во (предл.) - подземен (прид.)

Во лавиринтите на Министерството без прозорци клима-уредите одржуваа нормална температура, но надвор тротоарите ги печеа табаните, а смрдеата во подземната железница во време на најголемата навалица беше ужасна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Огромни делови од тој живот, дури и за еден член на Партијата, беа неутрални и неполитички, беа прашање на какво-такво извршување на мачни работи, на борба за место во подземната железница, на крпење истенчена чорапа, на измолување една таблетка сахарин, на зачувување догорче.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Очекуваш, неговата вода е во бунарите, во подземните пештери, каде злокобна чека засекогаш да те зароби во мазната прегратка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Неусогласеноста меѓу изгледот и облеката се очитува и во нејзиниот сон во подземните одаи на пирамидата, во кои најнапред е запленета како наивен, изгубен турист, каде останува како доброволна љубовничка на фараонот - Сонце, синот на порозната сфинга.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
58 Ракопис пронајден во џебот Кога сега пишувам за тоа на другите може да им изгледа како рулет или хиподром, но пари не барав, туку во еден момент почнав да чувствувам, да одлучувам дека стаклото на прозорецот од метрото може да ми донесе одговор, средба со некаква среќа, токму тука каде што инаку сè се одвива во знакот на најфаталниот раскин, внатре во подземното време кое линијата од станица до станица го оцртува а со тоа и ограничува, неотповикливо под.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од бочната страна таа личеше на мавзолеј, а отворот во основата сугерираше на влез во подземна гробница.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Копав без волја и размислував што убаво нашол Кузман во подземниот живот. Но копав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но се плашев. Можеби и не постои влез во подзмениот свет.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го гледам моето седуманаесетогодишно дете и ми се стори како преку ноќ да порасна и да стана вистински маж, испотен и задишан, непрекинато ги носи предметите во подземната просторија и ги засолнува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му велам: ’Немој да се плашиш. Во домов Господов ти велам, Севишниот ќе ни дарува мислост’. ‚Не се плашам, татко’, ми вели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И покрај тоа, прифатилиштата за лудаци и натаму изгледале како мачилишта за злосторници: во двете најпрочуени, Салпетрије и Бисетр во Париз, болните биле чувани како животни, некои од нив и во подземни ќелии, со синџири околу вратот, по казна врзувани на столбови на срамот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако некој простак однадвор сакал да ги види и да ужива во нивната мака, чуварите му го дозволувале тоа задоволство за малку пари, а понекогаш дури и замавнувале со камшик по телата на несреќниците, како во некаква циркуска претстава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сум му ја видела само дупката што води во подземните тунели - што сам ги копа... и копички земја што ја исфрла при копањето.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
д) Геотермалните води со кои изобилува овој крај се користат 300 литри во секунда и тоа за затоплување на оранжерии и згради. Со посебна пумпна станица водата се реинјектира - се враќа во подземните природни базени.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Професоре, тие исцедни води ќе ја мијат нечистотијата, па ќе навлегуваат во подземните води и во водите на Вардар?“ запраша Томе.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Инаку, за волја на вистината, доброволно го имам прифатено предлогот: место да издржувам казна затвор, или пак да бидам погубен, што беше многу поверојатно со оглед на приложените обвиненија, со моја согласност бев префрлен овде, во подземните трезори на библиотеката.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сликата беше згниена и веднаш се распадна; металната рамка што ја држеше острана залепена на дното од гробот како прозорче што гледа некаде надолу во подземниот свет.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)