до (предл.) - оној (зам.)

Печат врз него нека биде оваа париска светлина која ги заменува и моето име и моите копнежи до оној миг кога Ти се симна на земјата за да го спасиш Адама. Но, тоа не се случи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се разбира, алкохолот е корисен сѐ до оној моменат додека не се напраиш стока и не почнеш да ја замараш околината па да зборат за тебе „Види го овој се напраил труп” и таков флекосан на рамења да те носат до дома со што ќе бидеш предмет на исмејавање.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Зашто не верувам дека некогаш ќе стасам до оној недогледлив хоризонт зад кој можеби има некој друг живот во кој би можел да влезам и да му се приклучам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Беа... и уште до пред некое време, пред да се дотркала пак в град, распорените стебла во една шума, густа и со густа смола, до оној ден кога матното невнимание му ги здроби зглобовите на прстите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тука нема: чекај да се допрашам до овој, до оној, па што мисли овој, па оној. Јок.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ до оној ден, веднаш спроти почетокот на Војната, кога Језекил судбината му завиде и на тоа, што му го имаше делено толку скржаво, и посегна со својата неумолива рака и тоа да му го земе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така стаса до оној заблескотен биљурен бедем на шумата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И сѐ си одеше добро до оној ден кога во семејството на Профим, во неговата слога и љубов, не пукна нешто како кога одненадеж се расцепува небото и удира гром.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ми се открива уште една поединост (без да трагам по неа): разговорите за смртта звучеа многу пообично сѐ до оној момент додека беше поприлична раздалеченоста помеѓу нас и собата во која лежи мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наближувањето кон смртта не го менува само тонот на искажаното туку и зборовите што ќе бидат употребени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За ваквото гледање на двата случаи веројатно придонесуваше и чудната композиција на возот што татнеше низ мојата глава, а во таа композиција вагонот што го претставуваше случајот на Загорка Пеперутката го гледав сместен до оној во кој се наоѓаше исчезнувањето на братучедот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во сето тоа Дедо Мраз зјапаше, плашливо збунето, до оној момент кога најубавата кукла повторно му го одвлече вниманието, кога нејзината виткост ги надрасна сите убавини што поиграле пред неговите очи, сите волшепства што зачукале на неговото срце.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Не, одрече старицата со последни, разретчени коси, нема да заминам, ниту ќе умрам сѐ до оној час кога ќе ја видам пред себе онаа што ќе дојде да ме замени!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Од овој до оној срт се протега црвената долина лето и многу корени жед полегнати како мртва војска по еден поход пролетен.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)