во (предл.) - ран (прид.)

Морисеј, на пр., на сличен начин, снимајќи го Далесандро зад грб, ја крие скандалозната содржина иако го има во кадарот (Flesh, Heat).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Иако уште во раниот период кај Ворхол има обиди за сензационални сижеа, неговиот интерес во звучниот период се поместува од дејството на јунакот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во меѓувреме Алегра со мајка ѝ ја посетуваа Бенвениста, а во раните квечерини речиси редовно свраќаше и во дуќанот на вереникот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Откако единаесеттиот ден од месецот во раните утрински часови беше спроведена рацијата во трите места каде што живееше еврејско население, според прецизниот план, лицата од еврејски происход како што службено ги именуваа, без оглед на полот, здравствената состојба и возраста, беа донесувани, и според прецизниот план и инструкции и конфинирани во големата зграда на скопскиот тутунски монопол.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Е, колкупати сум ги видела од прикрајок.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во овој град не постои работно време за кафеаните, тие се отворени сѐ дотогаш додека има гости, а нив ги има и во ноќните, па и во раните утрински часови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Особено во раните утрински часови, кога река од вработени се уптатуваат кон фабриките, продавниците и установите, и - во доцните вечерни часови, кога Будимпешта продолжува да живее во илјадниците ноќни локали, барови, бистрои и во најчуениот ноќен локал „Мулен Руж“, нешто слично на оној од парискиот кварт Пигал.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Моите почетоци со алкохолот се поврзани уште во раната младост, некаде на 9-годишна возраст кога од радозналост пробуев од домаќото вино на дедо ми чисто ради циркулација и да се види како е да бидеш муж.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Изрипа рането Јаким и ги стегна силно градите, ги задржа солзите - сакаше да го гледа во далечината бродот, што пореше со Божина милиот побратим, со кого ергенуваше и во рани зори ги будеше со својот писан кавал заспаните родни планини...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во отсуство на чичко Томе, кој уште во рани зори заминал за варница, да ја ѕида на суво со сур камен и суво грло, за леб и раат на челадијата и душата, мајка му го избаци по сите страни држејќи му го лицето меѓу дланките како велигденско јајце, и долго му мавташе со марамата од главата, небаре го испраќа чедото на далечен пат во непозната земја.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во зимскиот период и во раната пролет му се лутеше дека е немирно, дрдорливо, летно време го молеше да не пресушува, зашто неговата водичка ја бараат и градината, и дрвцата, и добитокот да се разладат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По присоинките, каде што во раната пролет Бојан ги наоѓаше првите качунки, сега почна овде-онде да се покажува руенот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Иако во раните години на деветнаесеттиот век оваа дејност беше ценета и се сметаше за сериозен и корисен метод во процесот на истражување и обликување на стилот на писателот, многу повеќе отколку што тоа било пракса во изминатите векови, постоеше уште една струја со тенденција да направи пресврт во статусот на преведувачот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
(8) Насловено како “Pausage fautif (1946, “Своеглавиот пејсаж”), ова дело е направено како специјален додаток на луксузната едиција на неговото “Boite-en-Valise” - портабл музеј што Дишан го проектирал во 30-тите години и почнал да го продава во раните 40-ти, како некој вид минијатурна збирка од своите најважни дела.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На оваа изложба постои и еден предмет кој послужи како живо сведоштво за Дишановата приврзаност кон барем една личност, Марија Мартинс (1900-1973), бразилска вајарка која Дишан веројатно ја запознал недолго по доселувањето во Њујорк, во 1942.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се пишуваше за работникот кој станува во рани зори, и кој, според духот на народната уметност – пресреќен заминува во фабриката за да го даде својот труд, себеси да се даде за – општо добро, се пишуваа оди и фалбоспеви, итн., итн.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во текот на истражувањето за една претходна книга, Момци земјоделци, за геј-мажите од рурално потекло,332 Фелоус забележа дека „беше изразена несообразноста со родовите улоги“ во голем број од животните приказни што ги собрал, особено во нивните рани поглавја.333 Кога биле момченца, повеќето мажи со кои разговарав особено ги привлекувале работи што биле надвор од опсегот на активностите кои се одобрувале за машките.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со други зборови, еден процес на социјализација во машките геј-културни практики може да започне во раната возраст, долго пред почетокот на активниот сексуален живот и пред почетокот на возрасното учествување во некоја геј-заедница, затоа што протогеј-субјектите уште на таа возраст започнуваат да создаваат или, можеби, само да изнаоѓаат нестандарден однос кон сексуализираните или обродените вредности што се врзуваат и со главнотековните жанрови на дискурс, на чувствување, однесување и лично изразување и со културните облици (мјузиклите, трагедиите, мелодрамите, историското конзерваторство, разните естетски практики и интереси) и нивните сврзани емоционални облици во индивидуалното однесување, кои ги отелотворуваат, распространуваат, рутинизираат, зајакнуваат и консолидираат тие жанрови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во таквите дејности спаѓаат историското конзерваторство, старинарството, реставрацијата на архитектурата, внатрешното уредување, модата и стилот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Фелоус им посветува обемна, речовита и богато поткрепена книга, Страст за зачувување (2004), на „геј-мажите како чувари на културата“. ‌Како и јас, Фелоус сака да ги истражи разновидните начини на кои геј-мажите се разликуваат од стрејт-мажите, начини што – како љубовта кон бродвејските мјузикли – одат подалеку од сексуалното однесување и честопати се пројавуваат уште во раното детство, години пред сексуалната ориентација да се изрази преку конкретниот облик на сексуална активност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А протогеј-субјектите реагираат на настраното нудење на одредени одлики или состојки на тие главнотековни облици што комуницираат со чувството на тие деца за различност, со нивната желба за бегство и со нивната волја да замислуваат алтернативи, како што тоа го срочил Бери Адамс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто, веќе ги утврдивме трите услови чие содејство е и нужно и доволно за да се објасни општествената репродукција на машката геј-култура. (1) Дури и ако конвенционалните, хетеронормативни жанрови на дискурс се исто така и жанрови на чувствување и стилови на лично изразување; (2) ако главнотековните жанрови на дискурс, жанрови на чувствување и стилови на лично изразување се кодираат за родот и за сексуалноста според стандарната културна поетика – така што се интонираат со конкретни општествени вредности што различно се поврзуваат со конкретни обродени или сексуални улоги; и (3) ако таквите жанрови на дискурсот и стилови на чувствување или на изразување се обликувачки за одделните субјекти уште од раната возраст во животот – тогаш навистина е возможно во машката геј-култура да има нешто како примарна социјализација, доколку извесен дисидентски однос кон тие жанрови на дискурсот и на изразувањето претставува дисидентско обликување на родот и на сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што со текот на годините предметот еволуираше, така сѐ помалку се занимаваше со иницијацијата на возрасните, па стана пососредоточен на геј- акултурацијата што почнува во раното детство, без свесното учество на потесното семејство и спротиводно од очекувањата на општеството.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вил и Грејс и понатаму си е ситуациска комедија; La Cage aux Folles и Кирија и понатаму си се бродвејски мјузикли; Сѐ за мајка ми и Лошо образование и понатаму си се мелодрами – и, било како било, тешко дека некоја од нив ќе биде дел од образованието во раното детство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И точка. ‌Дека геј-мажите имаат „својства и одлики што општо земено ги поседуваат девојките и жените“ е и заклучокот што го изведува Вил Фелоус од сопствената студија на културните практики на геј-мажите.331 Конкретно, согледува дека „геј-мажите се видливо и мошне надарено застапени“, дури и „изгледа несразмерно застапени“ во многу „полиња во кои преовладуваат жените, а кои имаат врска со создавањето, обновувањето и одржувањето на убавината, редот и континуитетот“ (x) – поконкретно, во оние дејности чија цел е да се конзервираат материјалните култури од минатото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и деца одгледувани од лезбејски или од машки геј-родители отпрвин се изложени, барем до некој степен, на главнотековните културни жанрови и стилови на изразување. ‌Фактот дека популарната култура денес редовно вклучува геј- и (значително поретко) лезбејски ликови во диегетскиот регистар на нивните приказни не го менува генеричкиот изглед на самите приказни (односно, не менува дали ќе бидат или нема да бидат комедии или мелодрами), ниту, пак, ги менува начините на чувствување што се кодификувани од традиционалните генерички конвенции и кои возрасните ги преземаат во своите содејства со другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Децата може да бидат во некоја ограничена мера изложени на високоразвиените културни облици што содржат и што одржуваат жанрови на дискурс и на изразување – а дури и да се изложени уште од рана возраст на, да речеме, мјузикли или на мелодрами, можеби нема многу да извлечат од нив – но тие се длабоко изложени на стиловите на лично изразување што тие форми ги дефинираат, бидејќи таквите стилови на изразување го обликуваат секојдневниот емоционален живот и ги конструираат разните прагматични начини на кои старателите на децата зборуваат, се изразуваат и се поврзуваат со децата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Книгите, пак, за настраните семејства кои се посебно осмислени за деца од основноучилишна возраст, како што се Хедер има две мами, Џени живее со Ерик и со Мартин или Со Танго сме си тројца, иако можат и тоа како да придонесат кон дестигматизирањето на хомосексуалноста и кон поголема општествена толеранција, сепак баш и не го уриваат хетеронормативниот монопол врз формите на изразување што ги има во главните популарни жанрови. ‌Во секој случај, главнотековните културни облици ги даваат единствените жанрови што ги знаат повеќето деца.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повеќето деца растат во хетеросексуални средини, каде што се запознаваат со стандардните жанрови на дискурсот, на чувствувањето, на изразувањето и на однесувањето – вклучително и со конвенциите на емоционалното изразување кои честопати се одразуваат и се репродуцираат во спонтаните пројави на чувствата на нивните родители.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Второстепено влијание, барем за мене, имаше “The Wandering Scholars” од Hellen Waddell, препечатена во раните педесетти и значајна за младите поети од Средната генерација, кои во голем број ги напуштија манастирите и ги крстареа Европските патишта славејќи ги низ песна пошироките животни видици што ги откриваа надвор од своите академски ѕидини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
-Тоа се наталожените наслојки на незадоволства, уцени, чувството на нерасположеност, отфрленост, инфериорност или, пак, искористеност, доживеани во раното детство, младост или подоцна, коишто оставиле силни траги врз нас – одговори старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Тоа се наталожените наслојки на незадоволства, уцени, чуството на нерасположеност, отфрленост, инфериорност или, пак, искористеност, доживеани во раното детство, младост или подоцна, коишто оставиле силни траги врз нас – одговори старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Маријанти си отиде при крајот на септември и наредниот ден веќе не го слушнавме острото ѕвонење на парчето шина кое нѐ будеше во раните зори и трчаница, сѐ уште по мрак, носејќи го сонот во заспаните очи, моравме да се построиме на плоштадот и со строев чекор што побрзо да ја заземеме малата лединка лево од касарната на која секое утро, во пропишано време, припадниците на албанската воена морнарица истрчуваа на утринска гимнастика.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кажуваше дека навечер, од собата во која спиеше Хајнерле, се слушало нешто како шепотење, или како пеење, или како липање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, во раното детство на човештвото, членовите на заедницата ги гледале оние кои биле поинакви онака како што се гледа во чудо за кое нема објаснување – како што се гледало во движењето на сонцето од едниот до другиот крај на небото, или како што се гледало во молскавицата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Минале еони, и човекот започнал да се обидува да си ги објасни нештата – громот бил небесното копје на разлутено божество, сонцето било бог кој пропатувал преку небото, а лудилото било последица на опседнатоста од божји или демонски сили.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Матилда беше среќна со таквата одлука – во раната младост имаше операција по која не можеше да има деца, тоа беше несреќата на нејзиниот живот, и сега се радуваше што може да се грижи како мајка за малечкиот, заменувајќи ја својата почината сестра.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во нашиот случај, формулацијата: колку има во неа од руското, толку има и од светското (вечно, неминливо и т. н.) е сосема соодветна за објаснување на интерференциите, што конкретно руската сатира ги претрпува со сатирата воопшто, барем во раниот степен на својот развиток.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Секако, ова гледиште е условено од прашањата на генезата на руската (и пошироко, на целокупната) сатира како литературен феномен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И сол во раните на крвавите дланки. И брчки на измаченото лице како нерватура на пеперугини крилца.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Превод од српски: Лидија Николова
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уште во раната творечка фаза Буцати се свртува спрема надреализмот, научната и хорор фантастиката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го отворив „Гласот на јавноста“ што на масата го остави Аристин, прочитав во весникот дека истиот тој ден, во раните утрински часови, сум умрел. *
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Буцати има објавено неколку збирки раскази: 60 раскази, Падот на Баливерна (1950), Продавница на тајни (1968), Тешки ноќи (1971), Необични раскази и др.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ноќе, испраќајќи ги своите илјада зборови во Амстердам, често се занесував со поетската слика во која моите свитоци налик на тулипани од хартија скокаат од факс-машината во раното амстердамско утро.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Уште во раното детство се одликувал со трудољубивост, човекољубивост и големо другарство.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Многу години подоцна, во 70-те години на минатиот век на шпански јазик ќе биде преведена книгата на Емил Сјоран Лошиот Демиург, која брзо ќе биде забранета од цензурата како атеистичко и антихристно дело, а авторот иронично ќе забележи: Инквизицијата не е мртва. Колку е тоа смешно!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев обземен уште во раната младост, според некои мои генерациски другари, од наивниот идеализам да верувам премногу во човекот Зарем не се вели, со право, дека дипломатијата е уметност на невозможното?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Филозофското дело на Емил Сјоран го открив уште во раната младост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Миризбата која во раната пролет се ослободуваше од расцутените јорговани н враќаше во градината на нашата куќа преку границата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски уште во раните години на животот се здоби со солидна музичка наобразба, се надеваше еден ден ќе стане познат пијанист.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се мешаше изгубениот со откриениот рај на Мајка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, оваа ситуација се промени со измените од 1998 и 2000 година: •  измените од 1998 ја воведоа можноста работодавецот, „самиот“, и како негово „право“ (!?) – слично како во раниот капитализам, познат по бруталната експлоатација, да утврди кои работници ќе бидат отпуштени како технолошки вишок – кога се отпуштаа помалку од 20 работници, или најмногу до 20% од вкупниот број вработени (чл. 6, ЗИДЗРО/98).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И поддршката за владејачката структура се бараше и, особено во раните периоди, се добиваше не врз основа на реално- сработеното, туку врз основа на ветувањето дека токму таквата политика во неодредената иднина ќе доведе до потекување на мед и млеко.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Транзицијата и работничките права Неодамна, за еден штрајк на текстилни работнички во Велес беше известено под следниот наслов: „Мизерни плати – експлоатација како во раниот капитализам.“
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Дали навистина македонските работници се заштитени како мечки во планина или врз нив се врши експлоатација како во раниот капитализам?
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Тие дотогаш сѐ уште стравуваа да ни ги откријат нивните врски со Франција, со знаењето на францускиот јазик, уште во раните години на нивните животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Можете да го избришете значењето на актот на ставање пенис во вагина, во уста, чмар, или под пазувите, но ако на интимното соединување на две тела му дадете значење поголемо од јукстапозицијата на два епидерми и мукози, ќе се најдете во царството на страста, и тоа нема туку-така да можете да го занемарите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ваквата состојба се индуцира во раното детство. Зарем лажењето во љубовта првенствено не е одбрана од сексуалната љубомора, и зарем трендот кон групен секс не е обид да се избега од тој конфликт? Тоа само до тривијалност го редуцира сексуалниот чин, и така го губи значењето.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Ги пронајдов во поткровјето“, си одговори себеси. „Се сеќаваш ли Кора кога во раните утра излегувавме на чакалестиот пат со нашиот тандем-велосипед?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Појавувањето на „буржоаската јавна сфера“ во раната модерност е претставено од Хабермас како позитивен чин.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
92 Појавувајќи се во 18 век во Британија, Франција и Германија, и првично однесувајќи се на дискусии за литературни дела, овие форуми бргу се развиле во институции за политичка дебата и учество во политичкиот живот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Екипата за дератизација мошне успешно си ја извршила задачата: во раните утрински часови, на разденување, без врева, без љубопитните.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Оваа вера ми беше пренесена уште во раното детство, а потоа во тој дух го минав адолесцентниот период и мојата младост.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Што ме натера на оваа помисла?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ама пред тоа мене да ми земете метро - по должина и ширина и најдете ми добро, проветриво место, со широк поглед во далнина и висина, на врв рид, каде ветерот на зајдисонце меѓу дрвја и лисје приспивни песни ќе ми свири, во рани зори славеј ќе ме буди и дождец во спарни долги лета ќе ме лади...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И веднаш ѝ се залепи мислата на вчерашниот ден, кога во раните утрински часови, две артилериски батерии, нивните позиции ги биеја без престан.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)