во (предл.) - човечки (прид.)

Луѓето што пристигнаа потоа - истите оние што со насмевка забиваа анџари во човечки срца - стукнаа уплашени и збунети.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Прангите, границите, ѕидовите, ограниченоста сѐ е во човечкиот ум.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Луѓето се посиромашни од кога и да е, но со големи идеи кој го чекаат денот да бидат исполнети.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Толку многу длабоко навиките се вкоренети во човечкиот живот, но мора да се ослободиме од идејата дека не е можна промена.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Завршуваше најмачниот данок во човечка крв, наложен од победничката религија врз една победена религија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Исушената, изнемоштена рака му го нуди каменот, и пламенитата порака врежана во него, пораката на луѓето од златната раса, боговите во човечки лик што уживале во светот на белите еднорози, која е осудена да минува низ алчноста, лекомисленоста на калливите потомци, на кои им припаѓаат и синот Азаев, и патрициот Константин, и бедниот Сириец, и тој самиот, и младиот придружник што маѓепсано го голта каменот со засолзени, од возбуда, поглед – заточеници на сопствената нискост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Зулумџиите доаѓаат!!! - се тркалаше стравот во и околу очите им, создавајки предсмртен блесок, како последен вик на куршумот, кој одсвирувајки ја својата последна панична нота затајува во човечкото месо.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Очигледно и во човечкиот вид важеше правилото жените за чекор да созреваат пред мажите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И кога веќе сѐ ќе стане заборав, пепел во човечка черупка во која во исто време се населуваат нови чуда, ќе остане само сеќавање за писмото на Рубина Фаин и прашање какво било и какво е, ако е сѐ уште живо, она јапонско дрво кое е и пак не е тајна за денешниот човек.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И да размислувам: дали влажната белина на пролетните јаболкници го лекува очите и дали росата може да го изгасне врелиот пепел во човечкото грло.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Хихихи, и хохохо, и хахаха - ужасно весело и со 'рскот на здруженост татнело околу него. - Што сакаат од тој стар човек? со страв седнал до Куно Бунгур најмладиот од дружината и сведокот на недоразбирањата и разбирањата помеѓу златнодамкавата Фиданка и петелот во човечка кожа Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама што можев јас сама жена наспроти пушки и ножови, наспроти животински страсти во човечки тела?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На моменти се чувствував како да говорам пред бронза во човечки изглед.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да беше пред него кукла во човечки изглед за чие движење беше задолжен во моментот самиот министер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Војната беше заедничка мака за луѓето, и пак секој човек за себе имаше и своја мака, неизбежна гостинка во човешки домови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Поинакви, а сепак исти. Татко ти беше убав, а сѐ меѓу нас се случуваше во шталата на соседите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа, за разлика од теориите на Дарвин и Коперник, моите ќе бидат применливи.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Теоријата на Коперник кажа што е човекот во однос на космосот, теоријата на Дарвин – од каде потекнува човечкиот род, но мојата теорија говори за тоа што е човекот во однос на самиот себе и во однос на другите луѓе, и од каде потекнува секоја мисла и емоција во човечкото суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имав видено во нашиот двор како петлите се качуваат на кокошките, кај соседите имав видено како се објагнува овца, но во човечкиот живот многу нешта се поинакви отколку кај птиците и животните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)