во (предл.) - плиток (прид.)

Бидејќи живее во плитки води плашицата лесно се лови. Ја ловат рибари со мрежи, деца со ќепчиња.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сосетката Стела истрчува во пењоар во потрага по својата загубена чедност и граѓански права, разминувајќи се со мајстор Величков (витален водоинсталатер по потекло од Драгалевци, Република Бугарија), којшто е во дилема дали водата од горниот кат капе затоа што тивкиот Јапонец од апартманот број 8 оставил отворена славина или пак ритуално се самоубил во плитката када.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Таа спиеше во налети како во бура, паѓајќи во плиток сон, од кој болката ја разбудуваше со своето упорно барање да биде будна, за да учествува и таа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тој не сака да и се доближи; ја чува нејзината недостижност станувајќи и самиот недостижен за сите оние на кои едноставно , како да зборува за дождот или изгревот, ќе им раскаже за Рубина Фаин и за јапонското столетно стебло во плиток сад, за она дрво што и сега, по толку децении од средбата на Кристапор Микелајн и Жорж Лоран, е живо и со жив корен во грдулка земја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Требаше и да му се брцне врвот од муцето во плитко чинивче, да не може да го пикне и носето па да вдише од течноста, и требаше уште да се наполни некоја плитка лимена кутија со песок за таму да мочка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Вртеа луѓето како улави околу езерото, се загледуваа во водата, влегуваа во езерото кога ќе им засенеше нешто, претаа со стапови низ шеварот и трските, фрлаа камења во плитките места, но сѐ беше попусто.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Порази ја мојата дивина Длабочина во плитката совест всади О, Мајавади, вие сте мојата неисцрпна филозофија О, Софија, биди ми приказ за реалното и не измачувај ме со идеалното Скромност подели за нас грешните Во дните на покајување искористи ја нашата слабост Ние овдешниве не прифаќаме совет Казни нѐ!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
- Говедска жолчка, побрзал Пандил Димулев. - Да бараме говедска жолчка и грутче во таа жолчка. Тоа било доволно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколкумина се свртеле кон волето во втората запрега чиј стопан останал да гори зад нив во плиток гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Бургиба пливаше во староста во плитки води. Ги одбегнуваше длабоките. Така го советуваа неговите советници.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Почина ноќе и на гробиштата под ритчето ноќе во плиток гроб беше погребот. Не даваше скрката подлабоко да се копа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не беше набабрен, нараснат и напукнат како нашиот пешник од `рж и пченица, тркалезен и голем, туку личеше на голема четириаголна плочка, печен во плитка тепција...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како ноќе во ниедно време заедно со моите другари ги изнесуваме мртвите од бараките и коњушниците и во мракот ги закопуваме во плитките гробови...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така ги закопувале, во паркот, во плитка дупка, и наместо во ковчег – во чаршаф.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во собата во која Клара лежеше мртва.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стариот Архимед објаснувал нешто за математичките спирали, ама сега хиперболите и параболите се удавени во плитките води на новата историја.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)