се дозволи секоја мерка со која се постигнува целта на таквото обезбедување, а особено: (а) забрана на должникот да располага со подвижни предмети, како и чување на тие предмети; (б) забрана на должникот да ги отуѓи или оптовари своите недвижности или стварни права кои врз недвижноста се запишани во негова корист, со прибелешка на таа забрана во јавна книга или да ги даде под закуп; (в) забрана на должникот да продава хартии од вредност и удели; (г) забрана на должниковиот должник да му исплати на должникот побарување или да му предаде предмети, како и забрана на должникот да прими предмети, да наплати побарување и да располага со нив и (д) налог на носителот на платен промет на должникот или на трето лице, по налог на должникот, да не дозволи од должниковите сметки исплата на паричниот износ за кој е дозволена привремена мерка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Потоа додаде: - Не се памети некој од Кејтенскиот род некогаш да крадел, Аритоне Јаковлески, гледаше право во негово лице, како чист, праведен човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Впрочем, најзначајните одговори на клучните мисли и прашања од неговиот живот сигурно се криеја во неговите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа трпеливо кончење на злобната темнинка и тие, сега веќе доста приближени црнки на дивината, што се испрекрстуваа и ја изврзуваа со престегнувања шумата, како некоја пеколна морница, залазена меѓу нејзините стебла, насобирајќи се најгусто на границата од тој , маѓепсан круг околу него, а сепак оставајќи го во неговата стеснетост само него, и бездруго уште оној, што му идеше во петиците; сето тоа беше токму онаа јанѕа, со која што го јадеше увиснатиот меч на неодоливата угорница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мешавина од елиптични формули, длабоко нејасни или претерано едноставни, кои се разјаснуваат исклучиво преку набљудување спроти светлоста на париското сонце, бидејќи според мислењето на авторот, делото е ориентирано во правец исток/запад, иако може да се каже дека токму низ тој прозорец низ којшто е претставено делото, Бојс исчезнал во синилото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Цела ноќ Рада ја држеше раката на Томо, броејќи ги капките од инфузниот раствор кои капеа во неговата вена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се разбира, не сакав да верувам во неговото за тоа време незамисливо пророштво.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А вие? - Јас студирам англиски, - му одговори таа, акцентирајќи ги строго само последните слогови од зборовите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа и неговите чекори, зад затворената врата, под која неспокојно шетаа и светлината и сенката од газијарката силно стисната во неговите раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Вито Акончи, „Јавен простор во приватно време“ 68 1.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тој беше далеку од тоа да биде маж - потчинет на жената, но помислата за машка превласт во неговите машки гради во голема мера беше ублажена од силната личност на Кети и од неговиот приземен разум.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја гледаше како се просребрува, иссвирувајќи пргаво низ дебелиот трупец, ја гледаше како тоне во неговата длабочина, сѐ додека не можеше да ја префрли преку себе првата вита штица, што ја извади; можеше притоа многу лесно, со сите примитивни лостови, од кои беше самоделски направен целиот тезгав пред него, уште во првиот следен миг да ги упати замавнувањата на таа подивена челична стихија во она место од трупецот, каде што му беше потребно нему, а пилата го послуша и писна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, најмногу уживаше во квечерините во неговиот дуќан.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Имате ли чувство дека овој однос со женскоста исто така постои во неговата скулптура?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Соленикавиот и свеж мирис на сината ширина во неговите ноздри, додека нозете брзаат да го однесат на тајната средба со девојката што го чекаше, далечна, а блиска, таинствена, а позната, исто како и морето...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чардакот, во неговите мисли, го остваруваше единството на неговиот фатализам и на хедонизмот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Надежта, зеленилото, почна да се враќа во неговата пуста гора, што веќе заличуваше на весела градина, полна со живот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Го повикувале на свадби, на сунети и на празнични седенки да везе на тамбура украсена со седеф.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Маказар се суши, се исцедува од него последната влага, течност нема, крв не остана во неговите жили.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во тој предел еден црн ветер расфрла ветер пренесува ветер таму ветер го однесува некаде и донесува ветер. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Џинот се смее Никогаш не дружел со толку откачен затвореник Ние сме играчки на релативноста, вели тој со епилептични гестови Инструменти за реализација на сложени композиции Од кои прска умот а облаците воздивнуваат Гледам како растат отровни насади во неговата утроба (На моменти кожата на Џинот станува проѕирна Дури и розовомлечна, како кај Аксолотлот На Кортасар или како статуите на Буда излеани од Кинески проѕирен порцелан).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Јас навистина го разбирам!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога се враќаше дома доцна навечер по веќе темните улици на градот, се чувствуваше како градот во кој живее да му е единствениот пријател и партнер во неговите планови за следниот ден, за кои секогаш размислуваше одејќи кон дома.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од тогаш до крајот на 1910 г. речиси секоја недела се појавуваа мои цртежи; може да се рече дека со графичките прилози исклучиво јас битно го одредував „Стурм” во неговата прва година на излегување, а делумно и следните две години.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
ЕНТ.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Атанас не присуствуваше на таа сцена кога Пелагија и Танаско му овозможиле на дедо Костадин да ги чакне своите очи со очите на баба Петра и во мигот таа да се пресели во неговиот свет, ама подоцна сите зборуваа за тоа па нему му се чини дека и тој бил таму и дека присуствувал на тој мистериозен чин.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Нешто беше променето во неговото однесување.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа беше најболното прашање во неговите историски потраги во пишувањето на Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ѓорѓија си ги поткасна долните муцки и слезе в село не прашајќи го Дамета зошто се збираат, и тоа баш во неговото село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во свеста ми шетаат тираните од страниците на есејот на Сјоран, неговиот горчлив и рационален песимизам, можеби произлезен од балканскиот трагизам, длабоко потиснат во неговата свест.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лекарите од судската медицина велат уште дека во неговиот џеб од палтото нашле јагленосано клопче; тоа, според нив, била некаква тетратка, на која веќе сосема тешко се распознавале буквите; експертизата покажала дека тоа е некаква песнарка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се утеше со ветувањето дека ќе се врати, а убедена во неговите зборови, стисна срце и се помири со судбината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Речиси никогаш овој човек не беше одминат од патниците - секој по нешто ќе пуштеше во неговата кутија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се плашеле, се тресел и Лозан Перуника со нив. Потоа заборавил што е тоа страв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оваа перспектива, како што е познато, укажува дека во определувањето на тоа што некој знае, треба да се започне со приватните дадености во неговата свест, од каде треба да се започне процесот на надградување, кон заклучоците за она што може да постои покрај нив; идејата е дека на тој начин човек барем започнува со нешто непогрешливо и несомнено.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа е самото нешто.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа го фати под рака и ја вовре својата во неговиот џеб, испреплетувајќи си ги прстите со неговите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ова се случува во светот на апсурдот, толку сугестивно предочен во познатиот сизифовски универзум на Албер Ками, кога со прашален поглед кон небото го бара одговорот за трагичниот апсурд, но од небето нема одговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Преводот на К. Прутков е извршен според неговите “Собрани дела”, издание од 1953 година.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Макар што Татко во тие времиња започнаа нови маки да го мачат, кога се всади сталинизмот во неговата родна земја, а и во земјата на егзилот кои ги делеше навидум отворената и братска граница, не попадна во стапицата на брзото враќање, неговиот егзил имаше длабоки корени.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога влегов во "мојата" соба, забележав дека е всушност собата на Никола и дека поради тоа тој мора да спие на друго место, а јас во неговиот син кревет, опкружен со слики од колички, авиончиња, и за мене непознати херои од видеоигри.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој не си ја крши главата со таквите марифети на Родна, не го засегаат ни издолжувањето на вратовите на неговите синови, туку што веќе нема сон во неговите очи кога веќе нема сон сигурно е и време да се станува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Иако постојано бевме заедно во работниот дел на денот и сосема сами во неговиот стан, по завршувањето на службените обврски (доцна попладне или навечер си одев дома, кај син ми Ѓоко, и ниедна ноќ не отсуствував од дома) ретко легнувавме, а кога ќе легневме работата си ја свршуваше како службеник со однапред зацртан план.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Версај е познат во поновата историја со тоа што во неговите дворци е склучен Версајскиот договор по Првата светска војна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во неговата слаткост ги чувствувам поленовите зрнца.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Беше пријателски настроен кон мисијата, но имаше некоја резерва во неговиот став, што се должеше, по мое мислење, на нашата претходна помошна Михајловиќ.125
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Долго не можеше да заспие, од многуте запишани заемки, оживуваа во неговиот сон старите куќи, јавни објекти, сакрални и профани градби, кои жилаво се одржуваа во градот по толкуте природни катастрофи и војни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вака размислуваше Томо. Му се зголемуваше топлината во неговите гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Татко беше изненаден од каде и како Чапаев беше навлегол во неговите планови.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сѐ во неговиот живот: трите маслинки, градските стреи, црвениот и голмански дрес од студентските години, покерот и платените жени пред и по матура, сѐ, и извикот -да живеат сите ножови на светот. Сето тоа што сега е грст спомени.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога го слушаше Татко Игора Лозински, како меѓу падот на империјата на фашизмот и победата на онаа на сталинизмот и на овој дел на Балканот ја претпоставува иднината, судбината на Езерото и на луѓето околу него, прекинот на вечниот пат на јагулите, во неговата свест проработуваше системот на асоцијации и интуиција, својствен на големите откорнатици, првин како да го следи патот на јагулите кон Америка, пред тој да биде прекинат, потем како да ја продолжи својата Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И веднаш, не испуштајќи го чадот од душникот (сеедно со секој збор модринкавата танка магла бликаше од неговата уста со усни без грч и видливи промени за да се процени внатрешната состојба), продолжуваше бавно, со ѕвонлив, младешки глас; не е преисправен во столот а грбот муе ерамен во неговата предолга неподвижност на рамениците можеш да му ставиш полни чинии без страв дека течноста од нив ќе се истури.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Тој куршум беше вперен во срцето на нашите чувства, а се распрсна срцето на твојот брат моја Сања,“ ѝ пишуваше Авни на девојката која остана во неговите сеќавања со широко отворени очи во триаголникот што со необично прави линии го формираше шамијата завиена околу нејзината глава.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Облачно претпладне во јули. Вкус на пепелта лета низ воздухот; - мирис на дрво што се поти на огништето, - натопени цвеќиња, - опустошени шеталишта, - зошто веќе да не дојдат играчките и темјанот? “, ќе наслика Рембо во неговите „Изреки“ и ќе продолжи: „сум оптегнал јажиња од камбанарија до камбанарија; венци од прозорец до прозорец; Златни синџири од ѕвезда до ѕвезда, и играм“.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во неговата осаменост се населија две живи суштества што го потсетија на неговата младост.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во неговиот глас се чувствуваше сарказам помешан со истата онаа горчина што ја почувствува уште во автобусот - Не знаев дека сте зафатени... - намерно не ја доврши реченицата - Веројатно не го избрав вистинското време за посета.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Рибарот знаеше, иако со мало искуство во други краишта, дека човекот од друга средина станува веднаш посебен во новата: ако таму бил зол, овде е интересен, ако таму бил добар и наивен, овде е под сомнение, ако таму бил изложен на подбив, овде е прифатен како знамение: и дека најпосле, дури и посебноста во неговата средина овде може да важи за нормална појава.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дури откако ќе го задоволи љубопитството со некое воопштено прашање и забелешка посмирено објаснува дека треба да побрзаме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Веќе е ноќ – ја нурнува главата во неговата прегратка - Невообичајно топла ноќ. Полна со ѕвезди. Како предзнак на нешто убаво...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој Господар од светот на соништата лично му објаснил дека таму, горе, во неговиот свет, личноста е ослободена од секаков вид ограничувања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Видов тој беше вистинско несреќно дете и во неговите гради тупкаше малечко, здробено срце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој збор не можеше да се употреби во неговото старо значење како „ политички слободен“, или „ интелектуално слободен“, зашто политичката и интелектуалната слобода не постоеја повеќе дури ни како концепти, па според тоа беа и безимени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Извршните продуценти сега сигурни се чувствуваат подобро: во првата недела на прикажување во U.S., филмот стана крал-убиец на билетарниците. 204 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сега се сети кога прв пат заедно отидоа на кино и кога му ја вовре својата рака во неговата, и кога нејзините прсти ползеа помегу неговте прсти, чувствувајќи цврст и нежен притисок, чувство на заштита во нив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега во неговиот поглед можеше да се забележи дури и лутина.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А во негова најнепосредна близина бил злогласниот логор Терзинка, во кој нацистите усмртиле стотици илјади невини животи од цела Европа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Скоро сосема избегнувајќи ги многу репродуцираните фотографии што Бојс го направија славен, Арена се обидува да постигне донкихотски гест за уметникот, истовремено славејќи ги неговите дела од претходната декада, и спречувајќи било какви предвремени заклучоци околу нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но и покрај убедувањата на Тито Маклин не бил убеден во неговите изјави.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Барем за машката култура, вистинската политика на филмот лежи во неговата естетика: неговиот стил го надминува она што го пренесува неговата видлива порака.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа сакаше тој да ги изеде, таа сакаше неговиот метаболизам да го преработи неверството во неговиот систем, така што неговото тело ќе може да го апсорбира тоа неверство и да живее со него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој е навистина машина. (...) Постои хардвер, физичка машина којшто е предизвикана да отвора и затвора електрични кола на посебен начин со шема од битови кои повремено пристигнуваат во неговите влезни единици.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јужниот ветер ја рашири неговата миризба, пчелата ранобудница неколкупати слета во неговите цветчиња.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
„Ете, тие се злото на царштината и тие ќе ја урнат, а не овие домаќини луѓе што се креваат да си ги заштитат своите имоти и животи", — си заклучи тој и си отиде во Битола да му рапортира на својот бимбашија, а преку него и на самиот Бахтијара дека во неговото село зимоска убаво поминал без да имало причини за зулуми правење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Марија ја спушти во неговиот скут.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали тој алудира дека таа ја има својата женственост и тој својата машкост, но дека тука е нивната заедничкост, во која таа учествува во неговата машкост, нека долго се бранува -” А тој само што не ја јаде и пие нејзината женскост...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Одеднаш открив дека во неговите огромни раширени очи нема гнев, ниту желба за одмазда, туку тивок очај, една голема прекорна тага. – Како си? – пропелтечив. Ништо не ми одговори.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Тоа се продолжи и во денот, што навлезе во неговите прозорци со својата млечно бела закиснатост по ветровите, со својата некако прашинеста белина во неговиот изморен поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На генералот, којзнае зошто, ваквото обраќање му се сторило фамилијарно. - Па што ви е, милостив господине, и натаму зборуваше отсечно, зар не го знаете редот? каде сте влегле? не знаете како се одвиваат работите?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нив ги слуша еднаш во месецот, неа, преку отежнатата, воено одржувана телефонија во неговата канцеларија – секој втор ден.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Џемал-ага го почувствува тоа и во неговиот мозок навлегоа студени морници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пребарувајќи така по своите сеќавања, не можеше да го најде оној момент кога сфатил дека неговиот живот, тој албум од зачувани сликички во неговата глава, засекогаш се заплеткал со судбината на оваа земја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Тогаш...како се случи тоа?“ „Не знам“, промрморе Германија, се турна во телото во неговите гради и залипка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Азра сè уште со широко раширени нозе му седеше на устата на Андон кој одамна го имаше изгубено чувството за мирис (лекарите имаа констатирано дека тоа е резултат на операцијата на капиларите во носот направена во неговата рана младост) и тој не можеше да ја насети реата од меѓуножјето на Азра, но обилно оттаму во устата и по образите му течеше тегава слуз, од што во еден момент мораше да го извлече јазикот, да земе здив со намера повторно да се врати на истото место, но се откажа, се сврте на левата страна и ги префрли двете жени на десната страна од креветот, речиси ги залепи за ѕидот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Поврзувањето на уметноста и порнографијата во неговото дело е витално не само на ниво на репрезентација, туку и во самиот модус на настанување на слика.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Многупати потоа го враќав во сеќавањето тој миг, таа несигурност не само во нејзиното, туку и во неговото држење, присилната воздржаност во погледите, зад која пронижуваа исчекувањето и љубопитноста, и онаа радосна непријатност, составена од среќа и срамежливост, што трепереше по нејзиното кревко лице, и по неговото лице кое се стремеше да изгледа секогаш сериозно, заради што уште во првите години од студирањето тој беше пуштил брада.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто чудно се случуваше со него, некаква питомина и благост се влеваа во неговото срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Песната извира од длабочината на поробениот Македонец, со векови пластена во неговата душа и се лее, се шири и далеку се носи низ пиринскиот крај на Македонија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таму го најде Перета, зачуден, и кога се сретна со него и му ги пренесе добиените директиви, овој длабоко воздивна и промрмори преку заби: — Ах, Петре, што направија, од дрво нога, од камен глава да си направат; го фрлија народот во оган без време!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пламна. Крвта се згуснуваше во неговите прсти, стануваше тешка и опасна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Благодарејќи им на својот број и на комуникацијата, неговите дела прават еден симетричен објект, еден тип на систем кој во себе е потполн или непрекинато таков настанува.” Paul Valery (Увод во методата на Leonardo da Vinci) Овој збиен опис, exergue, веднаш ќе го земеме во неговото вистинско значење, како ex ergon (hors dќouvre), како токму онаа легенда што би требало да се впише околу профилот на Marcel Duchamp на медал, онаков како што тој самиот го нацрта, или, поточно, го исече (1), за од него да направи подарок за своите пријатели, своевиден ex voto, или пак онаков каков што сакаше да биде прикажан, не без одредено нарцистичко самозадоволство, на сопствената фотографија снимена од Alfred Stieglitz (2), или на гравурата на еден Joseph Stella.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Мислеше дека сето зло во неговата куќа таа му го донесе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Не ќе стаса до Кукулино, им пришол Трипун Караѓоз. - Арамиите бараат такви, осамени и послаби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш можеше да се увери во неговите продлабочени познавања на старото и на новото турско писмо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Иако проѕирна, вратата беше цврсто затворана.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Биди жива и ќе видиш колкави муда тој ќе му покаже на светот!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Утрото, кога тој замина на работа, влегов во неговата соба и брзо ја барав сликата на мама со очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Докторовата ординација се наоѓаше во Скарсдејл, во неговата куќа во кафено-бел лажен тјудор стил и опкружена со дабови стари колку крајслерот на мојот дедо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И да не умреше Сулејман под Сигет, ништо чудно не ќе беше ако и Виена паднеше во неговите раце.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од земјотресот се разниша и брегот над селото, пукна нешто во него, и заедно со сулфурната вода и пареа што порано избиваше во неговото дувало - сега зафати да избива чад.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Веројатно имаш право – реков – иако не знам на што мислиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во средата, на 22 март 2000 година, АФА Мичиген објави долго соопштение за медиумите во кое наведе дека Гери Глен испратил по електронска пошта писмена изјава со која бара укинување на предметот, и тоа до гувернерот на Мичиген, до членовите на комисиите за распределба на средства при Законодавниот дом и сенат на Мичиген и до претседателот на Универзитетот на Мичиген, како и до избраниците во неговиот Одбор на повереници.23
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете, тоа беше Нико.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Треба нешто да се рече и во негов прилог.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но постои ли начин или приказна што ќе може барем привремено да го одложи расчеречувањето на мојата земја и тоа помеѓу олку настрвени мајки, запенуваше одвреме навреме Раде Ич, и тоа секогаш во присуство на капетанот Трајан Крстиќ, кој веќе неколку дена го врбуваше за доброволец во неговата чета на 23от Пешачки полк, што требаше токму тие денови да замине на фронтот на Кајмакчалан.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А сега и овие јагули, кои длабоко навлегуваа во неговата свест, го оттргнуваа од неговата работа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа знаеше како дише Центарот, ги читаше сите нијанси во неговото функционирање и, што можеби е најважно, брзо проникна во психологијата на тој свет кој подоцна го составуваше во коцки, според своето поимање на нештата во нашата дејност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бев уверен дека немам од што да се бранам а знаев дека нема поголема глупост од онаа, да се бориш со замислени ветерници.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Шабтај фрла поглед врз детето што седи во неговиот скут и се насмевнува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ужасно се потресувам... Одам да го протресам идиотот во неговата кошница.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Неговата уметност е навистина голема.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Решеноста во неговиот писок беше толку тврда, што во неговиот глас се извиваше и прашањето дали тој сега воопшто би отстапил пред истрелот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа отиде со него до камионетот, прстите од најзината десна рака беа вклопени во неговата лева рака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Љупчо заработуваше доволно во неговата адвокатска канцеларија за еден од родителите да може да остане дома.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Парацелзус го испрати до работ на скалата и му рече дека секогаш е добредојден во неговата куќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој застана, но не се врати. Неспокојните очи на мајка му беа втренчени во неговото лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како алхемичар изгубен во лавиринтот на зборовите, Климент Камилски долго време чекореше низ коридорите на својата библиотека, барајќи ја својата еурека, којашто мислеше дека е во неговите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Може ли да се оди дотаму да се каже како Duchamp-овата маѓепсаност со кружните форми, она што Gabrielle Buffet, зборувајќи за него, го нарече „опседнатост со круг”, маѓепсаност што се манифестираше од појавата на Мелницата за кафе 1911. и Тркалото од велосипед до бескрајното умножување на елипси во неговите Роторељефи и Оптички машини од триесетите години, одговара на Leonardo-вата опседнатост со вртлози, вирови опкружени со пена и коса, кружни и вртоглави плетки на една космичка perpetuum mobile?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кејтеновиот син беше еден од оние ѓаволски старци што можеа да гледаат илјада километри пред себе, божем сета далечина беше собрана во неговите очи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сам за себе избра едно 18-20 годишно девојче и му го предаде на својот буљукбашија Суљо-ага живо да го донесе во неговиот конак.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Голем трговски центар, а во неговата длабина, малечко рок-кафе со натпис: Само вечерва! Текила - 30 денари; Голема ретро забава...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ова сакав да го сторам не за да го обескуражам во неговите несфатливи настојувања докрај да ја разоткрие вистината туку за да му укажам на мојата но и на неговата улога во тој ненужен кошмар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но неговата душа беше тука, во неговите книги крај нас.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сега знаеше дека, заедно со него, заоден по неговата дира, и тој мршар, и тој негов волк, преку целиот ден, всушност продолжуваше само да се крие, да се засолнува од сите други волци, а дека тоа можеше да се прави најдобро само во неговата близина, во која другите не се ни обидуваа да навлезат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во една прилика еден извежбан, професионален хипнотизер ме внесе во транс пред десетици луѓе при една демонстрација во неговата куќа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Бојане! Бојане, синко Бојане! - продираше во неговата заспана свест познат глас.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И сѐ си одеше добро до оној ден кога во семејството на Профим, во неговата слога и љубов, не пукна нешто како кога одненадеж се расцепува небото и удира гром.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Можеше да се обиде да најде уште некоја потпора за своето тело во подебелите ветки околу себе, да се загнезди меѓу нив колку што му беше возможно тоа во неговата положба на закачен, а за да сето време секое негово движење се престоруваше во растреперена напнатост, така што еднаш беше принуден докрај да се смири и само да трае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Примерот на владеењето на Сталин, чиј култ продолжи со невидени димензии во неговата родна земја Албанија, го распламтуваше на залезот на неговиот живот размислувањето за трајноста на јаничарството, поради кое не можеше да ја заврши својата дамна замислена, па напуштена книга за балканската историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За да ја скроти неговата љубопитност Ивона ја впери камерата во неговата глава, зумирајќи ги неговите сафирни очи фаќајќи го огнометот на искрите рефлектирани во нивниот сјај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За него тврдината беше и граница во неговиот балкански егзил со семејството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас сето тоа го слушав и ги држев колената на татка и се вовлекував во неговиот скут опседнат од приказната што лакомо ја прибирав и запишував на белите страници на мојата детска душа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој им се восхитуваше на Татковите книги, а во неговиот однос кон книгите гледаше големо херојство, невидено на Балканот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дивиот коњ на мислата во неговата глава, на којшто јаваше таа негова желба, беше просто нескротлив.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чиста, уредна, и баш затоа воопшто не личеше на неговата. Празно и пусто изгледаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Насмевката и тагата во неговите очи живеат заедно, дури и ги делат доживувањата, но не се знак на некоја неконтролирана измешаност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но не успеваше да ги задржи солзите кои светкаа во неговите сини очи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Осаменоста во неговите очи не е израз на тагување поради светот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Арсо со мислите е некаде на друго место, далеку од оваа строга замраченост во која ведрите утрини згаснуваат и во неговата душа се раздвижува нејасен и плаховит бунт.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Затоа и уследи онаа отровна забелешка: -Белки не мислиш дека можам да ти верувам оти пред продавницата си се нашол случајно и тоа токму во моментот кога девојката излегувала, и дека во тој момент ти се родила идејата да и пријдеш и да и го соопштиш големото откритие дека таа ти е сестра, или нешто сосема близу до тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Божјата премудрост си соѕида храм во неговото срце и на јазикот негов како на херувим почиваше секогаш Светиот дух разделувајќи дарови според верата, како што кажуваше и апостолот Павле дека секому од нас му се дава длагодет како што дарувал Христос.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Не можам и во благата медитеранска ноќ да се ослободам од мислите на Сјоран.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Овој пак, не гледаше во купувачот туку во неговите пари, па немаше можност ни да го препознае ако воопшто го знаел дека постои.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Една од причините за таквата измена во неговото сфаќање на огнот беше можеби и ѕвонежот на ретките капки што пееја надвор, под стреата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Тоа се другите луѓе во неговиот свет. Тие можат да бидат употребени“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нејзината коса сè уште мириса на чисто во зачадената просторија, нејзината дланка веќе почнува по малку да се поти нежно стегната во неговата, а во ребрата го чувствува нејзиното срце – чука од некоја нејзина, за него сè уште непозната длабочина додека тој полека ја води, со сигурен чекор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се чувствуваше мирен и опуштен, со исклучок на рамномерните удари на болка во неговата нога и биењето на неговото срце.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во текот на потрагата се уверивме, јас посебно, дека нема опасни зборови, туку нивна злоупотреба.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Хронологија на животот и работата на ХОРХЕ ЛУИС БОРХЕС 1899.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А, пак, да знаеше што барав во неговата фиока, мислам дека можеше навистина да ме удави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Учествував во неговата авантура, од почеток до крај го следев.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тогаш во него како сѐ да се урна: сите страсти и соништа, сите негувани илузии, сета надеж што, во неговата претстава, требало да значи надеж, создадена делум можеби и врз основа на мојата секојдневна благост и грижа кон него.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се обиде да стане, во својот смрзнат страв да му се спротиви со извик, но во неговото грло крикот само кркореше; ни одблизу не потсетуваше на едно липање оставено еднаш во една тешка ’ржана зрелост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Ах, вие мора да сте…,“ рече таа, и со изразот на лицето, со еден ноншалантен гест со раката, покажа дека Рајнер ѝ има спомнато за мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- А бе, оваа мама, што ѝ е нејзе, да не читала некоја литература за воспитување на деца?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имаше тогаш многу сомневања во неговата лојалност како довчерашен емигрант.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Потоа, сопственикот како тужена странка, пред судот повика и двајца сведоци кои во тој момент беа вработени во неговата компанија, но овој пат тоа беа постари работници кои беа пријавени во АВРМ и беа на повисоки надзорни позиции – кои под притисок или можеби и со согласност, бидејќи се директно зависни од сопственикот за својата материјална состојба, сведочат против младиот Јакшиќ кој критичниот и кобен ден кога се случи несреќата, во име на пожртвуваноста за доброто на фирмата, а со цел „работата да не трпи“, изгуби најмногу од сите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Острите волчи заби се забиле во неговата бутина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ уште не знаеме за содржината на Бојсовата библиотека.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Покрај албанскиот јазик, се служеше со германскиот, францускиот, научени за време на австриската, потоа француската окупација на родниот Поградец за време на Првата светска војна, потоа тука беше и неговиот мајчин јазик, кој всушност беше и неговиот главен клуч-јазик, во неговата врска клучеви јазици.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сѐ повеќе се созема Глигор и сѐ поубаво се бистри во неговите очи девојката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Секоја година на денот на неговата погибија во селото Мелас се одржуваат свечености посветени во негова слава.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Имено, иако во договорот со работодавачот стоеше дека тој може да добие отказ „во секое време“ – тој, со право, вели дека во трудово-правните односи постои т.н. ограничување на автономијата на договорните страни, со што договорот не смее да биде порестриктивен од законот, што впрочем се покажа и во неговиот случај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во неговите подножја, на горниот крај на ливадите, се најдуваат Драмчески Извори, кои се излеваат направо во ливадите и на тој начин, излевајќи се во нив, ги прават постојано зелени и питоми, па жителите на Потковицата сиот тој предел, ливадите и нивјето, го викаат Питоец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Повторно замјаука, а во неговото мјаукање имаше интуитивно и инстинктивно значење за тоа како се случила работата, знаење што доаѓаше од истата дива длабочина од каде што доаѓаше и мјаукањето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Влезе еднаш во неговата врата, онаков русокос, извишен, сиот еден ластер, влезе сосема бесшумно и со една попуста желба никому да не му падне в очи, бидејќи имаше една таква ѕвезда, крај која не можеше да се помине, а да не се забележи, бидејќи сите се свртуваа по него, нешто ги принудуваше да се свртат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Благодарение на врската со Сврделот, јас имав можност да влезам во неговата куќа и да си ја одржувам надежта да ѝ се приближам на Гала, на сестра му, која веќе беше точка на дневен редна еден од состаноците на Комитетот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Овој висок, секогаш елегантно облечен господин, одважен во многу моменти од својот живот, во трговијата што ја врши и во управувањето со имотот, како и во заштитата од неволјите на своите сонародници, има зад себе спомогнато изградба на црква и купување камбана, отворање на народно училиште, помош на читалиштата што почнаа поначесто да се отвораат во нашите поголеми и помали градови, градење и поправање на сето она што било потребно во неговото родно Маказар и друго.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сигурно, таа поделена приврзаност може да го оживее или да го подгрее споменот од детството за мајката замислена и како невидено попустлива и како неприкосновено строга, трогната од близината со сина си, а пак морално или естетски згрозена од неговата настраност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во негова чест, дедо му синоќа зготви качамак, кој и покрај нивните машки усилби, остана недојаден.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Полека почнав да излегувам од дома со мама – одевме на пазар, или кај татко ми во продавницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дали во него се пренесуваше неговиот неостварен сон да излезе од маѓепсаниот круг на балканскиот егзил или имаше нешто друго, величествено во неговиот страдален живот, преполно со заминувања, со неизвесности.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Уште есента дојдоа грчките андарти (кои пред две три години ги поклопија селата: Градешница, Будимирци, Старавина, Бзовиќ и Груништа, оние каде што Толе паша собра најмногу востаници на востанието за да го брка Турчинот) на манастирот свети Илија во Мелница и ги заклаа сите петмина момци со десетгодишното дете на маѓерот Стојка, оставајќи го дедот Сталета сам во неговата кула, откако им вети дека и тој ќе се погрчи и ќе им помага во нивното „свето дело".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Извинете, ми се пристори дека нешто рековте ама јас бев отскитан! како да ми се извинуваше во негово име она малечко демонче што за прв пат го забележав во неговото подзамижано лево око.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тавернер не земал КР-3. Алис земала.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јачеше. Крцкањето на сувиот ’рбет на колата и ударите на излижаните поткови останаа да се вртат в круг уште само во неговата свест.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Миговите ми беа без значење. Поточно, никаков миг не наследуваше простор на друг миг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако тогаш беше само тинејџер кој мисли дека за некои работи (а особено за музиката) знае сè, во неговиот профил имаше нешто многу посериозно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога започнува да копа под неа и главата му се наклонува и притисокот во градите студено се разнесува во неговата внатрешност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Секирата во неговите раце можела и планина да располови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доставувањето до адвокат може 171 да се изврши и со предавање на писменото на лицето кое извршува какви било работи во неговата адвокатска канцеларија (чл. 125-а и чл. 134, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Одредени детали се толку безначајни што ќе наидат на мал или никаков интерес кај обичниот читател, а поради применетиот систем на организација на текстот, информациите за одредени настани од животот на Дишан, тешко е, ако не и невозможно, да се пронајдат доколку каталогот не се прочита во потполност (иако е од некаква помош индексот на делата). (15) Меѓу безбројните нови работи кои ги дознаваме за животот и уметноста на Дишан од Ефемеридите, најизненадувачко и најинтересно е тоа што Дишан имал ќерка за која знаел но која ја сретнал дури две години пред да умре.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Зошто ли дошла дури овде, во неговото лозје, и тоа сама?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Слончето стоеше во неговиот скут.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Комедијата и трагедијата во неговиот свет можеа да постојат истовремено затоа што како глумец се идентификуваше со трагичната димензија на секоја улога што ја играше и неа баш ја доживуваше и ја пренесуваше.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со негова помош јас изјавата ја напишав во неговата канцеларија и потоа ја поднесов во архивата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од тоа првин почнаа сосема тивко да му потреперуваат мускулите на натколениците, за потоа тој трепет да почне да се всадува во неговите дамари и, па колку и да си го криеш и од себе си тоа, ова старче Језекил, сепак, она секогаш испливуваше во бледилото на неговото лице, при секој опорит и скочанет чекор, при секое движење, врзано од невидливите јамкишта и јазли на страот, кои го обраснуваа, обраснуваа и така прежилуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таква си ја замислуваше Татко и својата хартиена тврдина, најцврстата балканска тврдина која сега се уриваше во неговите мисли.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не е едноставно да се влезе во неговата куќа. - Знам, прошепоти Александар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Блек, горд столб на општеството, на почетокот не можи да се помири со хомосексуалната ориентација на својот син Стивен, и и мислам дека дури му ги дава клоците од дома (или овај револтиран поради непочитувањето на разликите во неговата куќа самиот си заминува, не се сеќавам).
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лок смета - што се однесува до секундарните квалитети - ние ги осеќаме нашите осети дека ги спознаваме само секундарните квалитети - т.е дека ние ги осеќаме само нашите осети.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Реши гостинот да го прифати и да го пушти самиот да си го бара своето место во неговиот дом.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во негов избор и препев се објавени книгите „Се роди човек“ од Р.Рождественски, „Оловното војниче на мојот син“ од Б.Окуџава, „Огледала“ од Е.Винокуров и други.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Кога докторите констатираа дека состојбата неповратно му се влошува, татко му тргна со воз од Хамбург кон Виена, надевајќи се дека ќе го затекне жив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обиде да стане, во својот смрзнат страв да му се спротиви на извик, но во неговото грло крикот само кркореше; еднаш во една тешка 'ржена зрелост.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Затоа десетици и стотици илјади лѓе доаѓаат да уживаат во неговите романтични убавини.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Секогаш пред заминување, како по некој ритуал, ги прегрнував децата, сопругата, без да знаат каде заминувам.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Редовно ја плаќаше членарината и беше активно вклучен во неговите активности.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Затоа, впрочем, и реши да оди на поширок избор од замислениот и предвидениот со Камилски, особено во доменот на заемките во администрацијата, повеќе присутни во народната литература и големите реалистички романи посветени на османскиот период.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во неговото чувствување на човечкиот свет постоеја неговите изискателни авторитети, постоеше тој и амбицијата што требаше да ги задоволи желбите на патријарсите на неговиот живот, што со време станаа и негови желби; и потоа доаѓаа другите, останатите...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нивните хумористични емисии понекогаш се слушаа повеќе и од политичките говори.  Не само кадровикот, туку и директорот требаше поначесто да ги зауздува преку уредникот да не претеруваат, да не му наштетуваат на опшеството, да не му поставуваат непотребни сопки во неговиот бесконфликтен напредок.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој не му дава никаква поддршка на антикомпјутерското предубедување на Rychlack, кое се покажува во неговите догматски тврдења дека машините можат да бидат опишани само на „екстраспективен” начин (наше подвлекување).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ќе удри ли во неговите гради некој залутан куршум, однекаде, одникаде?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се сетив на Сартровиот ламент изречен во неговиот исповеден роман Зборови, кога како во тестамент, по илјадите испишани страници, искрено ќе сведочи оти доцна разбрал дека всушност перото не му било меч.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Една ноќ Ерик и Рони буквално го изнесоа од таксито и го однесоа во неговиот стан.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Понекогаш во сонот ќе офнеше, како што офка болен човек, и јас се приближував до него, обидувајќи се да ги разберам зборовите кои ги шепотеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Особено во оние, за небото над планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па сепак, продолжи да чувствува некое необично неспокојство, во кое имаше страв измешан со непријателство, секогаш кога таа ќе се најдеше во негова близина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Татко, додека ѝ одговараше на загрижената Мајка, си направи брза геостратегиска калкулација во свеста: ако, на времето, Европа не го прифати отпорот на Скендербег и не му помогна во дваесет и петгодишната војна, по голе­мата опсада во тврдината Круја, и не го спаси Балканот од Отоманската Империја, тогаш сигурно ќе го прифати и ќе го поддржи некогашниот франкофон водачот Енвер Хоџа, во неговиот отпор кон советската империја, од кој ѝ се закануваше пропаста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Рохер Шатук, во неговата книга The Banquet Years, го опишува Жариевиот став по оваа идеја: „По неговите нечуени лудувања, тој честопати коментираше... „Не ли е тоа прекрасно како литература?“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Само забележуваше дека во слободното време, додека се моткаше во неговото ателје, се плетка во работата на неговите помошници, кои беа постари од него за цел образован степен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сакаше само да стигне дома, на троседот, во неговите топли влечки.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Мене не ми беше тешко кога отидовме со Игбал во неговото село – си мислев и молчев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секако, сега ќе се однесуваат кон тебе многу подобро. – Но, веќе ти реков дека дојдов само за да телефонирам! – му рече Марија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имаше нешто дури и светечко во тоа, како објаснуваше и како веруваше во своите мисли, тој младич, имаше нешто толку ведро, а во исто време и толку аскетско во неговиот ум, тоа маѓепсуваше уште при првиот допир, уште при првата средба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Костумите во неговиот плакар, го загубија редот, на пријателите околу себе можеше да им понуди само огорченост која никој не ја сакаше, така што тие почнаа незабележително да го избегнуваат.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Им понудил да работат кај него како добро платени проститутки; тие одбиле; тој се заканил дека ќе ги убие, и две ноќи ги држел заклучени во неговата куќа; дошла полиција и ги ослободила, но пукнал срамот, нивните имиња и фотографии се нашле во весниците и тие веќе не се вратиле во родниот град; дури, и ден-денес не знаат дали мајка им е уште жива.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Наврапито се свртува наназад - лице в лице со Јана.. се џари во очите, темните очи - ама без светулки - светулките згаснале во некаков длабок вир од тага.. ја гледа, усните ѝ се движат, гласовите испрекинато навлегуваат во неговата душа, небаре далечно ехо: Тато ѝ кажуваше на мама - дедо ти ја продал ливадата - не ми се веруваше... не сакав да поверувам...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Та нели тогаш во Листра му дојде да си ја искубе брадата од ужас кога виде дека ги беа донеле јунците да ги колат во негова чест, дека го нарекуваа со името Хермесово и мислеа дека е самиот Бог што се симнал меѓу нив?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Гракајќи разгалено, слета точно на рамото на Еразмо, ги приклешти острите канџи во неговото меко зимско палто, чувствувајќи го волшебниот предизвик на зрната од вреќата, и се прикотви тука.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Понатаму, каква смисла има да се зборува за култура без да се упатува на процесите на социјализација и артикулација?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На Хелвиг му беше јасно дека во овие нови околности во неговиот живот, заради оваа жена со која веќе живее заедно, не би можел сам, без нејзина согласност, да одлучи да го бара детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И покрај неколку месечното престојување во Ќустендил и во неговата околина, Шатев не успеал да ја исполни задачата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но се менуваат сфаќањата и согледбите за телото, она што им го припишуваме на телото и на духот што во него делува.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беше и некое задоволство да се гледа во него, онака смирен, и покрај оној ладен напен, што го смени плачот во неговите очи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тука, пред него и во неговите нозе стоеше јазот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Сакаш ли да ме спасиш?“, јачејќи шепоти младичот, целиот заслепен од животот во неговата рана.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А, пак, за овој случај нашиот храбар соговорник има поднесено уште една (четврта) тужба, по којашто во моментов е во тек граѓанска (парнична) постапка, и за која искрено се надеваме дека ќе заврши во негова полза.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овој концепт нај­добро функционира токму во Ворхоловите филмови: кај него грешките идеално се вклопуваат во неговата тогаш веќе воспоставена естетика.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Врз една темна табла близу до работ на платформата можеше да се забележи, во препознатлив Бојсов ракопис, една сентенца која ја сумира пораката која тој се обидуваше неуморно да ја изрази во неговата подоцнежна работа: „Единствено уметноста е способна да ги оневозможи репресивните ефекти на еден сенилен социјален систем кој продолжува да се тетерави по линијата на смртта”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Погледот на Костадина е тврд, го крепи таванот од одајчето, го крепи и го поткрева сѐ повисоко и повисоко мислиш секој миг ќе го откорни од ѕидовите туркајќи го лево или десно за да може светот пак да влезе во неговите очи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Ќе ја видам кога ќе дојдам со нејзините Густави,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Она што се чини неспоиво, во неговиот случај беше најприродно.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На Арсо му олесна - мирен умор и задоволство проструи во неговото тело.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јужниот ветер ја рашири неговата миризба, пчелата ранобудница неколкупати слета во неговите цветчиња.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И ете го најпосле Берлин, сиот осветлен и за миг се најдовме во неговиот центар - „Александер - плац“, кој светеше и дење.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кој беше всушност овој руски емигрант што толку силно се влеа во неговите мисли, се внесе во неговиот живот?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А стравот не можеше да преживее во негова близина!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
И постојано се чувствувала како да се наоѓа во средината на тој земјен круг; во неговиот центар.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој стар колку и човештвото и се знае иако во неговите очи уште пливаат сини дамки на детски соништа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тогаш Рајнер за првпат ми проговори: “А мене моите родители ме сакаат,” рече, а имаше толку болка во неговиот глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го посетив неколку пати во Истражниот затвор и почувствував дека во неговата глава во исто време се вртат неколку филмови.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа му го подзеде јазикот, му го исцица, стегајќи го одоздола со својот и, кога доби чувство дека губи здив, дека се задушува, му ги врати двата стуткани во неговото грло кое во тој момент беше широко отворено и чудно кркореше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во неговиот дефтер веќе беа запишани зборовите: арач, марифет, арам, инает, фукара, пишман, инает, рушвет, ујдурма, ќелепур софра, калауз, јаничар, башибозук, калауз, курбан, гурбет, душман...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А имај го предвид фактот дека никој не беше поштеден во неговите говоранции.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во моите чести посети во неговиот работен кабинет забележував с повеќе досиеја од Балканот, наредени едно врз друго, како вистинска тврдина од хартија, која често му ја затскриваше едната половина од ликот, кога беше седнат зад својата работна маса.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, Татко чувствуваше дека Мајка немаше сили да се впушти во неговите бегливи идеи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но најопасно е кога кај човек од неговите длабини, од инстинктите ќе се влее во неговиот табиет амбицијата да владее со народот, со светот, небаре до крајот на времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На второто рочиште повторно немаше застапник на „Охис“, па судот реши главната расправа да се одржи во негово отсуство (in absentes).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Песната излезе во неговата збирка Песни за ручек во 1964 година.369 Лана Тарнер паднала! поттрчнував и наеднаш ете заврна и заснежи а ти рече дека паѓал град но град те мава по глава силно, па затоа сепак снежеше и врнеше и толку ми се брзаше да се сретнеме, но сообраќајот беше баш ист ко небоно и одеднаш гледам наслов ЛАНА ТАРНЕР ПАДНАЛА! нема снег во Холивуд и нема дожд во Калифорнија на многу журови ме имало со поведение крајно срамно но не ми се случило да паднам о, Лана, те сакаме станувај.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Смири се - го прекина Захаријадис. Во неговиот глас имаше смирувачки, но и заканувачки тон.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од најмала негова возраст, за сите други народи освен за нивниот, мајка му и татко му, во негово присуство, зборуваа без почит.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој не се решаваше да се пресели таму, во неговата земја, засекогаш да се насели во друг град.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во таков Трајко, во неговите силни раце, Толе ја виде долгата берданка како пукало од бозеј во рацете на осмогодишно дете и навистина го обзеде, за првпат, страв од човек.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му верува, веќе е во неговата соба.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сместен во Поградец, град во кој диктаторот сакаше да престојува секое лето, новелата на Кадаре прикажува еден голем албански поет јадосан од режимот, чија последна слобода, поради немање можност да одлета или да отплови, поради неможноста да ги види своите дела широко распространети, се состои во неговото вљубување за последен пат и покрај одминатите години.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зошто тоа горко сомнение влезе дури во неговиот сон, да си мисли дека ни во сонот не може да се сретне со неа?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Веднаш видов дека има една мера на опсесија во неговите трагања.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Зошто е потребно изживување, толку бесполезно трошење достоинство и енергија?“ - му поминува низ главата на Максимилијан Мертен, кој размислува правнички ефикасно, практично, онака како што е формиран во неговата нагорна кариера, која најнапред поради личното пријателство со Фирерот, го донесе од местото јавен обвинител на Берлин, по почетокот на војната, на позицијата на началник на одделот за економски прашања на војската, управник на окупираната зона на Солун и Егејот и така натаму, и така натаму, како што самозадоволно констатира секој ден погледнувајќи се во огледалото на излезот од својот луксузен стан. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Една ноќ семејството на Дарвиш ќе се реши да се врати во родната Галилеја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Многу години подоцна, бидејќи Ниро стана доста познат, Џеки ми раскажа како тој заиграл во неговата претстава.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Имаше и еден друг кој тврдеше дека во неговите постапки со подароците имало нешто анѓелско. Такви знаци иделе озгора.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Очите на Ема зрачеа повеќе сомнеж и лутина, отколку надеж за одговор; очите на началникот не даваа знаци дека би можело да се открие нешто повеќе од претопоставката на Ема, тие беа исполнети со изненадување, дури и со страв, што беше несвојствено за карактерот на Круме Волнаровски, но и за претпоставен на вработена во неговиот сектор што сега стоеше пред него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Четириесет години Невена си остана невеста со заклучено срце во кое ја чуваше големата љубов кон кралскиот офицер, со негибната надеж и верба во неговото враќање.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во неговите чести размисли доаѓаше до заклучокот оти Балканот најчесто страдал од примената на погрешните „идеи“, но бил и жртва на наметнатите „идеи“ од другите, помоќните завојувачи, империите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сеќаваше, нишанејќи, како е исполнет до врвот со една таква наостреност, исто како самиот тој да беше она зрно во неговата цевка, што требаше секој миг да полета натаму.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш тој, станува дебил. Во неговиот ум, неподвижноста на сликите почнува да реже свои форми.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Од тоа онаа тага во неговото детско лице.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Поита кон собата на Томо. Го виде како седи потпрен на креветот, со инфузијата која се цедеше во неговата рака, а пред него стоеше строен човек, завртен со грбот кон Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Климент Камилски не успеа, како што предвидуваше неговиот професор од Сорбона М.П. Фоконе (M. P. Faucaunnet), со својата докторска дисертација За психологијата и однесувањето на детето, на балканското посебно, еден ден да биде посебен прилог за моделирање на педо-психолошкото влијание и движење во неговата земја и пошироко на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ми се чинеше дека не дишам, ми се чинеше дека не чувствувам ништо, само допирот на неговите усни на моето теме, и топлината на неговиот здив што мирисаше на алкохол, и цврстината на неговите раце што ми ја притискаа главата во неговите гради.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Првпат тој ден во неговите очи видов светла капка, проклет да бидам, тој плачеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Поместувањето на важноста на звучниот резултат кон чинот на изведувањето на делото каде звукот го поприма статусот на последиците од тој чин, укажува на еден важен аспект на Кејџовото музичко мислење кое подоцна, посебно во неговата експериментална фаза која ја отвори “Тивкото дело 4’ 33’’”, ќе стане трајно обележје на неговото творештво.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Си велев во себе: "Да не сум во неговата кожа, низ што сè не поминува овие неколку години, а и самата помисла дека има рак, да живее со тоа оптоварен, згора на сè доктор и јасни му се работите".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ама ако му текне пак на овој да ме задржи во неговиот?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од џебот на неговото палто ѕирка врвот на ламбата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Па се труди и да те опече и да те помести од место барајќи ги твоите колена, за кои, најверојатно, во неговата глава смета дека ти се ерогена зона бр. 1... меѓу другото зашто само тие ти се подоткриенки, разголенки.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со време, ќе биде почитуван како Њујоршкиот Museum of Modern Art; вклученоста во неговата колекција ќе ја подига репутацијата на уметникот.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бев изненаден од овие директни зборови на францускиот амбасадор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Отиде на работа. Средуваше разни документи и предмети, но со умот, срцето и некои други органи беше во неговата зграда, на петнаесетиот кат, онаму каде живееше Елена.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Имаше 3 000 овци што ги чуваше на два дела од изнајмената земја и на неколку илјада акри, ниту изнајмени, ниту пак во негова сопственост.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Кадијата од Прилеп во Македонија Арслан-беј моли за милост и совет како да постапел со извесни разбојници што се појавиле во неговата нахија, подигнале бунт и ги погазиле твоите свети закони – и го отвори самото писмо.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И не беше голем љубопитник. Воопшто не го интересираа културните (ако воопшто можеа да се наречат културни) настани во неговото мало гратче.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се вгледуваше во подробностите на она што беше реалност, несредено проектирана во неговата свест.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ноќта ја поминав во неговата соба, во неговата прегратка.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Само една мала рапавост што ненадејно се појави во неговиот глас можеше, додуша на попроникливиот одошто тоа беше Паул Беренц, да му укаже за внатрешната сеизмика што во неговата канцеларија длабоко го тресеше Карер.  „Немаш список на твоите Евреи?!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се прашував дали се појавила некоја нова љубов во неговиот живот, дали можби е сеуште со таа Евелин за која кога бев во нивната куќа начув од разговорот на Изабел со него...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мириса морето и Солун за првпат му се чини дека има пријатна арома, не онаа мешаница од мириси од чаршијата и пристанишна смрдеа што постојано му ги дразнеше нежните ноздри.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Инспириран од Џојсовиот роман “Финегановото бдеење”, Кејџ го создаде делото “Прекрасната вдовица од осумнаесет лета” (1942) за глас и клавир при што клавирот за време на изведбата е затворен, а на пијанистот му е достапна неговата конфигурација што наметнува неконвенционален, нетрадиционален начин на свирење со прстите и зглобовите на раката.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да ја испитаме затоа, Eau de Voilette - Duchamp- овата игра со зборови со Eau de Violette.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Жешов не беше мало место и во него се одвиваше жива активност, па сепак, брзината со којашто напредуваше, му го направи тесно ова место со над стотина илјади жители во кое се одржуваше интензивен трговски, но и духовен живот, каде се појавуваа весници на јидиш, беше формиран ционистички центар во кој Корец, сега со згаснати очи, тонејќи во сеќавањата и така излегувајќи од затворските ѕидови, се гледаше себе си, онака млад и запален активист под влијание на енергичниот рабин Апфелблум чии текстови во кои цврсто се заговараше ционистичката идеја, заедно со неговото име, многу познати меѓу ашкенаското еврејство, беа врежани и во неговата свест.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Неколку пати неделно таа со џип доаѓала во неговото ателје и таму останувала до доцна во ноќта.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Светот е во него, во неговите мисли и чувствувања, полн и бучен што му ги запленил сите сетила и ги оттуѓил од тоа што е навистина стварно пред неговиот поглед.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Елементот на водата, кој се јавува непрекинато, дури и кога е мошне потиснат или само како алузија во неговите куси и долгометражни филмови, заканувачки е врзан со насилната смрт со давење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во неговите песни се раскажувало за јунаштвото на Турците од минатото, од времето на Муратовата моќ, за нивната страсна љубов и за убавината и верноста на нивните жени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа ги подигна крупните очи погледнувајки го директно во неговите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Иако, во неговиот случај, прекарот баш и не му одговара на неговиот физички изглед.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
До пред некој месец се сметаше за избраник на Севишниот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дури и тагата на браќата. „Во неговата соба видовме голема челична каса.“ „Во чија соба?“ расеано ги праша не сфаќајќи ги веднаш.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
22 Може да се осети во Кантовата употреба на зборовите “имај смелост” и “биди храбар” неговото чувство дека претходните генерации се препрека за прогресот на човештвото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според некои мистични традиции, и доколку човештвото с уште не изгинало, како жртва од сорствените грешки, тоа е само благодарение на неколку Праведни кои се секогаш непознати, но чие зрачење ги неутрализира темнините кои ги оркружуваат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се обидува да не мисли, само стои загледана во ѕвездениот свод, кој веќе се покажува во неговиот полн ноќен раскош.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој ги претставува дисидентските односи на еден геј-субјект кон главнотековното родово кодирање на стандардните културни вредности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Знаете, напати, кога ќе си ја дозволеше слободата да избувне веќе во идниот момент ќе се сепнеше: - Како да претерав малку, а?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги чува во една куќичка во неговиот двор, а тие од полицијата се водат за исчезнати!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во историјата на американската музика, експерименталниот стил е првиот автономен музички правец кој немаше за пример некој од идеалите на класичната или поновата западноевропска уметност, ниту пак, наспроти тоа, беше израз на етничката или националната еманципација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дури на прашањето од свети Ксавиер, врагот само се усмевна, не удостојувајќи го со одговор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Игор Лозински благо го погледна Татка, покажувајќи во изразот дека има разбирање во неговата размисла, макар што таа водеше кон друг тек, па продолжи погледнувајќи и кон својот соработник Цветан Горски: - Но, мене пријатели мои, друга мака ме мачи, кога се во прашање јагулите и нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Затоа што истиот некаде го има опишано својот ноќен кошмар во кој некои луѓе се обидуваат насилно да влезат во неговиот стан за да го - шампонираат!
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој беше сосема во можност да биде длабоко митоло­гичен и антропологичен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Богдан и Видуша кога ќе појдеа кај него, му бараа да ги разгледуваат сликите што ги имаше во голем број насобрани во неговото долгогодишно сликање и го молеа да им даде некои од сликите што не му требаа и што ги имаше во повеќе примероци.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ако сакал некој да знае, тој можел да му ја напика в џвало вистината: чудовиштето лежело во самиот параспур на македонското село, во неговата слабост да се измачува со секакви стравотии, со морници да ги задушува морниците на грубиот живот; да, животот е чудовиште што ја подгонува кон бездна двоколката на судбината во која се запрегнати луѓето, сите во јарем и со железен жегол в грла, слепи за крајот на патот, запенети и со сокрвца на напукнатата кожа, со набрекнати јагарци од обете страни на гркланите, под мишки и лево и десно под папоците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чувствувајќи дека се оддалечил од темата на сиџилите, и гледајќи ме мене, внесен во неговото кажување, Татко продолжи: - Доколку историјата лаже, сине, а таа најчесто лаже,победничка е секогаш лагата, но тогаш не лажат сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ете зошто, како што вели Д. А. Милер, „стилот“ е „глетка“ за која „е тешко да се зборува... која дури и тешко се гледа“.381 Или, како што тоа го срочил Оскар Вајлд, „Вистинската мистерија на светот е видливото“.382 Средишниот дел на книгава му се посвети на гледањето, на разбирањето и на зборувањето за значењето на мелодрамата како геј-стил – и на зборувањето за него во негови сопствени поими како нешто своевидно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Второ и најважно не беше сигурен дека Александра нема информацијата за неговото прво наркоманско искуство да ја смести во некое негово неофицијално CV, кое што подоцна може да му донесе навистина среќни моменти во неговиот млад живот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Проклет да бидам, не веруваше видов солза во неговите очи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И кога горчината во неговото челично срце се прелеа, им рече на ’рѓосаните шини под себе: - Не можам веќе!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Паѓам на нозете на честитиот наш калиф и го молам за совет и прошка што му додевам во неговите тешки работи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Започнав, но многу, многу доцна, како некој задоцнет ученик на големата историја на еден живот, да навлегувам во смислата на Татковата потрага во неговите книги, во малкуте години од животот што му преостануваа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Човекот без слезина - веројатно, првиот псевдоним на А. П. Чехов во неговите први настапи како писател во руската хумористична периодика.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така проповедал Гоце - пишува неговиот биограф П. Јаворов - зашто само љубовта кон народот го раководеше на секоја стапка во неговиот бурен живот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Зар има причина таквите нешта да се сметаат за тајна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мора да ги предвидел, размислував, тајните пребарувања во неговиот дом.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се мачеше, ту лево ту десно, да ја припитоми тешко задржливата перодршка во неговите речиси неподвижни прсти.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога и да го погледнеше човек, ќе прочиташе во неговите очи чуден сјај.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вистински беше среќен во својата балканвавилонска библиотека од каде од чардакот на куќата како да земаше залет со своите нови идеи да ја прелета Тврдината, да ги мине границите, кои беа запрени во него и се бореше да не продолжат и во неговите деца.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Само на крајот ја почувствува одговорноста за Германија, кога почна да го обработува прашањето на екологијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Луан Старова пристапува постојано на алузивен начин и јас бев честопати принудена да се служам со речници, енциклопедии и атласи за да се ориентирам поуспешно во неговиот свет.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Френсис Њумен По повод минатогодишната изложба во Палацо Граси, авторот открива некои досега необјавени биографски податоци за Марсел Дишан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Скулптурната маска на агонија на неговото лице не се стопи, но нова светлина дојде во неговите очи, а таа за неа беше како зрак сончева светлина што ветуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имаше дента многу маки напластено во неговата душа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Оваа дата ја сметаат за апотеоза во неговата политичка кариера. Врв на кривата на владеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Утредента, кога ги прегледа домашните во неговата тетратка, таа прочита: „Немам татко. Не го паметам“. И - ништо друго.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во неговата отровна, клеветничка уста, во таа одаја во која ме измачуваше со укори, мојата кроткост стануваше – слабост, мојата благоразумност – плашливост, а мојата отвореност (како кога му реков дека му недостигаат букви во писмото) стануваше – нескромност и дрскост.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа не е време само во неговата физичко–просторна димензија.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Секој е пророк во своето место”, помислува додека насмевнат од овие лажни спомени што се случиле само во неговите желби, лежи на својата постела, свртен со лицето кон ѕидот и со грб кон својот цимер кој дише воедначено, и како и тој - Виена, го сонува својот дом не во сегашниот, сив и заканувачки замолчан, ами во еден друг, отворен и радосен, кралскоцарски Загреб.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но на возрасните не им беше по ќефот, имаше нешто несимпатично и големџиско во неговото однесување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Куршумли-ан беше некогашен само карван сарај и тој, како постар од доаѓањето на Турците, ги примаше дотогаш само карваните со занаетчиска и трговска стока, а бидејќи во негова близина се наоѓаа колари, амџии, самарџии и јажари, тука беше многу погодно да им се дадат разни услуги на патниците и да се изврши размена на изморените коњи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Слично посакувал и Рудолф II: духовно-политичко соединување на “диспаратното” во неговото загрозено царство, една Европа која додуша е плуралистичка што се однесува до нациите, региите, вероисповестите, племињата, но која пронаоѓа надрелативно единство во интелектуалното соединување на сите спротивности; интересно е што Рудолф II не е фасциниран со сликата за Перикловата Атина или августовскиот Рим, кои се узори за секоја класика, ниту пак ја толерирал состојбата in politicis; него го обзема Александрија од времето на “Musei- on”, тогашната заедница (на државна сметка) на учени луѓе, и Хадријановиот Рим каде што настанал Пантеон, симбол на синкретизмот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Устоличувањето на писмото е устоличување на играта; играта денес се препушта самата на себеси, бришејќи ја границата од која, како што се веруваше, може да се регулира кружењето на знаците, повлекувајќи ги со себе сите успокојувачки означени, редуцирајќи ги сите утврдени места, сите засолништа вон играта кои го надгледуваа полето на говорот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но ако во неговиот јазик има гласови што ги нема во јазикот од којшто се позајмува азбуката, тогаш позајмувачот на туѓата азбука ќе направи некои изменувања и дополнувања на неа, со кои ќе биде означена разликата во гласовите меѓу двата јазика.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но знаеше дека во неговиот филџан виде уште нешто, нешто што го протолкува токму во тој миг, кога му се отвори сосема свесна дека ќе ја рани, ќе ја убие така закован во нејзината утроба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со таа злобна реченица ја постигнав целта, оти Луција ме прострела гневно со очите и рече: „Би замолила да внимаваме што говориме овде и да не го навредуваме народниот дух и Партијата што стои во негова одбрана“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
“ (Herman Blau) Во него можеме да врежеме нешто или да се вљубиме во неговата длабочина од далеку.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Паралелно со оваа опишана тужба, Божиновски, како што веќе беше споменато – по отказот, добиен во јуни 2005 – преку истиот адвокат, поднесува и нова [втора] тужба, но сега по други две основи: – прво, неисплатен регрес за годишен одмор (К-15) – за овој прв основ интересно е тоа што, за време на судската постапка, работодавачот ја криеше завршната сметка за претходната година и лажно изјавуваше пред судот дека, поради наводна загуба во работењето, на никому во фирмата не бил исплатен ваков регрес. – второ, недоисплатени плати како испратнина/отпремнина, по основ на прогласување за „технолошки вишок“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако сомнението, повремено, како искрата на црната недоизгасената гламна, болно блеснуваше во неговата душа и при најмал провев.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Набргу во неговата дланка веќе немаше ниедна скрупца сол, но тоа не му пречеше на оној да ги прелижува повторно сите негови прсти со ред, скокоткајќи го неиздржливо по средината на дланката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога нив ги прочита Лордот Џон Гордон Бајрон, пред да замине во неговата славна балканска одисеја, беше начисто за религијата на Албанците …
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Никогаш не слушнала за Братството и одбиваше да верува во неговото постоење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога влегувавме во неговиот апартман, писателот што работеше преку ден, само ќе ме погледнеше со чувство на вина и ќе ја скубнеше низ вратата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Овој пат, еден од ликовите во неговата проза, неслучајно жена (неговата Муза, можеби?), ќе му ја шепне магичната формула, ќе ги пушти во етерот (електронски) безмалу пророчките зборови како лек за болест наречена минливост: „ми се чини дека времето е низа од реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување“ („Футролата“).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сепак, секогаш кога барем за миг останувавме насамо, а ретко кога останувавме насамо повеќе од неколку мига, јас одново го молев да ми дозволи да живеам во неговиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одвај се сместивме некако и јас и Бреза во неговиот скут.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дури и оној бавен и расплинат ритам на дишењето во неговото спружено наплешти и отпуштено тело, носеше само едно споро, речиси неосетно надигнување на градите и едно сосема незабележливо тонење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Помисли како пред десет минути - да, пред само десет минути - во неговата душа сѐ уште имаше двојство додека се прашуваше дали веста од фронтот ќе биде за победа или за пораз.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Тато, ме скокоткаш”, се смееше и се прпелкаше малечкиот во неговата цврста прегратка.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога многу, многу години, по татковото исчезнување, трагав по неговите наследени книги, со различни писма, ја барав неговата цариградска диплома, најдов повеќе потврди за нејзиното постоење, но самата диплома не ја открив никогаш, како и сите тајни во самата наследена таткова тишина, можеби задржана меѓу две непознати книги во неговата библиотека.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дариј не може да се пробие, заглавен во неговата кола, наоколу трупови, мртви коњи, луѓе попреку префрлени мртви.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Гледаше во мене со некое неверување но и за миг како да видов пркос во неговиот поглед кој како да сакаше да ми каже: - Во животот ми се случила и потешка разделба од оваа со тебе сега.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Та како да не се збуни, кога првпат во неговиот жнвот го канат вакви луѓе!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И сите нивни подоцнежни средби ги имаа тие нијанси од првото видување, таа радост и таа непријатност, тоа исчекување, тоа љубопитство, тоа воздржување, таа несигурност, сите тие нешта кои се мешаа со зборовите, а сепак завршуваа во некаква неизговорливост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Значи: маниризмот е антинатуралистичен и доследно стреми кон тотална апстракција.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така Кант, на пример, објаснува во неговиот есеј Што е просветителство? дека човештвото не успеа да достигне зрелост сѐ до добата на просветителството, не затоа што на претходните генерации им недостасуваше интелигенција, туку затоа што тие не се осмелуваа да ја применат, не ја имаа храброста да ја користат нивната интелигенција без нечие друго водство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога влегле, во неговиот кревет немало ништо, освен – букви.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се виде дека сака да каже нешто важно па Шишман тоа го вознемири и исто така се премести од едната нога на другата и камчето во неговиот џеб пак тропна.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа беше, можеби, и триум­фот во неговиот пораз, навикнат само низ поразите да по­бедува, да се надева.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Никогаш не успевав, колку и да го следев палестинското прашање, да проникнам во неговата комплексност, непредвидливост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Една девојка е сигурна дека некои нејзини мисли се всушност туѓи наметнувања, и прави спротивно на нив - ако прво помисли: овде ќе ја преминам улицата, веднаш потоа се спротивставува, и преминува на некое друго место; ако си рече: „Време е да јадам“, во следниот миг решава да остане гладна до следниот ден; ако си помисли, додека пие вода: „Пази да не ти се лизне чашата од рацете,“ уште веднаш ја фрла чашата на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најживописните нешта во неговите стрипови се сè-присутните духови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И во животот на Албер Ками е предочен европскиот трагизам, во неговата лекција за апсурдноста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зошто ја прифати понудата на Крстиќ да се пријави доброволец токму во неговата чета? На ова прашање можни се два одговори.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Моето место во неговиот живот е отаде првата влезна врата, јас сум му за пред светот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со ништо ограничена, во самата себе центрирана слобода на умот која во потполно светло на јавноста му се обраќа на светот како таков, во неговата 42 okno.mk универзалност - таа димензија не постои во просветителската традиција на хрватската култура.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Солена пот им се лее од нивните поцрнети лица.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во даден момент, кога во ходникот, во негова близина, немало никој и кога паробродот сè уште не го имал напуштено пристаништето, Манасов го запалил фитилот и брзо потоа се чула силна експлозија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таа повторно се наведна над креветот и нејзиниот здив заедно со здивот на другиот, испари во неговиот систем за дишење и го пренесе неверството во неговиот крвоток.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сиот тој предел жителите на Потковицата го викаат Градиште и сè што е во негова близина така го именуваат: Градишки Пат, Градишка Корија, Градишки Пасишта, Градишки Трла и така натаму.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа тој можеше да го заклучи секогаш кога ќе престанеше да размислува и кога се престоруваше целиот во слух, живеејќи со секој дел од себе само со она, што се случуваше во неговата собичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Ова беше инспирирано од корицата на Zap на Р. Крамб, на која е прикажано момче со исечена глава на врвот, и со истурен мозок и тој го држи едното око така што тоа гледа во неговото друго око.okno.mk 111
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој Јован, суров и со нешто скриено во себе, како и сите во неговата фамилија, го мачеше во соништата цела ноќ, жолт, тврд, издолжен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не можел изгледа да си претпостави дека таа одвај чекала да зачекори во неговата желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мехмед се занесуваше со мисла да создаде српско муслиманско царство во Европа и таа мисла го гонеше да им го наметнува исламот на сите Срби што ги покоруваше, но знаејќи го верскиот фанатизам во негово време, работеше претпазливо да не ги оттуѓи со тоа оние што не би го примиле исламот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој друг, поинаков Хелвиг, скриен некаде длабоко во неговата суштина.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, сега, што да прави? Управникот се втурна во неговиот мир толку ненадејно, ги урна неговите сигурни ѕидини како да се од картон.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Таа го виде неговиот мрак во огледалото, неговите сомневања, неговата непогрешливост; се сврте и му одговори на мракот во неговите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа ништо не менуваше во неговата работа, ниту пак во заработувачката, но очигледно му годеше како статус.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во приквечерината на овој непроменлив декор од агли и суви камени ѕидишта, бликаше оној огромен свет, полн со преживувања, личности, судири меѓу нив, дива гордост, свет што преминал во минатото, но што е така јасен и жив во неговата пламната глава.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но ние тогаш тешко можевме да ја разбереме неговата загриженост, убаво сокриена во неговата речиси мистична тишина
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Всушност, едниот брат рано заминал во Америка и никогаш се вратил, другиот го отруле во Кавадарци, зашто не сакал да ја даде мајка ми за некој кафеанџија, па во неговата кафеана, божем на грешка, го отруле и умрел во болница во Скопје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во неговата средина, зголемен од заоблената површина, се наоѓаше некаков чуден, розов, извиткан предмет, кој потсетуваше на роза, или на анемона.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Требаше да се трага по смислата на неговите книги во неговата библиотека, во нивниот распоред и односи со другите книги, требаше да се трага низ еден лавиринт, за да се најде некаков излез, или влез во друг лавиринт, да се живее само низ утехите на потрагите, да се има спокој на надеж само на крстопатите на балканските лавиринти.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Уште двапати Клотилдина му понуди светилка, но залудно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Односот помеѓу компјутерскиот хардвер и машинскиот код со „инструкциите” во неговата меморија е од типот опишан во компјутерските науки како врска помеѓу еден интерпретер и неговиот програм.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Историјата бездруго познава такви табиети од најстарите времиња до денес.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таткото на невестата у непотистички манир го вработи зеткото како шеф во неговата градежна фирма каде удираше штембили и ги надгледуваше работниците.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Каков главен град е тоа со кози, и со Козар маало, а во неговиот центар, со тоа проклето гнездо на белата контрареволуција.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Знаеше со часови да се занесе во едни чудни размислувања за луѓето, понекогаш дури ги изговараше зборовите, што би имал да им ги рече ним, остануваше едно неразбирливо мрморење во неговата зазбивтаност, и тоа воопшто не ѝ пречеше на осојничавата тишина на шумата да си остане пак ненарушена и понорничава. Ниеднаш не престана да мрмори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секое јавно изкажано сомневање во неговата рбота, или секој обид на спротивставување, лично тој, Симиќ, го казнувал со биење или со клеветење кај беговите за божемно бунгување и поткраднување на нивните имоти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веројатно единствениот уметник познат токму по својот интерес за детска уметност, Жан Дибифе (Jean Dubuffet) тежнееше кон „потполно непосредна и директна проекција на психичките феномени сместени во длабочините на личноста”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јане се загледа во неговите дебели и свиткани веѓи, а тој, лекарот, го одвива завојот, се загледа во посекотината, со прстите го допре натеченото место од бутот и почувствува нешто тврдо. Многузначно климна со глава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нешто длабоко скриено во неговата душа му сигнализираше овој пат да не верува во солзите на Рада. Ниту на една нејзина капка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чинго многу порано можел да дојде во контакт со прозата на Чехов одошто со Бабел та нема основа да ѝ се даде предимство на претпоставката дека и тој суптилен чувствен тек во неговата проза дошол од втора рака и не како директен навев.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На Брчалото овде во Брезница му недостасува многу од погодностите на кои беше навикнат тој таму, во неговата Америка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но неговото срце горостасно се радува на веста за создавање на Македонската држава што како митски феникс засветлува во неговите говори одржани пред Организацијата на Американско-македонското друштво.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Светот на првиот допир е свет на психолошки шок со кој натаму ќе раководат потсвеста и времето, времето во неговата физичка, но и филозофска категорија.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Обожавател сум на Марк 128 Margina #22 [1995] | okno.mk Њугарден кој направи пакосна пародија на „Живот во пеколот” во неговиот неделен стрип.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Таму, во Гери, во неговиот салон, жена ми се онесвести (и се спои горниот со долниот притисок по уморот од лутањето по големите градови) и тој искрено ме пожали и ми вети оти нема никому да каже.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Правејќи се дека не го гледа, се упати директно во негов правец.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Целата соба беше една неизвесност, ѕидовите се оддалечуваа еден од друг, ослободуваа за невидливи сеништа и мали безоблични чудовишта темни простории без дно и без крај како некогаш одамна, во неговото детство, кога наесен умираа старците и зеленилото, умираа иако не беа заедно родени, и умираше се во неговата улица со шест џамии и еден бунар од кој ноќе излегуваа проѕирни жени со долги коси и зли, ничии јарци со бели очи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Откако убаво ме избакнува и ги натера и двете деца да ме бакнат по неколкупати во образите, ме доведе во дневната соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Иако е нагласена оваа информација, сепак многумина нема да согледаат како еден новоткриен детаљ од приватниот живот на Дишан може да има консеквенци во неговата уметност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Сеедно”, му одговара Нина и потонува во неговата прегратка и во вкусот на мајчина душица, од штотуку расцутената полска билка на љубовта.  Каде е татко ми?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беше многу тежок во неговиот џеб, но за среќа не правеше големо испупчение.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Патрицијот имаше пријатели низ целото царство, и надвор од него – во Новгород, Стефан и Зосима ѓаконот, во Венеција браќата Винченцо и Паоло Пеголоти, чие гостопримство обилно им го возвраќаше кога тие го посетуваа во неговиот дом.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Сигурен сум дека во неговиот случај се работеше за голема утка – ме прекинува – човекот, како што ти реков, беше љубопитен, музикален, а на некои фактори на новата власт знаењето им се чинеше бурка...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во гласот не му се претчувствувала никаква закана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немаше веќе треперливи пердуви во златниот восок, спроти постелата, во неговата соба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
БОЖО: Каде? За разлика од дното во неговата пиеса, ова е цврсто. (Удира со нога по подот.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Со тоа весело пламенче и во неговите очи влезе искра радост.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Змејко сега се мачеше да погоди што можеше да биде во неговата собичка она, што не би ѝ се допаднало на Мара, сето време просто ја гледаше како таа го изнаоѓа тоа уште со првиот поглед, а кога не успеал во тоа, тој ја пушти таа пуста работа и отиде да си ја сместува храната.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа требаше да биде голем настан во неговиот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајката на Д влезе во неговата соба, ја свитка старата мапа во ролна и се упати кон најблиските контејнери.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Затоа вели: нека ми а ариза и ваа нива да не ѝ се стори кедер на детето, — ја плашеше Стале Трна, бидејќи „Даги нива“ беше нива од осум товари семе пченичарка, од која Трна наоѓаше по 50—60 товари пченица, та „сајбијата“ сакаше таа пченичка да се тура во неговите амбари, а не во Трнините.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа не копнее по минатото, како што мислат некои луѓе, туку повеќе се грижи за иднината.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Една вечер брат ми ме повика на консултација во неговата соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека чекаше нова карта или по делењето, се загледуваше во трите ѕидови на чардакот, делови на Татковата библиотека која завршуваше во неговата работна соба.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сепак одлучивме да останеме и да се промуваме наоколу, и секако, што подобро да се забавуваме, во што навистина бевме доста добри, и да одиме на журки, и да се скијаме по вода, и да запознаеме некои странски луѓе од филмот - ги запознавме Моника Вити и Антониони, кој го сними Blow up кога ние го снимивме Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Гледај, Рози, сфати. Домаќин... он...,“ старецот се обиде да најде соодветен англиски збор за Домаќин, но англискиот збор домаќин, кој беше најсоодветен не постоеше во неговиот вокабулар.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ништо во неговото тело не бара да биде помрднато.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Лошо претчувство внесе во неговите мисли тоа ноќно биење на камбаната. - На умрено бие - рече и забрзано зачекори.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Коле Чашуле бил член на комунистичката партизанска група која го кренала македонското востание против бугарскиот фашистички окупатор на 11 октомври 1941 година во неговиот роден град Прилеп.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Она што би можеле да го сметаме како техничка некомпетенција, првиот теоретичар на американската авангарда, Јонас Мекас, го прогласува за интегрален дел од нив­ната естетика: „... дури и грешките како што се неострите кадри, камерата која се мрда, несигурните чекори и движења, преекспонираните и неекспонираните секвенци - сето тоа станува дел од новиот филмски речник, неразделна компонента на психолошката и визуелната реалност на модерниот човек”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога стигнаа на брегот, долгокосиот му покажа со прстот кон малата камена куќарка и без поздрав го турна чамецот во езерските води, вешто рипна во неговата шуплина и завесла за назад.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Истото тоа се поддржа од признавањето на суверенитетот на Душана во Македонија и од улогата на нашите големци во неговата држава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А поклоници најмногу му беа и тие, кои ги нарече агенти и шпиони; тие го слушаа без поговор, тие го славеа и го ширеа меѓу нас неговото име и вербата во неговата непогрешлива ѕвезда.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Слепецот, во неговиот приговор, се разбира беше тој а водичот таа, и тоа само затоа зашто го беше повлекла за раката да му покаже еден модел во излогот на големата продавачка куќа!.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Едно дете се одвои од останатите, дојде до самата ограда, се наведна, скина глуварче и ѝ го подаде на Сара низ решетките.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така рабинот веруваше дека градот според кој е именувана неговата синагога, не е нужно да го познава од лично искуство, дури веруваше дека подобро го знае во неговата дијахрониска и внатрешна димензија од списите што ги наоѓаше во својата и во другите библиотеки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Одби ти, ти...“ се затетерави слегејќи ги со бел поглед начнатите полумесечини во неговите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Новата улога на уметникот - детронизирање на композиторот како диктатор на вкусот и единствен творец на едно слушно искуство - е претпоставка за следниот (последен?) Кејџов чекор во неговите поставки: премин од строго музички прашања на подрачјето на општественото.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тешките одмерени чекори ѕвонеа во неговите слепоочници, се доближуваа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На другиот ден, (на 318-т отци) одржав подолга реч храбрејќи ги малодушните, пробудувајќи ги заспаните духом, посветувајќи го народот во неговите црковни права, опишувајќи ја сликовито подмолната клевета врз основа на која патриархот Самоил ја укина архиепископијата Јустинијана I.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Времето стоеше, во неговото мртвило се движеше мојот дух. Дедото Симон се обидуваше да ме врати во минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја отвораше како да оддиплуваше кора за мазник и почнуваше со тој свој зарипнат глас, а јас трепетливо и некако исплашено, гледајќи во неговите насолзавени очи и во бузите и од тутунот подгорените мустаќи, повторував: - Аз, буки, веди, глаголи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Најнапред, дали мораме да се помириме со тој дуализам на апсолутите? okno.mk 243
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Комуникацијата е можна единствено на овој начин, бидејќи тоа е единствениот начин на кој секој говорник под јазичните изрази го подразбира она што го подразбираат и сите останати во неговата јазична заедница.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пелагија малку по малку навлегуваше во светот на Дончо, во неговата подготвеност за на училиште и веднаш заклучи дека и тоа е умно колку и нејзината Пеличка, ама она што го знаеше самиот го откривал талкајќи низ стопанството, а изгледа мајка му ни малку не се интересирала да дотура во тоа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но, да го заклучам овој прилог за македонскиот случај од крајот на дваесетиот век: Посебно македонска црта во борбата меѓу доминантните концепции за национална култура, пак е замената на политичкиот аргумент со културниот, и оттаму падот не толку во културната и политичка психологија на раниот деветнаесети век, колку во неговото наличје.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Знаев дека тоа со клучот му беше филм како и сè останато во неговиот свет, во кој се беше толку невистинито што ни самиот веќе не можеше да препознае дали можеби од целата таа каша што ја направил може да извлече нешто вистинско.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За миг ни се стори дека во еден од нив, кој држеше в раце долга поморска дуљбија, го распознавме дедо Симон, во неговите помлади години; светлината беше недостапна за тоа да можеше да се утврди.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На забавата приредена при отворањето на една изложба во галеријата Луј Каре во Париз, на 23 јуни 1963 година Дишан се сретнал со Жана Саре, жена со која бил во интимна врска пред 55 години и која позирала за една од фигурите во неговата слика „Грмушка“ од 1911; Дишан ја прашувал за минатото, а особено се интересирал за нејзината ќерка родена 1911.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-11.12.1965), а потоа праша дали би сакал да напишам текст за каталогот, додавај­ќи “Вашиот текст ќе биде атрактивен како, да речеме, Поддршката на Џеклин Кенеди на градоначалникот Линдзи”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На речиси комичен начин во интервјуто тоа го кажува и самиот Висковиќ потсетувајќи нè на познатиот факт дека Ласиќ мошне често ја пројоцира сопствената личност во опусот на Крлежа, односно конкретно: “Крлежа требал да го направи она што тој (Ласиќ) би го направил да бил во неговата кожа”.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Застана пред портата на Едо Бранов селанецот, погледна нагоре и надолу по уличката и заклучи дека во неговата порта може да се влезе без никој да те види.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Многу паркови, многу зеленило, многу дрвореди и така бучавоста на градот се претопува и стишува во неговата зеленикава панорама.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Да живеев во негово време јас ќе бев неговата Џинџер Роџерс, ќе бевме најдобриот танц пар на светот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Некои од нив и тука продолжуваа да си ја извиваат својата клетва, застанати на првата височинка, исправени кон ѕвездите, исто како оној под него што беше впиен со муцката во неговото лице, кон неговата миризба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше едно мирно срнче во неговата одајка, а тоа траеше сè додека таа тупаница живот не го сети вкусот на солта. Тогаш тоа скокна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
“Ова е да се сеќаваш на мене,” реков, и го стуткав џепчето во неговата дланка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пејзажот во кој гледаше се појавуваше толку често во неговите соништа што никогаш не беше сосем сигурен дали го видел некогаш во вистинскиот живот или не.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Овој синкав лач во неговите очи ја растопува во некаква заборавна умиленост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На чардакот остануваат сами Максим, кој откако ги испрати тројцата до скалите се врати и седна на столот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но и покрај тоа тој му нареди на чиновникот да почека за да му покаже на пријателот, кој веќе одамна не бил во служба туку си живеел дома в село, колку време чиновниците чекаат во неговото претсобје.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Маркос се доближи, се загледа во неговите малечки очи, го фати за офицерскиот појас и со развлечен и возбуден глас го праша: - Готов ли си да го образложиш планот и да го убедиш Захаријадис и неговите генерали - пријатели?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вака, размислувајќи за Енди Ворхол веќе не знам по кој пат, по повод отворањето на неговиот музеј, изненаден сум колку освежувачки и убаво изгледа неговата спокојна себичност гледано од тука - колку поучно и ефикасно изгледа неговата себе-промоција во овој посебен културен момент - кога толку многу амбиција извира од претенциозната машина на непристрасната доблест. (...)Колку прекрасно изгледа гледано оттука: една чудна птица како што е Ендрју Ворхола да има толкаво срце и волја, воден од силната желба - неразнишана од метадоблестите на високата култура, да работи толку упорно за да ја оствари својата единствена цел - да го направи светот безбеден за “Енди Ворхол”, l ‘homme nouveau.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој повторно подразбира една хомогенизација (под формата на нова голема нарација или метанарација), и тоа хомогенизација што постои само во неговиот теориски модел, и никаде на друго место.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Мирон Донски никогаш не би можел да продре во неговиот свет.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Хенри го сфати тоа, но добар дел од луѓето едноставно би престанале да те почитуваат, бидејќи за нив големината на некој сликар лежеше во неговата мистичност. (...) Хенри можеше да го сфати мојот стил на сликање, а и самиот беше Поп.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Хиератички, ритуални кај него не се суштествата, туку формите, кои ја сугерираат сетилноста, јаснотијата и поврзаноста со среќните кукли, кои се појавуваат во неговиот свет.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јагненцето веднаш клекна под овцата, го набара топлото виме и кога млекото потече во неговото грло, весело почна да го вртка опавчето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Иако силен и огромен, тој сепак во неговите очи изгледаше танок и грациозен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ерменецот Микелјан. Не зборува. Во неговите големи очи се сменуваат слики, не на што било туку што ќе биде и што мора да биде.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На симсот, преку кој од салата се прелеваше водопад од чад, скокна врабец со големина на гулаб, со црцор што како плен преташе во неговиот клун.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како старомоден лекар тој повеќе сакаше да ги посетува своите пациенти отколку тие да му доаѓаат во неговата нова канцеларија, а модерните лекарства кои правеа чуда ги гледаше со скептицизам, или во најмала рака кон нив имаше универзален однос и штедливо ги користеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оти тој е живиот доказ за постоењето на вистинската љубов: таа ја гледаше во него љубовта секој ден, секој миг од неговиот живот, во неговите очи, сини и бистри, исти како очите на татко му, онакви какви што таа ги паметеше оттогаш кога и тој вистински ја љубеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој беше свесен дека изборот на (безопасните) балкански ориентализми што го правеше со Климент Камилски, ќе можеше, покрај другото, да послужи за показ на балканските ориенталисти и балканолози да трагаат по тоталитетот на балканскиот историски процес што нему тешко му успеваше во неговата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таква заповед од него има, шо ќе видиме во неговиот реон да му чиниме абер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со неговите заби на нејзината брадавица и топлите усни околу неа, брадата и мустаќите што ја грепкаа по дојката која одеднаш ѝ се чинеше набрекната во неговата дланка, таа се заниша наназад, но тој ја задржа со другата рака.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Арсо одеше прв, по него Глигор, се сопинаше во неговите топуци, сакајќи да го избегне топлото збивтање на полицаецот што му удираше в тил.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со гусочкиот клун како да ја спобркал сенката на смртта што кришум, без тие тоа веднаш да го сфатат, ги поклопувала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
(Во неговите школски денови, се сеќаваше Винстон, во доцните педесетти години, Партијата тврдеше дека нејзин изум е само хеликоптерот; дваесет години подоцна, кога Џулија одеше на училиште, Партијата веќе полагаше право и на авионот; уште една генерација, и ќе полага право и на парната машина.)
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, ако предходните денови го игнорирав фактот дека постои друга жена во неговиот живот, сега почнав да размислувам и за тоа дека постои некоја Евелин и можеби тој ќе продолжи и понатаму да се гледа со неа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој брзо ги положи своите книги и записи на страниците за јаничарите, листовите записи извлечени од други книги и речници кои останале во неговата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Повеќе недели се тука. Во неговиот дом...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој дожд тегнеше во неа еднолична мелодија но не можеше да избрише едно сеќавање на онаа ноќ под врбите во паркот, и потоа во неговата врела соба, кога праинсконската вистина ја отвори до срце и ја исполни: гаменот со голо теме може сѐ и чини сѐ што може.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Поинаку кажано, предавањето за него претставувало начин на заработување за живот, туку начин да се создаде дело во она особено значење кое тој самиот му го придавал на тој збор: начин да се создаде “бојсовско дело”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Класикот“ за овој број е г-динот Ташко Георгиевски, еден од ретките македонски писатели кој прочитал нешто од светската литература по 1950 година; во неговиот случај не се работи само за „читање“ туку богами и за проникнување во стилскиот феномен наречен „француски нов роман“, кој успеа да формализира одредени ингениозности на Џојс и Пруст.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Моите дипломатски мисии во суштина ги разбирав во откривањето на новите можности на пријателството во напорот да се издржи, осмисли и пренесе човековата судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како ревносен магационер правеше попис на неговите расположенија, нијансите во неговиот глас кои без грешка откриваа дали зборува со маж или со жена, кога некого одбегнува, дали и колку лаже или само крие.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Од тој период Татко се враќа на Балканот и тоа време ќе биде означено со повеќе нови книги во неговата подвижна балканска библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јаничаризмот, кој за време на Отоманската Османската Империја добива име и своја намена, ќе настојуваме да го согледаме во неговиот севременски и универзален контекст, со цел, на некој начин, да го дебалканизираме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Носталгијата земаше замав во неговите дамари.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој немаше чуено ни дека некој од луѓето во неговото село сретнал некогаш некој онаков самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стоев во место и само мојот поглед шеташе наоколу – по ѕидовите, по подот, по полиците на кои, едни до други, беа наредени книгите и алиштата на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кој во неговата брзоплета интерпретација го симболизира општествениот конформизам, историско/етичката прагматичност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Беше убеден дека успехот на Девојките од челзи е всушност знак дека сега и обичните луѓе сакаат да гледаат андерграунд филмови.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Одеднаш ми пишува, во негов стил: - Имам голи слики од тебе, сега ги добив, убаво ќе личиш кога ќе ги пуштам на интернет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Или, попрво, како може да има култура на машката хомосексуалност ако нема докази или дури и можност за постоење на процес на примарна социјализација, на оној вид социјализација што се одвива во најраното детство?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стариот Рафаиле, секогаш кога војводите ќе се задржеа подолго во неговата колиба, покрај со ракијата и прочуеното галичко сирење, потуркувајќи ги цепениците кон кај разгореното во огништето, ги почестуваше и со песната за Ѓурчина Кокалески: Посилил се црна Арапина, посилил се низ Солунско Поле, - како тешка могла низ полето така тешка мока на народот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Иван Иванович секогаш му дава на секој од нив или ѓеврече, или парче од диња, или круша.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А за мене, какво ли мислење има тој за мене кога уште првата вечер отидов во неговиот кревет.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Можеби ти ќе го натераш да сфати дека тој самиот од мал конец си направил јаже за бесење, и дека снопот светлина што го гледа тој е само една раска во неговото око.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Почетниот заплет на филмот е во следново: Да ги зароби руските шпиони по кои трага, CIA го измислува својот непостоечки агент по име George Kaplan, за него резервира хотелска соба и возни билети, ја дава облеката на чистење, нарачува телефонски разговори и т.н., за руските шпиони, од кои никој не го видел, да поверуваат во неговото постоење.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Некој му се замешал во неговите книги.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка ми ужас ја фати од мојата приказна и рече дека ќе побудалела од страв да знаела каде сум и што ми се случува, а татко ми додаде: - Наша грешка е што имаме премногу доверба во нив и не ги контролираме построго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
При секоја негова малку почудна постапка во неговото растење и во младоста постарите луѓе околу него климнуваа со главата и зборуваа сѐ за оној, за неговиот предедо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кусото моливче само се претчувствува во неговите тапи прсти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Летка му посака добредојде разиграно вклопувајќи го својот задник во неговиот скут.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
“ Со што мора да сум искажал не вчудоневиденост од сексуалната ориентација на новиов пријател, која веќе, на мое целосно задоволство, ја имав утврдено, туку сум го искажал наеднаш сменетото чувство за неговото стојалиште во геј-милјето, како во некаков чуден базен каде што оние чинови на возрасен секс во каков што намерававме да се впуштиме се одвиваа на плиткиот крај, без многу опасност дека, од сите положби што ќе ги заземеме, нема да можеме за час да си го вратиме тлото под нозете, додека детските работи како што е слушањето бродвејски албуми... изискуваа од него да се предаде на речиси целосно нурнување во нешто за што мојот прв фобичен изблик потврдуваше дека е прилично длабочко. (22) ‌Бидејќи упатува на едно обликувачко, изолирачко искуство на несподелива сентименталност, настраната привлечност на бродвејскиот мјузикл – која го враќа геј-субјектот во неговото претсексуално, но екстатично уживање во „детските ствари“ и во сите тие срамни, незгодни емотивни премрежиња на самотното детство – им е многу потежок, многу погорлив залак на геј-мажите од возрасните задоволства на геј-сексот кои го потврдуваат идентитетот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие можат да покажуваат сложено, хаотично поведение што ја отежнува нивната употреба за создавање на прецизни претскажувања; можат да бидат нестабилни, така што и најмали промени во еден дел од моделот да доведуваат до многу големи промени во неговите претскажувања; можат во себе да вклучуваат некои величини кои што, едноставно, не можат, ниту во принцип, да се пресметаат; во нив може да има некакви врски што тешко можат да се разберат а нѐ спречуваат да го анализираме поведението на моделот со тоа што, на пример, би го разбиле на помали и полесно сварливи делови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во Париз уште во 1963 година е формиран специјален Институт за уредување на Париската област, во кој се зацртани и темелите на Париз во неговиот развиток од 2000-та година, кога француската метропола треба да нарасне на 14.000.000 жители или да има двојно повеќе жители отколку што денес ги има во потесниот појас на градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Никогаш да не поверува човек, во неговото срце имало место и за ветар и за други такви лудории.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој час народот се распиште и се разбега на сите страни, а заптиите и војниците, пред сите Јосиф Акиноски, потрчаа да ги одвојат Лазора и Арнаутчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имаше видено многу мажи како плачат во неговото пиво, и имаше слушано многу изливи на жал и горчина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сонот почна да го совладува дур мислеше на тоа колку Проп бил пред Клод Леви-Строс во неговите ставови.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Имаше многу книги во неговата библиотека посветени на редот на јаничарите на кои се должеше подемот и падот на Отоманската империја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По некое време мачката полека ја пушти едната нога, па другата и почна кроце и претпазливо да чекори напред кон кучето гледајќи право во неговите очи и затегнувајќи го одвреме навреме телото како лак од стрела спремна во секој момент да скокне на кучето ако се обиде да ја зграпчи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не можеше да верува дека во неговата куќа крај реката, така неочекувано и чиниш несетно, му дојде човекот што и самиот целиот живот го беше посветил на мистичниот пат на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Јас ќе си одам! Настојуваше момченцето, а старецот не можеше да ја скрие грижата што растеше во неговото срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Додека видот одново му се изоструваше, тој се сети кој е и каде се наоѓа и го препозна лицето што гледаше во неговото; но некаде во неговата глава постоеше голем празен простор, како да му е извадено парче од мозокот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На одење нѐ запраша само Зошто дечињата веќе не играат Меѓу белите жбунови во неговиот двор И што коби добитокон, Зошто рика ноќва високо до ѕвездине?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Следните десет години често патува помеѓу двата града обидувајќи се да да ги усогласи своите обврски како мајка и како жена со својата уметничка кариера.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во тие белешки ја потцртува важноста на постапката којашто ќе ја обедини идејата на случајноста и идејата за појавата, кои речиси претставуваат општи идеи во неговото размислување како целина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Инаку точно е дека во главата на човекот сешто може да се измеша Тоа може да се случи и во неговата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој отиде во неговиот хотел, јас во домот на моите родители.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Небески суштества ѝ доаѓале во сонот на мајка му и препорачувале од она што го имаат земено една третина да подарат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сепак слушај, да ти раскажувам уште... И раскажува Бошко долго, како било и што било, си ја откри пред мачорот радоста, раскажуваше раскажуваше, а мачорот затоплен во неговата прегратка предеше, предеше и така двајцата несетно заспаа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Дамче се почувствува и понижен и навреден. И веднаш во неговото срце шибна омраза спрема него, спрема сите од Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И се влечкаше нагоре, на колената и на рацете; снегот како да беше направен од големи тврди скрупци, од чијшто студ набргу во неговите подноктици му се всади и една гола бол, но тоа не мораше да биде забележано со некакво особено внимание, додека заминуваше со лицето во тој снег, бидејќи дланките можеше секогаш да ги замени со лактите и да продолжи да чекори и на нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сигурно и за Арафат, во драматичните настани кои се вестеа во неговото парче на Палестина, средбата со мене во Париз беше епизода подложна на брз заборав, кога непосредните интереси не притискаат!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше времето кога во неговата земја Солидарност го пробиваше патот кон демократијата и излезот од Варшавскиот пакт, но и времето кога се тресеа самоуправните темели на Титова Југославија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Младиот човек подизлезе пред огулите, се поклони и во еден момент почувствував дека и тој ме здогледа, видов некоја искра во неговите очи, краток сјај...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Штом е така, одиме на доктор, - реши мојот татко.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Му се заблагодарив за малкуте песни кои ми ги објави во збирката Песни од Картагина (пишувани како еден вид дипломатски анти-телеграми во времето кога бев амбасадор во Палестина, во државата која беше прогласена, според неговата напишана декларација), кои беа печатени на арапски јазик во неговото списание Ал Кармел.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Списанијата, пак, со сериозна физиономија, ја побараа причината за нестанокот на Артистот во неговите уметнички неуспеси.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но тој се задоволи да биде само службен судски преведувач на овие јазици, додека во неговите соништа остануваше жив мајчиниот јазик.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Алхемичарите зборот „вел“ го употребувале во неговото оригинално антитетичко значење на прикривање (velum, завеса, вел) и откривање (revelare, откривање, симнување или повторно навлекување на завесата).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тогаш младиот научник одеднаш во себе почна да изговара математички формули; нему во неговиот расколебан ум му се причини дека од нивната стабилна реалност Матвеј Николаевич ќе мине, би можело да се каже, ќе испари.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Започнав да пишувам затоа што верував во бесмртноста на татковата библиотека, во неговата пресметка со силните налети на балканската историја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Иако нивното значење денес се чини е единствено реликвитетно, овие мали употребни цртежи сепак служат како мост кон големите записи врз школски табли и кои го овозможуваат климаксот на „Мислењето како форма”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се борам да бидам закулник и да не го гледам. Зашто немил ми е прекорот во неговите очи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Додека Просперо ја подига бурата што ќе ги донесе непријателите во неговите раце, режисерот создава цел опсег на водени слики за да ја долови бурата што надоаѓа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Колку и да е тешко да се конкретизира значењето на стилот, тоа, сепак, не е сосема невозможно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И никој, ни подоцна, многу подоцна, не можел да објасни каква е таа слабост да се чувствуваат намалени и фатени во стапица на несигурност. И со надеж се крстеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Богдан Русимиров беше човек на Шефот кој оцени дека крај себе треба да има таков професионалец со чиј прозивод би задржал ниво над сите други во увидот на нивната службена работа, но и во приватниот живот: тој се радуваше на материјалот што секојдневно го добиваше од Русимиров, внимателно го складираше, плашејќи се да не се активира предвреме, да не се распрска во неговите раце, да не го разнесе експлозивот што го подготвуваше за другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со оглед дека романот се одвива во временски распон од една година и дека односот на историјата на селото и Симоновиот предок Никола Поцо се повторува и во судбината на Симон и во неговиот однос со селаните, забележливо е внесувањето на уште една димензија на романот, онаа која укажува на можноста од цикличноста на историјата, инаку карактеристична за митското време во кое, во рамки на дневниот, годишниот или подолг временски период, циклично се појавува смената на денот и ноќта, годишните времиња, но и животниот циклус, смената на владателите итн.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немаше никаква расправа во неговите мисли, никаква анализа, никакво сондирање, никакво судење - туку само брзо, финално и апсолутно решение.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Затворот, како што се знае, е за казна, ама нему и тоа да ти му биде за добивка во неговата нечесна работа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа крв, како што верува со едно крајче на свеста но без страв и зачуденост, ќе потече низ неговите ноздри или низ устата полна со врел и застоен воздух, Пламените пци не го лижат со врелите јазици, Се собираат над него и ги забуцуваат усвитените муцки во неговата отворена утроба, се хранат со неговата глад, со неговата жед.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Да разговараме во неговиот кабинет. Јас не се согласив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но,во неговите сини очи, блесокот не згаснуваше давајќи надеж за враќање на живоста и за скоро оздравување...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
При посетата на Климент Камилски, Татко вршеше една од клучните реформи на своите книги, што, всушност, беше и една од неговите најсложени операции во неговата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затоа Божиновски смета дека отказот намерно е даден по започнување на важење на новото законско решение, за да – на некој начин – тој биде „казнет“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бев многу сомничава во неговата упорност.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секоја вечер Ролан Јаковлевич и неговиот пријател Василиј Јенков го напивале Борис Степанович за да им потпише Уверенија, и секоја вечер тој одбивал да го стори тоа тврдејќи дека лично Деникин му наредил да не прави никакви измени или преправки во неговата Бумашка.“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој поглед беше просто зачекнат, впиен во неговиот тил, а еднаш сосема јасно откри дека тука, на десетина чекори од него, веќе сноват и сите други издолжени прилики, на кои можеа да им бидат здогледани дури и нозете како пречекоруваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој, свесен дека гласот таков каков што му го дал Господ, далеку нема да му се слушне и дека песната му е „олеле мајко“, побарал поткрепа во шампионот во уметничко лизгање Евгениј Плушенко и во неговата импресивна точка на мразот поставен за таа намена на сцената.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кај славниот фотограф, Антон Корбијн, дејствието во неговиот најнов филм „Контрола“ го движи вокалистот на „Џој Дивижн“, Ијан Кертис, момчето кое самото си го прекрати и онака краткиот живот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Дедо Стамен гледаше во неговите зачудени очиња и се насмевнуваше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И еве уште еден пример во медитеранската игра на судбината на човекот меѓу среќата и несреќата, светлината и темнината, во трагичното проклетство и во неговите урнатини, кога продолжува вечното отпочнување на човековиот живот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И да се стрчнел не ќе можел да ја стаса девојката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дружејќи секој ден со обвинетите можеби тој заклучил дека зборувањето со себеси е обид да се надвладее стравот и да се поврати загубената самодоверба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој малечок бил најцврсто фатен во неговата стапица.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можев да поминам и низ неговата облека а тој да тврди дека ме нема забележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А Трајчеица како одвај да го чекаше тој момент и тој негов поглед, влета во неговото молчење со својата приказна иако јас пред тоа се обидов да го скршнам разговорот на друга страна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој ја слуша, ама не реагира, не одговара, во неговото видно поле се цицките на Родна Караколева потпрени на нејзините колена исто така малку разголени и подотворени со блесокот на листовите од бутовите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Змејко му налегна на јадењето, а од тоа не можеше да го одели вниманието ни сето врашко скокаркање на немирното срнче во неговите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Започнувајќи со расправа за тоа што не е во ред со философијата на умот, Серл ги карактеризира и отфрла философските учења на материјализмот во неговите различни облици (логички бихејвиоризам, теорија за идентитет на типови, теорија за идентитет на знаци, функционализмот на црната кутија, јаката вештачка интелигенција, елиминативниот материјализам,натурализирачката интенционалност).
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Се напрегнува Антуш Крстин да ја најде вистината од многуте претпоставки на гласовите што се над него и во него, во неговата крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Брат ми е болен од офтика. Штом ќе умре, стрико ви ќе се пресели во неговата куќа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На крај, кога за последен пат удри по жиците таа вечер, а девојчињата во публиката скокаа, пискаа и ракоплескаа, а тапанот сè уште се слушаше, тој сфати дека тоа е тапанот на неговото сопствено срце, расчукан само во неговите уши.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не дај боже да ми се рацете нечисти, па да му оставам некаква трага врз листовите, или да му свиткам некој лист, кога ќе збесне, пострашен е и од брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Дали жалите што не му се придруживте во Палестина по преговорите во Осло?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас молчев и мислев на Рајнер; во мене се бореа стрепењето дали ќе се врати и сигурноста во неговото ветување. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Арсо, кој од почетокот отуѓено ги слушаше зборовите на Глигор, со интерес се загледа во него, во тоа енергично лице со широки вилици, со опнати цврсти мускули, со испечена од пустинското сонце кожа на вратот, во неговата темна кадрава коса, во јаките гради коишто силно и власно се подигнуваа како да се стремеа да го наполнат просторот на ќелијата и да искочат надвор од неа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во неговото грло пак ’ртеше смеата како темен страв кога наоѓаше дека во библискиот Еклизија има вистина. „Се е суета“ ,се сеќаваше и беше нејак да ги состави во една целина ситните парчиња на полусонот и сеќавањата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги гледав како се радуваат на смртта, на умирањето, на излеаната црвена крв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако ридот го снема, ќе ги снема сенките, ветровите, вегетацијата и сето друго што е во неговата аура.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Наместо вовед Драги Сашо, Случајот сакал (сепак, мислам дека ништо не е случајно, иако наполно верувам во неговата игра), текстот за твојата најнова прозна книга да го започнам исто како и ти почетниот расказ „Прокопија“ – во епистоларна форма.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Поради ваквите сознанија Поетот во неговите римувани написи не пропушта да забележи дека кошмарните виденија како и несигурноста што ја чувствува токму овде во понискава сфера ( што значи помеѓу обичниот свет) само потврдуваат дека Чистилиштето, она вистинското, околу кое и Данте поарчил толку многу зборови, всушност се наоѓа овде, во нашиов свет?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најдовме слободни мигови на височинката на Свети Наум, на подводната гранична линија, која ги делеше моите две земји, Македонија и Албанија, да разговараме за минатото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не гледаа во неговата здробена рака туку го слушаа неговото пцуење, по едно на секој крвав прст, а тој, со мака гушејќи го волчото завивање сос воето суво грло, клекна од болка пред стеблото како пред бог и ја покри раната со мека влажна земја.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На Ивана, со револверот вперен во неговите гради.) Што стоиш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Неговите мисли го враќаат назад, во неговите млади години, во други светови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но во неговиот предлог за попладневна средба во “Зона” она “и така натаму” неочекувано кај мене доби продолжено значење и се допре со името на Ема Ендековска.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Гнев, несовладлив гнев му ја обзеде душата: - Како тоа само со пет души! - му се внесе јаросно во лицето на сопственикот и му го попречи патот, готов да ги закопа своите суштерни прсти во неговите мазни, потни подгушници, да ги раскине на парчиња.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во почетокот тоа воопшто не изгледаше сериозно, мислевме дека тоа е само минлива фаза во неговиот живот, но веќе дојде пролетта и тој не излезе и сите почнаа да се прашуваат што се случува внатре.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Чанга и натаму изгреваше и заоѓаше во неговите спомени...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку што беше во негова моќ се трудеше да им се допадне на своите гости.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Пред да влезе во неговиот кабинет бараат од него да го остави својот револвер кобра.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа не беше во неговата природа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Неговото опело во катедралата свети Петар и неговата смрт во Женева беа метафори за тој солипсистички живот: Борхесовото место на престој не беше светот во постојан метеж, туку уредните одаи на Библиотеката. (превод: А. Б.) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 221
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На крајот се разбра работата од каде беше: Мајка му на јузбашијата беше била каурка — Гркинка, но беше побегнала за некој си бег во Солун, ама од голем мерак што имале обајцата еден спрема друг, таа успеала да го кандиса да не ја потурчува, што значи тој беше од татко Турчин, а мајка христијанка, која во неговото детинство беше повлијала на неговото воспитание и разбирање за каурите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- За што зборуваш? – прашуваше безизразната насмевка на Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бидејќи тие исто звучат (за него), во неговото поврзување на А од différance со пирамида,20 или во целосната структура на неговиот Glas: секоја страница од неговата книга содржи нееднакви колумни текст, едната за Хегел а другата на Џин Женет, кои понекогаш се чини дека се поврзани една со друга а другпат дека се целосно раздвоени.21 Со модернистичката недоверба во здравиот разум и предрасудите е поврзана одбојноста кон авторитетот и традицијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Огледалото ја крши светлината и остро ја расплиснува во неговите запалени зеници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Леле, колку би сакал да потонам во твојата топла прегратка во која кога студи во Москва каде-каде подобро ја разбирам тагата на Константин Миладинов и збрлавените сонца во неговата глава.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- Ивона во неговите очи не прочита лага.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
САБОТА Сабота ја оживува радоста на душата а небото е светло и во неговите височини жолта птица притаено лови гласови од црковни ѕвона.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
XVII Додека Татко го слушаше Игора Лозински, во неговата свест се прелистуваа нови страници од неговата Историја на Балканот низ падот на империите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Чанга по цели денови ги читаше татковите книги за козите и нивната поврзаност со животот, додека тие бели божици во неговите очи ја собираа зелената покривка на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа се двоумеше да му го даде тоа што сакаше да му го даде, наместо тоа, таа зјапаше во неговото намуртено лице.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас познавав еден градоначалник, кој макар што одлично ги знаеше законите, но успех немаше, затоа што се задушуваше од маснотиите насобрани во неговото тело.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Можеби тоа се должи на нивното губење вера во уметноста како резултат на еден граѓанско -материјалистички концепт, а можеби и на Скопје - малограѓанинот- убиец кој кога и да почувствува дека некаде во неговото тело се случува некаква креативна дејност, брза да ја искорени, како креативноста да е вирус, бактерија или тумор. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 22
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Продолжив така до амбасадата, со транспортерот зад себе, небаре во негова придружба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Иако таа страна вообичаено беше резервирана за семејството на зетот, таа се договори со ќерка им да седи таму, оти не можеше да поднесе дури ни да седи во негова близина.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во неговиот делокруг сега ќе се најдат „корисничката површина” и софтверот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Овој втор основ на тужбеното барање го темели врз правото стекнато преку Колективниот договор во кој се вели дека работникот има право на отпремнина од 12 месечни плати, иако според Законот му 266 следува минимум осум плати.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Фотографските „грешки” толку јасно присутни,делумно се изработени од Уте Клопхаус, фотографката кој му беше блиска на Бојс; нејзините копии ги претставуваат повеќето од делата во Арена.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова беше имплицитно во целото проследување на концептот на следење на правило.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нејзиниот сопственик беше присутен на ревијата како почесен гостин кој овозможи штофови и изработка на голем дел од моделите во неговите простории кои беа опремени со најсовремени машини од Кемниц, Германија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не верував во неговите топли и искрени зборови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сепак, за да им даде на знаење на Акиноските да не полагаат премногу надеж во неговата наклонетост, а веруваше дека на тој начин пред своите високодостојници ќе ја нагласи и својата лукавост, Мустафа Челеби, преку разните свои собирачи на приходи, им порача да си знаат дека не ги потурчува не зашто не сака да го стори тоа, туку дека си има своја скришна сметка: ако ги преведе во ислам, ќе мора да им додели турски благороднички титули, а со нив да им ја остави на целосно уживање и Потковицата, или да им додели нов имот, а тоа, за него, ќе значи загуба на сигурни приходи, толку потребни лично нему, на Портата, и на војската, за честите воени походи во Европа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа објаснува се: способноста за играње шах била во неговата глава.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тој поослободено се вслуша во неговото збамборено раскажување за родниот Дубровник, и колку што тоа напредуваше, рибарот стануваше сѐ повеќе заинтересиран, небаре наскоро и самиот ќе отпатува таму со карванот на Марин Крусиќ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нашиот скопјанец се снашол и во неговиот ресторан одат гости од „повисоката“ категорија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во неговата најнова книга, најпарадигматични во тој поглед се расказите „Утрото во ‘Ексцелзиор’“, „За малечките сложувалки“ и „Мравки“; во првиот, раскажувањето е во функција на самото сиже, вториот расказ е автопоетички (се работи за поетика на обичното, секојдневното, миговното), а третиот ги проникнува и поетиката на авторот и конкретното вообликување на сижето, нешто како созвучје меѓу теоријата и креацијата (со конкретна демонстрација на творечкиот чин, кој се раѓа од сосема случајно слушнат разговор).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Побара, како инспектор за овој дел на царевината, да му ги стави воениот министер на расположение сите гарнизони војска во Македонија и Одринско, а сам се пресели во Сулун, да може отпоблизу Да раководи со задушувањето на востанието.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сепак во заднината на неговата мисла, во неговата потсвест, таа идеја се формираше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го молев, сѐ до оној ден кога ми кажа дека кај нив ќе се всели Мина, сестрата на неговата сопруга.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И којзнае по кој пат по неговото синошно враќање, но сега сосема одредено како мисла, додека стоеше на прозорецот, заталкан со погледот по топлата виделина на денот, од која снегот добиваше мекота на нафрлан памук, во неговата свест проструи и тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неговиот поглед беше изменет; сега во неговите очи гледав празнина и празнина гледаше во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Преголемата дебелина, сосема подеднакво како и преголемата скржавост, може да има непријатни последици.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Меѓутоа, огромното значење на Хегел не е во неговите филозофски теории како такви, туку единствено во откривањето на постојаното и незадржливо движење што владее во природата и општеството.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Појде долж реката. Реши да го посети Игора Лозински во неговата лабораторија - работилница, која се наоѓаше во неговиот дом, близу Антималаричната станица.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не можеше ни да сфати колку ненадејно ѝ се најде главата во неговите раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога компанијата „Кјуби“ дознава дека е тужена, го известува дека тој има акции кои, во негово име, биле купени од матичната компанија од Австралија (!?), и за да ги добие во валутна противвредност, треба да потпише Изјава – која му е понудена на потпис во август 2005, во која ќе стои дека сите права и обврски од компанијата се намирени и дека тој, како работник кој поседува акции, е согласен сумата што би му следувала од продажбата на овие акции да ја добие намалена, соодветно на 265 неговите „финансиски задолженија“!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мистеријата во неговото опстојување е во тоа дека највисоката и крајна апстракција за темелот на светот како божество на крајот на краиштата претставува нешто сосема “натуралистичко”, додека “класицистот” со својата близина до природата доаѓа дотаму она метафизички не-сликовитото, имено, Бога, да си го претставува во сосема алогична фигура за човечката историја: како човек. okno.mk 247
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Можеби имаше по некоја несреденост во неговата облека, но тоа на сите им се случува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пелагија се наведнува врз старецот, за последен пат го пика своето кадро во неговите очи, нежно го допира со прстите по челото и се исправа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сега точно знам, ако тогаш во некои моменти не сум се внесувала сосема во неговото расположение, дека мислата на моето заминување ја доживуваше како голема опасност, та сега сакаше да се одбрани.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
59. Овде Мисирков веројатно го има предвид пишувањето на Д.Вергун во неговото списание „Славјански вјак” [II, 62, Виена, 15 (28). II 1903.432], кој во веста за основањето на МНЛД, откако овој акт го поврзува директно со Македонскиот клуб во Белград и неговиот орган „Балкански гласник” (1902), заклучува: „Програмата на овие поборници за етнографска, а не географска Македонија, страда само од тоа што се јавува со огромно задоцнување од најмалку 30 години”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не веруваше дека го слушнал зборот Ангсоц пред 1960 година, но беше можно дека во неговата староговорна форма - „ Англиски социјализам“ - бил во оптек и порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, и тогаш како и претходно се соочува со потсмевачки и дрзок однос, овој пат од правниците на тужениот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Зашто тој, уште кога првиот пат се појави пред селаните, кажа дека е многу среќен што во неговиот дом живее смок.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога ќе ни се сретнеа погледите, моите зеници се вовираа во неговите зеници и одеа понатаму, отаде; неговите зеници се вовираа зад моите зеници, и така зад телата баравме и наоѓавме нешто топло и меко, она што некои го нарекуваат душа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога човек се оддалечува, а тишината на камењето на историјата неуспешно ја надгласуваат упорните водичи, патот го води кон големите европски градови, каде што се пресилни гласовите на минатото, повиците на револуциите, дефилето на вековите...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој стана толку очаен, што уште тука, во живиот пренос, бараше некој од организаторите да му објасни која е таа девојка воопшто и што таа бара во неговата емисија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Никој не смее да биде ставен во понеповолна положба поради членство или нечленство во синдикатот, односно учество или неучество во неговата дејност (чл. 185, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Понекогаш сè продира во него, во неговиот лик. (И тој се гледа како мртовец што чекори.) На централната свеченост, додека ждребците потскокнуваат по тактот на тапание, веднаш ги забележуваат двајцата прастари играчи, обајцата без маска, без украси, само со завиткано парче бело платно во рацете.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Над нив уморно се влечеа мрзливи облаци; сонцето им поставуваше врели, боцкави пречки но нив ги распнуваше болка на згусната влага; се слечеа и ги параа своите шавови на секој зрак, а земјата, споулавена од жед, притаено ја исчекуваше нивната милост. „Тој не е слаб“, извлече жегата непознат пркос од Јана. „Не, тој не е слаб.“ Иван првпат насети во себе некоја непозната и чудна врелина од што неколку запци во неговиот механизам закрцкаа. „Ти знаеш - не е слаб, нели?“ „Не ми веруваш?“ го измери таа; сѐ повеќе мислеше на тој Отец Симеон. „Ти верувам.“ А чудото од осмиот рид му шепна - не верувај, докторе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не, не можев да утврдам, всушност, дали Татко или неговите читани книги, според распоредот наложен од неговите алхемиски потраги во неговата библиотека, ме повикуваа на едно негово големо неостварено кружно патување низ водите кои означуваа планетарен круг!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Спокоен беше само кога бевме во негова близина.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не верувам дека сето тоа потраја толку бесконечни векови, но кога ми ги стави своите раце на моето лице и кога ги зеде моите во неговите, кога најпосле ги отворив очите, - јас само за малку што не крикнав.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Така и Ворхол во неговите подоцнежни дела открива 104 Margina #15-16 [1995] | okno.mk повеќе за карактерот откол­ку суштинското во него, затоа што приро­дата на самиот карактер е појавна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Дедо! - викна и потона во неговата прегратка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Манастирот подоцна, им рече игуменот, со доброволни прилози на народот, пак се обновил, но низ времињата бил често опустошуван и плачкосуван од качачки банди: опустошуван бил и од чумите што ги носеле војните; но тој пак опстојувал и ја ширел просветителската дејност преку учениците што учеле во неговото училиште.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Турците, кои избегнуваат алкохол, ги прифатиле со радост овие семиња и ги приготвуваат во најсвечени седенки, но тој смета, кашлајќи забележа дубровчанецот, тој смета дека оваа пијачка наскоро ќе се служи и по ановите и по меаните, а особено меѓу оние што се нарекуваат поети и кои главно, и во неговиот Дубровник, ноќе ги пишуваат одите на своите љубени, и како месечари ланѕаат на месечина, пијани од љубов и изветреаност.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во неговиот 129 сон на праведник таа редовно го напаствува, затоа што е лудо вљубена во него.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тој „човек" на којшто не требаше „да му се дери кожата“ ѝ беше поблизок од татко ѝ и таа се стави во негова одбрана против родениот татко како пред неколку дена против мајка си.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со Ниротакис особено се зближивме работејќи на акцијата “Елитен секс”, заедно со Илона и со Деница, на јахтата “Зора” на Големото Езеро.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Поконтроверзно и позанимливо, Фелоус им противречи на тие тврдења тврдејќи дека тоа што само не изгледа женствено не го поткрепува таквото одбранбено тврдење од страна на некој геј-маж, бидејќи родовата отклонетост „може да се пројави повнатре во неговите интереси, способности, вредности, во емоционалната градба и во комуникацискиот стил“.81
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се движеше тешко и некако некоординирано, па тој тешко тресна на подот од штици, а по него треснаа и редениците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Работникот слободно одлучува за своето стапување и истапување од синдикатот!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Јанигер нѐ однесе Гил и мене во неговата приватна ординација, опкружена со книги и многу мрачна.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мухамед ќе го побара во своите ќитапи ќе види дека таков Турчин нема родено на земјата, та ќе го напади; не го пушта во неговиот рај.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но уште истиот час констатира дека згрешил што се легитимирал и како новинар, зашто командирот веднаш се закопчува и официјално ги изнесува само сувите податоци: дека односната личност, односно неговиот син, е најден обесен во неговиот стан, преоблечен во женска облека, напудрен и нашминкан во лицето, со курвинска перика на главата, што укажува според тие показатели дека бил „дивадејка” (тетовски дијалектизам за педер) и дека веќе е пренесен во Судска медицина на вештачење, а кога ќе дојдат резултатите оттаму еден Господ знае.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Иако се трудеше околу мене да ме забавува и да се дружиме, таа постојана тага во неговите очи секојдневно ја гледав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој виновно се врти на местото, скришум гледа час во старецот, час во неговата жена која се движи лесно, нечујно, - ја реди табаката, да го почести со слатко.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тие апсурди на понижениот ум им се заеднички и на едниот и на другиот лик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Размислував: живите суштества ги сотира гладта и жедта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тие, дванаесетмината му беа верни на водачот и во негово име викаа и вестеа по селата ниту еден Македонец, ниту една Македонка да не остане надвор од стројот. И така би!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Непознат, кој веќе го беше посетил во неговите преуранети слики.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Фантазијата на филмот во неговата бујна декаденција е типична за поимот “крај на векот”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И да ! беше тоа речиси исто како во неговиот сон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Доволно е само да го чувствува зракот од денот како поигрува во неговите зеници и како се плетка во мракот на неговата душа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во неговото гледање сите императори на Балканот биле јаничари или биле опкружени со јаничарски војски.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зашто немил ми е прекорот во неговите очи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Што мајка си ја барам во неговата утроба?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, по овој настан, како нешто да се измени во неговиот живот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сфатив дека моето решение најде подотворена врата и излез во неговите зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На истиот начин, без тешкотии можат да се споредат цртежите и студиите на Leonardo во неговото Codice sul volo degli uccel од 1505. со хронофотографиите на Marey посветени на Летот на птиците, објавени 1890, и чие што значење за Duchamp-овите рефлексии добро ни е познато.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тропаше долу, ниско, во неговите нозе. Беше некој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Ви благодарам на љубезноста!“, вели татко ти и чепка со ноктот пред себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да не ја пратил некаде Атиџе? Да не ја премажил за некој друг бег и ја затворил во неговиот харем?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- И така, не знаејќи кој си и што си, си ја запалил куќата, повторно се замешал Гавруш Пребонд.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А еднаш, кога имало некоја побуна од работниците во Белград, сите нив, и кого затекнале и кого не затекнале во шнајдерницата на Коста, ги затвориле џандарите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите овие слики можат да изгледаат убедливо вистинити, со жив впечаток за бројни замрсени детали, кои далеку го надминуваат сето она што поединецот го дозволува како постоечко во неговиот арсенал на свесно знаење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Предците, без оглед на новата вера, се приврзаа за Манастирот, во периодот кога дебнеа опасности од натрапници, дури се ставија и во негова одбрана…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сѐ беше некако механичко во неговите движења.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше спокоен што беше ослободен од постојаното имагинарно обвинение што тлееше во него и постојано се зголемуваше во неговите мисли.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мигот кога започнав да го читам писмото шифрантот на амбасадата Петар Иваз ми ја донесе фасциклата со дешифрираните телеграми кои стигнуваа од централата, а кои морав да ги прочитам во негово присуство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Откако се полил со желе - за да го означи враќањето во флуидната состојба - и неподвижно, како да е мртов, стоел околу половина час, Бојс влегол во кадата наполнета со вода и се полевал со неа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој ја истражува непознатата земја на нејзиното лице со пламнатите очи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Хабермас за јавната сфера Јавната сфера може да се посматра како главна тема на делото на Хабермас, како нужен предуслов за вистинска демократија.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
- Ќе се ослободиш. - Не те разбирам - Патрокле гледаше во неговото бледо лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Гледав во неговите очи кои плачеа навнатре и солзите капеа во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таквиот емигрантско-печалбарски пекол Христов најсликовито и трогателно го опишал во неговата автобиографско-мемоарска трилогија: Ова е мојата татковина (1938), Мојот американски аџилак (1947) и Орелот и штркот (1976).
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ракописот беше убав, неизменет уште од времето кога како дете сираче, останата без мајка, еден период живееше кај својот вујко во Солун, учеше кај солунските лазаристи француско училиште.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Да не станува случајно збор за некаков заговор, прашав пред малку” ме потсети Зрновски.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега наеднаш, далеку од секаква помисла, неговиот поглед веќе не беше во состојба да се оддели од тоа малечко живинче во неговата близина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега дивокозите го пречекуваа денот. Една цела нивна поворка, една поворка можеби од единствените животинки од оваа земја, што така грижествено и заеднички му се потчинуваат на тој ритуал на огрејсонцето, се капеа во неговата руменина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го изодуваме камениот мост. Тато, го замислувам во неговите педесетти, побелен, но неначнат од болеста, благо го засилува стисокот на дланката.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Така и беше: дојде како никаде да не бил, како од никаде да доаѓа; така влезе кај мене дома, дури и без да чукне; го спушти куферот, ме прегрна и потем јас долго плачев во неговата прегратка, а тој ме тешеше и ми ги бришеше солзите; велеше: „Ништо, ништо не е тоа; само минале годините; ништо страшно не е тоа“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Струи во неговото лице забрзаното дишење на девојката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па и нека остане моја мала тајна...“ се подзамисли мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Жал ми е за детулето. Во неговиот кравет легна сув човек со празен поглед.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Затоа, именувањето на наследник е скоро типично за автор како него, додека на останатите може да им се припише титулата плагијатор.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сè се случуваше толку брзо и ефикасно во неговата глава, толку конструктивно и дури насилно ефикасно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Со смртта не исчезнуваме,“ му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За сето време во неговото сознание остануваше чисто само тоа, дека патот низ оваа угорница и при обично летно патување зазема една поголема половина од времето, за кое се стасува в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Црните чевли на доктор Станеф, што му стигаа до глуждовите, избегнуваа да стапнат на чкрапливите дрвени штици во неговата стара канцеларија, и тој сега со својата бела шилеста брада личеше на ”бегалец”, или како некоја намусена мачка, која со своето семејство се преселила во удобна стара фармерска куќа, во тесна мала колиба или во мало станче во предградието.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ние не се вклопуваме во неговите теории.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Татко чувствуваше дека станува заложник на револуционерниот суд во чија забрзаност во историјата и во неговата улога во множењето на жртвите, воопшто не веруваше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но штом легна, мислата на болеста што го беше зграпчила, се загнезди во неговата глава и таму остана.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Букетот веќе беше во нејзините раце. Тортата на маса. Таа во неговата прегратка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа потврди со главата, сè уште загледана во неговиот профил, додека тој се вртеше некаде настрана, обидувајќи се да го најде изворот на музиката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Доблестите на маниристичкиот тип на човек, според Херберт Рид, се состојат токму во неговата лабилност, неговата неодреденост, несфатливост, во неговата постојана игра со она скриеното во себе и во нештата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
“141 141 Braco Dimitrijević, introduction to Gallery of Contemporary Art, Braco Dimitrijević (Zagreb: Gallery of Contemporary Art, no. 191, Feb 8-25, 1973). 112 Проблематизирањето на културните и материјалните вредности, конвенции и авторитети што го прави Димитријевиќ, неговото славење на важноста на обичното и занемареното, е присутно и во неговото тактичко користење на инструментите на историското сеќавање/глорификација: споменици (Дејвид Харпер, Лондон, 1972 година; Обелиск од онаа страна на историјата – 10 метарски споменик од карарски мермер во слава на 11 март, датум случајно избран од страна на случаен минувач), плакети (со натписи како што се Џон Фостер живеел тука од 1961 до 1968; Ова би можело да биде место од историско значење), бисти, улични знаци, листи на случајно избрани имиња итн., во чест на непознати личности и настани: „Сакав да направам пресврт во значењето...
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Беше готов да се отпушти и да легне во меките пилотини во неговите нозе, да си ги запрета во нивната мекота сите болки по своето исцрпено тело и така сосема да исчезне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Хипнотичките очи зјапаа право во неговите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бојана накратко му објасни на домаќинот, гардискиот ветеран со долга бела коса и брада дека мора да преспијат во неговата куќа и дека гардата им е зад петици.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Јас сè растоварив, а тој гледа во мене со оние зелени очи, веѓите му се наежиле, би рекол ќе те лапне.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не стигнав да одговорам, бидејќи одеднаш се најдов во неговата прегратка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Смислата на зборовите не проникнува во неговата свест, тој се вовлекува и се опива само од звучниот хаос на римите што го возбудуваат и го обземаат целото негово суштество и, заборавен, восхитен, растопен во еден необичен свет на чувства, разбранувани во неговата душа, тој го слуша сопствениот глас како трепери, се подигнува и звучно се разлева.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Што бара од него Глигор? Да учествува и да му помогне во неговите подготовки да избега од затворот. Да учествува лежејќи на одарот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Краста: За тоа можат да се напишат неколку дебели томови.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во желбата што ја дупна со средниот прст од левата рака, откако ја праша дали има врска кој прст ќе го употреби, таа виде нова жена, нова љубов во неговиот живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Сакаш вода? - Во неговите очи Фимка забележа потврда.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да си одиме, вели Костадин Дамчески и правејќи им пат на Тахир бег и на Мустафа Салиоски, (кој поминувајќи покрај Лазора и оставајќи лира во неговата рака вели Утре пак ќе дојдеме) му вели на Лазора Гледај побрзо да оздравиш, Хаџи Ташку сигурно зна дека сакаш да се сретнете.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште поважно, тоа бил првиот комерцијален фонт во неговото портфолио.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ги зари своите прсти во неговите раце во бесвесна надеж дека ќе го разбуди од здрвеноста, од која тој беше маѓепсан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Слично, во неговата повеќеаспектна претходна книга (1989) „Имераторовиот нов ум”, Roger Penrose ја разгледува Gödel-овата теорема и прави експлицитни претпоставки, дека секоја математичка вистина може да биде видена како вистина од човечко битие, доаѓајќи така до неизбежниот заклучок дека луѓето мора на некој начин да се неискажливо поспособни од компјутерите.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ване и Евдо се погледнаа да вклучат во што е негова, па и во негова чест, кога од свиокот се појави џипот од филмот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Веродостојноста на приказната содржана во неговите записи, сметал стариот монах, добива уште поголемо значење ако се смести покрај имињата и гласовите на новороденчињата; покрај плачот на детето и изреченото име од страна на кумот и тоа секогаш забележани под надзор на благата насмевка на светците.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Треба, исто така, да се рече дека дополнителните графеми во ерменскиот систем на писмо не се сместени веднаш по грчкиот основен дел, туку се расфрлани во неговите рамки по некој редослед, кој е одбран од страна на создавачот Месроп Маштоц.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А кога во 1941-та, на сам ден Благоец, 24 април стар стил, фашистите ја завојуваа Потковицата, него, меѓу првите, го собраа војска, а кога, пак, го пуштија од војска, го поставија да биде писар во општината во Тополчани и го вооружија со пиштол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
“Автобиографските” приказни во Џим, обично се директни транскрипции на Вудринговите соништа, и слики од нив често се повторуваат во неговите свесно креирани приказни; исто така, тој праќа копии од страниците на својот дневник за соништа во електронскиот клуб (E-mail Dream Of The Month Club).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во неговиот двор се виеше оро. Китан правеше свадба за син му Анко.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Ѝ одговорив на ќерка ми дека веројатно би се загубил во тој испеглан простор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
4 На тој начин, преку еден „перверзен“ пат се стига и до поимот уживање, и тоа воопштено речено, така што се открива смртта во задоволството кое во основа „го лимитира полето на човечките можности“ и чијшто принцип е „принципот на хомеостаза“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
13. Кај фати Толе од Доброполе? Се знае. Co Мачникот и другарите си појде во Полчишта кај руса Миша, ги остави половината пари од неговиот дел, и, откако се наприкажува слатко насамо со неа и и ја потврди решеноста дека ќе бегаат заедно, се пресели кај дедот Паленѕа и се скри во неговата јама додека помине потерата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А тој трмееше под бремето на својата тешка болка, која на еден ваков нечесен начин му ги врзуваше беспоштедно сите негови мускули и сето време мрмореше нешто и гледаше пред себе со широко растворените очи на страот, кои веќе не можеа да видат ништо во неговите природни бои, пред кои сѐ друго, освен тој страв, остануваше скриено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Толку јасно зборуваше студениот сјај во неговите очи таа вечер, што ни во еден момент не можеше да го заборави...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Боб: Она што е во неговата глава, нас не нѐ допира.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Затоа Кирил Сукаловски, Дане Долгманов и Самуил Пендуш со одобрување и со почит на малолетници пред прославен мислител гледале во неговата издолжена става на куси нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше јасно дека соговорникот проникнал во неговата опседнатост од метаморфозите што ги доживува јагулата на своето големо патување кон океанот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Милка ѝ е убаво во неговиот стисок, темница е и никој не ги гледа, децата фрчат, само оваа Родна се залепи до нас и овој мојов пес ме стиска мене а мисли дека е таа!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Притоа, додека го чекаше, тој немаше ниедна друга мисла, не мислеше дури ни на тоа, што значеше за него еден таков среќен лов; беше само еден благ трпнеж задоволство, што се раѓаше во неговата рака и во неговото рамо и му се ширеше по целата снага, обземајќи го сиот во своите топли бранувања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Значи, седам во мојава соба, на прозорецот, гледам во потокот, Борче, не знам што му текнало, учи нешто во неговата, т.е. во собата на брат ми, што е сега привремено негова и, веќе реков, ги имам сите предуслови да бидам сосема среќна, а не сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Студенилото во неговиот глас речиси ја отрезни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но овде, во неговата соба, всушност, се заклучуваше едно време...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги тевтиши што му згазиле во неговата „света земја“; ги псува, ги галати, но донесе пресуда да им удри Брниклијата по дваесет и пет дреновици и ги пушти да му носат поздрав на Арслана, дека Толе се свампирил и не пушта никого во својата територија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама, ако го праша пријателот „зошто“, што ќе му одговори?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во неговата душа се сплеткуваат трагичното и смешното. И меѓу нив граница нема.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На прагот, или во дворот, ќе се сетеше да пробуричка во длабокиот џеб од гуната да види дали му се наоѓа по некое зрно темјан, оти и тој влегуваше во неговите „алата" без кои не можеше да сврши никаква работа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во случајот со фонографските системи на писмо, познавањето на системот на писмо претпо­ставува претходно познавање на врската меѓу знакот на писмото и конкретниот збор или фонетски сегмент од пониско ниво, слог или звук, во конкретниот јазик.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој се поднасмевна со истата онаа насмевка како кога му кажа за новата љубов во неговиот живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Можи ти кажа брат ти“, продолжи тој, „кај мене зборо си е збор, обавезно да ојш кај Шилото, ногу фин чоек е тој, и уште веднаш праќај го!“ и почна да си ги трие рацете, како да нарастуваше нешто големо внатре, во неговата душа, што само тој знаеше точно што е.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ни предложи некои од нашите филмови да ги ставиме во неговиот каталог, заедно со останатите андерграунд филмови кои ги држеа во FMDC, но тоа на Пол воопшто не му се допадна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Самото поимање на културата, особено во неговата класична, антрополошка формулација од деветнаесеттиот век, претпоставува средишна, дури и основоположничка улога на јазикот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа трпеливо ги бараше во него сите оние места, низ кои што можеше да се вовлече и уште подлабоко да се протне, за таму во неговата срцевина да може да почне да се загнездува и да ги снесе тука своите змиини јајца на сомневањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А на крајот, пред да го направи својот последен обид со влакното, видов во неговото лице израз кој како да не припаѓаше таму.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Во едно парче“, рече Ирецот МекКој сигурен дека е ова најсмешното што во животот му паднало на памет, но сепак смета што поради оваа досетка му беше надојдена му замрзна во грлото – Су го погледна како со игли вперени во неговите очи и змиски му испиште: „Кучкин сине!“ му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Беше поканет на Утринската ТВ програма, но таму го интервјуираа заедно со двајца нажалени родители, кои беа убедени дека нивниот син се самоубил затоа што користел Екстази.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со олеснување почувствува како стравот, настеган во неговата душа, пука како пренадуен балон и остава непријатен звук и зуење во ушите, а потоа го снемува како никогаш и да не постоел.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тој се наведна и ме бакна во челото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа тој ги кладе рацете одзади и ја исправи главата да им ја покаже слободата и во неговото одење и стоење.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но пак велам: најмоќниот Набоков сепак се содржи во Бледиот оган, во Лолита, во Лужиновата одбрана, во Пнин, во неговите романи. И тоа мора да се преведува. Под итно!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Феудалниот поредок во негово време го достигнал највисокиот развој.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
И тој, откако часовникот мина во неговата рака, ја повлече изненадувачки внимателно, дури нежно, што воопшто не се согласуваше со неговото рамнодушно лице.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Бојан трепна. Не од страв. Некакво пламенче вивна во неговите гради.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Никогаш не ќе разберам што се случи со нашето татенце, никогаш додека сум жив чинев не ќе разберам каков ветар удри во неговото срце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Понекогаш се случува да се посомневам во неговата искреност и да помислам, разгледувајќи си ги нозете, дека и не ми се баш толку никакви туку, напротив, дека одлично ми стојат куси фустанчиња и костими за капење, но тамам во тоа ќе се уверам, ете ти го огледалото, сѐ ќе стори да ме разубеди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Навистина помислив дека поради некои непознати причини сонот одлучил да ми ја отвори вратата за да ме намами да влезам во неговите лавиринти.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сепак, имаше нешто тајно во неговите очи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Не беше исплашен. Дури и радоста на неговата утринска игра како да беше сè уште жива во неговите очи“, објаснуваше тој.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она што го бев рекол на излегување од сивата зграда , еве, можев и пред оваа визита да го спомнам без да ја навредам вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ете така, и во неговата земја, кога младите мажи од неговата генерација почнаа да ги носат дома во лимени сандаци, тенковите почнаа да значат повеќе од зборовите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Дал бог добро”, ја поздрави Марко. Таа само мрмна нешто и погледа во неговиот фес и турската облека.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Вие сте навлегле длабоко во неговите тајни.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но ова е изразено не само во неговото скицирање на изложбата туку исто така во неговата селекција на скулптурите, нивната позиција, нивниот однос со просторот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вариациите, понекогаш налик на оние во музиката, одекнуваат во неколку негови прозни дела, па и во неговото веројатно најпопуларно дело, кусиот роман Казнување на беби-ситерката (1982), во кој Кувер на трагикомичен начин се впушта во едно длабоко истражување на садистичкото искуство, варирајќи еден единствен настан во текот на целиот текст.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Требаше безопасно да мине над неговата глава и да се вовлече во неговото дијамантско гнездо.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Марија, не само што разбра кои се неговите родители, па и неговите баба и дедо, туку продре во неговата суштина.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше толку задоволен од сето она, што му го имаше донесено во неговата собичка тој малечок гостин, што неколку пати се исправаше од леглото само за да го погледне уште еднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Четврток Август Пладнувам во зборот, пладнувам во неговата сенка и сила заплиснат од мирисот на малите тревки, немоќен од неговиот допир станувам горд на нас.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Гледаше точно покрај него, зад неговото рамо, или во неговата брада или раце, но никако в очи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сликите во мојата и во неговата глава очигледно многу се разликуваат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во Њујорк извесно време работи со Карл Лајпцич и учи графика кај Стенли Вилијем Хаутер во неговото познато атеље 17 (кое за време на војната е преселено од Париз во просториите што му ги обезбеди New School of Social Research, во Њујорк).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во првобитните белешки кои грижливо ги препиша во Boite Verte, тој ја истакнува, иако несигурно, потребата за „конкретизирање на редимејд-от“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но жедта за слободен живот во него била поголема од сите други желби, слободата уште од најраните години била втисната во неговото срце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- И јас сметам дека Катерина не лаже.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Побелен, со бледило дури и во очите, се зачуди кога деденцето Богдан Јанков, негов пријател и во негови стари панталони со многу џебови, викна по него од прозорецот на својата куќа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Едно друго поприште му се гледаше тогаш попримамливо во неговиот живот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Видов како се лизга низ грлото на тоа куче и како се спушта во неговото тело.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ама Франц сега триумфуваше. Тој сети дека словесниот двобој се решува во негова полза.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таговите имале култ на стапот, боздоганот, и безгранична вера во неговата моќ.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ако можеш да јадеш нечии пинални жлезди или слично... ТЛ: Тоа што го опишуваш е ужасно моќно искуство со дрога, кога можеш да го осетиш во неговите заби. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 74 ВГ: Да.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На крајот од војната, кога за време на една од семејните средби во неговиот дом, Зигмунд ја прочита на глас тукушто пристигнатата телеграма дека неговите синови наскоро ќе се вратат од фронтот, помислив на Роза, но не се осмелив да ја погледнам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Што се случи? Дали брат му успеа да влезе во неговата внатрешност и да го врати броилото во нормален правец.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не знаеше дека, кога мажот се жени, дозволува во неговата внатрешна доблест, другото битие да биде можен инструмент на повреда на таа доблест.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Она што ни останува е да ја играме играта на која Дишан нѐ покани, да откриваме во неговото дело уште многу убавини кои иднината ги чува скриени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Мајка насетуваше дека, во неговата душа, се раѓа нова емоција, нова возбуда, нова страст, која стануваше посилна од него и се ширеше на семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Да се носи со месеци нов живот под срцето, а потоа да се донесе тој нов живот на овој свет, да се гледа како тој живот доаѓа, ужаснат, ужаснат од излегувањето од утробата и судирот со она што не може да му биде ни непознато, бидејќи за непознато уште не знае, а познатото само го чувствува, да гледам и чувствувам колку сум му потребна на тој нов живот, колку му е потребна храната која истекува од моите гради, да набљудувам како искуството се таложи во неговите очи, и да ги видам првата надеж и првото разочарување на тој нов живот, да гледам како тој живот се осамостојува, како веќе не сум му неопходна, да видам како тој живот кој произлегол од мојот живот ме напушта и самиот тргнува кон создавање на нов живот, ете тоа за мене е родителството.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Фасцинира, притоа, инвентивноста на авторот и решенијата пронајдени во неговата творечка лабораторија, особено онаа специфична комбинаторичка игра меѓу стварното и имагинарното, меѓу животот и литературата/културата, така што читателот е просто во недоумица: „Каде завршува светот на реалноста и започнува светот на иреалното?“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Госпоѓите Нини, мајката и ќерката, се плашеа дека нема да се задржи долго кај нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како некој меч да го прободе право низ срцето и се зари некаде длабоко, длабоко во неговите гради.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чувај се од оние поединци, кои од лековерност или по потреба ќе ги сместиш во срцето или во негова близина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам како ќе бев разбран. Ја избрав тишината за сојузник.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога дојдовме на доктор, јас се удрив во него, во неговиот пациент и турнав една масичка.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Татко стоеше пред човекот кого дотогаш само го замислуваше, не верувајќи дека некогаш и ќе го види, во неговите очи херојот во семејството од кое потекнуваше и тој самиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
3. Градови Она што му дава препознатлив белег на творечкиот профил на Александар Прокопиев во целокупниот негов раскажувачки опус, тоа е своевидната опседнатост и безрезервната приврзаност за урбаниот сензибилитет.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дури и во неговата родна земја, во која не му се приклони на фашизмот, во периодот на сталинизмот, сакаа да му организираат заседа, односно стапица, откако го ликвидираа неговиот брат, поради англиската врска, да го судат и него поради антисталинизам, поради ревизионизам и што ли сѐ не беа спремни да измислат, во еуфоријата на големите ликвидации, во таа бесна синдромска фаза на саможртвување и на самоуништување.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зарем навистина во тој момент му заличив на ѕверка, скршена од железото на стапицата, која нестрпливо очекува да биде докрајчена?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И сето тоа сега наеднаш беше сосема будно во неговите мускули и Змејко сега немаше ништо, што би му спротивставил на оној напен во неговото тело и истрча.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И покрај врежаното мислење, повеќеми­ната од неговите актери, пред да се појават во неговите филмови, веќе имаа одреден углед во њујоршките андерграунд кругови и во Ист Вилиџ (макар како ексцентрици).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Чардакот беше и големата лабораторија на Татковите балкански идеи, на неговата тишина која ферментираше во неговите ретки зборови.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Новиот директор и управниот одбор не покренуваат жалбена постапка на пресудата во корист на Ристески, затоа што немаа никакви аргументи во своја полза и само ќе требаше да се изложуваат на нови непотребни трошоци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Успеа да си го совлада нагонот да ја земе раката на Даниел во своите раце и да ги вклопи своите прсти во неговите, како што правеа во кината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кикицас со дланката испегла мустаќи и кратко праша: - Во која смисла? - во неговиот глас сите почувствуваа навреда.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Понесен од сопствениот занес, кога таа му се изгуби од погледот, продолжи да гледа во тој правец додека меѓувремено, во неговата умисла таа стануваше уште поубава и попримамлива одошто ја виде...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од споредниот пат што подолу од свијок ќе се забуца во пролоканата стврднатост на царскиот друм, во неговата груба едноличност, се издвојувала врвица и, несигурно кршкајќи меѓу безимени грмушки со празни зајачки легала, се губела во дабов густеж во чија проредена 'рѓа се таложело мртво спокојство. По таа врвица се тетеравел Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ниту трошка милост, ниту капка топлина, дури ни во првите месеци, кога сè уште живееја во неговиот малечок стан блиску до пристаништето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Друг пример: пилот на Jumbo Jet најпосле ќе почувствува дека Боингот влегува во неговото тело.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ова време како да не постоело, како да не бил учесник во неговите настани кои целосно го изменија неговиот живот, но и на неговото семејство во меандрите на егзилот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И јас веќе можев да видам како од една разнина се исправа оживеана изветвеност на некого што бил и останал само сенка и спомен на своето минато, победник на својот пораз, исправен е и ги подава празните ракави кон мене или, доколку сум мртов за него, кон некого од некогашниот свој живот, а во неговата празна утроба се одмотува клопчето на агонијата и го враќа претсмртниот час на тој призрак - ќе му се исповеда мртвиот на животот, ќе не плисне со тајни и ќе не повлече очајни со себе во бездните на невратот, на тоа ништо, на тој измислен акварелен портрет потргнат од есенски дожд.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие стоеја во неговата свест неповрзано, како слики околу кои владее мрак.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Значи, името Бугарин во Македонија, со кое сега експолатираат Бугарите, никако не е национално и затоа никој од Македонците нема право со него да ги експлоатира македонските интереси во негова полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во такви часови, место да паднам, растев во неговите очи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Белите рачиња на убавицата влегоа во неговите дланки како топли крилја од гулабица.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ова необично нешто што му се случи на Даниел, нешто што се всади во неговото битие, како некое рајско привидение, значеше сѐ.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лагата се чувствуваше и во неговиот глас.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Освен на почетокот кога за кратко ја заведе егзотиката на Солун, таа никогаш не го прифати овој град. И тој не ја прифати неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога Холандиниот третман на Хајдегер ја востановува вредноста на еден недуалистички просторен опис на интеракцијата на Dasein со другите и светот на нашата преокупација, премногу е некритичен за општествената мисија на неговата мисла и политичкиот избор (поддршката на нацизмот) којшто беше “шифриран” во неговата мисла.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А таму, во неговата рака беше Насмевката.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Текстот што следи истовремено )))Ƨƞƚ е коментар на изложбата во Венеција и осврт на односот меѓу приватниот живот на Дишан и темата на сексот во неговото дело.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Професорот Седларски понатаму објасни дека ќе се обидел да пренесе одредени поединости забележани во записите на спомнатиот монах иако го споделува ценетото мислење на некои свои колеги дека дури и со поместувањето на обичниот мртов предмет од едно во друго време или од еден во друг простор може да дојде и до промена во толкувањето на веќе презентираните вредности не само за спомнатиот предмет туку и за времето на неговото настанување, за изгледот па и за настанатите промени во неговите особини.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога останаа сами, докторот не сфати дека е тоа најголемата грешка во неговиот долг, добродушен живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Заљубена сум во неговиот кармички флуктоитет. Знам што е добро.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
По оваа несреќна околност, Божиновски се решава да ја тужи битолската експозитура на „Кјуби“ АД за осигурување и реоси- гурување, за неисплатениот „минат труд“ без да бара враќање на работното место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Манифестот бил потпишан од страна на членовите на ЦК ВМРО Александар Протогеров и Петар Чаулев кои, по овластувањето на Тодор Александров, се потпишале во негово име.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Десетина години Сефардот ја чекаше раката на убавата братучеда. Најпосле се споија двете судбини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој за сите нас беше останат во неговите книги и затоа за нас тие останаа засекогаш живи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога еден говорник загосподарува со изразот, тоа го прави така што ја сфаќа неговата објективна смисла а потоа го употребува, доколку тоа го прави коректно, во согласност со неговите објективни услови на смисленоста.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Наеднаш престарен и наполно рассонет почувствувал дека во неговата утроба се кине нешто што било веќе подолго време клопче на болка и дека по сета снага му се разлева горчливост од која не ќе се ослободи долго време.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Макар што содржината на оваа дисертација десет години по нејзината одбрана во Париз, во неговата родна земја може лесно да го чини глава, според тајните домашни универзитетски рецензенти жедни за брза кариера и подготвени да му го заземат местото на можеби единствениот докторанд, во докторскиот труд на Климент Камилски вриело од „прозападните декадентни идеи во воспитувањето“ кои не биле во согласност со социјалистичкото воспитување на детето и доминирале просоветските идеи во времето на Информбирото во неговата земја!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мара за тоа не му рече нему ништо, таа никогаш не му се мешаше во неговите работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Затоа е во неговата проза присутен и оној суптилен хумор, онаа блага иронија со која се говори за настаните што Чинго ги презема од самиот живот но ги трансформира во сцени кои, без магијата на јазикот, би биле секако неверојатни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Марија се колебаше. Почувствува дека е поткупена од таа детска насмевка во неговите очи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја сети тагата во неговите чекори.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во неговите очи немаше ни болка, ни тага, ни протест.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Едно утро, една година по заминувањето на Рајнер, додека се приближував кон неговиот дом, го видов како стои зад прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Говореше дека неколкупати во животот имал прилика да му се укаже силна светлина, и дека не можел да сфати како никој околу него не може да ја види; таа светлина, велеше, во неговите сетила побудувала и некаква раскошна музика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој чувствува дека не смее да ѝ пушти на волја на онаа сила спотаена во неговите нозе, што просто моли да се одврзе, да зафучи, така што само лево и десно да папотат полите од палтото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Социјабилноста во Хундертвасеровите проекти е препознатлива не само во инсистирањето за повторно воспоставување на „троединство“, акционистички тип на станоизградба, оставањето на волја на станарите да ја (пре)уредуваат својата околина, еко-димензиите во неговите проекти, туку и во тоа, со максимално зголемување и функционализација на јавните површини во зградата, да се предизвикаат социјални контакти помеѓу станарите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И покрај преземените мерки на безбедност во терористички атентат во неговата резиденција мистериозно згина еден од најблиските пријатели на Арафат, водачот на военото движење Абу Џихад Арафат речиси секојдневно го менуваше своето живеалиште.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Веќе беше забележано дека овој напад, доколку се покаже како успешен, не само што блокира еден извесен начин на размислување за тоа како ние зборуваме, и учиме да зборуваме, - за нашите сопствени ментални состојби и процеси, туку засега и некои поопшти епистемолошки преокупации; имено, покажува дека на „картезијанскиот“ пристап кон прашањата во врска со знаењето може да му се упати особено остар предизвик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Она што треба да го протресе љубителот на уметноста и она за што треба да плати е токму стравот на пингвините од лавовската рика, стравот од разјапената челуст на неизвесноста и неговиот комфорно зачепен чмар на извесноста сместен во неговата удобна фотеља од која го посматра делото во кое пингвините исчезнуваат токму во моментот кога чопор гладни лавови се нафрлаат врз нив.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
ЧАМЕЦ ЗА СПАСУВАЊЕ (1944) Појдовната замисла на филмот е секако да се прикаже во еден микрокосмос (чамецот за спасување), макрокосмосот на американското општество во неговото соочување со нацистичката опасност: наспроти униформираноста на нацистичкот тоталитаризам, што го олицетворува еден противиграч, Вили, стои melt- ing pot-от на разновидните социјални слоеви, народности, убедувања, карактери; преку низата напнати сцени и заострени, понекогаш иронично обоени дијалози излегуваат на видело сите општествени, културни и идеолошки напнатости на американското општество, додека бродоломците конечно не најдат доволно моќ за единствен настап против непријателот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Наместо тоа се респектираат идеалите за етичка и интелектуална автономија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И сосем рамноправната маѓепсаност во неговиот поглед од онојго отаде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Полека потемнуваше синото око горе. Се исцеди од него светлината и во неговата модрина се собраа треперливи ѕвезди.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од останатите француски книги за Хичкок ќе спомнеме уште три; најнапред две теориски монографии: JEAN DOUCHET, Hitchcock, Cahiers de l’Herne, Paris 1965, книга која е еден обид за „алегорично” длабинско-психолошко толкување на Хичкок и која во неговите филмови наоѓа теозофска софржина; RAYMOND BELLOUR, L’analyse du film, Albatros, Paris 1979.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Грета: Стварно?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Гледаше како во неговите полузатворени очи се исплетуваат од светлината безбројните игриви виножита: сино-црвени, винено-жолти, лилаво-зелени, со полно усвитени искри, што се менуваа во една бескрајна низалка на боите, создавајќи уште во првиот следен миг нешто сосема ново.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја поднамести десната рака, а левата ја префрли така што да ја засолни од ноќен повев, да ја стопли со пламенче во неговите гради разгорено.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Јаков го зеде кибритот, го погледна малиот, а потоа Рена која чекаше да светне чкорчето во неговите раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јас секако си го знаев човекот и само ладно се вклопив во неговиот филм.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Анаграмот на анаграмот не само што го изедначува животот со Еросот (земен во сите свои многубројни алхемиски и митолошки значења) туку и Еросот со Невестата (сфатена и во егзотеричното и во езотеричното значење), бидејќи Rrose (Невеста) е живот (Ерос).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Можно, сѐ е можно! - изусти Игор Лозински, но не му ја откриваше на Татко својата голема тајна за прекинувањето на патот на јагулите во неговата поранешна татковина Русија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Околу мракот Ѓорѓија со тројца десетари пак накачи на колибите и во вечерната мугра гостите тргнаа кон селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сѐ што ќе се примеше летоска во неговиот булук не се враќа веќе во својот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На масата ќе ја забележат чашката со сѐ уште топол чај, омилен пијалок на Арафат, но тој се спасува во последен миг и заминува во Јордан, потоа во Каиро, кај што ќе се сретне со Титовиот пријател Насер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Немој да ми дишеш во вратот!“ го туркаше кога тој ќе ја прегрнеше наутро, разбуден рано од сирените на прекуокеанските бродови кои во Антверп допловуваа некаде од Америка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред него на тротоарот лежеше мало купче малтер, а во неговата средина јасно се гледаше тенка црвена бразда.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Господине, По десет дена откако го добив вашето писмо, јас најпосле решив да му пишам на Клод Диран, генералниот директор на издавачот Фајар, без да го прочитам повторно писмото, верувајќи дека тоа сепак ќе заврши во неговиот кош.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најгласното во неговите прашања ми се чини е изненаденоста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Млак бол, распливнат во неговиот тил и некај да се впие во него како болот на осакатениот палјачо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со оглед дека опкружувањето игра активна улога во обликувањето на умот, се обидов да ги променамнашите вообичаени односи и реакции во нашата средба со секојдневна реалност.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Додуша, Марин Крусиќ, кога дојде да ги покани на гроздоберот во неговото лозје под Карадаг, не покажа толку отворено љубопитство како неа, и не се загледа вчудено во бледилото од синот на Тајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Малкуте живот што му остана - истече заедно со крвта што клокотеше во неговите гради и со недоречената мисла. Имаше широка пробојна рана.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чувствував дека немам право да се мешам во неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Наспроти опасниот изглед, имаше извесен шарм во неговото однесување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да ги напишал своите раскази само врз основа на сопственото искуство - без увид во оние раскажувачки тенденции кои се вообличија во текот на целата втора половина на ХХ век - не ќе можел да ја фати онаа развојна нишка во наративното опитство чија среќа симбиоза во неговото раскажување ќе стане толку очигледна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Велам, сѐ што правевме, правевме во неговиот стан.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не беа многу денови, но нивниот број беше неодреден во неговата свест.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му телефонирав на професорот, веднаш честитајќи му на извонредниот критичарски усет и прекрасниот стил во неговата најнова книга која, патем речено, ја немав ни видено.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тој ја сврте кон себе така што сега стоеја гради до гради; нејзиното тело изгледаше како да се топи во неговото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бев свесен дека како и да пишував, никогаш не ќе успеев да се доближам на достоен начин на легендата на Арафат и на одбраната на својата Палестина, на сложената енигма што се криеше во неговата комплексна личност, на неговиот живот-жртва.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Влезе во неговото гнездо, свежо наредено и чисто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ова е мошне индикативен дел од најновото творештво на поетот, затоа што и љубовта и каменот и птицата стануваат нешто што никогаш не биле во неговото пеење: стануваат само и единствено тоа што се.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Госпоѓа Цимер останува покрај куќата, и им објаснува дека тој така се лула секој ден, секогаш кога не свири на пијаното во неговата соба, или му помага на нејзиниот сопруг во столарството; а младите луѓе не ја слушаат, му се приближуваат на старецот со избезумен лик, кој продолжува да се лула, се лула додека тие му поставуваат прашања за поезијата, за метриката, и за Диотима.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одбра едно, го избриша со дланката и ги закопа забите во неговото сочно тело.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој сега имаше триесет и четири години, една повеќе отколку што имаше неговата мајка кога ја сретнавме едно понеделничко утро во беспризорниот кварт на Виена, и наликуваше на неа не во изгледот - таа тогаш, години пред тоа, му кажа дека го препозна затоа што личел на татко си – туку во начинот на кој старееше: беше проќелавен, забите му се ронеа, а коските му се искривуваа – прстите му беа чудно извиткани, и накривнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Голем пријател на Албер Ками, делејќи заедничка работна соба во еден период кај издавачот Галимар, ги споделува во неговата медитеранска поетика според која Медитеранот останува негова дефинитивна татковина, како суштински дел од татковината на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Под брз зарез на остриот нож, месото се отвора како непознат цвет, крвта, секогаш иста и секогаш на ист начин, шуми, врело само во неговите ноздри.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нешто во неговото лице неодоливо го навестуваше тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се гледаше дека газда Таки се грижеше за атмосферата во неговата канцеларија, местото каде што ги примаше своите клиенти или соработници.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Дрвото им служи на луѓето да се засолнат под него од жега, од дожд, од снег: да раздаваат задушница, а во неговото шупликаво стебло да им палат свеќи на умрените и да поттуриваат вино и масло на празници за нивните души.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја пикна во устата и јадеше цел грст, а во неговите очи не стоеше сега ништо друго освен таа лакомост, додека грутките земја се стркалуваа низ гробот и удираа, одекнувајќи тупо во чамовите штици на сандакот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
НЕДА: (Го покрива лицето и ја забива својата глава во неговата прегратка.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Иако имаше неколку не проспиени ноќи зад себе, љубопитноста во неговите очи сјаеше со еднаква свежина.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Набргу предметот што му го привлече вниманието се најде во неговата рака. Го протри со прстите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ајде, однеси ја таа проклета супа во неговата соба и насмевни му се барем еднаш!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но доживеа директно еден период на сталинизмот во Македонија (1945-1948), како и индиректно, периодот на сталинизмот кој во Албанија го надживеа, оставајќи силни траги во неговата свест.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се обидуваше да најде, во неговиот пример, конечни аргументи за својата теза дека, во овој средишен град на Балканот, низ кој минувале и запирале императори, се спротивставувале цивилизаторски, верски, идеолошки доктрини, сепак, во крајна линија, се напластиле и силни наноси на толерантност и на човечност кои остануваат кај одделни избраници.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
166 Љ. Н. против Охис Спор за неисплатени плати1 Praemia quisque labor, optat habere sua. Секоја работа си сака да има и своја награда.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Од село Железница, тогаш Трајанка му ја доведоа за невеста на Петар, дома во неговата куќа. Ама тој не знаеше за тоа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Го чекавме оној ден кога таа невидлива и недопирлива топлина и мекост ќе ја почувствуваме и преку соединувањето на скриените делови на нашите тела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Време на загубено детство, на сакани лица кои повеќе ги нема, на средби и раскази, ете го јадрото на целото романескно творештво, каде што Луан Старова, навраќајќи одново на знаците на семејниот егзил дури и во неговите најзванични функции, ги посматра знаците на историското насилство и предлага модели (можеби утописки) за соживот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Затоа и немаштијата во неговата куќа беше најголема и маката во неговото срце најтешка...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му беше мачно на идеалите од младоста, на храброста, кога се провлекуваше меѓу урнатините на отоманското царство и темелите на новата република Турција, низ балканските војни и окупацијата од француските сили на родниот крај за време Првата светска војна, за провлекувањето низ фашизмот и спасувањето во комунизмот, да им најде поширока историска и филозофска смисла во доцните години на животот кога требаше да го доврши конечно својот проект на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Значи, ако знаеме дека употребата на боја во Хундертвасеровата архитектура има многу длабоки корени во неговото сликарство и во неговите теоретски набqудувања, тогаш оценките за кич-архитектурата се чинат избрзани и невтемелени.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Првин Гарванов воспоставил врска со Врховниот комитет и се ставил во негова услуга.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таа не постоеше повеќе во неговото секојдневие.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нејзиното искуство ѝ кажуваше дека родителската врска исконски останува нераскинлива. ѝ беше сосема јасно дека еден ден нејзината внука, без разлика на далечината и времето, ќе посака повторно да го почувствува тој мирис и да се огледа во неговите очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Очигледно не беше расположено да размислува за нешта што не спаѓаат во неговите работни обврски.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Шлас!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеби и ќе потпишеше некоја изјава во негова корист.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Влегував во неговата просторија со мал прозорец кој повеќе изгледаше како пукнатина на ѕидот, и застанував покрај креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше тоа крајот на медитеранското лето во Струга, но еден нов почеток на едно пријателство кое подоцна ќе се влее со својата дискретна и ненаметлива присутност и во моите дипломатски години, во заедничката потрага по убавината и толерантноста на човекот кога страда, кога трага во неговата поширока смисла и хармонија во потрага по заедничкиот излез ...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Првпат во неговиот поглед, низ стравот, пробива и омраза. Излегува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Има нешто кич во неговите филмски варијации на “Раѓањето на Венера” од Ботичели, и “Час по анатомија од д-р Тулп” од Рембрант.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Беренц се фати за футролата и правејќи неколку заканувачки чекори кон градоначалникот, го извади пиштолот од неа, го откочи и ја притисна цевката на главата на Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа може да се најде, на пример, во неговото асоцирање на германското Ich (“јас”)19 со хебрејското Ish (човек).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Стојан недоверливо гледа во селанецот, во неговиот мал, подвиткан нос, размислувајќи на каква птица тој личи. Не може да се сети и се лути.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Бертран работеше во приватна фармацевтска компаникја и беше меѓу првите луѓе во компанијата Многу често патуваше што мене особено ми се допадно, зошто навистина не се чувствував добро во негово присаство, па гледав колку што можам повеќе да не бидам во негова близина.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тој е во егзил и дома, бидејќи неговата докторска дисертација за педагогијата и развојот на детето, одбранета на Сорбона, е забранета во неговата сопствена држава!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така наредил другарот Денков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но еден заеднички именител секако ги поврзува - обидот да се ослободи проблемот од „метафизичката конструкција“ и да се овозможи еден поширок и поквалитетен филозофски и научен пристап во неговото надминување.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Интелектуалниот Арапски свет во неговиот врв - на пример, некаде помеѓу почетокот на 11-от и средината на 13-от век; тоа би било апсолутно прекрасно искуство. ñЗошто тогаш и таму?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ќе живее низ другите, низ нивната жед, опседнатост и занес или низ нивните страдања...во неговите златни орелски канџи и белокоста на лавот здружена со ѓаволот и светецот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Чекорите одминуваат, одат по некој друг, добро што не го запре овој вруток од пријатни мисли: „Во училиштето за сиромашни еврејски деца, учениците изучуваат четири јазици: хебрејски, грчки, француски и шпански.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ш се роди како последно, седмо дете во неговото семејство. Прооде на четири години, последен од сите негови врсници.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Имаше ведрина во неговиот настап а разговорот речиси беше трчање бос по мека трева!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оваа модернистичка карактеристика е задржана и во Деридините учења, каде што секоја личност не само што може, туку исто така и треба да деконструира за него или за неа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Робер Мале останува верен на својата мисија оти по мирен пат ќе го разреши судирот, верувајќи, како и во поезијата која ја создаваше дека останува конечен жител на татковината на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можеби и беше една од причините, во наследените таткови книги, чие значење го проширував во потрагата по историјата на постоењето во неговиот живот, го имав чувството дека не сум сам, дека сум силно со него, со неговото присуство, со длабокото размислување, со неговата жива присутност, неостварените илузии во големата потрага на патот на спасот на Балканот за своите чеда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Едни велат: па зашто така, нашиот крал и порано беше добро наконтен, па и сега не е толку лошо облечен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Неговата сила е во неговата неуништивост, во неговата еластичност, можностите за трансформација и мимикрија, во неговата - рециклабилност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Не си ми сосема јасен”, сакам да му речам и притоа веројатно се имам насмевнато.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едно сиво клопче просто се стркала во неговите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Хејс: Поентата на ова е дека ако Серл, во неговата соба или со неговата огромна меморија, само поминува низ овие правила свесно, велејќи си дека ова е досадна работа и чудејќи се заради што е сето тоа, останувајќи притоа човек, тогаш јас би тврдел дека тој всушност не ја имплементира програмата, а ако програмата не се извршува, недостатокот од разбирање, доколку постои, не е од никакво значење за нашата компјутационалистичка позиција.”
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А во своето завршено објаснение, насловено Кон расказите, авторот ќе напише дека во неговата книга: „сите опишани настани се вистински настани, случки сврзани со мојот живот од порано или подоцна“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Богдан Преслапец пак се загледал во неговиот нос.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ова било симболично враќање во неговата када од детството.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И уште една противречност во неговото движење: неговата очигледна стегнатост на отслужен војник.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Почна да работи и во неделата, а бидејќи замислите сѐ уште не беа дефинирани во неговата глава, немаше можност да ја вежба превртената конверзација што ја беа вовеле.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во таа смисла, методите на деконструкција се методи кои “го егзотизираат одомаќеното”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Стоеше увиснат во таа изумрена просторија, а сите болки во неговото тело веќе почнуваа да се здрвуваат и да завиваат во секој зглоб, со својата остината оловна грутка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неколку денови по неговата смрт од департаментот беше испратен во неговиот стан портирот, со наредба веднаш да се јави на работа: го барал началникот; но портирот морал да се врати со празни раце, реферирајќи дека повеќе не може да дојде, и на прашањето: „зошто?“ се изразил со зборовите: „Па онака, тој умрел, закопан е пред четири дена“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Помислив: вината е веројатно кај снисходливоста на бушавиот како и во неговата спремност да ги сфати моите слабости.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Од жал за Ангелета Велика често ја облекуваше во неговите машки алиштенца и така се лажеше самата себеси дека го гледа синчето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој дар го носеше вткаен во неговите гени, иако иверката беше далеку од својата клада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој нервозно шеташе околу старецот, загледувајќи се во неговото неподвижно, обраснато лице.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа поседува извонредни особини на издржување на тежина со специфичното уредување на камењата во облик на клин.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој ја имаше оваа визија: уметникот - индивидуата - е некој кој може да се трансформира, да се прочисти.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа, кога влегуваше на час точно навреме, им се насмевнуваше на учениците и тие гледаа во неговите два огромни предни заба, строго концентрирајќи се само на нив, а не на изборот на кошулчето, вратоврската, панталоните или каишот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Тој беше дете од моите детски соништа. А можеби и јас бев во неговите...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Помошници кои во негово име и во името на Нова Година, не е важно која по ред, ќе ги разнесуваат по разни градови, села.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ако странката има повеќе законски застапници, односно полномошници, доволно е доставувањето да се изврши до едниот од нив (чл. 133, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Воајеризмот, фетишизмот и еротизмот кај Ворхол Ворхоловиот воајеризам најпрвин го поврзуваме со неговата лична пасивност која се пренесува во неговото творештво како одвоеност или оддалеченост од објектот („Сѐ уште луѓето ми значат... но толку би било полесно да не ми значат...“).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Или пак, ако мораа и да заноќат, тогаш тука во неговата близина, сега ќе постоеше некој друг, кому би можел да му речеш нешто секој миг; кому, ако ништо друго, би можел барем да му помогнеш, а тој, ако не со збор, тогаш барем со некое движење, со некое одмавнување, би можел да ти одговори, или барем да ти даде знак дека те чул.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот ги имаше во својата уста лигите, што ги носеше во неговаот сон вкусот на нивната крв.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така пишуваше и во неговите работни досиеја.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сега можеа да се забележат и влакната во неговите ноздри. „Го викаш ли Исус заради оној сектант што го ловевме минатиот месец?“ праша со задоволство. „Заради него“, потврди првиот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Брат ми веќе не излегуваше да прошета со мене, ниту пак играше надвор со своите врсници, затоа што им беа поминати годините на игрите; неговите пријатели понекогаш доаѓаа во неговото сопче, а кога тој излегуваше да посети некого од нив, мама доаѓаше кај мене и велеше: “Денес е убав ден,” ги поттурнуваше завесите и го пушташе сонцето да влезе во собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се разбира, не му признав дека само проверував човекон од дворот дали е тој лично или во неговата лика се крие некој друг.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не беа како некогаш убаво поредени цвеќињата, лисјето, тревата, јасминовите стебла, лимоните, како во неговата виорна младост кога започна да работи во југословенската амбасада.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А и ние тргнавме по него, бидејќи сме објекти во неговиот перцептивен систем.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во неговиот извик имаше тонови на паника.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само тие, кои се сосема близу до него, во неговите очи забележаа отсјај на пцости.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Оваа тенденција кон она што може да се нарече репрезентационализам е типична и за Дерида во неговото прочуено тврдење дека “не постои ништо вон текстот”.24 Не правејќи разлика помеѓу знакот и означеното, она што тој го пишува не се однесува на нештата вон текстот или јазикот туку само за самиот текст и јазик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така мразот околу неговото необично сликарство почна полека да се топи, навистина прво однадвор а потоа и однатре, макар што жарта беше во неговите платна, а само повремените пламенчиња срамежливо околу нив.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но, нему му беше тешко со она, што се случуваше тука, внатре, во неговата собичка во пиланата, во кја сега беше и толку пријатно топло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не ли е човекот едновремено и најлогичната и најмалку логичната метафора за Бога?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- ...пиши... (тука во неговиот ехо-одговор, заеднички се вмеша плачот на петте бебиња, а мене ми прелета мислата на Берлиоз „Времето е голем учител, но за жал ги убива своите ученици“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас се обидувам да се ослободам од грдата мора и тежина, но најсетне како што ќе рече и тој самиот, користејќи ја токму таа моја мака и мора, тој самоуверено ќе се провикне: Ја освоив Тврдината со валкано минато, (во неговите зборови јас бев Тврдина со валкано минато).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Додека седеше гледаше во една точка, гледаше така дури и кога доаѓаше мајка му.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ѕверот е тој што оди прв. Руши сè пред себе, ама само за оние кои го следат неговиот идеал и веруваат во неговата семоќност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
РЕВШИН: Значи, штом јас и вие се разделивме, јас отидов во неговата улица и застанав да дежурам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дури и да се обидев да му се спротивставам, тој не ќе попуштеше, туку ќе почнеше да ми објаснува за некои опасни заразни болести што се добиваат од нечистотија, мајка ми ќе продолжеше во негов стил, а мене таквите нешта ми се страшно здодевни, зашто ги знам веќе напамет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Меѓутоа, Централниот комитет со тоа не се согласил и „сакаше да земе сѐ во свои раце и да осуети секаква акција во неговото седиште“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Изабела оди да го полие цвеќето. Пред тоа ми нуди цветен ликер.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, не остануваат во неговите мирни и благи води.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го легнаа на креветот во неговата одаја во јужното крило на господарската зграда и уште еднаш не се креа; по цели ноќе и денови кашлаше и со кашлањето исфрлаше и крв. Набрзо по Велигден почина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така ме поучи богот на моите години и јас послушав: пролети, саботно утро, се искачив до домот на скулпторот, влегов во неговото атеље и не помисувајќи дека влегувам во тајната на создавањето.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Не се воздржа а да не заклучи дека, кога веќе би се работело и во неговото бившо претпријатие, сите би биле побогати, со поголеми лични доходи, со подобар стандард.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Слично, Кант прави разлика помеѓу самото нешто (Ding an sich) и феноменалниот 78 Margina #11-12 [1994] | okno.mk свет велејќи дека, никогаш не сме во состојба да го спознаеме првото, па затоа вториот би требало да го прифатиме како реалност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бевме внатре, во неговата соба, а однадвор на прозорецот, видов како мачето гребе со малата шепа по прозорецот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
За Солун се вели дека е шумен град, но шумот овде има свои граници и се чувствува само во неговите центри и во главните сообраќајни артерии.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Низ канелата во неговата вена се цедеше инфузиски раствор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаменитиот есеист од ренесансната епоха Мишел Екем Монтењ, еврејскиот маран, преобратен христијанин, во една од најчитаната книга на сите времиња, во неговите Есеи, на пријателството му посвети одделен есеј кој не престанува да се толкува речиси пет векови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа ги впери своите згрозени очи во неговите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Лежеше во детското одделение на Општата болница, а Матилда и јас тие неколку дена се менувавме во дежурање во неговата болничка соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
— Останавме, ете, живи, но желни да тргаме и понатака маки, — одговори Гарванов за сите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ова парче хартија, во никој случај, не смее да падне во негови раце.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во свеста ми изронуваше распоредот на татковите книги, битката на светите книги со делата на сталинизмот во неговата библиотека.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Џим обично стоеше покрај барот и пиеше вотка со џус и истовремено земаше даун - и навистина потполно се губеше - и тогаш доаѓаа девојчињата и правеа будала од него.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако синтезата слика-звук и не делува како среќно остварена во неговата текстуална поезија, сепак сите текстови откриваат оптимизам (“на волјата и духот”) и отвореност за иднината која доаѓа. извор: Филип Филиповиќ, Белешки за Џон Кејџ, СИЦ, 1981. teoriski interludij Уважувајќи ја особеноста, единственоста и уникатноста на Кејџовите вербални дела, можно е да ги поделиме во три групи: - “музикално” формални - оние кои музичките проблеми ги третираат на начин на “музичка” организација на структурата, формата на текстот и сл.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Му имав речено дека читам додека тој спие, а всушност минував часови загледана во неговиот лик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледот му се сосредоточи во триаголникот што го сочинуваа блиску поставените очи во неговата глава и тенките, собрани усни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Убаво си го забележал ова, во врска со допирите, вели тој и клима со главата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Постоеше самиот сон и постоеше едно сеќавање поврзано со сонот, што исплива во неговиот мозок во неколкуте секунди по будењето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се надевав дека во Париз ќе сретнам сè но да видам во неговиот цента, кај прочуените стоковни магазини „Прентан“, „Призуник“, „Бримел“, „Лафает“, магаре натоварено со кинкалерија, кое се подигруваше со едно кученце не се надевав, па тоа ме фрапира, ме изненади.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нешто зовираше во неговиот ум.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Иако вљубеник во мескалинот, нов духовен сакрамент кој создава можности за ново доживување на светот, писателот на неколку места како да поставува одредени сомневања во неговата универзалност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дојдете со мене. Ако сакате, ќе ви го покажам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Телото на Арсо му изгледаше необично издолжено. Тенкото јаже врзано на решетката длабоко се беше вкопало во неговиот врат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Беше и тука, но беше и изгаснато во неговото паметување. Живееше само со оној ветер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но веднаш по будењето, вчерашната празнина, завчерашната, или онаа од последниот миг пред да се разбуди, ќе почнеше да ја истиснува некаквата „исполнетост“ која кришим успеала да се вовлече во неговото битие, во мигот кога спиел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За нас, мила! - блеска чашата во неговата рака. Таа не ја крева својата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Беше, како и секој пат, облечен во неговата доземи долга бањарка за која што баба ми Санда, мајка му, тврди дека му ја купила кога тој имал десет години и дека ја има зачувано сѐ досега само затоа што била изработена од многу квалитетен фротир што денес веќе не се употребува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Културните групи ковенционално се идентификуваат во однос на јазичните заедници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мислам дека моќта на телото не е толку во неговото смислено делување - тука лесно можеме да го сфатиме како орудие на духот приклонето кон волјата - колку во неговиот еротски живот, во трпењето, т.е. во неговата способност да перципира, реципира, да им се прилагодува и да инкорпорира други тела.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И тогаш во неговата мртва глава се појави идејата своето доаѓање да го објасни со летаргичниот сон.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Притоа господин Гроздановски не јзабележа дека зборот "дружење" како да го возбуди, но тоа не остана регистрирано во неговото сеќавање, така што од неговото внимание побегна мигот да се праша дали зборот "дружење" не го возбуди затоа што можебм и нему му недостига дружење или би можело да му недостига, во согласност со општоприфатеното мислење на луѓето коешто нему не му беше непознато.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Еден од најрешителните од овие напади беше направен од Joseph Rychlack во неговата неодамнешна (1991) книга „Вештачката интелигенција и човечкото размислување” (AIHR), и во група на написи во International Journal of Per- sonal Construct Psychology (1990, 1991).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Откако тие три дена дечко ми вешто ме изнашета во неговиот град, се вратив во Скопје.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Овие дела: дијаграми не од акции туку идеи, беа нуспродукти од Бојсовите маратонски јавни предавања од седумдесеттите, во кои се обиде да вклучи широка публика во неговата шема за опфаќање на сите аспекти на човековата креативност во „социјален организам како уметничко дело”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Исто така Мекдоналд известувал дека „во неговата област партизаните на непријателот му нанеле 360 загуби.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Овие две повеќекатници коишто со своите прозорци се гледаа очи в очи, го стеснуваа видикот, така што не можеше да се види ниту светла рига од небото горе, ниту црна рига од земјата на влезот во градината, оградена со железна решетка таму долу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знам ни сама како ги преживував тие моменти кога гледав како ги внесува тие огромни залаци торта во неговата црвена дебела уста.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Одтрепкувајќи го слепилото, се стркалав од твоето тело сопирајќи се на коленици и се чувствував толку беспомошен колку што само разголеноста може да те направи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И таа секој ден сè повеќе го врзуваше кон себе, сè повеќе го засакуваше, свесна дека Богдан ги поседува сите мажествени својства и во неговите прегратки лудуваше од напливот на својата задоцнета и со години потискувана страст.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Искуството со психоделиците го одвело Хаксли до мокши, екстракт од печурка кој служи како психоделичен сакрамент во неговиот роман Остров, како идеен проект за „идната“ психоделично- општествена култура.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Зборувам за една песна од Френк О’Хара, геј-поет кој одигра средишна улога во формирањето на таканаречената њујоршка школа на поети, сликари и музичари.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
— Не, Толе. Ти нема да ме дадиш повторно во неговите нокти!..“.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој нема да го доживее враќањето на ластовиците во Рамалах, во неговата втора Картагина во урнатини.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа навлегла во неговата душа и не може да се оттргне од нејзината сила.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И ова беше еден нов вид дарежливост во неговото искуство, едно губење на своето себе што значеше себедополнување, давање за да ти се врати, ако повеќе си дал, повеќе си добил.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А кога ветрот ја однесе со себе и долгата зимна ноќ и кога на нејзиното место ја истури виделината на тој немирен пребликнат ден, занесувајќи ги по својата насока тешките капки на капаците во неговата стреа, Змејко веќе немаше што да чека.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бродвејски комичен мјузикл за Третиот рајх е незамислива работа – а кога Мел Брук замислува нешто такво во неговиот филм Продуцентите од 1968 година, комплет сосе воведна нумера наречена „Пролет за Хитлер“, тој ја претставува како речиси научно пресметана за пропаст, да предизвика неизбежно отфрлање од њујоршката еврејска публика. (Конечниот успех на претставата е перверзна, непредвидена, комична случајност – неочекувано признание на нејзината камп-естетика).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Погледнувајќи назад, тој забележа дека двајцата копачи го гледаат и почувствува дека тие гледаат во неговото колебање и затоа брзо се сврте и зачекори накај кулата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лошото искуство кое го има претрпено го одвраќа и од активирање во полето за заштита на работнички права, како и од самото учество во облици на протест и поддршка на работниците. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Нив ги има многу во неговите дела, вклучувајќи ја, секако, и Музичката понадица.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Моделот на мозокот на крај обликуваше еден UFO модел како објект за комуникација, а во неговата изградба учествуваа повеќе стотици луѓе од разни краишта на светот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И за првпат, сите кои го познаваа, во неговиот тон и во движењето на раката, почувствуваа наредба и ... нов човек на чело на армијата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега стоеја, сите шест, со своите шилести муцки, опрени во неговиот прозорец, на десетина метра од него, а тој на своето лице просто го сеќаваше оној нивни единствен поглед, што го проголтнуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Облеката и изгледот, освен се разбира оние на Леон, во неговото семејство беа традиционални, на главата машките членови носеа штрајмели, капи од кожув, на лицата имаа бради, а покрај образите им висеа долги свиоци коса, Шабат и годишните празници строго се почитуваа, а јадењата се подготвуваа по рецепти и начини едноставни и скромни, како на село.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од сѐ, најмногу ми беше страв брат ми да нè се изменил, да не не е веќе таков каков што беше, да не ми се чини како туѓ. Како ќе живеам со туѓ брат?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Следната вечер исто така завршив во неговиот стан после работа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Второ, воведен е исклучок во случајот кога одредено лице повторно стане невработено, при одредувањето на времето за кое ќе прима па- ричен надоместок во неговиот стаж на осигурување да се пресмету- ва и времето поминато во работен однос пред последно-примениот паричен надоместок.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сега, бидејќи сè беше средено во неговата мисла, или бидејќи таа може посилно да го изрази проектираниот чин, тој дозволи во својата имагинација да си ги замислува измачувачките слики за неверствата на неговата сопруга.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Хана, значи, по еден краток разговор со сестра си, дефинитивно го напушти семејството, вљубена во црните очи на Леон, во длабокиот глас и во неговата густа коса во која ја протнуваше тенката, грацилна дланка секогаш кога тој ќе ѝ се загледаше во светлите, сини очи и во пегите со кои беше испрскано правилното лице на Хана.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Разни бадијалџии, редум со амали и ѓупци, и со секаков друг џган, се кикотеа одвај во неговиот врат, зашто не достасуваа да бидат високи како него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А за жал, по сѐ изгледа се случи така: мигот на зачнувањето на новиот здив и новиот живот да биде обележан со знакот на смртта на учесникот во неговото создавање?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Може да се има доверба во неговото мислење.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И тоа бездруго силно ќе се одрази во неговиот живот и во животот посебно на првата генерација негови потомци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ах, поткровјето е темно, пријателско место, преполно со Времето, и ако застанеш токму во неговото средиште, мирен и исправен, со втренчен поглед, мислејќи и замислувајќи, насетувајќи го Минатото, исправајќи ги рацете пред себе за да ја почувствуваш Дамнешнината, тогаш зошто не...
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не постоеше никаква надеж дека последниот заеднички проект за (без)опасните османскотурски заемки, ниту додека беа живи ниту потоа, ќе биде од некого прифатен за печатење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
По некое време тој ја изгасна светлината и се врати да спие, но пак се разбуди, овој пат не од нејзиниот глас, ниту од каков било звук, како на пример од отворање на врата, или од отворање на прозорец, туку нејзиното присуство го повлече од сон, кое тој го почувствува додека спиеше, онака како кога некој што има лесен сон, може да почувствува ако некој, тивко, на прсти, гази во неговата соба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ден од сѐ ми се гадеше, од водата и храната, од моето тело, од зборовите, и од воздухот, што со некаква одбивност го вдишував во тенки голтки и брзо го испуштав, и чекав колку што можев подолго до следното вдишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Овде моќта е дадена во зборот во неговата основа, но и во неговата поетска форма, преку метафорните стихови, преку силните епитети, како и преку јасните персонифицирани мошне креативни слики.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Тоа беше еден пресушен извор во неговата насушна планина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Помислував на неа тие денови, кога на улиците гледав мајки како ги гушкаат своите синови кои во колони се враќаа од фронтот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако не бев толку често присутна во неговите празни утра одамна можеше да се случи Ролан да го напушти дуќанот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Додека останатите мислители и поети ги величаа мистериозните длабочини на германската душа и настапуваа како рушители на универзалното, тој се осмели да изјави: „Сеопштата трпеливост најсигурно ќе биде достигната доколку го оставиме намира сето она што ја создава особеноста на различните човечки единки и различните народи, сè останувајќи убедени дека дистинктивната црта на сето она вистински вредно се содржи во неговата припадност на целото човештво”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тогаш веруваше дека доблеста е во неговата верба во учењето на Гамалиел, кое беше постаро и повистинско и од законите на Мојсеј.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Прво побара работа во неговото училиште па во другите, но никаде не го примаа или пак му го одлагаа одговорот додека тој не сфатеше дека е негативен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сите овие размислувања, кога во ретките моменти ќе останеше сам, му беа страшно потребни на Хелвиг, во неговите обиди да си ја смири совеста. ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во негово друштво, зборовите се бројни, ама не прекубројни, зошто луѓето едноставно се лепат за нив. Зошто?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Му изгледаше дека бесната глад во неговиот стомак го оправдува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Помош, ми треба помош!“ мислата почна грозничаво да му работи во главата додека со раката си го притискаше местото на болката на градите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Отсекогаш го поддржуваше, дури и во неговите глупости.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Таа повремено шеретски ќе го наведнеше главчето кон него и шепотеше слатки 70 okno.mk тајни во неговото непроменливо уво.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но новото течење среќава и ќе среќава најдобар прием уште во неговиот зафаток и кај најдобрата, најинтелигентната и непродадената македонска интелигенција, како и што е резултат на умствениот и моралниот развиток на последнава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оттогаш, кога брат ми се враќаше од гимназијата, јас одев во неговата соба, тој земаше некој од учебниците и минуваше по нивните страници, раскажувајќи ми го она што мислеше дека треба да го знам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Тука сме! - живна Долгиот. Арсо мижеше и врз свиените клепки му напираше белина што, како да навлегуваше во неговото капнато од умор тело.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Винстон не погледна повторно во него, но вознемиреното лице слично на череп беше толку живо во неговата свест, како да му стои пред очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во склад со своите нови интересирања, Кејџ себеси постапно се воведуваше во зен-от, посетувајќи ги предавањата на Д. Т. Сузуки на Универзитетот Колумбија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа беше новата љубов во неговиот живот, љубовта што му дојде како изненадување, необичното пријателство што прерасна во љубов...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Веќе беше истрчан низ вратата и веќе беше зел да го дроби тој снег, забиен со своите скокови во неговата длабочина и завиорен во еден огромен круг околу зградата на својата пилана, среде таа шума, чии што дрвја прилегаа повеќе на облаци од окит, а здивот веќе му збиваше во градите како триста тапани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Судската пресуда во негова корист е спроведена доброволно.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Одеше на театарски, драмски и оперски претстави, на концерти со симфониска и џез музика, на ликовни изложби и промоции на книги; а се подразбира, и на собирите на Друштвото на лекарите како и на семинарите што зафаќаа во неговата област.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа настанува кратка пауза, во текот на која Сухов се прави како да се присеќава на нешто, и потоа почнува да вергла.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сето тоа се лизгаше некако покрај Отец Симеон не оставајќи никакви белези во неговата свест несигурна да го дешифрира недалечното бревтање на некоја локомотива.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Опиумот во неговата сирова форма практично и го нема во Британија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Елефтерија, веднаш по првата ноќ во неговиот хотел во Атина, веќе му имаше речено: „Признавам. Помалку очекував од тебе“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
12 Види С. Жижек, Метастазе уживања, стр. 110. Маргина 37 181 xxx Слична инспирација, но овојпат извлечена од „вистински“ порно­графски имагинариум покажува сли­карството на Marcus Harvey (р. 1963).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кучка, го мразеше и по петнаесетте години колку што беа разделени, и по куќата што ѝ ја остави за во неа да си го донесе новиот маж, и со парите што сѐ уште му ги земаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И пак, ноќ, пак ноќ. Слепило. Во неговите волчи катници отровот луто биеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Силно распалената страст во неговата душа, бараше и силна храна - бараше уште повеќе срни!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во неговите раскази тој глас, меѓутоа, морам да признаам, добива една нова звучност.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се сеќава како, иако не многу опитен сепак внимателен, внимателно одговараше на прашањата од новинарот Зимха Зајден, обликувајќи ги одговорите така што да зрачат со скромност, камуфлирајќи ја амбицијата, а едновремено, пред читателите да ја истакнат неговата неповторлива личност: „Јас бев активен како рабин и предавач во Берлин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
(Можеме да си ја замислиме зачуденоста во неговата насмевка додека ги запишувал овие редови).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие трансформации немаат за цел толку одредување на сексуалноста како таква, бидејќи таа произлегува од односите со родителите, љубопитноста на детето кон она што родителите го прават во негово отсуство, неговото интересирање за примарната сцена, родителските одговори и премолчувања околу сопствената сексуалност, и сфаќањата за сексуалноста кои врз основа на сето тоа детето ги развива.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Помеѓу 1933-34. ја истражуваше можноста за хроматска организација на низата од 25 тона без повторување (Шест кратки инвенции, завршниот дел од триото Соло со неизоставно следење на два гласа во канон); 1935-38. користеше фиксирани ритмични структури организирани по принципот на серијална техника; од 1935. постојано прави дела во кои ја комбинира играта, филмот, театарот, ТВ-то; 1939-56. компонираше музика (Прва конструкција во метал) во која ритмичната компонента е организирана на основата на истите пропорции на малите и големите делови; 1938-51. настанаа делата во кои е нагласена (ориенталната) експресивност (Сонати и интерлудии); од 1951. ги користи “операциите на случајот” и посебните, за нивна употреба направени табели; 1952. настануваат неговите најважни откритија, помеѓу останатото и примената на несовршеноста на хартијата при одредувањето на структурата на делото според Ји Џинг; 1954 ја воведува неодреденоста, прво во делата без однапред одредени односи помеѓу деловите (Варијации); 1958. настануваат композиции без фиксирана партитура, но одредена при самата изведба; 1967. користи компјутер за одредување на звучните и композициските параметри; 1969. ги конципира делата во кои ја укинува разликата помеѓу изведувачот и слушателот (33 1/3); од 1961., кога излезе книгата Тишина, развојот и промената на музичките искуства ги следат теориските и мислените ставови кои ги изложуваше во текстовите (претставени во Маргина).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Лука го гледа зборот примател на својата дланка, неосетно го погалува по крзното и го враќа во неговите магловите сфери; не дава тој ни пет пари за примателот бидејќи го има на дофат на раката, овој го пишува она што тој го чита и го чита она што тој го пишува, што има тука да се лажеме. 67
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Бидејќи освен девојката постоеше уште и Таа со синот и малата Весна од кои го отргна онаа матна глад во неговата душа, глад за доживувања, за откривања, за волни летови, - глад што постојано ги исфрлаше од релисите на секојдневието и тераше во имагинарното, надвор од дадените реалности да бара остварување на своите сништа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Додека гледаше во моќните раменици на О'Брајан и во неговото лице со груби црти, толку грдо а сепак толку цивилизирано, му беше неможно да поверува дека тој може да биде победен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се случи во неговото семејство, првата братучеда по мајчина линија Лејла, дамна замината во Цариград, да се вљуби во еден муслиманизиран Евреин (дмне), припадник на еврејските Сефарди.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во неговиот џеб секогаш има понешто за понадица, колку за радост, колку за да види блескот на жарче во неговите очи, колку за да се растегнат неговите усни во блага насмевка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пак се склопчал на своето сиротинско легло многу потешко поднесувајќи ја предмугрената свежест буден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаше чувство дека треба да оди пред историјата, а враќањето во родната земја во неговата свест, значеше чекорење зад историјата. А тука беше и патот на јагулите...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дали каењето почна да расте во неговата совест?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но во неговата сегашна позиција тој беше невидлив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во неговите очи - одблесок на предизвик. Појде на кај него.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„И кучињата не заборавај ги“ - ѕвонеа во неговите уши упатствата од дедо му што му ги даваше синоќа, а и утрово кога се испраќаа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Стоеше крај вратата и се привикнуваше на нешто што беше ново во неговиот живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој умееше да ужива во неговото расправање, и едновремено да му се подбива безобидно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Каква сигурност, какво спокојство се влеваше во неговата страдална душа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во неговата дланка стави парче забесто железо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„О, каква страст,“ наеднаш се слушна блиску до нас гласот на Августина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но и во неговите тупаници надоаѓаше крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во текот на целиот ден тој не беше во канцеларија (единствен случај во неговиот живот).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Во неговата насмевка повторно поигруваа измешани поругата и љубопитството.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше жалослив спрема другите и горд со нешто изгубено што нејасно живееше во неговата пијана потсвест.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Си призна дека многу сака да ѝ се допадне, па размислуваше како да го поправи првиот впечаток и на крајот приготви план кој донесе големи промени во неговиот секојдневен живот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пишувал сатирични раскази и повести за пороците, за страстите и недостатоците на своите современици, како и за историските личности.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Богдан Преслапец се загледал во неговиот црвен и набабрен нос.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„ Се залетувам, трчам низ скалите, просториите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
По тие неколку волшебни минути повторно седеа молкум, Томаица и понатаму беше во неговата прегратка.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
За претходните генерации се верувало дека не го разбираат светот толку коректно и потполно колку што го разбираме ние.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дали таа навистина не знаеше каде е родена?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ништо не се промени во неговиот глас или однесување, ниту во содржината на она што го кажуваше, но имињата одненадеж беа различни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Откако ги испроба сите птици, и оние што живееја во неговата куќа, и оние што правеа седела по дрвјата или во шеварот и трските, започна да јаде и секакви други тишки што природата ги даваше: полжави, ежови, желки, жаби, лисици, гуштери, полски глувци, гушерици, змии.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако еден народ само постепено си го изработува своето писмо и него го преработува и притоа во неговата историја нема такви настани што ја преполовуваат и прават цела пропаст помеѓу едната, т.е. старата, и другата или новата половина, -писмениот јазик и правописот содржат во себе многу такви особини што немаат реална вредност во гласовите во сегашната состојба на јазикот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И во неговите сини очи се читаше немир.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Никогаш во неговото лице не можеше да се наслути ниту трага од бес, лутина, омраза или неподносливост кон другиот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Синот на Тајко почувствува како е исфрлен на отворено, со лицето кон бура што удира во неговиот чун.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само мене, и тоа во негово присуство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Влеговме во неговиот работен кабинет. Нѐ послужија со чај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Старецот полека стануваше расеан; во неговите тажни очи, под тешките запалени капаци со ретки и куси клепки, блескаше чуден сјај.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мораше скоро да му го земе тенџерето, кое сега во неговите раце изгледаше несмасно големо.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зар толку голема била таа потреба залегната во неговата душа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Она што се чини денес најмногу паѓа во очи, кога ги гледаме овие фотографии, се Бојсовите постојани навраќања кон Христијанската иконографија што е евидентно на пр. во брзинскиот квалитет на „Перформанс-предметите”, коишто тој ги користеше во неговите перформанси.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога се вратив околу 4,30 часот од болницата, затеков кај мене еден Французин, кој ми раскажа дека тројца бегалци биле масакрирани во неговата куќа во присуство на неговото семејство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Со таква задача беше задолжен и Камилски, којшто овие зборови требаше да ги извлече од областа на архитектурата, урбанизмот, трговијата и занаетите, земјоделската терминологија, алатите, парите, мерките.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- секогаш при разделбата велеше дедо Иван, а во неговите зборови звучеше вистинска молба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа сфати дека само гледа во неговите редови, а мисли на нешто сосема друго.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И така, Пискулиев се откажа од намерата за бегање, се помири со судбината каква што е и каква што ќе дојде, а тоа и го поуспокои и го врати во неговата обична рамнотежа на духот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На Катето од Стевана Толе не се задржа, бидејќи тоа веќе беше во бегови раце, та немаше нужда бегот да бара начини да го втерува во неговата мрежа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Аргир сврте глава кон него, се загледа во неговите очи и со тон што мириса да кавга, рече: Ти, ами кој друг...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ти не спаѓаш во исклучоците - се обиде неуморниот иследник уште еднаш да ме приведе во неговата замисла за случајот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чичко Васко беше познат по тоа што сите новодојдени нашинци во Торонто добиваа работа во неговиот карвош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Експерименталната музика не беше ниту школа - во онаа смисла во која тоа беше европската авангарда во Дармштад - таа претставуваше единствена духовна атмосфера, креативна ситуација погодна за заедничка работа John Cage на различни творечки индивидуалности во која никој не беше предводник или идеен водач, иако Кејџ (најстар помеѓу нив) од самиот почеток се истакнуваше со ширината на погледот и разнообразноста на аспектите присутни во неговата работа и мислење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сега веќе не можеше да ѝ избега на болката, што почна уште одамна да му се загнездува во неговите зглобови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Даниелс знае дека во неговиот случај [неговото родово девијантно пеење] добило дополнителен призвук“ поради фактот дека е геј, Томасини го лишува тој призвук од секаков возможен, ете ти, призвук.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одевме така, не знам колку, оти времето стоеше во таа светлина; брзината беше бесмислен поим во тој пејсаж, во таа атмосфера на гаснење; веќе одевме кон еден од последните свиоци, пред Велес; отприлика беше некаде околу седум или осум часот, и пред нас веќе се појави мостот, а веднаш зад него тунелот; тоа беше класичен железнички мост, со метална конструкција од левата и десната страна, како коридор што веднаш се влеваше во утробата на тунелот, во неговото темно устие; и, во тој момент Земанек зад мене рече: „Гледај“. „Онде, долу“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таблоидните весници и ТВ програми, некогаш на маргините на новинарството, сега се во неговиот најжесток центар.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зар не се таму во неговите романи и твоите јунаци, и велев.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ѕурам бледо во неговото заруменето, растегнато лице, но тоа не му пречи да ја продолжи тирадата: - Таа беше типично мазохистички расположена особа, која сакаше да ми ги пренесе своите ставови.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Таков е возачот Коле и во негови раце ни беше судбината додека се влечевме по автострадите од Скопје, кон Белград, Будимпешта, Братислава, Брно, Прага, Дрезден и, најпосле, во Источен Берлин.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ведран веќе не носи пелени, и парите заштедени од новиот начин на какање, подоцна ќе ги инвестираме во неговото школување.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Поради особено важното место коешто Крлежа го зазема во тоа културно наследство, поради неоспорниот углед што го има Станко Ласиќ како општопризнат првокласен хрватски интелектуалец, поради несомнената упатеност на критичарот Висковиќ, но и поради нескриеноста со која се врши манипулација со тоа наследство (во истото интервју на Висковиќ дознаваме дека мислата на Крлежа е вградена во програмските темели на владеачката партија, а исто така и за идејата на Виктор Жмегач за чистењето на Крлежа од политичките импликации во неговото дело), Ласиќевото промовирање на починатиот Крлежа во советник на Туѓман станува дрзок предизвик за цела една генерација која во критичкото пресметување со традицијата и со нејзините самопрогласени чувари и толкувачи допрва мора да се избори за својот сопствен интелектуален идентитет.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Како на пример Чехов во неговите раскази, или Кустурица и Фелини во филмовите.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Гронинг: Бев заглибен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во неговиот дел на Нојовиот ковчег стоеше брат му повеќе званично отколку комотно и го мереше со млака љубопитност. „Дневниците не ми беа високи во смоларата“ , покажа кон креветот Отец Симеон; го нудеше да седне.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но, нивните обиди да изменат нешто во неговата одлука да го земе назад синот, останаа без успех.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сепак сета таа случка остави длабока трага во неговата душа, подлабока од засекот на корбачот преку грбот, ги збрка сосем некои негови тврди претстави за човештината, раздвижи различни чувства, а особено го потстакне чувството на револт, кое не можеше да не си најде и надворешен израз во вид на извесна акција.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го молев да се преселам во неговиот дом, а тој ми објаснуваше дека им недостигаат пари и немаат доволно простор, затоа што секоја година им се раѓаше по некое дете: прво Матилда, потоа Мартин, па Оливер, Ернст, Софи, и на крајот Ана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На свој начин создавав во себе некаков митски отпор од загриженост да не ја изневерам суштината на палестинскиот феномен преку самодопадливо валоризирање на мојата вокациска позиција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оставајќи го со неговите соништа замина во неговата спална.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Човекот не престанува да гледа кон нас, во неговите разумни очи се претчувствува човечка глад и кучешка стрпливост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сакаш ли некогаш да седнеме во неговата локомотива и да нѐ прошета каде ќе сакаме?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Климент Камилски, чија идеја пред една година зачна во неговата глава и беше прифатена од Татко, негов верен балкански брат по судбина, за отстранување на опасните османскотурски заемки во балканските јазици, како да се почувствува повикан да го каже последното слово на крајот на мисијата: Ние, брате мој, само една година трагавме по опасните балкански османизми, поаѓајќи од твојот мајчин албански јазик и мојот мајчин македонски јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Еден од гавазите ја зел бомбата да ја фрли надвор, но експлодирала во неговите раце и го разнела “на еден грозен начин“111.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Со првото пувкање на чадот, острото сознание за неговата состојба и тежината на тоа што требаше да го направи, го обзедоа и во неговата душа предизвика празнина, која потоа премина во амбис.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Овој го повика „да каснат нешто набрзина“, а во неговиот стан, на мансардата од стара зграда во една од уличките близу познањскиот плоштад, го пречека вистинска мексиканска трпеза со тортиљи, тако, бурито, начос, молес (сега ги памтеше само имињата, не знаејќи, освен тортиљата, кое е за какво јадење).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Нејзиното тело како да влеваше дел од својата младост и елан во неговото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Класичниот “прапорив” оди кон личното суштество, а маниристичкиот на неодгатливото дејствување или делотворност без облици.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Од часот кога слушна дека Димостен е в затвор Пелагија живее во неговото одајче.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не ми беше за мене, ми падна морничаво како успеа целата фамилија да ми ја заплетка во неговата сочна каша.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не престануваше во неговата свест играта со недофатливоста, фаталноста, како облик на случајноста, признавајќи ја како единствено можно божество.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- А на Мечкојад не ќе му е нужно веќе ножето. Сега има берданка и барут.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долго не можев да заспијам, замелушен од рајот глетки од праисторијата, во кои бронтопсот, пробивајќи се низ џунглата од џиновски папрати, во скржавата светлина на праисториското утро, без престанок ждере плодови, инсекти, јајца, корки леб, кобасици, и некои растревожени човечиња што безглаво упаѓаа во неговата расчепена, лигава челуст...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тие волшебни простори од детството одамна ги немаше, исчезнаа некако без тој да ги осведочи, исто како што дедо му почина некако во негово отсуство.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Трамваи има во неговите крајни квартали и во неговиот азиски дел.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, сега гледам, работите стојат поинаку, бидејќи вредностите кои ги држеше тој пред себе како црковни табли, всушност ги доживуваше како товар што насилно му е натоварен, а за неговите кошули и за огнот в куќа и во нас, и уште за сандаците за замрзнување на кои им скапуваше газерот, за разглавените капаци на клозетските шолји, за штекерите без жица за вземјување, за цевките ф-15 за одвод на водата од машината за перење и бигорисаните цевки за довод на топлата вода, за недоволниот притисок на водата во бањата и преголемиот притисок во неговите уши, за лековите за детето што не можеа да се најдат на рецепт, а можеа да се најдат еди каде, на другиот крај од градот,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Работникот Љ.Н. од Скопје (сега 50-годишен) беше вработен со договор за работа на неопределено работно време во „Охис“ АД – Скопје, фабрика од хемиската индустрија со доминантен државен пакет на акции во која, само во неговиот погон, имаше преку 250 вработени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ооооууууууу, ооууу, ооууу... А по сиот него, продирајќи и во најситната пора во неговото тело, натопувајќи ја секоја келија од него, пребликнуваjќи во секоја празнина од неговите болки, заплисна еден бран од некаква чудесна топлина, која што можеше да биде и болна но која прилегаше и на некакво наситено заплиснување со мед. Оооооооуууууууу...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во такви часови, место да паднам, растев во неговите очи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таа, кога ќе влезеше неусетно во неговата работна соба да му донесе чај или нешто што беше подготвила за децата, ќе видеше на масата широко отворени книги, енциклопедии, атласи од областа на астрономијата, зоологијата, ботаниката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ме убеди да работам на рецепција во неговиот ексклузивен салон за разубавување.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во еден период подоцна, во неговиот живот се појави и неговата Лора Кастелано, студентка по меди­цина, иста како и тој, вредна и амбициозна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Евгенијадис на 30 април, односно на 29 по полноќ, испратил телеграма во која меѓу другото стои дека околу 8 часот вечерта (на 29 април) се фрлени околу 20 бомби врз кафеани и други места во центарот и во неговата периферија, предизвикувајќи паника.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се чинеше, како навистина судбината од цел свет да е во негова волја. Само да сака.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Темничината беше густа и слегната во неговата одајка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секоја вечер чекаше мракот во неговото сопче да го растера светлината од спротивниот дом и стоеше зад прозорецот како питач, страсно насладувајќи се со онаа мала и драга блискост, со онаа семејна топлина во која уживаа други, во која уживаше и тој, како дете, за време на ретките мирни вечери во нивната куќа, кога мама... мајка му... како оваа овде...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вчера прислушкуваше разговор на две клиентки во неговата аптека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
— Го поткрена гласот повисоко да им даде на знаење, оти сега се тие во неговите раце и „како ќе си постелат така ќе си легнат".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ова сознание убаво се вклопуваше во неговата занесна природа кога, не можејќи да најде брза и логична разврска за настаните со кои немоќно се соочуваше, па прибегнуваше кон метафизички размисли.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таму нè прифаќаше другарот Мирјанче Делоски, нашиот учител по хигиена, тој беше самоук бербер, и никој не беше луд да се шегува со него кога главата си му ја дал во неговите огромни рачишта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Силата на овој човек беше повеќе во неговите очи - од нив идеше некоја особена привлечност што освојува и смирува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Крај брегот на Охридското Езеро, во Струга, многу години по неговото исчезнување, како да го доживеав второто татково постоење, запрено во неговите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа повторно раѓање за кое говори Хундертвасер е можно во неговиот систем на размислување, затоа што, по негово мислење, од изметот се раѓа живот, како што, обратно, „стерилната чистотија е смрт“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Од хотелската тераса во Охрид сега го пулат езерото неоти во неговите бранови или можеби во ближните егејски бури ќе најдат некоја капка од тајната за смртта на Моцарт, а можеби би одиграле и една партија билијар со пластичните бови во сите бои наредени на езерската плажа.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Димензиите на остварената погрешна идеја, на мамутската глупост, беа морничаво врежани во пејзажот, како една од можните варијанти на апсурдот откриен во сините медитерански простори од Албер Ками во неговата филозофија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Оф, леле, Ѕвездо, да би да си ѕвезда, па од небото да паднеш во неговите дланки...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Огромното лице ( затоа што постојано го гледаше на постери, секогаш мислеше на него како на еден метар широко ) со неговите тешки црни мустаци и со очите што го следеа наваму натаму, изгледаше како да рее во неговиот ум само од себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зборовите, стихот, нашите судбини, нѐ доближуваа до камиевската медитеранска потрага по апсолутното во судир со апсурдот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се прости со заптиите во Дуње, бидејќи беше близу до Прилеп, а рано се спреми денски да се прибере, та не подозрувајќи никаква опасност, тргна само со својот гаваз и Андона, кого сакаше уште да го протепа патема што го излага во Полчишта оти ќе плати, кога ќе си отидат во неговото село — Дуње, а од друга страна со него сакаше и да се оправда пред своите старешини во Прилеп, дека ги употреби сите мерки, а останале понеколку души фукара од секое село што не платиле, ама барем разбрале оти живеат во царштината на Султанот, носејќи ги сињилата по телата од стаповите на авалеџијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во постапката за обезбедување судот може да определи само едно од средствата определени со овој или друг закон (чл. 9, ЗОП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко, нестрпливо, без да чека Камилски да ја развие мислата, го прекина, прашувајќи го: Што би било заедничкото во употребата на терминот курбан, но и во неговото практикување кај Балканците?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веќе Ромер и Шаброл имаа темелно согледување дека кај Хичкок „содржината” непосредно се изразува преку артику­ла­ција на формата, но, од друга страна, денес сепак некако passé изгледа основано­то но веројатно претерано нагласување на католицизмот во неговото дело.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си олеснуваа со тоа што зимата на таа 1941 година почнаа да живеат со подготовките за свадбата која беше закажана за април.  Таа пролет во Белград, ми се чини, не ја почувствува никој освен Алегра и Јехуда кои во квечерините зборуваа за цутот на дрвјата ненадејно бликнати во бело по дворовите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но убавината и величината на Татковиот проект остануваше во неговата ралативност, во незавршеноста, во неодреденоста...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во малечката библиотека еден човек постојано се држеше за глава, извикувајќи: „Зборовите одлетуваат од страниците! Зборовите одлетуваат од страниците!,“ и повторуваше сѐ додека останатите читатели не се побунеа, па чуварите ќе го однесеа во неговата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Си се спремил, како за војна, не дај боже, му реков на Симона кога видов како е сѐ добро складирано и наредено во неговата остава.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Поправилно, хардверот, заедно со програмот наполнет во неговата меморија, станува нова машина, така што нејзиното однесување е определено повеќе од софтверот отколку од соголените електронски кола.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А кога ќе се врати пак кај Мухамеда да му докажува дека го напуштил Ристоса и прешол во неговата вера, тогаш Мухамед уште полуто ќе го измаршира и ќе му рече: Не ми требат мене предавници; оди кај сакаш!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Американскиот филм, како производ на најизразна цивилизациска форма, најјасно се декларираше како бихејвиористички.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во шифри пишувал дека државата не може да опстане во зулуми, со што на крајот, би настрадала и војската на исламот (јаничарите), потсетуваше дека во неговата албанска земја има вигани, кои вредат за десет јунаци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка ѝ на Чана сфати дека Петра не сака да кажува што сонувала, Ама навистина Петра цала нојќ муабет прајше су некуј! си мисли во себе, дури сигурна е дека му го слушна и гласот на Костадин, та таа многу убаво знае какви писки имаше во неговото грло.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Секој од наведените правци има свои карактеристики и методи и секако дека би ни требало многу повеќе време и простор за да се образложат поединечно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Анализирајќи ја музичката структура на поезијата, Соломон Маркус во неговата „Математичка поетика“ коментира две во основа противставени теоретски стојалишта: едното е дека звучната убавина на стихот не може да делува независно од смислата која ја имаат зборовите во песната и дека звучната релевантност вон лексичките и граматичките морфеми всушност и не постои.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Замавна со слободната рака. Таа само зјапаше во неговото нежно, прашално лице.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Синот на Тајко затрепери. Значеше ли тоа дека работите се редеа во негова полза?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Жолтеникавата светлина од фенерот се збира и остро се крши во неговиот монокл.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Постапката на Клајст се препознава во неговото откажување од праволинискиот тек на приказната, низ еден сплет од важни и неважни настани во времето, токму низ цел еден систем од напнатости.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Иако го истакнува својот долг кон игрите на јазикот на Брисе (Brisset) и Расел (Roussel), кусата формула сè повеќе го карактеризира духот на Дишан, и тоа токму онаа од легендите на неговите карикатури, кои во неговиот случај, исто како кај Некохерентните, се базирани на игри на зборови.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Хегел никојпат не тврдел дека човечкиот субјективен „светски разум“ го создава движењето на категориите на „објективизираниот апсолутен дух“ во природата или општеството (неговата дијалектичка филозофија го признаваше приматот на надворешниот, „објективизираниот светски разум“ над самоспознатиот, „субјективниот разум“ кај човека), туку верувал дека во неговата филозофија „апсолутниот дух“ се „самоспознал“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Денес со сигурност се знае дека сликарката што Дишан ја посетил на Монмартр е негова ќерка, денес жена на 80-тина години, која жали единствено што нејзиното познанство со татко ѝ траело толку кратко (тој умрел две години по нивната средба). 116 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Токо, којзнае дали ќе има работа на зима овде за мене, — изусти полн со надеж дека ќе им куртули годинава на снегот и селските свињи во неговото Полчишта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега, во неговиот поглед можеше да се забележи дури и лутина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа беа сигурно фрагментите на величествената тишина во неговиот живот, тоа беа преведените простори од неговиот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Приказната беше за витамините и стравот неговите деца да не се разболат и потоа сите да помислат дека тој не се грижи соодветно за нив и, о ужас, да се посомневаат во неговата професија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Изминатите денови беа заорале длабоки бразди во неговото чувствително срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Па, ова што тој го кажува во неговите песни не го кажал никој пред него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потоа седнувам изморен во неговата сенка како на трпеза како на гозба на која уште не пристигнале поканетите.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
4. Или Мисирков, поради непостоењето на претходни истражувања, не можел да ги согледа процесите во развитокот на македонското ослободително движење во неговата целост или пак, во брзината со којашто ја подготвувал книгата, просто не успеал да се доискаже, да го прецизира својот исказ, зашто и во македонската историја националната борба ѝ претходела на политичката: најпрвин се развива движењето за свои цркви и училишта, за свој јазик и учебници, т.е. за национално-културна афирмација во рамките на Турција, па дури потоа и знатно подоцна за организирана борба за „политичка автономија” и за ослободување од Турција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Зар не загуби толку години со тие змијулести риби па, на крајот, ништо од нив, како и да не беа, а толку многу се преплетуваа во неговиот живот, во животот на семејството?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој побара од мене да изберам вкус и да го вкусам.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бетонски станаа и килимите во неговиот стан.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дури и во неговата последна година, кога цвеќето го ставаше пред луѓето.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Социологот којшто одбрал да го проучува својот сопствен свет во неговите најтесни и познати аспекти не би требало, како што би го направил тоа етнологот, да го одомаќи егзотичното, туку, ако можам да спекулирам со изразот, да го егзотизира одомаќеното, со прекинување на сопствениот интимен однос со начините на живот, кои дури остануваат непознати за него бидејќи се премногу блиски.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Александар уште еднаш го обзеде горчината што го фаќаше по завршувањето на секој состанок во неговата фирма.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа е фантастичен идеал и сигурен сум дека луѓето секогаш одпочеток ќе се обидуваат да го остварат, убивајќи други луѓе во негово име и предизвикувајќи уште пострашни страдања.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но не го гледал бавното движење на бубачката туку проценил: младите раце му биле калапи во грч за облици што ги сонувал тогаш и подоцна, со дни, со години, до крајот на младоста и до крајот на втората младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видов многу страдање во неговите очи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа беа денови од особена важност16 за стариот Елисон.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Досега ножот во неговите раце спасувал, не убивал.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, во него сè повеќе пламнуваше една спалавена огница, од тоа што имаше во своите раце што да му спротивстави на оној гнасен мршар во неговите петици.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секој од тие камења е сместен на единствен начин; секој камен ја зазема својата позиција во однос на камењата од сите негови страни, а тој со својата позиција го овозможува посебното уредување на камењата во неговата околина.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дури и во Бојсовата социјална визија има хармонична трансформација која тој ја сметаше за основна во разбирањето на природата на двата пола со 92 Margina #11-12 [1994] | okno.mk исти права.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Доставувањето до адвокат може да се изврши и со предавање на писменото на лицето кое извршува какви било работи во неговата адвокатска канцеларија (чл. 134, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Што ќе се напиеш? - праша Геро, како да го викнал во негово маало, и ја крена раката да штракне со прстите, како да ги довикува другите тепачи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ова беше веќе тврда увереност дека ги возбуди мислите на една жена, па која и да била таа, а не несигурно домислување, какви што досега само и постоеја во неговиот живот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Здивот речиси не ѝ се слушна, таа спие страшно тивко, како пред себе да има деноноќија сон.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го печатеше Галеријата Бонино, со фотографии на Пајковиот Робот К-456 и неговите електронски промени на ТВ-сликата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уметноста на животот се крие во неговата посаканост.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Тоа беше еден негов лов, сите во неговото село му признаваа дека тоа е најмногу негов лов, во кој секогаш се впушташе, а сега неочекувано му стоеше тука, во таа длабока трага пред него, и го мамеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нели ти спомнав нешто за моите виденија што самата ги предизвикував и во кои понекогаш и самата учествував?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бродот чека и ќе чека, зашто во неговото присуство се таи нешто големо и важно, она што го тера да се рие сега во мракот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од мојата постела во куќата во Маказар, се вѕирам во прозорецот, божем во неговата за нијанса посветла рамка ќе ги видам луѓето и настаните уште еднаш и ќе го стокмам светот во едно цело, ако е можно не во една повест, не во една реченица, туку во еден единствен збор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во неговиот стан под керамидата беше влажно и студено и затоа често настинуваше и боледуваше де од кијавица, де од грип или од некоја друга болест.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Имено, кај Хајдегер, особено во неговите преводи, секогаш постои чувство дека тој трага по некој вид пред-онтолошка присутност, која, доколку ја разбиеме нашата затворена концептуална рамка, можеме на сфатлив начин да ја разбереме како (по)полнозначна отколку како културално договорена во поглед на значењето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Многумина од граѓаните се стегаа и со трчање отидоа до гробиштата, до самоти гробот на Санета Сандин, за да го видат чудото, за да се уверат во неговото воскресение.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Очигледно јас во неговите очи сум будала.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа бегање на волкот остави само едно лудечко потсмевање во неговите очи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
НОЌ Тики и Краста се во неговата семејна гробница.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Неговиот гнев се грчел во неговите тупаници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали маниристот воопшто може да се спаси од демонскиот порив на постојано интензивирање сѐ до лудило, за еднаш себе си да може да се види во огледало, а не огледалото да го репродуцира во неговата самобендисаност и изворен грев, да го покаже ненашминкан? (...)
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јачеше. Крцкањето на сувиот 'рбет на колата и ударите на излижаните поткови останаа да се вртат во круг уште само во неговата свест.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бидејќи пак обајцата овие попови придружници земаа учество во неговите работи, секој ден дедот поп им делеше и ним по нешто: по една две поскури, по едно шише винце — и тие да ја поминат света неделичка мајчичка повесело.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Воскресија забележа дека Игора го заинтересира судбината на соседот: - Ќерка ми Марија кажува дека кога ја собира прашината од книгите во неговата библиотека, видела и многу записи и цртежи на јагули, пеперутки, кози, оружје и што не…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа беше болна и мораше да умре поради тоа што го направи тој, и гризењето на совест се измеша во неговото срце со чемерот што му се вгнезди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најубавото и најмило лице на светот, сето облеано во солзи, и истовремено целото осветлено од месечината и од нејзината драга насмевка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Валијата го сретнале на пат кон Отоманската банка и преминале во неговата кола.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тука пред него како да беше Костадин на Петра со друг човек во неговото тело.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мислеше на ловот, сега сосема поинаку, за миг губејќи ја од своите мисли сета таинственост, што ја имаше до вчера во односот кон него, а нешто што се изроди во сиот тој поминат ден во него, низ онаа проклета притивнатост во сѐ, што правеше со своите раце, и што мислеше со своите мисли, нешто како негов внатрешен отпор кон таа помиреност во неговите движења, го распалуваше во оваа квечерина и го правеше наострен и здивен за уште еден обид.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мајка ми тогаш замина на неколку месеци во бањата Гаштајн, а јас отидов да живеам со Рајнер во неговиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Единствено вашето присуство во неговиот живот не ми е доволно познато.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го однесе умирачката, го прибра смртта престорена во неговата сенка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во неговите гради навлезе и бодро затрепери свежина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега стоеше на прозорецот и го сеќаваше со целото тело блиското живинче во неговите нозе како стои со исправена глава и исто како него загледано во прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Остануваше притиснат, скучен и сам, а во неговите добри очички, какви што можат да бидат сретнати само кај срните, стоеше нешто толку далечно и стаклесто, во кое беше цела една непремостива провалија.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како и да е, тој со своите две збирки раскази, „Ѓон“ и „Скок со стап“ значително отскокна меѓу жабите во мочуриштето, иако неговата иднина како врвен прозаист, си дозволувам да кажам, изгледа прилично несигурно бидејќи во неговите раскази се чувствува одреден недостаток од теми и одредена тежина при создавањето - што е, ако ништо повеќе, лек против неподносливата леснотија на пишување на скрибоманите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Фимка забележа дека во неговото бледо, подуено лице болскаат мали, тркалезни, безбојни, натрапливи, превртливи, проникливи и студени очи, слични на очи на гладно прасе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во неговата близина нема никого. Куќите трепетат како да се испаруваат. Проѕирните неонски светилки со безбројно шарени зраци.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа не го стори Арсо, туку молчеливо ја крие пред него својата сомничавост и умилно восхитување му лебди на лицето, а токму тоа го насрчува Етхем-паша и во неговите зборови блуди некоја горделивост што го дразни Арса и речиси, тој е дојден до крајот на своето здружување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
17 Икар, Монголфје, Рајт Лежеше на креветот, додека ветерот што се промолкнуваше низ отворениот прозорец му се слеваше низ полуотворените усни, шепотливо вовлекувајќи се во неговиот сон.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
МОДА И ПОМОДНОСТ Се распрашав за кичот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На Ило ѝ беше симпатичен, па ѝ реков дека ми е итересно и може да седиме во неговото сепаре.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во неговите неми инструкции имаше некој толку силен авторитет што дојденецот воопшто не се замисли, туку по некој послушен автоматизам, со тешки и спори движења почна да го симнува ременот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не сфатил дека она нејзино негодување во врска со несигурната претпоставка, дека можело да се случи нивната врска и да успее, било само еден вид малечка итрина со која се служат девојките кога ќе сфатат дека некому му се потребни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, со следната средба, таа го установува тоа во неговиот запенет поглед. Од што ѝ се гади.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Од друга страна Апфелблум го паметеше напредокот на својот талентиран ученик.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Треба да се нагласи дека оваа врска честопати е конвенционална, а без доволна основа се смета дека конкретно писмото е застапено во фонографските системи на писмо, додека идеографијата се смета за предвесник на писмото во неговиот филогенетски развој. 84 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ленротовата смрт на крајот од “Смртта и бусолата” е херојска смрт - тој е мал трагичен херој во потрага по некој вид оригинален Текст когошто Борхес непрекинато го порекнува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Климент Камилски не рече ништо, само го покани Паскали да појдат во неговата соба број 17.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога се сврте зад себе го најде она свое јаренце исправено на високите, тенки ножиња, скаменето, како споменик на убавината и на невиноста на дивиот свет, несфатливо далечно од него и залушано кон таа ведра ноќ, целото потонато во одбирањето на сите нејзини шумови, настрхнато на нејзината белина, а во неговата стојка како да беше собрана и сета белина и сиот раскош и му ги носеше и во таа малечка собичка, во тој малечок заграб од белото пространство на дивината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш, кога случајно се најдов во неговата земја, чувствував дека луѓето се исти како и секаде.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Камилски тоа утро со излитената чанта уште од професорските денови појде кон Татковата куќа, на нов бој со зборот зандана, кој продолжуваше да буди семожни асоцијации во неговата глава.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сепак, нештата се свртеа во негова корист по релативно одобрувачкиот текст што се појави во Гардијан.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Само ја почувствував неговата рака што топло ме прегрна и ги видов солзите во неговите очи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Го опеав, се прекрстив над него и - еве ме во негови чизми кај вас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но се нарушуваше и оваа рамнотежа во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
55 Истовремено, течеше постапка пред Инспекторатот за труд при МТСП, кадешто трудов инспектор (З. Стојановски) – по еден месец од обраќањето – донесе управно решение во негова полза,4 во кое беше укажано дека Известувањето на Министерот не е засновано на закон и истото треба да биде повлечено.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ја пушти раката кон едно цветно гранче што допираше до прозорецот; го скрши; пред да го помириса, забележа пчела нурната во цветот; го остави гранчето на прозорецот и почна да ја набљудува пчелата; ја гледаше колку е занесена во цветот што не узна дека гранчето е оделено од дрвото и дека се наоѓа во неговите раце; дури и кога со сламката ја помрдна малку, таа не одлета; цветот ѝ беше како рудник во кој длабеше: кога го собра сиот сок, кога го испразни, излета и зафати да врти низ лабораторијата, да зуи оддавајќи немир, паника.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И на докторот со влажна коса на чело, на студениот пламен во неговите горди ноздри.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но не беа ни толку прости движењата во неговиот ум.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А Рада дојде и се вгнезди уште одамна во неговата глава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Градинар во сите годишни времиња. Во неговото лице, со избраздено чело, беа напластени повеќе слоеви време на страдање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
НЕДА: Не. Не. Не гледај ме. (Сета се впива во неговата прегратка.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А бидејќи такво нешто не се случило Рајна и понатаму продолжила да ја посетува својата симпатија Генералот во неговиот дуќан за сода вода и да ги игра и пред него сите оние игри со кои ги збудалуваше мажите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Избезумен поглед во неговите детски очи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Наташа се освести набрзо откако тој престана да ѝ ја цица крвта.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беше синозелен мраз во неговата длабочина, беше искадравен во дебелите столбови мранзули, полеани и плиснати надолу, како замрзнувањето да беше фатило и скаменило само еден миг од разиграноста на палавиот поток, со сета негова боја, со сиот негов немир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тие доаѓаат, членовите на семејството и селските старешини, и ме соблекуваат; училиштен собир, што го предводи учител, стои пред куќата и пее некоја мелодија со прост текст.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бил само еден луд миг во него и го повел по себе, сега беше наполно свесен дека тој ниеднаш нема да биде во состојба да стори нешто такво со овој свој малечок, нечекан гостин, дојден во неговата собичка и безденноста на темните ноќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веднаш го поддржав во неговите идеи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А по добиеното дело за разлика во плата, Божиновски покренува уште една – трета по ред – тужба, бидејќи на зголемената вредност на платата логично му следуваат и зголемени придонеси во ФПИОМ – кое право, во иднина, би му влијаело за висината на неговата пензија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Една остра морница се надигна од неговите петици и му го поколеба стојалиштето ползувајќи го сиот, а после се собра во неговите вилици и тука го склешти.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој знаеше дека во неговото мало семејство религиозната припадност ќе ги одделеше и ќе го загрозуваше неговиот внатрешен опстанок.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Насекаде околу нас надоаѓаа светла, брзајќи преку песокта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ова може да ја одразува интернализацијата на геј-синот на мајчината хетеронормативна моралност и на нејзиното љубовно суспендирање на таа моралност во негова корист, нејзиниот двоен став на отфрлање и прифаќање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Седнав во неговата река но внимавав да не нѐ повлече нејзиното дно.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Крајот на есента во 2004 година го означуваше и крајот на животот на Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но нешто длабоко во него се бореше, дури во потсвеста во кодот составен од татковите и мајкините гени, овековечени во неговото битие со татковиот ген на егзил и мајкиниот ген на останувањето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Чичкото ги зема китките. Во неговите очи како да расцветуваат илјада бели и црвени трендафили.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Запазувајќи на рокот за одговор, тој, во декември 2002, се реши да поднесе тужба пред надлежниот суд. 3
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Одвреме-навреме неговото срце, со своите крилја удираше во неговите гради, како птица во кафез, и со својата вознемиреност комуницираше со целиот кревет, што се чинеше како да дише со ритамот на неговото сопствено дишење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Седеше тука разочаран, ниту малку подобар од летен чадор против сонце, зелен и отфрлен, напуштен од немарните излетници кои понекогаш бараа засолниште во неговата проѕирна сенка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
“Дојде во станот на управникот на театарот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Приказната на Јаневски, донекаде, има неуспешен крај... Тој не ја доби оштетата што му следуваше и му беше досудена, ниту пак доби ново работно место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Токму тука, она што порано претставувало компромис за Бредбери се претвора во негова специфика -- така доаѓа до неочекуваниот пресврт: Бредбери едноставно одбива да созрее во онаа смисла во која тоа се случило со неговите колеги- врсници.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Дипломат? – одраз на зачуденост во неговиот глас, а во очите сомнеж. - Така пишува.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Покрај Дишановото, наводно, дрско потсмевање на уметничката работа, овој филм okno.mk | Margina #8-9 [1994] 181 е сериозен и целосен развој на истите оние интереси кои се среќаваат во неговите други поголеми дела.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Средбата со мртвиот Рацин, кога пролетта на 1945 -та неговите другари и соборци го носеа од Бистра и Лопушник, од Кичево, од Гоствар, од Тетово и Скопје во неговиот роден град и во неговиот вечен дом на Велешкиот рид.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Зборуваше… Зборуваше…а во неговите зборови ниту траг од сочувство поткрепено од надеж… или барем некоја ситница што ќе потсети на оној низок лет на ластовицата над калдрмата по долгата суша, во оние пресудни мигови на очекување на дождот кој ќе ги подигне од загрејаната почва замелушавените мрзливи инсекти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Исто така, беа намалени и првичносудените парнични трошоци – па сега тие, севкупно, изнесуваа 29.908 МКД (490 ЕУР). 267 И двете погореопишани судски одлуки се спроведуваат при- силно – преку извршител.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бетонските блокови, кои само до пред една минута му се чинеа дека се креваат од некоја бестемелна празнина, за да бидат поставени над нематеријални темелни ѕидови, сега се стврднаа во неговите раце, и темелите на кулата преминаа во своите вистински димензии.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Жилетот веројатно би можел да пристигне скриен во неговата храна, ако воопшто му донесат храна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како сега, пред него, во негово присуство, да го удри железото?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вечерта дојде и стрико му на Зоки. Додека другите се поздравуваа, Зоки гледаше во неговите раце. Но, тие беа празни.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Петар, пак, лут и нетрпелив кон сето она што (исто така материјално) не му ги олеснуваше патувањата и проповедите, на смрт го проколна во неговата слабост.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Лицето на Големиот Брат доплива во неговиот ум, истиснувајќи го она на О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И нели свиреа ветришта во неговата празна уста?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нивната заемна проникнатост е повеќе од очигледна во ова проза.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
До последните денови од животот Климент Камилски ламентираше пред своите најверни пријатели, книгите, запрени по многу патувања во неговата волшебна, митска библиотека, во која имаше и многу негови значајни списи и записи, во еден рафт и сребрената табакера подарена од Ла Пасионарија од деновите на Шпанската граѓанска војна...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На нив остануваат парченца леплива кожа, соголеното месо црвено чади. во неговата свест се се меша: далечни мириси, лица, спомени, зборови, негови и уште нечии, и не знае веднаш кој и кога ги изговорил ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Иако различни, Рашела и татко ѝ во погледот имаа нешто сосем слично, некаков спокој и тажна задлабоченост.  Кога, водејќи ме за рака, Рашела ќе ме однесеше во неговата мала, чиста, но стара и сроната чевларска работилница, откако ќе седневме на двете преостанати столчиња со сламено, плетено седиште, таткото и ќерката долго молчеа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја ценам дисциплинираната работа што се гледа таму! ВГ: Бета-фенетиламинот е хемикалија што мозокот ја произведува; кога ќе се вљубиш, нивото се зголемува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
(Потонува во неговата прегратка, најпосле, по сето грчевито барање.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Токму затоа јас и Тарзан учествувавме во неговото испраќање за Македонија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Можеби ќе си заминеше по патот на неговите желби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И тој навистина ги виде, за еден миг, пред да се промени сликата во неговата свест.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А Татко веруваше дека во неговите книги се криеше вистинската драма, до чиј расплет се доаѓаше и според редот по кој се читаа книгите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А сепак, сосема осмислена среќа дека еден нов свет ѝ се открил сосема природно, сосема блиску, сосема некомплицирано и лесно, таму, на неговите усни, во неговата дланка и на неговите гради.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега тој многу јасно го виде на белината и своето зрно како одлета од врвот на неговата пушка и како ја фати насоката на она ужасно ѕвере, просто следејќи го в петици и сигурно настигнувајќи го, сѐ додека не се вкопа во неговата распафтана арамиска зачекореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Една мисла ми ја поматува среќата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од обете страни на лицето му се протегаа коси линии на насобраната крв под кожата и се губеа кон густината на дивата брада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Многу такви и слични мисли ме мачеа додека седев во неговата празна соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа сакаше да ползи во него, во неговото срце, да ја досегне неговата длабочина која се затвори против неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Татко и мама секоја недела одеа со Ана, Роза, Марие, Паулина и Александар на прошетка во Пратер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Омразата кон беговите во Крушевица и другите чифлизи, каде што робуваше неговото семејство, се разгоре во неговата бунтовничка душа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дрвјата се тресат, грчат и свршуваат во неговите нови панталони.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Арсо задишено стои пред него и му го допира пругастиот ракав од пижамата, и чувствува како му се движат усните, бргу и грчевито, и не е во состојба да разбере дали ги слуша сопствените зборови или сето тоа станува само во неговите мисли.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Оваа енергија, оваа женска снага, се чини дека го изразува начинот на нужната независност на социјален план.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имаше меѓу нас нешто и пред тоа, но вистинските работи почнаа да се случуваат откако тој се разведе, а јас дел од денот минував во неговиот стан.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Обесен во некој агол на неосветлената соба Има таква ноќ кога цигара по цигара Стигнуваш ненадејно до некои полноќни дождови А потоа одново слушаш како удира часовникот И го препознаваш во неговиот глас Оној сетен повик Таму некаде, далеку во иднината Кога си играат дечиња и ја типкаат земјата врз тебе И во прекрасна ноќ бараат светулки среде бујнатата трева Што те покрива на ридон.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тој, рече, не бара ништо друго освен мојот папок да му биде чаша, мерка за последното шише вино во неговиот живот; му реков да не зборува така, оти сум суеверна и не ги сакам зборовите кои говорат за последни нешта во животот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
-На пример, таков одвратен факт - почнува тој и ненадејно се преобразува: зазема некаков антички став, бледнее, станува сѐ помрачен, а во неговите очи, кои наеднаш се отворени неприродно широко, се пали чудна мешавина од пакост, тага и демонски начела.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Имаше нешто како занес, повторно имаше далечен поглед во неговите очи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вистина, професорската димензија на Бојс се среќава во неговата изложба најмалку онолку пати колку што има и црни слики.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не ти е умот во неговите можеби поучни, корисни зборови, не оти го слушаш тој час, ти просто го гледаш како те краде, како лакомо сѐ следи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Беше вратен во неговата дална Русија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во негово маало немаше здрави сите другари му беа наркомани од дома добиваше пари да јаде но сиот џепарлак за ганџа го даде
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Никој од нас не помни кога последен пат логотетот рекол некому да седне во негово присуство, а уште помалку – да седне до него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така, еден натпис на трите концентрични ленти, во рамкиге на ротирачкото тркало на кое е прикажано окото на господ, се појавува во неговата “карта на одбивањето на магнетната игла”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Долго очекуваниот куршум влегуваше во неговиот мозок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ми рече да дојдам веднаш - истиот ден кога го повикав - и ме дочека на врата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имаше зимски ноќи кога се будеше со порцелан во коските, со студени ѕвончиња што му ѕунеа крај ушите, со ледени прободи во нервите како сива светлина од студени огномети што експлодираат, распрснувајќи се во вжарени снежинки над пустото тло, длабоко во неговата потсвест.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Еднаш разбудена во неговата душа, мислата да стане и тој мајстор со секој ден сè повеќе и повеќе го обземаше и не му даваше мир, макар што Аргир често го навредуваше со остри и неправедни зборови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа го следеше неговиот безизразен поглед и во неговиот замолк утврдуваше дека ништо, ама баш ништо од советите што и самата му ги дава, не допираат до него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По тие два дена, одново се сретнавме. Сега тука, во неговата канцеларија, беше дојден и вториот човек на партијата на власт. Седевме тројцата и пиевме кафе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој добро живее, нели? Тој е среќен!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Вака тој живееше и работеше мирно, во малкуто спокојно време пред неизбежните настани, кои сигурно не одеа во негов прилог.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само во неговиот центар стоел еден лист кој бил полудогорен, и на кој едвај се читало: Јан Лудвик, ЕНИГМА.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога го слушна пискотот на локомотивата, нешто заигра во неговото срце, појде кон вратата на купето и се врати повторно на излезот од вагонот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Арсо чувствуваше како во неговото тело проникнуваше бодрина и сила и дури започна да чекори со уште слаби треперливи нозе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Дали на 10 ноември 1937 година на свеченост во Ерусалим при која Метаксас е воведен во Златната книга и држел говор во полза на идеите на Ционизмот, Вие држевте беседа во негов прилог?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не бил сигурен, подоцна само претпоставувал дека непогрешно го сонил она што ќе се случи во новиот ден: најпрвин, по сончевиот изгрев, го нашле, пред тоа, во ноќта, заборавен на носилка исцерителот Пандил Димулев, тој пријател на билје и треви; најверојатно дека безгласно починал од вчерашната рана помеѓу срцето и левата страна на стомакот, а потоа другиот тревар, откако го исплакал својот пријател со солзи што можел да ги пролее и над својата судбина, веќе видливо исушен и потемнет, легнал на неговата носилка и ѝ се предал на болештината, веднаш сите да видат дека се сушат и потемнуваат во лицата, и Самуил Пендуш, и Сандре Самарија, па некој (во неговиот сон, потоа во стварноста) барал да појде гласник по селата крај кои ќе минуваат, умните да оставаат на патот лук и ракија, за нив, и сено за воловите, инаку сами ќе атакуваат и ќе грабаат со темна можност да им ја донесат на домаќините, како гостинка, чумата што уште пред да го закопаат едниот тревар го однела другиот: два гроба еден крај друг, плитки и покриени со тврди грутки, крст до крст со шубари на вертикалниот крак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Според тоа традицијата треба да се надмине.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Или, математички да се изразам, моето постоење во неговите пресметки беше сведено на обична нула. Не постоев!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вистинскиот амбасадор, според нејзината замисла Бев уверен дека, изневерувајќи го предодредениот татков пат за судбината за патот на спасувањето на своите чеда на Балканот, јас како да го вложував сиот живот во неговата утопија да најдам некаков нов излезен пат во кој ќе ја дооткривав сложената таинствена тишина во неговиот живот, моќта на премолчување кога опасноста најмногу демнеше во меандрите на неизвесната балканската судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Како живееш, Кире? - најпосле го прашав, кога ме одведе во неговиот дом, во една петкатница, прилично уредена, а тој со една убава женичка се однесуваше како со домаќинка.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Остро издаденото адамово јаболко во неговиот тенок врат направи изненадувачки брзо движење горе-долу и пивото исчезна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во неговите мисли беше јасно, барем во однос на континуитетот на власта, дека едниот тоталитаризам минува во друг, при што како константна ја насетуваше институцијата на јаничарството и јаничарите, која си имаше своја историја уште од античките времиња на Балканот, првин со македонската фаланга, па Римската Империја, со преторијанската гарда.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Инспириран од древниот мит за раното детство, тоа го претставува новиот човек роден од енергијата на земјината срж.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Круме Волнаровски ѝ беше единствениот близок човек на кој можеше да му се довери и да му се предаде целосно, особено во оној дел од денот во кој, откако тој се разведе со Роза, го минуваше во неговиот стан.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Изгледот на кучето, уште при првиот поглед, го потсети на описот на Грифонот во неговата Британика.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ништо не тврдам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога го спомна Домаќин, таа забележа промена во неговото лице.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најпосле помисли да не има некоја грешка во неговиот шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сеќавав во тие мигови на случајот на Мигел Унамуно, славниот ректор од Саламанка, кога на една слава во времето на фашизмот, на хистеричните повици на Франковите војници да живее смртта, со нему својствена храброст ќе истапи со познатите зборови дека има мигови кога молчењето може да биде лага, спротивставувајќи се на извиците за смртта со повиците за живот, во неговата осуда на фашизмот и франкизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во почетокот на пролетта 1969 година станува и официјално претседател на Организацијата за ослободување на Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа секако во неговиот душник јадот лелееше спарушена трева.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Постоеше некоја ритмична бодрост во неговото кажување, поигрување со сопствениот сомнеж. Па, и една игрива наивност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Неколку пати шмркна, свртен кон ветерот, испитувајќи го воздухот, барајќи некаква посебна миризба во неговото студенило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа го имаше во неговиот глас уште повеќе кога продолжи: - А можеби и отчукав некој, а?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Човекот го спушти куферчето и во тој миг во неговите очи забележав искра на изненадување.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Откако добро ја проучив структурата на грамофонот, ги открив звуците кои отсвирени во негова близина предизвикуваат таков ефект тој да почне да осцилира сè појако и појако, за да на крај се распадне... Margina #21 [1995] | okno.mk 115
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Со тоа, ерменскиот систем на писмо значително се разликува и од коптското, и од готското писмо од гледна точка на нивната паралела со појдовниот грчки прототип.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се разбира, при надоместувањето на настанатата штета учествуваат сите тави случајно присутни во неговата фурна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во неговото однесување немаше ни трага од пријателство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа животот на З се претвори во спиење меѓу корици; дремење без надеж дека некое дете, некаде, некогаш, повторно ќе погледне во неговите вечно млади румени образи.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Му дозволува, замисли си, тој господин Иван Степанович на татко ти што да прави и тоа во неговата сопствена куќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така беше при повеќето наши средби во Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секундите биеја во неговите дамари како да е се една бавност во која времето никогаш не ќе го исполни просторот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
О Матисен за четворицата големи англиски преведувачи од шеснаесеттиот век (Hoby, North, Florio i Philemon Holland), додека методологијата што ја користи Timothi Webb во неговата студија за Шели како преведувач, содржи внимателна анализа на неговата работа како преведувач во релација со останатиот негов опус и со современите концепти за улогата и статусот на преведувањето.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Црвените жиличиња во неговото око се распливнале, сонцето спроврело низ блескавата црна нишка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој не ја прифати вината за војната.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И таа доаѓаше, и овојпат ноќта влета во неговиот прозорец, бесшумна и невидлива, а кога се освести од дремливата занесеност со таа книга, во прозорецот веќе беше црно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Единствено брат ми недостасуваше. Влегов во неговата соба: пустош.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Анѓа се осмели да го погледне овој силен Турчин и просто си го виде својот сопствен сурат во неговиот и веднаш се вџаши, па почна да мрда со устата, ширејќи ги рацете за прегратка и вртејќи се кон него. – Ан... Ан... Ан... нгеле, брате!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Филмот е бележит и поради улогата на Батерфлај Мекквин, која не е именувана во екипата, а која ја игра црната прислужничка на Милдред, Лоти, на некој начин најдивниот лик во целиот филм, но исто така и средство за упорно, жестоко расно стереотипизирање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во неговиот ум беше содржан Винстоновиот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не можам да се сетам”. „Ќе се сетите”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го погледнав право во неговите очи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На Татко, чиј ред беше да ги претстави најтипичните заемки од областа на историјата, администрацијата, оружјето и воените звања, географијата, временските појави и другото на коешто ќе наидеше, додека според договорот, Камилски требаше да ги издвои и најкарактеристичните заемки со најдолговечна и најширока употреба на Балканот и во неговите граници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сите тие со своите енергии зрачат наоколу, создавајќи разновидни услови, за да се створи жив свет на неговата површина и во неговата околина – зборуваше старецот. – Ридот има душа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дедо Иван немаше внучиња, така што во неговиот однос кон Бојан имаше нешто вистински дедовско, преку врската со Бојан тој го живееше и остваруваше односот дедо-внук, во среќавањата со него ја подмладуваше својата старечка душа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Новинарот клекна пред неа, ниско наведна глава, нејзината дланка јa собра во неговите и ги бакна со долг срдечен и благодарен бакнеж...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Напротив, „означителот на означителот“ го опишува движењето на говорот: се разбира, во неговиот искон, но денес се претчувствува дека еден искон чија структура се спелува на тој начин - означител на означителот- самиот се разнесува и брише во своето сопствено продуцирање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога го виде кроткиот изглед на Акакиј Акакиевич во неговото старо виц-мундирче, тој наеднаш се сврте накај него и му рече: „Што сакате? “ – со отсечен и цврст глас, за којшто имаше вежбано намерно во својата соба, сам и пред огледало, една недела пред да го добие своето сегашно место и генералскиот чин.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во такви услови, старите раководители на Организацијата, како Дамјан Груев, во текот на 1904 започнале да ја обновуваат нејзината мрежа во битолскиот округ.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Неговиот Армагедон со комерцијалата пропадна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Смрдеа, божем, на душата, за во овие два-три месеци да се сетиме... и дека ова е, така да речам, последното милосрдие...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Додека беше жив Татко, колку и да ги следев неговата судбина, неговиот живот и неговиот работен тек, особено во откривањето на сиџилите, небаре почитував некаков завет, даден пред него, во своите потраги, го заобиколував неговото цариградско време и местото на Фатхи-беј Окијар во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Летка понекогаш, летно време, го посетуваше во неговото родно село во Преспа; последниот пат дојде заедно со Стефанос кој освен што има спортски манири знае за возврат да биде фер.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја убеди, користејќи ја и сопствената опседнатост од книгата (што, во неговата болест, беше уште порешавачки аргумент) дека треба да го пуштиме детето да си го следи својот избор.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Создадено е сомнение не во самото раскажување, туку во неговата вистинитост и стварност.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш мајсторот полека ја испружува раката и го прави изнудениот потез со пионот за едно поле пред кралот, зашто тој е решителниот потез во неговата шаховска кариера.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Знаев дека со ништо не можев да го спречам во неговата намера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ѕвечкањето на коцките мраз во чашата во неговата рака го потсети дека повторно пребргу го испил пијалакот, пред да се стопи мразот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во неговата глава и во неговите цврсто стиснати усни имаше музика, и тој ја управуваше големата машина, громовито силната органа, басот, тенорот, сопранот, длабоко, високо, и на крајот, струната што му предизвикуваше морници така што мораше да ги затвори очите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Минуваше од епизода во епизода, небаре проверувајќи се пред мене, во еден вид исповед дека тој му се ветува на мирот оти мирот на крајот секогаш победува.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но, секогаш зборот измама го швркаше како камшик, орајќи бразди во неговата душа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гледав како на фатените туѓи гулаби, заскитани во неговиот гулабарник, им ги поткаструва крилата, за да не летаат додека не привикнат на новата средина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нешка уживаше во неговото знаење и не пропушташе ни еден одмор да не го слуша како ја раскажува и старата и новата лекција.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Борот го посади дедо му Аврам кога тој се роди во негова чест и спомен, радосен што му се роди машко внуче - да расте висок и снажен како бор.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Си правев куќа не нагоре, туку надолу. Не ја градев, туку ја копав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татковите свети книги во неговата библиотека, беа поместени помеѓу книгите за јаничарите и книгите за балканскиот бестијариум, во кој доминираа книгите за јагулите, козите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа надоаѓаше во неговото тело во некакви спори налети, од кои се чинеше како по сета кожа да му избиваат некакви црвени безболни пликови, беше свесен дека тоа мускулите во него умираат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Последен пат со началникот Круме Волнаровски се сретнав во неговиот кабинет.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога запре да земе здив се уфрлив во неговиот збор; реков дека Катерина и јас, кога го прифативме заедничкиот живот, не си поставувавме никакви условувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Директорот Стево Трајчов беше изненаден од нејзиното рано доаѓање во Центарот, но покажа љубезност кон неа и ја покани на кафе во неговиот кабинет.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во неговиот живот мина близу или далеку крај неколку балкански владетели од последниот султан Рашид V, Мустафа Кемал Ататурк, Кралот Зогу, Енвер Хоџа, на крајот Тито...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговиот молк Мајка го разбираше и во неговите најскриени значења.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Честопати кога го надлетував Медитеранот во повеќегодишната мисија во Тунис се потсетував на мислите изречени од писателот- пилот Антуан Де Сент-Егзипери, прославениот автор на Малиот Принц, мисли жнеени во бескрајниот свет на тишината на ѕвездите, во неговите мисии како еден од првите воени пилоти.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Класицистот го прикажува Бога во неговата есенција, маниристот го прикажува Бога во неговата егзистенција.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сонот беше сѐ уште жив во неговиот ум, особено она обвиткувачко, заштитничко движење на раката, во кое како да беше содржано сето негово значење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Под бујните веѓи, влажните очи уморно му светкаа и откако тетка ми ме изнабакнува по целото лице и убаво ме изгушка, тетин Јован срдечно ми ја стисна раката и ми помогна да ги натовариме куферите во неговиот автомобил.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Би требало да почне да ги надгледува сите свои кружења, сите струјни кола на светот кои се сечат во неговите гени, нерви и мисли. Какво нечуено ропство.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мајка немала доволно храброст да влезе во неговата соба и да го оттргне од неговите збогувања. Таа не склопила око цела ноќ.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но во тој случај Маргарита, ако било што можев да предвидам, тоа е дека во еден момент расеано ќе се сврти кон прозорецот и дека тогаш, во тој случај, Маргарита ќе го види мојот одблесок, вкрстување на погледите на ликовите од тоа стакло врз кое темнината на тунелот става одлики на придушено огледало, го става својот виолетов плиш што се движи давајќи им на лицата живот во некои други рамништа, одземајќи им ја онаа ужасна маска на креда што им ја навлекува комуналното осветлување на возилата а особено, е да, тоа не можеше да го порекнеш, Маргарита, кое ве приморува вистински да го погледнете она друго лице на стаклото бидејќи во магновението на двојниот поглед нема цензура, мојот одблесок на стаклото не е исто нешто со оној човек кој седи наспроти Ана и во кого Ана не смее отворено да гледа во вагонот на метрото, 59 а освен тоа онаа што токму го гледа мојот одблесок веќе не е Ана туку Маргарита во моментот кога Ана брзо го тргна погледот од човекот кој седи наспроти неа бидејќи не е згодно да го гледа, но кога се сврте кон прозорското стакло, таа го здогледа мојот одблесок како демне на тој момент, за благо да се насмевнам, без дрскост а и без надеж кога погледот на Маргарита како птица ќе падне во неговиот поглед.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
— А тоа значеше задушување на востанието во неговата прва фаза, во самиот почеток.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дедо Иван и Бојан го гледаа и секоја голтка што тонеше во неговото грло беше искра радост во нивните очи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Еднаш кога Капсула и јас се готвевме за ноќен лов, влезе некаков ѓавол во неговиот дедо - да оди и тој со нас.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Каков апсурд имаше во неговата надеж дека Марија ќе може да живее тука, во иста куќа со нив двајцата... преостанати од некогашниот свет.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Често во неговите наследени книги со старо турско писмо, пепелта од неговите цигари при занесните читања се истураше и врз синкавите персиски минијатури, арапските арабески, небаре неговиот лик беше засекогаш заробен во нив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога неговите очи ќе се загледаа во моите, и моите во неговите, неговиот поглед не паѓаше надолу, по мојот врат, по моите гради, кон моето меѓуножје, ниту пак мојот поглед паѓаше по неговиот врат, по неговите гради и подолу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мирон Донски продолжи длабоко да гребе во неговата душа: - И самите гледате дека, колку и да се напрегате и да работите, никогаш не ќе успеете да ги преведете сите сиџили. Тие се пишувани со векови...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Имаше нешто во перчењето на петелот и во неговото матадорско држење, што го возбудуваше Милан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој еден Мичо од Комитетот, еба си му името такво, тогаш беше еден од кандидатите, ама жив човек глас во неговата кутија не сакаше да фрли. Го мразеа луѓето.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
За прв пат воведен во „Структурната трансформација на јавната сфера“ (1962), овој концепт ги информира сите подоцнежни дела на Хабермас, со клучно навраќање на темата во 1990-те години, во неговото монументално дело „Меѓу фактите и нормите“ (1996).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Историјата не престануваше да ми нуди нови примери. Можеби уште поуверливи од татковото време...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не зборуваше со бесот и непријателството што се беа собрале меѓу неговите масивни ѕидишта и кули, ниту во неговите поплочени улици и тврдини преполни со механизми.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
На пример, размислувале да му дигнат пари на богатиот велешки Турчин Аршин-бег, но никако не успеале да влезат незабележано во неговата куќа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тоа големо читателско искуство сега е видливо во неговото дело.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Гапка кај него ги чува клучевите од оставите и од подрумите; клучот од големиот сандак, што стои во неговата соба и од средишната остава Иван Иванович го носи со себе и не сака никого да пушта таму.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се наближуваше времето кога требаше да отпатуваат со Хелвиг во неговото родно место.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сфатив во тој миг дека нему не му е толку многу до тоа да не ме караат за велосипедот, туку да не му ја расипам идејата што му се чинеше многу возбудлива, па решив во негова корист. Премолчав за велосипедите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бог, се разбира, можел да постапи како сака, тоа е во неговата моќ, и не знам дали заради тоа може да му се оспорува добронамерноста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со надеж погледнав во неговите долги раце, а тој, иако не гледаше во мене, ме разбра.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Некој актер, актерка или режисер може да биде сакан од театарската критика, па дури и од пошироката публика, но никогаш нема да стане ’голем’ ако не го прифатат театарските бифеа“ ќе напише Р. Шербеџија во неговата автобиогравска книга „До последен здив“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но кој можеше да го сопре Чанга во неговата љубов кон козите, кон луѓето, кон животот?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со таков од и влезе во неговиот стан, разгледувајќи го ентериерот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата што минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи; тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Татко ми, пак, се трудеше колку што беше во негова моќ да и пружи подобар живот кај нас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Најлошо од сѐ беше болката во неговиот стомак.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Доживеа радост оти Господ ги благослови со ќерка што ја крстија Зоја, ама следните години беа само црна кр во неговото срце: Павлина закандиса туберкулоза и сега деновите ги минува во санаториум, а Зоја е оставена во рацете на дебелата Божана, втората жена на Бориса, неговиот татко.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ова чувство на премин - да се биде помеѓу состојби и оттука во самиот процес - посебно е очигледно за Бојсовото исклучително чувство за површина или текстура, различните „допири“ што ги поседува материјалот -мек или тврд, флуидно мазен или рапаво груб.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сè до денес тој верувал дека има значајни подобрувања во неговите навики, во начинот на размислување и ритамот на живеење.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Погрешната идеја, со последици во остварувањето со страдање на цел еден народ во фаталните граници, зачнала во умот на диктаторот, во неговиот делириум на владеење да се сочува власта небаре од Бога дадена.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Еден дервиш, предавајќи му некаква молба, го уби во неговиот кабинет.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Можеби уште од Лукрециј поетот толку неотповикливо не ги чувствувал луѓето како случајности во просторот”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
" Господмнот Гроздановски беше изненаден од тоа што го чу, речиси штрекнат, но не одговори, туку го погледна кучето коешто, расположено во неговиот скут и со опашката живо раступкана по неговата болна нога на којашто ова фрашкање ѝ годеше и гледајќи го гледаше право в очи, зачестено накривнувајќи ја главата налево.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Татко интимно веруваше дека трагајќи по сиџилите, ќе стигне до средиштето, до прекинатата семејна полнота на кадиското семејство на мајка си, кое некогаш живееше во неговата земја на егзилот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го запознавме и Гинтер Саша, западно-германски наследник, кој нè одведе во неговата куќа за да ја запознаеме неговата жена, Брижит Бардо.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Што сон го мамеше, што вода плискаше во неговата цврсто зделкана машка глава?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во „предметот”, или во неговото правење, секако, но и во самата тема.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Беше командант на чета во неговата бригада.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во еден миг тој сепак се врти кон нив и налутено им вели да си одат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А бидејќи тоа не било сторено, на работникот не му следува оваа разлика од четири плати.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сепак во неговите очи има еден влажникав отсјај што уште не успеала да го избрише примиреноста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој веќе се виде во положбата бег на Мариово и господар над сета таа раја, та се породи во неговата глава една егоистичка мисла, но и благородна – спасителна барем за децата, жените и старците.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но во неговите видов и нешто повеќе од тага.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Му го донесоа во неговата земјанка што беше ископана длабоко во шумата во падините на Олимп. Беше јуни 1946 година.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сакав и јас да му подарам нешто, нешто по што ќе ме помни, нешто по што ќе се сети како играа нашите сенки, и како ми ја допре раката, и што ми вети на разделба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Синтагмата балкански лавиринт беше многу честа во неговите записи, како и подоцна балканското проклетство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Полека влегов во неговата соба. Брат ми ја средуваше фиоката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во татковата свест, додека слушаше, јагулата ја водеше неговата мисла, понираше во неговата потсвест со цел да ги помири противречностите што му се наложуваа помеѓу внатрешниот и надворешниот свет.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но кој би можел и да претпостави дека со ова не е кажано сè за Акакиј Акакиевич, дека му е судено бурно да проживее неколку дена по својата смрт, небаре како награда за од никого незабележаниот живот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Татко се вдаде во деноноќно читање на книгите, како некогаш во неговото кадиско време, кога читаше многу книги, а често ги прелистуваше и големите свети книги, за да го најде вистинското и правично мислење, односно пресуда, дури со потврда од Бога.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога Ајша ни по два-три месеци не успеа, кадијата реши да се послужи со една од своите кадани, која по овој истиот пат беше дојдена во неговиот харем.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Нешто се случувало со него. Со рацете на сонот што се распламнувал во неговата крв месел како од две бели теста величествени облици на двоимено суштество - Ганка-Фиданка!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислам дека токму моето присуство во неговата соба како да го охрабруваше Стариот писател во водењето на дијалогот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога со непогрешлива интуиција го одбраа газдата на куќата, тие го присилија ангорското крзно да скокне во неговиот скут.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој секогаш сакаше да ги активира двата енергетски извора, дури и во неговите скулптури и инсталации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со технички грешки, често визуелно некохерентни, сликите сепак доловуваат нешто од вонземската и електрифицирачка атмосфера што Бојс ја создаваше во неговите рани перформанси.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој поглед не можев да го препознаам, тој поглед беше таков, туѓ и изменет, веќе некое време, но сега за првпат ја сфатив вистинската причина за промената.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во неговиот глас го препознав сопствениот страв од времето на моето детство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И беше наполно сигурен дека неговиот глас, кога би го испуштил сега, онака напнат во неговите гради, би бил многу покукавичко завивање, без ниедна трошка од онаа решителност, што ја имаа во себе дури и најслабите и најдалечните нивни одзиви.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И додека на неговата скромност, повлеченост и срамежливост им нема крај кога станува збор за секаде присутните секојдневни општествени неправди, за најтривијалното газење на човечки права кое се случува под неговиот нос, кое што тој ниту го гледа ниту го слуша, и во врска со што главно ништо не му паѓа на ум - во негово присуство непречено можете да ги газите сите закони на правната држава и сите норми на човечност, можете да му дадете слобода на најперверзното самоволие, смеете да пљачкосувате и разорувате, дури смеете и да убивате, ништо од сето тоа нема да ги помрдне неговите крукчиња - истото тоа тромаво, тивко и незабележливо општествено суштественце молскавично оживува ако го мобилизирате за националната кауза или, уште подобро, ако го поставите на маса околу која се одлучува за судбината на цели народи.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Селим, Циганот, кој на својот коњ му ги пренесе неговите работи од Вишеград и беше единствениот човек кој влегуваше во неговата колиба, седеше по дуќаните и раскажуваше, којзнае по кој пат, сè што знаеше за странецот. – Асли, тој и не е човек како другите луѓе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Живото раскажување влеваше бодрина во настроението на Арсо и некоја убава топлинка струјкаше во неговото тело. ...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ти дури денес концентрирано мислеше на мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Она утро, додека ги чекав симидите во бурекџилницата, Б.С. спомна дека вплеткувањето во животот и во неговите противречности не е секогаш предизвик.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
При тоа тие добиле информација дека “југосовенските партизани во Македонија ги ослободиле Кичево,88 Гостивар, Дебар и Тетово“.89 Со истата радиограма Маклин бил известен дека “две британски мисии кои оваа недела се спуштија кај албанските граници сега ќе заминат за Струга за да стапат во контакт со партизаните во таа област и оттаму треба да се обидат да стапат во контакт со македонскиот ГШ“.90 Едната мисија била предводена од Мостин Дејвис, а во неговата придружба биле еден оператор за врадиоврска и еден експерт за експлозив.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Кога замина од Виена, Рајнер имаше десет, а јас две години повеќе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно време во домот, многумина се посомневаа во неговиот човечки пород, ги исплаши неговиот дух (иако најжестоко се проповедаше против религијата), - некои, сепак, се посомневаа во него, можеби тој беше плод на нечистиот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Градината беше во неговата душа, во неговото пошироко семејство Неговото лице можеше да се види овековечено во главите на некоја од статуите на картагинските воини расфрлени низ урнатините.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вистина е, во неговиот филџан тогаш, всушност, виде сè, а во сите тие нешта што му ги кажа единствено не се виде себеси.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Татковата потрага се исцрпуваше во неговите книги за кои сметаше дека ја дополнуваат вистината на балканскиот човек, а Мајка сметаше дека најголемата книга си беше самиот живот, која беше најцелосна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Камилски со восхит и замислено го следеше Татко, во неговата свест се будеше сорбонското време кога пред тогашните големи авторитети ја бранеше среќната иднина на детето преку неговото воспитување.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Имав претстава другите како да не беа во неговото видно и слушно поле.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како Шарло во црно-белите филмови, додека рамката на фотографијата се затвора во кружен црн ирис...  „Се вика Дитер Вислицени и има чин на капетан”, го известуваат првиот меѓу рабините и предводникот на солунската еврејска заедницата во неговата канцеларија, „и тука пристигна на 6. февруари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Константин З заработуваше добро, воедно бележејќи и солиден раст по стрмната хиерархија на мемлосаната, веќе пристарена администрација во неговото министерство, навивајќи со сета сила за оние министри- президенти што на најистакнатото место во владиниот кабинет се менуваа, понекогаш со вртоглаво темпо, и коишто во помладите како него гледаа нова енергија погодна за какво-такво освежување во стариот бирократски поредок на државата воопшто и посебно на неговото министерство.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Цело тоа попладне сите заедно беа среќни, исто како во неговото поранешно детство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оваа темна вечер го заборавив огледалото на тротоарот и сонот го изгубив зашто пред легнување секогаш мислев, се гледав во неговата сјајност Оваа ноќ, го заборавив огледалото на тротоарот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Како поим на живот и смрт, како име, како соговорник во неговата осаменост.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Токму тоа и ги збунува критичарите: гледајќи дека Набоков не прави видлива разлика меѓу речта на хероите, не гледајќи ја исфокусираната авторска оценка, тие го обвинуваат Набоков за нејзино непостоење, во негова некритичност кон моралот, во “нерускост”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Да ме пуштат малку да ти побуричкам по тиквата, ќе се сетеше дури и на кој ден си му ветил на господа свеќа што никогаш не си ја забуцал во негов шандан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека во неговата ординација бев седнат спроти него одеднаш доктор Настев ја извади минијатурната шупелка од фијоката, ја разгледа внимателно како да ги бара нејзините загубени звуци а потоа на чуден начин си поигруваше со прстите по нејзините дупчиња.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со занес го слушаше Игора Лозински, кој беше проникнал длабоко во природните тајни на Езерото, а во неговата свест проработуваше силниот механизам на асоцијациите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Оваа мисла ми беше малку непријатна, но беше во негов дух.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби токму тука, во неговиот придонес, заедно со други мислители во дваесеттиот век, кон подривањето на картезијанската перспектива - наредните генерации ќе го препознаат најголемиот придонес на Витгенштајн. превод и подготовка: Жарко Трајааноски 68 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Nick White ЛОКАЛНА СЦЕНА [ Интервјуто со Д.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Само во неговата свест, која во секој случај ќе мора набргу да биде уништена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Штутгаржанинот се гордее со тоа што во неговиот град се наоѓа најдобриот балет во Германија и најпознат во Европа, по рускиот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тогаш Христов на Колишевски, со помош на авторот на овој текст, даде писмена изјава одобрение до сите македонски издавачи на сите оние места каде што во неговите дела стои „Бугарин“ и „бугарски“ да бидат коригирани изменети во „Македонец“ и „македонски“.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се освестив во неговите сигурни раце, здогледувајќи го лицето на мајка ми над мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Различното произлегува од фактот што овојпат вратата на песната поетот ја отвора со буквалната болка вдомена во неговото тело: песниве се испеани во Париз во еден исклучителен период од поетовиот живот кога сè, буквално сè е потчинето од (Ништото на) болката.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Неколкупати, откако ќе си легнеше Карл, уште не длабоко заспан, осеќаше дека мајка му Марија се доближува до неговиот кревет и нежно, со очи полни со љубов, гледа во неговото лице...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби во неговите сметки е присутно и бркањето на некоја додатна цел!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За прв пат јасно како острица на нож блесна во неговата глава - жив закопан, и се виде во тој блесок како се задушува, како попусто завива за помош, како по неколку дни, избезумен и гладен, ги забуцна забите во својата измршавеност и се кине залак по залак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Како дополнување на регуларните проекции што ќе се одржу­ ваат во музејската сала (со големите јаболково зелени столови на склопување, дизајнирани во доцните дваесетти од Марсел Бројер), Франсис има намера да прикаже и неколку филма од пораната продукција на Ворхол, како “Empire” (1964) на пример; во соседната сала ќе бидат изложени уметниковите слики со славните личности од шеесеттите години.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Првото утро кога се разбудив во неговиот дом, ми рече: „Сонував како си правам куќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи Деридините деконструктивни процедури се полабави одошто оние типично модернистички, и бидејќи тој не става нагласок на доаѓањето до заеднички заклучоци, местото на индивидуализмот во неговата теорија е позначајно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Свесен дека го бие глас на слаб или никаков педагог (сега измислија и нов збор - методичар), Гого не му се мешаше многу во учењето на синот што му беше пошол по стапалките, освен што со едното око ќе ѕирнеше во неговиот блок - да види до каде е.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас знаев дека полека но сигурно почнува да ми се допаѓа; бев убедена дека ќе паднам во неговата мрежа, и бев, се разбира исплашена: тоа можеше сосема да ми ги искомпликува работите во животот, оти јас целосно ѝ се бев предала и ветила на Партијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Постојано во неговите уши одѕвонуваше ... „не смееш да ја венчаш, зашто тоа ќе ти донесе уште поголема несреќа“, на сето тоа додаваше „да беше среќа, досега ѝ куп деца ќе ти изродеше.“
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе се сомневаат во неговите намери.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А кога му стори абер овчарчето во Будимерци дека нападнале и други чети во неговиот „пашалук" тој ги поткани прилепските војводи да го придружат, да видат кои се овие сега што нападнале во Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Професор Пол пивна и се заколна дека во неговиот крај, кога бил мал, пред доаѓањето на геометрите и полицијата, имало џуџиња, монаси кои со посебен, строг начин на живеење успеале својата старост посветена на науката да ја продолжат до библиски димензии, при што, сосема природно, се смалувале...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ние двајцата, Саше и јас, без да нè забележат, отидовме во неговата соба и си пуштивме наша музика, како што и им одговара на едни вистински кич деца.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Значи, погрешно е во неговото дело да се бара нешто “повеќе”, како што обично премногу нешта се трупаат и во делата на Пикасо.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Или пак беше само случајност во неговото случајно патување кон непознатото, во оној миг кога сфати дека најосамени сме тогаш кога упорно го бараме токму она што сме го оставиле зад себе токму тогаш кога сме тргнале во таа залудна потрага?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кај Дерида, тој романтичарски гест може да се најде во неговиот згуснат, алузивен, џојсовски стил, а кај Борхес во неговите раскази, чијашто заводливост (лековитост) останува и покрај негативноста што ја содржат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не-здраво-разумноста“ стана еден од заштитните знаци на неговата теорија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби никој ништо не рече тогаш, во неговото детство.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија влезе во неговиот кабинет.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Гледав во неговиот светлозрачен калем и не знаев што да кажам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во тој миг Цви Корец длабоко во срцето почувствува дека судбината негова, на семејството, советот, заедницата, на целиот овој град, сѐ посилно се заплеткува во големо клопче што се намотува, се пласти и стега околу сите нив заедно од некоја огромна сила спрема којашто секој отпор е слаб, оттука и излишен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Последното што го најдов испишано од некоја книга, како потсетник за нешто, не сум знаела за што во тој тогашен момент, беше: “... недостигот на лична смисла и суштина го добива својот најсилен израз во едно судбоносно осакатување на животното чувство, на едноставниот секојдневен живот во неговата повеќеслојна и раскошна целина“.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ване не беше силник и јас уживав во неговата благост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Чувството за некаква кобна завлечканост во неговите петици тој не го загуби ниеднаш и сигурно затоа можеше да застане и да се сврти уште на првото 'ржнување, што го чу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тука, крај него, во неговата близина, имаше уште некого, тој просто го сети неговиот здив и неговата зачекореност, еден ужасен впечаток за нечие непожелно присуство, сè додека не беше во состојба да ги вкопа петиците во двете вдлабнатинки, што успеа да ги направи за тоа во тврдиот снег, и добро да погледне нагоре, кон стените, до кои не успеа да допојде во ранината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А кога еднаш поверува во неговите зборови, Змејко веќе немаше зошто да не се впушти и најдлабоко во сето тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше едно едвај забележливо вртење со главата во оној старец до него, Змејко дури тогаш се загледа во неговото лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Има нешто неизмерно големо и важно во неговиот живот, една човечка должност што го заслепува со својот сјај, да се урне нешто сосем подло и гадно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во неговата библиотека можеа да се најдат драгоцени книги и ракописи на кои можеа да му позавидат државни библиотеки и архиви.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- прашав огледувајќи се во неговите очила.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не можеше да се каже дека ѓаволчето се смее, иако имаше видлива веселост, дури озареност во неговиот израз, како да е восхитено од она што го гледа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Само ако гулабот ги вплете нозете во неговата бушава коса.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Грофот гледаше низ мене во бескрајот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На стариот му заприлега тој како да е добар светец што слегол од иконостасот на некоја напуштена црква и назорум дошол и во неговиот двор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Никој не ќе може да го искаже сето она, што се случуваше со тоа ситно, прерано старечко тело, припиено во тие спичави штици со сите четири, додека се спушташе надолу, нити она, што беше во неговите очи, полни со некаква потпечена, лудечка смеа, кога беше долу, исто како да го надмудрил некого и еве успеал пак повторно да се роди, паднат во калта, уште долго време не испуштајќи ја тврдата земја од своите крвави раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Минувачите често ѕвереа во неговата соголена глава како случајни посетители на мала подвижна изложба.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Имено, за волја на вистината, судот пресуди во негова полза – и покрај тоа што извршувањето на пресудата никогаш не се случи во реалноста, а секако дека треба да се земе предвид и фактот што, во тоа време, сѐ уште не постоеја извршители, како би се забрзала извршната постапка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Лазор рикан како попарен и се загна, со ножот во слабината, по него, по Арнаутчето; го дофати, ги вклешти рацете околу неговиот врат и го поткрена од земја, но тогаш два куршуми, едноподруго, се забија во неговата лева плешка, па Лазор се нурна нанапред и падна на земја, со Арнаутчето под себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури правела и шеги за сметка на Трајчеица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сепак знаев дека се израмнуваме: мојот дух се наоѓаше во неговата едноставна војничка блуза без ордени додека јас размислував со неговиот разум.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Жената од портретот му се смешкаше спокојно и таинствено на Том и тој повторно погледна назад кон неа, а срцето му чукаше како некаква музика што ечеше во неговите уши. „Таа е прекрасна“, рече.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, во меѓувреме тужениот QBE доброволно му исплаќа средства за ПИО, по што тој ја повлекува тужбата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се наведе, му бакна рака и му ја кладе парата во неговата рака, говорејќи му: — Земи, дедо Петко, алав и од мене и од господ. По стопати алав.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Веруваше во неговата моќ, во неговата љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И во неговата глава се случи нешто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Значи, жената излезе на прозорецот само за да го види него и сигурно затоа што беше забележала дека и тој е на својот затемнет прозорец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Погледот ми беше матен и не можев да видам дали има солза во неговите очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Познато е дека Истанбул е милионски град, со вонредно живописна панорама, со море кое завлегло во неговите пазуви, што широки и тесни улички и сокаци со мермерни куќи и облакодери и со дрвени куќарки, град кој лежи на два континента, каде што најрелјефно се оцртале европското и ориентот, град со џамии и цркви и еврејски синагоги, сараите на турските падишаси и султани, со споменици на едно блескаво богатство, на еден раскош и пропаѓање на една петвековна империја, која ја докрајчил стариот и изнемоштен старец - султанот Решад...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јасно и неоспорно е дека без добар превод не може да се постигне саканиот ефект – ниту да се претстави еден жанр, ниту еден автор, ниту едно дело во неговата вистинска значенска и естетска димензија/функција.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Трепереше нешто длабоко во неговата егзилска душа, што на ист начин ја возбудуваше и татковата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Логиката на нивната вкочанетост е логика на стравот, не не страв како карактерен недостаток на случајни поединци туку како модел на реагирање на општествени случувања, значи стравот не во неговата психолошка, туку во неговата социјална димензија.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но, мене ми е уште потешко да се уверам во неговата фалена точност, па два пати ме апсеа разбеснетите чувари на кои што морав да им зборувам најголеми лажги бидејќи вистината би ми донела само дожд од тупаници.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но Жолтко веројатно не го беше здогледал одговорот на моите раменици бидејќи беше зафатен со пребројувањето на некој ситнеж што се наоѓаше во неговите раце.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Гледаше во Бојан, во неговото изгорено, бронзено лице и си мислеше: „Цар на планината! Вистински цар!“ - А некој ден ќе одам на Орелска Чука. Ќе му избегам на дедо!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Неповикано, едно сеќавање доплива во неговиот ум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во зглобовите се вгнездува вкочанетост и длетото одвај се движи во неговата рака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Внатре бевме Кенди, Холи и јас и сите три помисливме дека е луд.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Гледаше дека има логика и вистина во неговото кажување, кога ќе промислеше и од неговиот балкански агол на гледање.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нараторот мора да знае како да ги одбере 90 Margina #11-12 [1994] | okno.mk и да ги реактивира моќта и енергијата на прав начин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Што се однесува до Дедо Мраз, во тоа време ние децата го сакавме како што и денешниве, но малку верувавме во неговата моќ, всушност, во тоа дека може да ни ги оствари желбите што први ќе ни паднеа на ум или што ги влечкавме преку целата година.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Конструирана е така што долготрајно овозможува рамномерна температура на загревање, зашто одделни алхемиски процеси понекогаш траеле со денови, па и со недели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се натажив при помислата дека тоа ни е последен ден и истото го здогледав и во неговите очи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Да им се позлати српот, - си прошепна старецот, па ги сврте очите кон ледината над својата колиба, каде што некогаш во неговото вистинско време, пред повеќе од дваесетина години, се брануваа златни жита.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По ништо не можеше да се заклучи дека некој живее во неговото тесно, скромно наместено сопче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мачката во неговото крило се засркна и промјаука извини, на што тој невешто пушти да му испаднат неколку пцости.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во еден таков пополноќен разговор, Летка во неговиот глас фати или се потсети на некои постелни шепнешки тонови и му подвикна како при искушение да се падне во бездна: „Еееј...“ му пристори.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му се чинеше дека во неговата дланка се грее чаша со ракија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Книгата остана заборавена, непреведена, неговата дијалектичка анализа не ја мина границата на родната земја Македонија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никој од нас не знаеше зошто логотетот го повика, но претпоставувавме дека сака да се увери во неговата духовна моќ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Многу се забавував додека го пишував тоа. (се смее) ТЛ: Знам дека си се забавувал.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Откако сите се сложија дека „мозокот” му припаѓа, токму на татко ми, како глава на куќата, како наш стопан, но и човек кој имаше склучено најмногу работни договори за оваа година, тој со победнички израз на лицето, со мозочето во едната рака и со жолтата кумановска во другата, го посоли добро и во еден здив и залак, го стрпа во неговата уста од која вирееа тазе направените вилици, скапо платени со зделките кои го беа фаворизирале неговиот бизнис годинава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Матвеј Николаевич стоеше бос, наведнат над заспаната ќерка; неговото лице беше вкочането сосема блиску до градите на Наташа; на Вадим му се причини дека тој мошне смрдливо и чкрипаво мласка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ох, семоќниот, другарот Аритон Јаковлески, се изгубив во неговата сенка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мајка, наоѓаше секогаш по некој повод да влезе во неговата библиотека.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ним не треба безрезервно да им веруваш“ беше нејзиниот заклучок во врска со однесувањето на тој војник на бел коњ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Господи!“ „Да, напред во негово име.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ми раскажа Пере Катин, зетот на Сотира, помлад човек во чија меморија можеш да се потпреш, па и во неговата способност да разбере што се зборувало, и да пренесе точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Упорно чекаше таа да се појави со некоја постапка којашто ќе го поколеба во неговите сомневања.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И раскажува Бошко долго, како било и што било, си ја откри пред мачорот радоста, раскажуваше раскажуваше, а мачорот затоплен во неговата прегратка предеше, предеше и така двајцата несетно заспаа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Доколку му забрани или го успорува влезот на Светиот ветар, во неговиот ум ќе владее темнината: тогаш како на пустинскиот рамен песок, ишаран од ветарот на пустината, во неговиот ум, секогаш ќе се повторуваат истите нешта, врз површинското платно на секојдневието.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како што во неговата родна земја тој опстојуваше, наоѓајќи погодно тло во наследените ментални структури на власта, овде продолжи инерцијата на забрзаната градба на новиот човек со наследената Сталинова илузија да се надополни изгубеното време, низ засилена градба на нови објекти, над економските можности.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Описите во неговите раскази се беспрекорни и кога се реалистични, и кога се психолошки, трогателни и исполнети со меланхоличност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Идејата без сомнение беше апсурдна, но искрсна во неговиот ум во истиот момент кога го почувствува парчето хартија во својата рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Главна цел на проектов (пак повторувам: во неговата техно-варијанта, бидејќи текстот првобитно и не беше замислен како хипер-текст) е што пошироко да ги искористи можностите на овој нов медиј - хипертекстуалноста, всушност да ги „размрда” сфаќањата за тоа што воопшто значи медиј и палимпсест, бидејќи во случајов станува збор за еден мултимедиски палимпсест (расказ, предавање, епистоларна исповед, мала илустрирана енциклопедија, стрип, филм - овој проект едновремено е сето тоа, без да биде заробен во оклопот на било која од наброените форми).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Вовед Како простор што е достапен – барем номинално – на сите граѓани да уживаат во него и да го користат, јавниот простор е локација каде што се формира и претставува општествениот идентитет, сцена на која се одигруваат општествените практики, а во неговото пошироко значење на „јавна сфера“ тоа е место каде што „јавноста“ се организира, претставува и замислува.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Париз и лете и зиме е оној Париз кој може да се сретне и почувствува низ неговото секојдневно сивило, со безбројните автомобили кои овде особено во неговите центри, го загадуваат воздухот и затоа тешко се дише.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Поначесто во неговите зборови го гледавме и ние неговиот прапрапрадедо, махараџата Раџнапур, ги заушувавме клопотарците на камилите и викотниците на камиларите, ја чувствувавме дури и смрдливата реа од кожата на камилите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Непознати неочекувани клетки се отворија во неговото битие, во него, откривајќи нови царства, сè повеќе зголемувајќи го животот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И полека во неговото тело почна да се всадува едно ѓаволско чувство на сопнат, чекорите му стануваа сѐ покуси по таа нагорничавост, а по лицето му израснуваа ситни студени монизда пот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бев задоволен што го добивав благословот од легендарниот татко на нацијата, да служам во неговата земја, во зближувањето на двата народа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Дваесетипет по туѓ газ ич не болат! – ја спомнав резигнирано едната од многуте потврдени од животот поуки - Детски муабети – беше коментарот на Господ, и за прв пат откако го запознав насетив во неговите зборови трепет на сочувство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бојана го прибра во нејзиниот кревет (- гревче едно, зарем мислеше дека со цел памет ќе те оставам да спиеш на подот?), што малку го подсмири, дури и сонот неколку пати сакаше да го прими во неговото царство... ако Бојана за беља не почна да грчи.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Теоремата на Гедел за прв пат се јавува како пропозиција број ВИ во неговите мемоари насловени како: За формално неодлучливите пропозиции во Principia Mathematica и нему сличните системи И, објавен во 1931, и гласи вака: На секоја ω-рекурзивна класа формули κ ѝ одговараат рекурзивни класни знаци r такви што ниту v Gen r ниту Neg (v Gen r) не припаѓа на Flg (κ) (каде v е слободна променлива од r).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Нејзината публика ја сакаше Мерлин како Мерлин - и тоа е вистинската природа на квалитетот на yвездите”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со тоа си земаа збогум со свети Димитрија и го молеа да им ги прости гревовите што ги направиле за оваа и друга година, што газиле околу манастирот, што јале и збореле можеби понекој непристоен збор во негово невидливо присуство.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мојот загребски забар со “природен талент да задава болка” пред неколку месеци ме прашуваше што тоа јас правам во неговата ординација, то ест зошто не сум на - фронт.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А кога денот се прикраде пак во неговиот прозорец со онаа негова нерешителна виделина, во која будењето траеше долго, првото, што успеа да го открие, беше едно малечко, питомо главче, со две долги увца, кои по својата боја и по тоа како беа порастени многу потсетуваа на два листа од една мека тревка, што расте по висовите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа командантот од Штип кој со онаа иста ведра срдечност што тогаш му предизвикуваше презир, а сега, за чудо, спасоносна пријатност, му соопшти дека базенот во бањата Кежовица е готов и дека, според ветувањето, тој еве лично го кани господинот делегат да дојде на заслуженото релаксирање во неговите лековити термални води.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Источната мистика и христијанството силно се чувствуваат во неговите дела.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Петре Бакевски Петтиот христијански собор, 553, во Константинопол, го осудил и му фрлил анатема на Македониј, монах од Лихнида, поради самогласките во неговите зборови кои испуштале долги воздишки.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
По сѐ изгледа дека тнр. гравури од Виндзор, на пример, кои светот едновремено симболички го покажуваат во неговата прасостојба и во неговиот катаклизмички самрак, настануваат токму врз темелите на таков тип “леонардовски” визии.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Татковата тишина најмногу се криеше во неговите книги.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И, се разбира, откако момчето веќе решило да си бара татко, зошто да не биде тој татко и личност со име и со презиме! А ако е можно и со функција?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сосредоточува на текстот од интервјуто за „Der Morgen“ кој му се враќа во мислите збор по збор, онака како што го даваше тогаш, пред девет години, имајќи ги пред очите како негови први читатели, татка си, реб Апфелблум, своите ционистички пријатели од Жешов, авторитетните рабини на Берлин, дури и неговите просветени професори од Виена кои во неговото доживување стојат, тројцата, со широко разлистани весници, потчитуваат од неговото интервју, а потоа задоволно фрлаат меѓусебни погледи преку рамките на очилата и цвикерите и задоволно го одобруваат прочитаното...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Неговите подвизи беа чудните жени во неговиот живот, чудната смеа на неговите волчи заби, чудната крв под неговата темна кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога сум во негово присуство, посакувам да го однесам на пуст остров и да останеме таму.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Несомнена е авторовата потреба за патување (во смисла на животен еликсир), неговиот копнеж по дијалог со светот, со другиот (М.Бахтин), соочувањето со културната Другост, притоа, како по правило, повторно ја имплицира временската димензија, овој пат на културно- политичко рамниште.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јас, потпрен врз неколку букви Гледам спокојно од нив ноќта како резбари крст И како полека се вљубувам во неговиот древен јазик Единствен на светот само со идно време.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Како можев на татко ми било што да му речам за неа, кога ќе го видев неговото деформирано, будалесто лице, беспомошноста и очајот во неговите очи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во неговите очи како да расцветуваат илјада бели и црвени трендафили.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Добар начин на човек да му се посака добре дојде во неговиот скромен дом, си помисли.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Огист Дипен во неговата мала затскриена библиотека, или кабинет со книги, au troisieme, No. 33, Rue Dunot, Faubourg St. Germain.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
19. Велес, колцето негово Во домот на Рацин А еден ден во нејасата измаглина се подадоа неговите раце од пресушената грутка од изронетата во заборавената темнина Дамнешни кристали растурени по почвата земна Линии складни во воздухот ги обновуваа некогашните форми дури се будеше мемлата од тркалото Со нив почнуваше земјата да се врти околу зборовите изречени во невреме И пладнето повторно ја воспеваше глината што се раѓа во неговите дланки и сите крикови несекнати и дални и кликот небесен и сончевиот оган нараснуваа во благото тесто на ломната материја на надежта Израстуваше од неа зборот во светла преобразба Зрачниот хоризонт пак над чардаците ги прибираше помнењето и смртта со затрчаноста на водите и времето
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Била подготвена и Декларација за македонската парламентарна група која требало да ја потпишат македонските пратеници во бугарското народно собрание, избрани на листата на ВМРО.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Петре дочека да заврши конгресот со работата и со голема тежина на душата ги прими директивите за дејствување во неговиот реон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но она за што се работи, она на што упатува, не е ништо друго освен самиот тој, ништо освен неговата вредност во рамките на внатрешно доследен, формален систем на значење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Присутните дојдени да го пречекаат Камилски, по наводно извршената операција, гледајќи го како се занимава со сандаците со книги, не можеа да разберат што се случува, сѐ додека тој не им пристапи на блиските, се поздрави и за моментот најде најпригоден изговор, како и начин како да се префрлат книгите во неговиот дом.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој веќе завршил, а сè уште во неговата глава треперат римите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Џули, што ти е?“ прашав збунет и тогаш сноп на рефлекторска светлина премина преку нас и јас погледнав во неговото заслепувачко око.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беа последните зборови на Јаким Ниновски, во неговата канцеларија оној понеделник кој за жал во бележникот на секретарката Ботка веќе не постоеше. Беше изчезнат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сето ова беше направило од овој Турчин културен човек, и тој како таков се покажа во Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еднаш, дури по две години, еден од луѓето во сини комбинезони влезе во неговата врата и го поздрави од Братот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги привлекува витките, јадрооки девојки со скапи подароци: ѓердани, позлатени гривни, свила и чоја и така лесно, како пеперуги во оган паѓаат во неговата шепа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А таа, стегната во неговата узенгија, се молеше, колку за да го заузда стравот, толку и на пусија, иако со окови на нозете: „Господе златен, да биде ќерка, те молам!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Раскошно расплетената коса на жената бие во неговото лице и му ги заслепува очите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Знам двајца глумци и една глумица кои сега се прасиња!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Беа оставени надвор од неговиот свет и денот, што одминуваше во неговите прозорци, и налетите на ветерот, со оној нивни мек закискан допир, и сите, сите други мисли.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Книгите сè уште седеа наредени по полиците во неговата соба, во куќата, во градот, и сеќавајќи се на нивното невидливо, заборавено присуство во својот живот, тој си вети дека кога ќе се врати дома, ќе ги препрочита сите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој тип уметник е хиперинтелигентен крт, стаорец со фантастични рефлекси и интуиција на гениј, тој е алхемичар и научник, господар на дрогите и виртуоз на сарказмот - тој има авторитет пред криминалците и морлоците кои му се јатаци и често делуваат во негово име.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Додека го слушаше `рзнувањето на коњот, во неговото грло злокобно завиваше жед, чепоресто пуштајќи по телото суви и горки жилички.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Оваа слика сугерира можна космичка хармониаја која секогаш ми изгледала битна за Бојсовата скулптура, исто како и во неговата социјална и еколошка работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пандо, дрезнејќи ја својата цигара од тревки, се загледува во неговите сини очи, плука настрана и процедува: - Што да речам јас?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Барабар учествуваше во приготвувањето на сѐ и сешто, само не во неговото трошење преку зимата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Татко му се мешаа семожни мисли во неговата свест, од толку надојдената поројна река на балканската историја, кога возот бавно запираше во битолската железничка станица. Пискотот на локомотивата го оттргна од неговите далечни мисли...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се колнам ништо немаше изменето во неговото срце, тоа беше истото, Кејтенско.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Малчо, како што рековме отпрво, беше малку необично дете, имаше во неговата душа и малку злобност и среброљубивост и скржавост.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сѐ стана брзо и просто. Предвечер сите тројца седеа во неговиот стан и ја слушаа летната грмотевица на облаците.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вангел Русјаков е сосема до неа, тие безмилосно навлегуваат во неговите очи, ете, да не е оваа шамата што ја накрена жена му, ако ја пружи раката ќе стигне до разделот, ама од пусти срам, а и поради тоа што таму од кај другиот ѕид ги должеа вратовите машките на Коста Ципата, се заврте на кај Милка, се сви околу неа како колак и чиниш веднаш продолжи да спие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Инаку, секој ден од почетокот до крајот тој ги повторуваше сите движења од вчерадента, тоа беше веќе вкоренето во неговото тело така, што без нив не можеше ни да биде замислен ниеден од тие денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како да се гледам себеси во неговата младост. Еееех...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ама пред да го одведат народните одмаздници, пред очи на гладните дечиња му ја заклале козичката, го пратија во Отешево - за казна - камен да крши, со игла да го мери, а јас, будалиот, како што сте вие сега, кои мислите како што мислите, со шмајзерот вперен во неговиот тил, го терав посилно да удира со барјето - 12 кила тешко, и му бранев да гледа долу кон езерскиот брег, каде се мезеше народната власт.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мора да е возбудливо во негово друштво.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Птицата се сврте кон него, го фокусира шашливиот поглед преку нишанот на својот клун право во неговата глава, па кресна нешто просто и пцостно, го напрчи ветрилото на опашот и навистина одлета, ама не како избркана туку како поканета.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
111 Поради преземената германска офанзива на Кајмакчалан британската воена мисија се упатила кон Бахово и неколку дена престојувала во неговата околина криејќи се од Германците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Тука се велича секоја епизодна по­стап­ка во неговиот живот како единствен подвиг, се оди што подалеку во спиралата на култот на неговата личност.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неговата подвижна библиотека во егзилот за секое значајно дело и настан во неговиот живот беше свртена кон потрагата на идентитетот на својот народ, за неговото илирско потекло, историската изолација во која гледаше причина за постојаниот егзил на својот народ од кој не беа изземени тој и неговото семејство.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Изгледа, единствениот несреќник што еднаш се врати со празни раце од фурната беше мојот Семјон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И така лирите не му прават никакво задоволство во ќемерот под перницата или затнати негде во некој ќош во неговите конаци во Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А не е ли тоа толку и толку ранети и убиени токму со тие бројки запишани во неговата тетратка? Што е тој?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Многумина не веруваа во неговото враќање како во чин на слободата, макар што тој на своја страна ги имаше Ицак Рабин, Шимон Перез и многумина други Евреи кои веруваа во соживотот, едни крај други со арапите?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со овие два едноставни збора на псевдонимот кој беше претворен во негово начело, Duchamp ги открива, но едновремено и прикрива филозофските претпоставки на својот живот и своите редимејди.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Неговата привлеченост од Христос како фигура и неговото искуство со смртта го okno.mk | Margina #11-12 [1994] 91 доведе до таму да не го негира минатото, туку да го трансфор­мира во колективно наследство (како што тоа е изразено во неговата витрина посве­тена на Auschwitz).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
С беше подготвено за некаков празник кој никогаш не постоел и не можел да постои во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Два дена подоцна тој беше приведен во Истражниот затвор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ќе останат и во негова надлежност.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Накратко, класната, расната, етничката, сексуалната и родовата политика на филмот е прилично ужасна. ‌Тие политички петна, меѓутоа, не го смалуваат естетскиот успех на филмот, особено кога се гледа со правилна дистанција и иронија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој ѝ го откри своето вистинско име доверувајќи ѝ се дека тој на таа тема пишува роман, дека најверојатно Паца, под друго име, во неговиот роман ќе има значајна улога.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие поделени лојалности не се само психолошки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јаi bien rеu les cartes dАrlеѕ et de Struga, mais pas encore le courrier contenant les critiques que vous mаnnоnсiеz. Cella ne saurait certainement tarder.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Климент Камилски слушаше за прв пат во земјата мислење за својата книга на животот, која во неговата родна земја беше забранета и единствениот примерок од Универзитетската библиотека беше предаден во полицијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Изгледа помислува дека не сум го сфатил, затоа повторува дека треба да се јавиме во канцеларијата на Денков. Тој лично нѐ чекал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Секој чекор на Арафат беше следен од невидливи тајни сили кои беа навлезени дури и меѓу самиот раиз, во неговиот дом, во неговото опкружување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Така, тужбеното барање на Ѓорѓиевски е усвоено и дефинитивно е одлучено во негова полза, со што: а) се поништи одлуката на генералниот директор на Шеќераната за давање отказ на договорот за вработување на Ѓорѓиевски, поради наводно кршење на работниот ред и дисциплина, како и одлуката на УО на фабриката, со која приговорот на Ѓорѓиевски беше одбиен како неоснован; б) се задолжи Шеќераната да го врати Ѓорѓиевски на работа со сите права од работен однос, на работно место кое одговара на неговата стручна спрема, како и да му ги надомести парничните трошоци од 33.660 МКД (550 ЕУР), сѐ во рок од осум дена од приемот на пресудата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неговиот ентузијазам веднаш ми станува симпатичен (можеби поради презимето што асоцира на Хуго, таткото на Корто Малтезе). Coleshill House, идната палата на богатиот братучед, е одличен предизвик за да се направи нешто различно, друго, од вообичаените градби во тогашна Англија.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Стоеше на прозорецот, низ кого денот ги процедуваше своите малукрвни, придушени одблесоци во неговата одајка, по ноќта, чија што црна темничина ја разнесуваа на парампартали оние гладни завивања на дивината, пробивајќи се при тоа и во неговиот сон, а сега поминуваше со дланките по рамениците, што му беа тврди, еден огромен, црвенокос човек, а врзан во таа зачмаеност; секоја нишка од неговите мускули, навикнати секој ден да го имаат она живо оптегнување и да просребруваат притоа сега беше останата да изумира во таа самота; секоја негова мисла, навикната постојано да ја има во себе смислата на она, што го работеше, сега, кога немаше што да се чини и на што да се мисли, остануваше пуста, како катче полно застојаност и пајаџина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Властите, коишто и без тоа се сомневале во него и во неговите другари дека се членови на Организацијата, без двоумење можеле да го искористат тој факт и да го прогласат за член на Гемиџискиот кружок.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Уште се сеќавам со задоволство и почит на Кралската љубезност што ми ја укажа вашето Величество пред некое време, при мојата посета на Потсдам, кога ми отсвири една тема за фуга на клавичембало и така љупко побара од мене да ја развијам темата во Неговото пресветло присуство.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Првото, дека вината за неуспехот на востанието била во неговото предвремено кревање и второто, дека ослободувањето на Македонија е можно само со помош од Бугарија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
И „У калика“ е во духот на Швејк, а келнерите се облечени во неговата униформа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Да, да, рече. И ми призна дека можеби имало во неговиот живот и некоја Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ова доцно зимско утро беше најсветлото утро во неговиот живот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа направи да се почувствувам особено убаво во негово присуство.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се почувствував пријатно со мојата ситна дланка во неговата топла шака, дури некако потраа тој пријатен стисок.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Лицето на Господ Бог, во неговите темни дворови, се замагли, зашто рамнотежата на слога со сопствената околина беше нарушена.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Премногу се вплеткаа во неговиот живот и во животот на семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
— Ами знаеш ли дека Сефедин и мудурот во Витолишта најмногу пиштат од тоа село?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Лично верувам дека со својот критички однос кон состојбите опишани во неговиот Календар за годините што поминале, како и со своите актуелни колумни, Трајче Кацаров ќе помогне во создавањето нови и здрави критериуми за проценување на состојбите во уметноста кај нас, иако сум совршено свесна дека сите заедно сме длабоко заглибени во истиот круг на тешко премостливи и речиси непроменливи вредности.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А: Темелно изведен пеколен план! Не морате да ми го кажувате продолжетокот: ги снимивте тие звуци во вашата песна и му ја подаривте плочата-бомба на Ракот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Беше помлад човек - во доцните триесети години, претпоставувам - со лисеста брада, избричена глава и со преголеми очила со упадлива пластична рамка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
7 Во декември 2010, Врховниот суд (во совет составен од судиите: С. Алиу – претседател, К. Здравев, В. Атанасов, д-р М. Ристова и С. Трајчовска – членови на советот), одлучувајќи по ревизијата на Ѓорѓиевски, донесе пресуда во трет и последен степен, со која ревизијата беше усвоена, а пресудите на првостепениот и второстепениот суд, преиначени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Не си упатен во неговите лутања – рече Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Големиот источен татков сон остана засекогаш и во неговите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како да беше се згодил еден од најзначајните настани во неговиот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ова се случи откако падна од столот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Овој пат, откако седнав на столот спроти Грофот, додека гледав во неговите раце, реков: - Тоа биле погани нешта .
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѓувезија Дубровска одговараше послушно, без ниеден знак на противење. Всушност, таа и не знаеше што прави.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Авторот нам повеќе пати ни кажува дека во неговите раскази „сите опишани настани се вистински настани“ и ние, без оглед на сите мистификации што ги дозволува текстот, како што веќе нагласив, мораме да му веруваме, дотолку повеќе што овој автор не страда од постмодернистичка треска.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ема му се заблагодари за поканата, влезе со Илона во нејзината соба, ја причека да се истушира и веднаш потоа заминаа кон Метрополата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи: тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дики ја завлекува раката во неговиот џеб и ја извлекува ламбата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)