за (предл.) - игра (имн.)

Момчето со усните ме држеше за раката и како да наликуваше на некој расен коњ, ме тегнеше низ целиот простор за играње како да сум на изложба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Душка ја искористи приликата кога другите беа на подиумот за игра, кога Томо ја допиваше чашата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога по одморот, пак ја покани за игра, и кога пак нивните тела се развиорија, нејзе како да ѝ се слоши, како да ѝ се сврти во умот и побара да излезе на терасата, на воздух, да земе здив, да се одмори.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
За игра љубовна потентна алатка (клуч француски, а може и секира); Во сос похуван, рапаво сетило за зборообразување и други орални задоволства - логореа како нимфоманија, вербален деликт како крвна одмазда.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Бланш, изолирана од просторот каде што беа сместени таблите со концентрични кругови, џубоксот, машините за играње со топчиња и автоматот за цигари - можеше да служи оброци по поволна цена и едновремено да води и профитабилен бизнис.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Пред некои куќи земјата беше растурена за да се направи основа за идните тревници, таму имаше многу малку посадени дрвја и грмушки, и детски играчки - велосипетчиња со три тркала, црвени или зелени вагончиња за играње и кофички за песок.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Џубоксот сега се одмораше, но машината за игри со топчиња, со која ракуваше еден шофер на камион, со одвратен звук ги втеруваше топчињата во дупките на машината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Доста, - нежно ја плесна Бојан по муцката, па и таа отстапи чекор, два и со крената глава го гледаше со своите умни, жолтеникави очи својот млад господар, очекувајќи ја неговата повторна покана за игра.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На неговите зборови трите од жените истрчаа кон еден ќош и ги зедоа обесените на ѕидот две дајриња, a харфата заѕвони ориенталска арија за игра. – Халиле, оро – извика кадијата и погледна во една од тие што стоеја околу постелата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тесната улица, која тогаш беше нашето единствено место за играње фудбал со топка крпеница од партали, е широка и само мерцедеси се движат во колони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)