ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Дерида исто така се обидува да го открие принципот зад феномените што ги прави нив такви какви што се, принцип кој многу не се разликува од суштината на нештата во традиционалните системи. 70 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Една друга тенденција во поранешната мисла која исто така постои кај Дерида е залагањето за реформа.

Така логоцентризмот може да се појави на прикриен начин, а самата деконструкција може да стане логоцентрична. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 73

Дел од таа задача подразбира убедување на што е можно повеќе луѓе за исправноста и важноста на нивната кауза.

Тој ја деконструира самата хиерархиска структура предлагајќи една алтернатива која што е сосема нова и нехиерархиска.

Другите карактеристики на релацијата помеѓу логоцентризмот и деконстукцијата се исто така реминисцентни во традиционалните христијански интуиции за доброто и злото.

Според него, исто така, потребно е преземање на посебен напор за да се изложи реалноста, и специјален тренинг во методолошките суптилности пред да може некој да ја согледа.

Впрочем, крајот и не е - како што се веруваше во традиционалните претстави за апокалипсата - толку драматичен и полн со настани, туку се случува нечујно - не сме ни забележале дека веќе сме од онаа страна на крајот.

Марија „крената на облак“ е Богородица на Вознесението и, навистина, како во традиционалните иконографии поврзани со Вознесението на блажената Девица Марија, „Големото Стакло“ е поделено на два дела, земен и небески: на горната половина, облакот со трите квадрати (облакот на Светото Тројство), ја прифаќа “mariee” или “Marie”; на долната половина паралелопипедот во перспектива (во средината се наоѓа Марија која се вознесува), потсетува на празен саркофаг од сцената „Вознесението на Марија“, околу кој се собираат сите присутни.

Во историјата на уметноста, а и од страната на самиот уметник, тоа дело е одредувано како анти-уметност или а-уметност, во двата случаи, се разбира, во однос на уметноста во традиционална смисла.

Не се работи, притоа, за нова херменаутика во традиционална смисла.

Некој ова може да го доживее како деградација на уметноста, но едноставно станува збор за тоа да се „озакони“ теориското промислување и на она што со уживање се консумира.

Ако зборуваме за телото се сомневам дека Источна Европа е релевантна рамка во којашто е можно да се бара алтернатива за западната традиција на однос кон телото.

Со тоа што треба да се подвлече дека задоволството не лежи во традиционалното естетско уживање туку во алертноста на пријатноста да се препознаваат значења што таа пријатност можат да ја потврдат, но и да ја подријат.

Мислам дека поинакви рамки можно е да се бараат само вон христијанската традиција која го фиксирала нашето чувство на тело, потаму на исток и во традиционалните општества воопшто коишто развиле побогата традиција на телесни техники.

Што има смешно, во контекстов, во традиционалните италијански вдовици?

Категоричниот јаз во традиционалната машка геј- култура помеѓу убавецот и кампот, помеѓу гламурот и хуморот, излегува дека е изоморфен со низа други симетрични и поларизирани вредности, кои, пак, се во сооднос со една основна спротивност помеѓу мажествените и женствените родови стилови. (Кампот, очигледно, „не е мажествен.

Ги нагласува типично мачоистичкиот неслух на каубојот за иронија, неговото целосно немање свест за можната двојност на неговиот говор; открива колку упадливо нема дух (што е и недостаток и, барем за да биде бучот привлечен, крунска доблест); ги вкрстува, на класичен камповски начин, кодовите на мажественоста и на женственоста231 (спореди со апокрифната приказна за тоа како за време на една литургија Талула Бенкхед му спуштила на некој свештеник кој го нишал кандилото: „Срцка, мантиичево ти го обожавам, ама чантичево ти е џиш“); ја разбива атмосферата на мажествена сериозност околу стрејтерската машка атлетска изведба и нејзината еротска привлечност за геј- мажите; сведочи за неспособноста на кампот дури и да си замисли машки свет во кој ќе живеат исклучиво „нормални“ мажи; ја изместува насоката на разговорот од здодевно, неиронично мажествена кон иронично женствена; го спушта каубојот преправајќи се дека божем го побркал со заиграна дрег-кралица, а тоа значи дека го става неколку скалила подолу на лествицата на сексуалната престижност од онаа на којашто навистина се наоѓа; но и имплицитно ги кара другите присутни мажи што толку сериозно го сфаќаат Каубојот, а сепак не прават ништо за да ја сменат привлечноста поради која и понатаму е предмет на нивното еротско интересирање. ‌

Беа тоа геј-мажи со средоземно потекло кои носеа црнина и превези какви што носат италијанските селанки откако ќе им умрат мажите.189 Во Јужна Италија и на Сицилија, постојаната црнина ги издвојува жениве и од нив прави многу упадливо лице на ужаленоста, авторитетот, возраста и автономијата во традиционалниот селски живот.

Бургиба беше облечен во традиционалната сина џелаба, со неизбежниот белосинкав шал околу вратот.

На исклучоците на другата страна, на мажите коишто отстапуваат од општествено најпожелната улога на херојски борец за националната кауза им преостанува само на јавна сцена улогата на заговорници на цивилно општество, односно на неговите вредности: човечките права, ненасилството, толеранцијата, еднаквоста на половите итн., значи дејствување на едно подрачје на кое кај нас во традиционална смисла може да се докаже сѐ само не машкоста, подрачје, имено, на оние интереси што хрватското мнозинство денес ги смета за сѐ уште бизарни, недостојни за вистински машки ангажман, па затоа подрачје препуштено на дезертерите од сите видови, слабаците, педерите, накратко на женскиот свет како таков.

Социјалната функција на ренесансната уметност, тогаш во служба на кнезовите и 50 okno.mk на градовите-држави, на пример, се содржи во интеграцијата, имено во создавањето групна солидарност во традиционална смисла.