Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа, во новата т.е. пререгистрираната фирма, беше вработена со договор за вработување на неопределено време бр. 03-3/22, од август 2005-та2 – три години пред да настане конкретниот работен спор со нејзиниот нов „газда“, иако претходно, во истата аптека, имаше остварен работен стаж од над 25 години, односно таа сиот свој работен век го имаше поминато во истото претпријатие.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, задкулисните игри не изостануваат никаде, па ни во овој случај – што е и сосем очекувано и не треба многу да нѐ изненади.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Па така, оној кој ќе успее да „одвлече“ пет-шест вработени, намамувајќи ги на приватен бизнис, со потпишување спогодба за трајна деловна заедница, го добива раководното место во новата фирма – патем, не наговестувајќи дека сите пет основачи го уживаат истото право, односно го имаат првото да учествуваат во управувањето со претпријатието.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Погрешна примена на материјалното право постои кога судот не ја применил одредбата на материјалното право што требало да ја примени или кога таквата одредба не ја применил правилно (чл. 345, ЗПП). 217 Папазова против Градска аптека Спор за неисплатени надоместоци1 Nemo in persequendo vel agendo deteriorem causam, sed meliorem facit (Paul. – D. 50,17,87) Со покренувањето судска постапка никој не [треба да] се доведува себеси во полоша, туку само во подобра позиција Работничката Јелена Папазова од Велес (сега 51-годишна) беше вработена во поранешната јавна Градска аптека „9ти Ноември“ во нејзиниот град – којашто, по приватизацијата, го носеше целосниот назив Приватна здравствена установа „Градска Аптека“ – Струмица, бидејќи сега седиштето на фирмата сега беше заведено во оваа општина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

В. чл. 368 од ЗОО. 31 (чл. 227, ЗИ) – што, пак, се очекува да даде поочигледни резултати при ефективното спроведување на судските одлуки во сила, знаејќи дека тоа лице ќе биде и лично погодено со оваа негативна санкција, доколку на дело не ја спроведе судската пресуда која е во корист на работникот. 3) тенденциозно бришење на цел еден појаснувачки член, кој што го регулираше надоместот на плата во случај на враќање на работникот: имено, во новиот ЗИ/05 целосно е испуштен чл. 226 од стариот ЗИП-ка (1997), којшто предвидуваше дека работник, кој поднел предлог да биде вратен на работа во правно лице, може да предложи судот да донесе решение со кое се определува дека правното лице е должно да му ги исплати, на име плата, месечните износи пристигнати од правосилноста на пресудата – додека не биде повторно вратен на работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И оваа приказна, барем на прв поглед, до овде делува сосема регуларно и праведно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Овој полугодишен период е прилично кратко време, ако се знае дека според нашето облигационо право, другите побарувања утврдени со судска одлука застаруваат за десет години!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како и рематеријализацијата на сеќавањето во својата изворна деструктивна форма, и отсутната присутност на минатото ќе нè врати кон познатото искуство, не веќе „таму“, туку трансформирано во новата држава „овде“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Средбата и односот на сексуалниот нагон и на нагонот на смртта во полето на уживање е јадро околу кое се формира значењето третирано во новата британска уметност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ваквата супституција на фонетските значења е мотивирана со тенденцијата за зачувување на парадигматиката на системот-прототип во новиот систем, и тоа, за да се дојде до изоморфна репродукција на бројната вредност, изразена низ букви.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нагонот на смртта е клучен за развојот на Фројдовата идеја за психичкиот живот „од онаа страна на принципот на задоволство“ бидејќи „принципот на задоволство е тенденција којашто се наоѓа во служба на некоја функција на која ѝ припаѓа задачата душевниот апарат потполно да го ослободи од возбуденост или количината возбуденост да ја држи што пониска или константна“.3 Во заднината на овој принцип Фројд гледа „умртвувачка“ функција, која има удел во општото настојување на сето живо да му се 3 Сигмунд Фројд, С оне стране принципа задоволјства, Нови Сад 1994, стр. 164. 174 okno.mk врати на мирот на анорганскиот свет (фамозниот нагон на смртта).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Временското траење на Авто-Деструктивната уметност делува и како претставување, слика, но и како одигрување на и/збришаното коешто повторно ги заборава нештата на заборавените, „евреите“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И најпосле нешто се прекина... Старецот во себе слушна пеење и здогледа непрегледна трака како доаѓа и го прекрива целиот свет... Неговата душа заминуваше во нова, непозната сфера на постоење... 80 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во таков случај, во одново создаденото писмо настанува замена на фонетските значења на системот на писмото-прототип со фонетски значења специфични за дадениот јазик и притоа се сочувуваат местата на знаците во алфабетската низа, кои се наследени од парадигматиката на писмото-прототип.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На земјата остана сега веќе засекогаш неподвижниот леш: но лицето веќе не му беше онака скаменето како за време на неговиот мртов живот; беше изобличено со грчот на човечки страв и надеж...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Можеби разликите се крија во тоа што: во тоа време на натпреварите за освојување, се постигнувале со војни, а денес во новиот милениум, со нагласување, истакнување на мирољубливоста. ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во следните петнаесетина години, во новата куќа им се изродија четири деца...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Можеше да се прочитаат и вакви плакати: „Да живее козата на соседот”, „Со козите во нови работни победи”, „Смрт на козите, слобода на народот”...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Познати козари од планинските села, кои зад себе влечеа цели стада кози, со снажни прчови, се искачуваа на големата бина среде плоштадот, на која, по обичај, за време на големите паради, дефилеа и митинзи стоеја највисоките раководители на новата Народна Република Македонија во новата социјалистичка Федеративна Народна Република Југославија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Всушност дваесетина години по нејзиното формирање, по Првата светска војна завршена со Версајскиот мир во Париз, странскиот капитал ги фиксираше симболите на моќта во новото време во новата држава Југославија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Без кози во новата петолетка...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Длабоко во себе тој можеше да се согласи со новата власт: за што ги растура куќите, имотите, семејствата, па одново ги обединува во нови неприродни врски, заедници, а преостанатите планинци, кои нема од што да ги раздели освен од козите, ги тера да слезат во градовите и прекуноќ да станат нова класа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Плашејќи се секогаш од радикални решенија со смекната душа од селидбите, од ударите на судбината, тој сега гледаше дека децата се ослободени од неговите фрустрации, но го плашеше тоа да не предизвика спротивен ефект во новата средина, па да се урне неговата морална тврдина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Всушност, целта на режимот била да ги трансформира селаните во нова работничка класа на пролетери кои ќе го вложат својот труд за создавањето на најавениот индустриски рај кој ќе овозможи најпосле новиот човек да биде господар и поседувач на природата!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се плашеше некој на неговите сакани Балканци, да не им ја фрли во нов облик семката на јаничарската идеја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој беше внесен во селидбите и нивните последици, толку внатре во себе уплашен дали ќе се вкорени во новата почва, зашто не беше лесно да се откорне семејството, со генерации врзано за една земја, да се приспособи кон животот во друга земја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Новороденото братче, повиено во нови и шарени пелени, лежеше во лулката.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Итс орајт, итс орајт“, рече тој според една навика веќе стекната во новиот свет.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Освен што Нико пишува многу поединости, покрај другото и во врска со случајот на стариот со паштерката во Цариград кога вели ’Тој ги посрамотил сите наши чесни домаќини’, па и она што е познато во врска со неговата Ерменка и односите со неговата законита жена во Маказар, тој во новиве страници што ги најдов спомнува дека Никола, по убиството, бил фрлен скраја во гробиштата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа проста вистина многу добро ја знаат оние што се решаваат да влезат во нова акција и на кои, впрочем, животот им станува живот на пречки и застои, на подеми и падови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На тој начин предизвика интересирање за филмот чиј што одбивачки елемент е пред сè тактилен, бидејќи се темели врз менувања на сцени и ставови, коишто во импулси доаѓаат до гледачот”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Самиот мејл-арт, инаку, се развива и менува, што е резултат на работата и соработката меѓу илјадници „бунтовни“ уметници коишто Мејл-артот го претворија во нова уметничка, културна и општествена стварност.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Уметникот во новата, комуникациска ера веќе не си е, како некогаш, доволен самиот себеси затворен во својот микро-свет, туку сега е граѓанин на светот, отворен кон сите култури, традиции и индивидуалности во интеракција. (што не значи дека „изолираниот уметник” е мртов - бидејќи уметноста сепак е осаменичка работа, а мејл-артот само разгорува некои стари жарчиња за односот меѓу уметникот и светот - туку само зборуваме за доминантни модели, како во животот така и во уметноста, како во комуникацијата така и во творештвото, сè повеќе разбирајќи дека сето тоа е исто и дека она страшно осамено, тогаш, Life = Art на Дишан, денес е толку секаде-присутно што, веројатно, за некоја година, како реакција на „промискуитет носта на информацијата и уметноста” ќе се појават „Новите езотеричари” кои, како некогаш алхемичарите, ќе се обидат да сокријат, да сакрифицираат одредени зони од знаењето, иако процесот е толку залауфан што...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Машинските додатоци затоа му носат нов квалитет во смисла на способност на раширена перцепција.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Виртуелната реалност со интерфејс, именуван како податочна ракавица, симулира духовна рака паралелна со духовното око и со тоа ја постава тактилната перцепција на одлично место во новата естетика на електронскиот медиј. manray 2) Естетизација на движењата, демонстрација на нови научни и философски парадигми Машини, такви и поинакви, индустриски машини и виртуелни „gadgets”: во 20-иот век навлегуваат и во уметноста, влијаат на нејзините стратегии и ги одредуваат нејзините усмерувања.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Токму од во овој текст споменатите уметнички дела, втемелени врз технологијата на виртуелните машини, доаѓа чекорот нанапред во новата проценка на допирот и со тоа доаѓа до вистинска субверзија на полето на естетиката, којашто досега ги форсираше како сетила- okno.mk | Margina #15-16 [1995] 45 теоретичари само видот и слухот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тука се потпираме врз размислувањата на при крајот на 1991 год. трагично починатиот теоретичар на телематичното дружење Vilem Flusser, којшто во својата расправа Дигитален изглед запишал: „Авантурата на очовечувањето, со нас, стапува во нов период.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Низ неговиот перформанс, се чини, како Jean Baudrillard да ја развивал својата мисла за приклученоста на телото и за протетскиот сензибилитет; Stelarc е со 100 и повеќе метри кабел приклучен на различни апаратури, исто така електронските додатоци го спојуваат во нова, да ја наречеме франкенштајновска целина, неговото, со додаток на трета електронска рака крајно артифицелно тело.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Машината, досега послушна слугинка на голото искористување, станува конструктивен елемент на новиот жив организам”, запишал архитектот Erich Mendelsohn во својот, 1923-та година објавен текст Динамика и функција, а при тоа мислел на влијанието на машините врз новиот динамички концепт на просторот во новата архитектура. (Парната машина и подморницата беа, да речеме, мобилни примери за неговиот познат проект за опсерваториумот Einstein-ов столб.) Дваесеттите години на овој век беа период на моќното влијание на „машинскиот сензибилитет” и механичкото искуство врз уметноста; тука не е само Marinetti-евиот футуристички манифест, туку и уметничките истражувања и дострели од различни претставници на историската авангарда; од Man Ray, дадаистичките мобилии и модели на Владимир Татлин до кинетичките дела на Naum Gabo и светлосните скулптури на Laszlo - Moholy Nagy.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сега му го бараат локалниот список.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа покажуваше дека на Закинтос, и во новиот драматичен тек на времето, не настрада стариот дух на човечката солидарност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Масони, како што читаше во толку историски книги, беа најголемите личности на последните три века во стариот и во новиот свет, најголемите од редот на мислители, научници и уметници, а на истокот и значајни свештеници, слободољубиви владици, дури и патријарси.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Лечејќи ги ноќните несоници, мајка ѝ по лекарска препорака почна да зема валеријана, а таа по сопствено наоѓање го создаде ритуалот со трите вечерни чашки коњак. Во тој стек на околности, особено како што времето заробено во новите односи и навики споро истекуваше, приликите губеа од романтичната сила дури и без споредба со врската меѓу Хана и Леон за која ѝ зборуваше мајка ѝ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Неа им ја овозможија оние што во срцето, до границите на личната саможртва, ги негуваа и ги одбранија двата идеала, човекољубивоста и божествената праведност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога се исилува пред решителната акција одново да оди таму, командантот на местото му зборува како се надева дека наскоро лично ќе го покани во новиот базен на локалната бања во која термалните води имаат потврдена лековитост, срдечно го тупка по рамото и се смее со полните заруменети образи што откриваат страстен пијач, додавајќи дека, дури тоа нему и да не му е потребно, особено со оглед на претстојната работа, добро ќе му дојде малку релаксација.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со текот на годините мајка му се повлече дома, се зафати да се грижи уште повеќе за помалиот син, но овој, несвикнат на работа, брзо се даде по ашикување и уште побрзо се ожени со некоја унгарска монденка во новиот темен костум на риги што му го соши брат му за „велика матура” склучувајќи, како што слушнаа од добри луѓе кои доаѓаа од Преку8, граѓански брак во некоја од општините преку Сава.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во тие исчекорувања и застои на неговата бирократска кариера, помина повеќе од половината на неговиот работен век и четврт век од бракот со Лила, кога започна војната и кога кабинетот на Првиот министер го именува на високо место во Комесаријатот за еврејски прашања, а потоа и за делегат на тој комесаријат, деташиран во новите предели на новата мисија во Скопје.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Елеазар бен Цви пред очите ги гледа ликовите на првите владетели што во новата земја ги обединија еврејските племиња и на свештениците на единствениот бог што водеа битка со првосвештениците на паганските култови на богот Баал и на божицата Астарте, ги гледа нивните жртвеници и необични ритуали во кои на овие божества им жртвуваат крвни жртви, обезбедувајќи, по сите колебања и пресврти, доминација на единствениот, на Мојсеевиот бог и на неговите свештеници, на рабините од древните времиња благословени оттогаш, па сѐ до денес, сѐ до него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така поминуваа години во кои Бенвесниста беше далдисана во исчекувањето на синот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Уметничката политика тој ја разви во нов инструмент за раководење, употреблив и во внатрешната и во надворешната политика.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Токму тоа е причината што проблемот на осознавање во новиот век е насочен кон сопирањето на интервалот меѓу броевите.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Не само што животот, да наведам еден посебно Маргина 35 137 вознемирувачки пример, можеме да го раздвоиме на неговите составни делови и да го анализираме, туку со генетската технологија можеме повторно да ги составиме во нови информации и на тој начин да создадеме ново “вештачко живо суштество”.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Пазарот на зеленчукот и овошјето беше осиромашен, зашто тој веќе е префрлен во новите постројки.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Целата попатна панорама е исполнета со населени места: со градови и села, со населби, со индустриски објекти и нивниот крај не може да се догледа, зашто тој се претопува во нов почеток.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Оваа плоштатка при секоја посета ми се претставува во ново руво; така беше и овој пат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овде сега се вршат последните подготовки: хотелите се отвораат, собите се чистат и варосуваат, мебелот се проверува и поставува во нов аранмжман, хотелиерите се на своите места...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Самиот висок, добро развиен, тој имаше зошто да се држи гордо: беше стегнат во нова скаутска униформа, земена на послуга некаде од градот, на колкот му тупкаше скаутски нож, а в рака носеше троаглесто знаменце со извезен елен - амблем на нашиот вод.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Други пак своите способности ги насочуваат во нова технологија, како што се компјутерите, за што се далеку поподатливи отколку возрасните, и со тоа се обидуваат да ја ублажат општествената криза.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но духовно- историскиот премин од раната во доцната ренесанса, од сублимирачката класична ренесанса во новата „маниристичка“ експресија, пресудно и витално се одвива низ делото на Микеланџело.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Попладнето ме облекоа во нова облека и ме зедоа за рака за да седнам до неа. Ѝ стоев над главата нем и скаменет.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Пред да си легне во новата мајчина прегратка се ракуваше со Јан Фабр од Белгија, кому челото му беше оросено а рацете мраз студени.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тука, на плоштадот Свети Марко во Венеција доселениците од Македонија неодложно се потсетуваат дека од памтивек се навикнати на печалби и селидби, навикнати се водата постојано да им е до гуша во живеачката, навикнати се и кога пеат да ја колнат туѓината.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Многу далеку од удобноста на Академијата во Фиренца.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тука, на плоштадот Свети Марко во Венеција, доселениците од Македонија севезден повторуваат и потретуваат дека каде што има селидби, има и опустошени цели села и градови, има талкања по улиците во новите градови, каде што сè почнува одново.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Алекса не се изненади, а Петко излезе веднаш по Бајракот и Ѓура та и тој назорум тргна по последниов на пет шеесет чекори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога Петко (така се викаше селанецот во новите алишта) го виде самиот Ѓуро јасно му стана дека го погодил местото каде да ги бара „дивите“ в град.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе ја изврши наредбата од Мустафа со задоволство и кога влезе во новата одаја се накашла трипати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се поздрави скоро со сите, пријателски, како со свои луѓе и не забележи дека еден средовечен човек во нови алишта необично го погледна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На чардакот, боса по алови чорапи, во нова алова мариовска носија, со срмени кистови, скопци, павти, решмиња и гушниче од петолирки, ги служеше Сивевите гости убавата Велика Бендерова, чиј што маж, Митре Бендеров, беше вечен момок кај Сивета, заради нејзината младост и убавина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Требе тука да му е врталишчето на виа грацките кумити шо сакаат да не запустат“ — и почна да му реди на Пецето Бабовско разен бакалак: две оки шеќер, полока кафе, стодрам црвен пипер, една вреќа сол, тенеќија газија итн. дури Алекса, Бајракот и Ѓуро не излегоа од визбата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште околу свети Атанас началството презеде мерки за формирање тројки, кои во новата пролет ќе треба да заминат на терен, и тие веќе почнаа да се наѕираат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На Ристовец им ги прегледаа пашапортите и Толе разбра дека ја напуштаат големата Отоманска царевина и влегуваат во нова земја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И на патеките меѓу гробовите владее новиот сомнеж во новиот ни век.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

ВРАЌАЊЕ КОГА СЕ ВРАЌАВ ОД ЈАПОНИЈА 1. кога се враќав од јапонија како да се враќав од кјото во токио: од вековната тишина на златниот павилјон во новата врвулица на електронските галежи; од изворите за разладување на душите на боговите во салоните за врел чај од разбревтани воздишки. кога се враќав од кјото во токио во возот шинкансен нозоми видов дечиња како прават жерави од хартија - крилјата да им се испрскани со суви мечти и совреме да го пресретнат злокобното гракање на вулканската мемла и збеснатото море.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Во јули истата година во Македонија, Младотурците кренале востание.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

По обединувањето на Младотурците во нова организација “Обединување и напредок” на конгресот во Каиро (1908) донеле одлука за вооружена борба.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Таа вечер, сместувајќи ги коските на Митруша во новиот гроб, стариот железничар се зарече дека никогаш веќе нема да ги распретува - ни да го сели, ни да го пусти, ни да го штури.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Вториот пак текст во новата рубрика е всушност една рецензија за поставената изложба во Гугенхајм музејот посветена на апстрактната уметност.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Добро, одвраќаше стариот, белки во новите гробишта ќе му биде подобро.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Овој троен „полистилистичен” осврт кон руската современа уметност го завршуваме со еден исто така „прозападен” текст, кој е поместен на следниве страници, во новата рубрика на Маргина, „Глобална сцена”.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Таткото на Ратка бил вклучен во новата градежна пирамида.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Се наоѓам во новиот пратенички состав во собранието на Македонија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тиквешијата во НОВ 1941-1945. Материјали од научниот собир одржан на 21 и 22 јуни 1982 год. во Кавадарци. Книга трета. Партизански одреди и воени единици. Кавадарци-Неготино 1984, 123-138.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ноќта на 6 спрема 7 април 1944 година на оваа територија била спуштена британската воена мисија Conserve предводена од капетанот Ј. К. Ламби и радиооператорот капларот Мултон при мисијата Entanglement, која веќе се наоѓала на оваа територија во Нови Глог во близината на Трговиште.134

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

И со овој документ му се признавало правото на македонскиот народ на националната посебност, а во новата федерација Македонија имала рамноправен статус со останатите федерални единки.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Зб. Прилеп и Прилепско во НОВ 1944-15 мај 1945 година.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Кога ќе стаса до полето соседно на она на кралицата, пионот се претвора во нова кралица која веќе не смее да се мрда.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

На секој оној внимателен набљудувач кој го посматрал распаѓањето на нашата бивша поширока држава и националната хомогенизација во новите држави (пред сѐ во Србија, а нешто подоцна и во Хрватска) јасно му е дека тој процес се одвиваше со многу ПРА фашистоидни (или прафашистички, според Еко) елементи.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Не само што можеме животот да го расчлениме на неговите составни делови, да наведам само два особено вознемирувачки примера, на гени, и да го анализираме, туку можеме тие гени со генетска технологија пак да ги составиме во нови информации и така да создадеме некое „вештачко живо битие“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Авантурата на очовечување влезе со нас во нов период.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ми беше мило што Кенеди беше претседател; беше симпатичен, млад, паметен - но не ми значеше многу што е мртов.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Текстовите се распарчуваат и се спојуваат во нови, фрапантни мисловни содржини.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Задниот дел од поткровјето постепено стануваше Билиева област. (Били беше еден од првите Фектори- момци).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Она што навистина ми пречеше се телевизијата и радиото кои ги програмираа луѓето да бидат тажни. (...) Неколку месеци подоцна дознав дека зградата на компанијата за куки и јажиња ќе биде раселена, па затоа во ноември најдов друго поткровје каде Џерард и јас ја пренесовме целата опрема - платното, боите, четките, ситата, работните плочи, радиото, крпите, сѐ - во новиот простор кој наскоро ќе стане Фектори. (...) Фектори беше голема околу 20х30 метри и имаше прозорци свртени кон југ.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со надеж дека првите десет броја на Маргина беа само “почеток на едно долго пријателство”, и со ветување (уште едно, дадено на несигурна почва!) дека вакви “авторефлексивни излети” ќе има сѐ помалку, задоцнето ви го честитаме влегувањето во новата и “филмска” 1995-та. Г.Н. Ом 4 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„На мојот драг учител најубави желби во новата илјада деветстотини шеесет и прва година! Никола Рилков, судија, Скопје, улица Страшо Пинџур бр. 21.“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Патниците одвај се спровираа меѓу нив, заглавувајќи во нови стапици додека ја ослободуваа задната нога од старата стапица, па често им остануваше некаде зад нив некој чевол или опинок.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се разбира, мораше да се потпира на нив, но можеше и да се одлепи, па да заплива во новите води на психоанализата (Фројд, Јунг); а особено го радуваше тоа што можеше да се врати на литературата (Достоевски), на драмата (Шекспир), па и на театарот, воопшто сцената, дури и на музиката.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но тие и така мадро си седеа да не носат модро: знаеја дека прават хумор во бесконфликтно општество, беа свесни дека можат да ја критикуваат само соборената класа и дека нема ништо смешно во новата работничка што се регрутираше од селската сиромаштија, им беше укажано на недопирливите теми и имиња - сето тоа тие го имаа во малиот џеб, па сепак од некаде вадеа хумор, од ѓон цедеа лој.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Последниот устен раскажувач во Чинговци се продолжуваше во новиот современ писател.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А кога ѝ даде на Маре точкици за текстил, таа беше во облаци па веднаш се согласи да се регистрира со него во новиот фустан.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Потоа, како жртвуван пион на шаховска табла, го преместуваа по потреба на мигот или по намиг на командантот - од едно место на друго, колку да пополни некоја дупка во откриена празнина, да врзе алка во синџирот со ортомче, а не со желевце - сè додека не се најде со старите другари од гимназијата, од кои преживеаните веќе беа важни личности, односно личности од теме до петици во нови униформи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се сети и на Маре, тогаш најубавата матурантка на генерацијата, како се вљуби во еден млад мустаклија офицер, кој излегуваше на корзото во нова кноевска униформа и го носеше своето друштво на игранки во Офицерскиот дом.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Мажите веќе беа напред, во новата реалност на пропржени нивички и искричав шприцер.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Климент Камилски, некогашен докторант на Сорбона, шпански борец, познавач на повеќе балкански и европски јазици, ги имаше сите потребни кавалитети, но и многу повеќе, да биде еден од моќните во новата социјалистичка држава.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но, кога тој, во уште подраматично време од својот живот, во Цариград, не ја прифати партијата на Ататурк која му нудеше брилијантна судиска кариера и висока позиција во новата власт, а не го прифати ни благословот на ниедна партија во родната земја кога, во времето на фашизмот, не ја прифати и понудата да ѝ се приклучи на Татковинската партија, по цена на губење на родното огниште и одење во траен егзил, не гледаше ниту сега посилна причина, во името на судиската кариера што му се нудеше, да стане член на Комунистичката партија! По никаква цена!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Чувствуваше дека влегува во нова балканска стапица.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Таму како да бешево некоја трета земја, некаде помеѓу земјата и небото, откако си ја напушти родната грутка и не најде спокој во новата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Директорот на Институтот, Георгиев, во Јужната Републиката, си ја откриваше својата изворна татковина, по повеќегодишниот егзил на исток, а Татко беше избегал од својата татковина и се наоѓаше во егзил во новата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Токму во времето кога Ататурк, со Фетхи-беј Окијар крај себе, се пресметуваше со Отоманската Империја и со последиците од неа и од нејзиното агонично распаѓање, Татко се враќаше на Балканот, каде што уште многу, многу години ќе продолжи инерцијата на отоманското време, особено во судбината на исламските конвертити коишто ќе бидат далеку од Ататурковата револуција и од неговата лаицизација, живеејќи долго време во верска изолација и не можејќи успешно да се интегрираат во новите времиња...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ако немаа амбиции да бидат во политиката и мудро се држеа на дистанца од Партијата, ако си ја гледаа работата и не заглавеа во некои од монтираните процеси или ако не беа жртви на семожните денунцијации и подметнувања, ако не им се откриеше некој од вешто скриените златници за најцрните денови, ако си го гледаа семејството, можеа мирно да ги поминат тешките времиња, дури и да се здобијат со углед во новите институции.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И сега, во овој град, колку и да го занесуваше мислата дека тој бил капијата на Ориентот, мораше да се соочи со реалноста дека, доколку стане социјалистички судија, со отоманска диплома за правни студии и со цариградско адвокатско искуство, влегува во нова стапица.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Беше навикнат секогаш смислата на живототда ја гледа во новиот почеток, по поразот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ја гледав токму истата фотографија, истиот портрет што Татко, со години, го криеше во родната земја крај Езерото, а потоа и во новата татковина.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И јас ги завршив кадиските студии, во градот на Босфор, помогнат од мојата рода, речиси сета построена во новите административни и судски ешалони на новата држава на Ататурк.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ги загуби и последните илузии дека ќе создаде нешто големо во новите балкански услови.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој, на Чапаев, наводно, лично му наредил, со негова дискретна поддршка, да го формира првиот Суд во новата Република.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кој можеше да ја замисли валидноста на оваа диплома, во новиот комунистички суд, на овој дел од Балканот?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега, како да се најде повторно во истиот транс од младоста, кога беше во разбранетиот Цариград, обземен од големата мисла дали, по завршувањето на отоманското право, да остане на Исток, да го земе семејството, па да се слее во новите млади Ататуркови ешалони, како и бројни негови сонародници и блиски, или да се врати на Балканот, да остане со своите, да ја продолжи татковата меланхолија, со надежите дека ќе замине, но верен на инстинктот на останувањето.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко најмногу го очекуваше Самир Мустафа, во новиот покер по откривањето на сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Носејќи ги така стебленцето и земјата, без да биде сигурна дека ќе фати корен во новата земја, мораше да жртвува и да остави неколку Таткови книги.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со својата отоманска диплома за правни студии, се пробиваше во новите балкански држави.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко чувствуваше како, благо и мило, доброволно, си влегува во нова балканска стапица, од која тешко можеше да се спаси.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Оние пак на нашата баба, најчесто го упатуваа Татко кон Цариград, по стапките на предците кои беа одамна заминати и добро вгнездени во нова Турција која Ататурк ја спасувал и ја издигнувал од урнатитите на Импаријата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И Татко, да не ги откриеше битолските кадиски сиџили, тешко ќе се одржеше во новата држава, со своето источно, па уште и емигрантско и непартиско минато.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Влезе во новата работна соба.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мина време. Никој не влегуваше во новата Таткова просторија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сакале да ги преработат во нова хартија. Не можеле!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Едноставно речено, реди-мејд е некој предмет извлечен од контекстот, кој во извесна смисла е конвенционален, а преместен во нов и поинаков контекст, тој радикално ја менува својата функција.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во текот на дејствието, особата - корисник на бројаниците одвојува едно по едно зрно (на пример: едно зрно одговара на една молитва или на една реченица од молитвата, то-ест едно зрно претставува еден временски момент) додека не дојде до последното, кога дејствието започнува со повторувањето - веќе во новиот круг или подобро речено, вител на времето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Поради тоа, Translation Studies е дисциплина која истражувајќи во новата област ги премостува големите јазови помеѓу огромните подрачја на стилистиката, литературната историја, лингвистиката, семиотиката и естетиката.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Синиша Горњак МЕДИТАЦИЈЕ ХВАТАЧА ВАЗДУХА Скопје доби нов интересен жител (Синиша Горњак е роден 1969. во Нови Сад, а поради познатите причини веќе две години живее во Скопје), а македонската млада поезија добива (навистина, на туѓ јазик, но добива!) еден нешто поинаков импулс, еден така, тивок бочен ветер во тие прилично издишани едра, еден здив во кој далечно се чувствуваат сличности, сите оние посредни и непосредни ужаси што ги проживувавме (проживуваа), и кои дури допрва ќе треба да ги разбираме и сублимираме.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

При тоа, за сиже користете или некое кратко патување или доаѓање на некое туѓо лице во нова средина (пореметување на постојаниот ред на нештата - вообичаен почеток на романот).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Државниот социјалистички кич во новите политички времиња е заменет со нов кич, со оној што Данило Киш еднаш го нарече - лицитарско срце.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

3) Опишете предел виден со очи на птица. Не споменувајте ја птицата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во новата стварност, која наликува на фантазмагоричен кошмар, кичот покажа најголема издржливост, најбрзо се трансформираше и одново заживеа во својот неуништив сјај.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Кога ќе исчезнат конкретните облици, кога ќе се случи да блесне песната во нов замаглен предел, дамнешното кога ќе се престори во некој притаен порив по нешто што не се преповторува, видливото кога ќе се преобрази во одблесок на невидливо, ете, и во тоа е смислата на поезијата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Барем што се однесува за мене, вистина е дека оделни стихови што веќе претходно сум ги напишал, напати невидоизменети, од некоја песна сум ги вградувал во нова песна.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Одредбата од ЗСС (2008), дека во текот на штрајкот треба да се извршуваат работите кои се во врска со закажаните расправи и рочишта, односно со јавните седници за донесување и доставување на сите одлуки во законскиот рок (чл. 33, ЗСС/08), ја нема во новиот ЗСС (2014), но сè уште е на сила во Законот за судовите (чл. 98, ЗС/06).141 Наместо оваа одредба од стариот ЗСС, во новиот ЗСС е пропишано дека во текот на штрајкот вработените во судската служба се должни да обезбедат минимум непречено извршување на функциите на судот и неопходно ниво на остварување на правата и интересите на граѓаните и на правните лица (чл. 59, ЗСС/14).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Исто така, битно е да се нагласи дека прекршочните одредби за постапување спротивно на закон се поголеми во стариот отколку во новиот закон.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Во однос на неповедувањето на постапката, рокот кој се пропишува во стариот закон во кој подносителот на иницијативата треба да е известен за тоа е 30 дена, додека пак тој рок во новиот закон е пократок и изнесува 15 дена.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Закон за шумите, Сл. весник на РМ, 64/09, 24/11, 53/11, 25/13, 79/13, 147/13, 43/14 и 160/14. 142 131 не беа внесени ниту во новиот Закон за шумите (2009).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Имено казните кои се предвидуваат во стариот закон се движат помеѓу 3.000 и 5.000 евра во денарска противвредност, додека пак во новиот закон истите се движат помеѓу 400 и 1.000 евра во денарска противвредност. 71 Закон за еднакви можности на жените и мажите, Сл. весник на РМ, 06/12.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Мојот сон, недосонуван како мојот осамен пат, нека води во нова реалност.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Предложи да одиме во нова кафеана. Прифатив. Во кафеаната бевме сами.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Овојпат за бункерите во новата албанска историја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

За одбивање да бидат дел на фарсата, блиските можеа лесно да страдаат, да се најдат во нов круг на внатрешниот пекол. Кутрите мои. Кутриот јас!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Вие сте меѓу среќниците кои го посетувате овој музеј во нова постановка.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сакаше во новата држава – црква без Бога, сакаше да го заземе неговото место.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Ревизионизмот или не, другар А.А. – продолжив храбро, но свесен дека влегувам во нов круг на непредвидливо измачување, мобилизирање на Х.Х. и Централата – бавно, пребавно стигнуваат главните, подвижните идеи на Балканот од европски духовни центри.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во новата земја, на другиот брег од Езерото, Југославија односно Македонија, Татко нѐ спаси од фашизмот и подоцна од сталинистичкиот комунизам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Што ли смислил на крајот А.А., сакајќи да нè упати во нов оддел пред самиот излез од музејот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во атомите на генот, кои ме поврзуваа со Татко, чувствував како во нова димензија на времето се надоврзувам во скадарскиот пекол на некогашното рајско патување на Татко во Цариград и како во сон трчам во место, запирам на последната етапа од враќањето од егзил во родната земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Потем А.А. седна. Му даде знак на Х.Х. и тој да седне, па смирено продолжи: - Треба да ви биде засекогаш јасно дека комунизмот завладеа во нашиот век и ќе продолжи сигурно и во новиот век.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Никој умен не можел да поверува дека во новиот век, посебно во епохата на сталинскиот комунизам, жртвувањето ќе воскресне во нови невидливи облици и размери, нескротливи во ниту еден мит и легенда како во минатите векови.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таа не сакаше да ни ја каже причината за нејзиното предвремено враќање, но тоа можеше да се прочита во новите брчки кои проигруваа на нејзиното лице.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Зависен од Централата – Џ.Џ. всушност не престануваше да дава аргументи за поразот на победниците, за претворањето на земјата во цветна градина со бункери, за преобраќање на народот во новата вера – идеологија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Заминаа сите негови, од далечен и близок род кон Цариград, преобратени во муслиманската вера, верувајќи дека ќе најдат спокој во новата, лаицизирана Турција. Но, Татко се врати на Балканот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Католиците во Албанија, во новите времиња, иако помалку по број, го претставуваа 'рбетот на албанската историја и култура...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Подоцна, кога некои од тие имигранти се снајдоа во новата земја и станаа богати сопственици на продавници, ресторани, па дури и професионалци, не ја заборавија Кети.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа всушност може да се разгледува како процес кој се случува во време, со кој она што некогаш било предмет на несогласување станува официјална политика, либералните идеи се претвараат во нови облици на конформизам и непокорните елементи се хомогенизираат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога сѐ ќе биде готово, ние со полковникот ќе излеземе на мократа зелена ливада, ќе ги собереме од тревата шаховските фигури и ќе ги распоредиме врз таблата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 81 илустрација: VALERO DOVAL “)))ƚ))ƚ ƥƪƟ)ƚ” 82 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Беше стегнат во нова облека, исчешлан и сиот некако мазен.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Лествичникот во нова руба, ние во партали, како питачи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Исто како што џезот и хип-хопот првобитно ги измислија (како веќе композитни форми) Афроамериканци и исто како што и тие се обликуваа, вирееја и се развиваа во и преку животот на таа конкретна општествена група – за на крајот да ги преземат и други, кои понекогаш ги вградуваа во нови и хибридни форми, а понекогаш ги разводнуваа речиси до непрепознатливост – така и кампот за првпат го разработија геј-мажите како колективна, внатрегрупова практика, пред да си го преземат и други општествени групи за сопствени цели, откако му ги препознаа субверзивниот потенцијал и широката применливост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Луѓе што веќе со години живееле во геј-гета имале и време и можност да се „ослободат“: да се отпрограмираат, да си ги вратат приглупите, хетеросексуални предрасуди, да достигнат политизирана свест, како и да се возгордеат со сопствениот геј-идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Упорно туркала нови, просветлени, егалитарни, симетрични практики и на полот и на родот, воздигнувајќи ги до статус на заштитени марки на лезбејското и геј-ослободување и преобразувајќи ги во повластени елементи во нови лезбејски и машки геј-себепоимања. ‌Новите геј-афирмативни науки за хомосексуалноста придонесуваа кон оваа идеолошка преработка со тоа што помагаа да се разбијат опстојните стереотипи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Откако ќе се запознаеја со тие луѓе, со нивниот поголем пркос, со нивната софистицираност и самоувереност, новодојденците од провинциите честопати наидуваа на сериозни предизвици за своите претпоставки, вредности и претстави околу вистинскиот начин на кој треба да се живее, да се биде геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби не си сакал да се изложиш на нив, но многу избор немаше. ‌„Сѐ уште се сеќавам на страшната, вртоглава возбуда од моите први харања по геј-пабовите и по геј-клубовите“, пишува Џун Томас во извонредниот омаж за улогата на геј-барот во геј-историјата и за геј-заедницата, „на трепетот од пронаоѓањето други лезбејки и геј-мажи во сета таа нивна прекрасна, тмурна, сјајна, лигава разновидност“.442 И како тоа да не беше доста, новата јавна геј-култура практично гарантираше дека луѓето што се селеа во некоја геј-енклава ќе запознаат многу старовремци кои знаеја поискусно да бидат геј и кои во таа работа беа пософистицирани од нив. ‌А згора, тие ветерани на урбаниот геј-живот честопати имаа фрапантно милитантни, бескомпромисни, антихомофобични, антихетеросексистички и антиглавнотековни политички гледишта.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сетете се, на пример, на „Сидашката Барби на Малибу во нов хоспис од соништата“, графиката на задната корица од деветтиот број на Вести на заразениот изопштеник, списанието што го основаа Том Ширер (кој умре во 1991 година) и Беовулф Торн, познат и како Џек Хенри Фостер (кој умре во 1999 година).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А така процесот на аутирање го усогласуваше со постепеното раскрстување со традиционалните хетеросексуални, конзервативни, главнотековни претстави за правилниот начин на живеење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Старите ставови можеа да им се расколебаат. ‌Самата смеша од луѓе во новите геј-друштвени светови беше благотворна за радикализација на машкиот геј-живот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како кај тотемските обеди кај Фројд, треба да го асимилирате мртвиот пред да зачекорите во новиот поредок; барањето места за излез побарува миметичко повторување и арчење на старото.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Првото остварување на литературата во хипертекст е романот на Мичел Џојс, Попладне (Michael Joyce, AFTERNOON), настанат 1987. на флопидиск, а потоа (1990.), од страна на самиот автор, преобликуван во нов систем - читател на приказна во простор.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

На тој начин се врти тркалото на животот, но секогаш во нова насока, непозната.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Некој рече дека отаде е Грција и многу од нас сфатија дека на некое место ќе не растоварат, ќе ни поделат оружје и ќе тргнеме во нови победи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А тие ни рекоа на сите да им кажуваме дека таму во Браилово сите деца се живи и здрави, дека се облечени во нови алишта и дека спијат во кревети со бели чаршафи, а јадење имаат колку душа им сака...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Нели таму горе имаше куќи? Каде се камењата? - Во новите куќи...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Истиот ден кога Орце ги испукал последните бомби, кон 5-6 часот попладне тој го зачекал валијата во новиот кварт на градот - “Пиргите“ - кога се враќал во својот дом и се обидел да се доближи до неговиот пајтон и да го убие.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На денот на приредбата сите бевме во нова облека.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Припадниците на новата раса ќе ги обликуваат, изумат, дизајнираат реалностите во коишто живеат. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 59 ДИЗАJНЕРСКИ ОПШТЕСТВА НА 21 ВЕК Кој ги контролира екраните ги контролира мислите на екранските гледачи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ова е проба на напуштање на бебето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се чувствува весело, но како да му е отстранет еден дел од сеќавањето: ги гледа редум новите книги, ги пребројува, но сепак, речиси е убеден дека нешто му недостига...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Поширокиот избор на расказите (вкупно триесетина) за градот Скопје (кој всушност требаше да биде книга!) го направи госпоѓата Лидија Капушевска-Дракулевска.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Учествуваат во нова претстава чија цел не се спомнува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа вежба оставајќи го на брегот, се оддалечува околу педесет чекори, пуши цигара.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во истиот час од денот, десет века подоцна, библиотекарот Филип Филиповски влегува, сосем излекуван, во новата библиотека на Филозофскиот факултет.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Обидите за моќ-контрола од деведесеттите ќе се одвиваат на екраните во дневните соби на поединците.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сега тие мигрираат, не во нов простор, туку во широко отворено ново време.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ги заборавивме, ја заборавивме нивната крв; ние, крвта на нивната крв.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, тие луѓе не можеле да се откажат од своите стари верувања, од своето семитско многубоштво, а секој што ќе се откажел од вербата во новиот Бог бил казнуван, по Мојсеева наредба, од неговите блиски приврзаници.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Новиот живот дишеше, гледаше, мижеше, плачеше, спиеше, цицаше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седнував на креветот до Ева и гледав во новиот живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа, тврдеше брат ми, Мојсеј не умрел од старост како што е кажано во „Библијата“, туку „Евреите го убиле египетскиот Мојсеј и ја напуштиле религијата која тој ја вовел“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Несомнено е дека нашата стара словенска вера е вградена во новата, заедно со паганските култови, со обичаите и боговите кои добиле нови имиња.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги викнал моите, во ирамче ме однеле дома, ме оплакале, ме преслекле во нова руба и отишле по попот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Си ја бараше и онаа црна точка во која се таложеа составките на боите, кои водени од необјаснива сила и по таен пат, се разлеваа по платното, пресоздавајќи го светот во нов свет и животот во нов живот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бродот ќе ја однесе мојата душа во новиот свет во времето кое наближува, јас ќе останам во времето минато за да коленичам и да молитвам чекајќи го Потопот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги погледнав чевлите во новата хотелска соба и решив да ги оставам тука, зашто новите чевли ќе ми ги фатат цариниците и ќе ме изгорат со царина, згора на тоа, ќе ме обвинат за морално-политички скандал.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И така Бугарите во новиот слободен живот се јавија како народ без традиции, народни идеали, свест за народните и државните интереси и историско наследство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

94. Организираното револуционерно движење во Македонија има знатно подолга историја и започнува всушност уште во 60-тите години од XIX век, коешто изведе и масовни востанија (Разловечкото во 1876 и Кресненското во 1878 год.) што станаа одредници во новата македонска историја, но Мисирков има полно право кога образувањето на најмоќната организирана револуционерна сила во земјата – ТМОРО – ја поврзува непосредно со македонските интелектуалци што учествуваа во тие бегства од Македонија во Белград и во Софија и во акциите особено во Бугарија на самиот почеток на последната деценија од минатиот век.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа воспита цело поколение Македонци што имаа, имаат и ќе имаат најрешавачко значење во новата историја на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

69. Овој став и на некои Македонци остро беше критикуван од Мисирков и во новите околности по Првата светска војна (в.„20 јули” 1.1 Софија, 14.4.1924. 1 и 1, 5 11.5.1924, 3).

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најмалку, во новата општествена средина тој ќе се чувствува не на своето место.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но ако во историјата на културниот развиток на еден народ има два периода, меѓу коишто има еден како трети, но којшто е период на застој и е како непреодна стена меѓу нив, – тогаш во новиот период на развитокот на националното самосознание имаме преродба на народниот дух, коешто станува вистина врз стара основа, но во него влегуваат многу нови начела, во согласност со духот на времето и со специјалните потреби на народниот живот и неговите пројави. 160Таа преродба се одбележува и во книжевниот јазик и правописот: како едниот така и другиот се горе-долу слободни од некои традиции што не се согласни со современата состојба на разговорниот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ми се чини оти они не се прави и ете зошто: Во новата книга се зборува, вистина, и за отцепување и за соединување, но за отцепување од тие што сме веќе отцепени и со кои никојпат не ќе ни дозволат да се соединиме, а за соединување со тие со кои сме морално задолжени да се соединиме и со кои соединувањето е возможно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Колку ја познавам? Името. Ми кажа дека е студентка и дека живее во новата северна градска населба.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не знаевме ништо за партиската идеологија, па сепак говорејќи со јазикот со кој говореа политичарите, учителите, спортистите, уметниците и оние кои го издигаа руинираното стопанство, бевме поддржувачи на правилното изразување во новиот народен јазик.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И затоа ви кажав да не се разведуваат оние што се во брак, а ако меѓу вас има разведени, нека не стапуваат во нов брак или нека им се вратат на сопружниците свои.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дури подоцна сфати колку бил несвесен за природното вклопување на својата физичка појава во новиот пејзаж – неговата висина и русата коса можеа да бидат и словенечки и австриски, и германски, како што виде подоцна, додека возот продолжи да оди низ широките пространства на обединетата Германија.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но попот се бунел, пијавиците на набожноста му ја цицале крвта однатре.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ангел-џин, сенката негова покривала половина море со главурдести риби во чие грло можело да легне манастирско кубе!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пак се склопчал на своето сиротинско легло многу потешко поднесувајќи ја предмугрената свежест буден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја заборавил лузната што му се протегала од челото до под око.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа, испиен и невозможно аглест под излитената мантија со боја на исчадено вишново дрво, го оживувал стравот на Откровението од многуглавата Библија: Фиданка Кукникова еднаш се заколнала на верност пред олтар а маж ѝ е жив, скита и се откупува од гревови негде, ќе му побелат очите од печал и копнеж, ќе се врати на своето парче камен во некоја од пештерите и ќе му се пожали на господа - делкав по светов крстови за твоја слава, зошто ме фрлаш во нови искушенија?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А јас можам да подарам опинци. Не сум со празно ќесе. - Опинци имам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во меѓувреме, додека попот одел од куќа до куќа и со зборови од неколку јазици им ги раскажувал големите чудесии од кои крвта се замрзнувала в жили, се прочуло дека Фиданка Кукникова сака да се омажи за крестокосиот Доце Срменков и дека ќе стане мајка на неговите деца, едното веќе со воздишки по нејзината убавина, доколку тој пристане да го земе во новата куќа и свекор ѝ, земјолик човек што се хранел еднаш дневно со печен компир.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не бил сигурен, подоцна само претпоставувал дека непогрешно го сонил она што ќе се случи во новиот ден: најпрвин, по сончевиот изгрев, го нашле, пред тоа, во ноќта, заборавен на носилка исцерителот Пандил Димулев, тој пријател на билје и треви; најверојатно дека безгласно починал од вчерашната рана помеѓу срцето и левата страна на стомакот, а потоа другиот тревар, откако го исплакал својот пријател со солзи што можел да ги пролее и над својата судбина, веќе видливо исушен и потемнет, легнал на неговата носилка и ѝ се предал на болештината, веднаш сите да видат дека се сушат и потемнуваат во лицата, и Самуил Пендуш, и Сандре Самарија, па некој (во неговиот сон, потоа во стварноста) барал да појде гласник по селата крај кои ќе минуваат, умните да оставаат на патот лук и ракија, за нив, и сено за воловите, инаку сами ќе атакуваат и ќе грабаат со темна можност да им ја донесат на домаќините, како гостинка, чумата што уште пред да го закопаат едниот тревар го однела другиот: два гроба еден крај друг, плитки и покриени со тврди грутки, крст до крст со шубари на вертикалниот крак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ако ја земеш невестата во нова куќа, ќе го земеш и свекор ѝ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ранет бил, штитоносец бил, прв ќе појде со знамето на надевањата во нови преграби. Исклештено ждракал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа ми ги завиткаа кориците во сина хартија, ми залепија една етикета и врз неа го напишаа името на моето девојче и со јадри букви - прво А одделение, моливчето го ставија во едно дрвено кутиче со шарени цветенца, а потем двајцата не ставија во нова кожена чантичка и појдовме кон училиштето.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Да трепнам и повторно како во нов свет да зачекорам оставајќи ги зад себе, сите неостварени желби, сите црни мисли што тежат, ко преполнета вреќа, од уличен просјак, наведнат ниско до земјата, ко да се поклонува за дарот денешен, што господ му го испратил...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

А таа верба е потребна за да се поттурне животот во нови релации кои секогаш ветуваат подобро УТРЕ од она ВЧЕРА!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Патувања одново ќе има, но место на Марс, во новите коридори на животот, ќе ги побараме старите траги и сладоста во која уживавме...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ко разбрануван океан чувствата притискаат и морничаво тонат во нов бран на илузии, твоите живо разиграни очи, очи, на уплашена срна пред чекорот на лавот, кралот на животинскиот свет, во шумските тријaголници, солзат...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Има ли надеж дека пак пролет ќе дојде? и пак ќе грее моето сонце и патувања одново ќе има но место на Марс, во новите коридори на животот ќе ги побараме старите траги и сладоста во која уживавме Дозволи да те заборавам и соновите во јавето да бидат заборав и минатост...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

На дневен ред беа измените на кривичниот закон, кој во новата верзија предвидуваше тешки казни за дела против државата, дури и смртна казна.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Понекаде, особено во новите индустриски зони се отвара по некое црквиче; исто и во новите реони на големите градови; но, мошне ограничено.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но. Вербата во новиот ризничар на државната културна каса нѐ држи, така ли, да не испопаѓаме ко пепелни фигури ишмукани од вителот на резигнацијата што дупчи ли дупчи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Инаку, преводот е извршен според еден темелен избор на “Собрани дела” на авторот во многу томови.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Таквата “поврзаност” речиси исчезнува во криминалистичките романи на нашето време.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Прашањето со црквата се решава вака: никаква обнова.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Аркади Аверченко - неправедно запоставен и зафрлен на маргините на руската литература, прекрасен писател, имигрант по Револуцијата од октомври, 1917 година (на М. Булгаков како пофалба му рекоа дека во едно свое дело го имитира Аверченко, за што поконкретно Булгаков пишува во својот “Театарски роман”) и токму имиграцијата и несогласувањето во новиот поредок придонесе за негово исклучување од редовите на руската (во тоа време, советска) литература.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Проблемот на насловот на овој семинар е во арбитрарноста на оние што проценуваат што е “хендикепирано” а што не е, и поради тоа, свесен за опасноста од влегување во нови нивоа на арбитрирање, се обидов да ја растурам (со дување!) “материјалноста” на “нехендикепираната куќа”, нудејќи умножени холограмски фрагменти на еден текст кој е “децентриран холограмски дом” самиот на себе итн, некаков концепт на руски куклички, ви се нуди, почитувани “ѕидари” во мисија на создавање како постабилен така и послободен свет, што можеби е противречно, а можеби и не е.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Наспроти тоа, двократноста, проблемот на идентитетот стануваат меѓу најважните теми на европската лирика и проблемска литература, на пример во “Cycle Teste” на Пол Валери. okno.mk 219 Салвадор Дали, Параноични лица 220 okno.mk Светот на сонот: идејата во нова транформација Fabrizio Clerici, Татко и син Salvador Dali, Лоренс Оливие како Ричард III Текстовите на Зигмунд Фројд за соништата дадоа одредени клучеви за толкување на соновите главно со помош на сексуалната симболика, а тоа пак соодветствува со сите типови на маниризмот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Нив тој ниеднаш не успеваше да ги најде и да ги погледне отворено; кога ќе ги побараше, застанат за да здивне, тие просто како да се стркалуваа, притискајќи се зад стеблата, за да наизлезат оттаму уште веднаш, штом ќе заминеше во новиот залет.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Глигор остана во мешаницата. Арсо забележа дека на Глигор му се доближи еден затвореник облечен во нови шајачни беневреци и темномаслинест елек.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Влези си во нов дом.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Клопчето од волна одмотано, нитките одвоени, разделени, подготвени за ново заплетување, ново плетиво, миленцето „Изгубен пат“ прооде, скршна во ново сокаче.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, кога како хор ќе дојдат да те соберат тебе и тоа „три кила месо со очи“, сите во нови алишта и чевли и со поворка до автомобилот, а сето снимено и фотографирано по принцип „секој со секого и секој со сите и со бебето“, протрчуваш до аптеката во болничкиот двор и пазаруваш протект апчиња за секоја евентуалија затоа што знаеш дека во следните шест недели никаде нема да одиш освен до креветчето и до јажето за пружање пелени, бенкици и „шведски“, а нему си му пожелна како првиот ден, и дека многу бргу, веднаш по првата недела, ќе те побара под ќебето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Околу пладне влезе во новиот дел, каде што брезите беа штотуку насадени, ѝ се слоши на вратата на станот на господинот Бранџолица, па ја внесоа преку прагот, ја седнаа на стол до пијаното и ѝ дадоа вода. Се созеде.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Плачеше од бес и знаеше дека гревот што го следи ќе го фрла секогаш во нови вирови на грев.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе влезе во нова улица, како човекот со кучешката замка в раце што влага од еден ден во друг.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ситните часови од поодамна беа завлегле во новиот ден.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се вселивме во нов стан, во една населба на местото на некогашен Аеродром.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Веселбата во новиот дом на Рада продолжи до утрото.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во исто време додека разговараа, Виктор во новиот пациент го откри жарот, невидливата но, огромната желба за живот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Снеже зборуваше за детството, за романтиката на живеењето кога сите биле исти, за годините на колонизацијата и прилагодувањето во новите краишта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Утрата се будеа во нова сончева преѓа, а ноќите нудеа лулашка спокој.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Вгнездувајќи ѝ се во новиот дом, таа секојдневно градеше тивка стратегија, како Рада да се истисне од домот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Така го минував времето, ден за ден, речиси две недели – во канцеларијата на тој неинтелигентен човек, кој самиот себеси се сфаќаше сериозно, и, згора на сè, се сметаше за уметник зашто понекогаш – додека бев таму, тоа се случи само еднаш – го гледаа како стои крај масата за цртање, работи со моливи и хартии и црта некој расклапан предмет, полица за цвеќе или нов вид домашен шанк, некаква мака за новите генерации потрошувачи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Знаеше дека токму од тоа го доби срцебиењето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој му плати, му се заблагодари, и веднаш тргна кон канцеларија во нов шинел.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа потреба се должи на неколку факти: - прво, на фактот дека расказот е книжевен вид во којшто се отсликуваат моќни и заводливи слики на светот; - второ, расказот е простор на свежи и живописни слики на современиот свет, па поради тоа е актуелен и алузивен, некогаш хумористичен и ироничен; - трето, расказот како жанр, стилски и јазично, е отворен за уметничко играње со сеќавањата, со имагинацијата и со мечтата на човекот (фантастични, чудесни и лудистички раскази); - четврто, расказот е облик податлив за различни и за широки читателски популации, затоа што од една книга на добри и одбрани куси раскази не се очекува да биде прочитана одеднаш како неделива целина, туку со паузи, а од секој расказ се очекува да биде прочитан во еден здив, со читателска страст и сласт; - и конечно, расказот како книжевен вид е сензибилен на промените во општествената/културната стварност, што влијае и самиот расказ да биде променлив по форма и по значење, потем да се популаризира во нови средини и меѓу новите генерации.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Секоја вечер кога уморен ќе се вратев дома, бев лут затоа што ми беше минал уште еден ден од мојот живот кој ми донесе само замор, бес и точно онолку пари колку што требаше за да работам и понатаму, ако таквата работа воопшто и може да се нарече работа: по азбучен ред да сортирам сметки, да ги дупчам и да ги прицврстувам во нова фасцикла, каде што трпеливо ќе ја поднесуваат судбината никогаш да не бидат платени; или да пишувам рекламни писма што безуспешно патуваат низ земјата и претставуваат само непотребно бреме за поштарите; понекогаш да пишувам сметки што некој можеби и ќе ги плати, дури и во готово.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

– Нема да се скине од плачење затоа што си оди од дуќанот. – Но во новиот дом, во далечната, непозната земја, нема да биде вака.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мојата опсесија ми вели да ги заборавам белешките, но заборавам дека самиот се согласив за целава оваа идеја.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Продолжувам да пишувам работи како: “ова не е важно”, и посебно моето омилено, “зошто, зошто, зошто”. 9.00 Продолжувам да мислам дека се спуштам, но само за следниот момент повторно да се најдам исфрлен во нова снажна халуцинација.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Фантомот на Слободата и Шарло Акробата наместо гусларите што “стругаат”. Малку екстернализиран циркус во овој интеррегнум пред да ве набијат во новата идеолошка шатра комплет со сите церемонијал-мајстори што така жестоко се лактаат деновиве. Маргина. Пандалф Вулкански

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Влегувам во нов свет, непознат за мене. Толку е различен од светот во кој бев до сега.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Навлегувам во нова фаза, најдобар спој од сите тари и добро познати умерености, опуштеноста, аналитичката промисленост, посебниот шарм и добронамерност се моите основни инстинкти.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дали никој од оштетените луѓе не беше слушнал за формален документ или едноставно сакаа да ги инвестираат емоциите во нов Тито, наместо во своите потомци кои набрзо стануваа огромен товар, беше бизарно да се размислува.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Тоа е веќе едно ново време, време кога и конференциите и Месната и Тацко Настејчин и малите селски агитатори наеднаш како да потемнеле, заостанале зад животот кој навлегол во нови колотечини, кога виталниот сој на жителите на Пасквел започнува масовно да ја напушта долината, не обѕрнувајќи се на минатото и итајќи кон својата иднина.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Не давајќи ми веќе да зинам, колку што можеше посилно со своето тешко касапско рачиште ме кутна наземи, во новата прав на пролетта што како пламен никнеше од земјата.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ја крена чашата и наздрави при што сите станаа и со насмејано и весело лице ѝ отпоздравија: „Многу среќа и радост во Новата година!“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ги повика селаните да му ги направат сите адети, и тие му ги направија: го избричија, го измија, го облекоа во нови алишта, му обуја нови чевли. И го ставија во ковчегот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Оваа „возвишеност”, дали пак треба да предупредуваме, токму е извор на сите секојдневни беди, а денес и на еден некрофилски морбидитет кој, секако, ќе го најде своето место во новите, не естетски туку антрополошки истражувања на абориџинската психологија на јужнословенскиот писател.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кога светот на нашите патријархалци дотраја и ги премина сите мерки во истрајувањето на својот закостен и мртов животен конструкт, тие не пронајдоа сила за мирен премин од својот патријархален во новиот (кибернетички) век.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

На повик на Франц Марк 1913 настапува на изложбата на „Синиот јавач” во Берлин. 1914 подготвува модели на возови за индустриско производство на играчки. 1918 ги прави првите дрворези, се запознава со Валтер Гропиус и станува прв учител во новиот Баухаус; првиот манифест на школата Баухаус го содржи неговиот дрворез Катедрала на социјализмот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Културата (со големо К и во еднина) станала култури (без голема буква и во множина). (...)Но, постмодернизмот внимава на тоа маргиналното да не го претвори во нов центар бидејќи знае, според Баргин, дека „исчезнале апсолутните гаранции објавени од страна на најважните метафизички системи.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Значајниот придонес на авторите како Борис Виан, Џон Барт, Леонард Коен и Норман Мајлер, тие го гледаа во новата врска меѓу елитистичката и масовната култура.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Со овие неизбежни мисли за сјајот и бедата на владеењето во нова Картагина, во која стариот Југурта ги завршуваше своите последни години во својот златен кафез, се доближувавме кон Добриот `рт, на долго очекуваната матанѕа...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се сеќавам во федералното министерство за надворешни работи постоеше една постојана тркалезна маса на која стари дипломати пред тие што требаше да заминат во нови мисии речиси со татковска грижа настојуваа да им ги откријат сите тајни до детали на односната земја или на дипломатијата воопшто.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На палестинскиот запад ништо ново: војна и мир, па мир и војна!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нејзиниот сопруг, макар што имаше браќа и сестри дамна заминати во Турција и со веќе бележити места во животот и владеењето во новата земја, тврдокорно беше решен да остане во куќата крај Езерото и да им остави во аманет на своите синови никогаш да не заминат од родниот крај.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сите надежи на баба, за заминување на семејството во Турција и тамошен прифат, почиваа врз моќта на нејзиниот прв братучед Али Фетхи, по мајкина линија, кој по завршената воена гимназија во Битола (со Мустафа Кемал, негов најблизок, доживотен пријател) и Воената академија станува воено аташе во Франција (1911), потоа амбасадор во Софија (1913), крај Мустафа Кемал кој е воен преставник на Османската империја, потоа премиер на Република Турција, кога Мустафа Кемал станува претседател на Турската република, па потоа амбасадор во Франција, амбасадор на Турција во Велика Британија, па Претседател на Парламентот на Турција, Претседател на првата Либерална партија (1930), во обидот да се организира мултипартиски систем во новата Република.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Исчезнатото семејство, малата тврдина чии ѕидови беа дамна урнати и чија надеж остануваше само светлината на ѕвездите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сретнував постари дипломати од ваков сој, и на подготовките во ССИП во Белград, и во земјите во кои служев во Тунис, Франција, Португалија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Времето минуваше. Залезот на сонцето го облече пејзажот во ново руво. Синевината и таа како да заоѓаше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бездруго, беше свесен дека ние стапувавме во новиот круг на јаничарството, ја менувавме земјата, н очекуваше ново владеење, прилагодување на нашите животи во новите времиња, далеку од семејното огниште, каде што остана Баба со отворената врата, затворена од границата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Лажно се тешев. Времето минуваше во ново одложување, пред новите дипломатски настани!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа е секогаш во нови ситуации.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И кога времето на Хабиб Бургиба завршуваше во мит, новиот владетел Бен Али, го посетуваше стариот владетел, во една пригода го донесе и во картагинската палата, но тоа се случи многу подоцна...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тогаш, две години пред историскиот настан, по ништо не можеше да се наслути дека овој тивок, црномурест, млад човек, со сјајна црна коса и благ израз на лицето, ќе ја сврти судбината на Тунис, внесувајќи ја земјата во нова ера, пред опасноста земјата да го изгуби цивилизацискиот континуитет до кој дојде Бургиба. Но за тоа подоцна!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сакав да допишам свои страници во татковата историја за јаничарството, јаничаризмот или балканската и светската јаничарија, за да ја доразберам смислата на некогашната таткова потрага, проектирана во новите времиња.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јасер Арафат го повторуваше во нови варијанти повикот што беше го упатил на 13 декември 1988 година во Женева, пред американскиот амбасадор, во Палатата на нациите до своите Палестинци: Повелете, да склучиме мир со чесните!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Иднината во нова Турција му беше загарантирана, како и на сето семејство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Верував во нови херојски страници на мојата нова невозможна мисија во Република Франција...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Татко понесен од овие идеи од своите книги за јазиците, влегуваше скептично во новата мисија, за разлика од Климент Камилски, кој веруваше дека опасните османизми, не само што ќе ги ослободат балканските јазици од непотребната агресивна конотација на некогашната Империја туку ќе отворат и простори да се откријат зборови и кованици за нови значења.