во (предл.) - црн (прид.)

Краста: Љубовта кон зеленото сведочи за твојот истенчен уметнички темперамент. (Се загледува во врвот на својот палец измачкан со крв) Во салонот влегува старец облечен во црн фрак - Макс.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Каде и сè друго, во супермаркетот на Тони.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога ќе погледнам во себе и околу себе, ме заблескува светлина и го слушам гласот што зборува: „Спознај дека си настанал, таков каков што си, месо и крв, животно, за мене, кој барам сексуално задоволување во една потполна женска, во црна дупка, дека си настанал без сулфур и без електрика, спознај дека си станал незанимлив и ништожен.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Болеше душата, ама онаму длабоко, онаму во црните горливи длабочини, каде се судруваше стравот со страв.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Навидум изгледа дека премногу невешто се обидуваме да го откриеме светот и неговите мистерии, но длабоко во нас совршено ги разбираме појавите и нивните законитости, точно онака, како некој скриен учител, да нѐ води со фенер во црна ноќ, низ безредието на мачното секојдневие, покажувајќи ни ја вистинската насока на патот, дури и во најтешките безизлезни мигови.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Што ќе значи оваа нова рожба во црниот цут на сиромаштијата, кога освен крпената надеж на семејството не му преостануваше ништо друго?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А Бог им внесуваше нова сила во црните души за да издржат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не сум ни во црна дупка во која времето заедно со просторот бидуваат сомлени во непостоење.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Смртта не прашува! - додаде вториот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
По сандакот одеа неколку мажи и стари жени, преврзани во црни шамии, роднини на покојникот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Хана, значи, по еден краток разговор со сестра си, дефинитивно го напушти семејството, вљубена во црните очи на Леон, во длабокиот глас и во неговата густа коса во која ја протнуваше тенката, грацилна дланка секогаш кога тој ќе ѝ се загледаше во светлите, сини очи и во пегите со кои беше испрскано правилното лице на Хана.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сѐ што им се нуди како “идентитет” и како материјал за создавање идентитет главно завршува во црната дупка на етничката идентификација.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Од пепелникот ја зема цигарата, допола попушена, но сé уште запалена, длабоко вовлече дим, потоа го истисна од себе заедно со една подолга воздишка, снажно го превитка опушокот во црната утроба на пепелникот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Па најпосле не сум ни јас од последните. Сум минал и јас в затвор еден ден, ќотек јадов, ме запишаа во црната книга.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Двете се облечени во црни кецели - ластовица и ластовиче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од друга страна, може да се замисли едно, што поради меланхолија што поради ветрот што сосредоточува и распрснува во еден ист момент, избледено говедце (Пандалф?), во црна сомотска наметка опшиена со ѕвончиња, како, налик на Херекле речиси збудален од љубовта кон адската Мелеагрова сенка, талка по, да речеме, асфоделските полиња, изложено на невидливиот „ветар што ги свива само сенките”, и на тој непрекинат самрак во кој одразите се двоумат како слабо привикани духови, останувајќи заглавени во, според Вергилиј, вратата од слонова коска, вратата од рог, немоќни да отидат било каде.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Црна коса во црната ноќ без улични светилки и со многу дупки во асфалтот.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ги собра десетарите и им ја пренесе Дамевата порака, а овие се распоредија понатаму да ги осигурат животите и мирната работа на војводите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митра стана снаа на Стоја Цуцулов, а Толе — најстар негов син и продолжија да си живеат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа добро отворете ги очите да не стане некое предавство, да го запишеме Смилево во црната книга, — заврши Даме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
—Не сакам да ми помагаш, море, токо да не те лаже ѓаволот да ме издадиш, та за помагање нема што да ми помагаш ти мене, кога ни сам не можиш да се поможиш, — му одговори остро Толе и пак го нападна што беше причина баш тој — Бешот — Толе да влезе во Организацијата и да земе учество во борбата, која по трагичниот свршеток се претвори во црни резилаци и срамови, од кои еден дел и Толета го притискаа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Адолфина, паулина, марие и роза - сал една би била вишок во драмата на чехов а сите се отпишани од тефтерот на брат им зигмунд фројд отла и кажува на адолфина дека ги довеле во логорот во терезин и дека е најдобро тука да останат што подолго отла и кажува на адолфина дека храната е еднолична, катаден супа од леќа а попатно и спомнува дека има брат по име франц кафка адолфина веќе почна во себе да го портретира кафка мачејќи се во шеширот да му ја смести ергенската несреќа - во бараката на трудниците несреќата има друго име во предвечерјето на смртта и без месечина јасно се гледа дека црното млеко не е поетска измислица под црно сонце во црна темница четирите сестри на зигмунд фројд спокојно го чекаат црниот воз кон невратот рано в зори и не го забележаа брат им зигмунд како нервозно се тртка лево-десно на перонот пред да си ја испрска совеста во ѓолчето од сестрински солзи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Меѓу христијанските и еврејските гробишта водеше заеднички пат со длабоки бразди во црната земја.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Метакот и уште десетина неподобни серачи беа оцрнети во црната книга.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
По неколкудневните борби со бугарските единици на 11 мај 1944 година бригадата со косовските баталјони пристигнале во Црна Трава, каде Ламби се сретнал со мисиите Burlesque i Claridges и со капларот Мултон кој ја носел радиоопремата.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
” (...) По пазарот се шетка Еј Џеј, во црн мантил, со еден лешинар на рамото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека синот чита стрип на тревата, му приоѓа татко му и вели: „Синко, еве ти дваес долари; сакам да најдеш некоја добра курва и да ја цепнеш”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Осветленото кафуле беше нуркачко ѕвоно со пресечен кабел, кое бавно тонеше во црните длабочини. (...) Издркај го, фантомите врело ти шепотат во ушната школка...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зарем јас би се понижил некогаш да правам чуда како него?...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со пајтон стаса и чорбаџи Робе... Облечен во црни европски алишта, со низок фес на главата и дебел златен синцир на елекот, Робе се качуваше достоинствено по скалите, внимавајќи притоа да не ѝ го згази фустанот на жена си, кој ѝ се спушташе и ѝ се влечеше со задниот дел по штиците.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Да бидам проклета, господи, и никогаш радост да не видам ако го пуштам и Кирча да оди во туѓина, во црн гурбетчилак.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Излезе во црната ноќ на родниот град.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Запри во тихиот снег на мојата рана зима, во црната пештера запри кај сѐ е облечено в бело Во црната пештера похотно те ограбувам, станувам песочно дно со бели округли тежини.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Го тажат жените, променети во црни руби, а плачот - железен е бран."
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ќе служам јас во домот божји, и во црна руба ќе бидам вечно тажна јас.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
На самиот влез нѐ очекуваше кустосот – водич К.К., во црна работна облека, со строг израз на лицето, готов да нѐ поведе кон својот дел на пеколот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Оди ваму - го викна дедото наведнатиот човек во црната капа со нашиен жолт крст. - Дај исправите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Човекот се оттурна со веслото од пристаништето и сосем се сврте.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Правејќи ми пат ја заниша главата во црната забратка и почна да ги џвака зборовите., брзо, гладно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Купувам старо, ревна ненадејно од ќошот Баждар нишајќи се во црното палто и со префрлена стара вреќа преку десното рамо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Црн црн сум, мрава мрачна, црна, во црн мрак живеам. Очи немам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тргнав низ коридорот, во најцрн мрак, јас мрава црна во црна ноќ на мрамор црн, одев низ дворот, кон скрипториумот, каде отец Кирил Филозофот остануваше до доцна во ноќта запишувајќи сочиненија некакви во кои ги прославуваше чудесата и подвизите на божјите луѓе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ина покажуваше кон нас, и аѓутантот, постар господин во црн костум со бордо пеперутка и со бела коса, дојде и на лош српски јазик нѐ замоли да си одиме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Застанав над непознатите ливчиња на отец Мида и погледот ми се збираше како цела вселена ставена во црно зрно, во црн пајак, сподобие грозно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Виножитото во црната сува земја го оддава присуството на светоста во природата, во праформа на животот – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ла вие ен росе, ла вие еен росе го слушав моќниот глас на Едит Пиаф, малото врапче во црн фустан...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тие кои можеа да одат, одеа горе по тесните и разлулани скали исплашени дека ќе паднат во црната вода што клокотеше под нас.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кој ли тебе ми те гледа дека во црна земја гниеш, слатка сестро.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ѝ, некој мирен опаднат човек, вистински старец, во црна свечена облека и сосема ќелав, веќе се беше напил и можеби поради тоа постојано му течеа солзи од очите, мали, збрчкани, закрвавени.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Под импресија си на она за што пишува печатот“, вели и му подава „Нова Македонија“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пријателот на Филип Филиповски се насмевнува. „Ништо, ништо не значи тоа.“ Вели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Библиотекарот Филип Филиповски скока, мавта со раце во воздух, ги брани ретките книги од наездата, но попусто: сите книги се уништени, дури и уникатите, без страници во црните стари корици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во чистото тело на човеколикото морско животно, таа можеше да ја победи злата магија во себе,во црната кралица.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се потсеќам на зборовите на пријателот, сепак со задоволство загризувајќи го богатиот сендвич со шунка и домати, додека околу мене уважените учесници на собирот „Литературата и општеството“ весело наздравуваат до следната средба. – Колега, јел видите ово јебозовно дупенце – ми се обраќа новосадскиот професор, експерт за културолошки дилеми, но јас веќе отсутен, ѕурам на друга страна, во девојката во црн фустан, што лебдее меѓу потните гости како ластовичка во белузлавата магла на летната квечерина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дупките, барите, бездните...ги прескокнуваше во црната, припиена роба, нималку стеснета, без страв од епидемија, пад, студена војна.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Си ја подметнува перницата под главата, се испружува, прекрстувајќи ги нозете, шеретски ме погледнува: - Знаеш ли дека на моите сè уште не им е јасно како тоа нивната мила, воспитана ќеркичка одбегна од неприкосновената, замислена иднина и се преобрази во црна овца на семејството.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Месечко посилно го разгорел фенерот, во црното море од небеска недогледност... Ти со срце поцврсто од камен заминуваш...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
ПРОКЛЕТНИЦИ, КЛЕТНИЦИ, КЛЕТИ на јарбол, во црн превез свиена клопка со животна идила црн превез со проѕирни букви покривач со јадни пцовки ја остава во минатото небиднината со срце поцврсто од камен чекор по чекор ја совладувам иднината...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А кога тргнуваа со оние двајца во црните зори, тие помолчеа крај Дуковата куќа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе потече ли еднаш водана, мислеше, ќе се откине ли таа од оној мраз, и ќе ја плисне ли еднаш својата сила во црнине копанчиња на турбината долу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И под 2: да го убедиш твојот зашеметен петел дека ти ќе бидеш супер пријател и, ако треба, и мајка на неговото дете и дека вие, всушност, ќе бидете едно среќно семејство, само под еден услов,љубовникот мора да ја офарба косата во црна боја за да не помисли некој дека ти е татко и сè што е негово да стане твое, значи ’ко божем тој ти го продава на тебе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Многу често, додека ги влечев вреќичките по плочките во трговскиот центар и се килавев како маченик, во црната темница друштво ми правеа мачките и напуштените кучиња што се грееја во тунелите... и еден млад дечко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ѝ го подигна највисокиот споменик во црн мермер, а покрај нејзината си ја залепи и својата фотографија, со годината на раѓање и цртичка за годината кога ќе ѝ се придружи на сестричката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Беше зима и дефилето, бундите што се движат како на модна писта, беше ретка глетка во тој дел на градот, каде се знаеше за лажна астраганка во црна боја и толку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пред неа одеа три божји крста, а зад неа гологлави мажи и забрадени жени во црни шамии.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чувме дека и него го покосила улерата. Си го зела. Црна смрт во црно време. 138
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Можеа само да ми ја земат сликата и да ми ја остават со ископани очи, искината или издупчена со седум кома шеесте и пет или девет милиметри, да наведнат глава и да се изгубат од улицата во црна кола со скриен митралез. Ништо друго.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопуваа од подот Неговата слика.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како да се објасни некому дека блесавата фраза „нема проблем“ - којашто со себе како јазичен сувенир од Југославија ја понел секој турист - престорила во црна фарса цела една земја.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нѐ стапнала несреќа со јарост, ќе копаме до длабока старост.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но и таков, во црн рудник страшен, овој живот сепак само наш е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Лежеше мртов, неподвижен во црната, усвитена прав на дворот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Пред вратата од катедралата стојат Богдан и Марија фатени под рак; Марија во едната рака држи букет цвеќе; облечена е во невестински фустан со широки набори и тантели, стегната во половината како балерина, а на главата бел превез и венче; Богдан е во црни алишта и со бело шамиче во малото џепче; насмевнати се, весели се; крај нив се неколку машки и женски прилики и неколку дечиња раштркани и неподготвени за сликање.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Жолтото месо на тутунот зацврче и умре во црна облека. „Морав, докторе. Простете“, погледна кон вратата Отец Симеон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се сети на кикотливата русалка со топли бутини и се покаја што влезе во црната авантура.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Моите набожни подвизи го натераа татко ми да ме замислува во црна одежда и брада.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зад напластеното сивило, ликот на еден Фројд стануваше нејасен и тој, Иван, почувствува дека совршениот механизам во него се руши со татнеж, дека тоне во црна недогледност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пет крвави искри на пет зглоба и пет пцости на сувите, набабрени усни, со пет именки во црно завиткани - бог, и природа, и мајка, и смолара, и сопственото семе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Беше фатен во клопката на самиот себе, стиснат во црн преграб на својата крв, се повеќе исклештен во неверувањето дека навистина сака да отиде на една планина на чии рабови уште малку и ќе умре летото разјадено од ’рѓата на есента...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Наеднаш почувствува дека човековиот живот ја менува својата врвица во неколку скокови и паѓа во црна недогледност како коњ со прснато срце.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Неговиот комерцијален фонт наречен Pilsner почна од налепница на едно француско пиво; логото му се заглави во меморијата зошто изгледаше како „Roman фонтот облечен во црна кожа“. Маргина 36 181
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Било што Еднаш одамна додека (ако било така) спиев во интернатот сонував дека имам во црна кутија совршен алат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тогаш настапува еден вид политичко лудило за владетелот, но ако не го совлада разумот, надвладуваат инстинктите, тиранинот е готов да го предизвика спасувачкиот хаос, во кој тој би бил господар.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Господар на хаосот. Господарот на намамените туни во црната комора!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И Татко го прифаќаше Климентовото задоволство како свое, без оглед дали турцизмот ќе се најде во црната или во белата листа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие беа задоволни и што успеваа да ги откријат длабоките и жилави корени на стариот збор, влеани во корените на другите зборови, израснати заедно и најчесто одделиви од новото јазично ткиво.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопчуваа од подот Неговата слика.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Можеа само да ми ја земат сликата и да ми ја остават со ископани очи, искината или издупчена со седум кома шеесет и пет или девет милиметри, да наведнат глава и да се изгубат од улицата во црна кола со скриен митралез. Ништо друго.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Уште од вратата, Александар, го регистрира нејзинит задник, вкомпониран во црни тесни фармерки.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Пред куќата стоеше човек на педесетина година, слаб и висок, во црн костум Горниот дел на неговиот костум му беше за некој број поголем и практично му висеше на слабите рамења.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во канцеларијата на секретаријатот висеше слика на Тодор во црн костим, во братска прегратка со генералот Стојан, сликани пред зградата на градската општина.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
На мајорот очигледно не му се допадна друштвото, па се замуабети со еден ќелав член на парламентот во црн костум.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Собата се исполни со крупни луѓе во црни униформи, со потковани чизми на нозете и со пендреци во рацете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во истиот момент еден човек облечен во црн костум, како за концерт, се појави од една странична уличка и потрча кон Винстон, покажувајќи возбудено кон небото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден млад офицер, со елегантна фигура во црна униформа, сета блескава од кожа и со лице со рамни црти што наликуваше на восочна маска, влезе отсечно во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговите иследници не беа повеќе оние разбојници во црни униформи, туку партиски интелектуалци, мали тркалезни луѓе со вешти движења и со блескави очила, кои работеа на него во смени што траеја - не беше сигурен, но претпоставуваше - по десет или дванаесет часови без прекин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зад него стоеја офицерот со неподвижно лице и стражарите во црни униформи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Постојано имаше по пет до шест луѓе во црни униформи, кои истовремено се нафрлаа на него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таков куршум ми се виде НАРОДНАТА ПОГОВОРКА тука, од светлината таа ни иде во црните мети да пука... секој камен на местото си тежи!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Борко, нормално, во црна лимузина, траур.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Лена, исто така во црна лимузина, веднаш зад него.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сонуваше како одат на венчавање: таа облечена во истиот тој бел фустан, со бело венче на главата, а тој во црн костум - во костумот од татко му што го облекуваше само на свечености или кога ќе заминеше на некој научен собир; алиштата му се поголеми, а шеширот му паѓа на очи па постојано го поткрева.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Грчките четници — андартите — не беа голи и боси како „бугарските“; тие дојдоа испроменети во црни фустани, бели ѕиври, со букви на врвовите, а ќостезите на саатите, крстовите што ги носеа на гушите, ѕвечеа од сребро и злато, подресени со лири, обружени со куси синавери, тие изгледаа вистински евзони како на свадба или на гости да тргнале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само не знаеја децата дали една и иста мравка изнесува повеќе или само едно зрно, бидејќи сите имаа еден „сурат", сите беа облечени во црни алишта и обуени во исти опинци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко гледа во црните греди, осветлени од остатокот на оганот, трепти со очите и мисли, мисли му излеваат од главата!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По шеснаесет години, еден Ѓурѓовден, си дојде Стале Чешелков во Полчишта во црна риза, со брада и коса нестрижена, со црн појас опашан, на гушата крст со црна врвца обесен, и неколку рала бројаници.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најпосле во црната темница се слушна гласот од коџобашијата Димитрија: – Сега, агачко, сега.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ама ете, толку пати како се обидуваат, но не ги пуштаме да припарат од оваа страна на реката, а за тоа отаде... нека им се стегаат прекуреканци – одговори поп Јаков и пак праша: – Е, што се слуша, ќе имат ли пак да ги пречекаме во Црна или ќе се откажат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пелагија престана да ја негува Пелагија, не ѝ го негуваше лицето, не ѝ ја чешлаше косата, не ја капеше еднаш неделно во дрвеното корито среде одаја, туку еднаш месечно, фустаните ѝ ги врза во бовча а бовчата ја напика под одарот, убавото, мургаво тело ѝ го пикна во стари војнички пантолони, цврстите гради ѝ ги стегна со стишно плетена блуза, косата ѝ ја напика во црн каскет и од мома ја претвори во бербатен маж.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сакаше и други работи да му кажува на дедо Костадин за себе и за Димостена, а и за тоа дека не знае што да прави откако ќе го положат во црната земја, да ѝ јавува ли на баба Петра дека овој пат нема да дојде при неа тој како што правел секогаш кога скитнувал по светот или таа веќе знае што се има случено тука?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На него оставаат отворени вагони со јаглен кој подоцна се претвора во црна ортома што бега во небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Надвор поштарот одеше од едниот до другиот влез и прашуваше за некоја си Чана, а таа токму тогаш влегуваше во црната уста на влезот и грабнувајќи му го од раце одвај пропелтечи дека таа е Чана и дека ова писмо го чека со денови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Натаму, на кај почетокот на композицијата, мешаница - не се знае дали некој нешто симнува или качува, дали некој кажува ова или она, се туркаат и надвикуваат, ама откако поминува човекот во црна облека сите молкнуваат, се стајуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Главата на композицијата прво ги влече натаму, па нивниот последен вагон ќе стигне до таму каде што беше главата и при тоа Чана открива долу во црната кал ту некоја откафтена вратичка од долапче, ту бовчуле, ту заштукан чевел, ту кокошка која пафкајќи со крилјата не знае на каде да фати.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од оваа црна планина Кон сонцето раце ќе кренеме На погибел В сонце дур да се најдеме Ако не стигнеме Во црната трошка закопајте нѐ, Ако не стигнеме во воздухот угушени побарајте нѐ, Ако не стигнеме Рацете отсечете ни ги, На сонцето однесете му ги, Место нас.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Но таа беше отсутно загледана во црната табла.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Облечен во црна најлон кеса.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Влече азијатски ген по мајка си: со еден ензем е во црниот дроб и од малку алкохол се опива...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Беше затрупано во црн, густ и гнасен дебел облак од смог што во текот на тишината и спокојот на ноќта немилосрдно налегнал врз градот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гледаше внимателно и без доверба: оној во црната рамка принесуваше запалено чкорче кон своето лице обраснато со мрак и со јаки сенки под јаготките.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Оној тогаш уби мирно, без возбуда, со окови на мртвите крилја, влезе во црниот затворен автомобил.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А кога сепак дождот ја разби летната спарина, остана на улицата крикот на оној во црниот автомобил: „Јас морав, разбирате ли? Морав така...“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зелени очи во црна рамка, бакрено перче под црна свила? пак воздивна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И обајцата се внесени не само еден за друг, туку и за себеси сега во однос на себеси некогаш.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во црна блуза со деколте, припиени црни хеланки и сребрени сандали со високи пластични потпетици, пушејќи долг Davidoff, се прошета до стаклениот ѕид и таму, издишувајќи облаче чад го проследи вивнувањето на еден авион кон небото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Последното пионче на таблата, стигнато до седмото поле на кое му е потребен уште само еден чекор до величествената преобразба во црна кралица.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ние сме деца на пожарот и оганот – ние ја носиме душата на Човекот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со своите долги, темни раце што брзо се движеа тој садеше, натапкуваше и прицврстуваше, сечеше, подрежуваше, со црното лице секогаш свртено кон земјата, со очите секогаш вперени во она што го работеше, кои никогаш не ги подигаше кон небото, и никогаш не гледаше во мене, па дури ни во Мама, освен ако не клекневме крај него, чувствувајќи како влажната земја ни продира низ панталоните кај колената и ги стававме рацете во црната нечистотија, не гледајќи во сјајното, лудо небо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чекори по нов свет како немилосредник во црна наметка.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Живот во црна кутија, простор во кој се осеќа само мирис на нечист воздух, простор исполнет со грешни мисли, гревови, болови кои создаваат мрежа од тешки и мрачни спомени, одамна изгубени сонови.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Може ли болката да боли уште повеќе, после сите тие солзи како клинци зариени во црната земја, што го украдоа мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И тука е крајот и веќе нема ништо и ноќите немаат име.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мрежа која ме обвива, ме задушува и во очај ме исфрла крај пустите брегови длабоко во ноќта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тие, сите беа облечени во црни фустани и врзани со црни шамии.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме гледаат: ситно девојче облечено во црни алишта и нешто се премислуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислиш црните лезбејки, престорени во црни сливници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но сега, како што можеш да видиш со свои очи, во црните мрежи на сопствената магија се загубија и тие, ќе ги скаменам да ги нема засекогаш!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Се надеваше дека ќе прочита некој збор за неа во црна хроника, па така барем ќе дознае во кого се заљубил.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Жена се разбреа на сет глас, растура колнежи во црната темница и се дави во грчот на липањето...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И во црна футрола? - препраша.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Секако, - одговори тој, - ми го подаде помалиот, а поголемиот, еден во црна кожена футрола, го стисна силно во раката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Осветленото кафуле беше нуркачко yвоно со пресечен кабел, кое бавно тонеше во црните длабочини.” (Бароуз) 62 Margina #3 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Одеднаш, така да се рече преку ноќ, планината осамна во црна наметка, тук там по некоја бела дамка во осојните места, а снег низ градот ни за лек.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Роса и мајката Перса не можат да им се изнагледаат, наликуваат на две родени сестри во омјасот, во бојата, во црната коса и црните очи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
По ковчегот со телото на покојникот, одеа Влаинката, забрадена во црна шамија, стариот Тајко и Марин Крусиќ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се облеков во црн елегантен фустан, со примерно деколте, малку раскроени ракави и прилично кус.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се дотерав во црно- бела комбинација со тесни бели панталони и високи чизми. Го немаше во кафулето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)