Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Козите чекореа кон градот. Сега прчовите одеа зад нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Први излегоа прчовите, водени од Сталин. Козите мирно чекореа зад нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За работата да биде уште понеподнослива, отспротива, пред надворешната врата на својата куќа, стоеја Надежда и мајка ѝ, а подалеку зад нив, и снаата, трите со рацете во врзалките од скутините, и трите со еден мил, блажен израз на среќа што го слушаат овој разговор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Турците, зафатени со сражението, не се сетија да погледнат назад и да видат што иде зад нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зад нив остана празнина во распукнатата тишина, остана трага во мислите на момчето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Понатаму, на долниот крај од Рамни Ливади, двајца косачи ритмички замавнуваа со косите и стапка по стапка напредуваа преку ливадата. Зад нив остануваа пластови покосена трева.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Ти го украдов, татко. Ти го украдов“, рече, откривајќи си самата на себе со кого разговара и како на јаве во сеќавањето ја гледаше сликата од пред повеќе од седумдесет години кога татко ѝ, по посетата на ќерката, излегуваше да се врати дома, во своето село, а по него, испраќајќи го, одат прво свекрва ѝ, па свекорот и најпосле таа самата, со покорно поведение и на растојание зад нив.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Потоа сѐ се престори во проѕирна и жолтеникава празнина што му искреше од очи и пак во нив, во очите, некаде зад нив, во тилот, се купчеше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се туркаа, викаа и се надвикуваа, за спас се фрлаа во подивените и разулавени води над кои секои неколку минути долетуваа авионите кои во низок лет и заглушувачки виеж митралираа, фрлаа бомби и ракети и веднаш зад нив долетуваа други и со некои бомби што ширеа и дигаа многу пламен, ги доубиваа, ги гореа испопелуваа и мртвите и сѐ уште живите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Висока ограда од црно обоени ламарини. Се чини дека зад нив или е градилиште или магазини.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Трипати неделно мораа да се јавуваат во полициските станици и секој ден зад нив се влечеше сенката на полицискиот агент.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Под разгранета лозница – три маси и зад нив води врата, веројатно во кујната.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Град од усвитено железо истураа авионите и веднаш зад нив долетуваа други и постелуваа пламен.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А потоа ги прогонувале од градот, затворајќи ги зад нив портите на бедемите.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Јас мислам дека повеќето овде не би имале ништо против да бидат избркани од Гнездо по карневалов.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Околу Крстот поповите, зад нив литијата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Зад нив, во осветлениот излог, блескаа телевизори, машини за перење, бојлери, дури и електрична гитара – избран предел за мамливи приказни, преполни со прижелкувани успеси.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Станува, оди до вратите, наслушува зад нив и откако ќе се увери дека таму е сѐ мирно, пристапува кон претресот на креденецот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Зад нив под месечината остануваа да се црнеат една зад друга нивните изорани крвави траги, по кои подоцна, како уште пострвни мршари, се собираа и го јадеа сиот тој снег, само најстарите и најбессилните, на кои годините и раните, што им течеа, не им даваа да се понесат на танецот на тоа виорно, крваво оро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие сега живееја во темнината на неговиот пораз, зад нив дури како да се наѕиркаше и некаква белина, некакво расчистување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зад нив остануваат од босите нозе длапки што мирните бранови на морето ги полнат со пена и ситни школки.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А далеку, зад нив, гори селото нивно, гори небото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Над нив сонцето е секогаш доодено и само одзади им паѓа, сѐ зад нив останува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ангеле се качи на магаре, ја забра кравата, а Чако пред нив зад нив, само поттрчнува, врти со опашката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Говедска жолчка, побрзал Пандил Димулев. - Да бараме говедска жолчка и грутче во таа жолчка. Тоа било доволно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неколкумина се свртеле кон волето во втората запрега чиј стопан останал да гори зад нив во плиток гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сликата личи на некоја сцена: куќата со скелето осветлена, а просторот зад нив темен, не се гледа заднина ниту има длабина; како да се спушта темна завеса зад куќата. На опачината од сликата стои: 26. IX 1936, Будимпешта.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А Сатурн со рака можам да го докачам.“ Последната светилка остана зад нив.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Утредента низ Латинскиот кварт, минувајќи преку мостот Мишел, близу Сена, во чија перспектива на двата брега се гледаа отворените кутии на букинистите, минуваше едно жолто камионче во кое беа книгите на Климент Камилски, а зад нив се движеше колата на Сотир Паскали со Климент Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тогаш како и во оваа вечер кога го прогонуваа, ги следеше пред себе двете пијано прегрнати сенки, кои полека се намалуваа сосем да се сокријат зад нив пред новата светилка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Стипцосаната земја, над која пловат зачаденост и црни испарувања на тага, ја ора усвитено железо и ја јалови оган, по нејзините врвици и библиски беспатици јаваат на коњски костури апокалиптични рицари - чумата, поморот, алчноста, бесот:коњските узди се густ сплет на змии, здивот на јавачите е сув ветар од кој и коренот на кровот се суши; зад нив останува трага: дрвени крстови, плочи со камени чалми, несобрани трупишта, урнатини.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На работ од полето имаше брестови што се нишаа благо, а некаде зад нив се наоѓаше потокот во чии зелени вирови под врбите пливаа рипчиња.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зад нив снегот се пластеше. Ќе ги завее трагите... Ама тагата чемерна не може да ја завее...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Смирено го слушаа дедо Петре. И молчешкум тргнаа накај селото. Темна темница и пред нив и зад нив...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Илко и Доста застанаа едно до друго; зад нив нункото со свеќите на нивните рамена, одлево деверот, оддесно старисватот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Италијанецот слушајќи го игуменот, одвреме навреме се вртеше зад себе и се загледуваше кон ќошињата од црквата: забележуваше како некоја човечка прилика се прикрадува зад нив и ги следи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Пријателот се доверувал нешто во врска со жена си додека некој зад нив, несвесно, тропал со лиска клучеви внимателно вслушан во својот соговорник на соседната маса.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ги вратија на местото под оревот. Стражарите сега не стоеја туку со пушките меѓу нозе седеа на камењето зад нив.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Французите застанаа зад нив, почнаа да ги загледуваат, да се чудат што станува Шишман прв го крена својот поглед со очи големи како филџани, бледи од тага.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се изненадија кога го видоа седнат во ладот на ѕидот зад нив, со куп врбови прачки како плете некоја голема кошница: - Ти си ја тераш таа решетарската, - рече Србин.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Денеска пред анчето на Петко стоеја неколку германски камиони, покриени со шаторски крила. Пред камионите стоеја два, а зад нив еден моторцикл.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Процесот, со мали варијации, е предвидлив (во пакет со т.н. локални војни = убивање, силување, рушење храмови).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Зад нив, над Колосеумот се дига, доволно свечено, знамето на чичко Сем.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сонцето ги пробиваше зраците низ црвеникавите облачиња, чиниш зад нив, таму некаде далеку, силен огин е запален.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Кокошките на патот рипаа од место кревајќи облаци прав, а зачудените луѓе зад нив, уплашени, погледнуваа по улицата нагор чиниш да видата дали арамијата сега по нив не влегува в село.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Добив писмо преку Црвениот крст“, рече,„од мојот племјаник.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дед Павел отиде до полицата на која беа поредени чаши и празни шишиња и зеде од зад нив превиткан лист.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зад нив стои Жења и дрнка со гитарата, како ништо да не ми рекла пред тоа.